#driftig

[magazinestreetblog]

RDS GP 2024 1й этап на MoscowRaceway

Аркадий Цареградцев начал новый сезон RDS GP с победы на Moscow Raceway

Григорий Гусев и Артём Шабанов впервые в карьере попали в топ-3

 Аркадий Цареградцев в третий раз победил на Moscow Raceway

 Григорий Гусев завоевал свой первый подиум в RDS GP

 Артём Шабанов дебютировал в Гран-При Российской Дрифт Серии

МОСКВА, 30 апреля 2024 года

Юбилейный 15-й сезон Российской Дрифт Серии официально стартовал — 29 апреля на трассе Moscow Raceway завершился первый этап RDS GP 2024 года. Уик-энд принёс первую более чем за год победу Аркадию Цареградцеву и дебютные подиумы для двух пилотов серии — опытного Григория Гусева и Артёма Шабанова, который проводил свой первый уик-энд в главном чемпионате страны по дрифту.

Свой путь к победе, ставшей третьей для пилота на трассе Moscow Raceway, лидер «Evolution Yuka ADV by Одержимые Моторспорт» начал с победы в ТОП-32 над Дамиром Идиятулиным из Fresh Racing. В ТОП-16 сетка парных заездов свела Царя с его напарником и воспитанником Владиславом Поповым, который выиграл квалификацию на автодроме под Волоколамском.

В этом внутрикомандном дерби опыт взял верх над молодос��ью. Следующим соперником Аркадия стал основатель Fresh Racing Денис Мигаль на свежепостроенной Toyota GR Supra A90 — Мигаль за рулём нового автомобиля был хорош, но недостаточно, чтобы взять верх над титулованным соперником.

В полуфинале Цареградцеву предстояло сражение с ещё одним представителем Fresh Racing Евгением Лосевым. Дуэль двух опытнейших сибиряков стала украшением этапа и одним из самых ярких заездов уик-энда. Победу одержал Цареградцев, что открыло ему дорогу в финал.

А там Аркадия ждало сражение с Григорием Гусевым, который в ТОП-8 победил Тимофея Добровольского и тем самым лишил Takayama Forward Auto шанса вывести хотя бы одного своего представителя в ТОП-4.

Сам же пилот LUKOIL Racing Drift Team впервые оказался участником решающей битвы и тем самым гарантировал первый в своей карьере подиум в RDS GP. Вопрос был в том, какое это будет место — первое или второе.

Заезд лидером показал, что Гусев вполне может претендовать на победу, поскольку Цареградцев не лучшим образом проехал преследователем, но ошибка в следующем заезде поставила крест на надеждах дальневосточного пилота выиграть этап. Григорий допустил ошибку на постановке и врезался в Аркадия — обе машины ушли в разворот и получили повреждения, а судьи признали виновником инцидента представителя LUKOIL Racing Drift Team.

В итоге победа досталась основателю «Evolution Yuka ADV by Одержимые Моторспорт» — для Царя она стала первой с 2022 года, когда он завоевал титул чемпиона Гран-При Российской Дрифт Серии.

«Это какая-то магия на Moscow Raceway – я в третий раз ломаю тут кардан на тренировках. В прошлом году это было, и мы не смогли починиться. В этом сезоне опять случилось, и у нас опять не было запасного кардана, но мы вышли из ситуации – смогли подключить кардан братьев Поповых к моей машине через специальный переходник.

Финал для меня не особо хорошо сложился по части самого заезда – я не смог нормально преследовать Гусева. У него какая-то своеобразная траектория движения машины, я не смог под нее подстроиться и заезд провел не идеально. В заезде лидером мне повезло, что Гусев на меня набросился и выбил меня с трассы, а так еще не факт, что я бы выиграл.

Первая эмоция – на пенсию скоро не пойду, а то в прошлом сезоне вроде как уже засобирался», – поделился эмоциями от первого этапа RDS GP 2024 Аркадий Цареградцев.

Дополнил подиум Артём Шабанов — пилот TimeUp дебютировал в RDS GP сразу же финишем в тройке призёров. Вице-чемпион RDS Europe совершил самую настоящую сенсацию, на стадии ТОП-16 выбив из борьбы Георгия Чивчяна (Takayama Forward Auto).

Дуэль самого титулованного пилота Гран-При Российской Дрифт Серии и новичка турнира растянулась на несколько OMT-заездов, по итогам которых судьи назвали сильнейшим новобранца серии. В ТОП-8 сетка парных заездов свела Шабанова с другим дебютантом серии — его соперником стал Сергей Кузнецов, который выступает на Flanker F в составе АВТОБАН AIMOL. Дуэль двух новичков RDS GP была очень яркой, но дальше прошёл Артём. И тут для пилота начались сложности.

Команда TimeUp на протяжении всего уик-энда решала многочисленные проблемы технического характера на Toyota Supra A80 своего пилота. Очередная поломка случилась как раз перед полуфиналом с Григорием Гусевым — выйти на старт Шабанов не смог, отдав место в финале своему сопернику. Однако механикам удалось совершить чудо и восстановить машину к сражению за третье место — в битве с опытнейшим Евгением Лосевым Артём абсолютно не растерялся и обеспечил себе «бронзу» на этапе.

Нельзя не упомянуть и сверхзрелищные заезды в ТОП-16 Романа Тиводара (Takayama Forward Auto) и Максима Гроссмана (TimeUp) — судьям пришлось назначить несколько OMT, чтобы выявить сильнейшего в этой дуэли. А вот битва Евгения Лосева (Fresh Racing) и Никиты Шикова (Carville Racing) на той же стадии дуэлей превратилась в драму.

В первом заезде лидером из-за технических проблем Лосев не смог исполнить даже постановку, а затем уже у Шикова произошла поломка, оперативно устранить которую команде не удалось. Сход Шикова и bye run Лосева обеспечили Евгению победу, тогда как Никита имел вполне реальные шансы пройти дальше, после того как его соперник обнулил первый заезд. Но таковы реалии дрифта — ситуация и расклад сил могут поменяться в любой момент.

RDS GP 2024. 1-й этап. Moscow Raceway. Личный зачёт. Топ-3:

1. Аркадий Цареградцев (Evolution Yuka ADV by Одержимые Моторспорт) — 253 балла

2. Григорий Гусев (LUKOIL Racing Drift Team) — 197 баллов

3. Артём Шабанов (TimeUp) — 154 балла

RDS GP 2024. 1-й этап. Moscow Raceway. Командный зачёт. Топ-3:

1. Evolution Yuka ADV by Одержимые Моторспорт — 305 баллов

2. LUKOIL Racing Drift Team — 231 балл

3. Fresh Racing — 206 баллов

По итогам первого этапа Гран-При Российской Дрифт Серии 2024 абсолютным победителем стала команда «Evolution Yuka ADV by Одержимые Моторспорт», которая записала на свой счёт выигранную квалификацию, победу в парных заездах и «золото» в командном зачёте. Коллектив LUKOIL Racing Drift Team наконец-то вернулся в первую тройку как среди пилотов, так и среди команд, а TimeUp и Fresh Racing оказались в плотной борьбе за место в тройке сильнейших коллективов RDS GP. Но и Takayama Forward Auto с Carville Racing после одного неудачного этапа списывать со счетов рано — впереди ещё шесть уик-эндов, которые способны изменить расклад сил.

Следующий этап Гран-При Российской Дрифт Серии пройдёт через месяц. 25–26 мая ареной сражения станет нижегородская трасса NRing. Автодром, который прекрасно знаком и завсегдатаям RDS GP, и выходцам из RDS Europe, совершенно точно подарит зрителям на трибунах и у экранов трансляции RDS TV незабываемое зрелище. И наверняка новые сюрпризы и сенсации с точки зрения спортивных результатов.

[anoxgroup]

Heyy wir suchen Neue Mitglieder für unsere Anagruppe!

Einstiegs bmi= 19<

*REGELN*

🩷Aktiv sein

🩷Nur Weibliche mitglieder!!

🩷Bodychecks freiwillig!

🩷Schritte: >6000 sonst +5k Schritte am selben/nächsten Tag

🩷 max. 800kcal pro tag sonst +5k Schritte am selben/ nächsten Tag. Werden über 1200kcal gegessen= Strafpunkt

🩷mind. Abnahme pro Woche: -300g (pro +1kg ein strafpunkt)

🩷Jedes Monat gibt es eine Challange, bei der man durch das Ranking Punkte abbauen/Plus Punkte sammeln kann

🩷Abmeldung max. 3 mal pro Monat vor 13 Uhr bei den Admins [Ausnahme sind driftige Gründe wie Klinikaufenthalt]

Bei Fragen meldet euch einfach oder tretet über den unteren link bei!

