#φάγωμα

[darkside-cookies]

εμ γεια σου βωρε είμαι από ένα κωλοχωρι στο νομό λασιθιου και έχω να πω cancelled xoxo καλή σταδιοδρομία και καλά να περάσεις οι φήμες είναι αληθινές είμαστε αγροίκοι θα σε φάνε λάχανο ε αναμαζωξαρα

σε ευχαριστώ πολύ ελπίζω να μην χρειαστεί να φτάσω μέχρι εκεί κάτω και να μου βρουν ένα κωλοχώρι για το οποίο δεν χρειάζομαι πλοίο αλλά αν έρθω εκεί και με φάνε όντως λάχανο θα σε ενημερώσω θα είναι ευχάριστη αλλαγή σε σχέση με το λαχάνικο φάγωμα που ήδη βιώνω και στο ενδιαίτημά μου την Αθήνα

[me8usmenhh]

Μπούτια για φάγωμα

πες τα πες τα

[mysterydark]

Η ιστορία της Ω

Ντύσου προκλητικά!

Πρόστυχα σέξι εσώρουχα από αυτά που σου χάρισα από μέσα και στη 01:00 να είσαι μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Αυτές ήταν οι εντολές σας.

Σαν τρελή τρέχω να ετοιμαστώ.

Μαύρα δαντελένια εσώρουχα, το αγαπημένο σας σετ.

Μαύρη ολόσωμη φόρμα με βαθύ ντεκολτέ, ελαστική που τονίζει έντονα τον κώλο, κόκκινες γόβες, κόκκινη τσάντα και ένα ζευγάρι μεγάλους χρυσούς κρίκους στα αυτιά.

Παρά την ταραχή που νιώθω καταφέρνω να βαφτώ σωστά, έντονα και όμορφα όπως ξέρω ότι σας αρέσει.

Μαύρο μολύβι, μαύρη και ασημί σκιά στα μάτια και μωβ σκούρο κραγιόν.

Άρωμα και έτοιμη.

Αρπάζω την τσάντα και κατεβαίνω.

Έχετε ήδη φτάσει και με περιμένετε.

Μόλις βγαίνω από την εξώπορτα με πλησιάζετε.

Με αρπάζετε από τον αυχένα και με τραβάτε πάνω σας.

Σκύβετε το κεφάλι σας και βάζετε το πρόσωπό σας στα μαλλιά μου...

Αν και βρόμα...μυρίζεις υπέροχα τσουλάκι μου.... Ακούω τη φωνή σας να λέει και λιώνω.

Με τραβάτε κι άλλο και με κολλάτε πάνω σας. Με αρπάζετε από τα μαλλιά. Και με το άλλο χέρι σας μου χουφτώνετε στο στήθος.

Οι θηλές μου σκληραίνουν κατευθείαν.

Χωρίς να με φιλήσετε με αφήνετε και με πιάνετε από τον καρπό μου.

Πάμε....Σου έχω μια έκπληξη βρόμα...

Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει.

Ξεκινάμε.

Δεν έχω ιδέα που θα πάμε.

Φτάνουμε σε ένα παρακμιακό μπαράκι.

Η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή και υγρή.

Παραγγέλνουμε τα ποτά μας.

Δε με αφήνετε λεπτό να ξεκολλήσω από δίπλα σας.

Τα χέρια σας είναι συνέχεια πάνω μου. Με ζουλάνε. Με χαϊδεύουν.

Σκυβετε και με φιλάτε στο λαιμό.

Με δαγκώνετε ελαφρά.

Για φάγωμα είσαι βρωμοπούτανο...

Σας ακούω να ψιθυρίζετε στο αυτί μου και ανατριχιάζω ολόκληρη από την έξαψη...

Συνεχίζεται...

[thenewsmag]

Nails alert: 5 tips για να σταματήσεις να τρως τα νύχια σου

Nails alert: 5 tips για να σταματήσεις να τρως τα νύχια σου

Το… φάγωμα των νυχιών συνήθως ξεκινά από την παιδική ηλικία και μπορεί να συνεχιστεί μέχρι την ενηλικίωση. Πέρα από την εικόνα των νυχιών σου μπορεί να υπάρξουν και πολλές παρενέργειες που ούτε καν είχες φανταστεί. Μπορώ να καταλάβω ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τρως τα νύχια σου ασυναίσθητα εξαιτίας άγχους, νευρικότητας και στεναχώριας αλλά επίσης μπορώ να καταλάβω ότι εκείνη τη στιγμή δεν…

[koblexikoo]

��ντωμεταξυ είσαι για φάγωμα

Είμαι ξινή

[visions-of-hlliana]

13.Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΜΙΑΣ ΑΧΡΗΣΤΗΣ

Η μέρα για εκείνη ξεκινάει με πολλές παύσεις.

Είναι πολύ εύκολο να την χάσεις.

Ποτέ ξυπνάει στις 11:00 ποτέ στις 14:00 το μεσημέρι.

Εξαρτάται αν προηγουμένως από εφιάλτες υποφέρει.

Τα βλέφαρα μόλις ανοίξουν ψάχνουν τρόπους για να βρουν το νόημα της ζωής της.

Κοιτάει τριγύρω στους μίζερους τέσσερις τοίχους της για απαντήσεις.

Το στόμα θα ανοίξει με τα σκασμενα από το φάγωμα χείλια της απλά για να πετάξει ένα χάπι μέσα, το οποίο είναι κοντά κοντά στο κομοδίνο της ώστε να μην χρειαστεί να σηκωθεί και κουραστεί.

Είναι δύσκολη η ζωή που διάλεξε για αυτή.

Άρρωστη κλειδωμενη σε ένα κελί.

Στο οποίο όμως η πόρτα είναι ανοιχτή.

Μα εκείνη κοιτάει μονάχα το κλειστό παράθυρο.

Και αναρωτιέται γιατί είναι τόσο δύσκολο να φύγει από εδώ.

Στο μπάνιο αν καταλήξει, παγωμένο νερό στο άσχημο της σώμα θα κυλήσει.

Μουδιάζει και παγώνει το αίμα μέχρι το κρύο τις σκέψεις της να σβήσει.

Όταν παγώνει το αίμα..

Βλέπει καθαρά το ψέμα.

Εκείνο το γνωστό που λέει στον εαυτό της.

Πως φταίνε άλλοι για το κακό της.

Ή πώς είναι εντάξει πλέον με τον σωματότυπο της.

Ή πώς είναι εντάξει ο οργανισμός της.

Κάπου εκεί είναι που απλώνει τα χέρια της τα ταλαιπωρημένα και τα τυλίγει γύρω της.

Καθώς το παγωμένο νερό πέφτει ανάμεσα στα στήθια της.

Μια αγκαλιά που μόνο εκείνη καταλαβαίνει τι σημαίνει.

Η μία φωνή χαίρεται και τσιριζει πως επιτέλους είναι με τον εαυτό της αγαπημένη.

Μα τα χέρια της έχουν μια συνήθεια κρυμμένη.

Να την γδάρουν ολοκληρη, να την κάνουν σημαδεμένη.

Από το μπάνιο θα βγει ελαφρώς ανακουφισμένη.

Για να καταλήξει και πάλι στο πέτρινο κρεβατι της πάλι κοιμισμένη.

[maxmaggr]

Τικ (μυοσπασμός) στα παιδιά. Είναι άραγε ανησυχητικό;

Πηγή:dreamstime.gr Τα τικ στα παιδιά ή αλλιώς μυοσπασμοί θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Σίγουρα οι περισσότεροι έχουν περάσει κάποιου είδους τικ στη παιδική τους ηλικία ή έστω έχουν παρατηρήσει κάποιο παιδί με το συγκεκριμένο “πρόβλημα”. Είναι ανησυχητικό όμως αυτό το φαινόμενο ή συνήθως του δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από την απαιτούμενη; Η εμφάνιση κάποιας μορφής τικ είναι ένα αρκετά συνηθισμένο πρόβλημα. Ένα στα δέκα παιδιά συνήθως μεταξύ των 5-7 ετών. Το τικ που θα εμφανιστεί στο παιδί συνήθως θα εξαφανιστεί μέχρι την εφηβική ηλικία παρ′ όλα αυτά συναντάμε περιπτώσεις που τα συνοδεύουν ως την ενήλικη ζωή τους.

Πηγή:enikos.gr

Τι είναι το τικ;

Το τικ λοιπόν χαρακτηρίζεται από ακούσιες στερεότυπες επαναλαμβανόμενες κινήσεις μελών του σώματος ή φωνητικοί επαναλαμβανόμενοι ήχοι. Αυτό που θα πρέπει να τονιστεί ότι σχεδόν ποτέ δε συμβαίνουν με τη θέληση του παιδιού. Τα τικ λοιπόν εμφανίζουν περιόδους έξαρσης κατά τις οποίες το παιδί εκτελεί την επαναλαμβανόμενη κίνηση του διαρκώς αλλά και περιόδους ύφεσης. Κατά τις περιόδους ύφεσης η συγκεκριμένη κίνηση σχεδόν εξαφανίζεται από την καθημερινότητα του παιδιού χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε απαλλαγεί από αυτή. Τα τικ θα μπορούσαν να χωριστούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτά που είναι αποτέλεσμα ασυνείδητης πράξης από τα παιδιά και ονομάζονται ψυχογενή ή οργανικά και στις συνειδητές πράξεις που εκδηλώνονται συνήθως με σύνθετες κινήσεις προερχόμενες από ψυχοσωματικά αίτια. Τα ασυνείδητα τικ χωρίζονται σε κινητικά και φωνητικά. Τα κινητικά εκδηλώνονται με μυοσπασμούς (ακούσιες κινήσεις μυών) και θα μπορούσε να συναντήσει κάποιος στο ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, το ανασήκωμα των φρυδιών, των ώμων, καθώς και σε αγγίγματα διάφορων αντικειμένων. Περνώντας στα φωνητικά τικ τα πιο συνηθισμένα είναι το βήξιμο, το γρύλισμα καθώς και η παλιλαλία (επανάληψη μιας φράσης που ανέφερε προηγουμένως). Όσον αφορά τις συνειδητές πράξεις με ψυχοσωματικά αίτια συνήθως εκδηλώνονται με τρίψιμο των χεριών, φάγωμα των νυχιών ή γλείψιμο των δαχτύλων (κυρίως του αντίχειρα). Η χαρακτηριστική διαφορά των δύο κατηγοριών είναι ότι οι συνειδητές πράξεις συνήθως προσφέρουν στο παιδί χαλάρωση και ικανοποίηση γι’αυτό είναι και πιο δύσκολο να τις διακόψουν.

 Που οφείλονται τα τικ

Ένα τικ που εμφανίζεται μπορεί να έχει πολλά αίτια. Υπάρχουν όμως κάποιες συνθήκες που ευνοούν την εμφάνιση τους. Το πιο συχνό αίτιο λοιπόν είναι το άγχος. Παρά την μικρή ηλικία του παιδιού το άγχος είναι ο συχνότερος παράγοντας εμφάνισης ενός τικ. Άλλο αίτιο είναι όταν γεννάται ένα αίσθημα ανασφάλειας στο παιδί. Η ανασφάλεια συνήθως συνδυάζεται με καταστάσεις εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος, όταν τα παιδιά νιώθουν ότι περνούν στο περιθώριο. Οι ενδοοικογενειακές εντάσεις είναι ένας ακόμη λόγος εμφάνισης κάποιου είδους τικ. Τέλος, οι καταστάσεις στο σχολείο και η κοινωνική του συναναστροφή με τα παιδιά της ηλικίας τους, εάν δεν είναι θετική, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα είδος μυοσπασμού. Αυτό που είναι άξιο αναφοράς είναι ότι τα τικ συνήθως εμφανίζονται σε αγόρια και ο πιο συχνός λόγος είναι η αδυναμία εκδήλωσης των συναισθημάτων τους.

