#Mens Zonder Tranen

[astronaut348469]

Het leven ademde door mij

Mijn lijf versmelt met de matras waar ik op lig. Het kleuren palet dat ik zie met mijn ogen wordt intenser, feller, genuanceerder. Het neemt me mee op reis naar figuren dat in elkaar overvloeien, figuren dat uit elkaar bloeien. Ik voel dat mijn ziel mee wilt op deze reis. Mijn lichaam verzwaard nog meer, alles van spierspanning laat zich los, ik heb het idee dat mijn mond wordt gesnoerd en ademen geen functie meer is dat nodig is. Zonder enige tegenstribbeling laat ik het gebeuren, met mijn keel en mond wagenwijd open laat ik het gebeuren. Ik verdrink, ik stop met ademen en laat mijn ziel mijn lichaam verlaten. Alles dat ik nu beleef, sensaties, herinneringen, hoe ik daar lig op een matras en mijn lichaam in stand blijf houden... komt vanuit mijn baarmoeder. Op reis tussen de kleuren en figuren. Een fel licht in de verte laat me zien dat er meer is dan dit, ik wandel er naar toe. Helemaal in het licht gebaad komt er mij een eerste beeld te voorschijn, het beeld is dat mijn ruggengraat uit mijn lijf wordt genomen door een grote hand, dit is een beeld dat lang blijft hangen. Het voelt heel juist, heel sereen.. 'je hoeft niets mee te dragen'. Hierna kom ik in een wervelwind van beelden en sensaties terecht. Stuk voor stuk voelen ze allemaal niet van mij, ik ben een aanschouwer van beelden van vorige levens. Het voelt heel verbonden met mijn verleden, die van mijn voorgrootouders. Alles vloeide door mij, het leven ademende door mij. Verbonden met het universum, met het collectief verleden van de mensheid zie ik zo ongeloofelijk mooie dingen.

Er volgt een vloed aan pijn, verdriet. Mijn lichaam laat los, verstrengeld in een cirkel waar ik voel dat mijn lichaam vertelt dat het oké is om los te laten. Vanuit mijn baarmoeder komen geleidelijk aan door mijn hele lijf schokkende bewegingen. Ondertussen voel ik enorm veel pijn en verdriet aan, waar ik heel veel dankbaarheid voor voel dat ik deze mag voelen. Een schokkend lichaam, tranen dat stromen, een glimlach die er af en toe doorkomt. Mijn adem neemt het verdriet op zich en laat het uit mijn lijf glijden. Dit is een cirkel waar mijn lichaam beslist om te stoppen met het verdriet te laten uitglijden, waarin ik stop om te ademen. Het is een cirkel waar ik voel dat ik ben gestorven. En waar ik opnieuw in leven kwam, en de cirkel opnieuw beleefde, terug werd overspoelt met verdriet, pijn. Beseffende dat dit niet mijn pijn is, bedankend dat ik dit mag voelen, dat het gedeeld wordt maar het ook loslaten in dat dit niet van mij is. Ik hoef dit niet te dragen.

Mijn intenties waren om te herinneren en om wat gespannendheid en pijn in mijn lijf te laten loslaten. De blokkades in mijn geheugen die ik voelde over mij dingen herinneren van het hier en nu, mijn jeugd, zijn niet weg. Er werd in de plaats tijdens mijn reis ruimte gemaakt voor andere herinneringen, die niet van mij zijn maar dingen dat ik als mens ook meedragen vanuit mijn voorgrootouders. De blokkades in mijn lijf, de gespannendheid en pijn is een stuk minder, het idee is er dat vast zat in mijn lijf niet van mij is, ik heel veel draag dat ik niet moet dragen en dit wordt vasthouden in mijn lijf. De voorgrootouderlijke belevenissen heb ik kunnen opruimen. Wat mij hopelijk de ruimte geeft om te kunnen werken aan mijn eigen stuk, voor een volgende reis te kunnen gaan naar wat wel van mij is. Welke blokkades er na deze sessies nog zitten zijn nu van mij en heb ik de volledige ruimte om, zonder de dingen dat ik meedraag van andere, aandacht te geven

[gewoonkarin]

We zijn twee kittens rijker, Linde en Lientje. Twee zusjes uit het asiel. Ruim drie weken in huis en steeds meer thuis. Ze zijn mooi en schattig en waren gedumpt. Onbegrijpelijk. De oudste poes des huizes tolereert ze. Schat van een grote poes is ze. Ik vond het huis zo leeg zonder Doerak en Sirius. Veel in stilte gehuild. Toch al niet in m'n hum. Moe, hoofd vol, tranen hoog. Hormonen, het weer, de tijd van het jaar, ik weet het niet. Het liefste kruip ik in bed en word ik wakker als de zon weer schijnt en de hele wereld weer blij is. Blijven dromen mag.

Maandag gaan mijn tanden eruit en start een kleine hel. Zo kijk ik er tegenaan. Vloeibaar eten, kokhalzen, nabloedingen, alles is al gepasseerd in die bol van mij. Mede daardoor vol en emo. Ik probeer me erbij neer te leggen en grap er maar over. Meer kan ik toch niet doen.

Alles kost kruim. Daar komt het een beetje op neer. Gedoe op de tuin, natuurlijk. Ik heb aangegeven te stoppen met voorzitter spelen. Pispaal zijn ga ik zeker niet vrijwillig doen. Genoeg kritiek op mijn mens zijn gekregen en daar ben ik te gevoelig voor, dan krijg ik hartkloppingen, huilbuien en veel boos om onrecht want zo voelt het. Klaar mee.

Dat is het nu in een notendop. Ik heb vandaag voor het eerst sinds tijden dingen van mijn toedeloelijst verplaatst omdat de moe te groot was. Even niks. Dan doe ik wel wat maar geen grote dingen. Nu voel ik ook hoe moe ik ben. Aan toegegeven. Op tijd naar bed. Eerst koken. Dat ga ik eens doen.

[mompelen]

Een vijf jaar lange strijd komt ten einde. Het niet weten wat er aan de andere kant van de frontlijn gebeurt maakt me angstig. Nog enkele dagen geleden leek het tij gekeerd te zijn en kon het misschien een positieve afloop hebben. Zoals bij elke strijd hoop je zo hard dat het de moeite waard was en het goede gewonnen had. Maar niets is minder waar. Aan beide fronten is er veel schade aangebracht. Schade die heel diep zit en we voor lange tijd zullen meedragen. Mijn gevoel naar u ondanks de harde woorden is nog steeds puur. En zoveel spijt in mijn hart dat ik u zo een slecht gevoel heb gegeven terwijl het enige wat ik wou, was: u niet verliezen. En dat is nu exact wat ik verloren ben. Mijn maag zit helemaal in de knoop en ik heb het gevoel dat ik elke moment moet overgeven. Men gedachten dwalen telkens terug naar onze conversaties en hoe ik bepaalde dingen anders had moeten zeggen. Zodat ze zeker niet verkeerd opgevat konden worden. Op andere momenten denk ik aan al de momenten die nog hadden moeten komen en nu nooit realiteit zullen worden. De dingen die ons “ons” maakten, ga ik deze nog kunnen doen zonder niet aan u te denken. Met tranen in mijn ogen en een bang hartje voor de flashbacks die gaan komen bij dingen die ooit mij zo gelukkig maakte en nu niet meer hetzelfde zullen zijn. Ik haat mezelf dat ik zo slecht ben in loslaten. Ik wil niet opgeven en blijven vechten. Met jij die mijn leven verlaat is een stukje van mij dat je voor altijd bij je mag hebben. Je kan ermee doen wat je wilt, dat stukje zal altijd van jouw zijn. De storm van woorden in mijn hoofd vind geen rust. Ik zou alles geven voor nog uren, dagen, de rest van altijd te kunnen praten zoals we vaak gedaan hebben. Ik probeer me overeind te houden en de sterke vrouw te zijn zoals jij me zag. Maar enkel jij kon van die sterke vrouw ook het kwetsbare meisje maken, die zoveel van u houdt. Nu zit ik hier, met tranen in mijn ogen, hopend dat dit alles zo snel mogelijk over is. En zo ontzettend bang om de pagina voorgoed om te draaien en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, zonder mijn antagonist.

