#bariery

[pressburg]

BARIERY - problém s opisom dejov v kvantovej fyzike

Nadväzujem na tento post ktorý sa zaoberá identifikáciou bariér nášho poznávania, ktoré by mohli byť rozlišovacími znakmi života v simulácii. Tento krát bude barierov fakt, že na popis Kvantovej teórie nemáme adekvátny jazyk. Použijem metaforu so stavbou Babylonskej veže, dúfam že pobavý.

Niels Bohr povedal že na presný opis kvantových javov nemáme adekvátny jazyk!

Bohr často zdôrazňoval, že naše bežné pojmy a jazyk, ktoré sú založené na klasickej fyzike a každodenných skúsenostiach, nie sú dostatočne vhodné na presný opis kvantových javov. Argumentoval, že potrebujeme používať matematický formalizmus kvantovej mechaniky spolu s opatrnými analogiami a metaforami z klasického sveta. Táto idea o limitoch jazyka pri opise kvantových javov zostáva relevantná aj dnes a je jedným z dôvodov, prečo je kvantová mechanika často považovaná za kontraintuitívnu a ťažko pochopiteľnú pre laikov.

Babylonska veža sa stavala do nebies, k Bohu, teda k vyššiemu poznaniu. Boh pomiatol jazyky tak, aby sa stavitelia nevedeli dohodnúť. Tým pádom Boh zastavil stavbu veže, zablokoval cestu človeka k vyššiemu, celostnému poznaniu. (napríklad aj toho či náhodou nežijeme v simulácii...) To isté sa teraz deje s jazykom ktorý má popísať kvantové fenomeny!

Tu je par podporných argumentov:

Limitovanosť jazyka: Podobne ako stavitelia Babylonskej veže, ktorí zrazu nemohli komunikovať, fyzici narážajú na limity bežného jazyka pri popise kvantových javov. Toto "pomiešanie jazykov" v kvantovej oblasti bráni v jasnom a jednoznačnom porozumení. Prekážka v ceste za poznaním: Tak ako bola stavba veže prerušená, aj naše úsilie o úplné pochopenie kvantového sveta je brzdené nedostatkom vhodného jazyka. Toto môže symbolizovať určitú hranicu poznania, za ktorú je ťažké preniknúť. Fragmentácia porozumenia: Babylonský príbeh viedol k rozptýleniu ľudí a ich poznania. Analogicky, rôzne interpretácie kvantovej mechaniky môžu byť vnímané ako fragmentácia nášho chápania reality na kvantovej úrovni. Transcendentná povaha poznania: Ako bola veža stavaná smerom k "nebesiam", aj kvantová fyzika sa snaží dosiahnuť hlbšie, takmer transcendentné pochopenie reality. Nedostatok adekvátneho jazyka môže symbolizovať našu neschopnosť plne uchopiť túto "božskú" alebo fundamentálnu úroveň reality. Neúplnosť poznania: Nedokončená veža môže symbolizovať našu neúplnú znalosť kvantového sveta, spôsobenú čiastočne lingvistickými obmedzeniami. Výzva k novému mysleniu: Ako museli ľudia po Babylone nájsť nové spôsoby komunikácie, aj fyzici musia hľadať nové, kreatívne spôsoby vyjadrovania kvantových konceptov. Táto metafora môže slúžiť ako zaujímavý myšlienkový experiment.

Hovoril som síce o Bohu, ale čo keby sa dal Boh interpretovať ako "Tvorca simulácie" v ktorej žijeme a tieto prekážky, bariéry (jazyk, limitovaná rýchlosť svetla a a iné, ktoré hľadáme) nám vkladá do cesty preto, aby sme ako civilizácia nepoznali fakt, že v simulácii žijeme.

