#maar ik verwacht dat andere mensen ook dan gewoon direct tegen mij zijn | Explore Tumblr Posts and Blogs

stichtingspots · 6 years

Text

Hulle het my geroep Jabula (ze noemden me Jabula)

LET OP: deze blog omvat schokkende foto's

Als ik in zijn ogen kijk, zie ik onbegrip.

Er zijn veel misselijkmakende dingen die ik dagelijks voorbij zie komen. En sommige verhalen hebben een impact die nooit meer los laat. Die impact heeft het verhaal van Jabula op mij. Dat is de naam die aan deze leeuw is gegeven door zijn ‘eigenaren’. Dezelfde mensen die hem vervolgens met droge ogen naar de slachtbank hebben geleid.

Jabula was een gefokte leeuw uit Zuid-Afrika. Hij werd geboren bij Predators Pride (nabij Hartbeespoort), officieel een bar en grill restaurant. Leeuwen zijn hier een extra attractie en dus kun je tours boeken waarbij interactie met dieren mogelijk is zoals met leeuwen en tijgers. Deze laatste is een diersoort die van nature niet voorkomt in Afrika maar dat terzijde.

Jabula werd samen met zijn twee zusjes al vroeg verwijderd van zijn moeder om hem zo aan mensen te laten wennen. Dat was het eerste onrecht in zijn leven. Normaliter blijven welp en moeder 1 ½ jaar bij elkaar. Maar zo’n vroege scheiding is nodig om de welp zo te laten wennen aan mensen. Om hem afhankelijk van mensen te laten worden. Jabula en zijn zusjes kwamen terecht bij Chameleon village lion park. Hier konden toeristen met de schattige Jabula en zusjes op de foto.

Na ongeveer 7 maanden kwam Jabula samen met zijn zusjes terug naar Predator’s Pride. Op deze leeftijd worden jonge welpjes wat minder aaibaar en wat bijteriger. Er valt dan geen geld meer te verdienen aan toeristen die directe interactie willen met schattige welpjes. In veel gevallen is dit het moment waarop de leeuwen worden ingezet voor wandel excursies. Toeristen kunnen dan wandelen met deze voormalige knuffelleeuwen. Er is dan geen sprake meer van directe, nabije, interactie dus een iets veiligere manier om toch nog geld aan toeristen (en leeuwen) te verdienen. Jabula en zijn zussen gingen niet wandelen met toeristen maar keerden terug naar de fokker.

Afbeelding: Jabula's zusjes

Twee maanden na terugkomst, werden de zusjes van Jabula en enkele andere leeuwen bij Predators Pride weggehaald. Jabula bleef achter. En zo was hij opeens alleen. Tot eind 2017 werd hij nog ingezet voor toerisme bij Predators Pride. Mensen konden hem bewonderen vanachter een hek of toch nog directe interactie hebben. Er zijn diverse filmpjes van hem te vinden op YouTube.

Jabula was eind 2017 meer dan een jaar oud. Hij was al groter (sterker) en dus werden interacties met hem lastiger. Gevaarlijker. Het was niet meer verantwoord omdat er grote kans was dat het mis ging. Jabula kostte op dat moment alleen maar geld maar leverde niets op. Wat doe je dan als fokker? Juist, je zorgt dat je op een andere manier geld aan het dier verdiend.

En dus verschenen op 22 april 2018 mensen van de farm Wag ’n Bietjie aan de poorten van Predators Pride, de verblijfplaats van Jabula. Wag ’n Bietjie staat bekend om zijn vele gefokte leeuwen; ze schijnen er meer dan 200 te hebben. Ze blijken de verzamelplaats van diverse fokkers door heel Zuid-Afrika die van hun leeuwen ‘af’ willen. Wag ’n Bietjie is dus het eindstation van vele gefokte, voormalige knuffelleeuwen. Paradoxaal noemen ze zichzelf ‘Privaat natuur reservaat’. Een naam die beter doet vermoeden.

Zijn verzorger, Armand, bood aan dat hij Jabula wilde kopen van Predators Pride. Dat voorkwam echter niet dat Jabula met broer Star werd verdoofd en in een wagen werd afgevoerd. Aldus Armand was er geen dierenarts aanwezig en werden de leeuwen verdoofd door mensen van Wag ’n Bietjie zelf (dat is verboden aldus de wet). Ook zouden de juiste permits voor vervoer niet aanwezig zijn.

Jabula zelf zag het gevaar niet van die vreemde mensen. Hoe kan het ook anders? Hij was gewend geraakt aan mensen en vermoedde dus geen enkel kwaad. Hij was dus gemakkelijk te lokken, te verdoven en vervolgens af te voeren. Als een mak lam naar de slachtbank.

Op 24 april hoorde Armand via via dat Jabula en Star waren opgesloten in kleine hokken bij Wag ’n Bietjie. Hij nam contact op met het SPCA Bloemfontein (Society for the Prevention of Cruelty to Animals) die direct naar Wag ’n Bietjie vertrokken. Daar troffen ze inderdaad Jabula en Star aan, zonder eten en drinken, in een veel te klein hok. Hok is eigenlijk een te groot woord voor waar ze in zaten.

SPCA kon niets doen. Tijdens de CITES top in 2016 is besloten dat Zuid-Afrika officieel 800 skeletten van gefokte leeuwen mag exporteren naar Azië. Waar de botten worden verwerkt tot o.a. wijn. Dit is volgens sommige mensen heilzaam tegen allerlei ziektes en kwalen. Van een kater tot aan kanker: dierenonderdelen verhelpen het allemaal aldus een hardnekkig bijgeloof. Bijgeloof want het is al lang vastgesteld dat deze middelen helemaal niets doen….. Voor andere mensen is het prestige dat je wijn, gemaakt van tijger- of leeuwenbotten, kunt drinken aangezien het prijzig is. Dat doet het dus goed op feestjes voor zakenrelaties.

Het enige wat SPCA nog voor Jabula en Star kon doen, was eisen dat ze naar een groter verblijf werden geplaatst. Daar werden ze uiteindelijk verdoofd en vervolgens afgeschoten. Beide dieren werden direct gevild. De botten van tientallen leeuwen, waaronder die van Jabula en Star, werden naar een verzamelplaats gebracht en verscheept naar Azië waar ze nu zeer waarschijnlijk zijn aangekomen en worden ‘verwerkt’.

Je mag dieren niet vermenselijken, I know. Maar ik ben ervan overtuigd dat Jabula door al het menselijk contact in zijn leven, aan mensen is gaan wennen. Hen niet als vijand zag. De instinctieve angst die leeuwen normaliter hebben voor mensen, verloren had. Hij had in ieder geval zeker niet verwacht dat mensen hem slecht gezind zouden zijn. Het moet dan ook raar voor hem zijn geweest om opeens uit zijn vertrouwde omgeving weggerukt te worden. Om terecht te komen in een totaal nieuwe omgeving. Waar Jabula eerst nog een redelijk verblijf tot zijn beschikking had, zat hij nu opeens in een klein hok. Zonder eten en drinken. Om hem heen veel beweging, veel andere leeuwen en veel commotie. En dat gedurende twee dagen. Dat moet wat met hem gedaan hebben.

Onderstaande foto vind ik hartverscheurend. Plaatjes zeggen soms meer dan woorden….

Ben geen onderdeel van deze zieke industrie

Ik ben ervan overtuigd dat Jabula's verhaal tot veel verontwaardiging gaat leiden. En dat juich ik alleen maar toe. Maar….. voor iedereen die hier een mening over heeft. Laat dit heel goed tot je doordringen. Jabula werd in eerste instantie gefokt voor de toerist. Voor de toerist werd hij op jonge leeftijd van zijn moeder weggerukt. Zodat hij handtam werd want dat hebben we nodig voor onze selfies die het zo goed doen op social media. Door de vele interacties die hij had met toeristen, zag hij geen gevaar in mensen. Hij heeft in zijn hok bij Wag ’n Bietjie gewoon zijn lot afgewacht. Niet gegromd, geen schijnaanvallen gedaan; helemaal niets. Hij vermoedde, tot aan het einde, geen enkel kwaad van mensen. Als een mak lam is hij naar de slachtbank gegaan. En dat komt slechts door 1 ding. Door de continue interactie met ons mensen.

Jabula’s persoonlijke verhaal is nu bekend. Maar Jabula is slechts 1 van de vele honderden leeuwen die precies hetzelfde levenspad bewandelen. Al de leeuwen die op eenzelfde wijze eindigen als Jabula, hebben eerst gefungeerd als knuffelwelp. Zodat het maximale geld verdiend kan worden aan de gefokte leeuw. Het afschieten door een jager of gedood worden voor de botten zoals in Jabula’s geval; het is slechts het sluitstuk in een leven vol misère. Mocht je een mening hebben over wat er met Jabula gebeurt is, doe dan 1 ding. Ben er geen onderdeel van. Zolang jij een selfie neemt met een leeuw uit Zuid-Afrika, ben je onderdeel van de hele zieke industrie. Zorg je ervoor dat deze industrie op volle toeren blijft doordraaien. De teller van gefokte leeuwen in Zuid-Afrika staat nu op 8000+. En de verwachting is dat dit er in 2020 meer dan 20.000 zijn. Het meeste geld wordt verdiend gedurende de eerste levensjaren van het dier. Wanneer het wordt ingezet als foto object voor toeristen die allemaal smelten bij de aanblik van die vertederende welp. En tijdens de wandelsafari’s waar je al snel meer dan EUR 100 pp voor betaald.

Afbeelding: als de jonge leeuwen te oud (gevaarlijk) zijn voor knuffelen, worden ze vaak ingezet voor wandelsafari's

Het is goed te beseffen dat jouw geknuffelde welp een hele gerede kans heeft te eindigen zoals Jabula. Wil jij daar onderdeel van zijn? Een collega van mij verwoordde het mooi: do the right thing. Please don’t support lion parks and unethical sanctuaries .... your hour of fun is a lifetime of misery for these cats.

Mocht je ooit wel aan zo’n interactie hebben deelgenomen, neem het jezelf niet al te kwalijk. Ikzelf heb alle excursies gedaan waarvan ik nu weet ‘niet goed’. Ik ben er heilig van overtuigd dat je iets niet kunt veranderen als je het niet weet. Maar nu weet je het wel. Het gaat er niet zozeer om wat je in het verleden hebt gedaan. Het gaat erom wat je nu doet. En ik hoop vurig dat iedereen die dit leest, nooit (meer) zal deelnemen aan dit soort excursies. En zijn of haar steentje bijdraagt om kennis over dit onderwerp te verspreiden. Voor het door hun geknuffelde welpje. Voor Jabula. Voor die duizenden andere leeuwen die op dit moment gefokt worden. Voor die honderden leeuwen die op dit moment wachten op hun laatste uren op de farm waar ook Jabula zijn einde vond.

Diepe impact

Persoonlijk ben ik flink van slag door het verhaal van Jabula. Het maakt me razend, verdrietig en sprakeloos. Verdrietig omdat ik weet dat heel veel andere leeuwen zijn voetsporen zijn voorgegaan. Alsook dat ik weet dat nog heel veel andere leeuwen zijn voetsporen zullen volgen. Verdrietig omdat ik weet dat er nog heel veel mensen zijn die toch met gefokte leeuwen op de foto zullen gaan. Die weigeren te geloven dat hun geknuffelde welp ook eindigt in een medicijnpotje, als wijn of tonic of als jachttrofee in canned hunting.

Sprakeloos ben ik over de mensheid. Natuurlijk vind ik van alles van de afnemers in Azië. Die vanwege een onzinnig bijgeloof, of vanwege prestige redenen, dieren naar uitsterving brengen. De leeuw is slechts 1 van de vele dieren die door de vraag vanuit Azië, dreigt uit te sterven. Pangolins, neushoorns, tijgers: allemaal zijn het dieren die naar de afgrond worden gebracht door een onzinnig bijgeloof of een decadente behoefte. Jabula was geen wilde leeuw. Hij was ‘slechts’ gefokt. En daarmee was hij vogelvrij.

En ik geloof dat ik hier nog het meest sprakeloze van ben. Hoe kun je een dier fokken, aan mensen gewend laten raken en mede daardoor, zo van zijn instincten vervreemden dat het slechts nog een schim is van de krachtige leeuw die het zou moeten zijn. Hoe kun je zo’n dier dan met droge ogen afvoeren naar de slachtbank. Om hem daar nog niet eens direct het genadeschot te geven maar het dier daar nog dagen laat zitten. Zonder eten. Zonder drinken. In een klein hok. Twee dagen lang. Mijn God, waar is je geweten. Waar is je hart.

Jabula’s verhaal geeft mij echter ook kracht. Uiteraard wist ik hoe het leven van een gefokte leeuw eruit zag. In theorie. Want een en ander was toch nog redelijk abstract. Het ging over duizenden leeuwen zonder gezicht. En dus kwam het niet echt bij me binnen. Wel in mijn hoofd maar niet in mijn hart. En dat is nu wel veranderd. Het hele zieke verhaal van de gefokte leeuw van Afrika, heeft nu een gezicht gekregen. Door Jabula. Zijn verhaal heeft naast mijn hoofd nu ook mijn hart geraakt. En elke keer als ik wil opgeven omdat het niemand lijkt te interesseren, beloof ik Jabula bij deze het volgende.

Ik zal jouw foto’s boven mijn bureau hangen. Ik zal in jouw ogen kijken als ik het bijltje er bij neer wil gooien omdat het lijkt alsof het niemand interesseert. En jouw verhaal zal mij de kracht geven om door te gaan mij te verzetten tegen deze zieke, verrotte industrie. En ik hoop dat naast mij, nog heel veel andere mensen staan. Want 1 ding weet ik zeker: samen kunnen en zullen wij het verschil gaan maken.

Jabula is ongeveer 2 jaar oud geworden. Hij is afgeschoten op 24 april 2018.

RIP Jabula

Simone Eckhardt, SPOTS

Voetnoot:

1. Aldus de berichten werden, samen met Jabula en Star, zo’n 73 andere gefokte leeuwen afgeschoten bij Wag ’n Bietjie op 24 april 2018. Vele stonden (staan) nog op de ‘wachtlijst’ maar door o.a. het toedoen van SPCA, is een en ander on hold gezet. Er bleek gerommeld te zijn met permits. Daarnaast is het duidelijk geworden dat het volstrekt onduidelijk is hoeveel gefokte leeuwen nu worden afgeschoten EN worden geëxporteerd. Zuid-Afrika heeft toestemming gekregen voor de export van 800 skeletten. Maar iedere provincie reguleert aantallen op zichzelf waardoor het overzicht van de totale aantallen geschoten leeuwen onduidelijk is. Dit alles is duidelijk geworden door dit ‘incident’. Er lopen nu diverse onderzoeken naar dit alles o.a. uitgevoerd door de ngo Captured in Africa die zich vanuit Zuid-Afrika inzet voor het lot van de gefokte leeuwen.

2. SPCA Bloemfontein heeft een officiële klacht ingediend tegen Wag ’n Bietjie. Het gaat dan om een aanklacht tegen dierenmishandeling, om Jabula en Star die twee dagen zonder eten en drinken in een veel te klein hok hebben moeten zitten.

3. Door de commotie die ontstaan is, zit Zuid-Afrika met een ‘probleem’. Het Ministerie dat permissie gaf voor de export van de 800 skeletten (Ministry of Environment and Tourism, DEA) wil geen verklaring afgeven voor de misstanden bij Wag ’n Bietjie. Zij stelt dat de gefokte leeuw geen ‘wild’ dier is maar een ‘gefarmd’ dier. En dus verwijst het DEA de verantwoordelijkheid hiervoor naar het Ministerie van Landbouw. Die op haar buurt verwijst weer naar het feit dat zij niet gaan over ‘dierenwelzijn’. Dat is, aldus hen, de verantwoordelijkheid van de Provincie, in dit geval Free State. En die verwijst op haar beurt weer naar dierenorganisaties zoals SPCA die verantwoordelijk zouden zijn voor controle op dierenwelzijn. En zo valt de gefokte leeuw tussen het wal en schip en wachten op dit moment tientallen leeuwen op de farm Wag ’n Bietjie op hun dag des oordeels.

Uiteraard willen wij als SPOTS meer doen voor Jabula (en die vele andere leeuwen) dan dit alleen op social media te plaatsen. Omdat wij geloven dat je samen meer bereikt dan alleen, hebben wij contact gezocht met alle (internationale) organisaties die ook op dit onderwerp actief zijn. Als SPOTS hebben wij voorgesteld:

- Allen gezamenlijk dit verhaal in de openbaarheid brengen om zo aan Jabula, alsook aan al die andere honderden leeuwen, een gezicht te geven

- Gezamenlijk Trip Advisor aan te schrijven. Ondanks de belofte van Tripadvisor dat zij dit soort activiteiten niet meer zullen melden/aanbieden op hun website, bieden ze zowel Predators Pride aan als ook Chameleon Village Lion Park. Het is onverteerbaar dat Trip Advisor over de rug van deze weerloze dieren, geld verdiend en/of dit soort organisaties een platform biedt promotie te maken.