[charleshaddonspurgeon]

Medelijden Toen leverde hij Hem dan aan hen over om gekruisigd te worden. En zij namen Jezus mee en leidden Hem weg. Johannes 19:16 Terwijl Christus door de straten trok, keek een grote menigte toe. In de menigte bevond zich een klein aantal teerhartige vrouwen, waarschijnlijk zij die genezen waren of wier kinderen door Hem gezegend waren. Zij slaakten een zeer luide en bittere kreet, zoals Rachel die weende om haar kinderen, en weigerde getroost te worden omdat zij er niet meer waren. (Jeremia 31:15). De stem van medelijden won het van de stem van verachting. Maar Jezus stond stil en zei: 'Dochters van Jeruzalem, huil niet over Mij, maar huil over uzelf en over uw kinderen' (Lucas 23:28b). Het verdriet van deze goede vrouwen was een zeer gepast verdriet; Jezus verbood het hen op geen enkele manier, Hij raadde hen alleen een ander verdriet aan dat beter zou zijn. De meest Bijbelse manier om het lijden van Christus te beschrijven is niet door te proberen medelijden op te wekken door middel van kleurrijke beschrijvingen van Zijn bloed en wonden. Welke droefheid, beste vrienden, moet dan worden opgewekt door een blik op het lijden van Christus? Het is dit - huil niet omdat de Heiland bloedde, maar omdat jouw zonden Hem lieten bloeden. "'Het waren mijn zonden, mijn wrede zonden, Zij verergerden Zijn pijnen meer en meer; Elk van mijn misdaden werd een nagel, Mijn ongeloof een speer." Als een mens zijn overtredingen belijdt en zich met tranen op zijn knieën voor God vernedert, dan weet ik zeker dat de Heer de tranen van berouw veel meer waardeert dan de tranen van medelijden. "Huil liever om jezelf," zegt Christus, "dan om Mij." Als we naar het lijden van Jezus kijken, zien we tranen van berouw. Bedenk, beste vrienden, dat als deze onbekeerde mensen hun vertrouwen niet op Christus stellen, zij zelf moeten lijden voor wat Christus voor ons heeft geleden. Het verdriet dat het hart van de Heiland brak, zal hun harten verpletteren. Of Christus sterft voor mij, of ik sterf de tweede dood voor mijzelf; als Hij de vloek niet voor mij heeft gedragen, zal die voor eeuwig en altijd op mij blijven rusten. Bedenk, beste vrienden, dat er mensen in deze gemeente zijn die nog geen deel hebben gehad aan het bloed van Jezus. Er zitten sommigen naast jullie die, als de dood hun ogen nu zou sluiten, deze in de hel weer zullen openen! Denk daaraan! Huil niet om Hem, maar om hen. Misschien zijn het je kinderen, je geliefden, die geen interesse in Christus hebben; ze zijn zonder God en zonder hoop in de wereld! Bewaar je tranen voor hen; Christus verlangt geen medelijden voor Zichzelf. Denk eens aan de miljoenen mensen in deze donkere wereld! Er is berekend dat elke keer dat de klok tikt, één ziel van de tijd naar de eeuwigheid gaat! De mensheid is nu zo talrijk geworden dat er elke seconde een dode valt; wat een afschuwelijke gedachte om te weten hoe weinigen van het menselijk ras Christus hebben aangenomen. 'Want er is onder de hemel geen andere Naam onder de mensen gegeven waardoor wij zalig moeten worden' (Handelingen 4:12b). Oh, wat een akelige gedachte! Hoeveel onsterfelijke zielen dalen elk uur af naar de diepten van de hel. Daarom zegt de Meester: "Huil toch niet om Mij, maar huil om jezelf." Als er geen sympathie is voor de mensen die zielen willen winnen voor Christus, dan is er ook geen sprake van oprechte sympathie voor Christus. Je kunt onder een preek zitten en veel voelen, maar je gevoel is waardeloos als het je niet in tranen brengt voor jezelf en voor je kinderen. Hoe is het met jou gesteld? Heb je berouw gehad over je zonden? Heb je gebeden voor je medemensen? Zo niet, laat dan de gedachte aan Christus die op straat bezweek je aansporen om dat vandaag wel te doen. Vertaald uit: Het kruis, 40 overdenkingen over de kruisiging van Christus. Door Charles Haddon Spurgeon.

[zondermens]

Een veilige plek zoekende in de wereld. Gevonden in mezelf. Visualiseren hoe het kan zijn. Dat het mogelijk is om goed te zijn. Mooi te zijn. Mens dat bestaan mag zijn. Dit is wat ik voor me zie.

Kale bomen die herrijzen uit de dood. Een man die een hap uit een rotte appel bijt en geen vies gezicht trekt. Luchtballonnen opstijgend, de horizon tegemoet. Een zonsondergang in de bergen. Wakker worden in een tent terwijl de vogels fluiten, de mist en dauw nog daar, een kaal blauw licht. Kinderen in de zandbak die een toverbal eten. Nog onbewust van wat de toekomst zal brengen. Voldaan thuiskomen bij moeder vol verhalen. De zee. De fucking zee. In de verte een kust. Oranje gloed. Warm gevoel in de borst. Water. Tranen die vallen maar niks betekenen hoeven. Verhalen zonder naam. Een stille film. Kabbelend als een rivier. Stenen oprapen en op het water ketsen. Oké zijn. De steen loslaten. Zien stuiteren. Weer zien zinken. Een eindeloze cyclus. Blijven gaan. Niet opgeven. Sterk zijn. Spieren trainen. Lotgenoten vinden. Praten. Leren praten. Leren zwijgen. Het beeld durven loslaten. Het verhaal de baas kunnen. Het verhaal eigen maken. Een plaats geven op het schap. Er soms eens naar kijken met lede ogen; puntkomma. ’t Is niet per se voorbij, maar ge laat het gewoon zijn, ge hoeft het ook niet te herhalen. Ge hoeft er geen gevolg aan te geven. Gitaar spelen. Schrijven. Muziek luisteren. Filosoferen. Focussen op de positieve kanten van het leven. Op het dak klimmen. Schreeuwen. Dansen. Zingen. Ge moogt vrij zijn. Ge moogt er zijn.

Het verdriet laten komen en gaan. Niets verwachten van mensen. Streng voor uzelf maar mild voor anderen zijn. Tekenen. Schilderen. In bomen klimmen. In het zand zitten. Openstaan. Voel de angst en doe het toch. Laat mensen praten. Laat mensen grapjes maken. Laat het van u afglijden. Als water. Huid als boter. Geen schild. Geen stekels meer. De boog laten zakken. Pizza bestellen en netflix kijken. Gezichtsmaskertjes. Opspannen en loslaten. Trillen. Koud water in het gezicht spatten. Water water water. Wees als water. Stroom.

