#lijkt me leuk :)

[majestic-salad]

Stel je voor dat de afgevallen kandidaten in die gekleurde dozen zitten volgende week

[madeliefkrans]

omg.............. eerste baanaanbod gekregen

[polldermodel]

@apolladay heeft een poll gepost over wanneer je hebt leren fietsen. Lijkt me leuk om diezelfde poll hier te houden!

Tumblr eet wel eens asks als er een link in staat dus ik stuur voor de zekerheid de link naar die post in een aparte ask

Hier is de voorgenoemde poll van een andere poll blog.

[fagdyk]

lijkt me zo leuk om in een bondje te zitten met iemand die 100% niet de mol is

[fransopdefiets]

12-6 Dokkedal

Gisteren in Viborg bedacht ik me, terwijl ik loom in de zon lag, dat het wel weer een s tijd werd om goed te eten. Dus ik zocht een leuk restaurantje uit in het centrum en begon met een tonijntartaar met warme peperige mangosaus en daarna een stuk varkensnek met broccoli en verse krieltjes. Ik maak zelden doto’s van eten, maar dit hoofdgerecht verdient wel een plaatje in het blog. Min ervaring in Schleswig indachtig nam ik geen toetje, maar alleen een espresso toe.

Hoe noordelijker je komt, hoe vroeger de vogels beginnen, vanmorgen was dat om kwart voor vier. Uiteindelijk om zes uur maar opgestaan en mijn boeltje langzaam ingepakt. Er staat een enorme koude harde wind, gelukkig wel de goede richting op. Het is een verraderlijk landschap, het lijkt zacht glooiend maar je gaat voortdurend steil omhoog en steil omlaag. Gelukkig warmt het langzaam op en kunnen de jasjes uit.

Onderweg luister ik naar een aflevering van de Historische Boekencast, waarin nieuwe boeken besproken worden. Aan het eind van de ochtend ben ik in Mariager, de eerste gelegenheid voor een kop koffie bij de bakker. Er is niet veel te doen zo buiten het toeristenseizoen, de meeste restaurantjes zijn nog dicht. Ik bezoek de kerk, want die had ik vorige jeer overgeslagen en werd toch weer beloond met mooie muurschilderingen. Het was nog een hele klus die te fotograferen zonder dat de aanwezige handhavers dat merkten.

Na Mariager volgen nog wat klimmetjes, waarvan ik er een aantal afsnijd door de provinciale weg te nemen. Die Denen rijden je echt niet van de sokken en het spaart mijn scharnieren.

In Hadsund koop ik voor 5 euro een bus WD-40 look-a-like omdat mijn kettingslot opeens niet meer open wil. Gelukkig kwam ik daar achter toen ik de fiets op slot wilde zetten en niet andersom. Uiteindelijk lukt het om het slot weer gangbaar te krijgen, maar ik weet niet of ik het nog durf te gebruiken. Morgen maar eens kijken of ik een fietsenmaker zie. Ik kreeg de tip om een Oxlock te kopen, superlicht want van kevlar gemaakt.

Van Hadsund af rij je weer over een oude spoorlijn tot vlak aan Dokkedal. Dan nog een paar kilometer door een wildpark met (onzichtbare) elanden en dan is er een winderige camping. Ik weet dat iets verderop ook een mooie camping is aan de Lymfjord, maar daar waai je nu natuurlijk helemaal weg. Wat me op de gedachte brengt, vaart die pont wel met harde wind? Ik heb morgenavond wel de boot naar Oslo te halen. Vorig jaar had ik ook zo’n akkefietje in Felixstowe en moest ik 35 kilometer omrijden.

