#υποθέσεις

[theklaapologist]

Θεοδωρα belongs to @iveneverbeenmorestressedinmylife

Στέλιος belongs to @alalumin

Propaganda under the cut

Θεοδωρα

Τριαντατριάχρονη κοινωνική λειτουργός που έφτιαξα στο λύκειο για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Έχει τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές (+ όλα τα ψυχολογικά που αυτό συνεπάγεται). Παίζει φλάουτο. Της αρέσουν τα χαζά tshirts. Ένα μέρος του εαυτού της δεν ξεπέρασε ποτέ την emo teenage φάση της. Πολύ προστατευτική απέναντι στα παιδιά που συναντάει στην δουλειά της. Περιστασιακά συνεργάζεται και βοηθάει μια φίλη της ντεντέκτιβ (την ΈΛενα) με διάφορες υποθέσεις (επίσημα και ανεπίσημα). Α επίσης έχουν λεσβιακό τενσιον

Στελιος

Στέλιος Δελής, πρώην δημοσιογράφος και νυν συγγραφέας. Είναι χήρος και μένει στην Εύβοια με την εγγονή του, την οποία μεγαλώνει μόνος. Ταυτόχρονα βοηθά ένα φάντασμα στο σπίτι του να λύσει τον φόνο της.

Ο Στέλιος είναι έλληνας παππούς που έχει επαφή με τη θηλυκή πλευρά του το οποίο θεωρώ αικονικ εκ μέρους του

[darkside-cookies]

τύπισσα που έχει κάποια σχεδόν υπερφυσική ικανότητα να διαλευκάνει μυστήρια αλλά δεν θέλει ούτε στο ελάχιστο να ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα αλλά ακολουθεί πάντα τη φίλη της που είναι ιδιωτική ντεντέκτιβ και ΑΠΑΙΣΙΑ στη δουλειά της (η ίδια πιστεύει ότι είναι ιδιοφυΐα) και τη βοηθάει να διαλευκάνει τις υποθέσεις με πολύ subtle λουνι τιουνς τρόπους για να μην πληγωθεί. επίσης είναι λεσβίες <3

[justforbooks]

Γαλλία: Και τώρα τι;

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η Γαλλία παραμένει χώρα των άκρων

Οι Γάλλοι ψηφοφόροι κινητοποιήθηκαν για μια ακόμα φορά —την έσχατη στιγμή— και το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, αν και φαίνεται ότι εκφράζει γύρω στο 35% του εκλογικού σώματος, κέρδισε μαζί με τους συνεργαζόμενους «μόνο» 143 έδρες. Υπενθυμίζω ότι πολλές δημοσκοπήσεις έδιναν στο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα μέχρι και 288 έδρες, τουτέστιν την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Νομίζω ότι αυτές οι υποθέσεις και οι θρήνοι περί «ανόδου της ακροδεξιάς» προέρχονταν από πηγές που δεν γνωρίζουν τη Γαλλία: η Γαλλία είναι μια χώρα που όλοι διακηρύσσουν ότι ξέρουν — οι δημοσιολογούντες έχουν δημιουργήσει πολλές παρεξηγήσεις τις οποίες επαναλαμβάνουν οι τουρίστες στο Παρίσι και άλλοι τυχάρπαστοι ξερόλες.

Να με λίγα λόγια πώς έχουν τώρα τα πράγματα. Κατ’ αρχάς, η περιβόητη «άνοδος της ακροδεξιάς» είναι μύθος: το κόμμα της Λεπέν, όπως λέω, επί σειράν ετών έχοντας βαρεθεί τον ίδιο μου τον εαυτό, έχει μόνο ένα επιχείρημα· είναι one issue candidate. Αν δεν υπήρχε η ισλαμιστική διείσδυση, θα είχε παραμείνει Εθνικό Μέτωπο και θα είχε περιθωριοποιηθεί σε ένα χώρο φασιστοπειδών. Δεν υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς, υπάρχει στήριξη στο μοναδικό κόμμα που δεν μασάει τα λόγια του επί του θέματος Ισλάμ-κοινοτισμός-ευταξία-κοινωνική συνοχή-πολιτιστική ταυτότητα. Όσο για το υπόλοιπο πρόγραμμα της Εθνικής Συσπείρωσης, ουδείς από τους ψηφοφόρους το γνωρίζει, άρα ουδείς μπαίνει στον κόπο να το αμφισβητήσει μολονότι η αμφισβήτηση είναι εύκολη: οι λεπενιστές δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Εν πάση περιπτώσει, η σημερινή γαλλική Εθνοσυνέλευση περιλαμβάνει 143 άτομα τα οποία θα συμπεριφέρονται άσχημα και θα υπονομεύουν το νομοθετικό έργο. Το κύριο χαρακτηριστικό της Εθνικής Συσπείρωσης είναι η επιθυμία διάλυσης, η επιδίωξη του χάους: ακριβώς όπως και της Ανυπότακτης Γαλλίας, οι εκπρόσωποι της οποίας στην Εθνοσυνέλευση είχαν πάντοτε ανάρμοστη συμπεριφορά μέσα στην αίθουσα και έξω από αυτή. Επαναλαμβάνω λοιπόν πως, σε ό,τι αφορά την Εθνική Συσπείρωση, το μόνο που μπορεί να κάνει η προεδρία και η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί είναι να πάρουν από τα χέρια της τα καυτά ζητηματάκια στα οποία έχει δίκιο —ώστε να μην έχει τίποτα με το οποίο να παίζει και να επικεντρωθεί στα κουβαδάκια της.

H Aνυπότακτη Γαλλία και οι άλλοι ακροαριστεροί σχηματισμοί κέρδισαν περίπου τις μισές από τις 182 έδρες του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Αυτή ήταν και αυτή παραμένει η δύναμη της άκρας αριστεράς: αν και τα τελευταία χρόνια ηγέτης είναι ο βετεράνος Ζαν-Λυκ Μελανσόν, η παράταξη έχει μακρά ιστορία και βαθιές ρίζες στη Γαλλία. Η άκρα αριστερά έχει σημαδέψει τους Γάλλους με τα ήθη της και με τα αντανακλαστικά της. Εξαιτίας αυτών των ηθών και των αντανακλαστικών, στη σημερινή συγκυρία, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με την προεδρία — πράγμα εξάλλου που έχει δηλώσει και από την πλευρά του ο Εμμανουέλ Μακρόν. Μένει να δούμε λοιπόν ποιοι από το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα προχωρήσουν στους επιθυμητούς συμβιβασμούς: οι δηλώσεις των Σοσιαλιστών Oλιβιέ Φωρ και Φρανσουά Ολλάντ μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δεν ήταν ενθαρρυντικές· αντιθέτως, ήταν διχαστικές και καταγγελτικές· αυτή είναι η πολιτική κουλτούρα στη Γαλλία· τέτοια είναι η στενότητα του πνεύματος που μας φέρνει σε αδιέξοδα. Νομίζω ωστόσο ότι πολλοί αριστεροί ψηφοφόροι δεν ευθυγραμμίζονται με τους υψηλούς τόνους της παραδοσιακής αριστεροσύνης: ακόμα και στελέχη του κόμματος του Μελανσόν απομακρύνθηκαν από την ηγεσία εξαιτίας του αριστερού σεχταρισμού· ο François Ruffin, ένας αξιαγάπητος τυπάκος που έζησε όλη την πολιτική του ζωή στην άκρα αριστερά διατηρώντας την ανθρωπιά του, εξελέγη παρότι διαφοροποιήθηκε. Η εκλογή του Ruffin μού φαίνεται μια ζωντανή απόδειξη της υπέρβασης του σεχταρισμού.

