#χειμώνες

[romios-gr]

Μου το υπόσχονται από την τηλεόραση, από το τηλέφωνο, από παντού. Ομως κάτι είναι μοναχικό μέσα μου, μετά από τα λόγια τους, κάτι περισσεύει ανικανοποίητο και είναι αυτό που αφαιρεί το χρώμα από τα νυχτερινά μου όνειρα. Εγώ θέλω όνειρα με φως Κύριε και μέρες με λιακάδα. Κουράστηκα στους χειμώνες τους, βαρέθηκα να τους βλέπω γραβατωμένους και χαμογελαστούς -την ώρα που χάνονται τ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ego-thelo-oneira-me-fos-kyrie-kai-meres-me-liakada-koyrastika-stoys-cheimones-toys/

[prasinoxaos]

έχω πνιγεί πολλές φορές

μα ποτέ ξανά δεν έχω νιώσει

τον πνιγμό να διαρκεί

τόσους χειμώνες συνεχόμενα.

ποτέ μου δεν έχω νιώσει

τόσο κρύα

μπροστά σε τόσους χειμώνες.

[0cean--soul]

Σε εκείνους που ήταν δίπλα σου στους Χειμώνες σου ...

Σε αυτούς να δώσεις τα Καλοκαίρια σου

[mple-selhnhh]

Πέρασαν χειμώνες καταστροφικοί που γύρω μου τίποτα δεν είχε ουσία.

Μα μόνο ένα πράγμα έχει σημασία, όλα ήταν δοκιμασία.

Bloody Hawk feat. Wang - KVL 2

[ena-nistagmeno-koala]

Τα καλοκαίρια μας μικρά

και ατέλειωτοι οι χειμώνες

[glikozi]

τα καλοκαίρια μας μικρά κ' ατέλιωτοι χειμώνες

[sym12]

Καλοκαίρια και χειμώνες

Περιμένω να φανείς

Δάκρυα καυτά σταγόνες

Θα με καιν' ώσπου να 'ρθεις

[lettersfromgenesis]

Ατελής άνοιξη

Δεν είμαι μηχανή,

είμαι μια ατελής άνοιξη ανάμεσα σε ολοκληρωμένους χειμώνες,

η αγάπη μου εξαγοράζεται με την κατάθεση ψυχής,

πίσω στην τελειότητα του λευκού υφάσματος γυρνάει να ξαπλώσει

κι εγώ στον τελευταίο μου δρόμο.

Ίσως πρέπει να προσποιηθώ ότι όντως ακούω,

πριν να προλάβει να απαντήσει ότι έληξε.

Ίσως πρέπει να προσποιηθω ότι όντως δεν ένιωσα

ώστε να παραγράψω πόσο τον άλλαξε η ζωή.

Ο κόσμος σου περιστρέφεται γύρω από τον δικό μου

για ένα τέταρτο της ώρας

όσο εγώ θρηνώ την ψευδαίσθηση

όσο θρηνεί στην κηδεία των συναισθημάτων,

 και ρωτάει για ένα δευτερόλεπτο εάν θα γίνω γυναίκα του.

Το επόμενο τέταρτο παύω να υπάρχω,

ρίχνω νερό χειμμάρων επάνω μου για να το ξεχάσω,

μου αρέσει ο τρόπος που όλοι κοιτάζουν το κενό,

θύματα των κοινωνικών περιστάσεων αποτελούν δίχως εξαίρεση.

Κανένας δεν θέλει να με λέει με το όνομά μου,

διότι εγω μοιράζω μέλι με δηλητήριο,

πόσο φθηνό είναι εντέλει

το ελιξήριο της στιγμιαίας χαράς.

Είτε έρθω είτε όχι,

παραμένω κοντά

προσαρμοσμένη πλέον στην απώλεια

καθώς είναι το μόνο περιβάλλον στο οποίο ευδοκιμώ.

