#*opens PRAAT*

[quatregats]

Okay while I would definitely like to watch the Hornblower TV series/movies I did forget that for the only episode I watched (The Duchess and the Devil) I spent the entire time being distracted by the phonetics of Ioan Gruffudd's speech

[pansy-out-of-the-wardrobe]

I’m obsessed with the Praat logo makes me giggle every time I open it up

[gaylittlegoth]

ik ben nederlands leer. ik wil naar nederlands praat op hier omdat ik niet goed ben. als je heb tips, ik ben open naar leren. dank je :)

[murderballadeer]

taking my life in my hands (going to bed with the textgrid files still open in praat bc they don't autosave and i can't figure out how to save them so i can keep editing bc the only way to save it seems to be by exporting it as a text file)

[s090l]

Handre's heart felt heavy with the weight of defeat as he dialed his girlfriend's number, his voice cracked as he spoke about the painful game and his weary body. On the other end of the line,

his girlfriend's soothing voice resonated, "My liefie, onthou jy die care basket wat ek vir jou gemaak het? Die een met al die goodies?"

Handre's voice softened as he nodded, "Ja, my lief, dankie."

She continued, "As jy by jou kamer kom, jyt mos gesê daar is 'n bad neh?"

Confused, Handre replied, "Ja lief, hoekom?" His girlfriend instructed,

"Okay, dan tap vir jou lekker water in en gooi die epsom salt in, okay, dan kan dit jou spiere net bietjie laat relax."

Feeling the ache in his heart, Handre confessed, "Ek mis jou, wens ek kon net 'n drukkie kry," his voice trembling with vulnerability.

„Ek weet my liefie, ek ook. Klim in die bad en dan facetime jy my, okay? Dan chat ons so bietjie,"

she reassured him with a tenderness that reached across the miles.

Handre, wiping away a tear, whispered, "Okay, dis reg, dankie liefie."

As he ascended the hotel staircase,

his girlfriend asked softly, "Is jy al by jou kamer, my liefde?"

"Ek het nou net ingeloop, gaan nou by die trappe op," Handre replied, his voice breaking.

"Okay, ek praat dan nou weer met jou, okay? Lief vir jou," she said, her voice warm with affection.

"Love you, babe," Handre replied before ending the call.

Upon opening the door to his room, Handre was met with an overwhelming sight: his girlfriend, standing there, waiting for him.

Overwhelmed with emotion, he dropped to his knees, tears streaming down his face.

His girlfriend sank down beside him, gently cupping his face,

"Hey, my liefie, kyk vir my, asseblief."

Handre gazed into her eyes, his heart swelling with love and gratitude. Through tears, he confessed,

"Ek dog jy is by die huis lief, ek het jou so ge-gemiss."

In that moment, Handre found solace in her presence, his girlfriend's hug becoming the sanctuary he desperately needed after the storm of defeat.

[athena-turns-into-an-eagle]

25, 13, 33?

Let’s do this!

25. fave season and why?

I really wanna say summer but it is so hot right now and summer hasn’t even started! my little student housing is not equipped for this.

So maybe autumn. You know, when the year sort of soft-resets? I always have a bunch of energy then, and it’s still a nice time for walks…

13. what are you doing right now?

Right now I’m rapidly switching between tasks because I wanna do everything at once.

Uhh, more specifically, I’m trying to record another guitar piece! Be on the lookout for Villa-Lobos’ 1st Prelude :)

And then at the same time I’m working on an open source project I literally just started! I was doing a project for a linguistics department last semester, and we had to interface with this piece of software called Praat, from Python. We made do, but I didn’t particularly like the available libraries.

Now obviously the solution is to create another one, so yeah! Here’s hoping it will be useful to someone. It’s also the first time I’m doing something like this, so that’s exciting. I don’t imagine it will be useful to anyone who follows me, but you can still check it out if you want!

33. any hobbies?

I hope to be posting about them here! Expect, uhh, expect nothing because I don’t know, but I might be doing:

more classical/Spanish guitar

programming? experiences?? I guess this is a blog so why not

ooh, I’d like to show off my Commodore 64 a bit more. I posted it in r/CuratedTumblr once!

[koscheyyy]

INKTOBER DAY 25: Tempting.

Pov: you’re a paladin asking for directions and accidentally met the love of your life.

(Inspired by the wonderful fic by @franzis-frantic-thoughts and @guinevere01 ‘Ich Spreche Kein Deutsch (Maar Praat Alsjeblieft Door)’ on AO3. Its so cute and everyone should read it!!!)

[ID- A polaroid picture of Vesseek from rusty quill gaming. They re green with light brown patches on their ears, hands and legs. They are wearing a blue shirt with a brown waistcoat, that has purple embroidered swirls decorating it. They are laughing, mouth open wide around a broadsmile and eyes shut. A slight purple blush is colouring their cheeks. They are wearing blue trousers. Their left hand is positioned against their chest as they laugh while their right holds the handle of a litter picker. Behind them is a brick wall. End ID]

[inktvlekken]

iets over schrijven en eenzaamheid

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner. als je niet wil publiceren, of delen, doe het niet dan. je bent het niemand verplicht, ook jezelf niet.

het is geen antwoord op wat ik vroeg, waarom het weg is, waarom ik het niet meer doe: iets delen, iets afmaken dat bedoeld is om gelezen te worden. waarom ik zolang niet gedacht heb: ik wil een dichter zijn, en dat dat betekende: ik wil een publiek.

