#ang ganda mo nak!

[henkoukazue]

SCARA DRIP!!

OMGG!!HSDFSD^$&#Q$%&RTKFF?FE&TR*W&$ ang.... gandaaaaaaa moo ScaRaAAAAaaAAA hfgsdfd my gawdd wthh

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

[joannajj]

(Jeremiah Ong x Reader).

Kindly listen to this song while reading.

Ikaw at si jeo ay isang matalik na magkaibigan simula pa noong grade 4 pa kayo. Lagi kayong naglalaro sa paborito niyong playground manila, sadly, kailangan ng pamilya ni jeo na pumunta at dun na daw mag enroll ng ibang school si jeo, kaya panay iyak ako nun at laging nasa tabi ko si jeo dahil ayaw ko syang mawala sa tabi ko.

Tomorrow na ang last na pagkikita namin ni jeo kaya sinusulit namin ang pagkakataong ito, nasa paboritong playground namin kam, nakaupo sa swing.

"pot, kailangan mo ba talagang iwan ako?". Sabi ko na almost crying.

"di naman kita iiwan forever". Ika niya habang hinahawakan kaliwang kamay ko.

"promise?". Inoffer ko ang pinky ko para i- sealed ang promise namin.

"promise". Nag sealed na kami ng kamay.

.....

9 years later.....

"Ma, alis na po ako".

"mag- ingat ka ah, paki bati nalang ako kala Janice!!". Sigaw ng aking mama sa kusina.

"opo ma!!".

Pupunta ako ng Palawan kung saan nakatira sina jeo, balak ko sanang sorpresahin ito.

.

.

.

.

Nandito na ako sa palawan, lumabas nako ng airport at nag hintay ng masasakya.

After ilang minutes, may huminto sa aking suv na puti, nag wait ako baka iba ang hinihintay nito pero Isang minuto, binaba yung bintana at nakita ko lalaki na nakatingin sakin na para bang Kilala niya ako.

Awkward kong pag wave sakanya as hi para di nya maisip na rude ako... Tinaas niya ang bintana kaya nakikita kona lang is black screen. Binaba ulit ito at bumungad sakin ay si tita Janice, nagulat ako at napasigaw dahil sa gulat at saya.

"tita ja?". Confused kong sabi.

"yes, ako nga nak". Nakangiting sabi nito.

"bat po kayo nandito? Balak kopo sanang sorpresahin kayo". Kamot ulo kong sabi.

"ay ganun ba, sinabe samin ng mama mo na pupunta ka sa Palawan kaya dali dali kaming pumunta dito". Tita Janice.

"ano ba yan si mama, sabi ko sakanya wag niya sabihin sainyo". irita kong sabi.

"ok lang yan nak, tara na't makauwi na tayo". Tita Janice.

"btw po tita, sino po ito?". Tinuro ko yung lalaki na katabi niya.

"ay, oo nga pala, Asawa ko nga pala, sya yung dahilan kung bakit kailangan namin tumira dito". Explain ni tita ja.

"ay ganun po ba, kamusta naman po si jeo?".

"ayun, makulit padin pero ayun laki na muscles at nag gy- gym pa yan". Tita ja.

"talaga po, miss na miss ko na po siya".

"ay nako, mas miss na miss ka niya, nak, kung alam mo lang, laging hawak hawak yung printed na picture mo..minsan pa nga nakikita ko yan umiiyak dun sa kwarto niya habang hawak hawak picture mo".

"cute". Bulong ko.

.

.

.

.

Nakatulog ako sa byahe dahil di naman ako natulog sa eroplano, nood nood lang ng K-drama.

"nak, dito na tayo". Pag- gising sakin ni tita Janice.

Nagising ako at tinignan sa labas ng kotse kung asan na kami, kita ko may dalawang naka parada na kotse at may mga aso't pusa na nakakulong.

"po? San po toh?".

"sa bahay namin". Natatawang Ika ni tita ja.

.

.

.

.

"mafe, San si jeo?". Tanong ni tita ja kay ate mafe.

"ate mafe!!!! I miss you". Sigaw ko nang makita ko si ate mafe na sobrang close sakin.

"uy, bel!! Musta ka na? ang ganda ganda mo na oh!!".

"thank you po, parang sumexy ka ata ate mafe?".

"huy, hindi naman AHAHAHA".

.

"si jeo pala?, natutulog pa sa taas tabi sila ni meng". Ate mafe.

"ahh ganun, sige, san si Joshua..?". Tita ja.

"nandun sa likod, nilalaro yung mga kuting".

"Joshua!!!!! halika muna dito, may bisita tayo!!". Sigaw ni tita ja.

.

.

Ilang segundo pa ay, bumungad samin si kuya Joshua, naka braid ang kanyang buhok kaya medj hindi ko siya namukaan ng 5 sec.

"bel? Ikaw ba yan? aba, ang laki- laki mo na, dati binubuhat- buhat pa kita ngayon tignan mo oh". Kuya Joshua.

"AHAHAHA, oo nga po e, time flies so fast nga po e".

"si jeo ba ang hanap mo? nandun sa taas, lam mo ba kung ano ano pinaggagagawa niyan nung wala ka, ewn ko ba Jan". Kuya Joshua.

..

.

Nasa sala kami naguusap, kung ano chika, ganun. Nalaman kona pala yung name nung kasintahan ni tita ja, geo ong pala.

Kinuwento nila sakin about sa vlog na ginagawa nila, mesmerized ako nun.

Nag vlo- vlog sila about sa nature at lagi daw sila naliligo sa dagat at ilog at nag ca- camping pa, nag offer pa nga sila na sumama ako sakanila pag maliligo ilog or dagat or di kaya ay magcamping. At sino ba tatanggi sa offer na yan, kaya nag yes nako kagad.

Habang nag uusap kami, may gumalaw sa peripheral view ko sa bandang kanan ko kung saan ay hagdan at taas naman nun is mga kwarto nila.

Tumingin ako at nakita ko si jeo, bagong gising, nakatitig sakin na walang kibo.

"uhm....".

Dipa rin siya gumagalaw.

"jeo". Tawag ni tita ja.

Wala padin.

"jeo!!" Sigaw nila.

At wala pa din.

Kaya ako na ang tatawag sakanya baka sakali na bumalik sya sa katotohanan.

"pot". Tawag ko sakanya.

At finally,

"bel?".

Tawag niya sakin na palapit ng palapit.

Tumango nalang ako.

"Ikaw ba talaga yan o nananaginip lang ako, kung nananaginip talaga ako, kurotin mo nga ako".

Tumawa sila including me sa sinabi niya.

Kinurot ko sya ng medj malakas.

Nagulat naman ito at kita sa mukha niya na masakit.

"sorry, sabi mo ka- ".

Diko natuloy ang sinabi ko dahil niyakap ako bigla ni jeo ng sobrang higpit.

"pot, di ako makahinga,".

Pinapat- pat ko yung braso niya dahil totoo ngang hindi ako makahinga.

Kaya lumayo sya at nag sorry.

"sorry, miss lang talaga kita so much!!".

"ehem, baka nakakalimutan niyo may tao din dito oh".

Biro ni kuya josh at ang result napatawa kaming lahat.

.

.

.

Dito kami ni jeo sa kwarto niya nag uusap kung okay lang ba buhay niya dito at sakin.

I met domeng already, super kind and gwapo din sya like kuya niya, I just found out na inampon nila si meng.

"ang ganda ganda mo na".

Compliment niya habang nakatitig sakin.

"oh why, thank you, lumaki na ang katawan mo oh, sobrang pogi mo".

Ngiti kong sabi.

"I'm glad na you keep you promise".

Sabi ko na paiyak na.

"I would never ever break any promises that we made for each other".

Ika niya, nakangiti.

Niyakap ko sya ng mahigpit at umiyak sa kanyang shoulder.

.

.

.

I stop crying.

But I think I will start crying again dahil sa confession sakin ni jeo.

"Isabelle, sasabhin ko sana ito bago kami umalis pero..... Bel, I love you not as a friend but as a lover, matagal na kitang mahal simula nung nagkakita tayo..... Bel, pwede ba kitang maging girlfriend?".

Napahagul- gul ako sa confession niya.

"yes, I would love to be your girlfriend!!!".

Sigaw ko.

Niyakap niya ako ng mahigpit, ilang minuto pa ay binereak nya ang hug at parang ang mundo'y nag istop at parang kami lang dalawa ang gumagalaw.

Palapit ng palapit ang Mukha namin sa isa't Isa, nakatingin ako sa kanyang mata habang sya naman ay nakatingin sa aking labi.

Ayan na nga, nag meet na ang aming labi sa isa't Isa, ang soft at lasang strawberry ang kanyang lips, kaya pinikit ko na ang aking mata at inenjoy ang moment na ito.

Little did we know, nakasilip pala lahat ng pamilya ni jeo sa slightly ajar na pinto, kinikilig pa mga ito.

That's all, folks

[upismediacenter]

LITERARY: Tagpi-tagping Sarili

"Ma, ayaw ko po nitong bestida!" Oo, namangha ako sa angking kagandahan ni Mama, At tuwing siya’y naglalagay ng kolorete sa kaniyang mukha, Tila siya’y nagiging isang makapangyarihang diyosa. “‘Nak! Lagyan kita ng liptint, halika.” Nabigyan ng kulay at buhay man itong mga labing namumutla, Pagtingin sa salamin, sarili’y halos hindi na makilala. Nakasuot man ng bulaklaking bestida, Pinagtakong man gaya ng mga reyna ng sagala,  Parang hindi talaga ako ito, ‘ma.  Tangan ang pait, ni hindi makaimik, Lagi na lang kailangang indahin ang nagbubuhol-buhol na hibla.  “Magsuklay ka nga ‘nak, mukha kang bruha,” Naroon sa lamesa ang gunting ni Mama… At mamaya, kapag sa bahay ay lumisan siya— Biglang gumaan, biglang lumaya Hindi ko inakalang itong aking buhok pala ang humihila sa akin paibaba At sa bawat paghaplos ng hangin sa aking batok Nawawala na ang pangamba at takot Sapagkat bagay man sa aking mga kalaro ang mala-prinsesang tirintas  Hindi ako sila. Hindi iyon “ako.”  Kaso— “Hala! Anong ginawa mo? Sayang ang ganda mo!”

