#die me altijd laten stikken

[betoverheks]

Drie oktober 2018. Heks viert het alsof haar leven ervan af hangt. En misschien is dat ook wel zo. Wellicht werkt al die hutspot louterend. Worden met de darmgassen kwade geesten uitgedreven..... Ik heb in ieder geval een topavond. In goed gezelschap. Op een oude vertrouwde plek.

Drie oktober 2018. Heks viert het alsof haar leven ervan af hangt. En misschien is dat ook wel zo. Wellicht werkt al die hutspot louterend. Worden met de darmgassen kwade geesten uitgedreven….. Ik heb in ieder geval een topavond. In goed gezelschap. Op een oude vertrouwde plek.

©Toverheks.com

Dwrwie oktobew komt er weer aan. Voorafgaand lig ik wekenlang gestrekt. Dan is het opeens bijna drie oktober. Leids Ontzet. Vorig jaar heb ik het niet verder gebracht dan over de feestelijke warenmarkt lopen op de dag zelf. In mijn eentje. Niks aan. De speciale avond vooraf aan drie oktober zat ik uitgeput in mijn huis te luisteren naar het kabaal van een feestende stad.

Dus dit…

[gewoonkarin]

Om me heen

Er gebeurt veel om me heen. Aangereden bekende met een heftige oorzaak, vriendin eerste echte reanimatie uitgevoerd, vader van een klasgenootje van jongste liefje na een hartaanval slapend in een ziekenhuis. In twee dagen een overdosis toeters en bellen. Ik kwam vandaag bij de osteopaat en ik zat vast. Heel vast. Of ik angsten had, bang was geweest. Ja, ik heb angsten en ja, bang geweest. De toeters en bellen raken me altijd maar nu waren het er zoveel en zo dichtbij dat ik er van in de kramp schoot. Startklaar om te vluchten. Stom. Nu ben ik los. Voor hoelang is de vraag. Jongste liefje was, net als oudste liefje, naar het zwembad geweest. Oudste liefje had het leuk gehad, jongste liefje kwam huilend thuis. Ze wilde bij klasgenoten gaan liggen en die liepen weg toen zij er met haar spullen aan kwam. Ze besloot naar huis te gaan en op weg naar de uitgang besloten een paar klasgenoten dat haar vriendje het nu maar moest zeggen. Hij maakte het uit, vond haar niet zo leuk meer. Met dikke tranen op de fiets naar huis. Volgend schooljaar groep acht en eerlijk gezegd, ik zal blij zijn als ze van school af is. Ik ben zo klaar met het gedoe in die klas, de ene keer aardig doen en de andere keer laten stikken. Het geklier. Bijna vakantie. Gelukkig. Daarna zien we wel weer. Tijd voor thuis, rust, gewoon gewoon. Dat alleen naar het zwembad zullen we nog wel zien. Op dom gedrag zit niemand te wachten. Laatste loodjes. Zwaar.

[ferxcios]

