#en alleen maar geluk kan voelen de lente kan voelen

[wannalookatsomestars]

“We spelen pinball  en de avond is een heerlijke dag vol zonneschijn [...]. Ieder dof licht in het wijdse vertrek is een zon. Ik ervaar de lente. Ik proef de lente. Zij omhult me als een Griekse vaas.”  (Marlise Joubert, Rode Granaat (klipkus), blz. 80)

[stefselfslagh]

Weg met de baaldag, leve het vrolijk verlof.

Dit stuk verscheen op zaterdag 23 maart in De Morgen.

De lente is begonnen en dus krullen overal in het land mondhoeken omhoog. Een uitstekend moment voor de invoering van een vrolijk verlof: een dag waarop je thuis mag blijven omdat je je zo verdomd vrolijk voelt.

'Do remember they can't cancel spring', schreef de Engelse kunstenaar David Hockney in volle lockdownellende onder één van zijn iPad-schilderijen. De voorbije week kreeg Hockney gelijk: het thermometerkwik kroop voor het eerst voorbij het vijftiengraden-streepje, de zon vond eindelijk een gat in ons nationale wolkendek, uit de zachtgele trompetten van de eerste narcissen leek elk moment feestelijk geschal te zullen opstijgen, iedereen stopte abrupt met naar Scandinavische singersongwriters te luisteren.

Toen ik neef Lucas gisteren vertelde dat de eerste vitamine D-dag van het jaar ook míj́n ingedommelde hart had doen opveren, zei hij mijmerend: 'Eigenlijk zou er zoiets moeten bestaan als een vrolijk verlof, vind je niet? Een dag waarop je zonder ziektebriefje verlof mag nemen omdat je zo friggin' opgewekt bent. Het tegenovergestelde van een baaldag. Waarom zouden we onze out of office alleen mogen inschakelen als we ons klote voelen?'

Neef Lucas had een punt. Als je erover nadenkt, is de baaldag een waarlijk bezopen concept. Wat is er in hemelsnaam leuk aan thuis zitten balen? Als het leven je voeten uithangt, kan je toch beter gaan werken? Met wat geluk brengen je collega's je op zonniger gedachten. En zoniet heb je toch een paar uur aan winstmaximalisatie gedacht in plaats van aan je terugwijkende haarlijn. Nee, het is juist als je vrolijk bent dat je verlof moet krijgen. Als de lente in het land is en je op het dichtstbijzijnde strand meeneemcocktails wil gaan slurpen. Als je favoriete basketbalploeg met een buzzer beater kampioen is geworden en je nog een dagje wil nagloeien. Als je een nieuw lief hebt getinderd en je van 's morgens tot 's avonds de veren uit je bed wil neuken.

Het zegt iets over het bijna groteske belang dat we aan werk hechten dat we in de meeste gevallen pas verlof mogen nemen als het slecht met ons gaat. Het ziekteverlof, het verlof voor medische bijstand, het palliatief verlof, het verlof om dwingende redenen, de baaldag: we hebben er pas recht op wanneer onze tong hetzij figuurlijk hetzij letterlijk uit onze mond hangt. Dat getuigt van een behoorlijk treurige kijk op werken, die met de invoering van een vrolijk verlof eindelijk gecoriggeerd kan worden.

Het vrolijk verlof kan ons het geruststellende signaal geven dat zottigheid het op een goeie dag nog altijd kan halen van neoliberalisme. Dat we niet per se catastrofes in de privésfeer moeten kunnen voorleggen om vrijaf te mogen nemen van de ernst. Dat gedoseerde malligheid ook in een samenleving die opnieuw moet investeren in defensie nog een functie heeft. Lees mijn alvast met zonnecrème ingesmeerde lippen: de werkgever die morgen het vrolijk verlof in zijn arbeidsvoorwaarden verankert, neemt in de war on talent een beslissende voorsprong.

Vrolijkheid heeft nog een bijkomend voordeel: het is een verbaal overdraagbare aandoening. Wie een baaldag neemt, zegt: ik voel mij vandaag zo slecht dat ik mij voor jullie moet verstoppen. Wie vrolijk verlof neemt, zegt: ik voel mij vandaag zo goed dat ik op een skippybal over de Kalmthoutse Heide moet gaan stuiteren. Dat laatste is aanstekelijk. Het geeft hoop. Het vrolijk verlof zal ons eraan herinneren dat het leven niet elke dag een middelvinger naar ons opsteekt. Het zal er toe bijdragen dat we zelf ook wat vaker vrolijkheid overwegen. En dat is goed nieuws voor onze plaats in het World Happiness Report van de Verenigde Naties. Als het een beetje meezit, hoeven we dankzij het vrolijk verlof niet langer achter bloody Oostenrijk aan te hobbelen.

Sommigen zullen zeggen: je kan niet voor gesubsidieerde vrolijkheid pleiten terwijl in Groenland de ijskappen smelten. Ik begrijp die redenering. Maar er zit een denkfoutje in. Zoals Dirk De Wachter ooit in De Standaard liet optekenen: vrolijkheid is geen synoniem van ontkenning. Opgewekt zijn is niet hetzelfde als wegkijken. Integendeel: een goed gemikte dosis vrolijkheid geeft je juist de energie die je nodig hebt om problemen, ook die van planetaire proporties, aan te pakken. De aarde heeft er niks aan dat u om de klimaatopwarming treurt. De kippen in de legbatterij schieten er geen moer mee op dat u hun lot beweent. Als u de wereld écht wil verbeteren, zal u iets moeten doén. En daarvoor zal u toch een minimum aan levenslust, en dus opgewektheid, nodig hebben. Ergo: vrolijkheid en ernst sluiten elkaar niet uit. In de strijd tegen de ondergang van de wereld zijn het zelfs objectieve bondgenoten.

Daarom, lieve werkgevers: laten we onszelf nog eens iets opbeurends gunnen. Laten we een snipperdag introduceren die niet dient om gesomber te compenseren maar om goede luim te fêteren. Het buitenland zal er ons om benijden. 'Die Belgen hebben misschien de lelijkste kustlijn ter wereld, maar ze hebben wel een vrolijk verlof.' 'Ze zitten straks misschien weer met Charles Michel opgescheept, maar ze hebben wel een vrolijk verlof.' Als we Nederland ooit willen opvolgen als gidsland, moeten we ergens beginnen.

