#Pieter Engels

[homomenhommes]

THIS DAY IN GAY HISTORY

based on: The White Crane Institute's 'Gay Wisdom', Gay Birthdays, Gay For Today, Famous GLBT, glbt-Gay Encylopedia, Today in Gay History, Wikipedia, and more … June 9

1653 – The Plymouth Colony court records reported that Teague Joanes and Richard Berry (both male) would be held to answer for living together in an uncivil relationship. The court was very family oriented and preferred single men to live with families, and not together as couples. While there is no record of the outcome of the trial, six years later Berry was charged with "obscene practices" and banished from the colony.

a cannon from the wreck of the Zeewijk

1727 – The merchant vessel Zeewijk wrecked itself on the Houtman Abrolhos islands off the coast of Western Australia on the 9th of June, 1727. Hitting a submerged reef, ten men drowned and two weeks passed before the crew could even launch a rescue boat. The desperate survivors used a single longboat to send 11 of their strongest men to Java for rescue - but they were never seen or heard from again. In the months that followed, the remaining crew were forced to build a new boat from scratch, using wood from the Zeewijk and material from surrounding islands.

During this time, two young sailors, Adriaen Spoor and Pieter Engels, were caught by their crewmen in "the abominable and god-forsaken deeds of Sodom and Gomorrah" and sentenced to death. They were abandoned on separate rocky islands and left to starve while the others escaped in their patchwork ship.

1891 – The American composer and lyricist Cole Porter was born on this date (d.1964). It was typical of the urbane songsmith to have hand-picked Cary Grant to play him in the Hollywood biopic of his life. Grant, then 42, and at the height of his attractive charms, is what Porter would have liked to have looked like. The Grant film, Night and Day, is an atrocity, but fascinating to watch, not only for its lies and deliberate distortions, but for the wild pleasure of watching Grant, in early middle age, attempt to play a Yale freshman. When, with his faintly absurd Cockney accent, he composes "Night and Day" to the accompaniment of amplified raindrops and a symphony orchestra, it is a moment to treasure. Of course the scene doesn't include Leslie Hutchinson, the black Grenadian singer who was Cole Porter's lover at the time and his muse for writing "Night and Day."

The original closet case, Porter was often photographed in the arms of beautiful women. Because he feared that the music-buying public would not take seriously love songs written by a homosexual, he lived the paradoxical life of an openly closeted gay man. Married to socialite Linda Lee Thomas, one of the most beautiful women of her generation (but variously reported as from eight to fourteen years Porter's senior), he publicly maintained a heterosexual facade while privately indulging in weekend all-male gatherings that included chorus boys, wartime servicemen, and Hollywood bit players

He had an affair in 1925 with Boris Kochno, a poet and Ballets Russes librettist. He and Leslie Hutchinson were longtime lovers while living in Paris. He also reportedly had a long relationship with his constant companion, Howard Sturges, a Boston socialite, as well as with architect Ed Tauch (for whom Porter wrote "Easy to Love"), choreographer Nelson Barclift (who inspired "You'd Be So Nice To Come Home To"), director John Wilson (who later married international society beauty Princess Nathalie Paley), and longtime friend Ray Kelly, whose children still receive half of the childless Porter's copyright royalties.

The recent film version of his life, De-Lovely, starring Kevin Cline as the conflicted songwriter of Gay lyrics in love with Ashley Judd who plays the role of Linda Lee Thomas — who in real life was considerably older then Porter and no beauty — was not much an improvement on telling Cole Porter's real life story. So goes Hollywood — but at least the current version does not hide his homosexual affairs under the carpet.

1924 – Professional wrestler and wrestling entrepreneur, Jim Barnett was born on this date. Born, James E. Barnett (d.2004), he was one of the promoters of Australia's World Championship Wrestling and the former owner of Georgia Championship Wrestling, which later was renamed World Championship Wrestling.

Barnett shaped the future of professional wrestling in Australia when in 1964 traveled to Sydney with Johnny Doyle to inspect the Australian wrestling scene. They returned under the banner of "World Championship Wrestling" presenting their first card in 1964, at the Sydney Stadium, and continued until 1974 when Barnett sold the promotion to Tony Kolonie and returned to the United States. Barnett was a master at playing one wrestler against another (e.g., Tommy Rich, Eduardo Miguel Perez and others). He was also prone to making outrageous statements, one being that he was a millionaire. While he lived like one, he had to dip into box office receipts to cover his high lifestyle. He was sued by wrestler, and booker Ole Anderson and had to come clean in a deposition that he was basically broke and never was worth a million dollars.

In later years, Barnett served as an adviser to the World Wrestling Federation (many credit him with masterminding the first three WrestleMania shows, which helped the organization establish their identity), Jim Crockett Promotions and World Championship Wrestling. (He was the man Ted Turner trusted the most in the business.)

Barnett was one of the few known men in wrestling who was openly Gay.

The book, The Thin Thirty, by Shannon Ragland, chronicles actor Rock Hudson's involvement in a 1962 sex scandal at the University of Kentucky involving the football team. Ragland writes that Jim Barnett was engaged in prostitution with members of the team, and that Hudson was one of Barnett's customers.

In 1959 in Lexington, writes Ragland, Barnett and longtime companion Lonnie Winter, with their fine clothes and deep pockets, were cruising the streets of Lexington, looking for 'talent,' in their fancy convertible Cadillac. It all started with a chance meeting between the gay wrestling promoter and a group of freshmen-footballers at the University of Kentucky, according to Ragland, and the following question posed by Barnett in a Southern drawl with perfectly strung-out diction: "Any of you boys want to go for a ride in my Cadillac?"

Hudson, whose homosexuality was well-closeted at the time, was a regular visitor at the home, where Barnett would invite the football players to lavish parties that would include all the steak, lobsters and delicacies they could eat, along with a bartender supplying ample amounts of liquor and sometimes even women serving as a backdrop.

"What better draw ... was there than Rock Hudson? If he called and invited a player to attend a party, who could resist such an invitation? He was a movie star, a worldly and virile bon vivant ... As remarkable as it was, Hudson quickly became involved with the UK football team and engaged in sexual relationships with them."

When the scandal broke, Barnett and Winter, whom Ragland claims enjoyed some level of police protection, left town quickly in 1963, "almost overnight, halfway around the world, and took their wrestling promotion to Australia."

1942 – (Raymond) Ossie Clark (d.1996) was an English fashion designer who was a major figure in the Swinging Sixties scene in London and the fashion industry in that era. Clark is now renowned for his vintage designs by present-day designers.

Clark is compared to the 1960s fashion greats Mary Quant and Biba and influenced many other designers, including Yves Saint Laurent, Anna Sui and Tom Ford. Manolo Blahnik has said of Ossie Clark's work: "He created an incredible magic with the body and achieved what fashion should do — produce desire." Ossie Clark and Ossie Clark for Radley clothes are highly sought after, and are worn by well known models like Kate Moss and Naomi Campbell.

While attending college in Manchester, Clark was introduced to Celia Birtwell by a close friend. The pair started out as just good friends but that friendship soon developed into a love affair. Ossie also became good friends with artist David Hockney during this period. Clark and Hockney took an inspirational trip to New York together while still at college where they made many valuable connections in the fashion, art and entertainment communities. The friends are widely rumored to have been lovers with a volatile relationship.

In the late 1960s, Clark hit a rich vein for his flamboyant clothing range. The fashion press dubbed Ossie "The King Of King's Road". Clark pronounced himself a "master cutter. It's all in my brain and fingers and there's no-one in the world to touch me. I can do everything myself." Clark's great idol was the famous dancer Nijinsky and his love of dance inspired his clothes to be free moving and not to restrict the female form. This style of dressing became quite popular in the 1970s thanks in large part to the popularity of Clark's clothing.

Clark was not just popular in London, but also in New York and Paris. He dressed the rich and famous who inhabited the beau monde of the late 1960s and early 1970s of London. Clark got in on the ground floor of many of the popular performers and actors of the time period and was accepted in their circles when many other designers were not. This gave him many advantages to dress the rich and famous. Clark made many stage costumes for Mick Jagger, the Beatles, Marianne Faithfull and Liza Minnelli, among others.

In 1969, he married Celia Birtwell and had two sons Albert and George, together. Clark had long hoped for a large family of his own and his children were a great joy in his life. However, he also had a number of homosexual affairs.

Clark freely adopted the hedonistic lifestyle of the 1960s and 1970s: his drug use greatly impacted on his emotional state and finances. Clark and Birtwell divorced in the 1970s. This started a slow downward spiral for Ossie, who never recovered emotionally from the separation from Birtwell and his two children. With his family structure and work stability now gone, his creative output became strained.

In 1996, 54 year old Ossie was stabbed to death in his council flat in Kensington and Chelsea, London, by his then 28 year old Italian former lover, Diego Cogolato. Cogolato was convicted of manslaughter on the grounds of diminished responsibility and jailed for six years.

Ossie Clark is featured in David Hockney's 1970 painting Mr and Mrs Clark and Percy (above). It now hangs in the Tate Britain gallery on Millbank and is one of the most visited paintings in Britain.

1958 – Kirk Talley is a Southern Gospel performer/songwriter. He sang for several years with the Cathedral Quartet, The Hoppers and The Talleys.

Born in Johnson City, Tennessee, Talley began performing Southern Gospel Music in 1972. During his time with The Cathedrals, Talley wrote his first #1 song "Step Into the Water". The song remained at the top of the charts for nine months.

While with the Talleys, Kirk wrote the song "He Is Here". The Talleys received the 1992 Dove Award for 'Song of the Year' for this song. The song was also nominated for the 34th annual Grammy Awards that same year.

Kirk began a solo career in 1993. He has been traveling and singing all across the United States and into Canada. Kirk's first "Singing News" #1 as a soloist came from his project titled "I Speak to You". The song, "Joy on the Other Side of Jordan" was only the beginning for Kirk's list of accomplishments.

In 2003 it was revealed that Kirk was experiencing homosexual feelings, which he struggled to suppress. Walbert Keith Farmer was indicted for extortion, after authorities stated he tried to blackmail Kirk by threatening to reveal that the singer was gay. FBI agents arrested 39-year-old Farmer after he met Kirk Talley. An FBI agent's affidavit stated that Farmer told Talley that he would reveal Talley was homosexual, unless Talley paid him nearly 15-thousand dollars.

The agent's affidavit also stated that Talley felt the Internet was the only place he could express his distress about his homosexual feelings. Farmer's attorney says Talley and his client met in an Internet chat room. Kirk admitted this to his fans, and also admitted to the fact that his first marriage ended due to this issue.

Various members of the clergy developed an intense plan to change Kirk's sexual orientation. It is reported that he still experiences homosexual feelings to this day, with which he continues to struggle. He is said to have "pulled his life together", but admits to struggling daily with the temptation to act on his homosexual urges.