Πηγή:iatropedia.gr

 Αντιμετώπιση από τους γονείς

Για να αντιμετωπιστεί σωστά ένα τικ πρέπει να γίνει ακριβής διάγνωση του τύπου του. Να μελετηθεί η επίδραση στη ζωή του παιδιού και της οικογένειας και να καθοριστούν συγκεκριμένοι στόχοι. Επίσης είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι δεν υπάρχει κάποιο κριτήριο που να αποδεικνύει για το αν το τικ θα εξαφανιστεί αυθόρμητα ή θα πρέπει να γίνει προσπάθεια για την αντιμετώπιση του. Οι τύποι θεραπείας είναι η χαλάρωση, η άθληση, η συμβουλευτική θεραπεία από ειδικό και σε σπάνιες περιπτώσεις η φαρμακοθεραπεία.  Οι γονείς όμως οφείλουν να πραγματοποιήσουν κάποιες κινήσεις που σίγουρα θα βελτιώσουν τη κατάσταση του παιδιού τους. Πρώτα απ’ όλα, όπως κάθε ζήτημα θα πρέπει να συζητηθεί με το παιδί προκειμένου να κατανοηθεί από το ίδιο το παιδί και να σταματήσει να αισθάνεται τύψεις για το “πρόβλημά” του. Σημαντικό είναι να αγνοηθεί το τικ από τους γονείς καθώς και από το περίγυρο του παιδιού χωρίς να δίνεται μεγαλύτερη αξία. Αυτό θα γίνει και με ενημέρωση στο περιβάλλον του παιδιού (συγγενείς, φίλοι, δάσκαλοι). Θα πρέπει να αποφεύγονται καταστάσεις που προκαλούν έντονο στρες στο παιδί. Ένα άθλημα ή χόμπι θα ήταν ιδανικό για το παιδί προκειμένου να χαλαρώσει και ξεχάσει το τικ του με το καιρό. Τέλος, είναι σημαντικό να ζητήσουμε τη γνώμη από ένα ειδικό σύμβουλο ψυχικής υγείας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε ακόμη καλύτερα το ζήτημα που έχει προκύψει. Read the full article

[maxmaggreece]

Τικ (μυοσπασμός) στα παιδιά. Είναι άραγε ανησυχητικό;

Πηγή:dreamstime.gr Τα τικ στα παιδιά ή αλλιώς μυοσπασμοί θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Σίγουρα οι περισσότεροι έχουν περάσει κάποιου είδους τικ στη παιδική τους ηλικία ή έστω έχουν παρατηρήσει κάποιο παιδί με το συγκεκριμένο “πρόβλημα”. Είναι ανησυχητικό όμως αυτό το φαινόμενο ή συνήθως του δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από την απαιτούμενη; Η εμφάνιση κάποιας μορφής τικ είναι ένα αρκετά συνηθισμένο πρόβλημα. Ένα στα δέκα παιδιά συνήθως μεταξύ των 5-7 ετών. Το τικ που θα εμφανιστεί στο παιδί συνήθως θα εξαφανιστεί μέχρι την εφηβική ηλικία παρ′ όλα αυτά συναντάμε περιπτώσεις που τα συνοδεύουν ως την ενήλικη ζωή τους.

Πηγή:enikos.gr

Τι είναι το τικ;

Το τικ λοιπόν χαρακτηρίζεται από ακούσιες στερεότυπες επαναλαμβανόμενες κινήσεις μελών του σώματος ή φωνητικοί επαναλαμβανόμενοι ήχοι. Αυτό που θα πρέπει να τονιστεί ότι σχεδόν ποτέ δε συμβαίνουν με τη θέληση του παιδιού. Τα τικ λοιπόν εμφανίζουν περιόδους έξαρσης κατά τι�� οποίες το παιδί εκτελεί την επαναλαμβανόμενη κίνηση του διαρκώς αλλά και περιόδους ύφεσης. Κατά τις περιόδους ύφεσης η συγκεκριμένη κίνηση σχεδόν εξαφανίζεται από την καθημερινότητα του παιδιού χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε απαλλαγεί από αυτή. Τα τικ θα μπορούσαν να χωριστούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτά που είναι αποτέλεσμα ασυνείδητης πράξης από τα παιδιά και ονομάζονται ψυχογενή ή οργανικά και στις συνειδητές πράξεις που εκδηλώνονται συνήθως με σύνθετες κινήσεις προερχόμενες από ψυχοσωματικά αίτια. Τα ασυνείδητα τικ χωρίζονται σε κινητικά και φωνητικά. Τα κινητικά εκδηλώνονται με μυοσπασμούς (ακούσιες κινήσεις μυών) και θα μπορούσε να συναντήσει κάποιος στο ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, το ανασήκωμα των φρυδιών, των ώμων, καθώς και σε αγγίγματα διάφορων αντικειμένων. Περνώντας στα φωνητικά τικ τα πιο συνηθισμένα είναι το βήξιμο, το γρύλισμα καθώς και η παλιλαλία (επανάληψη μιας φράσης που ανέφερε προηγουμένως). Όσον αφορά τις συνειδητές πράξεις με ψυχοσωματικά αίτια συνήθως εκδηλώνονται με τρίψιμο των χεριών, φάγωμα των νυχιών ή γλείψιμο των δαχτύλων (κυρίως του αντίχειρα). Η χαρακτηριστική διαφορά των δύο κατηγοριών είναι ότι οι συνειδητές πράξεις συνήθως προσφέρουν στο παιδί χαλάρωση και ικανοποίηση γι’αυτό είναι και πιο δύσκολο να τις διακόψουν.

 Που οφείλονται τα τικ

Ένα τικ που εμφανίζεται μπορεί να έχει πολλά αίτια. Υπάρχουν όμως κάποιες συνθήκες που ευνοούν την εμφάνιση τους. Το πιο συχνό αίτιο λοιπόν είναι το άγχος. Παρά την μικρή ηλικία του παιδιού το άγχος είναι ο συχνότερος παράγοντας εμφάνισης ενός τικ. Άλλο αίτιο είναι όταν γεννάται ένα αίσθημα ανασφάλειας στο παιδί. Η ανασφάλεια συνήθως συνδυάζεται με καταστάσεις εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος, όταν τα παιδιά νιώθουν ότι περνούν στο περιθώριο. Οι ενδοοικογενειακές εντάσεις είναι ένας ακόμη λόγος εμφάνισης κάποιου είδους τικ. Τέλος, οι καταστάσεις στο σχολείο και η κοινωνική του συναναστροφή με τα παιδιά της ηλικίας τους, εάν δεν είναι θετική, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα είδος μυοσπασμού. Αυτό που είναι άξιο αναφοράς είναι ότι τα τικ συνήθως εμφανίζονται σε αγόρια και ο πιο συχνός λόγος είναι η αδυναμία εκδήλωσης των συναισθημάτων τους.

Πηγή:iatropedia.gr

 Αντιμετώπιση από τους γονείς

Για να αντιμετωπιστεί σωστά ένα τικ πρέπει να γίνει ακριβής διάγνωση του τύπου του. Να μελετηθεί η επίδραση στη ζωή του παιδιού και της οικογένειας και να καθοριστούν συγκεκριμένοι στόχοι. Επίσης είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι δεν υπάρχει κάποιο κριτήριο που να αποδεικνύει για το αν το τικ θα εξαφανιστεί αυθόρμητα ή θα πρέπει να γίνει προσπάθεια για την αντιμετώπιση του. Οι τύποι θεραπείας είναι η χαλάρωση, η άθληση, η συμβουλευτική θεραπεία από ειδικό και σε σπάνιες περιπτώσεις η φαρμακοθεραπεία.  Οι γονείς όμως οφείλουν να πραγματοποιήσουν κάποιες κινήσεις που σίγουρα θα βελτιώσουν τη κατάσταση του παιδιού τους. Πρώτα απ’ όλα, όπως κάθε ζήτημα θα πρέπει να συζητηθεί με το παιδί προκειμένου να κατανοηθεί από το ίδιο το παιδί και να σταματήσει να αισθάνεται τύψεις για το “πρόβλημά” του. Σημαντικό είναι να αγνοηθεί το τικ από τους γονείς καθώς και από το περίγυρο του παιδιού χωρίς να δίνεται μεγαλύτερη αξία. Αυτό θα γίνει και με ενημέρωση στο περιβάλλον του παιδιού (συγγενείς, φίλοι, δάσκαλοι). Θα πρέπει να αποφεύγονται καταστάσεις που προκαλούν έντονο στρες στο παιδί. Ένα άθλημα ή χόμπι θα ήταν ιδανικό για το παιδί προκειμένου να χαλαρώσει και ξεχάσει το τικ του με το καιρό. Τέλος, είναι σημαντικό να ζητήσουμε τη γνώμη από ένα ειδικό σύμβουλο ψυχικής υγείας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε ακόμη καλύτερα το ζήτημα που έχει προκύψει. Read the full article

[schoolofrockgr]

Εκρηκτικό το season start για το The Walking Dead

Αν κάτι δεν δυσκολεύτηκε ποτέ να κάνει το The Walking Dead, ήταν να μας δίνει εξαιρετικά πρώτα επεισόδια σεζόν και κλεισίματα. Το ενδιάμεσα ήταν που χάλαγε μερικές φορές, αν ήθελες να είσαι αυστηρός, αλλά και πάλι το φιλοσοφήσαμε αυτό το καλοκαίρι.

Δεν θέλουμε να είμαστε πια αυστηροί με το The Walking Dead ως προς τον πυρήνα της ιστορίας. Είναι αυτό που είναι και το αγαπήσαμε γι’ αυτό. Μια zombie apocalypse όπου στην πορεία, οι άνθρωποι γίνονται χειρότεροι μπελάδες από τα zombies. Το δεχόμαστε και πάμε παρακάτω.

Το επεισόδιο είχε απ’ όλα. Motivational speeches από τον Rick (την Maggie και τον… King). Ομάδα κρούσης που έκαναν γυαλιά καρφιά τους Saviors (και μόλις άρχισαν). Σασπένς για τον Παπά-Γκάμπριελ.

Και τον Rick να κλαίει πάνω από ένα τάφο, που μου θυμίζει το ξεκίνημα της 5ης midseason και το φάγωμα του Tyreese. Ας ελπίσουμε να τη βγάλει καθαρή ο τραγόπαπας.

Ποιος ήταν μέσα στον τάφο;

Η αρχική εντύπωση είναι πως ο Gabriel θα τα βρει σκούρα με τον Negan που κλείστηκε σε εκείνο βανάκι. Στα comic έχει ήδη πεθάνει πρόσφατα όμως υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάτι που με ενοχλεί. Σε αντίθεση με πέρσι το καλοκαίρι και το καταραμένο cliffhanger που μας τάραξε τα μυαλά, οι παραγωγοί και σεναριογράφοι είχαν περισσότερο ησυχία για να καταστρώσουν τα σχέδια τους για το πώς θα μας σοκάρουν.

Μήπως μας ετοιμάζουν κάποιον θάνατο τύπο Judith ή Carl; Η Judith στα κόμικ δεν επιβιώνει μετά το τεύχος #48 (τώρα βρισκόμαστε στο #172) ενώ ο Carl, στο comic πάντα, αρχίζει και παίρνει πιο αρχηγικό ρόλο μετά το time jump και το τέλος του πολέμου με τους Saviors. Ωστόσο, ο ίδιος ο ηθοποιός που ενσαρκώνει το Carl, είχε εκφράσει τη δυσαρέσκεια του στο παρελθόν που αυτός ο ρόλος, του στέρησε την ευκαιρία να είναι ο Spider-Man στο MCU. Ρόλο που πήρε ο σαφώς πιο άγνωστος τότε (και Άγγλος) Tom Holland.