Poďme preskúmať túto perspektívu:

Dizajn obmedzení: "Tvorca simulácie" by mohol zámerne implementovať tieto bariéry (jazyk, rýchlosť svetla) ako súčasť architektúry simulácie. Tieto limity by slúžili na udržanie integrity simulovaného vesmíru a zabránenie jeho obyvateľom v odhalení jeho skutočnej povahy. Kvantová neurčitosť ako ochrana: Neurčitosť a pravdepodobnostná povaha kvantovej mechaniky by mohli byť šikovným spôsobom, ako skryť "pixely" alebo "renderovací proces" simulácie. Tým by sa zabránilo príliš podrobnému skúmaniu základnej štruktúry reality. Kognitívne limity: Ťažkosti s pochopením kvantových javov by mohli byť úmyselne zabudované do našich kognitívnych schopností, aby sme nemohli plne pochopiť "kód" simulácie. Rýchlosť svetla ako výpočtové obmedzenie: Limit rýchlosti svetla by mohol predstavovať maximálnu rýchlosť, akou simulácia dokáže spracovávať informácie alebo "renderovať" vzdialené časti vesmíru. Emergentná komplexita: Zložitosť nášho vesmíru by mohla byť spôsobom, ako zamaskovať jeho simulovanú povahu. Čím je systém komplexnejší, tým ťažšie je odhaliť jeho základné pravidlá alebo mechanizmy. Vedomie ako interface: Naše vedomie by mohlo byť navrhnuté ako rozhranie so simuláciou, ktoré nám umožňuje interakciu, ale zároveň nás izoluje od jej základnej štruktúry.

Hoci je táto idea fascinujúca, je dôležité poznamenať niekoľko bodov:

Je to nefalsifikovateľná hypotéza, čo znamená, že ju nemôžeme vedecky dokázať ani vyvrátiť. Mohla by viesť k určitému fatalizmu alebo pasivite v vedeckom bádaní, ak by sme verili, že pravda je pred nami úmyselne skrytá. Vysvetľuje komplexitu nášho vesmíru prostredníctvom ešte komplexnejšieho tvrdenia (existencia "Tvorcu simulácie"), čo môže byť v rozpore s princípom Occamovej britvy. Napriek tomu táto myšlienka ponúka zaujímavý myšlienkový experiment a môže slúžiť ako metafora pre naše obmedzenia v chápaní reality, či už žijeme v simulácii alebo nie.

Argumentáciu mi pomohol formulovať Coude verzia 3,5 Sonet

[fatxkitty]

,,jezu fuj widziałam jak typiary z mojej szkoły je mufinke 500 kcal💀’’

moze to jedyne co dzisiaj zje?

może potem to zwymiotuję?

może właśnie przełamuje swoje bariery?

może potem to spali?

nic nie wiesz.

[cocaineinmyblood9]

Śmietnik mam w głowie

Nikt się nie dowie

Jestem nie szczery,

Kłamstwa i bariery,

chciałem czuć się dobrze,

lecz znów cię okłamałem.

Przytyłem choć nie chciałem.

[niekochan-a]

Z tobą chciałam pokonywać wszystkie swoje bariery.

[wszczebrzyszynie]

Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, jaka historia kryje się za twoimi postaciami i nie jestem nawet pewien, co do wszystkich ich imion (mam bardzo niejasne pojęcie, to samo co do płci) z powodu bariery językowej, ALE JA TAK BARDZO KOCHAM TWOJĄ SZTUKĘ I CHARAKTERY AAA DZIĘKI, ŻE PODZIELIŁEŚ SIĘ NIM ZE ŚWIATEM. INSPIRUJESZ MNIE TAK BARDZO, ŻE NIE MASZ POJĘCIA 💞💞💞💞

Przepuściłem tekst przez tłumacza Google, więc przepraszam, jeśli coś zostało źle przetłumaczone lub jeśli pomyliłem Twój język z innym, chociaż jestem prawie pewien, że to polski? Może się mylę, ale wydaje mi się, że gdzieś to czytałem, nie wiem

pozdrowienia z Argentyny!

Nigdy wcześniej nie widziałem, by google tłumacz przetłumaczył coś aż tak dobrze. Przez pierwsze pare zdań nie wiedziałem, że to nie jest naturalnie po polsku xd Dziękuję bardzo za miłe słowa, to naprawdę wiele znaczy i cieszę się, że ludzie mimo bariery językowej zbierają się tutaj i lubią to co robię. Świat jest piękny … pozdrawiam (Nunca antes había visto al traductor de Google traducir algo tan bien. Durante las primeras frases no sabía que no era natural en polaco xd. Muchas gracias por tus amables palabras, realmente significan mucho y me alegro de que otras personas, a pesar de la barrera del idioma, se reúnan aquí y Me gusta lo que hago. El mundo es hermoso ...saludos (Traductor de Google, lo siento, solo sé polaco e inglés !))

