#gasthuisberg

[johanbuts]

#dieet #diet #diabetes #healthy #healthylifestyle #healthylife #gay #clinic #gayboy #gayguy #gayman #thursday #thursdaymotivation #gasthuisberg #gaybear #instagay #gaystagram Ik doe mee aan een klinische studie, om mijn diabetes nog meer onder controle te krijgen, onder begeleiding aan sport te doen en liefst nog meer gewicht te verliezen. #yesican @nutricurabe (bij Leuven, Belgium) https://www.instagram.com/p/CpTK5o5IlA4/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[merlinsmind]

Foto: een scene van rustig plekje ergens ver weg van alles... Werkelijkheid: tussen de E314 en E40. Desalniettemin: hopelijk geniet je evenveel van deze ondergaande 🌞 net zoveel als ik deed. #uzleuven #gasthuisberg #terbank #herent #bertem #ziekenhuis #hopital #hospital #vlaamsbrabant #visitflemishbrabant #toerismevlaanderen #reizenbelgië #visitbelgium #belgië #belgique #belgium #landschap #paysage #landscape #zonsondergang #coucherdesoleil #sunset #fotografie #nikon #nikond7500 #zoomnl #cameranu #belgianclicks

[dagboekliesa3d]

19/01/2019

- Ik hoopte voorbije nacht van E. te dromen, maar dat is helaas niet gelukt. Ze kwam er wel abstract in voor, met het vooruitzicht haar te zien, maar ik sprak ze niet - eigenlijk zoals ik me tegenwoordig voel: ik heb geen idee meer hoe ik me erover moet voelen. 
- Gisteren voelde ik me er vrij neutraal over met het idee dat ze mogelijk niet in mijn psyche geïnteresseerd is, zoals velen. 
Vandaag kijk ik er weer heel erg naar uit, als het hoogtepunt van het jaar en alle andere plannen verbleken erbij. Normaal kijk ik erg uit naar het routine-onderzoek in Gasthuisberg voor mijn hart, nu is het gewoon iets dat ik begin februari moet gaan doen. E. zit altijd in mijn achterhoofd. Ik kijk ook al uit naar mijn andere afspraken, gewoon in de hoop dat ik daar dan wat over kan piekeren. Ik zou al bijna met opzet ruziemaken met Flor zodat dat me meer dwarsligt. Elke afleiding is goed. Ik zoek nu ook veel meer contact met anderen om in de buurt te komen van een diepe connectie, zoals ik hoop te hebben met E.
 - Het is ook nog echt lang.. 6 februari zou meevallen, maar er zit nog een hele maand tussen. Ik kan overwegen om sneller af te spreken maar het voelt al heel veel dat ze überhaupt wil afspreken, en dan lijkt het veel minder erg als ik daar op focus. Ik wil me ook niet opdringen, wetende dat ze het druk heeft op school + haar kinderen. Het zou ook erg awkward zijn. En als ik haar nu toevoeg als Facebook-vriend, dat komt ook vreemd over. (Het zou wel echt stom zijn moest zij ook niet kunnen wachten en eigenlijk ook de afspraak wilt vervroegen, maar niet durft.. Ik heb echt een psychologe nodig voor die kwestie)
 - Er is ook niets dat ik kan doen om me voor te bereiden: ik bedenk alles wat ik kan zeggen maar met nog zo ver in de tijd werkt dat eerder nadelig, zeker voor de dag zelf, dan lijkt het misschien geacteerd? 
Ik kan voor mezelf zorgen intussen, kleren ga ik niet speciaal kopen, haar verven ook niet.
 Het enige dat ik in het voordeel kan gebruiken is productief zijn in het creëren en dat kunnen bewijzen door recent dingen te hebben gemaakt. Als drijfveer om aan projecten te beginnen. Dus dat ga ik dan ook proberen doen.
 Verder is het een kwestie van mijn dag zo goed mogelijk in te vullen.. 
- Nog iets wat ik bedacht: wat als het heel goed gaat, we spreken meerdere keren af, maar ik leef van afspraak tot afspraak? Dan ga ik ook op een dag met mijn neus tegen de muur vliegen omdat de relatie onevenwichtig is (of ga ik daarvan uit omdat anderen in het verleden mij op een afstand hielden) of kan ik daar vrij over spreken met haar dat dat een gevolg is van een gebrekkige relatie met mijn moeder? 
- Eind december overwoog ik nog de stap te zetten om terug af te spreken met mama op haar verjaardag (begin februari), maar gezien onze laatste mailwisseling en het contrast met het gesprek met E., heb ik totaal niet meer het gevoel dat mama om mij geeft. Ik zie ze als neutraal persoon waar ik liever nog wat afstand van houd. Ik geloof dat ik echt niets positief meer zou halen uit een relatie met haar.
 Ik heb nu echt mensen nodig die hun hart openstellen. Mama is daar geen van. Ik zie haar wel graag, maar ik wil er geen relatie meer mee (en zeker niet met Myra)
 - Vanavond weet ik niet heel goed wat doen, en daardoor ga ik me weer slechter voelen omdat ik me doelloos voel. Muziek beurt me ook niet meer zo op als gisteren. Ik denk regelmatig aan de E.-kwestie maar ik voel er weinig bij. 
- Ik lijk ook echt heel weinig mensen te hebben om eens mee te kunnen praten. C. bericht gestuurd maar reageerde niet. Ik wil gewoon eens mijn verhaal kunnen doen aan iemand die er over advies wil geven. Ik zou willen vertellen aan E. hoe ik er mij bij voel maar ik weet dat ik alles dan ga verpesten. Ik heb nu meer dan ooit echt afleiding nodig.. maar met wat? Ik haat het wachten en die onzekerheid.. 
- Eigenlijk komt het er op neer dat ik nog meer dan anders afleiding zoek om mijn verlangen en wat ik echt wil op de achtergrond te schuiven. Ik zou mezelf regelmatig moeten herinneren om aan zelfzorg te doen intussen.. en na te gaan welke kleine taken ik kan doen als voorbereiding, dat helpt wel.
 - Wat frustrerend is, is hoe een bezigheid me ene dag veel heil en een gevoel van connectie oplevert en het me de dag nadien amper iets doet, zoals muziek luisteren. Ik switch constant tussen “ik voel een connectie met het universum” en doelloosheid. Alsof ik in het tweede geval dan enkel nog maar leegte voel of alsof ik de grip op alles verlies en dan wanhopig zoek naar zingeving (maar dan als opvulling voor wat ik echt nodig heb)
 - Door te Google’n naar ‘mother figure obsession psychology’ heb ik nog enkele heel goeie informatiebronnen gevonden op internetfora: blijkbaar zijn er heel wat vrouwen die hieronder lijden, blijkbaar veel in de BPD-community (borderline personality disorder). Daardoor voel ik me nu wel minder alleen. Sommigen blijken al een moederfiguur te zoeken sinds ze kind waren: bij mij is dit nu pas de eerste keer bij iemand die echt emotioneel volwassen lijkt. Meeste berichten klinken wel niet veelbelovend: vele relaties eindigen omdat de ‘geobsedeerde’ teveel verwacht en de moederfiguur verstikt door er altijd bij te willen zijn. Ik heb ook wel schrik dat ik altijd bij haar zou willen zijn en van afspraak tot afspraak leef, maar dat mijn noden nooit helemaal vervuld zullen zijn. Ik geloof wel dat ik haar niet echt als moeder wil, waar ik vooral nood aan heb ik iemand waarmee ik kan lachen, die ik aan het lachen kan brengen, en simpelweg kan vertellen wat me emotioneel bezighoudt zonder daarvoor beoordeeld te worden en iemand die oprecht interesse heeft waar ik mee bezig ben, die toont in emoties dat ze om mij geeft. En een knuffel misschien. 
Ik twijfel of ik dit aan haar zou vertellen op de eerste afspraak, ik wil eerlijk zijn maar haar ook niet afschrikken. Ik ga afwachten of ze zelf over diepe zaken wil praten. (En het is nog een anderhalve maand..)