Nog altijd breekt mijn hart in twee als ik u zie, nog altijd wil ik naar u komen, zoals vroeger. Waar is het toch mis gegaan? Ik heb zo mijn best altijd gedaan, altijd lief geweest, iedereen laten vallen voor u, niet met andere mensen geflirt. Toen het gedaan was met de persoon waarvoor je mij laten vallen had kreeg ik weer een beetje hoop. Ik dacht dat je had ingezien hoeveel ik om u gaf en hoeveel geluk ik u nog zou kunnen brengen. Nog geen twee dagen later kom ik erachter dat er weer iemand nieuw in het spel is. Ik dacht dat wij gemaakt waren voor elkaar. Een uitzondering op de regel 'voor altijd bestaat niet'. We hadden beloofd samen te sterven na een volledig leven met elkaar te leven. Ik wou mij zo graag aan die belofte houden. Je was zo een puur persoon. Iemand die mij gelukkig maakte zonder er iets voor te moeten doen. Nu zie ik een gebroken meisje, op zoek naar iets waar ze niet eens zelf van weet wat het is. Ik zou zo graag degene willen zijn die je weer volledig maakt maar je ziet me niet meer staan. Twee jaar heb ik in u gestoken en het heeft een paar weken geduurd voor je mij was vergeten. Boos, verdrietig, verward, ik weet het niet eens meer hoe ik me voel. Alles is zo wazig. Ik heb wel goede vrienden die mij steunen maar toch voel ik mij ongelooflijk leeg. Alles lijkt in elkaar te storten. De wereld lijkt mij te zeggen dat er geen plaats meer is voor mij. Alcohol en drugs helpen mij voor geen cent, affectie sla ik altijd af, ik denk alleen maar aan u. Ik houd mij precies nog aan de regel dat ik mijn lief niet mag bedriegen en ik kan mijzelf niet overtuigen om het anders aan te pakken. Mocht ik de tijd terug draaien zou ik niks doen van de dingen die je slecht vond aan mij. Ik had gewoon nooit een idee van wat je slecht vond aan mij. Nog bij elke vallende ster, wanneer het uur en de minuten hetzelfde zijn, neem ik lijn hart vast en wens ik een laatste kans. Je was mijn zuurstof en ik begin stilaan te stikken. Ik hoop dat ik niet te lang meer hoef te happen naar adem.

[histoiresdecouture]

Ik werd uitgenodigd door de knappe Lieve Deduytschaever van de blog Girls in Uniform om deel te nemen aan een online evenement ‘Naais to meet you’. ‘Naais to meet you’ is een initiatief van Evelien van de Belgische naaiblog Sewbidoo, waarmee ze op 29 oktober aanstaande de grootste naaidate van het land mee hoopt te organiseren. Het evenement heeft ook een online tegenhanger, waarbij Belgische blogsters elkaar 3 dezelfde naaigerelateerde vragen stellen en daarna de opdracht doorgeven aan 3 andere blogsters.

So lets dive right in …

  Wat was je eerste stuk dat je maakte en voor wie ?

Het eerste stuk dat ik in mijn recente naaiverleden maakte was een joggingbroek/pyjamabroek voor mijzelf.

Als kind heb ik ùren achter de oude  naaimachine van mijn grootmoeder doorgebracht om al mijn barbiepoppen te voorzien van een volledig zelfontworpen garderobe. Een vijftal jaar geleden had ik er genoeg van om mijn broeken steeds naar de naaister te moeten brengen om ze in de taille te laten innemen en heb ik het naaien weer opgepikt. In begin vond ik het heel spannend om zelf het verstelwerk te kunnen doen aan mijn eigen kledingstukken (taille innemen, broek inkorten, rits vervangen) maar ik kreeg al snel zin om eens een volledig stuk in mekaar te naaien. En om de uitdaging nog wat aan te scherpen besloot ik me te wagen aan het tekenen van een eenvoudige joggingbroek met taille elastiek. Ik vond een cursus patroontekenen online en zette me aan het rekenen en tekenen.

De broek heb ik een tijdje gedragen als pyjamabroek op koude winteravonden. De stof die ik ervoor gebruikte was een grijze joggingstof die ik op de zaterdagmarkt in Aalst bij Stoffen Van Leuven aanschafte. Ik pimpte ze wat door de zomen af te werken met fluo roze naaigaren.

Ik draag ze allang niet meer, maar ik heb ze nooit weggegooid. Gelukkig, want zo kan ik er toch nog wat foto’s van tonen ;).

      Op welk genaaid stuk ben je het meeste trots ?

Ik denk dat die eer gaat naar mijn witte satijnen blouse die eigenlijk het restant is van een halflange jurk die ik wou maken. Als jurk wou het ontwerp voor mij niet werken, dus heb ik de jurk ingekort tot blouse.