The Producers' at the Bowl

1984 – During a KKK march in Houston, Texas, marchers were taunted when Mary's, a gay bar, hooked up loudspeakers and played the satirical "Springtime for Hitler." from Mel Brook's The Producers.

1986 – Adamo Ruggiero, born in Mississauga, Ontario, is an Italian-Canadian actor best known for his role of Marco Del Rossi in Degrassi: The Next Generation.

Ruggiero has been acting since the age of seven or eight. He has starred in many plays including Rudolph the Red-Nosed Reindeer and Bye Bye Birdie. After initially auditioning for the role of Craig Manning (a role currently played by Jake Epstein), he joined the Degrassi cast in 2002 in the role of Marco Del Rossi, a gay teenager who struggles with coming to terms with his sexuality. In November 2008, it was announced that Ruggiero would star in the gay-themed Christmas film Make the Yuletide Gay, which was released in 2009. He also appeared in Degrassi Goes to Hollywood (2009), and stars in Make the Yuletide Gay 2 (2011).

Ruggiero came out in January 2008, saying "I come from a traditional Italian family but they aren't so traditional that me being gay was a deal breaker." He also landed the cover of the January 23 - February 5, 2008 issue of fab magazine

In 2013, Ruggiero participated in Salvatore Antonio's Truth/Dare: A Satire (With Dance), an interactive audience participation show which featured staged reenactments of scenes from Madonna's 1991 film Truth or Dare, at Buddies in Bad Times during Toronto's Pride Week. The show's cast also included Keith Cole and Gavin Crawford.

1987 – Cheyenne Parker is an American television personality, model, fashion designer, and business owner. He appeared on reality television programs Fire Island and Ex on the Beach. Following those appearances he has continued to work as a model and has launched a clothing brand and luxury concierge service.

Having established a career as a model, and having appeared on an episode of Shahs of Sunset in 2012, Parker was invited to join the cast of Fire Island in 2017 but initially declined. He subsequently agreed to join the cast, and then appeared on season two of Ex on the Beach.

He has modeled for magazines such as DNA.

In 2019, he launched Maison Parker, a furniture design business which has since expanded to include fashion design. In 2021 he established Leisure in Life, a luxury concierge service in Mexico.

Parker is openly gay and is an advocate for the LGBTQ+ community. He had planned to return to the United States in 2021 after a period working abroad, but a COVID-19 scare resulted in him re-routing to Mexico. He now resides at Puerto Vallarta, a Mexican "queer resort".

2008 – Calling opposition to homosexuality a "perverse disease", Brazil's President Luiz Inácio Lula Da Silva launched that country's first ever national convention on LGBT rights, the First National Conference of Gays, Lesbians, Bisexuals, Transvestites and Transsexuals (GLBT). The Conference was inaugurated by presidential decree, and Lula (as he is known) called for "a time of reparation" in Brazil. After calling for a universal embrace of the homosexual movement, the president affirmed that "homophobia" is perhaps "the most perverse disease impregnated in the human head."

[twafordizzy]

NL-4K-E

Ed van der Elsken (1925-1990, Amsterdam). Was fotograaf en filmer van (sub)culturen. Werd ernstig beïnvloed door het existentialisme: romantisch verlangen, rusteloosheid en zwaarmoedigheid. Van der Elsken fotografeerde mensen met liefdevolle blik. Op latere leeftijd liet de fotograaf ook een blik op zijn eigen leven toe. Pieter Engels (1938-2019, Rosmalen). Werd ziek van het schilderen met…

[nhacaitangtienvip]

Tỷ lệ kèo bóng đá Union Saint-Gilloise vs Antwerp, 2h45 ngày 2/2/2023

Tỷ lệ kèo bóng đá Union Saint-Gilloise vs Antwerp, 2h45 ngày 2/2/2023 tại nhà cái tặng tiền uy tín. Dự đoán tỷ số bóng đá Bỉ giữa Union Saint-Gilloise vs Antwerp, 2h45 ngày 2/2/2023.

Trận đấu hấp dẫn tại Cúp Bỉ vào thứ Tư chứng kiến ​​Union Saint-Gilloise đấu với Antwerp.

Xem tất cả các mẹo, số liệu thống kê và cuộc thăm dò trước trận đấu của Union Saint-Gilloise v Antwerp bên dưới - cũng như tỷ lệ cá cược tốt nhất.

Union Saint-Gilloise đang hy vọng giành chiến thắng một lần nữa sau kết quả cuối cùng của họ, trận thua 0-1 ở First Division A trước Charleroi.

Trong trận đấu đó, Union Saint-Gilloise có 44% thời gian cầm bóng và 9 lần ghi bàn với 3 lần trúng đích. Người ghi bàn cho Union Saint-Gilloise là Gustaf Nilsson (24'). Charleroi có 5 lần ghi bàn với 1 lần trúng đích.

Kết quả mới nhất của họ tiết lộ rằng mọi thứ đang diễn ra theo đúng kế hoạch ở tuyến sau của Union Saint-Gilloise. Union Saint-Gilloise đã chơi tệ ở hàng phòng ngự, dẫn đến số bàn thua mà họ phải nhận trong 6 trận ra quân vừa qua là 2. Bỏ qua các kết quả lịch sử sang một bên, chúng ta sẽ phải chờ xem liệu một xu hướng như vậy có thể xảy ra hay không. được giữ vững trong trận đấu sắp tới này.

Lần trước, Antwerp đã hòa 0-0 ở giải hạng Nhất A với RSC Anderlecht.

Trong trận đấu đó, Antwerp có 46% thời gian cầm bóng và thực hiện 10 cú sút trúng khung thành với 4 lần trúng đích. Đối với đối thủ của họ, Anderlecht có 7 cú sút trúng đích.

Xu hướng ít nhất một bên giữ sạch lưới trong các trận đấu có Antwerp đã trở nên đáng chú ý gần đây. Nhìn vào 6 trận gần nhất của họ cho thấy điều đó đã xảy ra 5 lần. Trong những lần đụng độ này, đối thủ của họ đã ghi được 3 bàn thắng trong khi Antwerp ghi được 12 bàn.

Nhìn vào các cuộc gặp đối đầu trước đó của họ từ ngày 26/09/2021 cho chúng ta thấy rằng Union Saint-Gilloise đã thắng 2 trong số các trận này và Antwerp thắng 3, với số trận hòa là 1.

14 bàn thắng đã được ghi giữa họ trong các trận đấu này, với 7 bàn cho Les Unionistes và 7 bàn đến từ The Great Old. Số bàn thắng trung bình mỗi trận là 2,33.

Trận đấu cuối cùng của giải đấu có sự góp mặt của các đội này là trận đấu Hạng Nhất A ngày 20 vào ngày 15/01/2023 và tỷ số kết thúc là Union Saint-Gilloise 2-0 Antwerp.

Ngày hôm đó, Union Saint-Gilloise có 37% thời gian cầm bóng và 17 cú sút trúng khung thành với 6 lần trúng đích. Các bàn thắng được ghi bởi Dante Vanzeir (34') và Teddy Teuma (76').

Ở chiều ngược lại, Antwerp có 7 lần dứt điểm trong đó có 5 lần trúng đích.

Trọng tài là Nicolas Laforge.

Ông chủ của Union Saint-Gilloise, Karel Geraerts sẽ rất vui khi không gặp phải bất kỳ lo ngại nào về thể lực trong trận đấu này nhờ có một đội hoàn toàn khỏe mạnh sẵn sàng ra sân.

Ông chủ Antwerp Mark van Bommel có một số người chơi không hoạt động. Davino Verhulst (Phẫu thuật đầu gối), Alhassan Yusuf (Chấn thương cơ), Pieter Gerkens (Chấn thương cơ), Faris Haroun (Chấn thương chân), Sam Vines (Gãy xương chày), Björn Engels (Vấn đề về gân Achilles) và Koji Miyoshi (Đứt dây chằng chéo) sẽ không được chơi ở đây.

Chúng tôi cho rằng Antwerp có đủ khả năng để phá vỡ đội hình Union Saint-Gilloise này, nhưng nó có thể không đủ để ngăn chặn thất bại.

Chúng tôi đang mong đợi một trận đấu rất sát sao với tỷ số chiến thắng 2-1 cho Union Saint-Gilloise ở cuối trận này. Chắc chắn là một cuộc gọi khó khăn.

Dự đoán tỷ số: 2-1 cho Union Saint-Gilloise.

Nguồn: https://dagatructiep.video/

[saulsplace]

’Gifspuit’ of Covid? Zonder afdoende verklaring oversterfte wordt mysterie aangejaagd

Elke keer als een bekend iemand op te jonge leeftijd overlijdt – een sporter, een artiest, een politicus - brengen complotdenkers op sociale media een geruchtenstroom op gang: ’Het is het vaccin!’ Ook recent, rond de dood van de 54-jarige Lisa Marie Presley, die onverwacht stierf aan een hartaanval. In Nederland zijn het mensen als Willem Engel, de omstreden voorman van actiegroep Viruswaarheid, die niet aarzelen om onverklaarbare overlijdens in verband te brengen met de coronavaccins, waarvan zij de mRNA-technologie omschrijven als ’experimentele gentherapie’.

De hoge, aanhoudende oversterfte – in 2022 stierven er veertienduizend mensen meer dan gemiddeld – is voor die vaccin-sceptici bewijs van hun gelijk. De ’gifspuit’, beweren zij, doet hier z’n werk.

Mede om dergelijke speculaties tegen te gaan pleit Tweede Kamerlid Pieter Omtzigt nu al meer dan een jaar voor een breed, onafhankelijk academisch onderzoek naar die oversterfte. Omtzigts motie, waarin de Kamer opdracht geeft tot zo’n onderzoek, werd unaniem aangenomen. „Als er hoge oversterfte is, moet je willen weten wat de oorzaken zijn, in het belang van de publieke gezondheidszorg”, zegt Omtzigt. „Maar dan heb je wel toegang nodig tot alle noodzakelijke data.”

Privacy

Dat laatste was tot nog toe niet het geval. Het opzetten van het onderzoek verliep stroef wegens de Nederlandse privacybescherming. Zo kregen onafhankelijke onderzoekers geen toegang tot de gegevens over de vaccinatie- en teststatus van overledenen. Die data zijn weliswaar bekend bij het RIVM en bij de GGD’s, maar ze werden niet vrijgegeven aan derden. Reden voor betrokken wetenschappers om afgelopen jaar, in overleg met subsidieverstrekker ZonMw, hun onderzoeksopdracht terug te geven.

