#Nee dat is echt lang en ver

[fransopdefiets]

8-6 Rødekro

Gisterenavond heb ik teveel gegeten, ik kom er eerlijk voor uit. Het begon ermee dat het restaurant, dat ik voor mezelf had uitgekozen, al helemaal vol zat. Vervolgens heb ik heel er lopen zoeken naar een grillbar, die volgens Googlemaps daar vlakbij moest zitten. Ik kon ze wel ruiken, maar werd in rondjes eromheen gedirigeerd.

Nou dan maar weer een Italiaan, dacht ik toen gelaten en laat ik nou net die ene echte getroffen hebben. Bij binnenkomst werd je al getrakteerd op een levensgrote foto van de eigenaar met Angela Merkel. En wat een fantastische kaart! Na rijp beraad kwam ik uit op de Antipasto misto en de gegrilde dorade. De enige misser was, maar dat zal wel typisch Duits zijn, de vraag of ik alles tegelijk geserveerd wilde krijgen. Nee zei ik, graag op zijn Italiaans, dus achter elkaar. Bij de antipasto kreeg ik onder andere heerlijke in olie ingelegde wortels en kleine champignonnetjes, blauwe kaas met een hemels zachte smaak en naar tomaat smakende tomaatjes. Ja nogal wiedes zul je zeggen, maar dan moet je eens echte Italiaanse tomaten eten, die volle smaak vergeet je nooit meer.

Na de dorade met rozemarijnaardappeltjes en een frisse salade werd ik overmoedig en nam nog een panna cotta met vers fruit toe.

Dat heb ik afgelopen nacht moeten bezuren, ik was al om kwart over vier wakker en kwam niet meer in slaap.

Maar goed, je moet toch verder, dus ik betreed om kwart over zeven de ontbijtzaal, die geheel gevuld is met kakelende Duitse bejaarden die aan lange tafels zitten te eten. Die staren naar mijn fietsoutfit, maar of ze nu ongepast vinden of dat ze denken, liep ik er ook maar zo bij, daar kom ik niet achter. Later zie ik achter het hotel twee bussen staan, het is blijkbaar een groepsreis.

Als ik om kwart over acht vertrek, begint het te motregenen en dat blijft zo, af en toe wat harder, dan weer wat zachter, tot ik bij de Deense grens kom. Al die tijd heb ik veel korte klimmetjes en dan weer snelle afdalingen. Bij die grens heb je een lekkere helling omlaag en daar heeft de douane wat op gevonden. Precies op de grens zit er een greppeltje in het fietspad, maar ze hebben er niet aan gedacht om er een waarschuwingsbordje bij te zetten. Ik ga vol in de remmen maar klap met mijn achterwiel vol in de goot. Ik vrees het ergste, maar alles is nog heel.

In Denemarken fiets ik weer door het openluchtmuseum van Frøslevlerjen, een perfect bewaard gebleven concentratiekamp met barakken en wachttorens. In de barakken zitten nu kleine musea, onder andere van de Deense veteranen en de Bescherming Burgerbevolking. Je mag er voor niks naar binnen en de koffie staat klaar.

Het begint onderhand steeds harder te waaien en ik fiets moeiteloos over de lange gravelwegen die de oude handelsroutes volgen. In Kiplev bezoek ik nog het kerkje en daarna komen er opeens enorme buien opzetten. De laatste anderhalf uur fiets ik door regen die niet van boven maar van opzij komt. Maar dan kom ik aan bij mijn AirBnb, dat blijkt een afgescheiden deel van een huis te zijn met eigen WC en lekker warme douche.

Afgelegd: 84,6 km

Gefietste tijd: zes uur

Afstand in een rechte lijn tot de Noordkaap: 1.962 km

[vergeetme]

Op 16 april 2024 rond half vijf ‘s ochtends gewekt door slagregen op de ruiten. Eventjes gelezen in Deep van James Nestor. Plots ontrafeld wat de recurrente droom als een mysterie aan me opdrong: onze aard van waterwezen. Op een bepaalde diepte wordt opwaartse kracht onder water opgeheven door neerwaartse druk. Dus wie opspringt rond die hoogte, ervaart een mogelijkheid van ‘afstoten’ op die hoogte. Trappelen. In zo een geval.

Welnu, als kind had ik zo een recurrente droom. Soms nog. Zeker minder dan een jaar geleden.

Droom dat ik kan vliegen. Op een heel specifieke manier. Met een zweefvlucht. Gebaseerd op ademhaling.

Het gaat als volgt. Je staat op de grond. En, voor je afstoot, adem je correct in en uit. Vervolgens stoot je af; springt omhoog. Waarbij je ‘op de juiste manier’ je adem voelt passeren. Op het gevoel. Waardoor je zweeft.

Het passeren van adem ‘op het gevoel’ verschilt van droom tot droom denk ik. Soms is het traag inademen. Soms traag uitademen. Soms is het misschien zelfs gewoon de adem inhouden, maar dan toch zeker niet krampachtig. Het is ‘op het gevoel’. Met gevoel.

Wat in alle dromen gelijk is, is de zweefvlucht. Na het afstoten beland je hoger, pakweg een meter of twee meter. En op die hoogte blijf je, die kan je aanhouden, door de ademhaling goed te doen.

Dit duurt niet eindeloos. Op een gegeven moment ben je aan het eind van een adembeweging, en zo ook het eind van de zweefvlucht, die je meters ver van je afstootpositie heeft gebracht, zwevend en wel, hoog en droog. Dan moet je opnieuw afstoten.

Afstoten zou wel eens een kwestie vanuit de benen kunnen zijn. In sommige dromen was dat zo. Maar sowieso van ademen, sowieso een kwestie van het omkeren van een ademzin, het uitvoeren van de adembeweging in een richting die tegengesteld is aan wat je deed tijdens je zweefvlucht.

En daar ga je. Hoger en hoger. Misschien wel vijf meter, of zeven. Wie weet negen. In mijn recurrente dromen gaat het om dat soort hoogtes, die afsprong na afsprong tot stand komen.

Soms gebeurt dat zweven in gezelschap. Twee, drie, vier of vijf mensen. Bijna altijd doe ik het daarbij voor. Als voorbeeld. Waarbij ik het probeer voor te tonen, het probeer al doende uit te leggen, niet met woorden, maar met oogcontact en gebaren, en met een enthousiaste glimlach.

Wat nooit verandert in deze dromen is dat het me invalt. Het besef. Telkens komt het. Dat moment waarop je weet, ‘ach ja zo ging het’, en ‘wat is dit lang geleden, het was dringend eens tijd hiervoor’, en ‘ik weet dit al zo lang, waarom doe ik dit niet vaker’. Het gaat van simpelweg ‘hoe nice om dit te hervinden’ tot ‘zo eenvoudig als het is, dit moet toch binnenkort mainstream en algemeen volksvermaak worden’. Niet langer raar of fantasierijk, nee, gewoon iets echt, gewoon iets leuk. Zoals dansen of zingen. Iets wat je met je lijf kan doen. Ietwat als dansen, want dat afstoten komt vanuit de benen. Maar toch vooral zoals zingen. Want ademhaling. Er wordt gezweefd volgens lange ademteugen, noem het ‘in één trok’ van afstoot naar afstoot, een soort van frasering, een soort van zin. En daar hangt geen metrum aan vast, het is in geuten of teugen, op de maaat van enkel het ademhalen, de nood aan zuurstof, de vangst en het lossen van lucht.

Dat dus. Die droom. Dat soort droom. Die actie, diezelfde daad, telkens herbeleefd, van droom tot droom. Nooit naar daad. Want imaginair.

En dan plots, 16 april 2024 rond half vijf ‘s ochtends, dat besef. Inzicht. Dat het verdraaid op diepzeeduiken lijkt. Freediving.

Dat we als mens toegerust zijn met de master switch. Restanten in ons dragen van een oceanografisch bestaan. Dat ademhalen vitaal is wanneer je zwemt. Dat zwaartekracht onder water anders is dan aan land. En dat ik dus, reeds als kind al, droom van een zweefvlucht die voor een freediver perfect gewoon kàn. Dat mijn fantasie niet zo fantasierijk is dan gedacht. Misschien gewoon een correcte inbeelding zou kunnen zijn. Met enkele défauts weliswaar. Want je kan je adembeweging niet omdraaien onder water. En afstoten temidden van water, hoe moet dat dan. Om van de verhaspeling van land en zee nog maar te zwijgen — als landrot droom ik dit, maar een zeebonk droomt vast precies het omgekeerde.