[dromen]

ik schreef iets

Ik ben er uit: mijn taak is het zorgen voor de verhalen. Het ruimte bieden zodat de ander mag en kan vertellen, het vragen stellen zodat de details tot in de puntjes kunnen worden uitgeplozen, en het ondersteunen of lichtjes sturen waar (en indien) nodig. Het daardoor verdiepen en nog beter begrijpen van mijn eigen verhaal, en daardoor wederzijds inspireren. Omdat mijn leven bepaald geen saaie bedoening is, en ik veel verhalen bij me draag, ben ik de afgelopen tijd aan het ontdekken en aanvoelen waar en wanneer ik mijn verhaal wel en niet kan delen. Niet iedereen kan altijd alles horen namelijk. Zeker het verhaal van mijn moeder, wat minder rooskleurig lijkt dan mijn eigen ‘overlevingsverhaal’. Maar het leven draait niet alleen om lenteverhalen, waarin alles openbloeit. De herfst vol gure stormen en winter zonder bloem of blad horen ook bij de cyclus waar we op deze aarde aan onderhevig zijn. De intensiteit, misschien het verdriet en de leegte maken winter- en herfstverhalen niet minder waardevol dan een lente- of zomerverhaal vol zonnig stralend geluk. Het geluk kan in alles zitten, hoe groot of klein dat alles ook is. Net als het gegeven dat de zon altijd ergens aan de hemel staat te stralen, al dan niet achter een diepe wolkenzee. Zelfs een traan, koude regen of een eenzame dag kan op haar eigen manier geluk omvatten. En juist ook dat verdriet kent iets veiligs. Wat mij doet denken aan mijn lievelingspassage van Laura van Dolron (in Liefhebben, het boek en de voorstelling):  “Het ergste dat mij kan gebeuren is dat ik heel veel pijn heb en niet moet huilen. Huilen is opengaan, is de warmte van je tranen voelen. Huilen is heel troostrijk, zoals de afwas doen, of douchen, met warm water. Wat is er mooier? Dat vind ik zo geweldig aan het menselijk lichaam, dat het denkt: “Ze is verdrietig, laten we wat warm water over haar wangen plengen.” Zo slim, en het werkt altijd. En tranen verbinden. Iedereen huilt mee, een beetje om jou en heel veel om zichzelf. Maar dat zie je er niet aan af dus het werkt toch. En je pakt elkaar zo makkelijk vast als er tranen vloeien en elke huilbui eindigt met een diepe slaap of een goeie grap en lachen door je tranen heen. Lachen door je tranen heen, altijd liefde.”  Ik denk dat de kunst van het leven is om het volledige spectrum aan verhalen te blijven beleven en blijven vertellen, vertalen, begrijpen, genieten. Hoe zwaar of licht ook, en vooral het hele jaar, doorheen alle seizoenen, mag gelezen, gehoord, gezien, genoten. Daarbij is een overlevingsverhaal niet belangrijker of mooier dan een overlijdensverhaal. Dat raakt een stuk van een verhaal dat ik sprak op de uitvaart van mijn moeder, over de boosheid die ik voelde over het feit dat ze geen verzet bood tegen de dood. Over hoe het mij raakte dat we ten tijde van mijn dwarslaesie samen visualiseerden hoe ik weer zou kunnen lopen, en waarom ze nu dan niet zelf haar zinnen op het leven had gezet: “Na een avond boos, een nacht bedaren en dag om te bezinnen kwam ik tot het inzicht dat jouw hoop schijnbaar andersoortig was dan de vechtlust die ik van mezelf ken. Jouw hoop lag in het vinden van eeuwige rust, op een eervolle manier. Voor altijd volledig als jezelf, in alles wat je bent - helemaal hoe jij het wilde. Je hoop uitte zich in de wonderlijke kracht om tot op het allerlaatste moment nog op je eigen benen te staan, in je eigen bed te slapen en alles te beleven en laten lopen zoals jij dat het liefst had. Zonder gevecht, zonder strijd en zonder verzet, maar in vrede.” 

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Hier is de weg naar zuivering

Mijn naam is Christopher, en ik ben voorganger in een huiskerk op de Filipijnen. Ik ben in 1987 gedoopt en teruggekeerd naar de Heer Jezus en daarna werd ik door de genade van de Heer in 1996 voorganger in een lokale kerk. Ik werkte en preekte toen niet alleen op veel plaatsen op de Filipijnen, maar ik preekte ook op plaatsen als Hong Kong en Maleisië. Via het werk en de begeleiding door de Heilige Geest voelde ik dat ik een onuitputtelijke energie had voor mijn werk voor de Heer en eindeloze inspiratie voor mijn preken. Ik bood vaak hulp aan mijn broeders en zusters aan die zich negatief en zwak voelden. Soms was ik, wanneer hun niet gelovige familieleden onvriendelijk waren tegen mij, toch in staat om tolerant en geduldig te zijn; ik verloor het vertrouwen in de Heer niet en geloofde dat de Heer hen kon veranderen. Dus vond ik dat ik veel veranderd was sinds ik een gelovige was geworden. Vanaf 2011 was ik echter niet meer in staat om het werk van de Heilige Geest zo sterk te voelen als voorheen. Ik verloor geleidelijk aan nieuwe inspiratie voor mijn preken en had geen kracht om los te komen van het leven in zonde. Ik kon alleen maar boos worden op mijn vrouw en dochter als ze dingen deden die ik niet fijn vond en ik voer woedend tegen hen uit. Ik wist dat dit niet in overeenstemming was met de wil van de Heer, maar vaak kon ik me niet inhouden. Dit was bijzonder pijnlijk voor mij. Om mij te bevrijden van een leven in zonde en daarna opbiechten, besteedde ik meer aandacht aan het lezen van de Bijbel, vasten en bidden, en zocht overal naar spirituele voorgangers om dit samen te verkennen en uit te zoeken. Maar al mijn inspanningen liepen op niets uit; er was geen verandering in mijn zondige leven en de duisternis in mijn ziel.