Γυρνάω πλεόν αργά και δεν χαρτογραφώ την ημέρα

σκέφτομαι ότι είμαι φτιαγμένη όχι κατ'εικόνα 

αλλά μόνο καθ'ομοίωσιν.

Σφίγγω τον εαυτό μου και πετάω τα κρίνα,

ώστε να ξυπνήσω στα χέρια που ανήκω,

στα δικά μου.

Milena

[h-xwra-twn-grammatwn]

Άνοιξα το κουτί της Πανδώρας να ξεχυθούν κατάρες Να αδειάσει ο χώρος από αντάρες Μήπως γεμίσει το σεντούκι πολύτιμα δώρα Από αυτά τα μεγάλα άπιαστα όνειρα Το ολοκαύτωμα ξεκίνησε πριν καμιά ώρα Πλέον όλα είναι στο έλεος αυτού του αιώνα Ό,τι καλά καλά άρχισε, τέλειωσε τώρα Ο,τι εύπορο υπήρχε χάθηκε στο χώμα Κοίτα με όμως παλεύω ακόμα Και αν χαθώ για τον αγώνα Το σεντούκι ίσως ανθίσει, με λουλούδια θα γεμίσει, απ' το ίδιο μου το πτώμα Όταν προβάλει η ελπίδα, εγώ θα κρατώ ασπίδα Και ένα βλέμμα σου μονάχα, ομπρέλα στην καταιγίδα Έξω κάνει κρύο ακόμα Και συ μπουμπούκι στέκεις πλάι μου σα στρώμα Τώρα είναι πιο ζεστοί οι χειμώνες Αφού καταλήξαμε θαμώνες Σε εκείνο το παγκάκι που το χρώμα του έχει χάσει Αφού τόσοι έχουνε κάτσει μα κανένας δεν σου μοιάζει Ποιος στα αλήθεια να σε φτάσει;

[lostinyourgarden-dsgn]

μισό αιώνα απόεπιτυχίες

Ξύπνησα. Βαθιά μέσα σε μια πολυθρόνα. Και μπροστά σε μια θάλασσα. Όπου κανείς. Μόνη κίνηση το βλέμμα επάνω στα κύματα. Όπου πήγαιναν. Έτσι έμεινα. Καλοκαίρια αθέατος. Και χειμώνες ολόκληρους. Κάπως έτσι θα γέρασα. Γιατί ποτέ δε σηκώθηκα. Άρα έζησα νέος. Θα το πούνε τα κύματα που είναι κάπως αμφίβια. Δεν σηκώνομαι. Θα 'ρθουν. Όπου να 'ναι πρέπει να 'ρθουν τα κύματα. Λίγο λίγο να γίνω ένα κύμα τους. Και να έχω όπου πάω επάνω μου βλέμματα. Αμφίβιο να 'ρχομαι, να 'ρχομαι. Και να γίνει αργά η στεριά όλη θάλασσα.

“Φιλέας Φογκ” Γιάννης Βαρβέρης

[mariasfuckingworldd]

Άκουσέ με που σου λεω,το φως θα κερδίσει στο τέλος,γιατί η αγάπη είναι φως κα επισκέπτεται μόνο όσους εναποθέτουν τις ελπίδες τους στο σύμπαν,φωλιάζει στις ψυχές όλων όσων περνούν τους χειμώνες τους υποφέροντας.Είσαι γεμάτος αγάπη,είσαι γεμάτος καλοκαίρια και χειμώνες που συνθέτουν τη ζωη.Είσαι η ίδια η ζωη που βιώνει την ύπαρξη.