Palagi kong nahuhuli ang sarili na napapatitig Sa isang kaklaseng namumukod-tangi Nakakaakit ang kanyang mga ipit sa buhok at nakalawit na hikaw Kaya isang araw, siya aking ginaya Sinuot ang nag-iisang pares ng hikaw  Sa ipit ng buhok, tiniyak na walang makakatakas na hibla Natuwa man si Mama, ngunit hindi ito ang aking inakala: Hindi ko maintindihan bakit sa kanya ito’y maganda, Pero kung sa akin, sarili’y hindi makilala.  Ginagaya ang pasusuot ng daster ni Mama, Nahirapan magpintura ng kuko at magsuot ng palda, Inayos ang pagkilos nang mayumi, pero hindi ko talaga kaya. Malapit naman ako sa mga kaklase kong babae, Ngunit hindi ko nadarama na ako ay tulad nila. Alam ko na sa sarili ko na hindi talaga ito para sa akin, Pero bakit ang hirap para sa kanilang intindihin? Sa paaralan ay hindi pinayagang tumayo sa kabilang pila Kaya ako lamang ang nakapantalon sa karagatan ng mga palda. Natuto na lamang isantabi ang mga reklamo Kaysa harapin na naman ang mga sermon at mga tukso. Kailan nga ba ako naging tiyak sa aking damdamin? Ito ba’y noong nasilaw ako sa kanyang kagandahan at nakintal siya sa aking isipan? Noon bang napuyat sa kakaisip sa kanyang katawan at napagtantong siya’y napupusuan? Ngunit kahit puso ko'y palagay na, katawan ko'y nanatiling nakahawla. Pagbangon mula sa kama'y dumiretso sa pagligo; Nanghihinang pinaagos ang dugong kinamuhian.  Itinaklob ko ang tuwalya sa katawan upang di na ito masilayan. Sampung minuto pa sa banyo, nakatitig lang sa salamin - Tumambad ang pagmumukhang alam kong hindi akin. Nagbihis at nilabhan ang kumot na natagusan; Nayayamot na kinuskos ang ipinilit na pananagutang Tinamo't pinasan buhat sa aking kapanganakan. Napadaan sa hiraya ang isang kakaibang pigura: Iba ang katawan, ngunit wangis ko'y tulad ng kanya. Ang hulma'y hindi kumurba o tumagas ng pula. Ninais kong maging siya. Siya ang daan ko sa paglaya. Paglaya na sa isang paraan ko lang makakamit; Dalang ginhawa nang makitang walang mantsa sa kumot na punit-punit. Hawla na aking tinakasan upang pagkilala sa sarili ay mabingwit; Hindi na maririnig ang “with wings?” dahil hindi na ito magagamit. Nagsimulang bumili ng gel para sa buhok na bagong gupit; Aking mga damit ay sa balikat na umiipit. Komportableng isuot ang preskong jersey ni Itay, tindig ay maskulado; Habang suot ang hiniram kay Kuya na sumbrero. Kahit ako ay pinagtitinginan, akin silang kikindatan; Kaya sila nalilito kung si Daniel Padilla ba ang kanilang nasisilayan. “‘Yan na ba yung anak ni Aling Celie?” Sabihin man ng Marites dyan-dyan, Isang malaking ngiti ang ibabalik sa kanila nang marahan. Hindi na nakakulong sa komento ng iba kahit sabihin man nilang sayang ang aking ganda. Kung hindi sila ang namimilipit tuwing darating ang regla, Wala sila sa posisyon upang manghusga. Walang namang dapat ikahiya sa pagiging babae; sadyang hindi lang ako rito kampante. Si Mama ay maganda pa rin sa aking mga mata,  Ngunit nakakaguwapo itong bigote kong patubo na. Ang pagkawala sa ibang identidad na nasa loob ko, Natatanging paraan para mahalin ang sariling ako.

[royaltyjush26]

Good morning baby ko. You know what, narealize ko lang kagabi at kanina, it's all on my mind. Yong pagiging baliw ko sayo pag nandyan ka tas kapag di kita makita, mas nakakabaliw lalo pero nong mga araw na di kita nakikita tas nilalabanan ko yong thoughts ko, parang normal na ako lang. Bago ako matulog, inistalk ko yong accounts mo, pota. Ang pogi mo parin sa paningin ko. Wala akong pakealam sa ngipin mo at insecurities sa katawan mo, basta para sa akin, ang pogi mo parin kahit ang pangit ng ugali mo. Leech ka eh, pinag uusapan ka namin ni Ellaine, di ka nagbayad don sa jollibee. 150 rin yun oh! User yarn? Pero handa akong magpagamit sayo, hahahaha! Basta matikman kita ulit, di lang isang beses kundi ilang beses. Hays. Siguro, ganto ako kasi ayoko palipat lipat ng lalaki, kahit ubod ka ng sinungaling. I asked you kung alam mo yong issue namin ni Soni, sabi mo, wala kang idea. Ekis ka talaga sa akin. Simpleng info lang yon pero tinago mo pero okay lang rin naman. Crush parin kita kase ang bango mo at ang ganda ng accent ng boses mo. You always made me wet sa tuwing nagsasalita ka. Ayoko lang yong ugali mong nagcocompliment ako about you pero ayaw mo maniwala. Wala kang tiwala sa sarili mo eh. Ikaw si Jushua Gabay nak, remember that you always matter.

[benefits1986]

Divine Comedy x Satire x Haiku

Scarlets sins and divine intervention aligned in this universe, finally.

Dad has been my benchmark in as far as a really, really good example of a bad example of how it is to be a man for ages. Dad has also been my coach in making sure that in spite his wicked ways, I'm "pansinin pero hindi bastusin" in each and every outfit and graphic languages I have. How crazy does the previous line get? Before I go out, dad checks what I wear especially on weekends and bashes me a lot. Most days he says: Ayan na naman siya e. Pero, bagay sa'yo saka sa sungit mo, takot na lang nila. Magdala kang jacket, nak. 'Yun lang. Anong oras ka na naman uuwi niyan? O kailan ka ba uuwi dito ulit? LOLLOLLOLL.

I abhor his ways in the same way that I admire and respect his consistent effort, too. I negated his "pansinin pero hindi bastusin" brand because I never felt I'm top tier. I know who I am and who I am not and being chixxx is never ever one of them. Seryoso. I've said so many times na ako ang exact opposite ng GGSS. Ako ay true blue PPSS... panget na panget sa sarili.

I had power-packed PPSS and short selling "myself"debates a whole lot of times with the dad and the rest of the universe. I don't see myself as beautiful, because my vibe is atypical. I'm too critical and yes, cynical, but, I'm not insecure, not anymore. When I say I'm atypical, I mean that I shatter stereotypes and adhere to my own standards of beauty. Ganun lang. For me kasi, there are only three types of woman: below average aka fail, sakto lang and hindi nakaka-umay ang ganda. So, easily, I'm in the sakto lang bit. Periodddtzzz. Hindi ako Audrey Hepburn na timeless and kahit hanggang bukas mo tignan, wawwwww.

I come to the party to impress me. Actually, I fucking hate ALL social spaces because I just want to sit in a corner and drink and vape or smoke and people watch. Ganun lang talaga ako. I don't like socializing kasi nga introvert talaga ako, BUT, at this age, I've fully accepted that forda bills and the life after bills, death and taxes, I need to push myself out because no man or woman is an island.

I remember mother dragon and her very stern warnings and threats that I am too naive and too young and too wild to be left in the wilderness. And that, all she wants is to make sure that hindi ako ever maagrabyado sa kahit saang landas ang tahakin ko. :D Overthinking levels niya po, mas malala ng 100000000x kesa sa aking baby dragon niya.

This weekend has been restful and restless; but, it hits differently. It has been both a escape and surrender. It is a call and an answer. I really, really thank the universe for divine intervention and for my counsel. Was able to sleep better which involves delightful rounds of siesta. Power nap is my indulgence and this weekend, rediscovering its magic is sooooo refreshing.

I guess I've finally figured out why I have not been sleeping well since June of this year. 'Yun pala 'yun. 'Yun na pala 'yun. 'Yun LANG pala 'yun. Gusto mo, plot twist? Eto, sapok ka na, tadyak ka pa. Pero, again, I AM NOT COMPLAINING in the name of slow organic growth. It's too painful. It's too tasking. It's too tiring. But here's me trying to grow into someone who's gentle and firm. I have been breathing deeper and more intentional breaths since last week, too. I guess, it's the universe telling me to go for my why as I find ways towards why not, too. I guess, this is mother dragon telling me to go big, go all out, go all the way and slay. I guess this is my Tito Taurus' nudge to show my true self in a fashion that's a derivative of his style, only better. I guess this is V telling me na relak lang, ikaw pa ba, ate... kaya mo 'yan. I guess this is ina guiding me to show them that kahit sino, dapat pantay ang trato, apo. I guess, this is me, only better. Abangan.

[lunaaurelie]

PROMISE

Magkaibigan sila Charmaine at Noah simula kinder, kaya mahirap silang paghiwalayin.

"Bff tayo hah, walang iwanan!" Ang sinabi ni charmaine kay noah.

Hi ako si Charmaine but call me Cha. Si Noah yung kaibigan ko, matagal naaaa, hindi mo talaga kami mapag hiniwalay. kasama ko sya sa lahat ng bagay. May pangako pa nga kami sa isa't isa na hindi kami mag iiwanan.

"Bff tayo hah, walang iwanan!"

Close na close kami ni Noah simula bata pa kami, mag ka kilala din ang magulang namin kaya kami nag ka kilala. Mag kasabay kami laging pumapasok sa school at pag-uwi.

Ngayun sa school namin kami ay mag kaklase, lagi kaming sabay kumakain kaya lagi kaming tinutukso ng mga kaklase namin na mag jowa daw kami, pero hinahayaan nalang namin yun. Madalas naming tambayan ni Noah is yung library sa school namin, and sometimes sa park malapit sa bahay namin. Masayang kasama si Noah at napaka gentle men nya, lalo na sa mama nya.

"Noah!!"

"oh bakit?"

"tara laro"

"saan? Nag babasa ako eh"

"mamaya kana mag basa!! Tara na libre kita ice cream"

"sige na nga"

Kahit na ganito kami ka close ni Noah, may pinaka tatago akong sikreto sakanya. May sakit ako na Anemia, last week ko lang nalaman pero hanggang ngayun di ko parin sinasabi kay Noah...natatakot kasi ako na baka mag alala sya or layuan nya ako.

Noah's POV.

Gagala sana kami ni Cha nang biglang gusto daw ako maka isap ni mama. Kinausap ako ni mama na sabi ay lilipat na daw kami sa America dahil doon na sya mag tra trabaho.

"Noah, gising nak"

"Uhm bakit po ma?"

"Lilipat na tayo ng America, doon kana mag aaral"

"Pe-pero b-bakit po?.. p-pano po"

"Dun nako mag tra trabaho anak eh, 3 weeks nalang lilipat na tayo. Diba gusto mo yun? Diba simula noon pinapangarap mo na maka kita ng snow"

"Opo ma pero..."

"Hay nako anak, sa monday samahan moko papa drop na kita sa school nyo"

Nagulat nalang ako sa balita ni mama.

"Pa'no ko to sasabihin sa mga kaibigan ko? Bakit iiwan na namin tong bansa na kinalakihan ko? Pa'no na yung mga pangarap ko dito? Pa'no na yung mga memories ko dito?"

Sa dami ng tanong na tumatakbo sa isip ko hindi ko na namalayan na nasa park na pala si Cha, nag hihintay saakin.

*CHAT*

"Asan kana Noah antagal ko na dito oh"

"Uhm sorry Cha, hindi muna ako ma kakapunta..."

End of Noah's Pov.

Cha's Pov

"Hay nako, kanina pa'ko dito tapos 'di naman pala sya pupunta haysss. Mag titingin nalang ako ng mga pwede kong bilihin..."

Habang nag hahanap ako ng mga pwede kong bilhin ay naka ramdam ako ng hilo, at parang nang lalabo at dumidilim ang paningin ko, and then everything turns black.

Nagising ako na nasa bahay na, sinubukan kong tumayo kahit nahihilo pa ako.

"Ma?"

"Oh nak, buti naman gising kana"

"ano nang yari ma?"

"Nasa park ka kanina, nahimatay ka daw sabi nung tendera tapos nakita nya yung likod ng case ng cellphone mo kaya natawagan nya ako."

Nagulat nalang ako sa nangyari.

Monday nanaman kaya balik school nanaman. Sinalubong ako ni Noah sa gate ng school namin dahil hindi ko sya naka sabay papuntang school.

"Cha oh..."

"Ayyy thank uuuu, ganda naman ng timing mo, hindi pa'ko nag aalmusal eh"

"Pwede ba tayo mag usap?"

"Uhm.. tungkol saan?"

"Basta! Tara sa library habang hindi pa nag b-bell"

Hinila ako ni Noah papuntang library.

"Uyy sandali nga lang..."

"Cha.."

"Hmm?"

"Lilipat na daw kami sa America, du'n na daw mag tra-trabaho si mama"

"P-pero.."

Sobrang tahimik namin pagkasabi nya non, kaya napa takbo nalang ako palabas ng library.

Buong araw kong hindi pinansin si Noah, at pinagsisihan ko yon, dahil kinabukasan ko na lang nalaman na nagdrop na sya at hindi na sya papasok. Nag-message ako kay Noah, kaso mukhang papunta na sya ng America dahil hindi na sya nag-reply.

