#En nu wil ik gaan

[deinendezee]

en nu praat ik er niet meer over. ga mn valies maken en een serie kijken en een buspas halen en denken aan morgen.

[posititties]

i love my best friend and at the same time i hate him because i feel so guilty for everything that happened the past few days

[handlewithcare-delicate]

GOED NIEUWS VOOR ALLE EFTELING AUTISTEN

Voor degenen die het gemist hebben, de abonnementsprijzen van de Efteling gaan veranderen (en omhoog)

In plaats van 1 abonnement (en een voor 65+ers en mensen met een beperking die iets goedkoper is), komen er 3:

Oplettende kijkertjes zal het misschien opvallen dat wat nu het normale abonnement is, het meest vergelijkbaar is met het nieuwe plusabonnement, maar dat de prijs hiervan hoger is en dat je minder dagen toegang hebt :(

(en als je als mij bent zie je dit als kans om nog meer voordelen te krijgen want holy shit een uniek souvenir??? Speciaal evenement??? Opening Danse Macabre??? Tijd voor Premium)

Dus ik ben even gaan kwebbelen met de klantenservice....Want ik had een regulier abonnement, omdat ik niet zeker wist of een relatief 'mindere' beperking ook in aanmerking wam voor een goedkoper abonnement. De voorwaarde die ze overal aangeven is namelijk dat je geen gebruik kan maken van de reguliere wachtrij, en dat kan ik MEESTAL wel.

Dus ik vraag dit na bij de klantenservice, en benadruk dat ik soms wel en soms niet in de reguliere wachtrij kan.

(niet dat ik gebruik maak van de rolstoelingang, als ik geen gebruik kan maken van de reguliere wachtrij is dat omdat ik overprikkeld ben en dan ga ik sowieso geen attractie in)

GOED NIEUWS

Ook als je "alleen" autisme hebt mag je een abonnement voor bezoekers met een beperking :D

Mag ik benadrukken dat dit je €50 EURO scheelt op jaarbasis?

Voorwaarde is wel dat je een faciliteitenkaart moet hebben, en daarvoor moet je kunnen aantonen dat je een beperking hebt. Ze vragen er niet om bij de aanvraag (want Efteling zijn legends die begrijpen dat niet iedereen medische informatie wilt uitdelen om naar een pretpark te gaan), maar in geval van twijfel kunnen ze er wel om vragen.

Dus hoe bewijs je dat je een zielige autist bent die echt korting moet krijgen OwO??? Eerste instinct is een autipas, maar helaas, die kosten €45. Daar gaat je besparing :( (Deze kosten zijn overigens wel eenmalig en een autipas heeft ook andere voordelen, dus zeker het overwegen waard...)

Maar ya girl heeft een manier gevonden dat dit goedkoper kan ;)

That's right, om €50 korting te krijgen op een abonnement op de Efteling heb je alleen een beperking en €4 plus verzendkosten nodig :D De hidden disablility sunflower is goedkoop, wordt door de Efteling herkent en discrimineert niet op basis van de ernst van jouw beperking en of je wel of niet een diagnose hebt :D

Ik wil wel even benadrukken dat dit een systeem is wat makkelijk te misbruiken is, dus keep in mind dat dit ALLEEN IS ALS JE ECHT EEN BEPERKING HEBT (in de breedste zin ofc). Dit systeem is nu heel toegankelijk voor alle mensen met een beperking, maar zodra er te veel mensen misbruik gaan maken van het systeem kan ze het vermoeilijken en dat is echt een naaistreek tegenover iedereen met een beperking >:(.

TLDR: Auti's kunnen €50 korting krijgen op Efteling abonnementen als ze een keycord van €4 aanschaffen niet slecht niet slecht

[tijdvoormemes]

kunnen jullie meedenken met hoe ik (een autist) kan reageren op dingen? xD als ik het op m'n main blog vraag krijg ik engelse antwoorden en dan moet je dat weer vertalen en dan is het nooit 100% weetjewel.

oke ik ben dus van plan m'n haar kort te knippen (het is nu ter hoogte van m'n oksels zegmaar, en ik wil echt pixie cut kort), en daar gaan mensen natuurlijk een reactie op hebben, en vragen waarom ik het heb gedaan. En ik haat mezelf te moeten verantwoorden, maar dat is nou eenmaal hoe dat gaat. Wat zou ik kunnen zeggen waardoor ik mensen niet beledig of wat onbeleefd is, maar waar ze niet makkelijk "maar..." op kunnen reageren?

de echte reden is gender en self-actualisatie, maar dat hoeft m'n oma of leidingevende niet te weten, weetjewel. Ik heb een excuus nodig.

