#Ik heb een concert dinsdag

[regioonlineofficial]

Ouderkerk aan den IJssel – Na het succesvolle muziekproject voor kinderen, het KinderZomerOrkest, wordt er bij muziekvereniging Excelsior een muziekproject voor volwassenen wordt georganiseerd. In samenwerking met muziekvereniging Lekkerkerk, waar ze erg goede ervaringen hebben met een muziekproject voor volwassenen, krijgen volwassen inwoners van Ouderkerk aan den IJssel nu ook de kans om 'vanuit het niets' een muziekinstrument te leren bespelen. Ervaring met muziek maken, noten kunnen lezen en de aanschaf van een muziekinstrument is allemaal niet nodig, want daar zorgen beide muziekverenigingen voor. Dit is een unieke kans voor volwassenen die vrijblijvend willen uitproberen of een muziekinstrument bespelen ook iets voor hen is. Of voor volwassenen die dit vroeger hebben gedaan en hun oude hobby weer willen oppakken. Natuurlijk kan er na het project doorgestroomd worden naar de muziekvereniging, maar dat hoeft dus niet. 10 lessen in muziekproject Het muziekproject bestaat uit 10 lessen, om de week op dinsdagavond, en wordt afgesloten met een gezamenlijk concert. Vanaf het begin staat het samen muziek maken centraal. Dit gebeurt onder leiding van projectdirigent Wendy Barten van De Pionier in Gouda. Ervaren muzikanten van beide verenigingen ondersteunen de muzikanten in spé. De deelnemers van het vorige muziekproject voor volwassenen in Lekkerkerk en de kinderen van het KinderZomerOrkest kunnen volmondig bevestigen dat samen muziek maken leuk en gezellig is: "Het is nog leuker dan ik had gedacht" en "Ik heb er veel van geleerd en zit nu op les." Beeld: Muziekvereniging Excelsior De lessen worden in Lekkerkerk gegeven, maar in beide dorpskernen is een feestelijk eindconcert gepland. De eerste les is op dinsdag 17 september 2024. De kosten voor deelname bedragen € 100. Dit is inclusief gebruik muziekinstrument, muzieklessenaar en lesmap. De eerste aanmeldingen vanuit Lekkerkerk en Ouderkerk a/d IJssel zijn al binnen. Aanmelden kan nog tot 10 september 2024. Meer informatie en aanmelden via: www.excelsiorouderkerk.nl, info@muziekvereniginglekkerkerk.nl en 06-26886288.

[ellabosmans]

Popconcert: The Vamps

Dinsdag vijf november 2019 hield de Britse boysband The Vamps een indrukwekkend concert in de Ancien Belgique in Brussel. Dit concert was hun negende optreden tijdens hun Four corners tour.

The Vamps bestaat uit vier jonge twintigers. Bradley Simpson is de leadzanger en gitarist, James McVey is de leadgitarist, Connor Ball de bassist en Tristan Evans de drummer.  De groep ontstond in 2012 en in 2014 brachten ze hun eerste album uit, namelijk ‘Meet the Vamps’. Het is een popgroep en focust daarom meer op populariteit dan de diversiteit van de muziek. Hun liedjes hebben dan niet de meest diepgaande teksten, maar is meer gericht op amuseren. Dit betekent niet dat daarom het muzikale verwaarloosd wordt, integendeel, dat heb ik tijdens het concert echt wel gemerkt!

‘The Vamps met One Direction vergelijken is eigenlijk als appelen met peren collationeren, want verschillen zijn er voldoende. Zo is The Vamps wel degelijk een band en speelt elk lid minstens één instrument, wat vanaf openingsnummer “Just My Type” een groot voordeel leek te zijn want de livemuziek zorgde voor extra sfeer. Energie was er in overvloed, ook al was de bovenste etage van de balkons gesloten en waren de staanplaatsen voor drie kwart gevuld’ […] ‘Een grote productie hadden The Vamps niet mee, want meer dan een simpele backdrop en wat extra spots waren op het podium niet te bespeuren. De focus lag dus op de muziek en daar was op zich niets mis mee.’

Ik ben het volledig eens met deze recensie. Alle leden van The Vamps hanteren minstens een instrument. De bandleden van The Vamps leggen de focus op de muziek en maken met verschillende instrumenten een geheel, integendeel tot vele andere boysbands, denk maar aan One Direction of Why don’t we, die dus eigenlijk geen band zijn. Iets wat je dus nooit zal horen bij One Direction, is een fantastische drumsolo of verschillende gitaarriffs. Dat is iets waar The Vamps ons wel mee betoverde tijdens hun live concert.

‘The Vamps staat misschien niet garant voor de meest poëtische, pakkende muziek, maar zorgt vooral voor een positieve sfeer. We kunnen hen dus zeker niet als minderwaardig beschouwen, want hun muziek zorgt gewoon voor pure feel good. Ze brengen hun songs met de nodige overtuiging, al had iets meer afwisseling zeker geen kwaad gekund om nog wat contrasten in de set te steken. Frontman Bradley beheerst alle kneepjes van het vak en je ziet gewoon dat de band toch al wat live ervaring heeft opgedaan.’

Bij dit deel van de recensie kan ik mij maar deels bij neerleggen. Zoals ik al eerder had vermeld, schrijven de leden van The Vamps niet de meest pakkende of poëtische muziek, maar hun muziek is bedoeld om van te genieten en zorgen te vergeten (wat perfect lukt!). Maar ik ga niet akkoord met dat er meer afwisseling nodig was. De band wisselde de hele avond genoeg af. Van rustige liedjes begeleidt door Bradley op de piano tot meezingers waarbij iedereen luidkeels meezong tot heftige liedjes waarbij de hele zaal zat te springen, van liedjes uit hun eerste album tot hun recentste liedjes, alles was aanwezig! Ik vind ook niet dat een popband meer afwisseling moet hebben.  

Kortom, ik heb echt genoten van deze avond. Ik vond alles perfect, van zang tot drumsolo tot gitaarsolo’s. Foutjes heb ik nooit opgemerkt! Het was echt een zeer goed live concert. Ik vond het fantastisch om eens naar een concert te gaan waar de focus lag op de muziek, helemaal iets anders dan wat ik gewoon ben. Ik kende amper tot geen liedjes van ‘The Vamps’ voordat ik de tickets bestelde, maar na deze avond kan ik mezelf wel als fan beschouwen!

Bron van de recensie: https://www.dansendeberen.be 

[younadepaepe]

Popconcert: The Vamps

Op dinsdag 5 november ging ik samen met enkele vriendinnen naar het concert van The Vamps in de Ancien Belgique in Brussel. Dit concert was was hun negende concert van hun tour door Europa.The Vamps is een Britse boysband die bestaat uit vier leden. Bradley Simpson (Zanger en gitarist), Connor Ball (Bassist), James Mcvey (Gitarist) en Tristan Evans (Drummer). De groep ontstond in 2012 en brachten hun eerste album ‘Meet The Vamps’ uit in 2014. The Vamps is een popgroep die zich focust op het amusement. De meeste liedjes hebben dan ook geen diepzinnige betekenis, maar je wordt er wel zeer vrolijk van!

Voor ik de tickets voor het concert kocht, had ik nog nooit van deze band gehoord. Maar toen ik enkele liedjes opzocht, bleek dat ik wel enkele liedjes van hen kende. Ik ben ze allemaal gaan beluisteren en intussen ben ik een zéér grote fan van hen! Het concert zelf werd ingeleid door Eliza and the Bear, maar daar hebben we amper iets van gezien. Toen de lichten uitgingen en The Vamps kwamen op, begon heel de zaal te gillen. Ze begonnen met één van hun populairste nummers ‘Just My Type’. Alle fans waren zeer enthousiast, de sfeer was super en iedereen zong mee, ookal was het concert niet volledig uitverkocht.

‘The Vamps met One Direction vergelijken is eigenlijk als appelen met peren collationeren, want verschillen zijn er voldoende. Zo is The Vamps wel degelijk een band en speelt elk lid minstens één instrument, wat vanaf openingsnummer “Just My Type” een groot voordeel leek te zijn want de livemuziek zorgde voor extra sfeer. Energie was er in overvloed, ook al was de bovenste etage van de balkons gesloten en waren de staanplaatsen voor drie kwart gevuld’

Deze recensie vond ik op het internet en ik ben het er helemaal mee eens. Alle leden van The Vamps bespelen minstens één instrument. We hebben dan ook zeer mooie drum-en gitaarsolo’s gehoord van hen. Bradley Simpson (zanger) speelde tijdens dit concert niet enkel drum en gitaar, maar begeleidde de groep ook op de piano bij het nummer ‘Missing You’ van hun nieuwe EP.  En iets wat mij zeer hard opviel is dat de leden van de band er met veel energie stonden en echt genoten van het live optreden.

In dezelfde recensie las in  dat er enkele muzikale foutjes waren, maar zelf heb ik die helemaal niet opgemerkt. Ik vond dat ze alle vier zeer toonvast zongen. Ik hoorde zelfs geen verschil tussen de live versie van de nummers en de opgenomen versie van Spotify of YouTube. 