Noah's POV

"Nakakalungkot isiping hindi man lang ako nakapagpaalam sayo Cha, pero sana patawarin mo ako na iiwanan kita, pangako babalik ako, at sana sa pagbalik ko, naalala mo pa rin ako."

Makalipas ang ilang oras sa flight, nakarating na kami sa America, naabutan pa namin yung snow, napakagandang pagmasdan, pero dahil dito, naalala kita Cha, dahil palagi mong kinikwento ang pangarap mo na makapunta sa lugar na may snow.

"Nak"

"Bakit ma?"

"Ok ka lang? Parang tulala ka yata simula nung makarating tayo"

"Ok lang ako ma, nanghihinayang lang ako na hindi ako nakapagpaalam kay Cha"

"Mabuti pang tawagan mo na lang sya, at magsorry ka na hindi ka nagpaalam sa kanya"

Tinawagan ko si Charmaine, pero naka-off na ata yung phone nya kasi hindi nag-ring, napaisip ako na baka galit pa rin sya na hindi ko agad sinabi na ngayon ang alis namin.

Cha's POV

Nanakaw yung cellphone ko habang naghihintay ako ng masasakyan, di ko rin napansin na may tao na pala sa likod ko sa labo ng paningin ko dahil sa luha ko.

"Mom, may balita na ba kayo kay Noah at kay tita"

"Ahm wala pa anak, bakit? Totoo ba nagdrop na sya?"

"Oo ma eh, di man lang sya nagpaalam"

Naiinis ako na nalulungkot dahil wala na ang kaibigan ko. Ni hindi ko manlang nasabi sakanya na may sakit ako...

✍: ChaseAjero & LunaAurelie

"What if bumalik yung biggest what if mo..."

[notasweetheartanymore-06]

8.13.22

Around 12am pinatago na ako ni daddy kasi daw pupunta ka. mag1am na din ako Napasok sainyo. inom, kulitan, lambingan lang tayo. Hahaha! Pinapakanta nila ako tapos narinig kitang bumolong. "Ganda nang boses mo mahal" Anubeeeyy. Naks. Sabi mo di ka uuwi at maghohotel ka na lang. tawa ka nang tawa nong sinabi kong "Di mo ako isasama?" Hahahaha. Pinamigay ang sarili eh nu. Tapos around 5am na nong Kumanta ka na nang kumanta 🤣 Bumirit ka na mahal eh. tapos palabas na kayo nang Front door. sumigaw ka pa talaga nang "Mahal" Sabay wave. kala mo, di magkikita sa labas eh 🤣 Hinatid tayo ni Kuya sa bahay natin tapos ayon 🤣 kinahaponan madaliang alis tayo kasi Susunduin ka pa ni kuya. Iloveyouasalways asawa ko 😘

[maajpotato]

I wanted to be a part of your world, but you make me feel like I'm intruding instead of letting me in. Lately, I've been feeling left out. Hindi ko na kilala ang mga taong nakakasama mo and what you talk about. I can't even remember how you guys came to be friends. Bigla na lang nababanggit mo itong mga pangalan na hindi ko kilala.

I often times felt your mind was some place else while we were together. Like you would rather be with other people because you would keep looking at your phone, or you'd be busy with work stuff kahit magkasama tayo. Mga maliliit na bagay pero malaki yung impact sa akin.

Kahit hindi natin napag-uusapan, alam kong weekdays ay solely for work/workmates at weekend naman ang sa atin. Pero kahit weekends, minsan kailangan kong makihati. Papasok ka ng weekend or, again, magkasama nga tayo, but you keep looking at your phone, responding to them and I'd have to ask what you talk about. It makes me feel like I'm snooping around.

I've noticed small changes in you, na feeling ko influence ng friends mo. Nakakaselos kasi I never influenced you like that. Pag sa akin nanggagaling madalas mo i-doubt bago mo paniwalaan.

Ako lang siguro nag-iisip ng mga to pero I just wanted assurance. I never wanted for us to break up. I never wanted for us to get to a point na you would compare me to other girls. I'm not like other girls kasi I'm me, and I'm your partner. We're all different from each other. Bakit umabot na sa point na parang you're choosing other people over me para hayaan mo na lang akong umalis.. People will come and go, but your family and loved ones will always be with you. Sana you value me and what I feel the way you value other people. Kapag nagkagipitan, katulad ng friends mo sa PMB, sino bang maiiwan na kasama mo. Nandyan pa ba sila ngayon?

I never said I don't like you having friends. I do. Sana lang wag mo ipafeel sa akin na I'm not as important. I know you're unaware you're making me feel this way sometimes, pero that's why I'm telling you tnow. Mali ko rin kasi sumabog na lang sya. Kasi hindi ko agad nasasabi. Madalas takot na ako magsabi sayo kasi nagagalit ka na agad.

Nabanggit mo na I'm taking too much of your time. You could have asked for time for yourself, but you seldom communicate your feelings with me. Malalaman ko na lang na feeling mo you're making too many sacrifices for me. Well, do you? Are you making so many sacrifices for this relationship that you already feel uncomfortable? Sana nagsabi ka. I never wanted for you to make sacrifices for me. What I want from the both of us is compromise. Always. I would never ask for anything that would make you feel I'm taking advantage of you.

Pagdating naman sa boss mo.. I never said explicitly na nilalandi mo ang boss mo or nilalandi ka nya. Maraming pwedeng ikaselos kahit wala naman talagang ginagawa. Unang una, mas madalas kayo magkasama and you're always there for her 24/7. Isang chat lang. Alam kong trabaho yan pero when jealousy hits, people aren't always rational. Praning ang lumalabas. Hindi ako pwede sa opisina nyo kasi baka pauwiin ka or nakakahiya na hinihintay kita? Nakakabawas ba yang mga yan sa pagiging dedicated mo sa trabaho? Hindi naman e. You just set bounderies na it's already 8 or 9 pm and i'ts time to go home. Ngayon kung pauwiin ka nga, hindi na ba mababawi yun kinabukasan or sa susunod pang mga araw. For these things, reassurance could have been an easy solution. Pero again ang nakikita mo lang sa akin ay nagagalit ako pag sa work mo or hindi kita sinusuportahan.

Pangalawa, it's your boss I don't like. Yung mga kinikilos nya at mga ginagawa nya. Hindi ikaw yung dinadoubt ko. Like I said, bounderies. Nung araw na may sakit ka sinasabi nya "andyan na si mahal o, pinaghihintay mo. uwi na kayo. mahal o pagalitan mo nga ayaw pa umuwi". Ikaw kaya asarin ka ng boss ko ng "uy naks ganda sinusundo ni mahal"? How would that make you feel? And why does she even know how we call each other? Masyado syang nanghihimasok sa buhay mo.

Pangatlo, you know so many things about her that I doubt you know about me. You know her favorite color, that she likes dried flowers, or that she likes charm bracelets. Ako, alam mo ba anong favorite color at flowers ko? Or if I even like wearing bracelets? Alam ko naman kinukwento nya yang mga yan sayo. Yun yung sinasabi kong setting bounderies. You don't have to know those things about her, that's personal. Nung boss mo ba sila Dir Alice at Dir Wilma do you get personal like that?

I never felt like this with your other bosses or other people around you kasi I know walang chance na magkumpara ka or matempt kang mapatingin sa iba. Pero ngayon, ito na nga e. Magkaedad kami and what do I have against her? Wala naman e. Again all these could have been solved with simple assurances.

I never got to ask your side. Ngayon na alam mo na how you make me feel, paano tayo magmmove forward. Nahihirapan ako minsan na I need to help myself get over things I'm mad about on my own. Tulungan mo rin ako makaget over sa mga bagay. You can't just wait for me to be ok. That's not how relationships work.. Tatrabahuhin mo for everything to be ok.

[ugh-tsumu]

Prom (Atsumu x f!y/n fic)

Presenting to you the passive aggressive tension between the Student Council President and...the piss-haired na pasaway.

More at my Tambay series (exclusive for Atsumu only).

-> pairings. atsumu x f! SC President!y/n (the pronouns I used are still gender neutral but I emphasized here that y/n is the Ms. Alma Mater kaya I don't think this is considered as a gn fic)

-> warning. written in Filipino. Highschool au.

-> dedicated to. [Gen. Taglist] @churochuu @kirakirasaku @mirakeul @gayerthanthee

"Pres, it's okay." But your frown did not fade away.

You stare at Sir Takeda nudging your elbow towards the crowd, "Prom niyo 'to. Mag-enjoy ka naman, Pres."

"Pero, Sir-"

"Sige na, Y/N," sumabat si Sir Ukai na may hawak ng drink sa kamay, "Go have fun. Sayang naman ang gown mo kung dito ka sa amin maglalagi."

You sighed heavily before nodding. You turned around, lifting the ends of your gown's skirt as you strode your way towards the buffet.

You took a glass of Coke as you eyed the dancefloor. The 3rd years and 4th years are now mingling at the center of the reception, seemingly getting ecstatic as they drowned with the disco lights.

Sa malayo, you can see Kita Shinsuke, the top 1 in your batch, breakdancing habang pinapalibutan siya ng friends niya.

"Oh, bakit mag-isa ang Pres ko?"

You rolled your eyes before looking sideways. You see Atsumu getting a glass of Coke for his self as well.

"Bakit ka nandito?" You responded lowly as you gaze at the dancefloor again.

Atsumu ran his fingers through his hair, "Mag-isa ka, eh, kaya sasamahan kita."

"Bumalik ka na doon," you shooed him away but Atsumu only chuckled.

"Pwede ba tayo mag-picture?" He asked. His body now facing you, "Doon sa may fountain sa lobby."

You did not listen to his request, "Nasaan barkada mo?"

"Nasa dancefloor," Atsumu replied, "So? Pwede ba? Tawagin ko si Osamu. Kung ayaw mo sa fountain, doon sa may entrance nalang," he said as his hands crawled to the back pocket of his slacks were his phone hid.

"Pwede ba 'wag mo 'kong paglaruan?" You snarled at him, "You think this is funny?"

"Hindi naman 'to funny," he replied, "Kasi seryoso ako."

You scoffed. Mga linyahan talaga.

"O kung gusto mo, sayaw nalang tayo?" He suggested.

And as if on cue, the party music paused, shifting into a rather romantic song. Napadaing ang mga students bago nagsialisan ang iba sa gitna ng dancefloor.

"Boo! 'Di lahat may jowa! Unfair!" Aran protested as he is getting dragged by Suna to the side.

"O sakto, pangsayaw ang tugtugan," Atsumu said as he placed his glass on the buffet table.

He coughed as he walk towards your front, blocking your view from the center. His right hand is in front of you.

"Pwede ba kita isayaw, Pres?"

You eyed at Atsumu, a gaze you made sure that is void of any emotion. Your pinky played with the bottom of your glass before placing it down.

"Kung papayag ako, tatantanan mo na ako?" You asked him. Even though he has not replied yet, you are already set on lifting the end of your gown anyway.

Atsumu chuckled as his hand reached for your slow fingers, wrapping them immediately with his. He pulled you in a guiding way towards the center where some couples are dancing.

"Depende," Atsumu replied as you both now are at the dancefloor.

Murmurs can be heard from the rest. You hear the playful whistles from Atsumu's volleyball peers as they screamed his name. Yun oh! Naku, si Pres! Naks, ang tapang talaga ni Miya!

"Nakakahiya," you exhaled as you rolled your eyes. Atsumu found your irritation amusing.

"Chillax," he cooed as he guided your arms on his neck. His hands then traveled at the small of your waist, "Ang ganda naman ng Ms. Alma Mater namin."

You looked down, "Tumahimik ka nga."

"You look so beautiful in white," he replied.