De blouse vertegenwoordigt voor mij een aantal geslaagde uitdagingen : werken met een gladde chiffonsatijn, mouwbiesjes met manchet in gladde chiffonsatijn, grote plooien in de mouwkoppen, aparte schouderkoppen, kleine schouderpassen, … . Ik heb er vrij lang over gedaan om het project af te werken, maar ik ben er ontzettend trots op dat ik alle onderdelen foutloos aan mekaar heb kunnen stikken. En de blouse staat mij nog ook !!!

      Welke naaister/ontwerper/blogger/you tuber/instagrammer zou je graag eens in het echt ontmoeten ?

Marc Jacobs en Stella McCartney.

Ik ben verliefd op de ontwerpen van Marc Jacobs omdat ik zijn stijl super-vrouwelijk en toch stoer vind, maar het zijn vooral de piekfijn afgewerkte details in zijn ontwerpen die ik géniaal vind. Door hém te ontmoeten zou ik misschien eens in zijn mooie hoofdje kunnen kruipen … .

    Ik houd niet alleen van de stijlvolle en intelligente ontwerpen van Stella McCartney, maar ze denkt ook duidelijk na over de gevolgen van haar ontwerpen en de keuze van haar grondstoffen voor onze omgeving. Ze onderstreept in haar collecties duidelijk “sustainability” en weigert nog te werken met echt bont. A true inspiration !!!

    Hopelijk hebben jullie hiermee een beetje inzicht gekregen in het naaibeest dat in mij schuilt 😉

Ik geef met plezier de fakkel door aan :

My bestie Ann Motet van de blog Anntjes Atelier waar ik ontzettend fijne naai- en andere momenten mee beleef ! Ann gaat geen enkele naai-uitdaging uit de weg en begint altijd vol enthousiasme en goede moed aan het volgende ingewikkelde naaiproject. Ann naait heel wat prachtige items voor zichzelf maak ook manlief en zoonlief verrast ze regelmatig met originele en mooie kledingstukken. Ook borduren met de naaimachine heeft ze al aardig onder de knie ! Als drukbezette juriste vindt ze niet altijd de tijd om uitgebreid over al haar naai-avonturen te bloggen, maar geloof me, ze heeft al een aardige collectie bij elkaar genaaid. Oh ja ! Weten jullie dat ze een héle garderobekast vol heeft met stofjes die nog liggen te wachten om verwerkt te worden tot unieke creatie ?

de stijlvolle Wendy Rymen van de Facebookpagina Haute Couture Bitch. Qua stijl en smaak zou Wendy écht mijn zus kunnen zijn. Ze houdt duidelijk van Chanel en bouclé en besteedt uitgebreid de tijd aan haar magnifieke creaties die ze steevast piekfijn afwerkt. Ook met de Cameo maakt ze prachtige dingen voor zichzelf en haar dochtertje !!! Wendy is ook een foodie en levensgenieter en haar “joie de vivre” straalt duidelijk af van haar foto’s die ze post op social media.

de hippe en wereldse “Mom of 2” Katrien Merkcx van de blog Marie Cadie. Door de opvoeding van haar twee jonge dochtertjes vindt ze niet altijd de tijd meer om frequent te naaien, maar als we van haar horen op creatief gebied dan zijn het steevast eigentijdse en hippe creaties ! Katrien blogt ook over uiteenlopende en super-interessante life-style topics die altijd de moeite waard zijn om te volgen ! Gelukkig maar, want zo blijf ik ook op de hoogte van wat er allemaal reilt en zeilt in “beauty en make-up town” 😉

A blogtour : “Naais to meet you” Ik werd uitgenodigd door de knappe Lieve Deduytschaever van de blog Girls in Uniform om deel te nemen aan een online evenement…

[kouters]

Muis

De staart van de muis is even lang als de rest van zijn lichaam. In de staart zitten twintig tot achtentwintig staartwervels. Veel meer dan botten en vel is het niet. Daarmee is het een van de krachtigste wapens die de muis heeft. En wapens heeft de muis nodig, want het beestje heeft een paar sterke natuurlijke vijanden, zoals de kat, de uil en de mens. Een andere eigenschap van de muis, die hem goed zal uitkomen in zijn leven in een bijna permanente staat van oorlog, zijn achterpoten die langer zijn dan zijn voorpoten. Hierdoor kan de muis snel rennen. Bovendien is het skelet van de muis bijzonder flexibel. De ribben en de schedel kunnen schuiven, waardoor hij pijlsnel in een gat van vijf millimeter kan wegduiken.