Dit soort beperkingen zijn gezondheidseconoom en statisticus Eline van den Broek (42) van de Vrije Universiteit in Amsterdam, die veel in de Verenigde Staten werkt, een doorn in het oog. In de Amerikaanse staat Vermont, waar zij bevolkingsonderzoek doet, kreeg Van den Broek (’Na uitgebreid overleg met allerlei partijen, dat wel’) wél toegang tot alle relevante data. „Dat is enorm belangrijk omdat je alleen kunt vaststellen waaraan iemand is overleden – als gevolg van de vaccinaties, wegens uitgestelde zorg of wegens een andere reden – als je de beschikking hebt over allerlei specifieke, individuele gegevens, zoals: hoe was iemands gezondheid precies, aan welke, mogelijk erfelijke aandoeningen leed hij of zij en ook: waar woonde de overledene, wat deed hij of zij allemaal in het leven. Pas dán kan ik een oorzakelijk verband vaststellen tussen het overlijden en de mogelijke oorzaken. Maar over al die gegevens die ik net noemde, hebben onderzoekers in Nederland nog altijd nul informatie.”

Die informatie bevindt zich niet alleen bij RIVM en GGD, maar ook bij onder meer de Nederlandse Zorgautoriteit en bij Vektis, een onafhankelijke organisatie die een database beheert met alle zorgdeclaratiedata in Nederland. Van den Broek: „Zij hebben alle informatie over de behandeling die een patiënt krijgt voor een bepaalde aandoening. Met die data kunnen we terugkijken naar het medisch verleden van patiënten. Die informatie moeten we kunnen koppelen aan de vaccinatie- en testdata en aan de demografische gegevens van het CBS om een compleet beeld te krijgen. Anders kun je alleen ’stukjes’ onderzoeken en vind je nóg geen antwoord op wat de oversterfte nou precies veroorzaakt.”

Inmiddels geldt: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Subsidiegever ZonMw stelt geld beschikbaar voor onderzoeken van negen maanden, elk met een budget van 100.000 euro, waarin onafhankelijke wetenschappers wél de vaccinatie- en testdata van het RIVM kunnen meewegen. „De resultaten van die onderzoeken worden eind 2023, begin 2024 verwacht”, zegt ZonMw-woordvoerster Caroline Ubachs.

Leefstijl

Overigens lopen via ZonMw op allerlei deelonderwerpen al elf kleinere, kortdurende onderzoeken naar de oversterfte – oversterfte bij thuiswonende (pre)dementiepatiënten bijvoorbeeld; de invloed van leefstijl op de overlijdenskans tijdens de pandemie; oversterfte onder mensen met een verstandelijke beperking, etc. – maar die gingen van start nog voordat gebruik kon worden gemaakt van de RIVM- en GGD-data over de vaccinatie- en teststatus van de overledenen.

Eline van den Broek werkt ook aan een onderzoeksvoorstel in de nieuwe ronde: „Ik ben optimistisch dat ik later dit jaar ook zal kunnen beschikken over de data van Vektis, die ik tot nog toe helaas niet kreeg, om samen met de vrijgekomen gegevens van RIVM en GGD wél een hele serie van vragen te kunnen beantwoorden.” Zoals? „Bijvoorbeeld wat het oorzakelijk verband is tussen de uitgestelde zorg en de oversterfte.”

En toch: uitgerekend naar de vraag die bij een groot publiek leeft en waaromtrent zoveel – ook wilde – speculaties de ronde doen (’Bestaat er een relatie tussen de vaccinaties en de oversterfte?’) werd door ZonMw géén voorstel gehonoreerd.

„Dat is een heel relevant thema, maar een voorstel waarin die relatie zou worden onderzocht, voldeed niet aan de gestelde kwaliteitseisen”, zegt woordvoerster Caroline Ubachs. „Maar we hebben nog tot 31 januari, dan is de deadline voor de nieuwe onderzoeksronde. In die ronde kunnen de vrijgekomen data van het RIVM en de GGD’en dus wel worden meegenomen”

Verband

Dat afgewezen voorstel kwam van Ronald Meester, hoogleraar Waarschijnlijkheidsrekening aan de VU. Meester houdt zich al langer bezig met de vraag of er een verband bestaat tussen de oversterfte en de coronavaccins. Uit eerder onderzoek van hem en twee collega’s bleek dat er onder de 65 jaar geen enkel verband is te zien. „Maar in de leeftijdsgroep tussen 65 en 80 jaar konden we niet uitsluiten dat vaccinatie een iets verhoogde sterftekans kan geven.” Meester wilde nader onderzoek doen, maar zijn voorstel werd door ZonMw dus afgewezen. „Buitengewoon jammer, mij lijken de argumenten voor de afwijzing onheus en ik vind ze onbegrijpelijk. Ik denk dat we een zinvolle bijdrage hadden kunnen leveren aan dit gevoelige dossier. Misschien ga ik het wel zelf financieren.”

Zo ontstaat rond het zeer beladen onderzoek naar oversterfte telkens weer controverse. Pieter Omtzigt bijvoorbeeld vindt het problematisch dat de lopende en komende onderzoeken beperkt blijven tot de periode 2020-2021. „De oversterfte in 2022 was bijna zo hoog als in 2020 en 2021. Daarom is het zeer teleurstellend dat de data van 2022, die veel inzicht kunnen geven in de oorzaken, niet gebruikt worden voor het onderzoek. Mijn motie van december 2021 vroeg om onderzoek naar de oversterfte van 2020 en 2021. Dan is het toch volstrekt normaal om een jaar later, wanneer dat onafhankelijke onderzoek eindelijk van start gaat, ook de data uit 2022, die er zijn, beschikbaar te stellen? Juist omdat de oversterfte hoog blijft in 2022. In de laatste weken van december was die zelfs heel hoog.”

Volgens Eline van den Broek zullen de effecten van de coronapandemie nog tot in de komende jaren zichtbaar zijn in de sterftecijfers; als gevolg van uitgestelde zorg of van door Covid-19 opgelopen gezondheidsschade. Mogelijk ook als gevolg van de vaccinaties. „Ik denk persoonlijk dat de oversterfte wordt veroorzaakt door een combinatie van deze factoren en wil ervoor pleiten om dit onderzoek de komende vijf tot tien jaar voort te zetten. Dan pas krijg je afdoende inzicht in wat goed is gegaan en wat fout, welke maatregelen eventueel overbodig waren of juist noodzakelijk en hoe we het beste op een volgende pandemie kunnen reageren.”

Diverse aannemelijke scenario’s

’Mogelijk spelen de vaccinaties een rol’

Gezondheidseconoom en statisticus Eline van den Broek: „Internationale trends laten zien dat een groot deel van oversterfte in 2020 en 2021 werd veroorzaakt door hypertensie en hartaandoeningen. Daarnaast was er een stijging in diabetes en obesitas-gerelateerde sterftecijfers. Ook drugs- en alcoholgebruik hebben een deel van de oversterfte veroorzaakt en een stijging in zelfdoding en verkeersongevallen speelt eveneens een rol.”

„De ’overige’ categorie oversterfte blijft vooralsnog onverklaarbaar, maar er zijn diverse aannemelijke scenario’s. Een eerste verklaring kan zijn dat de lockdowns tot disproportioneel veel gezondheidsschade en oversterfte hebben geleid. Het aantal niet-Covid-overlijdens is in 2021 voor de meeste landen in de Europese Unie en de Verenigde Staten vergelijkbaar: ongeveer 60 personen per 100.000 inwoners. Maar de schatting voor Zweden, dat niet in lockdown ging, is -33, wat betekent dat daar nota bene tijdens de pandemie sprake was van óndersterfte. Dat lijkt dus te duiden op een ’lockdown-effect’ en de gegevens die we hebben over toename van drugsverslavingen, huiselijk geweld, mentale zorg en gewichtstoename wijzen inderdaad op een historische, maar grotendeels nog niet-erkende, tijdens de lockdowns ontstane noodsituatie in gezondheid en welzijn.”

Oversterfte

„Een andere verklaring is dat uit- en afgestelde zorg tot oversterfte hebben geleid, wat blijkt uit RIVM-onderzoek. Dat onderzoek richtte zich op planbare operaties die langer dan een maand kunnen wachten, maar niet op de niet-operatieve en de acute zorg. De totale gezondheidsschade door uitgestelde zorg is waarschijnlijk dus nog veel groter. Zo leidde de tijdelijke afname van kankerscreenings tot kankerdiagnose in een verder gevorderd stadium waardoor de overlevingskansen afnemen.”

„Mogelijk spelen de vaccinaties een rol. Zo is het Pfizer-vaccin recent gelieerd aan een toename in hartaanvallen, maar die effecten zijn nog niet voldoende onderzocht. Ik vermoed zelf dat vaccinaties geen significante rol hebben gespeeld in de oversterfte in 2021, maar veel mensen willen weten in welke mate het vaccin voor bepaalde mensen tot gezondheidsschade, of zelfs sterfte, heeft geleid. Dat beeld kan de komende jaren ook veranderen dus we zullen dat in de gaten moeten blijven houden.”

„Het meest opvallend is dat, hoewel vooral ouderen stierven aan Covid, de absolute aantallen niet-Covid-overlijdens internationaal vergelijkbaar zijn voor de leeftijdsgroepen van 18 tot 44, 45 tot 64 en ouder dan 65 jaar. Het oversterfte-onderzoek moet zich dan ook richten op verklaringen die van toepassing zijn op alle leeftijden. Ik acht het zeer waarschijnlijk dat het pandemiebeleid een rol heeft gespeeld bij nu nog minder zichtbare aandoeningen die een deel van de oversterfte, in de voorgaande én in de komende jaren, verklaren.”

[havenpoort]

Elswout

Elswout is een circa 85 hectare grote buitenplaats bij Overveen in eigendom van Staatsbosbeheer.

Elswout te Overveen is een van de oudste bewaarde buitenplaatsen in Nederland met een parkachtige begroeiing met veel stinsenplanten en historische gebouwen. Elswout maakt deel uit van het Natura 2000 gebied Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Park Elswout is opengesteld voor het publiek.

Op de buitenplaats liggen onder andere een landhuis, stallen en de orangerie, die nu dienstdoet als horecagelegenheid. Het monumentenregister noemt dit landhuis "Een der monumentaalste voorbeelden van op de 16e-eeuwse Italiaanse villa's geïnspireerde 19e-eeuwse landhuizen in Nederland."

Vanaf de 16e eeuw gebruiken de Haarlemse brouwerijen het schone duinwater voor het maken van bier. Nadat de Oude Brouwerskolk, die ter hoogte van het zwembad ‘De Houtvaart’ lag, te vervuild was geraakt, wordt rond 1650 de (nieuwe) Brouwerskolk gegraven. De Sant – of Rampevaart wordt sindsdien de Brouwersvaart genoemd. In verband met de vervuiling van het water moeten de blekerijen en wasserijen die ten zuiden van de Zijlweg zijn gevestigd verdwijnen, zij verhuizen richting Bloemendaal en Santpoort.

