#casting vriend

[erikvelema]

Dieper

[magheteenonsjeminderzijn]

Ik werk vanuit huis vandaag en tussen de bedrijven door eet ik mijn yoghurt. Had niet heel veel meer dus ik heb mijn yoghurt vermengd met wat kwark van Marcel. Zemelen en lijnzaad erbij en klaar.

Om half 11 mijn kiwi en om kwart voor 12 begonnen aan de lunch: 3 crackers met Philadelphia en wat ongebrande amandelen.

Om half 3 was het tijd voor mijn gekookte eitje. Ik heb gisteravond curry madras gemaakt en daar hebben we gisteravond lekker van gegeten en vanavond weer. Ik weet nu ongeveer wel hoeveel ik overal van mag eten. Het gaat om de porties en ik ben inmiddels wel gewend om niet meer te over eten.

Ik begin eindelijk ook zelf echt wel tevreden te zijn over het aantal kg’s dat ik kwijt ben en vooral wat ik daardoor allemaal weer aan oude kleding aan kan.

Gisteren belde de dokters assistente ook nog even over mijn bloedonderzoek en zij vertelde dat mijn leverwaarden nu echt heel erg goed zijn en dat ze van de huisarts moest doorgeven dat hij het heel knap vindt van mij. Toch leuk! Ze wilde ook nog weten hoe ik het heb gedaan.

Na de lunch omgekleed voor onze video shoot voor Gerrit. Omdat ik de 101ste vriend ben geworden wilde ze graag een filmpje opnemen ter promotie om vriend te worden. Ik heb Marcel, Chris en Nynke overgehaald om ook mee te doen.

Zondagavond hebben we een script in elkaar gedraaid en vandaag dan de uitvoering.

Binnen 20 minuten zat het filmen erop. Beetje ongemakkelijk was het wel. Ook bloopers natuurlijk, maar ook veel gelachen. Op het eind nog een foto gemaakt zodat we als we nog een keer terug moeten komen weten wat we ook alweer aan hadden vandaag.

Leuke foto van de cast 😅

Bij thuiskomst nog lekker even in de tuin gezeten. Nog een bakje koffie gedronken en rond 21.15 gingen Chris en Nynke weer naar huis en wij weer naar binnen want het werd toch wat frisjes.

Gisteravond hebben we nog even in de jacuzzi gezeten. We hebben ook in de overkapping gegeten gisteren.

Vandaag slaan we de jacuzzi over. Morgen ga ik met mam naar Amersfoort. We slapen daar ook een nachtje in een hotel. Het wordt super mooi weer dus dat is wel heel erg leuk.

Ik start nog even met de mini serie El Caso Asunta op Netflix en na 1 aflevering duik ik mijn mandje in.

[keynewssuriname]