[peecee-columns]

De onbeschreven handleiding van het leven

Bij elk nieuwsbericht over de situatie in Turkije en Syrië probeer ik me een voorstelling te maken van de omvang van de ramp. Het blijkt onbegonnen werk te zijn in de vorm van een herhaling van zetten, een automatisch patroon, waarbij telkens een gevoel van onmacht overheerst. We moeten erkennen dat leven op een planeet als deze prachtig is en vol uitdagingen zit, maar dat we tegen dit soort natuurgeweld nietig en hulpeloos zijn. De handleiding over omgaan met de risico’s van het leven is dik en verkrijgbaar in vele talen, maar elke pagina is onbeschreven.  

Ik zie een foto van Mesut Hancar. Hij houdt de hand vast van zijn 15-jarige dochter Irmak. Mesut lijkt uit te stralen dat hij vastberaden is om haar nooit meer los te laten. Zij ligt bedolven onder het puin van wat ooit hun appartementencomplex was. Hun veilig geachte haven, een plek waar de buitenwereld geen vat op kon hebben, bleek niet bestand tegen deze onderaardse krachten.  

Ik lees over de 8-jarige Ibrahim, die na 106 uur levend onder het puin vandaan wordt gehaald. Hij is gered. Zijn opgebouwde, jonge leven is afgebrokkeld en begint vanaf nu opnieuw. In een andere wereld. Waar zijn zijn ouders? Hebben zij het ook gered?  

Ik lees over een vader die met zijn jonge dochtertje dagenlang vastzat in een kleine ruimte, diep onder de brokstukken van hun woonruimte. Om haar angsten weg te nemen en haar bezig te houden deden ze spelletjes en probeerde hij haar op te vrolijken. Om uitzicht op een redding te houden wist hij haar telkens te motiveren om niet op te geven en in het vooruitzicht te stellen dat alles waar ze nu naar verlangde - ‘1000 liter water!’ - snel beschikbaar zou zijn. Zijn eigen angsten en onzekerheid werden naar de achtergrond verbannen. Hij geloofde in de kracht van positiviteit en optimisme.   

Ik lees over een meisje van tien, dat na ruim 147 uur levend wordt gevonden en gered. Op de bijgevoegde foto straalt ze met een triomfantelijke glimlach onaantastbaarheid en dankbaarheid uit. Wat zal er tijdens al die angstige uren voordat de foto werd gemaakt door haar hoofd zijn gegaan? Wat moet het eenzaam zijn: zo jong, zo alleen, met als enige gezelschap je gedachten en de allesovertreffende hoop op redding. 

Ik lees over de 35-jarige Mustafa, die na 149 uur levend onder de brokstukken van zijn zes verdiepingen tellende appartement wordt gevonden en gered.  

149 uur / geen dag en nacht / verscholen in nevelen / verdwenen uit het zicht / gehuld in jezelf / hopend op hoop / uitzicht op verder leven / vervaagt met de minuut 

6 dagen / vertwijfelde aanwezigheid / tranen van oneindigheid / leven zonder uitzicht / wachtend op verlossing / in welke hoedanigheid dan ook / de angst vertraagt / met de minuut 

35 jaar / in leven / een van de acht miljard / geworden tot wie je was, blijft en bent / een redder van geluk / voor altijd / na deze minuut 

6 verdiepingen / een schijnveilig schild / omhuld verlangen / in puin gevangen / open je ogen / zie het licht / houd je adem in / voor de komende minuut / je wereld gaat open 

En ik lees over een 12-jarige jongen die na 260 uur nog levend is gevonden. Hij zat bijna elf dagen vast onder een ingestort gebouw. Hoe sterk is een mens? Tegelijkertijd denk ik aan de vele duizenden hulpverleners en reddingswerkers die meehelpen met zoeken en alert zijn op geluiden of andere signalen van leven. Hoe zij soms onmenselijke keuzes moeten maken en weten dat het onmogelijk is om sommige slachtoffers te helpen vanwege hun onbereikbaarheid. Ondanks hun bereidheid, gevolgde trainingen en vechtersmentaliteit zullen ook zij niet bestand zijn tegen gevoelens van onmacht en verdriet.  

Ik blader nog eens door de handleiding waarin de omgang met de risico’s van het leven staat beschreven. De blanco pagina’s stralen me tegemoet en lijken oneindig. Tussen de ongeschreven regels door lees ik dat we niet overal op voorbereid kunnen zijn en alles kunnen weten. Het is relativerend en beangstigend tegelijk.  

[innersmilewarrior]

Afdakjes

Sinds vorige week hebben we een ietwat bedeesde jongen uit Oekraïne in onze klas. Andrei heet hij. Gevlucht voor de oorlog en ongelukkig terecht gekomen op de stoel naast Vicky, een dom wicht dat zo vol van zichzelf is dat ze de leegte in de diep verdronken tranen in zijn ogen niet eens opmerkt.

De leraar probeert hem te betrekken bij de lessen. Waarschijnlijk met de beste bedoelingen. Of hij weet wat de vierkantswortel is van 225? In gebroken Engels tegen een gebroken zoon waarvan de vader vermist is geraakt tijdens gevechten met het Russische leger. Alsof die nog niet genoeg aan zijn ongekamde hoofd heeft. Alsof een hoofdletter V van verlies, met een afdakje boven een cijfertje, zijn gedachten zou kunnen afleiden. Terwijl hij zelf niet eens een afdakje boven zijn hoofd meer heeft. Wat zit ik hier in godsnaam toch te doen? Ik voel me alleen al schuldig door hier gewoon heel veilig mezelf te wezen. Wetende dat ik straks rustig naar huis kan wandelen zonder te moeten schuilen voor vliegende vijanden in een vreemd keldergat. En dat er thuis een vanzelfsprekende vader op me wacht in een onvernield huis. Dat het enige puin waar ik me doorheen moet worstelen, bestaat uit huiswerkjes waarvan de muren nog heel hoog rechtop staan. Ik kan er niet mee stoppen om hem met weemoed aan te staren. De krop die stilaan mijn keel vult, is niet meer weg te slikken met blije gedachten. Ondertussen gaan de bombardementen van wiskundige termen gewoon door. Heel zijn lichaam wil vluchten maar waar moet hij heen? Kon ik maar een afdakje boven zijn hoofd tekenen en de wortel van verdriet uit hem trekken. Dat zou pas straffe wiskunde zijn. Daar zou ik geheid de Nobelprijs voor de vrede mee winnen. En met het prijzengeld kon ik dat afdakje dan exponentieel vergroten om toe te passen op het cijfer acht miljard, de totale wereldbevolking. ���Sarah! Opletten!” klinkt het opeens streng. “Ja meester…” Volgens mij let ik meer op dan de leraar. Het is duidelijk dat het bergaf gaat met het onderwijs. Als men imaginaire afdakjes voorrang geeft op echte. En dan maar tegen empathisch starende studenten vertellen dat wiskunde de wereld kan verbeteren. Zolang ik er later echte traandichte afdakjes mee kan bouwen, ben ik mee. Anders hoeft het voor mij niet. En voor Andrei ook niet denk ik…

[pokulyrics-blog]

YoungBoss - Mens Zonder Tranen Lyrics

[ccrumbaut-blog]

Onmens

Ik voelde mij vandaag een onmens, één van de vreselijkste soort om mee samen te leven.  Mijn vriend was kwaad op mij omdat ik 15minuten later dan aangekondigd thuis was. Dit klinkt alsof ik een zeer licht ontvlambare liefde heb maar laat u niet vangen, dit was niet de eerste keer dat hij het aantal tegels in mijn inkomhal kon tellen wegens mijn laattijdige aankomst.  Ik tastte zijn kwaadheid even af, maar kon aan de manier waarop de komkommers gesneden werden (arme komkommers!) duidelijk merken dat hij mijn tegels in de inkomhal beu-geteld is. Terecht, helemaal terecht (daarbij, het zijn ook echt spuuglelijke tegels). 