[ahosia3]

Nieprawda, że czas leczy rany i zaciera ślady. Może tylko łagodzi przykrywając wszystko osadem kolejnych przeżyć i zdarzeń. Ale to, co kiedyś bolało, w każdej chwili jest gotowe przebić się na wierzch i dopaść. Nie trzeba wiele, żeby przywołać dawne strachy i zmory. Gdyby nawet trwały w ukryciu, zepchnięte na samo dno, to przecież gniją gdzieś tam, na spodzie, i zatruwają duszę, zawsze pozostawiając jakiś ślad - w twarzy, w ruchach, w spojrzeniu - tworzą bariery psychiczne, kompleksy. Nie pomoże wódka, nie pomoże szarpanie się w skrajnościach, od usprawiedliwiania do potępiania.

~Lucjan Nowakowski:"Mummi"

[nieujawniona-istota]

Przełamuję bariery w życiu, by wspinać się ku górze, a i tak coś mnie pcha na dno. Staram się uśmiechać, a mówią mi, że chodzę smutna. Myślę, że radzę sobie lepiej, a coraz więcej osób zastanawia się, jak mi pomóc. Używam zwrotów grzecznościowych, a podobno oschle się wyrażam.

Bo tu po prostu chodzi o coś innego. Żyję na zewnątrz, a w środku już umarłam.

[niechciaana]

Tak, bycie w toksycznej relacji jest trudne. Ale czemu nikt nie mówi o tym, jak trudne być w pierwszej zdrowej relacji. To nie tylko walka z własnymi myślami, lecz także z głęboko zakorzenionymi lękami. To codzienna bitwa, w której niepewność i nieufność wydają się być naszymi stałymi towarzyszami. Zaufanie staje się luksusem, które buduje się stopniowo, kawałek po kawałku, przy każdym szczerym uśmiechu i delikatnym geście. To nie tylko przezwyciężenie strachu przed odrzuceniem, ale także obawa przed otwarciem się na tyle, by pokazać swoje najgłębsze emocje. Ale gdy w końcu udaje się przełamać te wewnętrzne bariery, odkrywa się niezwykłą siłę i piękno, które tkwią w zdrowej relacji.

[nonsensy]

Nieprawda, że czas leczy rany i zaciera ślady. Może tylko łagodzi przykrywając wszystko osadem kolejnych przeżyć i zdarzeń. Ale to, co kiedyś bolało, w każdej chwili jest gotowe przebić się na wierzch i dopaść. Nie trzeba wiele, żeby przywołać dawne strachy i zmory. Gdyby nawet trwały w ukryciu, zepchnięte na samo dno, to przecież gniją gdzieś tam, na spodzie, i zatruwają duszę, zawsze pozostawiając jakiś ślad - w twarzy, w ruchach, w spojrzeniu - tworzą bariery psychiczne, kompleksy. Nie pomoże wódka, nie pomoże szarpanie się w skrajnościach, od usprawiedliwiania do potępiania.

🕸 Lucjan Nowakowski, Mummi

[zaburzonyswiat]

Nieprawda, że czas leczy rany i zaciera ślady. Może tylko łagodzi przykrywając wszystko osadem kolejnych przeżyć i zdarzeń. Ale to, co kiedyś bolało, w każdej chwili jest gotowe przebić się na wierzch i dopaść. Nie trzeba wiele, żeby przywołać dawne strachy i zmory. Gdyby nawet trwały w ukryciu, zepchnięte na samo dno, to przecież gniją gdzieś tam, na spodzie, i zatruwają duszę, zawsze pozostawiając jakiś ślad - w twarzy, w ruchach, w spojrzeniu - tworzą bariery psychiczne, kompleksy. Nie pomoże wódka, nie pomoże szarpanie się w skrajnościach, od usprawiedliwiania do potępiania.

