#ik ben zo gemakkelijk

[agnost]

de mol blogging op tumblr? sweet

[stormvanwoorden]

Ik ben echt niet gemaakt voor deze wereld en ik wil niet in clichés vervallen, maar het is zo gemakkelijk. Want ik wil gewoon dansen en zingen en poëzie schrijven en kunst maken. Ik wil in een bos zitten en rondlopen en paddestoelen bekijken. En natuurlijk wil ik mij als persoon (blijven) ontwikkelen, maar ik wil geen cursussen volgen, noch webinars bekijken of seminaries bijwonen. Ik wil gewoon paarden aaien en daaruit leren dat een dier dat mij met één welgemikte trap kan doden ook kan schrikken van mijn plotse beweging. Net zoals ik kan schrikken van iemand die een plotse beweging maakt. Want wij zijn beiden prooidieren. Maar ik ben ook een roofdier. Zie je dan niet hoe ik op mezelf jaag? Omdat ik alles goed wil doen. Alleen, geld en succes interesseren mij helemaal niets en mijn grootste "ambitie" is om zo mens mogelijk te zijn. Perfect imperfect zijn. Maar ik ben zo'n gevoelige persoon en de meningen van anderen zijn wel belangrijk voor mij. Zo belangrijk zelfs dat ik soms niet kan maken wat ik wil maken, want het zal toch niet goed zijn. Zo belangrijk zelfs dat ik mezelf in stukken snijd en al mijn "tekortkomingen" uitvergroot. Altijd maar in cirkels lopen om uit te dokteren of ik nu wel of niet schoon ben zoals ik ben, of ik nu toch de moeite waard ben of niet. En natuurlijk ben ik dat, want tekortkomen voor wat? En voor wie? Voor mensen die mij niet kennen? Voor een systeem dat toch niet om zijn mensen geeft? Maar natuurlijk ben ik dat niet, want de maatschappij legt zoveel eisen en (schoonheids)idealen op, en we zijn zo zo gemeen voor elkaar. Elke uiterlijke en innerlijke afwijking van die opgelegde idealen, van het vooropgestelde maatschappelijk en sociaal pad, wordt zo zwaar bestraft. Maar dit gaat allemaal zo hard in tegen mijn overtuiging dat kunst maken en dansen en zingen niet gaat om "goed of slecht zijn", maar om creëren en zich (emotioneel) uiten. Zelfexpressie is per definitie subjectief en gaat zoveel dieper dan of iets commercieel is of niet. Dit gaat allemaal zo hard in tegen mijn wil om zoveel mogelijk mens te zijn. Want wat dan als mijn tanden een beetje scheef staan of niet schitterend wit zijn? Of wat dan als ik eens compleet naast het ritme dans? Zie je dan niet dat ik leef? Dat ik een dier van vlees en bloed ben? Een mens. Geen robot of object dat naar de pijpen van de poppenmeester danst.

[vk6qvn]

she's so fine oml😛

Tw: Wlw, wlw nsfw, fingering, p$$sy eating, moaning, whimpering, basically anything horny asf. 🤭

• both you and nell headed in after talking in the balcony. Her eyes were wet with tears as she grabbed her coat from the hook. Ready to leave. "blijf een beetje langer.. (stay a little longer.)" y/n pleaded in a soft voice. Nell turned to look at her, hand over her jacket, "Ik heb je genoeg naar beneden getrokken (I've pulled you down enough)." Nell replied, y/n got closer to her. "Je hebt me niet naar beneden getrokken! (You didn't pull me down)" Y/n replied in a quick tone, walking towards her as her voice broke a little.

"Je trok me los en liet me zien wie ik werkelijk ben. (You freed me and showed me who I really am)." Y/n spoke, shaking her head a bit as she continued to speak.

"Eerlijk gezegd, met al mijn principes en al mijn angst om ook maar één stap buiten de lijn te stappen.. wil ik meer op jou lijken. (honestly, with all my principles and all my fears of stepping even one foot out of line.. i want to be more like you. )" Y/n finished her sentence with a faint smile, nell looked up for a moment and shook her head, a tear streaming down her cheek.

"Nee, dat doe je niet. (no, you don't.)" Nell replied, shaking her head in disapproval. "Geloof me, het is een groot gedoe. principes zijn een gedoe. (trust me, its a big hassle. principles are a Hassle too. )" nell continued, letting out a sniffle. "Not when it comes to you. (niet als het om jou gaat. )" She continued, Je bent gewoon zo goed. en puur.” "jij ook! (So are you!) " y/n blurted out.

"waarom praat je zo negatief over jezelf? (Why are you talking so negatively about yourself?)" . Y/n asked, her face now inches away from nell. Nell's head perked to the side, "Je hebt me zelf verteld dat je me niet meer vertrouwt? (you told me yourself you dont trust me anymore?)". Nell replied, a faint smile plastered against her lips. "Daarom heb je het uitgemaakt (thats why you broke up with me.)". Nell said, her voice hoarse. "Je hebt gelijk, ik gaf te gemakkelijk op toen het moeilijk werd. (You're right, I gave up too easily when things got hard)" y/n replied, now cupping her cheek. A smile formed around her lips,

"je verdient iemand die dat voor de verandering eens niet doet... (you deserve someone who wont do that for a change.)"

Y/n spoke, now in a hushed tone. Nell squeezed her eyes shut as she let a tear roll down her cheek, she took a big breath and sighed. "bedankt dat je me dat vertelde..(thank you for telling me that)" Nell replied back, "het betekent veel. (It means a lot.)" She said, her lip quivering. And with that she turned away, wiping her tears, but y/n stopped her. Grabbing her by the shoulder and pulling her back and delivering a kiss to her lips. Things between you both started to get heated as the kisses grew more intense, you couldn't take your lips off of her. You leaned against her as she gripped the staircase for a few seconds before sitting down, you started to zip her hoodie down, your faces just inches away from eachother. You started going down, now kneeling on the wooden floor, your face infront of her crotch. You kissed her stomach before starting to zip down her jeans, she suddenly whispered "onze ouders.." (our parents). She said in a low tone, you looked up at her with a smirk. "ze zullen voorlopig niet meer thuis zijn. (they wont be home for a while longer.)" You ended your sentence with "live a little." Before your faced closened to hers and kissed her. You went down to your knees again and removed her jeans, then slowly pulling down her black panties. You began to lick away at her wet pussy, taking in the scent of her, promising her to give her the best pleasure ever. You sucked at her folds and stuck your tongue in and out of her pussy, Nell moaned out, gripping at your (h/c) hair. Her legs trembled beneath you as you began to lick at a faster pace. You did just that before slipping your fingers in, touching her sweet wet insides as you began to pump your fingers in and out of her. Audible whimpers could be heard coming out of her mouth, you let out a few strained moans as you began to feel heat at your own crotch just by the sight of her. Nell started to thrust herself into your mouth, wanting more and more of your tongue and fingers inside her. "Je bent zeker opgewonden, nee?" Y/n giggled with a smirk, now lapping her tongue at nells swollen cunt. Nell let out a loud moan, now panting, sweat rolling down her neck as her head swung back whenever you quickened your pace without telling her. You started to move up to her breasts, cupping one of them in between her fingers and licking away at Nell's breast. Sucking on it till her nipples were rock hard. You were so focused on giving nell pleasure you didn't realize she was already on the edge, her moans audible and her thighs trembling. "Ik ga klaarkomen y/n! Ik ga zo erg klaarkomen.." She said with a whine, her breath hitching as her pants quickened. "kom dan voor mij klaar, kom voor mij klaar schat." Y/n replied, kissing at her cunt as nell let out a strained whine, releasing all her juices and fluids onto your mouth. She let out a long sigh and took deep breaths as you cleaned yourself up.

