#ik leef voor dit gevoel

[devosopmaandag]

Betekenisvolle flarden

Afgelopen vrijdag was de avond koel en warm tegelijk. De Amsterdamse binnenstad zoemde in de vroege avond als een bijenkorf, flarden van talen passeerden mij. Ik was iets te vroeg en zat op een muurtje. Aan de overkant lag De Balie, badend in licht en leven. Dat stelde ik nog even uit. Ik dacht terug aan die ene keer dat ik er een korte lezing gaf als een van een reeks sprekers over de toestand van de kunst en hoe ik die tekst 's avonds laat voorlas aan een man in Brussel. Dat was zo'n dertig jaar geleden, een ander leven. De opwinding die ik toen voelde voor even deel uit te maken van een intellectuele wereld – ik, dat Indische kind. En hoe onwaarschijnlijk dat eigenlijk was.

Eenmaal in de zaal kwam iets van dat oude gevoel terug. Ik zat zo dicht mogelijk bij de deur. Het was een heel slechte plek, maar hij volstond. Na afloop moest ik nog terug met de trein en wilde niet te laat thuis komen. Het publiek stroomde binnen op beenlengte van mij vandaan. Bijna iedereen had iets blijmoedigs of verwachtingsvols. Vele tinten bruin kwamen voorbij. De afwezige Anil Ramdas was de ster van de avond. Ik lees nu zijn biografie, die van zijn ideeën, volgens auteur Karin Amatmoekrin. Ze werd geïnterviewd, gevolgd door een gesprek met drie anderen.* Het was een levendige avond, waarin een aantal namen van denkers boven de tafel bleef gonzen. Het meisje naast me veerde steeds op, af en toe ontsnapten haar zachte kreten. Ik noteerde enkele dingen die werden gezegd, maar twee dagen later waren die moeilijk te lezen, flarden van krabbels.

…we moeten terug naar een vorm van beschaving...ben ík een emigrant?...twee keer zo goed moeten zijn?...de westerse cultuur is superieur, want zelfkritisch...barbarisme van binnenuit...proberen zelfdoding te verklaren is een vorm van zelf-troost...terugspreken...geassimileerd is opgaan in de massa...met het pessimisme van het intellect en het positieve van de hoop...post-ethnicity...kanteling in Australië...beschavingsideaal...dit land proberen te begrijpen...

De avond eindigde met de uitreiking van de Anil Ramdas Essayprijs. Het mijne was een van de negenenzestig inzendingen, die anoniem door een jury werden beoordeeld. De drie finalisten werd gevraagd even op te staan, allen tamelijk jonge mannen, twee met buitenlandse namen. De winnaar werd naar voren gehaald en sprak een dankwoord. Ik moest mijn oren spitsen, want zijn Nederlandse uitspraak was zwaar gekleurd door die typisch ronde klanken van het Farsi. Zijn gestalte was stevig, zijn gezichtsuitdrukking naar binnen gekeerd, zijn woorden als een trage zwerm. Schrijven betekent eenzaamheid, zei hij, en dat alles wat nieuw is pijn doet. Aan het eind stelde hij voor eens samen te komen, zonder taal, zonder cultuur, gewoon samen zijn. Mij leek hij onmiddellijk al de terechte winnaar.

*'In wat voor land leef ik eigenlijk' – een avond over de multiculturele samenleving van Anil Ramdas | moderator Jörgen Tjon A Fong | met Karin Amatmoekrin (biograaf van Anil Ramdas), Sinan Çinkaya, Dilara Bilgiç en Ien Ang | de Anil Ramdas Essay Prijs werd uitgereikt door Sheila Sitalsing aan winnaar Hamed A. Nadoshan | mede-finalisten: Karim Abbara en Tijmen van Voorthuizen.

[dearsulley]

Lieve Sulley,

Doorde jaren heen ben ik best gefixeerd geweest met de dood. door De pijn van alles wat mij is aangedaan en de ervaringen die ik heb meegemaakt, wens ik niemand wat ik meegemaakt heb dat toe.. Doorde jaren heen zocht ik naar bepaalde licht punten in het leven om t vol te houden... anders was ik er lang niet meer als t aan mij lag.. Maar dat bracht mij dichtbij God meer dan ooit. we zijn tenslotte Dood geboren in een wereld die al eeuwen lang dood is.. dat al is puur poëzie.. De lichtpunt was gecreëerd.. en ondanks the ups en downs, dacht ik t achteraf te willen hebben vermoord. Maar waarschijnlijk loopte ik er gewoon voor weg.. Ik heb nooit in mezelf geloofd.. Maar geloofde dat omdat niemand in mij ooit beeft geloofd.. en weetje dat is een automatische iets wat je doet om jezelf te bewijzen dat je echt bestaat en niet moet opgeven.. Ik voelde me door me leven heen zo alleen en niet begrijpen dat me eenzaamheid zo eenzaam was dat God me twee katten gaf.. en alles wat ik wilde... Wat maybe nu als je dit leest achter.. Waren t de enige kinderen die ik ooit echt heb gewild.. en de enige leven die ik ooit heb willen leven... te bewust zijn in t leven is nooit gezond.. en Soms als alles vol zit dan hoor ik niets behalve een hele hoge toon in me hoofd die wilt ontploffen.. En t enige wat ik denk is.. aan jouw.. wat als.. ik je niet kan zien.. voor Ik echt weg ga.. ik ga niet zo maar weg.. ik ben ook van plan niet meer terug te komen.. Maar weet dat jij t meest bent wat ik gehaat heb en van gehouden heb.. niet door de liefde of onze "situationship" En ik maar denken..: Het is me zo al zo lang al gelukt.. om mensen te vermijden... of iemand toelaten te laten.. en ik dacht juist dat jij dat niet kon.. maar ik.. ow ik... had nog zo veel te leren daarin.. ik ren er liever voor weg.. "voor Liefde".. Want ik wil dat ik niemand hoef te verantwoorden, laten weten waar ik ben, wat ik doe... of ik leef... Stom hé.. als je juist wilt settlen, en kinderen wilt hebben en trouwen.. Ik voel me nu ook op dit moment Alleen en leeg.. als ik aan t leven denk, zelfs als ik aan jouw denk.. achteraf heeft t geen één gevoel er echt iets aan toe gedaan...

[victor-burger]

ELVES deel I

Jeetje wat een mijlpaal. Zaterdagochtend vroeg vertrekken Levi en ik naar ons huis in Frankrijk. Wat een raar gevoel! zaterdagmiddag sleutels en einde van de dag zijn Edwin en Nicole onze eerste gasten.

Zondag gaan we klimmen in Buthiers met de hele groet. Partage staat op het programma. Edwin heeft zelfs zijn 30+ jaar oude touw meegenomen zodat ik goed pas 2 en verder kan proberen. Bijna twee uur voel ik niet veel progressie en frustratie maar de laatste paar pogingen klikt het en kan ik voor het eerst om de hoek komen en pas twee proberen!! Yes!! Dat voelt echt heel goed. Dat je zo blij kan zijn met progressie. Echt anders dan 7c's klimmen. Dit blijft echt een gaaf project. Ik denk dat ik nu alle passen heb gemaakt of voor 99% heb gemaakt. Nu komende maanden hard trainen en als het iets kouder is pogingen trekken? Zeker nu we het huis hier hebben!

Maandag weer met de hele groep afgesproken Nu in Segnole. Prachtige rode boulders geklommen. Tegen 15u rij ik met Leef naar een andere plek zodat ik een 7c kan proberen. Leef blijft in de auto zitten met een boekje en zijn mobiel. Zo voel ik wel wat tijdsdruk. De eerste tree is kletsnet maar daar prop ik een t-shirt in. Kneebar zonder kneepad is ook niet fijn en de eerste passen ook nog eens hard. Grrrr. Maar na ruim 1,5 uur schiet alles op zijn plaats en kan ik de boulder klimmen! Super goed gevoel.

Dinsdag

Gedoe met het huis. Hoort er bij maar is niet leuk. Lekkage, geen stroom door kortsluiting etc. Ik probeer het dinsdag allemaal te regelen en dat lukt redelijk. Bijna 4 kuub water in appartement beneden gestroomd....Eric de makelaar zegt dat ik me geen zorgen moet maken, maar ik weet wel beter. Leef wil ook wel naar huis en daarom zitten we dinsdagmiddag in de auto terug. Heerlijk gehad. En check dit uitzicht op de achtertuin toch:

[gedachtesvanvandaag]

Aan mijn Redder en Dromer

Jullie werken beiden hard. Redder, Jij bent zo onwijs krachtig in je loyaliteit. De mate waarin jij je energie kan steken in de toewijding naar de ander is bewonderbaar. Tegelijk creëer je afhankelijkheid. Een afhankelijkheid die mij te kort doet en leed brengt. Je bent al langere tijd een pad aan het bewandelen om te leren je anders te verhouden in je relaties tot de ander. Meer bij jezelf, bewuster van wat je weggeeft en met meer alertheid naar autonome gevoelens en alarmsignalen. Leren omgaan met de wetenschap dat sterke gevoelens niet altijd de beste raadgever zijn om te volgen. We hebben namelijk een imprint waarin we liefde willen creëren door voor de ander te zorgen. Dit geeft zoveel kracht weg, en soms ook aan mensen die daar geen vraag naar hebben. Sommige mensen willen namelijk niet dat je ze nu komt helpen transformeren. Daarbij maak je ons erg afhankelijk van het ''geven'' als voorwaarde om lief gehad te worden. De echte liefde vraagt mij niet om zorg. De echte liefde vraagt niks en is er gewoon. Niemand hoeft eerst gered te worden. Het loslaten van de verwachtingen die komen met deze afhankelijkheid is ook lastig. De wereld is namelijk een plek vol verwachtingen, of in ieder geval ik die verwachtingen in mijn projecties ervaar. Gewoon zijn is mij nog niet machtig. Dromer, Jij bent ooit de reden geweest achter mijn kracht om het leven te kunnen overleven. Jij was er voor mij om vol te houden, richting te hebben. In de grootste wanhoop was jij mijn laatste hoop op betere tijden en uitzicht op een uitweg. Uitweg van grote pijn in een leven waarin ik niet goed veilig kon bestaan. Een leven waarin niets zeker was en alles eng. Een leven met onzekerheid en grote spanningen. Jij liet me zien dat alles zou veranderen, transformeren. Ik ben je dankbaar voor deze aspecten. Zonder jou had ik het niet overleefd. Ik zou de dood opgezocht hebben of mij op andere manieren proberen te verdoven. De uitzichtloosheid zou me te veel geweest zijn.