Toen vroeg mijn vrouw mij op een avond in de lente van 2016: “Christopher, ik heb gezien dat je de laatste tijd echt iets dwarszit. Wat houdt je bezig?” Ik vertelde haar wat mij dwars zat: “Ik heb mij deze laatste paar jaren afgevraagd waarom ik niet los kan komen van een leven in zonde ondanks dat ik voorganger ben en al veel jaren in de Heer geloof. Ik ben niet langer in staat de Heer te voelen – het is alsof Hij mij heeft verlaten. Ook al ga ik overal naartoe om te preken, zodra ik een moment voor mijzelf heb, vooral midden in de nacht, voel ik altijd een soort leegte en angst, en dit gevoel groeit alleen maar. Ik denk erover na hoe ik al die jaren in de Heer heb geloofd, zo veel in de Bijbel heb gelezen, naar zoveel preken van de Heer heb geluisterd, en me vaak heb voorgenomen om het kruis te dragen en mijzelf te overwinnen, maar altijd gebonden ben door zonde. Ik ben in staat leugens te vertellen om mijn eigen belangen te beschermen en mijn gezicht te redden, en ik slaag er niet in om ‘Geen leugen komt over hun lippen’ (Openb. 14:5) waar te maken. Wanneer ik met ontberingen en loutering wordt geconfronteerd, kan ik mezelf er niet van weerhouden te klagen over de Heer en kan ik niet voorkomen dat ik Hem verkeerd begrijp, hoewel ik weet dat deze dingen gebeuren met de toestemming van de Heer. Ik slaag er helemaal niet in mezelf te verloochenen. Ik ben bang dat als ik op deze manier in zonde leef, ik niet in staat zal zijn het koninkrijk van de hemel binnen te gaan wanneer de Heer komt!”

Toen ze dit hoorde sprak mijn vrouw: “Christopher, hoe kun je zo denken? Je moet geloof hebben; je bent voorganger! Hoewel we in zonde leven en niet zijn losgebroken uit de boeien van de zonde, zegt de Bijbel: ‘Als uw mond belijdt dat Jezus de Heer is en uw hart gelooft dat God hem uit de dood heeft opgewekt, zult u worden gered’ (Rom. 10:9). ‘Want er staat: “Ieder die de naam van de Heer aanroept, zal worden gered”’(Rom. 10:13). Zolang we de Bijbel blijven lezen, bijeenkomsten bijwonen, tot de Heer bidden en het kruis dragen en Hem feilloos volgen tot de wederkomst van de Heer, zullen we in staat zijn het koninkrijk van de hemel binnen te gaan en de zegening van de Heer te ontvangen.”

Toen zei ik tot mijn vrouw: “Zo dacht ik vroeger, maar in 1 Petrus 1 vers 16 staat: ‘Er staat immers geschreven: “Wees heilig, want ik ben heilig.”’ Ik heb dertig jaar lang in de Heer geloofd, maar toch lukt het me niet de weg van de Heer te volgen en omdat ik in zonde leef ben ik nog steeds in staat me tegen de Heer te verzetten. Ik voldoe in de verste verte niet aan de eisen van de Heer. Ach! Hoe vaak heb ik me niet voorgenomen om de leer van de Heer te gehoorzamen, maar toch heb ik Zijn woorden niet in praktijk kunnen brengen. Hoe zou ik op deze manier waardig kunnen zijn het koninkrijk van de hemel binnen te gaan? De Heer Jezus sprak: ‘Niet iedereen die tegen mij zei, Heer, Heer, zal het koninkrijk der hemelen binnengaan; maar hij die de wil doet van mijn Vader, die in de hemelen is’ (Mat. 7:21). Volgens de woorden van de Heer is het binnengaan in het koninkrijk van de hemel niet zo eenvoudig als we denken. De Heer is heilig, hoe zouden mensen die Zijn woord niet in de praktijk brengen en zich regelmatig tegen Hem verzetten dan opgenomen worden in het koninkrijk van de hemel? Alleen diegenen die zijn getransformeerd en die Gods wil doen kunnen binnengaan in het koninkrijk van de hemel!”

Mijn vrouw dacht een moment na en zei: “Wat je zegt snijdt hout. De Heer is heilig en wij zijn nog steeds zondig. We zijn het niet waard Gods koninkrijk binnen te gaan. Alleen … dat schiet me nu plotseling te binnen … had voorganger Liu niet een Koreaanse voorganger Kim uitgenodigd naar de kerk te komen? Zullen we wat onderzoek doen naar deze kwestie?” Ik zei: “Ja, dat is een goed idee. De Heer Jezus sprak: ‘Vraag en er zal je gegeven worden, zoek en je zult vinden, klop en er zal voor je worden opengedaan’ (Mat. 7:7). Ik geloof dat zolang we zoeken de Heer ons zal leiden. Als voorganger moet ik rekening houden met de levens van onze broeders en zusters. Als ik nonchalant ben in mijn geloof, bewijs ik zowel hen als mijzelf een slechte dienst. Laten we wachten tot voorganger Kim komt en hem dan naar deze kwestie vragen.”

