#anders wordt dat niks

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Er zijn verschillende titels aan de pushmeldingen die door de app worden verzonden toegevoegd in plaats van het eenvoudige (maar effectieve) 'Tumblr'.

Op de zoek- en tagpagina's verschijnt nu een overlay als een bericht een of meer gefilterde tags bevat. Voorheen werden deze berichten met een gefilterde tag niet weergegeven.

We hebben een bericht geplaatst met de hacks waaraan tijdens de Hack Week afgelopen januari is gewerkt. Neem een kijkje (Engelstalig)!

Er zijn nieuwe standaard avatars beschikbaar. Je zult ze binnenkort op nieuw aangemaakte blogs zien verschijnen.

We hebben naar jullie feedback geluisterd en Patio heeft nu een blogkiezer in blogkolommen, waardoor het gemakkelijk is om binnen één kolom tussen je blogs te wisselen.

Zoals we in ons vorige bericht hebben vermeld, is het nieuwe Tumblr TV-ontwerp nu in de Android-app beschikbaar. Ter herinnering, het afspelen in lightbox-modus is verbeterd met de toevoeging van een afspeel/pauzeknop en een aantal andere visuele wijzigingen.

🛠️ Fixes

Bij het delen van een bericht vanaf het web wordt nu een naar beneden wijzend pijltje naast de avatar van je blog weergegeven, waardoor het duidelijker wordt dat je op dit pijltje kunt klikken om het bericht vanaf een van je secundaire blogs te verzenden.

Probleem opgelost waarbij ‘Windows 10 10′ in plaats van ‘Windows 10′ in de lijst met actieve sessies kon worden weergegeven.

Een bug op het web verholpen waardoor de subavatars op groepsblogs onjuist werden weergegeven.

Conflicten in Patio gecorrigeerd die konden ontstaan bij het gebruik van sneltoetsen. Het is nu mogelijk om de pijltjes omhoog/omlaag te gebruiken om binnen een kolom te navigeren en SHIFT + pijltje naar links/rechts om van de ene naar de andere kolom te gaan.

🚧 Nog mee bezig

We hebben niks nieuws te melden.

🌱 Binnenkort

We hebben momenteel geen aankomende introducties te melden.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community.

Wil je Tumblr rechtstreeks met een bijdrage steunen? Bekijk dan de nieuwe Abonneebadge in TumblrMart!

#tumblr update

[fransopdefiets]

21-7 D-day Tromsø-2

Gisterenavond bakte ik een entrecote, die ik met de rest van de glutenvrije tagliatelle en een zak wortels opat. Ik vind mijn appartementje geen succes, op de wasmachine na dan. Het is donker, koud en vochtig en het laminaat staat bol. Er hangen twee televisieschermen, maar er valt niks op te zien, of je moet je eigen laptop met chromecast bij je hebben. Vlak boven de kookplaat hangt een soort rookmelder, die elke keer de pitten uitschakelde als er iets teveel stoom uit de pannen kwam. En tot slot en dan hou ik er over op, boven mij rende een klein kind de hele avond brullend van links naar rechts, terwijl het van alles omsmeet.

Vanmorgen slaap ik uit tot half acht, daarna droog ik de nog vochtige was op het elektrische kacheltje en hang beetje rond tot een uur of elf. Ik kan pas om drie uur het andere hotel in, dus ik besluit naar de hortus botanicus van de universiteit te gaan, waar je ook koffie kunt drinken en wafels eten en om inspiratie op te doen voor mijn eigen tuin! Ik maak fotootjes van alles wat ik leuk vind (en van de naambordjes uiteraard).

Intussen zit Mayke op Schiphol te wachten, met een overstap in Oslo komt ze om 18.10 vanavond aan. Haar vlucht lijkt geen last te hebben van de computerstoring op Schiphol, volgens de website vertrekt ze op tijd.

Dit is ook een goede dag om de ingekomen post weer eens door te nemen. H.K. uit N.S. schreef: Beste Frans, elke dag lees ik je relaas, bewonderend, medelijdend, lachend en "tjesus, moet je nou weer horen B.". A.L. uit L. vroeg wat het hoogtepunt van de reis wordt, het halen van de Noordkaap of de komst van Mayke naar Tromsø. Mijn antwoord was dat ik fietsen met Mayke het belangrijkst vind, als we die Noordkaap niet halen, is het ook OK. H.S. uit Z. heeft geprobeerd op een elektrische fiets zonder versnellingen door de Limburgse heuvels te fietsen, maar dat ging niet echt. Je hebt toch versnellingen nodig. En ze wenst ons veel fietsplezier samen toe. B.W.P. a/b Northstar Innovator leest de verslagen met plezier en constateert dat ik het niet zwaar heb. Wat mij tot de conclusie brengt dat ik mijn ontberingen op deze tocht niet dik genoeg heb aangezet.

Na de hortus hing ik nog wat rond aan de haven, in havens is altijd wat te zien. Vervolgens inchecken in het hotel dat Mayke geboekt had en toen naar de luchthaven. En daarmee begint een hele nieuwe fase in deze trip.

[remidavs]

Bewogen weken…

Weken van vermoeidheid en herstel met tussen de rust door mooie momenten… gelukkig bracht die rust wat moest en kan ik zeggen dat we aan de helft van het eerste deel zitten… yes, al zover! ☺️ en voorlopig ook niks meer van de tumor te voelen 🤞🏻🙏 ik ga ervan uit dat dat zo blijft, maar we blijven voorzichtig he 🙃

Ik ben dankbaar voor de vele steun en hulp die het mogelijk maken om voldoende rust te nemen en de kinderen vakantie geven…

Ondanks de vermoeidheid na de korte ziekenhuisopname, probeerde ik het beste te maken, zeker met het extra weekje rust dat mijn lichaam kreeg. Dat het weekje rust niet overbodig was, merkte ik aan mijn lichaam en de blijvende vermoeidheid. Vandaar dat ik zo blij ben voor de mooie momenten die de voorbije twee weken geschonken zijn door vrienden, familie en in het bijzonder voor alles wat Jan en de kinderen en mijn ouders er extra bij nemen voor me. Extra taken, meer rekening houden met me, begrip voor hoe het loopt…

we vierden Jan zijn verjaardag in het midden van deze twee weken, maar dit was toch wel anders dan de voorbije jaren… dat belooft volgend jaar goed gemaakt te moeten worden 😉

De kinderen mochten tot twee keer toe bij vriendjes gaan spelen en hadden daar een fantastische tijd terwijl ik kon uitrusten.

We gingen naar Bruisend Balegem (tussen mijn rustbeurtjes door) waar de kinderen verwend werden met een prachtige haartooi en waar Remi zijn liefde voor Willy Sommers mocht ontdekken…

Een nicht van me kwam met haar zoontje spelen en nam het entertainment van de kinderen op zich waar ze enorm van genoten…

Ze gingen bij opa en omda zwemmen terwijl mama kon rusten en gingen op wandel en fietstocht om de allergrootste maïs in Reninge te gaan bewonderen… en of die groot was.