[jurjenkvanderhoek]

HET TOEVAL GEEFT DE DOORSLAG IN KUNSTLOKAAL No.8

Eigenlijk berust de kunst op toeval. Maar toeval bestaat niet. Toeval is een gestuurde samenloop van omstandigheden. Een gevolg van een oorzaak die we niet zien. Een gebeurtenis die we als mens schijnbaar niet in de hand hebben. Toeval is een illusie. Dat is natuurkundig gezien. Natuurkunstig evenwel is het kunstwerk een illusie. Het is een beeld van wat we zien of voelen. Een replica van de werkelijkheid. Bij toeval gelijkend aan het kijken en het tasten, het begrijpen. Toevallig spreekt het aan, heeft het een verhaal. Zoals de realiteit kan worden overgebracht in woorden, echter beter aanspreekt in beelden. Maar ojee, onvoorzien dwaal ik af van het toeval. Dat had ik eerstens niet voorzien, toevallig.

Niet bij toeval is het tweetal, nu te zien bij Kunstlokaal No.8, samengebracht in een duo-tentoonstelling. Maar het lot verbindt hen wel. Want zowel bij Marco Arwert als bij René Korten bestaan hun kunststukken uit toevalligheden. Zit bij de één het avontuur in blinddruk op papier, de ander laat het gebeuren met verf op doek. Maar beide kunstenaars sturen de samenloop van omstandigheden, zetten het toeval naar hun hand omdat zij de oorzaak weten en daarom het gevolg kunnen overzien. Die bijzonderheid brengt hen samen in deze omgeving en laat hen gelijktijdig het werk presenteren. Dat maakt ook dat zij in de ogen van galeriehouder Marcel Prins een twee-eenheid kunnen zijn om de 71e tentoonstelling op rij alhier te kunnen bemensen.

Het toeval wil dat het blinddrukken zoals Marco Arwert dat hanteert gemaakt lijkt te zijn voor slechtziende mensen. Door de traditionele techniek, en één van de oudste manieren van drukken, ontstaat reliëf in het papier. Op de plekken waar gedrukt is kun je met de ogen dicht de figuratie voelen. Niet daar zit bij Arwert de ongedwongen belevenis, deze komt voor bij het drukken van de nul of de punt van de schrijfmachine. Bij een analoge typemachine, dus niet elektrisch aangedreven, kan de gebruiker bepalen welke mate van druk wordt uitgeoefend op de toetsen. Is er (te) hard aangeslagen dan kan het karakter aan de typearm door het papier slaan. In geval van de nul en de punt ontstaat er dan een gaatje in het papier. Het toeval geeft de doorslag. Een welgemikt schot kan die gebeurtenis op dat moment in die tel sturen, touché.

De bladspiegels, met punten in een raamwerk of rijen nullen in kolommen, lijken zo uit een boekwerk gescheurd. De taal als beeld. Een onleesbaar letterschrift om te zien, maar leesbaar door te voelen. Als kunstwerk is dat ongepast, niet doen, dan zal het papier beduimeld raken. Dus zal ik met de ogen de ritmisch geordende reliëfs betasten. En zien dat de stemming wel een landkaart vormt, een stramien waarbij de doorslag de figuratie maakt. En houdt Arwert de schrijfmachine dan voor gezien en links liggen, drukt hij een lijnenspel als beeldverhoging. Een landschap in stijl. En perst hij dan een cirkel op papier, lijkt het alsof een druppel in water valt. Toeval?

Het zal voor René Korten een verrassing zijn dat uit zijn verfstreken bij toeval een begrijpbare vorm ontstaat. Ofwel een beeld dat houvast biedt aan de ogenblik er iets, een tastbaar begrip, van te maken, in te zien. Niet met een plan, maar intuïtief smeert en strijkt Korten eerder opgebrachte plakken verf uit met een spatel. Door te variëren in druk, duur en positie van het strijkmes ontstaan vlakken die ruimte laten voor bestaande onderschildering. Hij werkt nat in nat en schuift kleuren over elkaar in een transparant spel. De getrokken vlakken krijgen het karakter van een landschap. Naast het trekken van de verf, laat Korten de met water aangelengde materie zich ook wel driftig een eigen weg zoeken op de drager. Maar telkens blijft het effect van smeren aanwezig. De compositie lijkt telkens onderweg. In de stilstand van het gekaderde linnen of het vel papier is voortdurend beweging op te merken, een spanning aangebracht.

De composities laten zich niet eenvoudig omschrijven. Deze schilderijen spreken in hun veelkleurigheid en vormentaal voor zich. Behoeven geen uitleg. Het zijn zelfstandige afbeeldingen, autonome vormen, die buiten de werkelijkheid staan en daardoor zo wonderlijk echt lijken. Voor René Korten is het toeval een vreemdeling en een compagnon. In zijn werk balanceert hij op het snijvlak van de realiteit en een abstracte weerslag daarvan. Het is deze smalle rand waar vanaf de kunstenaar makkelijk kan vallen. Geestdriftig houdt hij zich staande, maar niet onbesuisd of ondoordacht. René Korten beeldt niet af, maar hij beeldt uit.

De kunstenaar kan een realistisch effect in het abstracte beeld manipuleren door over en langs de vlekken zorgvuldig geplaatste lijnen en vlakken aan te brengen, zelfs plantaardige figuraties. Want in onze simpele opvatting verlangen wij ons een voorstelling te kunnen vormen. Proberen wij een vinger te krijgen achter het ondoorgrondelijke, trachten het geheimenis begrijpelijk te maken. Voor onszelf. Het bedrieglijke, de leugen tot waarheid te laten worden. Uit de verf laat Korten een valse realiteit ontstaan. Het is er niet, want het is natuurlijk alleen maar modder op een doek. Maar het lijkt toch te bestaan, als afbeelding van een onderbewustzijn dat verbanden legt met onbestaanbare elementen en realistische details. Toevallig wel.

Punctueel – Vloeiend. Werken van Marco Arwert en René Korten bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Te zien van 7 tot en met 30 juni 2024.

[keynewssuriname]