"Zijn we dan nu goed?" (Are we good then now?)" Y/n asked nell, helping her up. "Ja, ik hou zo veel van je. (Yeah, I love you so so much.)" Nell replied, smiling as both of you walked up the stairs to clean up.

ok bye 🫡💝

[salernoah]

Dinsdag | 21-05-2024 | 23°C | Salerno | Dag 8

Vitrine bij Bar Rosa

Helaas voel ik me niet helemaal lekker. Ik heb keelpijn en ben verkouden. Omdat ik me niet al te best voelde, ben ik tijdens de pauze naar huis gegaan en heb ik geslapen. Onderweg naar huis heb ik bij de markt nog wat fruit gekocht en zag ik de Italiaanse marktjongen. Hij zag mij echter gelukkig niet, dus kon ik hem ontlopen. We hadden eigenlijk afgelopen zondag afgesproken, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen. Ik zag het niet zo zitten. Thuis heb ik een dutje gedaan (zeg maar gerust anderhalf uur lang) en nog voelde ik me moe. Ik wilde eerst nog naar de lezing over de Italiaanse handgebaren gaan, die op school werd gegeven, maar daarvoor voelde ik me te beroerd. Ik ben thuisgebleven en heb zojuist mijn huiswerk gemaakt en nog een paracetamol genomen. Bij de apotheek had ik vanochtend heel dure keelpastilles gehaald (dan is het maar te hopen dat deze ook enigszins werken). Hopelijk voel ik me morgen beter.

Op school hebben we il condizionale semplice/presente geleerd: de voorwaardelijke wijs: zowel lastig als gemakkelijk tegelijk. Eigenlijk is de vervoeging van deze werkwoordstijd niet lastig, maar je moet wel goed opletten. Bij werkwoorden die op –are eindigen, verandert de ‘a’ in een ‘e’. Daarnaast heb je nog de onregelmatige werkwoorden, maar die zijn niet bijzonder lastig.

Het uitspreken van sommige woorden is best wel een uitdaging... di-men-ti-che-reb-be-ro... of zo...

Wist je dat ze in Italië ook Expeditie Robinson hebben? Het staat nu aan op tv, maar in het Italiaans heet het programma L’isola dei famosi. Het is nu dag drieënveertig. Verder is er niks op televisie. Ik ga zo pizza bestellen, misschien om mee te nemen om thuis op te eten; ik weet niet of ik zin heb om daar te eten.

Over pizza gesproken: gisteren ben ik met twee nieuwe Nederlandse meiden (van tweeëntwintig en bijna-negentien) en een Franse naar Nettuno (gelateria) geweest, waar je voor €2,20 een goede vegetarische pizza kon scoren. Dat was gelijk mijn avondeten. Daarvóór waren we met een groep een ijsje gaan eten bij een andere gelateria, vlakbij het strand. Helaas heb ik geen foto gemaakt van alle ijssmaken, maar het waren er veel. Veel aparte smaken, vooral, zoals fuori di latte (karnemelk) en andere smaken waarvan ik niet wist wat het was. Ook hadden ze een ijssmaak met baba’s! Ik nam, heel saai, munt met chocolade en stracciatella. Het was een zeer smaakvol ijsje.

Voor ons ijsje hebben we gezamenlijk geluncht bij Nonna Maria, waar ik met Valeria al eens eerder na school heb geluncht. Voor €8 heb je een heerlijke vegetarische pasta (dikke pasta die op udon noodles lijkt). Deze keer hadden ze dit type pasta niet, dus kreeg ik gnocchi (ook erg lekker) met dezelfde pastasaus.

Ons groepje dat uit een handjevol jongeren bestond is sinds de komst van nieuwe studenten gegroeid. Ons groepje bestaat nu uit: Valeria (Brazilië), Julien (Franstalig Zwitserland), Yves (Duits-Zwitsers), Illaria (Duits-Zwitsers), Thijs (Harderwijk), Nadine (Ede), Laura (vergeten welke Nederlandse stad, ergens bij Wageningen in de buurt?), Louise (Parijs, maar half Zwitsers), Carol (Braziliaanse die ik maar twee keer heb gezien) en nog een paar anderen.

Na ons ijsje ben ik met Louise, Laura en Nadine naar het strand gegaan. Het was gisteren 28°C. Die temperatuursveranderingen doen me denk ik ook geen goed. Vanochtend was het fris. Ik had spijt dat ik mijn trui niet had aangedaan. Toen ik terug naar huis liep miezerde het zelfs. Nu is het weer zonnig en aangenaam genoeg. Nu ik wel trek begin te krijgen, denk ik dat ik me zo omkleed en dan naar Addor i pizza, het pizzarestaurantje vlak naast de groente- en fruitmarkt, loop.

Bij Addor i pizza kun je ook een pizza met frietjes krijgen. Ik vraag me af of de Italianen daadwerkelijk zo'n pizza zouden eten, maar misschien wel. Ik sla deze even over...

[devosopmaandag]

Hoe veel weegt een woord?

Soms ben je sociaal alert, soms intellectueel of visueel alert, soms ben je gevoelig voor geuren of smaken, voor gezichten of verhalen. De mens is een sponsdier. Sinds enige tijd ben ik politiek alert – geen wonder in deze dagen. Maatschappelijk gevoelig werd ik door een VPRO Tegenlicht-uitzending over de complexiteit van onze huidige maatschappij, waarin regels zo ingewikkeld zijn geworden dat ze zorgen voor stagnatie, ongelijkheid en wanhoop in de levens van mensen. Het is de tirannie van de bureaucratie en een falende politiek. 'Complexiteit', het is een erg algemeen woord, al legt het wel de vinger op de zere plek. Elke algemeenheid verheldert en vertroebelt. Het tegengestelde van complexiteit is eenvoud. Daar geldt misschien het zelfde voor. Was mijn vader een eenvoudig man? Zijn de gedichten van J.C. van Schagen eenvoudig?

Gisteren liep ik in de stad achter een jongen in een hagelwit t-shirt met een tekst op zijn rug. De woorden drongen opeens mijn blikveld binnen. Niet een plotselinge knal, geen lichtflits of een schreeuw maar twee woorden overvielen me. Het was hun leegte die me besprong: 'Daily Utopia'. Ik ergerde me eraan, voor de jongen was het gewoon een cool shirt. Eens zag ik een meisje met een tas waarop stond 'Life is a festival'.