[anoniemus]

Fuck Heilig Hart Leuven en fuck Gasthuisberg. Negligente klootzakken. Ik wil die 10 jaar van mijn leven terug die jullie vernield hebben door me steeds weg te sturen met het excuus dat mijn klachten psychosomatisch waren wanneer ik kapot van de pijn om hulp kwam vragen (spoiler alert: psychosomatisch waren ze niet).

[cindy-vandervelpen]

Als de zon (even) niet meer schijnt.

De blogs die ik dit jaar geschreven heb, zijn nog op 1 hand te tellen. Het jaar begon niet zoals verwacht of gehoopt en als je spreekt van de wet van Murphy... Het was op sommige momenten (jonge gezinnen zullen dit sowieso herkennen) pompen of verzuipen. Extra dingen die erbij kwamen waardoor ik regelmatig kousen uit de (weliswaar propere) wasmand moest vissen bijvoorbeeld. O kind, je hebt geen broek meer, we zullen er maar snel 1 strijken en de wasmand in de berging verstoppen. Uit het oog, uit het hart, nee? 😉

Maar goed. Toch even de tijd genomen om een nieuwe blog te schrijven. Even alles op een rijtje zetten, soms doet dat deugd. Zeker voor mij met mijn autibrein.

Na dit moeilijke schooljaar (qua drukte en op emotioneel vlak), was ik klaar voor twee maanden vakantie. Rustig een digitale methode afwerken en verder wat oprommelen en genieten. Genieten met een grote G, Instagramwaardig. Ik ging ervoor! Dat de weergoden ons gunstig gezind waren, maakte het nog beter.