Maar hier staan we dus plots, met mijn recurrente droom. Die dus misschien geen geïsoleerde fantasie is, maar integendeel, wie weet, een droom die duizenden, misschien wel honderdduizenden mensen op deze planeet binnenkort — misschien vannacht nog — gaan beleven. Een evolutionaire overdracht, ergens in DNA en/of omgeving blijven kleven. Do Androids dream of electrical sheep? Dromen mensen van op ademhaling gebaseerd zweefvliegen?

w notitie 17 en 18 april 2024, De Pinte

[megakarina66things-blog]

WAAROM.?!OVER HET GEDRAG VAN MENSEN,NORMEN EN WAARDEN.TOLERANTIE EN GRENZEN STELLEN.---------------------------------------------------------------------IK heb al een aantal dagen een interessante discussie met manlief over het bovenstaande.Hij zei dat ik me daar absoluut niet druk over moest maken,omdat hij dat ook niet deed.ja hallo,lekker makkelijk zeg,maar ik ben manlief niet en andersom.goddank zeg.!!pffff.Maar het zal wel weer aan mij liggen wanneer ik zeg dat ik me soms,en zo niet bijna altijd kapot erger aan het stupide,onvolwassen gedrag van mensen.ik bedoel de volledige tolerantie in dit zwaar verziekte land dat volledig ontbreekt.het volledig ontbreken van vrijheid van meningsuiting. Men doet maar in dit vernederland. Men oordeelt over dingen,situaties en mensen,of veroordeeld keihard zonder de waarheid te onderzoeken.waar blijf je dan met je tolerante gedrag.?!Ik bedoel...waar trek jij je grens tussen het al of niet toelaten wat er gebeurd,bij wie of wat of waar dan ook.?ben je zo,n goedzak die alles wel best vindt,of ben je zo, n keiharde die direct een grens stelt.tot hier en niet verder.?! Bam einde verhaal.?en ook vraag ik me dan af wie mensen wel niet denken dat ze zijn om over iets of iemand te oordelen,te veroordelen of keihard af te straffen.Misschien ligt het dan ook wel aan mijn gevoel als hsp,er dat dingen en uitspraken van mensen bij mij nu eenmaal harder binnenkomen dan bij anderen.tja...Dat kan.maar ik ben opgevoed met bepaalde normen en waarden,wat dus betekent dat ik eerlijk ben,tot op zekere hoogte tolerant ben en aardig ben tegen iedereen,zolang ik dit ook terug krijg van een ander.zo werkt dat nou eenmaal.Die vraag kan ik dan ook gelijk doortrekken naar mijn situatie met de wsg,de j.p.v.d.bent. keet in Haalderen en de curator waarbij ik dus nu definitief de grens getrokken heb.tot hier en niet verder.die lui zijn te ver gegaan.constant mijn grenzen opzoeken,de grenzen van het toelaatbare telkens weer oprekken.asociaal reageren.onze kinderen opzettelijk doodongelukkig maken en mij als moeder erbij.en waarom.?waarom doen deze stukken ongeluk zo.?waarom moedwillig en met opzet hele gezinnen de vernieling in brengen,waarom hele gezinnen ontouderen.?puur en alleen maar om de perverse prikkel van het geld en het pure machtsmisbruik waar ze op kicken.Wie denkt die elite wel niet dat ze zijn om ons zo moedwillig en expres de grond in te trappen.?om onze kinderen te jatten zonder reden.wie denken ze wel niet wie ze zijn om over mensen te kunnen oordelen zonder ze te kennen.?wie zijn zij om zo over onze grenzen te gaan,en daarmee door te kunnen blijven gaan.ik ben tot nu toe heel tolerant geweest.gesprekken,mediation,zakelijke mails.maar ja,het heeft echt niets veranderd.ze blijven in de herhaling vallen.mijn kinderen lijden eronder.ik ben er bijna aan onderdoor gegaan.dus heb ik een grens getrokken.die lui hebben het ontoelaatbare ver overschreden, dus dat straf ik nu af.!!wie niet horen wil,moet dan maar voelen.!!En gezien het feit dat ik deskundig en capabel genoeg ben om dat te kunnen doen,hou ik dat zo.dan kunnen ze hoog en laag gillen.nee is nee en blijft nee.ze hebben al mijn grenzen ver overschreden.dus nu is het klaar.en wie ben ik om zo te oordelen,dan wel te veroordelen.?nou...een moeder,die 12 jaar lang zwaar getreiterd werd en nog steeds wordt tot op de dag van vandaag.dan heb ik dus het recht om terug te trappen.normen en waarden behoud ik wel.tolerant zijn in deze dus even niet,maar wel grenzen trekken.Ervaringsdeskundigen land is niet vriendelijk.althans niet in mijn situatie.aan mij de keuze om een negatieve situatie af te kappen.wat ik dus gedaan heb.wordt vervolgd in het belang van mijn gezin.Wordt vervolgd.!!!!!

[charleshaddonspurgeon]

Christus of je baan Als u met uw mond de Heere Jezus belijdt. Romeinen 10:9 Er was eens een man die manager was van een grote brouwerij. Dat is een plek waar alcoholische dranken worden gemaakt. Hij werd een christen - hij geloofde in de Heere Jezus - maar ondanks dat was hij helemaal niet gelukkig! Hij begon elke week de preken van Spurgeon te lezen in de hoop dat ze hem zouden opvrolijken, maar dat deden ze niet. Integendeel, hij voelde zich er alleen maar ellendiger door. Weet jij misschien waarom dat zo was? De meeste christenen vonden de preken van Spurgeon heel nuttig - maar hij werd steeds ongelukkiger! Het kwam omdat hij uit de woorden van Spurgeon begreep dat als hij echt een christelijk leven wilde leiden, Jezus Christus niet alleen zijn Redder en Vriend moest zijn, maar ook nog iets anders. Wat dat is? Denk na over het Bijbelvers vers en kies één woord dat die vraag beantwoordt: "Als u met uw mond de Heere Jezus belijdt en met uw hart gelooft dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult u zalig worden." (Romeinen 10:9). Ja, het woord is 'Heere'. Jezus moet jouw Heere zijn. Dat betekent dat je je volledig aan Hem overgeeft. Het betekent dat je doet wat Hij wil en niet wat jij wilt. Het betekent dat Hij je Meester is, Degene Die je gehoorzaamt. Waarom was de man dan zo ellendig? Omdat hij wist dat hij Jezus niet kon behagen door de manager van die brouwerij te zijn. Deze man begreep dat door de hele wereldgeschiedenis heen levens zijn verwoest door het drinken van alcohol. De Bijbel vertelt ons dat het een zonde is om dronken te worden. Vaak leidt het ene drankje tot het andere, en dat leidt weer tot het volgende, en mensen die te veel drinken komen in allerlei problemen. Alcohol drinken is bovendien verslavend - dat betekent dat als je er eenmaal mee begint, het heel moeilijk is om ermee te stoppen. Het beste is om er nooit aan te beginnen! Alcohol kan veel mensen het leven kosten (en dat doet het ook) en veroorzaakt onnoemelijk veel ellende voor familie en vrienden. Deze man, die beweerde een christen te zijn, werkte toch als manager van een brouwerij! Geen wonder dat hij zo ongelukkig was! Hij wist dat hij een keuze moest maken: zijn baan of Jezus. Hij besloot dat hij Jezus moest volgen. Dus vertelde hij zijn oom, die de grote baas was in de brouwerij, dat hij moest stoppen met zijn baan en waarom. Zijn oom en ook zijn vader vonden hem erg dom en probeerden hem over te halen om niet weg te gaan. Ze probeerden hem over te halen om de enige kans in zijn leven om succesvol te worden niet weg te gooien. Maar hij zei: 'Ik moet dit of Christus weggooien: Ik kan het ene niet doen, het andere moet ik doen!' Zijn oom bood hem toen aan om hem zoveel aandelen in de brouwerij te geven als hij wilde, wat hem heel rijk zou hebben gemaakt, maar hij zei nog steeds: 'Nee!' Dus vertrok hij, niet wetend waarheen hij zou gaan of wat hij zou doen, en stelde zijn vertrouwen op de Heere. Niet lang daarna werd hij een evangelist en de Heere gebruikte hem om anderen over de weg van verlossing te vertellen. Als je wilt dat Jezus je Redder is, dan moet Hij ook je Heere zijn. Soms zul je moeten kiezen tussen Hem en andere dingen. Als je een echte christen bent, moet je Hem op de eerste plaats zetten. Vertaald uit: A Fly on The Nose and 51 other great stories.

[fredvahlkamp-blog]

Verdraagzaamheid

over inkeer, een roos die niet verwelkt en een geniaal zakje snoep

De deur valt achter mij in het slot en ik zet koers richting huis. Met mijn telefoon in de hand en druk bezig met een berichtje inspreken, loop ik op de steiger af die de stoep half blokkeert. Ik ken deze route, ik weet van de steiger, dus concentreer ik mij op mijn telefoon. De tegemoetkomende voetganger signaleer ik niet en we botsen met de schouders tegen elkaar aan. “Sorry,” roep ik direct, want handig was dit niet. ‘Sorry’ bleek echter niet genoeg. De man in kwestie - ik schat een leeftijdgenoot - start een serenade over dat ik beter moet opletten. Echt verstaan doe ik het op dat moment niet, we zijn inmiddels al een meter of twintig van elkaar verwijderd. Het feit dat mijn ‘sorry’ onvoldoende bleek, ergert mij mateloos en dat roep ik hem dan ook toe. “Is sorry niet genoeg voor je?” Er volgt iets over telefoons, uitkijken en dat je niet anders ziet dan mensen op hun telefoon. De mannen en vrouwen op de steiger genieten heerlijk mee van de twee kiftende mannen van zekere leeftijd. Zijn - wat ik op dat moment classificeer als geschreeuw - irriteert mij zodanig dat ik mij abrupt omdraai en op hem afloop: op zoek naar gerechtigheid! We naderen elkaar en daarmee gaat gelukkig het gênante volume omlaag. Nog tijdens het lopen kijken we elkaar aan en we schieten beiden in de lach; wat een vertoning. “Je hebt gelijk,” is mijn eerste tekst terwijl ik mijn hand uitsteek. Dat gebaar pakt hij direct op. Lachend wisselen we uit dat wij beiden op vakantie gaan: ik al morgen, hij de woensdag daarna. Met mijn telefoon in mijn zak vervolg in glimlachend mijn weg. Hij had gelijk en we zijn beiden aan vakantie toe.