Napatawa ka. If it weren't Atsumu Miya that you're facing, kanina ka pa bumulagta sa tawa. Paano ba naman kasi, he purposely said that as Shane sang that line of the familiar romantic song na kasalukuyang tumutugtog.

"Ayun, tumawa ka rin," Atsumu said with a victorious smirk.

Napailing ka, lips still not over with the laughter you had, "Sira."

"Picture tayo mamaya, ha?" Atsumu said as he twirled you around, "Pang-remembrance lang."

You glared at the stupid chandelier before slowly nodding, "Okay."

[lovemeian]

ANG GANDA NG BLOG MO????? BAT GANON NAWA'Y LAHAT

MAARTE LANG MASYADONG MADAMING TIME

tsaka papalit palit ako ng theme colour luh ahaha

ikaw naman apaka sexy naks

[rnbismar05]

Kayad (kaya-kayod)

“Paula? Paula? Nandyan ka pa ba?”

Ang ingay naman ng TV ni papa.

“Maaari nang umalis sa Zoom call ang mga hindi ko kailangang kausapin.”

Biglang bumangon si Paula mula sa kanyang inuupuan. Napakunot ang mukha niya sa narinig at dahil sa hirap na ibukas ng kanyang mata; tila bang naghihilahan ito. Ilang segundo ang lumipas nang magkaroon na siya ng kaunting kamalayan sa kanyang paligid at tiningnan ang orasan. 2:41, ang naka-display rito. Napagtanto niya na nanggagaling pala ang boses sa laptop, kaya agad naman niyang binuksan ang kanyang mikropono upang magpaumanhin sa kanyang guro at umalis na ng Zoom call.

“Nakatulog nanaman ako? Pangatlong beses na ‘yan sa isang linggo...” May ilang katok sa kanyang pinto bago pumasok ang kanyang ina. “’Nak? Tapos na ba ang klase mo? Kumain ka na muna.”

“Mamaya na lang, nay. Ang dami ko pang gagawin,” sagot ni Paula. At nagsimula na nga siya sa pagsagot ng mga module sa kabila ng kanyang pagod at antok. Anong oras na ba ako nakatulog kagabi? Madaling araw ba? Sa bawat minutong lumilipas, bumibigat nanaman ang kanyang mga mata. Nais na niyang sumuko sa tulog, ngunit natatalo pa rin siya ng kaba at takot na hindi mapasa sa oras ang kanyang mga gawain.

Ganito na ang araw-araw na gawain ni Paula noon pang nagsimula ang online classes— magtatatlong buwan na.

Gawa, pasa. Gawa, pasa. Gawa, pasa... Tila ito'y isang umuulit na panaginip; madaling mawala sa tulog subalit gustong-gusto na niyang magising—balintuna sa nais ng kanyang katawan ngayon.

Pagkatapos ng ilang minuto lamang ay kumakatok muli ang ina niya. "Paula? Ano, kakain ka ba o hindi? Gabing-gabi na ah, iwanan mo na nga muna 'yan!" Pero... Sabay namang kumulo ang tiyan ni Paula. Isang sulyap muli sa orasan— "Teka, mag-aalas diyes na? May isa pa akong kailangang tapusin para bukas, hay... Sige nay, bababa na ako."

Nagniningning na nga ang buwan mula sa tanaw niya sa bintana. Isang sulyap ay naging tingin, na naging titig. Ngayon lang ulit niya napansin ang ganda nito dahil sa pagkakulong niya sa sariling kwarto sa gitna ng pandemya. Naaalala niya,  sa isang gabi noong nakaraang taon, pauwi silang pamilya na puro ngiti sa kanilang mukha. Ano kaya ang magagawa niya para maibalik niya iyon bilang isang mag-aaral pa lamang? Naisip ni Paula na malaking tulong ang kanyang pag-aaral sa kabila ng pandemya dahil tiyak na magiging parte ito ng kanyang mga kaalaman at mga kaisipan na makakatulong sa kaniyang paglaki. Kaya’t para sa kanya ay tuloy pa rin ang pagsisikap na ito para sa kanyang maayos na kinabukasan.

Kaya ko ‘to.

Bago pa man siya makatayo sa kanyang inuupuan buong araw ay tumunog ang kanyang cellphone at tumatawag pala ang kapatid niyang si Lucia. Agad niya itong sinagot, “Ate! Kumusta diyan? Nakakain ka ba ng kahit kaunti?” Tumawa naman ito, “Alam mo, iyon din ang itatanong ko sa’yo eh. Hulaan ko, ngayon ka pa lang kakain, ‘no?”

“Hahaha! Oo, pero dapat makakain ka rin kahit papaano. Magtatampo na naman si mama sa’yo.” Pagkatapos ng ilang saglit ay nagsalita muli si Paula. “Makakauwi ka ba ngayong gabi? Kanina ka pa nila hinihintay.” Parang nag-aatubili naman ang tono ni Lucia nang siya’y sumagot: “Ah, mukhang aabutin ako ng araw dito,  kailangan nila ng extra personnel para sa dami ng pasyenteng naa-admit ngayon, pati na rin sa pag… pag-aasikaso sa mga labi. Paki sabi na lang kina mama.”

“Sige, ate. ‘Wag kang mag-alala, ipagluluto ka namin bukas ng paborito mong ulam. O siya, makakain na nga ako.”

“Salamat, Paula. Matulog ka na nang mas maaga ha!”

“Oo, ate, ingat ka lagi.”

Doon na ibinaba ni Lucia ang kanyang telepono at bago siya tumungo kung saan dagsa ang mga pasyente, tahimik muna siyang nagdasal at inayos ang kanyang PPE.

Kaya ko ‘to.

At mula alas-diyes ng gabi hanggang alas-singko ng umaga, hindi nakapagpahinga ang kanyang paa kahit isang segundo. Pabalik-balik siya sa Emergency Room, sa mga ward, at sa iba-iba pang lugar sa ospital na magkabilang-dulo. Tulad ng kanyang iba pang mga shift, marami siyang nakikita at nakikilalang mga pamilya, lahat ay mukhang malungkot o pagod, kagaya niya. Kung hindi pagod ang kanyang kahinaan, ito ang mga nakikita niyang mukha na humahagulgol, walang malay, o wala nang buhay.

Pagsapit ng kaunting araw ay napaupo siya sa sahig kasama ng iba niyang mga katrabaho, hingal-na-hingal at nais lamang maidlip ng ilang saglit bago kumayod muli. Sa pasilyong makulimlim, nagbigay si Lucia ng tahimik na pasasalamat sa lahat ng kanyang kapwa front liners, para sa pagsasakripisyo sa bayan. Sa kanyang huling oras sa hospital bago makauwi, nagpahinga siya nang sandali, isang karapat-dapat na gantimpala sa kanyang serbisyo.

“Ma, Pa, Paula, Nandito na’ko!” Agad naman siyang naglinis ng katawan. Nakatulog siya nang ilang oras dahil sa sobrang pagod at ginising lamang ng kanyang kapatid para kumain na silang lahat.

Sa taas pa lamang ng hagdan, amoy na amoy na ang masarap na ulam na nakahanda na sa mesa. “Wow, may nakakalimutan ba akong okasyon ngayon? Pati ang nilagang baka, niluto niyo pa.”

“Siyempre, paborito mo iyan, e! Gusto ko lang naman ipagluto ang aking masisipag na mga anak,” ang sagot ng kanyang ina. Nakaupo na silang lahat sa mesa, nagdasal nang taimtim, at kumain na–sa wakas.

Habang kumakain, napatingin si Lucia sa kanyang pamilya. Ito’y pinagmasdan niya at napangiti siya. “Kumusta naman pag-aaral mo, Paula?” tanong niya sa kapatid niya. “Ito naman ate, parang paulit-ulit lang. Nakakapagod na. Pero oo nga pala, grabe pala yung isa sa mga kaibigan ko ate, si Armin.” sumimangot si Paula habang nagsasalita.

“Oh, ano naman ang mayroon sa kanya? Kumusta na nga pala siya? Grabe na yung apekto ng pandemya ngayon kaya nag-aalala ako.” wika ni Lucia.

“Maayos naman ate. Kaso nung nag-zoom kami chat siya ng chat sa amin na hindi talaga siya maka-connect. Napilitan rin siyang gastusin yung mga ipon niya para lang makapag-load. Grabe talaga ate. Isa pa naman siya sa mga top achievers namin, mabuti siyang kamag-aral, masipag pa, kaso dahil na rin sa kalagayan nila’y parang mukhang mahihirapan na talaga sila ngayon sa mga ganap ngayon. Dagdag pa kamo sa problema yung istrikto naming teacher.” Malungkot na isinambit ni Paula.

Habang kumakain ay saglit na napatingala si Paula sa hapag-kainan, sabay sabing, “Grabe na talaga ngayon ate. Ang hirap talaga. Nakakalungkot ding isipin na maraming tao rin ang walang access sa ganitong sistema. Bukod sa kalusugan, parang kabuhayan rin ang kailangan mong alalahanin. Nakakalungkot talaga lalo na alam mong mag-aadjust talaga tayo sa new normal kaysa sa back to normal. Hays… Sana matapos na talaga to.”

“Alam mo, proud ako sayo na kahit nahihirapan ka na tinutuloy mo pa rin ang pag-aaral. Nakakatulong ka kaya sa ibang tao kahit nasa bahay ka lang. Malaking tulong na sa amin yan, lalo na sa mga front liner na katulad ko”. Lumiwanag ang mukha ni Paula at naintindihan niya na ang mga paghihirap niya’y hindi lang para sa kinabukasan niya ngunit para sa iba rin.

“Ikaw ba ate? Hindi ka ba nahihirapan sa trabaho? Paano mo nakakaya yun?” tanong ni Paula habang ngumunguya. Tumawa muna si Lucia bago sagutin ang kapatid dahil puno ang bibig nito habang nagtatanong.

“Siyempre nahihirapan pero dahil alam kong makakatulong ako sa ibang tao, tuloy pa rin ang laban. Lalo akong ginaganahan pag naaalala ko ang mga uuwian ko rito sa bahay.” malambing na sinabi ni Lucia.

Tahimik na kumain ngunit puno ng saya ang puso ng pamilya.

Biglang lumakas ang dinig nila sa telebisyon: “Nagbabagang balita: mahigit dalawang daang positibong kaso ng COVID-19 ang iniulat ngayong--”

At iyon ang naghila sa kanila sa realidad: araw-araw, marami pa ring tao ang nababawian ng buhay dahil sa pandemya. Marami pa ring taong hindi nakakatanggap ng pangunahing pangangailangan  sa isang mapanganib na panahon.

Gayunpaman, sa presensya ng pagmamahal at pagmamalasakit, sa pagiging mapag-unawa, at sa pagtulong sa anomang paraang makakaya, lahat sila'y magkakaroon ng pag-asa’t pagkakaisa.

Kakayanin namin ito.

Cuadra, Myckaella Janelle

Buniel, Lino Vincent

Bismar, Renee Joy

[rinkashiru-kito]

"Ang ganda naman ng damit mo."

"Magkano bili mo jan?"

"Nakasalamin ka na pala?"

"Ilan grado ng salamin mo?"

"Wala ka na makita pag wala ka salamin?"

"Ano sinasakyan mo pauwi?"

"Ang ganda naman ng drawing mo."

"Mukha ka nang hanger sa suot mo ha"

"Mejo lumulusog na tayo ah"

"Naaaks bagong chupet"

"Ano oras ka nakatulog kahapon?"

"Tingin ng tingin sa'yo si ano oh"

"Sama ka daw ba mamaya par?"

"naks bagong cellphone"

"Saan kayo kakain mamaya?"

"Sabay ako sa inyo pauwi"

Damn this short talks are so shallow. You know what's deep? Having instant connection to people through these conversation. Small talks that make you miss people so fvck quarantine and fvck Covid19!!!