Omdat de muis zo klein en harig is, ziet hij er aaibaar en schattig uit. Niet voor niets kopen ouders vaak tamme muizen in een kooitje voor hun kinderen. Ik denk niet dat ik ooit een muis in een kooitje zal kopen voor mijn kinderen, ook geen tamme. Zeker niet sinds ik met eigen ogen heb gezien waartoe de muis in staat is. Als mijn kinderen over een paar jaar naar mij toe zouden komen met de vraag om een muis in een kooitje, dan neem ik ze mee naar de achterste kamer van ons huis, die nu de babykamer is, en dan schuif ik het rode kastje in de hoek opzij en laat ik ze het gat in de grond zien.

Dat gat zit er sinds kort. Toen Dido vorig jaar oktober geboren werd, zat het er nog niet. Het rode kastje dat er staat, kochten we vlak voor haar geboorte. We hebben er al haar boekjes ingezet. Afgelopen juli was ik aan het stofzuigen. Ik maakte een grote ronde. Eens in de zoveel tijd, minder vaak dan ik zou willen, maak ik een grote ronde met de stofzuiger. Dan schuif ik alle banken, kastjes en kleden opzij om erachter of eronder het stof op te zuigen. Toen ik in Dido’s kamer het rode kastje opzij schoof, zag ik eerst een berg snippers en gruis, waarvan ik niet meteen begreep wat het was en toen zag ik, achter die berg, precies in de hoek van de kamer, het gat in de grond. Het was geen gat van vijf millimeter breed, maar van zeker vijf centimeter. Ik durfde er geen vinger in te steken, maar de hoeveelheid snippers en gruis verried dat het gat behoorlijk diep was. Ik begreep toen dat het om de muis ging. De muis had zich dwars door onze PVC-vloer, de ondervloer van cement en waarschijnlijk ook het beton daaronder gevreten. Ook was een groot deel van het spuitwerk op de muur rond het gat verdwenen. Ik zette de stofzuiger uit. De snippers liet ik liggen. Eerst wilde ik Irene laten zien wat ik had gevonden. We staarden met zijn tweeën in het uitnodigende duister van het gat in de grond. We waren onder de indruk. We waren verward. We besloten dat het tijd was voor harde maatregelen.

Ik had de muis al een keer eerder gezien, vanuit mijn bed. Midden in de nacht was ik wakker geworden van een geluid. Ik keek naast het bed, achter het nachtkastje en in de hoek van de slaapkamer zag ik twee glimmende oogjes die me afwachtend aanstaarden. Zodra ik een beweging maakte, schoot de muis weg. Daarna zag ik hem niet meer. Irene zag de muis een keer op het balkon wegschieten onder het bankje. Nu we het gat in de grond hadden gezien, konden we de muis niet meer gedogen. Wat voor geluiden moest Dido elke nacht niet hebben doorstaan? Ik vroeg me af of ze daardoor niet kon doorslapen.