Nog geen dag later zitten Lisanne en ik samen op een bankje. Zij aan de wafel met vers fruit, ik aan een heerlijke koffie. Het is Open Havendag in Gorinchem en dan is het altijd gezellig druk. Dit jaar zelfs heel druk. Lisanne kan de drukte moeilijk hebben, maar op dit bankje gaat het vooralsnog prima. We zitten een beetje rond te kijken, als er ineens een man voor ons staat met een roos in zijn hand. “Mag ik jou deze roos geven?” vraagt hij aan Lisanne. Haar ‘nee’ is voor mij heel logisch en klinkt als ‘nee’, maar is eigenlijk ‘ja’. Deze onverwachte wending is net te veel prikkels en dat leidt tot haar ‘nee’. De man vraagt vervolgens of hij de roos dan aan mij mag geven. Dat vindt Lisanne ook niet goed. Gelukkig heb ik ondertussen mijn verwarring over het aanbod van een roos al een plekje kunnen geven. Met een korte toelichting over het ‘nee’ van mijn dochter pak ik de roos met een vragend gezicht aan. “Ik zie jullie altijd fietsen met z’n tweetjes en dat vind ik zo bijzonder, daarom wil ik jullie deze roos geven,” is zijn antwoord op de vraag die ik niet hardop stelde. Het raakt me. “Dank je wel, wat leuk,” krijg ik er nog uit maar eigenlijk ben ik er stil van. Lisanne en ik fietsen in het weekeinde ons rondje door de weilanden en het nabij gelegen Lingebos. Vuilniszak mee, op zoek naar zwerfvuil. Lisanne is de directeur; zij wijst aan, ik moet het opruimen. We genieten er iedere keer weer van en dat wordt dus opgemerkt. Na hem nogmaals bedankt te hebben, kiest hij zijn weg. Geen idee wie hij is en woorden bleken volledig overbodig. Dank je wel voor deze bijzondere ervaring, zoemt nog lang na. Aan het einde van de middag start de eerder genoemde vakantie en niet alleen voor ons. In de rij achter ons kukelt een droppie van acht maanden er heerlijk op los. Haar moeder en zij nestelen zich op de stoel naast het kleine raampje van het vliegtuig. Papa gaat ernaast zitten terwijl de kleine inmiddels luidkeels aangeeft er van alles van te vinden. Het klinkt niet boos, niet verdrietig eerder blij. Haar hoge stemmetje heeft een rouwrandje en dat resoneert lekker door. Moeder is nu al duidelijk bezorgd over de mogelijke overlast die haar kleine gaat bezorgen aan de inzittenden van deze Boeing 737 die volgens planning zo’n tweeënhalf uur gevuld is met passagiers in vakantiestemming. Moe dus ;-). Maar ter compensatie van de mogelijke overlast hebben ze iets bedacht. Eenmaal op orde tovert vader zakjes snoep uit een tas met een briefje eraan en deelt die uit aan alle nabij zittenden.  Dat levert een heleboel sympathie op en de piepende kreetjes van de kleine zijn daarbij de kers op de taart. Iedereen lijkt begaan met de onnodige zorgen van de ouders en de kleine is natuurlijk direct de held van de reis. Ik laat het zakje snoep met het berichtje zien aan één van de stewardessen. Die geeft aan dit nog niet eerder te hebben meegemaakt. De ouders groeien in aanzien. Genialiteit schuilt in eenvoud. Hoewel “onze” kleine pieper al snel in slaap viel, is er werkelijk niemand geweest die last had van de schelle geluidjes. Ze werden bij het uitstappen door alle omzittenden een hele goede vakantie toegewenst.

Een verhaal op basis van drie ontmoetingen binnen vierentwintig uur met onbekenden. Verdraagzaamheid laat zich uitleggen als “de bereidheid om van anderen ook minder leuke dingen  te verdragen”. Mijn gevoel is dat - in onze maatschappij - verdraagzaamheid weg aan het sijpelen is. Eerlijk gezegd: ik betrap mijzelf er ook op. De botsing op de steiger leerde mij dat contact zoeken als er iets mis gaat, werkt. Twee monologen zijn zinloos en verscherpen alleen de stemming en stimuleren juist de onverdraagzaamheid. Het zakje snoep zie ik als preventie en daarmee geniaal. Ook hier wordt dus, nu vooraf, verbinding gemaakt. De roos bezorgde mij een brok in mijn keel. Dat gebaar gaat niet over verdraagzaamheid, dat gaat over elkaar zien en waardering hebben voor wat  iemand doet. Dat is geen correctie of preventie, dat is liefdevol. Even je adem inhouden, oog hebben voor elkaar: hoe moeilijk is het eigenlijk?! 

En die roos? Die  verwelkt niet.

[aandruetan]

'Laat een personage geconfronteerd worden met een mythische god' Opdracht

Serge had een moeilijke werkdag. Tussen neppe glimlachen, kleverige klanten en het gehuil van Babette. Serge had een drankje nodig. En zelfs dat, moest hij thuis doen. Wat zou er gebeuren als de kranten morgen schreeuwen dat Serge Lohman de politicus gedronken in publiek lag?

Met een fles whiskey en een fles bourbon ging hij de keuken in. Babette en de kinderen waren al aan het slapen wanneer hij te dronken begon. Een paar uren later ging Serge het huis door met slordige stappen naar zijn kamer in. In volslagen stilte kroop hij in het bed zonder zijn vrouw te wakkeren. Het slaap kwam in een paar seconden en Serge kon eindelijk zich ontspannen.

Dat dacht hij wel voordat hij de nachtmerrie in ging. Zelfs in zijn slaap kon Serge Lohman niet rusten.

Zijn ogen knipperden open, maar Serge wist dat hij wakker niet was. Deze zaal was zijn kamer niet. Met een plafon hoger dan tien meter en een deur ver van hem, Serge concludeerde dat hij in een soort oud tempel zat, een tempel met oud Grieks-achitecture.  Serge bracht zijn pijnlijke hoofd naar rechts wanneer hij op zijn voeten ging staat. Hij stond dan stil. Daar, in het midden van de tempel lag een standbeeld, een standbeeld van een Griekse God. Het standbeeld gaf een gedetailleerde afbeelding van Hades, de God van de onderwereld. Serge wist dat toch, Hades, zoals Zeus, Poseidon en Hera was een heel bekende Griekse God. Serge neemt zijn benen naar voren en gaan te tempel meer in. Daar gaat zijn ogen ontploffend open. Een dode schaap lag daar op de grond, het oud, bruin bloed die zijn wol vervuilde. Naast het schaap stond er andere soorten aanbiedingen zoals melk en olie.

Met zijn gedachten gedirigeerd aan de dode dier hoorde Serge de voetstappen eerst niet. Met een sprong, schreeuwde hij van angst wanneer een gigantische hand op zijn schouder kwam. Serge keek met grote ogen naar de man, of nee, niet een man, maar een God. Dezelfde God die Serge had geïdentificeerd door de standbeeld van de tempel. Een drie meter hoge bebaarde man met een koude blik.

Serge voelde zich net als een opossum die geschrokken werd, zijn lichaam bewoog niet meer. Hades, de God van de onderwereld, de equivalent van Pluto in de Romeinse mythologie, stond een paar centimeter voor hem.  Serge deed zijn ogen dicht en fluisterde, "Ik ben gewoon aan het dromen, ik moet wakker worden. Alstublieft iemand, maak me wakker!"

Serge liet zijn ogen open en nam een onstabiele stap naar links. Door zijn snelle beweging struikelde Serge op zijn eigen voet. Met het koude vloer terug tegen zijn wangen, Serge voelde zijn hoofdpijn vergroten.

"Als je niks anders heb te doen dan mijn tempel te vervuilen zou je beter mij een glas wijn maken."

Verward stond Serge terug op zijn benen en begon zijn gedachten te draaien om en glas wijn te vinden. Nog geen seconde later kwam er een gevulde glas in zijn hand. Serge stopte zijn bewegingen, opnieuw. Hij keek daar de wijn in zijn hand met een verwarde blik. Zonder het te merken viel rode druppels van zijn voorhoofd in het glas.

"Wat ben je nu hier aan het doen als je zelfs geen glas wijn aan een God kan dienen." Vroeg Hades terwijl hij het glas van wijn en bloed tegen zijn mond stak. 

"Uh.. Ik sliep" antwoordde dan Serge met een idiote expressie op zijn gezicht.

"Dat is een lange slaap dat je in bent gekomen, sterveling."

"Ik ben toch niet... Dat ben ik toch niet?" Vroeg Serge met stap naar achteren.

"Dood? Ja, dat bent u zeker wel. Wie denkt jij dat ik ben, sukkel?"

"Hades?, Pluto?"

"Ja, Hades, en wie is Hades?"

"Hades is de God van de onderwereld in de Griekse mythologie."

"Nou dan, hoe dom ben je? Natuurlijk ben je doodt! Waarvoor zou je hier anders zijn?!"

Geen idee, Serges gedachten waren verknalt. Was hij nu echt dood? Tussen het alcohol in zijn bloed en de botsingen die hij tegen zijn hoofd kreeg, Serge kon niet meer denken. Zonder een ander woord, ging Hades de tempel uit, het glas wijn verdwenen. Zonder te discuteren begreep Serge het bevel dat hij het God moest buiten volgen. 

"Dode mensen zouden normaal gezien niet bij mijn tempel aankomen, maar direct naar Tartaros keren. Wat dan ook je speciaal hebt, je kunt nog levend niet zijn. Ik ben het God van het dood, ik praat tegen levende mensen niet."

Stap-voor-stap ging de God van de onderwereld met een trap naar beneden naar een speciale destinatie. De God was gevold door Serge Lohman die elk paar stappen struikelde. De temperatuur en de vochtigheid ging omhoog terwijl de licht zich minder liet zien. 

"Waar brengt u me, Hades?"

"Waar je verdient te zijn, Lohman."

[dearrhappy]

Tis avond nu. Wa een lastige dag.

Zo lang ik bezig ben valt het allemaal wel mee, maar elke stilte in elke conversatie is genoeg om mij weer helemaal in het verdriet te trekken. Je afwezigheid voelt nu al zo zwaar aan.

Ik had nog zo veel moois voor ons in gedachten, en zo veel dawe nog moesten beleven samen. Elke herinnering komt ff full speed op mij af, ready to knock me the fuck over. En ik ben zo boos op mezelf, dak dit beslist heb. Ma ik wil mijn gevoel ni onderdrukken. Ik wil ook gewoon nog eens benadrukken hoe dankbaar ik jou ben. Ik denk da ik nog redelijk wa briefjes ga schrijven, you dont have to read them, maar ik denk hier zo veel aan.