Toch breng je ook veel uitdagingen nu voor mij. Ik verlies mezelf veel in fantasieën. In deze verhalen beeld ik mij veel een ander leven in dan ik nu leef. Mijn leven nu is leuk maar ik kan dat niet altijd voelen. Ik ervaar plezier en genot maar ik kan niet altijd present blijven en de fantasie stoppen. Ik vind jou erg lastig daarom. Ik zou graag willen dat je meer zou kunnen verbinden met mijn autonome kern. Een manier vinden om samen te gaan werken, om zo je krachtige kwaliteiten in te zetten. Ik zou je graag willen reguleren, je niet boven mijn autonome verstand en gevoel plaatsen. Ik moet dan beginnen met je niet af te wijzen. Je zien voor wat je bent en je leren plek in te laten nemen waar ik ook grip bij heb. Ik wil hier mee gaan oefenen om zo minder te gaan vluchten en meer heel te zijn en te worden. Lieve dromer en redder, Wij gaan de komende tijd proberen meer met elkaar te verbinden en meer samen te gaan werken. We mogen er allemaal zijn maar moeten hier mee gaan oefenen. Elkaar met respect naast elkaar te laten bestaan en de gevoelens te reguleren. Bedankt voor alles tot nu toe.

[annahofstra]

The burn-out diaries #3

Balans.

Ik heb het gevoel dat ik over een evenwichtsbalk loop.

Eén verkeerde stap naar links of rechts en ik kan opnieuw beginnen.

Leef ik vier dagen op rij volgens een gezond ritme, maar raak ik dit op dag vijf kwijt? Dan is alles verloren. Wanneer ik uit balans raak, word ik overstroomd met paniek. En dus ben ik voorzichtig.

Alles moet in één keer goed gaan. Of helemaal niet.

Mijn rationele brein weet dat bovenstaande gedachten niet realistisch zijn. Toch spoken ze constant door mijn hoofd en kan ik er niet altijd even goed afstand van doen.

Als ik me goed voel, (of, beter dan anders) dan heb ik zin in van alles. Nieuwe hobby's, nieuwe mensen, een frisse start, musea, muziek, feestjes en spontane acties. Ik kreeg vorige week zelfs zin om weer een dag te werken.

Daar heb ik dan vervolgens weer spijt van, want mijn energielevel matcht nog niet met wat ik wil. Na een gezellig, maar vol, weekend kan ik dagenlang in bed liggen. Niet omdat ik lui ben, maar omdat ik echt zoveel slaap nodig heb.

Er zijn zo gigantisch veel dingen waar ik mee bezig moet zijn. De onderstaande dingen heb ik de afgelopen maanden oneindig veel gehoord. Ik wist niet dat goed voor jezelf zorgen zo overweldigend kan zijn.

Beweeg genoeg. Je hoeft niet elke dag uitgebreid te sporten (het liefst wel), een wandeling kan ook, zolang je maar even 'lekker naar buiten gaat'.

Eet gezond. Je mag best eens 'ongezond' eten, maar let vooral op je eiwitten, vezels, vitamines en limiteer alle calorieën en suikers.

Let op je ademhaling, via je buik, rustig, gecontroleerd. Doe elke dag maar even wat oefeningen.

Schrijf elke dag op wat je voelt. Houd een dagboek bij. Wat maakt je blij? Wat niet? Wat voel je? Wat niet?

Zorg voor ritme. Iedere dag op hetzelfde moment uit bed, en er ook weer in. Maaltijden op gezette tijden.

Een schoon huis om je heen. Dat zorgt voor rust in je hoofd. Altijd direct na elke maaltijd even afwassen, op vaste dagen de was doen. Afval direct wegbrengen, spullen terug op hun plek leggen (en dus ook zorgen dat alles een vaste plek heeft).

Lief zijn voor jezelf. Niet streng zijn. Mild zijn. 'Fouten maken is niet erg'. 'Maar je moet wel goed voor jezelf zorgen en de waslijst van hierboven voltooien'.

Aandacht besteden aan je valkuilen, je angsten, je gedachtepatronen. Schrijf ze op, analyseer ze. Train je hersenen in positief denken.

En natuurlijk: ontspan. Luister even alleen naar jezelf. Iemand enig idee hoe je dit doet en tegelijkertijd voldoet aan bovenstaande?

Er is nauwelijks tijd om gewoon te 'zijn'. Niets gaat vanzelf. Als je even niet oplet, kun je opnieuw beginnen.

[hohle-der-lowen-kaufen]

G7 Green Gummies - Werkt G7 Green Gummies echt? Prijs, Bijwerkingen

G7 Green Gummies is een nieuw dieet supplement voor gewichtsverlies dat volledig natuurlijke ingrediënten bevat die verbazingwekkend werken als een gezonde vetverbrander die uw lichaam gelijkmatig metaboliseert en u grote voordelen biedt. Het G7 Green Gummies supplement is fantastisch en doet het goed op de markt, ook al heeft het duizenden tevreden klanten, dus waar wacht je nog op? Grijp deze kans gewoon jarenlang en geniet zelf van de vrij eenvoudige oplossing voor gewichtsverlies. het zal uw gevoel van eigenwaarde vergroten en ten slotte kunt u de gezondheidsvoordelen behalen die uw voordelen zullen vergroten en u de noodzakelijke voordelen zullen geven om uw leven gezond te leiden. Het supplement is voor u toegankelijk omdat het geschikt is voor alle leeftijdsgroepen.

Green Gummies – Afvallen is niet zo eenvoudig als je denkt, omdat het veel strijd van jouw kant vereist, niet alleen fysiek maar ook emotioneel. Je moet sterk zijn en controle hebben over je verlangens. Welnu, tijdens het Marketplace-diner zijn geweldige supplementen beschikbaar die je helpen om kilo's aan te komen en je ongewenste gewoonten te stoppen, maar het probleem is om het beste afslanksupplement te vinden dat je lichaam echt helpt. Daarom geven we je een exclusief supplement dat u kan helpen het opgeslagen vet onmiddellijk te verbranden en u in korte tijd slank en gezond zult worden.

Een korte details over G7 Green Gummies voor gewichtsverlies:

G7 Green Gummies is een veelbelovend supplement voor gewichtsverlies dat uw lichaam in een actief gewichtsverlies proces beschouwt en u bijna in ketose raakt, waar het vet begint te verbranden voor energie in plaats van koolhydraten. Dit supplement vermeldt volledige ketose, waarbij bot vet voor energie zorgt en wordt verondersteld uw fysieke brandstof te vergroten, wat van invloed kan zijn op uw vermogen om langer fysieke activiteiten uit te oefenen. G7 Gummies is een gezond afslanksupplement dat je zeker zelf moet proberen, want het geeft nooit bijwerkingen.

Werken G7 Green Gummies echt?

G7 Plus Gummies gezond gewichtsverlies supplement bevat een uitstekende mix van ingrediënten en de keto-dieet ondersteuning die het ketose-niveau in het lichaam verhoogt om het ongewenste hardnekkige vet om te zetten in hoge energie die u snel helpt om kilo’s te laten vallen en het energieniveau te beheersen, zodat u leef je leven gelukkiger dan ooit. Wat de regelmatige inname van het supplement betreft, het verhoogt de ketose, de optie die uw lichaam zachtjes van brandstof voorziet en grote voordelen en succes biedt bij het afvallen en gezond maken.

Zijn er bijwerkingen van G7 Green Gummies?

Green Gummies is een gezond en effectief afslanksupplement dat uw lichaam met veel energie voorziet en uw lichaam een geweldige bron van welzijn geeft. Dit heeft geen bijwerkingen omdat de eigenschappen die hierbij betrokken zijn klinisch getest zijn en veilig zijn om uw potentieel nieuw leven in te blazen. Probeer dit nu!

Laatste woorden:

Het effectieve supplement voor gewichtsverlies van G7 Plus zal u echt verbazingwekkende veranderingen bieden tijdens de vorming van ketose en de versnelling van de ketose. Dit veldt het lichaam in beta-hydroxybutyrate dat het lichaam op natuurlijke wijze in ketose brengt en het vet afbreekt voor energie resultaten en u zult ervaren hoge energie die je een goede ervaring geeft om meer fysieke activiteiten uit te voeren zonder verstoring te voelen. Dit verhoogt ook je mentale focus voor betere resultaten. Ik hoop dat je met dit product zult genieten van het slanke lichaam dat je wilt.

https://green-gummies.site/

[thepencillist]

Het vuur in mij

Wat is toch dit gevoel van onrust? 

De tijd vliegt, maar ik sta stil. 

Het mooiste wat ik kan bedenken, heb ik om me heen. 

Toch voelt het alsof ik niet leef, alsof ik er niet ben. 

Alsof de helft van mij hier staat, met twee voeten op de grond.  

Alsof de andere helft begraven ligt.  