Η παράταξη του Εμμανουέλ Μακρόν κέρδισε 163 έδρες μαζί με τους συνεργαζόμενους: pas mal. Pas mal du tout. Τώρα, αναμένεται να λειανθούν οι διαφορές της με την κεντροδεξιά των Républicains και των συνεργαζομένων οι οποίοι κέρδισαν 68 έδρες μαζί με τα εύσημα ότι δεν προσχώρησαν στην Εθνική Συσπείρωση: το κεντροδεξιό κόμμα αντιστάθηκε στον πειρασμό διαγράφοντας τον πρόεδρό του Eric Ciotti, ο οποίος μπήκε, με το έτσι θέλω, σαν από μια τρελή παρόρμηση, στη λίστα της Λεπέν. Οπωσδήποτε, αν και η κεντροδεξιά θα στηρίξει την προεδρία, το νομοθετικό έργο θα είναι δύσκολο: η Γαλλία δεν μπορεί να κυβερνηθεί χωρίς 240-250 καλοπροαίρετους βουλευτές. Όμως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η συνεργασία της ομάδας του Λαϊκού Κόμματος με τη Renew Europe νομίζω πως είναι εύκολη και πιθανώς αυτονόητη.

Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η Γαλλία παραμένει χώρα των άκρων: η αριστερά, οι φιλελεύθεροι και οι ακροδεξιοί δεν θα συμφωνήσουν ποτέ σε μια σειρά από καίρια ζητήματα όπως είναι η δημοσιονομική πολιτική, τα ελλείμματα, η αγροτική πολιτική, η παιδεία και η πολιτιστική ταυτότητα. Αυτή η μόνιμη ασυνεννοησία φέρνει τη Λεπέν σε ισχυρή θέση με ένα τέλειο αφήγημα διαμαρτυρίας προς εκμετάλλευση: ενόψει της εκστρατείας της για τη γαλλική προεδρία του 2027 μπορεί να λέει ότι η νίκη του κόμματός της εκλάπη μέσω των αφύσικων συμμαχιών και των παραιτήσεων στις τριγωνικές ψηφοφορίες: όπως όλοι ξέρουμε, το αφήγημα περί κλοπής των εκλογών ακούγεται και στις ΗΠΑ και γνωρίζει σημαντική επιτυχία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[pemikat]

11 Απριλίου 9:16π.μ

Κάθε μέρα πεθαίνω κι από λίγο. Κάποια στιγμή το λίγο θα μαζευτεί και θα φύγει μαζεμένο σε στάχτες. Θα είναι ξαφνικό γιατί θα γίνει λες και δεν το περίμενε κανείς. Ίσως να ζω λίγο όπως πέθαινα κάθε μέρα για χρόνια, μέσα από άλλους που με γνώρισαν. Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος να πει κάτι που να ισχύει, τόσες απόψεις μπορεί να καταφέρουν να περιγράψουν έστω και μία μικρή λεπτομέρεια κάποιου..

Αν και εγώ πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει κανείς σαν εμάς εδώ που στεκόμαστε, κάτω από αυτό τον ουρανό και τα ίδια κτίρια. Ίσως να είναι παρόμοιοι, με ίδιους πόνους και χαρές. Αλλά τα μάτια που κοιτούν τα σύννεφα, το σκουπίδι στην άκρη του δρόμου που το κατευθύνει ο άνεμος, ο μουσικός που παίζει στην πλατεία, το κενό ανάμεσα στα πλακάκια του πεζοδρομίου που γεννιέται ένας μικρούλης μισκος... Θα υπάρχουν στον χρόνο που δεν ξέρουμε, και θα βλέπουν τα ίδια, ή άλλα από εμάς.

Αλλά ότι βλέπουν, ίσως να μη τα πουν ποτέ. Ίσως να τα πουν αλλά όχι όπως εγώ, εσύ, ο οδηγός στο κόκκινο αμάξι δίπλα μου, το παιδί που κάθεται στο καροτσάκι και κοιτάζει το συντριβάνι, η κυρία με τα προσεγμένα ρούχα και τα τακούνια που κοιτάει το κινητό της και χαμογελά.

Όλα γύρω αλλάξουνε, κι όλα τα ίδια μένουν είχα ακούσει κάποτε. Και το σκέφτομαι ακόμα, συχνά πυκνά. Και δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να πει αν ζούμε όπως θα ήταν καλύτερο..όπως δεν θα μπορούσε να πει κανείς για προηγούμενες εποχές. Τόσες μικροσκοπικές ζωές, μαζεμένες σε στιγμές χωρισμένες με ένα μικρό διαχωριστικό μεταξύ τους. Ένα πιάτο ζεστό φαι, ή και όχι. Ένα κομμάτι ψωμί, λίγο λάδι ή και οχι. Ένα τραγούδι από τα παιδιά στη γειτονιά, γέροι και γριούλες πάνω σε πλαστικές καρέκλες το καλοκαίρι να απολαμβάνουν τον δρόσο κάτω από τα μεγάλα δέντρα.

Ένα γράμμα για να γράψουν, ένα στιχάκι να διαβάσουν, αρχικά να σκαλίσουν, μουσική για να φτιάξουν, αφιέρωση να ακούσουν, εφαρμογή να κατεβάσουν, λέξεις να πληκτρολογήσουν, εικόνα κινούμενη να πιάσουν.. κάτι να μπορέσουν να πουν πριν να είναι αργά και μόνο οι υποθέσεις να είναι αυτές που τους εξηγούν όταν πια δεν θα υπάρχουν άλλες ιστορίες.

[georgeter88]

Ελεύθερος ο εντολέας μας!

Ελεύθερος ο εντολέας μας μετά την απολογία του στον Ανακριτή Θεσσαλονίκης!

Έχετε και εσείς υποθέσεις Ποινικού Δικαίου που σας απασχολούν..;

... Καλέστε μας στο 6977424779 , μπορούμε να σας βοηθήσουμε!

Το δικηγορικό μας γραφείο διαθέτει μεγάλη εμπειρία και ασχολείται με υποθέσεις Ποινικού Δικαίου.

Ο δικηγόρος Χρήστος Μ. Τερζιδης, διδάκτωρ Νομικής ΑΠΘ στο αντικείμενο των ναρκωτικών και μέλος της ομάδας δικηγόρων του ΚΕΘΕΑ, διαθέτει πολύ μεγάλη εμπειρία και εξειδικεύεται σε υποθέσεις:

-Ποινικού Δικαίου, Ναρκωτικών, εγκληματικών οργανώσεων, υποθέσεις Δικαίου Ανηλίκων, αυτόφωρα αδικήματα, προκαταρκτικής εξέτασης, προανάκρισης - ανάκρισης, κλοπές - ληστείες, αποφυλακίσεις, οπλοφορίας κλπ.

Εξερευνήστε το business site μας και μάθετε περισσότερα για εμάς και τις νομικές υπηρεσίες που προσφέρουμε!

[chterzidislaw]

Τι νομικές υπηρεσίες προσφέρουμε στο Δίκαιο Αλλοδαπών (Refugee / Migration Law)

Το Δικηγορικό Γραφείο "Χρήστος Μ. Τερζίδης" διαθέτει πολύ μεγάλη εμπειρία και εξειδικεύεται στο Δίκαιο Αλλοδαπών.

Ενδεικτικά, αναλαμβάνονται υποθέσεις με :

● Χορήγηση  ή ανανέωση άδειας διαμονής (μετανάστες)

● Όλη η διαδικασία για αίτηση πολιτικού Ασύλου (πρόσφυγες)

● Προστασία από απέλαση και κράτηση

● Οικογενειακές επανενώσεις

● Κατάθεση προσφυγών / αιτήσεων θεραπείας / υπομνημάτων / αιτήσεων ακύρωσης / αιτήσεων αναστολής 

● Παράσταση και εκπροσώπηση ενώπιον Διοικητικών / Ποινικών / Αστικών  Δικαστηρίων 

● Έκδοση  διαβατηρίων 

● Αιτήσεις  για απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας

● Χορήγηση golden visa στην  Ελλάδα (μετανάστες) κλπ.