Onze rijkdom ... hun aandacht

Al zeker twee jaar kies ik voornamelijk voor Surinaamse producties. Maar recent luisterde ik weer eens naar een van mijn favoriete buitenlandse popsongs: ‘Home’ van Chris Daughtry. Als ik nu kies voor de originele of akoestische versie, het is elke keer de bridge van dat lied dat dagen daarna nog blijft hangen. “Be careful what you wish for, ‘cause you just might get it all … and then some you don’t want”. Eenvoudig vertaald: “wees voorzichtig waar je om wenst. De kans is dat je alles krijgt … plus een deel dat je eigenlijk niet wilt. Dat deel van het lied begon ergens in de afgelopen week weer in mijn hoofd af te spelen toen ik las dat Benedict Omarah, de hoogste baas van Afrexim Bank, een van de grootste financiële spelers op het Afrikaans continent, binnenkort tijd in zijn druk schema gaat vrijmaken om Suriname te bezoeken. Hij wil graag een samenwerking voor handelsbevordering, hulp voor schuldenlastverlichting en veel meer zei hij in een Tét a Tét met onze president. Wie een beetje wakker was en af en toen heeft opgelet de afgelopen vier, vijf jaar kan doorhebben dat de grote wereld een stuk meer dan voorheen aandacht heeft voor Suriname. Bedrijven, regeringslieden, mensen van belangrijke internationale organisaties en instituten die voorheen zelfs dachten dat Suriname in Afrika lag, staan in bosjes te trappelen om langs te komen. Suriname heeft veel te bieden, schijnen ze recent te hebben ontdekt. Neen, je hoeft geen academische opleiding te hebben om door te hebben dat er iets speelt. In 2019, kort na het nieuws van de eerste grote olievondst voor de kust, stelde ik tijdens een formeel gesprek een voormalig topper uit de energiesector een vraag. “Er is veel olie gevonden en iedereen is in een hoerastemming. Maar zijn we niet wat naïef? Loopt een land als Suriname, met grote olievoorraden, zonder een sterk leger, met een zwakke economie, zwakke overheidsinstituten en een minder dan stabiel politiek klimaat, niet de kans om een geopolitieke speelbal te worden?”. Vanuit mijn ooghoek zag ik zijn assistent driftig schudden met haar hoofd, als teken om niet in te gaan op mijn vraag. Hij volgde haar advies op, deed alsof hij niets had gehoord en ik besloot niet verder te vragen. Ik had genoeg gezien om te concluderen dat toen de eerste tekenen van de werking van de geopolitieke krachten zich waarschijnlijk al hadden aangediend. Voorbeeld: Suriname ligt in het Caribisch gebied, dat samen met Zuid en Centraal Amerika traditioneel de achtertuin vormt van Amerika. Ooit eens hadden de Russen, tijdens het Sovjettijdperk, veel invloed in deze regio. Na de val van de Sovjet-Unie, kreeg de VS bijna volledige greep op het gebied. Rusland en hun grote bondgenoot China willen hun macht in de regio vergroten. Tegen die achtergrond zijn Guyana en Suriname, met hun behoorlijke olievoorraden, nu ook extra aantrekkelijk geworden. Reken maar dat Poetin en Chi, in hun drang naar globale dominantie, daar bezig mee zijn. Staatsolie heeft geen samenwerking met Russische energiebedrijven. En dat bijvoorbeeld een oliemaatschappij van Japan een overeenkomst heeft met Staatsolie, is ongetwijfeld een doorn in het oog van China. Deze twee Aziatische reuzen hebben geen warme banden, op zijn zachtst gezegd. Aan de ene kant willen Amerika, Europa en hun bondgenoten graag dat er geen rare veranderingen plaatsvinden in de politieke richting van ons land, vooral ook omdat hun energiebedrijven actief zijn in het Surinaamse offshoregebied. Maar als China en Rusland een mogelijkheid zien om ervoor te zorgen dat er na de verkiezingen van volgend jaar in Suriname personen aan de macht komen, die met hun zaken willen doen in plaats van de andere kant, reken maar dat ze die kans zullen pakken. We kunnen bliksemsnel een speelbal worden. Surinamers moeten vooral hopen dat hun leiders niet vatbaar zijn voor hebzucht. Met hun meedogenloze intelligente netwerken kunnen de grote spelers in de wereld potentiële verraders snel eruit vissen en voor hun eigen doelen gebruiken. Oorlog, politieke destabilisatie, sabotage … alles is voor hun geoorloofd als ze echt hun doelen willen realiseren. De eventuele gevolgen voor Suriname en Surinamers worden dan niets meer dan een detail van een bijzaak. En we gaan absoluut niet de eersten zijn in de wereld die dat zullen ervaren. Met alle economische en aanverwante ellende dat ons land sinds 1980 doormaakte, mogen Surinamers naar hartenlust dromen van betere tijden. Maar waar we ons niet (meer) schuldig aan mogen maken is naïviteit. Met onze rijkdommen mag dat absoluut niet meer. Als we het willen of niet, het is tijd om volwassen te worden. Al die mensen die plotseling aandacht voor ons land hebben en willen langskomen. We moeten er zelf voor zorgen dat we weten wie ze zijn, wie hun vrienden zijn, wat ze denken en willen. Niet eenieder is te vertrouwen. Ja, we ontdekten lucratieve olievoorraden, maar verloren daarbij tegelijk ook voorgoed ook onze onschuld. Be careful what you wish for ...’cause you just might get it all, and then some you don’t want. Read the full article

[loesjespreuken]

Vrijdag 24 mei, na vijftien minuten driftig pennen, waren alle gymnasiumstudenten al aan het eind van hun latijn, loesje #versvandepers #scheurkalender

[peterpijls1965]

Eeuwige vrede. 21 mei 2021

De wijze strijder ontwijkt de veldslag, schreef de Chinese generaal Sun Tzu in De kunst van het oorlogsvoeren.

Ik breng die wijsheid dagelijks in de praktijk.

Aldus heb ik nooit ruzie en heb ik bij mijn weten geen vijanden.

Ik moest het wel leren, conflicten vermijden en mijn temperament blijvend in bedwang krijgen.

Ik deed dat vooral door een paar eenvoudige mantra's uit mijn hoofd te leren die zelfbeheersing en discipline bevorderen.

Ik zeg ze wel 25 keer per dag op, met succes.

Ik wil die mantra's best prijsgeven, maar alleen aan Het Mooie Hindostaanse Meisje in de supermarkt, want ik ben een beetje verliefd op haar.

Nooit meer mot krijgen met mensen is op de eerste plaats goed communiceren.

Ik laat iedereen uitpraten, verberg eventuele irritatie zorgvuldig en verhef nooit mijn stem.

Verder filter ik iedere emotie weg tijdens lastige gesprekken: ik blijf onder alle omstandigheden rationeel denken en praten.

Het werkt. Drie jaar geleden was ik voor het laatst merkbaar kwaad.

Het beviel slecht, ik boekte er geen resultaat mee. En trouwens: woede is een ziekte.

Sun Tzu beval ook aan de vijand altijd een uitweg te bieden. Zet mensen dus nooit het mes op de keel, en gun ze een eervolle aftocht. Dat dempt eventuele vormen van rancune en wraakacties.

Ik zit zonder benen in een rolstoel en heb een GGZ-diagnose. Sommige mensen trekken daaruit de conclusie dat ze me bevoogdend en betuttelend mogen bejegenen, om niet te zeggen als een onmondig kind.

Vroeger maakte ik de fout daar wel eens driftig op te reageren. Tegenwoordig negeer ik vormen van vernedering. Ik voel vooral mededogen met types die zich, mogelijk uit ongemak en onzekerheid, arrogant denken te kunnen opstellen jegens een invalide ex-alcoholist die zes jaar beschermd woonde.

In de krant las ik dat het aantal burenruzies de pan uitrijst. Triest en onnodig.

Persoonlijk leef ik in opperste harmonie met mijn buren. Ik laat ze compleet met rust en bewijs ze wel eens een kleine dienst (en zij mij ook).

Vooral tolereer ik alles van ze.

Ze zakken wel eens hoorbaar door tot vijf uur 's morgens, maar dat deed ik ook op hun leeftijd. Daarbij slaap ik overal doorheen.

Mijn buren en ik delen een groot gezamenlijk dakterras. Daar zit ik wel eens te mijmeren over Sun Tzu, de Chinese generaal die in 500 voor Christus De kunst van het oorlogsvoeren schreef.

Die dekselse militair bracht me de vrede. Nou de rest van de wereld nog.

#suntzu

[rotterdamvanalles]

Een Britse politieagent, te gast in Rotterdam, regelt het verkeer in de Karel Doormanstraat, 22 mei 1965.

Uit het Vrije Volk van 24 mei 1965:

MAUREEN MCKENTEY (26) uit het Engelse stadje Grays — graafschap Essex — kan bijzonder zwart kijken. Dat hebben zaterdag in Rotterdam enkele weggebruikers ondervonden.

Zij kregen van een Engelse politieagente op het kruispunt Weena-Karel Doormanstraat het gevoel: als blikken konden doden. McKentey, van Ierse afkomst, had even tevoren met een handdruk de verkeersregeling van een „Unterleutnant" uit Essen (Duitsland) overgenomen. Haar armen gingen omhoog: stop! Maar de tram reed door — een misverstand door een fractie van een seconde misschien, maar de vernietigende blik die Maureen McKentey op de trambestuurder richtte, was niet mis.

Deelnemers aan het driedaagse congres van de International Police Association mochten als sluitstuk van hun verblijf in Rotterdam hier en daar — onder uitgebreid toezicht uiteraard — het verkeer regelen. Een stoere agent uit Rome, dezelfde beroemde bobby-helm op zijn hoofd als zijn Britse collega's, keek een beetje meewarig naar die zwart-geüniformeerde vrouwenfiguur: „Nou ja," zei hij, "het is duidelijk, da's een meisje."

Zelf had hij een duidelijke demonstratie van zuidelijk temperament gegeven, zijn armen bleven voortdurend driftig in beweging en één keer, toen een automobilist een beetje treuzelde, klapte hij een snelle roffel in zijn handen.

„Wat een kapsones," zei een Rotterdamse agent, „dat is toch echt niet nodig?" Een Duitse verkeersagent, in een soort slagersjasje, onderstreepte zijn woorden: stram rechtop en met een minimum aan bewegingen zette hij het Rotterdamse verkeer naar zijn hand.

Toch had de Duitser het „optreden" van zijn Italiaanse collega mooi gevonden: Jij deed het goed," zei hij zelfs. Maar de stoere Romein verontschuldigde zich in zangerig Duits: „Welnee, hoe kan dat nou? Ik heb drie nachten niet geslapen."

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 24 mei 1965.