Mijn grote probleem is dat ik inwendig geweldig goede, oprechte excuses aan het maken ben. Hij heeft meer dan gelijk, excuses zijn nodig. Uitwendig ben ik eerder een hert dat in de lampen van een wagen kijkt, domme blik, terplekke stilstaand en vooral geen geluid.  Het is gevaarlijk als je excuses alleen maar in je hoofd zitten, de tegenpartij heeft er niets aan en jij vindt dat je wel een punt hebt. Het hert blijft staan. Als je dan uiteindelijk beeld en klank samen zet, is de tegenpartij al lang vertrokken in de koude oorlog.  Er vielen zware uitspraken en woorden, of zo heb ik deze alleszins ervaren.  Mocht je mijn gezicht gezien hebben, dan zag je weer het hert en hoorde je weer niets.  Hierdoor lijk ik dus zeer ongevoelig, een onmens. Te goed voor deze uitspraken.  Inwendig hoor ik elke zin nog 7keer en komt er verse koffie uit mijn hersenen van het gemaal van gedachten. Ik lijk een onmens, één van de gevoellooste soort, ijskoud zonder woorden. Één zonder excuses dan nog ook.  Ik voel mij ook een onmens als ik zijn woorden opnieuw opneem. Alsof ik niets goed kan doen en bewust onrespectvol ben. Hij geeft aan dat mijn daden erop doelen om met hem te lachen, wat uiteraard nooit mijn intentie is maar wat wel mijn intenties zijn, lijken hem onduidelijk. Samen leven met mij lijkt nog frustrerender dan een spel -mens erger je niet-. Samen leven met mij ís net het spel mens-erger-je-niet.  Wat mij vooral tot een hert maakt, is dat ik dit gevoel maar al te goed herken.  Dit voelt zoals de laatste vier maanden van mijn vorige relatie. Het onmensgevoel is echt zeer vretend aan het zelfvertrouwen. Je gaat echt geloven dat je een onmens bent. Jij daar, die de toiletrol langs de verkeerde kant ophing, jij onmens! Ik voel mij opnieuw aangereden worden en mijn laatste aanrijding staat nog te vers in mijn geheugen en hart.  De tranen beginnen van mijn wangen te rollen, ik wel hem tonen dat ik meer dan een hert met domme blik ben. Dat ik eigenlijk het aangereden hert in de berm ben, reeds éénmaal aangereden maar net op zijn poten terug, bang om de weg over te steken.  Ik wil hem duidelijk maken dat ik geen onmens maar een mens ben. Een mens dat fouten maakt, en ja zelfs hardleers meerdere keren dezelfde. Ik ben alles behalve perfect en ik ben bekend met mens-erger-je-niet-dagen, maar dat maakt mij geen onmens.  Niet alles wat ik doe is goed, maar niet alles wat ik doe is  ook slecht.  Ik raap de moed bij elkaar om toch te zeggen wat ik voel, als bang hertje uit de struiken te komen. 

Het probleem met aangereden hertjes, is dat ze niet bijster snel zijn, dus tegen ik inwendig mijn dialoog afgemaakt heb en er klank wil bij zetten, hoor ik het geronk van de tegelteller. 

[dromen]

‘Ik geloof niet meer in god’, zei ze. ‘En ook niet meer in dromen.’ Vastberaden van haar waarheid en wakkerte stevent ze op de afgrond af.

‘Als er een opperwezen bestond dat om mij als mens gaf, dan was de wereld anders.’ De tijd vertraagt om het alles nog ruimte te geven te veranderen, maar haar passen komen dichterbij een eind van een verhaal.

‘Men schreeuwt en fluistert dat je leven maakbaar is, maar mijn leven zit vastgeroest en samengeklonterd. Daar is niks kneedbaars aan.’ De tranen trekken strepen over haar wangen en waaien op de wind. De aarde zal vast denken dat het regent, verzekert ze zichzelf. Opdat er toch nog een spoor van haar bestaan zal achterblijven, wanneer ze zelf verdwijnt.

Het is een ultieme test, een experiment om uit te vogelen of een mens een vogel kan zijn. Of wonderen afgedwongen kunnen worden. Of de wolken tastbaar zijn en of je daarop kunt landen. Het is de zwaartekracht die ze wil proeven, zien of deze wereld wel echt aan haar trekt. Bewijs is nodig voor haar bestaan.

Zonder dat ze weet of het haar wens is op te stijgen of neer te storten, duikt ze de horizon over. De rand van de wereld waar de hemel begint. Daar waar haar voeten geen grond meer voelen en haar ogen niks zien door de mengeling van wind en verdriet.

[...]

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Een waar christelijke verhaal, de oude man en het kind

Vandaag ga ik “bemoedigende bijbelteksten” met jullie delen.

“Zalig zijn die vervolgd worden om der gerechtigheid wil; want hunner is het Koninkrijk der hemelen. Zalig zijt gij, als u de mensen smaden, en vervolgen, en liegende alle kwaad tegen u spreken, om Mijnentwil” (MATTHEÜS 5:10-11)

Hieronder staat een ontroerend verhaal, heb je het bekeken

Vandaag zag ik per ongeluk een toneelstuk ‘de oude man en het kind’ op YouTube dat net was geüpload. Het verhaal gaat over een bejaarde christen die door de Chinese communistische regering werd achtervolgd omdat hij in God geloofde, en daarom moest hij zijn jonge kleinzoon meenemen om van huis te vluchten en een leven van onderduiken te leiden. In zulke moeilijke dagen gaven Gods woorden het vertrouwen aan hem, zodat hij de vervolging en de tegenspoed overwon. Tegelijkertijd vertrouwde hij ook op God, leerde zijn kleinzoon lezen, leerde hem om een goed mens te zijn, leerde hij Gods woorden lezen, leert bidden, leert op God te vertrouwen ... Zijn kleinzoon wordt sterk, verstandig geleidelijk en werd volwassen..

Het verhaal is ontroerend, ik keek er met tranen naar en ik voelde dat, waar we ook zijn, hoeveel problemen we ook hebben, God onze eeuwige steun is. Zolang we christelijke gebeden hebben en op God vertrouwen, zullen er geen obstakels zijn die niet kunnen worden overwonnen.

Vrienden, heb je dit ontroerende verhaal bekeken? Als je het nog niet hebt bekeken, klik dan om het nu te bekijken, ik denk dat je een andere oogst zult hebben nadat je het hebt bekeken.