Spectaculaire première van Asema door Loëlle Monsanto

Bij TBL Cinemas werden de gasten niet alleen met hoge verwachtingen, maar ook met een vleugje Halloween-enthousiasme begroet. Hoewel de dresscode voor de avond "Spooky Halloween outfit" was, bleef deze vrijblijvend, wat resulteerde in een eclectisch en kleurrijk publiek. Op dinsdag 31 oktober werd Suriname getrakteerd op een onvergetelijke avond vol magie, spanning en verbeelding tijdens de spectaculaire première van Asema, de afstudeerfilm van de geprezen regisseur en filmmaker Loëlle Monsanto. Asema markeert het zesde fascinerende hoofdstuk in de geliefde Sranan Folktales-serie. De film onthult een avontuurlijk verhaal, geïnspireerd door een intrigerende Surinaamse sage. De tienjarige Deon gaat vastberaden op zoek naar een bovennatuurlijk mysterie tijdens zijn zomervakantie, samen met zijn beste vriend, terwijl ze streven naar het ontrafelen van de geheimen van de asema. Met een speelduur van 35 minuten neemt de film het publiek mee op een betoverende reis vol spanning en verwondering. Na de ontknoping op het grote witte doek, overlaadde het publiek regisseur Monsanto met een staande ovatie. De bevlogen regisseur uitte haar diepe dankbaarheid aan de diverse sponsors die deze film mogelijk hebben gemaakt. Ze prees de cast en het voltallige team voor hun toewijding aan het leveren van een kwalitatief hoogstaand product dat voldoet aan internationale filmstandaarden. De productie van de film werd toevertrouwd aan Stas International. Na de filmvertoning kregen aanwezigen de kans om deel te nemen aan een Q&A-sessie. Hierin deelden regisseur Monsanto en de kinderacteurs (hoofdcast) hun inzichten over het creatieve proces achter Asema en de uitdagingen en vreugden van het filmen in Suriname. Het publiek had volop gelegenheid om vragen te stellen en meer te ontdekken over het tot stand brengen van deze buitengewone film. De avond werd afgesloten met een informele receptie, waar gasten konden netwerken, genieten van smakelijke hapjes en drankjes, en hun indrukken van de film met elkaar konden delen. Asema heeft in september tijdens het Nederlands Film Festival de felbegeerde Filmfonds Wildcard in de categorie fictie in de wacht gesleept. Hiermee gaat een prijs van € 53.000,- en een op-maat-gemaakt coachingstraject gepaard. Het Nederlands Filmfonds reikt jaarlijks zeven wildcards uit aan regisseurs voor het realiseren van nieuwe digitale cultuurproducties, documentaires, animaties of fictiefilms. Van alle veertig geselecteerde studentenfilms maakte Asema kans op een Filmfonds Wildcard. Ondanks de intense concurrentie en de oorspronkelijke nominatie van Monsanto's film voor de EY Talent Award, een onderscheiding voor producties met de hoogste productiewaarde, kwam de verrassende aankondiging van de Filmfonds Wildcard-zege als een hoogtepunt. https://fb.watch/o3bIoCoT_K/ Read the full article

[gbumr]

T-Mobile Nederland from Push Pull Production on Vimeo.

Client: T-Mobile Nederland Director: Nina Aaldering Creatives: Nick van Wagenberg & Nevil van Outheusden Agency: TBWA\NEBOKO

Producer: Marijn Tempelaar Production Company: Cake Film & Photography Producers: Nadja Vissers & Niels Visser

Service Production: Push Pull Production Line Producer: Damyana Aleksandrova

DOP: Tibor Dingelstad Cast: BOX ARTIST MANAGEMENT LTD. Casting & Choreography: The Movers

Edit: Govert Janse Grading: Laurens Orij - Crabsalad VFX / Online: TheCompoundVFX Music & Sound: Public Audio VO: Ortál Vriend

[ilovetheater-nl]

Cast bekend voor digitale productie van Catch Me

Cast bekend voor digitale productie van Catch Me

ALP Musicals presenteert een digitale productie van de nieuwe Brits-Nederlandse musical Catch Me, een intiem verhaal over de gevolgen van verwaarloosde geestelijke gezondheid. De voorstelling draait om Dean, een broer, vriend en verloofde die – onverwacht voor zijn omgeving – door zelfdoding om het leven kwam. Zijn naasten moeten leren de gebeurtenissen een plaats te geven en te helen van hun…

[iklees]

They both die at the end / Adam Silvera

I’ve only ever been to one funeral. My grandmother died when I was seven, and at her funeral I threw a tantrum because she wasn’t waking up. Fast-forward five years when Death-Cast came into the picture and suddenly everyone was awake at their own funerals. Having the chance to say goodbye before you die is an incredible opportunity, but isn’t that time better spent actually living? Maybe I would feel differently if I could count on people showing up to my funeral. If I had more friends than I do fingers. “And Timothy, on behalf of everyone here at Death-Cast, we are so sorry to lose you. Live this day to the fullest, okay?” “I’m Mateo.” “Sorry about that, Mateo. I’m mortified. It’s been a long day and these calls can be so stressful and—” I hang up, which is rude, I know. I know. But I can’t listen to someone tell me what a stressful day she’s been having when I might drop dead in the next hour, or even the next ten minutes: I could choke on a cough drop; I could leave my apartment to do something with myself and fall down the stairs and snap my neck before I even make it outside; someone could break in and murder me. The only thing I can confidently rule out is dying of old age.