[yoimleigh]

Travel Buddies.

Yen Ocariza © 2018

“Excited na ‘ko!” Sabi ko sa kaibigan ko. “Alam mo ‘yon? ‘Yong feeling na makakasama ko sila buong summer.”

“‘Wag masyadong ma-excite ‘te! Hahaha! Mamaya ‘di pa matuloy, ikaw rin,” pabirong sagot ni bespren.

“Ikaw naman! Panira ka rin ng moment e, ‘no?” sambit kong nakasimangot.

Pagkarating ko ng airport, nakita kong nagse-setup ang crew ng show kung saan ako nanalo ng all-expenses-paid trip to CamSur with two celebrities. Ang swerte ko lang dahil ako ang hina’Yaan nilang mag-decide kung sinong celebrities ang gusto kong maging travel buddies. At dahil napakakapal ng mukha ko, e sina Julie at Elmo lang naman ang pinili ko. Kebs!

“Eto na! Cam Sur, here I coooome!” Sabi kong sabay taas ng dalawa kong kamay na para bang gusto kong yakapin ang hangin. Chos!

Maya-maya pa’y may nakita akong pamilyar na sasakyan. “Kay Elmo ata ‘to ah?” Tanong ko sa sarili. “Hey bro!” sabi ni Drew pagdaan sa kinatatayuan ko habang sinasalubong si Elmo. “Hey bro!” sagot ni Elmo.

Napangiti ako. Sobrang cute pala ni Elmo sa personal. Eto na, maya-maya pa ay may lumabas mula sa passenger’s seat ng kotse ni Elmo. Si.. “Julie?!” Napasigaw ako sa sobrang tuwa. Napalingon ang tatlo sa ‘kin. Pulang-pula naman mukha ng lola nyo. Haha!

“Hihi! Sorry pooo.” Nasambit ko nalang paglingon nila. “Teka lang kuya, ba’t magkasabay na dumating sina Julie at Elmo?” naitanong ko sa isang crew. “‘Di ko po alam ma’am.” Sagot ni kuya. ‘‘Nak ng tokwa naman, may ‘di ba ako alam tungkol sa kanilang dalawa?’ tanong ko sa isip.

Naisipan kong tawagan si bespren. “Hello, bespren!”

‘Uy, bespren! Napatawag ka? ‘Di na tuloy ‘no? Hahaha!’ pang-asar na sagot nya mula sa kabilang linya.

“Tuloy na tuloy ‘no! Andito na nga kami sa airport e. Haha! At hulaan mo kung anong nakita kong nangyari kani-kanina lang.” Excited kong sagot kay bespren.

‘Ano?’

“Magkasabay na dumating sina Julie at Elmo.”

‘Ha? Lagi naman ‘di ba?’

“Hindi kaya! E sa magkaibang kotse naman sila lagi e. Ngayon, sa iisang sasakyan lang sila nanggaling.”

‘Hala! Kailan pa? Ba’t ‘di ko alam?’

“Aba malay ko. Kanina ko lang rin nalaman ‘no. O sige na, magbo-board na kami. Bye bespren. Usap nalang tayo pag-uwi ko ha? Hahaha!” paalam ko kay bespren.

“Okay everybody, let’s go!” narinig kong sigaw ni Direk Rico. Papasok na kami ng eroplanong nirentahan ng show. Medyo awkward. Wala akong kausap. Wala kasi si bespren. Hiamalang tahimik ako ngayong araw. Pagkaupo ko, tingin lang ako sa bintana. “Hey Yen!” nakangiting bati ni Drew pagkaupo sa tabi ko. “Hello po.” Awkward smile.

“‘Wag mo na ‘kong pinu-po. Excited ka na ba?” Tanong nya sa ‘kin. Akala mo naman close kami. “Sobrang excited, pero medyo kinakabahan,” sagot ko. “Bakit naman?” biglang singit ng isang lalaking papalapit sa pwesto namin. Sabay kaming napalingon ni Drew sa kanya – si Elmo lang naman ang nagtanong. Naks! May gano’n?!

“E kasi .. Ah, excited ako na k-kinakabahan kasi kasama ko kayo ni Julie buong summer.” Nauutal na sagot ko kay Elmo. Sobrang starstruck lang ang peg. Kebs! Sinagot nya lang ako ng isang pamatay na ngiti. Pulang-pula na naman ang lola nyo.

Sa likod ni Elmo ay nakasunod si Julie. Nakatitig lang ako sa kanilang dalawa. Sobrang ganda nya. Bagay talaga sila. Sino’ndan ko lang sila ng tingin sa pwesto nila. Ka-row lang namin. Pero may nakita akong hindi ko inaasahan. “Ohmygosh!” nasambit ko sabay palo sa braso ni Drew.

“Aray ko naman! Ba’t ka ba nanghahampas? Haha!” sagot ni Drew habang himas-himas ‘yong braso. “Ay sorry! Hihi! Ba’t sila magka-holding hands ng super tight?” tanong ko kay Drew sabay lipat ng tingin sa dalawa.

Ngiti lang ang naisagot sa ‘kin ni Drew. Ngiting akala kong may nalalaman. Hmm! I see and smell something sugary around here. Humanda! Boarding na. Nakatulog na ‘yong katabi ko. Ako naman nagbabasa lang ng magazine. ‘Yong dalawa sa kabilang sulok, ayon nilalanggam. Sobrang sweet, nakakainis kasi nakakakilig.

“Baby.” Narinig kong sabi ni Elmo. “Yes baby?” sagot naman ni Julie. Napakunot-noo lang ako. Anong meron? ‘Baby’? Hala! May hindi talaga ako alam, kaya nakinig nalang ako sa usapan no’ng dalawa pero kunwaring nagbabasa ako. “Pagdating natin do’n, wakeboard tayo,” sabi ni Elmo. “Sige ba. Pero turuan mo ‘ko?” Lambing ni Julie.

“Sure. Basta ba may kiss?” pabirong sambit ni Elmo. “Sapak, gusto mo? Hahaha!” sagot ni Julie. Hala! Ano ‘to? May kiss? Ang dami ko nang nalalamang ‘di ko kinakaya. Maya-maya pa, napansin kong tulog na rin ang dalawa. Tinignan ko at nakahilig ang ulo ni Julie sa balikat ni Elmo habang magkahawak ang mga kamay nila.

Kinuha ko ‘yong camera ko. Picture! Ayon, unang ebidensya. “Naku lagot! May flash!” pabulong kong nasambit. ‘Di naman nagising ‘yong dalawa. Buti nalang. Kinabahan ako do’n. Whew! Isang oras pa at magla-land na ang eroplano namin. Eto na! Adventure time time time. Lalala! Hehe.

Isa-isa nang nagising ang mga kasama ko. Ako lang ata ‘yong ‘di natulog sa sobrang excitement. Bumaba na kami ng eroplano at dumiretso sa hotel. Ako lang mag-isa sa kwarto ko. Nakakalungkot. Maya-maya pa, may narinig akong naghaharutan mula sa kabilang kwarto. Kinatok ko, pinagbuksan naman ako. Akalain mong sina Julie at Elmo ‘yon?

“H-hi?” Sabi ko sabay pa-cute na ngiti. “Come in.” Sabi naman ni Julie. “S-sige.” Nauutal na naman ako. Ano ba ‘yan. Hahaha! Sorry pooooo, nasa-starstruck lang sa dalawa. “Ba’t ka ba nauutal? Haha!” natatawang tanong ni Elmo. “E kasi.. ang gwapo mo at ang ganda nya. A-at.. kinikilig ako!” Sabi ko.

Natawa lang ‘yong dalawa. “Anong meron sa inyo?” Bigla kong naitanong sa kanila. ‘Di ko na talaga napigilan. Nagkatinginan muna sila bago sumagot, “Kami na.” Sabay nilang sabi.

Napanganga ako at napatulala sa nalaman ko. ‘Seryoso?!’ tanong ng isip ko. Pumitik si Elmo sa harap ng mukha ko, naalimpungatan ko. Mamula-mula ‘yong mukha ko sa kilig. “S-seryoso?! Kailan pa? Ba’t ‘di namin alam? Paano?” sunud-sunod kong tanong.

“Chill! Isa-isang tanong lang. Hehe.” Sabi ni Julie. “Five years na kaming mag-on ni Moe. ‘Di lang namin sinasabi sa press para ‘di kami pagpyestahan. Si Maqui at ‘yong family lang namin ‘yong nakakaalam at ngayon kasama ka na sa mga nakakaalam.” Paliwanag ni Julie. Hinawakan ni Elmo ang kamay ni Julie, “Sana secret lang natin ‘to? Please?” Pakiusap sa ‘kin ni Elmo. “Oo naman ‘no! You can trust me.” Sabi kong ngiting-ngiti.

“Thank you,” sabi nilang niyakap ako. Natulala na naman ang lola nyo o! Ikaw ba naman yakapin ng artista? Hahaha! “A-ahm, pwede bang magpa-picture?” sabi ko. “Sure,” sagot ni Julie. “Wait, kunin ko lang ‘yong cam ko sa kwarto.” Sabi kong nagmamadaling tumakbo palabas para kunin ‘yong camera ko sa kabilang kwarto.

“Goodmorning,” sabi ni Drew sa ‘kin pagkalabas ko ng hotel room. “Goodmorning,” sagot ko naman. “Sa’n sila Julie at Elmo?” “Nasa beach, nagwe-wakeboard.” Nakangiting sagot ni Drew. “Ganitong kaaga’t kainit? ‘Di ba sila mangingitim no’n?” Natatawa kong tanong. “‘‘Yaan mo na, nag-eenjoy e. Ikaw, ‘di ka pa ba maliligo?” sagot naman ni Drew sa ‘kin. “Mamayang konti,” nakangiti kong sagot.

“Drew, take na tayo.” Sabi ni Direk. “Okay Direk!” saka nagsimula nang mag-shoot ng show. Tinitignan lang namin si Drew sa isang monitor sa loob ng tent, waiting for our cue from Direk. Katabi ko sina Julie at Elmo na nagkukulitan na naman. Nakaka-out of place, pramis! Ang sweet nitong dalawa. Tse!

Ilang minuto pa, tinawag na kami para sa mga activities na isu-shoot. Naks! Hirap palang maging artista. Hahaha! Now I know. Charot!

“Okay.. and Cut!” sigaw ni Direk. Lumalalim na ang gabi no’ng natapos ang shoot. Grabe, sobrang nakakapagod pala talaga. May ilang araw at isang buwan pa ng shooting. First day palang, napagod na ‘ko. Pero buti nalang kasama ko ‘yong dalawang lagi kong gustong makita. Haha!

“Goodnight, Julie! Goodnight, Elmo.” Nakangiti kong bati sa dalawa bago pumasok sa kwarto. “Goodnight, Yen,” sabay nilang sabi.

Madaling araw, naalimpungatan ako sa ingay ng kabilang kwarto. “Grabe naman ‘tong dalawang ‘to. Madaling araw na, nagkukulitan pa rin?” Tanong ko sa sarili. Napapangiti lang ako. Ang saya lang sa feeling na assured ka sa kanila. You guys know what I mean? ‘Yong kahit ‘di na sila on-screen nagkakatambal, e alam mong ‘di na sila mawawala. Tiwala lang!

Maaga akong nagising kinabukasan. Picture-picture sa view ng CamSur. Himalang wala masyadong tao ngayong taon. Mabuti na ‘yon nang ‘di mapagpyestahan sila Julie at Elmo ‘no, ‘di ba? Hihi!

Alas-dyes na ng umaga nang magising sina Julie at Elmo. Nakita ko silang papalabas ng hotel na magkahawak-kamay. “Goodmorning,” bati ko. “Hi. Goodmorning,” nakangiting sagot naman nila. “Anong gagawin natin today?” ani Julie. “‘Di ko alam e, ‘di pa nagpapakita si Direk,” sagot ko sa tanong nya.