[onmywaytookay]

Dag 10

In mijn herstel. Hoe gaat het nu eigenlijk? Ja, taai. Een storm van emoties dat door me heen gaat.

Ik had het plan nog zo voor ogen: maandag 2 september zou ik stoppen met blowen èn met roken. Ik had mij aangemeld voor een ambulante detox en een stoppen-met-roken cursus. Vanaf toen zou alles weer veranderen. Ik zou opbiechten aan mijn partner dat de verslaving de overhand had genomen en ik vol op in een terugval zat. Ik zou ambulant ondersteund worden om van cannabis af te blijven.

Dingen gaan niet altijd zoals gepland. Bijna 2 weken terug werd ik ontzettend ziek, zo ziek dat ik compleet uitgedroogd opgenomen werd in het ziekenhuis. Eten, drinken, niks kon ik meer. Roken dus ook niet. Nadat ik aangesterkt was in het ziekenhuis had ik 2 opties. Òf ik rook weer door tot 2 september, óf, omdat ik toch al een week niet capabel was dit te doen, zet ik direct door en heb ik zo mijn eerste nuchtere dagen al meegepakt. De 2e keuze is het geworden. Mijn behandelaar zette alles ik gang om de ambulante detox per direct te starten. Ik zou even bij pap wonen maar aangezien hij nog in het buitenland zat, zat er niks anders op dan dat ik het zelf thuis ging doen. Ik heb dit immers eerder gedaan. Wel klinisch. Maar als ik er toen door kon komen, dan zou ik dat nu ook kunnen, toch?

Vorig jaar september liet ik mezelf opnemen voor 2 weken in een klinische detox. Een mooi opstapje naar een leven zonder gebruik. Dit ging hartstikke goed, voor 9 maanden lang. Tot dat ik vlak voor de zomer in een sleur terecht kwam. Geen passend baantje, een relatie waar nog veel aan te werken valt, zoekende naar mezelf, geen zingeving in mijn leven.

Zo was het een opsomming aan kopzorgen die ik liever wilde doven. Ik romantiseerde mijn drugs leefstijl van vorig jaar en wilde weer in mijn verdoofde bubbel stappen. Zodat niemand mij meer uit het veld kon slaan.

Rondom gebruik is er wel taboe. Mijn partner wilde alleen met mij zijn op een voorwaarde: dat ik nuchter bleef. Nu ik compleet depressief vol op in gebruik zat kon ik het hem gewoon niet vertellen, uit angst hem te verliezen. Zo hield ik mijn taferelen 3 maanden lang achterwege, verbloemde ik het zoals ik dat super goed kan en liep ik tegelijkertijd met een kwellend gevoel omdat ik niet eerlijk was.

Tot vorige week, na mijn ziekenhuisopname, ik was toch al nuchter. Zo was de knoop doorhakken net wat makkelijker. Al mijn ballen bij elkaar geraapt om hem op te biechten dat ik de afgelopen maanden in een waas heb geleefd zonder hem maar over iets in te lichten. Belazerd, zo zou die zich voelen. Alhoewel zijn reactie vrij kalm en erg volwassen was, wist ik dat dit een scheur zou geven in onze relatie.. wat net weer lekker liep.

Dat zijn de blaren waar ik zelf op moet gaan zitten. Ik heb dit immers zelf veroorzaakt. Ik was klaar met het verzwijgen. Hier is de harde waarheid. Lelijker dan dit hier krijg je me niet.

Zo geschiedde zijn we een aantal dagen en een vreselijk taai weekend verder. Met gevoelige gesprekken die je liever niet wil voeren. Als hij me niet meer wilde, dan had ik dat ergens best begrepen.

Maar, los van de relatie. Ik. Ik ben de eerste dagen opzich, voor zo ver ik het kan zeggen, doorgekomen. Met ondersteuning van medicatie zodat ik kon slapen. We zijn al een aantal woede uitbarstingen, vreselijke nachtmerries en een hele boel tranen verder. En de strijd is nog lang niet gewonnen.

Continue moet ik mezelf bezig houden om niet te denken aan gebruiken. Ik probeer alles, maar dan ook alles aan te pakken om nuchter te blijven. Met trots kan ik zeggen dat ik morgen 11 dagen rookvrij ben.

