#heile dagen

[margaretsjuende]

09.06.2022 - Nye scener

[theeasternseassoblue]

Tysdag 1. november

Byrja dagen med ein runde til Kumamoto slott. Slottet skal vere eit av dei mest imponerande i Japan, men diverre vart det skada under eit jordskjelv i 2016. Det verkar som det framleis ikkje er opna, for me fann ingen veg inn. Det fekk bli med bileta me tok på avstand. Deretter kom me oss på ferja vestover til Shimabara der me kom fram i 12-tida.

Me køyrde nesten direkte opp på fjellet frå ferjekaia, der me kom oss inn på ein fjellveg med bra utsikt over vulkanen Unzen. Det seinaste store utbrotet var i 1990, og det var lett å sjå for seg korleis det var ei fare for Shimabara som ligg på flata nedanfor. Etter litt meir køyring på fjellvegar tok me turen nordover.

Neste stopp var Yūtoku Inari Shrine. Eit av dei meir kjende shrina dedikert til Inari, og heile fjellsida var dekt av spreidde raudoransje tori-portar. Gjekk heile vegen til toppen. Kvelden brukte me i Nagasaki, der me blir verande til torsdag.

[modernfilmcanon]

Cannes 2024 - Daily Dispatch 7 (final)

Mes amis du cinéma,

Het kwik steeg vandaag voor het eerst naar zomerse temperaturen in Cannes. Tijd voor uw dienaar om terug te reizen naar Maastricht, maar niet voordat ik nog verslag heb uitgebracht over de laatste titels.

The Apprentice van Ali Abbasi (16/20, competition) geeft antwoord op de vraag hoe Donald Trump de narcistische, megalomane, liegende, frauderende en belastingontduikende crimineel is geworden die hij nu is. Abbasi (bekend van Gräns) neemt ons mee naar het sleazy New York van de jaren zeventig en tachtig, naar de periode waarin Trump nog groen achter de oren was en zich trachtte te ontworstelen aan de houdgreep van zijn vader Fred. Het is de periode waarin advocaat Roy Cohn – een fantastische rol van Jeremy Strong, bekend als Kendall Roy uit Succession – zich als een mentor over Trump ontfermt en hem de drie leefregels bijbrengt die anno 2024 nog altijd het handelen van Trump lijken te bepalen, met als belangrijkste regel nummer 3: ‘Eis de overwinning op en geef een nederlaag nooit toe’. Abbasi levert een tamelijk ingetogen drama af, waarbij Sebastian Stan op zeer overtuigende wijze in de huid van Trump kruipt, zonder ooit een karikatuur van hem te maken. Zeer wisselend ontvangen in de pers en het blijft afwachten of het bioscooppubliek zit te wachten op nog meer Trump dan we al dagelijks in de media moeten verdragen, maar desalniettemin een overtuigend portret. Release in NL door The Searchers.

Baby van Marcello Caetano (14/20, Semaine de la Critique) was een gevoelig melodrama over een jonge homoseksueel uit Sao Paolo die na het uitzitten van een gevangenisstraf in de steek gelaten blijkt door zijn ouders en om te overleven zijn heil zoekt in sekswerk. Bij de introductie van de film voorafgaand aan de voorstelling maakte de tolk een vertaalfout en kondigde aan dat meerdere leden van de crew ‘sexual intercourse’ met elkaar hadden gehad, tot grote hilariteit van zowel de zaal als cast en crew. Allicht een goede kanshebber voor de Queer Palm, de prijs voor de beste lhbtiq+ film in Cannes. Release in NL door Gusto.

Met Anora van Sean Baker (17/20, Competition) diende zich een nieuw hoogtepunt in de competitie om de Gouden Palm aan. Denk aan een tragikomische indieversie van Assepoester, maar dan met lap dancers, een Russische oligarch en een flinke dosis maatschappijkritiek en je komt in de buurt. Mikey Madison heeft een geweldige hoofdrol als Ani (Anora), een sekswerker die lijkt te kunnen ontsnappen aan haar armoedige bestaan als ze een week lang als escort ingehuurd wordt door de imbeciele, maar puissant rijke 21-jarige Ivan. Als Ivan ook nog gelijk met haar trouwt, ligt een luxeleven voor het oprapen, maar dan duiken de Russische ouders van Ivan op en die kunnen er niet mee lachen. Deze film van Sean Baker (The Florida Project) is één van de weinige titels die door nagenoeg de volledige pers goed is ontvangen en heeft dan ook de leiding genomen in de Screen poll (een dagelijks verschijnend overzicht met het kruisjes/sterretjes oordeel van een tiental gerenommeerde internationale filmcritici over de film in competitie. Met een score van 3.3 (op schaal van 0-4) laat de film alle andere titels uit de competitie ver achter zich.

Na een tamelijk belabberde papajasalade bij Thai Origine nam ik afscheid van Cannes met Miséricorde (15/20, Cannes Première) van Alain Guiraudie. We volgen Jérémie, een jonge man die na de dood van zijn voormalige baas – de dorpsbakker – naar Saint-Martial terugkeert voor de begrafenis. Enkele dagen later blijkt de zoon van de bakker vermist, doet het gerucht de ronde dat Jérémie zijn oog heeft laten vallen op de weduwe van de bakker en is de buurman kwaad omdat Jérémie avances in zijn richting heeft gemaakt. Gelukkig is er altijd nog de dorpspriester...