Tussen alle nood aan rust is dus ook voldoende tijd voor het leven en nu zeker de vakantie van de kinderen die doorgaat. We blijven gewoon doorgaan en of het nog wel een lastig wordt, natuurlijk. Het is pittig maar dat wil niet zeggen dat het ondanks alles ook geen mooie periode kan zijn…

Ik kreeg nog heerlijke bloemen van mijn collega’s en mocht tijdens de lange therapiedag met immunotherapie en chemotherapie heel wat collega’s verwelkomen en kon genieten van het gezelschap van mijn schoonzus… fijner kind je zo’n dag toch niet wensen… wetende dat zo ook de jongens een dagje samen hadden en dat Ida w er verwend werd met aandacht en heerlijk spelen in de Lieving.

🥰 gezien de omstandigheden kan ik toch alleen maar blij zijn met hoe het loopt en wie we rondom ons hebben…

Altijd een fijn weerzien van vrienden en een warm omringd zijn. Zeeeeeeer veel liefde is wat ik voel en wil uit sturen 😘❤️💕♥️

[salernoah]

Zaterdag | 18-05-2024 | 21°C | Positano | Dag 5

8:25 ‘s Ochtends. Mijn wekker ging vandaag al om 7:00. Valeria en ik gaan vandaag naar Positano met de veerpond, die om 8:40 vertrekt vanuit de haven van Salerno. Ik heb niet heel lang geslapen vannacht, want Italianen eten laat en gaan dus ook laat slapen.

Ik ben gisteren met de groene Vespa netjes thuisgebracht. Ik had om 20:00 afgesproken met de Italiaan bij Bar Rosa, een makkelijke ontmoetingsplek. We zijn als eerst naar een park gegaan, dat iets buiten het centrum lag. Het Italiaanse verkeer is verwarrend en chaotisch. Hier halen scooters auto’s van rechts gewoon in. Alles gaat hier op z’n Italiaans.

We hebben een rondje in het park gelopen. Ondertussen werd ik onderwezen in het Italiaans. De Italiaan had gereserveerd om 21:15 bij een Italiaans restaurant. Hij had me de beste pasta ter wereld beloofd. Op de groene Vespa reden we erheen. Bij binnenkomst had ik al gelijk door dat ik de enige niet-Italiaanse was. Dat is een goed teken, maar ook voelde ik me erg zelfbewust. Alsof ik een indringer was en niet zou mogen afweten van het bestaan van dit restaurant. [Edit om 19:01: Ik kom er nu achter dat ik het restaurant al had opgeslagen in mijn Google Maps. Niks ernstigs dus.]

Helaas weet ik niet meer welk voorgerecht we aten, maar wel weet ik dat het werkelijkwaar verrukkelijk/heerlijk/zalig/délicieux/deliciozo en vegetarisch was. Echt waar, het was onbeschrijfelijk lekker. Daarnaast is het fijn als er voor je besteld wordt en je het zelf niet hakkelend hoeft te doen. Mozzarella met basilicum en plakjes tomaat (hoe heet dat ook alweer?) en daarna nog beiden een portie spaghetti met zeevruchten (ik maakte hier een uitzondering op mijn vegabeleid, want eenmaal in Italië dient men ook een beetje te genieten, nietwaar?) Uiteraard kon ik zo veel eten niet op. Geen idee hoe de Italianen zoveel kunnen eten: een aperitivo, een voorgerecht, een hoofdgerecht, een nagerecht én koffie? En er dan ook nog zó bijlopen?

Na het diner zijn we naar een van de havens van Salerno gereden, bij Piazza della Liberta, en hebben we daar langs de kade gezeten. Vanaf deze haven konden we de rest van de verlichte stad zien. Uiteindelijk ben ik netjes thuis afgezet en naar bed gegaan.

19:30 | Ik eet nu een heel saaie pasta (zelfs voor mijn doen) met tomaat en kikkererwten. Dit omdat ik niks anders in huis heb en omdat ik amenooitniet nu boodschappen ga doen. Niet eens omdat het regent, maar omdat ik best moe ben na onze dag in Positano. Op de terugweg ben ik in de boot in slaap gevallen en nu nog voel ik het schommelen.

Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om zo vroeg weer terug in Salerno te zijn, maar het weer sloeg ineens om. Er was wel enigszins regen voorspeld, maar niet veel. Eenmaal aangekomen in Positano begon het te onweren. Valeria kocht bij de eerste de beste winkel een paraplu voor vijftien piek. Het werd ons toen duidelijk dat Positano zó toeristisch is dat de plaatselijke ondernemers niet schromen om de toeristen uit te buiten (snap ik wel; toeristen zijn vreselijk irritant). Zo bleek later dat – zelfs voor Nederlandse standaard erg duur – je al gauw €30 voor een club sandwich of Cesar salade  betaalt en minimaal €18 voor een pasta. Een glaasje huiswijn is €9 en een glaasje sjampie kost je €30. Let op: ik verzin dit niet. Ik vraag me af hoe de zaken op Capri gaan…

Uiteraard had ik domweg niks te vreten meegenomen, en Valeria alleen een pakje Tucs en een proteïnereep (wisten wij veel!?), dus was ik genoodzaakt ergens pasta te consumeren. Alle restaurants waren duur. Peperduur, alsof je van een gouden bordje at (was echter niet het geval, maar dat terzijde). We bestelden ravioli, die erg smaakvol was. Ondertussen regende het steeds harder en harder en knalde het boven onze hoofden. Stof en dennennaalden (of iets dat daarop leek) waaiden in ons eten. Een hele dag doorbrengen in zulk rotweer? De beslissing was al snel genomen: de eerstvolgende boot terug naar huis proberen te nemen. We hadden immers tickets gekocht voor de terugweg. Zonder enig probleem drongen we ons als verstekelingen met de rest van de natte masse op de boot. In de rij raakten we aan de praat met een groepje Amerikanen uit Alabama met vuilniszakken op hun hoofd en maakten een foto met hen voor ons plakboek.

Nu begon onze ochtend in Positano echter beter dan het verhaal doet vermoeden, want nadat de eerste regenbui voorbij was brak een zuinig zonnetje door. Het was aangenaam genoeg om een zonnebril op te zetten en rond te scharrelen in het overvolle centrum. Kronkelstraatjes met hordes toeristen en schattige boetiekjes met vanallesennogwat. Overal waar men keek kon men citroenen zien. De Amalfikust staat bekend om haar citroenen. Nu weet ik zeker dat ik in een vorig leven een Italiaanse was, want mijn obsessie met citrusvruchten werd hierdoor alleen maar aangewakkerd. Citroenkaarsen, citroenzeepjes, citroensnoepjes, citroen huisparfum, limoncello, schorten met citroenmotief, sieraden met citroenen bedeltjes, bikini’s met citroenen, citroenen bij de groenteboer die groter dan mijn hand waren, keramiek met citroenen. Alles in Positano was geelgekleurd. Alles in Positano was in feite indrukwekkend mooi en beeldschoon, heel pittoresk. Alleen jammer van de vele toeristen die rond krioelden als mieren. Goed voor de economie, dat wel.

