#Oranje river

[logi1974]

Augrabies Falls in full flood

[57sfinest]

i wanted to look at the symbolism of the ocean in disco elysium because it features so prominently in the setting. insulinde being an isola comprised of islands, martinaise as a port town financially anchored by its ocean trade. the divisions brought by water that we see in the geography: how the canal separates the working district of martinaise from the even poorer, commerce-less village-- how the river esperance separates the worst ghettos of revachol and jamrock from the more rebuilt and financially stable districts-- how, for example, lilienne looks across the bay of revachol to the wealthy district of la delta, a poignant moment of separation between someone desperately poor and the towers of wealth built out of the ruins of revachol. we see water, and often the sea specifically, acting as a divider in various contexts. 

the ocean of time and distance that separates dora and harry, that separates klaasje from oranje:

then, further into the idea of the ocean as representative of time: in various contexts i see the ocean as representing the past. memory residing under the waves, and each of us living above water-- in the present-- but often still helpless to the tides when we’re not careful. to me this is cemented by the implication that the pale is commonly theorized as an *outer ocean* (juxtaposed with harry’s introspective skill, inland empire!!): the pale is the past, and if the pale is seen as an outer ocean, then right there is a tangible connection between the two. memory and the past as an ocean, dangerous if you don’t respect its power, but ultimately navigable. there is frequent reference made to the fact that the bombed ruins of martinaise are sinking or lost into the ocean, lost to the past, now only memory. 

and harry, who is living in the past and being consumed by nostalgia like a rot, drives his car into the ocean. harry’s badge, which is conflated with his identity in the aftermath of his amnesia, was underwater before he pulled it from the car: until he got it, his entire identity was lost with his memory in the past. klaasje’s documents, too, presumed lost to the ocean, a loss of who she was or claimed to be (until you meet the phasmid). lilienne’s husband was lost to the waves, and in the same lines she’ll dismiss your concerns-- he’s in the past now, she’s really not too upset. the cleaning lady, abandoned by the world, who has only her own memories for company in her sea-beaten room. in the context of ruby’s near-suicide in the shack, how inland specifies how the “waves had calmed” as she put the gun away: ruby distancing herself from the past that she thinks is chasing her to form a better plan. the working-class husband, who, had his corpse fallen through the boardwalk into the ocean, would have been lost to the past, living only in the memory of billie and their daughters.

for me, the final dream had some of the heaviest but most subtle inclusions of the ocean symbolism. it’s brought on by looking into the ocean around the seafort and takes place under the ocean somewhere. even before the dream, dora is alluded to in the context of the sea. she moved across the ocean and now, to him, she’s lost under it. she’s trapped in his memory.

where we see things half-submerged or partially oceanic, we see a bridge between the past and the present being represented. something partially lost to the past but still with a foot in the here and now. harry’s half-sunken car, in part a representation of his career: part of his past, yes, but still very much in his present. one of the primary spiritual practices we hear of is the volta do mar: originally a palefarer’s practice to keep them grounded in an onslaught by the past, and its meaning is *return from the sea*. when harry tries to turn back time, he wants to go back to a time when the sun had not yet sunk into the sea-- when the light in his life didn’t reside solely in the past.

also in this context, something that really struck me was how harry will sometimes think of himself in the context of the sea. first is the sea monster thought, brought about by the broken plaza: him as a creature submerged in the past, terrorizing the present. and seafaring brought up to represent a kind of compromise between living in the present and acknowledging the draw of nostalgia. even joyce in her limited knowledge of harry compares him to a “half-submerged ruin”. and when harry is prompted into introspection by the dros predicament, inland empire becomes the *inland sea*.

and i really want to make a final, individual point of this. the whirling-in-rags music is sea power’s song “fire escape in the sea”. there is an explicit reference made to the song by shivers as well, and i think the choice of this song is very intentional. the whirling-in-rags is where harry forgot his whole life, the whole world, and it’s where he wakes up and begins to piece it all back together. the whirling-in-rags is harry’s fire escape in the sea. his bridge between his past and his present, his last-ditch attempt at escape from the tortures of his subconscious. 

(this is by no means exhaustive, there are a lot of other moments where the sea comes in, but i included the moments that spoke to me most. you’re welcome to add your own!)

[equinooxe]

tagged by @rizaposting en @ftmrizahawkeye

Last song: bunch of different songs by seimuc! Thanks summoningsalt for cool music

Colour: oranje :3

Last movie: I do not remember watching any movie at all in the past year... I have no plan to watch any either. I am very boring.

Sweet, spicy or savoury: Reeeeaally depends on the mood. All can be good. However eating snacks is not worth the hassle with the braces + brushing + flossing all over again :(

Relationship: lost cause (perma-single).

Current obsession: mentour pilot youtube channel. A pilot from the industry explaining plane crashes on a more technical level. Can be understood by non-pilots too. It's serious topics, but very respectful and not as over-sensationalised as some other documentaries on these types of engineering failures/human errors.

Last googled: minecraft zoom mod fabric <- patiently waiting for optifine to release for 1.21 and trying to patch the gap in the meantime...

Currently working on: I am trying to find a large enough continues mesa biome to build my spaghetti western cowboy minecraft base. The mesa I found has so many rivers and oceans cutting through, there is not much good building space... The search goes on.

tagging @colorousme @marsuro @back-in-a-bit

[2023-512danielleheystek]

T.S.B. Experimentation:

Attempt #1:

I made a spread where I showcased my typeface using different fonts and sizes on different words/sentences. I made one letter in each row green to form the word "oranje", relating to my river from pepeha "Oranje Rivier".

Reflection: It feels a bit scatterned. I could refine it more. Use my grid better.

Attempt #2:

I refined attempt #1 using my grids better.

Reflection:

This spread looks cleaner than attempt #1. I might want to change the placement of my font name and size. I'll play around with that a bit more. Maby make the font name and size a bit smaller.

Attempt #3:

I changed the placement of the font name and size.