Jammer genoeg was het eerste deel van de vakantie er één waar voor ons gezin de zon niet altijd even hard scheen. Regen, onweer, verdriet en pijn hebben ons overmand. Dat we weer bijna dagelijks (niet voor onszelf, maar voor een familielid) naar het Gasthuisberg moesten rijden, namen we er wel bij. Tja, het is de realiteit en een mens went nu eenmaal snel aan bepaalde situaties. Gelukkig maar! Toch scheen de zon nog steeds. Al die kleine gelukjes. BBQ met vrienden, looptochtjes met mijn schoonzus of mijn buren, dansoptreden van mijn meisjes, afterwork met de buren, slaapmutsjes, trouwvoorbereidingen van een vriendin, picknick met vrienden, bezoekjes aan mijn zus, familiefeestjes bij de schoonfamilie... Ondanks onze dagelijkse bezoekjes aan het ziekenhuis (waar je toch vaak met een beladen gevoel buitenkomt), genoten we van de kleine, mooie gelukjes. Zó dankbaar voor wie ik allemaal in mijn leven heb. Onze (schoon)familie, onze vrienden en onze buren. Het laatste jaar zijn onze buren eigenlijk allemaal vrienden geworden dus we kunnen hen ook onder die laatste categorie zetten.

Toen ik na een gezellige zondag de vraag kreeg om meter te worden van onze beste vrienden hun jongste spruit, was dat echt een dag met een extra zonnestraal en een gouden randje. Genieten met een grote G. Instagramwaardig. Het cadeautje dan toch. Ikzelf sliep weinig en de wallen waren niet zo Instawaardig. 🤭

Ondanks de vermoeiende periode, genoot ik. Van het leven, van mijn gezin, van elkaar. Tot een grote donderwolk als een koude douche boven ons losbarstte. Dat gezondheid alles is, dat weet iedereen. Het cliché bevestigt dat ook. Je staat er alleen niet altijd bij stil tot iemand uit je naaste familie ernstig ziek wordt. Als je hoort dat de situatie achteruit gaat en de hoop kleiner wordt, word je dat als mens ook. Genieten werd moeilijk. Ik heb gehuild, ben boos geweest, heb gevloekt, heb kaarsen gebrand (geen echte noveen, een mooie van de action 🤭). Ik heb mijn kinderen getroost en hoop gegeven. Het was pittig. Ik deed nog alles maar het leek alsof die grote donderwolk altijd de zon bleef overschaduwen. Dagen met een zwart randje.

En toch. Toch bleven we hopen. Hopen op beter. Hopen op zon. En zochten we de zonnestraaltjes op. Dat ik de beste (schoon)familie, vrienden en buren heb, dat wist ik al. Maar in nood kent men z'n vrienden. Dat is ook zo. De lieve, hartverwarmende berichtjes, bezoekjes die ik gehad heb, maakten dat ik weer hoop had, elke dag opnieuw.

We zijn er nog niet, maar we blijven hopen op een goede afloop. Verder geniet ik van de mooie zonnestraaltjes. De kleine gelukjes.

Een wijze vrouw zei me gisteren: "Als ik vandaag ziek opsta en gisteren een leuke dag had, denk ik: die dag heb ik toch gehad." Daar draait het om. Soms word je overmand door angst, maar probeer in elke dag het mooie te zien.

En geloof me vrij, dat is heel veel! (Die berg was moet je dan wel goed verstoppen 🤭.)

Hoop. Leef. Geniet.

❤

[coosie]

Die dode pixel leidt me helemaal af 🙄 (bij Az Gasthuisberg Leuven) https://www.instagram.com/p/COQHd21LI6f/?igshid=yid4id4q71he

[merfie73]

Eentje om het virus-jaar toepasselijk mee af te sluiten: de lichtjes rond en van UZ Leuven campus Gasthuisberg. ✨🌟✨ To end this year a view on the University Hospital Gasthuisberg in the dark. Lots of lights twinkling there. ✨🌟✨ . . . #shotonsonyalpha #sonyalpha6400 #sel70350g #longexposure (bij Gasthuisberg) https://www.instagram.com/p/CJdQNh6ldBG/?igshid=1rfbkj32sfyfu

[arqetype]

Early morning at Gasthuisberg hospital #drawing #sketch #fineliner #blackandwhite #fineart #artoftheday #sketchbook #sketch_daily #architecture #moon #birds #daily #landscape #artistsoninstagram #dailyart https://www.instagram.com/p/B93Ssp6Aseo/?igshid=3v77kvaau661

[en24news]

The Sultan of Oman left Leuven

The Sultan of Oman left Leuven

[ad_1]

(Belga) The Sultan of Oman left Louvain on Friday, announced the local police and Bourgmestre Mohamed Ridouani (sp.a).