Christelijke toneelscène 'De oude man en het kind' | Vervolging en ontbering versterken hun geloof in God (Nederlandse ondertiteling）

In 2008 begint de Chinese Communistische Partij godsdienstige geloofsovertuigingen fanatiek te onderdrukken onder het mom van ‘stabilisatie’. Grote aantallen christenen worden opgesloten en gemarteld, en velen worden gedwongen om hun huis te verlaten en onder te duiken zonder te kunnen terugkeren. Zhang Zhizhong, een wat oudere broeder, wordt door de Chinese Communistische Partij aangemerkt voor arrestatie omdat hij het evangelie heeft verspreid en leden van de kerk thuis heeft ontvangen. De hele familie moet vluchten om aan arrestatie door de CCP te ontkomen. Als ze Zhang Zhizhong niet te pakken krijgen, doorzoeken CCP-functionarissen zijn huis en nemen zijn broer en kinderen in hechtenis voor verhoor. Ook bevriezen ze zijn pensioentegoeden, zodat hij geen inkomsten meer heeft. Zijn situatie wordt steeds benarder en moeilijker, want hij is voortdurend op de vlucht met zijn jonge kleinzoon, zonder stabiele plek om te wonen. In 2010 gebruikt de CCP opnieuw een voorwendsel, dit keer een volkstelling, om in het hele land christenen op te sporen en te arresteren. Omdat ze nergens meer heen kunnen, moeten Zhang Zhizhong en zijn kleinzoon zich verstoppen in een grot in de bergen en de winterkou trotseren. Hoe doorstaan ze de onmenselijke jacht en vervolging van de CCP? Je ziet het in het toneelstuk De oude man en het kind.

Misschien bent u ook geïnteresseerd in christelijke film, klik dan op deze link: https://www.bible-nl.org/category/videos/christelijke-films

[antwerpenize]

Fiets is koning, my ass

Over de Antwerpse Fietsstraten Mijn plan was: een compleet en grondig dossierartikel schrijven over de Antwerpse Fietsstraten. Maar waarom zou ik een serieus artikel schrijven over iets dat maar half zijn gat gedaan is? Daarom begin ik graag met een recept voor iedereen die de bevoegdheid heeft om fietsstraten aan te leggen:

RECEPT voor Foempige Fietsstraten

Kies liefst een in- of uitrijstraat van de wijk, best een sluiproute voor auto’s. Bij voorkeur nog een as waar openbaar vervoer op rijdt. Bevraag zeker geen fietsers of ga zeker geen analyse maken van het verkeer! Tip: Als je dit goed doet, kan je later fietsers beboeten die hier tijdens de spits uitwijken naar het voetpad.

Zet de wettelijke bordjes, best de kleinst beschikbare versie, en plaats ze zodanig dat ze moeilijk te zien zijn voor de automobilisten.

Verf het wegdek rood. Aandacht: dit is niet verplicht! Als je kosten kan besparen, zeg dat dit later zal gebeuren.

En dan nu het belangrijkste: Doe vooral TOTAAL niets om het autoverkeer te ontmoedigen of tegen te houden! Dit kunnen we niet genoeg onderstrepen. Anders mislukt dit recept!

Zeg dat de fietsroute deel uitmaakt van een route -kies hiervoor wegen waar fietsers nauwelijks rijden- en knip deze in stukken met haaientanden en verwarrende borden. Voor extra spice: zorg dat de route ook door een wekelijkse markt loopt!

Herhaal in zoveel mogelijk persberichten e.d. ‘Wij rollen de rode loper uit voor de fietser‘.

Vraag vooral geen feedback en doe geen bijsturingen!

En voilà! Dagelijks gestresseerde fietsers & onveilige situaties gegarandeerd!

Van 4,5 kilometer naar 19 kilometer Fietsstraten: geweldig! Maar enkel geweldig op papier, als je niet ook auto’s weert…

Alle gekheid op een stokje, je kan elk recept verpesten, maar vooral de kok is belangrijk: een beleidsmaker die het méént, die écht een fietscultuur wil installeren (niet enkel op zijn of haar website of tijdens key notespeeches in het buitenland) en die beslissingen durft nemen die tegen de auto ingaan, zoals parkeerplaatsen schrappen, straten (zo goed als) autovrij maken om er een fietsstraat van te maken, knippen in wijken om doorgaand autoverkeer (zeker door fietsstraten of op fietsroutes) weg te leiden… Voilà, da’s mooi samengevat, toch? Komaan en doe het!

Antwerpse fietsers over enkele Antwerpse fietsstraten

(bron: Facebookgroep ‘Met de fiets in ‘t stad)

Voor dit artikel, dat aanvankelijk iets grootser was opgevat, vroeg ik aan enkele fietsers wat ze nu van hun fietsstraten vonden. Getuigenissen en ervaringen vertellen ons toch meer verhaal dan een mooie kaart van fietsstraten of beleidsplan. Een greep uit de reacties:

Rotterdamstraat, 2060 Antwerpen

“Vandaag nog “uw moeder is een fietsstraat” als antwoord gekregen van een BMW-bestuurder, toen ik hem wees op het concept fietsstraat, wanneer hij luid toeterde omdat ik in zijn weg reed.”

“Rotterdamstraat: waar je als fietser geen plek hebt om in twee richtingen te passeren en in de file achter de uitlaatgassen van de auto’s mag gaan wachten.

“Hier fiets ik nu standaard in het midden van de baan. (Zo ver is het met mij gekomen) Deze week onder luid getoeter voorbij gereden door een wagen die daarbij op de stoep reed én bijna een fietser uit de tegenrichting aanreed! Heel veel kwader kon hij op mij niet zijn.. Soms hebben ze dus écht geen idee wát een fietsstraat is. De straat staat trouwens in de ochtendspits over de helft vol met stilstaande auto’s waar je onmogelijk met fietsers in twee richtingen nog langs kan. Laat staan met bakfietsen.”

‘De verbinding tussen de rode straten is steeds zeer gevaarlijk want daar weten de automobilisten al helemaal niet meer dat ze zich op fietsvriendelijk terrein bevinden en dat ze daar dus ook naar moeten handelen…. niet dat ze dat doen in de rode straten…..Bijvoorbeeld de Van Arteveldestraat – van stralenstraat – Rotterdamstraat. En dan kom je terecht in het ‘walhalla’ van het Sint-Jansplein……”zo ongeveer elke keer wanneer je in de spits door de Rotterdamstraat moet. Fiets is koning my ass. Je staat daar als fietser lekker mee in de file uitlaatgassen in te ademen omdat deze smalle straat toch tweerichtingsverkeer is.”

“Rotterdamstraat: waar je als fietser geen plek hebt om in 2 richtingen te passeren en in de file achter de uitlaatgassen van de auto’s mag gaan wachten. Bij het oversteken naar het Sint-Jans-plein moet je u tussen de auto’s wurmen want die blokkeren de oversteekplaatsen en het kruispunt. Op het Sint-Jansplein is er ruimte zat, maar waar parkeren de marktkramers zich? Jawel, op de fietsstrook.

“Al vaak verkeersagressie mee gemaakt in de Rotterdamstraat. Waarom gaan mensen mee in de file staan? Ik passeer altijd gewoon. Al dan niet aan de verkeerde kant (al mag je volgens mij links “voorbijrijden”). Ik eis mijn plek daar op. Laatst nog tegen een stilstaande combi gereden omdat die NIETS plaatshield aan de rechterkant. Politie begon wat moeilijk te doen en ik zeg “toch frappant dat zelfs de politie geen rekening houdt met ruimte voor fietsers in een fietsstraat. “ Die hebben hun raam terug dicht gedraaid en ik ben door gereden.”