Reflection:

The spread looks more balanced with this placement in comparison with with attempt #2. I like this spread a lot and am thinking of using attempt #3's layout.

Attempt #4:

I changed the font name and size placement to the middel.

Reflection:

I like the spread. I just don't want to use it, because it might look funny when I fold the pages and may not be super legible.

Attempt #5:

I changed the font name and size frames to a smaller font size. I also saw after one class that the "pt" comes after the number, so I changed that.

Reflection:

The smaller font and size frames works better, the attention is then on the words and not the font name or size. I like this attempt (#5) the best.

[soopsiedaisies]

Heb ik ook! Direct de neiging om oranje vlaggetjes op te hangen! Als we het over snert hebben. Ik vind eigenlijk dat de klm naast stroopwafels ook iedereen een kopje snert moet aanbieden, wordt vast een grote hit! Ben trouwens ook helemaal kwijt of wij wel een typisch zomer gerecht hebben? Stamppot en snert etc zijn eerder winter voer in mijn beleving?

Also! Als je toch de ask game aan het doen bent... 1, 2 en 29?

I also think that a national tradition that might seem strange for outsiders would be our high school graduation tradition? The one where we fly the national flag and hang the schoobag of the graduate from it. I don't think they do that anywhere else, but I could be wrong about that

Ik krijg af en toe spontaan het Wilhelmus in m’n kop. Vreselijk. En de snert—geweldig idee! Iedereen wordt happy van erwtensoep denk ik. Met geroosterd bruin brood op een paar mijl hoogte. Perfect. Het hele vliegtuig ruikt gelijk naar een kringloopwinkel.

Typisch Nederlands zomervreten is 100% stokjes of hamburgers op de barbecue, met pindasaus en voorgesneden stokbrood (bonuspunten als er ook komkommer en kruidenkaas is). En zo’n salade in aluminium wegwerp bakken die je bij de slager kan halen (of in een wit plastic emmertje). Dat dus, of groentesoep met vermicelli. Of aardappelen met jus, gekookte boontjes met nootmuskaat, en een gehaktbal, want da’s jaar-rond denk ik.

And also!! Yeah!! I can’t believe I fully forgot hanging up your bag with the Dutch (or your province’s) flag after graduating. Maybe Prinsjesdag as well? And circle-birthdays with a nation-wide set schedule and rules my beloathed.

De Ask Spel:

1. favourite place in your country?

Groningen. I went to uni there (as did a large part of the country) and it has an incredibly special place in my heart. Absolutely lovely city to live in.

To be a little more ‘exact’, the Folkingestraat in the direction of the Vismarkt.

2. do you prefer spending your holidays in your country or travel abroad?

Abroad! The weather is shit 9 out of 10 times! I will go to at least the south of France even if it kills me! Give me heat and a good baguette and I will be happy! But if I see other Dutch people I will shrivel into a shrimp of shame.

29. does your region/city have a beef with another place in your country?

It’s a region in Europe of course we do.

In order of importance: the village 5km away, the city 10km away, the province next door (Groningen), the provinces below the rivers, and Holland in general. You’ll never guess which part of NL I’m from 🫡🫡

[ricounterwegs]

Namibia - I

Irgendwie ist natürlich jede Reise meist sehr schön und etwas an das man sich gern zurückerinnert. Die Reise in den Südwesten Afrikas – Hauptsächlich Namibia, aber auch etwas Botswana und für einen Tag Simbabwe – wird sicher einen ganz festen Platz in meinem Erinnerungsschatz behalten. Dafür sorgte neben der bezaubernden Landschaft – insbesondere die karge unwirtliche Wüstenlandschaft - auch die allgegenwärtige Tierwelt und vielleicht im Besonderen Daniel und mein gewähltes Fortbewegungsmittel. Nach längerem hin- und herüberlegen buchten wir relativ kurzfristig – erst eine Woche vor dem Start der Reise - von einem normalen Mietwagen zu einem Allrad Toyota Hilux mit Dachzelt um. Mit rund 1800€ für 19 Tage war dies kein Schnäppchen, aber stellte sich am Ende doch als die richtige Entscheidung heraus. Zum einen waren wir was Schlafplätze betroffen hat sehr flexibel und zum anderen eröffnete uns die Geländegängigkeit durch Allrad und die hohe Bodenfreiheit einige sehr schöne Fahrtstrecken. Nun aber zum Reiseverlauf: Eine der wenigen internationalen Flugverbindungen nach Namibia geht glücklicherweise über Frankfurt, wovon wir einen halbwegs angenehmen Nachtflug mit Eurowings nach Windhoek bekommen haben. Angekommen im namibischen Sommer wurden wir von unserer Mietwagenfirma (Asco) vom Flughafen abgeholt und nach Windhoek gefahren. Es folgte eine sehr professionelle und ausführliche Erklärung des Autos. Neben zwei 80 Liter Dieseltanks, verfügte unser Auto über einen Kühlschrank, einen Wassertank und natürlich über das Dachzelt. Es wurde uns ausführlich erklärt welchen Reifendruck wir beispielsweise bei welchem Untergrund nutzen sollten, wie wir zwischen den verschiedenen (Allrad-) Getriebeübersetzungen wählen können, wo sich Ersatzreifen verstecken und wie diese demontiert werden können und natürlich wurden wir in die Geheimnisse des Auf- und Abbaus des Dachzeltes eingeweiht. In einem der großen SPAR-Supermärkte füllten wir gleich Essen und Trinken auf und fuhren dann zunächst entlang einer großen asphaltierten Straße in den Süden Namibias. Erstes richtiges Ziel war der Fish River Canyon.

Dies ist einer der größten Canyons der Welt und wird je nach genauer Definition oft als weltweit zweitgrößter Canyon beschrieben. Für mich besticht er besonders durch seine Lage inmitten einer einsamen und kargen Landschaft. Sehr schön fand ich zudem, dass wir nahezu keine anderen Touristen - und somit in diesem Fall auch Menschen - vor Ort gesehen haben. Am kommenden Tag führte uns die Route weiter entlang des einzig permanent mit Wasser gefüllten Flusses von ganz Südnamibia – dem Oranje River. Dessen Verlauf entlang der südafrikanischen Grenze folgten wir ein ganzes Stück, bis wir schließlich wieder etwas nördlich in das beschauliche Atlantikörtchen Lüderitz fuhren.