The Vamps delen op hun Instagrampagina ook enkele foto’s van het concert: https://www.instagram.com/p/B4iMuUfHW22/?utm_source=ig_web_copy_link

Voor mij was het hoogtepunt van de avond toen ze de nummers ‘Missing You’ en ‘All Night’ zongen. Persoonlijk zijn dit ook mijn favoriete nummers, dus ik had er al de hele avond naar uitgekeken. Ze speelden het nummer namelijk als één van de laatste van de avond, het was een zeer goede afsluiter als je ’t mij vraagt!

Ik ben dus zeer blij dat ik naar hun concert ben geweest. Ik heb er echt van genoten, van de zang tot de drum-en gitaarsolo’s. Als ik de kans krijg om nog concerten van hen mee te maken zal ik alleszins niet twijfelen, want ik ben intussen een grote fan geworden!

[alessiabearzatto]

undefined

Pop: concert Alec Benjamin

Ik ben op 12 november naar het concert van Alec benjamin gegaan in La Madeleine. Ik heb er prachtige herinneringen en nieuwe vriendschappen aan overgehouden! Op de site van La Madeleine heb ik dit stukje tekst gevonden die ik persoonlijk heel goed bij hem passen vind:“Songschrijver, composer, zanger… Alec is een polyvalent en hypergevoelig artist. Met een ontwapenend gemak snijdt hij thema’s aan waar de jeugd van wakker ligt.”Alec schrijft al zijn liedjes zelf en meestal gaan ze over zijn eigen leven of over andere actuele thema’s: de toekomst, huiselijk geweld, pesten, zelfvertrouwen...  Hij brengt zijn liedjes voor alsof ze verhalen zijn en wil ook een boodschap meegeven. 

Ik ben sinds het begin van zijn muzikale carrière een heel erg grote fan van zijn muziek! Het eerste liedje dat ik van hem hoorde was “Let me down slowly” (op dat moment was het nog niet bekend). Buiten LMDS had hij maar 3 anderen liedjes en die waren dan altijd on replay. Toen kwam zijn album uit en was zijn hele album on replay! 

Toen ik op zijn instagram zag dat hij naar Europa kwam was ik super blij! Ik weet nog dat ik de informatica les was toen ik zag dat hij effectief naar België kwam. Ik was mega blij, omdat ik de kans had om mijn favoriete artiest live te horen zingen. 

En na enkele maanden afwachten was het eindelijk zover! Op dinsdag 12 november hebben we een onvergetelijke nacht beleefd!  Vanaf het eerste liedje was er een super aangename sfeer. Iedereen was gewoon blij om er te zijn en iedereen kende mega goed de lyrics en zong mega hard mee. Alec zei zelf dat wij waarschijnlijk wel de luidste crowd waren tot nu toe! Hij zong bijna al zijn liedjes en zorgde tussen de liedjes ook voor een toffe sfeer. Hij gaf meer info over de inhoud van zijn liedjes en zong zelf een unrealesed song live. 

Ik vond het leukste liedje dat hij performde toch “If We Have Each Other”; tijdens het zingen wist hij de lyrisch niet meer, maar het publiek zong dan 10x harder mee.

Omdat ik toch een mega grote fan ben, heb ik 2 VIP tickets gekocht om hem te ontmoeten! Ik ben ernaartoe gegaan met mijn beste vriendin en we hadden veel fun. We hadden toegang tot de merch en hoorden enkele liedjes die nog niet released waren. We konden met hem praten en hadden de gelegenheid om met hem te praten. Ik ben super blij dat ik mijn favoriete zanger in het echt heb kunnen zien! Omdat we er vroeger moesten zijn voor de meet&greet hadden we ook super goede plaatsen (1ste rij!!). Ik ben mega blij dat ik ernaartoe ben geweest en ik zal die performance nooit vergeten!

Het was een onvergetelijk goed concert en hopelijk komt hij snel weer naar België!

[nelevanderheyden]

Pop: The Vamps

Op dinsdag 5 november ging ik met vriendinnen naar het concert van The Vamps in de AB in Brussel. Het concert was er één uit hun tour door Europa. The Vamps is een Britse boysband die bestaat uit 4 leden: Bradley Simpson (zanger en gitarist), James McVey (gitarist), Connor Ball (bassist) en Tristan Evans (drummer). De genres die ze spelen zijn pop en poprock. Hun liedjes hebben niet echt een diepzinnige betekenis, maar het zijn vooral liedjes waar je vrolijk van wordt.

Voordat we beslist hadden om naar het concert te gaan, kende ik The Vamps eigenlijk niet. Toen ik de liedjes begon te beluisteren herkende ik er wel een paar, die ik echt heel erg leuk vond. Toen ik meer en meer liedjes opzocht werd ik steeds een grotere fan, dus ik was heel blij dat ik ervoor gekozen heb om naar het concert te gaan.

Het voorprogramma werd gebracht door de Britse band Eliza and the bear. Daar hebben we echter bijna niets van gezien.

Toen het voorprogramma gedaan was en de lichten uitgingen, begon heel de zaal te gillen en schreeuwen. De zaal was niet helemaal gevuld, maar er was zeker genoeg sfeer. De fans waren allemaal zeer enthousiast en bijna iedereen zong mee.

Het eerste nummer dat ze brachten was ‘Just my type’, één van hun bekendste nummers. Daarna speelden ze nog een paar van hun grootste hits zoals ‘Personal’ en ‘All the lies’. Na enkele nummers speelde de drummer, Tristan Evans, een zeer goede drumsolo. Hij werd daarna dan ook beloond met een oorverdovend applaus.

Na de drumsolo brachten ze het nummer ‘Waves’. Dat lied werd gezongen door Connor Ball, de bassist. Bradley Simpson nam toen plaats achter de drum. Daarna speelden ze nog enkele nummers zoals ’Middle of the night’ en ‘What your father says’. Bij het nummer ‘Wake up’ lieten ze de fans ook mee neuriën.

Op het einde van het concert speelden ze het nummer ‘Missing you’. Ik had er heel erg naar uitgekeken, aangezien het mijn lievelingsliedje is. Dat was voor mij dan ook het hoogtepunt van de avond. Daarna kon iedereen nog eens losgaan op het lied ‘All night’.

In een recensie las ik dat er nogal veel muzikale foutjes waren, maar daar heb ik echt niets van gemerkt. Ik vond dat ze live even goed waren als opgenomen. Ook hou ik heel erg van het Britse accent van Bradley Simpson.

De leden van de band hadden allemaal heel erg veel energie en genoten er duidelijk van om op te treden. De zanger Bradley Simpson kwam regelmatig heel erg dicht bij het publiek en liet zo vele meisjesharten sneller slaan. Stiekem ben ik ook wel een beetje jaloers dat ik niet vooraan stond.

Ik ben heel blij dat ik The Vamps heb leren kennen. Ik ben een zeer grote fan geworden en heb heel hard van het concert genoten. Als ik nog eens de kans krijg om naar één van hun concerten te gaan, grijp ik die meteen!

Recensie: https://www.dansendeberen.be/2019/11/06/the-vamps-ancienne-belgique-ab-goed-genoeg/

[cecemel22-blog]

Concert Botanique

Op dinsdag 16 april ben ik met een enkele vriendinnen naar een concert van Stella Donelly en Sofia Bolt gegaan in Botanique. Zelf ken ik de beide zangeressen niet, dus stond ik voor een verassing. Hun genre is indie rock, een genre waarvan ik nog nooit had gehoord. Het concert zelf vond plaats in Witloof Bar, een klein gezellige bar. Gelukkig waren er niet zo veel mensen, dus was het niet te druk. Eerst trad Sofia Bolt op, haar optreden duurde niet langer dan een uur. Zij speelde meer dan dat ze zong. Ze speelde namelijk elektrische gitaar. Hoewel ze mooi speelde en zong, toch was het niet echt mijn stijl. 

Nadien trad Stella Donelly op. Haar optreden vond ik echt heel mooi. Ook vond ik leuk dat ze zichzelf wat introduceerde en haar publiek soms aan het lachen maakte. Zij zorgde dus meer voor een band met haar publiek. Zelf speelt ze ook elektrische gitaar. Bij sommige van haar liedjes werd ze begeleid door andere muzikanten die ze ook vriendelijk voorstelde. Haar zoete fragiele klank vond ik vooral heel mooi. Ook klonk de lichte vibrato in haar stem breekbaar, maar mooi tegelijk. Mijn favoriete nummer dat ze heeft gezongen is ‘Boys will be boys’. Na het concert heb ik een aantal liedjes dat ze gezongen heeft, opgezocht en vond ik dat ze in live toch mooier klonken. 

Ik vond het in zijn geheel een geslaagd concert, vooral het deel van Stella Donelly was heel mooi. Ook had ik de genre indie rock anders verwacht, maar uiteindelijk klonk het niet mis. 