“Breakfast muna tayo, babe?” sabi naman ni Elmo. “Sige babe,” nakangiting sambit ni Julie. “Sama ka?” tanong ni Elmo sa ‘kin. I smiled, “‘Wag na, makakaistorbo pa ‘ko sa inyo e. Hahaha!” pabiro kong sagot. “No worries,” sambit ni Elmo. “‘Di, okay lang talaga. Kumain na ‘ko kanina sa room.” Sabi ko.

“You sure?” Tanong ni Julie. “Yeah,” sagot ko. “Sige na, baka nagugutom na kayo. Okay na ‘ko dito. Don’t worry.” “Sige, see you later.” At ayon, tinignan ko lang silang magkahawak-kamay na naglalakad sa white sand. Kinuhanan ko sila. Ang ganda. Ang saya. Naluluha na ‘ko sa tuwa at kilig. Charot!

Second week na namin sa CamSur. Activity for today – trecking. Hooray! Ang ganda ng rainforest dito. Bagay sa mag-jowa. Haha! Napaisip ako. Ting! Bright idea.. “Julie, Elmo, pose kayo do’n dali!” sabi ko, sabay turo sa isang magandang puno. “Dito?” Tanong ni Julie. “Oo, dyan, kukunan ko kayo.” Sabi kong excited. “Game!” sambit ni Elmo. Kinuhanan ko sila ng litrato. Tinignan ko isa-isa ang mga ‘yon.

“Ba’t ‘di kaya mag-photoshoot nalang tayo ng pre-nups nyo? Haha!” pabiro kong suggestion sa dalawa. Nagkatinginan sila, “Sure. Why not?” sabi ni Julie. “Okay lang po ba, Direk?” tanong ni Elmo kay Direk Rico. “Oo naman, ayos lang rin bang ipakita sa show?” balik-tanong ni Direk. “Is that okay, babe?” tanong ni Elmo sa nobya. “Sure, I think it’s time Moe.” Nakangiting sagot ni Julie.

“Awwe,” tanging nasambit ko sa mga nakikita ko. “Okay, take na tayo Direk!” sigaw ni Elmo na halatang sobrang saya. “Okay, Ready.. and Action!” sigaw ni Direk. Napadpad kami sa isang hot spring sa pusod ng rainforest. Naisipan kong kuhanan ulit ang dalawa sa magandang view. “Julie, Elmo, picture!” sigaw ko. “Sige,” ani Elmo.

Pagkatapos kong makuhanan sila ng napakaraming litrato, ipinakita ko kay Julie. “Ang galing mo naman palang photographer e,” natutuwang sabi ni Julie sa ‘kin. “Hehe. Thank you.” Nahihiyang sagot ko naman. “Sa’n si Moe?” tanong ko. “Ah, nasa kwarto. Nagpapahinga e. Napagod ata sa shooting. Hehe,” malambing na sagot ni Julie.

“Juls, masaya ka ba?” biglang tanong ko. “I mean – ” “Oo naman, sobra. No’ng sinabi pa lang sa ‘kin ni Elmo na gusto nya ‘ko, sobrang saya ko. ‘Di ko alam kung anong nangyayari sa ‘kin no’ng time na ‘yon. I felt like, as if I was in a fairytale. Do’n sa part na magkaka-happy ending na..” Kwento lang ng kwento si Julie, ‘di namin alam, kinukunan na pala kami ni Direk.

“..na darating si Prince Charming at magko-confess kay Cinderella. Tapos sabay silang tatakbo na magkahawak ang kamay. Ang saya lang. Lalo na no’ng sinabi nyang ipapakilala nya ‘ko kina tita Pia. I mean, I know them already, pero no’ng officially, natuwa ako.”

“Napaiyak pa nga ‘ko e. Haha! Iba kasi talaga ‘pag ipinakilala ka no’ng guy sa family nya. Alam naman nating lahat ‘di ba, na family guy si Moe? Tapos wala pang pinapakilalang girlfriend sa family nya, until me. Nakaka-touch. Gano’n din nga raw naramdaman nya no’ng ipinakilala ko sya kina mama. First boyfirend ko kasi si Moe. And I know and I’m sure, he’s the one for me.” Naluluhang pagtatapos ni Julie.

“Awwe, ang cute naman pala ng story nyo,” nakangiting sambit ko. “Himalang ‘di nasagap ng mga adiks ‘yan, pero thank you Julie ha?” “Hmm? For what?” tanong nya. “For trusting me your story,” sagot ko. “Sus! Ano ka ba, wala ‘yon. Ikaw pa, e close na tayo ‘di ba? Hehe,” sabi ni Julie. Shocks! Close na kami, as in CLOSE! Ang sarap pala sa feeling. Hihi!

Maya-maya pa’y nakita naming papalapit na sa ‘min si Elmo. “Hi baby,” sabi nyang nakangiti at pagkalapit kay Julie ay hinalikan ito sa noo. “Hi, babe. Slept well?” tanong ni Julie. Naka-roll pa rin pala ‘yong camera at pinapanood lang kami nila Direk sa monitor. Wais ka din Direk e, ‘no? Haha! Isa ka pa Drew! Lumapit sa ‘min si Drew, “Hey guys!” “Hey bro,” sagot ni Elmo. “So, surfing tayo?” Pagyayaya ni Drew. “Game!” sabay-sabay naming sagot. “Okay, let’s go.” Sabi ni Drew.

Whole day kaming nag-surfing. Ang sweet talaga ng JuliElmo, akalain mo ba namang pati sa surfing magkahawak-kamay pa rin. Naks naman! “‘Di na ba talaga maghihiwalay ‘yan?” tanong ni Drew no’ng mapansing nakatingin lang ako sa dalawa habang nakangiti. Nagkibit-balikat nalang ako.

“Okay, CUT!” biglang sigaw ni Direk. “Ang dami nang langgam, umabot na sa dagat. Haha!” Pabirong sabi ni Direk na kunwaring nagpapagpag ng langgam. “Direk talaga,” nasambit nalang ni Elmo sabay kamot sa ulo. “‘Yaan mo na babe, naiinggit lang si Direk. Haha!” pabirong sabi ni Julie. Natawa nalang kaming lahat.

Last dinner together. Grabe ‘tong mga nangyayari sa CamSur. Buti nalang kinakaya ko kahit wala ‘yong Medics. Haha! Eto na naman ‘tong dalawa, subu-subo ‘pag may time. Hmm, naiinggit tuloy ako. Bigla kong namiss si boyfie. Medyo sad, pero kebs! At least nag-enjoy ako kasama sila Julie at Elmo.

Maaga kaming nagising para magligpit ng gamit, may kumatok sa kwarto ko. “Yeeen!” sabi no’ng nasa labas. Binuksan ko. “Uy, Julie? Anong meron?” nagtataka kong tanong. Sobrang saya niya. Dali-daling tumakbo papasok si Julie hatak-hatak ako. “Aray ko naman Juls, ang sakit ah.” Sabi kong himas-himas ang pulso ko. “Sorry naman, ang saya ko lang. Hihi!”

“Bakit naman? An’yare? Spill!” sabi kong nakakunot-noo. “Kita mo ‘to?” Sabi ni Julie sabay taas ng kaliwang kamay, “Nag-propose na si Moe sa ‘kin kanina!” Napangiti ako. Ang saya ko. “Seriously?!” tanong ko habang tinitignan ‘yong singsing sa finger ni Julie. “Congrats!” bati ko sa kanya sabay yakap. “Thank you,” sabi nyang nakayakap na din sa ‘kin.

“Let’s go na?” Sabi ni Drew sa ‘kin pagsilip sa kwarto ko. “Yeah, susunod na ‘ko. Almost done.” Sagot ko. “Sige, see you nalang sa lobby,” sabi ni Drew. “Sige,” sambit ko. Pagkalabas ko ng kwarto, saktong kakalabas din nina Julie at Elmo. “Congrats!” bati ko kay Elmo. “Thanks,” nakangiting sagot ng binata.

“Grabe, mas masaya pa ata ako sa inyong dalawa e. Haha,” pabiro kong sabi. Natawa lang sila, halatang masayang-masaya. Bitbit ni Elmo ang mga gamit nila ni Julie sa kaliwang kamay, hawak naman nya sa kanan ang kamay ng nobya. Nakasunod lang ako sa kanila, nakangiti.

Kinuha ko ulit ‘yong camera ko, kinuhanan ko sila. Saktong pag-click ko, napalingon sila sa ‘kin. Ang ganda no’ng picture, kitang-kita na masaya sila. Haha! “Ksilan kaya ang kasal? Invited kaya ‘ko? Haha!” pabulong na naitanong ko sa sarili. “Punta ka sa kasal namin ha? Papadala ko nalang ‘yong invitation,” nakangiting sabi sa ‘kin ni Elmo.

“Totoo, invited ako?” natutuwa kong tanong. “Oo naman ‘no. Ikaw pa, ang lakas mo kaya sa ‘min. ‘Tsaka ikaw magiging photographer namin sa kasal,” sabi ni Julie sabay kindat sa ‘kin. Hala! Akalain mong may raket pa ‘ko sa future? Haha! Ako na, ako na talaga.

Pagkauwi ng Manila, nag-lunch kami sa isang Japanese restaurant. Last group picture at last picture ko with Julie and Elmo – so far. Hehe! E may wedding pa ‘di ba? Chos! Tinawagan ko na si bespren. “Hello, bespren!” sabi ko. ‘Hoy! ‘Nak ka ng tokwa, ba’t ngayon ka lang nagparamdam?’ Tanong ng lukaret kong bespren. “Basta, masyado lang kasi akong nag-enjoy sa CamSur. Sorry pooo,” sabi ko.

‘Ewan ko sa ‘yo. Kinalimutan mo ang bespren mo no’ng makarating ka lang ng CamSur kasama sila Julie at Elmo,’ pagtatampong sambit ni bespren.

“Tse! ‘Wag ka ngang magdrama dyan, ang dami ko kayang pasalubong sa ‘yo bruha ka!” sabi ko. ‘E ‘yon naman pala e, asan ka na? Pasundo kita, gusto mo?’ ani bespren. “Gaga ka talaga! Nakarinig lang ng pasalubong, bumalik na sigla mo. Haha! Sige na, uuwi na ‘ko. Magta-taxi nalang ako. Bye!”

“So, pa’no guys? Una na kami.” Paalam ni Drew. “Sige, bro. May date pa kami ni Julie babes ko e.” Sabi ni Elmo. “Naks! Sige, congrats nga pala. Ang galing nyong magtago ah? ‘Di namin agad nahalata. Buong akala ko walang meaning ‘yong babe nyo,” natatawang sambit ni Drew. “Hehe. Ayaw kasi naming pagkaguluhan,” sabi ni Julie.

“Kunsabagay, kahit naman ako. Haha! Pa’no see you both nalang sa work.” Paalam ni Drew sa dalawa. “Yen, I’ll go ahead,” paalam din nya sa ‘kin. “Sige, bye. Thank you.” Sagot ko. “Direk, thank you po!” sigaw ko kay Direk na sinagot ako ng ngiti at kaway. “So, pa’no Julie, Elmo, I heard may date pa kayo?” tanong ko sa dalawa.

“Yeah. Pa’no, we’ll go ahead na?” paalam ni Julie. “Sige, ingat. Call me nalang about sa wedding.” Nakangiti kong sabi. “Ay teka,” singit ni Elmo. “Bakit?” sabay naming tanong ni Julie. Tumingin si Elmo sa ‘kin, “Sa’n ka ba uuwi?” “Makati,” nagtataka kong sagot. Tumingin naman sya kay Julie, “Babe, on the way lang. Okay lang ba kung sumabay na sya sa ‘tin?” “Oo naman ‘no, bakit hindi,” nakangiting sagot ni Julie.