Dies ist weit und breit mit rund 13000 Einwohnern die größte Siedlung der Region. Sie ist ausschließlich vom Atlantik und der Namib (Wüste) umgeben. Das Meer ist leider in ganz Namibia durch die von der Antarktis kommenden Strömung sehr kalt und lädt nicht wirklich zu baden ein. Große Teile der Stadt sind in der relativ kurzen deutschen Kolonialgeschichte im Stile der wilhelminischen Kaiserzeit (Jugendstil) gebaut. Allein die Fahrt durch die Wüste nach Lüderitz hat mir schon außerordentlich gut gefallen. Wir unternahmen auch einen Ausflug in die nahgelegene ehemalige Minenstadt Kolmannskuppe. In dieser Geisterstadt konnten wir bei einer Tour noch erahnen welchen Reichtum die Diamantenfunde in dieser trostlosen und lebensfeindlichen Region ermöglichten. Fast alle Güter – einschließlich Süßwasser – mussten zum Beispiel aus dem fast 1000 km entfernten Kapstadt herantransportiert werden. Die Route führte uns nach Verlassen von Lüderitz und dessen Umgebung weiter nördlich entlang des Randes der Namib. Das heißt es blieb karg, einsam und wir bewegten uns fast ausschließlich auf Schotterstraßen. Unterwegs besichtigten wir das recht abgelegene Schloss Duwisib und verbrachten auf der Weiterfahrt gen Norden etwas Zeit in der Kwessi Dunes Lodge. Wie wir im Nachhinein feststellten, kostet dort eine Übernacht meist gegen 1000€. Dies ist bei deren besonderen isolierten Lage aber auch schon fast etwas nachvollziehbar. Die Lodge ist mitten in einem Nationalpark am Rande einer Dünne und bietet in dieser staubtrockenen Gegend einen Pool und ein Wasserloch an dem viele Tiere den ganzen Tag beobachtet werden können – ein wirklich wunderschöner Ort. Endziel dieser Etappe war Sossusvlei. Die im Herzen der Namib befindlichen Dünen zählen zu den größten der Welt. Eine atemberaubende Fahrt nach Sossusvlei sowie zwei schweißtreibende Besteigungen der Dünen bleiben hier sicher in Erinnerung. Das Highlight ist sicher das Deadvlei. Dort stehen ca. 600-700 Jahre alte Überreste von Bäumen, welche einen starken Kontrast zu den Dünen bilden.

[uyesurana]

quartz from oranje river namibia

[gekruidengeroerd]

Till we meet  at the next crossing in Lapland.

   Annanais Nin duwt in de nachttrein van Stockholm naar Abisko met een snelle beweging het grote ronde montuur van haar bril iets omhoog. Française 21 jaar werkt in een hotel en is voor het eerst van haar leven alleen op reis. Lapland als bestemming. Reist met de trein, vind haar mobiel niet belangrijk. Probeert geen plastic te gebruiken en neemt de wereld met een gretigheid en een enthousiasme in zich op waar we alleen maar jaloers op kunnen zijn. Zomaar één van onze mede passagiers in de trein op weg naar Lapland.    Springend, rondjes rennend met de armen zwaaiend, half elf ‘s avonds op het meer bij Abisko. De lichtshow kan ieder moment beginnen. Witte boog van licht aan de horizon begint te bewegen. Flarden bewegen zich beschenen door de maan en dansen door de lucht. Na een half uur houden we het niet meer en lopen, ons telkens opdraaiend, terug naar het hostel en zien het Noorderlicht achter de berkenbomen verdwijnen.    Twee knieprotheses, een kunstheup, vier zeventig plussers en vier vijftig plussers zoeken hun weg over de winter-trail, de Kungsleden, van Abisko naar Abisko Jaure. Zo’n vijftien kilometer wandelen ze met hun sneeuwschoenen langs de rivier door berkenbossen en over meren met af en toe een verdwaalde den langs de kant. Des te ouder des te kleiner de rugzak. Rugzakken gevuld met noodzakelijke warme kleding en gedroogd eten voor vijf dagen. Pootafdrukken van poolvosjes, sneeuwhazen en veelvraten verdwijnen tussen de bomen. 

Delen onze hut met Duitsers en Italianen en gesprekken bereiken het niveau van het wel of niet instellen van een plasemmer met of zonder deksel. Hoe poets je je tanden en waar vind je in het donker de container terug waar het afvalwater in moet. Rollen door de sneeuw als we uit de sauna komen en moeten lachen als we in de verte nieuwe gasten, dik ingepakt op ski’s aan zien komen De waardin van de hut heeft een zwak voor onze enige manlijke deelnemer en heeft iedere dag nieuwe speciale aanbiedingen voor hem. Blauwe bessen soep, rozenbottelsaus heerlijk voor in de havermout. In de nacht wordt er anticiperend geplast. Als iemand op staat om warm ingepakt, buiten is het immers min twintig, met een koplampje op zoek gaat naar het toilet, volgen er vaak meer. Om maar één keer de kamerdeur te laten kraken. Het blauwe touw van de water emmer hangt bevroren in bochten op het ijs. We laten de emmer volgens de instructie in de put vallen en houden het touw vast. De emmer een duwtje nageven met de schep om deze onder water te duwen helpt. In rap tempo loopt de emmer vol en trekken we deze voorzichtig naar boven. Gieten het door een oranje trechter in een jerrycan en moeten af en toe met onze blote handen stukken ijs verwijderen die de trechtermond verstoppen. De sneeuw witte hond als jerrycan is bijna niet te zien als we haar aan het touw achter ons aan naar huis trekken. Drinkable rivers, wat een genot om hier water uit het meer te kunnen drinken. Punniken ‘s avond bij kaarslicht of staren ons blind op een sudoku. Er zijn slechts twee velletjes meegenomen want iedere gram telt. Over de meegenomen wortels en tomaatjes wordt niet gesproken.