Qua genre laveert Guiraudie succesvol tussen moordmysterie, film noir en zwarte komedie. Vergelijkingen met Bresson, Hitchcock en Dostojevski (zoals in de internationale pers te lezen) zijn ietwat hysterisch, maar deze film had een betere plek in de line-up verdiend. Tegen de tijd dat Imagine de film in de Nederlandse bioscoop uitbrengt, moet u maar eens gaan kijken.

Voor deze editie eindigt mijn verslaggeving hier. Zaterdagavond weten we welke films de officiële festivaljury onder leiding van juryvoorzitter Greta Gerwig het meest hebben weten te bekoren, en dus ook wie de Gouden Palm wint. Het zou niet voor het eerst zijn dat de Gouden Palm-winnaar pas tijdens de laatste dag(en) van het festival wordt vertoond, dus ik ga me niet wagen aan een voorspelling van de hoofdprijs. Wel durf ik de voorspelling aan dat we Anora (Sean Baker), The Seed of the Sacred Fig (Mohammad Rasoulof), Emilia Perez (Jacques Audiard) en The Substance (Coralie Fargeat) ergens op het palmares terug gaan zien.

Hieronder per distributeur een overzicht van de films uit de festival line-up die inmiddels aangekocht zijn voor distributie in Nederland. 35 titels maar liefst en daar zullen vast nog een aantal titels bij gaan komen.

A bientôt,

Mark

Cherry Pickers

Le Royaume – Julien Colonna (un certain regard)

When the Light Breaks – Rúnar Rúnarsson (un certain regard)

Cineart

L’Amour Ouf – Gilles Lellouche (competition)

Armand – Halfdan Ullmann Tøndel (un certain regard)

Bird – Andrea Arnold (competition)

Black Dog – Guan Hu (un certain regard)

En Fanfare – Emmanuel Courcol (cannes première)

Everybody Loves Touda – Nabil Ayouch (cannes première)

Les Fantômes – Jonathan Millet (semaine de la critique)

Les Femmes Au Balcon – Noémi Merlant (midnight screening)

Marcello Mio – Christophe Honoré (competition)

Parthenope – Paolo Sorrentino (competition)

Sauvages – Claude Barras (special screening)

Dutch Film Works

La Plus Précieuse des Marchandises – Michel Hazanavicius (competition)

Gusto

Animale – Emma Benestan (semaine de la critique)

Baby – Marcelo Caetano (semaine de la critique)

Imagine

The Damned – Roberto Minervini (un certain regard)

Ernest Cole, Lost and Found – Raoul Peck (special screening)

Miséricorde – Alain Guiraudie (cannes première)

Paradiso

Le Deuxième Acte – Quentin Dupieux (out of competition)

Julie Zwijgt – Leonardo Van Dijl (semaine de la critique)

Niki – Céline Sallette (un certain regard)

The Searchers

The Apprentice – Ali Abbasi (competition)

September Film

All We Imagine As Light – Payal Kapadia (competition)

Blue Sun Palace – Constance Tsang (semaine de la critique)

Diamant Brut – Agathe Riedinger (competition)

The Girl With the Needle – Magnus von Horn (competition)

My Sunshine – Hiroshi Okuyama (un certain regard)

The Seed of the Sacred Fig – Mohammad Rasoulof (competition)

Three Kilometres to the End of the World – Emanuel Parvu (competition)

An Unfinished Film – Lou Ye (special screening)

Universal

Anora – Sean Baker (competition)

Walt Disney

Kinds of Kindness – Yorgos Lanthimos (competition)

Warner

Furiosa: A Mad Max Saga – George Miller (out of competition)

Horizon: An American Saga – Kevin Costner (out of competition)

[digitalkompetanse]

Demokrati og digital kompetanse

Medialiseringa av samfunnet gjer digital kompetanse svært aktuelt. Skal ein tinge ein legetime, levere skattekort, betale rekningane sine, finne bussrutene, søkje jobb eller i det heile kommunisere med det offentlege, må ein i stor grad gjere dette via ei digital eining. Det krev ikkje berre at ein har tilgang på internett og ei datamaskin, men ogso at ein har ein viss grad av digital kompetanse. Når medialiseringa skjer raskare enn graden av digital kompetanse i folket aukar, vert ein heil haug stengt ute frå samfunnet og nekta å fungere som danna borgarar.

Sjølv om vi framleis går til dei fysiske valurnene på valdagen, vert ogso større og større delar av demokratiet flytta over til den digitale verda. Lik og brei tilgang på informasjon og kunnskap er essensielt i eit demokrati. Når all kommunikasjon og informasjon frå det offentlege, til dømes regjering eller Storting, er utelukkande eller enklare tilgjengeleg på digitale einingar, har vi ikkje lenger lik tilgang på informasjon og kunnskap fordi den digitale kompetansen varierer.

Det som skjer utanom dei parlamentariske organa er ogso ein viktig del av demokratiet. Å organisere seg, mobilisere, diskutere, demonstrere er den mest tilgjengelege måten for vanlege folk å ta del i demokratiet på, utanom den eine dagen annakvart år når vi slepp eit papir ned i ei urne. Når organiseringa, diskuteringa, mobiliseringa og oppmodinga til demonstreringa skjer digitalt, må ein ha digital kompetanse for å ta del i det. Det gjer at vi har ulike moglegheiter og føresetnader for å delta i demokratiet. Difor må vi auke den digitale kompetansen. Difor er digital kompetanse viktig.