Omdat ik van plan was voorganger Kim om hulp te vragen, wilde ik wat meer weten over zijn achtergrond. Ik ging online en zocht naar de Koreaanse kerk waar hij toe behoorde. Op de pagina’s die op het scherm verschenen zag ik de website https://www.holyspiritspeaks.org. Toen ik deze opende werd ik gegrepen door deze woorden: “De mens ontving veel genade, zoals de vrede en het geluk van het vlees, het geloof van een lid dat zegen bracht aan een hele familie, de genezing van ziekte, enzovoort. De rest bestond uit de goede daden van de mens en zijn goddelijke verschijning. Als de mens zo kon leven, werd hij beschouwd als een aanvaardbare gelovige. Alleen dit soort gelovigen kan na de dood de hemel binnengaan, wat betekent dat ze gered zijn. Maar tijdens hun leven hebben deze mensen de weg van het leven absoluut niet begrepen. Alles wat ze deden, was zondigen om vervolgens hun zonden te belijden. Dit gebeurde in een constante cyclus zonder dat ze iets ondernamen om hun gezindheid te veranderen. Dit was de toestand van de mens in het Tijdperk van Genade. Heeft de mens volledige redding ontvangen? Nee!”. Deze waren zo goed geformuleerd dat ik absoluut door moest lezen: “Daarom bleef na beëindiging van die werkfase het werk van het oordeel en tuchtiging over. Deze fase is bedoeld om de mens te zuiveren door middel van het woord en hem daarmee op een weg te leiden die hij volgen kan. Deze fase zou niet vruchtbaar en zinvol zijn als het verder ging met het uitdrijven van demonen, want het zou de zondige natuur van de mens niet uitbannen en de vergeving van zonden zou bij de mens tot stilstand komen. Door het zondoffer zijn de zonden van de mens vergeven, want het werk van de kruisiging is reeds beëindigd en God heeft gezegevierd over Satan. Maar omdat de verdorven gezindheid van de mens nog steeds in hem is, kan de mens nog steeds zondigen en tegen God in opstand komen, en heeft God de mensheid niet gewonnen. Daarom gebruikt God in deze werkfase het woord om de verdorven gezindheid van de mens bloot te leggen, waardoor hij praktiseert in overeenstemming met het juiste pad. Deze fase heeft meer betekenis dan de vorige en is eveneens vruchtbaarder, want nu is het het woord dat het leven van de mens rechtstreeks voedt en dat het mogelijk maakt dat de gezindheid van de mens volledig wordt vernieuwd. Het is een veel grondigere werkfase”. Het was ongelofelijk opwindend voor me dit te lezen. Hoewel ik het niet helemaal kon begrijpen en een deel ervan zelfs verwarrend voor me was, lieten deze woorden me toch enige hoop ontwaren. Ik voelde dat ik in deze woorden een pad kon vinden om mezelf te zuiveren en te veranderen. Ik dankte God vanuit de grond van mijn hart voor het verhoren van mijn gebed. Toen ik verder las, voelde ik dat dit echt wonderbaarlijke woorden waren die mijn dorstige ziel bewaterden en hoedden. Ik zag dit op de website: “Als u voor uw land of regio geen Evangelie-hotline kunt vinden, laat dan een bericht voor ons achter en we zullen zo snel mogelijk contact met u opnemen.” Ik keek even snel en zag geen hotline voor de Filipijnen. Ik liet dus onmiddellijk een bericht achter en vulde zonder te aarzelen mijn telefoonnummer en e-mailadres in.

Toen ik die avond thuiskwam vertelde ik mijn vrouw erover en nadat mijn vrouw had gehoord wat ik te zeggen had, was ze ook bereid te gaan zoeken. Ik bedank de Heer van harte dat ze de volgende dag mijn bericht beantwoordden en een afspraak maakten om nog diezelfde middag online contact te leggen. Die middag spraken we met zuster Liu en zuster Su. Uit de conversatie werd me duidelijk dat ze eenvoudig, bekwaam en met inzicht spraken. Mijn vrouw was nog zenuwachtiger dan ik en vroeg: “Vinden jullie het goed als ik een vraag stel?” Ze zeiden enthousiast: “Natuurlijk.” Mijn vrouw antwoordde: “Op de website van jullie kerk staat dat ‘God van de laatste dagen een fase van Zijn werk van oordeel en tuchtiging heeft gedaan.’ Mijn echtgenoot en ik weten dat geen onheilig mens de Heer zal zien omdat Hij heilig is, maar in Romeinen staat: ‘Als uw mond belijdt dat Jezus de Heer is en uw hart gelooft dat God hem uit de dood heeft opgewekt, zult u worden gered’ (Rom. 10:9). ‘Want er staat: “Ieder die de naam van de Heer aanroept, zal worden gered”’(Rom. 10:13). Als we in de Heer Jezus geloven dan zijn we reeds gered en kunnen we het koninkrijk van de hemel binnengaan. Waarom doet God van de laatste dagen dan nog een fase van het werk van oordeel en tuchtiging? Ik begrijp dit niet zo goed en hoopte jullie gedachten hierover te horen.”

Zuster Liu antwoordde: “God zij dank! Laten we samen communiceren en laat God ons leiden. Laten we eerst eens kijken naar wat ‘gered zijn’ hier betekent. In de `laatste periode van het Tijdperk van de Wet waren alle mensen ver van God vandaan gegroeid en hadden geen godvrezende harten meer. Ze waren steeds zondiger geworden en gingen zelfs zover dat ze blind, lam en ziek vee en gevogelte als offergaven aanboden. De mensen van die tijd hielden zich niet meer aan de wet en ze liepen allen het gevaar ter dood te worden veroordeeld omdat ze de wet hadden geschonden. Gezien de situatie, om degenen die onder de wet leefden te redden van een gewisse dood, werd God Zelf vlees, nam het verlossingswerk op Zich en werd uiteindelijk gekruisigd om de hele mensheid te verlossen van zonde. De zonden van de mensen konden hen vergeven worden wanneer ze in de Heer Jezus geloofden. Zo werden ze gekwalificeerd om in gebed voor God te komen en te genieten van de zegeningen van Gods genade. Dit is de werkelijke betekenis van ‘gered zijn’ in het Tijdperk van Genade. Met andere woorden, ‘gered zijn’ betekent niets anders dan dat iemands zonden zijn vergeven. Dat wil zeggen, God beschouwt deze mensen niet meer als besmet door zonde, maar dat betekent nog niet dat ze niet inherent zondig zijn. Daarom betekent gered zijn niet dat we volkomen gezuiverd zijn en volledige redding hebben bereikt. Als we gezuiverd willen worden, zullen we Gods oordeelswerk van de laatste dagen moeten aanvaarden.”