2021

[houseofgram]

Surcouffe

Buiten herfst met driftig weer. Ongenode gast in een kartonnen doos, goed bedoeld geschenk. Zij staat. Haar naam indachtig. Elke vezel strak. Wacht bevroren in de tijd de rechterpoot omhoog, De wind staat stil als zij beweegt. Ondergronds de blinde in zijn zwartfluwelen vacht, de slanke ganzenhals die door de tralies steekt, het linnen aan de lijn. Alles wordt belaagd. Een hand die…

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Want Hij zegt: In de tijd van het welbehagen heb Ik U verhoord, en op de dag van het heil heb Ik U geholpen. Zie, nu is het de tijd van het welbehagen, zie, nu is het de dag van het heil! (2 Korinthe 6:2) Lees verder Mattheüs 7:13—14. Toen de eerste sneltreinen in Schotland kwamen, werd er op een morgen een lange dunne man op het station gezien. Op zijn wang had hij een zweer. De dragers stelden hem een aantal vragen over zijn bagage. Nadat hij door verschillende mensen ondervraagt was kwam er nog een ander naar hem toe die vroeg: “Waar gaat u heen, meneer?” driftig en in grote haast antwoordde hij: “Naar de hel!” Een dienaar van Christus liep op dat moment voorbij en hoorde het antwoord. Hij probeerde in dezelfde wagon te komen, dat lukte. Deze lange dunne man sprak vrij met anderen over gewone onderwerpen en de man dacht: “Ik wil met hem praten als dat kan.” Zo nam hij deel aan het gesprek tot ze uitstapten bij een station om even wat te eten. Daar nam hij van de gelegenheid gebruik en zei tegen de man: “Wanneer verwacht je het eindpunt van je reis bereikt te hebben?” “O” zei hij “ik moet nog lang die en die stad, dan vannacht met de boot en ik hoop morgenochtend om 12 uur mijn eindbestemming te bereiken.” De man zei: “Ik denk dat je de vraag verkeerd begrepen hebt. Je zei tegen de drager dat je naar een heel andere plaats ging.” “O ja,” zie de lange dunne man, “Ik herinner me dat ik dat zei, maar ik ben soms erg gehaast.” De andere man zei tegen hem: “Was het waar? Ga je naar de hel? Zo ja, wanneer denk je daar te komen?” En hij begon tegen hem te praten over die ziekte die zo duidelijk zichtbaar was op zijn wang. Hij waarschuwde hem dat hij zeker zijn vreselijke eindbestemming zou bereiken als hij geen andere weg zocht en naar Christus vluchtte, Hij zou zijn enige toevlucht zijn. Er zijn er ook deze morgen die naar “de hel” verwezen worden als we ze zouden bestempelen. Ter overdenking Waar ga jij heen? Er is een weg naar de dood en het verderf (Spreuken 14:12, Mattheüs 7:13). Om die weg te vervolgen hoeven we alleen maar de enige weg tot het leven te verwaarlozen en te verwerpen. Die weg is Jezus Christus (Johannes 14:6). Preek 603, 4 december 1864

[magazinestreetblog]

Зимний кубок RDS 2024

Первый в истории зимний турнир РДС прошел на территории Олимпийского комплекса «Лужники»

На трассе в центре Москве встретились звезды российского дрифта и молодые талантливые пилоты со всей России Данила Скоробогатов и Кирилл Шолдан выиграли квалификацию в своих группах и встретились в финале парных заездов Двукратный обладатель Кубка мира по дрифту FIA IDC и четырехкратный чемпион RDS GP Георгий Чивчян вошел в число призеров Зимнего кубка РДС Москва, 20 января 2024 года

Новый сезон российского дрифта в 2024 году начался необычно рано — 19 и 20 января в Москве прошел первый в истории Зимний кубок РДС, который дал официальный старт состязаниям под эгидой Российской Дрифт Серии.

Двухдневный уик-энд профессионального дрифта впервые принял Олимпийский комплекс «Лужники». За статус победителя Зимнего кубка РДС сражались сборная звёзд российского дрифта и молодые пилоты, которые прошли стадию предварительного отбора.

В квалификационную подгруппу «А» вошли чемпионы Георгий Чивчян и Аркадий Цареградцев, призёры этапов RDS GP и RDS Europe Роман Тиводар, Тимофей Добровольский, Данила Скоробогатов, обладатель рекорда России по скорости постановки в дрифт Сергей Кабаргин, создатель легендарного проекта «Жигацарь» Федор Воробьев и руководитель Российской Дрифт Серии, пилот RDS Europe Дмитрий Добровольский.

За право стать их соперниками в парных заездах сражались 16 молодых талантливых спортсменов подгруппы «Б». Не для всех квалификация сложилась удачно, поскольку сразу несколько пилотов — причём в обеих группах — обнулили как минимум по одной попытке.

Путёвку в стадию ТОП 16 получили девять новичков подгруппы «Б», поскольку по техническим причинам Сергей Кабаргин не смог пройти квалификацию. Его место досталось Никите Кузьмичеву, ставшему девятым.

Победителями субботней квалификации стали: Данила Скоробогатов, проехавший на 98 баллов в подгруппе «А», и Кирилл Шолдан с результатом 93,5 балла в подгруппе «Б». Эта пара спортсменов лучше своих соперников справилась с вызовами, которые бросил влажный зимний асфальт и близость бетонных отбойников.

Оба пилота продемонстрировали агрессивный пилотаж, который по достоинству оценило судейское трио в составе Антона Новикова, Владимира Сафонова и Станислава Долгих.

На стадии ТОП 16 именно Кирилл Шолдан стал единственным представителем подгруппы «Б», кто смог одержать победу и пройти дальше по сетке парных заездов.

Всешансы присоединиться к победителю квалификации были и у Дмитрия Баландина, который встретился в ТОП 16 с Тимофеем Добровольским — судьям потребовалось два перезаезда, чтобы выявить сильнейшего в этой дуэли.

В итоге место в ТОП 8 получил пилот RDS GP Тимофей Добровольский.

Весь уик-энд участникам Зимнего кубка РДС по дрифту приходилось искать баланс между зрелищностью пилотажа и заботой о технике.

Уровень сцепления с холодным асфальтом оказался в��ше, чем могли выдержать автомобили, поэтому без работы механики не оставались ни в пятницу, ни в субботу.

Со сложностями столкнулись не только молодые пилоты, но и легенды RDS GP — не все машины прошли через испытания зимним дрифтом без потерь.

В полуфинал пробились три спортсмена подгруппы «А»: Георгий Чивчян, Данила Скоробогатов и Дмитрий Добровольский — и представитель подгруппы «Б» Кирилл Шолдан, который в ТОП 8 обошел Аркадия Цареградцева.

В дуэли с Георгием Чивчяном молодой дебютант взял верх над действующим четырёхкратным чемпионом RDS GP, а в битве за третье место Чивчян оказался сильнее Дмитрия Добровольского и обеспечил себе бронзовую награду.

Судьбу победы в первом Зимнем кубке РДС по дрифту разыграли два победителя квалификации. Оба заезда прошли в плотной и острой борьбе, но ошибка Данилы Скоробогатова в роли преследователя принесла победу Кириллу Шолдану.

Молодой пилот, который далеко не сразу решился на участие в турнире, в итоге одержал сенсационную победу и триумфально вписал себя в историю российского дрифта. «С точки зрения формата я очень доволен: мы дали молодым пацанам возможность погоняться с великими.

Это одна из наших основных задач — вытягивать их с улиц, показывать, что настоящий кайф на автодромах, а не на дорогах общего пользования, чтобы они становились настоящими спортсменами.

Конечно, парни готовились к турниру, строили свои машины всем миром. Я очень горжусь тем, что эти пацаны сегодня ездили, а победил парень, о котором раньше нигде не слышали.

Безусловно, это талант!» — отметил Дмитрий Добровольский, руководитель Российской Дрифт Серии.

В следующий раз спортсмены РДС встретятся уже в рамках официальных уик-эндов летних чемпионатов RDS Europe и RDS GP весной 2024 года.

Первый этап RDS Europe состоится 13-14 апреля, а через две недели, 28-29 апреля, стартует чемпионат главный чемпионат страны по дрифту RDS GP, первый этап которого традиционно примет Moscow Raceway.

Зимний кубок РДС. ОК «Лужники. Топ-3: 1 место – Кирилл Шолдан (ВАЗ 2102), Москва 2 место – Данила Скоробогатов (ВАЗ 2104), Томск 3 место – Георгий Чивчян (ВАЗ 2103), Красноярск

[lolaumarova-breitner2]

GUIDES

Kroon De kroon heeft een majestueuze uitstraling, als een symbool van koninklijke macht. Hij staat altijd klaar om degenen die hem dragen te ondersteunen. Als een symbool van autoriteit is hij serieus en vastberaden, altijd gericht op het volbrengen van zijn taken. Ondanks zijn formele aard straalt hij ook een zekere genegenheid uit naar degenen die hem dragen. Zijn prachtige ontwerp weerspiegelt zich in zijn details en versieringen, en hij symboliseert altijd het duidelijke doel van degene die hem draagt. Hij is onbetwistbaar en ondubbelzinnig in zijn rol als symbool van leiderschap.