hoe scherp ik me herinner die keer dat iemand onder een gedicht over mijn moeder, dat ik schreef toen ik zestien was, zei: ik weet niet of ik dit mooi vind, het is zo echt. 

je praat meer, zegt mijn partner, over waar je eerder over schreef. wat, de zee? vraag ik. hen lacht. ja, de zee, maar vooral over rouw. ik heb het gevoel dat je meer open bent. is een publiek willen niet gewoon gehoord willen worden?

ik denk erover na, en ik denk dat ik de eenzaamheid nooit zo begrepen heb: als een behoefte om gehoord te worden. dat de eenzaamheid zat in dit besef dat ik altijd iets moet uitleggen, over vroeger, dat de zwarte gaten er telkens zijn, maar je ze niet kan opbrengen in gesprekken. dat de eenzaamheid zat in het aantal vrienden op een hand kunnen tellen waarbij ik niet altijd het gevoel had dat ik iemand had bedacht om te kunnen zijn, dat ze luisterden naar het personage dat ik speelde. dat de eenzaamheid alle verzonnen verhalen waren, hoeveel ik loog tegen iedereen. dat de eenzaamheid was: zo hard willen verdwijnen, en niet begrijpen hoe anderen zo hun best doen om er te zijn, iemand te zijn.

de rouwgroep die ik bezocht, was het kantelpunt. of misschien is het beter worden, de depressie die lichter werd, misschien is het beide en ging het samen. misschien is het ouder zijn, geen zestien of twintig, en weten dat veel mensen van mijn leeftijd inmiddels iemand verloren hebben en de zwarte gaten in hun leven herkennen en ingewikkelde relaties met hun familie hebben, en begrijpen dat niet alle ouders goed zijn, of fout, dat ze ook mensen zijn die maar wat proberen. 

in de rouwgroep zei ik hardop: ik mis haar. mijn herinneringen aan haar zijn verstrengeld met de zee. dit was niet mooi, of poëtisch, of een metafoor, het was daar, de rouw, mijn herinneringen, slordig, lelijk, direct. en niemand veegde het weg of probeerde het over te schilderden.

ik lees het gedicht over mijn moeder terug en ik denk dat het geen goed gedicht is. alleen ik herken wel de blik, want dat was ik, toen ik zestien was. dit was mijn onbegrip, de woede die ik niet kon uitdrukken, maar waar ik wel over wilde schreeuwen. ik denk dat: dit is zo echt, ik weet niet of ik het mooi vind,  precies de reacties was die ik wilde.

de keuken in het gedicht was niet mooi, mijn moeder was niet mooi, mijn woede niet, en niets ervan begreep ik. ik was zestien en ik probeerde iemand te worden en ik probeerde te rouwen, en ik probeerde mijn moeder bij elkaar te houden, en ik wilde verdwijnen, en ik wist dat ik niets hiervan hardop kon zeggen. ik ben dit allemaal kwijt, nu. ik zal de keuken nooit meer zien, mijn woede is kleiner, en zachter, en nauwelijks meer woede, ik rouw, en ik ben geen zestien meer, ik kan er voor mijn moeder zijn zonder dat dit betekent dat er niemand voor mij is, dat ik er niet voor mezelf ben.

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner, je mag sommige dingen voor jezelf bewaren. alleen is het niet van mij, denk ik. de rouw, en de zee, en de liefde, en huizen waar je niet naar terug kan keren, het is al van iedereen, en misschien is het daarom cliché, saai, en misschien is het verdrietig, en misschien is het mooi, of juist niet, het is in elk geval niet eenzaam. ik denk dat het me niet zoveel meer uitmaakt, of iemand me dit vertelt.

wat ik wil bewaren is het moment dat ik ernaar keek, de houding die het aanneemt als het op mijn vensterbank plaatsneemt en zich gedraagt alsof het thuis is.

of misschien wil ik niets bewaren, wil ik er alleen naar kijken, het bestuderen, als een filosoof, totdat ik het begrijp, totdat ik hardop kan vertellen of het blonk.

[fransopdefiets]

13-9 Hemmoor

Gisterenavond hoefde ik niet veel meer te doen dan water te koken voor de gevulde pasta en die op te eten, samen met een pastasalade en yoghurt met bessen. Het was niet genoeg, merkte ik ‘s nachts, ik werd om drie uur wakker van de honger.

Het was een heerlijk bed, maar wel een koud huis, ik had de radiatoren opengezet, maar ze werden niet warm. Gelukkig lagen er extra dekens klaar.

Na het ontbijt maak ik nog een praatje met de gastheer. Een vriendelijke man die vertelt dat hij nog steeds op een oude Koga Miyata rondfietst. Ze krijgen vaak fietsers te logeren, ze wonen vlak bij de Noordzee-Oostzeeroute.

Het is heel koud als ik vertrek, maar de lucht is helder en het wordt een mooie fietstocht over de heuvels naar de Stör en dan langs de rivier naar Glückstadt. Het laatste stuk kan ik niet over de zeedijk, die is afgesloten voor fietsers en wandelaars vanwege het blauwtongvirus.

Voor het Elbeveer staat een enorme file, maar als fietser rij je daar lachend langs. Je stopt vooraan bij de slagboom en mag als eerste de pont op. Ik raak aan de praat met een Duitser met de auto, die had anderhalf uur in de rij e. Maar ja zei hij, het alternatief is de Elbetunnel bij Hamburg en daar sta je minstens net zo lang in de file, dan wacht ik liever hier op de dijk met uitzicht.