Begraven, ergens in mijn lijf. 

Ik weet wel dat jij er ook nog bent. 

Af en toe wring je je een weg naar boven. 

Maar ik weet niet meer wat ik met je aan moet. 

Ik kan je levenslust niet meer kwijt, ik weet niet waaraan. 

De passie, het vuur, het enthousiasme. 

Waar moet ik het laten? 

In het ritme, de regelmaat. 

Waardoor we voort kunnen, ons een weg naar voren banen. 

Er is geen plaats voor jou.  

Waar moet ik je laten, waar moet ik met je heen?  

Het kolkt en het groeit en soms dooft het uit. 

Maar telkens komt je grootser terug. 

Duik je weer op, zorgend voor een grotere onrust. 

Want ik kan je niet kwijt. Waar moet ik je laten? 

Wat moet ik met je aan? 

In het leven gevormd door onszelf, pas jij niet meer.  

In de opvattingen en oordelen van onszelf, durf ik je niet meer te laten zien. 

Je bent te risicovol, zo ongetemd.  

Mijn vuur, mijn vlam.  

Zo ongebruikt, maar bestemd voor iets moois. 

Tot grootsheid ben jij in staat. 

Maar jij en ik, wij, wij zijn niet meer alleen. 

We hebben plaatsgemaakt voor nog mooiere dingen. 

Nog mooiere wezens dan ik.  

We leven in dienst van en proberen hier onze rust in te vinden. 

Maar dromen komen en zijn o zo groot.  

Is dit het?  

Dankbaar moeten we zijn en zijn we ook. 

Voor dit gelukkige leven, geworpen in onze schoot. 

Maar waar moeten we heen, wat moeten we doen? 

Ik kan je niet onbenut laten. 

Gemaakt om groots te voelen, alles en iedereen. 

Om liefde te geven, ontvangen en te creëren, zijn we tot zoveel in staat.  

Ben ik dan bang, of niet moedig genoeg? 

Of weet ik gewoon niet hoe?  

Laat me de pieken en dalen weer voelen, die jij teweeg kan brengen.  

Laat me liefhebben zoals ik ooit heb gedaan.  

Laat ons de mooiste creaties creëren. 

Laat ons herinneren aan jouw bestaan.  

[tjenkehpala]

“Iedereen leert van zijn eigen verleden. Als je je ogen niet opent blijven de processen doorgaan zoals ze zijn.”

Ik ben Evert Eddy Saija, 2e generatie Molukker in Nederland. Mijn vader heet Frans Hendrik Penehas Saija en mijn moeder heet Andelina Marietje Teterissa, beiden uit Aboroe. Ik ben in 1955 geboren in kamp Schattenberg en kom ik uit een gezin met een zus en 2 broers. Zelf ben ik de jongste. Ik was jong toen ik uit kamp Schattenberg vertrok en heb ik dit gevoel, wat mooi, veilig en vertrouwd was, eigenlijk op de achtergrond geschoven. Dit komt omdat wij als volk uit onze vertrouwde en mooie omgeving werden gehaald, en ik na mijn zware operatie en Aneurysma veel vergeten ben. De Molukse wijk in Assen aan de Tumulestraat vanaf 1963 was een andere tijd. Mijn naaste buren waren familie Matulessy, familie Sapia en familie Sopocua. Dit waren één van de eerste gezinnen in de toen lege wijk. Het leven in de wijk was met elkaar, je ging naar de kerk en op school aan de Larixbos. Het leven was toen leuk omdat nog niet alle woningen bezet waren en alle kolenbakken werden gebruikt als spel. Op de Langedijk hebben we nog gevoetbald en was het een zeer leuke tijd. Tijdens de kaping van 1977 zat ik in militaire dienst en was het een roerige tijd omdat met name de jongens die in de trein zaten, ik allemaal persoonlijk kende. Als ik aan die tijd terug denk ben ik boos en verdrietig omdat hun dood veel impact op mij gehad heeft. Ze streden voor een rechtvaardige zaak, stierven jong en waren een paar goede vrienden van mij. De wijk was voor mij een mooie tijd vanwege de eenheid en het gevoel “thuis” te zijn. Ondanks ik nu buiten de wijk woon mis ik het. In mijn dagelijkse leven was ik medewerker bij de overheid bij Staatsbosbeheer. Dit heb ik al 40 jaar gedaan en geniet ik nu van mijn pensioen, vrouw Jolanda, kinderen en kleinkinderen. Molukker zijn is om trots op te zijn. Ik leef tussen de Nederlanders en andere bevolkingsgroepen en merk ik als Molukker intenser maar ook gevoeliger te zijn. Ik ben trouw met mijn gevoel naar anderen. Ik ben hier geboren maar zal me nooit helemaal thuis voelen. Als ik op Maluku ben voel ik me thuis en kan ik echt mezelf zijn. Als ik in de baai van Haroekoe Aboroe kom ben ik altijd emotioneel en komen mijn ware gevoelens naar boven. Op 5 mei is de vrijheid niet mijn vrijheid omdat wij als Suku Maluku elke dag voor onze vrijheid moeten vechten. Aan mijn eigen generatie zou ik mee willen geven “adik-kaka” in ere te houden. Laten we elkaar niet afvallen en elkaar helpen met dezelfde intentie die de 1e generatie ons heeft geleerd, en dat is respect te hebben voor elkaar te hebben. Onze rangen en standen maken ons vertroebeld terwijl we allemaal ouder maar ook wijzer en gelijkwaardiger aan het worden zijn. In de wijk kan en mag je jezelf zijn, buiten de wijk daarentegen moet je je anders gedragen en opstellen wat gecompliceerd, dubbel en vermoeid maakt. De nieuwe generatie(s), zoals mijn kinderen en kleinkinderen, zou ik willen meegeven dat je moet realiseren dat de wereld ronddraait en alles als een boemerang terugkomt. Zaai goed en daarmee kan je oogsten. Verlies lijden is op zich goed want dat doet je groeien. Benut alle kansen want wij moeten hier leven met behoudt van onze eigen identiteit en Molukszijn.

[ademainsurlalune]

Ik wil rust en balans.

Ik wil het, ik heb het nodig en ik ga er volledig voor, … gewoon omdat ik dat verdien.

Gewoon, omdat ik mezelf dat schuldig ben.

Gewoon, omdat mijn neus in de richting van de toekomst wijst, en ik in het heden wil leven.

Gewoon, omdat ik het maximum wil halen uit het leven en wil blijven groeien.

Maar daar waar ik tot een tijdje terug, er ergens - denk ik - vanuit ging dat anderen rondom me dat zouden moeten brengen of daarvoor verantwoordelijk waren, besef ik nu heel sterk dat ik & alleen ik mezelf dat kan schenken. Dat alleen ik verantwoordelijk ben om mezelf blij te maken.

Ook ben ik ondertussen gaan beseffen dat de hele realisatie van het happiness-concept, absoluut geen tripje naar de supermarkt is.

Het is geen eenmalige “aankoop” ofzo is, dat me vervolgens bijna automatisch garantie biedt dat elke volgende dag van mn leven bepaald zal zijn door die rust en balans. Zo werkt het dus niet.

& eerlijk? Het luie; gemakzuchtige deeltje van mezelf baalt daarvan.

Maar dit is een proces en het gaat elke dag bewust werk (blijven) vergen om op te kunnen staan & mijn ogen in de nacht vervolgens weer te kunnen sluiten met het gevoel van

“ik ben blij met mij”.

Misschien lijkt dat naïef in de ogen van bepaalde mensen, maar ik ben er van overtuigd dat de ideale kickstart hiervoor iets is dat waaaaaaaay out of my comfort-zone ligt.

En ik kan me oprecht momenteel niets heftiger bedenken dan een solo-trip.

Want alleen zijn, en volledig aangewezen op mezelf zijn voelt eerlijk waar doodeng. Maar ook zo positief spannend.

Maar ik voel oprecht in mijn hart dat ik dit kan. Neen, Ik WEET dat ik dit kan.

Ik ben sterk; en mijn kracht is onuitputtelijk.

Alles wat op mijn route kwam, dat me genadeloos en volledig had kunnen breken, heeft dat ook gedaan, maar opgegeven heb ik het diep vanbinnen nooit.

Steeds opnieuw begon ikzelf de brokken te lijmen, liet ik mezelf weer een transformatie ondergaan, & bleef ik simpelweg doorgaan.

Nooit zal ik beweren dat ik dat altijd met de juiste copingmechanismen deed, want ik heb mijn fair share van weglopen en onderdrukken echt wel gehad. En laat dat nu net één van de zwaarwegende redenen zijn dat ik het vanaf nu anders wil.

Ik denk nu de hoofdreden te kennen, waarom ik al geruime tijd heb gemeden om mijn safe-zone diepgaand (en al helemaal definitief) te verlaten.

Ik stelde mezelf de oprechte vraag waarom ik basically bleef stilstaan.

Waarom bleef ik zonder groeipotentieel in een bijna hallucinante toestand plaatselijk trappelen én kon ik een miljoen excuses à la minute bedenken om iets vooral NIET te doen?

Waarom dwarsboomde ik mezelf zodanig en waarom weigerde een stuk van mezelf om zich daarvan heel erg bewust te worden?

Waarom is en was het zo moeilijk om toe te geven aan mezelf dat ik gewoon bang ben voor verandering?

Ik ben doorheen alles wat het leven op mijn pad bracht “iets alleen doen” gaan ervaren als een vloek.

Eenzaamheid kan moordend zijn. Maar zo wil ik het niet meer bekijken.

Ik had het gevoel dat ik anderen nodig had om me compleet te voelen. Ik leefde door en voor anderen. Zorgen voor anderen heelt immers de wonden van dat kleine meisje in mezelf die het zo nodig had dat er voor haar werd gezorgd.