Kort na middernacht krijgen Mateo en Rufus -- achttien en bijna achttien -- allebei een telefoontje van Death-Cast, om te laten weten dat die dag hun laatste dag zal zijn. Death-Cast kan niet vertellen precies hoe laat en hoe, alleen dat het in de komende 12 uur zal gebeuren. Omdat ze allebei geen familie meer hebben, zoeken Mateo en Rufus allebei via de 'Last Friend' app naar iemand om die tijd mee door te brengen. In de loop van die resterende uren, blijken ze voor elkaar niet alleen een laatste vriend.

Hoewel je weet dat ze allebei doodgaan op het einde, is het geen pessimistisch boek. Droevig, maar ook met een hoop positiviteit, omdat Mateo en Rufus door hun vriendschap (en de wetenschap dat ze niet veel tijd meer hebben) alles halen uit wat er resteert van hun leven. Natuurlijk zet dat je ook aan het denken: zou je het willen weten, en wat zou je doen als je het wist? Wat in het boek niet echt een rol speelt, maar waar ik ook wel benieuwd naar ben, is wat het betekent voor een maatschappij, als mensen weten dat ze die dag sterven -- of dat het zeker die dag niet zal gebeuren.

[lifeofroos]

Inktober prompt 26: Dark

Nederlands / Dutch

Dions’ cape prikt een beetje in mijn nek terwijl ik de magistrale trap af loop, de balzaal in. Nu er niemand is voelt het doods. De zware gordijnen laten geen enkel licht door; er is slechts nog het zachte flakkeren van de laatste kaarsjes in de kroonluchters hoog boven me om de zaal een beetje te verlichten. Dit is waar ik Dion voor het laatst zag. Dit is waar hij nu moet zijn. 

De cape sleept een beetje over de grond. Ik ben net iets te klein voor Dions’ cape, maar ik wilde hem niet achteloos in mijn tas stoppen. Hier in de vrijwel compleet donkere balzaal voelt het comfortabel, alsof ik niet helemaal alleen mijn beste vriend aan het zoeken ben. 

Midden in de zaal blijf ik stil staan. Dion. Waar zou Dion kunnen zijn in een paleis als dit? De bibliotheek, een van de vele slaapkamers, ergens voor een schilderij? Ik ril een beetje. De flikkerende lichtjes werpen zo nu en dan een schaduw op de muur. Elke keer als er een verschijnt voelt het alsof mijn hart stopt. 

Vlug steek ik de balzaal over, naar de rijk versierde deur aan de andere kant. Ik tast naar de deurklink. De goden zij geprezen; de deur zit niet op slot. Ik duw hem open met zwaai, opdat hij niet zal kraken. 

Er ligt een lange, donkere, uitgestorven gang achter de deur. De gordijnen zijn hier nog zwaarder - geen straaltje licht komt er doorheen. Het voelt als eeuwen geleden dat ik hier liep, met Dion, half dansend naar onze slaapkamers. Wat raar dat het kasteel toen zo vrolijk voelde, terwijl het nu de laatste plaats op aarde is waar ik wil zijn. 

In een opwelling probeer ik een willekeurige deur. Ik schrik als het blijkt dat er licht brandt. Een klein haardvuur smeult na achter in de kamer. Voor de haard staat een bank. Er zit iemand op. Ik slik. Ik herken zijn lange, gekrulde haar. ‘Dion?’

Langzaam draait hij zich om. Ik voel een brok in mijn keel als ik zijn  doodse oogopslag zie. ‘Dion…’ 

zwakjes glimlacht hij.  ‘Je bent toch nog gekomen.’

‘Natuurlijk, Aurora houdt me niet eeuwig tegen. Dion, ik… deze plek… het donker….’ hij legt een vinger op zijn lippen en wenkt me dichterbij. Ik ga naast hem op de bank zitten. Hij legt zijn hoofd tegen mijn borst. ‘Ik weet niet hoe lang ik nog heb. Maar het is goed.’ Ik leg mijn armen om zijn lichaam. Ik hoor zijn adem rustig op en neer gaan. 