Niet zonder slag of stoten. Ik ben heel erg opgejaagd. Grapjes komen niet goed binnen en nadat ik weer ben geflipt overvalt mij een gevoel van spijt. Een strijd die ik continue met mezelf aan het voeren ben, en die nog lang niet gewonnen is.

Wel ben ik na een hele lange tijd weer aan het werk, dit biedt afleiding. Ik probeer lief voor mezelf te zijn, echt. Alleen is dit niet altijd even makkelijk.

Afgelopen weekend heb ik het nieuws gekregen dat een vriendinnetje uit de kliniek is overleden door een overdosis. Confronterend. Zeker met de woorden die we bij de NA Meetings herhalen. Verslaving eindigt in de gevangenis, instellingen of de dood.

Ik heb nog zo veel plannen. Een heel toekomst voor ogen. Ik wil mama worden, een burgelijk leven leiden dat ik in 14 jaar lang niet gehad heb en ik wil genieten van het leven. Ook wil ik mensen gaan helpen die in hetzelfde schuitje zitten. Of dat nou is op het gebied van verslaving, een eetstoornis, depressiviteit, automutilatie of suicidaliteit. Ik hoop dat ik ooit mensen mee kan geven dat er licht brand aan het einde van de tunnel. Herstel is mogelijk.

Maar eerst mag ik dat zelf gaan doen, voordat ik een ander help. Zoals ik al zei, de dagen zijn taai. Ik zweet, ben opgefokt, en op werk moet ik mezelf soms opsluiten in het toilet en dan rollen de tranen over mijn wangen. Ik ben in een gevecht.

Maar, soms kan ik ook weer even lachen. Om een grapje, of om een lief kind dat naar me zwaait. Zie je, geluk zit wel in me. Ik moet er alleen heel hard naar zoeken nu. En vooral doorzetten. Ik moet het zelf doen, maar niet alleen. Ik voel me immers wel heel erg alleen. Vooruit kijken, je hebt een lange weg te gaan. Stukje bij beetje zal je weer opkrabbelen. Zonder het slechte is het goede er ook niet, zo probeer ik het te bekijken. Vandaag vier ik 10 dagen nuchter. Ik hoop dat ik nooit meer in dat donkere gat terecht kom. Ik blijf rennen van mezelf. Dat is over, dat is klaar. Ik ben klaar om dit aan te gaan. Welkom op mijn pad naar beterschap.

Ben je geïnteresseerd om te lezen hoe mijn herstel verder verloopt? Zo nu en dan zal ik hier wat posten. Voor een besloten kring. Zo kunnen jullie lezen wat er om gaat in een verslaafde op weg naar een beter leven.

[gewoonkarin]

Het is half zeven ‘s ochtends. Ik zit aan een bak koffie. Beetje sippig te wezen. Vorige week woensdag heb ik vier implantaten in de bovenkaak gekregen. Valt het mee? De pijn valt veel mee. Gelukkig. Zit nog op zes paracetamol op een dag en denk dat ik eind van de week wel op nul zit. Dat is fijn. Het geneest ook goed heb ik het idee.

Waarom dan sippig. Ik kan mijn tanden boven nog niet inhouden. Dat was natuurlijk al de reden voor implantaten boven maar nu wel heel beperkend. Het is beter voor de genezing nu om ze niet in te hebben maar nu leef ik vooral tussen vier muren. ‘s avonds even naar de tuin om er even uit te zijn maar ook daar voel ik me opgejaagd. M’n tanden moet ik vaak uitdoen omdat ik moet kokhalzen. Volgende week moet ik een nieuwe collega in gaan werken, de week daarna heb ik vakantie. Die week inwerken is waar ik nu tegenop zie. Dat gaat niet zonder tanden. Daar maak ik me nu al zorgen over. Dat ik dadelijk een half jaar niet kan functioneren zoals het hoort.

Het is nog wat opgezwollen, mijn kaak. Misschien dat het daaraan ligt. Ik help het hopen. Blijven proberen deze week en als het woensdag nog steeds niet goed lukt terug naar de protheticus. Mijn lief zei dat de meeste mensen drie weken uit de running zijn op het werk na zoiets en ik na een dag verlof opnemen alweer aan het werk was, misschien de lat te hoog.

Mijn wangen wat dik en geel, echt blauw is het niet geworden. Ik voel me al een tijd beperkt door mijn tanden. Dat halve jaar moet me ook nog wel lukken. Het opgejaagd voelen is ook omdat ik niet tandeloos gezien wil worden. Ook niet kokhalzend. Geduld. Woensdag het peilmoment.

Nu even sip. Er zijn ergere dingen.