“Talaga?” sabi kong sobrang natuwa. “Let’s go. Do’n ka na sa likod.” Sabi ni Elmo. “Sige,” excited kong sagot sabay bukas ng pintuan ng kotse ni Elmo. Habang nasa byahe, tahimik lang akong nakatingin sa dalawa. “Yen, ba’t ang tahimik mo?” Nakangiting tanong ni Julie na lumingon sa pwesto ko.

“Wala, masaya lang ako. Masayang-masaya!” sagot ko. “Bakit?” sabay nilang tanong. “E kasi kayo e. Haha! Alam nyo na ibig kong sabihin.” At nagtawanan nalang kaming tatlo. “Ahmm, Moe, dito nalang. Ilang hakbang nalang naman e.” Sabi ko kay Elmo pagkarating ng Makati. “Sure ka?” Nag-aalalang tanong ni Julie.

“Yeah, baka kasi may makakita pa sa inyo. Pagpyestahan pa kayo, ‘di ba?” sabi kong nakangiti. “Sige, ikaw bahala,” sabi ni Elmo saka inihinto ang kotse sampung hakbang papunta sa condo ko. “Salamat ha? See you soon,” sabi kong pagkabukas ng pintuan para lumabas. “Welcome, wait for the invitation nalang ha?” nakangiting sagot ni Elmo. “Sige,” sambit ko at saka isinara ang pinto. Pinagmasdan ko lang ang kotse hanggang sa nawala na ito sa paningin ko bago ako pumasok sa building.

Pagkapasok ko sa unit, “Yeeen!” sigaw ni bespren na sinalubong akong ng mahigpit na yakap. “Aray ko naman ‘te, ‘di ako makahinga.” Sabi ko. Kumalas si bespren sa pagkakayakap, “Teka, ba’t parang ang bilis ng taxing sinakyan mo?” nakakunot-noong tanong nya. “Basta, mabilis magmaneho ‘yong driver e. Haha!” pabiro kong sagot.

“Ewan ko sa ‘yo. Baliw ka na. Nakasama mo lang sina Julie at Elmo sa CamSur, wala ka na sa matinong pag-iisip. Haha!” pang-aasar ni bespren. “‘Di kaya! O ayan, mga pasalubong mo,” sabi ko sabay abot kay bespren ng mga pasalubong. “Spill!” biglang sambit nya. “Ha?” sagot ko.

“Anong nangyari sa CamSur? May balita ba?” seryosong tanong nya sa ‘kin. Nginitian ko lang sya. “Uy bespren, chika naman. Sige naaa,” paglalambing ni bespren. “Wala nga. Basta, maghintay ka nalang.” Pang-asar kong sagot sabay belat kay bespren. Hindi ko kasi maikwento sa sobrang saya. Hahaha!

“Bespren! May mail ka,” sigaw ni bespren mula sa sala. “Kanino raw galing?” Sigaw ko mula sa kusina habang nagluluto ng breakfast. “‘Di ko alam e, basta sabi no’ng kartero para sa ‘yo daw.” Sagot nya. “Sige, pakilagay nalang dyan sa coffee table. ‘Lika na, kakain na,” sabi kong naghahanda ng lamesa.

Tinignan ko ‘yong mail. Pagbukas ko ng sobre, nakita kong may plane ticket at invitation para sa kasal. Naks! ‘‘Di nga talaga nagbibiro ‘yong dalawa. Invited nga talaga ako,’ sabi ng isip ko. Tinawagan ko si Julie, “Hello, Juls!” ‘O Yen, natanggap mo ba?’ sabi ni Julie sa kabilang linya. “Yeah, hawak-hawak ko. Seryoso pala talaga kayo na invited ako ah? Hehe.” Pabiro kong sabi.

‘Oo naman ‘no, isa ka sa naging witnesses namin ni Moe. Kaya ang laki ng pasasalamat at tiwala namin sa ‘yo.’

“Nga pala, ba’t may kasamang plane ticket ‘to papuntang Batangas?”

‘Sa Batangas kasi kami magpapakasal. Isa ‘yon sa favorite places namin ni Moe. Tsaka, dapat sabay tayong pumunta don ha.’

“Sige ba,” nakangiti kong sagot.

‘So, pa’no? I have to go Yen, may photoshoot pa kami ni Moe e.’

“Magkasama kayo? Pakisabi salamat din, pati sa ‘yo. Haha.”

‘Sure. You’re welcome,’ pagtatapos ni Julie sa usapan namin. “Grabe, ang saya naman. Magiging witness pa ulit ako sa isa na namang chapter sa buhay nilang dalawa.” Sabi ko sa sarili. “Hoy! Sinong kausap mo?” tanong ni bespren. Napalingon ako, “Ha? Wala.” Sagot ko. “Ano ‘yan?” tanong nyang nginuso ang hawak ko.

“Ah, invitation. Para sa isang party sa Batangas tsaka plane ticket.” Nakangiti kong sagot. “Ah, okay.” Sambit ni bespren.

Batangas bound – again with Julie and Elmo. Ang saya! Magkakatabi na kaming tatlo sa eroplano. Ako, si Julie, tapos si Elmo. Nasa may bintana ako, para daw ‘di ako mainip sa byahe. Days before the wedding, dinala nila ako sa isang magandang clubhouse. Kinuhanan ko sila ng mga litrato habang namamasyal.

Nag-online ako kinagabihan. Twitter ni Julie, twitter ni Elmo. Facebook ko. May nag-pop up. “Uy, notification,” sabi ko sa sarili. ‘Julie Anne tagged you and Elmo Moses Magalona in a post ..’ sabi no’ng notif. I clicked it then binasa ko, “Travel Buddies in Cam Sur and Batangas – feeling happy with Elmo Moses Magalona and Yen Cedeño Ocariza.” Tapos nakita ko may picture naming tatlo.

Click ng Like. Highlight sa Timeline. Boom! Ang sarap pala sa feeling. Grabe, akala ko hanggang faney nalang ‘yong peg ko. Naging travel buddy pa ako nitong dalawa. Achieve na achieve! Nga pala, after pa ng wedding naipalabas sa show ‘yong episodes namin sa CamSur.

[heyitsdanilyne]

My Love, Mahal ko dumating ka sa akin sa oras na di ko inaasahan. 15 years old ako nung pinagbubuntis at pinanganak kita. Pero palagi mong tatandaan kahit minsan hindi sumagi sa isip ko na pagkakamali ka lang. Ikaw ang pinaka magandang desisyong binuo ko. Ang buhayin ka sa sinapupunan ko ay isang pagbabago sa buhay ko na kahit kailan hindi ko ipagpapalit sa kahit ano. Noong mga oras na lalabas kana sa mundo. Masyado mo inagahan 😅 8 buwan ka pa lang sa tyan ko. Tandang tanda ko kung gaano nag alala si mommy at tita kukhai noon dahil sa lahat ng hospital na pinuntahan namin private o public man lahat sila ang sinasabi pupwede kang mawala o ako ang mawawala. Kaya naman noong papunta na tayo sa hospital kung saan ka pinanganak kinakausap kita sabi ko sayo noon " Matapang si mama nak, Kaya dapat pati ikaw matapang ka din. dapat kaya mo. at kakayanin mo. lalabas tayo ng sabay at buhay. " Pagkatapos ng halos dalawang araw na pag lelabor ko lumabas ka ng normal at malusog na bata.Pagod na pagod si mama nak, pero nung narinig namin lahat ang iyak mo. Nawala lahat nang yun.Napalitan ng saya lalo na kay Mommy.Pero kailangan mo pa rin manatili sa hospital ng isang buwan para masiguro na walang komplikasyon sayo. . Ikaw ang inspirasyon ko sa lahat ng ginagawa ko. Ikaw ang isa sa pinaka dahilan ng pagpapatuloy ko kahit anong pagsubok ang dumating. Ikaw ang dahilan ng paggiging masaya at matapang ko. Ikaw ang nagiging direksyon ko.Dahil kung wala ka sigurado ako na mas magulo buhay ko. . Madaming nangyari at mangyayari pa sa buhay natin nak, pero palagi mo tatandaan. Love na love ka ni Mama. At kahit kailan hindi ka naging pagkakamali. Dahil isa kang desisyon na pinili ko at palagi kong pipiliin kahit anong mangyare. Isang kang desisyon na di ko pinagsisihan. . Palagi mo rin tatandaan na pagmay taong gustong manakit sayo. Hindi lang ako ang poprotekta sayo.Dahil mahal na mahal ka ng lahat. At alam mo yan. . . Ilang buwan na lang 10 taon kana at tuwing nakikita ko ang mga ngiti sa mukha mo na kay ganda. Palagi ko ipinasasalamat sa diyos na binigay ka nya. Ikaw ang pinaka the best na regalo na natanggap ko. Iloveyou My Althea Dominique. https://www.instagram.com/p/B_0L2YwnJen/?igshid=8bc64j9lj9hx

[scheherazadexx]

”Tama na yan, pang limang bote ng beer mo na yan. lasing ka na.”

Hinawakan ko ang dulo ng jacket nya at hinila paupo sa tabi ko. Isinandal ko ang ulo ko sa balikat nya at uminom ng beer.

”Hindi pa ako lasing, alam ko pa ang ginagawa ko, alam ko pa ang sinasabi ko.”

Inayos ko ang pagkakaupo ko at tumingin ng deretso sa dagat. Ang ganda ng view ngayon, bilog na bilog ang buwan, at tahimik ang dagat, malamig ang simoy ng hangin. Tiningnan ko ang katabi ko si Sean, tumingin din siya sa akin at ngumiti. 

“Sean, ang sakit sakit na naman, gusto ko na mag move forward. Gusto ko na mawala ‘tong sakit na nararamdaman ko.”

“Lyco, wag tanga ha?

“Namimiss ko siya.”

“Wag kang mag aalala, di ka nya namimiss.”

“4 months na simula nung nangyari, siya masayang masaya na sa bago nya, ako eto nasasaktan pa din. Tang*na talaga e.”

“Tanga ka talaga e. Move on move on din, Lycs.”

“Sean, nag momove on ako, madaling sabihin mahirap gawin.”

“Alam mo? ikaw ang new definition ng tanga. Kailangan mo ng maging masaya. It doesn’t mean na you have to be with someone. But you need to be happy by yourself.”

“Gustong gusto ko na maging masaya, namimiss ko na din kasi yung dating ako, pero kasi hindi ko maiwasang maalala siya, na ma-miss siya.

“Moving on isn’t easy, hindi naman with just a blink of an eye naka-move on ka na. You know, it takes time. May process yan.”

Humiga ako sa buhangin, at ginawang unan ang dalawang kamay ko, buti na lang naka-leggings at jacket ako kaya free ako gumalaw.

“Wow! akala ko ba NGSB ka? bakit parang expert ka na diyan?”

“E ikaw? hindi ka naman NBSB bakit tanga ka pa rin?”

Hinampas ko siya sa braso, ang sama ng ugali e.

“Alam mo ikaw Sean? Ang bastos ng bibig ‘no? tsaka alam mo naman na siya ang pinaka matagal ko naging boyfriend diba? halos sa kanya na ako nag o-open ng lahat, halos sa kanya na umikot ang mundo ko. 6 years kaming magka-relasyon, Sean alam mo yan.”

“Okay, ganito na lang. Anong mas mahalaga? 6 years or the rest of your life? Lycs, It’s just a matter of choice. Eto lang palagi ang iisipin mo, kung naging masaya ka sa maling tao, paano pa kaya sa tamang tao?”

Bumuntong hininga ako. Umupo ulit ako at tinakpan ko ng mga kamay ko ang mukha ko.

“Sean, bakit tama lahat ng sinasabi mo? kainis ka!”Sinuntok ko siya ng mahina at hinawakan nya lang ang kamay ko.