Afstand: 107 km

Gefietste tijd: 07:45

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 1. 743 km

[slingerapen]

ik wil best graag een (nederlandse) stemacteur worden maar dan moet ik waarschijnlijk bn'er worden en dat lijkt me minder leuk

[gingerbreadperson]

Rosario ‘lijkt me leuk als zij de mol is’ Mussendijk

[juststarsandthemoon]

lijkt me leuk als rian de mol is

[devosopmaandag]

'Het zwarte lichaam'

Het is 1951 als de zwarte Amerikaanse schrijver James Baldwin (1924-1987) naar het Zwitsers vakantiehuis van een vriend gaat. Zijn verschijning in het bergdorp Leukerbad wekt bij de bewoners openlijke verbazing en zelfs opwinding. “In dit alles, ook al moet ik toegeven dat er sprake was van de charme van echte verbazing en er zeker geen element van doelbewuste onvriendelijkheid in school, klonk op geen enkele wijze de suggestie door dat ik menselijk was: ik was eenvoudig een levend wonder.” schrijft Baldwin. Ik kwam het citaat tegen in het essay 'Het zwarte lichaam', waarin schrijver Teju Cole zestig jaar na Baldwin het dorp bezoekt. De titel lijkt me het prerogatief van een zwarte schrijver. Teju Cole is dan ook de schrijversnaam van de Nigeriaans-Amerikaanse Yemi Onafuwa.

In 1957 ga ik voor het eerst naar school. Daar word ik op mijn beurt een klein wonder. Het was natuurlijk de combinatie van mijn bruine huid, mijn zwarte haren en mijn perfecte Nederlands. Ik word de klassen rondgestuurd en mag verhaaltjes vertellen. Ik vind het leuk. Was ik zwart geweest en had ik krom Nederlands gesproken was ik een sprekend aapje.

In 'Stranger in the Village' dat Baldwin schreef over zijn verblijf in Leukerbad liggen onder die wat eerste onderkoelde uitspraak van hem veel schrijnender ervaringen. “De kinderen die 'Neger!' roepen, hebben geen idee wat dat bij me oproept.” En over de dorpsbewoners schrijft hij: “Vanuit het gezichtspunt van de macht kunnen deze mensen nergens ter wereld vreemdelingen zijn; feitelijk hebben zij de moderne wereld gemaakt, ook al weten ze dat niet. De meest ongeletterde onder hen is op een manier waarop ik dat niet ben verbonden met Dante, Shakespeare, Michelangelo, Aeschylus, Da Vinci, Rembrandt en Racine [–]. Uit hun hymnen en dansen komen Beethoven en Bach tevoorschijn. Als je een paar eeuwen teruggaat, zijn ze in volle glorie, terwijl ik in Afrika ben en de veroveraars zie aankomen.”

Zestig jaar later heeft zo'n uitspraak ook iets pijnlijks, of wanneer Baldwin beweert dat hij ondanks zijn liefde voor Shakespeare, Bach en Rembrandt, vergeefs op zoek zou kunnen gaan naar enige weerspiegeling van hemzelf. “Ik was een indringer: dit was niet mijn erfenis.” Die woorden, zegt Teju Cole, druipen van de droefheid. “Waar hij van houdt retourneert die liefde niet.” Als zwarte auteur van nu beweegt Cole zich vanzelfsprekend, elegant en zelfverzekerd door elke cultuur. Dertig jaar geleden werd Anil Ramdas er wel erg nadrukkelijk om geprezen. Iets is toch gewonnen.

Gisteravond zaten G en ik in de trein op weg naar een uitvoering van de Petite Messe Solenelle van Rossini. Tegenover ons zat een oude, Afrikaanse vrouw die met gedempte stem in haar telefoon sprak. Daarna sloot ze lang haar ogen. Ik liet mijn blik over haar scherp gesneden gezicht gaan, en dacht aan James Baldwin en aan Teju Cole.