Pas nadat we hun communicatie hadden gehoord, begrepen mijn vrouw en ik dat het “gered zijn” waarover gesproken wordt in de Brief aan de Romeinen verwijst naar het aanvaarden van de redding van de Heer Jezus en naar het niet langer ter dood veroordeeld zijn vanwege het schenden van de wet. Het was niet het ‘gered zijn’ zoals wij ons dat hadden voorgesteld, van het grondig gezuiverd zijn. Wat ze zeiden was logisch. Die uitleg van ‘gered zijn’ was in overeenstemming met onze situatie, de situatie waarin we zonden begingen en deze vervolgens opbiechtten. Wat de Heer Jezus deed was slechts het werk van verlossing, niet het werk van het grondig zuiveren en redden van de mens. Hoewel de mensen gered zijn zodra ze in de Heer geloven, betekent dit niet dat ze ook grondig zijn gezuiverd. Luisterend naar hun communicatie voelde ik dat ik er waarheid in kon vinden en ik verklaarde dus mijn bereidheid door te gaan. Ik zei: “De Heer zij dank! Wat jullie zeggen is geweldig. Dankzij deze communicatie met jullie begrijpen we nu de ware betekenis van ‘gered zijn.’ Ga alsjeblieft door met jullie communicatie en moge de Heer ons leiden.” Zuster Su ging door en zei: “Fantastisch, laten we een paar passages lezen uit het woord van Almachtige God en dan zal alles duidelijker worden. Almachtige God sprak: ‘Jezus’ werk was in die tijd de verlossing van de hele mensheid. De zonden van allen die in Hem geloofden, werden vergeven; Hij zou je verlossen zolang je maar in Hem geloofde. Als je in Hem geloofde, was je geen zondaar meer, dan zou je van je zonden worden verlost. Dit was de betekenis van gered zijn en dat je door geloof gerechtvaardigd was. Toch bleef er in de gelovigen datgene achter wat opstandig was en zich tegen God verzette en nog steeds beetje bij beetje weggenomen moest worden. Redding betekende niet dat de mens volledig door Jezus was gewonnen, maar dat de mens niet langer van de zonde was, dat zijn zonden hem vergeven waren: op voorwaarde dat je geloofde, zou je nooit meer van de zonde zijn.’. ‘De mens werd genezen van ziekte en zijn zonden werden hem vergeven, maar het werk moest nog worden verricht om de mens vrij te maken van de verdorven satanische gezindheid binnenin hem. Alleen vanwege zijn geloof werd de mens gered en werden zijn zonden hem vergeven, maar de zondige natuur van de mens was niet weggevaagd en bleef nog steeds in hem. De zonden van de mens werden vergeven door bemiddeling van de vleesgeworden God, maar dit wil niet zeggen dat de mens geen zonde meer in zich heeft. De zonden van de mens konden door het zondoffer worden vergeven, maar voor het probleem hoe de mens dan niet meer tot zonde kan worden gebracht, en hoe zijn zondige natuur volledig kan worden weggevaagd en getransformeerd, voor dat probleem heeft hij geen oplossing. De zonden van de mens werden vergeven en dit is het gevolg van het werk van Gods kruisiging, maar de mens bleef leven in de verdorven satanische gezindheid van weleer. Dit is de reden dat de mens volledig moet worden gered van zijn verdorven satanische gezindheid, zodat zijn zondige natuur volledig kan worden weggevaagd en niet meer zal opkomen, waardoor de gezindheid van de mens kan worden getransformeerd. Hiertoe moet de mens het pad naar groei in het leven, de weg van leven en de weg naar verandering van gezindheid begrijpen. Bovendien moet de mens handelen in overeenstemming met dit pad, zodat zijn gezindheid geleidelijk kan veranderen en hij kan leven in het schijnende licht, zodat al wat hij doet in overeenstemming is met de wil van God, zodat hij zijn verdorven satanische gezindheid kan uitbannen en hij kan losbreken van Satans duistere invloed en volledig van de zonde zal loskomen. Alleen dan zal de mens volledige redding ontvangen’. ‘Jezus deed veel werk onder de mens, maar voltooide alleen de verlossing van alle mensen en werd het zondoffer van de mens. Hij ontdeed de mens niet van heel zijn verdorven gezindheid. Om de mens volledig van de invloed van Satan te redden, was het niet alleen vereist dat Jezus de zonden van de mensheid als zondoffer op Zich nam, maar ook dat God nog belangrijker werk uitvoerde om de mens volledig te ontdoen van zijn gezindheid die door Satan was verdorven. Daarom keerde God nadat de zonden van de mensen waren vergeven terug in het vlees om de mens naar een nieuw tijdperk te leiden. Hij begon het werk van tuchtiging en oordeel, waardoor de mens in een hogere sfeer terechtkwam. Iedereen die zich aan Zijn heerschappij onderwerpt, zal een hogere waarheid genieten en een rijkere zegen ontvangen. Ze zullen echt in het licht leven en de waarheid, de weg en het leven verkrijgen’. We kunnen uit het woord van Almachtige God opmaken dat als we vasthouden aan Gods verlossingswerk uit het Tijdperk van Genade en Zijn oordeelswerk van de laatste dagen niet aanvaarden, de wortel van onze zondigheid niet zal worden weggenomen. Almachtige God van de laatste dagen is gekomen en is een stap van het werk aan het uitvoeren op de fundering van het werk van verlossing, waarbij hij de mens oordeelt en zuivert. Hij uit waarheden om de waarheid van de verdorvenheid van de mens te openbaren en oordeelt de satanische natuur van de mens. Hij is gekomen om de satanische gezindheid van de mens te transformeren, hem volkomen te bevrijden van Satans invloed, opdat ze volledige redding kunnen bereiken. Het is duidelijk dat het oordeelswerk van de laatste dagen van Almachtige God het meest cruciale en fundamentele werk is voor de zuivering, redding en vervolmaking van de mens. Daarom kunnen we alleen door het oordeelswerk van de laatste dagen van Almachtige God te aanvaarden tot een werkelijk begrip van onze verdorven essentie en Gods rechtvaardige gezindheid komen, ons volledig bevrijden van Satans invloed, volkomen worden gered door God en mensen worden die God gehoorzamen, vereren en met Hem verenigbaar zijn.”

Mijn hart lichtte echt op van het luisteren naar deze communicatie en ik voelde dat mijn langdurige verwarring uiteindelijk was weggenomen. Het blijkt dat God in het Tijdperk van Genade slechts het werk van verlossing heeft uitgevoerd en niet het werk van het de mensen ontdoen van hun verdorven satanische gezindheid. Gods oordeelswerk van het openbaren van de waarheid door Zijn incarnatie in de laatste dagen is het werk van de grondige zuivering en redding van de mensheid. Hoe zuivert en transformeert God mensen nu werkelijk en redt Hij hen volkomen? Ik stond te popelen om achter het antwoord op deze vraag te komen en kon dus niet wachten met de vraag: “Ik begrijp wat jullie net zeiden, ik weet nu dat we alleen maar zuivering kunnen bereiken door de wedergekeerde Heer die de stap uitvoert van het werk van oordeel. Dit is waar ik al behoorlijk lang naar heb verlangd. Wat ik nu echt zou willen weten is hoe Almachtige God Zijn oordeelswerk verricht om de mensen te zuiveren en te redden. Deel alsjeblieft jullie communicatie.”