Irene kocht muizenvallen, diervriendelijke en dieronvriendelijke. Het maakt ons niet uit, als het maar werkte. Ze werkten niet. Ik zette ze met een beetje pindakaas erin op strategische plekken in huis maar de muis negeerde ze. Ik kocht staalwol en purschuim om het gat te dichten. Ik drukte er ook in aftershave gedrenkte watten in. Op internet las ik dat muizen niet tegen die geur kunnen. De volgende dag zag ik een grote berg purschuimsnippers achter het rode kastje liggen. Nog een dag later zag ik er kleine draadjes staalwol bij liggen. Het zag er indrukwekkend uit. We gooiden alle open verpakkingen in de keukenkastjes weg en we ruimden heel de dag heel nauwkeurig etensresten en broodkruimels op. Een week later zag ik de muis weer. Ik hoorde geritsel in een gordijn, sloop erop af en trok het voorzichtig open. Wederom stonden we oog in oog, de muis en ik. Hij met zijn vier pootjes gespreid, hangend in het gordijn, confuus, zo leek het, en ik in mijn pyjama.

We gingen op vakantie. Een week later kwamen we thuis. De staalwol zat nog grotendeels in het gat in de grond. Mijn zoon zette de televisie aan, waarop de muis onmiddellijk uit het gordijn achter de televisie sprong, zijn rust bruut verstoord. Ik zag dat hij zich vastliep tussen de boekenkast en de muur. Hoopvol en wellicht overmoedig pakte ik een plastic bewaarbakje uit de keuken. Ik schoof wat spullen aan de kant, waaronder een bak met Duplo van mijn zoon en daarachter zat hij te wachten, de muis. Hij kon nog maar één kant op. Toen hij op de vlucht sloeg, zette ik het bakje simpelweg over hem heen. Ik schoof de deksel eronder en toen had ik de muis gevangen. Een paar uur liet ik het doorzichtige bewaarbakje niet zonder enige trots op het aanrecht staan, zodat iedereen in huis mijn vangst kon aanschouwen. Het bewaarbakje had een stoomgaatje, dus hij kon niet stikken. Mijn zoon vroeg of we de muis konden houden. Irene vroeg of ik hem zo snel mogelijk wilde wegdoen. Op internet las ik dat je muizen minimaal honderd meter van je huis moet vrijlaten, anders kunnen ze de weg terug vinden. Mijn respect voor die kleine, harige muis in het plastic bakje, naarstig en ongebroken elke centimeter aftastend op zoek naar een mogelijke ontsnappingsroute, werd alsmaar groter. Ook las ik dat een huismuis in de natuur nooit kan overleven. Ik ging ’s avonds naar buiten, stak de brug over de gracht over, liep door het tunneltje onder de snelweg, liep een straat uit en opende het bewaarbakje op een rustige plek naast een fietspad. De muis rende de bosjes in. Het bakje gooide ik in een ondergrondse vuilcontainer.

Sindsdien heb ik geen gruis meer zien liggen in de babykamer. Onze muis was maar een muis alleen. Het gat in de grond moet ik nog steeds afwerken met muurvuller en witte verf maar de contouren zullen altijd te zien blijven. Vorige week vond ik op de trap naar de brug over de gracht een muizenlijkje. Verpletterd, zo leek het, op een van de onderste treden van de trap, van waar je onze voordeur kan zien.

[oliviermaekelberghe]

ASTROTURF STUK 9

IV: (De tuinman sluimert, met een vreemde glimlach op zijn gezicht)

Jezus: Oud word jij vast nooit, zoals je hier nu ligt te rotten. Tuinman: Zolang ik maar geen zo’n oude zeikerd als jij word.

(de tuinman staat recht, wankelt. Wrijft in zijn ogen en keert zich naar Jezus toe en staart hem aan)

Jezus: Wat ben je van plan? Tuinman: Ik moet koffie.

Het stadsarchief ruikt muf. De tuinman flaneert door de wandelgangen die tussen grote ijzeren ladekasten. Jezus volgt hem op de voet terwijl Francis slurpt van zijn dampend kartonnen bekertje met een wit-groen en zwart engeltje erop. ‘Mijn heilige graal’ grinnikt de tuinier.