[bl0ss0sm]

Tweede Kans (Deel 3)

Original comic artist: Tulipsempai -> English version! Vorige deel - Volgende deel

"...Ik kan het niet geloven..." "Ik ben dood."

"Ik hoorde Chosen een beetje kalmeren terwijl ik wegliep" "Ik zag hem mijn lichaam meenemen. Ik vraag me af of hij het wil begraven ofzo."

"Ik snap het niet..."

"Chosen zag er zo FUCKING VERDRIETIG uit!!" "Ik heb hem nooit zo zien doen!" "Dit is niet de reactie die ik van hem verwacht had."

"Hij was degene die het allemaal startte!" "Het was duidelijk dat hij me dood wilde!" "Ik DaChT nIeT dAt HeT zO vEr ZoU gAaN" "Je werkte samen met die stick moordenaar en nu HUIL JE OVER MIJ DOOD!??"

"..."

"Betekent..." "Betekent dat dat hij mij nog steeds als en vriend zag?"

"Als dat het geval zou zijn. zo waarom verraadde hij mij nadat ik heb mijn plan met de virabots liet zien?" "Waren we het niet eens over dat we de wereld wouden overnemen?" "Als hij het er niet mee eens was waarom zei hij dan niets in plaats van mij slaan?" "Verdomme Chosen!" "Praat de volgende keer!"

"...Maar ik denk dat er geen volgende keer is hè." "Chosen... kan me niet langer horen." "..." "Het is alsof ik er niet meer ben voor hem."

"Ik heb mijn krachten niet eens meer." "Ik moest hier naartoe lopen." "Man, een geest zijn is stom."

"...Snif..." "Nee..."

"NEE!" "Snif!" "IK GA NIET HUILEN!!" "IK MOET een oplossing vinden voor dit!"

"Nou, is dat niet zielig." "H-Huh??"

"Hoi :)" "Je zit op mijn plek." "WAT DE FUCK????"

[majestic-salad]

Per ongeluk door de eftelingtag gaan scrollen en nu wil ik ook naar de efteling. Mogelijk eftelingfanart in de komende dagen maar ik beloof niks

[overprikkelqueer]

oke i love de Hema enzo maar ze hebben nu een Takkie Snuggie en ik wil m maar. ik merk dat de Hema heel vaak geen grote maten heeft? het gaat vaak maar tot xl en daar blijft het bij. echt heel hinderlijk want alle hele leuke dingen gaan vaak tot xl, terwijl de basic kledingstukken vaak wat grotere maten erbij hebben (vaak tot xxl iirc) en ik ben er moe van

hoezo mogen dikke mensen geen leuke kleding hebben?

[remidavs]

Bewogen weken…

Weken van vermoeidheid en herstel met tussen de rust door mooie momenten… gelukkig bracht die rust wat moest en kan ik zeggen dat we aan de helft van het eerste deel zitten… yes, al zover! ☺️ en voorlopig ook niks meer van de tumor te voelen 🤞🏻🙏 ik ga ervan uit dat dat zo blijft, maar we blijven voorzichtig he 🙃

Ik ben dankbaar voor de vele steun en hulp die het mogelijk maken om voldoende rust te nemen en de kinderen vakantie geven…

Ondanks de vermoeidheid na de korte ziekenhuisopname, probeerde ik het beste te maken, zeker met het extra weekje rust dat mijn lichaam kreeg. Dat het weekje rust niet overbodig was, merkte ik aan mijn lichaam en de blijvende vermoeidheid. Vandaar dat ik zo blij ben voor de mooie momenten die de voorbije twee weken geschonken zijn door vrienden, familie en in het bijzonder voor alles wat Jan en de kinderen en mijn ouders er extra bij nemen voor me. Extra taken, meer rekening houden met me, begrip voor hoe het loopt…

we vierden Jan zijn verjaardag in het midden van deze twee weken, maar dit was toch wel anders dan de voorbije jaren… dat belooft volgend jaar goed gemaakt te moeten worden 😉

De kinderen mochten tot twee keer toe bij vriendjes gaan spelen en hadden daar een fantastische tijd terwijl ik kon uitrusten.

We gingen naar Bruisend Balegem (tussen mijn rustbeurtjes door) waar de kinderen verwend werden met een prachtige haartooi en waar Remi zijn liefde voor Willy Sommers mocht ontdekken…

Een nicht van me kwam met haar zoontje spelen en nam het entertainment van de kinderen op zich waar ze enorm van genoten…

Ze gingen bij opa en omda zwemmen terwijl mama kon rusten en gingen op wandel en fietstocht om de allergrootste maïs in Reninge te gaan bewonderen… en of die groot was.