Het laatste stuk naar Hemmoor was niet zo spannend, dat kende ik al. De kerk in Osten was open, dus ik dacht ha dijn, maar toen ik binnenstapte, realiseerde ik me dat ik die ook al kende.

Gefietste afstand: 75 km

Gefietste tijd: 5:30

[peterpijls1965]

Ik werd gek in mijn hoofd

Ook afgelopen nacht was het bal in mijn beschermde woonvorm. Toen ik om 2:00 uur een sigaret rookte op het terras, werd ik besprongen door mijn buurvrouw M., die ook een sigaret wilde. Ik gaf haar de mijne en ging naar binnen.

Vervolgens werd er binnen vijf minuten drie keer aangebeld. Uiteraard was dat M., maar ik deed niet open. Geef ze een vinger, en ze grijpen de hand.

Maar om 4:00, toen ik weer even buiten was, zat ze me op te wachten. Toen ontspon zich de volgende dialoog:

„Je had me een sigaret beloofd.”

„Die heb ik je gegeven.”

„Nee, je zou een sigaret voor me draaien.”

„Ik heb je een sigaret gegeven.”

„Ik zat uren op je te wachten. Ik werd gek in mijn hoofd.”

„Ik ben ook gek in mijn hoofd. En trouwens, je moet 's nachts niet bij me aanbellen. Ik heb een roommate die wil slapen.”

Misschien is het moeilijk voorstelbaar, maar M. is een stuk minder gek en lastig dan een van de begeleiders hier. Dat is X., die een burn-out heeft gehad en zichzelf veel zieliger en belangrijker vindt dan de bewoners. Hij laat niet na dat voortdurend te onderstrepen door constant door het pand te sprinten, wapperend met formulieren. Hij sticht overal binnenbrandjes die zijn collega’s mogen blussen.

Toen ik laatst bij hoge uitzondering „hoi” tegen hem zei, liet hij van schrik prompt een thermometer op de grond kapot valen. Dat is zijn slechte geweten, waarover later meer.

Gisteren had buurvrouw M. al dan niet per ongeluk de stekker uit haar koelkast getrokken. Niet veel later stond haar keuken blank. X. had dienst. Hij kwam met een emmer en een dweil aansprinten.

„Godverdomme kut”, hoorde ik hem M. begroeten.

Ik praat in principe nooit meer met hem, mijd ieder oogcontact en doe nooit de deur open als hij aanbelt (vijf tot tien keer per dag). Ik vind hem namelijk een gevaarlijke gek. Een half jaar geleden communiceerde ik dat met een paar van zijn collega’s, nadat hij het wel erg bont had gemaakt, namelijk door tijdens het sterfbed van mijn vader dagelijks als een hysterische maniak bovenop me te vliegen als hij me zag.

Hij zei dan altijd: „Als je me nodig hebt, weet je me te vinden.”

Na de tiende keer zei ik tegen mijn begeleidster: „Als hij het nog een keer doet, gooi ik hem van het balkon af.”

Vervolgens werd er een zorgmanager op me afgestuurd, want ik had dreigende taal geuit. Alleen was die manager het helemaal met me eens, al murmelde hij beleefdheidshalve iets over collegialiteit. Ook zei hij: „Hulpverlenen blijft mensenwerk.”

Ik liet niet na hem gelijk te geven.

Die manager heb ik sindsdien nooit meer gezien. Waarschijnlijk omdat ik nooit meer aankondigde iemand van het balkon te gooien. Je moet een beetje opportunistisch zijn als je in een beschermde woonvorm leeft, waar mensenwerk de boventoon voert.

Vermoedelijk daarom wordt mijn buurvrouw M. door de begeleiders helemaal aan haar lot overgelaten. Ze drinkt, ze blowt en ze stinkt namelijk. En ze zet dus de keuken blank. We mogen het haar niet kwalijk nemen. Ze is gek in haar hoofd.

Foto Robert Mapplethorpe.

[havetowriteitoff]

Ik voel me jaloers, jaloers op anderen die een ouder zijn verloren, maar waar ze een zoveel gezondere relatie hadden tot emoties en verdriet.

Moeders die openlijk zeiden; ik hou van je en ik ga je missen als ik er niet meer ben.

Vaders die het verdriet accepteren en het met open armen ontvangen.

We voelen soms zo disfunctioneel.

M'n moeder praat niet, m'n zus staat zichzelf niet toe te voelen. En ik? Ik verdwijn langzaam maar zeker in mijn verdriet. Ik kan alleen maar van de zijlijn staan toekijken, toekijken hoe we als gezin aftakelen, verdwijnen en bezwijken. En ik kan er niks aan doen.

[rionnagh]

De geschiedschrijver - mei 3rd, 2024

Poem: The Historian » Mythphile

trefwoorden: ontmoeten, kaken, gletsjer, verzinken, kluwen, labyrinth, weven, herinneren, klemmen, smelten, wild, meisje, man, verval

Geschiedenis herhaalt zichzelf, geschiedenis ontmaakt zich. Kolkende massas worstelen en verzengen en streven uit. De jongen ontvlucht stromingen, een stipje uit miljarden anderen. Maar gaandeweg, jaar om jaar, groeien mild de wilde winden. Zeeën rusten. Platgebrande bruine landen groeien groen terug. Er is voedsel, en wind, en ademruimte. De nachten voelen fris.