Bij een winkeltje kocht ik parfum uit Positano. Bij een ander winkeltje kocht ik een keramieken schaaltje in de vorm van een – je raad het al – citroen. Bij nog een ander winkeltje kocht ik zes prachtige aquarel ansichtkaarten. Als het allemaal niet zo duur was, had ik zowat heel Positano leeggekocht. Gelukkig beschik ik over enige zelfbeheersing, maar voor keramiek heb ik een zwak.

Valeria en ik hebben ook nog wat cultuur gesnoven. In de kerk. De Chiesa di Santa Maria Asunta, niet te missen in het kleine stadje. Toegang was gratis, dat dan weer wel. De kerk had mooie gouden details; vooral de gouden sterren op het plafond vond ik mooi. Verder dacht ik vooral dat het heel vreemd moet zijn voor de bewoners in Positano dat al die toeristen alleen maar de kerk bezoeken om een leuk kiekje te maken voor op Instagram. Wat zouden de mensen uit de achttiende eeuw wel niet van ons denken als ze ons nu zo zouden zien? Nog raarder is het feit dat je een recensie over de kerk op Google Maps kunt achterlaten. Eigenlijk heel raar toch? “De mis was erg saai vandaag, maar de pastoor is wel vriendelijk. Ik sla de volgende mis wel even over. Het is hier wel altijd gezellig met Kerst, maar houd rekening met drukte.” Of zoiets.

De kerk is inderdaad een uitermate geschikte plek voor contemplatie, dacht ik zo.

[autimind]

Autismeweek dag 1, 30 maart

Het beeld van autisme en wat er niet aan klopt

Het beeld dat mensen hebben van ‘een autist’ lijkt vooral op Sheldon Cooper (The Big Bang Theory) en, als ze mijn leeftijd hebben, op Rain Man uit de gelijknamige film. Dit beeld klopt niet.

De echte man op wie Rain Man is gebaseerd heette Kim Peekl en had helemaal geen autisme maar FG-Syndroom. Hij werd 58 jaar. Daar doel ik niet op. Autisme is een spectrum-stoornis. Dat betekent dat we allemaal van elkaar verschillen, een stuk meer dan mensen zonder autisme. Het betekent dus niet dat ‘we allemaal een beetje autistisch zijn’.

Sheldon is vrij duidelijk ‘autistisch gecodeerd’ maar in de serie wordt het nooit duidelijk. Goed, binnen het spectrum komen wel dergelijke jongens voor. Natuurlijk. Vergeet echter de meiden niet. En al die vele anderen die er heel anders uit zien en zich heel anders gedragen. En niet geïnteresseerd zijn in natuurkunde of computers.

Wat is dan het juiste beeld? In de autisme-wereld wordt vaak gezegd dat ‘als je één autist hebt ontmoet dan heb je één autist ontmoet’. Toch zijn er wel algemene kenmerken aan te wijzen. Helaas is dat tot nu toe altijd gedaan door de psychiatrie en daar hebben we de gebruikelijke lijstjes met tekortkomingen aan te danken. Star, overgevoelig, geen wederkerigheid, dingen letterlijk nemen en ga zo maar door. Ik kan zonder probleem elk van die punten ‘omdenken’. Star..? Dat kan ook vasthoudend zijn.

Mensen binnen het autistisch spectrum willen nogal eens weinig oog hebben voor de hiërarchie die wel degelijk bestaat bij Nederlandse bedrijven. “Zou je mee willen gaan naar het spoedoverleg?” Als je dit aan een collega met autisme vraagt, heb je goed kans dat zij ‘nee’ zegt. Dit kun je een gebrek aan sociale vaardigheden noemen maar je had ook duidelijk kunnen zijn.

Mensen hebben de neiging om elkaar letterlijk te nemen als ze elkaar niet begrijpen, bijvoorbeeld als er een stevig cultuurverschil is. Wat dan over blijft is niks anders dan de woorden zelf.. en dan doe je het daarmee. Letterlijk nemen is geen autistisch kenmerk! Het ontstaat omdat mensen een verschillende manier hebben van naar de wereld kijken.

Autisme is in de praktijk vooral een andere manier van met informatie omgaan. Informatie vanuit de zintuigen maar ook gesproken of geschreven informatie en zelfs die uit de eigen gedachten en gevoelens. Dit kan zich op allerlei verschillende manieren uit.

Zonder uitzondering is het zo dat die manier van kijken niet fout is of gehandicapt. Natuurlijk levert het in de praktijk regelmatig ruis op. Dat is niet erg. We hebben allemaal stijlflexibel leren communiceren op het werk. (Anders ben je waarschijnlijk net begonnen. Het komt wel.) Laten we dat dan ook doen. Het is zomaar mogelijk dat een autistische manier van begrijpen beter is of handiger op een bepaald moment.

Ben ik autistisch of heb ik autisme? Ik krijg serieus op m’n vingers getikt door sommige mensen. De meningen hierover kunnen soms best scherp zijn. Ik geef trainingen en workshops aan sociale werkers en beleidsmakers en dan ga ik hier wat dieper op in. Voor nu zou ik zeggen: als je respectloos over mij spreekt dan heb ik niks aan de ‘juiste’ terminologie.

Heb je een collega die open is over autisme? Wil je belangstelling tonen? Vraag dan eens wat autisme betekent voor hem/haar/hen. Luister. Vraag door. Is er iets concreets waarmee jij je collega zou kunnen steunen?

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[280507]

Ik wil niet ergens zijn. Behalve hier, misschien. Waar de eenzaamheid me zonder moeite weet te bevatten. Waar de nacht me niet per se kapot wil. Waar de herinneringen voor vergetelheid zorgen. Zoals gewoonlijk zal ik er niks mee inzitten om de sleur niet te doorbreken. Ik ben gespecialiseerd in het zittend gebrek aan beweging. Ik heb gedachten als: "Kandelaars, je kunt niet met hen leven maar ook niet zonder hen.", "Een blinde vlo heeft de hond niet voor het uitkiezen" en "Alleen zijn is het lot van de vele personen in mij." Als je met gedachten niks opschiet moet je niet bang voor ze zijn. De schaduw van de liefde is met geen licht te vangen. Tenzij je het licht eerst uit de duisternis snijdt. De vorm is belangrijker dan de inhoud, op voorwaarde dat je in staat bent ze met elkaar te verwarren. Met z'n tweeën liep ik over de kasseien van mijn eigen stad, en zonder iemand naast mij belandde ik in een steenloze andere stad, die louter bestond uit het drijfzand in m'n kop. Het verlies is groot, het verdriet is groter, het pijnlijke verlangen naar onverschilligheid is het grootst van al. Ik wil niet voor mezelf leven, ik wil voor een ander leven en daarmee maak ik de ander dood. Met een sms of een mail of een kort telefoongesprek maak ik die ander weer levend, maar zoals vroeger wordt het nooit meer. De weg naar m'n huis wordt steeds moeizamer gevonden terwijl ik toch uit mijn raam hang en schreeuw "Hier moet je zijn! Hier!" M'n stem wordt natuurlijk niet gehoord. Dat is typisch voor een stem die aaneen is geregen met gefluister, onbegrijpelijke kreten en adem die vergeefs naar woorden zoekt. Wil ik terug in de tijd? Dat zou kunnen maar het verleden wil niet meewerken.

