#E.L.T. Mesens

[garadinervi]

E.L.T. Mesens, Untitled, (collage and mixed media on newspaper), 1962

[majestativa]

Mallarmé was a “master of the dream.” Saint-Pol-Roux declared: “We are the pioneers of the Beyond,” and E.L.T. Mesens said: “Even when asleep, we are tireless.”

Clément Magloire-Saint-Aude, Black, Brown, & Beige: Surrealist Writings from Africa and the Diaspora

[usedcarheaven]

The group '7 Arts' at Magritte's place in Brussels :

René Magritte, E.L.T. Mesens, Victor Servranckx, Pierre-Louis Flouquet, Pierre Bourgeois, Georgette Magritte, Pierre Broodcoorens and Henriette Flouquet -- June 1922

[ofthuinn]

A revolt against reason: “The Disconcerting Light” (1926), “Exquisite Corpse” (1938), and “Anatomy of Desire” (1936).Art by Left to right: E.L.T. (Edouard Leon Theodore) Mesens / Courtesy ARS, NY / Sabam, Brussels; André Breton, Jacqueline Lamba, Yves Tanguy / Courtesy Estate of Yves Tanguy / ARS, NY / ADAGP, Paris; Victor Brauner / Courtesy ARS, NY / ADAGP, Paris

[vsthepomegranate]

Gorgon (1946)

by Ithell Colquhoun

[toothbreaker]

E.L.T. Mesens-1926

[disease]

“PORTRAIT OF E.L.T. MESENS” RENÉ MAGRITTE // PARIS, 1930 [gouache on paper(?) | unknown dimensions]

[pwlanier]

Edouard Léon Theodore Mesens

Evidence poétique, Style E.L.T.

1963

MSK Gent

[already-14]

Le rendez-vous de chasse, le groupe surréaliste belge (Bruxelles, 1934) ©photo studio Jon Rentmeesters. Premier rang de gauche à droite: Irène Hamoir, Marthe Beauvoisin, Georgette Magritte. Deuxième rang de gauche à droite: E.L.T. Mesens, René Magritte, Louis Scutenaire, André Souris, Paul Nougé

(via Le musée René Magritte: un pont entre surréalisme et abstraction – Making of the first Museum for Abstract art in Belgium at the René Magritte museum)

[mcapitu]

Le groupe surréaliste belge,

Irène Hamoir, Marthe Beauvoisin, Georgette Magritte.

E.L.T. Mesens, René Magritte, Louis Scutenaire, André Souris, Paul Nougé.

Jon Rentmeesters, Bruxelles, 1934

[zurich-snows]

Poésie et Vérité 1942. Poetry and Truth 1942.

ELUARD (Paul) et MESENS (E.L.T.).

[garadinervi]

E. L. T. Mesens, Poèmes. 1923-1958, Dix dessins de René Magritte, Le terrain vague, Paris, 1959 [150cent, Saône]

[majestativa]

Vive la poésie! Je te salue au nom du père du brouillard et du saint souci. (Long live poetry! I greet you in the name of the father, and the fog and the holy worry.)

Tristan Tzara, from a letter to Édouard Léon Théodore Mesens, written c. October 23, 1926, featured in Dada Terminus: Tristan Tzara—E.L.T. Mesens, Correspondence Choisie

[mrepstein]

When the Mellys threw parties, [Jonathan] Miller’s humorous conversation usually made the shyer guests relax, though the Belgian surrealist E.L.T. Mesens ended up so confident at one bash that he had to be dragged out of the house, drunkenly yelling that he wanted to box Mark Boxer. Conversely, the Beatles’ manager, Brian Epstein, was horrified by the informality. He fled in horror when Miller turned up for supper at the Mellys’ having just visited Scotland Yard’s grisly Black Museum. As the host himself [George Melly] fondly recalled:

Jonathan came back and launched into a hysterical description of the exhibits, you know, as the policeman. [Plodding copper’s voice] ‘Now this pair of knickers is - as you can see - torn in two, but there is an identical sperm pattern…’ He was very funny, but Epstein was appalled at the rudery and became more and more nervous… [until finally] he said, ‘I’ve just remembered I’ve got an appointment!’ and hurried out to his waiting Rolls.

- In Two Minds: A Biography of Jonathan Miller by Kate Bassett (2012)

[carlosb-06-blog]

Expo: Afrika Museum

Samen met mijn mama heb ik tijdens de herfstvakantie het Afrika Museum bezocht in Tervuren. Het Afrika Museum heeft de faam een van de mooiste en indrukwekkendste Afrika musea ter wereld te zijn. Sinds zijn oprichting in 1898 is de opdracht van het museum de collecties te bewaren en te beheren, wetenschappelijk onderzoek te verrichten en kennis naar het brede publiek te verspreiden via museale, educatieve en wetenschappelijke activiteiten.