[margodesmet-blog]

BRY - Ancienne Belgique - POP

Op dinsdag 7 november ben ik voor het onderdeel “POP” naar een concert gegaan in de Ancienne Belgique, samen met nog enkelen van de klas. We gingen ernaar toe voor de zanger “BRY”, in mijn oren een totaal onbekende zanger. Volgens anderen de opvolger van Ed Sheeran of Shawn Mendes. Ik koos ervoor om naar dit optreden te gaan want het programma sprak me wel aan hoe ze de zanger beschreven, dus besloot ik om me open te stellen voor deze muziekstijl. Ik had me deels voorbereid op dit optreden door enkele liedjes te beluisteren vanop Youtube en wat achtergrondinformatie van de zanger op te zoeken. De liedjes spraken mij wel aan, dat gaf de doorslag om naar zijn optreden te gaan. Bry zingt zijn eigen liedjes, uptempo liedjes of ballads maar covert ook songs. Zijn doel is om overal ter wereld op te treden. Op het optreden zong hij vooral zijn eigen liedjes van zijn nieuw album en coverde hij 1 of 2 songs. Toen hij begon met zingen was ik aangenaam verrast, zijn stem had een speciaal soort geluid dat me raakte, heel leuk om naar te luisteren! Hij deed heel wat interactie met het publiek wat ook een meerwaarde gaf aan het optreden. Bij het optreden kon je op veel dingen kijken: de verlichting, het geluid en hijzelf bespeelde ook een instrument. Na een paar liedjes had ik het wel door hoe de avond zou verlopen aangezien de liedjes allemaal in hetzelfde genre waren. Maar toen coverde hij een paar songs en kreeg je direct zin in meer! Mijn lievelingsliedje van Bry is “don’t go alone” hij zong het heel puur en het kwam ook echt over. Ik heb zeker geen spijt van dit optreden en ga het meer doen met een paar vriendinnen eens naar de Ancienne Belgique! 

[hit-theroad]

De laatste week in Amerika

Afgelopen week heb ik genoten van misschien wel de mooiste stad van Amerika als je het mij vraagt: San Francisco. Heel de week ben ik op pad geweest met local Brian, dus het was vooral een ‘niet’ toeristische week. Even de hoogtepuntjes op een rij:

San Francisco is een hele ‘stijle’ stad. Ik heb medelijden met de mensen die hier wonen want ‘even’ naar de supermarkt lopen is serieus een hele workout. Het voordeel van alle stijle straten is dat je eigenlijk altijd een mooi uitzicht hebt over San Francisco. Een ander ding dat ik zo leuk vind aan de stad is dat het relatief klein is en je dus makkelijk alles kan zien.

 Eerste weekend:

Vrijdag kwam ik aan in Californië. Eerste wat we toen hebben gedaan is op stap gaan;) Dat was een hele ervaring. Mensen drinken hier niet in de clubs want dat is te duur. Wat ze dan doen is sterke drank atten voordat ze op stap gaan. In de clubs zijn dus heel veel mensen ook al van het padje af als de avond nog maar begint. Die avond ook gelijk kennis gemaakt met ‘The Navy’. Het was Fleetweek in San Francisco, kort gezegd komt dan The Navy aan wal en geven ze demonstraties. Ook hebben ze even vrij van hun werk, nou dat heb ik geweten ook. Ik heb me kapot gelachen, ze komen dus ook echt in die pakjes van ze naar de club en dansen alsof hun leven ervan afhangt. Ik dacht eerst dat het een of ander vrijgezellenfeest was maar niets was minder waar. Mensen willen zelfs op de foto met The Navy omdat ze die mensen zo bijzonder vinden. Heb ook maar even een selfie met ze gemaakt, maar dan als inspiratie voor mijn volgende carnaval;)

Volgende dag zijn we gaan ontbijten bij een strand met prachtige duinen en hoge golven. Zelfs een paar dolfijntjes gespot in het water! Daarna genoten van de ‘airshow van the navy’. Een show van 4 uur waarbij er continu vliegtuigen door de lucht vliegen die de gekste stunts uithalen, lekker op zijn Amerikaans, zo overdreven als het maar zijn kan. ’s Avonds gingen we met vrienden van Brian naar een concert van Lauryn Hill en NAS. Lauryn Hill is de zangeres van de Fugees en NAS kende ik niet maar schijnt een hele bekende rapper te zijn. Was top om eens mee te maken want je staat echt tussen alleen maar Amerikanen, vooral donkere Amerikanen, die lekker staan te swingen op de muziek. Vervolgens nog een afterparty bij iemand thuis met natuurlijk beerpong. 

Zondag zijn Brian en ik gaan hiken langs de kust vlakbij San Francisco. Veel Amerikanen doen dat op hun vrije dagen. Ze plannen dan echt een wandeling en rijden dan met de auto naar deze plek toe. Onze hike was in het begin echt mega stijl, had dus weer een zweetkop toen ik boven kwam, maar het was het waard. Opnieuw een super mooi uitzicht over de kustlijn. Het eindpunt van de hike was een klein strandje verstopt tussen de rotsen. Voordat je daar was moest je een pad volgen. Nouja een pad, dat kon je het eigenlijk niet noemen. Afdalen via rotsen en dan maar hopen dat je er levend uit kwam, zo voelde het eerder. Maar goed heel veel Amerikanen deden het, dus ik kon niet achterblijven. Na de rots een paar keer vervloekt te hebben, konden we daarna genieten van het mooie strandje. Nadat we weer terug bij de auto waren wilde Brian nog naar een uitzichtpunt rijden maar dit was afgesloten ‘High risk of fires’. Volgende dag bleek dus ook dat de grootste brand in Californië was losgebarsten die avond. Dat was ook heel de week te merken met veel rook in de lucht overal waar we kwamen. Heb ik weer;) Het weekend afgesloten met een mooi uitzicht op de Golden Gate Bridge. Mijn camera heeft overuren gedraaid door al dat moois.

Zelf op pad

Maandag, dinsdag en woensdag moest Brian overdag werken en ben ik zelf de stad ingetrokken. Onder andere de zeeleeuwen op Pier 39 gezien, fisherman’s wharf, gewandeld door Chinatown en een bezoekje gebracht aan Alcatraz.

Alcatraz was zeker de moeite waard, niet alleen omdat het een gevangenis is met een interessant verhaal maar ook omdat het eiland zelf heel mooi is. Met allemaal gekke planten en bomen. Een aantal Hummingbirds gespot daar, dat zijn van die vogels die heel snel met hun vleugels heen en weer gaan. Pocahontas had er ook een haha;)

In de avonden ook nog even met Brian op pad geweest. Onder andere een wandeling gemaakt door het Golden Gate Park, met als hoogtepunt een wasbeer zien! Ik word telkens helemaal gek als ik een wild beest spot.

Brian heeft mij ook zijn universiteit in Berkeley laten zien, inclusief heel veel grote bibliotheken en alle studentenhuizen zoals je die kent vanuit de films. Over films gesproken, dat hebben we ook nog gedaan. Avondje naar de Amerikaanse bioscoop! Verder nog een nieuwe ontdekking gedaan: Taqueria! In San Francisco heb je heel veel Mexicaans eten. Taqueria’s zijn een soort friettenten maar dan met super lekker goedkoop Mexicaans eten. Mocht iemand nog een zaak willen open in Nederland, doe mij een lol en open een Taqueria

Yosemite, LA en mijn laatste weekend in Amerika

De laatste 4 dagen voor mijn vlucht naar Australië was Brian ook vrij en zijn we op pad gegaan buiten San Francisco. We begonnen in Yosemite, wat voor mij het absolute hoogtepunt was van de week! We hebben een hike gedaan op een van de hoogste punten van het park. Opnieuw een uitzicht om u tegen te zeggen en een bos vol mooie kleuren. Je staat midden in de natuur en toen ik dat probeerde vast te leggen met een filmpje op mijn telefoon zag ik plotseling een coyote. Een coyote is een soort mini wolf, zit tussen een vos en wolf in. Ik keek het beestje recht in de ogen aan, bizar moment. Even later, kwamen we er nog een tegen. Brian heeft op den duur een stok gepakt omdat hij zo bang was voor een aanval van die beesten hahaha. Bijzondere hike want zeker niet iedereen ziet wilde beesten in Yosemite dus wij hebben heel veel geluk gehad. Verder hebben we nog door de vallei gewandeld met uitzicht op de bekendste rotsen van het park: El Capitain en Half Dome(die je altijd in de macstore ziet)

Na een dag in de natuur zijn we daarna doorgereden naar Los Angeles (met op de terugweg nog een paar herten langs de weg!). Waar we de volgende dag naar Universal Studios zijn gegaan. Een pretpark met rondleidingen door de studios waar bijna alle films die wij kennen zijn opgenomen. Interessant om te zien en allemaal weer lekker overdreven. Bijna alle attracties waren in 3D in het park. Nu blijkt dat ik daar dus niet zo goed tegen kan. Kortom; kotsmisselijk op het eind van de dag.

Op zaterdag reden we terug naar San Francisco via Santa Monica. Maar niet voordat we ontbeten hadden. Ze eten hier letterlijk drie keer avondeten op een dag. Brian nam gewoon doodleuk steak als ontbijt, kan gewoon hier;) Met een volle maag onze reis weer hervat. Eerst nog even gezwaaid naar het Hollywood sign en toen kwamen de palmbomen van het beachplaatsje al inzicht. Santa Monica had een heel mooi strand en zoals ik nu al vaak heb gezien in Amerika was er ook weer een pier met attracties aanwezig. Ff gewandeld en toen langs de adembenemende kust teruggereden naar San Francisco.