- Zuid-Afrika mag aldus de laatste CITES conventie, legaal 800 skeletten van gefokte leeuwen exporteren naar Azië. Naast dat dit enorm veel dierenleed geeft voor de dieren in kwestie, is dit besluit ook een gevaar voor de wilde leeuw die meer en meer gestroopt wordt voor zijn botten. Eerder al, tezamen met vele andere dierenorganisaties, stelden wij hier een petitie voor op. Die wij op World Lion Day 2017 hebben overhandigd aan de Ambassade van Zuid-Afrika. Wij willen deze petitie verder oppakken en tijdens de komende CITES top hiervoor aandacht vragen. Ook hierin willen we gezamenlijk optreden.

Als SPOTS zelf, zullen we het verhaal van Jabula delen. Middels presentaties, persberichten naar de pers, naar de politiek (o.a. Partij voor de Dieren), naar reisorganisaties, naar scholen toerisme. Om er maar een paar te noemen. Voor Jabula is het te laat maar we hopen dat zijn verhaal mensen zal wakker schudden.

Jij kunt helpen. Het is niet voldoende om hier alleen schande van te spreken. Kom in actie! Dat is heel simpel door het verhaal van Jabula te delen. Dat kan door onze posts op Facebook, Instagram en Twitter te delen. Mooist om daar #Jabula bij te vermelden.

Je kunt ook onze petitie tekenen als je dat nog niet gedaan hebt, https://www.change.org/p/south-african-government-stop-the-exploitation-of-captive-bred-lions

Geef deze leeuw een gezicht en een stem………En steun daarmee de vele andere honderden leeuwen die op dit moment wachten op eenzelfde lot.

#Jabula #canned hunting #cub petting

25 notes · View notes

tramgedachten · 6 years

Text

..REAL TALK..

Oh shit. Oh shit. Lichtjes gestrest omdat ik besef dat dit een ding is dat ik moet schrijven, ook al vermijd ik al maanden mijn blog omdat ik hier niet over wil schrijven. Fuck.

.MENTAL HEALTH.

Het ding is, ik ben niet ok.

Niemand die ik ken is helemaal ok.

In mijn directe omgeving is er geen enkel individu die volledig stabiel is, die zijn leven samen heeft of gewoon in het algemeen WEET WAAR DE FUCK ZE MEE BEZIG ZIJN (ook al kunnen sommigen heel goed doen alsof).

Ik ben bang om erover te schrijven omdat ik niet echt weet waar te beginnen, omdat ik bang ben om triggerende dingen op te brengen (voor mij of voor jou) en omdat ik geen expert ben.

Dus… Mental Health.

Sinds ik me kan herinneren -- ik denk mijn 13e -- heb ik last van hormonale depressies. Erik, mijn ex-therapeut noemde het bipolaire depressies, al werd ik daarvoor nooit officieel gediagnosticeerd. Een handvol mensen zijn hiervan op de hoogte. Mijn ouders wisten tot voor kort niet eens dat ik ooit een therapeut had.

Want voor een tijdje ging het goed -- afgezien van die 2 maand waarin ik VERPLICHT de pil moest nemen van mijn EX-gynaecoloog (die trouwens op de hoogte was van mijn geschiedenis met depressies) en bijna op het punt stond ‘domme dingen te doen’.

Voor een tijdje ging het goed, en toen gebeurde er iets. Iets waar ik nog steeds niet wil/kan over schrijven op mijn blog. Iets waardoor mijn lichaam, letterlijk, getekend werd en ik dagenlang niet kon eten. Slapen. Leven. Een week later werd ik gevraagd om uit mijn huis te vertrekken. Ik verdronk mezelf. In alcohol. Substantie. Seks. En kreeg een slag in mijn gezicht toen ik ondervond dat liefde niet zomaar aan iedereen te geven valt. Zeker niet als je die geeft in een moment van zwakte.

Ik zat diep. Maar het was ok. Want ik werd omringt door prachtige mensen. Mensen die mijn hand vasthielden toen mijn hart stilstond en ik alles eruit moest laten vloeien. Mensen die bij me stonden toen ik koos om te stoppen met drinken. Mensen die met mij een uitlaat werden voor al mijn frustratie door muziek, door acties, door samen kwaad te zijn.

Ik vond liefde. En voor een tijdje ging het goed.

Maar liefde is geen pleister voor de wonden van mijn lichaam en mijn hoofd. Een knuffel kan dan misschien een emotionele heimlich zijn, ik had echte hulp nodig. Maar ik kon het niet aan mezelf toegeven. Dus kroop ik dieper. Dieper in mijn holletje. Dieper. Verder weg van alle mensen rondom mij.

Ik zag enkel nog hoe ze WEL NOG STEEDS vrienden bleven met de personen die mij zo diep geduwd hadden. Hoe ik, alcoholvrij, niet meer werd uitgenodigd om te gaan feesten. Hoe ik door steeds meer mensen verwacht werd een bal te geven, therapeut te spelen, terwijl mijn eigen emmer al zo fucking vol zat, dat jou problemen -- SORRY JA JOUW PROBLEMEN -- helemaal er niets meer toe deden. En ik vluchtte in mijn werk. In techniek. En evenementen organiseren.

En achter het excuus van te druk, kon ik me -- zoals altijd al -- het gemakkelijkst verschuilen. Met een betraand gezicht en nog steeds die handen rond mijn nek, die handen die blauwe plekken achterlieten. Die me in gedachten nog steeds doen verkrampen. Terwijl ik naar adem snak. Waardoor ik niet eens meer tegen mijn beste vriendin kan roepen: ‘HELP ME. Want ik kan dit niet alleen.’

Ik heb geluk. Want mensen zijn kwaad en gekwetst omdat ik ze negeer(de). Wat in één of ander vreemd universum wil dat zeggen dat ze om me geven. En tegen die mensen zeg ik: ik werk eraan. Geef me tijd. Ik kom terug. Ik zie je graag.

Ik heb geluk. Want ik heb een boei gevonden. Die me steeds verteld hoe geweldig ik ben. Hoeveel ik waard ben. En vooral, die mijn liefde toelaat in hun leven.

Ik heb geluk. Want hoewel ik heel hard duwde, heb ik nog steeds mijn dichtste cirkel mensen niet weggeduwd. (ook al was dit bijna wel het geval)

Maar voor degenen die niet zoveel geluk hebben, wou ik dit schrijven. Want je bent niet alleen. Ik hou van je. Wie je ook bent. Hoe diep je ook zit. Dit molletje zend je een zaklamp om het licht mee aan te doen. Om je weg terug te vinden.

Shit. Mental Health is moeilijk.

Maar ik werk eraan.

#mental health #depression #real talk #i care about you #tramgedachten

1 note · View note

overwijs · 4 years

Text

Dag 78 – “Memories”

Docenten praten graag. Dus na een zware werkdag, na een leuke werkdag, na een lange werkdag, zijn er altijd wel docenten nog in voor het ‘na kletsen’. Dus veel evenementen lopen uit, zelfs als ik mezelf een marge geef om naar huis te gaan, ben ik altijd later thuis dan verwacht.

We bespreken dan de ‘roddels’ van de school, wat er allemaal speelt maar al snel komt het altijd weer uit op herinneringen. De sterke, maar vaak ook ware, verhalen komen dan weer boven. Ze beginnen vaak met “Herinner jij nog <naam>?”. Gevolgd door een mooi verhaal. Soms zielig, soms heftig maar meestal blijft het bij de grappige herinneringen.

Vandaag hadden we een groep oud-collega’s in huis. Een collega is met pensioen en binnen de maatregelen hebben we toch een receptie voor hem kunnen organiseren. Ook met oud-collega’s voelt het snel weer als vanouds en wissel je verhalen uit.

En als het feestje eigenlijk al ruim twee uur voorbij is zijn we nog steeds met een groepje, de verhalen worden steeds warriger, de flessen en glazen leger en de sfeer alleen maar beter. Verhalen die je nog niet gehoord had, worden nu wel besproken en de nieuwe collega die er bij is, hoort nu al bij de harde kern door deze ervaring.

Ik zit op een stoel en sla de situatie gade. Ik ben de eeuwige nuchtere, in de letterlijke zin van de betekenis, en kan daarom altijd lachend naar mijn collega’s kijken op zulke momenten. Worstelend met hun fietssleutel om eindelijk naar huis te gaan. Ik kijk naar ze tijdens het kletsen en denk terug aan gisteren.

Gisteren was namelijk een oud-leerling op school, net zoals vandaag trouwens maar om hele andere redenen. De oud-leerling was beroepsmatig bij ons op school, ze was er dus in een professionele rol in plaats van even gezellig buurten. Dit was een leerling die altijd heel betrokken was bij de organisatie van de evenementen en onze after-borrels dus ook goed kent.

Als je een oud-leerling zoals volwassene ziet, voel je toch wat trots, een gedachte van “dat hebben wij toch maar mooi gedaan” schiet door je hoofd. Maar als ze dan op een bepaald moment brult: “mán, wat heb ik een honger, mijn maag begint te praten” moet ik lachen, ja, ze is nog steeds diezelfde leerling. Volwassen of niet. Professional of niet. Ze blijft ‘onze’ ruwe bolster met mogelijk een blanke pit.

Ze ziet dus ook een paar collega’s uitpuffen na de werkdag en ze schiet direct in het gedrag van vroeger, de after-borrel ontstaat in een semi-professionele setting. En in plaats van de sterke verhalen van vroeger, gaat het al snel over haar oud-klasgenoten. “Kennen jullie <naam> nog? Jep: die ziet er nu zo uit, geloof je toch niet” (terwijl ze ons instagram foto’s showt).

“En die? Jep getrouwd. En jeweetwel, 30 kilogram aangekomen!”. De collega’s smullen er van, want veel leerlingen raken toch uit het zicht. Mijn familie en vrienden zijn wel gewend dat ik oud-leerlingen te pas en te onpas tegen kom, maar veel verder dan het hoe-gaat-het-met-je-gesprekje gaat het dan meestal niet. Nu hoor je meer over waar de leerlingen echt mee bezig zijn na hun schooltijd. De leerlingen die al papa of mama zijn, de leerlingen die nu op de universiteit zitten, de leerlingen die altijd een stelletje waren en nu verloofd zijn en zo weten wij ook weer iets meer. De herinneringen brengen hun weer terug in je hoofd, the memories bring them back.

Je leert een hoop mensen kennen in je carriére als docent en al die mensen gaan verder in het leven, zonder dat je er nog veel van ziet over het algemeen. Voor een aantal maak jij het verschil, en sommigen maken voor jou het verschil. Voor leerlingen en voor collega’s. Ik denk terug aan mijn oud-leerlingen, maar vandaag ook aan mijn oud-collega’s. Het was ooit zo normaal dat ze er waren en opeens is het gewoon dat ze hier niet meer leren en werken.

Mijn collega nam na 43 jaar afscheid, na afloop vertelde hij mij dat hij teveel herinneringen had om te delen, de speech zou te lang worden. Hij had mij nog willen bedanken, voor mijn geduld met zijn digitale skills. Natuurlijk was een dankjewel niet nodig, zo horen we er te zijn voor elkaar. Wat hij niet eens weet is dat ik vandaag hem pas écht geholpen had. Ik had één taak: zorgen dat hij het podium niet afrolde. Dus zat ik daar, ter bescherming. Een komische situatie, misschien nog iets om later op terug te kijken. Weer een herinnering er bij, op deze dag van de vele herinneringen die zijn opgehaald.

Hoe meer mensen je leert kennen, hoe meer herinneringen je maakt. Daarmee zijn wij docenten toch gezegend. Genoeg om te praten op de volgende after-borrel. Want we gaan door, niets blijft hetzelfde, maar de verhalen worden herinneringen en die zijn ook mooi. Misschien nog wel mooier!

Here's to the ones that we got

Cheers to the wish you were here, but you're not

'Cause the drinks bring back all the memories

Of everything we've been through

Toast to the ones here today

Toast to the ones that we lost on the way

'Cause the drinks bring back all the memories

And the memories bring back, memories bring back you

There's a time that I remember, when I did not know no pain

When I believed in forever, and everything would stay the same

Now my heart feel like December when somebody say your name

'Cause I can't reach out to call you, but I know I will one day, yeah

Everybody hurts sometimes

Everybody hurts someday, ayy ayy

But everything gon' be alright

Go and raise a glass and say, ayy

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #blog #herinneringen #herinnering #memory #memories #gewoon #normaal #verder #after #borrel #verhalen #ruwe bolster