Ik teerde op de energie van anderen of in ieder geval de energie die anderen mij gaven, om het gevoel te krijgen dat ik leef, zonder heel bewust te beseffen dat ik op die manier eigenlijk de deur open zette om geleefd te worden & om me vervolgens veel te vaak uitgeput, uitgeblust en tekortgedaan te voelen.

The endless circle.

Eentje die ik nu bewust ga breken.

Want ja.. Eenzaamheid kan ook enorm bevrijdend zijn. En die ultieme vrijheid wil ik ervaren, voelen, en me eigen maken.

Ik weet nu dat ik nooit helemaal alleen ben, ook al voelt dat zo.

Ik heb mezelf, en een handjevol mensen die me vangen als ik val. Of me toch op zijn minst weer even herinneren aan het feit dat ik ook weer kan opstaan.

Ik wil vanaf nu kijken naar wat ik wél heb, en niet langer naar wat ik mis of gemist heb.

Ik leef, ik adem, ik voel, en ik zou het niet anders willen.

Dat is het fundament. En van daaruit bouw ik wel weer verder.

En dus spring ik over een tweetal weken met volle goesting en twee voeten tegelijkertijd in de poel van onzekerheid, en stap ik ALLEEN op het vliegtuig met bestemming mijn favoriete plek op aarde.. De plek waar ik mezelf verloor en terug vond. En exact dat nu weer van plan ben. De plek die een aantrekkingskracht heeft op me die ik met geen woorden kan beschrijven.

Ibiza laat mij voelen dat ik leef.

Het is een intens eiland, en het lijkt wel alsof je daar zoveel sneller door processen gaat. Het lijkt haast alsof mijn hoofd volledig anders begint te werken daar. Het voelt alsof ik 100% met mezelf verbonden ben daar.

Vanaf het moment dat ik voet zet op Ibiza, is het alsof ik van de ene op de andere mega rollercoaster stap.

En eigenlijk is dat back home niet anders, maar op Ibiza voelt het allemaal iets minder zwaar.

En daar besef ik bewuster dat die rollercoasters me uiteindelijk wel altijd exact dat wat ik nodig heb schenken. Ook al voelt dat niet meteen zo aan.

Het brengt mij simpelweg dingen op allerlei vlakken. Van a tot z en weer terug.

Ibiza is dus zeker niet alleen maar fun, zee, strand en sloten alcohol of dreunende beats. Althans, niet voor mij.

Voor mij is het vooral heel hard werken aan mezelf – & daar word je mee geconfronteerd als je in Ibiza bent.

Willen of niet. Het is een eiland van groei, zelfreflectie, loslaten & nog meer groei. Los daarvan staat Ibiza voor mij ook synoniem aan vrijheid.

Ik voel me vrij in wie ik ben en wat ik doe en draag. Ik voel me vrij om te denken wat ik wil, te doen wat ik wil en het is eigenlijk een harde reset van het dagelijks leven.

Heerlijk mezelf pushen, plekken ontdekken, de schoonheid van alles rondom me omarmen, loslaten & ook - ondanks de haat-liefde verhouding waarmee ik nog steeds een beetje mee kamp als het op mijn lichaam aankomt - schaamteloos, met zo min mogelijk badkleding een duik nemen in de zee. Om me vervolgens helemaal gedragen te voelen. Alsof er een veilig deken om me heen zit.

I can’t wait!

Een glazen bol heb ik niet. Hoe het er exact gaat uitzien kan ik dus onmogelijk nu al weten. Maar ik ben zo intens dankbaar voor de kans die ik krijg, die ik voor mezelf heb gecreëerd. Dat het magisch wordt staat vast.

En dat ik nooit eerder ZO klaar was om te springen, dat is een feit.

Ultieme doel:

Blij met mij,

worden, zijn & blijven.

♥️

[lifecoachsabina]

Uitleg over Ascentie. Wat betekent het? Laten we deze term even nuchter bekijken: volgens het Oxford woordenboek betekent ascentie “de actie van opstijging naar een belangrijke positie of hoger niveau.” Resoneert dat met jou?…

De energie op aarde verandert. De energie wordt als het ware steeds hoger. De trillingen verhogen. Dit geeft veel onrust, omdat waarheden boven tafel komen. Steeds meer zie je dat leugens geen stand meer kunnen houden. Er wordt steeds meer zichtbaar. Je hoort steeds meer schandalen die aan het licht komen. Je kan dat zelf ook merken in je directe omgeving. Je kunt niet meer leven in een leugen. Je trilling verhoogt. Dit geeft een hoger bewustzijn. Hierdoor wordt je je dus steeds meer bewust van je leven en hoe je leeft. Leef jij wel vanuit jou hart of doe je nog steeds dat wat je denkt dat anderen van jou verwachten. Heb je b.v.b. je trauma uit je jeugd weggestopt en komt het nu in alle hevigheid weer boven tafel. Het is nu de tijd om dit voor goed los te laten. Met deze verhoging van de energie kunnen ook klachten gepaard gaan. Deze verhoging van energie heet ook wel ascentie.

Ik noem hieronder 40 ascentiesymptomen:

1. Veranderende Slaap-patronen : Rusteloosheid, hete voeten, twee of driemaal wakker worden per nacht, allerlei tintelingen voelen in je lichaam gedurende de nacht. Voor anderen is de slaapbehoefte verminderd en hebben ze minder slaap nodig.

2. Activiteit ter hoogte van het kruin-chakra : Tintelingen, jeuk, kriebelende gewaarwordingen op de hoofdhuid en langs de ruggengraat. Dit is een opening van de kruinchakra die zich opent voor hogere energieën.

3. Plotse golven van emoties : Plotse huilbuien ; opeens kwaad of droevig worden zonder aanleiding ; een onverklaarbare depressieve bui voelen die dan weer overgaat in een gelukkig gevoel. (emotionele roller-coaster).

4. Oude trauma’s of oude energieën komen naar de oppervlakte : Oude pijnen en wonden borrelen naar boven en de mensen met wie je deze thema’s dient uit te werken verschijnen weer in je leven, terwijl je al jaren niet meer van ze had gehoord. Emotioneel beperkende koorden en gevoelens van verbittering en wrok vragen om losgelaten te worden ;

5. Veranderingen in gewicht : De ene wint enorm aan gewicht, terwijl de andere veel gewicht verliest. Dit heeft te maken met het loslaten/vasthouden van emotionele patronen. Lichamelijk gewicht is namelijk grotendeels verbonden met onze hormoonhuishouding die op zijn beurt door de emoties wordt gestuurd.

6. Veranderingen in eetpatronen : Soms heel rare voedselkeuzes. Je kan plots zin krijgen in dingen die je anders nooit zou eten. Eetgewoonten zijn ook weer grotendeels verbonden met de emotionele schommelingen waar je doorheen gaat.

7. Voedselleveranties en allergieën die je voorheen nooit had : Hoe meer je je opent voor hogere energieën, hoe gevoeliger je energie-systeem zal worden. Je lichaam vertelt je wat het niet langer nodig heeft of wat je niet langer dient.

8. Veranderingen van het gezichtsvermogen : Soms een wazig gezichtsvermogen, het zien van een schittering, kleuren of aura’s rond voorwerpen, planten, dieren en mensen. Als je je ogen sluit, zie je niet langer duisternis maar een soort roodheid. Sommigen zien geometrische figuren, lichtflitsen, heldere kleuren of beelden van voorwerpen als ze hun ogen sluiten. Kleuren worden meer “levendig” waargenomen. De lucht lijkt blauwer en het gras lijkt meer levendig groen. Terwijl je gevoeliger wordt, kan je gedaantes of contouren waarnemen in de ruimte, vooral als het bijna donker is. Dit zijn dikwijls je gidsen, engelen of andere onstoffelijke entiteiten.

9. Wijzigingen van het gehoor : Je kan zeer gevoelig zijn voor allerlei geluiden. Ze lijken soms veel scherper, bijna ondraaglijk binnen te komen. Andere symptomen zijn het horen van vreemde klanken, pieptonen of elektronische patronen. Sommigen horen zoiets als het ruisen van water, het gezoem van bijen, huilende of rinkelende geluiden. Weer anderen horen vreemde stemmen in hun dromen, alsof er iemand naast hen staat. Je oren zijn zich aan het aanpassen aan hogere frequenties.

10. Verhoogde smaak- en tastgewaarwordingen : Sommigen kunnen de chemische additieven in voedsel ruiken en proeven als een vieze smaak. Je ruikt en proeft scherper en kan meer genieten van voedsel dat meer levenskracht bevat. Het lijkt alsof je een groter “bereik” hebt. Zelfs de geur van bloemen een eindje verderop kan door sommigen zeer levendig worden waargenomen.

11. Energie-uitbarstingen via de huid : huiduitslag, puistjes, acne, netelroos of gordelroos kunnen voorkomen, ook weer verbonden aan de emotionele schommelingen die je ervaart. Naarmate je je emotionele lichaam uitzuivert (vergeving, loslaten van oude wrok, boosheid of frustraties, enz…) zal je merken dat de huid rustiger zal worden.

12. Periodes van intense energie die ervoor zorgen dat je uit je bed kan springen en in volle actie kan schieten. Deze kunnen dan weer opgevolgd worden door momenten van grote lethargie of vermoeidheid. Deze periodes zijn meestal gerelateerd aan de infusies van hogere frequenties in een bepaalde periode.

13. Veranderingen tijdens het bidden of mediteren : Velen ervaren dat ze zich niet zo gemakkelijk meer kunnen focussen tijdens het mediteren. Anderen laten het “verplicht” mediteren geleidelijk los omdat het leven zelf meer en meer een levende, spontane meditatie wordt.