Ik ga u altijd dankbaar zijn voor die eerste date, en alle opbouw ervan. We zeiden et zo vaak tegen elkaar, wa voor magische moment da was, en da was het echt. Ma tgaat vroeger dan da: ik wil u ook zo graag nog es bedanken voor die knuffel toen ik uit de zweethut kwam na mijn quest. Ik heb mij nog steeds nog nooit zo verbonden gevoeld me iemad als tijdens die moment (alhoewel, da weet ik eig ni, we’ve had plenty of other moments like that.) Al die liefde da ik heb gekregen van u, en al die liefde die ik u terug heb gegeven. Op ons best waren wij zo puur samen.. Ik koester da.

Gast, ik had u bloemetjes proberen te drogen, da wou ik zo graag, ma ze zijn geschimmeld tussen de boeken waartussen ik ze had gelegd:(((

Ik vind het zo moeilijk, en ik ben ook zo verdrietig voor al die momenten die nog moeten komen. Net zat ik te denken aan uw optreden in de Cabron binnenkort. Zou je da oke vinden als ik kom? I would love to keep supporting you.

I would also love to text you right now, om te vragen hoe uw dag was. Zou je het erg vinden als ik da deed? Of zou je het juist erg vinden als ik da ni deed? Ik weet ni zo goed hoe ver ik nu mag/moet gaan. Are you mad at me? En ook, ondanks da ik hier echt nog zo lang ni goed van ga zijn, geloof ik wel da het de juiste keuze was, ik zou ni willen da we nu vanuit deze grief terug contact hebben en vanuit die desperateness terug samen komen. Da zou hetzelfde patroontje zijn da we tot nu hadden (“dit keer gaan we wss uit elkaar” “oh nee twas eig goed” “nee shit tlukt weer niet meer”) en das voor niemand goed. Ma het verscheurt me zo. Ik zou ni willen dat dit een break is, ik heb het echt ff nodig in deze vorm, ma ik ben ook zo fenomenaal ni klaar om dit los te laten. Ik zou zo graag ff van iemand een glazen bol stelen en zien da we in de toekomst elkaar terug vinden, da deze tijd alleen ons goed doet en ons helpt in the long run. Ma dan stel ik mezelf ook de vraag van, is da wel de bedoeling, is that where our fates lie?

Dus ja, just some thoughts. My life will always have an open, comfortable, nice, curated especially for you, spot for you in it. Idc of da de bedoeling is, but if it feels right en you feel like it, dan staat die klaar om terug te worden ingenomen door u. Nu nog even niet, maar if you need anything, dan altijd.

Ik mis u

-M

[zielsvlucht]

Overprikkeld

Ik zie het nooit aankomen, maar dan plots voel ik mijn brein inzakken. Het heeft langzaam mijn ziel in geschuurd zoals een veil en wanneer de wonde te groot is, val ik uit elkaar. Ik denk dat men het een meltdown noemt, maar ik heb er nooit veel over geweten. Mijn gezicht trekt zich in allerlei vormen maar ik denk niet dat het weet of het wilt huilen, schreeuwen, allebei, of dat het gewoon van mijn schedel af wil springen om dan op spinnenpootjes te ontsnappen.

Zoals in The Thing.

De rek in de supermarkt lijkt wel op de kosmos die eindeloos voor mij uitstrekt. Sterren en nevels en melkwegen tot in het oneindige. Produkten, kleuren en letters zo ver als ik kan zien. Zo voelt het. En het begint al op de parking. Een eindeloze rij van wagens in verschillende kleuren en vormen. Ik sta er tussen in de kou en ik voel me alsof ik zal verdrinken in een zee van voertuigen.

Iemand praat tegen me. Ik wil iets zeggen maar het voelt alsof ik over de wereld heen moet roepen, en zelfs wanneer ik dat doe komt er enkel gemompel uit mijn mond dat ik zelf niet kan verstaan.

Op straat zijn het dan weer lange rijen van huizen die over me heen torenen. Ik kan het niet anders beschrijven dan oprecht te zeggen dat ik gek aan het worden ben.

Ik moet alles stap voor stap doen. Elke kleine handeling is zwaar. Hand naar broekzak bewegen. Object uit zak prutsen. Object naar tafelblad brengen. Het object is mijn portefeuille. Neerleggen. Openflappen. Nog eens openflappen. Daar is mijn identiteitskaart. Nadenken over hoe ik hem uit de portefeuille kan halen. Dan uitvoeren, met één gefaalde poging en een herbedenking van mijn strategie. Dan heb ik hem. Ik geef hem aan de vrouw voor mij die nog steeds geduldig wacht. Het was even traag voor haar als voor mij.

Om auto te rijden moet men meerdere dingen tegelijk doen. Gecoördineerd. De rijinstructeur kon me geen attest geven, want ik kon niet anders dan alles stap voor stap te doen. En telkens opnieuw mijn strategie herbedenken.

Een ruis buldert door mijn hoofd. Toen ik stress had was mijn hoofd een ontploffing van gedachten, waaruit steeds meer gedachten ontsprongen. Nu is het gewoon ruis. Soms denk ik aan niets, helemaal niets. Dat is iets waarvan ik lang gedacht heb dat ik het niet kon, of dat het me hersendood zou maken. Maar nee het is mogelijk en ik leef gewoon verder met een leeg hoofd. Een hoofd zonder gedachten. Alles weggevaagd door een onophoudelijke stroom aan supermarktrekken, auto's, verkeersborden en contracten.

Dit is het eerste dat ik schrijf in weken. Wanneer ik aan mijn verhalen denk, worden ook zij te veel voor me. Al die personages en pretentieuze ideeën, ze overdonderen me. Hoe kon ik ze vroeger ooit jongleren in mijn hoofd? Zo kan ik er niet over schrijven. Ook dit kan ik niet schrijven, althans niet als een samenhangend geheel. Enkel een lijst van indrukken gescheiden met witruimtes en een titel die de lezer zelf kan gebruiken om alles samen te plakken.

Lezer, mijn goede vriend, als iemand ooit tegen u zegt dat het allemaal wel mee valt dan is die iemand een dikke leugenaar. Het valt niet mee. Het is de hel en ge geraakt er niet doorheen omdat het wel mee valt, ge geraakt er doorheen, dag op dag, omdat ge verdomme sterk zijt. Sterker dan iedereen denkt. Sterker dan ge u voelt. En sommige dagen zijn we zwak en dan geraken we er niet doorheen. Dan gaat de dag door ons heen in de vorm van een eindeloze allesomvattende mentale ruis. Een vloedgolf die door onze geest raast en wij worden meegesleurd. Maar ook dan; laat niemand u zeggen dat het mee valt. Het valt niet mee. De wereld wilt u kapot maken maar gij laat het niet gebeuren, da's wat er echt aan de hand is. Ik wil verdomme niet horen dat het makkelijk is. Ik wil niet horen dat de verloren zielen van deze wereld zwak waren. Ik wil dat we kunnen toegeven dat wij ze lieten verdwalen. Ik wil dat we kunnen toegeven dat er te veel tegelijkertijd aan de hand is, dat niemand van ons nog kan volgen, en dat we het te zwaar hebben met ons zelf niet te verliezen, om de rest bij ons te houden.

Ik hoop dat kerst velen van ons weer thuis brengt. Dat mijn mentale wielen de grip op de weg terug krijgen. Dat ik morgen naar een winkelrek kan kijken zonder daar een existentiële crisis bij te moeten nemen. Dat mijn vrienden, zij die nog overschieten, zich niet verlaten zullen voelen door mij. Ik hoop dat we binnenkort weer meer tegen elkaar praten en meer knuffels geven.

[theintimatestranger]

Review: Barbara Dex - Naakte aap

Naakte aap is een concept van CoStA.  De centrale gast in Naakte aap brengt een akoestisch en intiem concert met ruimte voor vragen en verzoeknummers die tijdens de pauze op papiertjes geschreven worden.

Ik had nog nooit een Naakte aap meegemaakt en toen ik zag dat Barbara Dex op die lijst stond was ik meteen verkocht aan het idee.

In het eerste deel koos ze zelf de muziek, al kwamen er tussenin al wel wat vragen waarop ze met de glimlach een antwoord gaf. Ze zette in het Iemand Als Jij, het nummer waar het voor haar allemaal mee begon. Toen ze na afloop vroeg of iemand wist in welk jaar ze daarmee naar het Songfestival was getrokken, bleef het even stil. Tot er aarzelend iemand achteraan in de zaal “1998″ riep. “Nee, maar er zitten kenners in de zaal, ik heb ze al zien zitten.” Met een blik naar mij, waarna ik dan maar  “1993″ riep. Al was ik niet helemaal zeker want ik weet nooit of het het jaar voor of na de geboorte van mijn broer is. Het had dus evengoed 1991 kunnen zijn. Maar oef, het was goed. Nu ga ik het nooit meer vergeten, 1993 dus.

 In het eerste deel passeerden nummers als ‘Een Land’, ‘Jesus on the mainline’, ‘Time to say goodbye’, ‘Leaving this town’ en ‘De roos’. Allemaal nummers die ik haar al eerder heb horen zingen en die ze tot in de laatste noot beheerst. Zo fragiel als ‘de roos’ was, zo swingde ‘leaving this town’. Amusement ten top. Vooral toen ze zich realiseerde dat ze bij een nummer vergeten was haar ‘klokkenspel te gebruiken en Jo Mahieu, de muzikant, dan maar grapte dat iemand dat op het verzoekpapiertje voor na de pauze moest schrijven. Byebye comfort zone voor Dex.

Na de pauze werd een mandje met papiertjes aan Barbara en muzikant Jo Mahieu overhandigd. Barbara gaf toe dat ze nog nooit zo zenuwachtig geweest was voor een optreden. En uiteraard had iemand op een papiertje geschreven dat ze nu toch echt dat klokkenspel eens moest laten horen. Hoezeer ze ook beweerde dat dit ver uit haar comfortzone was, ze deed het toch maar. Achteraf kreeg ze ook een welgemeende applaus van het publiek. 