0 notes

hetvolmaaktehuis · 5 years

Text

Ze liet Steven terugrijden door Beverly Hills, over de Rodeo Drive, en langs een paar celebrity houses. Hij had het overduidelijk naar zijn zin. ‘Mooi meisje, mooie omgeving en een mooie auto,’ zei hij. ‘Mijn dag kan niet meer stuk.’ Ze moest erom lachen, het was ook best weer leuk, dat moest ze toegeven. Ze was al zo lang kwaad geweest op alles en iedereen hier, en ook een soort van blasé geweest over deze omgeving, de rijkdom van haar ouders en later ook haar eigen rijkdom, dat ze er nooit echt meer van had kunnen genieten. En nu zag ze alles door zijn ogen, het leek weer nieuw. ‘Je wil toch nog wel weer terug naar Nederland?’ ‘Ik zou hier wel aan kunnen wennen hoor.’ Ze glimlachte van zijn enthousiasme. ‘Oké, dan blijven we maar hier, hoef je niet meer te werken en hou ik je lekker thuis voor mezelf.’ ‘Hoeveel geld heb je eigenlijk Fenne?’ klonk het ineens ernstig. Daar hadden ze nog nooit over gepraat. Ze had nog een leuke verrassing voor hem, besefte ze. ‘Nou Steven, laten we zeggen dat je het juiste meisje aan de haak geslagen hebt, ik meende wat ik daarnet zei, wat mij betreft hoef je echt nooit meer te werken.’ Hij zette plotseling de auto aan de kant van de weg, zag er geschrokken uit. Hij had er overduidelijk nooit over nagedacht. Wat lief, dacht ze vertederd. ‘Hoeveel Fenne?’ ‘Wil je deze auto? Dat kan hoor.’ Het was wel grappig om hem nog even te plagen. ‘Fenne!’ ‘Sorry! Voor deze stad ben ik maar een kleintje, Adam's familie besloot ook recht te hebben op een flink deel van ons kapitaal en dat is wel ok, I guess... 130 miljoen… dollar hè, geen euro’s.’ ‘Jezus!’ Hij was echt geschrokken, ze had hem nog nooit horen vloeken. Arme Steven. De schok was van zijn gezicht af te lezen. ‘Oh poor baby!’ Ze kon het niet helpen, ze moest om hem lachen. ‘Fenne, dit is niet grappig! Wat doe je in godsnaam in Drenthe, bij mij?! Ze legde haar handen op zijn schouders, dwong hem hiermee haar aan te kijken, hoopte tot hem door te dringen. ‘Van jou houden Steven. Come on boy, pull yourself together.’ Het was precies het moment dat ze de fotograaf op de auto zag afkomen, als een gek foto’s makend van hun beiden. Adams dood bracht de paparazzi nog steeds genoeg geld op. Ze wist direct weer waarom ze zichzelf zo schuilhield. Ze wees de fotograaf aan. ‘En dat, lieve jongen, is nu waarom ik liever bij jou in Drenthe woon, wil je nu alsjeblieft gas geven voordat hij bij ons in de auto zit. We hebben helaas de verkeerde auto meegenomen, deze is veel te opvallend.’ Hij reageerde gelukkig direct. Ze liet hem doorrijden tot aan de zee, de Pacific Coast Highway op in de richting van Malibu, en vroeg hem te stoppen bij het eerste parkeerterrein dat ze tegen kwamen. Ze kon hem zo niet mee terugnemen naar haar ouders, hij had de hele weg geen woord meer gesproken. ‘Steven ik geef het allemaal weg als je zo blijft, het kan me echt geen fuck schelen, dat geld, weet je! Ik snap dat je geschrokken bent maar ik ben nog steeds diezelfde persoon waar je net mee hebt gevrijd. Praat tegen me alsjeblieft!’ Het barstte ineens uit haar, akelig gevoel. Hij keek haar ernstig aan. Ze begon zich nu toch echt zorgen te maken. ‘Sorry meisje…Ik had even tijd nodig om dit allemaal op een rijtje te krijgen. Ik had me dit nooit gerealiseerd allemaal. Het overvalt me een beetje…’ Ze kreeg er tranen van in haar ogen, ze had nooit verwacht dat hij zo ondersteboven zou zijn van haar geld, haar leven hier. ‘Ik ben nog steeds gewoon Fenne die van jou houdt hoor Steven.’ Gelukkig kwamen zijn armen weer om haar heen, kuste hij haar op haar hoofd. ‘Dat weet ik ook wel lieverd, het spijt me, maar ik ben maar een gewone jongen uit een klein dorpje, snap je.’ Ze haalde diep adem, opgelucht. ‘Ik begrijp het… weet je, het is goed dat dat net gebeurde met die fotograaf, nu snap je ook waarom ik hier liever niet meer wil wonen. Bij jou thuis gebeuren die dingen niet, daar ben ik niet zo interessant dat ik achtervolgd word door de pers. Ik wil zo niet leven, dat wist ik al toen ik naar Nederland kwam. Daar ben ik misschien even leuk maar kan ik gewoon mijn leven leven. Hier word je zo ongeveer opgevreten, leeggezogen. Misschien dat het over een tijdje beter wordt als het allemaal niet meer zo nieuw is, ze vergeten je hier gelukkig ook weer snel. Maar het afgelopen jaar was het niet te doen. Ik durf het nog niet echt uit te proberen, daarom blijf ik maar gewoon bij mijn ouders en zorg dat ik niet opval. En dat geld, ach, het enige waar je misschien aan moet wennen is dat je niet meer hoeft te werken, hoe erg is dat?’ ‘Niet erg. Maar ik werk graag, en zo slecht heb ik het ook niet gedaan hoor, de afgelopen jaren.’ Ze keek hem onderzoekend aan. Verras me eens, dacht ze. ‘Dus nu zou ik ook geschokt moeten reageren, ik weet ook niet wat jij waard bent,’ zei ze. ‘Wil je het weten?’ ‘Ja! Uit wraak voor dat angstige kwartiertje dat je me zojuist hebt gegeven, graag, vertel.’ ‘Ik heb op dit moment ongeveer een omzet van 15 miljoen per jaar.’ ‘Oké…’ Om stil van te worden… ‘I’m still impressed.’ Daar was geen woord van gelogen. Ze wist wel dat hij het niet slecht deed maar dit was boven verwachting. Wat een geweldige schoonzoon voor haar vader, ze grinnikte bij het idee. Hoe had ze hem toch uit kunnen kiezen. ‘Waarom lach je?’ ‘Omdat ik me bedacht hoe geweldig mijn vader dit allemaal zal vinden, jij kan echt niet meer stuk bij mij thuis hoor, jongen. Hoe is het mogelijk: je hebt mijn afschuwelijk kieskeurige moeder helemaal ingepakt met je charmeoffensief en nu ga je ook nog mijn veeleisende vader aangenaam verrassen. Oh my god!’ ‘Hij weet het al lang Fenne, hoe ik er zakelijk voorsta.’ ‘Wat!?’ ‘Ik heb het hem deze zomer al moeten vertellen anders had hij jou zo ongeveer aan je haren bij me vandaan gesleept.’ Ze wist even niet wat ze daarvan moest vinden. De bemoeizucht van haar vader was grensoverschrijdend. ‘…En word nu niet boos op hem, ik denk dat ik hetzelfde had gedaan als ik zo’n dochter had. Je bent heel kwetsbaar lieverd, door je bekendheid en door je vermogen. Ik ben alleen maar blij dat hij je zo beschermt.’ Ze moest dit even laten bezinken. Maar ze voelde geen boosheid meer zoals ze verwacht had, eigenlijk alleen maar geborgenheid, gecreëerd door die paar mensen in haar leven van wie ze zo ontzettend veel hield. ‘Ik ben niet boos… ik verras mezelf nu: ik vind het eigenlijk wel fijn dat jullie zo op mij passen. Ik heb het veel te lang alleen moeten doen weet je.’ ‘Je verrast mij nu ook lieve schat, ik ben blij dat je er zo over denkt.’ Hij keek ernstig, opgelucht ook. ‘… Maar in het vervolg vind ik het prettig als jullie met mij praten als er beslissingen worden genomen die mij aangaan… dat kan ik weet je, behalve huilen kan ik ook praten.’ Ze maakt er een grapje van maar hoopte dat de boodschap aankwam. ‘Ja, wijze mevrouw, dat doe ik…’ Hij glimlachte, keek haar even vertederd aan, streek met zijn hand over haar haren. Zacht, ze hield zo van zijn aanraking, ze sloot haar ogen ervan. Hij kuste haar ineens, verlangend. Haar lichaam reageerde direct, vertelde haar onmiskenbaar dat haar verlangen naar hem nog lang niet voorbij was. Het was niet vreemd, zijn aanraking vertelde haar hetzelfde. Dit ging niet meer voorbij zonder heel veel zelfbeheersing, dat was duidelijk. Nu teruggaan naar haar ouders was niet echt een optie, ze zouden veel te lang moeten wachten voordat ze weer samen zouden zijn. ‘Wat denk je van een hotel?’ ‘Ik denk dat jij heel verstandig bent…’ hij kuste het eerste stukje van haar tattoo naar beneden op haar schouderblad. ‘Want ik kan er zo echt niet goed bij...’ Ze knikte, beslissing genomen. ‘Oké, verderop in Malibu is er eentje die goed afgesloten is van de buitenwereld, moet je nog wel even rijden.’ Hij stopte zijn kus, knipoogde naar haar. ‘Wat vervelend nu.’ Ze pakte haar telefoon, wilde niet helemaal van de aardbodem verdwijnen. ‘Ik zal nog even een berichtje sturen dat ze ons niet thuis hoeven te verwachten.’ ‘We blijven in Ritz Malibu, je auto is nog heel :-),’ berichtte ze haar vader. ‘Is je geraden ook, 2 januari verwacht ik je terug,’ was haar vaders reactie. ‘…Je mag z’n auto niet total loss rijden en of je me 2 januari weer af wil leveren.’ ‘Ik was ook niet zo heel veel meer van plan met die auto...’ Hij kuste haar, verlangend, liet zijn handen langs haar borsten glijden. ‘Maar wel met zijn dochter…’ Hij veroorzaakte een huivering bij haar, ze wilde hem zo graag. Hij reed snel, ze wilden allebei niet meer wachten. Het inchecken in het hotel duurde al lang genoeg, ze moesten veel te lang doen alsof er niets aan de hand was, alsof ze niet als een waanzinnige naar elkaar verlangden. Toen de deur van de suite eenmaal achter ze sloot, konden ze elkaar niet meer loslaten. Ze trokken elkaars kleren uit, hadden geen tijd meer te verliezen. Ze liet hem snel in zich komen, liet het gaan, liet zich overspoelen door alle gevoelens en wist dat dit het was, dit was waar ze haar hele leven op gewacht had. Zo de liefde bedrijven met deze man en zo van elkaar houden dat je een werd, ze begreep nu pas ten volle wat dit betekende.

0 notes

jezus-volgen · 5 years

Text

Getuigenis van Gods genade: hoe heb ik een waar thuis gevonden

Noot van de redactie: Xiaolins gezin viel uiteen als gevolg van de affaire van haar vader. Ze heeft altijd erg verlangd naar een warm, liefdevol thuis. In het jaar dat Xiaolin achttien werd, vond zij door Gods zegen een waar thuis.

Ik haat mijn vader – hij maakte ons gezin kapot

Klap, Beng …

“Verdorie, zeg dat nog eens en ik zal het je laten berouwen!”

Luidkeels geruzie doorbrak de vredige stilte van de nacht waardoor mijn zus en ik wakkerschrokken. Het drong tot ons door dat onze ouders weer aan het vechten waren. Sinds onze moeder had ontdekt dat onze vader met een andere vrouw omging, lachte ze minder vaak. Telkens wanneer zijn naam viel, raakten haar ogen vol onvrede en treurnis. Vanaf dat moment hielden zij nooit op met vechten – ik zou me zelfs niet kunnen herinneren hoeveel keren ze ruzie hebben gemaakt. Wanneer mijn zus en ik huilend hun kamer binnenrenden, zagen we hoe onze vader juist uithaalde om onze moeder te slaan. Huilend trok ik zo hard als ik kon aan mijn vaders arm, maar hij was te sterk voor mij om hem tegen te kunnen houden. Die nacht brak hij twee van haar ribben. Ze was niet langer opgewassen tegen zo’n bestaan vol leed; daarom verliet ze ons huis toen ze was hersteld. Ze kreeg een baan in een andere regio.

Na haar vertrek gingen mijn zus en ik bij onze grootouders wonen. Onze vader ging zich absoluut niet beter gedragen omdat zij vertrokken was; hij was gewoon dezelfde als altijd. Hij kwam vaak de hele nacht niet thuis en besteedde geen enkele aandacht aan ons. Mijn zus en ik gingen iedere dag samen naar school en terug naar huis, en de hele route lang werden andere kinderen door hun ouders meegenomen. Ze praatten en lachten met hen, maar mijn zus en ik werden niet door onze ouders vergezeld. Onze kleine schaduwen zagen er zo eenzaam uit. Wat ik het meest vreesde, was de ouderavond die de school organiseerde. Dan zou de hoofdmeester ons gaan vragen waarom onze ouders er niet waren. Als leraren vragen stelden, kreeg ik altijd tranen in mijn ogen, liet mijn hoofd hangen en zei geen woord. Ik wist niet wat ik moest zeggen.

Eens, toen ik uit school naar huis was gegaan, klopte ik langdurig op de deur, maar niemand deed open. Ik had een gevoel van verlatenheid toen ik daar buiten stond, alsof ik helemaal geen thuis had. Ik voelde een brok in mijn keel, alsof ik op het punt stond in huilen uit te barsten. Het buurvrouwtje zag mij daar maar moederziel alleen staan en bracht me bij haar thuis. Zodra ik binnenstapte, kon ik haar zoon vol geluk aan zijn familie horen vertellen over alle interessante dingen die die dag op school waren gebeurd. De aanblik van een gezin dat zo opgewekt leek, maakte me erg jaloers, en ik dacht: “Als mijn vader geen affaire had gehad, dan had mijn moeder ons niet verlaten en had ik als andere kinderen kunnen zijn. Ik had na schooltijd terug naar huis kunnen gaan en een lekkere maaltijd kunnen krijgen die door mijn moeder was bereid; ik had naar haar geklets kunnen luisteren, me verwend kunnen gedragen, en haar alles kunnen vertellen over mijn gevoelens. Wat zou ik gelukkig zijn! Het is zo jammer dat al die dingen compleet buiten mijn bereik zijn.” Toen ik daaraan dacht, haatte ik mijn vader nog meer. Ik haatte hem omdat hij mijn moeder had gekwetst en om alles wat hij had gedaan: in eigen persoon ons gezin verwoesten en mij op zo’n jonge leeftijd een warm thuis laten verliezen.

Wanneer krijg ik een warm, gelukkig thuis?

Langzamerhand groeide ik op en werd ik volwassener, maar mijn verlangen naar een gezin verdween nooit. Als mijn moeder bij gelegenheid belde, ging mijn vader in een hoekje zitten en vroeg wat er met haar aan de hand was. Door zijn gezichtsuitdrukking kregen mijn zus en ik het idee dat hij een beetje veranderd was, en dus vroegen we onze moeder om weer thuis te komen. Door onze smeekbede begon zij dingen te regelen om terug te komen. We waren uitzinnig van vreugde: eindelijk lag een volledig, gelukkig thuis binnen ons bereik! Maar de werkelijkheid was niet wat we ervan verwacht hadden. Onze vader bleef, zoals gewoonlijk, buitenshuis drinken, en gedroeg zich nog hetzelfde tegenover onze moeder; hij schreeuwde naar haar of sloeg haar. Daarna lag voortdurend het woord ‘scheiding’ op hun lippen. In die periode vroegen ze herhaaldelijk aan mij en mijn zus: “Als mam en pap gescheiden zijn, bij wie zouden jullie dan willen wonen?” Ik kon de gedachte aan hun scheiding niet verdragen en wilde niet kiezen. De enige manier waarop we ons ongenoegen tot uitdrukking konden brengen, was door te huilen.

Ik besloot te proberen om op een andere manier te leven, zodat mijn ouders niet zouden scheiden. Ik veegde de tranen van mijn gezicht en werd de ‘gangmaker’ in huis. Ik deed mijn best om een optimistische indruk te wekken en probeerde iedereen met mijn glimlach te beïnvloeden, in de verwachting dat mijn grote inspanningen de conflicten tussen mijn ouders zouden oplossen. De resultaten waren echter niet zoals verwacht. Hoewel ze mijn capriolen vermakelijk vonden en veel lachten, waren hun glimlachjes als vonken die even oplichtten voor ze uitdoofden. In het jaar dat ik achttien werd, scheidden mijn ouders. Onze moeder haalde mij en mijn zus weg uit dat trieste huis en huurde een klein onderkomen voor ons.

Korte tijd later ging ik terug naar huis om wat spullen te halen, maar de sleutel paste eenvoudigweg niet. Een buurman vertelde dat onze vader direct na ons vertrek de sloten had vervangen en die vrouw en haar zoon bij hem had laten intrekken. Hij had die twee onlangs ook mee op reis genomen en veel cadeaus voor hen gekocht. Deze boodschap bezorgde me een gevoel van onverklaarbaar verdriet. De huizen van andere mensen stroomden allemaal over van vreugde, waren vol gelach en hilariteit; waarom was er dan onophoudelijk geruzie in mijn huis? Waarom was dat uiteengevallen? Wanneer krijg ik een warm, gelukkig thuis?

Gods woorden kalmeren mijn verwonde ziel

Juist toen mijn leed het grootst was, deelde een collega van mijn moeder Gods evangelie met ons. Ik las deze woorden van God: “De Almachtige heeft medelijden met deze mensen die zwaar lijden. Maar tegelijkertijd heeft Hij genoeg van die mensen die geen bewustzijn hebben omdat Hij al te lang heeft moeten wachten op een antwoord van de mensen. Hij verlangt ernaar om te zoeken, om je hart te zoeken en je geest. Hij wil je voedsel en water brengen en je doen ontwaken zodat je niet langer honger en dorst hebt. Als je moe bent en als je de leegte van de wereld begint te voelen, wees dan niet perplex en huil niet. Almachtige God, de Uitkijker, zal je komst op ieder moment verwelkomen. Hij is naast je en wacht tot je terugkeert. Hij wacht op de dag dat je geheugen plotseling herstelt en je je realiseert dat jij van God komt maar dat je op een of andere wijze op een bepaald punt verdwaald bent geraakt en bewusteloos langs de kant van de weg bent neergevallen, en niet wist dat je een vader hebt. Je beseft dan dat de Almachtige naar je uitgekeken heeft, en al die tijd op je gewacht heeft”.

Gods milde, maar toch dringende oproep was als een milde warmte die mijn hart binnenstroomde, en gaf me een gevoel van troost dat ik nooit eerder had gekend. Sinds mijn vader die affaire had en mijn ouders vervolgens na ruzie en strijd gescheiden waren gaan wonen, waren mijn zus en ik het geluk van de jeugd en een warm, gelukkig thuis kwijtgeraakt. We verloren ook de liefde en zorg van onze ouders; we leefden voortdurend in angst en voelden voortdurend de pijn veroorzaakt door de minachting en spot van anderen. Ons zelfvertrouwen nam sterk af en we waren erg hulpeloos. Ik verlangde er hevig naar een gelukkig gezin te hebben; ik verlangde er hevig naar mijn ouders aan mijn zijde te hebben, zoals andere kinderen. Ik veranderde mezelf zelfs om dat te kunnen bereiken, en deed alles wat ik kon om grappen te maken en mijn ouders blij te maken. Maar ons thuis was nog steeds kapot, en mijn droom lag aan scherven. Terwijl ik opgroeide, veroorzaakten al die ervaringen bij mij een trauma. Ze werden zelfs wonden die ik niet wilde beroeren, die ik niet bereid was aan te raken. Maar toen ik geconfronteerd werd met de oproep van Gods liefde, voelde ik me als een verloren kind dat eindelijk haar lang verloren moeder en vader gevonden had. Mijn dolend, zwervend hart vond eindelijk een bestemming en steunpunt. Biddend knielde ik neer en stortte mijn hart uit voor God. Ik legde ook mijn toekomst in Gods hand, zodat Hij mij door iedere afzonderlijke dag heen kon leiden.

Mijn vader was ook slachtoffer

Eens hoorde ik tijdens een bijeenkomst een paar broeders en zusters de volgende passage uit Gods woorden lezen: “Al deze trends, de ene na de andere, hebben een slechte invloed die de mensen voortdurend degenereert, en veroorzaakt dat ze voortdurend hun geweten, menselijkheid en verstand kwijtraken en dat hun moraal en de kwaliteit van hun karakter steeds verder verlaagt, zodanig dat we zelfs kunnen zeggen dat de meerderheid van de mensen nu geen integriteit, geen menselijkheid heeft, noch enig geweten, laat staan gezond verstand. Dus wat zijn deze trends? Je kunt deze trends niet met het blote oog zien. Wanneer de wind van een trend langskomt, wordt misschien maar een klein aantal mensen trendsetters. Ze beginnen dit soort dingen te doen, accepteren dit soort ideeën of dit soort perspectieven. De meerderheid van de mensen, echter, in hun onwetendheid, zal nog steeds voortdurend worden besmet, geassimileerd en aangetrokken door dit soort trends, totdat ze het allemaal onbewust en onvrijwillig accepteren en er allemaal in worden ondergedompeld en door worden beheerst. Mensen die niet gezond van lichaam en geest zijn, die nooit weten wat de waarheid is, die niet het verschil kunnen zien tussen positieve en negatieve dingen, zulke mensen zullen, als gevolg van dit soort trends, de een na de ander, bereidwillig deze trends accepteren, de opvattingen ten aanzien van het leven en de waarden die van Satan afkomstig zijn. Ze accepteren wat Satan hen vertelt over hoe ze het leven en de manier van leven kunnen benaderen die Satan hen ‘schenkt’. Ze hebben niet de kracht, ze hebben ook niet het vermogen en nog minder het bewustzijn om weerstand te bieden”.