Tussen alle nood aan rust is dus ook voldoende tijd voor het leven en nu zeker de vakantie van de kinderen die doorgaat. We blijven gewoon doorgaan en of het nog wel een lastig wordt, natuurlijk. Het is pittig maar dat wil niet zeggen dat het ondanks alles ook geen mooie periode kan zijn…

Ik kreeg nog heerlijke bloemen van mijn collega’s en mocht tijdens de lange therapiedag met immunotherapie en chemotherapie heel wat collega’s verwelkomen en kon genieten van het gezelschap van mijn schoonzus… fijner kind je zo’n dag toch niet wensen… wetende dat zo ook de jongens een dagje samen hadden en dat Ida w er verwend werd met aandacht en heerlijk spelen in de Lieving.

🥰 gezien de omstandigheden kan ik toch alleen maar blij zijn met hoe het loopt en wie we rondom ons hebben…

Altijd een fijn weerzien van vrienden en een warm omringd zijn. Zeeeeeeer veel liefde is wat ik voel en wil uit sturen 😘❤️💕♥️

[fransopdefiets]

21-8 Medskogsjöhn (maar het zou ook Medskogstorpen kunnen zijn)

Gisteren deed ik inkopen in een soort van Maxis, een megagrote supermarkt. Daar hadden ze heel fatsoenlijke kant en klaarmaaltijden, ik kocht een chicken tandoori, Griekse yoghurt en blauwe bessen. Een gewoon halfje yoghurt hebben ze niet, wel Griekse en Turkse yoghurt met 10% vet en Russische yoghurt met 17% vet. Ik ben de tijd voorbij dat ik vond hoe vetter hoe beter, dus het wordt Griekse yoghurt.

Omdat het morgenavond gaat regenen, wilde ik een hutje reserveren op een camping op de route. In Åmot is een hele grote camping met tientallen hutten, zag ik. Het duurde even voordat ik begreep dat het om de gelijknamige plaats in Noorwegen gaat en toen kwam ik er al puzzelend achter dat die Zweedse fietsroute vanaf Bolnäss een vrijwel campingloos traject volgt. Dat vroeg om improviseren en ik zag dat op de lijn Bolnäss - Sandviken wel een aantal campings liggen. In Medskogsjöhn hebben ze ook hutten, maar je moet bellen om te reserveren. Dat gesprek verliep nogal warrig, omdat de man aan de andere kant nauwelijks Engels sprak. Ik begreep uiteindelijk dat ik naar een verborgen (!) webpagina moest gaan met het boekingsformulier, maar telkens als hij me het adres wilde geven, verloor hij zichzelf in hele uitweidingen over fake bookings. Ik dacht, dit schiet niet op, dus roep thank you, thank you en hang op. Daarna loop ik naar de receptie en vraag of zij dit willen oplossen. Dat doen ze graag en daarna kwam ik in een boekingsformulier terecht met verplichte velden zoals mijn social security number (12345678/123) en mijn kentenen (CYKEL1). Ik ontving zowaar een ontvangstbevestiging, dus ik ging er vanuit dat het goed zit.

Ik ben om half zes al wakker, dus zit al vroeg op de fiets. Ik ben nu van de uitgestippelde route af, dus ik moet vanavond wel even een aangepast plan maken. Maar nu neem ik weg 83 tot voorbij Kilafors en daarna hoef ik alleen maar weg 272 te volgen. Het is best een lekkere route, de klimmetjes worden steeds minder en uiteindelijk fiets ik op een zachtgolvende weg die door de bossen slingert.

Ik probeer weer een aflevering van mijn hoorspel te luisteren, maar de wind maakt teveel herrie in mijn oren. Als ik me afvraag waarom ik daar vroeger geen last van had, schiet me te binnen dat de oren van mannen, naarmate ze ouder worden, steeds meer naar buiten gaan staan en dus steeds meer wind vangen. Ik denk dat de natuur daarmee het onvermijdelijk afnemend gehoor wil compenseren, maar ik ben er mooi klaar mee.