Sultan Qaboos, 79, arrived in Leuven at the end of last week for medical treatment at the University Hospital of Gasthuisberg. The sultan suffers from bowel cancer. The treatment was to last until the end of January. "On Friday morning, we escorted the Sultan to Zaventem…

[automaticvr]

Reportage over het project "Virtual reality als brug tussen ziekenhuis, museum en cultuur" in Museum M & Gasthuisberg, UZLeuven, Ziekenhuisschool Iwona Pom 2017-2018

[coosie]

Meet my aura! 🤣 (bij Az Gasthuisberg Leuven) https://www.instagram.com/p/COLpxUFrsFe/?igshid=1ihlri970oamu

[marcvangheluwe]

Naar de kliniek

Nu heb ik weer echt iets beleefd dat ik kwijt moet: afspraak met een prof in AZ Gasthuisberg voor een controle-gesprek op dinsdag 24/09 om 9.45 uur. Wij vertrokken op maandag in de late namiddag via Ath en Enghien en Anderlecht. Duur van de rit tot Leuven : 2.5 uur. Op de andere rijstrook zagen wij wat ons ongetwijfeld op dinsdag te wachten staat: een file van ruim 65 km stilstaand verkeer tussen Anderlecht en ver over Vilvoorde.

Rond 19 uur zijn wij beland in Leuven. Veerle reserveerde een hotel “vlak in het centrum”. “Vlakker” kan niet : het Penta hotel. Eind Tiense Straat, Muntstraat, Naamse straat, Krakenstraat, de Oude Markt… , het College De Valk ook waar ik in 1968 zat te luisteren naar en te debatteren met Paul Goossens en Kris Merckx (ooit was ik uiterst links, heel heel lang geleden).

Op onze kamer stak ik de TV aan en ik hoorde reclame van Danira Terkessidis:  “de studenten moeten minder drinken”. Net op dat moment deed ik het venster open en werkelijk poepzatte studenten riepen “Heil Hitler”. Ik zag tientallen studenten (M/V) , smartphone in de linkerhand, oortjes in de kop, en in de rechterhand een fles of een valies. De eerste schooldag!

Omdat wij iets moesten eten liepen wij door de Muntstraat : honderden jonge mensen zaten op de terrasjes. Ik las mee : Veggi, Sushi, Tapas, Humus, Sakura, Masalabar, Merkat, Koutoubya, Masalatop, Taj Mahal… Heel de wereld trok aan ons open oog voorbij…. Wij kozen voor PepéNero , een Italiaans restaurant dat ooit “Da Tonio” heette. Ik zag nog net dat de Rincon waar Guy Polspoel en ik ooit veel kaartten nu de “Libertad” heet. In het restaurant bestelden een vijftal vinnige mooie meisjes en ik hoorde een soort onverstaanbaar Italiaans. Bij navraag : ze spraken allemaal een Siciliaans dialect. Maar ze mochten er wel zijn!

Wie er minder mochten zijn. Blonde “dellen” , lange benen, diepe inkijk, stiletto’s, een tattoo op de linkerborst , een sacoche genre Delvaux of Louis Vuitton en…. papa en mama en zelfs oma mee om te betalen. Ik durf geen euro verwedden op hun studiesucces! Naast ons een tiental studenten (M/V), allemaal een menu van minimum 30€…. Eerst fressen en dan poeperkesdag! Ik denk aan mijn kleinkinderen en hoop dat ze een stiel leren. Of starten in de Kulak of zelfs Vives! Horresco referens.

Om 10.30 gaan wij slapen : voortdurend blauwe neon, geboenk en geroep. Fuiven tot rond 4 uur in de morgen. Rond zes uur komt Stella de vaten aanvullen en rond zeven uur is er de vuilniskar : alles opvegen, oprapen en opkuisen. Het hotel zelf is zo onpersoonlijk als maar kan. Echt iets voor computernerds, wereldvreemde academici en zonderlingen. Ik mis nu al Bellegem en Dottenijs.

Met dank aan mijn kennis van Leuven bereiken wij zonder problemen Campus Gasthuisberg. Een erg professionele fabriek. Anders kan je dit niet noemen. Efficiënt, vriendelijk, deskundig…. De computer speelt hier een echt belangrijke rol. Al mijn operaties, heel mijn medische voorgeschiedenis komt aan bod en wordt aangevuld. Super! Na ruim vier uur zijn wij ontslagen en rijden naar Lummen waar ik mijn tuba moet ophalen. Kleine aanpassingen waren noodzakelijk en ook een nieuw mondstuk. Weer heel deskundig : kostprijs 250€, een niemendalletje voor de gemotiveerde amateur die ik ben.

Dan volgt een helse rit naar huis. Regen en een file van 300 km in België. Stilstaand verkeer van Vilvoorde tot Groot-Bijgaarden. Maar na drie uur belanden wij via Deerlijk in Bellegem. Moe maar heel gelukkig. Eindelijk weer huis. Ik ben echt blij dat wij in deze uithoek wonen.