Nadat ze het lezen van deze woorden van God hadden beëindigd, communiceerden de broeders en zusters één voor één over hun persoonlijke ervaringen en begrip. Dat stelde me in staat om de redenen achter mijn vaders ontrouw alsook de wortel van de pijn van mijzelf en mijn moeder te begrijpen. In dit kwade tijdperk gebruikt Satan allerlei soorten mensen, dingen en gebeurtenissen om de mensen allerlei soorten kwade gedachten in te prenten, zoals: “Thuis hangt de rode vlag niet neer, buiten wapperen de kleurige vlaggen in de wind”; “Vraag niet om eeuwigheid, maar wees tevreden met het heden”; “Pluk de dag voor je plezier, want het leven is kort”; en “Leef elke dag alsof het je laatste is”. Als menselijke wezens zijn we verstoken van de waarheid en kunnen we goed en kwaad niet onderscheiden, noch positieve en negatieve dingen; in het bijzonder missen we het bewustzijn om negatieve dingen te verwerpen. Aanvankelijk wijzen we deze kwade gedachten af en weigeren we ze te aanvaarden, maar uiteindelijk worden ze de gewoonste zaak van de wereld. Daarbij komen de invloed van de maatschappelijke omgeving en de mensen, dingen en gebeurtenissen in onze omgeving, waardoor we deze kwalijke praktijken langzaamaan gaan aanvaarden. Zelfs vatten we deze kwade dingen op als positief en jagen we ze na alsof ze positief waren; we beginnen te verlangen naar vleselijke uitspattingen en geven ruim baan aan onze vleselijke verlangens. Er zijn veel mensen die zich niets meer gelegen laten liggen aan de gevoelens van hun familieleden en die hun plichten of verantwoordelijkheden niet langer uitvoeren. In plaats daarvan geven ze gewoon toe aan hun kwade neigingen om een minnaar of minnares te hebben; sommigen hebben zelfs seksuele contacten voor één nacht, om hun prikkeling na te jagen. Niet alleen vinden ze dit niet beschamend, maar ze denken dat het helemaal in orde is. Ze worden steeds slechter, ontaarder, losbandiger en verdorvener; de moraal en ethiek waarover een fatsoenlijk persoon moet beschikken, raken ze helemaal kwijt. Ze verliezen hun geweten, verstand en menselijkheid. Op die manier zijn zoveel gelukkige gezinnen uiteen gevallen. Heel veel stellen zijn vijanden geworden omdat een andere persoon tussen hen in is komen staan, en heel veel schattige kinderen zijn hun zorgeloze jeugd kwijtgeraakt vanwege de scheiding van hun ouders. Alle pijn die wij als mensen lijden, is veroorzaakt door Satans kwade gedachten.

Ik overdacht hoe mijn vader zo ontaard was geraakt, hoewel hij zich altijd zo verantwoordelijk voelde voor het gezin. Hij zorgde voor mij, mijn zuster en onze moeder; maar vanaf het moment dat hij buiten de stad ging werken, zag hij dat iedereen om hem heen uitging naar dansclubs, bars en karaokehallen; ze hingen rond in online chatrooms, terwijl ze op zoek waren naar minnaars. Langzaamaan begon hij een dergelijke levensstijl te waarderen en na te volgen. Hij begon een affaire en dacht alleen nog aan zijn eigen genoegens, en niet aan de gevoelens van mijn moeder. Aan mij en mijn zuster besteedde hij geen enkele aandacht. Dat was ongelofelijk pijnlijk voor ons en leidde uiteindelijk tot het uiteenvallen van ons gezin. Nu ik erover nadenk dat mijn vader geen gelovige was en de waarheid ontbeerde: hoe had hij zich kunnen verweren tegen het binnendringen van die kwade neigingen? Hoewel zijn handelingen walgelijk waren, was ook hij een slachtoffer; het blijkt dat Satan de hoofdschuldige is. Satan is het die kwade neigingen gebruikt om mensen te verlokken en te verderven. Dat is er de oorzaak van dat veel mensen steeds slechter en ontaarder worden, wat ervoor zorgt dat veel huishoudens uiteenvallen. Toen ik dat allemaal had begrepen, werd mijn wrok tegenover mijn vader heel wat minder; het was niet langer meer zo pijnlijk voor mij. Ik voelde me echt dankbaar tegenover God, dat Hij me voor Hem had gebracht, en dat Hij me troostte en steunde met Zijn woorden. Door Zijn woorden bracht Hij me ertoe duidelijk en naar waarheid in te zien hoe Satan zich bedient van kwade neigingen om menselijke wezens te verderven en schade toe te brengen. Zo vergunde Hij het mij om negatieve dingen te onderscheiden en niet langer in pijn en vol haat te leven. Ik ervaarde Gods liefde en redding voor mij, op een heel praktische manier.

Het vinden van een warme familie: de familie van Christus

Vanaf het moment dat ik, mijn zuster en mijn moeder het geloof in God hebben aangenomen, zijn dikwijls broeders en zusters naar ons toegekomen, om met ons bijeenkomsten te hebben en met ons Gods woorden te lezen, en om te communiceren over Gods wil. Ook hebben zij ons geleerd om liederen te zingen en te dansen tot lof van God. Door Gods woorden te lezen heb ik begrepen dat God van eerlijke mensen houdt; Hij vraagt van ons dat we leven vanuit een fatsoenlijke menselijkheid, dat we een geweten, verstand, karakter en waardigheid bezitten, en dat we God vrezen en alle soorten van kwade neigingen op alle terreinen mijden. Naar mijn inzicht zijn Gods woorden licht; dat stelt ons in staat om duidelijk te onderscheiden wat goed is, wat zondig is, wat rechtvaardig is en wat slecht is. Ze stellen ons in staat om ons leven in de juiste richting te sturen in deze kwade wereld, en om niet te worden bedrogen of ingepalmd door kwade neigingen. Meer en meer heb ik Gods woorden lief, en in mijn dagelijks leven leg ik me erop toe ze in praktijk te brengen. Ik heb veel vrede en vreugde in mijn hart. Vaak communiceer ik met broeders en zusters over onze ervaringen bij het praktiseren van Gods woorden. Op een eenvoudige, open wijze maakt iedereen elkaar deelgenoot van oprechte woorden, net als in een familie. Wat is er veel genoegen in dit leven! Ik voel me heel vervuld.

In Gods huis heb ik een warmte ervaren die ik nooit eerder had ervaren, en mijn broeders en zusters staan dichter bij me dan mijn echte verwanten. Wanneer het koud weer werd, brachten ze ons hun eigen, gloednieuwe dekens en gebruikten ze zelf de oude dekens. Hoe laat ik ook thuiskom, er staat altijd een pot kokend heet eten te wachten. Wanneer ik op moeilijkheden stuit waarvoor ik geen oplossing weet, of wanneer ik leef in een negatieve sfeer, zullen mijn broeders en zusters altijd geduldig met mij communiceren over Gods woorden en alles doen wat in hun vermogen ligt om mij te helpen; zo kan ik Gods wil begrijpen en een weg vinden om te praktiseren. Ik weet dat deze liefde van God afkomstig is en dat het Gods liefde is die ons heeft samengebracht; daardoor kunnen we elkaar helpen en steunen en gezamenlijk de waarheid najagen en de juiste levensweg inslaan.

Later las ik deze woorden van God: “Jullie moeten altijd op je hoede zijn. Hoewel jullie in een vuile plaats leven, zijn jullie niet bezoedeld met vuil en kunnen jullie naast God leven en Zijn grote bescherming ontvangen. Jullie zijn gekozen uit allen in dit gele land. Zijn jullie niet de meest gezegende mensen?” (‘Praktijk (2)’). “Omdat de essentie van God heilig is, betekent dit dat je alleen door God de heldere, juiste weg door het leven kunt bewandelen; alleen door God kun je de zin van het leven kennen, alleen door God kun je een waarachtig leven leiden, de waarheid bezitten, de waarheid kennen en alleen door God kun je een leven vanuit de waarheid verkrijgen. Alleen God Zelf kan je helpen het kwaad te mijden en je te bevrijden van de schade en overheersing door Satan. Naast God kan niemand en niets je redden van de zee van lijden zodat je niet langer lijdt: dit wordt bepaald door de essentie van God. Alleen God Zelf redt je zo onzelfzuchtig, alleen God is uiteindelijk verantwoordelijk voor je toekomst, je bestemming en je leven, en Hij regelt alle dingen voor je. Niets wat geschapen is of niet geschapen is kan dit voor elkaar krijgen”. Dank zij God! Gods woorden zijn de waarheid en kunnen ons in staat stellen om onderscheid te maken tussen goed en kwaad, en tussen schoonheid en lelijkheid; ze kunnen ons leiden op de juiste levensweg, om God te vrezen en het kwaad te mijden. Ik bedacht me hoe ik, nadat ik tot geloof in God was gekomen, de waarheid begreep door Gods woorden, en hoe ik onderscheidingsvermogen ontwikkelde ten aanzien van allerlei kwade neigingen die Satan in gang zet. Ik zag duidelijk in dat het Satan was die deze neigingen in gang had gezet en dat ze zijn tactieken vormen om menselijke wezens te verderven, met hen te sollen en hen te schaden. Pas toen kon ik me losmaken van Satans verleidingen, zonder in verwarring te raken of gekwetst te worden door kwade praktijken. Het belangrijkste is dat ik Gods woorden nu elke dag in praktijk breng, dat ik najaag een eerlijk mens te worden en dat ik me op weg heb begeven om God te vrezen en het kwaad te mijden. Ik heb nu een passende richting voor mijn leven; ik heb een geweldige vrede en stabiliteit in mijn hart. Dit is iets wat met geen geldsom is te betalen! Ik dacht aan mijn medestudenten, ongelovigen, die worden gedompeld in en beïnvloed door deze kwalijke neigingen. Op zo’n jonge leeftijd al zijn sommigen volstrekt oppervlakkig, ze steken anderen naar de kroon als het gaat om voedsel en kleding, terwijl ze er altijd mee bezig zijn hoe ze zich op kunnen tutten. Sommigen zijn verslaafd aan online games, terwijl anderen karaoke zingen en voortdurend naar dansclubs gaan. Hoewel nog zeer jong, maken sommigen afspraakjes, waarbij ze met elkaar slapen en abortus laten plegen. Ze leiden losbandige, ontaarde levens. Dat ik in staat ben om te vermijden dat ik besmet en verdorven word door deze kwade neigingen, komt niet doordat ik zo geweldig ben, maar omdat God het is die mij liefheeft en mij heeft gered!

Toen drong het tot me door dat ik weliswaar veel pijnlijke dingen had meegemaakt vanaf mijn vroegste jeugd, maar dat ik door deze moeilijkheden langzaamaan had geleerd om zelfstandig te worden, zodat ik in staat was om voor mijzelf te zorgen. Ook trad ik de uitdagingen van het leven dapper tegemoet. En met een dergelijke familieachtergrond ben ik in staat te beschikken over enig praktisch begrip van de manier waarop Satan mensen verderft en pijn doet. Ik heb een echte, hartgrondige haat en afkeuring ontwikkeld ten aanzien van de kwade neigingen die ontspringen aan Satan. Ook besef ik duidelijker dat het alleen God is die de mensheid intens liefheeft, die altijd voor ons heeft gezorgd en ons heeft beschermd. Toen ik de speelbal was van Satan, terwijl ik een pijnlijk en hulpeloos leven leidde, strekte God Zijn reddende hand naar mij uit en bracht Hij mij voor Zijn aangezicht. Door het bewateren en de voeding van Zijn woorden heb ik veel dingen begrepen en heb ik langzaamaan geleerd menselijk te zijn. Ook vervul ik mijn plicht in de kerk; nu is iedere afzonderlijke dag voor mij vervullend en vreugdevol.

Vandaag de dag heb ik het diepe gevoel dat de kerk van Christus de enige zuivere ruimte is binnen deze kwade wereld. Alleen door Christus’ huis binnen te gaan en door de voeding en zorg van Gods woorden te genieten, kan ik leven in geluk en in het licht! Oprecht breng ik God mijn dank, dat Hij mij tot Zijn familie heeft gebracht en mij een warme, gelukkige familie heeft gegeven!

uit 'Online Bijbelstudie'

#Getuigenis van Gods genade #Gods zegen #Gods evangelie

0 notes

jezus-christus-is-mijn-leven · 5 years

Text

Getuigenis van Gods genade: hoe heb ik een waar thuis gevonden

Ik haat mijn vader – hij maakte ons gezin kapot

Klap, Beng …

“Verdorie, zeg dat nog eens en ik zal het je laten berouwen!”

Wanneer krijg ik een warm, gelukkig thuis?

Gods woorden kalmeren mijn verwonde ziel

Mijn vader was ook slachtoffer

Het vinden van een warme familie: de familie van Christus

Uit 'Online Bijbelstudie'

Online Bijbel lezen: Het nieuwste begrip, het nieuwe licht ontvangen

#geloof in God #de redding van God

0 notes

9142km · 6 years

Text

Drie landen binnen een week

De reis naar Singapore verliep soepel. Vliegtuig vertrok op tijd en Lande op tijd. Na de security check haalde ik mijn backpack van de bagageband en vervolgde mijn weg naar de metro. Gelijk was al duidelijk dat dit weer een goed georganiseerd land is. Alles was schoon en duidelijk aangegeven. De weg naar mijn geboekte hostel was dan ook zo gevonden. Het hostel bevond zich midden in Chinatown, het laatste stukje lopen gaf me al een goede indruk van dit deel van Singapore. Veel versiering, ook veel varkens ivm de jaarwisseling over een paar weken en we gaan het jaar van het gouden varken tegemoet, en ook veel Chinese eetkraampjes. Eenmaal aangekomen bij het hostel begon de grap.. ‘we zijn overboekt, we hebben geen plek’ meldde de eigenaar mij. Leuk.. maar ik had dus al betaald voor 3 nachten en ondertussen was ik best vermoeid van al dat reizen. Plus dat er geen slaapplakken meer te vinden waren voor minder dan 100€ per nacht. Ik bleek niet de enige te zijn met dit probleem. Voor mij waren er kennelijk ook al een paar geweest en na mij kwamen er nog twee.. een aantal jongens vertelde de beste man dat een van hen wel op een matras buiten zou slapen zodat ik binnen kon slapen. Maar hij deed behoorlijk moeilijk.. de jongens bleven aandringen iets met je kan een meisje niet op straat laten staan. Uiteindelijk ging hij akkoord en hoewel ik het raar vond dat iemand anders vanwege mij buiten ging slapen was ik wel blij een plekje te hebben. Voor de volgende nachten boekte ik snel een ander hostel, want niet alleen dit voorval viel tegen.. de

Avond liep ik nog even rond in de buurt om even te oriënteren en wat te eten. de volgende ochtend wisselde ik dus snel van hostel voor ik op verdere ontdekking ging. Ik had China town verwisseld voor little India en besloot te voet richting Gardens By The Bay te gaan. Deze tocht duurde een klein uurtje maar was zo voorbij, genoeg te zien onderweg. Het land/de stad is heel kleurrijk en groen. Er zijn veel

Wolkenkrabbers maar deze zijn vaak ‘versierd’ met groen. Het laatste stukje naar ‘de tuin’ liep ik door het befaamde hotel.. een gigantisch gebouw met vele duurdere winkels op de begane grond. De architectuur van dit gebouw is heel mooi en was dan ook wat fotootjes waart. Eenmaal weer buiten zag ik de toppen van de bomen.. zo bijzonder. Gigantische nepbomen begroeit met planten. Het is een hele surrealistische plek. Alles, zoals heel Singapore, is aangelegd en dus nep. Het voelt als een hele andere wereld. Na de nodige foto’s Vervolgende ik mijn weg door het park. Er is van alles te zien, cactustuin, Lely vijvers, grotten.. en twee hele grote ronde overdekte kassen. In een van die kassen is de Maleisische natuur nagebouwd, met hoge waterval en al. Leuk idee en al maar ik vond het zelf de 28 (18€) Singapore dollar niet waart. Na een tijdje had ik het park wel gezien en ging onderweg naar een van de vele musea. Om deze te bereiken liep ik door een winkelcentrum. Nu dacht ik oprecht ondertussen de meest extraverte winkelcentra wel een keer gezien te hebben. Oh was i wrong. Wat een vertoning. Boten, ja echt boten als in water en daarop varen, door het complex. Wie verzint dat. Maar in al z’n eerlijkheid ik vond ‘t geweldig.