De haard is helemaal uit. Ik weet niet hoe lang Dion en ik hier al liggen, samen, in het donker. Morgen zal Aurora ons wel vinden, en dan… ja, en dan. Daar wil ik niet aan denken, niet nu ik hier nog lig, met Dion’s lichaam nog stevig in mijn armen. 

Engels / English 

Dions ’cape stings in my neck while I walk down the majestic flight of stairs that lead into the ballroom. Now that there is nobody here, it feels dead and creepy. The heavy curtains do not let any light through; there is only the soft flickering of the last candles in the chandeliers high above me to light up the room a bit. This is where I last saw Dion. This is where he must be.

The cape sweeps over the floor a little. I'm just a bit too small for Dions’ cape, but I didn't want to put it in my bag like it means nothing. Here in the almost completely dark ballroom it feels comfortable, as if I'm not  looking for my lost best friend.

I stand still in the middle of the room. Dion. Where could Dion be in a palace like this? The library, one of the many bedrooms, somewhere in front of a painting? I shiver a bit. The flickering lights occasionally cast a shadow on the wall. Every time one appears it feels like my heart stops.

I quickly cross the ballroom to the richly decorated door on the other side. I move my hand towards the door handle. Thank the gods; the door is not locked. I push it open in a single movement, so that it won't creak.

There is a long, dark, empty corridor behind the door. The curtains are even heavier here - not a single ray of light shines through. It feels like centuries ago that I walked here, with Dion, dancing to our bedrooms. How strange that the castle felt so cheerful then, while it is now the last place on earth where I want to be.

On a whim I try a random door. I am shocked when there appears to be light. A small fire burns in the fireplace. There is a couch in front of it. Someone's on it. I swallow. I recognize his long curly hair. "Dion?"

He slowly turns his head. I feel a lump in my throat when I see his ghostly stare. "Dion ..." 

He smiles weakly. "You came."

"Of course, Aurora won't stop me forever. Dion, I ... this place ... the darkness...'  He puts a finger to his lips and beckons me to come closer. I sit down on the couch, right next to him. He puts his head against my chest. "I don't know how long I have left. But it's good." I put my arms around his body. I hear him slowly breath. 

The fire is completely out. I don't know how long Dion and I have been here, together, in the dark. Aurora will find us tomorrow, and then ... what then? I don't want to think about that, not while I'm still here, with Dion's body still firmly in my arms.

[cadavertrolls]

why not just stop volunteering? ez pz

"I understand the sentiment hovever... there are trolls here that reqvire my assistance. Not many other vleet doctors are villing to save the lives ov the 'disposavle lower castes'. I simply can't just stop volunteering vithout it veighing heavy on my conscience."

"I also have a vew vriends here... they are important, too."

[erikvelema]

Alles voor de Allerhoogste.

Ken je het lied; what if I gave evrything? Je moet het maar ff luisteren en/of bekijken. Sprak me aan vandaag. Ken het al wat langer hoor, maar vandaag in de lijn met preek van Karim Landoulsi over generaties sprak het me dubbel aan.

De vraag die ik me stel is niet zo zeer of ik wel echt gelovig ben en Jezus wil volgen. Dat zijn er zo velen. Ik zit op dit moment bij de opbouwweek van opwekking.…

[keynewssuriname]