Tuinman: Waarom moest jij geen koffie? Jezus: Ik heb zo al moeite genoeg om mezelf te blijven, waar jij ook duidelijk problemen mee hebt. Tuinman: Boe hoe hoe, Ik draag het gewicht van de wereld op m’n schouders en ik zwicht. Kijk naar mij, ik, donkere prins van de barmhartigheid, de profeet der profeten! Ik wacht op het einde van de wereld! Jezus: Spot is enkel een teken van jouw onzekerheid, mijn vriend. Tuinman: Zuurpruim. Hoe noem ik je eigenlijk, uwe duistere hoogheid, Jesoea bekt niet lekker. Jezus: Waarom heb jij nou plots interesse? Ben ik nu je vriend? Wou jij deze ochtend niet van mijn gezeik af? Wil jij al dan niet altijd van mijn gezeik af? Tuinman: Ik had een houten kop en geen koffie. Als ik toch niet van je af raak, kan ik je evengoed met een lach tegemoet komen. Jezus: Gisteren klonk je veel minder vrolijk.

(De tuinman zwijgt even, wikt en weegt zijn woorden.)

Tuinman: Gisteren geloofde niemand in mij.

(De tuinman en Jezus lopen even in stilte verder)

Jezus: Mijn vrouw noemde me Krist. Tuinman: Krist? Hah! Hoezo? Wie heb jij ooit zover gekregen om jouw vrouw te worden ?! Jezus: De enige vrouw die ik ooit liefhad.  Tuinman: Wel, had je ooit gedacht, de donkere prins heeft een wederhelft... Jezus: Gehad.

(De tuinman wendt zijn blik tot op een specifieke lade)

Tuinman: Ho! We zijn er.

Francis trekt de lade open en haalt een immense rol tevoorschijn die hij ogenblikkelijk op z’n schouder legt, en stuift naar de grote tafel toe die zich in het midden van de zaal bevindt. Hij rolt de landkaart open en tovert een notitieboekje, ,een passer, liniaal, en wat schrijfgerief uit de grijze anorak die hij aanheeft. De jas smijt hij af en hij ploft neer op de stoel naast zich. Hij verdiept zich in zijn neergepende teksten en mompelt iets onverstaanbaar. Groen grijs en bruin dansen door elkaar, duizenden lijnen, punten, en vlakken wisselen elkaar af om een coherent geheel te maken, De hooiberg in de hooiberg. De ruimte is gevuld met een helder wit licht, haast ondraaglijk helder. Jezus zit aan de tafel tegenover Francis die een ondoordringbare muur van concentratie om zich gebouwd heeft. hij probeert zich aan te passen aan het ritme waarop de fluorescente buizen flikkeren. iedere milliseconde duisternis lijkt een eeuwigheid te duren. Een eeuwigheid aan leegte, een zwart gat. Hij fluistert: ‘Ik heb d’r gehad en verlaten voor wat ik dacht te hebben. En toen, toen heb je me laten stikken, Pa.’

Jezus : Waar hou jij van ?

(de tuinman reageert niet)

Jezus: Hé, Francis, waar hou jij van? Tuinman: Euh, wat? Jezus: Waar hou je van. Tuinman: Ik ben bezig, zie je dat dan niet? Jezus: Er moet toch iets zijn waar je van houdt? Tuinman: Jezus Christus, wil je me helpen, of niet? Jezus: Ja, maar ik vraag je iets, waar hou jij van? Tuinman: Als je me wil helpen, laat je me mijn werk doen. Ik hoef geen existentieel gezeik. Ik moet me concentreren. Jezus: Is er dan niets dat je liefhebt? Is er nooit niets geweest? Tuinman: Zwijg nou toch! Wat kan jou het wat schelen? Wil je die plant of niet? Hé ?! Jezus: Is dit dan alles wat je hebt? Is ditgeen je nu doet, alles? Tuinman: Luister, ik moet dit gewoon doen. Laat me het dan ook doen. We hebben een gemeenschappelijk doel, laat me dat doel bereiken zonder al je wijsheid die je me probeert op te zadelen. Geloof en vertrouwen in ons doel, dat is het enige wat ik nu nodigheb. Jezus: Geloof en vertrouwen. Hou je daar dan van? Tuinman: Ik kan nergens meer van houden, hou nu je kop.