Zuster Su vervolgde: “De vraag hoe Almachtige God Zijn oordeelswerk verricht om de mensen te reinigen en redden is uitermate belangrijk voor iedereen die verandering en zuivering wil bereiken. De woorden van Almachtige God bieden bijzondere duidelijkheid over dit aspect van de waarheid. Ik zal ze jullie toesturen. Broeder, lees ze alsjeblieft!”

Enthousiast las ik de woorden van Almachtige God: “In de laatste dagen gebruikt Christus een verscheidenheid aan waarheden om de mens te onderwijzen, het wezen van de mens te ontmaskeren, en zijn woorden en daden te ontleden. Deze woorden omvatten verscheidene waarheden, zoals de plicht van de mens, hoe de mens God moet gehoorzamen, hoe de mens trouw moet zijn aan God, hoe de mens een normale menselijkheid moet naleven, alsook de wijsheid en de gezindheid van God, enzovoort. Deze woorden doelen allemaal op het wezen van de mens en zijn verdorven gezindheid. In het bijzonder die woorden die aan de kaak stellen hoe de mens God versmaadt, worden gesproken in verband met hoe de mens een belichaming van Satan is en een vijandelijke macht tegen God. Door het ondernemen van Zijn werk van oordeel, maakt God niet zonder meer de natuur van de mens duidelijk met slechts een paar woorden; over een langer tijdsbestek houdt Hij Zich bezig met ontmaskeren, behandelen en snoeien. Deze methoden van ontmaskering, behandelen en snoeien kunnen niet vervangen worden door gewone woorden, maar met de waarheid die de mens in het geheel niet bezit. Alleen dit soort methoden wordt beschouwd als oordeel; alleen door middel van dit soort oordeel kan de mens onderworpen worden en grondig overtuigd worden om zich aan God te onderwerpen, en daarenboven ware kennis van God te vergaren. Wat het werk van oordeel teweegbrengt is het begrip van de mens van het ware gezicht van God en de waarheid over zijn eigen opstandigheid. Door het werk van oordeel vergaart de mens veel begrip over de wil van God, over het doel van Gods werk, en over de mysteriën die onbegrijpelijk voor hem zijn. Het laat de mens ook zijn verdorven essentie herkennen en kennen en de wortels van zijn verdorvenheid, alsmede de afstotelijkheid van de mens ontdekken. Deze resultaten worden allemaal verkregen door het werk van oordeel, want de essentie van dit werk is eigenlijk het werk van het openleggen van de waarheid, de weg en het leven van God voor al degenen die geloof in Hem hebben. Dit werk is het werk van oordeel gedaan door God”.

Nadat ik klaar was met het lezen van Gods woorden ging zuster Su door met haar communicatie: “De woorden van Almachtige God leggen zo duidelijk uit hoe God mensen oordeelt en zuivert. God uit in de laatste dagen primair waarheden die zich tegen de verdorven gezindheid en satanische natuur van verzet tegen God richten met de bedoeling de mensheid te oordelen, te zuiveren en te redden. Almachtige God heeft zoveel aspecten van de waarheden geuit – hoe Satan mensen verderft, hoe God mensen redt, wat het is om alleen de mens te volgen en wat het is om God te gehoorzamen, welke perspectieven we zouden moeten hebben in ons geloof, wat een verandering van onze gezindheid is, wat God vrezen en het kwaad mijden is, wat beledigen van Gods gezindheid is, hoe een eerlijk persoon te zijn, enz. Deze waarheden bezitten allemaal gezag en macht en kunnen mensen voorzien van voedsel voor hun leven. Ze zijn het pad naar het eeuwig leven dat God de mensheid heeft geschonken. Zolang mensen het woord van God aanvaarden en beoefenen, kunnen ze zuivering en redding verkrijgen. Na verschillende jaren het oordeelswerk van Almachtige God te hebben ondergaan, hebben we dit alles persoonlijk ervaren. Wanneer we de woorden van Almachtige God lezen, woorden die de mens oordelen, tuchtigen en blootstellen, voelen we dat ze als een tweesnijdend zwaard zijn die onze opstandigheid, ons verderf, onze weerstand, onze verkeerde bedoelingen, opvattingen en voorstellingen, en zelfs de vergiften van Satan die in de diepten van ons hart verborgen liggen, openbaren. Het laat ons zien dat we arrogant en zelfingenomen, oneerlijk en doortrapt, egoïstisch, gemeen en blind zijn voor alles behalve onze eigen belangen, zonder ook maar enige vrees voor God. We zien dat onze handelingen, harten en geesten vervuld zijn van vuil en verdorvenheid, dat we leven als spoken zonder enige menselijke gelijkenis. We voelen ons te beschaamd om ons gezicht te laten zien en realiseren ons dat als we doorgaan naar onze verdorven satanische gezindheden te leven, we altijd mensen zullen zijn waarvan God een afkeer heeft, we nooit in staat zullen zijn Gods lof te winnen en we zullen bestemd zijn voor eliminatie en straf. Het oordeel en de openbaringen van de woorden van Almachtige God zijn precies hetzelfde als oog in oog met God te worden geoordeeld. Ze laten ons Gods majesteitelijke, toornige en rechtvaardige gezindheid herkennen en gaandeweg een godvrezend hart, oprecht berouw en verandering ontwikkelen. We voelen nu dat we enige menselijke gelijkenis uitleven en we zien dat we inderdaad Gods geweldige redding hebben verkregen. Als Gods oordeel niet over ons zou zijn gekomen, zouden we niet de kans hebben gehad Gods rechtvaardige gezindheid die de beledigingen van de mens niet tolereert, alsook Zijn heilige en welwillende essentie, te leren kennen. We zouden niet in staat zijn onze eigen opstandigheid en verdorvenheid te gaan haten, noch zouden we onze verdorvenheid van ons af kunnen werpen en worden gezuiverd. Hoe meer we dus Gods oordeel en tuchtiging ervaren, hoe meer we zien dat Gods oordeel en tuchtiging de beste zorg voor ons is, onze grootste zegening en de meest ware redding!”