Spierwitte sneeuwhoenders vliegen twee keer voor ons op. Pootafdrukken in de sneeuw verraden waar ze net nog zaten. Volgen het spoor van de ovale rendier keutels en zien in de verte een moeder met kalf zich over de schuine helling bewegen. De Zweden hebben een speciaal woord voor schuin langs een helling lopen waarbij je ene voet hoger staat dan je anders Go Skrä

’ In de hut maakt een puber met zijn vader en oom zich op voor de volgende etappe. Zijn vader hoopt dat het hart van zijn zoon zich zal openen voor de prachtige natuur van Lapland. De eerste dagen druipt de weerstand van de jongen tegen deze vakantie ervan af. Maar iedere dag zien we hem iets trotser. Zijn kin net iets meer opgeheven als hij zijn rugzak omdoet en op zijn ski’s stapt.

Gaslamp in de keuken brandt. Aan tafel klinkt het gezoem van scrabble, sudoku en de afwas. De waterketel resoneert als een sneeuwtrein die een tunnel in raast. Gebroken bandjes worden gerepareerd met sjorbandjes en sommig mannen moet je niet omhoog willen helpen als ze omvallen in de sneeuw.

Eskimo’s hebben meerdere woorden voor soorten sneeuw. Nederlanders hebben meerdere woorden voor “iets kwijt zijn”. Je kunt de naam van iemand kwijt zijn waardoor Toon ineens Koen wordt. Als je de weg kwijt bent, moet je altijd terug gaan naar het laatste punt wat je nog herkend. Je kunt iets kwijt zijn en het terug vinden. Je kunt nog niet doorhebben dat je eigenlijk iets kwijt bent maar gelukkig heeft een ander het al weer voor je gevonden. Je kunt te snel roepen dat je iets kwijt bent en het binnen een minuut terugvinden. Je kunt iets kwijt raken door het op de verkeerde plek weg te bergen. Denk bijvoorbeeld aan een tandenborstel die ineens in een punnik tasje wordt terug gevonden, of je koplampje in de jaszak van iemand anders. Je kunt iets groots of iets kleins kwijtraken en soms moet je gewoon iets kwijt. Als expeditiegroep zijn we serieus bezig om nieuwe woorden te verzinnen voor de variaties op “kwijt”. We hopen hiermee een gooi te doen naar de eerste plaats in de verkiezing van het woord voor 2020 in de Dikke van Dale.

Op weg naar de volgende hut volgend we lange tijd het meer en klimmen dan rustig tussen de berkenbomen omhoog. Maken onze eigen weg door maagdelijke sneeuw. Meanderen soms, mijden ijzige plekken en gaan dan weer recht op ons doel af. Niets of niemand die het pad voor ons bepaald. Opeens zakt Toon tot zijn schouders in een gat in de sneeuw en kan er onmogelijk nog uitklimmen. Marlies moet op haar knieën om oogcontact met hem te maken. Gelukkig de schep niet voor niets meegenomen. Toon schept zichzelf vrij en wij helpen hem nog een beetje. Klimmen langzaam verder, zakken soms weer tot onze knieën in de sneeuw. Drinken zittend op onze rugzakken thee en zien net op de rand van de boomgrens eland ouders met jong een veiliger onderkomen zoeken. In de top van een dode berk hamert een zwart witte specht. Het is het enige geluid wat niet door de sneeuw gedempt wordt. Als in een oude zwart wit televisie met ingekleurde vakjes van een rode rugzak of muts bewegen we ons door een met Oost Indische inkt getekend landschap. Soms een kei waar de sneeuw van af is gegleden als enig kleur contrast op de vlaktes. Korstmossen, groen oranje geel, zijn als kleuren van ijsbloemen. Spaarzaam gedroogde blaadjes in roodbruin hangen soms nog aan een berk en een enkele hele oude dode berk verbergt wat chaga.

Eindeloze rijen rode kruisen staan als spoorweg overgangen in de sneeuw. Telkens als je denkt de laatste bereikt te hebben verschijnt de volgende. Door het glas van mijn skibril lijkt de wereld donkerder als in werkelijkheid. De bijna volle maan komt op en de heldere Venus wijst de weg naar onze hut Karsavagge Fjälstuga. Behalve de kruisen als richting aanwijzers wijst niets op aanwezigheid van menselijk leven. Leger als hier kan een landschap niet zijn. Stilstaan betekent dat het knarsen van de ijzers onder mijn sneeuwschoenen in de sneeuw even stopt. Het vibreren van de stokken wat af en toe klinkt als het tsjirpen van vogels sterft langzaam uit. Leun met m’n schouders op de hand-vaten van de stokken. Ontspan mijn knieën en hoor de stilte. Zie Toon in de verte doorlopen en richt me weer op. In mijn hoofd tel ik mijn voetstappen maar raak iedere keer opnieuw bij negenentachtig de tel kwijt. We lopen met het weten dat er ergens over vijf kilometer in deze kloof een hut moet staan. Wat als die hut er niet is, en slechts in onze verbeelding bestaat? Guur is de harde wind en weet iedere spleet hoe klein ook tussen mijn bivakmuts en skibril te vinden. Zachtjes begint het ook nog te sneeuwen. Stoppen, niet verder willen is geen optie. De temperatuur zakt vannacht naar min twintig. Het verliezen van een handschoen of een muts als speelbal voor de wind kan dood betekenen. Wandelen tussen leven en dood, kan het niet anders zeggen maakt me zo klein en kwetsbaar en tegelijkertijd zo helder en respectvol naar de besneeuwde bergreuzen om me heen. Dankbaar voor mij lijf die de ene stap na de ander blijft zetten. Als de zee is de sneeuw vlakte in deze kloof. Patronen zijn door de wind in de sneeuw geblazen die ik telkens doorbreek met de bloempatronen die mijn sneeuwstokken in de sneeuw printen. Schuif mijn skibril omhoog, knijp mijn ogen samen en zie ver weg de contouren van twee houten speelgoedhuisjes bij een meer. Leun nu om de drie kruisen op mijn stokken en ga weer door. Beweeg mijn tenen bij iedere stap om ze warm te houden, knijp in de handvaten van de stokken en voel dan mijn vingers langzaam weer beginnen te gloeien. Zwak licht komt door het raam van de eerste hut naar buiten. ski’s staan tegen de dakgoot geleund en een hond blaft. Net als we onze sneeuwschoenen uitgetrokken hebben komt de waardin Lena naar buiten. Zeventiger in een helderblauwe winterjas, tanig, pezig gebouwd, klein van stuk en aan haar puntneus hangt een drup. Zegt dat we door moeten lopen naar de volgende hut en komt met ons mee. Buk me strammer als daarvoor, stap opnieuw in mijn sneeuwschoenen en schuifel  langzaam in de richting van de hut in de verte. IJskoud is het binnen. We zijn de eerste gasten van het seizoen. Lena steekt twee kaarsen aan en wijst op een thermos met aardbeilimonade die ondertussen koud is geworden. Proberen de kachel aan te steken wat na een paar pogingen lukt. Heel erg langzaam warmt de Jotul op. Het is al zeven uur als de laatste expeditieleden binnendruppelen. Lezen de instructie op de pakken gedroogd voedsel en zetten twee liter water op voor de Marokkaanse abrikozen stoofpot met couscous. Toepasselijke maaltijd voor dit moment.