Spectaculaire première van Asema door Loëlle Monsanto

Bij TBL Cinemas werden de gasten niet alleen met hoge verwachtingen, maar ook met een vleugje Halloween-enthousiasme begroet. Hoewel de dresscode voor de avond "Spooky Halloween outfit" was, bleef deze vrijblijvend, wat resulteerde in een eclectisch en kleurrijk publiek. Op dinsdag 31 oktober werd Suriname getrakteerd op een onvergetelijke avond vol magie, spanning en verbeelding tijdens de spectaculaire première van Asema, de afstudeerfilm van de geprezen regisseur en filmmaker Loëlle Monsanto. Asema markeert het zesde fascinerende hoofdstuk in de geliefde Sranan Folktales-serie. De film onthult een avontuurlijk verhaal, geïnspireerd door een intrigerende Surinaamse sage. De tienjarige Deon gaat vastberaden op zoek naar een bovennatuurlijk mysterie tijdens zijn zomervakantie, samen met zijn beste vriend, terwijl ze streven naar het ontrafelen van de geheimen van de asema. Met een speelduur van 35 minuten neemt de film het publiek mee op een betoverende reis vol spanning en verwondering. Na de ontknoping op het grote witte doek, overlaadde het publiek regisseur Monsanto met een staande ovatie. De bevlogen regisseur uitte haar diepe dankbaarheid aan de diverse sponsors die deze film mogelijk hebben gemaakt. Ze prees de cast en het voltallige team voor hun toewijding aan het leveren van een kwalitatief hoogstaand product dat voldoet aan internationale filmstandaarden. De productie van de film werd toevertrouwd aan Stas International. Na de filmvertoning kregen aanwezigen de kans om deel te nemen aan een Q&A-sessie. Hierin deelden regisseur Monsanto en de kinderacteurs (hoofdcast) hun inzichten over het creatieve proces achter Asema en de uitdagingen en vreugden van het filmen in Suriname. Het publiek had volop gelegenheid om vragen te stellen en meer te ontdekken over het tot stand brengen van deze buitengewone film. De avond werd afgesloten met een informele receptie, waar gasten konden netwerken, genieten van smakelijke hapjes en drankjes, en hun indrukken van de film met elkaar konden delen. Asema heeft in september tijdens het Nederlands Film Festival de felbegeerde Filmfonds Wildcard in de categorie fictie in de wacht gesleept. Hiermee gaat een prijs van € 53.000,- en een op-maat-gemaakt coachingstraject gepaard. Het Nederlands Filmfonds reikt jaarlijks zeven wildcards uit aan regisseurs voor het realiseren van nieuwe digitale cultuurproducties, documentaires, animaties of fictiefilms. Van alle veertig geselecteerde studentenfilms maakte Asema kans op een Filmfonds Wildcard. Ondanks de intense concurrentie en de oorspronkelijke nominatie van Monsanto's film voor de EY Talent Award, een onderscheiding voor producties met de hoogste productiewaarde, kwam de verrassende aankondiging van de Filmfonds Wildcard-zege als een hoogtepunt. https://fb.watch/o3bIoCoT_K/ Read the full article

[nabiloub-blog]

Film: BlacKkKlansman

Op 20 oktober ging ik samen met een vriend naar UGC de Brouckère in Brussel, om de film ‘BlacKkKlansman’ te kijken. Ik was nog nooit in UGC een film gaan kijken en ik was daarom erg benieuwd naar de cinema en de zaal. En ik moet toegeven dat het een zeer coole cinema is. Ik vind het veel aangenamer dan in de Kinepolis omdat het kleiner is. Ook de zaal was klein en gezellig maar was vol met mensen. Het was zeer gezellig!

Je zou bijna durven te denken dat een handige scenarist on speed het verhaal van Ron Stallworth uit zijn duim heeft gezogen. Het is zo bizar dat het voor Lee onmogelijk moet geweest zijn om het als een ernstig drama te verfilmen, wat hij dan ook niet geprobeerd heeft. BlacKkKlansman schippert tussen satire, zwarte komedie en politiedrama, tussen Sidney Lumet-politiefilm (Serpico) en Michael Ritchie-farce (Smile).

In 1979 telefoneerde de zwarte politieman Ron Stallworth (John David Washington, zoon van Denzel) naar een lid van de Ku Klux Klan en gaf zich uit voor een racist. Hij maakte een afspraak, waarna een blanke collega (Adam Driver), voorzien van een verborgen microfoon, de rol overnam. Ron schopte het uiteindelijk tot beschermeling van Grand Wizard David Duke (Topher Grace) en officieel lid van de Klan.

BlacKkKlansman, die de Grand Prix in Cannes kreeg, deed het in Amerika zeer goed en hopelijk omarmt Europa hem ook. Want het is van Inside Man uit 2006 geleden dat Lee nog een hit heeft gescoord. Het zou zonde zijn indien hij hij op de achtergrond zou verdwijnen. Hoewel hij soms de steenezel uithangt, blijft hij een unieke stem binnen de Amerikaanse cinema. 