14. Plotse warmte- of koude-opwellingen : Plots voel je een hitte opkomen van kop tot teen. Anderen krijgen het opeens onverklaarbaar koud (kippenvel). Het zijn manifestaties van intense energieën die het lichaam binnenstromen.

15. Fysieke klachten of ongemakken :

Hoofdpijn

Nekpijn

Rugpijn

Griepachtige symptomen

Veranderingen in de spijsvertering

Spierspasmen of -krampen

Verhoogde hartslag ; borstpijnen

Veranderingen in seksuele behoeften

Stijfheid of pijn van de ledematen

16. Er jonger uitzien : Met het loslaten van oude emoties en beperkende geloofsovertuigingen uit het verleden, voel je je letterlijk lichter in je vel. Zorgen wegen niet meer zo zwaar en je begint er jonger en vitaler uit te zien.

17. Levendige dromen : Soms zijn de dromen zo “werkelijk” dat je verward wakker wordt. Je kan zelfs lucide dromen hebben die je zelf stuurt en controleert. Sommige dromen kunnen mystieke boodschappen bevatten. In sommige gevallen zul je weten dat je eigenlijk niet “droomt” maar dat dat je een ervaring had in andere dimensies of sferen.

18. Gebeurtenissen die je leven een heel andere wending geven : Sterfgevallen, scheiding, job-verandering, ziekten en dramatische omstandigheden. Soms komen ze wel allemaal tegelijkertijd voor. Het is een periode van loslaten van oude banden en gehechtheden en het weer leren terugvallen op je Zelf. Het zijn ook signalen die je willen openen voor gevoelens van liefde en compassie voor alles.

19. Een verlangen om los te breken uit beperkende structuren : Een sterke drang je los te maken van “saaie”, beperkende jobs, mensen of situaties. Je hebt een enorme behoefte aan “tijd voor jezelf” en het zoeken van jouw passie. Je wil creatief zijn en je niet langer aan banden willen leggen door anderen. Meer behoefte aan introspectie en alleen-zijn en minder interesse in allerlei sociale activiteiten, feestjes, etc…

20. Creatieve uitbarstingen : Je krijgt allerlei beelden en ideeën door, dikwijls in een hoog tempo. Het lijkt soms dat je geen tijd genoeg hebt om al je ideeën uit te werken.

21. Je hebt het gevoel dat de tijd sneller gaat : Je gewaarwording van “tijd” is veranderd vanwege de hogere vibraties.

22. Gevoelens van wanhoop : Naarmate je verbinding maakt met het eenheids-bewustzijn kunnen golven van wanhoop je overvallen als je teveel aandacht schenkt aan de conflicten en disharmonie in de wereld.

23. Gevoelens van ongeduld : Naarmate je kennis en wijsheid groeit, weet en zie je meer dan diegene die nog niet ontwaakt zijn. Je zou ze graag willen helpen, maar stoot tegen enorm veel weerstand en ongeloof. Ook ervaar je ongeduld omdat je je intenties of doelen zo snel mogelijk verwezenlijkt wil zien. Geef je over aan de Goddelijke Timing…

24. Het gevoel dat je hier helemaal niet thuishoort : Je begint je zo “anders” te voelen dat je soms het idee krijgt dat er niemand anders is die jou begrijpt. Je bent een voorloper op de grote massa en dat geeft je soms het gevoel een “buitenstaander” te zijn. Soms krijg je een sterk verlangen om terug naar “thuis” te gaan. Dit gevoel verdwijnt naarmate je de relatie met je Zelf op de eerste plaats zet en bereid bent jezelf op aarde te manifesteren.

25. Gevoel dat je moet “rouwen” omwille van de oude jij : Een verontrustende gewaarwording dat alles in je leven zo “anders” en nieuw aanvoelt dat je je oude zelf hebt achtergelaten. Het lijkt een beetje op ‘sterven’ .

26. Dingen en mensen verschijnen op het perfecte ogenblik : Mensen, boeken, films, synchrone gebeurtenissen en voorvallen komen op het juiste moment om je weer een duwtje in de rug te geven. Sommigen lijken negatief maar zijn op dieper niveau altijd positief bedoeld.

27. Lichamelijke desoriëntatie : Soms kan je je erg ongegrond voelen. Je zal ruimtelijk worden uitgedaagd door het gevoel dat je beide benen niet op de grond hebt of dat je tussen twee werelden loopt. Terwijl je bewustzijn de overgang maakt in de nieuwe energie, blijft je lichaam soms achter. Breng meer tijd door in de natuur om de nieuwe energie in jezelf beter te gronden. Dit zal eveneens voorbijgaan.

28. Gesprekken met je Zelf : Je zal merken dat je vaker met het Zelf praat. Opeens realiseer je dat je de laatste 30 minuten aan het babbelen bent geweest met je Zelf. Er ontstaat een nieuw niveau van communiceren met jouw wezen en je ervaart nog maar het topje van de ijsberg ten aanzien van deze gesprekken met Zelf. De gesprekken zullen toenemen, zullen vloeiender gaan verlopen, meer samenhangend zijn en meer inzichten geven. Je bent niet gek aan het worden, je gaat de Nieuwe Energie binnen.

29. Gevoelens van eenzaamheid die gerelateerd zijn aan het feit dat je gidsen vertrokken zijn. Ze zijn bij je geweest op al je reizen in al je incarnaties. Maar nu is het tijd dat ze zich terugtrekken om ruimte te maken, zodat jij die plaats kunt opvullen met je eigen goddelijkheid. Dit gaat ook voorbij. De leegte binnenin je zal opgevuld worden met de liefde en energie van je eigen Christus Bewustzijn.

30. Visioenen, nummers en symbolen waarnemen : Het zien van allerlei symbolen of getallen die plotseling opduiken in je bewustzijn of in de externe wereld. Velen zien bijvoorbeeld regelmatig 11:11 als ze “toevallig” op hun digitale klok of horloge kijken, of andere getallen zoals 22, 33, 555, enz… Deze getallen dienen als onderbewuste trigger voor een dieper ontwaken. Ze bevatten verborgen betekenissen die op onderbewust niveau wordt ontvangen.

31. Elektrische en mechanische storingen : Gloeilampen flikkeren, computers geven vaker storingen, radiofrequenties vallen zomaar weg, enz… omwille van de fluctuerende energievelden

32. Diepere communicatie met planten en dieren : Doordat de liefde en de innerlijke rust meer toeneemt, worden wilde dieren minder bang voor je. Planten beantwoorden je liefde en aandacht meer dan ooit. Sommige dieren of planten hebben een boodschap voor je. Je bent op weg een planten- en dierenfluisteraar te worden.

33. Snellere manifestatie van je intenties : Door de frequentieverhoging vermindert de tijd tussen het plaatsen van intenties en het manifesteren ervan. Je wordt je meer bewust dat jij een schepper bent van je eigen werkelijkheid.

34. Hartritme-stoornissen omwille van een verdere opening van het hartchakra. Het hart brengt zichzelf in een nieuwe balans na een emotionele opruiming. Meestal zijn deze stoornissen onschuldig.

35. Snellere haar- en nagelgroei : Er worden meer eiwitten omgezet in het lichaam.

36. Herinneringen aan jeugdervaringen of vorige levens : Onderdrukte herinneringen aan voorbije of parallelle levens kunnen plotseling opduiken in functie van de algehele integratie van je deelpersoonlijkheden.

37. De linker hersenhelft lijkt minder te functioneren : De linkerkant van je hersenen die staat voor orde, planning, logisch denken, analyserende vermogens, evaluaties, beoordelingen, enz… wordt op lager pitje gezet om de rechter hersenhelft te stimuleren die staat voor psychische vermogens, ruimtelijk zien, het voelen van compassie, het zien van kleuren en energieën, intuïtief weten, enz… Dit resulteert dikwijls in geheugenstoornissen, de woorden niet meer zo goed kunnen vinden, het onvermogen om nog lang te kunnen lezen, moeilijkheden met de lineaire vormen van communicatie (geschreven of gesproken). Soms voel je je wat afgestompt en heb je helemaal geen zin in discussies of welles/nietes gesprekken. Aan de andere kant lijk je meer aangetrokken te zijn tot video’s, magazines met foto’s, prachtige kunstwerken, muziek, schilderen, dansen, kleuren, tuinieren of andere kinesthetische vormen van expressie.

38. Verlies van je passie : Je kan je volledig ongepassioneerd voelen, waarbij je weinig of geen zin hebt om iets te ondernemen. Dat is OK en het is alleen maar deel van het proces. Gebruik deze tijd om niet-iets te doen. Ga geen gevecht met jezelf aan omdat ook dit voorbij zal gaan. Het lijkt op het opnieuw opstarten van je computer. Het is nodig om jezelf even uit te zetten voor een korte tijd om de nieuwe geavanceerde software te installeren, oftewel de nieuwe Christus-zaad-energie.

39. Ontgiftings-symptomen : Op dit ogenblik zal het fysiek lichaam het meest beïnvloed worden en voelen velen fysieke symptomen van pijn in de lage rug, verstoorde spijsverteringssystemen en symptomen van ontgifting. Daarna zal dit alles kalmeren en zal het lichaam het nieuwe energiesysteem gewoon worden en er voordeel beginnen uit te halen. Je laat oude patronen en herinneringen los van hoe het fysiek lichaam zou moeten functioneren en staat de veranderingen toe zodat je een hogere vibratie en meer licht en energie kan vasthouden.

