#Scott Bizar

[oldschoolfrp]

Royal Armies of the Hyborean Age: A Wargamers Guide to the Age of Conan, by Lin Carter and Scott Bizar, with Roy Krenkel illustrations, FGU, 1975. Dennis Mize sculpted a range of 25mm miniatures for this game, appearing in Ral Partha's 1979 catalog.

[kidtilde]

Léo ? Ok mais pourquoi ?

Aujourd’hui je me suis réveillé et j’étais étrangement bien. J’avais cette tête mais pour sûr, j’étais apaisée.

Je vous explique mon rêve avec la participation exceptionnelle de Léonardo DiCaprio.

J’étais avec mon enfant de 3-4 ans (je précise que je n’ai aucun enfant dans le vrai monde de la réalité réelle). On était au Grand-près, dans une boutique de vêtements. Je fais essayer des vêtements à “mon petit garçon”. On sort de là, après avoir volé un portefeuille à un client, à la Benjamin Gates.

Mon gosse et moi, on a une petite faim du coup direction le Carrefour. Sur le chemin, je bouscule un gars. Je ne m’excuse pas, je continue mon chemin. Après tout on a faim. (ce gars, on va le revoir hélas).

On se retrouve dans le rayon “boulangerie” quand, en fait j’ai une envie de Donuts. Et qui a cette même idée ? Une petite fille qui est avec l’homme que j’ai bousculé. Résultat : je me retrouve à prendre mon enfant dans les bras et a glissé comme jamais dans le rayon pour être la première à parvenir au Donuts ! S’en suit une course dans les rayons.

On arrive en même temps. Et là, DiCaprio ouvre un paquet de bonbons (genre dégueulasse les bonbons, ah et du coup, les donuts ont disparu, je sais pas pourquoi. Que fait mon cerveau ?) qu’il partage gentiment avec mon enfant. (ouais c’est bizarre, je comprends pas) entre temps, il lui dit qu’il ressemble à Cooper. (C’est qui Cooper, comment tu veux que je le connaisse alors que je te connais pas ?)

Le rêve se termine sur une seconde course dans les rayons où je me fais pousser par mon enfant de 3-4 ans (rappelons-le) et où ma main finit sur celle de Léo DiCaprio (wtf ?) avec cette magnifique expression sur mon visage.

Bref, je me suis sentie hyper gênée, amusée. Et en même temps, je ne comprends pas, parce que cet acteur pour moi ça reste un acteur random. (je dis pas, il a du talent blabla mais aucun crush en vue. Et ne croyez pas que le monsieur était jeune dans mon rêve, ce qui rajoute un mystère en plus). Bref, la vie est dure en confinement.

Des bisous.

[vintagerpg]

Different Worlds 5 (October/November 1979) has a sweet Bakshi-esque cover from Tom Clark. I like this one a lot.

My Life and Roleplaying is back, with John Snider, a long-time player in Dave Arneson’s Blackmoor campaign, and Scott Bizar, the owner/publisher of Fantasy Games Unlimited (Bunnies & Burrows, Chivalry & Sorcery, Bushido, etc). Also interesting: reprints of newspaper articles about the disappearance (and subsequent reappearance) of James Dallas Egbert from the San Francisco Sunday Examiner and AP.

Gigi leads with gossip that there is already talk of adapting the Egbert story for film, with Tatum O’Neal and Robbie Benson in talks, if you can believe it. Gigi also offers pretty harsh criticism of Arden and Saurians for Chivalry & Sorcery. Then there is this line: “And why is Gary Gygax copyrighting his name?” Also, this sick burn: “The joke around here is that AD&D DMs Guide is what Hamlet was reading when Polonius asked, ‘What are you reading my lord?’” Hamlet’s reply in the play is “Words, words, words.” and the implication is that the book is meaningless nonsense.

[hanakogames]

Some notable bits:

Men dominated the gaming community of the 70s, but Lee felt insulated from that culture because she came from science fiction fandom. “The SF fan experience was largely male when I entered in 1967, but it wasn’t male-dominated. SF fandom of the late 1960s had only a few women, but they were highly charismatic women—including women like Bjo Trimble—and they were not dominated by men. I entered the Los Angeles Science Fantasy Society as an editor and the leader of a sub-group that produced a fanzine, The Third Foundation.