Ik bezocht in het science museum twee exhibities. Eentje ging over technologie en was heel interactief. Zo kon je tekeningen maken en die kwamen dan op een groot scherm naar voren. Heel veel dingen met licht waar je doorheen kon lopen. Kortom ik keek mijn ogen uit. Daarna liep ik richting little India, dat is precies wat je bij de benaming verwacht. Heel lekker gegeten, goed pittig yay. En mijn ogen uitgekeken bij alle felgekleurde gebouwen.

De volgende dag ben ik naar sentosa island gegaan. Sentosa is, net zoals de rest van Singapore, helemaal aangelegd. Werkelijk alles op het eiland is nep. Maar gek genoeg lijkt alles heel natuurlijk. Om bij het begin te beginnen via de boardwalk liep ik naar dit eiland een andere optie was een cablelift of boot. Tijdens het oversteken zie je al allerlei grote borden en aparte gebouwen. Eenmaal op het eiland voelt het alsof je direct in een attractiepark staat. Gek, maar wel leuk. Op het eilandje bevinden zich ook allerlei attracties; universal studio’s, sea world, Zwemmen met dolfijnen, skydiven, bungeejumpen,.. totaal niet toeristisch dus. Ook zijn er allerlei vervoersmiddelen beschikbaar om je van de ene naar de andere plek te brengen; cablecars, treinen, golfwagentjes,.. ik besloot wederom te lopen. Op deze manier zag ik ook veel meer. Na een wandeltocht van ongeveer 40 minuten bereikte ik een van de stranden van sentosa. Zag er allemaal heel Aziatisch uit, maar wel wat over de top. Iets teveel hangbruggen en perfect geplaatste palmbomen om echt te zijn. Op de achtergrond zie je allemaal grote vrachtschepen en zelf wat van de booreilanden. Het volgende strand besloot ik even het water in te gaan om af te koelen. Daarna begon ik aan de weg terug met een tussenstop om wat te eten en nog even door het winkelcentrum te struinen. Liep nog even door Chinatown, goed alle zijstraten bekeken en zo was de dag alweer snel voorbij.

Dinsdags vloog ik naar Penang, Maleisië. Vanuit hier ging ik naar George town. Een stadje bekend om zijn koloniale gebouwen en streetart. Dat laatste is de reden dat vele toeristen hierheen komen. Voor mij was het een van de redenen dat het tegenviel. Een aantal jaar geleden hebben ze een Engelse ingehuurd om streetart aan te brengen in de straten van George town. Hoewel dat er natuurlijk best leuk uitziet kreeg ik er een beetje de kriebels van. Persoonlijk ga ik naar een ver land om de cultuur te ontdekken, van dat land. Niet om Londense graffiti art te bekijken. Hoewel sommige van deze schilderingen een Aziatisch tintje hebben heeft het vooral een hele Europese feel. Als ik dit in Londen of Barcelona was tegen gekomen had ik het geweldig gevonden, en eerlijk het zag er best leuk uit, maar nu voelde het als een wanhopige poging om hipsters aan te trekken in deze stad. En dat werkte. Overal poseerde jongens en meisjes met deze tekeningen terwijl ze hun veels te dure twee-shotjes-sojamelk-druppeltje-koffie vasthielden. Ieder natuurlijk zo z’n ding. Ik probeerde deze menigtes te ontlopen en het vooral meer het echte Maleisië te ontdekken. Oude gebouwen, vele kleuren. Ik vermaakte me verder prima. Ik besloot ook de Penang mountain te bezoeken. Iets met ‘you haven’t seen Penang if you didn’t reach the top’. Dat beloofde wat. Viel tegen. Een veels te volle cable car naar boven. En eenmaal boven ging ik opzoek naar de wandelroutes, want hier kon je goed hiken en allerlei verschillende dieren tegenkomen. Wat bleek; allemaal afgesloten. Top. Sta je dan boven op een berg met allerlei grote ‘love’ signs, mannen met slangen om de nek en een draaimolen. Wat doe ik hier dacht ik.. dus daar ging ik weer naar beneden. George town was dus niet helemaal mijn ding. Mijn plan was om vanaf daar naar langkawi te gaan, een ander eiland. Maar iedereen die net zoals ik niet echt lovend was over George town raadde het me af en iedereen die George town ‘the most fabulous place on earth’ vond raadde het me aan. Ik koos eieren voor mijn geld, en tijd. Ik pakte de bus naar Krabi, Thailand.

Na een tien uur durende rit en wat paspoort controles met de bijbehorende stempels, begint aardig gevuld te raken, eindigde ik in krabi. Toen ik zes jaar geleden in Thailand was heb ik deze plek overgeslagen. Wel ben ik in de buurt geweest en was alles daar super mooi dus ik dacht waarom niet. En dat is een hele goede keuze geweest. Omringd door rotsen ziet het er allemaal al prachtig uit. Het weer is heerlijk, 35 graden en volop zon maar af en toe wel een windje. Ik heb meerdere omliggende stranden bezocht en ze waren stuk voor stuk prachtig. Ik was van plan hier te gaan duiken, maar.. helaas liep ik in Maleisië een lichte hersenschudding op, iets met een uithangbord en tegenlicht. Dus was duiken niet meer zo verstandig.. flink balen wel. Een beetje geforceerd moest ik dus rustig aan doen. Gelukkig zat ik in een leuk hostel met genoeg leuke mensen om

Me heen en heb ik me prima vermaakt aan het zwembad, de stranden en in het dorpje. Het is wel gek om terug te zijn in Thailand. Het is nog net zo mooi als ik me herinnerde. Het eten is heeeeerlijk, wat heb ik die specerijen gemist. En de mensen zijn super lief, spreken wel veel

meer Engels nu. Maar er zijn nu vele vliegvelden bijgekomen. En hebben ze tegenwoordig gewoon doodnormale benzinepompen. Ik kan me nog herinneren dat de brandstof in hergebruikte colaflesjes zat, grappig hoe snel dat veranderd. Vandaag ben ik aangekomen in Bangkok. De plek waar mijn eerste backpack avontuur 6 jaar geleden begon, wat vliegt de tijd..

0 notes

wildlytootidalwave-blog · 6 years

Text

Boekopdracht de Trein der traagheid

Johan zit op een trein op weg naar. Hij was even ingedut toen hij weer wakker werd was iedereen in zijn treinwagon aan het slapen. Hij begon een beetje ongerust te worden. Hij gaat een andere treinwagon in. In die treinwagon is ook iedereen aan het slapen buiten één ander iemand. Die andere persoon is een hoogleraar. De hoogleraar merkt op dat zijn klok stil staat op halfzeven. De hoofdpersoon zijn klok staat ook stil op halfzeven. De trein stopt en daarna komen ze een student in paniek tegen. Samen met de student stappen ze de trein uit. De student zijn horloge staat ook stil op halfzeven. Ze proberen erachter te komen wat er aan de hand is. Ze komen in een dorp in een herberg terecht. Niemand in de herberg spreekt hun naam en ze lijken horloges niet te kennen. Uiteindelijk blijkt het dat ze allemaal in een wereld tussen leven en dood, omdat er een treinongeluk was gebeurt. Johan had het overleefd, maar de student is dood gegaan. Het bleek dat de trein een ongeluk had gehad om halfzeven en daarom stonden alle drie hun horloges stil om half zeven.

b) Ik vond het een zeer interessant boek. Ik vind het een zeer interessant, omdat de hoofdpersonage en twee andere personen komt vast te zitten in een wereld tussen leven en dood. De reden dat ze in die wereld komen is, omdat ze alle drie een gelijk soortige gedachten hadden voordat ze in slaap vielen. Je kunt dit merken doordat ze in het boek vertellen dat iedereen buiten hun drie aan het slapen is. Ook alle drie hun horloges staan stil om halfzeven. Van alles wijst erop dat ze in een wereld tussen leven en dood zijn, omdat daar geen tijd bestaat. Dit merk je ook als ze alle drie in een herberg komen en niemand daar een horloge kent. Het is ook heel raar dat niemand in de herberg één van hun talen kent. Wat heel erg raar is. Daardoor denk je ook dat ze op een rare plek zijn en waarschijnlijk een plek tussen leven en dood.

c) Naam: Daisne

Voornaam: Johan

Woonplaats: onbekend

Leeftijd: onbekend

Karaktereigenschappen: zorgzaam, rustig

Favoriet eten: onbekend

Hobby’s: werken

Haarkleur: wit

Kleur van de ogen: bruin

Opvallende lichaamskenmerken: redelijk dik

d) Johan ik wist al dat je ging komen. Kom hier en geef me jou hand. De toekomst zal ik voor jou een beetje verhelderen. Het zal niet gaan zoals je verwacht. Je kan niet blijven stil zitten werken is het gene dat jij doet. Als je dat niet doet dan voel je je slecht. Zo is het altijd al bij jou geweest. Je werk is je leven. Het is nog nooit anders geweest, maar in de toekomst zal dat veranderen. Ik zie dat je zal gaan reizen, maar het gaat niet gaan zoals je had verwacht. De reis gaat je verbazen. In de reis zal een vreselijk ongeluk gebeuren. Je gaat voor je leven moeten strijden. Ik zie geen geliefde of zo, maar je gaat wel nieuwe vrienden krijgen op de reis en jou beeld van de wereld zal veranderen. Je gaat het leven meer appreciëren. De vrienden gaan plezier met jou maken en voor het eerst in jou leven ga je je echt gelukkig voelen. Je gaat direct een diepe band krijgen met je nieuwe vrienden. Voor het eerst in je leven ga je je niet druk maken over dat je niet aan het werken bent zoals je altijd daarvoor hebt gehad. Het zal een gigantisch groot avontuur zijn, maar gevaar ligt op de loer. Je gaat misschien zelfs dood gaan. Er zullen verassingen komen. Laat je niet kisten. Volg je gevoelens. Jouw gevoelens zullen jou door gevaar helpen. Je zult op een vreemde plek terecht komen waar je niemand kent buiten je twee nieuwe vrienden. Op die vreemde plek kennen ze geen klokken. Jou taal zullen ze daar ook niet kennen of een andere taal die jij spreekt. De mensen daar zullen vriendelijk zijn en u gaat daar plezier hebben. Uiteindelijk zal je avontuur tot een einde komen, maar of het goed of slecht af loopt hangt helemaal van jou af. Alle avonturen komen tot een einde op een bepaald moment. Je gaat pijn lijden op het einde van jou avontuur. Een vreselijk pijn die waarschijnlijk niet snel weg gaat gaan. Sommige dingen gaat je niet kunnen veranderen. Je gaat niet kunnen voorkomen wat er met jou nieuwe vrienden gaat gebeuren dat is volledig aan hun. De toekomst ligt nooit vast jou beslissingen kunnen de toekomst veranderen, maar sommige dingen liggen al vast. Je gaat die reis met het vreselijk ongeluk maken wat er ook gebeurd. Dat is iets dat vast ligt. Of het nu of veel later gaat gebeuren. Het gaat gebeuren. Je zult door de reis veranderen naar een betere jij. Je gaat andere dingen begrijpen die je vroeger niet kon begrijpen. Dat is het enige dat ik voorlopig in jou toekomst kan zien.

Wij stapten uit. Heeft u bagage? Vroeg ik. Nee, antwoordde Johan. Johan had mij niet gevraagd naar mijn reisgoed. Hij zou best kunnen hebben gedacht dat ik geen bagage heb zoals hij. Wat waar is. Ik wist dat dit ging gebeuren. De trein zette zich weer in beweging, hoewel ze geen enkel teken hadden gegeven dat de trein terug zou gaan bewegen. Iedereen was waarschijnlijk nog aan het slapen, want niemand keek uit de ramen. De jongen kon ik niet meer zien of horen. Ik ging niet terug instappen. Ik wil niet de jongen alleen laten. Hij zal het nooit op tijd bij de locomotief komen. Ik wou Johan niet dwingen om met mij mee te gaan dus zei ik: ‘Daar gaat de trein. Je kunt er nog net terug op. Ik blijf maar.’

‘Ik ook’, zei Johan onrustig. Weldra was de trein verdwenen in de duisternis. Alles verdween in de nacht. Voor mij had Johan niet moeten blijven, maar zijn gezelschap zal wel aangenaam zijn. Ik hoorde krekels in de stille nacht. Was het leven altijd al zo vreedzaam. Ik moest Johan wel vertellen waarom ik was gebleven hij zou er uiteindelijk toch achter komen. ‘Ik ben gebleven, omdat ik vrees dat de jongeman de locomotief niet meer heeft kunnen bereiken, waar hij waarschijnlijk een antwoord op zijn vraag hoopte te krijgen. Ik vermoed bovendien dat hij niet opnieuw plaats in de trein zal hebben durven nemen, en ik wou dat kind niet aan zijn lot overlaten.’ , verklaarde ik aan hem. Ik wou die jongeman gewoon echt niet alleen laten. Ik was bang dat hij anders in problemen zou komen. Ik wed dat Johan het heel erg lief van mij vond, maar het was ook dapper van hem om bij mij te blijven in plaats van terug op de trein te stappen. ‘Dat is wezenlijk heel vriendelijk.’, mompelde Johan alhoewel hij het heel zacht had gezegd had ik het toch gehoord. Ik antwoordde: ‘Ja, wij zijn nu drie vrienden in de nacht.’, zei ik.

0 notes

bosnozem · 6 years

Text

Whooo, het is vandaag al weer een half jaar geleden dat ik naar Engeland ben geweest! Dat betekend dat ik mijn 2 Engelse Witbuikegels al weer bijna 6 maanden heb (over 2 dagen).

Belle

Oké, bij het beginnen beginnen Judith.. Zoals ik dus in mijn eerste blogpost heb verteld, fok ik hobbymatig met Witbuikegels. Een Afrikaans neefje van de wilde egel hier, zeg maar. Niet beschermd, niet bedreigd, vergt veel zorg en je hebt er best wat kennis voor nodig. Dus absoluut niet voor iedereen weggelegd. Ik ben begonnen met één egeltje via Marktplaats en ik heb me toen heel erg ingelezen over hun benodigdheden in het Engels. Want in het Nederlands was er in die tijd niet veel te vinden, wat niet heel onlogisch is gezien ze pas sinds begin jaren ’90 worden gehouden als huisdier. Erg veel informatie was er dus niet en gezien het houden van exoten nogal een punt is in Nederland, wordt er ook nauwelijks over gesproken.

Ik ben langzaam meer Witbuikegels gaan opvangen die voornamelijk mishandeld or verwaarloosd werden of zonder pardon buiten gedumpt zouden worden anders. Dat heb ik zo’n 3 jaar gedaan, tot ik zat was van alle ziektes die er bij deze dieren voorbij kwamen. Na het overlijden van mijn opvangers, ben ik begonnen met hobbymatig fokken van deze dieren en inmiddels is dat uitgegroeid tot een hobbyfokkerij met een aanhangend project. En dat project is inmiddels internationaal erg gegroeid en ik hoop binnen aanzienlijke tijd verder te gaan als bedrijf. Alleen moet ik daar nog wel eerst het één en ander voor doen.

Maar als fokker heb je ook af en toe nieuw bloed nodig om inteelt te voorkomen, waarmee het grootste gros aan ziekten en zwakheden worden gefokt. En gezien er in Nederland dus maar weinig fokkers zijn en veel Europese bloedlijnen ook aardig verwant raken, is het best lastig om onverwante dieren te vinden. Tot ik dus een dame vond die onverwant was, in Engeland! Na veel praten met de fokker, mocht ook haar oma mee: ze had namelijk zelf geen man die haar goed dekte en ze was ontzettend dominant! Mijn mannen dekken erg goed, dus dat wide ik wel proberen en mocht het niet lukken, ach… dan heb ik een egeltje extra als huisdier! Niet veel later bleek dat een beginnend fokker in het Zuiden van Engeland wel graag één van mijn toenmalige kleintjes wilde kopen, zodat ze niet gelijk zo veel problemen had met vinden van onverwante dieren. En zo begon ik met plannen om 1 egeltje weg te brengen en de 2 dames op te halen… een flinke trip van zo’n 4000 km in totaal!

Op 19 april van dit jaar, ben ik op de grootste veerpond ter wereld gestapt: Stena Hollandica! Het was een beste trip om te maken, gezien er ook nog eerst een egeltje weggebracht moest worden. En om het nog leuker te maken, ben ik de hele reis met openbaar vervoer geweest. Het was een stuk minder dramatisch dan ik had verwacht, eerlijk gezegd. In tegenstelling tot ons openbaar vervoer zijn de treinen en trammen daar wél gewoon op tijd. Soms zelfs 10 minuten te vroeg (al heb ik dat gelukkig niet meegemaakt, haha). Het was een trip van totaal 6 dagen! Pas op, het wordt een lange post, haha!