Overleefd maar verdriet. Hij voelt het ware lot te proeven. Hij herbevindt jachtig van boven uit.

De jongeman leunt op een omlijsting, mammoetbeenderen overziend. ”Ik zal je ooit zien,” zegt hij aan de omwonden slagtanden. ”Ik zal je ontmoeten, Grootmoeder.” Hij zal niet op- of omkijken naar kikkers die vallen in de storm.

Vergezichten en begrenzingen open. Steden schuiven onder. Er worde een dag van huilen bij de voet van de rivier van ijs, met sneeuwdropjes op het gezicht. Hij knielt en kust.

Hij haast zich nu, sneller en sneller voorwaarts. Hij veegt verlichtend het stof van het woordenweb

Geschiedenis herhaalt zichzelf, geschiedenis ontmaakt zich. Kolkende massa’s worstelen en verzengen en sterven uit.

De jongen ontvlucht stromingen, een stipje uit miljarden anderen.

Maar gaandeweg, jaar om jaar,groeien mild de wilde winden. Zeeën rusten.Platgebrande bruine landen groeien groen terug. Er is voedsel, en wind, en ademruimte. De nachten voelen fris.

Overleefd maar verdrietig. Begint hij het ware noodlot te proeven. Hij herzoekt jachtig vanuit de Kunst.

De jongeman leunt op een omlijsting, wijl mammoetbeenderen overziend. ”Ik zal je ooit zien,” zegt hij aan de omwonden slagtanden. ”Ik zal je ontmoeten, Grootmoeder.” Hij zal niet op- of omkijken naar kikkers die vallen in de storm.

Vergezichten en begrenzingen open.

Steden schuiven onder elkaar uit zicht.

Een dag komt van huilen aan de voet van de ijzige stroom sneeuwen, vallen op zijn kaken.

Hij knielt en kust het ijs.

Hij haast zich nu, sneller en sneller voorwaarts. Hij glanst het stof van het woordenweb op. Leren, studeren, voorbereiden. Het geheugen beloofd aan het land.

Waar de wereld zal geweest zijn, Verwoordt hij alles.

Zijn draderige kluwen Is de legenda van het labyrinth Is een gletsjer van kennis Die hij niet kan meenemen. Wanneer het wegsmelt.

In een verzonken cinema kijkt hij op Strijkend over de stoppels op zijn kaak Verafschuwd en getrokken naar de speelrol van de held Een zwaard, een steen, een sage Een miljard keer geweven en herweven In de dromen van de mensheid. ”Ik zal je op een dag zien,” zegt hij aan de strijder, “Ik zal u ontmoeten, O Koning.” Hoe ver onder de legende zal de waarde van die man verzinken, vraagt hij zich af.

Oorlogen woeden rond hem. Eerst ontvlucht hij die zoals hij aan het tij ontkwam, Maar ook dit is kennis, Dus leert hij wildheid aan als een kunst Ingaand tegen de van de tijd vluchtenden In de andere richting rennend. Een lichaam in een wieg op een doorzonken strijdveld Ziet hij stiekem zijn reflectie in een poel van bloed, Merkt in een flits wat eerste grijze stroken op.

De Moderne Wereld valt van elkaar Hoewel hij de dagen samenklemt.

De glooiende straatlantaarns Schepen voor Lucht en Land en Water, Het weefsel van kennis krimpend en wegsmeltend. Uitgekomen, ongepast Auto’s, drugs en machinegeweld, Verdwijnen alle in pittoreske feeënheuvels Tot dat de vooruitgang zich ontrafelt Aan een groeiend, duizelingwekkend, afschuwelijk tempo.

Hij blijft nachtenlang wakker, met de lantaarns aan de praat Tot die als gaslampen één voor één uitwieken.

Hij reist te voet in desolate laagvlakten Ooit geplaveid met steden met muren overal. Hij rijdt op met mensen Die nog niet hebben leren vliegen. Zij zijn sneller en sneller vergetend, Alles wat ze wisten, alles wat ze bouwden.

Hij begint de grote monumenten van de wereld te bezoeken Om ze te zien alvorens ze verworden tot gesmolten steen. ”Ik zal je me herinneren,” zegt hij aan de torens, “Ik zal je me herinneren,” zweert hij aan de sferen.

De verhalen veranderen. De verhalen blijven hetzelfde.

Slagvelden worden persoonlijke aangelegenheden. Ziekte doodt miljoenen, daarna duizenden, Wijl mensen slinken in aantal en de wereld groter wordt. Het landschap gespeend van steden is contingent: Wouden en velden, planten en dieren, Vier seizoenen geven de klok aan In een land waar klokken stenen zijn.

Zijn lange witte baard, zijn gezicht strak en omlijnd Met wijsheid en beven. Hij sterkt de schouders Voor een gevreesde ontmoeting Voor drieduizend jaar. Geen heer die op kan tegen legenden Die voorwaarts stromen, zijn voeten ontmoetend.

Edoch hij is niet klaar voor liefde en de zachte aanpak In de ogen van een stervende vreemdeling Een Koninklijk figuur, gesneuveld in de strijd, Die hem groet met een zoen En hem zijn late terugkeer vergeeft.

Merlijn ziet de verdoemenis en ontvlucht die, Verschuilt zich schamend in een grot.