Na de renovatie vindt men de ingang van het museum in een losstaand, modern en goed ogend gebouw. Via een ondergrondse ruimte gang loopt men naar het oude museumgebouw. Goed dat men het 19e eeuwse gebouw heeft gerespecteerd en geen modern gebouw er tegen aan heeft geplakt. Maar via het nieuwe gebouw moet men lange steile trappen op en af om in het museum te komen. Ook inhoudelijk is deze ’Lieu de mémoire’ er één die op een open en volwassen manier naar het koloniaal verleden van België kijkt. In al zijn vezels is het museum gedekoloniseerd, het betrekt deskundigen uit de Afrikaanse gemeenschappen en is met een mondiale blik een dynamisch platform voor onderzoek, ontmoeting en dialoog zijn met mensen van verschillende generaties en culturen.

Het is een grote tentoonstelling, heel veel objecten, per categorie gerangschikt. Je komt niet toe met een paar uren en de rondleiding door het museum is niet echt goed aangeduid en soms teveel objecten van één soort. De structuur in het museum ontbrak een beetje, waardoor het onordelijk oogt.

Het Afrika Museum is een fascinerende wereld voor jong en oud. Het museum alles in het werk om gezinnen een aangenaam en zorgeloos bezoek te bieden. Bovendien is de toegang gratis voor kinderen tot 18 jaar. Bij het onthaal krijg je een grondplan met daarop de hoogtepunten voor kinderen: muziekinstrumenten om uit te testen, een knutselhoek, rumba-corner, spelletjes op touchscreens, een Virtual Reality beleving (vanaf 8 jaar, enkel onder begeleiding van de ouders) enz.                                                                 In het museum staan de dieren in een open opstelling. Je mag de dieren niet aanraken, maar op het grondplan toont men wel duidelijk waar je kan voelen aan een olifantstand of verschillende dierenhuiden mag aanraken. 

Ten slotte vind ik het een echte aanrader om als uitstap te doen met het gezin, na het bezoek aan de museum kan men ook een wandeling maken in de mooie parkomgeving van Tervuren.

 Bronnen: https://www.africamuseum.be/

                  https://nl.wikipedia.org/wiki/Koninklijk_Museum_voor_Midden-Afrika

Expo: Magritte Museum

Samen met mijn mama heb ik tijdens de herfstvakantie het beroemde Magritte Museum bezocht. Het museum, in het hart van Brussel, is met zijn meer dan 230 werken en archiefstukken de belangrijkste verzameling ter wereld van de Belgische kunstenaar René Magritte. De opstelling toont zijn schilderijen, tekeningen, beelden, beschilderde objecten, maar ook zijn publicitaire affiches, muziekpartituren, foto’s en films. Het museum beschikt eveneens over de belangrijkste collectie werken uit zijn "vache"-periode. Dus het museum is zijn prijs zeker waard. Toen we bij het museum aankwamen zagen we zeer veel buitenlandse toeristen die het museum binnenliepen. Wat me wel een beetje stoorde was dat er een lange wachtrij was om binnen te gaan. Nadat de tickets gescand waren werden we met een grote lift naar het derde verdiep gebracht, waar de tentoonstelling begon. Daar heb je een mooi uitzicht over de stad. In totaal telt de tentoonstelling 3 verdiepingen die elk over een bepaalde periode uit René zijn leven gaan. Eenmaal in de museumruimte hangt er een intieme sfeer. Er wordt een goed beeld geschetst van het leven van Renée Magritte en van de dingen die hem inspireerden in zijn werk.

Het eerste niveau gaat over de periode tussen 1898 en 1929, het werpt een licht op de constructivistische periode van de kunstenaar en zijn contacten met de groep 7 Arts. Erna volgen Magrittes ontdekking van Giorgio de Chirico en zijn eerste surrealistische werken. Onderweg tonen thematische vitrines het rijke surrealistische archief dat in het museum bewaard wordt: historische tijdschriften, pamfletten en briefwisseling van Magritte. Ik maakte er kennis met de metgezellen van de kunstenaar - E.L.T. Mesens, Paul Nougé, Camille Goemans en Louis Scutenaire - en de Franse surrealisten die hij tijdens zijn verblijf in Parijs leerde kennen: André Breton, Paul Eluard en Louis Aragon. Wat me enorm aansprak waren de korte uitdrukkingen die Magritte zei zoals bijvoorbeeld: "Hebben we al gezien bestaat niet voor de surrealist, hij gaat op zoek naar Hadden we nooit eerder gezien."