Dinsdag 24/09.

Het is nu woensdagmorgen 25/09. Ik ben al wakker van rond vijf uur en zie allerlei beelden van ons verblijf in Leuven weer opduiken.

Eerst denk ik aan de Siciliaanse meisjes. Supervriendelijk, “katte rap” en bovendien spreken ze keurig Nederlands. Ook digitaal komen ze goed weg. Wij eten Saltimbocca alla Romana (Veerle) en Scallopine mexicana (ik). Met een fles Montepuliciano dus. Oudere mensen eten nog vlees en drinken wijn. Ondertussen doe ik wat ik het liefste doe : mensen bekijken en beluisteren. Er zitten vrij veel Limburgse ouders met hun dochter. Flarden van een gesprek van een echte Limburgse hoogblonde luidruchtige “kalle” : “wij zijn van de zomer in Sharm El Seikh gewees, het was er alle dagen fees”. En nogal zagerig :”thuis werk ik mè ne Mac, en dan sleep ik bestanden naar ’t vuilbakske en dan zijn ze helemaal wèg hein”.

Aan ons hotel rijden ’s morgens voortdurend taxi’s aan om gasten mee te nemen voor wellicht een voordracht in één of andere faculteit. Engelsen, Duitsers, Jappen, Chinezen…. Heel de wereld is hier. Omdat wij nog de tijd hebben rijden wij dinsdagmorgen eens door Leuven .Uit alle studentenkoten komen jonge mensen buiten. Allemaal nogal stereotiep: smartphone, oortjes, water, een rugzak met boeken. We rijden langs mijn kot en langs diverse aula’s . De meeste van mijn cafés zijn verdwenen, de studenten halen nu drank in de nachtwinkel of komen in de fakbar… En ze gaan op restaurant. Wellicht wordt er ook gestudeerd? Te weinig volgens de rector. Het moet allemaal sneller want te duur.

Wij waren veertien dagen geleden al in Gasthuisberg dus wij vinden snel de weg. Een immense fabriek! Om 10.30 uur zijn wij bij de prof , een jonge dertiger met staalblauwe ogen. En twee verpleegsters in een ongelooflijk helder wit uniform. Om 11.30 uur zegt hij “nu moet je nog even langs bij de anesthesist”, dat kan om 13.30 uur. Wij zetten ons in de cafetaria waar ook tientallen verpleegsters en dokters komen eten. Ik herken een paar verpleegsters van de vorige keer. Zij herkennen mij niet : logisch.

Bij het aanmeldingspunt anesthesie moet je zelf je identiteitskaart scannen. Als je kop verschijnt op groot scherm zie je ook een nummer (je code) en een lokaal waar je heen mag. Een half uur later zitten wij bij de anesthesiste. Wellicht pas afgestudeerd, tot mijn verwondering heeft ze heel mijn medisch dossier ingestudeerd (vandaar dat wachten). Ze kent werkelijk alle operaties en data uit het hoofd. Ze is ook bloedmooi en ik hoor West-Vlaamse klanken. Juist, ze is van Schuiferskapelle! Op het einde van het gesprek zegt ze : nu moet je nog een EKG laten nemen (electrocardiogram). Ze geeft ons ook een plannetje mee. Mij mag ze later gerust verdoven!

Bij het aanmeldingspunt staat achter ons Ali Ahalabad… overduidelijk een berber met een witte “toepe “op zijn kop. Hij begrijpt werkelijk niets van wat de bediende allemaal zegt. “Geboortedatum” verstaat hij niet. De bediende somt twaalf maanden op, allemaal tevergeefs. Volgens Veerle die nochtans één en ander gewoon is met vreemdelingen is het iemand met het syndroom van Down. Dit is geen racistische uitspraak maar die man kijkt alleszins heel verdwaasd , hij begrijpt er werkelijk niets van. Ik hoor alleen keelklanken uit zijn woestijntaal. Na een twintigtal minuten stuurt de bediende hem zeer vriendelijk weg met de woorden “op het einde van de gang rechts en vraag het daar dan nog een keer”. Ali sloft weg. Gelukkig is het nu eindelijk de beurt aan een vrouw die al twintig minuten wacht en wellicht een ongunstige diagnose kreeg. Ik zie dat ze weent. Ali moet van mij zeker niet weg maar een verplicht grondig taalbad is toch een absolute must?

De EKG is ook een belevenis. Het gaat snel en de verpleegster zegt tegen mij “bovenlichaam ontbloten”.  Ik denk aan mijn voorgangsters: twee vrouwen (duidelijk moeder en dochter) uit het Anatolische bergland. Ze zijn beiden gekleed met een zware zwarte wollen boerka , hoofddoek incluis. Het is in de kliniek nog steeds 26 graden. Waarom doen mensen dat in die lange warme zomer van ons? Wie legt hen dat op? Wellicht om inclusieve redenen zijn het in deze dienst allemaal verpleegsters ook?