Βλέπουμε πως ο Rick έχει πάρει αυτή την κλαμμένη φάτσα και πονάει πολύ, πράγμα που θα είναι υπερβολικό αν δεν είναι ένας από τους δυο ή άντε να βάλουμε και τις Michonne ή Maggie στην εξίσωση, για πολλές και διαφορετικές αιτίες η κάθε μία. Τον ρόλο του love interest στο comic έχει η Andrea που ζούσε μέχρι πρόσφατα. Από την άλλη, η Maggie σαν εγκυμονούσα μέσα στην ένταση και ��τις σφαίρες θα μπορούσε να είναι με το ένα πόδι στον τάφο. Αλλά έτσι… Ποιος θα διοικήσει το Hilltop;

Να είναι από την άλλη απλώς ένα ξέσπασμα του Rick πάνω από τους τάφους των Abraham, Glenn για ότι έχε συμβεί;

Αυτά τα flashbacks

Αυτή η αναμονή για τον Old Man Rick που μας είχαν δώσει για να ασχολούμαστε, δεν ήταν ακριβώς έτσι όπως το νομίζαμε. Δεν είναι ακριβώς flashbacks αφού μας δείχνει το μέλλον. Με την Alexandria σε ειρήνη και την Judith να του λέει για γιορτές και στολισμένες κουκουβάγιες.

Αυτός ο τρόπος αφήγησης μας θυμίζει κάτι αφηρημένα πλάνα από τα Breaking Bad και Better Call Saul (επίσης του AMC) αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς με δεύτερη ανάγνωση. Σε αυτά πλάνα κρύβονται οι απαντήσεις των παραπάνω ερωτημάτων.

Ή η μάχη που βλέπουμε τώρα είναι ένα τεράστιο flashback και το μέλλον έχει βρει νικητές τους συμμάχους με την Judith ζωντανή αλλά τον Carl… απλώς άφαντο από το πλάνο. Ή είναι η εναλλακτική πραγματικότητα που θα μπορούσε να ζει ο Rick… αν τι; Αυτό το κομμάτι του παζλ λείπει ακόμη. Βέβαια θα μου πεις, αυτή η εναλλακτική πραγματικότητα τον θέλει με τραυματισμένο πόδι και μπαστούνι;

Μια καλή έναρξη λοιπόν, όχι η καλύτερη όμως. Καθώς αφού τονίζει το πόσο σημαντικό ήταν να πεθάνει μόνο ο Negan, ο Rick ξεκάθαρα θα μπορούσε να τον είχε ξεκάνει πριν ξεκινήσει το μακέλεμα. Όσο και παλαβός να είσαι από την άλλη, ποτέ κάποιος που περιμένει μια μάχη δεν θα έβγαινε φόρα παρτίδα σε κοινή θέα με όπλα για να κάνει τον εξυπνάκια, Πολύ comic σκηνή που δεν έχει εφαρμογή σε live action θέαμα.

Το The Walking Dead για Romero

Στο τέλος είδαμε και δυο καρτέλες με το επεισόδιο να αφιερώνεται τόσο στον άδικο χαμό του κασκαντέρ στα γυρίσματα, όσο και του πατέρα των ζόμπι, George Romero. Ο ίδιος ο Romero πάντως είχε κατηγορήσει πάμπολες φορές στο παρελθόν την τακτική της σειράς να εμφανίζει ως κομπάρσους στην ίδια τους τη σειρά τα ζόμπι, έχοντας τα απλώς για να σκοντάφτει όποιος πρέπει να βγει από το πλάνο κάθε φορά. Σε σχέση φυσικά με τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις του Romero.

Φόρος τιμής στο πρώτο επεισόδιο

Μόλις τελειώνει η σκηνή με τον Carl, τον Rick και τον μουσουλμάνο εκεί στο βενζινάδικό, ο Rick βλέπει μια κοπέλα ζόμπι. Σας θύμισε κάτι;

Φόρος τιμής και στο The Last Of Us;

Η υπέρτατη παιχνιδάρα που κυκλοφόρησε ποτέ, έχει και ένα από τα καλύτερα soundtracks που ακούστηκαν ποτέ σε παιχνίδι. Το πρώτο επεισόδιο της 8ης σεζόν του The Walking Dead, είχε μια παρόμοια μουσική (αντιγραμμένη ως προς το στιλ της – pads και απλά μελαγχολικά licks από κιθάρα με νάιλον χορδές).

Και για το τέλος. WHAT THE FUCK IS THAT? Θα μας κάνει να πιστέψουμε ότι τελικά όντως αυτά τα zombie είναι από έναν εξωγήινο ιό, όπως το είχε οραματιστεί αρχικά ο Robert Kirkman.

[dokcreations]

Εντάξει όταν μου στελνετε φωτο με τα μωράκια σας και τις θηκες βιβλιαριου τρελαινομαι 💗 Ευχαριστώ πολύ @sissy_zafeiropoulou 💗 υγ- μπουτακια Κωνσταντίνου για φάγωμα,ξεκάθαρα #dokcreations (στην τοποθεσία DoK Creations)

[frapedoypoli]

Εύκολο γλυκό, έτοιμο σε πέντε λεπτά για φάγωμα μόλις με 5 υλικά https://ift.tt/2M5647B

[mathagon]

Όταν ο Καμύ ξεδίπλωσε τα παιδικά του χρόνια

Το βιβλίο του Καμύ «Ο πρώτος άνθρωπος» είναι το τελευταίο του έργο. Για την ακρίβεια δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού ο Καμύ σκοτώθηκε στο περιβόητο αυτοκινητιστικό πριν το ολοκληρώσει. 

Τα χειρόγραφα βρέθηκαν στην τσάντα του τη μοιραία ημέρα: 4 Ιανουαρίου του 1960. Τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα, χάρη στην επιμονή της γυναίκας του Φρανσίν και της κόρης του Κατρίν, «Ο πρώτος άνθρωπος» δημοσιεύτηκε διατηρώντας όλα τα στοιχεία του ανολοκλήρωτου έργου.

Η μοναδική παρέμβαση που υπέστη ήταν κάποια σημεία στίξης που κρίθηκαν απαραί��ητα για την κατανόησή του. Πέρα από το κείμενο έχουν προσαρτηθεί, με τη μορφή των παραρτημάτων, όλες οι σημειώσεις, οι προβληματισμοί και τα σχέδια του Καμύ για την ολοκλήρωσή του. Πρόκειται δηλαδή για μια έκδοση, θα λέγαμε, οικογενειακή που σεβάστηκε τον Καμύ στο έπακρο, αφού δεν αλλοίωσε το έργο ούτε στο ελάχιστο. Κι ενώ όλα αυτά ξεκαθαρίζονται από την αρχή προκαταλαμβάνοντας τον αναγνώστη, που περιμένει περισσότερο ένα προσχέδιο παρά ένα κείμενο, όταν ξεκινά η ανάγνωση ξεχνιούνται αμέσως, αφού η πληρότητα του κειμένου το κάνει να κυλά τόσο φυσικά, που κάθε υποψία πειραματισμού στην έκδοση καταρρίπτεται. Μόνο οι διαρκείς υποσημειώσεις το υπενθυμίζουν, οι οποίες, σε τελική ανάλυση, δεν παίζουν κανένα ρόλο στο έργο.

«Ο πρώτος άνθρωπος» δεν είναι παρά η εξιστόρηση των παιδικών χρόνων του Καμύ στο Αλγέρι.Κινείται δηλαδή στα επίπεδα της καθαρής αυτοβιογραφίας με απλότητα αφοπλιστική και περιγραφές τόσο λιτές, τόσο οικεία ξεκάθαρες που δεν θυμίζει σε τίποτα την πολυπλοκότητα του υπόλοιπου έργου του, που περισσότερο σχηματοποιεί ιδέες παρά αφηγείται.

Παρακολουθούμε με δυο λόγια έναν άλλο Καμύ, τον Καμύ της καθημερινής απλότητας, τον Καμύ που δεν αναζητά φιλοσοφικές αλήθειες πίσω από δοκιμιακές κατασκευές, τον Καμύ των πρώτων χρόνων, τον πρωτόπλαστο. Τον Καμύ που όντας ορφανός – ο πατέρας του πέθανε στον Ά παγκόσμιο – μεγάλωσε με τη μάνα του, τη γιαγιά του κι το θείο Ερνέστ, που ήταν τελείως κουφός και δούλευε στο βαρελάδικο. Τον Καμύ που τον ξυλοφόρτωνε η γιαγιά όταν δεν ξάπλωνε το μεσημέρι. Που έπαιζε ποδόσφαιρο και φοβόταν μην λιώσει τα παπούτσια γιατί δεν υπήρχαν λεφτά για καινούργια. Που η γιαγιά του περνούσε καρφιά κάτω από τα παπούτσια για να προστατέψει τις σόλες. Που έπρεπε να ισορροπεί πάνω στα καρφιά για να κλωτσήσει την μπάλα. Που το φάγωμα των καρφιών ή το σκίσιμο των παπουτσιών ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης. Τον Καμύ που είπε ψέματα στη γιαγιά ότι το δίφραγκο από τα ρέστα του έπεσε στην τουαλέτα. Τον Καμύ που είδε τη γιαγιά να βάζει όλο το χέρι της, μέχρι το μπράτσο, μες τη λεκάνη και να ψαχουλεύει τ’ απόνερα για να το βρει. Όταν μετά τη μάταιη διαδικασία η γιαγιά έπλενε τα χέρια της ο μικρός Καμύ κατάλαβε τι ακριβώς είναι η φτώχεια.

Η φτώχεια είναι ο βασικότερος άξονας του βιβλίου, αφού όλα περιστρέφονται γύρω από αυτήν.Η μάνα του ξενόπλενε σχεδόν μέχρι τη νύχτα και τα βράδια κοιτούσε βουβή έξω από το παράθυρο. Η περιγραφή του σπιτιού, της γειτονιάς, του καυτού ήλιου, του θείου που δούλευε σαν σκύλος στο βαρελάδικο, της γιαγιάς που είχε το γενικό κουμάντο, έχουν πάντα τον ίδιο κεντρικό άξονα, τη φτώχεια. Ο Καμύ σχεδόν ποτέ δεν είχε λεφτά για παιδικές λιχουδιές, σχεδόν ποτέ δεν μπορούσε να αγοράσει δικά του βιβλία. Δεν είχε καν το δικό του κρεβάτι, αφού μοιραζότανε το ίδιο με τον αδερφό του και δούλευε σκληρά τα καλοκαίρια που έκλεινε το λύκειο για να προσφέρει στον οικογενειακό κορβανά.

Και – σαν μαγική εικόνα – διαμορφώνεται το αντιφατικό δίπολο που από τη μια φέρει την αποκρουστική όψη της ανέχειας κι από την άλλη την πρωτόγονη περηφάνια των φτωχών που μετρούσαν την προσωπική τους αξιοπρέπεια ίσως περισσότερο κι από τη ζωή τους. Η γιαγιά δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσει βοήθεια από κανένα, ακόμη κι αν στερούτανε το καθημερινό φαγητό. Δεν υπήρχε περίπτωση να παραπονεθεί ποτέ και για τίποτα. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει το μικρό Καμύ να πάει στο σχολείο με σκισμένα ή βρώμικα ρούχα. Η ανέχεια ξεδιπλώνεται ως κάτι τόσο φυσικό που φτάνει στο αναπόδραστο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από  την αποδοχή και την αντιμετώπιση της μοίρας. Είναι η συνείδηση του μαρτυρίου. Είναι η πεποίθηση ότι ο Σίσυφος οφείλει να φανεί πιο δυνατός από το βράχο του.

Το οικογενειακό περιβάλλον του Καμύ περιέχει τα πρώτα ψήγματα της σκέψης του τόσο στο «Μύθο του Σίσυφου» όσο στον «Ξένο» και στην «Πανούκλα». Ο «Ξένος» αποδέχεται κάθε μοίρα με τη στωική σοφία του παραλόγου. Αντιλαμβάνεται την δίχως συναίσθημα προσαρμογή ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, που δεν καταποντίζει τα συναισθήματα, αλλά τρέφεται από αυτά, αναδεικνύοντας – σε απόλυτη αντιστροφή – μια άλλη ουσία, την ουσία της προσωπικής αξιοπρέπειας που οφείλει να παραμείνει όρθια μπροστά σε κάθε θλίψη, γιατί μόνο αυτή θα εξασφαλίσει την ακεραιότητα της ύπαρξης, δηλαδή την ευτυχία. Ακριβώς τα ίδια κάνει κι ο γιατρός Ριε στην «Πανούκλα» που υπομένει όλες τις αγωνίες και μάχεται κουβαλώντας το δικό του βράχο μέχρις εσχάτων, σχηματοποιώντας την εξέγερση του ανθρώπου απέναντι στην τάξη του κόσμου.