De laatste dag in Amerika heb ik goed afgesloten. Met een tailgate van American Football club de Raiders om 9 uur ’s ochtends. Of terwijl: shots, sterke drank en straalbezopen mensen nog voor het 12.00 uur ‘s middags is, altijd leuk;) Bij mij smaakte de Bloody Marrys ook goed moet ik zeggen! Na de wedstrijd nog even een wasje gedraaid in zo’n wasserette en een hapje gegeten bij de Taqueria. Toen was het tijd om mijn Amerika avontuur af te sluiten! Wat een begin van mijn rondje rond de wereld!

[karageraertshku]

Blok 4

Dit blok ging het allersnelste, en het is raar om te zien dat dit maar 3 ‘producten’ oplevert. Toch is het fijn om al mijn aandacht aan deze projecten te besteden en had ik er zelfs meer tijd voor gewild. De vorige keer kreeg ik als feedback dat ik van iedere opdracht een soort van tweede opdracht maak. Wel op een positieve wijze. Nu heb ik de opdracht juist heel letterlijk genomen. Een groep met één ontmoetingsplek. En die plek heeft mij geholpen om een goed narratief neer te zetten, hoewel ik soms wel mijn twijfels had of ik geen breder verhaal neer wou zetten. Zo zag ik ook aanknopingspunten bij hun privéleven, een blinde zwemmer en slechtziende hardlopers. Ik twijfelde wat binnen mijn verhaal nu echt van belang was. Het voelde niet goed om voor de deadline mijn nieuwsgierigheid weer in te moeten dunnen.  Ik had veel meer tijd gewild om alle films af te kunnen kijken en om meer vragen te stellen. Het voelt alsof ik er doorheen gerushed ben, maar uiteindelijk ben ik blij met het resultaat. Ik heb wel alle aandacht gehad voor wat ik heb gemaakt.                                                                    Ik denk dat ik nog veel meer emotie in het boek had kunnen leggen als het bij een project was gebleven. Het was jammer dat meerdere vakken veel aandacht vroegen op afronding. Is het juist mooi dat ik me gericht heb op de bewegingen? Of had het meer privé mogen zijn. Ik deed na de eerste les geen shockerende nieuwe ontdekkingen meer.                                                                                  Dit blok heb ik meer aandacht kunnen besteden aan de uitvoering van mijn boekje. Dit omdat we hier met research al eerder mee bezig waren.

Ondertussen heb ik een haat-liefde relatie met het kunstvak ABO. Omdat ik dit keer niet alleen mijn eigen fantasie op hol kon laten slaan, maar ook een realistische, serieuze maquette moest maken. Ik merk dat ik dit minder leuk vind, maar ik stel daarbij ook de vraag aan mezelf, omdat dit een technische uitdaging is die ik liever uit de weg ga. De pijn van de maquette waaraan steeds gesleuteld moet worden, heb ik terug laten komen in mijn presentatie over complementaire kleuren. Hierbij heb ik de nieuwe technieken gebruikt die ik had geleerd, het vergroten door middel van aan elkaar geplakte a4-tjes met daarop een plattegrond, het snijden in karton, en het nadenken over een tijdelijke bevestiging aan de plattegrond, waardoor mijn werk ook interactief werd. Ik heb hiermee een foto van voor deze opleiding, een nieuw leven in kunnen blazen. Het was moeilijk voor mij om los te laten dat ik niet perse iets nieuws hoefde te maken. Dit heb ik wel geprobeerd, maar datgene dat er al was werkte veel beter voor dit project. Het leert mij ook weer fris te kijken naar een oud werk, in een presentatie die het complimenteert. Door het 3-d effect van het karton kwam de foto tot leven, en voelde het meer zoals ik het in eerste instantie had gezien. Net zoals bij de maquette.

Dit blok heb ik geleerd dat ik vaak nee zeg op mijn eigen vraag, omdat ik bang ben voor afwijzing. Waarom zou een groep salsa-dansende slechtziende interesse hebben in een fotograaf? Ik heb geleerd dat deze organisatie mij juist heel erg wil helpen als student. Ook kreeg ik het gevoel dat zij het juist interessant vinden dat iemand interesse in ze heeft. Het voelt goed om eindelijk mijn nieuwsgierigheid achterna te gaan, en ik heb het gevoel dat ik nu de rest echt iets te vertellen heb over wat ik heb gezien. Natuurlijk heb ik het anders ervaren dan hun, maar het is zeker bijzonder, en zeker niet klungelig.

Ik dacht aan het begin dat ik terecht zou kunnen bij een danslerares in ’s-Hertogenbosch. Ze vroeg me uit enthousiasme meteen mee naar een lezing die ze gaf op het Fontys. Hierdoor vroeg ik me nog meer dingen af en had ik mijn zinnen al op dit project gezet. Toen ze zei dat het uiteindelijk niet door ging, kon ik daar moeilijk mee omgaan, en probeerde ik me in allerlei bochten te wringen om het wel door te laten gaan. Omdat er dus al zoveel nieuwsgierigheid zat, dat ik al een beeld had bij dit project. Uiteindelijk kon ik dus in Utrecht terecht, maar ik vond het wel heftig om op maandagavond naar de lessen te gaan en het dinsdag ochtend al te laten zien. Ik was al een hele tijd nieuwsgierig naar deze groep door een opsomming van situaties: de ontmoeting met een slechtziende man op een Jazz concert, de miscommunicatie van een vrouw die met een grote koffer de blindenweg blokkeerde op het station, waar vervolgens een blinde man met stop tegenaan botste en ze niet eens sorry zei. Ik zelf weet pas sinds kort wat het relief op het station doet. Ook kreeg ik alleen nog maar meer bevestiging toen ik laatst een stel slechtziende zag verzamelen op het station in Utrecht, de manier waarop zij niet eens op een blindenweg gingen staan, maar zo maar ergens, en hoe hun vrienden afdwaalden. Nu zie ik overal de paden en krijgen zij voor mij betekenis. Het blinden en slechtziende forum op Facebook waar ik de salsalessen op had gevonden, zag ik ook een post dat mensen fietsen op het pad hadden gezet. Dit is voor slechtziende erg onveilig. Ik kreeg het gevoel dat de blindenwereld onbegrepen werd. Het interesseert vooral nu uit mijn eigen ervaring dat zicht voor ons ziende zo vanzelf sprekend is, dat we over sommige dingen niet nadenken. Slechtziende moeten zich continu aanpassen aan de ziende wereld. Niet kunnen zien heeft zoveel meer dan alleen emotionele waarde, het kan ook ontzettend gevaarlijk zijn, en onhandig, denk bijvoorbeeld aan tijd en lichtritmes. Ook trok dit onderwerp me erg aan omdat ik mijn zicht zo waardeer nu ik zoveel met fotografie bezig ben, en ook steeds meer mijn zicht leer trainen. Maar ook de manier waarop ik fotografie nog steeds zie als het vastleggen van een herinnering.

Ik vond het fijn om dit project te doen met mensen die de wereld anders ervaren. Ze missen een zintuig, maar hun wereld wordt daardoor niet perse kleiner. Misschien is deze uitspraak wel eenzijdig, en zijn er mensen die er wel last van hebben. Tijdens de lezing van Gaby werd ik zo getriggered, dat ze liever alleen doof zou zijn dan blind, want voor doofheid zijn allerlei uitvindingen om het te compenseren. Ik heb geleerd hoe ik met deze mensen het beste communiceren, en dat ze helemaal niet bang zijn voor mensen die opeens tegen ze beginnen te praten. Voor mijn vorige project durfde ik ze niet aan te spreken, ik was bang dat ze mijn intentie niet zouden begrijpen, of bang voor me zouden zijn. Het ging juist heel natuurlijk. Ze waren erg open en welkom, en de meeste van hen wilde tussen het dansen door graag een praatje met me maken. Ik voelde mij een van hen. Voor mij bestond er maar één soort blind, maar er blijkt veel meer te zijn dan dat. Ik ging steeds met een glimlach naar huis, en kijk ook met diezelfde glimlach naar de foto’s terug, alsof het nog dezelfde energie deelt.

Ondanks dat ik echt een drempel over moest met mijn verlegenheid, en ik in eerste instantie erg op zag tegen dit project, vond ik het fijn dat ik steeds bij dezelfde groep terug mocht komen. Iedere keer had ik nog lichte paniek voordat ik er was, en als ze er dan allemaal waren voelde ik me zo op mijn gemak. Wat voor mij een angst was, werd een plezier. Omdat ik steeds terug kon komen voor het zelfde, gaf het me ruimte om te experimenteren met techniek. Zo kon ik de ene keer analoog fotograferen, een vaste lens gebruiken, en de andere keer een zoomlens. Als de opdracht er niet was, had ik dit nooit gedaan. In eerste instantie wilde ik graag een vriendin meenemen, maar de tweede keer zou ik niets liever willen dan alleen gaan. Het voelde juist goed om alles zelf te doen, en het echt mijn ervaring te maken. Alleen zij en ik kunnen het verhaal vertellen. Ik voelde mij oprechter naar hun toe in mijn eentje, ik had meer aandacht voor hen.