“This pattern of female equality also held true for the D&D play and roleplaying that took place in SF fandom—and that’s where I did my roleplaying. Not at hobby stores but at the LASFS and at science fiction conventions, usually with old friends or with people I’d met through A&E. A&E started through people who already knew one another through APA-L or through science fiction fannish connections.”

Meanwhile, the men in gaming tended to suppose that only men contributed to the hobby. Lee remembers visiting the Origins convention and spotting shirts for sale that identified the wearer as a “wargaming widow.” Why else would a woman attend a gaming convention?

After Lee finished writing Land of the Rising Sun for Fantasy Games Unlimited, she met publisher Scott Bizar at a local convention to sign the contract. She recalls discussing the game’s credits.

“Do you want to say this game is written by yourself and your husband Barry?” Bizar asked.

“No,” I said. “Barry didn’t write any bit of it. He did the indexing, and I gave him full credit for that. I wrote all of the game. Just say the game is by Lee Gold.”

“Most female writers say they wrote a game with their husbands,” said Bizar.

“I don’t care what other people do,” I said. “Just say the game is by Lee Gold.” And so Land of the Rising Sun came out as written by Lee Gold.

There have always been women in gaming (and SF).

There have also always been people ignoring women in gaming.

Don’t let anyone tell you female nerds are a brand-new invention.

[animefanfictor]

Is this a Waste of good Money?

Spending $109.57 on Manga/Books like; Re:Zero (LN), Bloodlad, Jojo’s Bizarred Adventure, Durarara, One Punch Man vol 1-7 +9, and Scott Pilgrim

Or 

Waste that money on:

Hookers?

Date?

Family?

Hentai?

[stiri-noi]

Canalul de YouTube care îți arată cele mai mari greșeli din filme

[brianc30006]

Film: Blade Runner 2049

Cultuur

Film

Recensie

          4

 ‘Blade Runner 2049’: sequel met ballen zo groot als het atomium

Denis Villeneuve maakt hoge verwachtingen waar

02-10-17, 21.29u - Lieven Trio

Lees later

Als er één regisseur met zijn fikken aan Blade Runner mocht zitten, dan wel Denis Villeneuve. De Canadees doet met Blade Runner 2049 wat alleen hij vandaag kan in Hollywood: een als peperdure blockbuster verpakte arthousefilm maken.

dfp.cmd.push(function() { dfp.loadSlot(document.querySelector('.' + "dfp-leader-1-small"), { 'breakpoints': { 'large': false, 'medium': false, 'small': true } }); }); 1 Ryan Gosling en Harrison Ford in Blade Runner 2049: een audiovisueel monster van overweldigende apocalyptische stadslandschappen, zinnenprikkelende kleurencomposities en alarmerende geluiden © AP

Toen we na de persvisie van Blade Runner 2049 weer buiten stapten uit het Kinepolis-complex op de Heizel, stonden we plots oog in oog met het Atomium, en konden we maar één ding denken: de ballen van Denis Villeneuve (Arrival) zijn verdorie nog groter dan die van het Brusselse monument.

Want één ding is zeker: niet iedereen gaat deze film kunnen smaken. Blade Runner 2049, dat zich dertig jaar na de eighties-klassieker van Ridley Scott afspeelt, zwicht niet voor de commerciële druk die het reusachtige budget van bijna 160 miljoen euro met zich meebrengt. Integendeel: hij blijft trouw aan het – anno 2017 erg zeldzaam geworden – contemplatieve ritme van het origineel, de melancholische sfeer, en vooral de filosofische ondertoon.

Villeneuve geeft anderzijds ook niet toe aan de verwachting om eindelijk antwoorden te geven op de vele vragen die Scott in 1982 opwierp. Integendeel: deze sequel creëert alleen maar méér vragen – en gelukkig zijn die minstens even boeiend.