- H. Brusselmans

[keesdp]

Walvisjes kijken

In de folder staat dat het whale watching het best vanuit Husavik gedaan kan worden. Hier heb je de meeste keus als het om boten en prijzen gaat. Wij gaan voor de Andvanti, die in de folder staat met allemaal blije mensen aan boord die hetzelfde gekleed zijn. Een gefotoshopte uit het water springende walvis op de voorgrond. Het is een eikenhouten schip dat elektrisch wordt aangedreven. Dat lijkt ons het beste om de walvissen te besluipen. Je kan ook op een RIB, een Rubber Inflateble Boat met enorme buitenboord motoren, maar dat lijkt ons toch wat te koud. Dan zit je achter elkaar op een soort zadel en kan je je vasthouden aan een beugel voor je. Hoe moet je dan foto's maken heh?

We komen in Husavik aan en rijden direct door naar de haven. Wonder boven wonder vinden we daar een parkeerplekje, want er is een festival gaande in de haven met kermis en al. We zien de Andvanti werkeloos naast een kapot houten zeilschip liggen, terwijl andere boten en RIBs af en aan varen met in oliepakken gestoken walvis verwachters.

We gaan op zoek naar de kaartjesverkopers. Na een aanwijzing van een man die met 20 oliepakken op zijn rug van een boot komt, vinden we de receptie van de whale watching boven aan een stenen trap.

Bij de balie vraag ik of we kaartjes kunnen kopen voor de Andvanti. Today? vraagt ze. Ik vermoed dat ze me zo gaat uitlachen en ik zeg if possible. How many? vraagt ze. Two, zeg ik en heb het gevoel dat ze gaat zeggen kom morgen maar terug. Ze kijkt lang in haar computer en ik kan aan haar gezicht niet aflezen of ze haar best doet voor ons. 17:00 hours zegt ze plots. We moeten 20 minuten daarvoor bij de kleedruimte zijn beneden om een oliepak aan te trekken. Yvonne vraagt of we korting krijgen omdat we oud zijn. Oke, zegt ze, ik zal er 5% afhalen. Veel is het niet, maar het gaat om het idee.

Om half 5 gaan we richting kleedruimte, tussen de foodtrucks en terrasjes door. De kermis maakt een enorm lawaai. Grote boxen produceren zo'n 120 dB. Een podium wordt opgebouwd voor de live muziek vanavond.

In de kleedruimte is het druk met passende mensen. We krijgen een oliepak aangemeten. die je niet aankrijgt als je je schoenen nog aan hebt. Het is geen ski- of motorpak. Daar komen de meeste mensen pas achter als ze op een been staan te hinkelen.

Met de pakken aan begeven wij ons ongemakkelijk bewegend naar de boot. We gaan meteen naar het bovendek, omdat we vermoeden dat we van daar uit, het beste zicht hebben op die grote zeezoogdieren. Het weer is vandaag best goed voor IJslandse begrippen. Het is droog, weinig wind en net boven de 10 graden. De zee ziet er kalm uit. We passeren wat cruiseschepen en kiezen het ruime sop. Omdat we boven staan, neemt de deinig grote vormen aan als we de Atlantische Oceaan opvaren. Toch wordt er niemand zeeziek. Als je maar naar de horizon blijft kijken, en net als ik een paar biertjes op hebt, kan je niks gebeuren.

We zien de papagaaiduikers om ons heen over het water scheren. Hun vleugels kunen wel 300 keer per minuut heen en weer gaan, zodat je de vleugels bijna niet ziet. Soms zie je ze duiken, of gewoon op het water drijven.

Na 45 minuten varen neemt een jongedame het woord. Zij is onze gids en gaat ons alles vertellen over de walvissen die hier leven, maar eerst wat veiligheid instrukties voor als het mis gaat met dit volgepakte onstabiele bootje.

We turen allemaal naar de horizon om als eerste een walvis te zien spuiten. Ze spuiten wel 5 meter hoog, dus kan je ze van ver zien. De gids ziet ze natuurlijk als eerste met haar getrainde oog. Ze ziet ook meteen dat het een bultrug is. Ik zet mijn camera op sport, zodat ik vele shots achter elkaar kan maken.

Of de duvel er mee speelt, verschijnen bijna alle walvissen aan bakboord en ik sta aan stuurboord. Toch kan ik er wel een paar vastleggen, omdat de boot door de naar links verplaatsende mensen sterk overhelt, kijk ik over ze heen.

Het is adembenemend om deze 16 meter lange beesten te zien happen naar de griel en dan weer onder duikt. Als je de rug ziet krommen en daarna de staart boven water komt duikt hij of zij naar beneden om een tijdje weg te blijven.

We hebben geluk dat er twee bultruggen in onze buurt blijven om te eten. De gids raakt er ook opgewonden van, want ze zijn meestal alleen. We hebben niet zoveel geluk als de mensen die ze vanmorgen had. Toen sprongen er drie boven water. De gids weet niet waarom ze het doen, maar als er een het doet volgen er meer. Ze weet er veel van en studeerd na de zomer af op orca's.

Op de terugweg naar de haven krijgen we warme chocoladewater en kaneelbroodjes. Ze smaken goed na zo'n 3 uur op zee.

Als we de haven binnenlopen spelen ze op het podium Dancing Queen van Abba. Zo vals heb ik het nog nooit gehoord.

[paardkipkoe]

Even over klimaat zeuren

Is het nou zo moeilijk? De wereld is gewend aan 280 parts per million CO2 in de atmosfeer. Dat getal is sinds 1800 aan het stijgen. Daardoor warmt de wereld op. Dat is een natuurwet.

Hoe snel die opwarming precies gaat, daar is nog geen natuurwet voor. Het gaat niet overal op aarde ook even snel. In maart was ik in Tromsø, boven de poolcirkel, waar het veel harder gaat: 5 graden warmer, terwijl de gemiddelde stijging 1,5 is.

Je zou zeggen dat iedereen moet kunnen narekenen dat het in ieder geval niet kouder gaat worden als we doorgaan met CO2 te stoken.

En warm is niet goed. De Sahara is bezig de Middellandse Zee over te steken. Waar we mensen uit Afrika die daarvoor op de vlucht gaan nog op niet al te vriendelijke wijze buiten fort Europe weten te houden - terwijl wij de temperatuur omhoog jagen, niet zij - wordt dat alweer een stukje lastiger als EU-genoten ook wat verder naar het noorden willen. Hoewel vrij verkeer van mensen niet betekent dat je in ieder EU-land kan gaan wonen zonder middelen van bestaan. Gedoe. Er komen ongezellige tijden aan. Nou is het leven in grote delen van de wereld al ongezellig en daar weten we ons aardig voor af te sluiten.