[regioonlineofficial]

Sinds maart vorig jaar rijdt de Futbringer in Harlingen. Dit is een lokale lijnbus (stadsbusje van van der Pol, herkenbaar aan het logo van Futbringer) speciaal voor de Harlingers die een kleine boodschap of kort bezoekje willen brengen aan het centrum van de stad, of een andere plek op de route. Per 3 april komt er een nieuwe route met aangepaste dienstregeling voor de Futbringer. Er kan nu ook vanaf Midlum opgestapt worden en de route is zo aangepast dat het meerdere opstap- en uitstapplekken heeft. Naast dat de opstaplocaties herkenbaar zijn aan de gele bordjes met het logo en de dienstregeling, is het ook mogelijk om tussen de vaste haltes in te stappen. Je houdt dan simpelweg je hand omhoog als je de bus ziet aankomen. Het nieuwe routekaartje laat zien dat er volop nieuwe haltes bijgekomen zijn; ook een bezoekje aan winkelcentrum Oostpoort of de huiskamer van het Leger des Heils behoren tot de mogelijkheden. Welzijn Projectambtenaar Ymkje Woudstra: ‘’De reden dat we de pilot gaan verlengen is vanuit sociaal oogpunt. We willen de mensen overal in de stad en Midlum bij elkaar brengen. Gewoonweg het welzijn bevorderen. Dit kan door naar de stad te rijden voor een boodschap, een kennis bezoeken ergens aan de route of gewoon alleen, of met iemand samen, een leuk ritje met door de stad. Even buiten de deur.’’ Route maart 2024 - Beeld: gemeente Harlingen Futbringer De Futbringer gaat voortaan twee dagen per week gedurende zes uren rijden volgens een strak tijdschema. Een enkeltje kost 1 euro en om de nieuwe dienstregeling te vieren is er een kennismakingsactie voor de hele maand april: het enkeltje is dan gratis! Tijdelijke aanpassing route Op woensdag 3 april en zaterdag 6 april vervallen de haltes Waddenpromenade en Harlingerstraatweg. Dit in verband met de werkzaamheden aan de brug over de Tsjerk Hiddessluizen. Tijdens deze twee dagen wordt er vanaf de Noorderhaven naar de ovonde gereden en dan via de snelweg naar Midlum en weer terug. Vanaf woensdag 10 april wordt er weer via de nieuwe route gereden.

[checkitoutjoe]

Torsdag var nærast som ei transportetappe å rekne, då me tok oss ut av Bosnia på veg attende mot sluttmålet Wien på sundag. Etter at me køyrde ut av Bosnia på morgonen var me heile dagen i Serbia, fyrst gjennom nasjonalparken Fruška Gora før me kom til Novi Sad til lunsj. Sein ettermiddag kom me til Subotica på grensa mot Ungarn for overnatting.

[euroadventure]

Hirthals (Denemarken) - Kristianssand (Noorwegen) - Lillesand 🚴‍♀️ 47,3 km 🚴‍♀️

Woensdag 26 juli

Vannacht was eh...hoe zal ik het noemen...alles behalve relaxed. De wind trok aan en hoe! Ik dacht dat ik met mijn tent en al de lucht in zou vliegen. Maar gelukkig bleef het daarbij, maar wat was dat spannend!

Na het ontbijt pak ik alles weer in. Ik hoop mijn tentje droog in te pakken, maar elke keer als ik bijna zover ben komt er een miezerbuitje overwaaien. Uiteindelijk met een beetje hulp van een handdoek en de zon, kan ik hem toch vrij droog inpakken en op tijd wegrijden.

Om 10.00uur vertrekt de ferry van Hirthals naar Kristianssand in Noorwegen. Ik ben er als het goed is in 2,5 in plaats van de gebruikelijke 4 uur, omdat deze ferry een catamaran is.

Voor ik de boot op ga zie ik Coco een jongeman uit Frankrijk die ook nog eens goed Engels spreekt...dat zie je niet vaak 😉. Hij fietst vanuit Noord-Frankrijk, via de kust van België, Nederland, Duitsland en Denemarken naar Oslo. Hij is al even onderweg natuurlijk.

Aan boord is de stemming bij iedereen gezellig en opgetogen, maar dat verandert snel... De storm van vannacht is niet gaan liggen, sterker nog hij is toegenomen! Precies wanneer ik de oversteek maak is de storm op z'n zwaarst 😱. Metershoge golven slaan over de boot heen, ook maakt hij grote klappen op het water. We mogen zelfs niet meer van onze stoel zo hard gaat het tekeer. Turbulentie in het vliegtuig is er niets bij.

Iedereen om mij heen iss aan het spugen 🤮 ik kan het gelukkig nog net binnenhouden. De spuugzakjes worden aan de lopende band uitgedeeld en de volle in vele vuilniszakken weer opgehaald. Ook de crew kan maar ternauwernood op hun benen blijven staan en slingeren zich een weg door de gangpaden.

Ik maak een filmpje, niet wetende dat een half uur later de storm zo hevig is dat ik niet eens mijn telefoon oppak om nog een keer te filmen, bang dat ik moet spugen 🤮.

Het is een helse overtocht. Ik hoop dit nooit meer mee te maken!

Eenmaal aan de kant ruil ik mijn zeebenen in voor mijn fietsbenen. Maar voor ik nog een paar uurtjes ga fietsen plof ik eerst op het terras in het gezellige stadje Kristianssand. Blijkbaar zit ik op het terras van het Leger des heils 😂. Het personeel maakt nog gezellig een praatje en ook Coco komt voorbij fietsen en stopt nog om even aan te schuiven. Hij hoeft nog even geen koffie, want hij voelt zich nog steeds niet topfit.