Vragen over haar tattoos en dromen werden met de glimlach beantwoord al merkte je dat ze toch wel zenuwachtig was als ze opnieuw een papiertje uit het mandje nam. Songs die in het tweede deel passeerden waren onder andere ‘Oh clown’ van papa Marc, ‘Dumb blonde’, en 9 tot 5′ van Dolly Parton, ‘You’ van Bonnie Raitt en ‘Piece of my heart’ van Janice Joplin. “Nu moet ge mischien de monitor wat zachter ztten.” Uhu, want uithalen kan ze wel, die Dex. 

‘Into the groove’ van Madonna kwam ook voorbij. Dat laatste nummer bracht ze in de Nederlandse versie onder lichte dwang van Jo. Ze was onzeker omdat het zo lang geleden was dat ze het nog gezongen had maar stilletjes had ik toch gehoopt dat ze dat nummer zou brengen. Ik hoorde het voor het eerst volledig op het KKF in Olen eind juli en was meteen verkocht. Ze ging inderdaad de mist in bij een strofe maar ik denk niet dat het publiek dat doorhad aangezien het voor hen een nieuw nummer was. En ach, als het wel opviel is het haar vergeven. Ze had immers geen idee dat dit een van de nummers was die ze zou gaan zingen. 

Het meest onder de indruk was ik van haar versie van ‘I am the dreamer’ van Ilse Delange. “Misschie  moet ik haar eens contacteren voor een samenwerking.” You should, Barbara, jullie stemmen zouden geweldig klinken samen.

Conclusie: Ze was oh zo zenuwachtig maar dat was nergens voor nodig. Een verrassende en fantastische avond zoals er meer zouden moeten zijn.

[eventjesilo]

‘Bad Boys’ door Ilo

Een heerlijk avondje rustig op de bank was wat ik in de planning had.. tot de deurbel ging.. ik loop naar de buzzer en zie jou gezicht voor de camera bij de voordeur.. "hey" zeg ik "leuke verrassing"

"heey we zagen licht branden dus kwamen even op visite" was jou antwoord.

We? Oh nu zie ik het achter je staat jou beste maatje waar ik al menig verhaal over heb gehoord.

"Kom binnen" zeg ik en doe de deur open.

Bij binnenkomst pak je me vast en zoen je me vol op mn mond zoals altijd.. wij belanden geregeld samen in bed.. terwijl je doorloopt en 2 biertjes uit de koelkast pakt komt je vriend binnen en volgt jou voorbeeld door me brutaal op mn mond te zoenen.. ik maak er geen probleem van hij is een erg aantrekkelijke jongen en ik weet van jou verhalen dat hij erg ondeugend is.

We ploffen met zn alle op de bank e kletsen wat.. " heb je nu niet eens ondergoed aan?" Merk jij na een paar minuten ineens op. "Weet je toch" zeg ik thuis loop ik altijd in een makkelijk jurkje zonder ondergoed "dit is mn huispak" vul ik enigzins blozend aan.

"Hmm ze is idd sexy" hoor ik je vriend zeggen "je hebt niets teveel gezegd"

"Ohh dus jullie roddelen over me?" Vraag ik.. "nee hoor" zeg je "maar als ik liever een avondje met jou doorbreng als met mn maatjes heb ik wat uit te leggen" zeg je met een knipoog en je begint me zachtjes te zoenen.

Je laat je handen door mn haar strelen en draait mn lichaam iets meer richting jou.. terwijl je dat doet voel ik 2 handen over mn rug strelen , ze vervolgen hun weg door mn zij richting mn borsten waar ze beginnen te kneden om daarna flink in mn tepels te knijpen , ik kan een zachte kreun niet onderdrukken en voel hoe jou lippen tegen de mijne glimlachen..

"Ik zei toch dat het oke was" zeg jij met een voldane grijns tegen je maatje "ze is gewoon een klein geil meisje" " vanavond verwennen we je samen" zeg je tegen mij en ik kan niet ontkennen dat dat idee me opwind.

Je vriend legt zn vinger tegen mn kin en draait mijn hoofd zijn kant op zodat ook hij me kan zoenen terwijl hij nog steeds met mn borsten speelt.

Jij duwt mn benen uit elkaar en begint me zachtjes te strelen.. mn bovenbenen , de binnenkant van mn dijen en de allerzachtste aanraking over mn gladgeschoren poesje.

Terwijl je langzaam 2 vingers in me laat glijden voel ik de hand van je vriend ook zakken om vervolgens heerlijk met mn clitje te spelen.

Terwijl jullie me natter maken dan ik ooit geweest ben en ik afwisselend jou en je vriend zoen laat ik mijn handen over jullie lichamen dwalen om vervolgens te voelen dat jullie beide al aardig hard zijn.

"Uit" zeg ik terwijl ik jullie beide broeken probeer los te maken "eerst komen" zegt je vriend terwijl hij sneller met mn clitje begint te spelen.

Niet veel later kom ik luid kreunend klaar "wauw dat voelde echt heel goed" zeg ik nog nahijgend.

Nu is het onze beurt zeg je en samen gaan jullie staan. Al snel zijn jullie van alle kleding ontdaan en zit ik voor jullie op het randje van de bank , mn jurkje inmiddels alleen nog een stukje stof om mn middel.

Zachtjes pak ik jullie stijve leden beet en laat mn handen heen en weer glijden terwijl ik jullie heerlijke lijven bewonder. "Kom eens hier met dat mondje" zegt je maatje "ik heb gehoord dat je daar erg goed mee bent"

Met een glimlach beweeg ik mn hoofd zijn kant op en lik hem plagend over zn eikel voordat ik hem zo ver mogelijk in mn mondje neem en hem rustig begin te pijpen. Dat is zo makkelijk nog niet..je tegelijk concentreren op iemand pijpen en een ander trekken , maar aan jullie ademhaling en zachte gekreun te horen gaat het me niet verkeerd af.

Als ik hoor dat hij bijna gaat komen wissel ik en begin jou te pijpen terwijl ik zijn kloppende lul zachtjes streel en wat met zn ballen speel. Dit is makkelijker.. al jou voorkeuren en gevoellige plekjes ken ik al en het duurt dan ook niet heel lang totdat ik je hand op mn wang voel en je zachtjes fluisterd "stoppen schatje"

Zeiknat geworden neem ik jullie bij de hand mee naar de slaapkamer en ga op mn rug op bed liggen. Jij komt bij mn hoofd zitten en begint mn bovenlijf te strelen terwijl het hoofd van je vriend tussen mn benen verdwijnt en hij me begint te likken alsof dat het lekkerste is dat hij ooit gedaan heeft. "Hmm hij is goed"

Kreun ik zachtjes terwijl jij heerlijk met mn borsten speelt. Jij glimlacht "speel eens met dr gspot" zeg je tegen je maat "ik wil haar zien komen" braaf doet hij wat je zegt en vrij snel voel ik een orgasme opbouwen , jij voelt dit ook en buigt je iets over me heen "kijk me aan" zeg je streng en ik voel je hand hard om mn keel. Het gevoel van een man tussen mn benen die heel goed weet wat hij doet en jou hand om mn keel terwijl je me diep in mn ogen kijkt word me al snel teveel en ik kom al schokkend nog een keer klaar.

Voordat ik goed en wel op adem ben gekomen hoor ik een condoomverpakking openscheuren en zeg jij me naar boven te schuiven totdat ik op mn rug met mn hoofd naast het bed lig.

Terwijl jij je lul zo diep mogelijk in mn keel probeert te krijgen en me in redelijk tempo in mn mondje begint te neuken neemt je vriend in hetzelfde tempo mn kletsnatte kutje.

Na een tijdje zeg je me op mn knieen te gaan zitten en begin je me hard op zn hondjes te nemen je vriend komt op zn knieen voor me zitten en met jou vuist in mn haar grom je me toe "pijpen.. en diep" terwijl je mn hoofd ruw zo ver mogelijk op zijn stijve lul duuwt.

[jhoncerton]

Is waterpijptabak schadelijk voor uw gezondheid?

Is waterpijptabak schadelijk voor uw gezondheid? Is waterpijptabak gevaarlijk? Waterpijp is een antieke waterpijp met een zeer grote en kleurrijke papieren kegel die in een doos wordt geleverd. Het is eigenlijk een waterpijp gemaakt van aarden materiaal, ook wel shisha kooler genoemd. Het wordt traditioneel gebruikt door de mensen van de islamitische landen en de mensen van het Midden-Oosten om traditionele tapijten en parfums te roken. Waterpijpen zijn niet alleen gemaakt van aarden materiaal, maar bevatten ook prachtige decoratieve stukken zoals beelden en figuren van dieren, vogels en zelfs stripfiguren. Ze kunnen ook worden gemaakt van keramiek of aardewerk. Maar wat echt uniek is aan waterpijptabak, is de smaak. Er wordt gezegd dat waterpijp een sterke smaak heeft die de mond van sommige mensen kan irriteren. Ook wel "heek" genoemd in het Midden-Oosten, kan waterpijptabak infecties veroorzaken aan het oog en ook aan de luchtwegen als het diep wordt ingeademd. Het kan ook misselijkheid en braken, diarree en maagkrampen veroorzaken. Dit is de reden waarom het sterk wordt aangeraden om waterpijptabak niet te delen en ook kinderen moeten het vermijden. Waterpijp heeft ook effect op de inwendige organen van een persoon als het gedurende een lange periode continu wordt gerookt. Enkele van de inwendige organen die kunnen worden aangetast, zijn de longen, de lever en de nieren. Ook vanwege de sterke smaak van waterpijp kan het ook de zenuwen in het lichaam beschadigen, waardoor het functioneren van het hart en de hersenen wordt aangetast. Het kan ook leiden tot obstructies in de slagaders die naar het hart en de hersenen leiden. Het slijm dat zich op het oppervlak van de tong verzamelt, kan ook problemen veroorzaken voor de gebruikers van waterpijp. Waterpijp kan ook tandverlies veroorzaken, omdat het oppervlak van de tanden hierdoor ruw en droog kan worden. Het kan ook halitose veroorzaken. Daarnaast kan de rook die uit de waterpijp komt irritatie van het neusslijm en de neusbijholten veroorzaken.