Harnas Het harnas is als een dappere soldaat, ongeremd in zijn vastberadenheid. Het straalt grenzeloze strijdlust uit en staat klaar om elke uitdaging met moed tegemoet te treden. Zijn temperamentvolle aard weerspiegelt zich in zijn dominante houding, altijd klaar om het initiatief te nemen in de strijd.

Dit harnas is driftig in zijn verdediging en valt aan met vastberadenheid. Ondanks zijn vurige karakter is het ook zorgzaam, bereid om te beschermen en te koesteren, als een schild voor de soldaat die het draagt. Het staat altijd paraat om de drager te omringen met zorg en veiligheid in de hitte van de strijd.

Handschoenen De handschoenen zijn als een paar mysterieuze metgezellen voor de drager. Ze zijn achterdochtig, voortdurend waakzaam en op hun hoede voor verborgen gevaren. Hun sluwheid schuilt in hun vermogen om ongemerkt te blijven, terwijl ze welbespraakt observeren wat er om hen heen gebeurt.

Deze handschoenen zijn mysterieus, hun ware aard verborgen onder hun zorgvuldig vervaardigde uiterlijk. Soms kunnen ze venijnig zijn, en hun charme komt naar voren als een verleidelijke belofte van geheimen diep binnenin. Ze zijn tactvol in hun interacties, altijd kieskeurig bij het onthullen van informatie en evenwichtig tussen hun duistere en aantrekkelijke kanten.

Knuffel Dit knuffelbare personage is als een tedere knuffelvriend. Het is van nature lief en onschuldig, met een hart dat altijd openstaat voor genegenheid en vriendschap. Maar tegelijkertijd is het naief en kwetsbaar, met een onschuld die soms verward kan worden.

Het personage heeft een gulzige, bijna kinderlijke nieuwsgierigheid naar de wereld om zich heen. Het is blijmoedig en straalt vreugde uit, met een speelse geest die nooit lijkt te vervagen. Het is als een bron van vrolijkheid en comfort, altijd klaar om knuffels en glimlachen te delen.

[jurjenkvanderhoek]

BOSWERK MAAKT DUIDELIJK DAT BOMEN MEER ZIJN DAN PLANKEN

De stilte dacht ik. De stilte waar je stil van wordt. Die stilte dacht ik te vinden in BOSWERK. Het boek over het verlies van bomen en bos in Nederland. Maar in geen enkel bos dat dichterlijk schrijver Jan Kleefstra en beeldend kunstenaar Christiaan Kuitwaard bezochten is de stilte te vinden. Dan bedoel ik niet het stille in de natuur, maar het gebrek aan geluiden van de mens. Want overal en alom wordt die stilte van het bos doorbroken, is er het gebruikelijke verkeerslawaai. Dan dreunt er een vliegtuig laag over of raast het verkeer langs. "Was het maar de wind in de douglaskruinen en niet het waanzinnige verkeer”, verzucht de schrijver ergens. Op een andere plek ziet hij een boomkruiper zich verheffen uit het monotone gedruis van de snelweg. Op dat geraas van de snelweg tikken de dennenappels, hameren spechten, tetteren winterkoninkjes. Het dreinende gebulder van verkeer valt als een somber kleed over het zonovergoten veld. “Het verkeer is een misdaad tegen onszelf.”

En het bos, de boom, “lijdt zichtbaar onder het lawaai dat nergens wijkt. Maar ziek wordt ze er niet van, ze heeft ons al meerdere malen overleefd.” Jan Kleefstra is niet somber, hoewel er in en door dat uitdijende gedruis van het verkeer bos verloren gaat. Op de plekken waar hij is en schrijft kan hij nog genieten. Door zijn beschrijving geniet ik mee. En Christiaan Kuitwaard maakt het zichtbaar wat beeldend geschreven is. “Zonder verkeerslawaai zou het hier vrijwel stil zijn”, maar Nederland heeft de stilte allang achter zich gelaten. Ooit vond ik die stilte in het klooster van Diepenveen, verscholen en teruggetrokken tussen bomen. Complete duisternis en echte stilte voordat de monniken wegtrokken naar een Waddeneiland. Hun gestorven broeders liggen daar nog te wachten op de jongste dag. De abdij is gelaten aan een nieuwe gemeenschap. Het is een plek waar mensen dichter bij God, bij zichzelf, bij de medemens en de natuur kunnen komen door stilte en gebed. In de uitgave BOSWERK willen Kleefstra en Kuitwaard hand in hand met ‘advocaat van de bomen’ Annelies Henstra ons ook dichter bij de natuur laten komen.

Bomenliefhebber en bosbewoner Henstra houdt een stevig pleidooi voor de boom, het bos. Want de boom, ouder dan de mens zelf, kan zichzelf maar amper verdedigen tegen het overweldigende geweld dat deze wordt aangedaan. In haar verhaal dat hart van het boek is laat ze het bos spreken, geeft ze een betere blik op bomen. Vanuit haar eigen dagelijkse ervaring vertelt zij hoe wij met bomen omgaan. Vanuit het perspectief waarin de boom er ten behoeve van ons is zijn landen ontbost en wouden leeg gekapt. In haar bos moeten oude bomen wijken voor jonge aanplant. Henstra beschrijft deze actie van Staatsbosbeheer als is het een misdaadverhaal, een romantische thriller.

In haar verhaal opent Henstra mij de ogen en met mij al de andere lezers van het boek BOSWERK, naar ik mag hopen. Want de boom is geen sta-in-de-weg, enkel geschapen ten faveure van de mens om er mooie planken van te kunnen zagen. De grootste vijand van de boom is de mens. Terwijl juist die boom in groten getale de aarde leefbaar maakt voor mens en dier, en menig plant. “Zonder bomen zou de aarde een onherbergzaam oord zijn”, schijft Henstra. “Zij zijn het verband tussen de zon, de lucht, het weer, het water en de aarde. Al die elementen leiden zij voor ons in goede banen.”

Maar nog te weinig mensen zijn zich hiervan bewust. Want globaal wordt er driftig gekapt. Nog steeds. In BOSWERK proberen schrijver, dichter en tekenaar de lezer daarvan bewust te maken. Is het verhaal van Annelies Henstra schokkende werkelijkheid, het proza en de poëzie van Jan Kleefstra haalt het dromerige realisme naar boven. Het gevoel dat hem bekruipt, de stemming waarin hij komt, leunend tegen een boom terwijl Christiaan Kuitwaard de omgeving bekijkt vanachter zijn veldezel. Aan deze heren heeft het bos goede ambassadeurs. Zij kunnen de belangen van bomen, planten, dieren en insecten uitstekend behartigen. Dat doen zij vol verve in BOSWERK en deden dat eerder met elan in de uitgave VELDWERK.

Iedere vrijdag in de vroege ochtend, een jaar lang, reed het duo naar een plek om zich daar over te geven aan de omgeving. “We hebben de zintuigen opengezet en ons nederig gemaakt. We hebben gekeken en geluisterd.” Om de teksten in het boek te lezen en de illustraties te bekijken zet ik ook mijn zintuigen open. Ik kijk en zie de nevel in het bos optrekken, de bomen lange schaduwen maken, het licht dansen tussen de bladeren. En ik luister naar mijn eigen stem die de woorden geschreven uitspreekt. En nog eens leest omdat het proza zo lekker in het gehoor valt. Zoals beschreven door Kleefstra schijnt het bos nog vol leven en is er grote diversiteit aan insecten, vogels en dieren. Op iedere met tekst bedrukte bladzijde in het boek roeren insecten zich, tonen planten hun stemming, gedragen dieren zich als mensen. Het humeur van de natuur wordt in woorden gevangen. De schrijver verstaat de natuur, is beeldend kunstenaar die in teksten de zinnen beeldhouwt tot beschrijvende realiteit. Wanneer ik mijn ogen sluit en de woorden naklinken in gedachten waan ik mij in het Ketljker Skar of op Landgoed Lauswolt, tussen de duinen op Vlieland en onder de bomen van Oranjewoud, langs de rietkragen van de Tjongervallei of bij de stenen bouwwerken van de Mildamse eco-kathedraal.

Wulpen weeklagen de dag aan. Een groene vleesvlieg vraagt zich af waar de nacht is gebleven. Een schorre zilverreiger loopt tussen zieltogende varens waar de zon zich vleit op het water. Dan krijst een gaai de wacht, want baldadig schopt wind zich door de bomen. Schotse hooglanders liggen onderwijl in diepe ernst te herkauwen in de zon. Ik hoor de kuch van een fazant. De tjiftjaf roept zijn eigennaam. Een zonnedronken hommel inspecteert een bloem. Een merel maakt zich luidkeels uit de vleugels, een gaai krast honger, een zwarte kraai lijkt te waarschuwen dat ook een stilte dodelijk kan zijn. ”Ik kan me de stilte wel inbeelden”, lees ik, “maar overwoekerd raken is misschien wel de mooiste dood. Daar waar je in de grond verdwijnt, begint het leven pas echt.”