Ik stap op mijn fiets en rij Kristianssand uit richting Harmeheia. Hier zit een camping, maar daar aangekomen vind ik het mwah...en besluit iktoch nog verder te rijden naar Lillesand.

Uiteindelijk kom ik bij een simpele maar gezellige kleinschalige camping uit. Ik kan zelf een plekje uitzoeken.

Na het eten en een heerlijke douche spreek ik nog een Nederlands stel die net als ik aan het fietsen zijn. Zij zijn ook vandaag begonnen in Kristianssand waar ze vanmorgen aankwamen vanuit Emden. Ze reden blijkbaar een andere route dan ik. Ik vind mijn route vandaag niet zo bijzonder, langs drukke wegen en door dorpjes. Zij hebben daarentegen langs de kust gefietst. Ik blijk mijn navigatie gevolgd te hebben, maar die volgt niet helemaal route 1, de Noordzee route. Ik vond het al raar dat ik weinig kust zag vandaag 🙈.

Morgen ga ik weer verder. Ik heb mijn route gecheckt en pak nu echt enkel de Noordzee route. Ik ben benieuwd! De wind staat gunstig en de zon gaat de komende twee dagen in ieder geval schijnen!

[charleshaddonspurgeon]

Overdenkingen Met Spurgeon | Veranderlijkheid Hoe afwisselend is de ervaring van de gelovige in zijn geestelijk leven! Welke veranderingen zijn er in de temperatuur vanrijn ziel! Wat een heldere dagen vol zonneschijn! Wat een donkere bewolkte nachten! Wat een kalmten, als was zijn leven een zee van glas! Wat een ontzettende beproevingen, als was zijn leven een stormachtige oceaan. Dan eens horen wij hem roepen: ’’Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?” En dan weer zingt hij: ’’Loofde Heere mijn ziel, en al wat binnen in mij is Zijn heilige Naam.” Een ogenblik horen wij hem klagen: ”Ik zink in modderig slijk, waar ik niet kan staan,” en dan vernemen wij van zijn lippen de juichtoon: ”De Heere is mijn licht en mijn heil, wien zou ik vrezen, de Heere is mijn levenskracht, voor wie zou ik vervaard zijn?” Hoe wonderbaarlijk stijgt hij ten hemel op en hoe ontzettend daalt hij in de diepte neer. Voorzeker zullen wij, die iets van het geestelijken inwendig leven kennen, ons hierover niet verwonderen, want wij hebben deze wisselingen doorleefd. Helaas, wat een tegenstelling tussen de zonde, die ons enigszins omringt eh de genade, die ons doet triomferen in hemelse plaatsen. Hoe verschilt de droefheid van een slaafse vrees, die ons als met een oostenwind verbreekt en de vreugde van een heilig vertrouwen, dat ons als op de vleugels van een gunstige wind naar de hemel voert! Welke wisselingen tussen een wandelen met God vandaag en een vallen in het slijk morgen; gisteren over zonde, dood en hel triomferende; vandaag gevangen genomen door de lusten van het vlees en van het gemoed. Waarlijk, wij begrijpen ons zelf niet en een beschrijving, die de ene keer op ons passen zou, zal bij een volgende gelegenheid al weinig meer op ons lijken. Afwisselend inderdaad is onze ervaring, maar o, wat een genade, te mogen weten, dat Christus niet verandert. Hoeveel verandering er ook in onze ervaring is, Zijn genade schikt zich hiernaar om ons te zegenen. Immers Hij heeft genade om ons te helpen op de juiste tijd en met oneindige en nimmer falende goedwilligheid, heeft Hij ons de kracht voor het werk berekend. De voorsmaak van de komende heerlijkheid vervult zijn hart met een onuitsprekelijke vreugde.

[midlifeinla]

16 maart

Ik resideer - help mijn Nederlands is aan het veramerikaniseren - in een appartementencomplex dat me vaak aan Melrose Place doet denken... Mijn medebewoners zijn actrices -iedereen is hier acteur uiteraard - die nu hun heil gevonden hebben ik healthcoaching en chakrabegeleiding. Het appartement dobbert half in de jachthaven, lijkt het. Drie verdiepen, naar beneden toe vanaf de PH vloer en op het dak nog een dakterras waar niemand komt en je gerust au naturel kan rondlopen of wat hier wel in swung is, naakt yoga kan doen.

PH

Ik moest het even vandaag googlen maar weet nu dat het gelijk staat aan de moderne piano nobile, het penthouse level. En op slag voel ik me nu behorend tot de rich and famous. Ik doe al enkele dagen heimelijk dat de Lambo en Ferrari van mij zijn maar dat ik om onherkenbaar te zijn, met zonnebril, op rondrijdt in mijn omgewisselde compact, een VW - toch hier wel een sjieke Duitse importauto - Jetta.

Stiekem hou ik me op in de gym. Even al telefonerend belangrijk doen op de loopband. Doen of ik net als alle andere hier, producer ben. Ik moet alleen opletten - om niet door de mand te vallen - met het namedroppen want al luistervinkend hoor ik toch wel wat eerstehand roddels over A-list sterren waar ze mee werken.

Top van de roem en de grootste eenzaamheid door relatiebreuken zijn niet ver weg van elkaar. Dan sta je daar, eenzaam te wezen, met je gouden beeldje in de handen. Doen dat je straalt van geluk, wat ook zo is, maar tegelijkertijd verscheurt je hart.