🤝 Μπορείτε να εμπιστευτείτε το γραφείο μας για τις υποθέσεις σας σχετικά με το Δίκαιο Αλλοδαπών.

📞 Καλέστε μας στο  6977424779  ή εναλλακτικά στείλ'τε μας 📧  στο terzidislaw@yahoo.gr

[pa-nos]

Ο καθένας τακτοποιεί όπως θέλει και μπορεί τις υποθέσεις της μνήμης του. Κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει το παρελθόν. Αυτός ο αφορισμός ορίζει τις σχέσεις του ανθρώπου με το παρελθόν του και την αδυναμία που έχουμε οι περισσότεροι-για να μην πω όλοι- να χαράξουμε γραμμές άμυνας ώστε να το καταχωνίασουμε. Μα και μόνο που περιγράφουμε την προσπάθεια να ξεχάσουμε,αυτό αποδεικνύει το μάταιο αυτής της προσπάθειας. Ο χρόνος λειαίνει τις ψυχές μας,δεν θεραπεύει τα τραύματά μας. " κάποιες παλιές χαρακιές μένουν άσβηστες για να θυμίζουν, κάτω από ένα λιπαρό στρώμα φρονιμάδας, κυνικότητας,προκλητικής αδιαφορίας".

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΛΈΠΩ ΤΩΡΑ 😭😭

Ο β’ κύκλος της σειράς θα ξεκινήσει εκτός απροόπτου μέσα στον άλλο μήνα, με την Πηνελόπη Μουρίκη (Σμαράγδα Καρύδη) και τον αστυνόμο Καλατζή (Νίκος Κουρής) να μπαίνουν σε νέες περιπέτειες με σκοπό να εξιχνιάσουν τις πιο περίεργες υποθέσεις.

επίσης θα παίξει ο σταυριανίδης 🤭🤭🤭🤭

ΓΙΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ !!!! :ΔΔΔ

Όταν λέει τον άλλο μήνα εννοεί;;;; Τώρα;;; Τον Απρίλιο;;;; Για εμένα δουλεύει το σταρ, το βλέπεις με το που την τελείωσα την πρώτη θα παίξουν την δεύτερη σεζόν. Επίσης νομίζω ο Σταυριανίδης έπαιζε τον πατέρα της Πηνελόπης και στην πρώτη.

[gemsofgreece]

Γνώμη μου, η οποία δεν είναι κρυσταλλωμένη, απλώς εκφράζω τις σκέψεις μου καθώς την διαμορφώνω:

Μπορεί ο χαρακτηρισμός της μειονότητας της Δυτικής Θράκης ως μουσουλμανικός να μην είναι προς το όφελος κανενός πέραν των Τούρκων.

Ίσως ήταν καλύτερο να αναγνωριστούν τρεις μειονότητες: Τουρκική, Πομακική και Ρομά μουσουλμάνων. Έτσι οι Πομάκοι και οι Ρομά θα χρησιμοποιούσαν τις γλώσσες τους για την θρησκεία τους ή την Ελληνική αν το πρώτο δεν ήταν εφικτό για κάποιο λόγο. Αυτη τη στιγμή, οι Πομάκοι και οι Ρομά υποχρεώνονται στην υιοθέτηση της τουρκικής ως δεύτερη ή και ως πρώτη γλώσσα για την θρησκευτική τους συμμετοχή με τις ευλογίες του Ελληνικού κράτους, με αποτέλεσμα η Ελληνική να είναι η τρίτη γλώσσα που μαθαίνουν ή να μην την μαθαίνουν καθόλου. Επίσης, η Τουρκία βάζει χέρι στους μουφτήδες και τους ιμάμηδες που διορίζονται προωθώντας τον εκτουρκισμό των άλλων εθνοτήτων. Οι Πομάκοι και οι Ρομά ίσως θα έπρεπε να έχουν τους δικούς τους εκλεγόμενους ιεράρχες ή να διορίζονται αδιάφθορα και αδιάκριτα (λέμε τώρα) από το Ελληνικό κράτος. Επίσης, ο παραγκωνισμός της Θράκης από τις υποθέσεις της χώρας είναι αυτοκτονία.

Δεν ξέρω τι να πω, νομίζω αυτή η χώρα τα κάνει ΟΛΑ λάθος… όχι;

[epestrefe]

Το αρχαίο θέατρο της Αίγειρας,που χρονολογείται στο α’ μισό του 3ου αιώνα π.Χ.,Αχαΐα

Σύμφωνα με βάσιμες υποθέσεις η Αίγειρα ταυτίζεται με την ομηρική πόλη «Υπερησίη», ενώ η μετονομασία της έλαβε χώρα στις αρχές του 7ου π. χ. αιώνα. Κατά μία παράδοση, η Υπερησίη μετονομάσθηκε σε Αίγειρα, επειδή καλυπτόταν με δάση δένδρων αιγείρου, δηλαδή, του δέντρου «λεύκα».

Τον Αύγουστο του 1972, μετά από διακοπή 45 ετών, άρχισαν οι ανασκαφές στα ερείπια της αρχαίας Αίγειρας από το Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αθήνας. Οι ανασκαφέ�� έγιναν σε τέσσερα σημεία, στο χώρο της Ακρόπολης, το αρχαίο θέατρο, στα ερείπια του ναού του Δία και στο χώρο μεταξύ του θεάτρου και του ναού του Δία.

Στο χώρο της Ακρόπολης βρέθηκαν αρχαία κτίσματα και πολυάριθμα όστρακα, που χρονολογούνται από τη Μυκηναϊκή περίοδο μέχρι τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Επίσης, αποκαλύφθηκε τμήμα του θεάτρου με τις κερκίδες του, που είναι λαξευμένες σε επικλινή βράχο. Στο χώρο του θεάτρου ανοίχθηκαν δύο μεγάλες τομές, μέσα στις οποίες διαφαίνονται αρχαία κτίσματα.

Πλησίον του θεάτρου αποκαλύφθηκε αρχαίο κτίσμα στη δεξιά πλευρά του οποίου και σε όλο το μήκος του υπάρχουν λαξευμένοι λάκκοι, που μοιάζουν με ποτίστρες ζώων. Βορειοδυτικά του θεάτρου αποκαλύφθηκε κεραμικός κλίβανος και περισυλλέγησαν αγγεία, πολλά από τα οποία χρονολογούνται στη γεωμετρική περίοδο. Επίσης, βρέθηκαν τμήματα σίμης με έντονο χρωματισμό, σπασμένα πήλινα πιάτα και όστρακα. Στη δεξιά πλευρά του κλιβάνου βρέθηκε αγωγός νερού. Δυτικά του θεάτρου αποκαλύφθηκε μωσαϊκό από χαλίκια ποταμού με διάφορες παραστάσεις. Επίσης, πλησίον του μωσαϊκού βρέθηκε κιονόκρανο Ιωνικού ρυθμού και πολύ αρχιτεκτονικό υλικό, που ανήκε στο ναό του Δία.

Wikipedia

[konmarkimageswords]

"Ζούσες μέσα σ’ έναν ονειρόκοσμο Νίο. Όλη σου η ζωή ξοδεύτηκε στον Χάρτη και όχι στον αληθινό τόπο".