De natuur krijgt uit de beschouwend filosofische pen van Kleefstra menselijke trekken. In gedachten lig ik dan op de grond dat dronken is van het vele licht. Tussen het hoge gras waar een groep grauwe ganzen patrouilleert. En ik beschouw de lijmerige lucht. Als nu plots al het door mensen voortgebrachte lawaai weg zou vallen, zou het leven zich dan oprichten, opgelucht diep ademhalen en een liefdevolle lach over de wereld leggen? Jan Kleefstra vraagt het zich af. “Zouden we ontluisterd om ons heen staren, een tijdlang doof voor het bestaan blind op zoek naar onze stemmen tasten?” De schrijver leunt tegen de boom, omarmt deze, legt zijn hand op de bast om het gevoel van de boom over te nemen.

Waar Kuitwaard toch meer aan de oppervlakte blijft, hoewel hij stemming geeft aan de tekst, graaft Kleefstra zich dieper in de materie in. Achter de olieverven waan je de krioelende natuur. Kuitwaard geeft niet letterlijk het geschrevene weer, daarbij kan ik een eigen beleving aansluiten. Hij treft de stilte van het bos, waar de tekst dieper graaft – de achterkant van die stilte beschrijft. In het bos van Kuitwaard moet ik goed kijken om de essentie van het beeld te raken. Het bos is niet stil, het is verstild. Het bos van Kleefstra is verre van stil. Er is volop leven dat zich opzichtig roert. Maar ik hoor geen grote variatie in diverse insecten en vogels. Kleefstra probeert de veelheid aan geluiden wel in te brengen door iedere zang en elke brom gewijzigd te benoemen. Was het boek pakweg een halve eeuw eerder geschreven konden er vast meer diversiteiten worden benoemd. In de tekst is ook de kaalslag te horen, die door de kettingzagen en bulldozers van het bosbeheer het boslandschap wordt aangedaan.

Er is werk aan de winkel in het bos en op het veld. Willen we het slopen van de natuur een halt toeroepen. Dat maakt dit boek luid en duidelijk helder. Daar schrijft Kleefstra over en dat beeldt Kuitwaard af. Zet de verwoesting door dan kunnen we het enkel nog doen met deze weelderige beschrijving van wat eens was. Met deze simpele detaillering in verf op doek, de stemming van het bos, het gevoel van de bomen. De bomen zullen we niet langer moeten zien als gebruiksvoorwerp, maar als de longen van de aarde. We kunnen er niet zonder.

BOSWERK, over het verlies van bomen en bos in Nederland. Jan Kleefstra (proza), Christiaan Kuitwaard (beeld),  Annelies Henstra (tekst). Uitgave Wijdemeer, 2023.

[keynewssuriname]

NDP is in een spagaat en verdacht tam met een doppie pistool waarmee zij zwaaien

Valt het niet op dat NDP zo tam is, terwijl de VHP al jaren op ze beukt over wanbeleid, wanpraktijken, malversaties en corrupties door de NDP. Het valt erg op dat zelfs NDPer’s zich beginnen af te vragen of het misschien niet waar is wat de VHP allemaal hen verwijt, immers elke zelf respecterende politicus en/of partij zou allang van zich afbijten en flink ook nog. Maar niet de NDP-politici en niet de partij. Wat is hier aan de hand vraag je je af. "Soso saffoe poeh" geluid dat de NDP maakt richting de huidige beleidsmakers. NDP zwaait slechts met een doppie pistool, terwijl er zoveel nucleair materiaal ligt waarmee ze de VHP aan flarden kunnen schieten, maar toch doet de NDP dat niet. Er zijn zelfs kruisraketten met kernkoppen, die krachtiger zijn dan de bommen van Hiroshima en Nagasaki samen, beschikbaar waarmee ze de coalitie compleet kunnen vernietigen. En toch kan de NDP de knop van die raketten niet vinden. Het begint heel verdacht te worden. Maar aan de andere kant is er misschien ook een verklaring voor die houding van de NDP. Net zoals de situatie in de Koude Oorlog, toen de kernbom een dubbele dreiging vormde voor zowel de aanvaller als voor de aangevallene, immers de bom vernietigt dan beide. De NDP realiseert misschien dat de VHP dan bij een krachtige aanval ook meer kan onthullen over de NDP dan tot nu toe? Wie zal het zeggen? Ik beschuldig niet, maar ik vraag het voor mijn buurvrouw zoals ze in Suriname zo mooi onschuldig verpakken. Waarom belangrijk te begrijpen Is het belangrijk om te begrijpen waarom NDP tam is? De analyse van de situatie van de NDP is in zoverre relevant voor heel Suriname, ook voor niet NDP-gezinde, omdat dit bepalend kan zijn voor de verkiezingen van 2025. Hoe betrouwbaar is de NDP als alternatief? Hoeveel moet je aantrekken van de kritiek op de VHPNDP-hoofdbestuursleden-Geerlings-Simons-en-Adhin.jpg? Waarom zou je de NDP dan nog een kans moeten geven als ze nu nog niets lijken geleerd te hebben van het verleden? Ben je toch niet beter af met de VHP ondanks alle blunders van Santokhi? Allemaal vragen namens mijn buurvrouw. De doppie pistool houding van de NDP komt door een ernstige miscalculatie bij de NDP en een minachting voor de belangen van het land en volk denk ik. Intern schaken De NDP lijkt drukker te zijn met intern schaken dan met het land. Zij zijn meer bezig met elkaar. Intern wordt driftig gecalculeerd. Iedereen telt zijn of haar kansen. Het verhaal dat ze intern aan het evalueren waren en dat de partijvoorzitter nu afwezig is, kan niet de reden zijn voor een grote partij, de grootste partij al jaren op 1 onderbreking in 2020, om zo tam te zijn. De evaluatie kan en mag geen 4 jaren duren, het is geen grote Walmart (grootste bedrijf van USA) of State Grid (grootste bedrijf van China) of Aramco (derde grootste bedrijf ter wereld) dat ze aan het doorlichten zijn. En als ze 4 jaren er over doen om een partij te evalueren en commissies en werkgroepen te vormen dan gaan ze 4 eeuwen over doen om het land straks te evalueren vrees ik. Toch? Ik vraag het voor mijn buurvrouw, hoor. De afwezigheid van de partijvoorzitter kan ook geen reden zijn want iedereen weet dat Bouterse in 2025 niet nog een keer President zou willen worden ongeacht wat zijn status zou zijn. Dus de NDP zou sowieso iemand anders dan Bouterse als Presidentskandidaat naar voren schuiven. En hier wringt de schoen, hier begint de oorzaak van de doppie pistool houding. Het is die keuze van de kandidaat volgens mijn analyses die voor het zwaaien met een doppie pistool zorgt. Die keuze brengt NDP ook in een spagaat. De spagaat De spagaat gaat over de 2 sporen Simons en Adhin. De partij lijkt te lang alle ballen in de lucht te willen houden en alle opties van toekomstige coalitiepartner open te houden. Ook de optie samenwerken met de VHP en dus met Santokhi houden ze levendig en open. De partij heeft een paar stevige bonzen die de backbone vormen en de partij heeft 2 hoofdstromen, stroom Simons en stroom Adhin. De backbone in de partij heeft geen voorkeur voor Simons of Adhin. Hun voorkeur is regeren, het zal hun een worst wezen met wie en dus lijken zij niet te willen en niet te hoeven te kiezen, denken zij. De 2 stromen leiden tot 2 verschillende keuzes uit toekomstige coalitie. Er zijn 2 belangrijke opties voor coalitievorming voor de NDP: Samen met de VHP en Santokhi Stroom Simons leidt regelrecht tot deze optie. Met haar als kandidaat is regeren met Santokhi de enige optie. Iedereen weet dat bij een samenwerking met de VHP, de NDP geen Hindostaan als kandidaat naar voren kan schuiven, omdat Santokhi als Hindostaan president of vicepresident gaat worden, afhankelijk van wie de grootste zal zijn in de combinatie VHP/NDP. Dus als Santokhi de 1e of de 2e wordt dan heeft Simons de beste papieren en niet Adhin. Samen met de NPS en of een kleinere erbij Stroom Adhin leidt regelrecht tot samenwerken met NPS en anderen. Bij samenwerken met de NPS heeft Adhin weer betere papieren, want NPS zal Rusland als niet-hindostaan naar voren schuiven als nummer 2, vicepresident en dan kan Adhin wel President worden en niet Simons. Dit komt door de “ongeschreven ijzeren regel” in Suriname dat er een mix moet zijn in etniciteit bij de samenstelling van nummer 1 en nummer 2. Vooralsnog is denken in termen van Sranan Mang een brug te vroeg, dus voorlopig is het nog altijd Hindostaan en niet-hindostaan als combinatie. NDP zit dus in een spagaat, zij weten niet welke coalitie partij straks betere kaarten – aantal zetels – zal hebben. Zij zouden liefst alle opties willen openhouden, maar hun achterban is in grote getale mordicus tegen Santokhi. En hier zit het probleem, de oorzaak van doppie pistool houding. Maakt NDP te vroeg bekent dat Simons het gaat worden en dus daarmee 100% voor samenwerking met Santokhi gaat dan stroomt de partij grotendeels leeg. Maar maakt de NDP te vroeg bekent dat hun kandidaat Adhin is, dan hebben zij ook problemen want dan kunnen ze mogelijk regeermacht mislopen en dat is niet iets wat de backbone wil want die wil per se regeren want de oliedollars zijn straks voor het oprapen en die willen ze niet missen. Bovendien zien we elementen in de partij die regelmatig het bestaan van Adhin lijken te negeren, die noemen steeds de optie Simons en als ze een 2e naam moeten aanwijzen dan vluchten ze in allerlei nieuwe gezichten zoals onder andere Tsang of Bouva. Overigens niets ten nadele van deze 2 heren, maar het is opvallend dat NDP’ers zelf hun eigen ex-VP niet promoten. En hier zie je ook dat binnen NDP-keuzes gemaakt worden die allemaal leiden tot de enige coalitie optie en dat is met Santokhi. En als je dus steeds kiest voor leiders die leiden tot samenwerking met VHP en Santokhi dan kun je nu moeilijk met kruisraketten schieten toch? Dit verklaart de "slappe" houding van de NDP en de doppie pistool houding. Simons en haar stroming heeft geen belang om de relatie met de VHP nu helemaal te laten verzuren. Zij hoeven niet per se maximaal in te spannen met een "ganz krieg" campagne. Zij rekenen dat regenbuit al binnen is. Adhin daarentegen is te gedwee en sterk aan de leiband van de backbone om eigenhandig met zijn tak het "wapenarsenaal" helemaal leeg te schieten op de coalitie. Simons wil niet en Adhin durft het niet aan. De backbone moedigt aan om rustig aan te doen, want ze weten – dat is wat ze denken – linksom of rechtsom zijn ze in 2025 aan de macht voor de oliedollars. Hier zit het alle verklaring van de tamme houding. Dus de houding van de NDP is meer wat hun intern beweegt. Riskant. De backbone denkt dat ze linksom of rechtsom aan de macht zullen komen, maar de "verlamde" doppie pistool houding kan juist ervoor zorgen dat ze wederom in de oppositie belanden. Miscalculatie Hun interne calculaties zal met deze houding leiden tot weer in de oppositie. De NDP zou met het huidig aantal kiezers in het nieuwe stelsel op tussen 12-14 zetels blijven steken, mede door de doppie pistool houding en een "oldskool, ouderwetse" campagne filosofie. De miscalculatie van de backbone zit in het feit dat de "leeggelopen" zetels bij de VHP bij de NDP terecht gaan komen, maar die doppie pistool houding is totaal geen reden voor de kiezers die boos zijn op de VHP om naar de NDP te gaan. Die kiezers gaan naar de NPS en 1 of 2 kleinere partijen. De VHP zal terugvallen van 20 naar rond 15 zetels mede door de slappe campagne van de grootste (ogenschijnlijke) tegenstander – NDP- en uiteraard mede door het strooien van "snoepgoed" opgespaard door de VHP. De NPS zal groeien mede door de nieuwe kiesregeling die hun alvast 6+ zetels geeft en winnen door leegloop bij de VHP. Met zo’n zetelverdeling op hoofdlijnen zien we een coalitie ontstaan die de voorkeur van de VHP zal hebben, ondanks alle "geheime toezeggingen" van de VHP nu aan de NDP. Na 2025 sluiten VHP en NPS een coalitie met mogelijk DA91 die toch al op de bagagedrager van de VHP zit. En zie daar de NDP blijft gedesillusioneerd en verbouwereerd achter en dan kunnen ze weer 5 jaren rustig door evalueren en verder intern calculeren en schaken. Een ware nachtmerrie voor de backbone en hun partijvoorzitter die hen zo op het hart had gedrukt om te gaan voor verkiezingswinst. Helaas voor de partijvoorzitter, de energie en belangen van velen lopen niet synchroon met zijn energie en belangen. Helaas voor de diehard NDP’ers, de belangen van hen lopen niet synchroon met de belangen van velen in de partij. Helaas voor het land, de belangen van het land lopen niet synchroon met de belangen van velen in de partij. Waarom zou ik ongelijk hebben? Het antwoord hierop ligt bij de NDP en het ligt niet in "shooting the messenger", maar schieten op de argumenten en analyses en dan niet met een doppie pistool maar met een kruisraket. Dat zou een goede oefening kunnen zijn, een generale repetitie voor de campagne die al begonnen had moeten zijn. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