Zaterdag woonde ik de opening bij van een kleine presentatie van abstracte kunstwerken. Vriend A hield een korte inleiding over de valkuilen van het gebruik van het begrip abstract. Hij zei me vooraf dat het nogal een lastige tekst was. Dat was ook zo. Nu heeft hij een geschiedenis van lastige teksten; dat komt omdat hij niet bang is om precies te zijn in zijn denken. Een in zijn ogen heldere gedachtegang moet nu eenmaal gedeeld worden zoals hij is. Hij vroeg van de handvol toehoorders het uiterste van hun denken. Hijzelf had het natuurlijk veel gemakkelijker dan wij; hij kende de tekst op zijn duimpje. Toen hij klaar was, werd het even stil. Ik bewonderde het simpele feit dat hij niet aarzelde om zo'n tekst op die hete nazomermiddag over ons uit te strooien. Noem het tegengif voor de maatschappij waarin we nu leven; de vraag is of het werkt.

Iemand had daar de meest onwaarschijnlijke taartjes gemaakt, van een vrolijke perfectie die in volkomen contrast stond met de weerbarstigheid van de kunstwerken. Er waren ook een soort cakejes in de vorm van lolly's (zogenaamde cakepops) met rode fondant cirkels waarin de titel van de tentoonstelling gedrukt was. Ik schoot in de lach, want die titel luidt: 'het altijd zijnde'. Mijn ergernis over dat 'Daily Utopia' had ermee te maken dat elke rijkdom en diepte uit het woord 'Utopia' was verdwenen. Met 'daily' samen was het een taal-ding geworden, een gadget voor mainstream consumenten. Waarom ik dan toch moest lachen om die cake-lollies? Omdat ze volkomen absurd waren en ik ervan kan leren dat ik mijn eigen ernst soms wat lichter moet nemen.

[josephinesleesblog]

ruimte en tijd

Beste lezers,

Mijn volgende opdracht voor de Nederlandse les is om in te beelden dat de protagonist van mijn boek (Ik Geef Je De Zon) een waarzegger gaat bezoeken, en hier over een tekst schrijven. In dit boek zijn er 2 hoofdperonages, dus ga ik één van de 2 kiezen: Noah. Veel lees plezier!!

-----

Noah komt aan aan bij een kleine winkel, met een groot bord buiten met de tekst: WAARZEGGER.

"Dit moet het zijn," zegt Noah tegen zichzelf.

Hij trekt de deur open en ziet een oud vrouwtje zitten aan een tafel met een kopje thee in haar hand.

Waarzegger: "Goeiedag jonge man."

Noah: "Aangenaam, ik heet Noah. Heb ik het juiste adres, bent u de waarzegger?"

Waarzegger: "Je bent op de juiste plaats. Ga zitten en maak het jezelf gemakkelijk. Vertel maar, wat brengt z'on jonge man naar een oude waarzegger?"

Noah zit neer aan de overkant van de waarzegger. Hij denk even na, zonder te weten waar hij moet beginnen.

Noah: "Wel, ik heet Noah, Noah Sweetwine. Onlangs zijn er veel dingen gebeurd in mijn leven. Mijn hoofd is zeer actief en ik ben een overdenker, dus ik had gehoopt dat u mij kon helpen met het allemaal een beetje duiklijker te maken. Ik las over je in de krant, die leest mijn vader altijd, en besloot om even te paseren."

Waarzegger: "Prima Noah, dan zullen we eraan beginnen. Als het oké is dan zal ik beginnen met een paar vragen te stellen. Ten eerste zou ik graag willen weten hoe oud je bent en dat je uitlegt wie in je leven belangerijk voelt."

Noah: " Nou, ik ben 13 jaar oud. Mmh, ik moet even na denken... . Mijn zus Jude, ik hou heel erg van haar. Zij is de meisjesversie van mij. We denken exact hetzelfde, het is alsof we tweelingtelepathie hebben. Mijn oma is ook zeer belangerijk voor me, wel was. Onlangs is ze overleden en had had ze een boodschap voor mij en mijn tweelingzus. Haar boodschap was dat Jude en ik onze vooropleiding zouden doen bij de ASK, de Academie voor Schone Kunsen. Ik wil heel erg graag gaan, ik hou van tekenen."

Waarzegger: "Mooi zo Noah. Voordat ik begin wil ik je vertellen dat mijn voorspellingen niet altijd juist zijn, dus neem ze niet kwaalijk. Helaas zie ik voor jouw geen toekomst met kunst. Ik zie wel verraad, verraad van iemand die heel erg veel van je houdt, zonder dat je het verwacht. Maar wacht, ik zie ook dat je er niet zal achterkomen voor een lange tijd, maar ooit wel, ooit zullen ze het je vertellen."

Noah: "Verraad?? Dat had ik niet zien aankomen. Weet u van wie?"

Waarzegger: "Jammer genoeg kan ik dat je niet vertellen. Oh, ik zie wel iemand nieuw komen in je leven. Iemand die je nog niet goed kent. Je kent die persoon wel van zien en heb onlangs tegengekomen. Ze hebben bruin haar en bruine ogen. Ze zijn zeer betrouwbaar, en je onderscheidt je van de menigte voor hen.

Noah: "Waw. Misschien is het wel mijn zielsverwant. Weet u wanneer ze in mijn leven komt? Ik kan niet wachten tot als ik haar leer kennen!"

Waarzegger: "Zielsverwant... ja dat klinkt mij nog juist. Maar haar is het niet hoor Noah, het is volgens mij een jonge man. Hij komt langzaam meer en meer voor in jouw leven, en je zal het opmerken."

Noah: "Nee, je vergist je, het moet een meisje zijn. Het kan niet anders."

Waarzegger: "Nou ja, volgens mij vergis is me niet, maar dat is niet belangerijk. We doen voort."

De waarzegger zet haar hand op wat lijkt als een soort van wereldbol, maar dan zonder al de landen. Ze sluit haar ogen en Noah doet mee.

Waarzegger: "Oké Noah, ik zie dat je een groot geheim gaat krijgen, zonder dat je het wil geloven. Maar niet over jezelf, het is een geheim van iemand anders, iemand die je zal verliezen. Je zult dit geheim een paar jaar ontkennen, maar dan komt de waarheid aan het licht."

Noah: "Een geheim? Wat voor geheim? En wat bedoelt u met dat ik iemand zal verliezen? Bedoelt u dat iemand zal sterven?"

Waarzegger: "Rusig aan Noah. Dit geheim zal je hele leven veranderen, en ook die van jouw familie. Zou je mij nog een beetje kunnen vertellen over jouw familie situatie?"

Noah: "Tuurlijk, zoals ik al zei heb ik een twelingzus. Ik woon samen met haar en mijn ouders. Ze praten minder dan vroeger, mijn ouders. Maar het is niks, het komt volgens mij doordat mijn oma is overleden, maar mijn mama komt her wel door."

Waarzegger: "Ok dankuwel Noah. Ik kan je nog zeggen dat er iets gaat veranderen. Ik kan niet zeggen tussen wie, maar deze verandering zal je hele familie veranderen. Oh, ik kan ook zeggen dat dit iets heeft te maken met dat geheim van je."

Noah: "Ik ben helemaal in de war. Maar helaas moet ik ervan door gaan, ik heb school in een half uur."

Waarzegger: "Geen probleem Noah. Nog eens bedankt voor te passeren en hopelijk zie ik je snel weer!

Noah: "Zeker mevrouw. eel erg bedankt.