Maar om 15 uur is alles voorbij en tegen 15.30 zijn wij in Lummen bij Adams. Mijn tuba is goed hersteld en wij kunnen eindelijk naar West-Vlaanderen terug. Helaas niet al te snel dus. Terug naar Leuven op 17/12. Als echte conservatief zie ik de toekomst (en ook het verleden) met vertrouwen tegemoet. Thuis wappert de vlag in de wind. De collaboratievlag zeggen sommigen nu. Wat een onzin. In een ander geschrijfsel van mij zal ik ooit uitleggen waarom ik wel in de Vlaamse canon geloof. En ik spreek ook over “de Gouden Eeuw van de Hollanders”. En ja, Zwarte Piet mag er ook nog zijn. Biefstuk friet trouwens ook. En nu de winter nadert hutsepot met worst. Humus no way.

Woensdag 25 september 2019

[charlesmartel732]

Hôpital : priorité au sultan et sa suite, que les Belges se soignent ailleurs !

The Fourth Leuven L’hôtel The Fourth à Louvain – flamboyante cité flamande à 25 km à l’est de Bruxelles – est situé sur sa magnifique Grand-Place gothique. Il ferme ses portes jusqu’à fin janvier 2020. Le motif ? Le sultan Qabus ibn Saïd y résidera deux mois pour un traitement de longue durée au Gasthuisberg UZ […]

Cet article Hôpital : priorité au sultan et sa suite, que les Belges se soignent ailleurs ! est apparu en premier sur Riposte Laïque.

from Riposte Laïque https://ift.tt/33XKPfT via IFTTT

[azveille]

Cancer colorectal avancé: résultats préliminaires d'un anticorps ciblant l'hormone anti-müllérienne

BARCELONE, 5 juillet 2019 (APMnews) - Associé à Lonsurf* (trifluridine + tipiracil, Servier), l'anticorps ciblant un récepteur à l'hormone anti-müllérienne (AMH) murlentamab (GamaMabs) était associé à des survies sans progression plus longues qu'attendues, dans un essai de phase II dont les résultats ont été présentés lors du congrès de l'European Society for Medical Oncology (ESMO) sur les cancers digestifs à Barcelone.

Environ 80% des adénomes colorectaux expriment le récepteur membranaire à l'hormone anti-müllérienne. Le murlentamab est un anticorps monoclonal glycosylé qui fixe avec une haute affinité le récepteur II à AMH (AMHRII).

Eric Van Cutsem de l'hôpital universitaire Gasthuisberg à Louvain (Belgique) et ses collègues ont évalué son efficacité seul ou associé à Lonsurf* chez des patients atteints d'un adénocarcinome colorectal avancé ou métastatique lourdement prétraités.

Dans le résumé de leur présentation, ils donnent les résultats issus de 29 patients évaluables sur 39 inclus.

Dans le groupe murlentamab seul, le taux de survie sans progression à deux mois était de 21%.

Dans le groupe murlentamab + Lonsurf*, il était plus important qu'attendu. Il s'élevait à 53% à 2 mois, 40% à 4 mois et 31% à 6 mois.

Parmi les patients dont plus de 20% des cellules tumorales exprimaient AMHRII, 5/6 avaient une maladie stabilisée à 4 mois et 3/4 à 6 mois.

L'anticorps est également évalué dans les cancers gynécologiques.

vib/ab/APMnews

[VIB2PU65JI]

[mijngedachtentrommel]

07/06/19

Het is moeilijk om de woorden te vinden. Ik zit al de hele dag naar een blanco scherm te staren - niet letterlijk, want ik heb barstende hoofdpijn - en er vliegt zoveel door mijn hoofd, maar het is alsof ik lucht probeer vast te houden.

Gisteren was zo’n chaos. Zo’n enorme puinhoop van verdriet en overprikkeling. Ik weet zelfs niet waar te beginnen. Het is al weken, maanden, jaren een puinhoop. Dit verhaal heeft geen begin en geen einde.  Gisteren had ik gesprek met Wim, eindelijk. Ik moet altijd maar bij andere verpleegkundigen aankloppen omdat Wim met zoveel tegelijk bezig is. Donderdag had hij echter tijd voor mij vrijgehouden en werd ik hard met mijn neus op de feiten gedrukt. De dokters hebben zich gebogen over het hele ‘is ze nu in een crisisopname of behandelopname nadat ze een overdosis nam op de dagtherapie 2 weken geleden’ en ze zijn tot volgende conclusies gekomen: - ik zit in een crisisopname dus ik mag maar 3 weken blijven - ik kan niet terug naar de dagtherapie tot ik een vaste woonplaats heb - probleem 1: ik sta zowel voor het doorgangshuis als voor de noodstudio’s bij beschut wonen op een lange wachtlijst - probleem 2: mama weigert om me terug in huis te nemen - er komt geen behandelopname want ik moet terug ‘het echte leven instappen’ - oplossing: ik moet maar naar de daklozenopvang (wat ze 2 weken geleden op de dagtherapie ook zeiden)