Uiteindelijk komt er een meisje die hem vindt, Hem verrast, en hem speels bedankt voor Nog ongegeven geschenken. Geamuseerd door deze tijdsparadox, Belooft hij haar te onderwijzen,

Neemt haar hand, beiden buiten in de zon. Zij past zich wonderlijk gezind aan. Eerst, is er niets dat hij haar kan leren. En dan stukje bij beetje, is er meer en meer.

Zijn gangen worden na jaren tot legenden. In een fort waarvan de poorten wijd open wachten Ongehinderd passeerde hij de zwaarden. Hij neemt zijn plaats aan de zijde van de koning, Alsof hij nooit elders was geweest. (Hij is daar dan ook steeds geweest).

De strijder is slechts een man, Een soldaat van het gebied, geen grote held, Zich wanhopig vastklampend aan vergane dagen. Ooit was dit land verbonden met steden en wegen. Ooit bloeide een maatschappij hier, Leren, land, boeken, machines, Rome is een star, verleden keizerrijk Dat nu in puin valt, Nu krimpend zoals smeltende gletsjers.

“Ik zal morgen niet zien,” vertelt Arthur hem, ”Maar ik zou gisteren preserveren.” Merlijn houdt daar en dan van hem. Hij in elk moment ervan, Zijn Kamelot, De schoonheid van zijn leeftijd. Hij aanschouwt de jongen die een man wordt. Huilt wanneer ook hij, wegsmelt.

Merlijn is oud, met kille beenderen. Hij staat op hoge witte kliffen Kijkend naar een kwade watermassa. Hij denkt dat hij zichzelf zal storten Maar hij heeft een belofte te houden.

Dus leunt hij op zijn staf en kijkt Hoe de zwellende zeeën terugrollen, Groene velden ontrollen voor zijn voeten Waar vloten ooit welig tierden.

Traag op de voet, als een kind, Kiest hij zijn weg naar beneden door de hoge groene grassen, Naar verre, kreupele vormen aan de horizon Tranen trekken kanalen door zijn gezicht terwijl hij opkijkt In wijze oude ogen en een winding van mammoettanden. Hij strekt zijn arm en strijkt over haar lange rode haar. ”Ik ben teruggekomen,” zegt hij. De grootmoeder leunt tegen hem aan, en hij legt zich te slapen.

Hij hoeft niet langer te vrezen voor de kikkers De wolken reizen over zijn oude leeftijd. Gletsjers malen zijn beenderen tot stof.

[regioonlineofficial]

Op donderdag 20 juni is Sarah Vernooij gekozen als nieuwe kinderburgemeester van Veenendaal. Dit heeft burgemeester Gert-Jan Kats vanmiddag bekend gemaakt op De Burcht. De Burcht mocht dit jaar de nieuwe kinderburgemeester van Veenendaal leveren. Dat is Sarah geworden. Zij is 11 jaar oud. De gekozen kandidaat-kinderburgemeester: “Ik wil leukere speeltuinen voor alle kinderen in Veenendaal. Speeltuinen waar iedereen kan spelen én sporten zonder hondenpoep en afval!    Verkiezingen De verkiezingen vonden dit jaar plaats op De Bucht. Vijf leerlingen hadden zich kandidaat gesteld voor de functie van kinderburgemeester. Afgelopen weken voerden zij op school campagne voor hun plannen. Dit deden zij door middel van mooie posters en een campagnefilmpje. Vanochtend mochten de leerlingen van groep 5 tot en met 8 hun stem uitbrengen. Een kiesraad met daarin enkele leerlingen, leerkrachten en iemand van de gemeente hielden toezicht op de verkiezingen en het tellen van de stemmen. Burgemeester Gert-Jan Kats: “De vijf kandidaat-kinderburgemeesters hebben hun best gedaan en enthousiast campagne gevoerd op school. Vandaag maakte de leerlingen in het stemhokje hun keuze. Ik kijk uit naar de samenwerking met Sarah.” Installatie van Sarah De officiële installatie van de kandidaat-kinderburgemeester vindt plaats tijdens de raadsvergadering van donderdag 19 september. Tijdens deze vergadering presenteert Sarah haar plannen aan de gemeenteraad. De gemeenteraad stemt daarna over de benoeming. Bij een meerderheid aan stemmen krijgt de nieuwe kinderburgemeester de keten overhandigd van de huidige kinderburgemeester Feline, die in dezelfde raadsvergadering afscheid neemt.     Taken In het profiel voor de kinderburgemeester staat dat deze veel over Veenendaal moet weten, mooie ideeën moet hebben, goed moet kunnen praten en aan de toekomst moet denken. De kinderburgemeester praat met de gemeente over onderwerpen die kinderen raken. Ook ondersteunt de kinderburgemeester het college van burgemeester en wethouders bij representatieve taken, zoals Koningsdag, de Avondvierdaagse of de opening van een speeltuin. De kinderburgemeester wordt jaarlijks door kinderen van één van de Veenendaalse basisscholen gekozen.