[wicklowaway]

Alles hebben (huis werk vriend auto leven alles) en u toch niet goed voelen - pas op: ik ben werkelijk enorm dankbaar en blij met alles wat ik heb. Enkel niet met mezelf

Frustrerend

Zeker als het van de omgeving verwacht wordt - dat uw leven een ideaalplaatje is van velen - maar is dat wel wat ik wil

Doe niet stom of idioot

Heb niks te klagen

Negeer je gevoel

Zo gemakkelijk beïnvloedbaar, had ik wel zelf gekozen? Hoe weet ik dat? Goede keuze gemaakt? Weet het niet

Soms willen dat er iets ergs zou gebeuren, dan pas ben ik zeker dat er reden is tot klagen. Dat het mag en geloofbaar is, dat het logisch is. Nu is't maar zever

Maar het is fucking vermoeiend om een strijd met jezelf aan te gaan elke dag, om te leven met de gemeenste versie van jezelf (mijn ambetanterik), om jezelf niets te willen gunnen, om te denken dat je niets mag verdienen omdat je denkt dat 't in je schoot geworpen is, om niet te weten wat je wil en er zo hard naar op zoek bent, om je gelukkig te moéten voelen want je hebt alles, heel erg enorm verschrikkelijk veel doen alsof alles oké is want anderen hebben het erger en jij hebt alles, alles verdringen en veel eten, eetbuien, verschrikkelijk, schuldig voelen, boos worden, verdriet en angst, lelijke striemen, eigen schuld, niet klagen, alles is oké, doe normaal, je hebt geen reden, ja maar toch wel want ik voel dingen, neenee eet maar veel dan gaat het even weg dat is goed en zou ik dan misschien daarna niets meer eten of eens proberen overgeven? Dan ben je beter want dat werkt bij velen om snel af te vallen ah maar neen da's (ook) een eetstoornis en niet gezond dus dan maar veel klagen en niets doen want je weet niet wat er is en wat je wil en waar te beginnen en wat te doen want je denkt vooral aan wat de ander denkt dat jij moet doen en wat die ander wil (horen). Enorm alleen voelen in een wereld met veel anderen, tussen gelach van je vrienden en vriendinnen, gevoel dat mensen je vermijden want je hebt alles en zij niet. Denken dat mensen het jou verwijten. Denken en voelen - wat is wat? Wat is zeker, wat is echt? Wat jij denkt dat een ander denkt is geen waarheid - voor mij wel

Het is vermoeiend en niet gezond

Maar alles

Is

Ok

Ik heb alles, toch?

(En dit neerschrijven en afvragen of ik dit niet verzin/overdrijf)

[euroadventure]

Innertkirchen - Triffbrucke - Flühli

Dinsdag 16 augustus

Mijn laatste ochtend op deze camping voor ik weer verder rij. De zon komt asl goed door maar de berg tegenover de camping is in mist gehuld. Dat duurt niet lang, een uurtje later is de zon de mist de baas en is de mist definitief verdwenen.

Dat is gunstig voor mij, want ik ga vandaag met de Triffbahn naar boven en dan is het wel zo fijn als ik wat uitzicht heb 😉.

Het is slechts een kwartiertje rijden naar de kabelbaan en van daaruit ben ik in twaalf minuten boven.

Vanaf het bergstation is het ongeveer een anderhalf uur wandelen naar de Triffbrucke, de hangbrug van 170 meter lang.

Het is weer een mooie route en dit keer voor de afwisseling eens niet zo geplaveid voor de gemiddelde toerist. Onderweg loop ik parallel aan een rivierstroming die vanuit het gletsjermeer verder het dal in stroomt.

Eenmaal bij de hangbrug neem ik een pauze. Ik maak wat foto's, vlieg met mijn drone en eet mijn lunch.

Het is een geweldige plek om een uurtje te vertoeven 😀.

Sommige mensen vinden het best spannend om over de brug te wandelen, maar daar heb ik gelukkig geen last van.

Na een uur pauze loop ik weer verder, maar niet via dezelfde weg. De mevrouw bij de tourist information waar ik gisteren mijn kaartje voor de kabelbaan kocht adviseert mij om voor de afwisseling via de iets moeilijkere route terug te lopen.

De route is iets moeilijker omdat je veel langs kettingen moet stijgen en dalen over grote rotsblokken. Gelukkig is het droog weer en glij ik hierdoor niet uit. Het gaat eigenlijk vrij gemakkelijk. Het uitzicht daarentegen is nog mooier dan op de heenweg 😍!

Halverwege de terugweg kom ik uit bij de Windegg berghut. Ik heb nog alle tijd en besluit om hier nog een drankje te nuttigen.

Toen ik het ticket voor de kabelbaan kocht moest ik een tijd voor de heen- en terugweg opgeven. Enerzijds iriitant omdat ik zo op tijd moet lopen, anderzijds weet ik ook dat ik niet lang hoef te wachten als de kabelbaan weer naar beneden gaat. Er kunnen namelijk maximaal acht mensen tegelijkertijd in het bakje naar beneden.

Na mijn drankje loop ik het laatste, toch behoorlijk steile deel, van de route op mijn gemakje. Ik ben precies op tijd bij de kabelbaan en hoef slechts een paar minuten te wachten voor ik naar beneden wordt gebracht.

Bij mijn campertje aangekomen zoek ik in de Parks4night app naar een fijn plekje voor vanacht. Ik wil een stukje naar het noorden rijden, richting Entlebuch. Hier ligt een UNESCO Biosphere natuurgebied wat mij erg mooi lijkt. Misschien heb ik geluk met het weer en kan ik hier nog een leuke wandeling maken.

Ik arriveer eind van de middag in het dorpje Flühli waar ik een mooie camperplaats vind aan een rivierstroming én met een dixie toilet 😂 bij een de waterspeeltuin voor kinderen.

Ik maak mijn avondeten klaar, luister nog naar een podcast en heb verder een relaxte avond. Het blijft nog lang lekker weer, waardoor ik nog lang buiten kan blijven zitten.

[elsvaneeckhaut]

de donderdag na de vervelende woensdag

Als je weet dat je ongeneeslijk ziek bent en dat de tijd die je gegund wordt niet erg lang is word je onvermijdelijk geconfronteerd met sombere, zeer sombere buien. Al zijn er vast mensen die er beter in slagen de dag te plukken zoals hij komt en niet te veel over de toekomst te piekeren. Van nature ben ik jammer genoeg een piekeraar en de ziekte maakt dat niet beter. Dan weer zijn er momenten waarop ik per se wil dat iedere dag dat ik leef zijn waarde heeft. Daarom was gisteren zo'n beetje een snertdag, ondanks bemoedigende resultaten bij de dokter was geweest. Mede door het slechte weer had ik geen plannen om buiten te komen voor de zo gekoesterde wandeling, laat staan om ergens koffie te gaan drinken. De namiddag bracht ik dus in de zetel door, half slapend, half TV-kijkend, soms een paar bladzijden lezend. Af en toe belde iemand om te weten hoe het bij de dokter was. Mijn goede vriend en tevens neefje drukte de hoop uit dat de goede resultaten toch zouden kunnen leiden tot een definitieve stabilisering van de ziekte, en ik voelde de teleurstelling toen ik nog eens uitlegde dat in mijn geval de ziekte op het einde altijd wint. (Ook deze ochtend kreeg ik een bericht van een familielid dat schreef dat ze blij was met de resultaten en dat het vast goed zou komen met mij. Nochtans heb ik iedereen uitgelegd hoe het exact in elkaar zit). Ik kijk door het raam en stel vast dat we met de herfst opgezadeld zitten, iets dat ik normaal niet erg vind, ik houd van de kleuren en de sfeer van het najaar, maar het màg niet regenen want dan kan ik niet naar buiten, tenzij zonder rolstoel. Dat zou kunnen als ik niet zo duizelig was. Misschien moet ik daar op trainen of zo. Binnenkort krijg ik (volstrekt legaal uiteraard) een injectie met EPO, dus wie weet spurt ik dan als een bezetene door de Gentse straten.