Dus impulsieve ik deed hetzelfde als 2 weken geleden: onmiddellijk de dichtstbijzijnde apotheek zoeken en een overdosis nemen die me 4 dagen in het ziekenhuis legt. Ik weet heus dat het de zaken alleen maar erger maakt en dat ik zo zelfs mijn leuke laatste veilige week helemaal verpest, maar ik ben ik. Na 6 uur alleen op spoed te hebben gezeten, kon ik eindelijk naar een kamer. Een zaal met 3 andere vrouwen. Er stonden 2 tv’s op en in totaal zaten er ongeveer 10 mensen op bezoek, waaronder een aantal kleine kinderen. Er waren geen tussenschotten.  Ik wandelde zo mijn persoonlijke hel binnen. Wat ik nodig had was rust, stilte, ruimte. Ik moest op adem komen. Ik moest wenen. Ik moest de wereld even op me neer laten storten. Daar zat ik dan. Het was luid, luid, luid. Alles kwam op me af. Het gestaar, het geluid van twee tv-programma’s door elkaar, een hoop pratende mensen, schreeuwende kinderen, het alarm van mijn pomp die afging. Ik ben naar de gang gestrompeld en kreeg een enorme paniekaanval. Ik zoog de lucht naar binnen, maar ze leek mijn longen nooit te bereiken. Hap na hap kreeg ik minder lucht. Ik kon niets meer zien door mijn tranen en ben ineengedoken op de grond gaan zitten, ook al hebben ze mij geleerd dat ik op die manier nog minder goed kan ademen.  Een man met een stok bukte zich, raakte mijn schouder aan en riep om hulp. Een verpleegster kwam kijken en vroeg wat er aan de hand was. Ik bleef happen naar adem terwijl ik probeerde uit te leggen hoe luid alles om me heen was en dat ik echt niet op die zaal kon slapen. Ze nam me mee naar een kleine living en de man met de stok kwam ook mee. Ik ging op een zetel zitten en begon te klappertanden. Mijn lichaam trilde als een rietje en mijn sandalen kletterden luid op de vloer. Ik dook in elkaar maar ik kon de controle over mijn lichaam niet vinden. De man vroeg of ik ook koffie wou. Ik schudde van niet. Zijn naam was Erik en hij lag op kamer 203. Op de mannenzaal. Hij vroeg of ik ziek was. Ik zei niks. Hij vroeg of ik er met iemand over kon praten. Ik schudde opnieuw mijn hoofd. Erik zei dat het belangrijk was om met iemand over de zaken te praten en dat hij wel wilde luisteren als ik daar behoefte aan had. En plots vertelde ik hem alles. Dat ik al 5 jaar opgenomen was. Dat mijn mama me buiten had gezet. Dat ik naar een daklozencentrum gestuurd ging worden. Dat ik een zelfmoordpoging had gedaan om onderdak te hebben. Hij zei een paar cliché dingen als ‘je bent nog zo jong’ en ‘dat er altijd wel een oplossing is’, maar daarnaast vertelde hij ook over zijn 7 kinderen en 2 kleinkinderen. Dat hij vorig jaar een zoon was verloren aan kanker en dat hij nu zelf een longziekte had en dat dat hem bang maakte. Ik hield op met trillen en hyperventileren.  Toen de verpleegster een tijd later terugkwam met het nieuws dat ik binnen een paar uur op een noodkamer kon liggen, ging Erik weg en kroop ik onder mijn sjaal op de zetel en krulde ik mezelf op tot ik in slaap viel. Rond tien uur werd ik wakker gemaakt door dezelfde verpleegster die me zei dat ze een kamer hadden voor palliatieve zorgen en dat ik daar wel een nachtje kon liggen.

Ik had geen slaapmedicatie gekregen, dus de weinige uren die ik sliep waren vol nachtmerries. ‘S morgens kreeg ik 3 boterhammen met 3 lekkere belegjes. Ik mag van mezelf maar 2 boterhammen eten dus het ontbijt liep moeilijk omdat ik niet wist of ik 3 boterhammen mocht eten van mezelf of een keuze moest maken tussen de choco, smeerkaas en speculaaspasta. De afgelopen jaren at ik geen brood en lepelde ik potjes beleg meestal uit omdat ik ze wel wilde eten, maar nu heb ik schrik dat dat verslavend werkt omdat het voor mij veilig is om beleg te eten en dat ik zo misschien wel binge eating disorder krijg, dus ik verplicht mezelf om bij beleg een boterham te eten. Na het ontbijt heb ik mijn intake in gasthuisberg en tienen afgebeld want ik citeer mezelf ‘ik heb het niet meer nodig’.