[su_spoiler title=”Dag 1: Van Hoogeveen naar Dovercourt, Engeland” open=”no” style=”default” icon=”plus” anchor=”” class=””]

Ik ben vanaf Hoogeveen met de trein en dus bus naar Hoek van Holland gereisd, in totaal een rit van dik 2,5 uur. Eenmaal op de haven, moest ik nog even wachten tot ik kon inchecken. Ik had twee Witbuikegels bij me op de heenweg en gezien dat niet echt een normale diersoort is om mee te reien, werd ik apart genomen om hun papieren na te laten kijken. Er is wat heen en weer gebeld omdat ze natuurlijk zelf ook deze dieren niet of nauwelijks zien, dus er moest even contact worden gezocht met de juiste afdeling in Engeland, of ik de dieren wel mocht invoeren. Natuurlijk had ik zelf ook al lang contact gehad met de overheid in Engeland om te zorgen voor de juiste documenten en zo’n 10 minuten later mocht ik dan ook inchecken en de boot op lopen!

De Stena Hollandica is met 240 meter lengte, de grootste veerpond ter wereld. En wat een ding! De gehele tunnel door lopen om bij de ingang te komen duurde een goeie 10 minuten, klungelend met een koffer en de 2 carriers met de egels. Eenmaal binnen wordt je overvallen met luxe en dat voor nog geen €50! Ik moest met in verband met de egels eerst even meden bij de receptie, waar ik netjes een toegangscode kreeg en naar de kennels werd begeleid. Er waren meerdere honden en katten, maar ze hadden de gehele kennelruimte (met meer dan 10 plaatsen voor dieren!!) voor de egels gereserveerd. Ze waren bang dat de dieren te gestrest zouden raken, dus alle honden en katten zaten in de andere kennelruimte. Super netjes! Er kon dus verder niemand bij mijn egels, afgezonderd personeel. Ze hadden de ruimte ook nog eens verwarm tot een goeie 22 graden en de kennels beschikken over een eigen luchtcirculatie! Zou het zo nog een keer doen. Egels veilig in de kennel gezet en dan begint de reis van 7 uur over de Noordzee. Maar geen moment verveeld hoor: de veerpond heeft een bioscoop, meerdere restaurants, barretjes, een lounge, een nieuwskamer met verschillende tv’s, een buitendek, een apart buitendek voor mensen met honden, meerdere dekken voor mensen die liever een hut hebben en meerdere dekken voor auto’s en vrachtwagens. En dan vergeet ik vast nog het één en ander. (Tip: het dure restaurant is echt super lekker! Ik heb mezelf even flink verwend die eerste dag, haha).

Na 7 uur op zee vertoeven meerden we aan in het plaatje Harwich (Her-witsj). Een pitoresk dorpje met erg veel geschiedenis. Sterk verouderde woningen, zoals eigenlijk wel typisch Engels is ook, en idem treinen. Het duurde bij de douane even voor ik officieel Engeland binnen mocht trouwens, want degene die ik voor me kreeg was niet helemaal goed op de hoogte. Dat was gelukkig snel verholpen toen de leidinggevende mij zag staan met de 2 carriers, dus ook dat is écht wel goed geregeld! Snel de trein in en naar het dorpje Dovercourt, op naar mijn eerste hotelovernachting!

Het was inmiddels 10 uur in de avond, Engelse tijd, dus ik had vooraf al aangegeven dat ik buiten openingstijden zou arriveren. Het leek op eerste gezicht wat sketchy, zo’n hotelletje met maar één deur en een grote trap naar boven. Het soort wat je verwacht in een horrorfilm, zeker als je er pas in het donker aan komt. Maar een hele lieve, oudere dame deed open en in kon zonder problemen inchecken! Ik kreeg een eigen code voor mijn hotelkamer én de voordeur van het hotel. Als gast kun je dus 24/7 naar binnen en naar buiten. Op zich best een voordeel, ware het niet dat ik die dag zó gigantisch moe was dat ik gewoon op bed wilde. Ik moest de volgende dag wel weer vroeg op vor de rest van de trip! Dus dat was dan maar even voor mijn laatste overnachting in Engeland, die ik in het zelfde hotel had geboekt. Het hotel is trouwens “The Good Life Guesthouse” en écht een aanrader! Ontbijt tegen betaling en hoewel het hotel wel wat veroudert is, is het echt goed te doen voor hun prijzen. Ik boek ze in elk geval de volgende keer gewoon weer.

https://bosnozem.nl/wp-content/uploads/2018/10/30643603_358195538009212_8998810346093281280_n.mp4

Hotelkamer The Goodlife Guesthouse.

Aan tafel bij restaurant Metropolitan, aan boord van Stena Hollandica.

[/su_spoiler] [su_spoiler title=”Dag 2: Van Dovercourt naar Tunbridge Wells & Turnbridge Wells door naar London + avondje London!” open=”no” style=”default” icon=”plus” anchor=”” class=””]

Toen ik de volgende ochtend om 9 uur opstond was het al bijna tijd om uit te checken en met de trein verder te reizen naar Tunbridge Wells. Het treinstation van Dovercourt is heel klein, maar ziet er ontzettend leuk uit als je een beetje van de Engelse stijl houdt (ik wel!). De reis was in totaal zo’n 2,5 uur, waarbij ik halverwege al door London heen kwam en alvast een beetje kon genieten van o.a. London Bridge en The Shard. Je merkt direct dat je door de hoofdstad heen reist als de gebouwen meer plaats in nemen dan de adembenemende uitzichten die het land kenmerken. En de drukte, vooral de immense drukte.. Maar ik was er ook net zo snel weer uit en dan kom je een haf uurtje later ineens in een heel leuke stad dat Tunbridge Wells heet. Het station was niet hel indrukwekkend, maar het gebouw dat er tegenover staat is dat ab-so-luut wel! Echt een typisch Engelse stijl kasteel-achtig gebouw aan een lange, drukke weg die best stijl omhoog loopt als je naar links kijkt. Dat zijn we in Nederland helemaal niet gewend, maar het zuiden van Engeland kent dan ook érg veel heuvels! Op dit station heb ik mijn egeltje afgegeven aan de beginnende fokker waar ik het eerder over had. Heel erg veel heb ik van deze stad dus ook niet gezien helaas, maar als ik nog eens terug naar Engeland ga, wil ik zeker nog eens door het natuurgebied dat naast deze plaats te vinden is.

Na het afgeven van één van de egeltjes die ik zelf mee had naar Engeland toe, moest ik nog terug naar Londen, waar ik me die middag moest inchecken bij mijn AirBnB. Ik wilde zo veel mogelijk écht Engelse cultuur mee krijgen, dus vandaar de keuze voor een AirBnB tegenover een hotel, die bovendien ook nog eens schrikbarend duur zijn in hartje London. Met de trein moest ik naar King’s Cross International en van daar uit moest ik met de Underground en enkele andere verbindingen naar Haggerston Station. Tja, daar sta je dan en dan moet je maar “even” het Londonse systeem uitvogelen. Gelukkig zijn e Britten altijd heel erg behulpzaam en dus heb ik een medewerker gevraagd hoe en wat, want de Oystercard die ik van een vriendin had gekregen, bleek leeg te zijn en dus onbruikbaar, haha! Uiteindelijk een nieuwe gekocht en aangevuld en door de tunnels naar de Underground gelopen. In eerst instantie ontzettend raar, maar het went best snel, moet ik zeggen! London kent een heel uitgebreid, maar heel simpel systeem om overal te komen. Alles staat ook nog eens super goed vermeld op borden en binnen no-time voelde het alsof ik er al weken woonde! Een stuk simpeler dan bij ons de treinen doorgaans zijn as je ergens heen moet waar je nog nooit bent geweest..

Na een klein kwartiertje stond ik dan ook op Haggerston station, wat enkele minuten lopen is naar de wijk ‘Whitmore Estate’, waar mijn AirBnB was. Dat was wel even flink zoeken, want tussen alle flatjes het juiste adres vinden, bleek best een uitdaging. Uiteindelijk heb ik één van de winkeliers gevraagd of zij me verder konden helpen. Al zoekende viel de sfeer van de wijk me vooral heel erg op. Een onwijs grote moskee en veel Turkse winkeltjes, maar ook veel artistiek geschilderde muren en jonge mensen die druk bezig waren met ofwel muziek, ofwel schilderen, ofwel iets anders creatiefs aan het doen waren. Gezellig en ontzettend hip. Niet heel verbazingwekkend ook: de hippe, artistieke wijk van Londen -Shoreditch- was nog geen 10 minuten lopen! Maar ik was toch wel even blij toen ik eindelijk mijn AirBnB gevonden had en lekker alle spullen en de egel even kon neerzetten en mezelf kon opfrissen. Een heel oud appartement en niet de schoonste, maar ik kon er voor 3 nachten wel mee leven. Veel zou ik toch niet binnen zijn. De bewoonster zelf was er die dag niet, dus ik werd ontvangen door haar vriend. Ik had de grotere kamer en uitzicht op de moskee, die ondanks zijn typisch Engelse uiterlijk toch ook wel een vreemd Turkse hint had. Een interessant gebouw in elk geval en geen verkeerd uitzicht. Ook kon ik met een beetje moeite The Shard zien vanuit mijn kamer. Super tof!

Na het uitpakken, was ik wel toe aan eten en ik wilde eigenlijk ook niet de rest van de avond op mijn kamer blijven zitten. Dus ik besloot na mezelf wat te hebben opgefrist, London in te duiken: op naar Oxford Street! Mijn focuspoint was toch meestal om eerst naar King’s Cross te reizen, een ideaal centraal punt waarvan je eigenlijk bijna elke kant op kunt. Ideaal als je dus ooit de weg kwijt raak in London! Ik hoorde via vrienden dat daar blijkbaar ook de set was van Harry Potter, dus ik was wel even benieuwd. Spoor 9&3/4 is een stukje station dat gebruikt is voor de opnames in een Harry Potter films. Geen idee welke, ik ben geen fan, maar het moest toch even bekeken worden want een stukje cultuur is toch altijd leuk… Toch? Nou, nee.. Hoe grappig het ook is dat er een film is opgenomen, een winkelkarretje die half in de muur geparkeerd staat en een veel te dure merchandisewinkel er naast vond ik toch niet zo denderend. Dus ik heb snel wat gegeten en ben doorgereisd naar Oxford Street…

Oxford Street is de grootste, drukste en meest bekende winkelstraat in London en dat is ook absoluut niet zonder reden! De meest beroemde winkels begeven zich daar: Lush Oxford street, een mega grote H&M en nog veel meer grote winkels waarvan en groot gros met 3 volledige verdiepingen. Een shop-o-holic zou er in de hemel zijn! Maar ik kwam er eigenlijk maar voor één winkel: Lush! Ik ben allergisch voor parabenen en Lush is jarenlang één van de weinige merken geweest waar ik zorgeloos kon shoppen naar shampoo’s enzo. In Oxford Street, zit hun grootste flagship winkel die ook veel limited items heft die enkel online of in de winkel te koop zijn. Dus even tijd om langs te gaan, als i dan toch in London ben! En natuurlijk ook wel wat gekocht:

Grass bubble bar

Daddy-O solid conditioner

Montalbano solid shampoobar

Sakura bath bomb

Intergalactig bath bomb

Kem Lime Pie lipbalm

Ik heb nog wel wat rondgelopen door de winkelstraat om wat indrukken op te nemen, maar verder niet geshopt. eenmaal terug in de AirBnB heb ik nog even wat met de 2 katten geknuffeld, waarvan mij gevraagd was of ik tijdens mijn verblijf voor ze wilde zorgen. Super schattig!

Poes Tilly

Kater Bruce

Lush haul!

Tunbridge Wells

[/su_spoiler] [su_spoiler title=”Dag 3: Van London naar Ramsey & terug om Belle & Jessie op te halen” open=”no” style=”default” icon=”plus” anchor=”” class=””]

Na een avond erg vroeg op bed (rond 9 uur, haha), de volgende ochtend wederom vroeg uit bed! Vandaag zou ik Belle & Jessie ophalen en het egeltje wat ik voor iemand anders had meegebracht afgeven bij dezelfde fokker. Vanaf London wederom naar King’s Cross en vanaf daar de trein naar Peterborough. Een plaats waarvan me later is verteld dat het best veel criminaliteit heeft, maar de uitzichten en gebouwen zijn prachtig! De trip vanaf London naar Peterborough is zo’n 1,5 uur en vanaf daar moet ik nog een uur in de bus naar Ramsey. Ramsey is een oud stadje met veel leegstaande panden, ideaal voor een urbexfotograaf! Helaas geen tijd daarvoor in deze trip, dus ook deze komt zeker op het verlanglijstje voor een volgend trip! Eenmaal in Ramsey wordt ik bij de bushalte opgewacht voor de fokker, met wie ik naar haar huis loop. We kennen elkaar al een aardige tijd via internet met veel goed contact en het klikte in persoon dan ook meteen! Heerlijk als je samen en gedeelde hobby hebt. Een klein huisje, heel anders dan on huis in Hoogeveen of de AirBnB in London. Maar gezellig! Boven op de slaapkamer stonden de egels, dus we hebben een paar uur flinke gekletst terwijl Belle en Jessie wakker werden gemaakt en even de aandacht kregen. Ook wat gekletst over serieuzere dingen, want ik zou in eerste instantie door iemand anders gebracht worden naar Ramsey en terug naar London, maar diegene liet het op het laatste moment afweten. Niet tof, want ook dat was iemand waar ik goed contact mee had voor die tijd. Maar een super gezellige middag gehad en de beide dames in hun carriers gezet en begonnen aan de lange terugweg.

Eenmaal terug in London heb ik eerst op King’s Cross nog even wat gegeten bij het zelfde restaurantje als mijn eerste avond in London. En daarna door naar Haggerston Station en naar de AirBnb. Ik was inmiddels he-le-maal kapot van al het heen en weer reizen, dus ik lag uiteindelijk om 7 uur al op bed! nog even wat met de beide egeldames geknuffeld en op bed gezeten, nog even wat gelezen en om 8 uur sliep ik dan ook al wel! het is onwijs leuk en spannend om in je eentje door Engeland heen te reizen met het openbaar vervoer, maar na drie dagen was ik er wel echt even flauw van! Blij dus dat ik de volgende dag lekker voor mezelf had!

Jessie

Belle

King’s Cross

[/su_spoiler] [su_spoiler title=”Dag 4: Dagje sightseeing in London!” open=”no” style=”default” icon=”plus” anchor=”” class=””]

Eindelijk een dagje vrij en géén reisplannen, haha! Een dagje genieten en door London heen reizen en lopen en de stad leren kennen. Maarja, wat ga je doen op één dag, om alle belangrijkste plaatsen te zien als de stad o immens groot is?! Ik besloot dat het geen doen was om elk half uur overal en nergens heen te gaan, een foto te maken en weer verder te gaan. Dus er zat maar één ding op: heerlijk genieten van de London Iconic Walking Tour en ondertussen nog maar even kijken bij de London Marathon de dezelfde dag plaatsvond!

Dus ben ik afgereisd naar Westminster station, dan kom je namelijk gelijk bij het begin van de tour uit. Toen ik uit het station stapte, was het bezaaid met mensen die de marathon wilden zien dat al een tijdje gaande was. Ik was aardig laat uit bed, haha. Recht tegenover het station staan de Big Ben (zoals altijd in de steigers) en Westminster Castle. Minder indrukwekkend dan ik had verwacht, dus k wilde eigenlijk de Wistminster Bridge over naar de andere kant van de Theems om wat foto’s te maken. Helaas was die brug dus niet toegankelijk vanaf Westminster ivm de marathon, dus ik ben eerst maar naar links gelopen, richting de London Eye. Vraag me niet waarom, ik heb het immens grote reuzenrad altijd al hét icoon van London gevonden en ik heb er werkelijk jaren van gedroomd om daar te staan. En de London Marathon was ab-so-luut de allerbeste combinatie! Een straat vol mensen, met indrukwekkend oude gebouwen in een typisch Engelse stijl gebouwd. Tegenover je een straat vol hardlopers, met op de achtergrond de Theems en de London Eye. Werkelijk waar een adembenemend gezicht dat ik altijd op mijn netvlies zal houden. Prachtig!

Ik ben na een half uurtje kijken terug gelopen, langs Westminster Station richting het St. James Park. Dan kom je al langs een aantal bekende iconische plaatsen: Statue of Sir Winston Churchill, One Great George Street, Imperial War Museums en Churchill War Rooms, 10 Downing Street en het Mountbatten Statue, Kitchener Statue, Dover House, Cádiz Memorial, Field Marshal Earl Roberts, Horse Guards en het Admiralty House. Dan kom je op zo’n klein stukje al heel wat historie, cultuur en kunst tegen! Het enige wat ik dan weer niet zo snel had verwacht, waren de gewapende soldaten die in de stad te vinden waren. Logisch, bedacht ik me op dat moment, mocht er weer een terroristische aanslag zijn dan wil je natuurlijk wel gelijk kunnen ingrijpen! Beangstigend was het niet, meer het tegenovergestelde eigenlijk. Maar je iet wel dat een land een groot impact te verwerken heeft gehad op zo’n manier. Heel indrukwekkend wanneer je daar over na gaat denken…

Vanaf het Admiralty House, ben ik het St. James Park in gelopen. Vanaf het moment dat je daar loopt,heb je eigenlijk het idee al niet echt meer dat je middenin een gigantische stad loopt! Onwerkelijk mooi aangelegde bloementuinen, een gigantisch grasveld gevuld met loungestoelen, een gezellig klein restaurantje en een grote hoeveelheid aan fauna. Ik liep net voorbij het grasveld met de loungestoelen, toen er door voorbijgangers een eekhoorntje werd gespot! Dus ik ben stil blijven staan en het diertje kwam recht op ons af gelopen! Klimt het hekje op en gaat bij een man naast mij op de hand zitten, waar hij enkele nootjes in had. Totaal niet opgeschrikt door de tientallen mensen die zich om ons heen verzamelden, echt heel bijzonder! In het park word o.a. wat verteld over de Londonse fauna en hoe dat overeind wordt gehouden door de verschillende stadsparken. Super gaaf, want er zitten best veel soorten vogels die je hier in Nederland niet zo gek veel ziet.