[keynewssuriname]

Dirty campaign team, een smet op of een wapen van de NDP

De NDP doet alle poging om weer aan de macht te komen. In Pontbuiten heeft het trio Abrahams, Adhin en Simons (alfabetische volgorde) een krachtige voorbeschouwing gegeven. Maar was dit bühne praat of is dit menens? Zou dit het begin zijn van NDP 2.0 met krachtige statements als: 1. Wij hebben fouten gemaakt 2. Wij moeten waken voor polarisatie van de samenleving 3. Wij moeten als burgers ook naar onszelf kijken. Zeer krachtige houding van Abrahams om de burgers ook aan te spreken wat ze voor het land kunnen doen toen hij verwees naar hoe Surinamers zelf de stad en het land vervuilen. In alle eerlijkheid mag gesteld worden dat het betoog van Ramon Abrahams alles had waarin hoop en vertrouwen zit. Ook zijn optreden bij de opening van het informatiecentrum Flora was krachtig met veel hoop. Bij het ondertekenen van het convenant met 3 andere kleine partijen was hij uitgesproken, helder, duidelijk en krachtig. Hij lijkt mij iemand die klare wijn schenkt. Daar zit waarde voor de nieuwe NDP, lijkt mij als niet NDP'er. Wordt zijn streven en het betoog van de andere 2 uit het trio overschaduwd door de dirty campaigners van de NDP? Krijgt hun streven een smet door de dirty campaigners? Was het optreden van het trio in Pontbuiten een voorbeschouwing van wat wij van de NDP mogen verwachten op weg naar 2025 en daarna? Of was het vooral bühne praat? Want als wij voorbij de bühne en achter de gordijnen kijken dan zien wij ook andere dingen waarop we de NDP direct op aan moeten spreken. Zij kunnen en mogen nu niet wegduiken en ook straks op 6 juli kunnen ze concreter worden en duidelijkheid verschaffen. Welke fouten? De NDP lijkt een uitweg gevonden te hebben door Santokhi te laten blunderen en te wachten, totdat de samenleving deze regering zat is en dat de samenleving uit armoede aan elke strohalm wil grijpen als verandering. In die situatie is de samenleving niet meer zo gretig gefocust op de fouten van de NDP van de afgelopen 10 jaren. En daarmee lijkt de NDP te hopen om de dans te ontspringen om met de billen bloot te gaan. Maar wakkere en nuchtere burgers moeten de NDP steeds bevragen op de 3 slag (!), let wel het gaat om de 3 slag: 1. WAT HEB JE FOUT GEDAAN: het belangrijk dat ze de fouten noemen en niet vaag en algemeen houden, want wat zij als fout zien, zien wij als klein bier. Fout is niet wat ze in de campagne van 2020 verkeerd hebben gedaan, maar fout is bijvoorbeeld hoe hun financiële cowboys de boel hebben ontwricht. Fout is hoe SPSB als een wingewest door financiële roofdieren kaalgevreten is 2. WAT HEB JE GELEERD VAN DE FOUTEN: ze moeten vertellen hoe het anders had gemoeten zodat ze op weg naar de waarborg de veiligheidskleppen beter moeten regelen. Zo is bijvoorbeeld de les die ze geleerd moeten hebben dat ze “foute” types buiten de deur moeten houden. 3. WAT IS DE WAARBORG DIE JE LAAT ZIEN DAT JE DIE FOUTEN NIET NOG EEN KEER GAAT MAKEN: vertel ons over de waarborgen zoals hoe je gaat regelen dat je geen financiële cowboys gaat toelaten tot de inner circle. Vertel ons bijvoorbeeld wat de rol van Hoefdraad, Kromosoeto en Van Trikt zal zijn als de NDP weer aan de macht komt en hoe je ze buiten de deur houdt. De waarborg is het bewijs dat ze geleerd hebben nadat ze hebben toegegeven aan zichzelf en aan de samenleving wat ze fout hebben gedaan. Dus niet alleen roepen dat je fouten hebt gemaakt, maar vertel ons de 3 slag (!). Wij zijn vooral geïnteresseerd in de waarborg. Foute rol bij polarisatie Op de bühne steeds roepen dat de NDP de grondlegger is van natievorming en eenheid in de samenleving is niet voldoende. Overigens die inspanning en visie van de NDP op verscheidenheid in eenheid een van hun sterkste wapens en dat heb ik diverse keren benadrukt, maar de vraag mag rustig gesteld worden of de achterban van de NDP de boodschap wel begrijpt en of de NDP bij haar eigen achterban daarin is geslaagd. Als wij zien wat de achterban de hele dag op social media en op Facebook bij 2 mediazenders, DTV en LIM FM BT, schrijven, dan is dat nog giftiger dan wat Santokhi doet. De pot verwijt dan de ketel. Zinnen als “nooit meer een koelie als president” en “we willen een blaka oema als president” en “Suriname is geen India, laat de koelies naar India gaan” is een teken en bewijs dat het trio van NDP nog veel evangelie in eigen huis te preken hebben. Ernstiger is het dirty campaign team die als een werkarm de hele dag gif spuit. Bij elke gelegenheid wanneer ze Hindoestanen zien grijpen ze naar de eentonige vergiftiging “die lijkt op Chan”, “Suriname lijkt op India”. Lekker vals gedrag want er staan net zoveel foto’s per dag waarop heleboel niet Hindoestanen staan en dat wordt bewust verzwegen door die social media taliban. En voor de excuuszoekers: de mensen die gifspuiten zijn bekende namen en volgers van die bekende namen, dus kom niet met smoesjes als dat er undercover VHP'ers zijn die met fake profielen de boel opjutten. Het trio van Pontbuiten moet nu man en paard in hun eigen achterban aanspreken en hun dirty campaign team aan de ketting leggen. Excuses en smoesjes als die mensen zijn onafhankelijke mensen en vormen geen onderdeel van de organen van de NDP en vertolken niet de mening van de partij zijn te simpel want iedereen weet hoe het achter de gordijnen aan toe gaat. De herbronnen NDP, de NDP 2.0 zou er beter aan doen om zich niet te bedienen met vuilsmijterij en te focussen op wat ze voor land en volk in herkansing willen doen. Immers, zij hebben ook aan Friends and family gedaan, zij zijn ook betrokken geraakt bij corruptieve handelingen van bestuurders en zij hebben bijvoorbeeld ook de basis gelegd voor Panam. Trek een streep onder alles en laat de krachtige houding van Pontbuiten de richting voor de toekomst zijn. Burger aanspreken Ramon Abrahams was helder en duidelijk dat Surinamers ook gedisciplineerd een bijdrage moeten leren leveren om samen de samenleving schoon te houden. Fysiek schoon, de stad schoonhouden en geen rommel gooien op straat. Analoog daaraan zou het goed zijn als Abrahams, in dezelfde krachtige bewoordingen, de burger en te beginnen bij de eigen achterban aanspreekt om niet met vuil te smijten naar de ander, maar samen te werken aan een nieuw plan voor de ontwikkeling van Suriname. Bij het ondertekenen van het convenant zei Ashwin Adhin dat er al gewerkt is aan een visie en een plan dat hopelijk binnenkort gepresenteerd zal worden. Dat is de NDP waar het land en volk wat aan heeft. Dat is de NDP die dan in aanmerking kan komen voor een herkansing in 2025. Laat de dirty campaigners dan geen smet laten komen op die NDP 2.0. Iedereen weet dat je slechts een paar druppels azijn nodig hebt om een hele ton melk te laten bederven. Alle moeite van Bouterse en Abrahams dreigen te bederven op weg naar 2025 door de foute campaigners. Hun eigen slogan One Nation, One Destiny, Tra Fas No De staat helaas op gespannen voet met de handelingen en houding van de dirty campaigners. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