In de 17e eeuw hebben steden als Haarlem en Amsterdam steeds meer zand nodig voor hun stadsuitbreidingen. Via de Zandvaart (de huidige Marcelisvaart) en de Brouwersvaart wordt het zand uit o.a. Elswout en Middenduin afgevoerd. Ook worden deze vaarten gebruikt om bouwmaterialen voor buitenplaatsen als Elswout aan te voeren.

De Tuin van Haarlem

In de 18e eeuw wordt de waterstand steeds beter geregeld in wat wel ‘de Tuin van Haarlem’ wordt genoemd. De eigenaren van Elswout reguleren de waterstand in hun vijvers door aan het begin van de Marcelisvaart een sluis aan te leggen. Steeds meer grond tussen Haarlem en Overveen wordt in cultuur gebracht om groenten en bollen te kweken die op platte schuiten naar de markten en veilingen in Haarlem worden vervoerd. Doordat de binnenduinrand steeds intensiever bebost raakt door het planten van beuken, eiken en iepen krijgt het bollen- en tuinbouwgebied zijn karakteristieke rand in het westen.

Periode Du Moulin (1633-1654)

Elswout is gesticht door Carl Jansz. du Moulin (1587/88-na 1667), een van oorsprong Vlaamse lutherse koopman die van jongs af aan voornamelijk handelde op Rusland. Vanaf 1623 groeide hij uit tot een van de belangrijkste Rusland-handelaren van de Republiek. In Rusland, waar Du Moulin lange perioden achtereen woonde, verkreeg hij als erkenning voor zijn verdiensten de titel 'gost' (gast), dat wil zeggen de hoogste en tegelijk minst voorkomende koopmansrang.

Rond 1631-1633 streek Carl du Moulin neer in Haarlem en liet hij vanaf 1633 bij Overveen een buitenplaats bouwen in de stijl van het Hollands classicisme. 'Moulins hofstede' is waarschijnlijk ontworpen door Jacob van Campen en landmeter Pieter Wils. Tevens is Pieter Post als protegé van Carl du Moulin waarschijnlijk betrokken geweest bij de bouw. De buitenplaats had een strikt kruis symmetrische plattegrond, geïnspireerd op het werk van Vincenzo Scamozzi. Oorspronkelijk was het huis omgeven door grachten en lagen de tuinen op gelijk niveau met het huis. Het buiten, dat reeds voor 1637 bewoond werd, was in de zomer van 1651 het decor van het huwelijk van Du Moulins stiefdochter Maria Vermeulen met Matthias Dogen, raad en agent van keurvorst Frederik Willem I van Brandenburg. De Duitse schrijver Philip von Zesen heeft voor deze gelegenheid een huwelijksdicht geschreven.

Rond 1642-1644 liet Carl du Moulin een zandvaart aanleggen, met als doel het "Hemelsduintje" en de naastgelegen woeste gronden van de Heer van Brederode onder licentie af te zanden. Zover is het onder Du Moulin niet gekomen. Door de 1e. Engels-Nederlandse Oorlog na het uitroepen van de Akte van Navigatie raakte Du Moulin zoals vele kooplieden in de financiële problemen. In 1654 ging hij failliet en werd zijn buitenplaats verkocht aan Gabriel Marselis (1609-1673).

Periode Marselis (1654-1703)

Onder Gabriël Marselis, die de hofstede de naam Elswout gaf, werden de oorspronkelijke tuinen gerooid, afgegraven en opnieuw aangelegd, waardoor het huis op een talud kwam te liggen. Tevens liet Marselis extra stallen bouwen. Vanaf het bezoek in 1660 van Maria Henriette Stuart en de kleine Willem III van Oranje, werd Elswout een beroemde bezienswaardigheid.

Een uitgebreide beschrijving van Elswout anno 1663 is gegeven door Christian Knorr von Rosenroth. Tussen 1663 en 1682 werd de ingang van Elswout verlegd van het zuiden naar het oosten, met een nieuwe oprijlaan en een nieuw poortgebouw. Mogelijk hield dit verband met de verheffing van Gabriël Marselis in de Deense Adelstand in 1665, waarna die zich Van Marselis liet noemen. Uit de periode Marselis zijn een aantal schilderijen van Elswout bekend, waaronder een schilderij van Jan van der Heyden en Gerrit Berckheyde. Beide werken hangen in het Frans Halsmuseum. Na de dood van Gabriël van Marselis in 1673 ging Elswout over op zijn oudste zoon Joan (Jan) van Marselis (1641-1702).

Periode Romswinckel/Boudaen (1703-1781)

In 1703 werd Elswout op een veiling gekocht door Jan Romswinckel Jansz (1643-1719). Het kostte hem grote moeite de verschuldigde koopsom aan de erven Van Marselis te voldoen. Pas op 4 april 1718 kon hij zich volledig eigenaar noemen van Elswout. Lang kon hij er niet van genieten. Hij stierf kinderloos in 1719, waardoor Elswout toekwam aan zijn drie broers. Een van hen, Abraham Romswinckel (1657-1738), Resident van de Koning van Pruisen (Frederik Willem I van Pruisen) te Amsterdam, kocht de anderen in 1720 uit. Romswinckels enige dochter trouwde met Gualterus Petrus Boudaen. Na haar dood in 1750 kwam Elswout in zijn handen. Uit deze periode dateren veel tekeningen en prenten door Jan de Beijer. In 1768 ontving Gualtherus Petrus Boudaen, dan regerend burgemeester van Amsterdam, op Elswout stadhouder Willem V van Oranje-Nassau en Wilhelmina van Pruisen.

Het park van Elswout is in de loop der eeuwen met behulp van zandafgravingen vormgegeven, gebruikmakend van grote hoogteverschillen. De achttiende-eeuwse ontwikkeling van een formele tuinstijl naar de verschillende fases van de Engelse landschapsstijl is in het park afleesbaar.

Periode Boreel (1781-1805)

Verantwoordelijk voor de introductie van de landschapsstijl op Elswout was advocaat-fiscaal Mr. Jacob Boreel (1746-1794), eigenaar van Elswout door koop in 1781. Hij was een zoon van Jacob Boreel sr. die de buitenplaats Beeckestijn te Velsen bewoonde. Aldaar was de tuinarchitect Johan Georg Michael werkzaam, die vanaf circa 1765 een vroege vorm van de landschappelijke tuinstijl introduceerde. Daarom wordt wel aangenomen dat Michaël ook verantwoordelijk is geweest voor de landschappelijke transformatie van park Elswout.

Niet alleen het park werd gemoderniseerd. Ook de gevels van het huis werden een eerste maal gemoderniseerd, naar ontwerp van Abraham van der Hart. Na de dood van mr. Jacob Boreel in 1794 hadden zijn erven weinig belangstelling voor het buiten. Het werd te huur aangeboden. Precies in deze jaren was het romantische Park Elswout een inspiratiebron voor kunstenaars zoals Egbert van Drielst.

25-10-22

[andrevanvuuren]

sy is girl met kleure loop rond sonder klere hou niks van skoene hemel weet sy kan soos n nuwe nat reënboog soen haar reuk is sonneblomme na die reen weet nie altyd wat ek met haar moet doen weet ek wil haar vashou vry laat ewig goeters aan haar doen ek word Pieter as sy verander in n pampoen wil aan haar vat wil haar vonke laat spat sy is girl met musiek in haar hart met lirieke en n glimlag wat jou son gee elke dag sonder klere hou niks van skoene hemel weet sy kan soos n nuwe nat reënboog soen haar reuk is sonneblomme na die reen weet nie altyd wat ek met haar moet doen weet ek wil haar vashou vry laat ewig goeters aan haar doen ek word Pieter as sy verander in n pampoen wil aan haar vat wil haar vonke laat spat sy is girl met musiek in haar hart met lirieke en n glimlag wat jou son gee elke dag elke sekonde sonder haar is n 1000 jaar se wag haar oë is helder haar trane is heuning soet tot haar kwaad is sag sy is girl met kleure loop rond sonder klere hou niks van skoene hemel weet sy kan soos n nuwe nat reënboog soen haar reuk is sonneblomme na die reen weet nie altyd wat ek met haar moet doen weet ek wil haar vashou vry laat ewig goeters aan haar doen (27/8/22 goeters-AvV)

[visual-poetry]

by pieter engels (+)

[garadinervi]

sonsbeek 71: sonsbeek buiten de perken, Deel 2, Curated by Wim Beeren, Park Sonsbeek, Arnhem, 1971. Graphic Design: Wim Crouwel, Dirk Fortuin, Magda Tsfaty, and Jolijn van de Wouw / Total Design

Feat. Vito Acconci, Bas Jan Ader, Carl Andre, Ben d'Armagnac, Richard Artschwager, Bruce Baillie, Douwe Jan Bakker, Joseph Beuys, Ronald Bladen, Marinus Boezem, Stanley Brouwn, Daniel Buren, Javacheff Christo, Tony Conrad, Hanne Darboven, Ad Dekkers, Ger Dekkers, Jan Dibbets, Ger van Elk, Pieter Engels, Groep Enschede, E.R.G., Hans Eijkelboom, Barry Flanagan, Fluxus, Hollis Frampton, Ernie Gehr, Dan Graham, Robert Grosvenor, Mike Heizer, Douglas Huebler, I.C.W., Ken Jacobs, joepat, Donald Judd, On Kawara, W. Knoebel, Hans Koetsier, Axel van der Kraan, Peter Kubelka, George Landow, Standish Dyer Lawder, Sol Lewitt, Richard Long, Walter de Maria, Mass Moving, Yutaka Matsuzawa, Mario Merz, Henri Moore, Robert Morris, Bruce Nauman, Noord-Brabant Groep, Claes Oldenburg, Dennis Oppenheim, Nam June Paik, Panamarenko, Egbert Philips, Emilio Prini, Klaus Rinke, Peter Roehr, Ulrich Rückriem, Edward Ruscha, Fred Sandback, Jean-Michel Sanejouand, Wim T. Schippers, Paul Sharits, Eric Siegel, Tony Smith, Robert Smithson, Richard Serra, Kenneth Snelson, Michael Snow, Koert Stuyf and Ellen Edinoff, Shinkichi Tajiri, Sajiki and Yokoyama Tenjo, Carel Visser, Andre Volten, Hans de Vries, Lex Wechgelaar, Lawrence Weiner, Joyce Wieland

[docnederlands]

Achter het net vissen

🎣 Betekenis : komen als er niets meer te doen is / te laat zijn om ergens voordeel van te hebben / net een gelegenheid missen / de kans voorbij laten gaan

🎣 Variant : Dat komt als mosterd na de maaltijd

🎣 Engels; anglais : to come a day after the fair / to miss an opportunity / to come too late / to arrive when it's all over bar the shouting

🎣 Frans; français : arriver après la bataille / rater une occasion / arriver quand la messe est dite / arriver comme les carabiniers d'Offenbach / arriver trop tard

🎣 Duits; allemand : zu spät kommen / eine Gelegenheit verpassen / in die Röhre gucken

🎣 Spaans; español : A buenas horas mangas verdes / llegar demasiado / perder una oportunidad

🎣 Italiaans; italiaans : arrivare a cose fatte  / perdere un occasione

♦♦ Bruegel Pieter de Oude - Pierre Bruegel l'Ancien (1525 - 1569) / twaalf spreuken op borden - Douze proverbes sur médaillons / Antwerpen, Museum Mayer van den Bergh - Anvers, Musée Mayer van den Bergh

👉 Pinterest : Achter het net vissen

👉 Doctissimo : Achter het net vissen

02-11-2021

[surrealistnyc]

A Spark in Search of a Powderkeg

Rebellion is its own justification, completely independent of the chance it has to modify the state of affairs that gives rise to it. It’s a spark in the wind, but a spark in search of a powder keg.