Ik merkte een wereld van verschil tussen dit project en mijn project over mijn dierbare. Het was fijn om me voor te stellen aan een vreemde groep, meteen toestemming te vragen en mijn doel neer te zetten. Ik was er niet voor een groot deel emotioneel bij betrokken. Ik stelde me voor als fotograaf, en zij namen mij aan als fotograaf. Ik was aan het begin nog een beetje bang om voor hun vertrouwen te vragen, omdat ze zelf niet goed kunnen zien wat ik doe en dansen is intiem, maar toen ik zei dat ik ze wilde volgen omdat ik het heel bijzonder vind wat ze doen, zag ik er een paar knikken. Omdat ik zelf nog een beetje mijn plek moest vinden in de ruimte, ging ik iedere les meer fotograferen, en mijn laatste keer bleek ook de beste keer. Het was fijn dat zij al met iets bezig waren, een geplande activiteit, we wisten beiden wat ons te wachten stond. Zij deden hun ding en hoefde niet aan mij te wennen. Ik was voor hun een soort van onzichtbaar, ze gingen er helemaal in op wat ze aan het doen waren, en dat gaf een fijne energie.

Voor de hoeveelheid foto’s die ik in dat ene uur gemaakt heb in de week, was het zeker genoeg. Maar ik had nog wel veel langere gesprekken willen hebben. Op een gegeven moment kreeg ik moeite met het onderscheiden wat ik echt wilde vertellen, omdat er zoveel dingen waren die ik interessant vond.

Door de korreligheid van het beeld, omdat ik heb besloten uit respect geen flits te gebruiken, vervaagd de gezichtsuitdrukking. Dit is wel jammer, ik vraag me af of ik daarbij de goede keuze heb gemaakt. Toch is de houding veelzeggend.

Ik heb geleerd om iets terug te geven. Ik vond het jammer dat ik ze niet het eindresultaat heb kunnen laten zien omdat hun laatste les vorige week was. Ik heb ze daarom allemaal een persoonlijk boekje gegeven waarin ze bewegen. Het was fijn om te kunnen laten zien waar ik mee bezig ben geweest, en dat het beeld in goede handen is. Ik ben blij dat ik deze ervaring nog in mijn uiteindelijke boekje heb mee kunnen nemen,  hoe mooi het was hoe de docent aan ze vertaalde wat er op het beeld stond. Het was al een ervaring op zich. Het voelde ook echt alsof we dit project samen hebben gedaan.

De gastles van Rob heeft me geleerd dat ik niet bang moet zijn om deze foto’s te geven die voor mij het meeste zeggen, ook al had ik het gevoel alsof ik ze soms dom afbeeldde, terwijl ze dat niet zijn. Omdat ik als fotograaf natuurlijk de keuze in handen heb, wat ik laat zien en wat offscreen blijft. Als ik mezelf hier niet van bewust was geworden waren het hele andere boekjes geweest. Als fotograaf wil je dingen mooier laten lijken dan ze zijn, en mensen zelfverzekerd maken, zodat je misschien nog eens welkom bent. Maar dat is niet mijn hoofddoel als fotograaf.

Ondanks dat ik er over heb getwijfeld of ik niet moest wachten tot mijn project definitief was voordat ik het zou geven, door dit persoonlijke boekje te geven, was het project voor hun wel af. De kleine boekjes vormen eigenlijk wat zij zelf hebben ervaren. Met wie zij hebben gedanst, en op welke dansjes ze hebben geoefend. En ik heb zelf een overzicht van alles wat ik heb gezien. Zij hebben de intieme momenten meegemaakt, ik ook, maar wel als toeschouwer. Ik had het leuk gevonden als ik toch net iets meer tijd had om zelf met ze mee te dansen. Het uur ging zo om. Het was jammer dat niet iedereen erbij was om het af te sluiten, maar ik ben van plan de overige boekjes op te sturen. Dit waren de eerst lessen in Utrecht, en ik ben zelfs bij de laatste van dit seizoen geweest, en heb hun afscheid meegemaakt. Mijn afscheid was ook hun afscheid. Dat geeft het voor mij nog meer waarde.

Ik merkte dat ik dit blok veel behoefte had aan feedback, omdat ik steeds naar dezelfde plaats ging en dezelfde mensen zag, had ik het gevoel dat ik de essentie niet meer kon onderscheiden van mijn eigen emotionele band met deze mensen, de plezier en de passie die ze uitstraalde. Met de laatste feedback heb ik nog echt wel een belangrijke draai gemaakt, en heb ik gemerkt dat de research lessen daar pas echt op zijn plaats vielen. Uiteindelijk heb ik het beste uit twee dummies gecombineerd. Het was bevrijdend om niet alles netjes te centreren. Ook al voelde het op het begin raar, omdat mijn techniek ook wat te kort schiet. Ik vind de foto’s sterker in verhaal worden door middel van deze presentatie.

Ik vond het super jammer toen ik afscheid van de groep moest nemen tijdens de laatste les, ik ben iedere week heel welkom ontvangen en deze mensen hadden oprechte interesse in mij. Je kunt in vier uur intiem dansen met veelzeggende aanrakingen, in een kleine ruimte echt een band opbouwen. Zij hebben een pure vorm van omgang, zonder vooroordelen. Zij wilde allemaal hun best doen voor mijn project, en deden de meest zwierige kleding aan, en excuseerde zich als ze een mindere dag hadden.

Bij de techniek lessen heb ik geleerd om mijn plezier voor verbeelding terug te krijgen, net zoals ik het eerste blok had in de studio met een analoge camera. Ook verzamel ik steeds meer apparatuur en oefen ik daar mee. Ik merk dat ik al wat rustiger ben geworden, maar kan nog veel betere leren kijken.

 Leerdoelen

Mijn feedback van de vorige keer was dat ik nog aan mijn techniek mag sleutelen, en dat het regisseren nog wat stijf gaat. Het is makkelijker om te oefen op iemand waar ik al vertrouwd mee ben.

-        De opdrachten zijn zo vrij dat ik ze niet goed kan inplannen. Vooral dit blok had ik daar veel last van. Ik kan nog niet goed overzien wat haalbaar is binnen te tijd, dat zorgt voor veel stress en uiteindelijk minder plezier. Ik heb dan pas plezier als het af is. Ik heb het dan ook wel op tijd af, maar het is niet goed als ik 4 weekenden heb overgeslagen en alleen met school bezig ben geweest. Dat gaat ten koste van een goede werkenergie. Bij de beoordelingen zie ik pas wat ik binnen die tijd heb gedaan, en krijg ik een stressontlading.

-        Een minder chaotisch proces. Nu staat de helft op mijn laptop opgeslagen, in mijn notitieschrift, en de andere helft op mijn telefoon notities.  Ook vergeet ik vaak dingen op te slaan. Dat is zonde van mijn tijd. Mijn werkboek bleef dit keer ook achter. Het proces zit dan vooral in mijn hoofd, en dat levert ook stress op. Ik heb vooral veel dingen gedaan.

-        Over mijn techniek mis ik nog veel controle. Ik heb er dit project voor gekozen, zoals mijn feedback van vorige keer, om een vriendin te vragen model voor me te staan. Ik merk dat ik nog erg loop te sukkelen en maar wat loop te proberen. Ik stel mijn model nog niet op mijn gemak. En overzie nog niet alles goed dat in beeld komt.

-        Ik was in mijn eentje in de studio, en voelde nog paniek. Ik voel mezelf daar nog niet comfortabel. Ik voelde me zelfs opgesloten. Als ik alles heb meegenomen en het mislukt en ik krijg het er niet uit. 

-        Meer durven vragen. Ik dacht te veel aan het comfort van de groep die ik volgde, ik wilde ze niet afschrikken. Omdat het een onbegrepen wereld is, heb ik het gevoel dat ik ze afschrik met hetzelfde soort vragen dat ze altijd al krijgen.  Daardoor ben ik een beetje mijn doel vergeten.

-        Ik moet nog hard aan de slag met mijn techniek, daarbij ook bewustere keuzes maken. Nu maak ik deze keuzes pas in de presentatie achteraf. Ik moet meer ruimte nemen om dit van te voren uit te denken. Wat ga ik doen, en wat voor materiaal past daar het beste bij.

-        Meer tijd nemen voor de techniek projecten, nu zie ik de integrale opdracht als hoofdopdracht, en de techniek als bijzaak.

-        Sterker worden in het bedenken van concepten en deze kunnen onderbouwen met de juiste attributen en technische uitvoeringen

[yentlscmdadventure]

WEEK 2 dc4, 13 -17 Mei

Maandag:

In de ochtend heb ik mijn feedback gesprek gehad met Mio over de indeling van mijn debriefing en mijn plan van aanpak. Zijn feedback voor mij was dat ik de doelgroep er meer moet bij betrekken, wat ik uiteraard zeker zal doen. Mijn familie en vrienden zijn echte reizigers. Niet alleen in europa maar ook 

Samen met Busra Aktas ben ik een enquête aan het opstellen voor een onderzoek naar reisbelevingen naar landen in Afrika. Wij hebben ervoor gekozen om zo snel informatie bij elkaar te verzamelen door de verschillende inzichten van de brede doelgroep.