Op de camping aangekomen, blijkt de receptie een soort kroeg te zijn waar men om drie uur al flink aan het bier zit. Vanaf de bar word ik verwezen naar een oude man in een korte broek en twee enorm opgezwollen benen, die als een soort Don Corleone de zaak in de gaten houdt. Ik laat de ontvangstbevestiging van de boeking zien en hij gaat bellen en dan hoor ik de stem van gisteren weer. O ja, die Duitser, nee roep ik, Hollander! Two persons right? No one! Een hoop gerommel aan de andere kant en dan is hoor ik mijn naam. Yes roep ik. OK I will look which cabin, one moment. Weer een hoop gerommel en dan het verlossende woord cabin 1A. Inmiddels is mij ook het taalprobleem duidelijk geworden, want dit zijn duidelijk Oost-Europeanen, ik schat ze in als Bulgaren. Vandaar dat ze geen Engels spreken.

Cabin 1A is een nogal afgeleefd hutje, met een bed vol dennenaalden en bloedvlekken in het matras. Maar wel een werkende koelkast, een beetje plakkerig van binnen, en een TV. Ik leg vanavond mijn eigen matje wel op het bed en kruip in mijn slaapzak. Het belangrijkste is dat ik droog slaap.

En de camping heeft een restaurant.

Gefietste afstand: 79 km

Gefietste tijd: 6 uur

[degenezijde]

Hey! Voor nieuwjaar hebben ik & men vrouw als goed voornemen om een nieuwe taal te leren, en ik bedacht me dat jij vlaamse gebarentaal kent/doet! Kan ik vragen waar je dat geleerd hebt? Of je een goedem opleidingscentrum kent ofzo? Ik ben in Oost Vlaanderen als dat helpt...

Ik heb de tolkopleiding gedaan aan een CVO, wat nu niet meer bestaat :( nu kan je het enkel als master doen. daarvoor heb ik een cursus gedaan bij Doof Vlaanderen, toen het nog Fevlado was, en die zijn er ook niet meer. Wat er nu nog is:

Online cursus (privé-initiatief) :

Ik heb deze zelf niet gevolgd, maar ik volg wel de Facebookpagina en de videokwaliteit is top. Veel beter dan wat ik kreeg lol. Dus ik heb er wel vertrouwen in als het op woordenschat aankomt. Grammatica komt toch later dus dit kan een goede manier zijn om te zien of je het überhaupt wat in de vingers krijgt (haha).

Echte cursussen, gegeven in diverse centra door Vlaanderen door Dove lesgevers, zijn er ook, maar deze zijn snel volzet, dus niet te lang twijfelen als de inschrijvingen open gaan in juli. Grote probleem hier is het tweede jaar. Veel mensen haken af en dan wordt er geen jaar 2 georganiseerd. Maar sowieso gezellig om te doen!

https://www.vgtc.be/cursussen-vlaamse-gebarentaal/cursusplaatsen/

De website van het vgtc hierboven host ook het woordenboek :)

Eens je de basis hebt en verder wil gaan:

De gebarenkring in Gent ligt op zijn gat op dit moment aangezien de tolkopleiding nu enkel nog in Mechelen zit :( maar misschien maken ze ooit nog een doorstart. Gebarenkringen zijn zeer leuk maar draaien dus op vrijwilligers, en corona heeft ze geen goed gedaan...

In september is het elk jaar werelddovendag, ook hier in Vlaanderen. Ik weet nog niet waar het in 2024 zal zijn, maar op WDD zijn er ook telkens workshops Vgt. Als je tot in september kan wachten voor je goede voornemen 😉

Visualbox is een organisatie die video's maakt in VGT. Onlangs maakten ze een reality show waarin een groep Doven een cursus Visual Vernacular krijgt en de slechtste student valt telkens af - ik moet nog kijken, MAAR ze doen ook 'nieuws in vgt'. De video staat op hun Facebook en het artikel op de site, dus eens je wat voc hebt kan je gaan vergelijken.

Hopelijk helpt dit!

O ja, laatste tips:

Durven!

Smijt je hele lijf en ga met die mimiek

[posititties]

het is alsof ik iedere keer de grens moet verleggen

eerst was het ik hoop dat ik me niet meer slecht voel

dan ik hoop dat dit slechte gevoel niet te lang duurt of weer terugkomt op deze manier

dan duurt het te lang en is het ik hoop dat het niet langer dan een paar dagen duurt

dan duurt het zo onwijs lang en is het ik hoop dat ik niet suïcidale gedachten krijg

dan krijg je die gedachten en worden ze steeds erger dus dan hoop je dat het bij gedachten blijft en dat je jezelf geen pijn gaat doen om het te stoppen

nu heb ik het gedaan

Wat nu

Wat is het volgende ? Is het dan echt nog even en dan ben ik er niet meer? Zit ik echt weer o p dat punt

[devosopmaandag]

Lezers zijn er om te lezen

Ooit dacht ik dat kunst voor hogere wezens was, zelfs toen ik al student op de kunstacademie in Groningen was. Later meende ik dat poëzie voor hogere wezens was, dat wil zeggen dat er een hogere betekenis in gedichten opgesloten lag, die alleen voor ingewijden toegankelijk was. Dat gold natuurlijk de literaire poëzie. Het helpt om gedichten te lezen en ze zelf te schrijven om daar niet onder gebukt te gaan. Lezen óver poëzie helpt niet echt.