Waar ik naartoe wil is dat we hier niet doen wat er moet gebeuren. Van minder CO2 uitstoten gaat de temperatuur niet omlaag. Misschien gaat hij wat minder snel omhoog dan we allemaal vrezen, maar we zitten nu al aardig in de problemen. Ga maar even peilen hoeveel water er in het Gardameer staat.

En het kan best zijn dat ze in Italië nu net een heel slecht jaar hebben (net als vorig jaar), maar de trend is wel duidelijk.

En nu?

Ik ken mensen in de klimaatbeweging die het gebrek aan actie wijten aan domheid. Alsof mensen de som niet snappen die ik hierboven maak.

Dat lijkt me bezijden de waarheid. 75% van de mensen maakt zich hier zorgen over het klimaat. Wat dat precies betekent, weet ik ook niet, maar het lijkt erop dat ze de som wel snappen.

Het vervelende is alleen dat die mensen niks doen, of te weinig. Ik ben echt verbaasd als ik een keer met de auto naar mijn werk ga, de snelwegen staan gewoon helemaal vol. En ik als zie hoeveel kolen (niet de schoonste energie) er drie keer in de week naar Tata gaan, word ik ook niet vrolijk.

Het is me ook wel duidelijk dat de wereld er niet beter van wordt als ik niet meer in de auto stap, met die tien- of honderdduizend andere mensen die die keus ook hebben, of maken. Dus ik geniet er nog maar even van.

Intussen vraag ik me wel af waarom mensen niet aan preventie doen. Dit is gewoon een kwestie van preventie. Ik schrok me echt rot toen ik Martin Sommer in de Volkskrant schreef dat klimaatbeleid (net als stikstofbeleid) wel haalbaar en betaalbaar moest zijn. Voor een linkse journalist vind ik dat toch tamelijk achterlijk. Het klinkt net als de brandweer afschaffen, of de ziekenhuiszorg, omdat hij toch wel een beetje duur wordt.

Zit hier blinde paniek achter, angst om dingen te verliezen (lees Kahneman, angst voor verlies is een sterke drijfveer dan de hoop op winst) of gebrek aan voorstellingsvermogen?

Ik denk dat het laatste wel een rol speelt, in ieder geval bij mij. Ik weet dat de PPM's de verkeerde kant op gaan, maar ik kan me er toch moeilijk bij neer leggen dat allerlei dingen waar ik aan gewend ben, en die ik soms ook fijn vind, niet meer kunnen: vliegen, autorijden, spullen kopen, kaas eten. Wat ik daarvoor terug ga krijgen weet ik niet precies, maar ik geloof niet dat het me aanspreekt.

Het idee dat dingen die we al jaren doen (veel te veel mest uitrijden, veel te veel pesticiden, pardon, gewasbeschermingsmiddelen, spuiten) eigenlijk helemaal niet kunnen vind ik lastig.

Net zoals ik het lastig vind dat Europa rijk is om dat andere delen van de wereld arm zijn, en wij in staat zijn dat zo te houden. Ik ga hier geen zelfbeschuldigingssessie starten over het kolonialisme, want ik ben er zeker van dat iedereen die de kans krijgt andere mensen uitbuit, zeker als je die niet dagelijks ziet, of alleen op tv. Maar er zijn natuurlijk wel een paar dingen scheef.

Gaan we daar iets aan doen of laten we het erop aankomen? Meestal gebeurt het laatste. Er waren destijds weinig mensen die de Tweede Wereldoorlog niet hebben zien aankomen, maar weten is nog geen doen. En wat wel is geprobeerd, appeasement, hielp niet.

Bedoel ik nou dat we (geen idee wie dat zijn) pas in staat zijn iets te doen als het 10 mei 1940 is?

[wicklowaway]

Alles hebben (huis werk vriend auto leven alles) en u toch niet goed voelen - pas op: ik ben werkelijk enorm dankbaar en blij met alles wat ik heb. Enkel niet met mezelf

Frustrerend

Zeker als het van de omgeving verwacht wordt - dat uw leven een ideaalplaatje is van velen - maar is dat wel wat ik wil

Doe niet stom of idioot

Heb niks te klagen

Negeer je gevoel

Zo gemakkelijk beïnvloedbaar, had ik wel zelf gekozen? Hoe weet ik dat? Goede keuze gemaakt? Weet het niet

Soms willen dat er iets ergs zou gebeuren, dan pas ben ik zeker dat er reden is tot klagen. Dat het mag en geloofbaar is, dat het logisch is. Nu is't maar zever

Maar het is fucking vermoeiend om een strijd met jezelf aan te gaan elke dag, om te leven met de gemeenste versie van jezelf (mijn ambetanterik), om jezelf niets te willen gunnen, om te denken dat je niets mag verdienen omdat je denkt dat 't in je schoot geworpen is, om niet te weten wat je wil en er zo hard naar op zoek bent, om je gelukkig te moéten voelen want je hebt alles, heel erg enorm verschrikkelijk veel doen alsof alles oké is want anderen hebben het erger en jij hebt alles, alles verdringen en veel eten, eetbuien, verschrikkelijk, schuldig voelen, boos worden, verdriet en angst, lelijke striemen, eigen schuld, niet klagen, alles is oké, doe normaal, je hebt geen reden, ja maar toch wel want ik voel dingen, neenee eet maar veel dan gaat het even weg dat is goed en zou ik dan misschien daarna niets meer eten of eens proberen overgeven? Dan ben je beter want dat werkt bij velen om snel af te vallen ah maar neen da's (ook) een eetstoornis en niet gezond dus dan maar veel klagen en niets doen want je weet niet wat er is en wat je wil en waar te beginnen en wat te doen want je denkt vooral aan wat de ander denkt dat jij moet doen en wat die ander wil (horen). Enorm alleen voelen in een wereld met veel anderen, tussen gelach van je vrienden en vriendinnen, gevoel dat mensen je vermijden want je hebt alles en zij niet. Denken dat mensen het jou verwijten. Denken en voelen - wat is wat? Wat is zeker, wat is echt? Wat jij denkt dat een ander denkt is geen waarheid - voor mij wel

Het is vermoeiend en niet gezond

Maar alles

Is

Ok

Ik heb alles, toch?