Aan mijn opa heb ik gevraagd of ik komend weekend een interview bij hun mag afnemen naar aanleiding van mijn desk research naar verschillende blogs van reizigers die naar Senegal en omstreken op vakantie zijn geweest. Martin, mijn opa, is samen met zijn vrouw Berry naar Gambia geweest afgelopen jaar en ik ben erg benieuwd wat hun drijfveer was om naar dit specifieke land te gaan. Wat verbaasde hun op de reis, wat hebben zij gedaan? Hier heb ik zondag een afspraak over, de dag na zijn verjaardag.

Dinsdag:

Na het hoorcollege waar er vrijwel weinig aan ons wat is verteld, ben ik thuis gaan verder werken aan het project. Op het schema van deze week staat onder andere de enquête die ik samen met Busra doe. Vanavond willen wij de enquête online hebben en door de vele contacten om ons heen, verwacht ik dat er veel reacties uit komen. Beide hebben wij ongeveer 7 vragen opgesteld en deze verspreid over zo veel mogelijk social media. Binnen 6 uur hadden wij al meer dan 45 volledig beantwoorde enquêtes en wij hopen tot het einde van de week toch wel de 100 te halen. https://www.survio.com/survey/d/O4F6S8C6P5J3D6D9R 

Woensdag:

Desk research naar blogs van reizigers die al naar Senegal, Gambia zijn geweest. Wat zijn hun ervaringen? Is het negatief of positief. Waar waren zij niet voor gewaarschuwd toen ze de reis wilde boeken? Wat waren hoogte punten, wat vonden ze van de reis in het algemeen? 

Helaas is mijn concert voor Elton John gecanceld door een zieke band lid maar gelukkig is het verplaatst naar volgende maand! 

Donderdag:

Moodboards van locals, reizigers, vervoer en senegal natuur. naar reisbureaus van tui en d-reizen voor informatie hoe zij een reis organiseren naar Senegal of Afrika. Interview vragen bedacht en nog iemand benaderd voor interview die contact heeft met mensen uit Mali. Land naast Senegal.

Vandaag heb ik ook besloten om mijn enquete uit te breiden op Instagram. Ik heb veel vrienden uit het buitenland die ook reizen en onder andere een aantal ook naar Afrika. Ik heb hiervoor gekozen om zo ook van internationale mensen een inzicht te krijgen. Deze enquete duurde 24 uur en ik ben maar uitermate blij met de resultaten uit ruim 12 landen. Hieruit kwam dat voornamelijk reizigers naar Afrika willen voor de safari/natuur. Op plek 2 kwam de cultuur ervaren. Dit wilde ruim 29 mensen ervaren met vrienden. De landen waar zij heen wilde/zijn geweest waren met plek 1 Zuid-Afrika, daarna op plek 2 kwam Kenia en op plek 3 kwam Egypte. Een 4de plek was gedeeld met de landen, Namibia, Madagaskar en Senegal.

Zaterdag:

Zaterdag ben ik begonnen met het brainstormen naar ideeën. Ik kwam niet echt verder en ben ik gaan knippen in de reis tijdschriften die ik van Tui heb gekregen als inspiratie om verschillende sferen te laten zien. Ik had zelf niet veel aan de informatie in de tijdschriften zelf omdat dit compleet verzorgde reizen waren maar het was wel een goed overzicht met wat de concurrenten allemaal organiseren op het gebied van Senegal en/of een combinatie reis naar Senegambia. Ik heb ook e-mail contact gehad met D-reizen en ik vroeg hoe populair een combinatie reis was vergeleken met een reis naar alleen Senegal of Gambia. Hierin vertelde mijn contact persoon dat Een combinatie reis van Noord Senegal en West Gambia bij hun het meest werden geboekt. Dit waren voornamelijk 8 daagse strand en natuur vakanties.

Zondag:

Zondag om 11 uur had ik mijn interview met mijn opa en oma. Zij zijn in 2014 naar Gambia geweest voor een opening van het ziekenhuis in Lamin. Deze is door vrienden van hun opgericht en zij, samen met anderen, werden hiervoor uitgenodigd. Naast de opening van het ziekenhuis hebben zij met hun vrienden kring een reis gemaakt in de omgeving waar zij met de inlands in contact kwamen. Hier over heb ik een bijzonder interview mogen houden en ik heb meer informatie gekregen over bepaalde onderwerpen die in de briefing van Tempo Sum juist anders waren uitgelegd zoals het eten bij inlands.

Mood of the week: *Bring it on*

[portfoliopsp-blog]

Alleen naar de Roma

Voor onze groepsblog ging ik dinsdag 30 april 2019 alleen naar de Roma. Dit kwam goed uit voor mij want ik vond niemand die met mij mee kon gaan die avond, ik ervoer zelf de sociale drempel. Normaal gezien zou ik hier nooit alleen naartoe durven gaan, maar dankzij onze blog heb ik het knallend concert van The Bony king Of Nowhere niet gemist! 

Het was een hele fijne ervaring voor mij om in de huid van ons doelpubliek te kruipen. Het maakte me vooral erg blij om nadien een positieve boodschap de wereld in te kunnen sturen. Zoals ik in mijn blogpost op OBAMASELF vermelde was het echt bevrijdend om te beseffen dat je op je eentje evenveel plezier kan maken als met je vrienden. Ik voelde me in de Roma helemaal niet alleen.

Het perspectief van het doelpubliek meepikken lijkt me nu echt wel de juiste manier om voor een doelpubliek te werken. Ik denk niet dat ik steeds hun plaats moet innemen, maar dat het doelpubliek bevragen ook al voldoende kan zijn. Want bij andere doelgroepen, personen met psychische problemen, met een handicap, die in armoede leven,... is het helemaal niet zo makkelijk om in hun huid te kruipen. Dan lijkt het mij voldoende om in dialoog te gaan met de doelgroep.

In de toekomst ga ik in functie van de blog OBAMASELF Kathleen Vonckx interviewen. Een 21-jarige rockgriet die er niets mee inzit om af en toe op haar ééntje een concert mee te pikken. Hopelijk heeft zij leuke tips&tricks voor onze doelgroep.

[cherryxberry]

Zoals velen van jullie weten was ik gisteren naar een concert van Disturbed geweest. 🤘 Normaal heb ik op dinsdag cursus maar deze week heb ik het vandaag ingehaald. Vervolg cursus, les 5. Dit keer hebben we een koffer getekend. Ik had nog een andere opdracht, maar daar was ik niet erg tevreden over. Dus niet social media waardig 😜 (bij Zuid Havenpoort) https://www.instagram.com/p/BxNtQ6XgaWZeomE_NYTJHH-tDz0qVB0g82tgXY0/?igshid=fzo8oce3m8jt

[dearjohnmusic]

Producer Laurens Joensen (rechts) samen met Kasper Frenkel Frank, de engineer van Electric Monkey. Op de achtergrond drummer Martijn Bosman.

Nog maar drie nachtjes slapen en dan is het zover! "Things Will Change" is nu al het mooiste werk dat we hebben kunnen maken in ons muzikale leventje. In de aanloop naar vrijdag nemen we jullie graag nog even mee naar die paar magische (opname)dagen in november. En dan vooral hoe ons avontuur met producer Laurens Joensen tot stand kwam. Voor de liefhebbers, want deze long read begint al ergens begin 2009.

Als beginnend liedjesschrijver schreef ik (DJ) me in 2009 in bij CREA voor een cursus Singer-Songwriting. Het is de Zeeuwse grootmeester Laurens Joensen die deze cursus geeft. Als begenadigd gitarist en evenzo tekstschrijver weet hij zijn cursisten als geen ander de fijne kneepjes van het vak bij te brengen. Ik vertelde hem tijdens een van de lessen over mijn grote inspiratiebron: Jason Mraz. Als muzikant van de vorige generatie heeft Laurens geen idee wie deze meneer Mraz is. Ik geef hem de CD "We Sing. We Dance. We Steal Things.”. "Veel luisterplezier!", zeg ik hem. En ook: "Ik zie wel wanneer ik hem terug krijg van je." Dat zou even gaan duren.

De cursus kwam tot een einde en tijdens het finale optreden, mijn eerste als solo-artiest, heb ik nog nooit zoveel angstpeentjes gezweet. Gelukkig was maatje Ruud er toen ook al om me tijdens één van de liedjes (mentaal) te ondersteunen. De CD kreeg ik overigens die avond nog niet terug.

Jaren verstreken. Inmiddels had ik mezelf het alter-ego Dear John aangemeten en me helemaal suf gespeeld in allerlei cafés, huiskamers en op kleine en grote podia. Eén van de liedjes die ik tijdens de cursus schreef komt af en toe nog wel eens voorbij in onze sets. Met Laurens heb ik in die tijd helaas geen contact meer gehad. Enkele pogingen om het schijfje te heroveren strandden in goede intenties.

Tot twee jaar terug. Ik liep thuis de deur uit en wie stond daar plots voor mijn neus? Jawel, het was Laurens! Op de vraag wat hij hier op de kade kwam doen antwoordde hij dat hij de kat van mijn buren moest eten geven. Maar het mooiste was dat Laurens in de tweede zin zei: "Volgens mij heb ik jouw CD nog!" We deelden wat lachsalvo's uit en Laurens beloofde me de CD nog de volgende dag in de bus te gooien. De man hield woord. Helaas was ik er tijdens dit korte onderhoud niet in geslaagd om het telefoonnummer van Laurens op te slaan in mijn telefoon. Maar dit zou goed komen.