Lucjan Nowakowski - Mummi

[rowenavood]

Nieprawda, że czas leczy rany i zaciera ślady. Może tylko łagodzi przykrywając wszystko osadem kolejnych przeżyć i zdarzeń. Ale to, co kiedyś bolało, w każdej chwili jest gotowe przebić się na wierzch i dopaść. Nie trzeba wiele, żeby przywołać dawne strachy i zmory. Gdyby nawet trwały w ukryciu, zepchnięte na samo dno, to przecież gniją gdzieś tam, na spodzie, i zatruwają duszę, zawsze pozostawiając jakiś ślad - w twarzy, w ruchach, w spojrzeniu - tworzą bariery psychiczne, kompleksy. Nie pomoże wódka, nie pomoże szarpanie się w skrajnościach, od usprawiedliwiania do potępiania. - Lucjan Nowakowski, Mummi

[mrocznaksiezniczka]

Kiedy człowiek wyladuje na samym dnie, wszystko zaczyna go śmieszyć. To taki rodzaj emocjonalnej bariery psychicznej.

[uglyangel2]

☆Glow up☆

Będę próbować przejść glow up, żeby tym wszystkim suką opadły szczeny

a to moja lista:]

~Wygląd~

Waga- Mam zamiar przynajmniej 4kg do końca wakacji, jednak wolałabym więcej!

Styl- zmienię swój styl i kupię ubrania i biżuterię, bo póki co ubieram się jak menel albo te 10 latki teraz w sumie to gorzej od nich XD💀

Włosy- Pofarbuje je, ale to już raczej w trakcie roku szkolnego, może je obetnę ale na razie zapuszczam i w końcu o nie zadbam:>

Paznokcie- muszę przestać je obgryzać, może pomaluje na jakiś kolor i zacznę o nie dbać, bo póki co jest z nimi tragedia🙄

Twarzy- zacznę robić skin care i malować się :D

Skóra- kupię coś na roztępy, bo muszę zacząć coś z nimi robić😖

Aktywność- będę ćwiczyć rano i wieczorem z aplikacją (potem coraz więcej), zacznę chodzić tyle żeby spalać min. 300 kcal z kroków, zacznę biegać^^

Higiena - prysznice raz dziennie, a w sobotę długa kompiele w wannie (chyba że nie mam ochoty to prysznic), zawsze muszę mieć umyte włosy.

Zęby- najlepiej myć po każdym posiłku. Dwa razy w tygodniu nitkować.

~Inne~

Charakter- sam wygląd nic nie zmieni🤷🏻‍♀️ ludzie będę do mnie zagadywać ale kiedy okaże się suką nie będą chcieli ze mną gadać. Muszę nauczyć się trzymać język za zębami, być bardziej miła, pracować nad odwagą, być mniej "natarczywa" i nie pokazywać że aż tak mi zależy, stać się bardziej gadatliwa.

Nauka- zacznę się uczyć chemii jak tylko wrócę z kolonii, gdy tylko zacznie się szkoła odpoczywam od nauki tylko w niedziele(chyba że zrobiłam przerwę w inny dzień to w niedzielę się uczę lub mam ważny test) tak to przynajmniej 30 min nauki, każde zadanie musi być odrobione, zawsze wszystko mam i nie biorę np i bz, każda ocenę poniżej 4 poprawiam.

Sen- jest ważny, bo mózg lepiej pracuje gdy jest wyspany więc postaram się spać przynajmniej 7h (najlepiej 8h) w tygodniu i od 8 do 10 godzin w wolne dni.

Poznam więcej ludzi- gdy ma się znajomych i wychodzi się z domu człowiek lepiej czuję się psychicznie:]

Przełamie swoje bariery- Zrobię sobie listę z nimi:>

Skupię się na sobie- koniec z "nie pojadę bo x nie jedzie" "nie tańczycie? Nie no spoko ja też posiedze na ławce" czy tam z innymi tego i innego typu rzeczami. Teraz to ja mam być najważniejsza, ale nie samolubna.

Walić osoby dla których jestem drugim wyborem- Takie osoby nie są warte mojej uwagi, wole siedzieć sama na lekcjach niż z osobą która mnie i tak zostawi samą kiedy ktoś inny będzie miał wolne miejsce w swojej ławce, lepiej się już od razu do tego przyzwyczaić.

Samoocena- muszę zacząć nad nią pracować. To że ktoś wygląda lepiej ode mnie nie oznacza że jestem brzydka, zawsze znajdzie się ktoś ładniejszy i brzydszy to normalne.

Zainteresowania- poświęce przynajmniej 4h w tygodniowo moim hobby.