Wat helpt tegen sombere buien? Simpel, afleiding, afleiding en nog eens afleiding. Als je mensen kent in mijn situatie moet je niet aarzelen ze op te bellen, te bezoeken, en voor zover het mogelijk is mee te vragen voor koffie, lunch of een uitstap. Ik heb bij sommige mensen gemerkt dat ze dat moeilijk vinden, meer nog, ik vond dat zelf vroeger ook niet gemakkelijk: ook ik dacht dat ik zou storen of dat mijn telefoontje te vermoeiend zou zijn. Ik denk nu dat niets minder waar is. Wat geldt voor alle mensen geldt nog meer voor mensen met een probleem zoals het mijne: alle vormen van aandacht, genegenheid en steun worden gewaardeerd. Dat klinkt misschien belerend maar zo voel ik het toch aan.

[abonnement-opzeggen]

Mijn Ervaringen met Unicef en Het Opzeggen via Abbo Stop 

Hallo allemaal! Vandaag wil ik mijn reis delen als donateur van Unicef en hoe ik uiteindelijk besloot om mijn abonnement op te zeggen via AbboStop. Het was een avontuur vol goede bedoelingen en soms lastige beslissingen. Als je ooit hebt overwogen om je donatie te stoppen, maar geen idee hebt hoe je dat moet aanpakken, lees dan verder! 

Mijn Tijd als Unicef Donateur

Ik begon mijn donateurschap bij Unicef met veel enthousiasme. Het idee dat mijn maandelijkse bijdrage kinderen over de hele wereld hielp, gaf me een warm gevoel. Ik kreeg regelmatig updates over de projecten die werden ondersteund, zoals vaccinatiedagen in afgelegen dorpen en het bouwen van scholen in crisisgebieden. Deze verhalen gaven me het gevoel dat ik echt een verschil maakte, ook al zat ik aan de andere kant van de wereld. 

Waarom Unicef Opzeggen?

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom je je donateurschap bij Unicef wilt opzeggen. Voor mij waren het vooral veranderende financiële omstandigheden. Misschien wil je je bijdragen herzien en een andere organisatie steunen, of je hebt gewoon even een financiële adempauze nodig. Wat de reden ook is, het proces hoeft geen gedoe te zijn. 

Unicef Opzeggen via Abbo Stop: Een Stapsgewijze Handleiding

Stap 1: Vul Je Gegevens In

Scroll naar boven op de Abbo Stop pagina en zoek het opzegformulier voor Unicef. Hier wordt gevraagd om wat basisinformatie zoals je naam, adres en je donateursnummer. Dit duurt slechts een paar minuten. Ik vond het superhandig dat alle benodigde velden duidelijk aangegeven waren. 

Stap 2: Controleer Je Persoonlijke Opzegbrief

Zodra je alle gegevens hebt ingevuld, genereert Abbo Stop automatisch een gepersonaliseerde opzegbrief voor jou. Neem een moment om de brief door te lezen en te controleren of alle informatie correct is. Dit is jouw kans om eventuele fouten te corrigeren. Bij mij was alles in één keer goed, maar een tweede blik kan nooit kwaad! 

Stap 3: Laat Abbo Stop De Rest Doen

Ben je tevreden met de brief? Goed zo! Voor een kleine vergoeding neemt Abbo Stop het verzendproces van je over. Geen gedoe met enveloppen en postzegels; zij zorgen ervoor dat jouw opzegging netjes en op tijd wordt verstuurd naar Unicef. Dit was een enorme opluchting voor mij, aangezien ik niet altijd de tijd of de middelen heb om zelf brieven te sturen. 

Wat Gebeurt Er Daarna?

Na het versturen van je opzegging, ontvang je meestal binnen enkele weken een bevestiging van Unicef. Tot die tijd kunnen er nog een paar automatische afschrijvingen plaatsvinden, afhankelijk van wanneer je precies hebt opgezegd. Houd je bankrekening dus even in de gaten. Bij mij ging dit allemaal vrij soepel en ik had binnen een paar dagen een bevestiging in mijn inbox. 

Gemengde Gevoelens

Unicef opzeggen was geen gemakkelijke beslissing. Ik had het gevoel dat ik een stukje van mijn bijdrage aan de wereld moest opgeven. Maar het was fijn om te weten dat ik altijd weer kan bijdragen wanneer mijn situatie verandert. 

Mijn Conclusie

Het opzeggen van je donateurschap bij Unicef hoeft echt geen ingewikkeld proces te zijn. Met de hulp van Abbo Stop is het eenvoudig en snel geregeld. Of je nu je financiën op orde wilt brengen of je donaties wilt herzien, met deze stappen ben je goed voorbereid om zonder stress je Unicef abonnement op te zeggen. Het was een geweldige ervaring om deel uit te maken van Unicef's inspanningen, en wie weet, misschien kom ik in de toekomst weer terug als donateur. 

Ik hoop dat mijn verhaal je helpt om jouw opzegging soepel te laten verlopen. Veel succes, en wie weet, tot ziens als mede-donateur!

[steadyballoonlight]

vergeten straten van Louis Paul Boon recensie

Recensie 1 komt van https://www.scholieren.com/verslag/boekverslag-nederlands-vergeten-straat-door-louis-paul-boon-47953

Recensie 2 komt van : https://www.goodreads.com/book/show/4008441-vergeten-straat#CommunityReviews

1ste recensie : Ik ben het mee eens dat het begin heel saai is, ik heb erg getwijfeld of ik dit boek zou lezen. Deze recensie blijkt te zeggen dat die persoon het boek saaie moment heeft, maar voor mij was het boek in het algemeen niet erg spannened het was precies een sprookje dat ik leesde terwijl je het einde zo goed als weet zonder het helemaal uit gelezen hebben. ik vond het boek, zoals deze recensie zegt “it het boek kan men deze idealen van Boon goed afleiden. Het is geen verrassing dat Boon aanhanger was van de communistische partij, want gelijkheid, duidelijk aanwezig in het boek, is altijd een steunpilaar van het communisme geweest.” Communistische partij komt door dat in de straat Koeli zei dat “ we moeten de muur niet afbreken omdat we dan onze belastingen niet zullen krijgen door het feit dat de postbode niet langs zal kunnen komen, dus ook de politie”. Hoewel ook niet omdat ze afgesloten worden van de rest. 