Blade Runner ging altijd over hoe de replica’s (androïde wezens die nauwelijks van de mens te onderscheiden zijn) eigenlijk menselijker zijn dan mensen. De metafoor voor de dynamiek tussen onderdrukkers en onderdrukten, geprivilegieerden en kansarmen, is tijdloos. Villeneuve borduurt verder op dat thema door de zwakken deze keer ook tegen elkaar op te zetten. En opnieuw vraagt hij ons: wat is een mens? En wat betekent het om een ziel te hebben? Een vraag die in de 35 jaar tussen het origineel en de sequel alleen maar relevanter geworden is, gezien de vooruitgang van artificiële intelligentie.

Slaven uit een labo

Ryan Gosling speelt K. – is zijn naam een liefkozende verwijzing naar auteur Philip K. Dick, die het boek schreef waarop Blade Runner terugging? Net als Rick Deckard in het origineel is hij een blade runner, een politieagent die gespecialiseerd is in de jacht op replica’s. Zijn job wordt plots een stuk ingewikkelder wanneer hij tijdens een missie op een geheim stoot dat de hele maatschappelijke orde zou kunnen verstoren. Mensen behandelen replica’s als slaven, omdat ze nu eenmaal niet in een baarmoeder maar in een labo zijn ontwikkeld. Maar als K’s ontdekking naar buiten komt, zou de mensheid wel eens verplicht kunnen worden om onder ogen te zien dat replica’s niet zomaar objecten zijn.

Villeneuve vraagt journalisten expliciet om niets van het verhaal prijs te geven – een tikje bizar, aangezien een van de grootste onthullingen al na enkele minuten gebeurt, maar goed. Wij willen eigenlijk ook niets liever dan dat u als een onbeschreven blad de zaal binnengaat. Laten we het dus hierop houden: de film bevat echo’s van het Bijbelse verhaal van koning Herodes, het sprookje van Pinokkio en Denis Villeneuves eigen film Incendies.

Het acteerwerk is over de hele lijn fantastisch: Ryan Gosling is beter dan ooit, onder zijn uitgestreken gezicht zie je hem vaak in close-up worstelen met ingehouden emoties. Ook Harrison Ford – dat hij er weer bij is, zag u al in de trailers – heeft al lang niet meer zo ontroerd, en de Nederlandse actrice Sylvia Hoeks mag zich gerust de revelatie van de film noemen met haar dreigende performance.

U bent misschien geen replica, beste lezer, maar we willen u toch een bevel geven: ga deze film in IMAX zien, en anders op een zo groot mogelijk scherm. Alleen zo kan u zich helemaal laten opslokken door dit audiovisuele monster van overweldigende apocalyptische stadslandschappen, zinnenprikkelende kleurencomposities en alarmerende geluiden – de muziek van Nolan-componist Hans Zimmer en Benjamin Walfisch klinkt soms als een op hol geslagen machine.

‘Blade Runner 2049’ speelt vanaf 4/10 in de zalen.

Genre: Sciencefiction Van: Denis Villeneuve Met: Ryan Gosling, Harrison Ford, Sylvia Hoeks, Ana de Armas Duur: 2u32

    eigen mening:

De film gaat over replica’s en dat ze de oudere versies van de replica’s moeten  uitschakelen, de oude replica’s worden ook gebruikt als slaaf voor de mensen. Ryan Gosling die de hoofdrol speelt is een van de ‘nieuwe’ replica’s die de oudere versies uitschakelt, naar het midden van het verhaal zien we dat er nog een oude versie is en men denkt het Ryan Gosling zelf is, ze jagen achter hem en proberen hem ook uit schakelen, hierdoor ontmoet hij Harrison Ford die hem eerst niet wou helpen maar achteraf toch wel. Ik vond het een zeer goede film, in tegenstelling tot mijn vader. Hij vond de film niet zo goed als verwacht, hij had meer actie verwacht. Ik ben de film op 30 oktober gaan kijken met mijn vader. Ik vind dat de acteurs zich ook heel goed in hun rol hebben gehouden en dat ze heel enthousiast waren om de rol te spelen. De film zelf is een actie film maar het is geen simpele film, men moet nadenken tijdens de film anders begrijp je hem niet. De regisseur Denis Villeneuve heeft een zeer beeldige prestatie afgelegd met deze film. In de recensie gaat het over hoe goed de film was en dat hij nog meer vragen opwekt dan de eerste film. De eerste film is die van Scott Ridley met de film the eighties, de film is ook lichtjes gebaseerd op een boek van Phillip K Dick, niet enkel is de film erop gebaseerd maar ook de naam van de rol die Ryan Gosling speelt, hij speelt namelijk K. de recensent vind dat alle acteurs een goede prestatie hebben afgelegd en dat de film een must is.