Mijn mening: Ik vond de film een gek verhaal. Vooral als je weet dat het is geïnspireerd door echte gebeurtenissen. Een zwarte politieman arriveert bij Ku Klux Klan en krijgt gunsten van de leider van de organisatie. Helemaal gek! En Spike Lee en de doorgewinterde filmmaker nemen ons mee op dit avontuur. Het scenario is heel goed samengesteld, we verliezen nooit de mechanica van de biopic, de lange scènes met uitleg en focussen op de feiten, evenals op de personages. De bioscoop voegt zijn knowhow toe en maakt gebruik van geluidseffecten zoals het herhalen van beelden op een actie of een gesplitst scherm en betuigt eer aan films uit de jaren 70 en zwarte personages en sterren. De richting van de kunst, zeer zeventig, brengt niets origineels, het is jammer. De soundtrack, ook erg in de zeventig, is nog steeds aanstekelijk. De cast is uitstekend, de acteurs zijn perfect, onder leiding van acteur Spike Lee. Ik vond echt een zeer goede film die ik zeker aan een vriend zal aanraden

https://www.filmtotaal.nl/recensie/13135

[timmyknapen-blog]

Labyrinthus- Douglas Boswel

Ik heb deze film gekozen om dat hij spannend is en er zit humor in.

De film gaat over een jongen, genaamd Frikke, die een pakketje vindt met een soort camera en een usb-stick erin. Waneer hij de usb-stick in zijn computer steekt wordt er een spel gestart genaamd Labyrinthus. Hij ontdekt dat als je met de camera een foto van iets maakt het in Labyrinthus verschijnt. Maar Frikke komt er al snel achter dat er iets niet klopt wanneer er een meisje met de naam Nola in het spel verschijnt. Nola vertelt hem dat ze niet weet wat er gebeurd is en hoe ze in het spel terecht gekomen is. Ze weet wel dat de slechterik Pek in het spel zit en dat hij haar achterna zit. Ze vinden allebei de hele tijd briefjes met woorden op, die samen een soort code moeten vormen om uit het spel te kunnen ontsnappen. Maar als Frikke het spel de volgende dag opstart kan hij zijn ogen niet geloven wanneer Marko, zijn beste vriend, in het spel zit. Terug in de buitenwereld gaat Frikke op zoek naar de maker van het spel. Tijdens deze zoektocht ontmoet hij Rudolf. Hij probeert ook de maker van het spel te ontmaskeren zodat hij er voor kan zorgen dat de kinderen eruit kunnen. Rudolf heeft zelf al ontdekt hoe heel het Labyrinth eruit ziet en denkt dat het moet overeenkomen met een kaart. Wanneer Frikke het nieuws tegen Nola en Marko wil gaan vertellen vindt Pek hen. Marko kan er voor zorgen dat hij hen niet te pakken krijgt. Nu Frikke weet hoe het Labyrinth er uit ziet, leidt hij de twee naar de uitgang maar onderweg komen ze nog een meisje tegen dat ook in het spel gestopt is door de maker. Haar naam is Miranda en wil niet mee werken. Nola krijgt haar toch zover om haar laten mee te gaan. Wanneer Frikke terug onderweg is naar Rudolf, ondekt hij dat het labyrinth overeenkomt met de stad waarin hij woont. Dus waar de uitgang is, is de maker. Rudolf zoekt en vindt hem. Het blijkt Meneer Arnolds, de schoolfotograaf, te zijn. Rudolf zorgt dat hij de code krijgt en Frikke leidt de kinderen naar de uitgang. Rodolf maakt een foto van Meneer Arnolds met de camera en net waneer de kinderen uit het spel komen sluit hij hem erin op. 

Einde

Cast

Frikke - Spencer Bogaert Nola -  Emma Verlinden Marko -  Felix Maesschalck Miranda - Pommelien Thijs Rudolf - Pepijn Caudron Mama Frikke - Tine Embrechts Zusje Frikke - Nell Cattrysse Pek - Ivan Pecnik ’’Meneer Arnolds - Herwig Ilegems

[dickwillemsen-blog]

Ons ongeloof uitgesteld

Ben je op een kermis wel eens in het Spookhuis geweest? Je neemt plaats in een karretje dat over een rails een donker hol ingetrokken wordt. Je hoort het voertuigje piepen en knarsen en toch stel je je open voor een geheimzinnige wereld. Plotseling komt het eerste spook achter een pilaar vandaan en daar zwabbert een reuzenspin omlaag! En je schrikt je kapot, maar dat wilde je ook!