'Vertrouwde en vreemde dingen' | Teju Cole | meerdere vertalers | uitgeverij De Bezige Bij | 2016

video link 'Un etranger dans le village'(Engelstalig): https://www.rts.ch/play/tv/documentaires/video/un-etranger-dans-le-village?urn=urn:rts:video:13529049

[ynseincanada]

donderdag 21/09/2023

Ik ben bijna een maand in Canada! Hoe ongelooflijk is dat? De grootste verandering tot nu is de kostprijs van bepaalde dingen . Een broodje van normale grootte van Subway kost gemiddeld 15 CAD (= 10.46 euro). Mijn schoolboeken - in totaal 10 boeken - waren origineel 400 CAD (=278.94 euro). Ik heb gelukkig veel tweedehands kunnen kopen.

Al mijn vakken (Human Rights in International Perspective, Canadian Texts: Literary Ecologies & Social Inclusion and Digital Technologies) zijn super interessant. Er hangt een hele toffe leersfeer, iedereen is oprecht geïnteresseerd in de lessen.

Voor mijn vak Canadian Texts zijn we de laatste twee lessen naar buiten gegaan om te praten over de teksten die we moesten lezen. Hoe leuk is het om te praten over Canada's natuur in de Canadese natuur?!

Vandaag ben ik naar de Rutherfold bibliotheek gegaan om een boek uit te lenen. Rondlopen op campus is kalmerend en leuk, want je komt overal dieren tegen (spot de eekhoorn).

Ik heb ook geweldige leuke kamergenoten. Anna en ik zijn vorig vorig weekend naar een boekenmarkt geweest, waar een bibliotheek oude gebruikte boeken verkocht. Ik heb vijf boeken gekocht voor zeven dollar (= 4,88 euro). Anna en ik zijn onze volgende boekentrip al aan het plannen.

Mijn andere kamergenoot Jin is ook geweldig. Ze heeft schattige stickers op mijn deur geplakt (ze vindt dat de meeste linkse lijkt op Beau). Een avond kwam ik terug naar mijn kamer en was een super lieve post-it (en snoepje) op mijn deur geplakt. <3

Ook nog een leuk feitje: al mijn professoren kunnen mijn naam niet goed uitspreken. In plaats van 'Ynse' noemen ze me 'Ynsie'. Een bijnaam dat mijn papa altijd gebruikt. Zo voel ik me toch een beetje thuis.

tot de volgende keer

x ynse

thursday 21/09/2023

I've been in Canada for almost a month! How incredible is that? The biggest change so far is the cost of certain things . A normal-sized sandwich from Subway costs an average of 15 CAD (=11.14 USD). My textbooks - a total of 10 books - were originally 400 CAD (=297.11 USD). I was fortunately able to buy a lot second-hand.

All my courses (Human Rights in International Perspective, Canadian Texts: Literary Ecologies & Social Inclusion and Digital Technologies) are super interesting. There is a very cool learning atmosphere, everyone is genuinely interested in the classes.

For my course Canadian Texts, we went outside to talk about the texts we had to read. How fun is it to talk about Canada's nature in Canadian nature?!

Today I went to the Rutherfold library. Walking around campus is so calming and fun because you run into animals everywhere (spot the squirrel).

I also have great fun roommates. Anna and I went to a book fair last weekend, when a library was selling old used books. I bought five books for seven dollars (= 5.20 USD). Anna and I are already planning our next book trip.

My other roommate Jin is also great. She put cute stickers on my door (she thinks the most left one looks like my cat Beau - who I miss terribly). One night I came back to my room and there was a super sweet post-it (and candy) stuck on my door. <3

Another fun fact: all my professors can't pronounce my name correctly. Instead of "Ynse," they call me "Ynsie" (which is a nickname my dad always calls me). That way I feel a little bit at home after all.

see you next time

x ynse

PS: I would LOVE to receive some postcards. Let me know if you want my address!!!

[majestic-salad]

Doorzichtige kano lijkt me ZO leuk wauw ik wil vissen zien!

[sugdenlovesdingle]

ik ga mee met snollebollekes maar ook met lisa lois. caro emerald lijkt me ook wel gaaf. ik vind alles eigenlijk wel oke, zo lang we maar geen ballads meer sturen. sorry maar nee bedankt.

oooh ja Caro Emerald zou leuk zijn! Alleen speelt ze nu als the Jordan - dat is ook leuk.