40. Kundalini-ervaringen : Kundalini is een Sanskriet woord, dat “opgerold” betekent. Het duidt op de energie die traditioneel gezien, drie-en-een-half keer opgerold ligt aan de basis van onze ruggengraat. Deze energie, die bij de meeste mensen onbewust blijft, is in feite onze grootste kracht van creativiteit en bewustwording. Kundalini is werkzaam in iedereen en stroomt in lichte mate altijd door ons lichaam. Mensen die spiritueel ontwaken kunnen als gevolg van het verder openen van de kundalini sterke golven van vreugde en dankbaarheid ervaren die zich verder uitbreiden over heel het lichaam.

Bron :Trillingsfrequenties4all

[peterpijls1965]

Gelukkig voel ik me daar niet schuldig over

Zes jaar geleden schreef ik over schuldgevoelens die me toen kwelden. Praten met een blije psycholoog hielp niet, ter kerke gaan evenmin. Inmiddels weet ik dat wroeging vanzelf slijt, zeker als daar weinig aanleiding toe is.

Ik ben een sensitieve man die de lat hoog legt. Daarom leef ik constant met het gevoel de ander tekort te doen. Schuldgevoelens zijn het gevolg.

Schuldgevoelens zijn niet objectief. Ze zijn het resultaat van het verkeerd interpreteren van de werkelijkheid. Schuld kan niettemin lelijk aan je vreten. Ik voel me schuldig over m’n echtscheiding. Over voorheen m’n alcoholisme, waarmee ik m’n zoon verdriet deed, en m’n ex-vrouw tot wanhoop dreef.

Vroeger dronk ik m’n schuldgevoelens weg, maar dat kan niet meer. Daarom komt wroeging nu onverdoofd bij me binnen. M’n ex-vrouw en zoon zijn makkelijk in die dingen. Zij zeggen dat ik me nergens bezwaard over hoef te voelen. Vergeven en vergeten.

Makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik ben rooms opgevoed en hield daar een formidabel ontwikkelde gewetensfunctie aan over. Niet dat ik zo heel vaak tegen m’n geweten in over de schreef ging, maar vaak genoeg voor een levenslang schuldgevoel.

Ergens ben ik jaloers op psychopaten die geen scrupules kennen. Hun calculerende sadisme is grenzeloos. Opmerkelijk is hun soms fanatiek beleden hobby om kwetsbare GGZ-patiënten zoals ik liefst samen met anderen drankzuchtig, psychotisch of suïcidaal te krijgen.

Mijn verleden, waar ze vaak part noch deel aan hadden, lijkt voor dit soort mentale criminelen een dankbare en soms ook kennelijk opwindende bron van inspiratie om psychisch kwetsbare mensen zoals ik nog verder de vernieling in te helpen.

Ze mogen graag en met groot fanatisme hele of halve leugens verspreiden over de schennis die ik pleegde toen ik manisch was, opgestookt door alcohol en drugs. Het door ziekelijke hyperseksualiteit uitgelokte vreemdgaan. De hoeren. Ik was weliswaar buiten zinnen toen ik dat deed, maar het is lastig jezelf ontoerekeningsvatbaar te verklaren. Dat moeten anderen voor je doen, en in die tijd zag ik geen psychiater.

Manisch was ik losgeslagen en intimiderend. Depressief probeerde ik me dood te drinken, althans in coma, wat vaak lukte. En tegen een psychose aan betrad ik een grenzeloos paralleluniversum vol angsten en bedreigingen. En verpletterende schuldgevoelens, paranoïde van aard. Een koor van stemmen in mijn hoofd, in mijn beleving telepathisch direct te herleiden tot mensen die ik kende, wist mij haarfijn uit te leggen waarom ik maar beter van een flatgebouw kon afspringen.

Ik voel me schuldig omdat ik een plekje bezet houd in een beschermde woonvorm, volgens mijn begeleiders nog hoogstens een jaar. Dan moet ik weg, tenzij de gemeente anders beslist en mij nog een indicatie geeft. De camping lonkt, of anders de daklozenopvang wel.

Hoe ik daar als amputatiepatiënt in een rolstoel moet overleven is de vraag. Ik weet uit het milieu dat de kwetsbaarsten als eersten worden misbruikt, mishandeld en geript. Ik geloof niet dat sommige hulpverleners en familieleden daar erg rouwig om zouden zijn.

Die weten ook dat ik me soms schuldig voel omdat ik niet op de crematie van mijn vader was. Weliswaar door psychische overmacht, maar toch.

Mijn geweten speelt op omdat ik laatst een week niet sprak met m’n huisgenote. Ik zeg niet veel tegen m’n medebewoners, ook dat zit me dwars. De begeleiders in mijn woonvorm verspreiden dan het gerucht dat ik me afzonder. Laat ik me wel zien in de gemeenschappelijke woonkamer, dan zijn provocaties en rituele pesterijen mijn deel. Medebewoners maken zich daar overigens nauwelijks schuldig aan.

En dan de lening die ik niet terugbetaalde aan mijn vader. Weliswaar omdat mijn boekhouder een belastingaanslag van 20.000 euro niet zag aankomen, maar het knaagt.

Dat ik mijn ziektekostenverzekeraar de afgelopen 10 jaar zo op kosten joeg, spookt ook wel eens door mijn bezwaarde hoofd.

Ik ben geen masochist. Ik vind het niet lekker dat m’n geweten me kwelt. Maar ik weet niet hoe mezelf blijvend te verlossen van de demonen in mijn hoofd.

Ik overleefde alles, dat wel. Gelukkig voel ik me daar niet schuldig over. Dat hoeft bepaalde mensen niet per se blij te maken.

[dagboekliesa3d]

24/04/2019

- Ik voel me vandaag heel doelloos en verloren, en ook wat geïsoleerd. Momenteel heb ik niets meer te doen in huishouden, en ik heb ook geen zin om me met mijn mentale gezondheid bezig te houden. Ik kijk ook nergens echt meer naar uit, ik voel niet alsof ik nog echt ergens in wil verbeteren, terwijl ik dat net nodig heb om te blijven gaan. Er zijn wel wat dingen die ik kan doen, zoals zaadjes planten, comics uitwerken, borduren.. maar ik zie er het nut niet meer van in.
 Ik kijk ook niet bepaald meer uit naar Flor zijn thuiskomst, omdat dat ook niet meer echt een effect op mij heeft.. 
Ik kijk constant wat ik kan doen in het huishouden om iets te kunnen doen dat me een voldaan gevoel geeft.
Anderen klagen hoe druk ze het hebben, en ik zit met een negatief gevoel dat ik niets kan doen of wil doen. - 
Ik wil connecties met anderen maar iedereen is zo afgesloten. Ik heb ook niet het gevoel dat onder de mensen komen helpt, omdat ik het gevoel heb in een heel andere wereld te zitten, ik voel me zo vervreemd van iedereen..
 Het neigt heel erg naar het gevoel dat ik had in Herent, dat ik me opgesloten voelde, geen mentale steun, en niet weten hoe vooruit te geraken omdat ik de moed niet heb om mijn comfort zone te verlaten. Het gevoel dat dit het is en er geen verbetering meer mogelijk is. Dat ik achteruit moet, of moet stilstaan. 
- Ik weet wel enkele dingen die ik kan doen om mijn leven meer invulling te geven, bv huisdier nemen, nieuwe woonst zoeken, appartement “verfrissen”, vrijwilligerswerk zoeken, maar bij al die zaken komen nadelen kijken of zijn zo’n grote stappen dat ik geparalyseerd geraak. 
Ik heb echt iets nodig om aan te werken voor lange termijn, maar ik weet niet meer wat. Ik heb heel erg het gevoel dat ik keuzes moet maken maar er niet klaar voor ben, en de wereld steeds meer evolueert naar een plek waar het te moeilijk is om emotionele connecties op te bouwen 
- Tot een maand geleden had ik ontzettend veel hoop dat ik een connectie kon opbouwen met E. en ik met haar steun de moed ging hebben om nieuwe vrienden te maken, maar nu daar geen hoop meer bij is, voelt het hopeloos: als ik zelfs geen band kan opbouwen met één van de weinige mensen waar ik een connectie mee voel, hoeveel miserie gaat dit dan opleveren met het ontmoeten van mensen waarbij ik van 0 moet beginnen?
 - Ik voel me echt verdrietig en depressief nu. Ik voel dat ik iets mis, maar ik voel intuïtief dat de oplossingen die ik kan bedenken, dat niet gaan vervullen. 
Ik heb zo’n nood aan iemand waar ik daarover kan praten en die me eventueel helpt om kleine stappen te zetten ipv het te minimaliseren of advies geeft als “zoek werk”. 
Het maakt me ook angstig dat het depressieve gevoel alsmaar vaker voorkomt. En alleen al omdat ik geen obsessie heb om op te focussen, geen game, geen persoon, … Ik lijk dat echt nodig te hebben om vooruit te blijven gaan.
 - Ik denk dat ik eenzaam ben, maar als ik me dan beschikbaar stel om te chatten, besef ik dat ik niet wil praten. Ik wil eerder deel uitmaken van de wereld op een spiritueel niveau, en dat ik een doel heb om de wereld beter te maken. Maar nu voel ik alsof niemand nog verbonden is met elkaar, iedereen elkaar gewoon verdraagt, niemand weet hoe om te gaan met mensen die het zwaar hebben.. 
In 90% van waar mensen mee bezig zijn, zie ik het nut niet van in, omdat ik in een andere waarheid leef, en heel andere dingen belangrijk vind.
 Het voelt alsof van alles wat ik kan doen om me beter te voelen, dit verspilde energie is > omdat het maar een tijdelijke oplossing is?
 - Ik heb ook al gedacht dat het misschien de afwezigheid van sociaal gedoe is, dat me onrustig maakt en leeg doet voelen. Ik wil piekeren over anderen, omdat ik dat gewend ben.