Όλοι αυτοί δεν είναι παρά η γιαγιά του Καμύ που βάζει το χέρι μέσα στο βόθρο για ένα δίφραγκο. Που μετά πλένει τα χέρια της αδιαμαρτύρητα και συνεχίζει τις δουλειές της. Που, μετά την παρέμβαση του δασκάλου, αποφασίζει να στείλει τον Καμύ στο λύκειο κι ας υπολόγιζε τα μεροκάματά του. Δεν είναι παρά η μάνα του Καμύ που δουλεύει νύχτα – μέρα και κοιτάζει βουβή έξω από το παράθυρο ή ο θείος Ερνέστ που έχει για σύντροφο το σκύλο και που έτρεξε μέχρι να του κοπεί η ανάσα κουβαλώντας τον μικρό Καμύ στο γιατρό, όταν σχεδόν του έλιωσε το δάχτυλό το παιχνίδι με τα βαρέλια.

Σε τελική ανάλυση, δεν είναι παρά ο ίδιος ο Καμύ, που μαθαίνει ότι τίποτε δεν έχει σημασία μπροστά στην αξιοπρέπεια που εκδηλώνεται χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς χειροκροτήματα. Που παλεύει με το συμμαθητή του όταν τον προσβάλλουν και τον γρονθοκοπεί ξεπερνώντας όλους τους φόβους, που καταπίνει τα δάκρυά όταν τρώει ξύλο από το δάσκαλο και που τελικά βρίσκει το θάρρος να αντισταθεί στο βούρδουλα της γιαγιάς.

Και κάπως έτσι συντελείται το θαύμα, που αντιστρέφει κάθε θλίψη και μας φέρνει μπροστά σε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, που ο Καμύ τα περιγράφει με τρομερή νοσταλγία. Οι στερήσεις, το αγράμματο οικογενειακό περιβάλλον και οι σκληροί νόμοι σηματοδοτούν έναν κόσμο πρωτοφανούς ειλικρίνειας και απόλυτης προσωπικής ευθύτητας, που δεν ξεδιπλώνει απλώς την ντομπροσύνη των φτωχών, αλλά την ίδια τη θυσία, δηλαδή την υπέρτατη αγάπη.

Η χαρά, όπως όλα, στηριζόταν στους αυτονόητους νόμους της απλότητας και ήταν απολύτως χειροπιαστή, απαλλαγμένη από κάθε περι��τό βάρος. Το κολύμπι και το κυνήγι με το θείο Ερνέστ ήταν γιορτή ανείπωτης ευτυχίας, όπως τα καθημερινά παιχνίδια στη γειτονιά κι ο κινηματογράφος κι αργότερα η δανειστική βιβλιοθήκη που έκανε τον Καμύ να παίρνει τα βιβλία δύο – δύο. Παρά τη δόξα και την οικονομική επιφάνεια του Παρισιού δεν έκρυψε ποτέ την ανακούφισή του κάθε φορά που ταξίδευε στο Αλγέρι.

Οι σελίδες που περιγράφει το δημοτικό σχολείο και τις σχέσεις του με το δάσκαλο Μπερνάρ, είναι συγκινητικές. Ο δάσκαλος, απόλυτος άρχοντας της τάξης, διάβαζε στα παιδιά μυθιστορήματα συγκλονίζοντας το μικρό Καμύ. Έκανε συζητήσεις, αποδεχόταν απόψεις και παρουσίαζε τα μαθήματα με έναν τρόπο που τουλάχιστον ο Καμύ γοητευόταν απολύτως. Σε περίπτωση απειθαρχίας ξυλοφόρτωνε τους μαθητές μ’ ένα οδυνηρό τελετουργικό, που ούτε ο Καμύ, αν και άριστος μαθητής, κατάφερε να αποφύγει.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έκανε ειδικά μαθήματα – εννοείται χωρίς χρήματα – για να πετύχει ο Καμύ στις εισαγωγικές εξετάσεις για το λύκειο κι είναι αυτός που έπεισε τη γιαγιά να αντέξει την οικονομική θυσία και να τον στείλει. Ουσιαστικά είναι αυτός που μεσολάβησε για να ξεφύγει ο Καμύ από την προδιαγεγραμμένη μοίρα των φτωχών. Ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη του Καμύ απέναντι στον πρώτο δάσκαλο είναι έκδηλα σε όλες τις σελίδες.

Η στιγμή που ο δάσκαλος αποχωρεί, μετά τη θριαμβευτή επιστροφή από τις εξετάσεις κι ανακοινώνει στη γιαγιά την επιτυχία, συνοψίζει όλο το μεγαλείο της ανθρωπιάς και της περηφάνιας που γεννιέται μέσα στη φτώχεια.

«Έφυγε κι ο Ζακ έτρεξε στο παράθυρο κοιτάζοντας το δάσκαλό του που τον χαιρετούσε για τελευταία φορά και που από δω και πέρα τον άφηνε μόνο του και, αντί για τη χαρά της επιτυχίας, ένας αβάσταχτος πόνος παιδιού του τρυπούσε την καρδιά, σαν να ήξερε εκ των προτέρων πως μ’ αυτή την επιτυχία ξεριζωνόταν απ’ τον αθώο και ζεστό κόσμο των φτωχών, κόσμο κλεισμένο στον εαυτό του σαν νησί μέσα στην κοινωνία……….για να ριχτεί σ’ ένα κόσμο άγνωστο που δεν ήταν πια δικός του…….».

Κι αυτός ακριβώς είναι «ο πρώτος άνθρωπος». Η πρωτόλεια διαμόρφωση του Καμύ των παιδικών χρόνων, που εγκυμονεί τις βαθύτερες φιλοσοφικές του ιδέες. Γιατί ο φιλόσοφος Καμύ είναι συνυφασμένος με το παιδί απ’ το Αλγέρι. Γιατί κάθε άνθρωπος είναι ο καθρέφτης των παιδικών του χρόνων. Γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι «πρώτοι άνθρωποι».

[paraponarodou]

Σενάριο-σοκ για «φάγωμα» διαιτητών

http://dlvr.it/Q9DCtt

[hashtagnewsgr]

Χιονάνθρωπος για..φάγωμα!

http://dlvr.it/Q66jPy

[ector-pantasis]

ΑΕΤΟΝΥΧΙΕΣ-αετονυχιές

Η όραση είναι κυρίως χημεία οι ενέργειες του νού ηλεκτροχημικές. Τα φωτόνια χτυπούν στο φακό του ματιού απ όπου οι εικόνες των πραγμάτων εισχωρούν και διαβάζονται στο εγκεφαλικό βάθος, κύματα φωτός ήχου ερεθισμάτων αλλά και διάδραση. Aπό βάθος γλώσσας υπάρχει ατόφιο νόημα κοιταξέ το. Λαγαρίζω το νού ώστε καρδιά και μυαλό να αισθάνονται να λογίζονται ασυγχύτως. Την τεχνική ψαροκόκαλο γνωρίζουν αρκετά φυτικά είδη.

Η πορεία μιάς γενιάς δια μέσου της χαλάρωσης των ηθών αλλά και του σταυρού μας: σκύψε κιοτή και μπές σε τούτο το κλησάκι. Αναπατρισμός-πάτρια ,καταπίνω το αγκίστρι πετώ την πετονιά ώστε ανασύρω ιχθύ αφωνίας .Η αλυσίδα , «σύρε καλέ μ’ τον άλυσο, σύρε την αλυσίδα»,των γενεών άπαξ και άνοιξε ο δρόμος μιάς γενιάς προς τη Ευρώπη ,εκείνοι αναπόφευκτα θα σύρουν την Ελλάδα προς τα εκεί. Φυλαχτό θα κρατήσουν μέσα τους ήθη γλώσσα και επηρεασμένοι θα ξαναβρούν αλλαγμένη τη χώρα τους. Τα ευρωπαϊκά πακέτα θα αλλάξουν επίσης ριζικά τα πάτρια ήθη περί παντός. -Αητέ μου δεν καρτερώ να γίνει η καλιακούδα περιστέρι μήτε τα περιστέρια μου κουνέλια.

Ο κλασικός δρόμος περιέχει σαν σε κώδικα όλες τις επιτεύξεις του ανθρώπου. Άν έχει είναι , ο τρόπος , και οι αφηγήσεις έχουν το είναι τους. Ο πόνος δεν αντέχεται έξω από την αφήγηση . Και μείς μεγαλώνοντας με κόπο μας βρήκε η μνήμη αφύλακτους και μας σφράγισε . Μετρώντας δεκαετίες ,ξέρουμε πιά τί θα πεί άλλη μία ενεργός δεκαετία. Ο σταυρός είναι θεία μετοχή στον πόνο μας ,δίνει άφεση στα πάθη :ανασταίνει. Είναι συμπύκνωση έμπονης πείρας το πνεύμα. Εποχή μιάς γενιάς που την αφηγείται ο χρόνος . Γιατί αφήγηση και ιστορία είναι μέρη του μύθου ,του μύθου μιάς γενιάς που όντας όμιλος βρίσκει το λόγο του πνεύματος στο πνεύμα του λόγου – το πνεύμα του σταυρού στα άρμενα της λήθης. Να το συνομιλήσουμε αυτό είναι μιά εργασία και μας καλεί. Μας καλεί σε σύνοψη βίου , των εντάσεων ζωής καθώς ολοκληρώνεται σε ένα ανώτερο επίπεδο αυτογνωριστικά . Πόσο λεπτύναμε για να περάσουμε τις κλεισούρες του καιρού; Βρήκαμε καιρό ή πέσαμε στο νερό και προσομοιάσαμε στους ιχθείς στην άγλωσση αφωνία τους; Μεγάλο βόδι έκατσε στη γλώσσα μου, βαρύ πόδι ταυρίνας να σηκώσεις το νόημα.

Σαν «πειρατές –καβούρια» άς ξαναβρούμε το όστρακο , άς επανοικειωθούμε τα του οίκου μας. Άς το ξανανοήσουμε. Που σημαίνει να ξαναρίξουμε βλέμμα στο δρόμο που διανύθηκε , βρίσκοντας τον εσωτερικό άνθρωπο στα λόγια που τον συνοδεύουν στο ταξίδι του προς την ωρίμαση. Τώρα που το ελαστικό μας δέρμα αρχίζει να σκληραίνει και δίπλα στις ευτυχείς ρυτίδες του μετώπου, ρυτίδες ευνοημένες αφού τις τοποθέτησε νεανικότερος χρόνος στα ύψη του κρανίου, δίπλα εκεί σε λίγο θα αναδειχτούν φαράγγια για να κυλήσει χρόνος ωριμότητας ,οριστικές ρυτίδες πλούσιες σε πείρα. Κτήμα μαζί με το ασήμι του κεφαλιού θα στεγάσει «χρυσάφι» μυαλό για το στερνό ταξίδι;

Όρθιοι επιτέλους και ακοίμητοι με τόλμη θάρρος και αισιόδοξα σωστοί άς κλείσουμε τις πύλες στο τρομαλέο κοίταγμα . ΄Ας ετοιμαστούμε να κερδίσουμε πληρότητα ταξιδιού. Ξέρω ένα γιά πάντα,αυτό της μιάς φοράς. Αλλά το μιά φορά είναι πάντα και πάν Δεν είμαστε εδώ για πάντα. Ένας ο κόσμος ένας κι ο ένας όπως δα το έχεις μυριστεί.