Lange Dijkstraat

‘Hier heb je ruimte, maar dat betekent dan voor de auto’s: erop los racen en je inhalen.’

‘Bij de heraanleg van de Lange Dijkstraat was er een inspraakmoment. Eén van de eerste zinnen na de officiële intro was dat er zeker geen parkeerplaatsen mochten opgeofferd worden. Dan weet ge het al.’

Grote Hondstraat, 2018 Antwerpen

‘Een keer ‘s avonds bleef de automobilist achter ons claxonneren, de hele straat door, omdat we naast elkaar fietsten. Ik ben toen uiteindelijk boos gestopt om verhaal te halen, zelfs dan bleef hij doen alsof wij in de fout waren “omdat, u weet dat toch ook, je niet naast elkaar mag fietsen“.

‘Meer parkeer- dan fietsstraat, en voor mij niet duidelijk hoe die past in ruimere fietsinfrastructuur.’ 

‘De parkeerborden vallen in ieder geval harder op dan de Fietsstraat borden?.’

‘Heel vervelende kasseien, waar je dan net daar door auto gekruist wordt!’

Kattenberg, Borgerhout

‘Auto’s in tegenrichting in een fietsstraat toelaten, wat is dat voor iets? Ik moet daar vaak snel in de goot fietsen, want je denkt toch ook niet dat ze zich aan de zone 30 houden of zo?‘

‘Vanuit de Kattenberg word je ineens op het Laar ‘gesmeten’. Leuk, vooral op vrijdag! Dan is er markt, en moet mijn fiets ineens vleugels hebben.  Het stukje in de Helmstraat, waar auto’s zich even op de baan / voetpad zetten om hun kind van school te halen. Waar meerdere keren per dag een vrachtwagen staat om te laden / lossen.’

‘Het grootste deel van die straat is zo smal dat je niet op een veilige en comfortabele manier tegen de rijrichting in kan fietsen. Ik moet dan bijna altijd in de goot/op de stoep want bijna altijd komt er wel een camion of dikke auto aan. Komt nog bij dat vrijdagvoormiddag dat plots geen fietsstraat is, maar markt. Met andere woorden, de fietser die op vrijdag de Turnhoutsebaan wil mijden: trekt uw plan. Trouwens, bijna bij elke rit door een fietsstraat word je toch ingehaald.’

Van Arteveldestraat

‘Tegenwoordig maak ik er een sport van om te slalommen. Zodat de auto’s wel achter mij moeten rijden. Maar dat wordt ooit nog mijn doodvonnis.’

‘Ooit voorbijgestoken door een politiecombi (zonder zwaalichten of wat dan ook). Ik kan hen nog inhalen, klop op het raampje en vraag aan de politieagente achter het stuur of ze er bewust van was dat ze mij voorbijgestoken was in een fietsstraat. Het eerste wat ze antwoordde was: “Ja zeg, ik reed maar 30 km per uur en liet een meter tussenin”. Is dit om te wenen of om te lachen? Nog wat verder gediscussieerd en heb later een klacht ingediend bij de politie. Ook daar geen excuses of een soort mea culpa, wel opnieuw het argument dat “ze maar 30 km per uur reed en een meter tussenin liet”, en verder nog wat geneuzel over dat “politieagenten inderdaad een voorbeeldfunctie hebben”. En that’s it! Ik zag het nut echt niet meer om hierop nog eens te reageren, hiermee was de kous dus af. ‘

Samberstraat

“Ook al agressieve chauffeurs tegengekomen die willen voorsteken of opjagen zodat je te vlug gaat rijden. De auto’s die van tegenovergestelde kant komen rijden te weinig aan linkerkant. Sommigen rijden te vlug. Aan einde straat kruispunt Damplein: gevaarlijk voor fietsers.’

Speelpleinstraat, Merksem

‘Deze is voor fietsers tweerichting, maar net zoals bij de meeste straten kan je als fietser tegen de richting in met moeite de auto’s passeren. De straat in de juiste richting gebruiken is fijn wanneer de wagen achter je duidelijk laat blijken dat hij het concept kent en er zich aan houdt. Jammer genoeg rijd je zelden de hele straat uit zonder dat er een wagen toch probeert te passeren of heel kort bij blijft rijden. De fietsstraat eindigt ook heel abrupt aan het einde van de straat, het volgende stuk is er plots een fietssuggestie strookje van , ik denk, 60cm. Sommige wagens kunnen je dan niet snel genoeg voorbij gaan. We komen iets minder vaak in andere fietsstraten. Met onze kinderen hebben we afgesproken dat wanneer ze zich niet veilig voelen met een auto achter hen dat ze dan toch maar weer achter elkaar gaan rijden. De jongste kwam soms met tranen thuis omdat ze zich zo opgejaagd voelde. Fietsstraten zouden misschien wel een fijne fietsplek kunnen zijn maar toch niet op deze manier.’

De ‘fietsroutes’

‘De as Lange Dijkstraat-Rotterdamstraat is een ramp, ga daar maar eens kijken in de spits. Dit is de verkeersas voor fietsers om van Antwerpen Noord naar centraal te gaan.’

‘Na de Rotterdamstraat richting Centraal station houdt het op met de ‘fiets’straten en mag je u als fietser over kasseien, tussen tramsporen en paaltjes gaan wringen. En als je even de winkel binnen springt op het Astridplein bestaat de kans dat de politie je fiets weghaalt en je een boete krijgt, want geparkeerde fietsen op het Astridplein schaden het imago van van onze stad. Dit heeft men maanden lang dagelijks gedaan en hiervoor dus politie mankrachten ingezet, terwijl ik nog maar twee keer een politiecontrole in de fietsstraat heb gezien. Wat is het gevaarlijkste, een geparkeerde fiets of een wagen die aan hoge snelheid in een smalle straat een fietser inhaalt?’ ‘Wat ik me ook altijd afvraag, hoe bedenken ze deze routes eigenlijk? Is dat een soort van “ik heb een stadsplan en een vijfjarige met rode potloden, kleur maar eens manneke”? Want die routes sluiten vaak niet mooi aan, maken gekke kronkels…’ ‘Wat als je aan de andere kant van de Turnhoutsebaan moet zijn met de fiets? Enkel aan de Appelstraat en de Kerkstraat kan je als fietser vlot mee oversteken. Wie daartussen aan bijvoorbeeld het Moorkensplein wil zijn, moet levensgevaarlijke toeren uithalen aan den Drink.’

Suggesties van Antwerpse fietsers

Eindigen doen we uiteraard constructief! Want laat ons wel wezen: de fiets is here to stay in Antwerpen! We hebben allemaal de fiets ontdekt en willen uiteraard dat de fietsstraten werken. Volgens ons fietsers kan dat op deze manier:

‘Echte fietsers betrekken vooraf lijkt mij ook een fijne piste… (Pun intended)’

‘Om meer auto’s uit fietsstraten te halen is het misschien handig om minder parkeerplaatsen in die straten te hebben. Of gewoon deftige fietspaden op belangrijke verkeersassen en sensibilisering bij automobilisten dat ze niet mogen voorbijsteken als de straat te smal is (dan hoeft al die rode asfalt niet).’