Het tweede niveau gaat over de periode tussen 1930 en 1950, het bestrijkt de periode na de terugkeer van Magritte naar Brussel. De economische crisis van de jaren '30 verplicht hem zich bezig te houden met wat hij zelf 'idiote bezigheden' noemt. Het gaat meer bepaald om zijn werk voor de reclamesector dat nochtans van enorm belang is geweest voor de ontwikkeling van zijn beeldtaal en gevoel voor herhaling. Men ontdekt de toenadering van Magritte tot de Communistische Partij en hoe hij zich tijdens de tweede wereldoorlog op de achtergrond houdt vanwege het naziregime. Hij schildert in die periode surrealistische werken in een meer impressionistische stijl. Na de bevrijding parodieert hij zijn gespannen relatie met Parijs in een expositie die het begin inluidt van zijn zogeheten 'période vache'.

Het laatste museumniveau uit de periode 1951 tot 1967 heet Het betoverde domein. De verdieping is gewijd aan de zoektocht van Magritte naar de herhaling en aan de grote werken die zijn beeldtaal zo treffend illustreren, meer bepaald Het rijk der lichten en Het domein van Arnheim. Deze sleutelwerken uit de belangrijke verzameling van de KMSKB worden tentoongesteld samen met bruiklenen uit particuliere verzamelingen. Je krijgt weinig informatie bij de schilderijen en dat zorgt ervoor dat je je gevoelens, gedachten en fantasie de vrije loop kan laten. De expo is zeker geschikt om een eerste indruk op te doen, want beelden zeggen immers meer dan duizend woorden. 

Ons bezoek werd afgesloten met de vertoning van een aantal films over Magritte, maar ook films die de kunstenaar, met zijn vrienden, zelf graag bekeek en die als inspiratiebron hebben gediend voor zijn subversief beeldend werk. Ook was er een shop waar je een souvenir kon kopen.

Bronnen: https://www.musee-magritte-museum.be/

                  https://nl.wikipedia.org/wiki/Mus%C3%A9e_Magritte_Museum

Extra: game: Assassin’s Creed Odyssey

Deze game neemt je mee naar het oude Griekenland, het is een role-playing game waar je allerlei missies moet behalen. Het speelt zich af in een enorme wereld. Men kan zelf op de zee vechten met de typische Griekse boten.  Het vechtsysteem is uitgebreid en wordt leuker gemaakt door de vele wapens en items die zijn te vinden, en de extra vaardigheden die kunnen worden vrijgespeeld. Zo kan je bijvoorbeeld vechten samen met de Spartaanse generaal Brasidas, debatteren over filosofie met Sokrates, feesten met Sophokles en Euripides, luisteren naar speeches van Perikles, geschiedenis leren van Herodotos, en nog veel meer. Het oude Griekenland is daarnaast een prachtige, idyllische setting die goed is voor tientallen uren verkenningsplezier. Ik vind dit cultureel inspirerend, omdat de game over de Griekse geschiedenis gaat en dus heel leerrijk is.

Bron: https://www.geekster.be/games/assassins-creed-odyssey-review/

Extra: Culturele vlogger: Glenn Eilbracht

Volgens Glenn moet je niet vloggen voor het geld, de likes of de abonnees, maar omdat het leuk is. Het belangrijkste dat hij meegeeft is dat je jezelf mag zijn. “Verschil mag er zijn – dat is mijn boodschap.” In de Kunsthal, in Rotterdam, maakt hij ook weleens vlogs. Daarmee wilt hij jongeren laten zien dat kunst niet saai is. En hij heeft in het kader van iktoon – een amateurkunstcampagne – op het multiculturele Full Colour festival gevlogd. Mode, kunst en muziek brengen mensen samen, daar is hij van overtuigd. Muziek is ook een passie voor hem. Ik vind dit cultureel inspirerend omdat deze Youtuber jongeren kan aanzetten tot kunst en muziek.