[kronkelsinmijnhoofd]

Klein gelukje 4

Het gevoel van op een podium te zitten met 90 fantastische muzikanten die alles geven om er een topconcert van te maken.

[childtraumaloss]

Ik voel me hartstikke nutteloos, niet belangrijk genoeg voor de wereld en de mensen en dat het voor anderen toch niet uit maakt of ik leef of niet. Daarbij voel ik me zo verdrietig, somber en ongelukkig dat ik gewoon niet begrijp wat ik hier nog doe.

Als ik dit tegen mensen zeg dan begrijpen ze niet waarom ik dat zeg, want “mensen geven om je” “je kan zoveel" en “mensen zullen je echt wel missen". Ik heb het idee dat mensen niet begrijpen dat ze mij daarmee kwetsen.

Ik wéét dat ik veel kan, ergens kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die ondanks mijn mentale gesteldheid, om mij geven. Het gaat daar ook niet over maar zodra iemand dit zegt heb ik het gevoel dat zij niet het verdriet, ongelukkigheid etc, begrijpen en het dus ook ontkennen.

Ik heb gewoon totaal niet het gevoel alsof ik ertoe doe voor anderen. Ik heb opzich wel vrienden, maar ik zie (bijna) niemand. Waarschijnlijk ligt het probleem grotendeels bij mij, omdat ik nooit een appje stuur of op een andere manier contact leg, ik het niet lang verdraag met mensen als ik daarin geen ruimte voel om eerder weg te gaan met afspreken, ik bang ben dat ik last krijg van mijn psychische dingen, niet naar buiten kan/durf etc. etc. etc.

Maar mensen maken het mij dan ook ongelofelijk makkelijk om dan maar te laten en juist ook ongelofelijk moeilijk omdat contact onderhouden dan voor mij nog veel lastiger wordt.

De dingen die ik doe in het leven voelen niet als iets wat ik altijd graag wil doen. Het voelt allemaal als een "het moet maar" en “ik moet leven en mag niet dood” maar waarom ik het doe? Ik heb geen idee.

Er zijn eigenlijk geen dingen waar ik nog plezier uithaal en ik heb ook vrijwel nooit meer ergens zin in. Het enige wat ik nog doe en waar ik mee bezig ben is people pleasing, ik wil het goed doen voor anderen en hun niet kwetsen of teleurstellen.

Ik heb het gevoel en idee dat ik gewoon weg niet speciaal of bijzonder ben voor anderen en ik snap überhaupt niet dat mensen nog moeite doen voor mij. Tegelijkertijd denk ik ook dat anderen die moeite doen “omdat het moet” of “Ik wil Anouk niet kwetsen als ik zeg dat ik niks met haar wil”. Net zoals ik mijn leven leef met het “het moet maar.”

Overigens vind ik mezelf niet waardeloos of niet niet bijzonder. Ik weet dat ik doe wat ik kan. Ik vind mezelf oké zoals ik ben. Alleen de psychische problemen maken het leven niet meer dragelijk. Maar ik heb dus wel het idee dat de wereld vind dat ik maar 1 van de zovelen mensen ben en het verschil niet uitmaakt of ik wel of niet besta. En ik besta dus maar ik wil het liefst er niet zijn. Omdat ik niet meer wil lijden en mezelf ieder geval niet dít leven gun.

Maar ik zit zo vast in mijn wereldbeeld, verleden, verdriet, eenzaamheid, angst, somberheid, rouw etc., Dat ik een ander leven, “normaal” leven en óók daardoor, verder leven, niet kan voorstellen dat dat mij gelukkig maakt. Ik zie niet dat het leven iets waardevols of nuttigs is. Al vanaf kleins af aan voel, denk en ervaar ik dat zo. En soms vraag ik me wel af waarom ik deze vormgeving van mijn brein heb en als er misschien één cel anders was vormgegeven, ik misschien wel een heel andere denkwijze zou hebben en daardoor een heel ander leven zou beleven.

Maar in deze mate van leven, de pijn die ik voel, is het niet draagbaar. Het om grijpt mij te veel. Het voelt aan als één grote lijdensweg. En het allerliefst wil ik het niet meer. Niet meer leven. En daarmee bedoel ik niet dat ik eigenlijk een ander leven zou willen. Want het verleden valt niet te veranderen, mijn brein valt niet te veranderen, mijn vroegere hechting valt niet te veranderen. En als ik me nooit zou kunnen hechten aan mensen, mij verbonden kan voelen. Ik niet warmte, geborgenheid en troost voor het verleden kan ervaren, ik niet kán leven. Omdat ik niet mijn hele leven met zo’n grote hoeveelheid van pijn kan (over)leven.

En ik weet dat ik dingen kan, maar ik doe het niet omdat ik er geen enkel positief iets uit haal.

Ik besta, maar ik leef mijn leven niet voor de volle 100%.

Ik heb geen motivatie, Ik heb geen zin meer, Maar ik ben hier nog "want het moet maar".

[verzonnenindewinter]

19 januari

Het is soms zo dat ik me rot voel. Ik ben dan echt zo'n iemand die nieuwsgierig is en wilt weten waar het vandaan komt. Ik durf van mezelf te zeggen dat ik optimistisch ben. Dit keer is het weer zo'n gevoel dat ik niet kan plaatsen. Wat me van m'n stuk brengt, waardoor ik niet goed bezig kan met de dingen waar ik bezig mee zou moeten zijn. Elke keer als ik wil kijken naar dit gevoel, heb ik weer het gevoel dat ik er geen tijd voor heb (wat ik ook echt niet heb!!!). Dus het is echt zon feedback loop van hell

Internet zegt dat m'n nervous system een schok heeft gekregen, dat dat is wat verliefd zijn met je doet. Hoe verliefdheid je van een badass naar een ielig muisje verandert. Hoe je gedachten en gevoel grip proberen te krijgen op de ander, maar dat je je daaraan over moet geven. De deur van mijn hart staat open, maar het tocht een beetje zo. Dat is wat je met me doet. Ik vraag me af of dit een rode vlag is, de verwarring die je me laat voelen.

Je zei dat je het niet wist hoe je je voelde, dat het er niet was, maar het voelde als loze woorden. Alles aan jou vertelde me anders. Je spontane kusjes, je intieme knuffels, hoe open je praat over alles en iedereen. Ik voel dat je me wilt, maar als ik dan alleen ben in mijn hoofd, voel ik me weer een hopeloze sukkel in de liefde die weer een dood paard aan het trekken is. Ik verdien beter.

Ik probeer te hard. Ik probeer zo hard om rekening met je te houden, om m'n eigen gevoelens even aan de waslijn te hangen, in de hoop dat je me later verteld dat je van me houd. Alles is zo verbonden met elkaar. Geen wonder dat ik me zo verschrikkelijk voel binnen deze lijntjes. Ik wacht op dat latere moment, maar er is geen ik te bekennen in het NU. Geen wonder dat ik in mijn hoofd leef. Ik kan dat mezelf niet aan doen, niet weer.

Ik laat het los. Dit keer laat ik je naar mij toe komen. Ik heb andere dingen te doen dan achter je aanjagen. Zo bizar dat jouw afwezigheid zo aanwezig is in mijn leven. Ik heb geen wrok naar je, maar ik had meer verwacht. Je kan helaas niet verliefd zijn voor twee.

[zielsvlucht]

Over autisme en misantropie

Al van vroegs af aan werd me verteld dat ik belangrijke dingen niet begreep. Dat ik me niet juist gedroeg en dat ik nog zo veel te leren had van jullie, de normale mensen, de meesters van empathie, sociaal gedrag en verstand.

Er werd me duidelijk gemaakt dat ik niet zou kunnen overleven als ik mezelf bleef.

“Ja natuurlijk zou iedereen zich aan je kunnen aanpassen.” zeiden ze. “Maar éénmaal dat je volwassen bent moet je kunnen een normaal leven leiden. Daarom moet je nu al leren door het leven gaan zonder een speciale behandeling. Je moet leren omgaan met mensen. Je moet leren sociaal zijn en jezelf niet afzonderen. Je moet de waarde van mensen boven dieren en voorwerpen begrijpen. Je moet empathisch leren zijn, je moet leren inzien dat anderen ook gevoelens hebben en je moet het beseffen wanneer je iemand kwetst. Je moet kunnen inzien wanneer je verkeerd bent.”

Ik zag het als mijn plicht natuurlijk. Mijn bestaan, mijn leven, hing hier van af. Als ik kon leren om een mens te zijn - wel ja - dan mocht ik een mens zijn. Dan mocht ik een deel van jullie uitmaken. Als ik het niet kon, dan zou ik in de goot eindigen. Dus ik leerde het allemaal.

Eerst leerde ik sociale omgang van jullie. Ik leerde om mensen niet te negeren en ten alle tijden hen in de ogen te kijken en met hen te converseren. Een super belangrijke les, dat lieten jullie me keer op keer weten.

Tot jullie smartphones uitvonden en jullie je eigen cruciale lessen onmiddellijk vergaten in ruil voor sociale netwerk feeds en memes. Nu kijk ik jullie telkens plichtsbewust in de ogen, stel ik vragen over jullie, over jullie dag, over wat dan ook. En jullie antwoorden niet. Kijken me niet aan. Willen dat ik zwijg zodat jullie rustig kunnen verder scrollen.

Dan leerde ik de waarde van mensen boven alles. Op de harde manier. Ik kreeg een schoen in mijn gezicht terwijl de andere kinderen lachten.

“Hé Roel!” zei hij. “Ik heb daarnet op een regenworm gestampt! Ga je nu huilen?”

Jullie leerden me hoe grappig dit was. O wat werd er gelachen.

“Hé Roel!” zei ze. “Ik heb een tak van een boom getrokken! Is de boom nu verdrietig?”