Buiten volle maan en een landschap met een schoonheid waar mijn pen geen woorden voor vindt. Blazen wolkjes boven onze slaapzakken uit en de thermometer bij het raam buiten staat op min vijftien. Wrijf mijn voeten tegen elkaar en masseer mijn tenen om ze warm te maken. Als ze eindelijk warm zijn val ik in een diep sneeuwgat, waar geen eind aan komt, in slaap. Hakken de volgende ochtend hout in een te kleine hut, telkens weer stoten mijn ellebogen tegen de wand, krijgen koude billen op de wc en slepen de jerrycan met water de heuvel op naar de hut. Lena woont samen met haar hond een maand lang in de beheerders hut. De volgende dag als we al weer op weg naar Abisko zijn,passeert ons een sneeuwscooter en een kindermutsje piept omhoog tussen de vachten achterin op de slee. Even koffie drinken bij oma. Vermoeide lijven op de zeventien kilometer lange terugweg naar Abisko. Mijn vermoeidheid bereikt mijn wilskracht wat als een beurse kwetsbare plek is geworden. Er is geen keus om haar niet in te zetten. Stoppen is nog steeds geen optie. De laatste kilometers vallen zwaar en telkens als er een een kilometer af gaat lijkt een andere er weer bij te komen. Tot het tunneltje met de Samie tekeningen  opdoemt. Loop er langzaam doorheen en laat de klanken diep tot me doordringen. Als een zombie zit ik op het bankje in het hostel waar we onze schoenen uit moeten trekken. Tranen stromen over mijn wangen. Had mijn wilskracht niet in willen zetten maar die keuze was er niet. En toch was ze er weer trouw verschenen, net als altijd. Verontschuldig me me bij haar en beloof opnieuw te luisteren als ik wel de keus heb. Fysiek zo moe en met een hoofd leger als leeg slaap ik een droomloze slaap en wordt fit weer wakker.

Met z’n vieren op een slee die bedekt is met vachten. Achter op staat de Deense Christine de bestuurster van de slee en verzorgster van de husky's. Lange blonde haren wapperen vanonder haar wollen muts. Zes husky's staan in de startblokken als Christine de rem losgooit is er niets anders meer wat ze willen dan gaan. Ze rennen langs dennen, langs meren en over vlaktes. Af en toe trapt Christine op de rem om ze een momentje af te laten koelen. Of ze stuurt ze met haar stem, met de lijnen valt niets te remmen. De min vijf graden van vandaag is eigenlijk te warm voor deze dieren voor wie min twintig de lievelingstemperatuur is. De leiders voorop, vandaag niet harder als vijftien kilometer per uur, maar op topdagen halen ze soms wel de veertig. Halverwege bij een tent worden de sneeuwankers uitgegooid en koelen de husky's hun bekken met wat sneeuw. Drinken gezeten op vachten rondom een vuur, thee uit met de hand gesneden berken houten bekers en op een zwarte plaat worden boven het vuur kaneelbroodjes opgewarmd. Zwart geblakerd keteltje hangt aan een haak en schenkt ons later nog eens bij. Christine i23, gaat soms een week lang in haar ééntje met de husky's de bergen in en slaapt in een tentje in de sneeuw. Was in Australië op trektochten met paarden en in Mongolië met adelaars op jacht. Ze is mooi, enthousiast en staat met beide benen stevig op de grond. Bijna te veel van het goede. Maar allemaal zijn we een  beetje jaloers en zouden we een klein beetje als Christine willen zijn.

Tien keer of meer wordt er op het station van Abisko Turiststation omgeroepen dat de trein vijf minuten vertraging heeft. Dan komt ze fluitend het station binnen.

Tussen de ijshotels van Narvik en die in het Noorden van Finland rijdt een taxi langzaam over de met sneeuwduinen bedekte wegen. Achter het stuur de veertig jarige Somaliër Mohamed Ibrahim. Het helderblauwe van de lucht en het wit van de sneeuw worden weerspiegelt in zijn zonnebril. Zomaar één van onze medepassagiers in de nachttrein naar Lapland. Na vijf dagen geen wifi komen Corona en Lesbos wreed binnen. We moeten de neiging onderdrukken om ons niet op te willen sluiten in een hut in het bos. Vlak voor de Nederlands Duitse grens nemen we met een ferme handdruk en een knuffel afscheid van elkaar. Als ik de rest uitzwaai op het station van Bremen gaat een zin van de Waard van Abisko Jaure bij het afscheid door mijn hoofd. 