Odstresowywanie- chciałabym poświecić przynajmniej 30 min dziennie na zrelaksowaniec i uspokojnie. Mogą to być spacery po lesie, słuchanie muzyki, medytacja i inne rzeczy który mnie uspokajają.

Manifestacja- myślę że warto poświecić kilka minut przed snem na wizualizacje lub cokolwiek innego, bo to kilka minut może zmienić nam życie<3

Pomoc- raz w tygodniu zrobię coś z własnej woli w domu np. Poodkurzam.

Rodzina- Dbam o dobre relacje z nimi.

Korepetycje- nie rezygnuję z nich "bo mi się nie chcę".

Być sobą- to że inni coś lubią nie musi oznaczać że ja też to lubię. Chcę aby inni lubili mnie taką jaką naprawdę jestem:]

Rutyna- po prostu mi się przyda, bo brak jej sprawia że ciężko wstać mi z łóżka.

Inne?- nie wiedziałam jak to nazwać XD ale zawsze przez wyjściem psikam się perfumami i używam dezodorantu oraz myje zęby. Mam przy sobie zawsze gumy do życia, jakieś drobne,wodę.

Nawodnienie- dbam o to aby zawsze być odpowiednio nawodniona.

Elektronika- w tygodniu max. 2h dziennie, w sobotę max. 3h w niedzielę max. 4h

Odpoczynek- kiedy czasem na serio nie mam na coś siły nie robię tego, ale to tylko kiedy serio nie mam siły.

Trochę się rozpisałam i może niektóre rzeczy są nie potrzebę ale trudno.

[mamwdomuszafe]

Tamtego lipcowego dnia, twoje dłonie przełamały bariery między nami. Potem tańczyłaś, a zachodzące słońce sprawiało, że zmieniał się kolor twoich włosów.

[life-really-hurts]

całe życie budowalam sobie klatkę z oczekiwań innych. bariery splecione z oczekiwań, których nie mogę zawieść. aktualnie błądzę we mgle, szukając wyjścia z tej klatki, szukając siebie oraz odpowiedzi na pytanie "czego ja chcę?" zamiast "czego chcą ode mnie inni?"

[kasja93]

W którym momencie swojego życia powiedzieć samemu sobie "stop"? Kiedy faktycznie widać że się potrzebuje pomocy albo jak przestać sobie wmawiać, że jej nie potrzebujemy?

Nie są to łatwe pytania. Nie znam na nie odpowiedzi bo nie są one uniwersalne. Każdy ma swój Rubikon po którym nie ma odwrotu. U mnie wyglądało to tak:

Już jako nastolatka miałam „gorsze dni”. Niby jak każdy, ale jedyna osoba, która zawsze potrafiła przejrzeć wszystkie moje mury oraz bariery i dostrzec co się dzieje powiedziała mi tak „Każdy czasem bywa smutny, ale u ciebie jest on taki poważny”. Może mam predyspozycje do stanów depresyjnych? Kto wie.

Jednak patrząc na wszystko z perspektywy czasu zauważyłam, że początek depresji zaczął się najprawdopodobniej w okolicach 2017/18 roku. Zaczęło się od chronicznego zmęczenia. W 2020 doszłam do stanu, gdzie przykładowo miałam ruszyć o 8 rano z parkingu a budzik nastawiałam na 5 rano. Nie dlatego, że ciężko mi się dobudzić. Musiałam się motywować by z pozycji leżącej usiąść a następnie wstać, ubrać się i tak dalej. Po każdym takim ruchu musiałam chwile poczekać. Byłam tak zmęczona prostymi ruchami, że musiałam odpocząć. Umycie włosów zajmowało mi jakieś dwie godziny. Każdy etap musiał mieć przerwę na odpoczynek. Wiedziałam, że jest źle jednak nadal udawałam sama przed sobą. Wmawiałam sobie, że dam sobie radę. Nikt nie wiedział jak jest chusteczkowo. Zwolniłam się i zaczęłam jeździć wspólnie z przyjaciółką. Było mi wtedy lepiej. Ona mnie napędzała do działania bo musiałam udawać, że jest okej. Jednak często zauważała, że nie czuje się dobrze. Śmiała się, że jak tak jadę w tym swoim zombie mode wyglądam jak książę Filip. Nawet pokazała mi zdjęcie mówiąc: O w ten sposób wyglądasz xD

Przez pewien czas myślałam, że jest lepiej, aż do momentu, gdy któregoś dnia przyjaciółka pojechała do domu na półtora dnia a ja zostałam w ciężarówce na weekend. Momentalnie zauważyłam, że znów są problemy z funkcjonowaniem.