Voormiddag heb ik ook nog wenend naar de afdeling gebeld om te zeggen dat het me speet en gelukkig waren ze niet boos. Mijn mama heeft ook nog gebeld en we hebben ontzettende ruzie gehad. Ze zegt dat haar bedrijf bijna failliet is en dat dat allemaal mijn schuld is en ik pikte het niet langer en riep tegen haar dat de twee laatste overdosissen haar schuld zijn omdat ze alleen zijn gebeurd om een dak boven mijn hoofd te hebben omdat zij me dat weigert. Ik weet ook wel dat het niet zo eenvoudig is en dat er een historie van 5 jaar achter zit, maar komt het daar dan niet op neer? ‘S middags heb ik mezelf getrakteerd op videe met frietjes in het cafetaria, mezelf gehaat omdat ik veel te veel had gegeten, mezelf gehaat omdat ik het niet eens kon opgeven om te gaan braken, even later trots geweest op mezelf dat ik het toch binnen had gehouden. Om 4 uur ben ik zelfs een 4-uurtje gaan eten, een Spaans chocoladekoekje wat echt mijn guilty pleasure hier is in het ziekenhuis en toen ik terugkwam en weer een ‘ik haat mezelf zo hard waarom eet ik toch altijd’-momentje had stond het avondeten al op mijn kamer. Ik werd meteen angstig omdat ik vol zat en niet weer wilde eten, maar ik probeerde mezelf te vermannen dat het nog maar half 5 zat en dat ik zelf kon kiezen om hoe laat ik at.

In het cafetaria kwam ik ook nog een bekend gezicht tegen, ook al had ik geen idee wie het was. Een jongen die zei dat we in maart 2018 samen even op de gesloten afdeling had gezeten. Ik verontschuldigde mij en zei dat ik al in veel ziekenhuizen had gezeten en veel mensen had leren kennen en hij zei dat hij dat nog wist. Hij zei ook dat hij blij was om te zien dat ik een koekje aan het eten was. Dat is dus kennelijk de indruk die ik achterlaat bij mensen. Dat ik in veel ziekenhuizen heb gezeten en dat ik niet eet.  Hij vertelde mij dat hij stage aan het doen was op cardio, wat me er weer aan herinnerde hoe graag ik ook verpleegkunde zou doen als ik geen faalangst had. Ik zei iets te snel ‘goed dat het weer beter gaat’ en toen vertelde hij mij dat hij vorig jaar lymfeklierkanker heeft gekregen. Hij is ondertussen genezen verklaard, maar ik voelde me toch best kut. 4 zelfmoordpogingen later daar zittend met alweer een baxter terwijl hij kanker heeft gehad én terug aan het studeren is. 

Verder ben ik me ook af aan heet vragen of ik misschien hoog-gevoelig/sensitief ben. Ik herken mezelf wel in de symptomen. Onlangs heb ik nog met Wim een gesprek gehad over muziek. Dat ik er nooit meer naar luister en er ook niet meer tegen kan. Dat ik het ontzettend vervelend vind dat anderen hun muziek altijd hoorbaar is, dat er een radio opstaat in de verpleegpost en de tv ook nog aanstaat. Woensdag ben ik zelfs aan de sociale dienst gaan vragen of ik nog kon tekenen voor een 1-persoonskamer omdat er op 2 weken al 4 meisjes bij mij gepasseerd waren en dat dat ten eerste heel onveilig aanvoelt voor mij omdat ik nooit echt tot rust kan komen dan. Maar nog meer omdat ze altijd lawaai maken. Ze zijn altijd aan het bellen, muziek aan het luisteren, een serie aan het kijken en dat soort dingen zonder oortjes en dan praten ze nog in hun slaap ook. Ik word echt gek van het constante kabaal rond mij. Ik zou het er graag met de dokter eens overhebben maar ik heb het niet zo met de ‘ik wil je op straat zetten’-dokter en vooral heb ik schrik dat ze misschien denkt dat ik mee op de hype wil springen. Dat ik gewoon een special snowflake wil zijn. Ook al heb ik denk ik wel genoeg diagnoses om een speciaal geval genoemd te worden. Ik heb gewoon bang dat ze me een aansteller gaat vinden. Gelukkig ben ik juist naar een andere kamer gebracht waar ik alleen lig en hopelijk tot rust kan komen.

Ik heb toch nog meer woorden gevonden dan ik dacht. Tijd om te eten nu.

[peterdegroof]

Hardlopen in Tongeren

Beste lezers,

Gisteren gingen Kathelijne en mezelf naar Gasthuisberg, om eens te horen hoe de zaken er voor stonden, met onze kleine spruit.

“Die heeft nog niet veel goesting om al voor de dag te komen”, was de medische analyse van de experts ter zake.

“Hij (of zij) kan later dan bij de NMBS gaan werken”, zo zei ik tegen Kathelijne, en mochten er eerwaarde lezers toevallig bij de NMBS werken, dan…