‘Fietsstraten moeten deel uitmaken van logische fietsassen op locaties waar het autoverkeer beperkt is.’

‘De regels van de fietsstraat gelden eigenlijk voor alle smalle straten waarbij auto’s geen één meter afstand kunnen houden bij inhalen. Deze regels enkel benadrukken bij de fietsstraat, doet de automobilist deze wegcode extra negeren in alle andere straten. Is het geen veel beter idee dat die wegcode benadrukt wordt in een grote campagne, dan dat er nog meer rode asfalt wordt gelegd in straten waar ze sowieso niet mogen inhalen?’

‘Veel chauffeurs zijn nog helemaal niet gekend met fietstraten, onwil, machogedrag en agressie. Meer sensibilisering is nodig en niet enkel via traditionele maar ook sociale media, buurtwerkers, enzovoort.’

lees de publicatie “Fietsstraten in Vlaanderen” van fietsberaad.be.

‘In Nederland blijkt dat fietsstraten – mits goed aangelegd op structurerende assen – hun nut kunnen bewijzen, als ze daadwerkelijk (met knippen e.d.) het lokaal autoverkeer beperken tot wat strikt nodig is.’

Wil je hier graag zelf nog een ervaring of suggestie aan toevoegen?  Stuur ze ons zéker via info@antwerpenize.be

[menno-on-a-cloud]

Loslaten,

Loslaten is niet het nemen van afscheid bij het station na een gezellig weekend. Loslaten is niet het regelen van de begrafenis of het aangeven dat we elkaar beter een tijdje niet kunnen zien. Loslaten is niet een handeling wat je in de agenda kan zetten. Vaak zijn we in het proces van loslaten zonder het te beseffen, en soms zitten we in het proces van loslaten zonder wat we nog ergens anders aan kunnen denken. Niet aan de felle zon die de huid streelt of de huilende regen die ons zo goed aanvoelt. Loslaten ontstaat als het gewicht van dat gene niet opweegt tegenover de grote beloning van het volhouden.  Loslaten, doen de bomen in de herfst als ze zichzelf moeten beschermen en stoppen met groeien. Ze laten bladeren los zodat ze de vries winter overleven als de grond door ijs gehard is en de wind met een zweep om rode oren slaan, in de wetenschap dat ze in de lente naar de zon kunnen groeien. Maar wij mensen hebben niet de zekerheid dat er in de lente weer nieuwe bladeren bloesemen en daarom soldaten we door. Terwijl we volledig uit balans raken, te dik of te dun, een burn-out of depressief, aan de medicijnen of de drugs. Alles om maar door te gaan. Niet luisterend naar de donder wolk die in de verte aankomt waaien met de grote letters: c r i s i s, erin gevormd. En terwijl het losbarst en de bliksem bomen laat sneuvelen gaan we door en zeggen we dat alles oké is en dat het gewoon even een kut periode is. En daarmee weigeren we te leren, om te luisteren wat die crisis ons probeert te vertellen.

Misschien ben je wel niet op het goeie pad? Het pad van het leven loopt tenslotte door een donker bos, omgeven met zijpaden, kronkelwegen struiken waar wat achter schuilt en valkuilen. Misschien was het plan dat je had toch niet het plan dat bij je ziel past of misschien is je ziel tijdens het plan veranderd. Misschien was het gene waar je de laatste drie jaar je identiteit aan hebt ontleent toch niet wat jou, jou maakt. En moet je weer opnieuw beginnen, opnieuw verdwalen in dat donkere bos niet wetend of je voor of achteruit gaat. Tien jaar later, en sinds je achttiende jaar nog geen meter opgeschoten. Weifelend en onzeker als mensen aan je vragen wat je doet. Leg de ambitieuze maar eens uit dat je probeert om een goed mens te zijn en probeer een goed mens maar eens uit te leggen dat je geen goed mens kan zijn omdat je gebukt gaat onder stress, in de file of in een vertraagde trein. Of leg de goede mensen maar eens uit dat je al je ambities hebt los moeten laten omdat leerstoornissen in de weg stonden of dat je er gewoon niet de energie meer voor had, en dat het leven zonder ambitie ook geen weg naar geluk is. Hoe dan ook, verdwaald in dat donkere bos, waar we allemaal wel eens verdwalen, waar de maan schijnt vol en zeker, dezelfde maan voor ieder mens in deze wereld en daarnaast de poolster die voor ieder mens toegankelijk is en ieder mens het pad kan wijzen en voor ieder mens even fel schijnt.

Wat betekend het om alleen de bijna’s te hebben? ik was bijna een korps marinier, ik was bijna een commercieel econoom, ik was bijna een docent en ik ben bijna een schrijver, maar eigenlijk ben ik niks, slechts mezelf in al m’n glorie en met zoveel om te geven en tegelijkertijd niks om te geven, alleen dat ik blij ben dat je hier bent. En laat de psychologen maar praten: ‘als je dit niet afmaakt dan zal je jezelf altijd als gefaald zien.’ Maar wat als vrijheid en geluk, te vinden zijn in het accepteren van het falen? En niet in het als maar door gaan tegen de wind en de stroming van de zee en de wolken in.  Om vijf uur in de middag in de slaapkamer, gordijnen dicht en lichten uit omdat het teveel is geweest. Wat als geluk in het kleine zit, in het bezitten van een hond of een kat. In het vrij zijn op maandag, of een part time job, in het volledig gaan voor een relatie of een stuk biefstuk met goeie wijn of de tatoeage die je nooit besloot te nemen vanwege je toekomstige job.

Ik kan in alle vertrouwen zeggen dat het moment voor het loslaten het donkerste moment zal zijn. En ook in die momenten moet je hoop houden. Verleden en toekomst bestaan zowaar niet echt, en soms moet je doen wat je moet doen om het nu  te verbeteren. Het is fijn om zekerheid te hebben of om een goeie baan te hebben maar aan het einde van de dag, klinkt de muziek even mooi voor de rijken als voor de armen, en iemand kan wel een grotere tv hebben maar we kijken nog steeds naar dezelfde film, en hoe mooi je auto ook is, uiteindelijk kom ik in die lelijke auto ook van punt a naar punt b. En ik weet dat veel mensen zich in het verleden en de toekomst bevinden maar niet in het nu. En ik weet dat zij huilen zoals ik huilde en ik niet wist dat die tranen de zaden van de toekomst water gaven.