Bron: https://www.cultuurparticipatie.nl/magazine/vlogger-met-een-boodschap/

Extra: boek: Odysseia – Homerus

Net zoals de game Assassin’s Creed Odyssey gaat dit boek over het oude Griekenland.  Dit epos vertelt het verhaal van de grote Odysseus die na tien jaar Trojaanse oorlog een tien jaar durende zwerftocht maakte om uiteindelijk thuis te komen bij zijn vrouw Penelopeia,  maar kwam hij onderweg vele obstakels tegen. Dat is Odysseia in een notendop, maar het verhaal komt beter tot zijn recht wanneer je de nieuwste vertaling van Imme Dros erbij pakt. Dros heeft in haar vertaling een evenwichtig geheel gemaakt door taal, woordkeus en klank op elkaar aan te laten sluiten. Anders dan in haar vorige versie heeft Dros bovendien vastgehouden aan de dactylische hexameter. Dit houdt in dat de versregels bestaan uit zes voeten, gebaseerd op de lengte van de lettergrepen.  Als lezer wordt je meegetrokken in het verdriet van Penelopeia en de woede van zoon Telemachos. Daarbij heeft Dros naast haar vertaling ook welkome aantekeningen aan het boek toegevoegd zodat metaforen de toelichting krijgen die ze verdienen en de lezer meer duiding krijgt over het geheel. Ook de aanvullende namenlijst achterin het boek is een aangename toevoeging omdat de vele verschillende personages en hun ingewikkelde namen je als lezer soms kunnen verwarren. Tot slot heeft Dros ook aan het begin van elk hoofdstuk een korte samenvatting toegevoegd. Ze is erin geslaagd de essentie per boek in een halve bladzijde tekst neer te schrijven. Deze alinea’s aan het begin van elk boek maken het voor de lezer gemakkelijk om snel een idee te krijgen van de inhoud van het verhaal.

Al met al is Dros er met haar nieuwe vertaling in geslaagd een prachtig epos op mooie wijze opnieuw te presenteren, zowel qua inhoud als qua vorm. Odysseia zal nog steeds lezen als een meeslepend verhaal over de zwerftochten van een Trojaanse held. Ik kan iedereen die het volledige verhaal nog nooit heeft gelezen dan ook zeker aanraden om met Dros’ vertaling te beginnen.

Bron: https://www.hereditasnexus.com/homeros-odysseia-vertaald-door-imme-dros/

[myrecordcollections]

George Melly

Nuts

@ 1972 UK Pressing

******

The larger-than-life singer George Melly was the most beloved and notorious exponent of Britain's postwar trad jazz renaissance. A respected memoirist, art critic, and bon vivant, his appetites for sex and alcohol were the stuff of legend, and his sobriquet "the Oscar Wilde of English jazz" was richly earned. Born Alan George Heywood Melly in Liverpool on August 17, 1926, he later documented his upbringing in the 1984 book Scouse Mouse, crediting his affection for the music hall to his mother, a socialite who rubbed shoulders with a circle of intimates including actor Michael Redgrave and dancer Frederick Ashton. While attending Stowe, Melly discovered both surrealism and jazz, the two forces most instrumental in shaping his singular perspective. In 1944, he joined the Royal Navy, engaging in a series of homosexual affairs that were later the subject of the 1977 memoir Rum, Bum and Concertina. After World War II Melly worked at the London Gallery, owned and operated by René Magritte's longtime friend and London Bulletin editor E.L.T. Mesens. He also engaged in a torrid affair with Mesens' wife, Sybil, prior to spending the winter of 1946 distributing anarchist literature on Senior Service ships deployed across the South Coast and the Mediterranean. On returning to civilian life in London Melly discovered the new vogue for the American jazz and blues traditions of the 1920s. Despite no musi\cal training of his own, his gravelly voice, acid wit, and colorful zoot suits made him a natural for the stage, and in 1949 he joined Mick Mulligan's Magnolia Jazz Band.

With his vast repertoire of Bessie Smith and Fats Waller tunes as well as an equally impressive stockpile of ribald jokes and double entendres, Melly emerged as the toast of the trad jazz cognoscenti. Critic John Mortimer said his voice possessed "the raucous charm of an old Negress." Melly's Benzedrine-fueled adventures both on and off stage were grist for his 1965 memoir Owning Up. However, performing took a backseat to writing in 1956, when he was hired to pen gags and captions for the long-running comic strip Flook, illustrated by clarinetist Wally Fawkes. Melly nevertheless continued performing and recorded a series of EPs for Decca before the outbreak of Beatlemania spelled an end to the general public's interest in jazz. In response he accepted a position as pop music and film critic with The Observer, and in 1967 completed his first screenplay, Smashing Time. Melly returned to the stage in 1974 with jazz band John Chilton & the Feetwarmers, and toured with them off and on until Chilton retire\d in 2002. As usual, Melly rolled with the punches, and immediately inaugurated a new collaboration with trumpeter Digby Fairweather's Half Dozen. In the years to follow his health began to fail, and after an operation he was forced to adopt a pirate's eyepatch. In 2005, Melly was diagnosed with lung cancer, then vascular dementia, but he continued performing and refused medical treatment for fear of its impact on his voice. During a January 2007 performance in East Sussex Melly collapsed on-stage, and that June he played his final concert at London's 100 Club. He died July 5, 2007.