Misschien is papperazzi fotograaf of roddelpersjournalist worden nog een goede carrièreoptie voor me? Ik start te beseffen dat ik er mogelijks net iets teveel talent voor heb dan goed voor me is...

Mijn huisgenoten hebben hun handen vol met overgestresseerde producenten. Kristalbehandelingen, sjamaanse rituelen, klankschaal meditaties en smudging vliegen als warme broodjes de deur uit om de leemtes in hun ziel te vullen.

Ik vermoed dat de producers net zo goed een lijntje snuiven of zich overleveren aan healthtrends als kaleshakes - een verschrikkelijk bittere groente die niet te vreten is (het schraapt je tong en keel ook) - of pillen slikken (vitamines, micro-dosing of zware pijnstillers, voor alles bestaat er een pil en de keukenkasten zijn er gevuld mee, meer dan met eigenlijk eten).

Het loopt hier vol met lege mensen. Geen gratis refills op dat vlak.

Een sessie voor 500 dollar om je topchakra en bottomchakra te connecteren. Soms met een Hoppi-oorkaars of koffielavement.

En soms met twee identiek geklede girlfriend expierences die mee je jacht komen vullen.

[barrywhiteandsomerealbadduck]

Dag 8: Wild Roving

Då var me kome til siste og, om eg hugsar rett, den kortaste køyredagen på turen. Me tok oss fyrst ut til det austlegaste punktet på øya, ein liten utstikkar kalla Burr Point, mindre enn ein time (om ein køyre strakt) frå Belfast. Derfrå var det meir eller mindre ein transportetappe tilbake til Dublin, berre langs so mykje kyst som mogleg heller enn direkte. Heldigvis fekk eg endeleg overbevist Rune at om beste ruto inkluderte ei ferje, so me køyrde om Portaferry-Strangford.

Været hadde begynt å snu, med gråe skyer overalt, og me måtte nå Dublin innan 16 for å levere inn leigebilen, so det vart lite stopping og sightseeing denne dagen. Det vart ein liten stopp i Dundalk for lunsj, litt roting med kartlesinga (nokon vart distrahert av å høyre på lydbok samtidig), men til slutt nådde me fram med god margin både i tid og bensin.

Etter det sedvanleg sentimentale farvelet med bilen fekk me skaffa oss ein taxi inn til byn. Det var litt deilig å la ein profesjonell ta seg av navigering i storbyen, tvilsam musikkunnskap til trass. Etter å ha sjekka inn vart det litt byvandring. Me gjorde oss kjend med nærområdet, kikka innom Trinity College, og tok middag på izakaya. Etterpå fekk eg overbevist Rune om at dette var dagen for ein liten pub-til-pubrunde, sidan me ikkje hadde noko me måtte stå veldig tidleg opp for.

Kvelden tok oss til den legendariske (og for meg ukjend før då) Temple Bar, og turens fyrste Guinness for meg. Det vart ein cider på Bad Bob's Bar (berre grunna det artige namnet), og ein runde smaksprøvar på Porterhouse Brew (truleg beste ølpuben på heile turen), og til slutt eit glas ingefærøl (for meg) på The Black Sheep (pga. det låg på veg mot hotellet).

[dagboekliesa3d]

05/12/2018

- Gisterennamiddag had ik een eerste intake-gesprek in de zoektocht naar een geschikte psychologe, sinds het afsluiten van mijn therapie bij Valerie. De psychologe was Liesbeth J., een Hollandse met specialisatie in Jungiaanse psychotherapie. Met haar antwoord op mijn mail en wat ik erover had opgezocht, leek het betrouwbaar, maar het was uiteindelijk een slechte ervaring. Ik voelde me niet op mijn gemak om meerdere redenen: heel kleine ongezellige wachtzaal (benauwend), ik verstond haar Hollands accent niet altijd, voelde alsof ik AN moest spreken zodat ze me verstond, ze gaf geen feedback (zelfs niet in lichaamstaal), ze toonde geen empathie of interesse, ze dronk koffie tijdens de sessie (lijkt mij vreemd), ze lijkt een heel andere leefwereld te hebben (kende de Martelarenlaan niet ondanks 2 straten verderop), en was bovenal heel opdringerig om te graven in mijn emoties - wat me niet gepast lijkt als er nog geen veilige hechting plaatsgevonden heeft.
 Halverwege de sessie miste ik Valerie al, en wou ik naar haar toe kunnen gaan. Sinds enkele uren na het gesprek gisteren maakt het gemis van de validerende therapie bij Valerie me echt verdrietig, als een kind dat terug naar zijn moeder wilt na een slechte ervaring, omdat zij zijn/haar veilige basis is door een veilige hechting tussen moeder en kind.
 Met mama heb ik dit nooit ervaren, wat me extra triest maakt. 
De meest veilige hechting die ik ooit heb gehad was wellicht met Valerie. Met Flor is er een intieme veilige hechting, maar niet helemaal op emotioneel vlak, daarvoor ontbreek ik de begeleiding en diepe interesse vanwege hem.
 - In het gesprek gisteren had ik het over de angst om beoordeeld te worden. Ik legde uit dat dit voor mij de basis was van de emotionele verwaarlozing door mama en Myra: geen eigen identiteit mogen hebben en afgestraft worden als ik een mening had. Ze zei iets in de aard van dat ik zou moeten om kunnen gaan met een oordeel, dat ik dit niet voorgoed uit de weg zal kunnen gaan. 
Op een rationeel niveau geloofde ik dit ook, en reageerde ik dat ik dat besefte: ik kan niet eeuwig iedereen uit de weg gaan, op een bepaald moment zou ik in staat moeten zijn om een oordeel te accepteren en dit te verwerpen (Valerie zag dit als iets simpel, Liesbeth J. zag wel in dat omgaan met dieperliggende problemen niet zo makkelijk is)
 Toch zijn die woorden erg blijven handen, omdat ze voor mij in de trigger-categorie vielen van “een onbetrouwbare persoon (in een autoritaire positie) bepaalt dat ik moet veranderen om te passen in de maatschappij”. Daardoor ben ik weer beginnen twijfelen aan mijn keuzes, aan mijn gevoel en intuÏtie, en voelt het alsof ik mijn tot nu opgebouwde zelfvertrouwen opnieuw moet opbouwen met validatie en bevestigingen van mijn gevoel. In plaats van dat therapie me hogerop helpt, heeft het me deze keer afgebroken door 1 uitspraak die erg gevoelig voor me lag. 
Ik zou terug een gesprek bij Valerie willen, om de gedane schade te herstellen dmv bevestiging en door me weer op het juiste pad te zetten, maar misschien zakt het gevoel nog af de komende dagen, of vind ik mijn heil in validering uit boeken en het C-PTSD forum op Reddit. Hopelijk vind ik mijn standvastigheid in mijn zelf snel weer terug.

