Öncelikle merhaba değerli arkadaşlar biraz içimi dökeceğim size bu aralar çok şey üst üste geldi baya zor zamanlar yaşıyorum içim dekini dışarıya aktirmam gerektiğini düşünüyorum biraz Rahatlarim sanmıyorum ama öyle düşünüyorum umarım öyle de olur ben hep kaybeden taraf oluyorum âşk da olsun iş hayatı desen günlük yaşandı desen her şeyden insan kaybeden taraf olur mu oluyor Muş bu bir imtihan mi nedir bilmiyorum ama çok zorluyor beni bazen öyle kafama vuruyor ki bu zor zamanlar asmak istiyorum kendimi bazen kesmek istiyorum bilekleri mi bunların bir çözüm olmadığını biliyorum ama öyle bir noktaya geldim ki nefes bile alamıyorum ben yanımda ne bir dost ne bir arkadaş ne bir seven var öyle pıt ginim ki anlatamam çok yanlızım bunları yazarken bile gözlerim yaşlar akıyor nefesim kesiliyor ne yapsam düzelmiyor bu hayat uçurum kenarındayim kendimi atmaya cesaretim yok gelip de iten yok gelen tutuyor gibi yapıp bırakıp gidiyor olduğum yerde duruyorum yoruldum çok yoruldum artık birin elimi tutmasını o kadar ihtiyacım var ki tutup aşağıya itmesine bile razıyım ben neyse daha fazla kafanızı şişir miyim kendim derttimle sizi öz düysem çok özür dilerim hakkınızı helal ettin bütün güzellikler sizin olsun
Hiçbir zaman evimde gibi hissetmedim ben, asla mutlu olamadım yaşadığım yerde. Sürekli konum değiştirip durdum, heryerde denedim yaşamayı, evimi bulmayı ümid ettim. Şehir şehir gezdim ama hiçbir yerde evimdeymişim gibi hissedemedim. Annemler beni akşam yemeğe çağırdılarında da “acaba yemeklerden yersem onların hakkına girer miyim?” Diye düşünüp dururdum. Evet, çünkü ben hep istenmeyen bi çocuk olmuştum. Belkide bu yüzden hiçbir zaman bulamamışımdır evimi..?
Kendimden özür dilerim bazı arkadaşım sandıgım insanların beni yenmelerine izin verdiğim için her yenilgi yeni bir başlangıçtır bu sefer beni yenmen sadece sana güvendiğimdendi bir dahaki sefere karşıma çıkmaya bile korkuçaksın gecenin hüzünlü kızı sandığınız kadar güçsüz değil...
Ben bazen yoruluyorum, bazen kırılıyorum, bazen ağlıyorum,hatta bazen herşeyden vazgeçiyorum. Ama sonunda ayağa kalkmak zorunda olduğumu hatırlıyorum. Benden başkasının destek vermeyeceğini, veremeyeceğini hatırlatıyorum. Dışarıdaki sahte samimiyetleri görüp masadan birer birer eksiltiyorum hepsini ve en sonunda yalnızlaşıyorum kafamdakilerle.