Recensie 2 : “Te prachtig voor woorden. Gewoon lezen want dit is een meesterwerk vol van kritiek, schoonheid en puurheid. Boon slaagt er nogmaals in om de woorden zo breekbaar net niet te laten vallen. Hij gaat om met de taal alsof het zijn pasgeboren kind is.” Ik ben het totaal niet eens met wat deze recensie bevat (Yara). Ik vond het een niet spannende, normale, ‘day-in-a-life’ boek omdat het letterlijk beschreef wat ze deden tijdens de dagen dat ze geisoleerd werden van de buitenwereld. Ja er kwamen paar passages voor dat er effe actie was maar dan was het zeer rap gedaan. Ik vond bevoorbeeld dat de passage Loesken en Loeki waar ze verliefd werder iets dramatischer en spannender kon gemaakt worden. Ik vond persoonlijk dat het boek goed maar sommige momenten ingewikkeld was om te volgen door dat het geen hoofdstukken had maar blokstuken dat oook vermeld word in een andere reactie in deze link. 

Ik vond het boek persoonlijk best saai. Ik vond dat het spanneneder gemaakt kon worden hoewel vind ik het ‘knap’ dat de schrijver best creatief is geweest door blokstuken en niet hoofdstukken. Het is geen slecht boek maar ik denk dat het gewoon niet voor mij is. Ik raad het aan als je graag houd van boeken dat sprookjes achtig zijn, calm dat je gemakkelijk in slaap val. 

[celinesbookblog]

Boek 1: recencies

Recencie 1: Recensie van The.reading.antelope over De laatkomer (hebban.nl)

Reactie:

Ik ben het eens met recensent. De eerste zin en zelfs de eerste pagina van het boek zetten de toon voor de rest van het verhaal. Dimitri Verhulst brengt het verhaal van Desire Cordier met passie en humor over aan de lezers.

Er is veel humor, ik vond niet dat er de nodige 'tristesse' in zat. Ik kon mij niet goed inleven in Desire, juist omdat er zo veel humor was. Als je medelijden begon te krijgen met de vrouw of dochter, bracht Verhulst komisch comentaar waardoor je helemaal vergat waarom je juist om deze personages geeft. Alle humor was juist het zwakste punt van het verhaal.

Ik vind dat Desiré helemaal geen reis meemaakt, maar het product van zijn eigen toedoen. Hij verpest het leven van zijn vrouw gewoon omdat hij ongelukkig was. Hij had zijn leven veel gemakkelijker kunnen maken door gewoon ging scheiden. Hij deed zoveel moeite om zich voor te doen als dement, gewoon omdat hij bang was om te scheiden, en ondertussen kwetst hij iedereen om hem heen.

Hij heeft ook niet iedereen 'om de tuin weten te leiden'. Hij wordt ontmaskerd door een medebewoner, 'de nazi' ,uit het tehuis. Wat de recensent hier schrijft, is dus fout. Hij werd ontmaskerd omdat de medebewoner hetzelfde deed als hij; hij was in het tehuis gekomen omdat hij een tijdje helemaal niet wilde praten, niet omdat hij dementie had.

Ik ben het eens dat de manier waarop Dimitri Verhulst schijft niet de norm is en misschien niet voor iedereen werkt. Maar dat betekent niet dat hij de titel van woordkunstenaar waardig is. Zijn boek was niet zo moeilijk om te lezen. Ik heb veel betere geschreven boeken dan die van hem gelezen, en ik zou Verhulst boven het gemiddelde in schrijfstij noemen. Veel mensen zouden een boek niet kunnen lezen juist omdat er veel humor is en er niets serieus wordt genomen.

Recensie 2: Recensie van Zazou over De laatkomer (hebban.nl)

Reactie:

Ik ben het eens met de recent. Dit boek is inderdaad hilarisch.

Er zijn goed uitspraken in het boek, maar ik zou ze niet 'geweldig' noemen. Ze zijn soms te direct om grappig te zijn. Ik vond dat Verhulst grappigere uitspraken kon gebruiken dan zulke directe.

De toon is door deze directe uitspraken wel meteen gezet. Dit heb ik vooral opgemerkt bij Moniek, zijn vrouw. Alleen bij zijn vrouw gebrouk hij zulke directe uitspraken als :"Moniek De Petter. Mooie naam, voor op een grafsteen." Desiré (Verhulst) maakt zulke directe 'grappen' alleen bij zijn vrouw om een punt te maken. Dat hij haar niet leuk vindt. Ik vind dit heel onbeleefd, maar ook creatief.

Verhulst incorporeert heel goede ideeën in zijn boek. Zijn gebruik van de fake bushalte voor buslijn 77 is inderdaad heel geweldig. Het idee van een nepbushalte om weglopers te stoppen is beide tragisch als komisch en toont ons als lezers de realiteit van dementie. Het geeft ons een inkijk in het leven van een dementerende en hoe moeilijk het wel is. Maar door de mededeling: "Werkzaamheden in de Hoogstraat, u gelieve rekening te houden met mogelijke vertragingen" te incorporeren, omhelst hij de tragedie met komedie. Het toont ons aan hoe ouderen worden behandeld in onze samenleving: als een mogelijke vertraging.

Concluderend vond ik Verhulsts uitspraken soms heel direct, maar waardeer ik zijn creatieve benaderingen in het boek. Ik vond het heel uniek hoe hij zowel humor en tragedie combineerde (soms iets te veel humor naar mijn smaak). Het boek geeft je een andere blik op hoe de samenleving ouderen en vooral dementerende behandelt. Het toont ons de realiteit van de laatste levensfase en hoe men ermee omgaat. Dit boek is een aanrader voor iedereen die van scherpe, satirische literatuur houdt.

[riteshchauhan]

Hoe Schrijf Je Een Bedankbrief Voor Een Donatie? Tips En Voorbeelden

Of je nu op zoek bent naar steun in moeilijke tijden of naar het realiseren van je dromen, donaties zijn een krachtig gebaar van solidariteit en steun. Het is van essentieel belang om je dankbaarheid te tonen aan de gulle gevers die je helpen je doelen te bereiken. Bij ons begrijpen we hoe belangrijk het is om je waardering op een doeltreffende manier over te brengen. Daarom bieden we je tips en voorbeelden voor het schrijven van de perfecte bedankbrief voor donaties.

Waarom je een Bedankbriefje moet Schrijven

Het schrijven van een bedankbriefje is niet alleen een kwestie van beleefdheid, het is een manier om je oprechte dankbaarheid te tonen en een blijvende band met je donateurs op te bouwen. Of het nu gaat om een eenmalige bijdrage of een terugkerende steun, elke donatie verdient erkenning. Door een persoonlijk bedankje te sturen, laat je zien hoezeer hun bijdrage wordt gewaardeerd en motiveer je hen om jouw missie te blijven ondersteunen.

Tips Voor Het Schrijven Van Een Bedankbriefje Voor Een Donatie

Bedank Alle Donateurs Persoonlijk: Laat je donateurs weten hoeveel hun bijdrage voor jou betekent. Vertel hen specifiek hoe hun steun jouw project of doel zal helpen verwezenlijken.

Voeg Een Persoonlijk Tintje Toe: Laat je dankbaarheid oprecht en authentiek overkomen door een persoonlijke touch toe te voegen aan je bedankbriefje. Vertel bijvoorbeeld een kort verhaal over hoe de donatie jou heeft geholpen of waarom het doel zo belangrijk voor je is.

Houd Het Simpel: Houd je bedankbriefje kort en bondig, zodat het gemakkelijk te begrijpen is voor alle donateurs, ongeacht hun achtergrond. Vermijd het gebruik van jargon en ingewikkelde zinnen.