De Engelsen gebruiken de term “willing suspension of disbelief.” Hiermee vangen ze in vier woorden wat er in het hoofd van het filmpubliek gebeurt; het publiek weet dat het naar een fictief verhaal kijkt. Maar het schakelt, in het kijken naar het filmverhaal, zijn ongeloof voorlopig uit. Gaat er iets mis – er hangt een microfoon in beeld, er is iets drastisch fout gegaan bij de synchronisatie van beeld en geluid – dan steekt dat ongeloof weer de kop op. En het publiek verklaart na afloop dat de film rammelt, niet goed is, ongeloofwaardig is.

Is het een grotere prestatie om een film geloofwaardig te krijgen dan een roman? Het lijkt moelijker te bereiken bij een film, omdat er zoveel factoren in het spel zijn en er op zoveel vlakken iets mis kan gaan. Denk aan casting, acteerprestaties, kostumering, make-up en belichting, zaken als montage en continuïteit, geluid en synchronisatie. Maar iedereen weet ook hoe lang de aftiteling duurt bij een grote speelfilm; het aantal medewerkers is eindeloos.

Het is denk ik een nóg geweldigere prestatie van een schrijver van een roman als wij willens en wetens ons ongeloof uitstellen, want hij of zij doet het alleen. En doet het alleen met woorden, zinnen, alinea’s. En over die lengte van al die zinnen en alinea’s moet hij ons ongeloof uitgeschakeld houden.

Maar nu terug naar die vier woorden: ze geven duidelijk aan dat er sprake is van ‘wil’; een lezer besluit zijn ongeloof uit te stellen en zich mee te laten voeren door het verhaal. En wanneer vindt hij een boek goed? Daar zijn verschillende antwoorden op mogelijk, denk ik.

De ene lezer vindt een boek goed ‘als ik even vergeet dat ik lees.’ Met andere woorden als zijn besluit om niet sceptisch te zijn op de achtergrond geraakt is. Deze lezer was eigenlijk één geworden met het verhaal. En hoe dat kwam? Was het in zulke goede taal gegoten, dat dit vanzelf ging? Of: was het voorstellingsvermogen van de lezer bij de gebeurtenissen en het personage zó sterk, dat zijn ongeloof werd vernietigd? “De koning sterft. Oh, wat erg!” Een andere lezer vindt een boek misschien juist goed omdat hij zo bewust leest hoe het beschrevene wordt verwoord. “De koning sterft. Wat prachtig beschreven!”

Maar verder denkend over dat “opgaan in een verhaal,” vind ik het nog altijd fascinerend dat een aan elkaar geplakte bundel tekst ons heel de gedachtewereld van een personage kan leveren. En dat deze interactie zó overtuigend kan uitpakken, dat we één worden met dat personage.

Vergeten dat je leest is dus eigenlijk: je scepsis, je wantrouwen, je ongeloof opzettelijk vergeten. Misschien is voor de meeste mensen ‘vergeten dat je leest’ pas het echte LEZEN. Want, terwijl je dat vergeet, is je voorstellingsvermogen op volle kracht aan het werk: jij creëert de wereld van het verhaal, de personages, hun gedachten.

En hoe zit het met die andere lezer? En er zijn ook lezers, die erg genieten van een boek waarin de schrijver allerlei verschillende teksten gebruikt; van songtekst tot reclameslogan tot politieke slagzin, om vervolgens het verhaal eens helemaal stil te zetten en een essay in te lassen over een bijzondere kunstenaar. Op dit punt in het boek aangekomen is deze lezer heus niet meer bezig zijn ongeloof uit te schakelen; hij wéét dat hij iets kunstmatigs in zijn handen houdt en geniet ervan dat de schrijver hem er zo lekker aan herinnert. Juist het voortdurende bewustzijn naar een kunstwerk te lezen, maakt voor hem de lol van het lezen uit. Bij hem is lezen: steeds weten dat je leest.