[oldschoolfrp]

Gigi D’Arn was the gossip columnist of the RPG world, writing “A Letter from Gigi” for Different Worlds magazine starting with issue 2 in April 1979 through the final issue, No 47 in Sep 1987.  She covered the usual industry news like product releases, new hires, and company closures, but also commented humorously on the feuds, lawsuits, and personalities of the people behind the scenes in gaming.

I don’t know where she is know, but I wish we had her back on the job.

Her real identity has been debated for years, with most concluding that she was an alter-ego of DW editor Tadashi Ehara and his staff.  Others have gone into great depth to figure out who she would be if she were real.  The Advanced Dungeons & Parenting blog explored the question in 2012, with comments from some who should know, and pointed out that “Gigi D’Arn” is a fusion of Gary Gygax and Dave Arneson’s names.

Above: Header by Steve Oliff introduced in issue 4, and selected quotes from the first letter in issue 2.

For the record FGU did release issue 4 of Wargaming after some delay, but never an issue 5.

Gary Gygax was a frequent subject for Gigi’s lampooning, sometimes in subtle ways.  Here she mocks Gary’s controlling attitude by pretending to chide Ian Livingstone for not following Gary’s lessons closely enough.  Both of the columns she mentions spoke against increasing “realism” in RPGs.  But while Ian Livingstone wrote in WD 9:

"Gary Gygax has always stated that D&D is a game and should, therefore, be enjoyable and fun. But he has never stated that the game should be played in one particular way - it is entirely up to the players.”

Gary’s Dragon 16 column actually said:

“D&D encourages inventiveness and originality within the framework of its rules. Those who insist on altering the framework should design their own game.”

“Well, well:”  Gigi’s comments about Tim Kask and the Dragon’s shrinking page count led to an apology in issue 4:

The final cryptic comment in issue 2 about “Rose Chung” (sic) refers to the fact that rival publishers Greg Stafford and Scott Bizar were married to sisters.  Rose Chun was their mother-in-law.

[hit-theroad]

Darwin

Na vier dagen in Sydney vloog ik naar Darwin. Ik zat zelf nog te twijfelen of ik wel naar deze plek moest gaan omdat ik tegen het regenseizoen aan zat. Tijdens het regenseizoen zijn veel delen rondom Darwin niet te bezoeken. Met het motto, zoveel mogelijk van het land willen zien, ben ik toch naar Darwin gegaan. En achteraf ben ik heel blij dat ik dat heb gedaan!

Darwin zelf is eigenlijk gewoon een mini stad. Ik zat precies in de uitgaansstraat met mijn hostel en eigenlijk was dat ook de enige straat waar iets te doen was. Bij het ontbijt zitten kletsen met Quincy, een Canadese jongen, met hem de stad een beetje verkend. Daar waren we snel klaar mee haha. Vervolgens lekker bij de pool gelegen en de grote vriendengroep die in het hostel ontstaan was ontmoet. Super veel leuke mensen en met hen heb ik heel de week lekker gevolleybald in het water, op stap geweest, bier gedronken, zonsondergangen bekeken en noem het maar op. In de groep zat onder andere een stelletje uit Wales(Charli en Khan), een stelletje uit Nieuw Zeeland (Scott en Maggi) een jongen van 2 meter uit Schotland(Chris, met als bijnaam Scotlandyard) en het reismaatje van Quincy, Alvar een Zweed met een Disneytattoosleeve (geweldig!). In Darwin was de luchtvochtigheid ongeveer 80 procent dus heel veel anders dan bij het zwembad liggen kon je niet doen;) (goed excuus hè jongens).

Ik had een driedaagse tour geboekt om naar het nationale park Kakadu te gaan. Scotlandyard zag dat ook wel zitten dus de volgende dag gingen we samen met 14 andere mensen het bos in.