(En dit neerschrijven en afvragen of ik dit niet verzin/overdrijf)

[veselinasboekenkast]

Deel 2- Hoofdstukken 17-20 van De avond is ongemak

Hoofdstuk 17

In het vorig hoofdstuk zijn we te weten gekomen dat Jas een nieuw bed heeft gekregen. Op dit moment waren Jas en haar zus een ritueel aan het voorbereiden om haar bed te verwelkomen omdat het hier zijn eerste nacht wordt. Ze noemt dit een inwijding. Ze zegt ook 'wie hier komt te wonen, moet voelen hoe het is om bijna te stikken, net als Matthies, om bijna dood te gaan'. Dit verwijst weer naar de dood van haar broer en dat ze hem niet wilt vergeten. Niemand kan zomaar binnen komen zonder Matthies ook te groeten. Dat is hoe ik denk dat Jas zich op dit moment voelt. Jas vertelt ook dat ze niet weet hoe haar ouders ontmoet hadden, ze vertellen blijkbaar niks over hun jeugd en hun eerste ontmoetingen. De veearts is de laatste tijd ook zeer vaak aanwezig, dat is omdat ze koeien de veepest gekregen hebben. Dus de vader mag hun melk en vlees niet meer verkopen omdat die niet gezond zijn. Hij moet daarom ook van de staat al zijn koeien doden, wat natuurlijk zeer spijtig. Jas vertelt ons dat haar vader al 3 generaties boer zijn en dat dit misschien het einde kan zijn van hun boeren leven.

Hoodstuk 18

De volgende ochtend is de sfeer niet zo vrolijk thuis. Iedereen weet dat de koenen er niet meer zijn en dat de vader niet helemaal zichzelf is. Jas zegt ook: 'dit is misschien wel de laatste berg met koeienstront die ik voorlopig ga zien.' Daarnaast merkt ze ook op dat meer dan de helft van de stallen helemaal leeg staan. De veearts is er ook en zorgt ervoor dat de koeien in slaap worden gezet. Jas kan dit niet meer aanzien dus vlucht ze effe naar de konijnenschuur, waar ze veilig is van alle ziektes. Dan komt de veearts binnen, ze heeft meest waarschijnlijk Jas zien weggaan. Jas vroeg aan haar waarom de koeien eigenlijk dood moeten gaan. Ze zei dat het vlees en melk besmettelijk zijn voor het mens en dat haar vader het niet meer mag verkopen. Ze praten nog over andere dingen. En dat vraagt de veearts plotseling: 'Mis je je broer', Jas was blij maar ook verbaasd dat ze het haar gevraagd heeft. Misschien is dit wel de eerste keer dat iemand dat ooit aan Jas heeft gevraagd. Jas antwoordde ja dat ze hem zeer hard mist.

Hoofdstuk 19

De hele familie zit aan tafel. Het is stil en niemand zegt iets wat al zeer normaal is sinds de dood van Matthies. De veearts zit er ook bij. Ze praten over waarom zij de schuldige zijn en wat ze mis hebben gedaan. Van de vader moeten alle kinderen nu naar boven, ik weet niet waarom.

Hoofdstuk 20

Dit is het laatste hoofdstuk van deel 2. Het eindigd niet zo blij. Op dit moment worden de laatste koeien gedood en is eigenlijk iedereen zeer triest. Obbe protesteert zelf en zet een jong kalfje ondersteboven aan het erf en roept: 'MOORDENAARS!' tegen de mensen. Jas vertelt ook over Beatrix, dat was haar lievenigs koe. Ze was blijkbaar zeer aardig en van nobel.

Dit was deel 2 voor nu. Er is veel gebeurd, maar het was allemaal zeer interessant om te lezen.

Veselina☺︎

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Op het web is de link 'Blog weergeven' aan de rechterkant van het scherm boven aan het menu met bloginstellingen toegevoegd. Gebruik deze link om te zien hoe de blog aan andere gebruikers wordt weergegeven.

Sneltoetsen kunnen vanaf nu ook in Patio worden gebruikt. Gebruik de pijltjestoetsen om tussen kolommen te navigeren.

Naar aanleiding van jullie feedback over de Patio-functie hebben we de standaardsorteervolgorde van de Tag- en Zoek-kolommen gewijzigd. De meest recente resultaten worden nu weergegeven in plaats van de populairste. Je kunt deze instelling nog steeds wijzigen door naar het ●●●-menu in de rechterbovenhoek van een Tag/Zoekkolom te gaan en vervolgens de optie Instellingen te selecteren.

🛠️ Fixes

Op het web heeft het ●●●-menu voor het bekijken van het ‘bovenliggende’ bericht van een reblog nu een meer voor zich sprekende naam. Als het bovenliggende bericht een ander reblogbericht is, heet de optie ‘Vorig reblogbericht weergeven’. Als het bovenliggende bericht het originele bericht is, heet het nu ‘Oorspronkelijk bericht weergeven’.

In de Android-app wordt bij berichten in de wachtrij nu de volledige tijdstempel weergegeven.

In de iOS-app hebben we een bug verholpen waardoor je bij het openen van een melding over de ontvangst van een cadeau een foutief scherm te zien kreeg.

Tumblr was korte tijd niet op het web beschikbaar, maar dat is ondertussen opgelost.

Op vrijdag 2 februari konden sommige gebruikers hun video's niet uploaden. Het probleem is op dezelfde dag opgelost.

Op het web is de informatie die in het gedeelte ‘Actieve sessies’ van de Accountinstellingen wordt weergegeven nu nauwkeuriger.

Het aantal ongelezen vragen/bijdragen dat in de Inbox wordt weergegeven is nu voor de meeste gebruikers gecorrigeerd.

🚧 Nog mee bezig

We hebben niks nieuws te melden.

🌱 Binnenkort

Tumblr TV is vernieuwd voor Android. De navigatiebalk staat nu onder in het scherm en de tekst van de leescursor is niet langer aan de positie van het zoekvak gekoppeld. Daarnaast zijn er nieuwe verschijn-/verdwijn-animaties aan bepaalde elementen van de interface toegevoegd. Het nieuwe ontwerp zal met de volgende versie-update worden uitgerold.

1 april is alweer in aantocht.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community.

Wil je Tumblr rechtstreeks met een bijdrage steunen? Bekijk dan de nieuwe Abonneebadge in TumblrMart!

[fransopdefiets]

15-7 Stokmarknes

Gisterenavond raakte ik in het keukentje aan de praat met een Franse hoogleraar bedrijfskunde. Die was na zijn burn-out 5 jaar geleden gaan fietsen. Hij had een heel simpele aanpak, je kiest een windrichting en fietst zo ver mogelijk. Bijgevolg was hij al via Mongolië naar Australië gefietst, had hij de Verenigde Staten doorkruist (en ontdekt dat de winters daar bitterkoud kunnen zijn), was hij nu op weg naar de Noordkaap en daarna wordt zijn bestemming Johannesburg. Op mijn vraag waar hij van leeft, vertelde hij over Woofing, een website die overal werkplekken aanbiedt op ecologische boerderijen tegen kost en inwoning. Verder heeft hij genoeg spaargeld totdat zijn pensioen ingaat (en dat is in Frankrijk 5 jaar eerder dan bij ons). O ja, wat at ik? Risotto met paddestoelen uit de zak, niet van Adventurefood, maar van Firepot. Die zijn twee keer zo duur, maar echt veel lekkerder!

Vanmorgen lig ik om half zeven al te stoven in de felle zon, dus er zit niks anders op dan op te staan. Zodoende ben ik een uur te vroeg voor de ferry, maar de ferry is ook een uur eerder dan de dienstregeling beweert, dus ik kon zo aan boord stappen. Er is geen koffie op de pont, maar aan de overkant ligt het stadje Melbu en daar hebben ze een bakker met koffie en kaneelstange en terras.