(THE MATRIX)

Αν ανήκετε σ’ αυτούς που πιστεύουν πως υπάρχει “κάτι το στραβό” σ’ αυτόν τον κόσμο, “κάτι το ψεύτικο” και το αφύσικο, μην ανησυχείτε, δεν είστε οι μόνοι. Από τους αρχαίους Γνωστικούς που πίστευαν πως αυτός ο κόσμος είναι μια “μαύρη σιδερένια φυλακή” για εκπεσόντες αγγέλους ως τους σημερινούς οπαδούς του Matrix, η ιδέα ότι ο κόσμος μας είναι μια ψευδαίσθηση, μια προσομοίωση, είναι μια συνηθισμένη υπόθεση στην περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης. Τώρα έρχεται μια έκθεση της Bank of America, στην οποία ανήκει και η Merril Lynch, που υποστηρίζει πως υπάρχει 50% πιθανότητα να ζούμε σε μια προσομοίωση της πραγματικότητας τύπου Matrix (Matrix-style virtual reality) και να μην το γνωρίζουμε! Έπειτα από την απίστευτη έκθεση της Merril Lynch με βάση την οποία υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ζούμε σε Matrix ήρθε και το BBC το οποίο σε εκτεταμένο δημοσίευμα του με τίτλο “Μπορεί να Ζούμε μέσα σ’ ένα Κομπιούτερ”, βασισμένο σε δηλώσεις και υποθέσεις Φυσικών, επανέφερε ξανά το θέμα στην επικαιρότητα.

Σύμφωνα μ’ αυτή την υπόθεση όλοι μας μπορεί να είμαστε εν αγνοία μας “ηθοποιοί” σε μια προσομοιωτική παράσταση στην οποία δεν έχουμε επιλέξει καν τους ρόλους μας. Όσο κι αν αυτό ακούγεται εξωπραγματικό για να το συλλάβουμε ακόμη και ως ιδέα έχει πλέον επιστημονικές βάσεις, χάρη στις νέες θεωρίες της Κβαντικής Φυσικής, που ουσιαστικά γκρέμισε τη Νευτώνεια Φυσική κι άνοιξε το δρόμο στην αναμάγευση του κόσμου μας. Στη συγκεκριμένη έκθεση της Merril Lynch ο αναλυτής που τη συνέταξε ανέφερε πως “πολλοί επιστήμονες, φιλόσοφοι και ηγέτες του κόσμου των επιχειρήσεων πιστεύουν ότι υπάρχουν 20-50% πιθανότητες οι άνθρωποι να ζουν ήδη σε έναν εικονικό κόσμο προσομοίωσης, που ελέγχεται από υπολογιστές”.

Η έκθεση παρέθετε μάλιστα σχετικές δηλώσεις τόσο από τον Έλον Μασκ, γενικό διευθυντή και επικεφαλής τεχνολογίας για τις εταιρείες Tesla Motors και SpaceX, όσο και από τον καθηγητή Φιλοσοφίας της Οξφόρδης, Νικ Μπόστρομ. Μάλιστα στις αρχές του 2016 ερευνητές συγκεντρώθηκαν στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για να συζητήσουν αυτή τη θεωρία. “Είναι γεγονός ότι πλησιάζουμε τεχνολογικά πλέον στη δημιουργία φωτορεαλιστικών 3D προσομοιώσεων, στις οποίες θα μπορούν να συμμετέχουν ταυτόχρονα εκατομμύρια άνθρωποι. Δεν αποκλείεται λοιπόν, δεδομένης της προόδου στην Τεχνητή Νοημοσύνη (Α.Ι), στην εικονική πραγματικότητα, αλλά και της ισχύος των υπολογιστών, τα μέλη των μελλοντικών πολιτισμών να αποφασίσουν κάποτε να δημιουργήσουν μια προσομοίωση του κόσμου των προγόνων τους. Αν αποκλείσουμε την πιθανότητα να ζούμε ήδη μια προσομοίωση, τότε αποκλείουμε το ενδεχόμενο οι απόγονοί μας να δημιουργήσουν ποτέ τέτοια σύμπαντα εικονικής πραγματικότητας, κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε”, ανέφερε η έκθεση. Στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι ακόμα κι αν ζούμε σε μια τέτοια προσομοίωση, δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ.

Ο γενικός διευθυντής της Tesla Motors και οραματιστής επιχειρηματίας Έλον Μασκ, που ανάμεσα στ’ άλλα φιλοδοξεί να προσφέρει φθηνά διαστημικά ταξίδια μέσω της SpaceX, και να προωθήσει τον αποικισμό του Άρη, υποστήριξε σε συνέντευξη του πως θεωρεί πολύ πιθανόν ο μελλοντικός πολιτισμός που θα δημιουργήσουν οι απόγονοί μας έπειτα από 10.000 χρόνια να χειρίζονται εύκολα ζητήματα όπως ταξίδια στο χρόνο, τηλεμεταφορά, αναγέννηση νεκρών και δημιουργία τεχνητών συμπάντων προσομοίωσης (εικονικής πραγματικότητας), χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο να ζούμε ήδη σ’ ένα από αυτά.

Με βάση όλα αυτά ο αρθρογράφος Philip Ball του BBC αναρωτιέται: “Πολλοί Φυσικοί και Κοσμολόγοι είναι τώρα άνετοι με την ιδέα ότι όλοι ζούμε μέσα σε μια προσομοίωση ενός γιγάντιου υπολογιστή και βιώνουμε ένα εικονικό κόσμο Matrix-style που από ελλειπή αντίληψη θεωρούμε πραγματικό. Τα ένστικτά μας αντιδρούν φυσικά όλα μοιάζουν τόσο αληθινά το βάρος μιας κούπας στο χέρι μου, το πλούσιο άρωμα του καφέ που περιέχει οι ήχοι γύρω μου, πως μπορεί ένας τέτοιος πλούτος εμπειριών να είναι ψεύτικος; Αλλά τότε αν αναλογιστούμε την εξαιρετική πρόοδο στην Πληροφορική και στις Τεχνολογίες Υπολογιστών μέσα σε λίγες δεκαετίες, τα κομπιούτερ μας έχουν προσφέρει παιχνίδια ασύλληπτου ρεαλισμού με αυτόνομους χαρακτήρες που απαντούν στις επιλογές μας όπως επίσης και προσομοιωτές εικονικής πραγματικότητας με ιδιαίτερα πειστική ισχύ”.

Ο Σλοβένος Λακανικός φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ γράφει σχετικά στο δοκίμιο του The Matrix ή οι Δύο Όψεις της Διαστροφής: «Η ατέλεια του κόσμου μας είναι ταυτόχρονα σημάδι της εικονικότητάς του και σημάδι της πραγματικότητάς του. Μπορεί λοιπόν κανείς να υποστηρίξει ότι ο πράκτορας Σμιθ (ας μην ξεχνάμε ότι, όχι ένα ανθρώπινο πλάσμα σαν τα άλλα, αλλά μια άμεση εικονική ενσάρκωση του ίδιου του Matrix –του μεγάλου Άλλου) είναι το υποκατάστατο της φιγούρας του ψυχαναλυτή μέσα στο σύμπαν του φιλμ: Το μάθημά του είναι ότι η εμπειρία του ανυπέρβλητου εμποδίου, είναι η θετική συνθήκη για μας, τους ανθρώπους, για να αντιληφθούμε κάτι ως πραγματικότητα –η πραγματικότητα είναι τελικά αυτό που αντιστέκεται».