[euroadventure]

Tórshavn - Hirtshals - Lønstrup - Hjortdal

Zondag 9 - Dinsdag 11 juni

De eerste nacht op de boot was zeker in het begin behoorlijk heftig. Gelukkig viel ik uiteindelijk wel lekker in slaap en heb ik de paar korte nachten in mijn tent in kunnen halen.

Ik heb op de boot lunch buffet en diner buffet erbij geboekt dus dat is makkelijk! Wanneer ik het dek op wandel zie ik Samet al zitten. Laura blijkt zeeziek te zijn geworden en ligt op bed. We kletsen nog even voor ik ga lunchen.

Inmiddels schijnt de zon weer volop en is het op het open dek heerlijk. Niet zo koud als op de heenweg.

De lunch valt behoorlijk tegen, geen aanrader voor de volgende keer. Tijdens het lunchen kom ik Tur en Toon tegen en ga ik gezellig bij hun zitten. Ook Urte komt nog even erbij zitten. Grappig, dat ik zo tijdens het reizen allerlei mensen heb ontmoet en ze nu weer tegenkom op de boot.

In de middag lees ik nog een boekje in de loungeruimte uit de ruil bibliotheek. Er staan hier ook Nederlandse boeken tussen die mensen hier achter gelaten hebben. Ik vind een toepasselijke titel 'Zadelpijn en ander damesleed' 😆.

Het dinerbuffet is daarentegen wel goed. Urte eet gezellig mee. Na het eten koop ik in de shop nog wollen sokken voor thuis en twee bolletjes wol...ik heb de ambitie ze zelf te gaan maken 🤣...ben benieuwd of het ooit zal lukken 😉.

In de shop kom ik ook Bas en Sanna tegen uit Nederland. Ook nu raak ik aan de praat. Een leuk jong stel die naar familie op de Faeröer Eilanden zijn geweest. Sauna haar moeder komt er vandaan. Ze hebben afgelopen zondag nog de halve marathon gelopen die in Tórshavn werd gehouden. Bas blijkt automonteur en ik leg hen uiteraard mijn probleem voor. Hij denkt ook dat ik er nog wel mee kan rijden e dat ik vooral de temperatuur van de olie in de gaten moet houden. Nou als een automonteur het zegt voel ik mij al een stuk geruster 😀.

De tweede nacht is rustiger en ik slaap veel beter. De volgende ochtend word ik door de omroeper van de boot om half zeven gewekt. Ik neem een douche, pak mijn spullen en drink nog een kop koffie voor ik rond half tien (Faeröer Eilanden tijd) van boord mag.

Met Samet, Laura en Urte stop ik nog even bij de bakker en ontbijten we gezellig voor we elkaar gedag zeggen.

Ik wil in de buurt nog gaan wandelen maar ik rij nog maar net weg of hoor al weer iets anders aanlopen in mijn auto...het zal toch niet. Een paar meter verderop zit gelukkig een garage en ik wordt er tien minuten later al geholpen. De monteur rijdt met de auto en geeft aan wanneer hij terugkomt dat de auto wat lang heeft stilgestaan en met de regen van afgelopen weken roesten de remmen een beetje vast. Niks ergs, want na even rijden is het geluid al weer weg. Ik vraag hen nu ik er toch ben ook maar even naar mijn eerder auto probleem. Ook hij zegt dat ik er mee kan rijden naar huis. Inmiddels zeggen zoveel mensen dit die ik heb gesproken dat ik er wel vertrouwen in heb, maar...fingers crossed tot ik echt thuis ben 🤞🏻.

Ik rij richting Lønstrup, een plaatsje waar ik in juni 2021 ook ben geweest toen ik nog maar net onderweg was tijdens mijn sabbatical.