Met snollebollekes komen we in ieder geval door de voorronde als het weer alleen televoting is volgend jaar.

Lisa Lois zou ook goed zijn - ze kan tenminste zingen! Maar ik zou het liefste weer een nationaal songfestival willen waar het publiek ook kan stemmen. De "experts" kiezen steeds ballads omdat Duncan daar in 2019 mee gewonnen heeft en dat schiet niet op. Dan krijg je wat we nu hebben gestuurd...

of misschien iets heavier? Within Temptation? Die zijn ook internationaal bekend.

Maar hopelijk proberen ze volgend jaar niet weer twee random mensen bij elkaar te zetten met een liedje van Duncan.

Ik vind het wel grappig dat zelfs Cornald Maas zoiets had van "ja het is gewoon kut, daarom liggen we eruit." (hij zei het niet in die bewoording maar daar kwam het wel op neer)

[polldermodel]

Ben je wel een in Polen geweest

Ja!

Nee, maar lijkt me wel leuk

Nee!

[reynboowbabie]

kunstautobiografie 3

conclusie

Over muziek zou ik nog wel meer willen weten en gewoon leren. Lijkt me namelijk wel heel leuk om het een beetje te kunnen maken. In fotografie zou ik ook wel nog meer over leren. Tis gewoon leuk namelijk om af en toe te doen, maar niet heel boeiend. Ik weet niet echt buitenlandse culturen, maar wil der wel heel graag nog van allemaal "proeven”. Kunst is voor mij iets waar iemand iets maakt om zijn talenten te laten zien. Cultuur is voor mij de manier waarop iemand leeft op zijn eigen manier, maar toch wel veranderd wordt door de mensen waar zij mee opgroeit. Hoe iemand zijn gewoonten zijn door de dingen die "normaal” zijn in z'n omgeving/land. 

[feliksvg]

Guys ga ik een britse tv ooc account maken? dat lijkt me wel leuk ergens

[overwijs]

𝕎𝕖𝕖𝕤 (𝕠𝕡𝕣)𝕖𝕔𝕙𝕥, 𝔹𝕖ℝ𝕖𝕒𝕝

Als docent vind ik het belangrijk om met mijn tijd mee te gaan, naast mijn persoonlijke aangeboren en aangeleerde interesse in tech, innovatie, gadgets en social media. Zo ben ik op Snapchat, Instagram, TikTok, YouTube en nu ook BeReal gekomen. Het meeste hiervan hou ik ook echt vol, omdat de interesse gemeend en oprecht is.

Door deze echte interesse in iets wat ook speelt in het leven van de pubers in mijn lokaal, heb je nog iets extra’s wat je bindt. Leerlingen vinden het cool als je mee kan praten en je soms zelfs kan helpen. Daarnaast is het voor mezelf ook prettig om het een en ander te begrijpen, ken ik gevaren en kansen die social media soms brengen en is het vaak ook nog leuk voor mezelf buiten mijn bestaan als docent om (ja, echt, naast docent ben ik ook soms mens).

De laatste ontwikkeling op dit gebied is BeReal, misschien heb je er wel van gehoord. Een aantal jaar geleden was ik zelf een ‘project’ aangegaan, op Facebook, waar ik elke dag een foto plaatste waarbij een shot van beide camera’s was. Je zag dus mij, maar ook het gene wat ik zag. Dat leek mij toen al heel interessant, een soort fotodagboek. En nu is daar BeReal gekomen, bijna alsof ik het zelf bedacht had. Gemiste kans ;-).