Er zijn veel dingen om te overwegen bij het bedenken van wat is waterpijptabak schadelijk? Eerst en vooral mag waterpijp alleen worden gebruikt door volwassen mannen en vrouwen. Gebruik ook nooit waterpijp als je verkouden of grieperig bent. Waterpijp is gemaakt van een fijn gaas van touw, dat irritatie van het gezichtsvermogen kan veroorzaken. Rook het ook niet na het eten of twee uur na het eten. Sommige waterpijpen hebben lichten aan de basis, waardoor de gebruiker over het licht kan struikelen. Hierdoor kan de waterpijp ook struikelen, wat kan leiden tot brandwonden aan de huid en het oppervlak van de waterpijp. Laat de waterpijp nooit onbeheerd achter terwijl deze brandt. Kinderen mogen nooit met de waterpijp spelen en deze nooit gebruiken als ze snijwonden, schaafwonden of open wonden aan hun handen hebben. Ze kunnen stikken in de aanstekervloeistof als ze ermee spelen. Een andere belangrijke vraag om te stellen is waterpijptabak schadelijk? Is het verslavend? Nee! Waterpijp is gewoon een leuke hobby, ongevaarlijk en bevordert persoonlijke expressie. U hoeft zich geen zorgen te maken dat u verslaafd raakt aan waterpijp en u hoeft zich geen zorgen te maken over de gezondheidseffecten. Genieten van! Hoe zou waterpijptabak moeten smaken? Het zou een tabak moeten zijn met een vleugje tabak en een vleugje honing - een heel natuurlijke combinatie. Het is niet de bedoeling dat het naar sigarettenrook of naar zuiveringszout smaakt. Als het naar zoiets smaakt, is het waarschijnlijk geen waterpijp. Als het naar vruchtensap of chocoladesiroop smaakt, is het misschien ook geen waterpijp. Waarom zouden mensen een waterpijp willen gebruiken? Er zijn veel redenen. Sommigen gebruiken waterpijp om te voorkomen dat ze in het openbaar roken, om binnenshuis te roken, om te roken tijdens het televisiekijken, om het huis beter te laten ruiken, enz. Waterpijp is voor veel mensen een erg handige manier om buiten te zijn terwijl ze toch in huis roken. Waarom is waterpijptabak schadelijk voor mijn gezondheid? Waterpijp is erg verslavend. Als je eenmaal een hookah-stick hebt gerookt en begint te voelen dat de nicotinebuzz zich in je begint op te bouwen, kan het erg verleidelijk zijn om te blijven gebruiken. Ook wordt waterpijp gerookt en niet ingenomen. Als je het rookt, adem je die waterpijprook in en die rook blijft de hele dag in je longen en op je huid hangen. Zoals je kunt zien, is er niet veel bekend over welke waterpijp tabak schadelijk is voor je lichaam, maar er zijn tal van risico's verbonden aan het roken van elke vorm van tabak, inclusief sigaretten. Ook al lijkt dit een voor de hand liggend antwoord, het is verbazingwekkend hoeveel rokers zich niet realiseren in welke mate ze zichzelf in gevaar brengen elke keer dat ze een sigaret opsteken. Houd er altijd rekening mee dat wat je doet schadelijk is voor je lichaam, en blijf altijd ver uit de buurt van haken. Als je moet roken, probeer dan waterpik igs of andere waterpijpapparaten te gebruiken die je de mogelijkheid geven om wat lucht in te ademen.

[overwijs]

Dag 140 – “There’ll be some changes made”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van maandag 30 november.

There'll be a change in the weather

And a change in the scene

How is that?

I'm gonna start wearin' leather

And change my routine

Er zijn zoveel redenen waarom dingen veranderen. Je kan dingen veranderen omdat je graag iets anders wilt. Zo denk ik vaak aan de zin: “Als je blijft doen wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg” aldus Albert Einstein. Als je iets anders wilt krijgen, moet jij je aanpak kiezen, een nieuwe koers inzetten. Iets met zaaien en oogsten.

Soms kies je niet voor een verandering omdat je dat wil, je wil wel een andere uitkomst, maar dat betekent niet altijd dat je graag ziet wat daarvoor gedaan moet worden. Soms voelt een verandering als de enige optie. Het doel heiligt de middelen, ofzo.

Ik hoor het mij vandaag meerdere malen zeggen: “we hebben een bedrijf (onze school) te runnen, dus ik doe wat ik moet doen”. Niet iets wat iedereen, in het onderwijs maar misschien ook wel daarbuiten, zou zeggen. Maar ik meen het. Tot diep van binnen. Het is een deel van wie ik ben. Het team boven het individu.

Dus als ik mijn routine moet aanpassen, als ik dingen moet veranderen, als ik een steentje kan bijdragen, dan doe ik dat. Óók als de klus niet direct mijn ambitie is, óók als ik weet dat ik daardoor iets fijns achter moet laten. Ik weet dat het voor een goed doel is, maar ook dat het effect op meerdere mensen heeft en niet alleen op mijzelf.

Nadat de interim-schoolleider met mij heeft gesproken over hoe we de verandering inzetten en zorgen dat dit voor mij ook te doen wordt, nadat we elkaar eigenlijk figuur de hand schudden voor een deal. Krijgt het gesprek een andere wending. “Je hebt zoveel in je mars, jij kan zo ver komen, jij bent zo competent. Maar wees je bewust dat je ook voor jézelf keuzes moeten maken. Dat jij niet altijd ja hoeft te zeggen, dat jij niet altijd de gene moet zijn die het oplost, dat nee ook een antwoord is.”. Hij weet dat als ik daadwerkelijk nee had gezegd, hij een probleem op te lossen had, dat bijna niet op te lossen was. Toch zei hij mij dit, nadat hij mij had laten bevestigen dat we akkoord hadden en nadat hij zei: “ik zou dit eigenlijk niet moeten zeggen…”.

De interimmer probeert mij iets de leren waar ik nog wat aan zal hebben, ook als hij weg is. Een waardig gebaar. Waar het niet dat ik mij volledig bewust ben van de keuzes die ik maak, en dat ik meerdere malen daarbij mijn eigen belang ondergeschikt maak. Het is wie ik ben. Natuurlijk weet ik dat het zo is, als hij vertelt dat niet iedereen die zou doen, dat er ook mensen voor zichzelf kiezen en dat dit ook heel goed is.

Ik denk aan een bericht van een collega die voor zichzelf koos vandaag, een beslissing waar ik al het begrip voor heb, een besluit wat ik zelfs moedig vind. En toch kan ik alleen maar denken aan de ‘shit’ waarmee wij daardoor achterblijven en weet ik dat ik wellicht nooit op die manier zou kiezen. Het team boven het individu, soms, regelmatig, meestal?

We praten nog verder, over hoe hij voor mij kan ‘zorgen’, ontzorgen eigenlijk, de komende periode en over hoe ik ook echt wel voor mezelf zorg, financieel of op een andere manier. Hij wijst mij weer op mijn ambitie en mijn kunnen en stipt een taak aan die hij mij graag zou zien doen, al past dat nu zéker niet meer in mijn werkweek, en laat ik daar nou net van zeggen: “dat ambieer ik nou net weer niet!”.

Ik geloof dat een verandering altijd een goed doel heeft, anders moet je het niet doen. Een verandering kan desondanks wel pijnlijk zijn, voor verschillende partijen, en juist dat is weer geen reden om het niet te doen. Uiteindelijk zal het voor iedereen iets brengen, ook voor mij. Vanaf vandaag is mijn routine dus veranderd, is mijn baan weer omgeslagen. En bracht ik een bezoek aan onze andere locatie.

Ik ga er weer voor en maak er het beste van, met mijn hoofd in de wind stap ik op de fiets, ik kom letterlijk in beweging. En denk: Don't make me look bad now, Don't make me look bad. De leerlingen begroetten mij hartelijk: “Ik heb u lang niet gezien mevrouw.”, ja, we komen er wel.

Mijn baan was toch alweer twee maanden gelijk gebleven… There’ll be some changes made. I'll get down and boogie and become risqué. Buiten je comfort zone is waar de magic plaats vindt.

There'll be a change in the weather

And a change in the scene

How is that?

I'm gonna start wearin' leather

And change my routine

I'll wear dark glasses maybe a toupee

I'll get down and boogie and become risqué

I'll start wearin' make-up like Jackson and Prince

You'll see me ridin' in my Mercedes Benz

Nobody wants you when you just play guitar

There'll be some changes made tomorrow

There'll be some changes made

Y'know Chet, you're never gonna get

To play that rock & roll

Why is that?

You're kinda country, a little bit old?

That hurts

But your money for nothin'

And your chicks for free

Well, them groupie girls

Ain't what they're cracked up to be

Well, not all of them anyway

Well, I'd really like to find out

For myself, don't you know

I've had a kind of quiet life

Down here on music row

Oh, I know

Well uh? like a man, what do you think?

Man, I don't know

I really think that I can make the grade

Daddy-o, Daddy-o

There'll be some changes made

I think I was sharp there

Just play one, just play

Yeah

You've played before

Watch it, watch it

Stand back boy

Well, I'd really like to find out for myself

Don't you know, 'cause

Like I said I've had a sheltered life

Down here on music row

I don't believe so

Well, what? What do you think Mark?