Till we meet at the next crossing!

[lofelo]

On the edge of the bridge by the Free State & Eastern Cape border, with the Orange River flowing below. . . . . . #love #instagood #beautiful #travel #outandabout #outdoors #beautiful #happy #southafrica #shotleft #photography #summer (at Oranje River) https://www.instagram.com/p/CZR33g5sYIw/?utm_medium=tumblr

[spettriedemoni]

El Abrazo de l'Alma

Nel 1978 i Mondiali vengono disputati in Argentina. Due anni prima la junta militare è salita al potere con un golpe. Poiché i mondiali erano già stati assegnati, la FIFA decide di non spostare la sede del Mundial non senza polemiche.

In quegli anni il sudamerica è dilaniato da dittature militari e golpe, nel 1972 c'è stato anche il colpo di stato in Cile, per esempio.

A molti quei mondiali sembrano un modo usato dalla dittatura argentina per legittimarsi, gireranno molte voci anche sull'assenza per esempio di Cruijff nelle file dell'Olanda vice campione del mondo, secondo alcuni per boicottare i generali argentini. In realtà il campione olandese non partecipa per problemi familiari.

Di sicuro l'Argentina vuole vincere il mondiale. A tutti i costi. La federazione argentina, l'AFA, ha organizzato la competizione in modo da rimanere nella capitale a Buenos Aires. Purtroppo si mette di traverso l'Italia. Sì perché Bettega, dopo uno scambio corto con Paolo Rossi, si trova da solo davanti a Fillol, il portiere argentino, e firma il gol dell'1-0 che regala la vittoria agli azzurri.

Quella nazionale gioca bene ed è anche simpatica al pubblico argentino in mezzo al quale, c'è da giurarci, ci sono molti figli di immigrati italiani. Dopo quella vittoria però diventiamo molto antipatici ai tifosi dell'Albiceleste.

Dopo i gironi eliminatori, invece delle partite a eliminazione diretta, si va ai gironi di semifinale. All'Argentina tocca andare a Rosario e dovrà affrontare oltre a Polonia e Perù il sempre temibile Brasile. Gli argentini vogliono vincere ad ogni costo, come detto, e ottengono di giocare poche ore dopo il Brasile l'ultima partita, in modo da sapere esattamente quanti gol fare al Perù per passare il turno e andare in finale.

La partita Argentina - Perù è stata chiamata la "marmelada peruana" perché secondo molti il Perù si sarebbe scansato per far vincere gli argentini che faranno ben 6 gol (gliene bastano 4 per passare il turno), grazie anche al portiere Quiroga che è nato in Argentina, proprio a Rosario, ed è stato naturalizzato peruviano pochi anni prima.

In realtà il Perù è comunque eliminato, non può neppure pensare di arrivare secondo per la finale di consolazione del terzo posto, quindi ha poco da dire a questo mondiale. È vero che i tifosi argentini hanno suonato clacson e fatto gran rumore sotto l'albergo dove alloggia il Perù per rovinare il sonno ai giocatori, ma è altrettanto vero che all'interno della squadra vi sono due fazioni in lotta tra loro. A ogni modo Videla, accompagnato da Kissinger, è entrato nello spogliatoio del Perù poco prima della partita e ha parlato di amicizia tra due popoli di lingua spagnola. Quale che sia la verità, di presunta combine parlano solo i peruviani anni dopo. I fatti dicono che il Perù rischia di passare in vantaggio due volte nel primo tempo (colpiscono anche un palo) prima che il numero 10 argentino, Mario Kempes, realizzi il primo dei suoi gol in quella partita.

Anni dopo, cercando le prove di quella truffa, alcuni giornalisti e scrittori parlano di accordi economici tra i due paesi e una fornitura considerevole di grano dall'Argentina al Perù, altri di una riconsegna di prigionieri peruviani che altrimenti sarebbero stati torturati dal regime argentino. Luque, il centravanti di quella Argentina, dirà che si sono fatti mesi di ritiro e allenamenti senza poter vedere le famiglie, lui ha preso molti calci in quella partita e se davvero l'Argentina sta ancora mandando soia e grano al Perù, loro giocatori non ne sapevano nulla.

Come neppure sanno dei desaparecidos, torturati e segregati a pochi metri dal Monumental di Buenos Aires, lo stadio del River Plate. A ogni modo l'Argentina, grazie anche al tifo del "Gigante di Arroyo" come viene chiamato lo stadio di Rosario, guadagna l'accesso alla finale che la vedrà impegnata contro la sorprendente Olanda che 4 anni dopo è ancora lì a giocarsi il titolo.

Gli oranje hanno conquistato la finale battendo l'Italia 2-1 con due tiri da fuori area che secondo alcuni Zoff non vede perché comincia ad essere troppo vecchio e i tiri dalla distanza lo mettono in difficoltà.

L'Argentina invece ha il tifo dalla sua e qualche autista di pullman molto accondiscende visto che gli olandesi arrivano allo stadio seguendo un percorso molto più lungo e passando in mezzo a ali di folla inferocita che li coprono di sputi, calci e qualche pietra.

La partita è dura, ma il solito Kempes la sblocca. l'Argentina numera i suoi giocatori in ordine alfabetico senza badare al ruolo. Così il portiere Fillol ha il numero 5, per esempio, Ardiles, centrocampista, il 2 (in Spagna 4 anni dopo addirittura l'1). L'unica eccezione è proprio Mario Kempes che ha il 10 sulla schiena come il suo ruolo di trequartista prevede. È l'unico dei suoi che gioca all'estero, al Valencia in Spagna. Sembra anche uno spirito libero con idee di sinistra, pericoloso per il regime di Videla. Eppure lui è l'uomo simbolo di quella squadra, colui che deve portarla sul tetto del mondo.