Speciale Opmerkingen Voor Terugkerende Donateurs: Als je terugkerende donateurs hebt, vergeet dan niet om hen extra te bedanken voor hun voortdurende steun. Overweeg om een apart bedankbriefje te sturen of om een persoonlijke noot toe te voegen aan hun brief.

Voorbeeld Bedankbrief Donatie:

Beste [Naam van de Donateur],

Ik wil graag mijn oprechte dankbaarheid uitspreken voor jouw genereuze donatie aan [Naam van het Doel]. Jouw steun betekent ontzettend veel voor mij en zal een aanzienlijke impact hebben op [beschrijf het doel of project]. Dankzij jouw vrijgevigheid kunnen we [specifiek doel of resultaat] bereiken.

Ik ben diep geraakt door jouw bereidheid om ons te helpen en ik kan niet genoeg benadrukken hoezeer jouw bijdrage wordt gewaardeerd. Dankzij mensen zoals jij kunnen we onze missie voortzetten en positieve verandering teweegbrengen in [beschrijf het gebied van impact].

Nogmaals, hartelijk dank voor je steun. We zijn ontzettend dankbaar voor jouw bijdrage en kijken ernaar uit om je op de hoogte te houden van de voortgang van ons werk.

Met vriendelijke groet,

[Jouw Naam]

Wil je meer voorbeelden zien of heb je nog vragen over het schrijven van een bedankbrief voor donaties? Neem gerust contact met ons op of bekijk onze handige FAQ-sectie voor meer informatie.

Conclusie

Het schrijven van een bedankbrief voor donaties is een essentiële stap om je waardering te tonen aan je donateurs en om een sterke band op te bouwen met je supporters. Met de juiste tips en voorbeelden kun je een doeltreffend bedankbriefje schrijven dat je dankbaarheid op een oprechte en persoonlijke manier overbrengt. We hopen dat deze gids je heeft geholpen om inspiratie op te doen voor het schrijven van je eigen bedankbriefjes en om je donateurs te laten zien hoeveel ze voor je betekenen.

[devosopmaandag]

Onbetaalbaar

Nog voor we consument werden, waren we klant, nu zijn we een algoritme geworden. 'Klant', een woord dat aan een toonbank doet denken, aan een juffrouw of de winkelier, die 'goedemorgen' zegt. 'Consument' maakt van ons een economische categorie, een soort die niet langer een brood koopt, maar een product aanschaft; we zijn nog wel steeds mens. Met 'algoritme' zijn we ons mens-zijn kwijtgeraakt, maar 'een eindige set instructies voor het bereiken van een doel' geworden. Dat doel ligt niet langer in onze eigen handen, maar van diegene die ons ergens wil hebben: koop! Dat is een ontluisterend besef. Maar goddank bestaan er door ons betreden gebieden, die zich onttrekken aan deze onontkoombaarheid: de natuur, liefde en vriendschap, de kunst. Schoonheid en gevoelens maken er de dienst uit. Ik ben niet zo cynisch te beweren dat de mens ook daar een algoritme is geworden, al zou ik dat gemakkelijk kunnen denken. Laat ik daarom vanaf nu uitsluitend 'ik' zeggen, en niet langer 'we'.

Een beekje midden in het bos, lichtvlekken op natte stenen, niets dan het geluid van stromend water, een onverwacht venusschoentje, een koekoek roept: onbetaalbaar. Een langzaam maar onstuitbaar groeiende verliefdheid, de aanblik van de ander, het overweldigende, angstwekkende verlangen, of anders de kalme, wetende liefde: onbetaalbaar. Voor vriendschap geldt het zelfde.

Ik ging op bezoek bij Nora Tholhuijsen, vriendin en collega-kunstenaar. Zij is een schilder, en schilders heb ik hoog zitten. Ze geeft zich al haar hele volwassen leven aan de schilderkunst. Wie haar kleine huis bezoekt, stapt onmiddellijk haar werk binnen. Ze schildert uitsluitend landschappen, die allemaal geïnspireerd zijn door een handvol natuurgebieden in haar omgeving. Maar er was een nieuw schilderij gemaakt dat afweek van haar eerdere: het portret van een brandnetel, oplichtend tegen een donkerder achtergrond. Ik kwam binnen, zag het schilderij en was verrukt. De brandnetel deed voor schoonheid niet onder voor het venusschoentje! Ze was niet minder dan glorieus, geknakt blad en al.

Schoonheid roept niet zelden begeerte op, dat meer is dan willen bezitten. Dáár willen zijn, ermee samen willen vallen, ernaar réiken. 'O, wat mooi!, riep ik uit. Nogal armzalig ten opzichte van wat ik voelde. En opeens drong zich een gedachte aan mij op: ik heb binnenkort geld, van mijn pas overleden broer Willy! De begeerte werd opeens concreet. Het was een opwindende gedachte. En nu hangt het schilderij opeens bij ons aan de muur. En met wat voor impact! Het lijkt alsof er altijd zonlicht naar binnenvalt, alsof in de kamer niet eerder kleur te vinden was. Het enorme schilderij van Mary Waters dat er al bijna twintig jaar hangt, is in maat gekrompen, het kleine raster van bladgoud van Ria van Eyk komt meer tot leven, wordt zachter. Een vaas met bloemen op tafel is niet langer mogelijk: twee bijtende vormen van schoonheid. Ook zal de nederige brandnetel vanaf nu voorgoed verbonden zijn met mijn stil en solitair levende broer Willy. Het is het duurste ding dat ik ooit kocht, desondanks is het onbetaalbaar.

[autimind]

Autismeweek dag 6, 4 april

Twee verschillende werelden; de Identity Theory van Vance

Gisteren schreef ik al over een mismatch in belevingswereld tussen mensen, een autistische en allisten (niet-autistische) persoon in dit geval. Het is bekend dat twee autisten bij elkaar vaak razendsnel en makkelijk rapport ontwikkelen; ze vatten elkaar gemakkelijk. Dit is zelfs wetenschappelijk onderzocht. Wie geïnteresseerd is kan terecht bij de Double Empathy Theory van Milton, 2017 als ik me niet vergis.

Dezelfde theorie werkt verder uit wat er gebeurt als mensen met verschillende neurotypes zich met elkaar moeten verhouden. Dat werkt vaak stroef. Milton stelt dat dit niet perse aan een gebrek of probleem binnenin de mens met autisme ligt maar aan ruis en onbegrip dat ontstaat in de onderlinge interactie. Het is dus zogezegd een sociaal probleem.

Persoonlijk vermoed ik dat de ruis ontstaat uit een verschil in belevingswereld en omgang met de wereld. Van ons autisten werd vaak gezegd dat we een slecht ontwikkeld zelfbeeld hebben. Daar zijn ook wel redenen voor maar vanuit mijn optiek zit bij allistische mensen hun ego voortdurend in de weg.

Iemand die dit prachtig heeft uitgewerkt is Terry Vance van het onvolprezen blog NeuroClastic, een site volgeschreven voor maar ook door autistische mensen. Wie een kijkje wil in hoe mensen met autisme kijken naar de wereld in en om hun heen moet even volhouden want het is best wat tekst maar inzichtelijk is het wel.