[hipporockos]

Της χαραυγής ο νεροκότσυφας

Κι έτσι απλά γινήκαμε μονάδες. πως γίνεται, μετά από τόση αγάπη να νιώθω μόνος;

Θα είσαι πάντα εκεί που ο κόσμος ομορφαίνει κι εγώ στις παγωμένες λίμνες μας, μόνος της χαραυγής ο νεροκότσυφας

"οι περισσότεροι πληθυσμοί του νεροκότσυφα είναι καθιστικοί και, υπομένουν ακόμη και σκληρούς χειμώνες στην περιοχή αναπαραγωγής τους, εκτός εάν παγώσουν τα νερά εκεί, οπότε αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Μάλιστα, τα θηλυκά φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη τάση να μετακινηθούν απ’ ό,τι τα αρσενικά."#1

[prasinoxaos]

ακόμα ένα(ν)

με άφησα να φθείρομαι από εσένα

δύο ολόκληρους χειμώνες

-και ξέρεις πως μισώ τους χειμώνες-

και γκρίνιαζες που δεν άντεχα να περάσω

ακόμα έναν

με άφησα να ματώνω από εσένα

δύο μήνες συνεχόμενους

-ευτυχώς φάνηκαν σαν δύο-

και γκρίνιαζες που δεν άντεχα να περάσω

ακόμα έναν

με άφησες να ελπίζω

δύο βράδια ολόκληρα

-στα μάτια μου ήταν αιώνες-

και γκρίνιαζες γιατί δεν άντεχα να περάσω

ακόμα ένα

με άφησα να περιμένω πως κάτι θα αλλάξει

δύο βίους ολόκληρους

-ή τουλάχιστον τόσοι μου φάνηκαν-

και γκρίνιαζες γιατί δεν άντεχα να περάσω

ακόμα έναν

[0cean--soul]

Ήλιος Καλοκαιρινός

Ήμουν πάντα ήλιος καλοκαιρινός για εσένα 

Εσύ είχες μάθει να φεύγεις αφήνοντας χειμώνες πίσω σου Ερχόσουν όμως για λίγο να πάρεις την ζεστασιά μου

Έτρεχες μακριά πάλι

Σκορπούσες ήλιους παντού Τους δικούς μου ήλιους

Και εμένα με άφηνες κάθε φορά παγωμένη

Δώσε μου πίσω την ζεστασιά μου Ήταν δική μου εξαρχής ...

Ocean--soul

[solmaightt]

Κάθε φορά που με αγκάλιαζε

Η καρδιά της χτυπούσε ρυθμικά, σαν το αγαπημένο της τραγούδι

Εκείνο που της αφιέρωσα στη πρώτη μας βόλτα.

Μη με αφήνεις, όχι τώρα τουλάχιστον.

Εχουμε ολόκληρη θάλασσα να εξερευνήσουμε

Χιλιάδες μουσικές να ακούσουμε, αμέτρητα ταξίδια να κάνουμε

Μαζί,θυμάσαι;

Πόσο πολύ σου αρεσε αυτή η πολυδιάστατη λέξη.

Και πόσο φοβόμουν στο άκουσμα της να σε κοιτάξω στα μάτια.

Μείνε λίγο ακόμα..

Ο χρόνος είναι ανθρώπινο δημιούργημα

Έτσι δεν έλεγες κάθε φορά που έπρεπε να φύγεις;

Αναζητώ ακόμα το άρωμα σου στο γκρίζο της πόλης

Μιλάω ακόμα στους πάντες για σένα

Σαν να μην έφυγες ποτέ.

Κι ας ήταν η παρουσία σου σχεδόν αμελητέα.

Πόσο πολύ θα ήθελα να με μάθεις..

Όχι να με ξέρεις, να με μάθεις.

Να σου μιλώ για την σωσίβια λέμβο μου, η οποία βυθίζεται κάθε φορά που φεύγεις

Ξερεις, την έφτιαξα περίπου 7 χειμώνες πίσω

Με μόνο μου σύμμαχο τον εαυτό μου

Και μεγαλύτερο εχθρό μου εμένα.

Τα βραδιά που ερωτευόμουν το σκοτάδι

Και απαρνιόμουν το φως.

Πόσο θα ήθελα να με μάθεις..

Κι ας μη ξέρω αν υπάρχεις

Κι ας μην έμαθα να υπάρχω.

[scargirltsots]

Λένε για δύσκολους χειμώνες μα εμένα με γέρασαν πιο πολυ τα καλοκαίρια.