Ik start hier met een korte wandeling over het kustpad. Erg leuk en anders dan de vorige keer, toen ben ik niet aan de noordzijde van het dorpje geweest.

Na deze korte wandeling besluit ik er nog een stukje aan vast te plakken en wandel ook nog zuidwaarts naar de Rubjerg Knude Fyr, kortgezegd: de vuurtoren. Hier ben ik wel al eerder geweest, maar ook niet via de wandelroute die ik nu neem.

Via een mooi duinpad loop ik langs de kliffen. Je ziet dat de kliffen, of eigenlijk de duinen, door zware stormen het veel te verduren hebben gehad. Hele grote stukken zijn weggeslagen en ik word gewaarschuwd niet te dicht bij de rand te wandelen.

De vuurtoren staat er nog net zo statig bij als twee jaar geleden 😆.

Het uitzicht er rondom en vanaf de toren is ook weer tof!

Uiteindelijk wandel ik tegen 16.00uur weer terug naar het dorp. Daar trakteer ik mezelf op een ijsje en bedenk ik een plan voor morgen. Ik heb een stuk zuidelijker een leuke fietsroute gezien. Morgenochtend wordt het nog lekker weer in de middag gaat het hard waaien. Ik hoop in de ochtend dan nog een rondje te kunnen fietsen.

De rest van de week wordt het dacht ik hier minder lekker, dus ik denk dat ik dan zo langzaamaan weer naar huis ga rijden. Iets eerder thuis dan de bedoeling. Mijn werk heb ik geappt of ik een weekje eerder weer kan starten en dat was geen probleem gelukkig!

In de avond sta ik op een leuke plek aan de rand van een natuurgebied en vlakbij mijn fietsroute van morgen. Er staat nog een Frans stel naast me, prima!

[beelceem]

Mijn plan valt letterlijk in het water. Het regent en niet zo’n beetje ook. Even voor achten verlaat ik, in regenpak de ‘relaxte’ yogakamer. Goed nat plant ik me neer bij de eerste bakkerij in hartje Lübeck die open is. Als ik van mijn ontbijt geniet, komt de volgende gast binnen. Bij hem gaat de koffie gepaard met een scheut Amaretto. Het gesprek gaat al snel over voetbal en ik word erin gezogen. Het kan dan niet anders. Nederland-Duitsland: het trauma van 1974 en de genezing ervan in 1988 moeten besproken worden. De bakker heeft geen idee van de impact ervan. Hij is van na die tijd. Rond negen uur is het nog maar miezer. Lübeck is leeg, op een enkele voetganger na. Ik fiets door de stad, beetje zigzaggend om er meer van mee te krijgen. Dat lukt, maar met mate. Het wil niet zo lukken met de chemie, al ik zie de charme en schoonheid wel. Misschien moet deze stad op een ander moment en een andere manier een herkansing krijgen. Travemünde ligt op zo’n twintig kilometer afstand. Ooit een vissersdorp, met nog een kleine oude kern. Nu nog steeds een thuishaven voor vissers. Ik neem een veerboot naar Priwall en voor ik er erg in heb ben in Mecklenburg-Vorpommern. Intussen is het zonnig, zelfs warm. De zonnebrandcrème moet eraan te pas komen. Een koffietentje is nog net niet open. Terwijl ik wacht, komen er andere fietsers aan en er staat al een hele rij, als ik als eerste aan de beurt ben. Ik raak aan de praat met mensen uit Dorsten, die zelfs een paar woordjes Nederlands spreken. Ze nemen afscheid met ‚Aju‘. Grappig, dat woord gebruik ik zelf eigenlijk nooit. Al fietsend heb ik prachtige doorkijkjes naar de zee. Het pad is doorgaans erg goed, maar druk is het er wel. Van alleen gaat het ook niet, de weg golft en de snelheid van de afdaling is lang niet altijd genoeg om de volgend heuvel op te komen. Er zijn hier en daar verdraaid steile stukjes bij. Maar wat een prachtig land. Ik geniet. Alleen is de batterij van mijn telefoon bijna leeg en de powerpack geeft ineens geen sjoege. Dat is vervelend, mijn Garmin kan geen hele dag aan zonder ‚bijvoeding’. De oplossing komt in Boltenhagen, waar ik mijn apparaten kan opladen terwijl ik zelf van een kopje Hanseatische Krabbensuppe geniet. Met wijn. En ik heb nog wel wat kilometers te gaan. Maar ik kan wel weer foto‘s maken en zet mezelf maar eens erop. Wismar is het eindstation. Mooie stad, is mijn eerste indruk. In een restaurantje moet ik cash betalen en heb dan tot mijn schrik te weinig geld bij me. Het zit in een andere tas. De gastvrouw vertrouwt me maar half-half. Als ik vijf minuten later na een sprintje naar het hotel terug ben is ze zichtbaar opgelucht. Ik loop er nog wat rond. Een mooie stad, ja, maar het lijkt toch alsof ik in een gigantisch schilderij wandel. Geen bomen, geen fietsen, weinig auto‘s, nauwelijks mensen. Wel een winkel met alle mogelijke gif. Ook tegen muizen. Vervreemdend. Met terugwerkende kracht ga ik Lübeck meer waarderen. In de verte zie ik lichtflitsen van een naderend onweer. Toch nog nattigheid. Ik fietste 84 kilometer en maakte 445 hoogtemeters.