[fransopdefiets]

2-7 Kildale

Vanaf Littletown is het ongeveer 20 minuten fietsen naar The Farmers Arms. Eerst maar een kopje huisgemaakte groentesoep (gepureerd, dus geen idee welke groenten erin zaten, de soep was wel heel groen, dus dan weet je het wel). Daarna tagliatella met paddestoelen en applecrumble met ijs toe.

Je kunt wel merken dat je noordelijker zit, want het wordt nog later donker dan bij ons en om 5 uur is het al stralend licht.

Om 9 uur op pad. Ik had wel eerder gewild maar op zondag mag je hier pas om half negen ontbijten. Ik kreeg twee croissants, gebakken eieren en tomaten met toast en yoghurt.

Eerst fiets ik een hele lange route omlaag naar de kust, alweer over een oude spoorlijn. Om op die route te komen moet ik langs een terrein met sloopcaravans. Overal liggen witte hopen plastic en oud papier. Als ik er bijna ben, verheft een van die hopen zich en heft een soort wolvengehuil aan terwijl hij mij aankijkt. Ik blijf ook staan en taxeer de situatie. Er zit een lange ketting aan dat beest, maar hoe lang precies? Er is maar een manier om daar achter te komen, ik doe een paar passen voorwaarts en het ondier komt ook in beweging. De ketting blijkt net niet lang genoeg om de hele breedte van de weg te bestrijken en ik kom er ongeschonden langs.

Koffie in Hartlepool in een pub waar iedereen al aan het bier zit om half twaalf. Als dat maar goed gaat! Het koffiesysteem is hier als volgt, je betaalt 1,50 aan de bar en daarna mag je zo vaak als je wil naar de automaat lopen en koffie pakken.

Er valt af en toe een dun buitje daarna schijnt de zon weer. Tegen de middag heb ik een gloeiende kop, de regen spoelt de zonnebrand er af!

Lunch in een pub roodbakstenen buitenwijk van Seaton Carew, naast een wedkantoor en een supermarkt. Voor een paar pond krijg je een bord met lamsvlees, gebakken en gekookte aardappelen, aardappelpuree, wortelen, wortelpuree en groene kool. Daarbovenop ligt een soort luchtig deekbaksel. En dat allemaal op één bord! Het zit hier vol met bejaarden die eens lekker betaalbaar uit eten gaan.

Ik zit driftig te rekenen. Van hier naar Kildale is nog 35-40 km waarvan 25 stijgen. En dan moet ik nog door Middlesborough. Op dit moment schiet het niet erg op, er staat een harde westenwind en ik zigzag door een eindeloze buitenwijk zonder enig zicht op groen.

Ik mopper op mezelf dat ik deze idiote route heb uitgekozen. Normaal gesproken plan ik het zo, dat ik eerst minstens een week vrij vlak fiets, voordat ik me erg moet uitsloven. Dit is wel een beetje ondoordacht allemaal. Maar zolang het gaat, gaat het.

Eerst maar naar Middlesborough en dat betekent een lange rit door industrieterreinen. Daarna de stad zelf door, en dan ga je geleidelijk klimmen. Opnieuw door eindeloze armoedige buitenwijken, met overal groepjes blowende jongens en bierdrinkers. Je zou denken dat je dan de aandacht trekt op je fiets met die felgekleurde tassen, maar niets is minder waar. Ze keuren je geen blik waardig, het is alsof je niet bestaat.

En opeens ben ik weer terug op het idyllische platteland bevindt met uitzicht op de heuvels van de North York Moors.

In Geeat Ayton fiets ik langs een hotel en ik kan het niet nalaten om te even te vragen. Maar ik heb pech, de laatste kamer is net weg. Dan maar 7 kilometer door naar de kampeerboerderij in Kildale.