 DROOM: ik bezoek mama die intussen in een kamer woont van 10m2. De kamer leek op mijn studentenkot in de Bogaardenstraat. Links stond een bureau met een PC en prullaria, rechts haar bed. Buiten was het donker, er brandden wat neon-sfeerlichten binnen.
 Mama was veranderd qua persoonlijkheid en had nieuwe dingen uitgeprobeerd om mensen te ontmoeten. Ze was rebels geworden, alsof ze een tweede jeugd beleefde. Ik voelde me schuldig dat ik het contact had verbroken, anders was ze misschien niet deze weg ingeslagen. 

- Vandaag scrolde ik door het Twitter-account van Evelien C. om eventuele hulpbronnen te bekomen over mentale gezondheid. Daarbij ben ik op tweets en reacties gestoten met discussies over maatschappelijke oorzaken - de reden waarom ik mijn Twitter-account verwijderde.
 Ik zag ook een tweet met invalidatie van depressie en de reacties hierop: ik voelde mijn lichaam opspannen van woede en verdriet. Het was eigenaardig om die Twitter-frustraties weer te voelen, nu weet ik waarom ik er van wegbleef. Ik zie nu ook in hoe toxisch Twitter kan zijn waar er geen controle is door admins of regels zoals op Reddit: de subreddits ‘unpopularopinion’ en ‘depression’ zijn daar één van. Daarom voelt Reddit meer als een veilig, ondersteunend platform met respect voor iedereen.
 Ik blijf nog even weg van Twitter (of weet ik er net mee leren omgaan, met de gevoelens die het oproept?)
 - Ik voel nog steeds een grote nood om eerlijk te zijn over mezelf, om mijn verhaal, mijn levensstijl te delen met anderen, zonder angst voor de vooroordelen.
 Gisterennacht lag ik wakker door een energieboost van motivatie om een post te maken op Reddit (inmiddels ben ik het onderwerp vergeten) in de C-PTSD groep, of om een social media account over mentale gezondheid te beginnen. Ik heb alleen nog niet beslist hoe ik het ga aanpakken en op welk platform. Ik wil ook nog wat privacy houden, en ik heb nog niet bepaald wat mijn grenzen zijn. Moet de buitenwereld überhaupt weten wat me bezighoudt? Houd ik het bij quotes, of deel ik persoonlijke ervaringen? Hoeveel deel ik? 
- Ik twijfel of ik nog een psychologe zou contacteren om een intake-gesprek te plannen, of ik besluit het voorlopig zo te laten, gezien mijn vragen erg specifiek zijn en mogelijk een erg lang proces zal moeten doorlopen alvorens daar antwoorden op te krijgen.
 Daarbij, gisteren realiseerde ik me dat ik het niet zag zitten om mijn hele levensverhaal te vertellen met alle nodige elementen, aan een nieuwe psychologe, in de hoop er iets uit te halen.


[theeasternseassoblue]

Tysdag 25. oktober

Andre dag på biltur, og igjen var det naturen som stod i fokus. Byrja dagen med frukost på ryokan i Beppu, men ganske snart var me på veg vestover mot fjella. Køyrde forbi Yufuin, og etter eit par timar køyring stoppa me i Kuju for å kvile og sjå på fjella. Det var kaldt og vind, og der oppe i høgda hadde haustfargane kome. Haldt fram sørover og kom ikkje lenge fram til Aso.

Aso er ein del av eit kjempekrater-område. Calderaen strekkjer seg 25 km i nord-sør-retning og 18 km i vest-aust. Innanfor dette området er det flatt og fruktbart, men i midten er det fleire store toppar som framleis er aktive vulkanar. Den mest aktive, Nakadake, hadde sitt seinaste utbrot i 2021. Heile tida medan me var der kunne me sjå røyk frå krateret og iblant lukte svovel. Me gjekk opp på ein av dei gamle vulkanane, Eboshidake, 1337 moh, og derifrå hadde me god utsikt over store delar av calderaen.