Ik zit al een beetje te plannen op het traject Gryllefjord - Tromsø. Ik neem donderdag de eerste ferry van Andenes naar Gryllefjord, die komt aan circa half elf aan en dan is het nog 74 kilometer naar de camping met een klim naar 300 meter hoogte over 4 km. Dat wordt dan een heel lange dag. Opknippen kan, maar dan ben je minimaal 150 euro voor een nachtje hotel kwijt. Er is één hotel met 3 kampeerplekken. Die moet je wel tevoren reserveren, dus ik dien meteen maar een verzoekje via de email in.

Na Melbu kan ik kiezen links- of rechtsom het eiland naar Stokmarknes. Ik kies voor rechtsom en word beloond met een bijzondere houten zeskantige kerk in Hadsel. Binnen hangt een bijzonder schilderij van een rijke en een arme man die bidden. Met rode lijntjes tussen hun hoofd en het landschap wordt duidelijk gemaakt waarvoor ze bidden. Het hoofd van de rijke man is met een aantal lijntjes verbonden met burchten, legers; schepen en andere materiële zaken, het hoofd van de arme man is rechtstreeks verbonden met de Hebreeuwse letters voor JHWH in de hemel.

Als ik weer buiten kom, zie ik bordjes in het gras met de tekst koffie en wafels, die wijzen naar een bijgebouwtje. Binnen zitten twee bejaarde dames sokken te breien en ik begroet ze met Goodmorning! Coffee and waffles! En ja hoor, het wafelijzer gaat aan, het beslag staat al klaar. We raken een beetje aan de praat en de dames zijn zussen, Karin en Ut. Ik zet ze op de foto, daar hebben ze groot plezier in.

Dan is het nog een minuut of twintig naar de camping. Er is niemand, maar er is wel een bord met sleutels van vacante hutten. Die zijn niet veel duurder dan een tentplaats, dus ik pak een sleutel en installeer me. Na een wasje kom ik de Franse hoogleraar weer tegen, die had een ferry later en ging linksom en werd beloond met prachtige uitzichten.

In de middag bezoek ik het Hurtigrute museum, over de geschiedenis van deze kustverbinding in het noordelijke deel van het land. Er staat een compleet passagiersschip uit 1955 overdekt op het droge waar je doorheen kunt lopen. In een aparte ruimte staat het salongedeelte van een vooroorlogse voorganger, de s.s. Finnmarken. Dat schip is vlak na de oorlog voor de sloop aan Nederland verkocht, de sloper sneed de sectie met de salons eruit en verkocht die aan een manege in Beekbergen, waar dat deel jaren lang als overnachtingsaccommodatie heeft dienst gedaan. Een aantal jaren geleden hebben de Noren die sectie weer teruggekocht en in het museum gezet.

Gefietste afstand: 49,5 km

Gefietste tijd: 4 uur

Lengte van de straal van de cirkel die de Noordkaap als middelpunt heeft: 494,3 km!!! Onder de 500!!!

[remidavs]

On met la papate

Oftewel opstaan na een wakkere nacht…

Ida komt tot rust bij ´go Belfius’ 😳 en Remi maakt het nog beter door extra gitaarmuziek toe te voegen en een heus orkest… rust zal voor deze namiddag zijn als Remi bij een vriendje mag spelen en ik wat ga slapen.

Gelijkaardig aan vorige week, een beetje vanalles last maar niks onmogelijk. Ze vertelden me dat dit is wat ik mag verwachten de komende maanden en dat normaal enkel de vermoeidheid zal erger worden.

Ze doen ook enorm hun best om de klachten die er zijn aan te pakken. Ik kreeg een schema om movicol te nemen, speciale zalf voor mijn gezicht en nog een heleboel tips en backups voor als een of ander minder zou gaan.

Maar het blijft vooral zelf doseren en een evenwicht zoeken. Maar als ik het zo voel, worden de eerste twee dagen vooral bekomen van de onrust door de cortisone en alle gif in mijn lijf. Maar daar kan ik mee leven als ik telkens nog een grote halve week heb die echt wel ok is om dingen te kunnen doen…

Augustus wordt een maandje van zoeken naar rust in het weekend, ondersteuning tijdens de eerste dagen van de week en dan nog een paar dagen leuke dingen doen… 😊

Geniet van het weer, dat proberen we ook.

[brievenuitinnsbruck]

Outdoor athletes and Tesson

Opnieuw wat schrijfsels die steeds vertrekken van artikels die ik afgelopen maanden las.

Outside online gaf het woord aan deze ski-vedette (Collison). In plaats van het klassieke verhaal van happy-go-lucky en dagen vol met powder, gaat het over een top-atlete die begint te struggelen naar het einde van haar carrière. Hoe dat zij omgaat met haar twijfels, is zeer herkenbaar en charmerend. En toch wordt het niet over-geromantiseerd.

“She’s carried the lessons she learned from Hawks with her. He’d say that we only have control over two things in life: attitude and effort. In his death, she started to be more open to what she calls the mystery of life, and began thinking more about how she wanted to live hers.”

Het blijven natuurlijk Amerikanen: “Sometimes things break us. Sometimes we break open. Sometimes we break down. Sometimes we break free,” she began, the words flowing easily. “I feel stuck. How do I get free? I don’t trust myself, I’m scared. Do you see yourself in me?”

Collinson posed a question to the viewer: “Is there a skin that you’re aching to shed, and are you afraid to let go of something? Is there something that you’re longing to move toward but don’t know where to start? And if so, I really get it. And I’m in your corner, for whenever you’re ready to take the leap. You’ll know.”

Onderstaand citaat komt van een schrijfster, die beschrijft hoe haar verhuis naar natuur/dorp/stilte niet bracht wat ze ervan had verwacht:

“Ik was niet klaar voor dat soort verstilling en stabiliteit. Ik vreesde dat mijn ervaring van het leven te verschillend zou worden van die van andere mensen. Het is belangrijk voor mij om in een algemene realiteit te blijven.”

Het volgende citaat is van Whitman. Ik ben opnieuw vergeten waar ik het tegenkwam. Maar het raakte waarschijnlijk een snaar omdat het beschrijft hoe dat het de natuur is die ons steeds opnieuw exact geeft wat we nodig hebben. Hoe ouder we worden, hoe meer iedereen dit begint in te zien. Maar zoals het citaat van hierboven: niet te vroeg, niet te ver en niet te isolated.

“The trick is, I find, to tone your wants and tastes low down enough, and make much of negatives, and of mere daylight and the skies.

After you have exhausted what there is in business, politics, conviviality, love, and so on — have found that none of these finally satisfy, or permanently wear — what remains? Nature remains; to bring out from their torpid recesses, the affinities of a man or woman with the open air, the trees, fields, the changes of seasons — the sun by day and the stars of heaven by night.”

Conny Aerts (astrofysicus), die recent geïnterviewd werd in een Belgische krant (naar aanleiding van het winnen van een grote prijs, zei het volgende:

“Blije mensen werken niet.”