Αντιστεκόμενο ή όχι το Matrix της καθημερινότητας μας τρέφεται από τα ίδια του τα απορρίμματα, παίρνει την ενέργεια του από την ενέργεια που δαπανά σ’ ένα είδος θαύματος της υποκατάστασης. Η λάμψη του προέρχεται από τα ελαττώματα του. Ο πόνος και η μιζέρια που μας προκαλεί μας κάνουν ακόμη καλύτερες «μπαταρίες». Όσο για μας, εμείς επιμένουμε να ζούμε μέσα από τις παγίδες που στήνουμε ο ένας για τον άλλον και το μόνο που πολλαπλασιάζει την ενέργεια μας είναι η αδράνεια του θανάτου…

(Γιώργος Στάμκος, απ΄το συλλογικό έργο Ο πόλεμος ενάντια στο Matrix, εκδ. Αρχέτυπο, 2002)

[theklaapologist]

Δάφνη belongs to @alalumin

Θεοδώρα belongs to @iveneverbeenmorestressedinmylife

PROPAGANDA UNDER THE CUT

ΔΑΦΝΗ

H Δάφνη (το φάντασμα). Είναι φάντασμα εδώ και 34 χρόνια, αγαπάει τα βιντεοπαιχνίδια, η τζαζ και είναι πολύ συναισθηματικό άτομο. Της αρέσει να αγνοεί το γεγονός ότι είναι φάντασμα εκτός αν μπορεί να το μετατρέψει σε αστείο. Δε της αρέσει καθόλου να τη διορθώνουν

ΘΕΟΔΩΡΑ

Τριαντατριάχρονη κοινωνική λειτουργός που έφτιαξα στο λύκειο για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Έχει τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές (+ όλα τα ψυχολογικά που αυτό συνεπάγεται). Παίζει φλάουτο. Της αρέσουν τα χαζά tshirts. Ένα μέρος του εαυτού της δεν ξεπέρασε ποτέ την emo teenage φάση της. Πολύ προστατευτική απέναντι στα παιδιά που συναντάει στη�� δουλειά της. Περιστασιακά συνεργάζεται και βοηθάει μια φίλη της ντεντέκτιβ (την ΈΛενα) με διάφορες υποθέσεις (επίσημα και ανεπίσημα). Α επίσης έχουν λεσβιακό τένσιον.

[darkside-cookies]

μιας και τελείωσα την σχολή τον Ιούνιο, το έριξα και εγώ στο διάβασμα (στο πολύ διάβασμα..) :

- Ο ιστορικός (Elizabeth Kostova)

-Περι πνευματικής γαλήνης (Σενεκας)

-Ο φτωχουλης του Θεού (Καζαντζάκης)

-If we were villains (M. L. Rio), ακόμη δεν το τελείωσα

- Νεκροσκοπος: Βαμπιρι! 2 (Brian Lumley), και αυτό δεν το έχω τελειώσει ακόμη

- Ο ηγεμόνας (Μακιαβελλι)

και τέλος

- Οι Κόρες (Michaelides) αν και δεν το προτείνω, έχει πολύ περίεργο τέλος σαν ο συγγραφέας να ξέχασε τι ήθελε να γράψει, και αφήνει πολλές υποθέσεις ανοιχτές.

Αυταα🧡🦋

σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ για το ασκ! και εγώ με το που είχα τελειώσει τη σχολή μου το είχα ρίξει σε άκυρο διάβασμα <3 ελπίζω να βρεις ωραία πράγματα να διαβάσεις για αυτό το πολύ διάβασμα που κάνεις χιχι

Ο Ιστορικός / Elizabeth Kostova

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

ω φαίνεται ενδιαφέρον βιβλίο μυστηρίου και ιστορίας και σχετίζεται και με τον κόμη δράκουλα?? γκουντ σταφ

Περι πνευματικής γαλήνης / Σενέκας

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

Η στωική φιλοσοφία (όπως και jung) είναι για μένα από αυτά τα πράγματα στα οποία ξέρω πως υπάρχουν ενδιαφέρουσες πτυχές για να ανακαλύψει κανείς απλώς δεν μπορώ να τα αγγίξω για κανένα λόγο λόγω της θέσης τους στη σύγχρονη κουλτούρα

Ο φτωχούλης του Θεού / Νίκος Καζαντζάκης

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

δεν έχω διαβάσει ποτέ Καζαντζάκη :// κριντζ φέιλ μομεντ, έχω και τον ζορμπά και τον καπετάν μιχάλη και το ο χριστός ξανασταυρώνεται απλώς κάθε φορά που τα πλησιάζω είμαι κάπως χμ στην πραγματικότητα δεν θέλω να διαβάσω κανένας σας θέλω τον τελευταίο πειρασμό

If we were villains / M. L. Rio

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

ρεεε αυτό το βιβλίο ήταν στο tbr μου από την περίοδο που είχα διαβάσει τη μυστική ιστορία και ήμουν κάπως ΤΩΡΑ θα διαβάσω ΟΛΑ τα νταρκ ακαντιμια βιβλία. δεν έχω καταφέρει να το βρω κάπου ακόμη

Νεκροσκοπός / Brian Lumley

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

ουυυ κι άλλο με παραδοσιακούς βρικόλακες?? σε ευχαριστώ για τις προτάσεις. Δένουν τέλεια με το γεγονός πως αυτόν τον καιρό παίζω το κερς οφ στραντ στο dnd οπότε ταιριάζει τέλεια στη θεματική μου

Ο ηγεμόνας / Νικολό Μακιαβέλλι

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

δεν θα δώσω κόμεντ εδώ

Οι κόρες / Alex Michaelides

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

είναι από τα βιβλία που τα αναγνώρισα από το εξώφυλλό τους επειδή το βλέπω συχνά σε βιβλιοπωλεία χωρίς να ξέρω τι είναι αλλά ενώ φαίνεται ενδιαφέρον από την υπόθεση έτσι όπως το λες με έκανες να το αμφισβητήσω λίγο χαχα

[justforbooks]

Η ελληνικότητα του Χρήστου Γιανναρά

Κάποιες σκέψεις με αφορμή τον θάνατό του

ΕΙΜΑΣΤΕ, ΙΣΩΣ, ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΙ να μιλήσουμε για έναν άνθρωπο στον οποίο η χριστιανική μαρτυρία ήταν αδιαχώριστη από τη σκέψη για την πολιτεία και την κοινωνία. Εννοώ εδώ όσοι και όσες δεν μετέχουμε σε αυτό που ο Γιανναράς ονόμαζε «ευχαριστιακή κοινότητα» και λογοδοτούμε σε πολύ διαφορετικές πηγές νοήματος και πολιτιστικά κοιτάσματα.

Αν αναλογιστούμε όμως πως ο εκλιπών υπήρξε πολυσχιδής, τότε όχι μόνο επιτρέπονται αλλά κατά κάποιον τρόπο επιβάλλονται οι δημόσιες, κριτικές αποτιμήσεις. Αυτές οι δημόσιες αποτιμήσεις λογικά διαφέρουν από το εξειδικευμένο θεολογικό και φιλοσοφικό σχόλιο, καλό είναι όμως να μην ταυτίζονται και με μια ρηχή πολιτικολογούσα προσέγγιση. Πολλά ήδη ειπώθηκαν και γράφηκαν εν θερμώ, τόσο από ανθρώπους που τον είχαν περίπου ως μέντορα όσο και από τη σκοπιά της αμφισβήτησης και της κατάκρισης. Θέματα όπως η συμβολή του στις θεολογικές σπουδές ή ο τρόπος που διάβασε την ελληνική παράδοσ�� είναι φυσικά σύνθετα και δεν μπορούν να συνοψιστούν σε ένα κείμενο χιλίων λέξεων.