Weer een jaar later was ik op aanraden van mijn schoonzus bij een concert van het Pierre Dunker Quartet in Teatro Munganga. Na een heerlijke jazzavond draaide ik me tijdens het nuttigen van mijn Duveltje om en trof daar wederom Laurens Joensen aan. Dit was geen toeval meer. We babbelden even bij en Laurens vertelde me inmiddels een studiootje te hebben in Amsterdam Noord. Aangezien Ruud en ik dusdanig vergevorderd waren met het schrijven en pre-produceren van "Things Will Change", leek het ons een goed idee een keertje koffie te drinken met z'n drieën.

En zo geschiedde. Op een regenachtige doordeweekse avond in oktober togen we vol goede moed (en met knikkende knieën) naar Studio Monde. Aldaar speelden we akoestisch de track. "Aangenaam, jongens", waren zijn woorden. Gevolgd door; "Laten we hier wat moois van gaan maken!" We maakten een plan en vervuld van enthousiasme reden we terug naar huis.

Vervolgens ging alles vrij snel. Laurens kende nog wel een drummer. Martijn Bosman. De man met de dikste groove van Haarlem. Met een palmares waar we bang van werden. Check zelf maar. Gelukkig wist ik Korné ter Steege te ritselen om de basgitaar (en ook nog pedal steel) te komen spelen. Korné ken ik van de open mic avonden in Café Nel. Maar vooral als de bassist van de band die op mijn trouwdag de tent aan het dansen kreeg. Drie weken later repeteerden we in de studio van Martijn in Haarlem. Dit ging heel tof worden...

Op dinsdag 6 november was het dan zover. Studio A, de grote live-room van de Electric Monkey Studio in Noord, was klaar voor ons. De vibe die er die dag heerste was ongeëvenaard. Laurens en engineer Kasper Frenkel Frank hadden samen een masterplan gesmeed om de sound te krijgen die we zochten. De drums werden midden in de ruimte geplaatst om een open geluid te krijgen. Schuin tegenover Martijn stond Korné. Ruud zat met zijn gitaar op schoot in de drum-booth en ik zong de vocals in een aparte ruimte naast de control room. Na een korte lunch break was het de 6e live-take die alles in zich had. Dit is ook de take die in zijn geheel op de plaat staat. Na wat vocal overdubs, een klein piano partijtje van Laurens en extra percussie van Martijn, zat dag 1 erop.

Dag 2 was gitaar-dag. De dag begon meer dan uitstekend toen Laurens zijn ziel en zaligheid in een nylon gitaarpartij stopte. Kippenvel, zo mooi. Vervolgens was het de beurt aan Ruud om de finishing touch te verzorgen met zijn ongekend fijne elektrische gitaar sound. Het was af. We waren gesloopt, maar hadden ons nog nimmer zo voldaan gevoeld. Nadat Korné enkele dagen later vanuit zijn home studio nog wat pedal steel had toegevoegd, was het aan Tammo Kersbergen om zijn mix skills los te laten op ons liedje. And so he did.

De eerste mix was een eureka moment van grootse proporties. Na wat heen-en-weer kaatsen van feedback en voorstellen, kon er een strik omheen. Job done! Dit moest gevierd worden. Getuige het champagne-moment dat je kunt terugvinden op Instagram en Facebook.

En dan nu dus ein-de-lijk de release. Aankomende vrijdag, 19 april, gaat 'ie de lucht in! We zijn ongekend trots en iedereen die aan dit project heeft meegewerkt ongelooflijk dankbaar. We kunnen dan ook niet wachten om ons kindje te kunnen presenteren. Hopelijk zijn jullie net zo benieuwd!

Wil je er zeker van zijn dat je de track niet gaat missen, Pre-Save hem dan vast op Spotify. Dat kan via deze link: https://djmsc.nl/djtwc-presave

[jarmoblog]

Portugal - Porto dag 2

Om 08:30 is het museum waar ik naartoe wil al open, dus ik zat al om 07:45 aan het ontbijt. Vandaag ga ik de “Porto’s Unesco World Heritage Heart” tour lopen. 4 uur wandelen staat in de lonely planet.

Na een kop koffie en een half broodje jam, leg ik mijn tas in het kluisje en check uit. De receptionist geeft aan mijn borg om te boeken aangezien ik vanacht een nachtje heb bij geboekt (best guest house - porto (ja zo heet het hostel)). Ik vervolg mijn weg naar het “Museu da Misericóra do Porto” schijnt mooi te zijn en is om 08:30 al open (volgens Google).

Porto- Ribeira

Eenmaal aangekomen bleek dat Google tegen mij gelogen had. Het museum gaat om 10h00 open. Ik loop daarom kort de naastliggende kerk in, schiet een foto en loop door. De kerk is bekleed met prachtige azure blauwe tegels en voorzien van twee grote kroonluchters welke de kerk verlichten.

Ik vervolg mijn weg (schiet lekker op zo) naar Palácio da Bolsa. Het was de stock exchange van Porto. Van binnen ziet het er prachtig uit. Ik maak stiekem een foto van de bibliotheek en besluit verder niet in het gebouw rond te kijken. Buiten geniet ik van het uitzicht over het beursplein waar “Henry the Navigator” aangeeft welke kant ik verder moet oplopen.

Aangekomen bij de Igreja de São Francisco kijk ik mijn ogen uit. Aangezien ik zo vroeg ben heb ik de hele kerk voor mij alleen. Helaas mocht ik geen foto’s maken maar het is zeker een aanrader!! De hele kerk is van binnen met hout bekleed. Een aantal mannen zijn bezig met restaureren, op sommige plekken is het hout aangetast. Het bewerkte hout is fantastisch om te zien. Een hele boom uitgesneden in hout met daarop heiligen standbeelden van hout. Het geheel is afgewerkt met goud. Ik had nog nooit zo’n kerk gezien. Na het bezoek aan de kerk, loop ik snel door het museum en vervolg ik mijn weg naar de tombes (waar ik wel stiekem foto’s heb gemaakt haha). Een aantal tombes blijkt aangetast door vocht. De houten kisten waar de lijken in liggen, vertonen sporen van schimmelvorming. Een vrouw is bezig een vochtontrekkend apparaat te installeren maar ze krijgt het snoer niet uit de knoop. Het zicht is leguber en niet echt mijn ding (de tombe dan, niet de vrouw die onhandig is met het snoer) desondanks wel eens gaaf om door een tombe te lopen. Onder mijn voeten ligten tallozen botten opgestapeld welke zichtbaar worden door het glazen venster.

Onder aan de waterkant vervolg ik mijn weg via de Cais da Ribeira. Het is raar weer... Na een plensbui van 5 minuten is de lucht kraak helder blauw waarna deze langzaam weer dicht trekt. Het is een fenomeen wat zich de hele dag voordoet waardoor ik niet in de gaten heb veel zon uren op mijn schedel te hebben. Tegen het einde van de dag zal ik erachter komen dat ik mijn schedel licht verbrand heb. Cais de Ribeira geeft zicht op de grote stalen brug, afgetekend met kleine winkeltjes en eettentjes links van mij. Rechts is het water en volgens de route moet ik hier ergens omhoog.

Ik heb geen idee dus ik loop gewoon naar links en zie wel. Het blijkt goed te zijn. Het aantal traptreden ben ik kwijt maar het zijn er aardig wat.. terwijl ik even op adem probeer te komen geniet ik van het uitzicht. Mijn vader of iemand anders met dezelfde hobby, staat op de top van Sé trompet te spelen. Het trompetgeluid echoot over de daken van Porto terug naar het complex bij Sé. Ik geniet van het moment. Zodra ik op adem ben vervolg ik mijn weg naar de stalen brug.

Boven op de brug (Ponto de Dom Luis I) is de wind ijzig en snijt hij door mijn zomerse jasje. Eenmaal over de brug gelopen geniet ik van het uitzicht. De tour zit er al op en van de ingeschatte 4 uur heb ik maar twee benut.

Porto - Aliados & Bolhão

Aangezien ik enorm veel tijd over heb, besluit ik een extra route te lopen. De wijk Aliados & Bolhão is een bijzondere buurt en erg geinspireerd op Parijs. Voordat ik mijn weg vervolg besluit ik een lokaal hapje te eten (een custard cakje in deeg) en een kopje koffie te drinken.

Ik begin de route van 3,5 km op de Avenida dos Aliados en loop omhoog richting de town hall. Het imposante gebouw met een toren van 70meter domineert het plein. Donkere wolken vormen zich boven de toren, terwijl achter mij een kraak helder blauwe hemel aanwezig is. De straat lijkt op de erg veel op de Champs Élysées.

Langs de route ligt een erg oud winkeltje uit 1917 waar je lokaal eten kan halen (kazen, noten, wijnen, port etc.). Links afgeslagen loop ik de heuvel op om een glimp te kunnen vangen van de Capela das Almas. Ik loop een nis van een appartementencomplex in om te schuilen voor een enorme plensbui. 5 minuten later is deze weg en begint het weer helemaal blauw te worden. Ik schiet een foto van de azuur blauwe kerk, loop naar binnen maar de buitenkant was mooier.