Πετύχαμε με όποιες ατυχίες κι αποτυχίες και μάλιστα μ’ αυτές. Μπήκαμε στον κόσμο με κλάμα θα βγούμε με κλάμα: Στην πρώτη περίπτωση με δικό μας δάκρυ στην τελευταία άλλων. Δεν έχει δάκρυ εκείνος ο τόπος που δεν τον φτάνει το χέρι του χρόνου: θα είναι αιώνιος. Θα μας παραλάβει μιά αφρικάνα νύχτα στην αγκαλιά της; Θα έχει στα στήθεια της την ομορφιά και τη γλύκα της τρούφας ή θα έχει τα δόντια του κέρβερου; Όπως κι άν έχει άν η ζωή είναι θαύμα ,ο θάνατος είναι τι; Μέγιστη η ευγένειά του που περιβάλει με το μυστήριό του τη ζωή και την αγνίζει. Μιά πάλη είναι λευκού φωτός με μαύρο Στυγός.

Θα πετάξει το αθάνατο πουλί μόνη η σκιά του θα τρέχει τη γή ή μήπως συμβαίνει αντίστροφα ; Η σκιά θα ξεκολλήσει από την ισόγεια πορεία της αφού φάει η μούρη χώμα και οι καβουρομάνες το γυαλό θα βρέχουν με δάκρυα στη θέση μας;

Μές από στη σιγή πηδά μιά φράση και σε κυκλώνει , πού μιλά; Από πού μιλά; Από το σύμβολο γενεών και γενεών καταθέτει στο μυστήριο και σε εγκαλεί: Τώρα φοράω το δικό μου θάνατο μπαίνω στη λοξή τρύπα, ξοδεύομαι προς τον ωκεανό: ύστατη πηγή ομορφιάς και καθαρότητας.

Ο ωκεανός. Ρυθμίζει τον άνεμο συγκρατεί τη θερμοκρασία. Εξασφαλίζει την ισορροπία του διοξειδίου του άνθρακα- το κατακρατά. Είναι αποθήκη ενέργειας και επίσης αποθήκη τροφής.Παρθένα γλυκά νερά των παγετώνων. Η ομορφιά του ωκεανού λυγίζει κάτω από την πίεση της βιομηχανίας, η οποία από μηχανή βίου(μήχαρ) μεταστράφηκε στο αντίθετο με την αλόγιστη χρήση. Έσφυζαν; Σφυγμός, Παλμός; Από τα όκκια κυαλάρω ωκεανό.Βάζω όκκια στο νού. Ατμόσφαιρα χώμα ωκεανός περνούν σε κίνδυνο.Αποθήκη νερού είναι οι παγετώνες –γλυκού νερού. Μετ εμποδίων. Αλυσίδα του όντος έτσι όπως την περιβλήθηκε ο άνθρωπος. Είναι κάτι που μπορούμε να το κατανοήσουμε μόνο με τη δωρεά της γλώσσας. Τούτη την περιουσία ες αεί στο «ταυτόν δ’ εστί νοείν τε και είναι και ούνεκα έστιν όνομα» φατίζειν. Αυτό άν το καταφέρω να φέρω στο λόγο ,στην άκρη των χειλιών, όπως κατοικώ όπως διώκω ει και καταλάβω . Βάζω χέρι στην αγάπη , όρκο δίνω του ήλιου ωρκισμένος και της Στυγός: Αληθέψου!Στο γαζί της ομορφιάς. Γαλαζοαίματα καβούρια Γκαβωμάρα Θεόστραβος: Η μέρα της κρίσεως είναι πάντα εδώ. Όποιος Θεός(όποιος;) εδώ μας κρίνει ,εδώ συνεχίζεται η δημιουργία,κρεμάσου στη μέθη της. Όλη η απόσταση είναι για λόγους χωρητικότητας. Έτσι κι αλλιώς για την κοσμική ακτινοβολία κανένα χώρισμα, κανένας τοίχος δεν εξαρκεί, η μάλλον δεν έχει φράγμα το κοσμικό.. Η χωρητικότητα αφορά στο μακρόκοσμο και μεις είμαστε παιδιά των δυο κόσμων. Μόνο που η νύχτα μας οδηγεί αύτανδρους στο όνειρο , εκεί που η μέρα στη φαντασία δίνει δικαίωμα να κοιτά, είναι κίνητρο για να μην πέφτουμε μέσα μας άδοξοι κι αφάνταστοι. Είναι σαν τη σκιά μας το όνειρο, και σαν ηλιακό ρολόι, και μόνο μεγαλύτερη σκιά τη σβήνει , όπως η μεγάλη φωτιά σβήνει τη μικρή, ρίχνεις σκιά ή ρίχνεις φώς; Ησύχασε είσαι φτιαγμένος κι απ’ τα δυό σκύψε κιοτή και δες :το θώρακα διαρέει ουρανού ρεύμα.

Το παρατηρητήριο περισσότερο από το μάτι στήνει ο νούς. Σύνθεση; Ανασύνθεση; Συνέχεια; Ασυνέχεια;Ακολουθίες; Δεήσεις; Ανατροπές. Αλλαγή παραδείγματος (Εδώ μείνε...,μείνε Εδώ). Το δίχτυ ο ήλιος τράβηξε, δίχτυ αλυσίδα χρυσή χρυσές ακτίνες. Μπορεί να περπατήσει μόνη μιά ειδικευμένη γλώσσα; Ή οφείλει να συμμιγεί ο κόσμος της φαντασίας (το ειδωλικό) να υψωθεί, η μάλλον να συνυψωθεί με τον κόσμο της ερμηνευτικής και της κατανόησης ; Νόημα ανανοητικής ματιάς. Δεν μπορείς να σταθείς ούτως η άλλως παρά στα χαρακτηριστικά τόπου και χρόνου που συνοικούν την εποχή: Μόλις βγαίνουμε από τη σκιά του παρελθόντος από την κρηπίδα του παλιού παραδείγματος και εισερχόμαστε σε μια εποχή όπου το παρελθόν μόνο με επανερμηνεία του θα γίνει φώς εκ φωτός στο παράδειγμα του νέου χρόνου. Οι νέοι χρόνοι έτρεξαν το πρόγραμμά τους , τώρα το γράμμα θέλει άλλο φόντο, ένα παρόν μελλοντογενές, έφοδος στον ουρανό. Αναμετρώντας τα λάθη , μπορούμε να χτίσουμε νησιά από σκουπίδια , ένα είδος ανταπόδοσης στη φύση για ό,τι της κλέψαμε, ό,τι καταστρέψαμε. Θα ξανανασύρουμε τα κειμήλια να αεριστούν κι ίσως ευεργετηθούμε από τον λεπτό τους χειρισμό και την αναστροφή μας με τον ευγενή χρακτήρα τους για τον καθένα πιά, για την ρύθμιση της εσωτερικής μας ιστορίας (εδώ να μπεί χρόνος), της πνευματικής μας ύπαρξης στη διαφάνεια φωτός που έχει συνυφανθεί και συμφανεί σ’ αυτό το φώς της παράδοσης, παραδομένοι με την αλήθεια μας για να συνηχήσουμε στο λεπτό άρωμα της φωνής τους , της ανάσας του παραδομένου πνεύματος .Εκεί γυρίζω ως γυρολόγος.

Εσύ άν δεν ξέρεις το βορρά , η πυξίδα πάντα εκεί δείχνει. Επωφελήσου από αυτό το πάντα. Το παλιό ρολόι χτυπά τις ώρες ,για αιώνες ήδη αδιαμαρτύρητα. Δώσε στις ώρες εσύ τη φωνή τους, τραγούδα , υπάρχεις!

Η φύση κάνει μια δουλειά , το πνεύμα μια άλλη , και οφείλει να συνυπάρξει. Το ανοιχτό της φύσης προκαλεί το πνεύμα να συνδιαλλαγεί , σε μια συνάνοιξη. Η φύση δεν είναι μόνο για φάγωμα και θαυμασμό, μας καλεί, μας προστάζει σε συνοικείωση ,ανάσταση και δημιουργία, στη διποδία του άσματος όπως το δίδαξε ο χρόνος.

Νομίζεις πως την εκτίμηση που κάνεις εσύ για τα πράγματα , οφείλουν να τη συμμερίζονται οι πάντες; Δεν είναι παρά μόνον όσο πιάνει το χτήμα σου . Σ αυτό τον κύκλο πραγμάτων χτίσε κι ας κάνεις λάθος. Έξω απ το σύνορό σου ό,τι κι αν βλέπεις αρκέσου στο να συναλλάσσεσαι και μόνον. Φτάνει τόσο. Ταύτα και μένε!

«Η ΝΥΧΤΑ ΝΤΥΘΗΚΕ ΑΣΤΕΡΙΑ» Ο ΣταυροΚ.-τυφλός –δεν έβλεπε με τα μάτια ,αλλά μας αναγνώριζε άσφαλτα με όλες του τις αισθήσεις, κι άν ακόμα είμαστε αθόρυβοι αντιλαμβανόταν την παρουσία μας από τις κινήσεις του αέρα γύρω του. Έζησε όλη του τη ζωή με ανοιχτή παλάμη κι είχε για όραση το ραβδί του, έζησε στον αδιαπέραστο από φως κόσμο, τάχα μέσα σε ποιου είδους όνειρα; Ο νους του πάντως ήταν φωτεινός . Ο περίγυρος του χωριού αναγνώριζε ισότιμη ματιά προς τα πράγματα .. και δέος.

Επάλληλοι κύκλοι σε χώρο και χρόνο ,περιπέτεια βίου που δεν ξέρουμε να συμμαζέψουμε , με τέτοιο ξεχείλισμα απ’ όλες τις μεριές, ώστε δεν ξέρουμε πώς να ζήσουμε. Πηδήξαμε ευθύς από μια δεδομένη ζωή, - εκείνη της κοινότητας με τα εθιμικά της πλήρη- σε μια ζωή που συνεχώς και διαρκώς αλλάζει, ώστε να μπορείς να πεις πώς το μόνιμο είναι η αλλαγή (σχήμα κάπως οξύμορο αλλά αληθές) έτσι ώστε σε κάθε πόρτα που ανοίγεται προς το νέο πάραυτα χτυπά μια νέα πόρτα, και σ’ ένα τέτοιο εθισμό η αλλοίωση ντύνει τον πυρήνα του ίδιου, τρίχινο το νήμα, μετάξινο, η σημασία πάντα δίνεται από μέσα. Κοιτάμε από το σκάφαντρο της επικαιρότητας την επιτάχυνση της εποχής και το ελατήριο μας εκτινάσσει , μας διασκορπίζει. Το συναξάρι γράφεται ερήμην μας, η ενέργεια όμως είναι δική μας υπόθεση για να στεκόμαστε όρθιοι. Αν η ώθηση έρχεται απ’ έξω , η κίνηση είναι ζήτημα εσωτερικής πνοής, η φλόγα που συντηρεί το ζών έρχεται από το αίμα και από το πνεύμα. Τα αισθήματα ακουμπάν στο σωματικό μας σφρίγος όταν ανατριχιάζεις κι όταν τα ζεις από τα σπλάχνα σου.

Έχει μέγιστη σημασία, να μπάσουμε το χρόνο μας στην παράδοση. Καμμιά γενιά δεν μπορεί να αρκεστεί στο έργο που διάνοιξε η προηγηθείσα. Κάθε γενιά μπαίνει να ζήσει με δικό της χρόνο και γι αυτό στο δικό της νόημα , με έργο δικής της πνοής, αφού ζωής. Πάει καιρός που ήθος και έθιμο της κοινωνικής στατικότητας έχει αναιρεθεί, καθώς αλλάζει ραγδαία ο υλικός ρυθμός του βίου. Απαρχής ο κόσμος των πνευμ��τικών έργων ζητούσε νέα αρμονία άσματος νέο ρυθμό: νεοκάμωτα τραγούδια, που τα έφερνε η θάλασσα με σειρήνες γοργόνες κι ήταν καλοδεχούμενα και επιζητούμενα. Όμηρος και Πίνδαρος επαίρονται γι αυτό, ο δε Πλάτων παραδίδει νέο μύθο, νέα μορφή λόγου: το διάλογο και μάλιστα εξορίζοντας από την Πολιτεία του τον ποιητή, στην παλιά διαφορά που ήταν σύγκρουση ποιητικού και φιλοσοφικού είδους,άλλη υπόθεση εργασίας-ερμηνευτική του πνεύματος- Δες στην αλλαγή παραδείγματος του ελληνιστικού το είδος ευαγγέλιο και αποκάλυψη ως κοσμογονίας στην κόψη του χρόνου από το σταυρικό πάθος. Αλλαγή θρησκεύματος.