Meest beluisterde podcast van 2022: Touché.

Niet door de gasten, wel door de fantastische interviewster.

Siska Schoeters, hoe ver haar wereld ook is van die van mij, gaf 3 principes/uitspraken, die we vaak genoeg tegen ons eigen zouden moeten herhalen.

“Niks hangt af van vandaag. Vandaag hoefde dat niet te beslissen. Sommige dingen wijzen zichzelf uit. Op nen dag vallen de zaken wel zoals ze moeten.”

“LaLaLaLA”

“Een verhaal heeft twee kanten.”

In interview met Elisabeth Lucie Baeten:

“Wat hebt u geleerd van het leven? Dat ik niet mijn gedachten ben en dat alles in golven komt.”

Het lezen van “La panthère des neiges” is een relevatie. Het wordt waarschijnlijk m’n laatste boek van 2022 maar daarmee direct het beste en eentje dat staat voor “de cirkel die rond is”. Wat begon met een betovering door de film en muziek, in een kleine cinema in Innsbruck, werd dan een heerlijke laveren, leren en aanduiden over het verloop van weken en maanden. Hieronder enkele passages die mij bijblijven.

L‘imprévu ne venant jamais à soi, il faut le traquer partout. Le mouvement féconde l‘inspiration. L‘ennui court moins vite qu‘un homme pressé.

Soit ces aplatissements géographiques reflétaient mon état d’âme. Etant neurasthénique, il me fallait des steppes. Peut-être y aurait-il eu là une théorie géo-psychologique à bâtir. Les hommes accorderaient leur goût géographique à leurs humeurs.

Les esprits légers aimeraient les prés fleuris, Les coeurs aventureux les falaises de marbre, Les âmes noires les sous-bois de la Brenne, Les êtres plus épais les socles granitiques.

Chez les bêtes, on voisine, on se supporte, mais on ne copine pas. Ne pas tout mélanger: bonne solution pour la vie en groupe.

[autimind]

Je bent niet stuk.

Als eerste bericht op mijn inmiddels Nederlandstalige tumblr plaats ik een kopie van een ouder stukje dat ik ooit schreef op LinkedIn. Het is inmiddels een heel eigen leven gaan leiden en is herplaatst door een zorgorganisatie en wordt gebruikt bij psycho-educatie en trainingen. (Ja, ik ben trots.)

Tijdens de komende Autisme Week zal ik elke dag plaatsen.

Autismediagnose? Je bent niet stuk!  

Wat mij het meeste opvalt aan nieuwe deelnemers aan mijn gespreksgroep voor volwassenen met autisme, is dat ze vaak zo vol wrok en verdriet zitten. Vaak genoeg hebben ze een gloeiende hekel gekregen aan psychiaters. Bijna altijd komt dat voort uit de boodschap die ze gekregen hebben bij hun diagnose: Autisme Spectrum Stoornis. Dat impliceert: u bent stuk, u bent kapot.

Vaak genoeg wordt die boodschap herhaald door latere hulpverleners. Methodes als Geef me de 5 en Ik ben Speciaal – ook in de nieuwere versie – geven allemaal keurig lijstjes met ‘kenmerken’ van autisme en presenteren die als een lijst van wat er allemaal mis met je is. Door alleen maar te spreken in termen van stoornis en gebrek – en de rest van de maatschappij zonder verdere toelichting als normaal te beschouwen – pathologiseren ze de ervaring van de cliënt. Als je het stempel autisme krijgt dan krijg je maar al te vaak het idee dat je belevingswereld inherent ziek is.

In de handen van een kundige hulpverlener kan er overigens heel veel goeds worden bereikt met genoemde en andere methodes. Ik ken er minimaal één die echt z’n cliënten verder helpt. Helaas wordt er in de opleidingen niet of nauwelijks aandacht besteedt aan een andere, betere, gezonde manier van kijken.

Autisme is een neuro-motorische verandering, stoornis zo je wilt, die een sociale handicap oplevert. Waarom ontstaat die handicap? Doordat de maatschappij geen afwijking accepteert in sociaal gedrag, iemand die net wat anders is onverbiddelijk afwijst. En dan wordt ons verweten dat we ‘star’ zijn?

Star gedrag? Ik noem het in de meeste gevallen rechtlijnig.

Dingen letterlijk nemen? En waarom niet? Hou je dan ook aan je woord.

Ziet niet of moeilijk grote verbanden? Dat kan maar die verbanden zijn lang niet altijd juist en iemand die de details kan zien is goud waard.

Waar vind je nog werknemers die zich volautomatisch diep verdiepen in hun werk, binnen de kortste keren alles weten van hun onderwerp en niet stoppen als het gaat om de klus geklaard krijgen? Akkoord, ‘sociaal onhandig’ zal vast een terecht label zijn maar zoals ik ernaar kijk wordt er voor hem/haar/hen domweg geen ruimte gemaakt bij de koffie-hoek.

Ik heb niks hoeven doen om autistisch te zijn, maar ik schaam me niet. Mijn manier van kijken naar het leven is een valide manier, een variant die er ook mag zijn. Mijn ervaringswereld is niet minder geldig en in sommige gevallen zelfs meer geldig. In andere gevallen weer niet.

Daarom wil ik mijn nek uitsteken hier. Voor al die anderen, speciaal voor die mensen met  neurodiversiteit en auti-mensen die net hun diagnose gekregen hebben. Tegen hen zou ik heel graag even kort en zachtjes maar toch duidelijk willen zeggen…

Je bent niet stuk.

Je bent gewoon okay zoals je nu bent.

Je bent welkom en mag er zijn.

Je bent niet stuk. Je hoeft niet non-autistisch te worden. Dat lukt toch niet. Wat je moet doen is de beste autist worden die je maar kan zijn.

Je bent niet stuk.

Tegen alle overige mensen zou ik willen zeggen: autistische (en andere neurodivergente) mensen hebben een stem, ook als ze die niet hoorbaar kunnen gebruiken. Zonder uitzondering. Wil je helpen en een bondgenoot zijn of heb je gewoon even wat sympathie… luister. Luister naar mensen en help hun beleving van de wereld te verspreiden. Zo doe je goed.

[ckvblogamelia]

les 3

Evaluatie vragen:

Ik vind dat deze foto is interessant door de reflectie van de zon op het water, dat zorgt dat de foto anders er uit ziet, meer magisch. Het verschil tussen links en rechts en het hoeveelheid van licht zorgt voor een donker-licht contrast.

Het is een geënsceneerde foto, omdat ik heb niks aan de compositie veranderd en gewoon een foto gemaakt van van de omgeving.

Mijn idee achter deze compositie was dat ik het heel erg mooi vond hoe de zon reflecteerde op het water van de sloot. Ik wou dat het een beetje anders er uit zag qua groot-klein contrast. maar dat was niet echt mogelijk door het water.

Volgende keer zou ik hetzelfde foto van een andere perspectief maken, zodat het meer interessant wordt.

Ik zou mijn foto een 7.5 geven.