André Breton

If only one thing has brought me joy in the last few weeks, it began when the matriarchs at Unist’ot’en burned the Canadian flag and declared reconciliation is dead. Like wildfire, it swept through the hearts of youth across the territories. Reconciliation was a distraction, a way for them to dangle a carrot in front of us and trick us into behaving. Do we not have a right to the land stolen from our ancestors? It’s time to shut everything the fuck down!

Tawinikay (aka Southern Wind Woman)

The toxic cargo carried in Canadian pipelines, whether it be tar sands oil or fracked liquid natural gas (LNG), is, according to all serious climate scientists, a major, perhaps even decisive contribution to global warming, i.e. ecological catastrophe.   Meant to fuel industrial expansion, the pipelines have themselves become fuel for revolt. Designed to move these dirty fossil fuels from one location to another, they are a crucial element in normalizing the dubious paradise of unlimited growth in awe of which all obedient consumer/citizens are supposed to genuflect. In what the colonial mapmakers have called British Columbia (BC), resource extraction has always been the name of the game. However, the emergence in February of this year of a widespread oppositional network ranging from “land back” Indigenous warriors to elder traditionalists and from Extinction Rebellion activists to anarchist insurrectionaries was heartening. Railways, highways and ferries were blockaded, provincial legislatures, government administrative offices, banks and corporate headquarters were occupied. The catalyst for this rebellion was a widespread Indigenous uprising that refused the illusory promises of reconciliation. Together, these rebel forces disrupted business as usual in solidarity with the Unist’ot’en Big Frog clan of the Wet’suwet’en tribal house.

       ​As objective chance would have it, the primary Indigenous land defense camp is situated not far from the same Hazelton, B.C. area to which surrealist Kurt Seligmann and his wife Arlette had journeyed in 1938. During that time, they visited Gitxsan and Wet’suwet’en villages, marveled at the imaginative power of the totem poles and ceremonial objects, made field notes, shot 16mm film, collected stories and recorded mythic histories. Now, in 2020, growing numbers of these same Indigenous peoples have been threatening to bring the Canadian economy to a grinding halt. Unwilling to be bought off by corporate petrodollars or mollified by a legal system that has never done anything but pacify, brutalize, or betray them in the process of stealing their land, Indigenous peoples passionately fought back against the forces of colonial law and order in a radical whirlwind of willful disobedience and social disruption. One action built upon another in creating a rolling momentum that seemed unstoppable. When one railroad blockade would be busted by the Royal Canadian Mounted Police (RCMP), another would spring up in its place elsewhere extending the frontlines of the battle all across the continent. Then the debilitating Covid-19 virus arrived to compound the damage that had previously been done to the capitalist economy by the incendiary virus of revolt. The resistance of these Indigenous communities against the pipelines concerns all of us, worldwide, since they are on the front lines of the struggle to prevent cataclysmic climate change.

       ​In the future, a key question will be whether Canadian authorities can successfully put the genie of Indigenous rebellion back in the colonial bottle of “reconciliation”. As surrealists, we hope they will not, and we stand in solidarity with the unreconciled insurgent spirit of defiant Indigenous resistance. A new reality is to be invented and lived instead of the one that today as yesterday imposes its environmental miserabilism and its colonialist and racist hierarchies.  As surrealists, we honor our historical affinity with the Kwakwaka’wakw Peace Dance headdress that for so long had occupied a place of reverence in André Breton’s study during his lifetime before being ceremoniously returned in 2003 to Alert Bay on Cormorant Island by his daughter, Aube Elléouet, in keeping with her father’s wishes. With this former correspondence in mind, we presently assert that our ongoing desire to manifest the emancipation of the human community as distinctively undertaken in the surrealist domain of intervention is in perfect harmony with the fight of the Indigenous communities of the Americas against globalized Western Civilisation and its ecocidal folly.

                                                                                                               Surrealists in the United States: Gale Ahrens, Will Alexander, Andy Alper, Byron Baker, J.K. Bogartte, Eric Bragg, Thom Burns, Max Cafard, Casi Cline, Steven Cline, Jennifer Cohen, Laura Corsiglia, David Coulter, Jean-Jacques Dauben, Rikki Ducornet, Terri Engels, Barrett John Erickson, Alice Farley, Natalia Fernandez, Brandon Freels, Beth Garon, Paul Garon, Robert Green, Maurice Greenia, Brigitte Nicole Grice, Janice Hathaway, Dale Houstman, Karl Howeth, Joseph Jablonski, Timothy Robert Johnson, Robin D.G. Kelly, Paul McRandle, Irene Plazewska, Theresa Plese, Michael Stone-Richards, David Roediger, Penelope Rosemont, LaDonna Smith, Tamara Smith, Steve Smith, Abigail Susik, Sasha Vlad, Richard Waara, Joel Williams, Craig S. Wilson

Surrealists in the UK: Jay Blackwood, Paul Cowdell, Jill Fenton, Rachel Fijalkowski, Krzysztof Fijalkowski, Merl Fluin, Kathy Fox, Lorna Kirin, Rob Marsden, Douglas Park, Michel Remy, Wedgwood Steventon, Frank Wright, the Leeds Surrealist Group (Gareth Brown, Stephen J. Clark, Kenneth Cox, Luke Dominey, Amalia Higham, Bill Howe, Sarah Metcalf, Peter Overton, Jonathan Tarry, Martin Trippett), the London Surrealist Group (Stuart Inman, Philip Kane, Timothy B. Layden, Jane Sparkes, Darren Thomas) and the surrealists of Wales (Jean Bonnin, Neil Combs, David Greenslade, Jeremy Over, John Richardson, John Welson)

Surrealists in Paris: Ody Saban and The Surrealist Group of Paris (Elise Aru, Michèle Bachelet, Anny Bonnin, Massimo Borghese, Claude-Lucien Cauët, Taisiia Cherkasova, Sylwia Chrostowska, Hervé Delabarre, Alfredo Fernandes, Joël Gayraud, Régis Gayraud, Guy Girard, Michael Löwy, Pierre-André Sauvageot, Bertrand Schmitt, Sylvain Tanquerel, Virginia Tentindo, Michel Zimbacca)

Surrealists in Canada: Montréal (Jacques Desbiens, Peter Dube, Sabatini Lasiesta, Bernar Sancha), Toronto (Beatriz Hausner, Sherri Higgins), Québec City (David Nadeau), Victoria (Erik Volet), the Ottawa Surrealist Group (Jason Abdelhadi, Lake, Patrick Provonost) and the Inner Island Surrealist Group (as.matta, Jesse Gentes, Sheila Nopper, Ron Sakolsky)

The Surrealist Group of Madrid: Eugenio Castro, Andrés Devesa, Jesús Garcia Rodriguez, Vicente Gutiérrez Escudero, Lurdes Martinez, Noé Ortega, Antonio Ramirez, Jose Manuel Rojo, María Santana, Angel Zapata

Surrealists in Sweden: Johannes Bergmark, Erik Bohman, Kalle Eklund, Mattias Forshage, Riyota Kasamatsu, Michael Lundberg, Emma Lundenmark, Maja Lundgren, Kristoffer Noheden, Sebastian Osorio

Surrealists in Holland: Jan Bervoets, Elizé Bleys, Josse De Haan, Rik Lina, Hans Plomp, Pieter Schermer, Wijnand Steemers, Laurens Vancrevel, Her de Vries, Bastiaan Van der Velden

Surrealists in Brazil: Alex Januario, Mário Aldo Barnabé, Diego Cardoso, Elvio Fernandes, Beau Gomez, Rodrigo Qohen, Sergio Lima, Natan Schäfer, Renato Souza

Surrealists in Chile: Jaime Alfaro, Magdalena Benavente, Jorge Herrera F., Miguel Ángel Huerta, Ximena Olguín, Enrique de Santiago, Andrés Soto, Claudia Vila

 The Middle East and North Africa Surrealist Group: Algeria (Onfwan Foud), Egypt (Yasser Abdelkawy, Mohsen El-Belasy, Ghadah Kamal), Iraq (Miechel Al Raie), Syria (Tahani Jalloul), and Palestine (Fakhry Ratrout)

Surrealists in Prague: Frantisek Dryje, Joe Grim Feinberg, Katerina Pinosova, Martin Stejskal, Jan Svankmajer

The Athens Surrealist Group (Elias Melios, Sotiris Liontos, Nikos Stabakis, Theoni Tambaki, Thomas Typaldos, Marianna Xanthopoulou)

Surrealists in Costa Rica: Gaetano Andreoni, Amirah Gazel, Miguel Lohlé, Denis Magarman, Alfonso Peña

Surrealists in Buenos Aires: Silvia Guiard, Luís Conde, Alejandro Michel

Surrealists in Australia: Anthony Redmond, Michael Vandelaar, Tim White

Surrealists in Portugal: Miguel de Carvalho, Luiz Morgadinho

Surrealists in Bucharest (Dan Stanciu), Mexico (Susana Wald), and the Canary Islands (Jose Miguel Perez Corales)

 Postscript: During the process of gathering signatures for the above declaration, we were inspired to see its uncompromising stance against white supremacy and police repression reflected in the brightly sparkling flames of the Minneapolis uprising that lit a powder keg of pent-up rage and incited an earth-shaking eruption of spontaneous rebellion in the streets of America. It was only fitting that in solidarity with the uprising about police brutality kicked off by George Floyd’s execution/lynching at the hands of the police, anti-racism protestors in the United States would take direct action by beheading or bringing down statues of Christopher Columbus, genocidal symbol of the colonial expropriation of Native American lands. (Guy Girard, Michael Löwy, Penelope Rosemont, and Ron Sakolsky, June 18, 2020).

[kunstencultuur2020]

Kunst kijken en beluisteren in tijden van Corona

En allemaal gratis!