 Για να αλλάξεις τον κόσμο , οφείλεις πρώτα να τον κατανοήσεις ,να τον ερμηνεύσεις και δεν έχεις τίποτε να συνθέσεις εκεί που έχεις να αναλύσεις, και τίποτε να αναλύσεις πριν αν συνδέσεις για να ανοίξεις δρόμο στο νέο πνεύμα ζωής. Εμείς με ποιο πνεύμα κινηθήκαμε (νικηθήκαμε;) στη ζωή και πώς θα την αφηγηθούμε, αν κρίνουμε πως είμαστε επαρκείς σε ότι στοιχεί το λόγο; Κυρίως είναι νέα πίστη που θεμελιώνει εποχές. Σήμερα λέγεται επιστήμη ,φέρνει την πίστη στον πυρήνα της. Θέλω να πω, διαθέτουμε το ύψος εκείνο και τη λεπτότητα , για να μπορούμε να λέμε το «λόγον διδόναι;» Τι ψυχή θα παραδώσουμε στα λόγια μας; Ο γραπτός λόγος είναι μέγιστη τέχνη, όπως διδαχτήκαμε από τους κλασικούς και τους μοντέρνους. Για να μπούμε στο διάλογο του χρόνου μας, κάπως οφείλουμε να διατεθούμε, να κάνουμε διάθεση εαυτού στον κόσμο, πώς τι γιατί ο κόσμος του δικού μας χρόνου. Με τα αναστήματα αν δεν έρθουμε του καιρού να λογαριαστούμε, ενήμεροι των ζητημάτων ,απαλλαγμένοι από την ακαμψία του τοπικιστή, θα είναι τελικά ασήμαντο ότι αν πούμε. Όταν η εποχή τρέχει σε άμιλλα με το σημαντικό. Τροφή του πνεύματος να θεωρείται αυτό. Δεν πρόκειται γιά κατάθεση πίστεως, αλλά κατανοήσεως, κι άς είναι περίσσευμα ψυχής. Να γεμίσουμε ψυχή που να ξεχειλίζει προστάζει ο ποιητής ο φιλόσοφος.. περί αγίων ας αρκεστούμε στην απόσυρσή τους, στο δέος τους των θεοπτών μπρος στη θεϊκή τους διαφάνεια.

Όσο ο ουρανός είναι απέραντος κανένας κίνδυνος γιά ασφυξία.Ο Έλληνας μόλις τώρα ξεκρεμιέται από το σταυρό της τουρκοκρατίας, και μοιάζει να μην είναι πια προτεκτοράτο.

Χαρακτήρας της σημερινής πολιτείας –Ανοιξιάτικη Ευρώπη αλλά και Γεναριάτικη.

Επιτέλους η Ελλάδα εδέησε να πιάσει τους παλαιούς στα χέρια της χωρίς να τρέμουν τα δάχτυλά της, άν και αργά. Φαίνεται πως στο εξής η ερμηνεία τους ,- ζωτικής σημασίας για τον κόσμο , το συνεκτικό πνεύμα των έργων αυτών που γνώριζαν τη σημασία τους οι πρωταγωνιστές τους και τα παρέδωσαν στους αιώνες ως «κτήμα ες αεί»- θα εναπόκειται στον Έλληνα μελετητή , που θα είναι μελετητής για όλο τον κόσμο.Τώρα όμως επείγον το έργο για τον ίδιο.

Από το συμπαγή χρόνο του Μεσαίωνα ,έχουμε περάσει στον αναλυτικό και λεπτομερώς εκτινασσόμενο χρόνο των ημερών μας: day by day.Αλλά δεν πρόκειται γι αυτό ,ο χρόνος του πνεύματος τρέχει εντός.Αυτή η ανάδειξη ενδιαφέρει -το πνεύμα έχει μάτια κι απ’ τον κώλο,(Κωστής).

Πώς να βρεις πάτημα όταν συνθλίβουν τη γλώσσα γεγονότα;

Λεπτομέρειες από ένα τραγούδι. Παρατηρώ μερικές ορεογραμμές και βρίσκω στα βάθη χαράδρες να κυλάν με τον ίδιο τρόπο ανάμεσα στα βουνά οι κοίτες από ποτάμια η ξεροπότα��α, κι ευθύς ο όγκος των βουνών προτείνει τη σοβαρότητα του ύψους και του βάθους. Ψηλά βουνά βαθιές χαράδρες.  Είναι σαν να αντιλαλεί το άφαντο πουλί ο χαραδριός και σα να θέλει να σου δώσει την απάντηση στην απορία μπροστά σε τόσες κλεισούρες. Κλεισούρες που είναι συνάμα ανοίγματα, περάσματα μέσα από το κύμα των βουνών , και συ βαδίζεις στην ατάραχη πλάτη (ράχη ) τους. Βουνά (να βουνά) χτισμένα από χέρια γιγάντων-άραγε μεγαλύτερων από τα ίδια, από Τιτάνες άλλου κόσμου; -Διάφανα βουνά κι οι κορφές τους οργώνουν σύννεφα και ουρανό.

Ανάδειξη νέου χρόνου,σημαίνει ανάδειξη νέου ανθρώπου, αλλάζει τον κόσμο ο άνθρωπος και στην αλλαγή ετούτη μέσα αλλάζει και ο ίδιος , σε ήθος, ψυχή, εμφάνιση, δεξιότητες και πνεύμα. Εκτινάξεις προς το μέλλον (το μέλλον μόνον δημιουργείται ,αλλιώς δεν έρχεται ποτέ μόνο του).

Δεν μπορείς να στέκεσαι σα χάφτας στη διαρκή ετούτη έκκρηξη αλλαγών, συμμετοχή στον κόσμο της αλλαγής σημαίνει πως κι εσύ αλλάζεις και συμβάλλεις στη δημιουργία που εξελίσσει τον κόσμο. Αλλιώς κινδυνεύεις να μείνεις απομεινάρι ενός κόσμου παλιού και περιθώριο: Η πρώτη κίνηση θα είναι σε πνεύμα ζωής.

Στήν αφήγηση όταν υπάρχει εξωτερικός χρόνος δηλ κίνηση, δράση , ο εσωτερικός χρόνος συστέλλεται. Η ψυχή υποκαθίσταται στην κίνηση του σώματος. Είναι η διαφορά του ευρωπαϊκού σινεμά από τον αμερικανικό. Ίσως και στο μυθιστόρημα.(Αλλά όχι στον Φώκνερ).

ΤΡΙΑΝΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΧΡΟΝΟΣ ΕΚΑΤΟ ΜΟΝΑΞΙΕΣ. Εσείς μου δίνετε την πίστη γιατί σας βρίσκω αθάνατους. Στο μοναστήρι του οικοτροφείου ,δε μας στείλανε οι δικοί μας να παίξουμε κορώνα, εκεί κλειστήκαμε να παίξουμε γράμματα. Τόσο στενά μας έθλιβε εκείνος ο τόπος, σείοντας σκιάχτρα, που εμείς άδολοι και πόνηροι σμίγαμε σαν κοπάδι σε κακό λιβάδι, που ο φάκελλος από σταλμένο γράμμα έστεκε ορθός ,δε χώραε να πέσει. Εκείνο τον καιρό οι άνθρωποί μας δεν είχαν μάτια για τον τόπο το δικό τους, τόσο που τον σπουδάσαμε με δανεικά μάτια και μόνο που δε βάλαμε τις φωνές στις συχνές ανακαλύψεις παραθύρων προς τα τοπία του. Γιατί είναι ειπωμένο κανένας προφήτης στον τόπο του και οι νεκρομαντείες , οι δονήσεις δρυός, τα φύλλα της λεύκας δε γράφανε για παραδείσιους κήπους και ουρί, μήτε για παράδοση και γνώση καρδιάς. Συχνοχαζέψαμε ότι παρίστανε την αγορά, μια δρασκελιά τόπο, φοβηθήκαμε τα άγρια χωρατά και το γούστο των γύφτικων παζαριών, μέχρι να μάθουμε πως η Παραμυθιά είναι ένα όμορφο γραφικό χωριό παρότι διέθετε γυμνάσιο με χίλια κεφάλια κοπάδι ενόψει γραμμάτων για να μάθει το μυαλό να κόβει στα έγκατα της πολιτίσεως, αργότερα θα απαξίωναν οι δυτικές μούσες και οι βορειοανατολικά στραμμένοι την καλλιέργεια των μουσών και του εσωτερικού τοπίου. Μπήκαμε γρήγορα στο νόημα και την τέρψη της μάθησης, όχι χωρίς σκαμπανεβάσματα ,όταν οι διδαχές παρέχονταν σαν από σκαμπαβία που τρίζαν οι αρμοί της. Με τις δεκαετίες, ξέρουμε τι έγινε και μαντεύουμε απτόητοι πια και μαθημένοι τι πρόκειται να δώσει μια ακόμη.

Ό,τι ήταν εκεί πίσω κανένα χέρι δεν το φτάνει , παρά μόνο όσα ανακαλεί η μνήμη, φωτογραφίες που έδρεψε το φλας της μνήμης και παραβάλει χρόνο και τοπίο όπου αχνά διαγράφονται ομοιότητες, σαν που και τα πρόσωπά μας άλλαξε ο χρόνος και αν μένει είναι ένας πυρήνας, ένα κάρβουνο στη στάχτη των στηθειών , στάχτη από φως που άστραψε στη λήθη τού παιδεμού εκείνου καθώς η Ελλάδα έμπαινε γοργά στη χορεία των χωρών της ευημερίας .Πολυκατοικία: η δεύτερη ,μετά τον ουρανοξύστη , υψηλή επινόηση του νεωτερισμού, αποκληθείσα και κάθετο χωριό .

Όλα για να καταλήξουν σε μια σελίδα; ‘Ολα για να τα παραλάβει το φιλμ της μνήμης; ή υπάρχει ένας ανώτερος καιρός, ένα ξέφωτο που δεν το πιάνει κάμερα, ένα διάχωρο για άλλου είδους αστέρια; Από ποια κλεισούρα να περάσουμε , ποιο διάσελο; Ή να περάσουμε στο μετά της μόρφωσης εκεί που η ένταση έχει άλλη όψη και δείχνει με γενέθλια αναστροφή το αληθινό που μας σμίγει ξανά με το χαμένο μας εαυτό, διεκδικώντας τον σε ένα χρόνο εσωτερικότερο; Ή αλλιώς. Η γενιά μας ανταποκρίθηκε, είχε προορισμό, κέρδισε μοίρα από το μοιρογνωμόνιο της ύπαρξης; Έζησε, δωρήθηκε στο ευ του ζην; Ποιο αντίδωρο θα αντιχαρίσει; Με εκατό βήματα μοναξιά, αναλογίζομαι, θα μπορούσε να σπιθίσει πνεύμα βαθύ.