Kakadu

Onze gids Adam was mega enthousiast en de ene ‘no worries, mate’ na de andere passeerde de revu tijdens zijn uitleg over het bos. De eerste dag in Kakadu hebben we heel veel moeten rijden, het park is echt immens groot, onze eerste stop was bij een rivier. Hier kregen we een tour door het moeras. Iets wat ik in Amerika ook 3 keer heb gedaan, dus ondertussen ben ik een echte pro;) Een paar kleine krokodillen gezien en heel veel toffe vogels. Waaronder een vogel die denk ik net zo groot was als ikzelf! Hup na de croco’s weer in de bus, waar Scotlandyard tijdens de tour verantwoordelijk was voor de selfies. Uiteindelijk deze dag ook een wandeling gedaan naar de top van een mega rots. Met 39 graden voelde het lopen door het park als een echte work-out. Tijdens de wandeling ook veel mooie Aboriginal tekeningen gezien. Een ander aspect van het Kakadu forest is dat er miljoenen vliegen in je oren, mond, neus of ogen willen kruipen. We liepen dan ook vloekend en wapperend met armen door het bos, moet een hilarisch gezicht geweest zijn voor voorbijgangers. Op de rots aangekomen hadden we een prachtig uitzicht over een deel van Kakadu. ’s Avonds kwamen we aan bij onze slaapplaats een camping met een groene tent waar ik met 5 andere in sliep. Om je even een voorstelling te geven, de tent was gemaakt van gaas dus je lag eigenlijk midden in de natuur. Heel tof maar toch ook wel eng. Ik ben normaal gezien niet heel erg bang aangelegd maar in dit bos was ik echt een pussy. Al sinds dag 1 dat ik in Australië ben hoor ik enge verhalen over spinnen, slangen en andere dodelijke beesten. Zo sprak ik een Nederlands meisje die gebeten was door zo’n harige grote spin toen ze gewoon lekker lag te slapen in haar hostel bedje en Daphne het meisje uit Sydney vond een paar dagen later een joekel van een spin onder haar bed in het hostel. Verder wordt je overal gewaarschuwd voor al het dodelijke schoon in dit land. Krokodillen, mega kwallen, kikkers, spinnen en slangen ze hebben het allemaal hier. Toen we een nachtwandeling gingen doen voor het slapen gaan ging Adam dood leuk opzoek naar de eerste spin in de buurt van ons kamp. Surprise, surprise, een meter van onze tent vandaan zat er gezellig eentje. Maar no worries mate, normaal gesproken doen ze niet echt iets. Ze kunnen je wel bijten en als je dan binnen 30 minuten geen tegengif hebt, ben ben je dood. TOP, heerlijk verhaaltje voor het slapen gaan. Met 35 graden in de tent en de gedachten dat er overal beesten zaten heb ik die nacht matig geslapen;)

De volgende dag stonden er twee hikes op het programma. Eentje was naar een hele grote waterval waar we eerst over allerlei rotsen moesten klouteren. Ik heb mij verschillende keren afgevraagd waarom mensen dat pad in godsnaam wilden ontdekken, want een echt pad kon je het niet echt noemen. Aan het eind van de wandeling werden we beloond met een prachtig uitzicht en een heerlijke pool om in te zwemmen. Het is niet goed op de foto’s te zien maar we stonden eigenlijk aan het eind van een waterval die nu niet stroomde omdat we nog net in het droogseizoen zaten, in het regenseizoen mag je daar niet heen omdat het dan te gevaarlijk is. Ik denk dat de waterval ongeveer 150 meter hoog was dus je voelde je in ieniemienie toen je in de grote kom aan het zwemmen was. Adam: jongens we kunnen gewoon zwemmen in dit water, er kunnen wat freshwater crocs en slangen in het water zitten maar zolang je niets naar hen doet doen ze ook niets terug, no worries mates. Heerlijk geruststellend weer. Maar met opnieuw een super warme dag in Kakadu was er geen twijfel over mogelijk, ik moest het water in. Na afgekoeld te zijn en weer wat uurtjes in de bus doorgebracht te hebben kwamen we aan bij de tweede hike/waterval. Weer lekker gezwommen en toen Adam ineens een slang uit het water trok wist ik niet hoe snel ik uit het water moest komen. Binnen no time stond ik aan de kant! Haha. Ook tijdens onze hike kwamen we nog een kleinere maar net zo giftige slang tegen. Na weer heel veel uren in onze 4WD bus kwamen we aan bij de camping waar we zouden slapen. Wat biertjes gedronken onder een boom waar heel veel vleermuizen zaten te chillen, die noemen ze ook wel flying foxes hier. Toen ik de afwas ging doen sprong er dood leuk nog een kikker op mijn been, ik heb heel de camping bij elkaar gegild. Adam: No worries dutchie, you will be fine! Oké oké.