Laten we voor het gemak eens aannemen dat de meeste lezers het liefst opgaan in het verhaal, opgaan in die verzonnen wereld, die ze zelf al lezend mee verzinnen. Die lezers zullen zich ergeren wanneer ze uit het verhaal gesmeten worden. Zullen we eens kijken hoe dat kan gebeuren?

Een paar voorbeelden:

-  Er wordt overtollige informatie gegeven, die al eerder was verstrekt. Waardoor wij denken: Wist ik al lang, man! We voelen ons al lezer niet serieus genomen.

 -  Een schrijver moffelt nog snel wat informatie in de tekst, zodat het aannemelijk wordt wat er verderop gebeurt. Zo moesten we in Little Lives nog gauw horen dat de hardhandige ex-vriend zijn eigen sleutel had van het appartement van de held. Die werd daarop in eigen huis overvallen en zwaar gemolesteerd.

 -  Een personage krijgt geen duidelijk gezicht, omdat zijn manier van praten en denken steeds anders geformuleerd is. Auke Hulst wisselt in En ik herinner me Titus Broederland voortdurend: nu eens is het taalgebruik van het personage eigentijds, dan weer ouderwets, en misschien is plantaan voor plataan wel gewoon een nare schrijffout.

 -  Wij kunnen ons de situatie niet meer voorstellen door onvolledige, onhandige of onjuiste beschrijvingen. Staat de held echt ‘achter de spoorbomen’? Betekent dat: óp de rails? Of wacht hij, staande voor de spoorbomen? Een dodelijk verschil.

 -  We krijgen geen duidelijke indruk van een handeling, doordat de schrijver tekortschiet in de beschrijving ervan. Waar stond zij op dat moment? Hoe kan het nu dat …? Zodra we ons dat gaan afvragen, is het gedaan met het verhaal.

 -  Een schrijver doet te veel moeite ons te wijzen op de parallellen tussen het verhaal en eerdere verhalen uit de mythologie of de bijbel. Wij voelen ons niet meer voor vol aangezien. En we haken af.

 -  Een verhaalfragment gaat zó zwanger van betekenis, dat we ons gedwongen voelen erbij stil te staan en erover na te denken, terwijl ondertussen het verhaal verder moet.

In Twee Vrouwen van Harry Mulisch wordt onheilspellend ingezoomd op het mechanisme van een deurslot. In het portiek deed ik nu de voordeur van de buitenkant op het nachtslot. Ik dacht: als er een klein beestje in het slot zit, een jong miertje, gevlucht voor de bui, dan is het nu door het mechaniek vermorzeld.

[renatabijkerk]

Wijndoos deksel Hallo allemaal, Dit heb ik als verjaardagscadeau gemaakt voor een vriend. De deksel van de wijnkist voorzien van zijn bedrijfslogo en beschilderd met acrylverf. Vervolgens gegoten met epoxy. De vriend was ontzettend blij en vond het goed gelukt. Het was leuk om te doen en ik zou er graag meer willen maken. Wie heeft Interesse? Stuur mij een privé bericht Winebox lid Hello all, I made this as a birthday present for a friend. The lid of the wine box with its company logo and painted with acrylic paint. Then cast it with epoxy. The friend was very happy and thought it worked out well. It was fun to do and I would like to make more. Who is I nterested? Send me a private message. #abstractpainting #acrylicpainting #artoftheday #artresin #bluemax_ #epoxy #epoxyart #loveresin #resincraft #resinlove #renatabijkerk #RBresinart #wineboxers #winetip_milan rbresinart@gmail.com https://www.instagram.com/p/CAp6iyHJtpZ/?igshid=py9in2xqkrsw

[ilovetheater-nl]

Simone Kleinsma verrast Jon van Eerd met eerste exemplaar CD van Charley de komische musical- FotoReportage Zaterdag 19 januari heeft Simone Kleinsma, haar goede vriend, Jon van Eerd (en de gehele cast van…