I don't know

I really think that I can make the grade

There'll be some changes

Now listen to this

I'm gonna play some rock and roll

There'll be some changes made, yeah

There'll be some changes made

Now let's all play

Anybody hurt?

I learned this at summer Bible school

Well, I never could trust a saint

I'm only a part-time saint

Pretty good but you're no Mark Knopfler

What about that one there?

Not all that bad

I like that

I like that

Don't make me look bad now

Don't make me look bad

Respect for your elders

There'll be some changes made

Het liedje luisteren doe je hier: https://link.tospotify.com/oslEekBkQbb

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

[hildeshongarije]

Buitenkeuken

Zondag  19 april 2020

Terwijl in België er over gedacht wordt hoe en wanneer de regels kunnen versoepelen, wordt het hier in Hongarije alleen maar strenger.  In Tesco of OBI  de boodschappen doen moet via aparte in- en uitgangen.  Compleet van elkaar gescheiden, echt …met paletten met stenen of zakken zand … je komt er niet doorheen .. de omweg maken is de boodschap.  En aan Lidl of Penny en Spar stat een controleur die je leeftijd even nakijkt.  

Maar wij zijn dus wel de planchetten voor de muur van de buitenkeuken gaan halen.  Eerst twee pakketten, zodat we kunnen zien wat het geeft. Maar eerst panlatten vastschroeven in de muur.  Beneden is dat geen probleem, dan kan ik wel helpen op het trapladdertje.  Maar eens er op een gewone ladder gestaan moet worden … nee dank je wel.  Dus moet Luc zijne plan trekken….

Dan de planchetten vastmaken, de elektriciteit netjes in een kabelgoot leiden en daarna weer verder met de bekleding …  De resultaten van de eerste dag mogen er zijn … we zijn tevreden …

Terwijl Luc de hoge latten vast maakt, kan ik me even bezighouden met de hondjes.  Xena is een ruwhaar en moet dus geregeld getrimd worden.  De haren die los geraken, maar niet uitvallen, veroorzaken heel veel jeuk.  Lekker plukken, brengt haar helemaal in extase!  Maar ook de anderen staan aan te schuiven voor een beurt.  Want dat staat garant voor een lekker hapje hé!

De oude vuurplaats is dus helemaal weg … en de nieuwe plek is al gekozen.  We hebben de driepikkel al uitgezet en voorlopig de bogracs (kookpot) erin gehangen.  Zo zien de hondjes al dat er iets veranderde!  Maar Thor vindt dat nu net de ideale rustplek!!!!!

De kalsfshoefjes waren helemaal uitgeput.  Dus hebben we nieuwe besteld … online … nog zo makkelijk en weinig gevaar voor besmetting. In drie dagen tijd netjes aan de poort afgeleverd!  De hondjes zijn helemaal blij!!!!!  En wij hebben weer een voorraadje voor enkele maanden!

Vanmiddag … ja op zondag mag het al wat specialer zijn hé … staat op het menu: ‘ scampi’s diabolique. Helemaal zeg gemaakt door chef Luc. Ik pelde scampi’s, hij haalt dat bittere maag-darmkanaal eruit en maakt een verrukkelijke saus!  Om duimen en vingers van af te likken!

Wat opvalt is dat een boeketje tulpen uit de eigen tuin zoveel langer mooi blijven in een vaasje. Logisch wel natuurlijk.  Hier worden ze vers gesneden en meteen in het water gezet.  Hoe lang staan ze in de winkel al te wachten tot jij ze koopt?

Voor de rest is mijn ventje helemaal happy. Verspenen van tomatenplantjes, komkommer, courgette, artisjok, basilicum, …. Als hij maar met zijn pincetje bezig kan zijn!!!!

We kregen gistenavond bericht dat de camper helemaal klaar is … nieuw motor erin en helemaal nagekeken. Fantastisch!!!   Nu nog de vraag hoe we hem hier kunnen krijgen … Dus morgen ambassade bellen, de garagist gaat de douane contacteren … Hopelijk kunnen we dinsdag aan de grensovergang wisselen met de vervangwagen!!!!

[offtoljubljana]

118. Het regent pijpenstelen.... in Animal Crossing

18/06/2020

Zo, herinneren jullie dat deze week zeer regenachtig hoorde te zijn? De laatste twee dagen hadden zeer goed weer. 

Ja. De laatste twee dagen. Gisteren is niet echt belangrijk. Merengue is ingetrokken.

Maar ze had geen goed weer.

Gisteren heb ik de hele dag in mijn pyjama gezeten, want waarom ook niet? Dinsdag was al druk genoeg. Ik heb ook Sociologie weer opgepakt nadat ik twee chill dagen heb gehad. Ik moet terug in de flow komen, want ik heb Sociologie 2 maanden laten liggen om te focussen op de andere vakken.

De andere vakken zijn nu voorbij (op de RU vakken na), dus hier ga ik weer. Oh damn, ik heb hier echt geen zin in. Ik ga de hele tijd tussen twee mindsets heen:

“Ik ben zo ver gekomen, nu moet ik het wel afmaken!”

vs.

“... als ik de rest gehaald heb, dan hoef ik dit vak niet meer te halen.”

Ik probeer me vast te houden aan de eerste mindset, maar aan de andere kant wil ik ook gewoon de laatste maand gewoon chillen zonder dat boven mijn hoofd te hebben hangen.

Gelukkig heb ik het rustiger dan bij Jonathan.

Maar ja, het einde komt eraan. Roni, één van de Finse dudes, is terug naar Finland gegaan. 

Dus gisteren was chillen en studeren en verven.

Soms moet je even verf swatchen. In de avond had ik ineens de neiging om de film Love, Simon te kijken en het leek erop dat het universum me hoorde, want toen kwam ik erachter dat Love, Victor online stond. Love, Victor is een spin-off van Love, Simon, dus met nieuwe personages, maar in dezelfde setting. Dus daar ging mijn avond. Ik heb tot half 2 s nachts Love, Victor afgekeken en het was goed, maar ik heb ook best veel scènes met side-characters overgeslagen. I just didn’t care.

Aan de andere kant heb ik de scènes van Victor in New York met Blue en Simon inmiddels 5 keer gezien. 

Dus ja. Love, Victor? I do recommend, maar er was te veel focus op de bij personages. Ze waren niet slecht en de storylines waren oké, maar er was zoveel drama en ik wilde gewoon op Victor en zijn verhaal focussen. 

Woensdag was dus chill dag. Op donderdag (vandaag) werd ik relatief vroeg wakker en het regende weer op Animal Crossing.

Maar buiten dus niet. Huh. Alsnog, het zou keihard regenen, maar de zon was heel fel. 

Ik ging verder met Sociologie en ik ben bijna klaar met mijn kritiek over QAI/CEE, maar ik moet nog maar één deel schrijven. Raad eens wat? De fucking conclusie. 

Rond 15:00 besloot ik dus om naar de stad te gaan voor Open Kitchen. Ik nam de city bike, want nu dat mijn fiets gestolen is, heb ik een jaarabonnement op de city bike genomen. Het kost 3 euro voor een jaar en ik had het nooit eerder gedaan, want ik had al een fiets!

Hah.

De city bikes zijn zeer oncomfortabel, maar er was ook een ander ding. Het irritante gedeelte is dat er soms geen fiets beschikbaar is. Ik kwam aan op de fiets plek en een vrouw pakte de laatste fiets.

Gelukkig kwam er 5 minuten later een nieuwe bij, maar ik woon bij een station dat veel gebruikt wordt. Ik nam dus die nieuwe laatste fiets en ik reed naar het centrum en het was zo warm. Het was niet eens zo warm op dinsdag. In het centrum zie je hoe warm het is op een paar schermen en het was dus 26 graden en felle zon. Het was zo warm dat zelfs de stenen in de schaduw zeer heet waren.

Ik kwam dus aan in het centrum en ik zag al heel snel dat Open Kitchen er niet was. Ik was verbaasd en ik was even bang dat het toch woensdag was, maar nee. De site van Open Kitchen gaf me een antwoord: Open Kitchen was geannuleerd wegens het slechte weer.

Uhhhh.

UHHHHH.

Ik begrijp waarom, want op maandag was er dus een zeer slechte weersverwachting voor vandaag, maar uhhhhhhh.

Dan maar plan B of C. B was die poffertjes. C was McDonald’s kipnuggets. Ik besloot om eindelijk die poffertjes maar te nemen. Nou, cash only. Ik had al besteld, dus ik rende snel naar de ATM. Na vijf maanden ben ik nog steeds niet gewend aan dit cash gedoe. In Nederland zou ik zelfs 50 ct. pinnen (en dan zeg ik vaak: “kan ik deze hele 50 cent pinnen?”), maar hier is er veel cash. Ze gebruiken hier ook nog 1, 2 en 5 centjes. Ik had namelijk mijn kleingeld uit mijn beurs gehaald om te kijken of ik het kon betalen, maar nee en er zijn zoveel bronzen muntjes.

Goed. Poffertjes met poedersuiker, warme witte chocolade en aardbeien:

Dit heb ik willen proberen voor zo lang en hier is mijn “review”: het was goed, maar het was te duur. Het kost extra om toppings te nemen en ik had twee toppings. Het kostte €5 in totaal en het was echt lekker en ik was ook verbaasd dat de combinatie van poffertjes, warme witte chocolade en aardbeien zo goed was. Het vulde niet. De poffertjes waren heel luchtig en het was €5. Is dat duur? Ik kan me oprecht niet meer herinneren wat de normale prijzen in Nederland zijn (maar ik weet zeker dat bijv. een flesje cola in Nederland duurder is dan hier), maar ik denk dat het duur is voor Slovenen.

... hoeveel kost een flesje Coca Cola van 500 ml in Nederland? 

Ah, volgens Google is het €1,45 bij de Spar. Hier is het 69 cent bij de Spar. Nice.

Maar oké. Puffy L’il Pancakes. Het was het lekker, maar het was het niet echt waard. Het is meer Instagram worthy, dan voedsel worthy. Mam kan het waarschijnlijk goedkoper doen. 