Op mijn weg richting de tuinen, maak ik een lange stop bij het station. Ook hier kom je de azuur blauwe tegeltjes tegen. Gezamelijk vormen zij een imposante voorstelling van strijdende ridders te paart. De details zijn erg indrukwekkend. Ik loop richting het park waar deze tour haar einde vindt.

Porto - Miragia

Ik kies ervoor om het Museu Nacional Soares dos Reis te bezoeken en bevind mij alleen in het bovenste gedeelte van Miragia. Niet echt een interessante buurt. Het museum is van binnen vervallen. Wat ooit mooie ruimtes waren, zijn nu door vocht aangetasten nissen waarin de marmeren beelden zijn tentoongesteld. Er is een tentoonstelling gaande over een lokale schilder maar de werken spreken mij niet aan. Het restaurant wat goed stond aangeschreven in de lonely planet is verlaten.. de Nederlandse meesterwerken die er hangen zijn erg donker van kleur. De vernislaag is in dusdanige staat dat de werken niet goed zichtbaar zijn. Al met al, geen succes haha. Geen aanrader dus :)

Porto - Massarelos

Na het museum vervolg ik mijn weg naar Jardins do Palácio de Cristal. Het valt mij op dat overal in de stad hijskranen aanwezig zijn en er druk wordt gewerkt om oude vervallen gebouwen te repareren. Zo ook “the dome” in het park Cristal. Desondanks kon je goed rondlopen in het park en had je prachtig uitzicht over de stad. Na het park besluit ik de kunst buurt af te lopen en kom ik in de 21ste eeuw van Porto met moderne kunst en veel grafity. Ik maak wat foto’s en besluit ook nog een laatste wijk aan te doen: Boavista.

Porto - Boavista

Het moderne gedeelte van Porto met de Roof top bars en imposante gebouwen staat in schril contrast met het oude klassieke Porto. Het is een half uur lopen naar mijn doel: het gebouw van Rem Koolhaas (Casa da Musica). Voor ik uberhaupt een glimp kan opvangen van het gebouw, zie ik een imposant standbeeld opdoemen aan de horizon. De leeuw boven op het standbeeld, verpulvert een adelaar door erop te staan. Het standbeeld herinnert aan de Brits - Portugese overwinning van de troepen van Napoleon. Het is een prachtig standbeeld en de strak blauwe lucht en de palmbomen dragen bij aan dat beeld.

Ik zie het muziekgebouw van Rem Koolhaas opdoemen en maak een aantal foto’s van het gebouw. Terug bij het standbeeld ben ik aan het twijfelen om kaartjes te halen voor een concert daar. Na 10 minuten getwijfelt te hebben besluit ik toch terug te lopen naar het centrum. Ik heb treinkaartjes gekocht om morgen Lisabon te reizen dus wil het niet te laat maken.

Op mijn weg terug loop ik nog langs de begraafplaats waar veel slachtoffers liggen van de cholora uitbraak. Lang leve de huidige sanitaire voorzieningen. Aangekomen aan de waterkant besluit ik na de tocht van 18 kilometer een pilsje te drinken. De norse man zegt nog net niet “wat kom je doen”. Na mijn rust momentje ga ik naar het hostel om in te checken.

Op de kamer zoek ik uit waar ik in de buurt iets lokaals kan eten. Het tentje (foto) serveert de lekkerste versie van het lokale gerecht Francesinha. Echt halen! Het is een grote verassing van smaken en vult goed.

Aangezien ook op dinsdag de meeste kroegen dicht zijn, kijk ik de wedstrijd in een Parijse bar. Na de wedstrijd (verloren door Porto) ga ik terug naar het hostel en besluit te gaan slapen.

[semchristiaens-blog]

Game of Thrones live concert!

Op dinsdag 22 mei ben ik naar een live concert van Game of Thrones gegaan. Toen ik hoorde dat dit ging gebeuren, heb ik meteen tickets besteld omdat ik een grote fan ben van GOT. Samen met andere vrienden ben ik dan naar het Sportpaleis in Antwerpen vertrokken.

Na wat vertraging begon het dan toch. De populaire televisieserie kwam tot leven op groot podium en groot scherm. Het live-orkest, onder leiding van de bekende componist Ramin Djawadi, speelde de soundtracks uit de serie. Ondertussen werden er ook fragmenten getoond. Dit samen was zo'n mooi geheel! Ik was gewoon in de wereld van de zeven koninkrijken.

Het was echt de moeite waard. Zeker een aanrader! Ik heb er heel hard van genoten en ik ben zeker blij dat ik geweest ben!

[sj-kpop-sport-01-blog]

VS 3

Hallo allemaal

Dit is mijn derde verslag van mijn tijd in Californië.

Maandag was het hier dus een feestdag. Het was heel erg warm weer en voor mij was het een dag om aan de volgende weken te werken en met de familie hier echt deftig contact te leggen. Ik ben met Angie naar de supermarkt geweest, heb een wandelingetje gemaakt buiten en ik heb samen met Rick de laatste en beslissende wedstrijd van de halve finale basketbal gekeken (de Golden State Warriors van Californië wonnen tegen de Houston Rockets en behaalden zo de vierde zegen en een plek in de finale).

Dinsdag was het weer nog steeds mooi, maar ik ben weer, op een wandelingetje na, niet echt buiten geweest. Ik ben dinsdag vooral aan het plannen en studeren geweest. (Al moet ik mijn planning zeker nog eens opnieuw maken want ik heb verschillende uitnodigingen gekregen voor volgende week waar ik geen rekening mee had gehouden😉)

Woensdag was dan wel weer een heel actieve dag. Ik ben met de fiets naar Alum Rock Park gegaan (de fiets was 30min terwijl openbaar vervoer 1u 30min was!!!). Het was nog steeds heel mooi weer, maar minder warm dan de vorige dagen, dus dat maakte het een zeer aangenaam wandel en fiets weertje. De wandeling die ik gemaakt heb was niet echt zo groot, maar best wel indrukwekkend, zeker als je voor de eerste keer met de natuur hier in aanraking komt. Er zijn hier heel veel grond eekhoorns en vogels. In het Alum Rock Park leven normaal ook Mountain lions (Puma), maar die ben ik niet tegen het lijf gelopen (gelukkig, want al zijn ze om zich mensenschuw, je wilt niet graag oog in oog staan met een wilde Puma). Het had wel leuk geweest mocht ik er een gezien hebben van op een afstand, maar die kans was sowieso redelijk klein. Wel heb ik twee andere diersoorten gezien waar ik heel blij mee ben dat ik ze gezien heb. Op het hoogste punt zaten, niet zo heel ver van het pad, een aantal Roodhoofdgieren (ook wel Kalkoengieren genoemd). Heel indrukwekkend om deze dieren in het wild rond te zien vliegen in een groep van ongeveer 10 exemplaren!! Ook heb ik een slang gezien! Ik was redelijk zeker dat het geen giftige slang was (maar ik ben er toch ver bij uit de buurt gebleven) en dit bleek, na een beetje opzoekwerk, te kloppen. Het was een melkslang, niet erg zeldzaam, mar wel schuw, dus ik ben heel blij dat ik er toch 1 gezien heb! Het was op deze wandeling dat ik besliste dat ik graag een fototoestel wilde kopen hier, zodat ik ook nog wat deftige foto's kon maken van de prachtige natuur.

Donderdag was weer meer binnen, want het weer was niet echt goed (15ºC ongeveer), dus het was tijd om nog maar eens wat te studeren. Ik heb ook een fototoestel besteld op donderdag (een Canon met twee lenzen en nog heel veel extra spulletjes). 's Avonds ben ik naar de uitreiking (van nieuwe ranken en behaalde checkpoints) van de "Boy Scouts" van Micah gaan kijken.

Vrijdag was dan weer een dag die begon met een slecht gevoel. Ik wilde heel graag tickets voor het concert van BTS in oktober in Nederland, maar ik heb er uiteindelijk geen (al had ik daar wel de kans toe gehad als ik mij beter had voorbereid😢). Het concert was sowieso al na een 15/20 min uitverkocht, dus toen ik mijn fout inzag was het al te laat. Verder heb ik vrijdag niet erg veel gedaan (langer geslapen omdat die tickets pas bad middernacht hier beschikbaar waren). 's Avonds was het weer tijd voor "Youth Group", weer anders dan anders omdat het verwelkoming was van de nieuwe 6e jaars. En opnieuw een heel aantal nieuwe ontmoetingen en uitnodigingen binnen deze prachtige kerkgemeenschap! Als ik in België ook zo een gemeenschap vind ga ik vanaf nu altijd naar de kerk!😉

Vandaag, zaterdag, weet ik nog niet goed wat ik juist ga doen. Misschien terug iets bij de kerk, misschien een wandeling,... Het weer is hier terug helemaal ok (32ºC😂😜) en ik heb zin in een mooie dag.

Hierbij wil ik ook al even aan de familie laten weten dat ik voor mijn verjaardag graag geld voor dat fototoestel wil, want dat betaal ik zelf😜

Hele warme, vriendelijke en blije groetjes

Sander