Nasze drogi się rozeszły - firma straciła kontrakt i wszyscy kierowcy poszli do zwolnienia. Zaczęłam jeździć sama, trafiłam do tej samej firmy co przyjaciółka a resztę historii możliwe, że znasz. Jej wypadek, mobbing w pracy, wysoka presja i wieczne awantury w firmie. Traktowanie nas Polaków jak śmieci, słowa szefowej, że nie obchodzi ją jak się czuje i mam się stawić tego a tego na bazie do pracy.

Szczerze? Poszłam do lekarza z myślą „muszę odpocząć”. Wyszłam z gabinetu z myślą „kurwa nie przesadzam naprawdę jest ze mną źle. Muszę się leczyć”.

Gdy pozwoliłam sobie na świadomość, że jestem chora to było jakby pękła tama z tymi wszystkimi negatywnymi emocjami oraz myślami. Jak te studzienki, które tworzą gejzery podczas nagłych, intensywnych opadów. Dopuściłam do siebie, uświadomiłam sobie, że wcale nie przesadzam, że ucieczka w prace nic nie zmieni. To tak jak z raną. Można otumanić się lekami przeciwbólowymi i myśleć, że jest okej, ale stan zapalny toczy organizm. Pani doktor powiedziała wprost, że to depresja ze stanami lękowymi. Że myślenie o tym gdzie zaparkuje jak dojadę do punktu X za kilka dni bo dostałam smsa z detalami wyjazdu do pracy to nie zwykła nadgorliwość a objaw znerwicowania.

Zawsze ciężko było mi prosić o pomoc. Zawsze to ja byłam tą co pomaga. Tata zawsze mi powtarzał „nie mamy żadnej rodziny, jesteśmy zdani na siebie i nikt ci nie pomoże jak coś się nam stanie” i pokazywał mi jak gotować, dokonywać prostych napraw, malować ścian, kłaść panele, płytki, tapety… Trochę tego było.

Jednak tego dnia w grudniu, po zrobieniu jakiś 3 tys kilometrów w ciągu dwóch dni osobówką, przeprawach promem, dogadaniu się z personelem szpitalu w Szwecji by pomóc przyjaciółce co miała wypadek w pracy a później usłyszawszy, że w sumie mam zapierdalać do roboty bo szefowa miała w dupie to, że nie czuje się na siłach prowadzić 40 tonową ciężarówkę coś we mnie pękło. Czułam się jak nic niewarty śmieć. Nie jak człowiek a część za którą zapłacono i ma działać. Czułam się przyparta do muru jak zaszczute zwierze. Poszłam po pomoc.

Zatem jeśli chodzi o pytania… Jeśli nie jesteś w stanie normalnie funkcjonować i mówisz sobie dam radę a później i tak chronicznie się męczysz udając, że wszystko jest dobrze trzeba iść po pomoc. Odwlekanie sprawi jedynie, że będzie gorzej. Będzie ciężej wyjść na prostą. Można się oszukiwać zasłaniając się typowym „inni mają gorzej. Zwyczajnie przesadzam”. Jeśli już ma się takie myśli to znaczy, że nie jest dobrze. Zwłaszcza, gdy pojawiają się często.

Zawsze warto pójść na wizytę do lekarza, jednego, drugiego czy nawet trzeciego by upewnić się, że nie jest to „tylko ciężki okres w życiu i to minie jeśli tylko wezmę się w garść”. Gdy boli cię ząb idzie się do dentysty a nie miga się słowami w stylu „inni mają gorzej/ aż tak mnie nie boli dam radę sobie samemu a przejdzie” i tak dalej.

Jeśli nachodzą cię myśli, że coś jest nie tak to naprawdę tak jest. Ciężko jest przyznać przed samym sobą, że sobie nie radzisz. Jednak trzeba schować dumę do kieszeni i myśleć wyłącznie o swoim dobru. Nie ważne co mówią inni. Ważne jest to jak się czujemy. Tylko tyle i aż tyle.