Για μένα λοιπόν η σκέψη του Γιανναρά –και πάνω από όλα το πώς «εφάρμοσε» τις θεολογικές ή φιλοσοφικές του αναφορές σε μια ολική πολιτισμική και κοινωνική κριτική– αντιπροσωπεύει μια εθνορομαντική κριτική της νεωτερικότητας. Είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές ενσαρκώσεις ενός ρεύματος που επιδιώκει να δει την ελληνικότητα ως έναν πολιτισμό της πράξης, ικανό να δώσει απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα της σύγχρονης ζωής. Οι πνευματικές πηγές αυτής της κριτικής είναι τόσο ελληνορθόδοξες όσο και αμιγώς δυτικοευρωπαϊκές, αφού ξέρουμε ότι κυρίως εντός Δύσης έχει αναδυθεί και ξετυλιχτεί η πιο ριζική κριτική της Δύσης. Για παράδειγμα, το μαστίγωμα του καρτεσιανού ατομικισμού, της ωφελιμιστικής ηθικής και του ορθολογιστικού πνεύματος είναι τόσο παλαιές υποθέσεις όσο ο γερμανικός ρομαντισμός του 1800, οι νιτσεϊκές γραφές αλλά και η πλούσια γραμματεία που βρίσκουμε σε συγγραφείς με καθολικές αναφορές. Στο φόντο υπάρχει επίσης μια δυτική φιλοσοφία του προσώπου (ο περσοναλισμός) που στη διάρκεια του Μεσοπολέμου έκανε διμέτωπο αγώνα κατά του «υλιστικού φιλελευθερισμού» και του «μαρξιστικού οικονομισμού» χάριν των ζωντανών προσώπων. Όλα τούτα και φυσικά τα υπαρξιακά και ερμηνευτικά ρεύματα της φιλοσοφίας (που κατατείνουν στην αποδόμηση της ιδέας ενός αυτάρκους ατόμου-μοναχικής συνείδησης) είναι πολιτισμικά προϊόντα της «Δύσης» και συνυπάρχουν μέσα στα γιανναρικά κείμενα, μαζί με τις γνωστές ρωσικές και πατρώες αναφορές του.

Κάτι προσωπικό: πρωτοδιάβασα τον Γιανναρά όταν το 1989 αποφάσιζα ως θέμα της διδακτορικής μου διατριβής την κριτική της τεχνολογίας και της νεωτερικότητας στον Μάρτιν Χάιντεγκερ. Υπήρξε μάλιστα και μια παρεξήγηση γιατί στο κείμενο που παρέδωσα δεν είχα συζητήσει το βιβλίο του για τη σχέση μεταξύ Χάιντεγκερ και Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Από τότε είχα την αίσθηση πως πολλά από όσα συναντούσα στους Γάλλους χαϊντεγκεριανούς στοχαστές αλλά και σε άλλα φιλοσοφικά πνεύματα με θεολογική παιδεία είχαν συγγένεια τόνων και πνεύματος με τους συλλογισμούς του Γιανναρά. Και επειδή δεν διάβαζα μόνο νεομαρξιστές φιλόσοφους (αν και αριστερός), δυσκολευόμουν τότε να δω ως «σκάνδαλο» το να διδάσκει φιλοσοφία ένας άνθρωπος με θεολογικές αναφορές και συμμετοχή στο «εκκλησιαστικό γεγονός» (άλλη γνωστή του έκφραση). Φυσικά, ο κύκλος μέσα στον οποίο κινούμασταν τότε, με τη σημαντική μορφή του Κοσμά Ψυχοπαίδη, ήταν στην αιχμή αυτής της εναντίωσης στον Γιανναρά, στη βάση της θέσης ότι ένας θεολόγος δεν μπορεί να διδάσκει φιλοσοφία γιατί η φιλοσοφία, και ειδικά η νεωτερική, περιέχει πάντα μια ριζική κριτική της θρησκείας.

Από την άλλη, στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα υπήρξε ένα κλίμα ριζοσπαστικής κριτικής στη (δυτική) φιλοσοφία του υποκειμένου και στη μεταφυσική της βεβαιότητας. Αυτή η κριτική –διάσπαρτη σε πανεπιστήμια και χώρους της Ευρώπης και των ΗΠΑ– είχε πολλά παρακλάδια, γλωσσικές οικογένειες και διακριτές ευαισθησίες. Με κάποιον τρόπο, ο Γιανναράς προσπάθησε να συνομιλήσει με όλα αυτά τα ρεύματα κριτικής στον δυτικό ανθρωπισμό και ατομικισμό, μέσα όμως από πηγές του λεγόμενου ελληνικού βιώματος ή αυτού που ονόμαζε «ελληνικό τρόπο».

2

Από εδώ πιστεύω αρχίζουν τα σοβαρότερα προβλήματα και μια πορεία με πολλά αρνητικά (κατά τη γνώμη μου) γνωρίσματα. Πολιτικά, αυτό το οδοιπορικό είχε εξαρχής μια παραδοξότητα. Για παράδειγμα, ο Γιανναράς ισχυριζόταν πάντα ότι η σκέψη του είναι κοινωνιοκεντρική και με κάποιον τρόπο έθετε σε αμφισβήτηση την επικυριαρχία του αγοραίου οικονομισμού – την αφηρημένη κατασκευή μιας πολιτικής οικονομίας. Ωστόσο, οι πρακτικές του κρίσεις ήταν σχεδόν πάντα (με κάποιες εξαιρέσεις) πολύ εχθρικές προς την αριστερά, τόσο την αριστερά των δικαιωμάτων όσο και αυτή των ταξικών-υλικών διεκδικήσεων. Για τον Γιανναρά η αριστερά ήταν απλώς μια ακραία έκφανση του ίδιου του δυτικού ατομικισμού, μια μηδενιστική παρόξυνση του ίδιου του Homo occidentalis. Και ως προς αυτό, θύμιζε κριτικές σαν αυτές του Γάλλου Ζαν-Κλοντ Μισεά ή του Κρίστοφερ Λας, μοτίβα που είναι παρόντα στη Δύση εδώ και δεκαετίες. Τελικά, η μετάφραση της γιανναρικής σκέψης θα γείρει σε μια δυσφορική, αφοριστική κατεύθυνση, εκφρασμένη με μια γλώσσα ποιητικής ευφορίας. Για μένα ωστόσο το μεγαλύτερο πρόβλημα σε σχέση με τον δημόσιο στοχασμό του Γιανναρά δεν ήταν η απαισιόδοξη ανθρωπολογία του για τον σύγχρονο πολιτισμό και τις κλίσεις του. Στο κάτω-κάτω, ποικίλες εκδοχές κριτικής απαισιοδοξίας κυριαρχούν σε στοχαστές και δημόσιους διανοούμενους που δεν έχουν καμιά σχέση με ορθοδοξίες και κοινοτισμούς. Και από μια άποψη, μια σκεπτικιστική και κριτική στάση είναι προτιμότερη από την αφελή και ιδιοτελή ενίοτε αισιοδοξία των συναινετικών διανοούμενων.

Υπήρξε όμως, ιδίως μετά τη δεκαετία του '80, ένα διαιρετικό σχήμα που έκανε τη σκέψη του Γιανναρά πολύ ευάλωτη στον συντηρητικό δογματισμό. Η φιλοσοφία της αγαπητικής ελπίδας (ο ερωτικο-οντολογικός ορίζοντας της σκέψης του) διαπότιζε μια ερεβώδη πολιτισμική απαξίωση της νεοελληνικής κοινωνίας και του κράτους, από όπου δεν σωζόταν τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Η περιβόητη περιφρόνηση για το «ελλαδικό κρατίδιο» έγινε γρήγορα μέθοδος κακοχαρακτηρισμού των πάντων, από τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα μέχρι συνολικά τη λεγόμενη «φραγκολεβαντίνικη» συνείδηση, ως διεστραμμένα εγωιστική σχέση με τον κόσμο.

Σε αυτήν τη μάχη του με το φάντασμα μιας ενιαίας, αρνητικής και πνευματικά ιμπεριαλιστικής Δύσης ο Γιανναράς θα θυσιάσει τους χυμούς της πρώιμης σκέψης του. Το σταθερό υπόστρωμα κάθε ρομαντικού συντηρητισμού στην Ευρώπη, τόσο στη Δύση όσο και στην ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία, είναι η αποθέωση της παλλόμενης λαϊκής κοινότητας και η δαιμονοποίηση όλων των «τεχνητών» πολιτικών κατασκευών (του μοντέρνου κράτους, των αντιπροσωπευτικών θεσμών). Το πλαίσιο αυτό πλακώνει διαρκώς τον λόγο του Γιανναρά με τρόπο που σταδιακά γίνεται πιο ασφυκτικός στην απολυτότητά του. Και ενώ η μια πτυχή του εγχειρήματος επιδίωκε να αποδομήσει τη δογματική και περίκλειστη ηθικολογία, η άλλη πλευρά του Γιανναρά θα γλιστρήσει σε μια πολεμική που δεν αφήνει και πολλά ανοιχτά παράθυρα.