Δεν αμφιβάλλω για την προσφορά. Κοιτάζω εκεί : στο επί πλέον, την επινόηση, τη σχεδία, τη λέμβο που λεμβοδρομεί με οδηγό χάρτη νυχτερινό πέλαγος ουρανού: δείχνει η πυξίδα βορρά -η θέρμη του ρόδου στη σκιά του καλοκαιριού. Παραμυθιαστήκαμε. Στο βαθύ σκοτάδι μας οδηγεί άγριου ρόδου ακαταμάχητη μυρωδιά, μας τραβάει απ τη μύτη,  λάμπει μέσα μας ένα φως που θα ωριμάσει την αυγή, αυγή ματιών ,σπίθες που μαρτυρούν ξυπνό μυαλό, πού βαδίζει ου δεί αμφιβάλλειν [Διαδοχές Φωτικής].

Έχει ελαφρύτητα τούτο εδώ το γράψιμο παραβαλλόμενο με το δημιουργικό βυθό του έργου. Έκει –στο έργο- ο κόπος προς την εσωτερικότητα , δίνει πνοή και φτερά στην αναγνωστική μνήμη. Τραβήχτηκε από τα έγκατα, πήρε ρυθμό,μέτρο, αρμονία , κι έτσι θα μπει στην ψυχή του αναγνώστη ,επειδή είναι κάθαρση. Επειδή χωρίς προφύλαξη αναλαμβάνεται ο κίνδυνος να μπει εκεί η γραφή όπου η εποχή ανοίγει νέα δικαιώματα στον ποιητή -τα απαγορευμένα μαντάτα περί δουλείας, συμπολιτίσεως ,χειραφετήσεων, χέρι στους ουρανούς, βάθη ωκεανών , νοήσεως, κι ότι η εργασία του ανθρώπου κέρδισε απ’ την αφάνεια, χωρίς να προκαταλαμβάνεις το μέλλον, σε μέλλει.

Δε σκύβουμε κεφάλι σαν άλογα κοιτώντας με απορία τα μνήματα, στο ύψος των ματιών ,στραμμένοι μπροστά με το θάρρος του αδύναμου, ψυχή ρίχνει ερώτημα , αιφνιδιάζοντας τη θεοφάνεια, αρπάζοντας το μυστικό στο σχισμό της στιγμής που χαρίζει εξαίφνης φως, και το αιχμαλωτίζει όπως οι πρωϊνές τσιάφνες που παγιδεύουν την αυγή κι ας λιώσουν μέχρι τ’ απόγευμα. Άν δε σκύψαμε να μαζέψουμε το πέταλλο στον πηγαιμό, το μάζεψε ο πατέρας μας, μα στο γυρισμό θα κάνουμε τόσες επικύψεις και μετάνοιες όσα τα κεράσια που θα σκορπίσει εκείνος. Κοντά στο νού κι η γνώση : ‘Ελαμπαν τα πετροκέρασα γλυκά σα χείλη κοριτσιού αφίλητου, μα εμείς ασπούδαχτοι στη ζωή δε γνωρίζαμε ωστόσο τι περιείχε ένα γαϊδουροπέταλο ,δεν είχαμε μάτια παρά για ροδοπέταλα κι ίσως ούτε. Άγουροι μόνο το άγουρο μας έλκυε. Θα πείς διαλέγω το άγουρο ,μα σαν να έχεις σκληρύνει, όσο άν σκιρτά ο πόθος του άγουρου που περιέχεις σε απανωτές γάζες, σε στρώσεις σκόνης που απόθεσε ο καιρός στο άγαλμα του προσώπου. Ξεσκονίζεις τα μάτια, σηκώνεις τα βλέφαρα και να η ελαστικότητα της επιδερμίδας έχει χαθεί. Ανηλεής ήλιος την κηλίδωνε στην πορφυρή πορεία  με ταλάντωση ουρανών.

Άγγελμα φωτοποντής, καταιγίδες φωτός από Φωτικές ανοίξεις –Φωτικισίων. Από τα προοίμια του εραστή των Μουσών Μουσελίμη και τη γραφή του Κραψίτη: εραστές των σουλιωτικών τοπίων, μέχρι Διαδόχου και Πρισκιανού, με κρικέλα το Δεσποτάτο και το Πασαλίκι δια της Ομοσπονδίας.Η κατανόηση του παρόντος βρίσκει ανάσα στην κατανόηση του παρελθόντος. Γιατί είναι κέρδος προς την ελευθερία το να σπάσουν οι θρόμβοι του αίματος που αιματώνουν την ιστορία και θρέφεται η καρδιά με νέο οξυγόνο. Κάθε βήμα ελευθερίας ελευθερώνει και τις αλυσίδες του παρελθόντος. Είναι παράξενο ετούτο το φως που σμίγει τα φαινόμενα και επανεμφανίζει παλίμψηστα. Της περγαμηνής η γραφή είναι αξέγραφτη – ό,τι γράφει δεν ξεγράφει γίνεται μοίρα. Από δω ξαναενώνει το αρχαίο με του έθιμου τις κρατήσεις. Μυστήρια που κράτησε η δημοτική μούσα στο στίχο ,το ρυθμό, το σκοπό, το χορό. Το μοιρολόι είναι πένθος που αποτιμάει τη ζωή, που ενσωματώνει τους εκλιπόντες στη ζωή της κοινότητας, δίνει λογαριασμό και ψήφο στους εκδημήσαντες αλλά τους θεωρεί εσαεί δημότες. Τι κι άν χάθηκε η κοινότητα , το νόημά της μένει κι είναι μπροστά μας, να μας διδάξει τρόπους οικοουτοπίας, σοφής διαχείρησης του πλούτου και της φτώχειας , θα χρειαστεί να το ξανασπουδάσουμε, αφερματίζοντας και εμπλουτίζοντας κυρίως το τοπίο της χαράς, της γιορτής, ξαναμετρώντας το έθιμο , το ήθος, τις συνταγές τροφής και τρυφής. Θα είναι διαρκής εντρύφηση όπως δείχνει η έγνοια γιά μελέτη της μικροοικοτοπίας. Δε βλάφτει αν το πολιτισμένο μάτι ρίξει προσοχή στο άγριο. Θα κερδίσει σε τρόπο ζωής και τρόπο θανάτου. Αν μεταβάλαμε σήμερα το πένθος σε τρομαλαίο κοίταγμα του θανάτου, θα ξαναμάθουμε πως η αγάπη κραταιά σαν θάνατος σώζει. Η Συμπολιτεία της ανθρωπότητας περιλαμβάνει άπαντες που είναι να έλθουν .

Ο τόπος μας είναι μακριά από πνεύμα ,όπως έχει ειπωθεί οι Η. δεν αγαπάνε θάλασσα. Πρωτοθέσιος για μας, ο τόπος μας και θα γυρίζουμε πάντα εκεί όπως τα χέλια παραβάλλοντας το φιλμ της μνήμης με το αληθινό τοπίο , πέτρα την πέτρα , αγκάθι το αγκάθι, νοσταλγοί των γεύσεων, νοστίζοντας για νοστιμιές που χάραξαν το τοπίο της ψυχής.

Ο τόπος μας είναι μακριά από πνεύμα. Θέλγεται από αιματοσυγγένειες, νόμους της φάρας. Μόλις που στήνονται διατοπικές συμπάθειες με αφορμές κοινωνίας είτε και πολιτικής. Διατελούμε υπό αγοραφοβία ή μάλλον αστυφοβία . Ο λόγος μας , η σκέψη μας, είναι α ν α ν ά π τ υ κ τ α . Το χρήμα που έρευσε τα τελευταία χρόνια κι ο πολιτικός αναβρασμός το μόνο που κατάφερε να εντείνει , να μεγαλώσει είναι οι φιδοφωλιές για ανθρώπους . Διαγνώθεται ένας άνθρωπος που ακούραστα μισεί και διαγκωνίζεται προς το χρήμα. Νέοι στον πλούτο, και όπως λέει ο Αριστοτέλης άμαθοι στο χειρισμό του και μάλιστα υποχείριοι και χειραγωγημένοι του χρήματος.Το πίνουν σαν φαρμάκι κι όχι σα φάρμακο.

Δεν είναι μόνον αυτό. Όσες φορές κατεβαίνω εκεί, κάθε έμπνευση με εγκαταλείπει κι ο περίγυρος μου δένει τα χέρια. Λειτουργεί σε βάρος μου το απνευμάτιστο , με διώκει παλιά συνήθεια εγκατάλειψης, και μια αγκούσα βαθιά μου δένει τα χέρια. Αφορά εμένα; Ίσως ναι ίσως όχι. Δεν πολεμώ όσους πασχίζουν και έστησαν ζωή στην ενδοχώρα , τους τιμά η επιμονή ,τους τιμά η ζωή. Αλλά την τελευταία φορά είδα ένα όριο στην ανάπτυξη. Προσομοιάζει στο χάσιμο της Αθήνας: Ποτάμια και ποτίστρες ανταγωνίζονται κι η μπόμπα πάει σύννεφο. Ποτέ και τίποτε: ποτίζειν και τιποτίζειν. Η νέα γενιά με τόση μπόμπα που την ποτίζουν γρήγορα θα εκραγεί και αντίδοτο υπάρχει, αλλά ποιος θα ταΐσει τις φοράδες ζάχαρη;

Γιάτί τα λέω όλα αυτά; Γιά να κάνω πνεύμα; Όχι βέβαια, είναι επειδή με πονάει ο τόπος. Πατιέται ο τόπος ακυβέρνητος και είναι σαν να μου πατάνε την καρδιά. Με αγκουσεύει. Και βέβαια πήρα φόρα από τη «συνάντηση » που μου άνοιξε το μάτι της λήθης. Ήπια νερό Κωκυτού, λίγο είναι; Ο Κωκυτός πηγάζει από τη Στύγα και το νερό του μόνο οπλή αλόγου μπορεί να το κρατήσει, όλα τα άλλα ποτήρια τα λιώνει: άσπρο πάτο στις πλάνες του μαυρόνερου! Κάποτε πίναμε νερό που ανάβλυζε από στούφο , τώρα τις βρύσες μας τις βίδωσαν βάνες και στρόφιγγες . Στο Λευτεροχώρι δεν μπόρεσα να βρώ τη βρύση. Λες νά ’ναι συμβολικό;

Η αστυφοβία μου συνεχίζεται παρόμοια με τη γυναικοφοβία (αυτή ξεπεράστηκε) που είχαμε – θυμάστε; -στα δεκατέσσερά μας χρόνια. Στη Σαλονίκη στα δεκαεννιά αγκάλιασα κοπελιά έφηβη, τρέμιζε σα λυγαριά σε φλεβαρίσιο άνεμο σαν χόρεψε έρως το κορμί της.

Δεν ανοίγει με μιάς κανείς στο πνεύμα. Ξέρω ανθρώπους παρασπουδαγμένους που μια σελίδα εξωσχολική τους κουράζει . Θυμάμαι τον εαυτό μου σε παρόμοια θέση που με κούραζε να επιμένω και να σκεφτώ τον κόπο του γράφοντος προς το έργο: Είχα μια τέτοια πεποίθηση , πως με γελούν, πως προσποιούνται την αλήθεια και δεν πονούν το γράψιμο. Ποιος θα μας σώσει από τη φλυαρία; Ζυγίστε τα λόγια μου στη σταθερή σας πλάστιγγα, είναι μιας δεκάρας λόγια, τρύπες στην επιφάνεια της σελίδας ,λόγια γραμμένα στο νερό, αλλά είμαι πιωμένος Κωκυτό. Κι όχι αθώος , κρύβω το γέλιο.

Έχω ανοίξει πολλούς λογαριασμούς. Γράφω έτσι ώστε όλοι να καταλάβουν ποιός είμαι. Ένας που διώκει νόημα μήπως και καταλάβει ,καταβάλλοντας θήλαστρα στην παραβυζάχτρα Ευρώπη. Βύζαξα το δηλητήριό της χωρίς να ξινίσω μούτρα, γιατί με έστρεφε προς την Ελλάδα ολοταχώς.Καταδεκτικός να είσαι ,άρριζος να μην είσαι ,για να ρίχνεις ρίζα παντού-ρίζα από πυκνό χυμό ,ωπό χυμώδη, μην είσαι πούπουλο στον άνεμο, παρανάλωμα της ιστορίας στου χρόνου τα φυσήματα ανερμάτιστος. Άνθρωπος που δεν διαθέτει παρρησία η που δέχεται να νοικιάσει την πορεία της ζωής του σε όποιο διαφεντευτή.