Me hadde ikkje så mykje meir tid til å køyre, for allereie kl 16 skulle me sjekke inn på neste ryokan. Denne låg i Kurokawa, ein liten stad med ikkje så mykje anna enn ryokan og onsen. Fekk servert ein god femrettar til middag, og romma og fasilitetane er i tradisjonell japansk stil. I morgon har me ikkje så mykje planlagt, det blir ein tur tilbake til Aso og Takachiho, men ikkje så mykje anna.

[jurjenkvanderhoek]

KINDEREN BOUWEN DE WATERTOREN VAN HEERENVEEN OPNIEUW

Toen ik las dat Museum Heerenveen een kleine tentoonstelling zou houden over de watertoren van Heerenveen, ben ik meteen in mijn foto archief gedoken. Tegenwoordig kun je dan de laptop openslaan en digitaal op zoek gaan naar geschoten plaatjes. Maar de foto waarnaar ik op zoek was dateert nog van de analoge periode, toen er nog een rolletje in het toestel moest. Deze kon je dan laten ontwikkelen en afdrukken, maar ik had zelf een mobiele donkere kamer die ik of in de badkamer opzette of in een andere ruimte die ik volledig kon afschermen van het buitenlicht plaatste. De foto waar ik naar op zoek was had ik zelf ontwikkelt en op groot formaat afgedrukt in tweevoud. Het was de skyline van Heerenveen gezien vanaf de Vogelzangweg in de buurgemeente. En de foto was er nog, diep weg gerubriceerd tussen al die andere afgedrukte plaatjes.

De skyline dus met daarin pontificaal en centraal de watertoren. Het zal dus in het jaar 1979 geweest zijn dat ik de foto heb genomen. Het jaar voor dat in 1980 de toren is afgebroken. Mijn wilde haren was ik nog niet verloren en ik hield wel van een protestactie. Daarom zou ik een tweeluik maken van dit Heerenveen. De ene het beeld met de watertoren en de andere het beeld zonder de toren, deze had ik dan vakkundig weg geretoucheerd. Het zou als titel “Heerenveen ontmand” moeten dragen. Maar het project is nooit tot een zichtbaar resultaat gekomen, enkel bleef de eerste foto met toren in het archief achter. Maar zoals de Amerikaanse kunstenaar Lawrence Weiner ooit stelde dat het idee het belangrijkste ingrediënt van een kunstwerk is, zo blijft mijn inval als een niet uitgewerkte vondst in het geheugen achter. Want zei Weiner “het werk hóeft niet gemaakt te worden”.

Maar dan die tentoonstelling in Museum Heerenveen, over de watertoren, waarop ik dus aansloeg. De in 1915 gebouwde toren, met een hoogte van 42 meter en een waterreservoir van 150 kubieke meter, maakte aan het eind van zijn dienst veel tongen los. De toren was in de 65 jaar van het bestaan uitgegroeid tot een markant herkenningspunt van de plaats. Nu heeft het dorp meerdere opvallende hoge gebouwen, maar voor 1980 was dat de watertoren en misschien nog de R.K. kerktoren of de flats de Drie Gebroeders. Dus voor veel inwoners was de watertoren een onlosmakelijk beeld van hùn eigenste Heerenveen. Na 59 jaar trouwe dienst zat de functie als opslagplaats van water er voor de toren op. Het gebouw werd eigendom van de gemeente en deze zag geen heil in een kostbare restauratie. Het wikken en wegen sudderde 6 jaar door en uiteindelijk werd het lot van de toren bepaald: sloop.

Op veel gebieden ontstond er commotie en de tegenstanders klommen massaal in de pen om hun afkeur in krant en tijdschrift te laten kennen. Er werden spotprenten gemaakt en de onvermijdelijke afbraak wordt uiteindelijk nauwgezet door professionele en amateur fotografen gedocumenteerd. Deze historische ophef is voor Museum Heerenveen voedingsbodem er ruim 40 jaar na dato een tentoonstelling mee in te richten: Wettertoer. Het is een informatief geheel dat gaat van de eerste bouwtekeningen van architect Roelof Kuiper tot de laatste steen die door sloopbedrijf Van der Wal is afgevoerd. Over de tussenliggende periode geven tekeningen en schilderijen, foto’s en ansichtkaarten een mooi beeld van de toren. Er is een film van de sloop, en een panorama genomen vanuit de toren.

In de tentoonstelling blijkt dat zowel de sloop als de bouw van de toren letterlijk en figuurlijk stof deed opwaaien. De locatie van het bouwwerk, zo midden in het centrum van Heerenveen, was omstreden want er stonden daar al twee torens – die van de R.K. kerk en van het dan nieuwe postkantoor. Het bestuur van die kerk verwachte een machinale beeldenstorm door het plaatsen van twee dieselmotoren. Desondanks is de in die dagen moderne toren er gekomen. Het zou een mooie toren zijn zo midden in de plaats met zijn stadse allure. “Met zijn monumentale bordessen en markante ingangspartij doet de toren sterk denken aan de stadhuistorens uit de Italiaanse Renaissance”, lees ik op één van de tekstborden in de zaal. “Door de eenvoudige materialen en de ingetogen en ambachtelijke uitwerking is de toren toch helemaal twintigste-eeuws.”