Dus ik had nog steeds honger. Dit was geen satisfying lunch en er liepen mensen rond met fruitsmoothies, dus daar had ik ineens zin in. Ik ben normaal niet zo’n smoothie persoon, maar het was mega warm en een koude, fruitige smoothie klonk goed.

En ik weet dat het ook geen geweldige lunch is, maar fuck it. Ik wist echt niet waar ik een smoothie hier moest halen, maar ineens had ik het idee om naar de Maxi Mercator te gaan en dat is gewoon een grote ondergrondse Mercator supermarkt in de fancy Maxi shopping centre. Ik ben er niet meer geweest sinds voor de lockdown. Je kan het vergelijken met de Albert Heijn XL of die mega grote Jumbo in het Maankwartier.

De verse fruitsmoothies stonden meteen voor mijn neus, maar ik keek er overheen, dus ik heb eerst 10 minuten door die hele supermarkt gelopen voordat ik weer bij de ingang kwam. Ik nam mijn aardbeiensmoothie mee naar het universiteitsplein, aangezien dat park dus nu een beetje mijn fave plek is geworden, en het was gewoon warm. In de schaduw was het te doen.

Oh en toen kwamen er 5 politieagenten om een dronken man te arresteren. Wat een dag. Na een tijd nam ik mijn smoothie mee om rond te lopen en ik kwam weer terecht op het plein waar ik mijn poffertjes at. Een kindje zat belletjes te blazen.

Rond 17:00 ging ik terug naar huis en uh ja, ik heb 2 uur op Animal Crossing gezeten om een flower field te maken. En toen moest ik helaas koken, want er was dus geen Open Kitchen.

Shit.

[zielsvlucht]

24/01/2021

Ik geef het soms niet graag toe in deze moderne wereld, maar ik ben christelijk. Ik geloof dat er een kracht is, een God, machtiger dan heel de schepping tezamen, die met ons in zit. Het klinkt misschien belachelijk voor velen, maar ik verzeker je dat het geloof in God eigenlijk juist heel logisch is. Het ziet er gewoon niet zo favorabel uit onder de microscoop. Net zoals de omvang van de sterrenzeeën van de kosmos absurd klinkt, als je je hele leven met je voeten aan de grond vast plakt.

Veel mensen die ik ken geloven in de wetenschap. Ik ook. Voor de treinen en de auto’s te doen rijden. Voor de vliegtuigen in de lucht te houden en mijn internetverbinding mogelijk te maken. Voor ziektes te bestrijden, bosbranden te stoppen, mensen te redden... Maar ik geloof niet in de wetenschap voor visie of wijsheid. Er is iets leugenachtig aan wetenschap. Niet een opzettelijke leugen, maar iets dat we snel vergeten: dat we maar mensen zijn. Met behulp van wetenschap proberen wij de wereld te begrijpen in zijn meest absolute termen. De vraag die ik me dan stel is of we dat überhaupt wel kunnen. Begrijpen we echt hoe de kosmos kolkt? Of maken wij vooral onszelf dat wijs? Het is bijna alsof wij met de wetenschap ons voordoen als iemand anders. Als iets niet menselijks, iets veel slimmer en logischer dan wij. We proberen om met wetenschap geen mens meer te zijn en dat vind ik een tikkeltje roekeloos.

Wat wij leren uit de wetenschap is van onschatbare waarde, maar het leidt vaak tot de illusie dat we alles begrijpen en alles kunnen. Het geeft ons een vals zelfvertrouwen. Iedereen die ik ken die van wetenschap houdt, is ook overtuigd dat men ooit andere planeten gaat koloniseren en uiteindelijk het hele melkwegstelsel gaat bevolken. Ik ben sceptisch. Dat idee helpt misschien de echte wetenschap te stimuleren, maar in mijn ogen is het eerder sciencefiction dan wetenschap. Het is niet dat die planeten daar niet zijn. Het is niet dat wij er niet zouden kunnen geraken als we het echt wouden. Het is niet dat we die werelden, of onszelf, niet genoeg zouden kunnen aanpassen om er te leven. Een ander ruimtewezen ergens ver weg kan het zeker doen; de melkweg bevolken.

Maar ik denk niet dat wij het kunnen. Niet omdat we het vermogen niet hebben maar omdat de mens niet de juiste ziel heeft. De mens is maar een mens. De mens wil op de Aarde staan. Gaan wandelen in het park. Netflix kijken. Handel drijven. Zijn kinderen grootbrengen. Zijn hond strelen. Naar de regen luisteren. Aan kampvuren zitten. Verhalen vertellen. Verhalen maken. Lachen. Dromen. Zelfs wanneer de mens de ruimte in wil is het voor onrealistische, dromerige doelen. Mensen willen naar Mars om het te koloniseren; mensen willen naar Mars om van Mars weer een Aarde te maken. Maar de Aarde is er al en ze is prachtig. Hoeveel gedesillusioneerde generaties van zielige volkeren gaan daar op Mars moeten zwoegen vooraleer Mars uiteindelijk Aarde wordt? Zou de mens niet al lang opgeven tegen dan? Als de kolonisten zelf niet opgeven dan zeker wij, de aardelingen met onze voeten op de saaie grond. Wanneer het volk hier wat wijzer wordt en uiteindelijk beseft dat Mars koloniseren betekent dat mensen in holen onder de grond moeten leven in een radioactieve stofwoestijn, stoppen ze misschien ook met er geld tegenaan te gooien.

Of misschien blijven ze dromen. Dat kan ik hen niet kwalijk nemen, maar aan de andere hand is dat juist het spijtige: dat mensen op Mars wegkwijnen zodat wij kunnen verder dromen. Nee ik geloof niet dat de wetenschap alleen ons kan wijs maken. Christendom alleen ook niet. Ik denk dat wijsheid juist uit wrijving komt. Zoals de wrijving tussen wetenschap en religie. De wrijving tussen vooruitgang en ethiek. De wrijving tussen liefde en haat. Wijsheid komt uit ideeën en overtuigingen die beproefd worden. Misschien ben ik daarom nog steeds gelovig in deze moderne wereld: zodat ik twee concepten kan hebben in mijn hoofd die helemaal niet overeen komen. Zodat ik uiteindelijk ze allebei wel moet negeren, om dan zelf mijn conclusies te trekken. Zodat ik mijn eigen koppige ideeën kan hebben, te groots voor de wetenschap en zelfs te groots voor God.

En ik heb het liever zo. Eugenetici hebben al hele volkeren uitgemoord in de naam van de wetenschap. Homofoben blijven tot op de dag van vandaag minderheden wegcijferen in de naam van God. Laffe mannen verwijzen naar biologie om de onderdrukking van vrouwen goed te praten. En ruggengraatloze sektes overtuigen tieners om zichzelf op te blazen voor heilige glorie.

Ik voel me veiliger voor de invloed van dat soort mensen. Geen enkele idioot met een diploma kan mij onzin wijsmaken door wat verwarrende wetenschappelijke termen af te ratelen. Geen enkele klootzak in een jurk kan mij onzin wijsmaken door mij stukjes Bijbel te herkauwen.

Althans dat hoop ik. Ik blijf ook maar een mens. Ik wil ook de sterren zien. Ik wil zo graag de sterren zien. En ik vrees ook voor onze zielen. Ik hoop dat alle mensen diep van binnen goed zijn. En ik droom. Ik droom elk uur van elke dag.

[gewoonkarin]

Hé, de manier van berichten plaatsen is veranderd. Bah. Er verandert al genoeg. Geen titel nu. Ik weet niet hoe dat moet nu. Wat zou de titel zijn? Iets met verven, corona en alle dagen hetzelfde. Nee. Dat is niet echt zo.

Alle dagen zijn anders. En hetzelfde. Andere berichten. Betere berichten. Minder mensen op de ic bijvoorbeeld. Maar ook berichten waar ik van schrik. Drukte bij ikea bijvoorbeeld. Hoe dan. Ik kom niet ver buiten onze gemeentegrens. Enkel naar het kleine moedertje van mijn lief om boodschappen te brengen. Nog steeds de afstand aanhouden. Zelfs met haar verjaardag niet naar binnen.

Jongste liefje vroeg zich dat toch af. Waarom zoveel mensen niet doen wat gevraagd wordt. Afstand houden is met name een probleem voor de "kwetsbare" ouderen. Gek genoeg zijn dat de mensen die hun kar laten staan om achter jou langs toch die kip te pakken. Meer dan eens heb ik de neiging om ze dan toe te schreeuwen. DEZE IS VOOR JULLIE. Hoe kun je weten of ik wel of niet iets bij me draag. En dan later zeggen dat ze het in de supermarkt hebben opgelopen. JA, OMDAT JE GEEN AFSTAND HOUDT.

Nee, ik ga nu nergens op de koffie. Nu even niet. Nee, ik neem de liefjes niet mee om boodschappen te gaan doen. Eén is geen drie.

Kleine frustratie. Kan wel eens. Op de tuin is afstand geen probleem. Een koolmeesje nestelt in een nestkastje hier. Fijn, op afstand.

De mens denkt groot te zijn, belangrijk, alwetend. De mens is nietig. Een zoogdier. Een zoogdier dat zelfs de basis van het zogen is verleerd. De mens denkt alles te kunnen maken. Helen. Herstellen. De natuur overwint. Altijd. Respect hebben en houden voor onze aardbol. Dat zou al veel goed doen. Respect voor elkaar. Deze tijd zou verandering moeten brengen. Inzichten. Wat dichter bij jezelf komen. Accepteren dat het nu is zoals het is. Ook dat je zelf een rol speelt in dit drama.

Blijf thuis of let op de afstand. Een applaus voor de zorg, vlaggen uithangen en daarna een middelvinger opsteken naar diezelfde zorg gaat niet werken. Geen tweede golf graag.