La partita è difficile e molto combattuta e l'Olanda riesce a pareggiare. All'82' potrebbe perfino vincere se il palo non salvasse Fillol. Il "patriottismo del palo" lo definisce Galeano.

Ai supplementari è ancora Kempes a segnare un gol bellissimo che fa esplodere il Monumental. La sua chioma al vento e la sua corsa a braccia aperte per esultare saranno d'ispirazione a Yoichi Takahashi, un mangaka, che disegnerà il fumetto dal titolo Capitan Tsubasa, meglio noto in Italia come "Holly e Benji".

Poco dopo arriverà anche il gol di Bertoni, l'ala destra che verrà a giocare nella Fiorentina qualche anno dopo, a sigillare la vittoria argentina.

Con lo stadio che esplode di gioia, Fillol si inginocchia a terra, stremato. Con la testa piegata sul petto dirà di aver visto Dio. Tarantini, terzino sinistro suo compagno di squadra, gli si avvicina e lo abbraccia.

E qui accade un fatto che ha i contorni della fiaba oltre che del leggendario. In quello stadio c'è un ragazzo che a pochi minuti dalla fine della partita è riuscito ad entrare sul terreno di gioco eludendo la sorveglianza delle forze dell'ordine. Si chiama Victor Dell'Aquila e segue molto il calcio ma più allo stadio la "Bombonera" l'altro stadio di Buenos Aires, quello del Boca Juniors. Quella finale però non vuole perderla e grazie a qualche amico riesce ad entrare fin dentro al campo. Victor da ragazzo amava arrampicarsi sugli alberi. Un giorno, purtroppo, scivolando da uno di questi cade su un cavo dell'alta tensione e rimane folgorato. I medici, per salvargli la vita devono amputargli entrambe le braccia. Aveva appena 12 anni.

Victor supera quel trauma anche grazie al calcio. Vede molte partite, si appassionai a quello sport e in quel mondiale assiste dal vivo solo a quella partita: la finale.

Quando entra a fine partita sul terreno di gioco, corre all'impazzata verso i due giocatori argentini, Fillol e Tarantini e, idealmente, si unisce a quell'abbraccio.

Un fotografo, Ricardo Alfieri, decide di usare l'ultima serie di negativi dei tre che hanno a disposizione i fotografi per immortalare quella scena.

El Grafico, una rivista sportiva argentina, sceglie questa foto per la copertina del numero celebrativo della vittoria argentina. Non Kempes in azione mentre fa gol, non Passarella capitano che alza la coppa, no. La foto che scelgono è quella di Victor che idealmente abbraccia Tarantini e Fillol.

Osvaldo Ardizzone invece tirerà fuori il titolo che meglio descrive quella foto: "El Abrazo del Alma", L'abbraccio dell'Anima".

Victor ha una copia di quella foto con la dedica di Ricardo Alfieri, il fotografo che immortalò quel momento. "Para Víctor, con cariño, mi mejor foto del Mundial 78”

Si disse che Kempes rifiutò di stringere la mano a Videla, che lui il regime militare, la junta, proprio non la sopportava, ma lo stesso calciatore ammette che in realtà non strinse la mano al dittatore per via della ressa. Avevamo e abbiamo bisogno di eroi positivi, probabilmente e quello è il mondiale passato alla storia come il mondiale della dittatura e ingiustamente anche quei calciatori furono visti come dei complici. Ma Kempes e gli altri giocavano per il loro popolo, per il pubblico e basta, non per i generali.

Giocavano anche per ragazzi come Victor a cui una vittoria fece dimenticare la mancanza delle braccia.

In fondo se hai un anima puoi abbracciare anche con quella.

[logi1974]

Amanzi River Camp is situated halfway between Cape Town and Windhoek, this is the ideal stay over on your way to or from Namibia as well as the perfect take-off point to destinations such as the Fish River Canyon, Namib Desert and Orange River with its canoe excursions, tours, etc. The region is malaria-free and the river water is free of bilharzia. There are no crocodiles or hippos. This section of the Orange River is known for its abundance of yellowfish, mudfish and catfish.

------------------------

Das Amanzi River Camp liegt auf halber Strecke zwischen Kapstadt und Windhoek. Dies ist der ideale Zwischenstopp auf dem Weg von oder nach Namibia sowie der perfekte Startpunkt zu Zielen wie dem Fish River Canyon, der Namib-Wüste und dem Orange River mit Kanuausflüge, Touren usw. Die Region ist malariafrei und das Flusswasser ist frei von Bilharziose. Es gibt keine Krokodile oder Flusspferde. Dieser Abschnitt des Orange River ist bekannt für seine Fülle an Gelbfischen, Schlammfischen und Welsen.

[vivashamballa]

FICHA TÉCNICA DO HEMATÓIDE

Chakra: Raíz, Plexo Solar, Esplenico

Dureza: 7 Mohs

Origem: Espanha, Irlanda, Alemanha, França, Eslováquia, República Checa, Reino Unido, Namíbia (Oranje River), México, Brasil (Rio Grande do Sul), EUA (Connecticut, Montana, New Hampshire, Pennsylvania, Utah), Japão, China.

Composição química: Sílica com Inclusões de Ferro

Efeitos esotéricos e psíquicos:

Amplificador

Estabilidade

Transmuta as energias negativas

Equilíbrio

Emoções

Foco

Concentração

Ansiedade

Efeitos terapêuticos:

Sistema imunológico

Texto Fonte: Helena Cristais

[noabendavidphotography]

Beeldspraak

Dit werk van Elspeth Diederix genaamd hand doet mij denken aan mijn eigen serie, waarbij ik speel met oranje materialen en huid. Deze 4 foto’s zijn gecombineerd met een hand en oranje materialen. Elspeth Diederix gebruikt een ook materiaal (bloemen) op een hand. Net zoals bij mij is het een materiaal die niet natuurlijk voor komt op een hand. 