Zuster Liu deelde ook het volgende in de communicatie: “Het werk van oordeel en tuchtiging van de laatste dagen van Almachtige God is het werk van het grondig zuiveren, redden en vervolmaken van mensen. Als we het oordeel voor de zetel van Christus van de laatste dagen niet aanvaarden, zullen we niet in staat zijn zuivering en veranderingen van onze levensgezindheid te bewerkstelligen. Ons einde zal absoluut zeker verwerping en eliminatie door God zijn. We zullen verdoemd zijn en vergaan. We zullen nooit een kans hebben op redding en op het binnengaan van het koninkrijk van de hemel. Dit is een vaststaand feit.”

Ik zei blij: “God zij dank! Mijn hart is zo verlicht door jullie communicatie. Ik heb zo vele jaren lang in de Heer geloofd, maar in feite leefde ik in zonde en was machteloos mezelf te bevrijden. Nu begrijp ik dat als ik Gods oordeel en tuchtiging in de laatste dagen niet ervaar, ik mezelf niet kan bevrijden uit de boeien en belemmeringen van de zonde. Ik heb nu het pad van zuivering en volledige redding gevonden.” Na een aantal dagen van communicatie begonnen mijn vrouw en ik enige waarheden te begrijpen en aanvaardden we het werk van de laatste dagen van Almachtige God.

Ik dank Almachtige God voor Zijn liefde voor mij en Zijn redding! Als voorganger heb ik de verantwoordelijkheid en plicht alle andere voorgangers en de broeders en zusters die ik ken voor God te brengen. Na een zekere tijd met deze broeders en zusters te hebben gewerkt, aanvaardden niet alleen tientallen broeders en zusters die vaak bijeenkomsten bijwoonden allemaal Almachtige God, maar brachten we ook een voorganger van een andere huisgemeente tot Gods familie en wendde zich ook de meerderheid van de broeders en zusters van deze kerk tot God. Ik was opgetogen te zien dat deze broeders en zusters Gods redding van de laatste dagen aanvaardden en opgericht werden voor de troon van God. Dit is allemaal de vrucht van het werk van Almachtige God: moge Almachtige God alle glorie ten deel vallen!

uit 'Online Bijbelstudie'

[denkendelendoen]

weg

‘Het regent’, denk ik als ik wakker word na bijna 12 uur slapen. Wanneer ik de gordijnen open, zie ik dichte mist. Dat zijn de druppels die ik op het dak hoor tikken. Gisteravond heb ik teveel tijd en data verspild door te zoeken naar een geschikte daginvulling voor vandaag. Sauna, museum, ik moest voor allebei vroeg op. Ik gooide mijn telefoon aan de kant en viel om half 10 in slaap om vervolgens om half 4 rillend van de kou wakker te worden. De kachel die de hut verwarmt, heb ik voor het slapen uitgezet en het raam staat op een kier. Slaapdronken hijs ik me uit het eenpersoonsbed en trek het raam dicht. Fuck, ik moet pissen. Schoenen en jas aan, zaklamp op mijn telefoon aan en daar strompel ik het erf over. Dit leek me vooraf al het minst leuke van deze vakantie.

Maar gelukkig is het in het badkamertje redelijk warm en voelt het legen van mijn blaas als een opluchting. Als ik terug in bed kruip, ben ik blij dat ik bij het opstaan de tegenwoordigheid van geest had om de dekens dicht te slaan, ze voelen nog warm. Als ik een uur of vijf later uit mezelf wakker word, voel ik me suffig maar uitgerust. Ik zet het kacheltje op vol vermogen en steek weer het erf over. Met ontbijt kom ik terug. Mijn hoofd is wazig, mijn lichaam onrustig. O ja, mijn pillen. Ik spoel ze weg met koffie en wacht tot ze mijn denken helder maken. Intussen eet ik en lees ik mijn boek uit. Als ik naar buiten gluur, zie ik de hond achter zijn baas aan hobbelen die in een overall kluiten aarde en stenen in een aanhanger schept. De mist trekt niet op dus besluit ik te gaan lopen en mijn camera mee te nemen. Gisteren was het koud, helder en zonnig. Nu is het koud.

Ik stop wat spullen in mijn rugzak en loop warm aangekleed naar buiten, groet Arnold en vraag hem waar ik in de buurt mooi kan wandelen. Hij adviseert me een stukje te fietsen naar een landgoed 5 kilometer verderop en daar een wandelroute te nemen. We raken nog even aan de praat en daarna stap ik op de fiets. Al snel merk ik dat de mist het coulissenlandschap omtovert tot iets mysterieus. Het is doodstil en ik ben helemaal alleen. De landweg slingert tussen weilanden door, nu en dan afgewisseld door stroken bos en losse rijen bomen. Al snel sta ik stil langs de kant. In het gras staan twee zwarte pony's, omhuld door mist. Het is prachtig.

Bij de boerderij verderop begint een hond waaks te blaffen. Shit. Maar ik blijf rustig en de hond doet wat hij moet doen: mij wegjagen. Ik fiets verder en word bevangen door de contouren van kale bomen in het grijze omhulsel. Bij een brug over een smalle vaart stop ik. Aan de linkerkant is wat bos en rechts weiland.

Ik schiet plaatjes als mijn oog in de verte een eenzaam boompje ziet opdoemen. Het staat aan de grasrand, vlakbij het water. Verderop staan reuzen van bomen, dicht bij elkaar gekropen. Samen sterk en op veilige afstand van de eenling. Ik probeer vanaf de brug in te zoomen met mijn camera maar het is te ver. Wat mijn oog ziet, komt niet in beeld.

Ik kijk naar mijn schoenen. Het zijn de enige die ik bij me heb, uit praktisch oogpunt. De bovenkant is gemaakt van gaasachtige stof en het weiland is nat. Jammer, dan maar natte voeten. Ik loop voorzichtig door het gras, al kijkend naar het scherm van mijn camera. Niet goed, ik moet nog dichterbij. En dan op een meter of 10 (kan ook meer of minder zijn want ik kan niet goed schatten), heb ik het juiste punt bereikt. Ik klik een paar keer, kijk dan om me heen. Er is niets. Alleen gras, bomen en ik. Wij en de mist.