[evermore9-blog]

Leven met angst

Veel mensen leven met angst zonder dat hun direct omgeving dit weet. Zo is dit ook bij mij het geval. Ik heb een angststoornis & ik heb hier al jaren last van. Vandaag heb ik beslist dat het tijd is om dit te delen met de wereld , met vreemden,kennissen,familie & vrienden. Mijn verhaal delen met iedereen die het zou willen lezen. Vaak begrijpen mensen niet wat een angststoornis nu net inhoud , wat het doet met je lichaam en hoe je u voelt.‘waarom ben je bang ? Is toch nergens voor nodig!’ Nee inderdaad , ik besef op dat moment zelf ook dat ik in paniek slaag voor niets maar mijn lichaam neemt het op dat moment over. Ik krijg het plots heel benauwd en ik hoor mezelf denken 'het is oké , doe nu ni flauw , ge kunt het ! ’ Maar ik kan het niet. Mijn lichaam weigert mee te werken en de paniek neemt het over. Mijn ademhaling gaat steeds sneller en sneller. Ik heb het gevoel dat ik aan het stikken ben. Mijn hartslag , ik voel mijn hart tot in mijn keel kloppen. Adem, ik heb adem nodig , mijn hoofd draait , ik heb het gevoel dat ik elk moment in elkaar kan zakken. Mijn hart begint over te slaan , nog meer paniek ! En dan voel ik 2 sterke armen mij vastnemen en hoor ik een stem fluisteren 'sshhtt lieve schat , het is oké. Ik ben bij u , het is niet erg.’ Ik kijk in de mooie groen/blauwe ogen van mijn vriend. En op dat moment word ik terug kalmer. Ik focus mij op hem , op het veilige gevoel die hij me geeft. En stilaan gaat mijn ademhaling terug naar het normale ritme. Nu komt het besef , het besef dat ik weer mezelf niet onder controle heb kunnen houden. Het besef dat ik mijn vriend elke dag de uitdaging geef om met mij & mijn angsten om te gaan. Dan komen de tranen , de tranen die symbool staan voor de onmacht, om te proberen begrijpen waarvan ik nu net bang had. Wat er nu net voor heeft gezorgd waarom ik die paniekaanval kreeg. Vaak weet ik zelf niet waarom , vaak zit ik hier uren of dagen over na te denken zodat ik kan vermijden dat dit nog eens gebeurd. En vermijden dat is nu net het grootste probleem… ik vermijd de dingen & de plaatsen die mij angst bezorgen. Ik vermijd situaties die me stress bezorgen. Mijn grootste angst is ondertussen mijn angststoornis zelf geworden…Ik vecht al jaren tegen mijn angsten , met medicatie & psychologen en andere methodes. Maar nog nooit heb ik geprobeerd om mijn stoornis te aanvaarden en dat is wat ik vanaf nu wel ga doen. Ik accepteer mijn angst, ik wil en ga dit niet meer verstoppen. Elke dag is een uitdaging , een gevecht en ik ben er van overtuigd deze te overwinnen op eigen kracht. Ik doe wat iedereen mij afraad ; ik neem geen medicatie , geen xanax wanneer ik voel dat de stress het wilt overnemen. Enkel een psycholoog gespecialiseerd in angsten. Het is ook dankzij mijn psycholoog die ik nu heb dat ik tot het besef ben gekomen dat dit is wat ik moet doen. Mijn angsten zullen nooit volledig verdwijnen maar ik kan ze wel laten minderen als ik ervoor open sta & ze niet altijd wil onderdrukken. In woorden klinkt het simpel , in werkelijkheid word dit 1 van de moeilijkste uitdagingen die ik in mijn leven al heb gehad.