In De Gids, dat eerbiedwaardige literaire en culturele tijdschrift dat al 187 jaar bestaat, leest H.U. Jesserun d'Oliveira gedichten van dichtbij, ofwel hij doet aan close reading. In De Gids van deze maand bespreekt hij Luceberts gedicht 'Dichters zijn om te dichten'.

[ Lees als u wilt het gedicht eerst in de illustratie voor u verder gaat]

Ik lees het gedicht zo:

het gaat over wat een dichter is, door een dichter geschreven, al krijg ik het gevoel dat hij een buitenstaander is, een literator, een criticus. De dichter draagt een masker, het misleidende, heerlijke masker van de poëzie. Hij gaat schuil achter zijn gedichten. Om de diepte van de poëzie te bereiken (hoeveel engelen passen er op de punt van een naald, past een parelpaleis op een grashalm?) zal er ook geleden moeten worden. En is de dichter wel zo bijzonder? Hij (natuurlijk een man) mag dan nog zoveel lammeren Gods of gulden vliezen tevoorschijn kunnen toveren, hij moet toch ook leven, brood op de plank, kost en inwoning, drank, inkt en papier betalen? Maar eenmaal met een welgevulde buik en in zijn warme bed begint toch dat verlangen naar de ware poëzie weer op te spelen. Moeras of niet – want is het niet daar dat dingen gisten? Hoeveel engelen passen op de punt van een speld? Daar zijn theologen elkaar voor in de haren gevlogen. Is dat niet een heerlijke vraag? Een die over essenties gaat, over wat schijn en wat wezen is. Maar die zijn lid betastende Chinese advocaat dan? En is die op een oordeel aforerende rechter de criticus die hem veroordeelt? Verdedigt de advocaat de dichter en/of de poëzie? Is de dichter de advocaat? Zijn ego, zijn dikke ik, zijn nu eenmaal essentieel voor zijn werk. Ach, wat! De dichter is er om te dichten. Basta!, denk ik stiekem.

Daarna las ik het artikel van H.U. Jesserun d'Oliveira en kan niet anders dan onder de indruk zijn van de doorwrochtheid van zijn analyse. Er is een wereld van betekenissen en referenties waar ik geen weet van had en heb. Het is misschien niet poëzie-lezen voor hogere wezens, maar wel voor hyper-specialisten, en zéker voor ingewijden. Ik houd mezelf voor: lezers zijn er om te lezen. Schreef Lucebert ook niet in 'Poëzie is kinderspel' (!): "over het krakende ei / dwaalt een hemelse bode / op zoek naar zijn antipode / en dat zijt gij”.

[salernoah]

Woensdag | 15-05-2024 | 24°C | Vietri sul Mare | Dag 3

Ik ben in de zevende hemel en

weet precies waar ik thuis hoor. Of wellicht dat ik in een vorig leven een Italiaanse uit Vietri sul Mare was. In ieder geval is dit nu mijn nieuwe favoriete plek op aarde, denk ik dan (ik heb Sicilië immers nog niet gezien).

Ik kan niet omschrijven hoe mooi Vietri is, dus heb ik gelukkig een heleboel foto’s voor jullie zodat jullie het zelf kunnen aanschouwen. Nu moet ik alleen papa overhalen om een extra rugzak mee te nemen zodat ik daar al mijn aankopen in kwijt kan. Zoals ik al zei, staat Vietri bekend om haar keramiek. Prachtig gekleurde keramiek, waarbij de kleuren symbool staan voor de stad en de Amalfikust. Zo staat geel voor de citroenen, blauw voor de zee en de lucht, en groen voor de natuur en de bergen. Romantischer kan haast niet.

Momenteel zit ik op een prachtige bank, ook van keramiek, in de kleuren saffraangeel en turquoise. Ik wacht op de bus terug naar Salerno. De rest van de deelnemers zijn al teruggegaan.