Vanaf het St. James Park loop je zo naar het Victoria Memorial en Buckingham Palace. Nu was het door de marathon even een omweg, maar het was echt gaaf om daar te kunnen staan! Ik was ook ruim op tijd voor de wachtwisseling van het paleis trouwens, dus ik stond mooi vooraan tegen de hekken voordat de grote menigte er aan kwam. Goed, het stelde niet gek veel voor, maar het is toch super gaaf om te kunnen zeggen dat je de wachtwissel van Buckingham Palace hebt gezien he-le-maal vooraan! Toch een groot stuk cultuur en je zult het niet veel vaker in je leven meemaken. En dat op je 26e is toch wel echt heel indrukwekkend. Ook mooi om te zien is het Victoria Memorial en hoe er plek gecreëerd is om op het monument te kunnen zitten. Echt gaaf!

Vanaf Buckingham Palace ben ik langs The Queens Gallery en de Royal Mews gelopen. Helaas is dat afgesloten voor openbaar publiek en ik had even geen zin o daar een fortuin aan uit te geven, dus ik heb van buitenaf wat gekeken. Uiteindelijk ben ik door gelopen naar Victoria Palace Theatre en Westminster Cathedral. Vooral het laatste is een erg indrukwekkende kerk. Volledig opengesteld voor publiek en wie een beetje meer wilde betalen kon een private tour krijgen in de torens van de kathedraal. Dat heb ik niet gedaan, maar ik ben wel binnen geweest en me verwonderd over de kunst in het gebouw. Oké, het is best vergelijkbaar met de meeste kathedralen die je in Nederland en Duitsland vindt, maar met name de bouwstijl van de Engelsen vind ik erg mooi en bijzonder. Van buiten zou je namelijk helemaal niet zo snel eggen dat het één van de bekendste kathedralen in Engeland is, ik heb namelijk buiten echt nog even staan kijken of ik wel goed was gelopen! Maar van binnen is het werkelijk prachtig!

Na een uur rondlopen in de kathedraal en terug richting Buckingham Palace, heb ik nog even gekeken of er nog iets leuks in de buurt zat. Het bleek dat, vanaf het paleis, British Museum ook niet ver meer was. Het was nog redelijk vroeg, dus ik had nog dik 2 uur om me in het museum te vermaken voor het dicht ging. Dus ik ben richting Charing Cross underground gelopen en vanaf daar de trein gepakt naar Tottenham Court Road. Vanaf daar is het nog 5 minuutjes lopen richting het museum. Een immens groot gebouw dat enigszins een Romeinste stijl kent. Van binnen is het echter super modern en heeft het enkele winkels en een bar voor drinken en versnaperingen. Het museum heeft géén entreekosten, maar wel een behoorlijk indrukwekkende en uitgebreide collectie! Hetgeen bij mij toch het meeste indruk heeft gemaakt in de collectie voor zover ik het gezien heb (ik heb werkelijk de helft nog niet gehad in die 2 uur tijd!) zijn de mummie’s. Dit waren écht mummie’s en elk met een eigen verhaal en de herkomst er bij vermeld. Van stamhoofden tot aan jonge kinderen en met duidelijke verschillen in uiterlijk, wat natuurlijk ook verwant is aan de rangorde, leeftijd en herkomst. Bijzonder hoe deze mummies en omhulsels zo lang mee gaan. Zeker nog een tweede bezoek waard!

Na het museum ben ik via Oxford Circus terug gegaan naar King’s Cross om nog even wat te eten. Daarna al snel naar de AirBnB gegaan, want na een lange dag was ik wel even toe aan een ontspannen baddersessie.. De Sakura bath bomb heeft het dus niet overleefd tot aan huis, haha!

Londen Eye & Marathon

London Marathon

Churchill War Rooms

Mountbatten Statue

Horse Guard & Admiralty House

St. James park

bloementuin

Grasveld met stoeltjes

Eendje

Eekhoorn op de hand!

Buckingham Palace + Marathon

Buckingham Palace

Eén van de wachters

Selfie!

Victoria memorial

The Queen’s Gallery

Westminster Cathedral

British Museum

[/su_spoiler] [su_spoiler title=”Dag 5: Van London naar Dovercourt + rondstruinen in Harwich/Dovercourt” open=”no” style=”default” icon=”plus” anchor=”” class=””]

De volgende dag kon ik nog even lekker uitslapen! ik had één ding gepland staan en dat was weer terug reizen vanaf London naar Dovercourt, terug naar de guesthouse waar ik mijn eerste nacht ook al had gespendeerd. Maar nu met meer tijd, zodat ik daar in het dorp lekker nog eten en nog even het plaatsje aan de kust kon verkennen. ik ben daar om 4 uur in de middag aangekomen, waar ik dit keer door de dochter werd verwelkomt die inmiddels ook van de egels had gehoord. Ik had dezelfde kamer geboekt, dus ik wist de weg. De codes waren inmiddels gewisseld, dus het gaat er goed veilig aan toe! Ik kreeg een iet betere uitleg voor de voordeur, want die had ik de eerste avond niet echt gekregen omdat ik aangaf toch te gaan slapen. Eenmaal in mijn hotelkamer heb ik mijn koffer neergezet en gezorgd dat de egeldames het goed naar hun zin hadden, eten en drinken hadden en het warm genoeg hadden. Mezelf even snel opgefrist en naar buiten!

Het was dit keer nog licht en dus ha ik goed zicht om de buurt te verkennen. Het hotel ligt op nog geen 100 meter van de kust af, wat wil zeggen dat je in een minuutje lopen zo de Noordzee op kijkt! Ik ben echter eerst richting de winkels gelopen om te eten en ik kwam warempel een Coöp tegen! Na de afgelopen dagen Engels voedsel te hebben gehad, was ik wel even toe aan iets anders, dus ik ben naar binnen gelopen en daar een paar broodjes opgehaald en wat lekkers voor ‘s avonds in de hotelkamer. Daarna ben ik naar de kust gelopen. De winkel lag bovenop een heuvel, dus al een eindje van het hotel verwijdert. En maar goed ook, want ik kwam een leuk klein standbeeld tegen van Victoria R.I. Ik had geen idee wat er aan historie lag in dit plaatsje, anders dan dat het bekend is van de welbekende veerpond tussen Engeland in Nederland. Dus dat was een leuke verassing. Victoria R.I. is beter bekend als Konining Victoria van het Verenigd Koninkrijk van Engeland en Ierland en het standbeeld is gebouwd in 1905. Langs de kust lopend, ben ik nog een aantal leuke vogels tegengekomen en het is een heerlijk rustig dorpje. Toen ik de speeltuin en parkeerplaats tegenover het hotel voorbij liep, kwam ik op een wandelpad uit langs de kust, die langs een omheind gebied ging. Eenmaal terug bij een bewoond gebied, bleek het te gaan om een paar oude ruïnes van gebouwen uit de WW2. Maar ik kon zo snel de ingang niet vinden, dus ben ik maar verder gelopen. Daar kwam ik uiteindelijk uit op een strandje met gekleurde kleedhuisjes of berghokjes en een klein vissersmuseum. Super leuk, maar hij was helaas niet open. Ook het Harwich High Lighthouse was daar te zien. Vanaf daar ben ik terug gelopen om toch te kijken of ik bij de ruïnes kon komen en ja hoor! En loopt een heel klein paadje het bestruikte gebied in, waar je toegang hebt tot o.a. de Harwich Radar Tower, het Beacon Hill Fort en Cornwallis Battery. Harwich Radar Tower is open voor publiek op gezette tijden tegen betaling, maar helaas was ook deze dicht. Wel erg indrukwekkend om de ruïnes te zien, ondanks de graffiti.

Queen Victoria standbeeld

Paadje richting en langs het strand

Strand

Berghuisjes

Afgesloten gebied bij Beacon Hill Fort

Huisjes en maritieme museum

Maritieme museum

Ruïne bij Beacon Hill Fort

Radar Tower

[/su_spoiler]

[su_spoiler title=”Dag 6: Van Dovertcourt, Engeland terug naar Hoogeveen” open=”no” style=”default” icon=”plus” anchor=”” class=””]

De volgende dag was het véél te vroeg: om 6 uur ging de eerste trein en die trein moest ik ook gelijk hebben om de veerpond terug naar Nederland te pakken. Om 6 uur in de morgen was warempel de dochter van de eigenaresse al op om ontbijt te maken voor andere hotelgasten en ze haastte zich naar mij toe om mijn koffer over te nemen en het de trap af te tillen. Echt petje af voor de gastvrijheid in het gasthuis! Ik was natuurlijk véél te vroeg bij het station, mij kennende, maar ik kon dan nog wel even nagenieten van de hele reis. Op de haven was het gemakkelijk inchecken en terug met de egels richting de kennel na me weer gemeld te hebben bij de receptie. Wederom een eigen kennel voor de egels alleen en genoten van het uitzicht en de dingen die er te doen waren op de boot. Nog even geslapen in de lounge, want na 5 dagen reizen was ik dan ook echt helemaal op. Maar wat heb ik genoten!

Eenmaal in Nederland was ik weer terug bij het welbekende ergerlijke openbaar vervoer in Nederland en ik wenste me toen al terug in Engeland. Wat hou ik ontzettend van hun cultuur en gastvrijheid. Tot gauw weer, Engeland!

[/su_spoiler]

6 maand geleden… Mijn trip naar Engeland Whooo, het is vandaag al weer een half jaar geleden dat ik naar Engeland ben geweest! Dat betekend dat ik mijn 2 Engelse Witbuikegels al weer bijna 6 maanden heb (over 2 dagen).

0 notes

melaniewebbers · 6 years

Text

Go with the flow (Maleisië)

Maleisië (25 juni t/m 12 juli)

Met trillende benen vetrek in in de vroege ochtend naar het vliegveld van Labuan Bajo, Flores. Ik voel me niet al te best, maar het had slechter gekund. Zodra ik naar het vliegtuig loop, zakt de moed me in de schoenen; voor me staat een klein propellorvliegtuigje. Het vliegtuig is zo smal dat mijn backpack amper door het gangpad past. Het vliegtuig stinkt naar sigarettenrook en ik vraag me af of dit vliegtuig al sinds 1996 niet meer is gebruikt of dat de regels hier gewoon niet worden nageleefd. Zodra ik zit, val ik gelijk in slaap. Ineens word ik wakker door een en oorverdovende herrie ; de propellor is gaan draaien, we gaan opstijgen.

Na een hele schokkerige vlucht, ben ik blij als het vliegtuig met een enorme klap de grond van Bali aanraakt.

Ik heb 2 uur de tijd tot mijn volgende vlucht naar Kuala Lumpur, gelukkig hoef ik niet op mijn bagage te wachten, want die zit al op mijn rug. Aangezien ik op de nationale luchthaven aankom en via de internationale luchthaven vertrek, moet ik nog een heel eind lopen om vervolgens in een enorme rij terecht te komen voor het inchecken.

De volgende ochtend haalt mijn taxichauffeur van de dag ervoor me weer op bij het hostel en brengt me naar het Pantai Hospital, we doen 2 uur over de rit vanwege al het verkeer op de weg. In het ziekenhuis word ik gelijk goed behandeld en krijg direct een arts te zien. Zij neemt mijn probleem erg serieus en verwijst me direct door naar de specialist.

Na een consult met de specialist, word er besloten dat ik minimaal 1 nacht (of meer) moet verblijven in het ziekenhuis ter controle.

Na 6 nachten in het ziekenhuis te hebben gelegen met diverse testen, krijg ik te horen dat er naast de bekende parasiet ook nog eens salmonella in mijn lichaam is gevonden, dit is dan ook de reden dat ik maar niet beter werd na het innemen van de antibiotica tegen de parasiet; deze antibiotica is resistent voor salmonella.

Helemaal gedrogeerd van alle antibiotica, mag ik dan eindelijk het ziekenhuis verlaten na 7 dagen.

Ik besteed een paar dagen in Kuala Lumpur om aan te sterken. Mijn wandelingen blijven beperkt tot de wijk Chinatown, waar ik verblijf en eten doe ik meestal ergens onder het hostel of in het hostel.

Ik heb een hele leuke en interessante ochtend gehad tijdens een traditionele batik schilder workshop. Tijdens het drogen van mijn kunstwerk, wandel ik de Bukit Bintang in, het ultramodere shopping centrum van KL. 4 uur later mag ik mijn kunstwerk ophalen en neem ik uitgeput een Grab taxi terug naar mijn hostel om uit te rusten.

Na nog een dagje in het ziekenhuis te hebben doorgebracht voor de controle test, zit ik de volgende ochtend in de bus naar Cameron Highlands, een berggebied zo'n 4 uur rijden van KL. Het staat bekend om de theeplantages en aardbeien.

Eenmaal aangekomen in Tanah Rata, het dorpje in Cameron Highlands waar ik verblijf, boek ik een 'countryside' tripje voor de volgende dag, langs meerdere farms in Cameron Highlands.

Het begint met een stop bij de vlindertuin waar ik onwijs mooie en vooral heel veel soorten vlinders heb gezien, maar ook waren er kikkers, kevers, slangen en schorpioenen. De volgende stop was bij een bloemenkwekerij. Voornamelijk rozen maar ook anderen soorten bloemen waren hier te zien, niet erg bijzonder als je uit Nederland komt. De volgende stop was bij de aardbeienplantage. Ik had kilometers lange aarbeienvelden verwacht, maar helaas viel dit nogal tegen. De aarbeien worden hier alleen in potten gekweekt, in plaats van aarde gebruiken ze hier kokosschil als compost. Helaas was de oogst erg slecht door de regen van de afgelopen tijd en kon ik niet mijn eigen aardbeien plukken. De aardbeien die er wel waren smaakten niet zo lekker als gehoopt, maar een verse aardbeienmilkshake (daar komt iedereen voor) ging er wel goed in. De volgende stop was de theeplantage. Na een rommelige rit door de smalle bergweggetjes, bevond ik me, samen met nog een miljoen andere toeristen, in de beroemde theeplantages BOH.

De kleine theefabriek was erg interessant om te leren over het verbouwen van thee. Het duurt blijkbaar 2 dagen om van verse theeblaadjes de thee te transformeren tot een theezakje. Ik had nogal een geromantiseerde gedachte dat ik een van de weinige toeristen zou zijn en lekker een theeproeverij kon doen van de lokale thee onder genot van uitzicht op de theeplantage. Helaas viel dit dik tegen en maakte geen van mijn verwachtingen waar. De rij voor het café waar je de thee kunt bestellen, stond wel 30 meter lang en had een wachttijd van minstens een uur. Daarna moet je vechten om een zitplekje en als je heel veel geluk hebt, kan je buiten zitten. Maar veel uitzicht heb je ook niet behalve de rijen vol toeristen die ook maar een glimp van het theeveld op de foto proberen te zetten. Om tussen die menigte te komen, moet je eerst een slagveld aan selfiestokken doorstaan om zelf iets van het theeveld te kunnen zien. Ik besluit dit hele circus dus maar even over te slaan en ik loop de berg af, de theeplantage in. Ook hier ben ik zeker niet de enige maar ik kan in ieder geval wel de thee ruiken en voelen. De theezakjes van BOH kan ik overal in Maleisië wel kopen, dus die proef ik later wel.

De volgende stop is een bijenhouderij met honingfabriekje. Dit was totaal niet interessant, maar de honing was wel erg lekker.

De laatst stop voor de dag was een Chineze boeddhisten tempel, ik heb nogal veel tempels in mijn leven gezien dus deze Chineze versie viel me nogal tegen. Ik hou gewoon echt niet van de Chinezen kleuren en stijl.

De dag ga ik in de ochtend weer met de bus terug naar Kuala Lumpur.

Na mijn (hopelijk) allerlaatste bezoekje aan de dokter, ben ik gezond verklaard; hoera!

Om dat te vieren trakteer ik mezelf op een Subway broodje en een vliegticket naar Nepal.

Nepal?! Ja, Nepal.

Ik had nog niet eerder over Nepal nagedacht als reisbestemming op deze reis, maar plotseling kwam het op in mijn hoofd en zonder er ook maar iets over op te zoeken, besloot ik dat ik er heen wilde.