Παρρησία η αφοβία τόλμη στην έκθεση του πιστεύω με όποιο τίμημα, δηλώνει τον άνθρωπο που δουλεύει την αθανασία μέσα στον τόσο θάνατο.Τι με κάνει αθάνατο; Η μάχη να ζήσω ελεύθερος , με πίστη ότι ο άνθρωπος έχει μια ανώτερη πνοή , έχει στοχασμό κι έχει πλήρωση ψυχής , κι έχει ψυχή αύξουσας δύναμης που δεν ήρθε εδώ για να μηδενιστεί αλλά για να αθανατίσει και τον κόσμο.

Ολιγόπιστος ναί είμαι, γιατί δεν επαρκεί η πίστη που έχω , αλλά την ανοίγω να χωρέσει το αχώρητο. Να ξεχειλίσει ύπαρξη, να φτάνει στην πλησμονή του αληθινού, της αλήθειας, στον αναστεναγμό της λήθης.Μεθώ. Και δε δέχομαι το θάνατο που επαγγέλονται. Δεν υπακούω στο χρηματισμό. Ποτίστρες και ποτάμια αθανασίας ‘ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΑ’ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ Το χρήμα σας δέχεστε να πεθαίνει; Κανένας θάνατος.

ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΔΙ ΤΗΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΟ ΑΙΜΑ. Δίνω στον Έλληνα Λόγο την πρώτη ασπίδα φωτός. Όχι επειδή είμαι Έλληνας αλλά επειδή σκοπεύω να γίνω. Δεν αφορά τα έθνη ,αφορά τον οικουμενισμό των εθνών.Η φιλολογία του μέλλοντος θα κρίνει καλλίτερα από τις κρυμμένες μεταφορές. Θα υπάρξει μια σύνοψη γης. Εκεί η Ελλάδα η σημερινή μικρή θα λάβει μοίρα.Η παλιότερη θα μείνει για πάντα κλασική και παράδειγμα.

Και θα έρθουν οι ώρες οι παλιές, θα μιλήσουν στης γης το πέσιμο οι κορυδαλλοί της μοίρας. Ξανά ο άνθρωπος θα ζητήσει να μάθει την αλήθεια του και θα ξανατραφεί από αυτά τα αρχαία νάματα. Θα ξυπνήσει στο παλιό φως, γιατί η πτώση του θα γυρέψει λαβή, λαβή που δε δίνει ο νεωτερισμός.Μόλις στραφείς στο μέλλον το πάν αργοσαλεύει , και στρέφει ο νους στα παλιά τεκμήρια. Πού πάμε; Παλαιέ των ημερών Σύντρεξέ μας!

Δε θα συνοδοιπορήσω με τους κατεδαφιστές. Δε με πτοεί καμιά πτώση. Περνώ ,ξαναπερνώ και είμαι αισιόδοξος με όποιο κόστος. Μπαίνω στο σταυρό και περνώ του Βέλια τα διάσελα με τίμημα όποιο αίμα. Ποιος και τι να με γκρεμίσει; Είμαι μαθητής των γκρεμών. Ολυμπιονίκης στις ήττες , Έλληνας που και στα βάθη και στα ύψη ξέρω,γνωρίζω υπάρχω απτόητος. Είπες αθανασία; Την έκανες υπαρκτή.Τούτος ο αγώνας είναι προς θάνατο Κερδίζει το θάνατο το αθάνατο αίνιγμα. Πέφτει η Σφίγγα, γκρεμίζεται κι εγώ πιωμένος Κωκυτό με ποτήρι οπλή αλόγου.Μη με ξορκίζετε,θυγατέρες της Φωτικής γης!

ΤΡΙΑΝΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΧΡΟΝΟΣ,Τριαντάφυλλο βήμα. Πίνω Κωκυτό άρα υπάρχω. Η ποιητική είναι δείγμα ευημερίας και ισόπεδης έλξης, προς άλλο τέρπονται ανισόπεδοι έρωτες βουνών. Από τα σταυλίσια ζώα μέχρις εκείνα τα αποδημητικά των πίσω χρόνων η δρασκελιά και του ανθρώπου γύρισε τους καιρούς ανάποδα. Είναι μια ώρα δειλινού και τα αγριοπερίστερα πιάνουν τις φωλιές τους, τα ζούδια της ημέρας ησυχάζουν και παρα��ίνουν τους κυνηγότοπους σ’ ��κείνα τα νυχτόβια , οι κουκουβάγιες στήνουν καραούλι, ο νυχτερ��δες ανοίγουν αλεξίπτωτο σε ένα διαρκές φσιτ στην υπερηχητική τους τέχνη, βυθισμένες στον κόσμο των ήχων. Το σούρουπο φτάνει γοργά. Ώρα να πετάξει το πουλί της σοφίας, το φοράγανε παλιά στα πηλήκια του παλιού Γυμνασίου τότε στο πρώτο βήμα προς τη σοφία -αχ Σοφία . Παραμυθιώτισσα καθώς βυζαίνει το μωρό της: Α ν ά γ ω γ ο ι !

ΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ ΣΤΟΥΣ ΓΥΦΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΑΜΠΟΒΟ Δεν ήταν αγοραφοβία παρά μια κολλητική ούτως ειπείν αστυφοβία, που μας παρέδινε ανυπεράσπιστους αγροτόπαιδες στην παίδεψη εκείνη για την οποία η επαρχία δεν είχε ιδέα τι είναι. Όταν με τον τρόπο των μπητ ζήτησα να ενημερωθώ για τις ηπειρωτικές ακτές στα μετεφηβικά χρόνια το μόνο σημείο που είχε ένα σύγχρονο άγγιγμα ήταν η Πάργα. Επέστρεψα με πεζή περιπέτεια στο χωριό, μέσα από έρημους δρόμους,που σήμερα αν το τολμούσα θα με τσάκιζαν τροχοφόρα του πυκνά διεκδικούμενου δρόμου. (μοναξιά το άλλοθι της φαντασίας;) Σεπτέμβρης χτυπά την πόρτα Θέρισε κι αυτό το καλοκαίρι Μοναξιά βαρύ χέρι Σε ψάχνω στα νησιά Πόρτα μάγισσα Γαλανή γραμμή Διάφανο κορμί Ήρθες; Άργησα; Τέλος εποχής άγονης γραμμής Ξανά θα μ’ αρνηθείς Παίζω χάνω χάνομαι Πάψε μοναξιά.

Είπε εχθρός ο Πλάτων ,αντίθετη φράση της γνωστής εκείνης. Όμως μέχρι τώρα και για πάντα ο λόγος θα μένει: φίλος Πλάτων φιλτέρα δε αλήθεια. Μέσα στην ευγένειά του έριξα τόση φλυαρία ο άθλιος! Η απαξιωτική στάση/ Σκόρπισα πώς να μαζευτώ; Μετά από τόσο διασκορπισμό η σταθερή εικόνα της βεράντας κάνει γκέλ, δε με μαζεύει- Είναι μιά νοσταλγία των πρώτων καταβολών πνευματικής ανεξαρτησίας . Τότε όταν βρίσκαμε ένα ανώτερο λόγο ύπαρξης έκφρασης και κερδίζαμε την αυτονόμηση την ωρίμαση. Οι πρώτες απαντήσεις στα ερωτήματα και τις απορίες του υπάρχειν, που συμπλήρωναν τη σωματική αρτίωση με θεμελιακή πνευματική αντίστοιχη. Μπαίναμε με την ορμή της ηλικίας και βρίσκαμε τις εκλεκτικές συγγένειες.

Η έπαρσή μας έναντι περασμένων αναστημάτων δεν έχει να κάνει με την ευφυΐα και την εξυπνάδα όσο με μια προχώρηση της ιστορίας απρόβλεπτη για κείνους.

Μετράμε καλοκαίρια. Λες κι όλο το παιχνίδι το έχει ο ήλιος, πηγαίνουμε στον καιρό του να μας ακτινοβολήσει κι ενδόμυχα ακούγεται να λέμε: Στις πόσες ακτινοβολήσεις; Πήρα ένα άδειασμα στου Κωκυτού την Κλώστρα , σαν που με κοίταγε αντάρτης Γκορίλας ζωσμένος τα φυσεκλίκια του. Ένοιωσα να κάθομαι στην άκρη πίτας με βουνά ολόγυρα κρόθο της, και όλος ο κάμπος σπαρμένος ρύζι . Κι ως είδα το βαθύ μάτι της σπηλιάς του Αγιαρσένη να με σκοπεύει ξύπνησε βαθιά μου η απορία της συμμαθητικής συμπάθειας. Ένα σκωτσέζικος σκύλος φύλακας ορνιθώνα πολεμούσε τον πελαργό που επέστρεφε στη βραδυνή του κούρνια ψηλά σε μιά κολώνα της ηλεκτρικής. Ήπια μια μπύρα, ένα ουΐσκι να με ξυπνήσει από το λήθαργο των τριαντάχρονων περιπλανήσεων και να με φέρει πιο ανοιχτά στη μάζωξη που έσπευδε ολοταχώς.

Αυτό που τρέχει ως πνεύμα στον εγκέφαλο, από που κι ως πού είναι ατομικό; Ακόμα και το βουλητικό στοιχείο , μια ενέργεια είναι που ανώτερη βούληση την κινεί.Αντάρτης νους στη βόλεψη του άστεως. Επιτέλους είμαστε βιολογικά περιορισμένοι. Καρπός ενός αστείου που παίζεται ερήμην μας.Φως και πνεύμα οι ύψιστες ενέργειες. Ότι θα δικαιολογούσαμε ως ευτύχημα στα ανήμπορα γηρατειά, πώς να το δεχτούμε σε όλες τις άλλες ηλικίες και μάλιστα τις άγουρες; Δηλαδή την απαλλαγή μας από τα βάσανα, όταν τα κεριά θα κοστίζουν περισσότερο από την τούρτα.

Κι ακόμα προγραμματίζουμε με βάση τις διάρκειες της ζωής. Κι αν ακόμα αυτή είχε μακρύτερη διάρκεια πάλι θα φάνταζε το ίδιο, γιατί και η μάθησή της θα είχε αντίστοιχη διάρκεια και πορεία. Το τιποτίζειν εστί φιλοζοφείν – λέσχη του ποτίζειν , από το ποτέ. Ποτέ ποτό.

Θα τον καλούσα να μου πεί για ποιό λόγο αρνείται το μέτρο και το ρυθμό εν μέρει, μα αυτό είναι μιά άλλη ιστορία,κατάδυση στο εντός της ψυχής; Αν οι εικόνες βγαίνουν από τα ενδότερα προς τα έξω θα βρουν τρόπο να τρυπώσουν από το έξω στα ένδον;

Οφείλω να δεχτώ πιά κάποιες προκείμενες του τόπου μας ως απόλυτες.

Υπάρχει μιά δικαιοκρισία στο ζύγι του γνωστού-αγνώστου. Όσο περισσότερο εκτείνεσαι στην περιοχή του γνωστού τόσο εκτείνεται της αγνωσίας ο ορίζοτας . Λίγα ξέρεις, λίγα αγνοείς. Πολλά γνωρίζεις περισσότερη η έκταση του αγνώστου. Αλλά είναι η ειδική περιοχή που κάνει τη διαφορά. Η περιοχή σου! Πώς να δώσω στη ριζολαγνεία απάντηση; Με απροσποίητη φράση, γειωμένη όχι φορτισμένη, χωρίς να ζαλικωθείς το διάολο,και να φύγουν τους διώκτες που έκλεβαν τη χάντρα του ματιού.

Το άλμα στην ευημερία , πολύ περισσότερο το σημερινό λάιφ στάιλ , απαιτεί διακριτικό χειρισμό

και οξύτητα στις ομοιώσεις:

Έστιν Νίτσε