21:20 | Vietri is zo'n tien tot vijftien minuten met de bus vanaf Salerno. Op de terugweg zat ik naast een oudere vrouw en heb ik kort met haar gesproken. Nog altijd ben ik zenuwachtig en neurotisch als ik met het openbaar vervoer reis, maar ik ben zonder problemen terug in Salerno beland, nu een paar prachtige souvenirs rijker. Zodra papa langskomt (in de laatste week van mijn taalcursus) kan hij alvast een aantal souvenirs mee naar huis nemen. Zo veel mooie spullen die ik absoluut niet achter kan laten in Vietri.

We waren met een klein groepje in Vietri. Een van de docenten begeleidde ons en vertelde veel over het stadje. Vietri kent een bijzondere geschiedenis, die wordt afgebeeld op de muren in de stad. Overal in de stad zie je de symboliek van Vietri terug. De ezel is de mascotte van de stad, omdat ezels vroeger in Vietri een transportmiddel waren. Elk nummerbordje is daarom ook het blauwgroene ezeltje. Zo schattig!

We aten schaafijs gemaakt met citroenen uit Vietri en liepen daarna naar een park dat veel weg had van het Parque Güell in Barcelona. Er was zelfs een klein amfitheater met donkerblauwen keramieken zitvlakken!

Vanochtend heb ik ook al souvenirs gekocht bij een keramiekwinkeltje op de route naar school. De eigenaar was ook de maker van de keramieken spulletjes en zei dat zijn werkplaats in Vietri ligt. Al die vrolijk gekleurde spulletjes wil toch iedereen hebben?!

Oké, dan nog even over het kennismaken met mensen van mijn leeftijd. Weet je nog dat ik zei dat het best lastig is om mensen uit de buurt te leren kennen? Ik had het mis. Het is vrij makkelijk: je hoeft alleen maar nietsvermoedend naar de plaatselijke groente- en fruitmarkt te gaan en je wordt zomaar aangesproken door een Italiaan die op de markt werkt en je vraagt of je een keertje koffie met hem wilt drinken. Op dat moment zeg je gewoon ja, omdat je spontaniteit leuk vindt en je zo overrompeld bent dat je denkt waarom ook niet? Dus geef je de Italiaan in kwestie, die Cristian blijkt te heten, je nummer en twijfelt bij thuiskomt of je wel de goede cijfers hebt ingevoerd. (Achteraf blijkt van wel). Oh, zó gaat dat dus.

Intussen ben ik enigszins afgeleid door de film die op tv wordt uitgezonden Il principe cerca moglie (Coming to America). Als je de film kent, weet je waarom ik afgeleid ben...

Oké, de film is heel bizar. Excuses. Ik vervolg mijn verslag...

Tijdens de pauze ben ik met Valeria koffie gaan drinken bij Bar Rosa. Ik was er nog niet heen gewest, maar veel studenten van de taalacademie drinken hier hun koffie. Ik snap inmiddels heel goed waarom: de koffie is spotgoedkoop. Ik was €1,50 kwijt voor een cappuccino met sojamelk. De bar is tevens een bakkerij waar je van alles kunt krijgen. Ik kocht ook een mini pizza en een mini baba (eveneens goedkoop en zeer smakelijk). Een baba is typisch Napolitaans cakeje doordrenkt in rum (zie foto rechts). Roni en ik aten dit voor het eerst tijdens onze vakantie in Napels een aantal jaar terug.

Het is heel verleidelijk om hier nu elke dag naartoe te gaan. Ik zal me een beetje moeten inhouden, maar genieten moet kunnen.

Vanavond ga ik op tijd naar bed. Ik was vannacht te laat gaan slapen en moest weer te vroeg wakker worden. Ik was gisteravond laat nog bezig met huiswerk. Ik had me voorgenomen om vandaag de werkwoorden te oefenen, maar een dag niet geschreven en je loopt gelijk achter de feiten aan. Een dagboek bijhouden doe ik nu daarom ook niet: er gebeurt veel te veel op een dag om dat allemaal te kunnen opschrijven. Ik zal het daarom nu maar afronden, want dan kunnen jullie van de foto's genieten en kan ik een poging wagen tot het leren van mijn Italiaanse werkwoorden. (Update om 22:16: het is niet gelukt).

[yiga-hellhole]

nu het internationale talendag is kunnen we nog 5x zo wild gaan over die ouwe man. ik wil daar wel een beschuitje mee eten. of eerder gezegd hem beschuitjes voeren tot ie niet meer kan en begint te jammeren. ho wie zei dat