3

Φυσικά κάποιοι (νέο)φιλελεύθεροι σχολιαστές που γράφουν τώρα αρνητικά για τον Γιανναρά φαίνεται να λησμονούν τα κοινά μεταξύ τους σημεία. Αν και ο εκλιπών απεχθανόταν φιλοσοφικά τη λογική των δικαιωμάτων, επί χρόνια έγραφε τα χειρότερα για τη δημοσιοϋπαλληλία και τον κρατισμό. Εκθείαζε, επίσης, την αριστεία, έβρισκε πάντα αντικοινωνικές τις απεργίες και μηδενιστική την όποια διαμαρτυρία ενδιαφερόταν για οικονομικά-μισθολογικά αιτήματα. Όπως και κάποιοι συντηρητικοφιλελεύθεροι δημοσιολόγοι και σχολιαστές, πίστευε πως ο «ιστορικός υλισμός» είναι η κυρίαρχη ιδεολογία και το πνεύμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, μιας Ελλάδας που για τον Γιανναρά ήταν πλέον τελειωμένη υπόθεση, ��κτός αν την έσωζε το ήθος και η αρχοντιά «λίγων γενναίων».

Η κοινωνική-πολιτισμική κριτική του Γιανναρά επέστρεφε διαρκώς στην εξιδανικευμένη ιδέα μιας μαγιάς «εύψυχων Ελλήνων» που σώζουν τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα και το έθνος από την κατάρρευση του ίδιου του κράτους. Έχω συζητήσει αλλού (στο δοκίμιό μου «Κοινότοπη χώρα») τη στάση αυτή που βλέπει το «λίγο» της χώρας ως κρυμμένο πλούτο, τη φτώχεια ως αρχοντιά και την περιφερειακή θέση ως προνόμιο μιας αγαθής ελληνότροπης οικουμενικότητας απέναντι στην εγκληματική παγκοσμιότητα της Δύσης. Είναι, πράγματι, μια κριτική που δεν ενδιαφέρεται για θέματα ισότητας ή κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά περισσότερο για την αρετή της αυθεντικότητας και ένα είδος πολιτικής της ψυχής. Παρ' όλα αυτά, ο Γιανναράς των πρώτων δεκαετιών υπερασπίστηκε έναν χριστιανισμό της σάρκας και μια φιλοσοφία του προσώπου που θα μπορούσε να μην προχωρήσει σε ισοπεδωτικά μονοπάτια. Θα μπορούσε να είναι ένας κριτικός συντηρητικός λόγος που θα απέφευγε τον στόμφο της αντιμοντέρνας ρητορείας. Έχω, δε, την εντύπωση (κάνω μια υπόθεση) ότι του στοίχισε πολύ η επίθεση που δέχτηκε –και ιδίως η αμφισβήτηση της επάρκειάς του ως δασκάλου φιλοσοφίας– από επιφανή πρόσωπα και φορείς της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια της εποχής. Η ίδια η δεκαετία του '80 βιώθηκε ευρύτερα από πολλούς εθνορομαντικούς διανοούμενους και καλλιτέχνες ως πολιτισμικό τραύμα, με πηγή προέλευσης τόσο τον πασοκικό μαζικοδημοκρατικό «λαϊκισμό» όσο και μια νεοδιαφωτιστική αριστερά που θα τη θεωρήσουν εθνομηδενιστική δύναμη. Ο Γιανναράς είχε υποστεί στη νεότητά του το σοκ και τη συμβολική βία των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και αργότερα θεώρησε πως έγινε στόχος ενός άλλου φανατισμού (από φιλελεύθερους, αριστερούς και «δυτικόφρονες» εκσυγχρονιστές).

Από εκεί και πέρα, ο δημόσιος διανοούμενος που κατακτά μια ορισμένη δημοφιλία και μιλάει στο κοινό του θα επαναλαμβάνει μονότονα τον βασικό καμβά της σκέψης του με όλο και πιο σκληρούς χαρακτηρισμούς και θυμό. Φυσικά, κάθε κοινωνικός κριτικός λόγος έχει ένα μερίδιο εμπάθειας, γιατί δεν υπάρχει αμερόληπτη, ψύχραιμη και πάντοτε πολιτισμένη γραφή, ιδίως σε μια εποχή αλλεπάλληλων κρίσεων και μεγάλων ρηγμάτων. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε πως ο τρόπος με τον οποίο ο Γιανναράς θα καταγγείλει διάφορα δεινά οδηγεί σε μια εθνορομαντική ουτοπία με αιχμή μια ανεύρετη, φασματική ελληνικότητα. Ακόμα και η κριτική του στον πολιτικό εθνικισμό και στη στενόμυαλη πατριδοκαπηλία της θεσμικής Εκκλησίας εντάσσεται σε μια αντίληψη περί ελληνικής οικουμενικότητας που παρουσιάζεται πάντα ως ο αυθεντικός τρόπος του βίου μας απέναντι σε μια παρακμιακή Δύση και μια δεσποτική Ασία. Η ιδέα μιας εναλλακτικής καθ’ ημάς Ανατολής που υποτίθεται ότι θα μας δωρίσει και πολιτική διέξοδο έγινε ένας αψύς δογματισμός, κατακεραυνώνοντας σχεδόν τους πάντες ως ολίγιστους και κρετίνους. Εδώ το πένθος για τη χαμένη ελληνικότητα έγινε ένα μελαγχολικό άγχος με το οποίο αδικείται οτιδήποτε έρχεται μετά τον Σεφέρη, τον Πικιώνη, τους «δασκάλους του γένους», τη λαϊκή αρχιτεκτονική κ.λπ.

Ο λόγος του Γιανναρά έγινε ένα τέχνασμα σύγκρισης μεταξύ μιας συνθήκης πνευματικού μεγαλείου και λαϊκής άνθισης (πριν από το ελληνικό κράτος και τους επείσακτους θεσμούς του) και μιας κατάστασης εκπεσμού και βαρβαρότητας. Οι αποχρώσεις μειώνονταν, οι τελεσίδικες αποφάνσεις πολλαπλασιάστηκαν και στο τέλος ακόμα και ο Δαρβίνος ταυτίστηκε με μια πιθηκόμορφη, παρακμιακή ανθρωπότητα.

4

O θάνατος του Χρήστου Γιανναρά δεν μπορεί πάντως να είναι μια αφορμή λεκτικών κατεδαφίσεων ή εγκωμιαστικών παιάνων. Χρειαζόμαστε περισσότερες κριτικές αποτιμήσεις και λιγότερες μονότονες καταδίκες ή κολακευτικά παχιά λόγια. Για τη δική μου αίσθηση των πραγμάτων, ο στοχασμός του Γιανναρά είχε πάρει έντονη κλίση προς μια αριστοκρατική και αντιδημοκρατική πολιτική φιλοσοφία, στηριγμένη, παραδόξως, σε μια ποιητική ενόραση του έρωτα και της σχέσης. Το ένα σκέλος δυνάμωσε υπερβολικά, ενώ το άλλο έμεινε στάσιμο, σαν ένα καλλιεπές σχόλιο πάνω στον καμβά της γενιάς του '30 περί ελληνικότητας. Ένας ιδιαίτερος ρομαντικός συντηρητισμός με αιχμηρούς τόνους και πνεύμα πολεμικής θα γεννήσει περισσότερες παρεξηγήσεις με τον καιρό.