BeReal is de tegenbeweging van de fake foto’s op Instagram. Mensen die hun leven opfluffen, een foto maken en dan vervolgens ook nog diverse filter overheen gooien. Niets is echt op Instagram (behalve natuurlijk mijn profiel, Haha), zo lijkt het. Bij BeReal dus wel. Alle leden in Nederland krijgen op hetzelfde moment een melding en het is de bedoeling dat je binnen twee minuten een foto maakt, van jezelf en van wat je ziet. Hij maakt automatisch een foto met beide camera’s op je telefoon. Niet de tijd maken om dingen mooier te maken, ook de foto maken als je saai op de bank zit met je “bankhoodie” en alleen foto’s van vrienden kunnen bekijken als je er zelf ook eentje plaatst.

Toen ik hoorde van het bestaan was ik meteen enthousiast, dat zal je niet verrassen, en een paar weken later begon ik er ook daadwerkelijk mee. Het hield me nog een tijdje tegen dat ik daar niemand kende, want “zonder” vrienden is social media opeens helemaal niet zo sociaal. Toen ik over die drempel was kon het ontdekken beginnen. Elke dag een nieuwe foto en elke keer wat verder kijken naar de mogelijkheden, wat kan er allemaal, hoe kan je er creatief mee aan de slag gaan en hoe zorg je dat je onderkin zo min mogelijk op de foto staat. Want tja… real hoeft niet meteen lelijk te betekenen toch? Dat mag overigens ook, en ook daar probeer ik aan te wennen.

Het moment waar je op kon wachten was daar. Er kwam een melding tijdens schooltijd. “Time to BeReal”. Ik wist op dat moment dat er meerdere telefoons in mijn lokaal de melding kregen en zonder er al te lang over na te denken zei ik: “Als je BeReal hebt, kan je nu even een foto maken. Maar alleen met mensen er op die dat oké vinden”. Zelf maakte ik ook een foto, zonder leerlingen in beeld. Een minuut later was het klaar en konden we door met de les.

Na afloop twijfelde ik even, heb ik hier nou goed aan gedaan, werd de vraag van de zelfreflectie van die les. Sommigen zullen misschien vinden van wel, en dat snap ik. Toch heb ik in de weken daarna exact hetzelfde gehandeld. Leerlingen krijgen de melding en weten dat vast wel, door er even aandacht aan te geven, is het daarna ook uit de lucht en biedt dat geen extra afleiding meer. Ook krijgen we er leuke gesprekken door, heb je even anders contact en is het goed voor het gevoel in de groep. Zo zijn er vast nog meer voordelen en vast ook wat nadelen.

Mijn besluit was in dit geval om mee te bewegen, want dat is als ik real ben, ook wat bij mij past. Ik zeg ook zeker niet dat ik vind dat alle docenten dit moeten doen. Doe wat bij jou past, zorg alleen wel dat het binnen de regels van fatsoen en bekende normen en waarden valt.

Doordat we wisten wat BeReal was schrokken we ook niet toen de tassen op de gang tijdens een schoolexamen allemaal tegelijkertijd piepte. We wisten wat het was en dat het niet af zou blijven gaan. En kon ik dankzij BeReal bijna een leerling in de maling nemen. Hij legde zijn telefoon op mijn bureau zodat hij ongestoord door dat schermpje even naar het toilet kon. Ik zag de melding van BeReal staan en wilde zelf een foto maken voor zijn BeReal als hij weg was. Helaas zat er een pincode op zijn telefoon. Maar het leverde wel veel leuke BeReals van zijn klasgenoten op want zij wilden allemaal dat ik hun BeReal zou nemen.

Een leerling zei: “deze BeReal gaat echt heet worden”, wat er op neer kwam dat er veel mensen op zouden reageren. Een ander noemde zijn BeReal “echt dik”, waarop ik het niet kon laten om te vragen wie hij hier nou dik noemde, aangezien ik op die foto stond. Ja, het koste even twee minuten van de les om met zeven telefoons steeds een foto te maken. Maar ook ja: het was even een echt moment. En daar gaat het voor mij om, durf ook real te zijn als docent. Wees de docent die past bij wie jij bent, met nog steeds als disclaimer: binnen de fatsoensregels, dan ben je de beste docent die je kan zijn voor leerlingen, daar ben ik van overtuigd. Be Real!