Het beeld River of hope van Kadir van Lohuizen deed me gelijk denken aan de winnende world Press Photo van Warren Richardson. Op allebei de foto’s zie je mensen het water oversteken, omdat ze van het ene land naar het andere land willen. Wat ik een heel interessant verschil vind is dat je bij de foto van Warren Richardson vanaf voor de mensen ziet en bij de foto van River of hope van achter. Dat geeft je een heel ander gevoel bij de mensen, want vanaf voor zie je de blikken en de emoties  van de mensen en vanaf achter ga je zelf de blikken en emoties raden. 

Jan hoek en Edward Honaker laten in hun fotografie allebei iemand zien met een mentale ziekte, alleen doen ze dat allebei totaal op een andere manier. Jan Hoek probeert de man te laten zien als een man met meer dan alleen een mentaal probleem. Terwijl Edward Honaker zichzelf heeft geportretteerd en de focus bij de foto juist ligt bij zijn mentale probleem. 

[2023-512danielleheystek]

Rational:

Rational:

The typeface that I chose is P22 Mackinac. I am from South Africa and my iwi is Afrikaner. As an Afrikaner, I speak Afrikaans. To me, Afrikaans is a full, round-sounding language with lots of rolling sounds. This typeface is an excellent representation of Afrikaans. Further, the typeface looks full and has nice round curves that represent Afrikaans. This typeface also has great flat and straight edges that represent my mountain, Table Mountain, known for its flat summit. When in italics font it has curvy lines, representing my winding river- Oranje Rivier.

I chose to use this dark green colour in my type specimen booklet and digital kinetic type. The colour represents the gorgeous, luscious open fields in South Africa. I used yellow-gold thread for the stitching of the booklet and a yellow-orange video clipped behind the text because it represents the colours of the South African rugby team’s jerseys: green and gold (yellow). The text is orange because “Oranje” (Oranje Rivier) means orange. Additionally, I displayed my pepeha by using words from it throughout my booklet and as my title for the digital kinetic type. I used an image of my river that we took on a family trip for the background of my kinetic type.

I had a few ideas and inspirations for spreads that I wanted to create. I had various iterations of the same spread, trying, experimenting and changing small aspects, which made a big difference. Aspects like changing the font size of the text frames displaying the font name to a smaller point size. Having the focus on the typeface, not the headings. I made different iterations of my kinetic type. Having different coloured duotone backgrounds, different coloured text and different ways that the text came into the screen. For example, in one version having the entire title come from the top, in another version I had three letters coming from the top, and three from the bottom to form the title in the middle.

I had a great learning journey throughout the past few weeks. I found this paper difficult at the beginning and the tasks seemed daunting because InDesign, Photoshop and After Effects were new to me. As the weeks progressed and we learned new aspects and techniques of the programs like, how to use grids, how to use easy ease and keyframes, and how to create hierarchy, I got a grip on how to use the programs. The more I used and experimented with the programs, the more I learned and improved. There is still a lot for me to learn, but I am proud of how far I have come and proud of the work that I have produced.

[the10statecelebrationtour]

Na een paar dagen hier op SXSW lijken we de onderlaag te hebben aangeboord. Onze groene muziekbatches openen deuren en artiesten houden ons soms zelfs in de gaten. Helaas voor hen zijn wij slechts liefhebbers en niet werkzaam in de muziekindustrie. Maar goed, deuren gaan dus open. Zoals die van het AWAL House (voor onafhankelijke artiesten) en het Canada House. Op dit laatste adres bleek in de achtertuin een podium waar de nodige (Canadese) artiesten optraden, waaronder AHI, die we volgens het officiele festivalschema niet zouden gaan zien. Mooi!!

Voor de tweede avond op rij goed gegeten bij Stella met Damien McFly die de muzikale omlijsting op fraaie wijze wist te verzorgen.

Over het algemeen lukt het vrij aardig om de bands van onze keuze te zien. Alleen voor Nathaniel Rateliff was teveel belangstelling; wij strandden gisteravond in de rij voor de deur. De grootsheid van dit festival blijft ons keer op keer verrassen; steeds ontdekken we weer nieuwe podia, optredens die niet gepland staan, initiatieven van instanties, landen etcetera en de combinatie met techniek/innovatie en film geeft nog een extra dimensie aan het geheel. Zo spraken we gisteren met een Duitser - met oranje batch - die vol in het innovatiedeel van het festival zat: "Right, there is also the music festival!". Niemand lijkt echt het totaaloverzicht te hebben.

Vanavond zagen we The Teskey Brothers in Blackheart, daarna Okkervil River buiten bij Stubb's en als dagafsluiter Fenster in Friends. Mooie dag!

[nomad4everrr]

The Voortrekkers - were a group of Afrikaaner Boers - Dutch, Germans and French Hugenots, who left Kapstadt/Cape Town & the now British Cap Colony in 1835 in search for better lands far beyond the Vaal River. After a long and epic trek they founded the Oranje and Transvaal Freestates between the lands of the Zulu and Swazi people. A lot of massacres and injustices occurred, both against the Zulu and also against the Boers, culminating in the 2 Anglo-Boer wars, the first of which they won and the 2nd ended with them being defeated and the 2 free states annexed by the British and integrated into their colony in 1902. The suffering & hardships of the Boers were a reason for them trusting nobody but themselves and a strong reason for the later apartheid, when the British Colony became independent and the country of South Africa🇿🇦. I love a piece of amazing history and this monument honoring those pioneering Voortrekkers is certainly one of it! 😉👌 -- #SuidAfrika #SouthAfrica #Pretoria #Voortrekkers #VoortrekkerMonument #Pretorius #Boer #Boers #Boerwars #Afrikaans #Afrikaans #Afrikaaners #Freestate #Oranje #Transvaal #AngloBoer #AngloBoerWar #Zulu #CapeColony #ColonialHistory #Pioneers #Apartheid #BoerHistory (at Voortrekker Monument) https://www.instagram.com/p/B8jHv-XDD43/?igshid=1hadnxqf8dx29