Vance heeft de Identity Theory of Autism gelanceerd, overigens zonder enige wetenschappelijke pretentie. In tegenstelling tot het ruwe dozijn aan psychologische theorieën dat ik ken – van Executive Functioning tot Vermeulen’s Model van het Voorspellende Brein – is dit niet grondig onderzocht. Aan de andere kant, Simon Baron-Cohen’s theorie over het Extreem Mannelijke Brein is alleen al statistisch gezien op z’n minst verdacht.

Wat zegt de Identity Theory? Het komt er ongeveer op neer dat allisten hun identiteit voornamelijk opbouwen langs de lijnen van sociale intersecties. Je bent man, wit, Nederlander, heteroseksueel, christelijk, en zo voort. Al deze zaken zijn sociale intersecties. Misschien ben je wel helemaal niet wit maar wel Nederlander (of half?) en moslim of boeddhist. Allemaal sociale intersecties. Autisten daarentegen bouwen hun identiteit vooral op rond hun waarden. Waarden zoals eerlijkheid en zuiverheid zijn erg vaak enorm belangrijk voor mensen met autisme.  Dit is met recht een goede eigenschap te noemen. Henry van Loon noemde het in een recent weekendmagazine van het Leidsch Dagblad nog een superkracht. Waarden kunnen ook precisie zijn of juist werken. Dit levert mensen op die zestien uur per dag werken en vergeten te eten. Zoals alles kan dit ook te ver gaan.

Hebben allisten dan geen waarden? Zien autisten hun sociale intersecties niet? Nou nee, natuurlijk is dat niet zo. Het gaat erom wat je volautomatisch doet, van nature. Eén van de redenen dat ik ijzersterk ben op recepties is dat ik absoluut geen probleem zie om een gesprek met een wildvreemde aan te knopen die al in gesprek is. (De etiquette stelt duidelijk dat dit mag op recepties en feesten eigenlijk zelfs de bedoeling is. Inhoudelijke gesprekken voer je maar ergens anders.) Een contact langer onderhouden vind ik dan weer moeilijker.

Zoals veel autistische mensen ben ik redelijk blind voor hiërarchie. Ik kan je erg respecteren om je kennis en inzicht maar het enkele feit dat je manager bent is voor mij nauwelijks van belang. Als ik oplet dan houd ik daar uiteraard rekening mee in m’n gedrag maar van nature zou ik rustig een directeur of zelfs een minister tegenspreken als ik denk dat die het bij het verkeerde eind heeft. We gaan in Nederland prat op onze zogenaamde gelijkwaardige omgang maar in de praktijk moet je zoiets toch niet doen.

Veel allisten zijn prachtige mensen die leven naar mooie waarden of dan tenminste toch proberen. Wat ik met mijn blik van buitenaf als het ware toch veel mee maak is dat ze bezig zijn met hun positie binnen de pikorde. Dat moet je alleen niet zeggen want dan wordt het bozig ontkent. Ik denk best snel en ik doe dit al heel lang dus ik heb vaak door dat iemand een uitspraak net stuurt om zo de eigen positie binnen een groep te versterken. Sommige dingen vertellen ze wel aan de een maar niet aan de ander. Medestanders worden gezocht en onderhouden door vooral mee te praten of juist weer tegengas te geven. En zo voort. Ad nauseam, wat mij betreft. Ik noem het ook wel eens de apenrots.

Het is niet zo dat de autistische manier – als we de Identity Theory even aannemen – direct beter is. Sommige mensen verkondigen op internet te pas en vooral te onpas dat autisme eigenlijk superieur is en de volgende stap in de menselijke evolutie maar ja, mensen zeggen zoveel. Het is wel goed om je bewust te zijn van de mogelijke verschillen. Praat je met iemand en raak je in verwarring terecht, controleer dan eens waar de ander mee bezig is.

Ik heb er vaak genoeg op gehamerd: wat beter is om te doen hangt af van wat je wil bereiken. Twee collega’s die het faliekant oneens zijn over of oplossing A of B de betere is, zijn meestal gericht op een ander einddoel. Willen we correct de brancheregels volgen of willen we onze tickets zo snel mogelijk hebben weggewerkt met een acceptabel niveau aan klachten? Dat maakt nogal uit.

De autistische neiging om precies te zijn wil hier nogal eens helpen. Wat willen we precies? Waar hebben we over? Als je dat duidelijk maakt vooraf.. oh hemel, wat gaan overleggen dan opeens snel en effectief.

Heb je zo’n overformele betweter in je team? Maak er gebruik van!

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[regioonlineofficial]

Met het planten van de laatste bomen – twee in de Kampstraat en een tweede boom aan het Gowthorpeplein in Barneveld – is het bomenproject Barneveld centrum nu afgerond. In totaal zijn er in het afgelopen plantseizoen 26 bomen geplant in het centrum. Water op maat De aannemer start binnenkort met het bewateren van de nieuwe bomen. Bij het rooien van de boom bij de kweker verliest een boom namelijk een deel van zijn wortels. Hierdoor kan een boom vaak niet genoeg water uit de bodem opnemen. Daarom krijgen deze in het eerste jaar extra water. Bomen moet kunnen aarden in Barneveld Daarnaast vindt het college het van belang dat het aarden van de bomen een succes wordt. Dat is in een versteende omgeving best een uitdaging. Daarom is er gekozen voor een modern monitoringsysteem en zijn bij de nieuwe exemplaren vochtsensoren geplaatst. Zo kan worden uitgelezen wat het vochtigheidspercentage is van de kluit. Hierop wordt het watergeven afgestemd. Wanneer een watertekort dreigt te ontstaan, ontvangt de gemeente automatisch een mail met een waarschuwing. Zo wordt er ook geen water verspild en rijdt de aannemer alleen als het nodig is door het centrum van Barneveld. Sensoren Het plaatsen van de sensoren heeft ook een financieel voordeel. De geplante bomen zijn van flink formaat en prijzig in aanschaf en plaatsing. Het is gebruikelijk om rekening te houden met wel 10% uitval van groen in het eerste jaar. Met het plaatsen van sensoren is dat percentage op eerdere projecten teruggebracht naar ongeveer 1%. Door het scannen van de QR-code kan iedereen zien wat het vochtpercentage is van de kluit. Een groener centrum Met het aanplanten van de nieuwe bomen vergroent het centrum van Barneveld en verbetert de leefbaarheid. Het geeft niet alleen een impuls aan de kwaliteit van de omgeving; ze gaan hittestress tegen en versterken de biodiversiteit en de luchtkwaliteit. Wethouder Mijntje Pluimers: “Ik ben blij en dankbaar dat dit intensieve traject tot zo’n mooi resultaat heeft geleid. Bomen planten in een versteende omgeving is niet gemakkelijk. Maar vanuit het belang van en de wens om het centrum te vergroenen, zijn we dit traject wel aangegaan. Mede door het gebruik van enkele zogenaamde ‘boombunkers’ en het monitoringssysteem, krijgen nieuwe exemplaren een goede kans zich tot grote gezonde bomen te ontwikkelen. Samen met betrokkenen zijn we in een zorgvuldig proces tot de locaties gekomen. Ik hoop dat velen de komende jaren van dit nieuwe groen mogen genieten.” Het project is mede mogelijk gemaakt door een subsidie tegen hittestress van de Provincie Gelderland.