De nevel bepaalt ons gezelschap. Het raakt me. Ik weet niet zo goed waardoor maar dat maakt niet uit. Ik vind het adembenemend. Geluk trekt door me heen. De anonimiteit, die ene boom en mijn oog die dat ziet en het vast wil leggen. Het is prettig. Ik maak een paar selfies met mijn camera. Ze zijn niet mooi maar ik zie de glans in mijn ogen die ik gisteren miste.

If you don't like what you see, see what you like. Geen idee waar dat opeens vandaan komt maar het maakt dat ik in een filosofische bui raak en mijn tenen die zeer doen van de ijskoude nattigheid niet meer voel. Als in trance fiets ik langzaam verder. De eindeloze landweg is vol kronkelige gevaarten die plotseling verrijzen in de mist. Ik zie patronen in takken en moet steeds denken aan een schilderij van Jan Mankes dat ik morgen hoop te zien in museum More. Soms lijkt een groep bomen een grillige tros slangen en even verderop is het net een landkaart vol miniscule haarvaten. Dan zie ik links een boerderij, amper te onderscheiden. Er staan bomen omheen en als ik iets dichterbij kom, doemen twee paardenfiguren op die vlak voor de boerderij staan. Ik blijf er een tijdje naar kijken en vraag me af of de paarden echt zijn want ze staan roerloos en met geheven hoofden. Ik bedenk dat dat gezien de agrarische omgeving niet waarschijnlijk is.

Misschien zijn de paarden in de war door de mist. Gisteren was het zonnig en dreef het stralende licht mensen naar buiten. Nu zie ik niemand. Men laat zich niet verleiden door meer dan vijftig tinten grijs. Hoe beter ik kijk, hoe enthousiaster ik word. Overal lijken verrassingen te zijn, de wereld op zijn spannendst. Als je het maar ziet. Wil zien. Ik kom aan bij het landgoed en parkeer mijn fiets. Langzaam begin ik te lopen met mijn camera in de aanslag. Ik hoor vogels en vallende druppels. Zo tussen gevallen beukenblad lijkt het wel een scène uit The Lord of the Rings.

Maar dat komt ook vast doordat de hut waar ik verblijf omgeven is met wegwijzers naar plaatsen uit LOTR. Arnold had me vanmorgen een paar geplastificeerde A4tjes met foto's laten zien van een kostuumparty. Voor zijn dochter die naar Zweden ging en samen met zijn vrouw helemaal fan is van de Hobbits. Hij bleek een gezellige prater en naar eigen zeggen 'slechts een boerenzoon' die vervolgens een enthousiast verhaal begon over bijen en imkeren en wortelhout uit Zweden. 'Alleen als je het leuk vindt hoor! Het zijn mijn hobby's.’ Mensen met interessante hobby's zijn gepassioneerde vertellers en hoewel de kans groot is dat je met allerlei onbelangrijke details wordt overladen, moet je de kans niet laten schieten om iets te leren en iemand de kans geven kennis te delen. Arnold vertelde me waarom het niet goed gaat met bijen. Ik vroeg hem of hij ook honing verkocht. 'Alleen aan mensen die heel geïnteresseerd zijn dus ik ga een potje voor je zoeken.' Toen hadden we het nog even over ganzen en herten. Wat een lieverd. Zijn ogen glommen toen hij een anekdote opdiepte over een stuk hout dat hij had gevonden in de Zweedse wouden.

Hij had een slager wijsgemaakt dat het elandenpoot was. Hij grinnikte nog om zijn eigen grap, ik mocht deze man. Tijdens het lopen kan ik misschien nog wel wild tegenkomen, denk ik, tot ik naar mijn zalmkleurige waterdichte jas kijk. Die zou elk hert of zwijn van drie kilometer afstand zien, zelfs in deze dichte mist. Overal zie ik vormen, kleuren, composities en ik maak foto na foto. Nadat ik door een stuk beukenbos ben gelopen, kom ik bij een open gedeelte. Voor mij ligt een glooiend veld waarop lichtgroene stoppels staan, met her en der omhoog geschoten dunne stelen. De felgroene kleur en de stengels zijn zo absurd in contrast met de grijze nevel en de zwartbruine dode bomen om me heen, dat er een surrealistische sfeer ontstaat.

Het is daar dat ik denk: zonder deze dorheid geen leven. Het is alsof de lege takken om amnestie smeken: haat ons niet, we lijken dood maar zijn het niet. Veroordeeld zijn we, maar niet gevangen. Je verlangt lente om haar zichtbare schoonheid. Keer ons niet de rug toe nu we in ruste zijn. Je wilt de cyclus, maar alleen de passages die je aanstaan. Het één bestaat niet zonder het ander. Omarm.'

Ik loop door en eindig bij een weg naast een landhuis dat niet toegankelijk is voor bezoekers. Daarom besluit ik terug te lopen, ook omdat ik me opeens verkleumd voel en moet plassen. Ik neem dezelfde weg terug. Opeens jaagt de mist me angst aan en verschijnt achter iedere boom en nieuw onaangenaam idee. Wat als ik iemand tegenkom met minder leuke bedoelingen? Wat als ik hier doodga? Opeens ben ik blij met mijn felgekleurde jas. Zo zal mijn lichaam sneller opvallen tussen de bomen en goddank heb ik mijn paspoort vanmorgen in mijn rugzak gestopt. Dat maakt identificatie een stuk makkelijker. De dikke grijze nevel maakt me licht paranoia. Weg mysterie. Het beperkte zicht wordt claustrofobisch. Met een benauwd gevoel vind ik mijn fiets. Gelukkig ben ik bedeeld met een goed oriëntatievermogen en redelijk richtingsgevoel. Ik sjees terug naar de hut. Halverwege schiet een eindje voor mij een hert de weg over. Wild. Wie had dat ook alweer gezegd: moed is niet het ontbreken van angst maar ondanks angst toch doorgaan met het goede. Dat ging vast over verzetshelden en hobbits met ringen. Maar dit was toch ook een beetje mijn moed. Nat en verkleumd kom ik aan in Midden-Aarde. Onder de hete douche laat ik alles van me afspoelen. In mijn hut drink ik brandnetelthee uit een elandenmok en begin te schrijven.