Met liefde,

menno

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Ik zal hun bloed zuiveren, dat Ik niet gezuiverd had. (Joel 3:21, EV) Lees verder 1 Korinthe 15:51—58. Als het ons beloofd is dat onze oude natuur weggedaan zal worden en we gezuiverd worden, waarom strijden we dan tegen verderf? Omdat we zullen overwinnen. Niets laat een mens vechten dan de hoop op overwinning. Als arme soldaten voelen dat het geen zin heeft, zijn ze blij dat ze de trompet horen om terug te trekken. Maar als ze overtuigd zijn van de overwinning, dan trekken ze hun zwaarden, haasten ze zich in de strijd en worden ze niet moe van het vechten. Zelfs nu, vandaag, grijpt mijn ziel naar haar zwaard. Zonde, dood en hel, ik daag jullie uit want zo zeker als ik het zwaard draag, zo zeker zal ik de palmtakken dragen. Zo zeker als deze pijniging die tot de dood leidt, zo zeker zal ik de kroon dragen. Worstel met jezelf, streef er dagelijks naar om verlangens onder controle te krijgen. De overwinning is zeker. Laat geen ontmoediging je verzwakken. “Wees sterk in de Heere en in de sterkte van Zijn macht” (Efeze 6:10, EV). Hij is in staat om je de overwinning te geven door Jezus Christus, je Heere. En dan? Bid dan, vandaag, vuriger dan ooit tegen je verdorvenheden. Je hebt een belofte gekregen waar je op moet pleiten. Neem die belofte en maak hem zout met je tranen. Leg hem op het altaar, houd de hoornen van het altaar vast en zeg, “Grote God, ik zal niet opstaan, ik zal U niet laten gaan totdat ik door goddelijke verzekering weet dat U deze belofte voor mij zult vervullen.” Worstel zo dagelijks met verleidingen, met een glimlach op je gezicht, zonder rimpels in je voorhoofd. Iemand met zo’n rijke belofte is niet verdrietig. Wees blij. “De vreugde van de HEERE, dat is uw kracht”(Nehemia 8:10). Uiteindelijk zul je de overwinning behalen. Zondaar, degene die deze tekst geloofd mag hem voor zichzelf opeisen. Geloof en deze tekst is zowel van jou als van mij Ter overdenking Als jonge man wist David dat de strijd van de Heere was (1 Samuel 17:47). Als oude man wist hij dat de overwinning van de Heere was (1 Kronieken 29:11). Door het geloof delen Christenen in de overwinning op de wereld nu (1 Johannes 5:4) en in de overwinning op de dood in de toekomst (1 Korinthe 15:57). Preek 379, 7 april 1861

[gewoonkarin]

Welke dag?

Ik raak de dagen kwijt. Mijn lief zei gisteravond dat hij het gevoel had enkel te werken, eten en slapen. Elke dag opnieuw. Dat is anders ook maar toch anders. Onze liefjes sporten wat af en daar hoort chauffeur spelen bij. De dagen daardoor allemaal anders. Nu allemaal hetzelfde. Ik ervaar het ook zo maar niet met een zucht. Onze liefjes zijn gezellig en blijven goed bezig. Ik schilder wandje na wandje en neem af en toe wat tijd voor mezelf op de tuin. Ik ben nu nog meer blij met de tuin. Afstand houden geen probleem. Toch even wat anders. Ik neem de liefjes niet mee, werken in stilte vind ik fijn en heb ik ook nodig. Even met zonder is goed. Door het altijd thuis zijn is mama snel geroepen. Papa heeft ook liefjestijd nodig. Hij moet gewoon werken. Dat beetje rust thuis hard nodig. Wat dat betreft is de balans er wel. Ik zie vlinders op de tuin. Heerlijk. Er kwam net een roodborstje voorbij vliegen. Het is hier nu zo rustig. Net of er niets aan de hand is. Dat is niet zo. Ik lees schrijnende verhalen die me tranen in de ogen bezorgen. Meer dan vochtige wangen. Ik vind het een trieste en angstige tijd. Ook een mooie door de saamhorigheid. Dat is het rare. Op een paar sukkels na houdt men zich aan de regels. Die paar sukkels, daarvan hoop ik dat ze wijzer worden. Je moet er wel bij bidden, zei ooit een westlandse tuinder. Zo is dat. Hopen dat dat werkt als niets werkt.

[antongecensureerd]

Samen zijn

"Afgelopen donderdag zat ik thuis en ik heb altijd mijn Spotify-lijst aanstaan en daar kwam 'Samen Zijn' van Willeke voorbij - heel toepasselijk. Ik barstte in tranen uit gek genoeg, met alles wat er nu aan de hand is en alle onrust die ik voel". Was getekend Waylon (Bron: RTL Boulevard)

Afgelopen vrijdag was de laatste uitzending van De Wereld Draait Door en als niet-fan zal ik er niet rouwig om zijn. DWDD was niet mijn kopje thee. Het programma was me te links, te BNNVARA, te multiculti, te drammerig, te splijtend, te bewierokend, te gekleurd. Presentator Matthijs was ''de koning keizer admiraal'' van de superlatieven. Aan lyrische omschrijvingen van zijn gasten geen gebrek. Ik zie hem nog vol bewondering kijken naar de uitvoering van Two minutes of Silence door Reinbert de Leeuw achter de piano. Het ging werkelijk helemaal nergens over. Decadentie ten top. Ik keek, ik keek nog een keer en moest mezelf knijpen om te kunnen vaststellen of dit wel echt was wat ik had gezien. Televisie voor de upper class. Voor de elite. DWDD ten voeten uit.

De politieke moord op Emiel Roemer staat me nog glashelder op mijn netvlies. De SP stond op 38 zetels in de peilingen en was een serieuze bedreiging van de PvdA, GroenLinks en D'66. Er werd in allerijl een tribunaal olv van Peter R. de Vries samengesteld en de rest is geschiedenis. Ome Emiel werd live in DWDD bij de enkels afgezaagd. Pure karaktermoord. Een dag later zakte de SP in de peilingen en vanaf dat moment kwam de partij in een vrije val terecht. Veel mensen met een vieze smaak in de mond achterlatend. Ook in het Zwarte Pieten debat liep DWDD voorop. De ene na de andere anti-Zware Piet mocht aanschuiven en de enkele uitgenodigde voorstander werd constant tegen een meerderheid neergezet. Zelfs het ongeleide projectiel Prem werd gerehabiliteerd. 

De laatste weken werd het programma door de corona uitbraak uitgezonden zonder publiek. Toch voelde ik me als niet-kijker bijna verplicht om de laatste uitzendingen te volgen. Ditmaal met speciale aandacht voor de presentator. Meer gericht op zijn persoonlijke kwaliteit. Ik heb nu eenmaal niks met mensen als Adriaan van Dis, Tim Hofman, Jan Mulder, Prem, Typhoon, Jeroen Krabbé en Peter R. de Vries. Dat zijn niet mijn idolen. Stuk voor stuk gezegend met een talent, maar ik ben geen lid van hun fanclub. Andere mensen wel, want DWDD was 15 jaar lang een kijkcijferhit. Met een gemiddelde van ruim boven de miljoen kijkers iedere avond. Dan heb je bestaansrecht en dan kan ik alleen maar een diepe buiging maken voor Matthijs van Nieuwkerk en zijn crew. 

Vorige week maandag zag en hoorde ik Willeke Alberti op het podium bij DWDD. Mijn Willeke, de Willeke uit mijn jeugd. Samen met Waylon en Wibi Soerjadi. De 3 W's. Willeke had zich door Waylon over laten halen om als trio het nummer ''Samen zijn'' in DWDD ten gehore te brengen. Het resultaat was een te-nen-krom-men-de versie. Micky Mouse op de piano, Willeke die de tekst stond op te zeggen vanwege het niet meer kunnen zingen en Waylon die zangtechnisch deze keer de plank ook volledig missloeg. Ik twijfel automatisch aan de oprechtheid bij BNers, maar niet bij Willeke Alberti. Waarom niet? Omdat Willeke haar hele leven gewoon Willeke is gebleven. Eén ding: iemand moet Willeke onmiddellijk gaan vertellen dat ze alleen nog moet optreden voor oudjes. Het liefst oudjes die slechthorend zijn. En zonder camera. Tijdens dit optreden besefte ik me namelijk ineens weer waarom ik het prima vind dat het programma DWDD stopt.