De toren van Heerenveen was vrijwel identiek aan de watertoren in Barendrecht, die drie jaren eerder eveneens in de Overgangsstijl is gebouwd. Met een hoogte van 36 meter en een inhoud van 120 kubieke meter is deze kleiner dan ‘onze’ wettertoer. De eerstgeborene kreeg de status van rijksmonument, maar helaas mocht de Heerenveense tweelingbroer dit aanzien niet hebben. Het Heerenveense gemeenteplein, waaraan de toren ooit zo fier naar omhoog wees, heeft de allure van destijds allang verloren. De wat oudere inwoners zullen zich het postkantoor met het markante torentje, de Nutsbewaarschool en de oude R.K. kerk nog herinneren. Deze gebouwen hebben alle na bewezen diensten het loodje gelegd. Alleen Oenemastate en het naast gelegen eerste postkantoor van 1871 staan nog statig te schitteren.

Hoewel bij de tentoonstelling de oudere Heerenveners een traantje zullen wegpinken, gaat het hart van de jongere inwoners bij het zien van de markante toren zeker niet sneller kloppen. Om voor de jeugd dit stukje historie toch levend te maken heeft Museum Heerenveen voor de echte detectives onder hen een spannende zoektocht uitgezet. Wat is namelijk het geval. Wel, toen de watertoren leeg kwam te staan kreeg de gemeente de vraag: gaan we de toren slopen, of laten we hem staan? Dat was voor de gemeenteraadsleden een hele moeilijke vraag. De toren werd uiteindelijk gesloopt doordat de partij die voor de sloop was met maar één stem meer van de tegenpartij won. De ene persoon die de sloop tegen had kunnen houden kwam niet opdagen. Het museum vraagt zich af of er onder de jonge bezoekers een speurneus is die erachter kan komen wie die ene persoon was en waarom hij of zij niet kwam opdagen. En stelt daarbij ook nog een gewetensvraag: “Zou jij voor of tegen de sloop zijn van de watertoren?” Is het antwoord negatief dan kan met duplostenen een nieuwe kleurige toren worden gebouwd.

Tentoonstelling “Wettertoer” bij Museum Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. Tot 25 september 2022.

[wherethehotspringsflow]

Siste heile dagen på Island, og enno ein gong hadde me mykje me skulle gjennom. Starta med frukost på hotellet i Kirkjubæjarklaustur, og deretter køyrde me berre eit lite stykke før me gjorde vårt fyrste stopp. Eitt gjel med kort avstand frå hovudvegen med eit namn som er klin umogleg å hugse. Gjiflufjørdglir eller noko liknande. Eit mektigt skue, og enno eit døme på den fantastiske naturen på Island.

Kom oss i bilen att, men ikkje lenge etterpå berre måtte me stoppe for å ta bilete av landskapet. Store delar av området mellom Kirkjubæjarklaustur og Vik var vide felt av lavasteinar dekka av mose. Etter å ha tatt inn synet og reflektert lenge nok køyrde me den ellers uinteressante lange vegen inn til Vik.

Byrja med å køyre ned til den kjende svartstranda og kjenne litt på sanden. Mestedelen av tida gjekk likevel med på å plukke lavasteinar frå stranda. Før me tok neste strand og forlot Vik fann me ut at me burde ete middag. Bestilte mat på den (for oss) famøse baren Strondin pub. For å kome til den vestlege delen av svartstranda måtte me køyre ut av Vik og rundt ein fjellknaus. Der på den andre stranda var det tydlege advarslar om farlege bylgjer, så me haldt oss langt frå vasskanten. Igjen såg me basaltsøyler.

No var det siste etappen til Keflavik. Stoppa ved Skogafoss som me hadde sett frå vegen dagen før. Var der ei lite stund og tok bileter, og sjølv om det kanskje er den mest imoonerande fossen me har sett på turen var me ganske leie av fossar på denne tida. Sveipa kjapt innom eit område med termisk bad, men då me fann ut det låg 2 timar t/r ifrå droppa me turen. Dessutan var det blitt ganske seint, og det var nærare midnatt før me kom fram til hotellet i Keflavik. Etter det var det berre å pakke og lage frukost til dagen etterpå, og ganske nøgde og slitne kom me oss i seng.

[regioonlineofficial]

De maatschappelijke opvang in Assen blijft gedurende het hele jaar, zeven dagen per week, 24 uur per dag geopend. De opvang aan de Havenkade, gerund door het Leger des Heils en WerkPro, biedt dag- en nachtopvang aan dak- en thuislozen. De opvang is bedoeld voor mensen die niet in staat zijn zelf in een alternatief te voorzien. Dag- en nachtopvang Sinds november 2022 is de nachtopvang gedurende de winterperiode 24/7 opengesteld. Uit de evaluatie die gedaan is, bleek dat mensen gedurende deze extra openstelling (meer) hoop en perspectief kregen en tot rust kwamen. Ook herstel en participatie van de doelgroep kreeg een positief effect. De doelgroep voelt zich meer gehoord en serieus genomen. Dak- en thuislozen Daarnaast zijn dak- en thuislozen minder in de stad om de periode tussen dag- en nachtopvang te overbruggen. Dit voorkomt overlast en bevordert het gevoel van veiligheid. Wethouder Jan Broekema: “Wanneer de ander je ziet als mens en je serieus neemt, doet dat iets met je. De gemeente Assen staat voor een inclusieve samenleving waarin dak- en thuislozen een veilige plek hebben.” De openstelling is in ieder geval tot 1 januari 2026, met mogelijkheid tot verlenging.

[ettomdagen6]

07.03.2022 - Trøbbel