Ik leerde dat voorwerpen eigendom waren en geen eigen wil mochten hebben. Ik leerde dat ik me nooit mocht zorgen maken of huilen om voorwerpen. En ik leerde dat zowel planten als dieren ook voorwerpen waren. Zij zijn van ons. Zelfs de dieren die vrij rondzwerven in de wereld zijn gewoon de huisdieren die we niet voederen. De wilde bossen zijn de tuinen die we niet onderhouden. Allemaal voorwerpen. We ruilen ze, eten ze, bezitten ze, alsof het geld is. Want ze zijn geld. Alles is geld. Alles behalve mensen. Alles dient voor mensen. Wij zijn de reden van alles.

En dan plots gingen jullie allemaal het straat op. In protest. Lang leve Greta. Red het klimaat. Maar ik herkende hem wel in de menigte. En ik herkende haar ook. Ik herkende ze allemaal. Dezelfde mensen die mij deze harde les geleerd hadden die nu het straat op kwamen. Er werd voor hen geapplaudisseerd. Wat een rebellen. Wat een helden. Wat een nobele strijd tegen een apathische wereld.

Ik roep even tegen de meute om te stoppen. Opgepast hier zit een rups op de weg. Ik wil hem eventjes uit de weg zetten. Jullie draaien cirkeltjes met jullie vingers naast het hoofd. Ja, ik ben nog steeds zot. Hoe dom van me. Ik had al lang moeten leren dat jullie protest voor de natuur belangrijker was dan dit dom waardeloos object dat over de straat kruipt. Het protest draait natuurlijk om jullie. Om de mensen. Jullie zijn de reden van alles.

Vervolgens leerde ik empathie van jullie. Toen ik voor iemands camera liep en een foto verpestte werd er me met hand en tand uitgelegd hoe gekwetst de amateurfotograaf wel niet was. Hij had zo graag een foto genomen van het toeristische pronkstuk zonder mensen op. Nu had ik die kans voor hem verpest. Wat een verlies. “Het draait er niet om wat jij van foto’s vind! Leef je nu toch eens voor één keer in iemand anders in!” werd er mij gesmeekt.

Gelukkig moeten we ons niet inleven in de daklozen. Dat zag ik immers nooit iemand doen. De daklozen mogen we naar spugen. Het zijn drugsverslaafden die hier hun leven hier liggen te verspillen in plaats van zelf geld te verdienen. Kijk die daar heeft schoenen. Ik heb ook schoenen. Zo dakloos zal die dan wel niet zijn. Kijk die daar heeft een smartphone. Wat een bedrieger. Kom maar terug wanneer je helemaal naakt bent en een arm ontbreekt, dan geef ik je misschien geld. Of nee wacht, want dan zou je gehandicapt zijn en op de gehandicapten mogen we ook spugen. Geef ze in ieder geval geen geld, die daklozen, want anders gaan ze drugs kopen. Daklozen die drugs kopen, wat een smeerlappen! Wat een criminelen! Ze zouden verdorie eens minder lui moeten zijn; stoppen met drugs kopen terwijl ze verslaafd zijn en dan dodelijk ziek worden, bezwijken aan afkickverschijnselen op straat waar niemand hen komt helpen; want onze empathie is in ieder geval te hoog ontwikkeld om ons met die losers bezig te houden.

Ik leerde ook dingen te verzwijgen in de naam van empathie. Vertel mensen niet wat je denkt. Vertel ze niet over hun fouten, hoe begrijpelijk of menselijk dan ook, hoe verschrikkelijk de gevolgen ook zouden zijn. Nee, praat er om heen. Lieg tegen ze. Hint wat naar ze. Manipuleer ze. Zeg het hen niet direct want stel dat je ze zou kwetsen? Ja onzen Bert is hopeloos racistisch en houdt zich actief bezig met de levens van mensen te saboteren gewoon omdat ze een ander tintje hebben, maar zeg hem dat niet! Stel je dan toch eens voor hoe arme Bert zich zou voelen? Hou de schijn maar liever hoog en negeer alles waar je je aan stoort.

Ik moet toegeven dat het moeilijk is, empathie. Zeker als je moreel kompas zo onherroepelijk verprutst is zoals het mijne.

“De meeste mensen voelen het aan.” Vertelde de psychologe me. “Maar jij niet. Jij moet gewoon diep nadenken over hoe de anderen zich zouden voelen. Maar als je er eens goed over nadenkt en af en toe stil staat bij wat je doet, dan kan jij het ook!”

Dus braaf als ik was begon ik diep na te denken, en ik kwam al snel tot al de foute conclusies. Ik trok veel te vaak de beslissingen van anderen in twijfel terwijl er helemaal niets mis was met die beslissingen. Mijn kritiek was altijd zinloos, want ik was er diep over aan het nadenken en zij hoefden dat niet. Zij voelden het aan! Zij waren normaal! Perfect! Magisch! Bij toverslag wisten zij, als normale mensen, altijd dat hun natuurlijke empathisch gevoel werkt en dus altijd 100% juist is. Geen zelfreflectie nodig! Wat een luxe. Wat goed dat onze eeuwenlange filosofische onderzoeken naar ethiek en deugd achteraf compleet nutteloos zijn gebleken vermits wij toch nooit iets verkeerd doen.

‘Want ik maak me veel zorgen om mijn vrouw. En mijn zoontje. Zie al deze empathie! Ik heb ook een hekel aan homo’s natuurlijk. Die moeten allemaal dood. Maar aan mijn empathie zal het niet liggen. Kijk hoeveel empathie ik voel voor mijn zoon! En voor X, en Y en Z! Kijk hoe solidair ik ben op al deze andere vlakken! Zo zie je maar: ik ben een goede mens en mijn homohaat is dus redelijk. Geen reflectie nodig. Wat zeg je? Ik? Vrouwen haten? Mijn moeder was een vrouw! Hoe kan ik nu vrouwen haten? Allez kom aan. De wereld is zot aan het worden!’

En ik leerde het inzien wanneer ik verkeerd ben, wanneer ik in fout ben: Ik ben fout wanneer jij juist bent. Jij bent juist, wanneer jij zegt dat jij juist bent. En in geval van twijfel ben ik per definitie in fout omdat mijn hoofd anders in elkaar zit dan het jouwe en ik jouw superieure denken gewoon niet begrijp. Het is zo eenvoudig dat het absurd is om te denken dat ik er ooit moeite mee had! Wanneer ben ik fout? Telkens als ik merk dat ik een groep van normale mensen tegenspreek natuurlijk! Waarom heb ik ooit al die tijd verspild met naar hun argumenten te luisteren en mijn eigen overtuigingen te bestuderen? Het was al die tijd al zo simpel!

Toen ik vijftien à zestien was moest ik op school een presentatie geven over levensbeschouwing. Hoe kijk ik naar het leven op? De titel van mijn presentatie: misantropie.

“Ik haat mensen.” Legde ik uit tegen de klas. “Alle mensen. Jullie ook. Ook mezelf. Mensen doen zelden iets goeds en wanneer ze het wel doen komen er andere mensen langs om het te verpesten, als ze het niet al zelf verpesten. Mensen zijn egoïstisch en gek in hun hoofd, maar te arrogant om het van zichzelf toe te geven. Ze vinden het zelden nodig om voor hun eigen gebreken te compenseren.”

Ik motiveerde mijn standpunt vanuit een brede kijk: wat hebben de mensen met de wereld en met elkaar gedaan? Ik hield mezelf er buiten. Een beetje onoprecht natuurlijk want ik ben eigenlijk de misantroop. Ik ben de gekwetste. Deze mensenhaat zou nooit zo gegroeid zijn, als mijn eigen menszijn nooit in twijfel getrokken was geweest. Ik zou nooit het gedrag van mensen zo bekritiseren, als ze me niet gedwongen hadden om me zo menselijk mogelijk te gedragen. Als de normale mens me nooit werd voorgeschoteld als het grote voorbeeld waar ik naartoe moest groeien, dan was ik nooit normale mensen beginnen haten.

Er wordt mij vaak gezegd dat ik het goede in mensen maar eens moest leren inzien. Dat ik optimistischer moet zijn. Dat ik moet stoppen met iedereen dom te noemen. Dat ik eerlijkere relaties met mensen moet aangaan waarin ik de mensen beter vertrouw. Dat ik niet moet leven vanuit de assumptie dat alle vriendschappen die ik maak weer zullen vergaan. Ik zie wel in dat dit allemaal nobele doelen zijn, die heel goed voor me zouden kunnen zijn. Ik zie wel dat er iets goed in mensen zit.

Maar ik zie ook het goede in insecten. En in onkruid en ongemaaide grasvelden en bossen en gehandicapten en depressievelingen en mieren in het huis en de volkeren van vijandige landen en spinnen en thee die naar afval smaakt en gevangenen en daklozen en schimmel en vissen en homoseksuelen en ratten en zoveel meer.

Als ik van mensen leerde houden en als ik er eindelijk in zou slagen om zelf ook een volwaardige mens te worden, zou ik dan nog steeds het goede in al die andere dingen kunnen zien? Of zou ik ze ook beginnen haten? Het is voor me zo moeilijk om mensen anders te definiëren dan domme, verwarde of haatvolle wezens. Ik zie een keuze tussen mensen haten, of al de rest haten – of op zijn minst al de rest te vernietigen alsof je het haat, ook al denk je er werkelijk nooit over na.

Bot gezegd: Ik ben veel liever een insectenvriend dan een mensenvriend. En ik ben veel liever een koppige kluizenaar zonder toekomst, die liefde voelt voor dingen die weinig liefde krijgen, dan gewoon nog een mens met alle problemen van dien. Er zijn al genoeg mensen. Ik wil meer spinnen in de wereld zien.