De opera Macbeth in de Munt 

Virtuele rondleidingen in 12 musea (in het Engels)

Podcasts op Klara.be om te beluisteren

. Kamer in Oostende, een boek van Koen Peeters . Het leven van Pieter Bruegel de oude . Rubens    . Opus 14-18 - over de eerste wereldoorlog . Van Eyck (10 afleveringen van een 10tal minuutjes) . Beethoven

Ook de VRT geeft tips

Over Frida Khalo en haar museum

En nog musea...

Of wandel door enkele zalen van het Vaticaan (kijk vooral naar de plafonds!)

Lezingen over Gent

Buffalo forever:  een documentaire  van Victoria Deluxe over 11 supporters van voetbalclub KAA Gent in 2014, het jaar van de grote verhuis van het Ottenstadion naar de Ghelamco. De liefde voor het voetbal en de club zijn zo voelbaar in deze film die door Brecht Vanhoenacker filmmaker gemaakt werd.

[rijksmuseum-art]

The Healing of the Paralytic, Pool of Bethesda by Pieter Aertsen, Museum of the Netherlands

De genezing van de lamme te Bethesda (Johannes 5:1-16). Christus staat voor een rijk gedecoreerde poort, waarvoor zich een groot aantal zieken bevindt. Achter de poort is te zien hoe een engel in de genezende bron duikt.

[cherhorowitzhamilton]

[Lukács] nationalized all privately owned theaters and initiated the redistribution of pre-sold theater tickets from the bourgeoisie and aristocracy to workers and the poor. His commissariat issued the proclamation: “From now on, the theater belongs to the people! Art will not anymore be the privilege of the leisurely rich. Culture is the rightful due of the working people.” Lukács created special workers’ box-offices that sold tickets at cut price. The Commissariat also established an actors’ union, for which Bela Lugosi became a leading activist, precipitating his flight to America following the collapse of the Soviet Republic. The Commissariat for Cultural and Educational Affairs, under Lukács’s leadership and with the active collaboration of art historians, drew up a list of privately owned significant artworks in Hungary — including masterpieces by El Greco, Goya, Delacroix, Millet, Manet, Courbet, Pieter Brueghel the Elder, Constable, Cézanne, Pissarro, Gauguin, Rossetti, Renoir, Van Gogh, Matisse, Monet, Degas and Jan Steen, not to mention a number of Hungarian artists. In the course of this massive nationalization program, Lukács’s men had to search the property of one of the Counts Batthyány. When a painting by Brueghel that was known to be in his collection couldn’t be found, they knocked down the walls of his mansion until the walled-up painting had been recovered. Lukács’s Commissariat then made these hitherto coveted artworks available to the people by staging a magnificent and unprecedented “First Exhibition of Art Treasures Taken Into Public Ownership.” Beyond this, institutions for adult education catering to workers were established — including the above-mentioned Marx-Engels Workers’ University. Faculties were radically restructured to train secondary school teachers, while Marxist classics such as The Civil War in France and Socialism, Utopian and Scientific were added to reading lists hitherto packed with antiquated and dogmatic religious texts. In a measure that would surely be welcomed by today’s academic precariat, radical intellectuals (for example, Karl Mannheim) were given lectureships and professorships. Lukács’s Commissariat also established a registry of recognized writers who would receive a regular income. Its founding document noted: “Quality, political worldview or orientation are not taken into consideration. The registry committee is not functioning as a body for criticism. Its work only involves distinguishing dilettantes from professional writers.” Naturally, they also set up an appeals process, allowing anyone dealt with unfairly to contest a ruling. This approach roughly encapsulated the attitude towards art and culture that Lukács defended within the Commissariat. He coined the slogan “Art is the end and politics is the means,” and authored a proclamation declaring that the Commissariat would support classical and quality art, even where it contradicted the politics of the republic. As deputy commissar, Lukács would “… not tolerate the corruption of taste with editorial poetastery written for political purposes.” Equally, he resisted calls from various quarters that the Soviet Republic take sides in artistic disputes or to promote this or that artist as poet laurate of the revolution. While not disavowing his own judgements, Lukács deferred the evaluation culture to a future, free proletariat. He saw his task as preparing the ground for this flourishing. Lukács’s Commissariat organized the first Hungarian translation of Capital. Literary classics were also translated — including the complete works of Dostoyevsky, Shakespeare, and other world-historic authors. To make culture available to the people, Lukács established mobile libraries, run by janitors, which serviced working class districts. Children were not ignored. The Commissariat established a sex education program aimed at schoolchildren — the first of its kind in deeply Christian Hungary. One apocryphal story suggests that Ana Lesznai once asked Lukács what would become of the fairy tales they both loved. He is said to have replied that they would become true: that under communism, the stones and the trees would speak. Shy of this, the Commissariat established a Fable Department, headed by Béla Balázs and Lesznai. The department organized travelling puppet shows as well as afternoons of fables which were accompanied by an artist who produced drawings to illustrate the various themes, in order that children be exposed to “beautiful and instructive” culture.

“The Conversion of Georg Lukács,” Daniel Lopez

[joostjongepier]

Wat?   Het doolhof door Noa Marcellis, Compositie XIV door Piet Mondriaan, Dansfiguur in lijn door Pieter Ouburg, Het masker door Mirthe Kartadi en Long Island door Rineke Dijkstra

Waar?   Tentoonstelling Radically Mine 2022 – Onderstroom in het Van Abbemuseum, Eindhoven

Wanneer?   22 mei 2022

“Hoe kijken jongeren naar het verleden en de rol die dit speelt in het heden? Welke rol spelen identiteit, familie, traditie of andere factoren hierin? Wat is de ‘Onderstroom’ van hun belevingswereld?” Midden in de coronaperiode lieten meer dan tweehonderd leerlingen van twaalf middelbare- en mbo-scholen zich inspireren door een werk uit de collectie uit het Van Abbemuseum. Het museum toont een selectie van 38 kunstwerken.

Ik was zeer onder de indruk van de getoonde werken. Ik heb in musea wel werk van mindere kwaliteit aangetroffen.

Noa Marcellis (16 jaar, leerling van het Rythovius College) liet zich inspireren door Compositie XIV van Piet Mondriaan (en niet, zoals het bordje in het Van Abbemuseum zegt, van Theo van Doesburg!) en Dansfiguur in lijn van Pieter Ouborg. Het leidde tot haar kunstwerk Het doolhof, een 3D-object waarin elementen van beide kunstwerken zijn te herkennen.

Het Masker, gemaakt door Mirthe Kartadi (15 jaar, leerling van het Carolus Borromeus College) werd geïnspireerd door een foto van Rineke Dijkstra: Long Island. Op internet vind ik een toelichting op de keuze die ze maakte. Een fragment vertaald uit het Engels: “Ik maakte een hoofd met een masker. Het gaat over het feit dat gekleurde mensen zich vroeger anders voelden bij blanke mensen. Er waren veel dingen die zwarte mensen niet mochten doen en witte mensen wel. Mijn werk gaat over de geest van een kind van kleur en wat er in de geest van dat kind omgaat.”

[havenpoort]

Ontstaan Berkenrode

De historische buitenplaats Berkenrode is gelegen tussen de Herenweg en de Leidsevaart. Een watergang vanaf deze vaart vormt de noordelijke begrenzing, waarbij de noordoosthoek gevormd wordt door de Herenweg en de Willem Klooslaan. Aan de Herenweg loopt de grens achter de huizen Herenweg 113 tot en met 127 en van Duin en Vaart en, vervolgens door de vaart langs de Erasmuslaan tot de Leidsevaart.

De oudste historie van het ten opzichte van Berkenrode noordelijker gelegen Oud Berkenroede, begrensd door de Gasthuislaan (ofwel Aerdenhoutslaan, tegenwoordig Zandvoortselaan geheten), gaat terug tot de eerste helft van de zestiende eeuw.

Berkenrode was een heerlijkheid en gemeente.

De ‘camp’ Berkenrode is een oud goed, dat al in 1284 wordt vermeld. Door graaf Floris V werd Berkenrode op 5 december 1284 "In Sente Niclaisavont" beleend aan zijn knaap Jan van Haerlem.  

Het huis wordt voor het eerst genoemd in een bron uit 1451. Afbeeldingen tonen een kasteelachtig uiterlijk. Dit oude huis Berkenrode stond op de plek waar nu de grote vijver ligt en werd door een slotgracht omgeven.

Jan van Heemstede deed in 1466 wegens acuut geldgebrek afstand van zijn bestuur op rechtspraak. De naamloze bezitting, het latere Oud Berkenroede aan de toenmalige kwam toe aan de (vermogende) bezitter van het kasteel van Berkenrode: Gerrit van Berckenrode. Deze was Heer van Berkenrode en Schoter Vlieland.

Hij mocht zich vanaf dat moment Heer van Berkenrode' noemen. Na zijn dood ging de ambachtsheerlijkheid over op zijn oudst levende zoon Hendrik. Hij was onder andere schout en burgemeester van Haarlem en overleed op 13 juni 1533.

Uit zijn echtverbintenis zijn drie kinderen geboren, waaronder Josina Ramp. De gehuwd was met Ramp (van den Berch), een telg uit een vooraanstaande Leids/Haarlemse familie, die ambten in het bestuur van de stad vervulde.

Uit een akte uit 1591 blijkt dat de boerenhofstede Oud Berkenroede, in die tijd genaamd ‘Zwolsman Hofstede’ door anderen is bewoond.

Van 1533-1563 worden de ouders van Pieter Corneliszoon (Zwolsman?) genoemd en vervolgens Jannetje Ewouts en haar man Sybrant Pieters van 1563 tot het beleg van Haarlem in 1573. In dat rampjaar voor Haarlem en omgeving, zijn o.a. de katholieke Mariakapel en de molen aan het Spaarne in Heemstede, alsook het adellijke slot Berkenrode door brand verwoest.

De boerenhofstede Oud Berkenroede bleef eigendom van de familie Van Berckenrode-Ramp. Omstreeks 1630 komen we namelijk een kleindochter van voornoemde Engelbrecht Willemszoon Ramp tegen als eigenares, namelijk juffrouw Catharina van der Maat (Maet).

Zij was een nicht van Hendrik van Alkemade, een dochter van Goedela van Berckenrode. Hendrik was sinds 1649, na de dood van zijn moeder, ambachtsheer van Berkenrode. Vermoedelijk omdat de hofstede nog altijd familie-eigendom was, zijn geen overdrachtscharters bewaard gebleven.

De laatste Van Berckenrode was een dochter Haze van Berckenrode, die gehuwd was met Engelbrecht Willemsz.

Na 1654 is Nicolaas van Hulten als echtgenoot en erfgenaam van Catharina van der Maat geregistreerd. In deze periode wordt ook Philippus van Hulten genoemd, of is één en dezelfde persoon bedoeld? Mogelijk in plaats van de boerderij zijn twee huizen onder één dak gebouwd, waarvan er één bewoond werd door zekere Engel Corneliszoon.