Daar kom ik tegen vijven aan. Mijn heupen en knieën zijn hartstikke beurs, ik ben benieuwd hoe dat morgen aanvoelt.

Afstand: 80 kilometer

Gefietste tijd: 7 uur

[kladblok]

De heer in questie (kort verhaal, fragment)

De heer in questie verliet de schaduw van het poortgebouw en liep, de kiezels tellend, over het grindpad naar de formele tuin. Daar, in jacquet maar met schort voor, knipte de butler de lage buxushaagjes rond de grasperken, wat, gezien de toestand, wel de minste prioriteit had. Het moest nu bijna vijf uur zijn.

Vanochtend was de man op hem toegestapt, tamelijk bruusk en met een wankele stapel ontbijtborden voor zijn vest, en had met trillende stem gezegd: ‘Het is genoeg. Ik neem ontslag.’ Hij had de borden op het dressoir gekwakt en zijn rug gerecht. ‘Ik zal vandaag de buxus afmaken. Met een handschaar, niet elektrisch. Decorum dient gehandhaafd. Mijnheer!’ Zonder een reactie af te wachten, was hij driftig naar buiten gebeend.

De heer in questie had ook niets weten te zeggen. Als zo vaak in dit soort situaties luisterde hij wel, maar begreep hij niet – niet snel genoeg om het juiste te zeggen, in elk geval. Dus dan zweeg hij maar; en dan zonk hij weg in het misverstand, en dan werd het ruzie: dat was de ‘questie’. Maar nu moest hij een antwoord geven. Hij voelde zich leeg, en plotseling doodmoe; hoe graag was hij hier, naast het pad, even gaan liggen, de ogen dicht. Wat maakte de modder uit.

Een butler zou geen aanleiding tot zorgen moeten zijn, maar de heer in questie zat, sinds hij het landgoed geërfd had, behoorlijk met hem in zijn maag. De man was buitengewoon vormelijk, en dat zijn oorspronkelijke takenpakket – uit geldgebrek – door de jaren heen was aangevuld met die van kok, tuinier en veredeld klusjesman leidde tot voortdurend geruzie over, onder andere, het juiste gereedschap voor de juiste gelegenheid. Decorum est pro patria mori, glimlachte de heer in questie even. Had hij meer begrip moeten tonen? Hoe dan ook, wat vannacht was gebeurd kon hij de butler niet aanrekenen, en dat ging hij hem nu vertellen. Voor wat het waard was. De butler leek plots driftiger te knippen – had hij de naderende voetstappen gehoord? Nu, vooruit met de geit.

De heer in questie kuchte, en zei tegen de rug van de butler: ‘Ik heb met mijn nicht gesproken. Ik wil dat je weet dat ik het niet erg vind dat je vannacht niet mee wilde helpen. Het was niet je taak. Uit gewoonte trok ik aan het schellekoord, en ik ben onterecht boos geworden toen je niet kwam. Dat spijt me.’

De man rees van tussen de haagjes op en draaide zich om. ‘Uw excuses zijn aanvaard. En laat ik zeggen: ik was obstinaat. Dat is onbetamelijk, dat spijt mij, van mijn kant. Maar mijn ontslag staat. Ik ben butler, geen campingbeheerder. Ik bestier een adellijk huishouden, geen opvangpunt voor verregende pubers. Het zal mij niet moeilijk vallen een huis te vinden waar ze mij wél kunnen waarderen.’

‘Nee, nee, dat denk ik ook niet, zeker. Je hebt groot gelijk. En het is misschien maar beter zo. Nogmaals, het spijt me.’ Hij dacht even na. ‘Ronduit gezegd, ik denk niet dat ik ooit een goede werkgever voor je zou kunnen zijn. Ik begrijp mensen nooit goed. Bij mij wordt het altijd ruzie.’

De butler trok zijn wenkbrauwen lichtjes op, liet ze snel weer zakken en zei: ‘Wellicht bent u nu wat hard voor uzelf, en als u mij toestaat...’ Hij aarzelde even en keek de heer in questie vragend aan.

‘...Hè? Eh, ja, natuurlijk...’

‘U vraagt mij soms dingen te doen die niet bij mijn professie horen. Uw oom zaliger…’

‘…Natuurlijk, mijn oom, weet je, ik heb gewoon niet het hart van mijn oom, dat vergeet ik zo vaak in de hurrieburrie. Ik moet eerder vragen hoe het met je gaat, met je familie, dat soort dingen...’

De butler kneep zijn lippen even samen en zei toen: ‘Dat ligt, met permissie, niet direct in uw aard. Ik...’

‘O ja. Nee… Gelukkig, ik moet er eigenlijk ook niet aan denken, al die familiegeschiedenissen...’ Hij keek de butler hoopvol aan, maar deze lachte niet.

‘…Waar ik op doel: festivals en campings… vindt u ook niet, na vannacht, dat dat een slecht idee was? Vroeger hadden we zoiets niet nodig.’

De heer in questie dacht lang na over een antwoord, en zei toen: ‘Als je achterom kijkt, zie je stof. Het landgoed verdient een nieuwe toekomst.’ Hij keek naar het smalle pad met de hoge heggen aan weerszijden, die hem, op weg naar het grote huis, in zouden sluiten. ‘Als je een aanbevelingsbrief, of zoiets, nodig hebt, dan regel ik dat, natuurlijk.’ Hij aarzelde even. ‘…En als je de buxus met de handschaar wilt doen, dat is prima… Elektrisch is sneller, daarom zou ik... Maar doe het maar met de hand. Of beter: laat het niet van mij afhangen. Kies zelf maar. Nou ja.’

Hij voelde zich weer moe worden en liep haastig weg. Dat was niet slecht gegaan, al met al. Maar het had niet langer moeten duren.

Hij kwam aan bij het pad en keek op naar het grote huis. Het uit vakwerk opgetrokken gebouw was de laatste jaren een populaire selfie-locatie geworden. Vooral op zonnige dagen, als het contrast tussen de donkere balken en het wit van de gekalkte muren op zijn scherpst was, stonden er vaak toerfietsers vanaf de weg foto’s te maken. Dichterbij konden ze niet komen, bedacht hij tevreden. Zo bleef het zijn geheim, en zijn persoonlijk genot, hoe juist ’s nachts, bij een rondgang in het maanlicht, als het wit blauw geworden was en de balken peilloos zwart, het contrast mysterieuzer scheen en zelfs uitnodigde de klamme overgangen met de vingers te betasten.

De heer in questie schudde zijn hoofd.

[rotterdamvanalles]

Een Britse politieagent, te gast in Rotterdam, regelt het verkeer in de Karel Doormanstraat, 22 mei 1965.

Uit het Vrije Volk van 24 mei 1965:

MAUREEN MCKENTEY (26) uit het Engelse stadje Grays — graafschap Essex — kan bijzonder zwart kijken. Dat hebben zaterdag in Rotterdam enkele weggebruikers ondervonden.

Zij kregen van een Engelse politieagente op het kruispunt Weena-Karel Doormanstraat het gevoel: als blikken konden doden. McKentey, van Ierse afkomst, had even tevoren met een handdruk de verkeersregeling van een „Unterleutnant" uit Essen (Duitsland) overgenomen. Haar armen gingen omhoog: stop! Maar de tram reed door — een misverstand door een fractie van een seconde misschien, maar de vernietigende blik die Maureen McKentey op de trambestuurder richtte, was niet mis.

Deelnemers aan het driedaagse congres van de International Police Association mochten als sluitstuk van hun verblijf in Rotterdam hier en daar — onder uitgebreid toezicht uiteraard — het verkeer regelen. Een stoere agent uit Rome, dezelfde beroemde bobby-helm op zijn hoofd als zijn Britse collega's, keek een beetje meewarig naar die zwart-geüniformeerde vrouwenfiguur: „Nou ja," zei hij, "het is duidelijk, da's een meisje."

Zelf had hij een duidelijke demonstratie van zuidelijk temperament gegeven, zijn armen bleven voortdurend driftig in beweging en één keer, toen een automobilist een beetje treuzelde, klapte hij een snelle roffel in zijn handen

„Wat een kapsones," zei een Rotterdamse agent, „dat is toch echt niet nodig?" Een Duitse verkeersagent, in een soort slagersjasje, onderstreepte zijn woorden: stram rechtop en met een minimum aan bewegingen zette hij het Rotterdamse verkeer naar zijn hand.

Toch had de Duitser het „optreden" van zijn Italiaanse collega mooi gevonden: Jij deed het goed," zei hij zelfs. Maar de stoere Romein verontschuldigde zich in zangerig Duits: „Welnee, hoe kan dat nou? Ik heb drie nachten niet geslapen."

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 24 mei 1965.