Για ένα πράγμα δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Γιανναρά: πως του έλειπε το πάθος. Από αυτή την άποψη, πράγματι, δεν ήταν ο τύπος του ακαδημαϊκού φιλοσόφου, του καθηγητή πανεπιστημίου που διδάσκει φιλοσοφία. Στάθηκε ανυποχώρητα πολεμικός παρά διπλωμάτης. Και η πραότητα (την οποία τονίζουν κάποιοι) ήταν ένας τόνος της φωνής και όχι η αντιμετώπιση των αντιπάλων και των εχθρών, που για τον Γιανναρά κόμιζαν όλα τα δεινά του κόσμου. Και αυτό το στοιχείο προσφέρει πολλές ευκαιρίες εκφραστικής δεινότητας, αλλά είναι και παγίδα στην οποία κάποιος επενδύει τον ναρκισσισμό του (ιδίως αν είναι συγγραφέας και ομιλητής χαρισματικός).

Απομένει εν τέλει στους θεολόγους ή στους φιλοσόφους της θρησκείας να κάνουν τις δικές τους αποτιμήσεις ενός έργου. Το βέβαιο είναι πως η σκέψη του Γιανναρά (αδιαχώριστη από το πρόσωπο και τη δημόσια παρουσία του) ανήκει στο πεδίο της ελληνικής ιδεολογίας και των μεταμορφώσεών της. Μια κριτική της ελληνικής ιδεολογίας θα είναι όμως πάντα κάτι διαφορετικό από το ξήλωμα της όποιας πνευματικής φυσιογνωμίας ή τους οπαδικούς διθυράμβους των social media.

Νικόλας Σεβαστάκης

✔ Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LiFO

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[nofuckingwaydudee]

Εύχομαι να με σκέφτεσαι και να τρελαίνεσαι. Εύχομαι να με σκέφτεσαι και να στεναχωριέσαι. Εύχομαι να με σκέφτεσαι και λες πόσο μαλακας έγινες στο τέλος, πόσες υποσχέσεις αθετησες. Εύχομαι να ξυπνήσεις μια μέρα και να μην ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι. Εύχομαι να με αγαπάς ακόμα.

Αλλά δεν ξέρω αν όντως τα εύχομαι αυτά ή απλά είμαι πληγωμένη τώρα.

Από την άλλη εύχομαι να είσαι πάντα καλά, να με σκέφτεσαι και να χαμογελάς. Εύχομαι να σου λείπω παρά πολυ. Εύχομαι να γυρίσεις και εγώ να μην είμαι εκεί για σένα. Εύχομαι να σε ξεπεράσω. Εύχομαι να συνεχίσω να σε αγαπάω. Εύχομαι να καταλήξουμε μαζί. Εύχομαι να κάνεις όλα σου τα όνειρα πραγματικότητα. Εύχομαι να είμαι ένα από αυτά.

Δεν ξέρω τι κάνεις και γιατί το κάνεις αυτό. Η χαζοί παρόρμηση της νιότης; Ίσως. Ίσως και όχι. Ίσως να τα θες αυτά που κάνεις. Ίσως να κουράστηκες να περιμένεις. Ίσως να μην με θες. Ίσως να με μισείς. Ίσως να μην ήμουν αρκετά καλή ή ίσως να σου έπεφτα πολύ.

Αλλά πώς γίνεται εγώ ή εσύ να μισήσουμε ο ένας τον άλλον; Πώς γίνεται αφού σε αγαπάω με κάθε κύτταρο του κορμιού μου; Πώς γίνεται να με πληγώνεις έτσι; Πώς γίνεται να σου μιλάω τόσο άσχημα; Ενώ το μόνο που θέλω είναι να σε αγαπάω και να είμαι μαζί σου; Πώς γίνεται να προχωρήσω στην ζωή μου ; Πώς γίνεται να προχωράς εσύ; Σημαίνουν κάτι αυτές για σένα ; Δεν νομίζω. Κάποτε μου είχες πει ότι με ερωτεύτηκες από την πρώτη στιγμή που με είδες και έλαμπαν τα μάτια σου, ότι θα με αγαπάς για πάντα και καμιά δεν θα είναι σαν εμένα. Πώς μπορώ να συνεχίσω να τα πιστεύω αυτά; Πώς γίνεται να γίναμε έτσι;

Πώς γίνεται να κάνεις αυτά που κάνεις ; Πώς ;

Πώς γίνεται ��α σε αγαπάω ακόμα μετά από αυτά;

Δεν τους πίστευα ποτέ όταν έλεγαν ότι όταν φεύγει ένας άνθρωπος από την ζωή σου τα συναισθήματα μένουν. Και όμως έχω φύγει και έχεις φύγει και ακόμα νιώθω για σένα.

Νιώθω την καρδιά μου να πονάει όταν αναφέρουν το όνομα σου. Νιώθω πως σε έχασα. Νιώθω πως θα χάσω τον εαυτό μου χωρίς εσένα. Δεν ξέρω ποια είμαι χωρίς εσένα. Δεν ξέρω πως να μην σε αγαπω.Δεν ξέρω πως είναι να μην με αγαπάς. Δεν ξέρω πως είναι να μην σε έχω στην ζωή μου. Δεν ξέρω πως μπορώ να μην σε φιλάω, να μην σε αγγίζω, να μην σε μυρίζω. Δεν ξέρω.

Τα σκέφτεσαι και εσύ αυτά ή μόνο εγώ; Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ καθώς δεν επικοινωνείς τα συναισθήματα σου μωρό μου. Και ναι είσαι ακόμα το μωρό μου όπως και εγώ το δικό σου. Γιατί έτσι μου είπες την τελευταία φορά ' θα είσαι για πάντα το μωρό μου'. Πώς μου το κάνεις αυτό;

Το μόνο που έχω πλέον είναι υποθέσεις και εύχομαι που και ισχύουν και ισχύουν.

Ένα ξέρω. Πώς αν κάποιοι ανήκουν όντως μαζί στο τέλος θα βρεθούνε. Και αν δεν βρεθούνε δεν είναι το τέλος.

#Α

[georgeter88]

Υποθέσεις Οικογενειακού Δικαίου

Οι νομικές υπηρεσίες που προσφέρουμε στο Οικογενειακό Δίκαιο.

Ένα διαζύγιο μπορεί να εξελιχθεί σε μια επίπονη και δύσκολη διαδικασία.

Το δικηγορικό μας γραφείο προσφέρει τις νομικές του υπηρεσίες και αναλαμβάνει υποθέσεις Οικογενειακού Δικαίου.

Ενδεικτικά, αναλαμβάνονται υποθέσεις που έχουν να κάνουν με:

 ● Διαζύγια (συναινετικά ή κατ' αντιδικία)  ● Γονική μέριμνα  ● Επιμέλεια τέκνων  ● Επικοινωνία με τα τέκνα  ● Διατροφές  ● Προσβολη πατρότητας  ● Ασφαλιστικά μέτρα  ● Ρύθμιση περιουσιακών ζητημάτων συζύγων ενόψει διαζυγίου ● Ακύρωση γάμου ή ακυρώσιμου γάμου κλπ.

Εάν σας ταλανίζουν και εσάς τέτοιες υποθέσεις ...

Μπορείτε  να  μας  καλέσετε  στο  6977424779  ή  να επικοινωνήσετε μαζί  μας στο terzidislaw@yahoo.gr !

💼 Ο δικηγόρος Χρήστος Μ. Τερζίδης, διδάκτωρ Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ασχολείται με το Οικογενειακό Δίκαιο και διαθέτει πολύ μεγάλη εμπειρία και εξειδίκευση πάνω στο συγκεκριμένο νομικό κομμάτι.