“For now, you have to deal with the pain. That’s normal. Crush pa nga lang kapag iniwan ka masakit na, yun pa kayang na inlove ka ng sobra then you shared everything together.”

“Parang yung nangyari sayo sa crush mo?”

Tumawa ako ng mahina, at pinitik niya naman ako sa noo.

“I can’t say na base on my f*cking experience kasi I don’t have even had one hahaha Although may mga naka-M.U ako pero mga kupal lang yun pinaasa lang ako, pero alam mo? Being happy is our choice.

Pinunasan ko ang mga luha sa mata ko saka tumawa ng malakas.

“Nasaktan ka sa mga ka-M.U mo, Sean?”

Sinabayan nya na rin ako ng tawa, humiga sa buhangin katulad nung ginawa ko kanina, ang pinagkaiba lang, ginawa niyang unan yung lap ko.

“Baliw! May naging ka-M.U ako dati, she’s so gorg haha para sa akin, tapos yun I fell hard, not because of her beauty but because she’s so sweet and caring, damn! kaso, iniwan din ako. Pero life goes on. Hindi lang siya ang babae sa mundo. Kaya ikaw, wag ka na masyado malungkot.”

“Ginagawa ko naman ang lahat para maging masaya. Dina-divert ko ang atensyon ko sa iba. Nakikita mo naman yung best ko diba?”

“Try mo yung acceptance method. Tanggapin mo lahat. Tapos mararamdaman mo paunti-unti gagaan pakiramdam mo. Accept the fact that he’s happy now, but unfortunately hindi sa’yo, kundi doon sa sinasabi nya na ‘kaibigan’ nya ‘daw’.”

“I’m trying Sean. Trying hard na nga e.”

Sinampal sampal nya mukha ko pero mahina lang naman.

“Stop being miserable Lycs. Imagine you’re drowning yourself in sadness. WTF! Come to think of it ha? Imagine, he’s with his girlfriend now, they are eating dinner, watching movies, and laughing each other’s jokes. Tingnan mo sarili mo, nasasaktan ka sa mga bagay na wala ng patutunguhan, nasasaktan ka sa mga bagay na imposible na. Know your worth baby girl!“

“Tch! hindi ganun yung ex ko. ayaw nya ng mga ganun. Gusto nun, yung kwek kwek, fishball, yung mga barbecue sa kanto. Ganun siya.”

Umupo na ulit siya at binatukan ako! Ang brutal ng friendship ko! huhu

“Hoy Jethrode Lyco! hindi ba pwedeng yun na ang gusto nya ngayon? wala na yung kayo diba? nag iba na ng taste yun! pinalitan ka nga e!”

“Hoy din Sean Liemuel! grabe ka sakin ha?! nasasaktan na nga ako ganyan ka pa!“

“Lycs, we’re friend’s nga diba? Smile ka na. You don’t deserve to be like this. You deserve to be love and appreciated. Someday you will realize na ‘I’m so stupid pala before.’ you get my point? haaay!

“Yea! I get your point, but why so conyo Sean? hahaha”

“Loko! but seriously. Love someone who will treat you like a princess, maybe he doesn’t look like a prince cause he act as your slave.” I can be your prince Lycs.

Napatingin ako sa kanya kasi parang may narinig ako na something sa last part na ibinulong nya e, pero dinedma ko na lang, baka gunu-guni ko lang e.

“May ganun pa ba na lalaki?”

“As man’s point of view, walang imposible, if a guy really likes you, gagawin nya ang lahat para sayo kahit hindi mo hinihingi.”

“Pero hindi na ako naniniwala na may ganyan pa na lalaki. haha”

“Hindi mo pa kasi siya nakikita, pero alam mo kung kayo nga na mga babae e, kahit na ano pang ugali nyo, kapag gusto nyo ang lalaki mag aadjust din kayo para sa kanya diba?”

“Hahahaha Sila lang yung nag aadjust, ako hindi e. hahaha Joke lang!”

Nakatanggap naman ako ng batok dahil sa sagot ko. Mayghad! joke nga lang e! seryoso naman ng koya mo. hahaha

“We are creatures of habits. kapag nasanay kami na sinusuyo namin kayong mga babae, makakasanayan din namin na kami ang sumusuyo. Pero kapag nakasanayan namin na kayong mga babae ang gagawa ng lahat ng efforts, wag ka mag taka kung wala kaming ginagawa sainyo.”

“Edi wag na lang kaming mag effort sainyong mga lalaki, para may gawin kayo. hahaha Joke ulit yun. haha”

“Mali yun. Kailangan matuto ka din na mag adjust, sinturon nga may hangganan sa pag aadjust e. haha Give and take lang.”

“Ang seryoso naman Koyaa! haha”

“Every girl should be treated as a Princess.”

“Hindi ba pwedeng Queen na agad kami? haha”

“Kapag may Princess ka na, saka ka pa lang magiging Queen.”

“Gusto ko Queen na, agad agad. hahaha”

“You’re Queen, with or without him.”

“Naks! Sean, magaling ka mambola ha? Gamitin mo yan sa mga type mong babae, para naman magka-girlfriend ka na. hahaha”

“Hahahaha ayoko muna, dadating din yan. Kung time na magka-girlfriend ako edi siguro nga, pero kung hindi pa, bakit kailangan ko madaliin?”

Ipinag krus ko ang braso namin ni Sean at sinandal ko ang ulo ko sa balikat nya. Haay! Very blessed to have Sean in my life.

“Di ko naman sinabi na ngayon na.”

“Makikita ko din siya.”

“Baka nga nakatabi mo na siya LRT, o kaya naka salubong mo na siya sa overpass habang papunta ka sa trabaho mo diba? haha”

“To be honest, I’m praying for her. I hope that she’s fine. Ingatan nya sana sarili niya para hindi unfair. hahaha”

Tumingala ako sa kanya, at napaurong kasi ang lapit ng mukha namin sa isa’t isa. Inayos ko muna ang buhok ko na napupunta sa mukha ko dahil sa hangin.

“Pray lang Sean. Mahahanap mo din siya.”

Tumingin ako sa dagat. Ang ganda ganda talaga ng ganito. Yung tahimik ang paligid, yung hampas ng alon lang maririnig mo tapos yung lakas ng hangin, tapos full moon pa. haaaay.

“Basta. I want her to be my last. My last everything.”

“Aw! ang sweet! pero medyo corny.”

“Bitter ka lang. haha Haaaay! future dates, travel together and be successful together. Goals! haha”

Nagulat ako kasi hinawakan niya kamay ko yung pang holding hands, at saka siya ngumiti. Hindi ko alam kung ano magiging reaksyon ko, kaya tumayo na lang ako.

“Ang corny lang talaga! hahaha tara na nga! nilalamig na ako. Balik na tayo sa cottage, baka lasing na yung mga kasamahan natin dun. haha”

Hinila ko na siya patayo, pero mas lalo akong nagulat nung pag tayo nya, niyakap nya ako ng sobrang higpit, natulala lang ako sa ginawa nya. Ilang minuto din yung yakap nya sa akin, napakurap lang ako nung humiwalay na siya sa akin.

Nauna siya mag lakad papunta sa cottage. Nadatnan namin yung mga kaibigan namin na tulog na, mukhang na lasing nga. Nilinis na lang muna namin yung mga kalat, nilay sa plastic ang mga basura at saka nag lakad papunta sa kuwarto na inuukupa ko dito sa resort.

Pagdating sa tapat ng room ko, huminto kami pareho, hinawakan nya magkabilang balikat ko at iniharap nya ako sa kanya.

“Smile ka na ha? Wag mo na siyang isipin, maraming nag-mamahal sayo, Hindi mo nakikita kasi sa isang tao ka lang nakatingin. Nandito kaming mga kaibigan mo Lycs,yung Family mo, nandito lang ako Lycs. Sige, pumasok ka na. Goodnight!”

“Sean, Thank you. Sobrang thank you. Goodnight!”

Bago pa man ako makapasok sa kuwarto ko, hinila nya ang braso ko at niyakap.

“You really not deserved to be sad. You deserved to be happy. Please be happy.”

Binitawan nya na ako at tumigin ng deretso sa mga mata ko, nagugulat ako sa mga ginagawa ni Sean, yes he is sweet pero hindi sa ganitong level! hindi ko alam ang gagawin ko! hinawakan nya ang mukha ko at saka hinalikan sa noo. Naipikit ko na lang ang mga mata sa ginawa nya. Sobrang nakakagaan sa pakiramdam.

And with that, natulog akong may ngiti sa labi. 

[boszbaet]

I just finished cycling from Pinagmisahan St. (White Cross) until Budgetlane-Golden Sunbeam. And here's what I learned:

-- 1. Kaya ko palang mag-isa -- Haha! Lagi ko kasing kadikit ang partner ko when buying outside. Either commute or pahatid ng motor kapalit ng gas at pagkain :D So ngayon, nilakasan ko na lang ang loob na mag-bike nang mag-isa. I feel that, "Para saan ba't bumili ako ng bike? Diba nga para makatipid sa pamasahe?" Kaya habang wala ang partner ko at tulog ang junakis ko, I bike on my own. Hindi ako naka-shoes kasi wala akong medyas XD pero naka-helmet ako. Naks!

2. Hindi mawawala ang mga On-the-Spot Admirers sa daan. Para bang kakaiba sa kanila ang babaeng nagba-bike.. BMX pa lang ang gamit ko nyan, paano pa kung Mountain Bike na? Eh di gandang-ganda na kayo sakin? Haha! So kung meron sa inyo na mga babati na guys, wag na lang kayo magalit. Ngitian nyo na lang. Hanggang tingin lang naman ang maggawa nila. :DExcept sa mga super cat-called na talaga ha? It's a No-no!

3. May mga drivers talagang hari ng daan :( Wala ng tingin-tingin sa side-mirror. Sa tulad ko na nagsisimula pa lang lumabas-labas, syempre extra-caution ako pero ang pangit naman na tuwing may nakakakabang lusutan eh hihinto na lang ako at maglalakad. Imbes na tuloy-tuloy ang slow driving ko, dumadagdag yung takot ko na masugatan ako or makabangga ako kasi nga sila, basta ginusto nilang pumasok or mag-cut ng way mo, gagawin nila.

4. Sobrang crowded na talaga pala sa Antipolo. Bandang Licos Park ko nadama kasi diba parang Monumento yun na iikot ka pa.. nilakad ko na lang siya mula Gems Resort hanggang Budgetlane haha! Kasi parang iba't-ibang uri ng sasakyan ang makikita mo. Mapa-malalaking truck, P2P bus, mabibilis na motor, tricycle na mabagal, patok na jeep, kotseng impatient,... nakakatorete XD I'm afraid to go along kahit sa gilid lang ako kasi baka mamaya blind spot na ako sa kanila, tamaan ako bigla. Parang gusto ko tuloy maglagay ng side mirror sa bike at CCTV sa likod. Hahaha!

5. More than anything sa paglalakbay ko, there are still long-awaited motorists who have long patience sa mga beginner cyclist like me. Hindi nila ako basta ino-overtake-kan, nagbubusina sila to let me know na may sasakyan sa likod, So, alam nyo yun, kung lahat tayo eh pasensyoso sa kalsada, marunong tayong mag-sorry na lang sa pagkakamali kung anuman, disiplinado kasi hindi naman lahat ng kasabay mo ay Pro... siguro mas maiiwasan natin ang init ng ulo, demandahan sa presinto at malaking abala along the road..

-- Dagdag ko lang din sa kwento ko na yung jowa ko, nag-alala kasi nag long-bike ako, baka daw himatayin ako sa pagod kaya hinanap ako. Hinintay ako sa Vita Plus Product Center for 15mins tapos sa Ninoy Park na ako natagpuan. <3

-- And if any of you have seen me previously wearing a black shirt, black leggings with a blue helmet... Yes, that's me. Say "hi!" to me next time =)