Na het verscheiden van Nicolaas van Hulten is de hofstede omstreeks 1657 overgegaan aan diens zoon en erfgenaam Franciscus van Hulten als nieuwe eigenaar. Deze bleef eigenaar tot 7 juli 1668. Uit die tijd dateert een oorkonde, ondertekend door schout Willem Massa en schepenen Claes Backer en Engel Pieterszoon van de ambachtsheerlijkheid Berkenrode. Franciscus van Hulten verkocht en transporteerde de hofstede met een oppervlak van 15 morgen voor ƒ 16.000,- aan Hermanus van de Nieuwpoort.

Er is sprake van teel- en weilanden, maar nog niet van een recreatieve tuin. De hofstede omvat één boerenwoning. Eerst onder de volgende eigenaar kunnen we van een buitenplaats spreken.

In de originele akte staat de (naamloze) hofstede als volgt omschreven: “Een hofstede, boomgaert, mitsgaders huijsmanswoning, landerijen soo teel als weijlanden, groot omtrent vijftien morgen, volgens de caerte daervan sijnde, doch bij den hoop sonder maet soo groot ende klijn, en met soodanige notwegen, servituijten van dijk, dam, vrij ende onvrijheden, alst den vercooper toe behoorende is, sonder in eenige maet gehouden te willen sijn, gelegen in de heerlicheijt van Berckenrode op de hoek van de Aerdenhoutslaan ende dat voor de somma van sesthien duijsent carolij guldens contant gelt; de huijr van de voornoemde woningh van het loopende jaer sal comen ten profijte van de cooper, van welcke somme hij comparante bekende al wel voldaen ende betaelt te zijn, den leste penning met den eersten; belovende de voorseijde hofstede, boomgaert, huijsmanswoning, teel als weijlanden in de heerlicheijt van Berckenrode gewoon is te waren en te vrijen”.

Opmerkelijk is dat de echtgenote van Hermanus van de Nieuwpoort de meer dan een eeuw eerder levende Engbrecht Willemszoon Ramp als haar betovergrootvader aanduidt. Dat betekent dat de hofstede nog altijd in handen was van rechtstreekse afstammelingen van de oorspronkelijke Van Berckenrode’s. Daaraan kwam een einde op 20 augustus 1679 toen Van de Nieuwpoort zijn bezit voor hetzelfde bedrag als de aankoop van 11 jaar eerder, te weten ƒ 16.000,- overdeed aan de Amsterdamse magistraat en koopman Jacob Backer. 

Uit akte blijkt op 17 februari 1691 Benjamin Poulle de nieuwe eigenaar te zijn geworden. Hij liet het huis geheel restaureren en verfraaien en ook de tuin opnieuw aanleggen. Een prent in vogelvlucht laat deze grootscheepse aanleg zien, waarvan het echter de vraag is of deze in zijn geheel is gerealiseerd.

Nog geen honderd jaar later brandde dit huis in de nacht van 4 op 5 mei 1747 af door onvoorzichtigheid van het personeel nadat het met kaarsen en vetpotjes was geïllumineerd ter ere van de verheffing van prins Willem IV tot erfstadhouder.

Toenmalig eigenaar Pieter de la Court, uit een Leidse regentenfamilie en onder andere in 1769 burgemeester van Amsterdam, noemde zijn buiten 'Oud Berkenrode', hetgeen tot een jarenlange juridische strijd (van 1658 tot 1749) leidde met de eigenaren van de feitelijk oudere heerlijkheid Berkenrode.

Op maandag 23 juni 1772 had in het Oude Zijds Herenlogement te Amsterdam onder supervisie van notaris C. Twisk c.a. een verkoping plaats van 1) “een kapitale en welgelegen hofstede Oud Berkenroede met deszelfs herenhuijzing, stalling, tuinmanswoning, landerijen met malkanderen in één koop, groot ruim 19 morgen buiten Haarlem aan de Heerenweg, hoek Aerdenhouts-(Zandvoortsche)laan. 2) de Dorstige Kuil, 3) vijf morgen land ten zuiden van de Aerdenhoutslaan.

Op Oud Berkenroede is kennelijk te weinig geboden, zodat het (nog) in eigendom bleef van de erven. Herberg ‘De Dorstige Kuil’ is door de zetbaas gekocht met een hypotheek van ƒ 6000,-.Het stuk grond aan de Leidsevaart uit de boedel van mr. Pieter de la Court ging naar grootgrondbezitter J.N. van Eys jr.

Op zaterdag 4 juli heeft bovendien een verkoping op de buitenplaats plaatsgehad van roerende goederen, zoals een partij oranjebomen, beelden, ornamenten, broeiramen, tuin- en tuinmansgereedschappen enz.

Op 26 oktober 1775, anderhalve maand na de dood van Anna de la Court, is Oud Berkenroede alsnog door de weduwnaar en erfgenaam verkocht voor het niet geringe bedrag van ƒ 52.000,-.

Nieuwe eigenares werd Margaretha Elisabeth Loot (1735-1786), weduwe van Pieter Martens, en van 1745-1776 ambachtsvrouwe van Schoten, Noord- en Zuid-Akendam, Hof-ambacht, Haarlemmerliede etc. Zij was een dochter van de vermogende Paulus Loot, in leven tevens ambachtsheer van Zandvoort die op 14 oktober 1753 in de grafkelder van de Hervormde Kerk bijgezet.

De hofstede wordt in de transportakte als volgt omschreven: “groot 9 morgen 375 roeden, mitsgaders nog een croft die in tweeën is gesepareerd, tegenover de gemelde hofstede “Oud Berckenrode”, groot 9 morgen 300 roeden, zijnde dezelve perceelen den weledelen heer transportants constituant en desselfs overleedene huijsvrouw eijgen geworden en aanbedeeld bij scheijding tusschen de gesamentlijke erfgenamen van hunne overledene schoonvader en vader den weledelen heer mr. Pieter de la Court, in sijn leven oud burgemeester en raad der stad Amsterdam, op den 6 September te Amsterdam gepasseert, voor ƒ 52.000,-“.

Margaretha E. Loot heeft huis en tuin nog verfraaid. In 1777 hertrouwde ze met de Amsterdamse koopman Geerlich van der Nulft, welbekend in Heemstede als latere eigenaar van ‘Land en Spaarnzicht’ en huize ‘Lanckhorst’. Nadat zij op 18 december 1786 op Oud Berkenroede was overleden is zij 5 dagen later in het familiegraf te Zandvoort begraven.

Na haar overlijden was Geerlich van der Nulft (Ulft) haar enige erfgenaam. Deze koopman beschikte al sinds 1789 over een kleine hofstede ‘Lanckhorst’. Hij verkocht daarom in 1793 het buiten, inclusief overplaats voor het bedrag van maar liefst ƒ 75.000,- aan een vermogende jongedame Cornelia Catharina Hodshon. In 1793 kwam hierdoor in bezit van de vermogende Cornelia Catharina Hodshon, ook ‘Keetje’ Hodshon genoemd.

Al snel breidde zij haar bezit uit door op 21 juli 1795 twee stukken land te kopen van de eigenaar van Berkenrode, mr. Mattheus Lestevenon (de Jonge). De in Haarlem geboren Catharina Cornelia Hodshon (1768-1829) is met haar koosnaam ‘Keetje’ bekend gebleven. Zij was de kleindochter van een zeer vermogend doopsgezind Amsterdams koopman in lijnwaad, van Engelse origine, die door zijn huwelijk met de doopsgezinde weduwe van fabriqueur Jan Barnaart naar Haarlem verhuisde. Omdat haar ouders op jonge leeftijd stierven, kon zij op 22-jarige leeftijd over een vermogen van twee miljoen gulden beschikken.

De schatrijke en niet onaantrekkelijke Keetje is haar leven lang ongehuwd gebleven. Op 24 jarige leeftijd kocht zij Oud Berkenroede en een jaar later bouwde de Amsterdamse stadsarchitect Abraham van der Hart in opdracht van deze gedecideerde jonge vrouw een huis als een paleis: Spaarne 17, het zogenaamde Hodshonhuis.

Het omvangrijke en overdadig ingerichte huis met 42 vertrekken en gemiddeld 10 personeelsleden was niet in overeenstemming met de menniste soberheid van weleer. Enkel bij de inrichting van haar persoonlijke vertrekken heeft zij overdadige pronk weggelaten.

Sinds 1841 is het pand eigendom van De Hollandsche Maatschappij der Wetenschappen, die daar sindsdien haar zetel heeft. 

De buitenplaats Berkenrode behoorde van 1797-1798 toe aan haar zwager Willem Anne Lestevenon, die met haar zuster was getrouwd. Tot 1818 heeft Keetje daar de zomermaanden doorgebracht, het huis gerenoveerd en aan de achterzijde de tuin volgens de Engelse landschapsstijl laten aanleggen, waarmee radicaal werd gebroken met de symmetrische Le Nôtre-tuinen.

In 1818 droeg C.C. Hodshon haar zomerverblijf over aan haar jongste broer en schoonzuster, het kinderloze echtpaar Isaac Hodshon-Dedel, “die wegens de ongunst der tijden hun buitenplaats Schaep-en-Burgh te ’s-Graveland verkopen.

Van het begin van de 17de eeuw af tot omstreeks 50 jaar geleden was het niet ongebruikelijk, dat Haarlemmers uit de kring waartoe de Hodshon’s waren gaan behoren naast hun woning in de stad een buitenhuis hadden op enkele kilometers afstand onder Bloemendaal of Heemstede”. Legendarisch over voornoemd echtpaar is dat men vanuit ’s Graveland naar Kennemerland verhuisde omdat men overlast had van het bevrijdingsleger der Kozakken. Die mensen aten de kaarsen uit de kandelaars en de zeep van de wastafels. Volgens Jacob van Lennep was Oud Berkenroede in die tijd “merkwaardig door eene kostbare verzameling van uitheemsche gewassen”. 

Van 1891 tot 1904 woonde op Oud Berkenroede de Heemsteedse  burgemeester David Eliza van Lennep. In de vroegere tuin aan de achterzijde tot aan de Leidsevaart is in de jaren dertig van de 20ste eeuw de Letterkundigenwijk aangelegd. Het echtpaar Croon-Laimböck heeft het herenhuis na 1956 grondig laten restaureren.

Jonkheer F.J.E. van Lennep bericht in zijn boekje over de Hartekamp dat hij ooit in de Hervormde Kerk van Zandvoort een statenbijbel aantrof met opschrift ‘Oud-Berkenroede’, welke van mevrouw Hodshon afkomstig moet zijn.

Omstreeks 1840 was Hendrik van Schaik tuinbaas op Oud Berkenroede. Ook als wethouder van de gemeente Berkenrode en ouderling bij de Hervormde Kerk in Heemstede heeft hij zich verdienstelijk gemaakt.