De laatste dag hebben we heel veel gezwommen bij allerlei kleine watervallen. Ook zitten er in het bos ontiegelijk veel termieten en die maken bergen van wel 4/5 meter hoog. Heel bizar! Dus bij een paar van die heuvels zijn we ook gestopt voor onze toeristenfoto’s ;) Na drie daagjes was het tijd om afscheid te nemen van de vliegen, het bos, onze giftige vrienden, de leuke groep en onze mate Adam. Kakadu was een topervaring, drie dagen in de wildernis leven is toch wel heel bijzonder.

Na de tour een warm onthaal door de groep in het hostel en weer lekker een avond spelletjes gespeeld. Mijn laatste dag in Darwin zijn we op een ‘Jumping Crocodile Tour’ geweest. Ik had hier op het begin niet zoveel verwachtingen van aangezien ik ondertussen al heeeeeel veel croco’s en alligators had gezien. Tot ik de eerste krokodil spotte tijdens het varen. De krokodillen hier zijn echt 5 meter groot, veel groter dan de beestjes die ik hiervoor had gezien. Krokodillen hebben de sterkste kaken op de wereld. Toen ze voor het eerst naar het vlees hapten kreeg ik kippenvel van het geluid wat die kaken produceerden. Als je daar tussen zit, dan ben je nog niet jarig. We hebben nog een roofvogel gezien die langs kwam vliegen om ook een stukje vlees mee te pakken. Een top afsluiter van mijn week in Darwin. Want het was tijd om afscheid te nemen, mijn volgende stad stond alweer op de planning: Cairns. Jammer genoeg weer doei zeggen tegen mensen die voor de afgelopen dagen je beste vrienden waren. Dat vind ik het minst leuke om te doen. Je hebt gek genoeg ook echt heimwee naar die mensen elke keer als je weer op een nieuwe plek zit. Dat is niet altijd leuk maar ook ergens wel heel mooi dat je zo snel een band met totale vreemden kan opbouwen. Na een dikke knuffel van iedereen landden ik een paar uurtjes alweer in Cairns. Op naar het volgende avontuur;)

[onlinevandaag-blog]

Rugby speler aait leeuw achter tralies – Hoe de leeuw hem dan bijt is bizar!

Rugby speler aait leeuw achter tralies – Hoe de leeuw hem dan bijt is bizar!

De Britse rugbyspeler Scott Baldwin is in Zuid-Afrika gebeten door een leeuw. De leeuw zat in een kooi en het leek Baldwin een goed idee om het wilde dier te aaien alsof het een schootkat was. Het zal niemand verbazen dat de leeuw daar niet van gediend was. Het roofdier beet de rugbyspeler in zijn hand. Baldwin bezocht met een aantal teamleden van de Ospreys een leeuwenopvang bij de…

[oldschoolfrp]

Villains & Vigilantes Creators Win Rights to Game

From Rogers Cadenhead's site:

http://workbench.cadenhead.org/news/3714/villains-vigilantes-creators-win-rights

After a 20-month legal battle, the creators of the super-hero roleplaying game Villains & Vigilantes have prevailed in their court fight with the game's longtime publisher. Magistrate Judge Mark E. Aspey of the U.S. District Court for Arizona ruled on January 15 that Jeff Dee and Jack Herman own the rights to the game based on the 1979 contract they reached with publisher Scott Bizar of Fantasy Games Unlimited. The court also found that Bizar never had the right to sell derivative products or ebook PDF editions of the game, two things he has been actively doing in recent years.

This is apparently being appealed by Bizar so it's not entirely over yet.  Read the whole thing; there are some interesting observations about trademarks, print vs ebook publication rights and the right of authors to terminate contracts after 35 years.