Isaac Hodshon vermaakte het buiten na zijn dood op 2 februari 1855 aan drie nichten Hodshon. In deze periode was het buitenhuis verhuurd, zoals van 1852 tot 1856 aan Piet van Eeghen.

Pas in 1866 is het landgoed verkocht aan een ver familielid mr. Jacob Pieter Crommelin (1800-1873), secretaris van het Hoogheemraadschap van Amstelland. Deze was al in 1829 in het ambacht Berkenrode in het huwelijk getreden met jonkvrouw Albertine Dedel. Uit 1866 dateert een onuitgevoerd plan tot het maken van een vaart uit de Leidse trekvaart naar de Herenweg door verbreding van de scheidingssloot tussen de buitenplaatsen Berkenrode en Oud Berkenroede.

In deze periode is in de boomgaarden van beide buitens, evenals op het ‘Manpad’ en ‘Bosch en Hoven’ een nieuwe wijze van kweken en snoeien van ooftbomen ingevoerd, volgens de methode van de heer J.J. Beuker te Antwerpen. Enkele jaren later moest men nochtans teleurgesteld vaststellen dat de opbrengst beneden het gemiddelde bleef.

Oud Berkenroede bleef bewoond door de zoon Herman Arnoldus (‘Maan’) Crommelin (1831-1892), in 1856 gehuwd met Anna Elisabeth van Wickevoort Crommelin. Zijn gelijknamige zoon (geboren op 8 maart 1858), gezantschapssecretaris in Wenen, kwam op 17 juni 1886 om bij een ongeluk in Tirol.

Een boulevardpersschrijfster avant la date, mevrouw W.F. von Barnekow-Tindal (geb.1850) schreef hierover: “Een broeder van Hendrik Crommelin is Maan, een veelbereisde man, wien de dood van zijn oudsten zoon geheel en al gebroken heeft. Maar het was dan ook te veel! Waarom moest dan ook het schrikkelijkste noodlot dezen lieveling van allen zoo vroeg reeds verpletteren? Maan Crommelin, de “witte zoeloe” viel zijne lievelings-sport ten offer. Op een der gevaarlijkste bergtoeren in Tyrol, bij het bestijgen van den Gross-Glockner, een waagstuk, dat slechts weinigen voor hem volbracht hebben, stortte hij met zijn makker, den bekenden markgraaf Pallavacini, den president van den Oostenrijkschen Alpenclub in den afgrond. Zelden hebben wij zulk een algemeene deelneming in onze “deftige” kringen bij een doodsongeval ondervonden dan dat van dezen prettigen en aangenamen jongen diplomaat. Maar de wreede dood neemt altijd de besten eerst weg!”.

F. Allan schreef in het tweede deel van zijn boekwerk over de geschiedenis van Haarlem: “Hier, op den hoek, waar de Zandvoortsche Straatweg op den Heereweg naar ’s-Gravenhage uitloopt, ligt het buitengoed van den Heer H.A. Crommelin, aan wiens belangstelling in oudhollandsche kunst het te danken is, dat men op genoemden huize een vertrek vindt, geheel naar den smaak onzer 17de eeuwsche vaderen ingericht”.

Evenals zijn vader Jacob Pieter en grootvader Herman Arnoldus Crommelin (1767-1857) is hij bijgezet in graf nummer 1 (Schoterweg, gesloten gedeelte) van de grote Haarlemse begraafplaats aan de Kleverlaan.

Van 15 december 1891 tot 1904 is Oud Berkenroede bewoond geweest door burgemeester David Eliza van Lennep en zijn familie, die in laatstgenoemd jaar naar een nieuw gebouwd landhuis Kennemeroord aan de overzijde van de Herenweg verhuisde.

Van 1906 tot 1912 is het huis bewoond door de heer F.C.H. Royaards, zonder beroep, afkomstig uit Loosdrecht. In 1912 is hij kleiner gaan wonen door voor ƒ 1.500,- per jaar het nabijgelegen huis Klein Berkenrode van Van Wickevoort Crommelin te huren.

Oud Berkenroede is vervolgens met een deel van het plantsoen van 1913 tot 1927 gehuurd door de cargadoor N. Vinke.  In deze periode is het pand verbouwd, uitgebreid met een serre en een dakopbouw waar zolderkamers zijn ingericht.

Intussen had verkaveling plaatsgevonden van de gronden van Oud Berkenroede, die bestemd werden voor bollengrond.

Al in 1890 had de ‘Firma J.H. Kersten en Co.’  de hofstede Oud Berkenroede met ruim 16 hectare grond gekocht uit de nalatenschap van de familie Crommelin. Het jaar daarop is begonnen met de sloop van het bos, grote partijen bomen waaronder linden en eiken zijn publiekelijk geveild.

Kersten was enige tijd één van de grootste en bekendste bloemisterijen van ons land. Na de eeuwwisseling kwam aan deze bloei een spoedig einde en ging het bergaf met de kwekerij. De grond op Oud Berkenroede bleek minder geschikt voor bloembollenteelt en door een ziekte gingen zelfs veel hyacintenvariëteiten verloren.

De heren Jan Hendrik Kersten Sr. (1831-1906) en Jan Hendrik Kersten Junior (1863-1931) lieten daarom begin 1900 door tuinarchitect Leonard A. Springer een ontwerp maken voor bebouwing met herenhuizen op de terreinen achter het grote huis: ‘Plan tot exploitatie van de voormalige buitenplaats “Oud Berkenroede”.

Tevens voor bebouwing van de zogeheten overplaats die tot de Bronsteeweg liep. Nog geen 3 jaar na het overlijden van J.H. Kersten Sr. had in ‘Hotel Scholten’ in de Haarlemmerhout een veiling plaats van het restant van het bedrijf, inclusief het herenhuis ‘Oud Berkenroede’ met het koetshuis, stal voor vijf paarden en de koetsierswoning. Voorts een complex bouwgronden.

De bloembollenkweker Quirinus van den Berg kocht enkele delen van de terreinen van Oud Berkenroede en de bollenschuur op de hoek van de Zandvoortselaan en Herenweg. Daarmee zette hij feitelijk nog enkele decennia het bedrijf van ‘Kersten’ voort.

J. Craandijk schreef in zijn ‘Wandelingen door Nederland’ (3e druk, 1887): “Als wij ons omwenden [vanaf de Zandvoortsche laan] , dan vinden wij langs de vaart en langs den weg weer grooter rijkdom van opgaand hout, dan wij aantroffen, sinds wij den Aardenhout verlieten. Wij zijn hier trouwens aan het bosch van Oud-Berkenrode genaderd, dat wij nevens ons houden, totdat wij op den Heerenweg uitkomen. Door zwaar geboomte munt evenwel althans dit deel der plaats niet uit, en voor een niet gering gedeelte wordt het aan ons oog onttrokken door hooge, steenen muren, die het plantsoen van den weg afscheiden. Eerst tegen het einde kunnen wij door de traliën van een ijzeren hek een blik in den grootschen aanleg werpen”.

Berkenrode-archief

In 1956 schonk de heer E.H. van Eeghen het Berkenrode-archief in de blauwwit gekleurde mappen met dito strikken van de Van Wickevoort Crommelins aan de gemeente Heemstede. Omstreeks dezelfde tijd had in de drooggelegde vijver een archeologisch onderzoek plaats door de Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek (ROB) in Amersfoort onder leiding van conservator H. Halbertsma. 

De gemeente zou in 1852 worden opgeheven. De gemeenteraad maakte daartegen bezwaar. Fusiepartner Heemstede had grote schulden die pas in 1856 afgelost zouden zijn. Pas op 8 september 1857 ging Berkenrode op in Heemstede.

Tot 1797 heeft in verschillende gedaantes, het huis Berkenrode gestaan. Uit opgegraven restanten is dit gebleken.

Berkenrode was lange tijd een katholieke enclave in het protestante noorden. Daardoor zijn er (indertijd) veel  gemengde huwelijken gesloten.

Bouwkundige beschrijving Oud Berkenrode

Rechthoekig statig landhuis, uit het einde van de 18de eeuw. De bakstenen gevels hebben kroonlijsten met consoles. Op het afgeplatte schilddak zijn dakkapellen en hoekschoorstenen aangebracht.

De voorgevel heeft een middenrisaliet en hoeklisenen. De hoofdingang heeft een omlijsting met architraaf en hoofdgestel en is bereikbaar via een bordestrap. De voorgevel heeft vijf vensterassen en is op de begane grond voorzien van schuiframen met luiken en op de verdieping van zesruits schuiframen met luiken.

Tegen de linkerzijgevel is een serre toegevoegd. Het terrein wordt langs de straatzijde afgesloten door een laag ijzeren spijlenhek.

25-5-2022

[garadinervi]

sonsbeek 71: sonsbeek buiten de perken, Deel 1, Curated by Wim Beeren, Park Sonsbeek, Arnhem, 1971. Graphic Design: Wim Crouwel, Dirk Fortuin, Magda Tsfaty, and Jolijn van de Wouw / Total Design

Feat. Vito Acconci, Bas Jan Ader, Carl Andre, Ben d'Armagnac, Richard Artschwager, Bruce Baillie, Douwe Jan Bakker, Joseph Beuys, Ronald Bladen, Marinus Boezem, Stanley Brouwn, Daniel Buren, Javacheff Christo, Tony Conrad, Hanne Darboven, Ad Dekkers, Ger Dekkers, Jan Dibbets, Ger van Elk, Pieter Engels, Groep Enschede, E.R.G., Hans Eijkelboom, Barry Flanagan, Fluxus, Hollis Frampton, Ernie Gehr, Dan Graham, Robert Grosvenor, Mike Heizer, Douglas Huebler, I.C.W., Ken Jacobs, joepat, Donald Judd, On Kawara, W. Knoebel, Hans Koetsier, Axel van der Kraan, Peter Kubelka, George Landow, Standish Dyer Lawder, Sol Lewitt, Richard Long, Walter de Maria, Mass Moving, Yutaka Matsuzawa, Mario Merz, Henri Moore, Robert Morris, Bruce Nauman, Noord-Brabant Groep, Claes Oldenburg, Dennis Oppenheim, Nam June Paik, Panamarenko, Egbert Philips, Emilio Prini, Klaus Rinke, Peter Roehr, Ulrich Rückriem, Edward Ruscha, Fred Sandback, Jean-Michel Sanejouand, Wim T. Schippers, Paul Sharits, Eric Siegel, Tony Smith, Robert Smithson, Richard Serra, Kenneth Snelson, Michael Snow, Koert Stuyf and Ellen Edinoff, Shinkichi Tajiri, Sajiki and Yokoyama Tenjo, Carel Visser, Andre Volten, Hans de Vries, Lex Wechgelaar, Lawrence Weiner, Joyce Wieland