Pas nadat ik mijn ticket had geboekt, begon ik het een en ander op te zoeken over Nepal. Al gauw begonnen mijn reiskriebeltjes weer te komen, ik heb echt onwijs veel zin om naar een compleet ander land toe te gaan. Nou zal ik niet de Mount Everest gaan trotseren, maar ik voel me al ontzettend gelukkig dat ik het geboorteland van de Boeddha mag bezoeken als toerist, een land met een rijke historie en een eigen verhaal.

Ik moet nog 2 dagen wachten op mijn vlucht naar Nepal, dus besluit nog even wat dingen in Kuala Lumpur te doen die ik de vorige keer niet heb gedaan toen ik in KL was.

Ik begin bij de Botanical Gardens; vorig jaar heb ik minstens een uur gezocht naar de ingang van de tuinen; uiteindelijk heb ik het opgegeven toen ik ineens op het punt stond om de snelweg over te steken.

Deze keer heb ik verstandig even online opgezocht hoe ik als voetganger de tuinen in kon komen en zonder ook maar enige moeite, liep ik zo het prachtige park in. Na een heerlijke lange wandeling, ga ik het Muzium Negara in; het nationale museum. Dit is echt een van de meest interessante musea die ik ooit heb bezocht; ik heb in 2 uur tijd echt zoveel geleerd over Maleisië en het gehele gebied rondom Maleisië. De geschiedenis van 250 miljoen jaar geleden tot aan de dag vandaag. De geschiedenis van Maleisië maakt het voor mij wel een van de meest interessante en gevarieerde bestemming in Zuid-Oost Azië om te bezoeken.

Ik had niet verwacht dat een museum bezoeken zo zwaar is voor je benen, maar ik heb echt pijn van het slenteren en lange staan. Toch besluit ik richting Little India (Brickfields) te gaan lopen, maar om daar te kunnen komen moet ik eerst een heel doolhof door en vervolgens door een enorme shoppingmall lopen om in de wijk uit te komen waar ik wil zijn. Little India is een schattige wijk met veel pastelkleurige gebouwen en decoratie.

De volgende ochtend besluit ik de bus naar Genting Highlands te nemen; het klinkt wel interessant en is niet heel ver weg, maar ik heb totaal niet opgezocht wat er te doen is. Eenmaal aangekomen in het station van Genting Highlands, moet ik een gondel in en ga vervolgens via de 'skyway' kabelbaan omhoog. Het uitzicht is echt prachtig. Eenmaal boven aangekomen zie ik al gelijk dat Genting Highlands een enorme vergissing is geweest. Ik heb nog nooit zo iets in mijn leven gezien, maar het is eigenlijk gewoon een berg die helemaal is volgebouwd is met extreem dure hotels, een pretpark, een enorme overdekte shoppingmall wat echt een doolhof is en de grootste attractie; het casino. Alles is verschrikkelijk duur en compleet opgezet voor hele rijke mensen. Na een paar minuten door het verschrikkelijke 'resortparadijs' te hebben gelopen; ga ik het liefst direct weer terug naar beneden richting KL, maar helaas moet ik nog 4,5 uur wachten tot de bus weer terug gaat, alle eerdere bussen zitten al volgeboekt. Wachten bovenop de berg is minder erg dan in het busstation die dateert uit 2 eeuwen geleden. Ik voel me uiterst ongelukkig in dit volgebouwde berggebied, ik had iets compleet anders verwacht bij de naam Genting Highlands.

Op naar Nepal!

0 notes

rotter-dame-blog · 7 years

Text

Pohick bay camping in Virginia

Ik wilde eigenlijk niet wachten om weer te gaan kamperen

Ik kreeg een extra dag vrij van het werk dus ik ging op zoek naar een camping die niet te ver was en ik bereikt zou kunnen worden. Toen ik mijn familie in Nederland sprak brak zo een beetje de hel los.

Iedereen was in paniek, mijn moeder belt zus, mijn zus belt moeder en zij belt mij. Waarom zou je alleen gaan en ga je wel op een camping? Dus ik heb mij aangepast en een soort “spanje” familiecamping gezocht

Het werd camping Pohick bay in Virginia. Online kon je een plek aanklikken en ik zag dat het bijna leeg was. Er was een kampwinkeltje open tot 8 uur savonds en klikte op een plekje en kon vooraf met een creditcard betalen. De plek was ruim inclusief een picnnick tafel en een metalen ring waarin je een vuurtje kunt stoken. Ik koos een plek met een electra aansluiting, dus kon de tv en confectieoven getest worden.

Het was heerlijk rustig op de camping toen ik vrijdag aan kwam, de meeste plekken waren vrij. een enkele plekken waren bezet met wat mensen die in hun camper wonen. Zij, die voor werk Amerika rondreizen en dus een tijdelijke job hebben. In deze omgeving betaal je al gauw zo’n 1000 dollar per maand voor een kamer. Ik zag de uitdukking “Home is where I Park it” op een bumpersticker staan. Dat moest ik onthouden.

Ik kocht wat brandhout zodat ik een vuurtje kon stoken, en had wat te eten gehaald.

Vond het heel apart om samen met Boy en geen bekenden in de buurt te gaan slapen, Boy is namelijk tandloos en blaft wel alsof hij een grote hond is, maar of het echt ongure types af zou schrikken, betwijfelde ik.

Zaterdag morgen werd ik vroeg wakker van een hoop herrie! In een mum van tijd stond de hele camping vol met jeeps, monstertrucks, caravans en campers in alle maten en vormen. Harde country muziek!

Ik dacht even dat ik in een slecht B film zat. Het bleek halloween weekend te zijn. Ik had de plek voor een week vooruit betaald dus ik ging nergens heen.

Natuurlijk is het heerlijk om naar deze mensen te kijken en heb zo nu en dan ook gelachen. Maar dit is niet echt een gemeenschap waarin je snel welkom voelt.

Tis hier onmogelijk om je geld terug te krijgen en dat blijkt een wijze les te worden. “Probeer een dagje en boek er een dag bij als je wilt blijven”, hoorde ik iemand zeggen. Dat geldt alleen voor de koelere maanden, want in de zomer zal het bij voorbaat al volgeboekt zijn.

Dus op zaterdag avond was er een Halloween party for the kinderen, een soort van enge avond alsof Amerika niet eng genoeg is zonder Halloween.

Boy, mijn reismaatje en ik gingen s’avonds een stukje wandelen

Ik brak mijn nek over the grafkruizen die her en der de grond uitstaken, om maar niet te spreken over een ouwe levensgrote heks achter een boom. Er reed een truck + hooiwagen een paar keer langs mijn plek. In de hooiwagen zaten de kleinere kinderen in Halloween kostuums en “enge” geluiden maakten.

Ik wist wel dat ik een grote zak snoep had moeten kopen want later stonden er kinderen voor mijn neus die ik moest vertellen dat ik geen snoep had. Voelde me net die oude vrek uit die bekende disney film.

Ik heb die avond mijn Rpod laten staan en ben naar huis gereden want ik had gewoon te weinig geslapen en die nacht zouden de volwassenen een feestje hebben. De volgende morgen was het rustig, Iedereen lag nog op een oor en ik verwachte later op de dag bezoek van mijn vrienden Steve en Janice.

Het moest een middag met kampvuur en koken op de grill worden. Bij aankoop van de Rpod kreeg ik een grill met een aansluiting onder de buitenkeuken. Die moest ik uitproberen.

Ik was blij mijn aanwinst te kunnen delen met bekenden, Steve and Janice kwamen rond een uurtje of 3 Ik had al 3 grote steaks geprepareerd dus ging ik de grill installeren.

De grill zat in een van de opbergruimtes aan de achterkant van de Rpod.

Zo uit de doos en in 5 minuten stond ie aangesloten op het gasaansluiting, Ik probeer hem aan te krijgen maar dat lukte niet, Steve probeerde nog wat dingen te checken en ik lag uiteindelijk onder de Rpod om de aansluiting te volgen. Er was helemaal geen pijp die onder de Rpod doorliep.

Daar stonden we dan, met vlees en de aardappels klaar om te poffen.

Het duurde niet lang om te besluiten om tegen de regels in, gewoon de gril rooster op het open vuur met stenen te verhogen en het vlees daarop te bakken en de aardappels in aluminium in het vuur gegooid. Janice probeerde de rest van de middag Steve ervan te overtuigen dat zij ook zo’n caravan wilde.

Er waren nog wat andere kleine dingen die niet klopten, het rubber van de achterklep was stuk, waarschijnlijk uitgedroogd omdat deze Rpod al twee jaar als nieuw, buiten in weer en wind te koop stond. De hitte in de zomer is in dit gebied soms ondragelijk en er kunnen mankementen ontstaan.

Ik moest de dealer bellen om deze zaken te bespreken.

Nadat Steve en Janice in de avond vertrokken, ben ik naar bed gegaan en heb ik geluisterd naar een audioboek en heb ik heerlijk geslapen. Dit is zoveel beter dan een tent. Ik durfde nog niet de verwarming aan te zetten als ik slaap. Vast door die wilde verhalen over koolmonoxide vergiftiging. Ook al zit er een alarm in.

In de ochtend vertrokken de meeste mensen weer en het werd al gauw rustig op de camping, aan het einde van de middag kwam er een grote bus aanrijden die op een lege Camping net naast mij moest kamperen. De bus was zo’n 20 meter lang vers gespraypainted met de tekst “Bikers for Trump 2020”.

Er sprongen drie grote honden uit de bus en twee vrouwen die de honden niet onder controle hadden. Boy begon te blaffen en de honden renden in de richting van Boy, ik schreeuwde wat plat Rotterdams en de honden stopten en keerden terug naar de bus. Het werkt! Ik heb Boy even stevig toegesproken en hem er even aan herinnerd dat hij geen tanden heeft en relatief klein is.

Aangezien de honden na twee uur nog losliepen en er een hoop herrie werd gemaakt heb ik de dealer gebeld met mijn klachten over de mankementen en kon de Rpod direct brengen.

Ik reed twee uur naar Manassas in Virginia om de Rpod af te leveren en het geld voor de rest van de kampeer plek was ik kwijt. Maar dat mag de pret niet drukken.

Ik moet zeggen dat ik ontzettend geniet, natuurlijk kan het niet altijd gaan zoals ik wil maar ik voel mij gewoon op mijn plaats, zo samen met Boy.

0 notes

gzig · 7 years

Text

A CampingFlight To Lowlands Paradise

We hebben zojuist (ok het duurde 3 weken om dit te schrijven) de 25ste editie van het Lowlands festival meegemaakt en de term die we het meest gebruikt hebben op het festival was: “Alles is anders”. Nou ja, niet alles. Lowlands blijft lowlands, maar er waren voldoende veranderingen voor deze editie, dat het wel een ander festival is geworden. Maar groei is goed, verandering is goed. Of je het er nu mee eens bent of niet. Het festival is er voor de bezoekers en de bezoekers maken het festival. Aangezien het festival al jaren niet meer om het programma draait, zijn de bezoekers nog belangrijker geworden. Er is een grote groep mensen die al jaren het festival bezoeken, bezoekers die al jaren gingen en al enige jaren geleden zijn afgehaakt, om diverse redenen, een nieuwe groep bezoekers die nu al een aantal jaren gaan en de gloednieuwe jeugd. Elke generatie verwacht iets anders van het festival en wil iets anders er uit halen. Ikzelf ga sinds 2000 naar Lowlands. Althans in 2000, daarna 4 jaar niet, daarna 2x 4 jaar wel, 1 jaar niet en daarna weer 4 jaar. Volgend jaar gaan we overslaan. Waarom? Het is eens tijd voor iets anders. Misschien dat we het jaar erop weer wel gaan of over 4 jaar weer. We shall see.

Dit jaar begon in ieder geval weer met een mooie traditie van later. Voorheen ging ik op de donderdag zelf voor de lange treinreis, om vervolgens de bus en later taxi te pakken naar het festival. De laatste jaren deden we een pre-party bij een vriend van mij in Zwolle, om vervolgens tezamen af te reizen. Om maar weer met het motto te beginnen: alles is anders. Zo ook de opening. De camping ging dit jaar al op donderdag om 9:00 open. Zo vroeg? Ja zo vroeg. Met de kans dat mensen dus woensdag nacht al voor de poort gaan hangen. Vroeger toen we nog jong waren hadden we dag misschien ook wel gedaan. Nee deze keer gewoon weer met de auto naar de parking rond 12:00 en daar was verandering twee. Het veld waar je vroeger in de rij stond is nu een campingveld. De ingang was al eerder getrokken direct bij de loopgang van de parking. Nu ook met tassenscan. Of als daar de rij te lang werd gewoon doorlopen … en ook al heb je niets kan je er alsnog uitgepakt worden met ditto vragen (glas of drugs). Al mag dat ook best anders. Bij een vriend van mij werd er eerst gezegd dat hij glas bij zich had en toen ze dat niet in zijn tas vonden beweerden ze dat hij drugs bij zich had. Dat klinkt mij als selectieve discriminatie, maar laten we ons daar niet teveel van aantrekken en gewoon een goed festival hebben. We hebben erger meegemaakt. Zoals gewoonlijk zetten we ons kamp op op camping 4. Normaal gesproken altijd een gedoe met plekken vrijhouden voor laatkomertjes en dergelijke, maar dit jaar was het vrij relaxed. Met 18 tenten bij elkaar kunnen staan .. hoe dan? Er was sowieso ruimte zat op de campings. Ondanks de grote hoeveelheid partytenten (en nogmaals bedankt aan de groep die er al was natuurlijk). Misschien ookwel omdat dit jaar de supermarkt er niet meer was en dat men op dat stuk grasveld nu ook de tent kon neerzetten. Alles was anders! De badhuizen waren ook totaal anders. Geen overdekte wc’s meer en een stuk minder helaas (rijen !!) en die er waren waren ook nog eens snel verstopt. Maar wel een klein kraampje voor ontbijt. Nadeel? Deze was niet in de avond/nacht open zoals de oude super. Geen midnight snack dus. Wel bier, maar sinds twee jaar Heineken en dat drinken we liever niet.

Dit jaar ging ook het festival terrein al open om 12:00 en sloot pas weer om 12:00 maandag. Zonder de oude ingang, nauwelijks controle, geen hekken meer, die je zicht ontnemen, was het een verhelderende aanpassing. Geen 24 uurs tent meer, aangezien dat nu ook camping is, maar alles op het terrein. Er is daar menig feestje gehouden in de nieuwe armadillow en er zijn zelfs mensen doorgegaan tot maandag 12:00. Met andere woorden, hulde aanpassing. Maar dat is wat er fysiek is aangepakt. Zijn er nog andere dingen verandert. Nou dan gaan we praten over de muziek en de veranderingen in het laatste decennium. Muziek verandert. We hebben het niet voor niets ook vaak over 60s, 70s, 90s muziek en dergelijke. Het welbekende hokjesdenken. Gelukkig vindt iedereen iets anders mooi, maar vele dingen vinden veel mensen ook mooi. Wat dat betreft vinden de nieuwe generaties ook andere dingen leuk die wij vaak minder vinden. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd blijven. Persoonlijk vind ik veel dingen leuk en waardeer ik artiesten om hun vakbekwaamheid ondanks wat ik er zelf van vindt. Lowlands is wat dat betreft ook met het nieuwe publiek meegegroeid. Ook de manier waarop muziek tot ons komt is totaal verandert, maar dat is voer voor een andere discussie op dit punt na. Lowlands (en eurosonic) was voor velen een beetje het festival van de ontdekking. Kleine bandjes zien die je nog niet eerder hebt gezien. Het ging, ondanks wat anderen beweren, dus ook nooit echt om de headliners. Dat zie je ook aan het aantal verkochte kaarten zonder dat er ook maar één band bekend is. Het festival zal altijd een leuk feestje zijn. Maar dat ontdekken is er met de komst van internet eigenlijk niet meer bij. Het ontdekken doe je vooraf door naar de namen te kijken en deze op te zoeken en muziek te luisteren en filmpjes te bekijken. De nieuwigheid is er dus vanaf. In de laatste jaren ben ik ook steeds vaker andere dingen gaan bekijken. De Lima met zijn balkan programma was dan ook altijd goed voor een feestje. Helaas viel dat dit jaar wel erg tegen met maar drie bands uit het ‘oosten’. Mede omdat de Lima en Charlie podia dit jaar waren samengevoegd tot één podium. Beide tenten waar we vaak kwamen, maar daardoor valt er dus wel veel leuks ook weg. Wij zeggen het al jaren: het wordt tijd voor een ééndaags balkan festival hier in Nederland. Maar dat terzijde. Juist omdat we elke keer weer nieuwe dingen vinden die leuk zijn, gaan we dus ook al jaren naar Lowlands. Het wordt qua beleving misschien wel anders .. en fysiek wat zwaarder, zekers als we het doen zoals we vroeger deden, maar het blijft leuk. Geen bier drinken zoals ik dit jaar gedaan heb, helpt dan zeker ook. Bier drinken om het bier drinken is sowieso nutteloos en daar hebben we ook menig gesprek over gevoerd. De andere veranderingen die groots werden aangekondigd, de twee nieuwe tenten. De Bravo met zijn kathedraal structuur, is zeer mooi uitgevallen. Het blijft een tent en als je eenmaal binnen bent, met zijn 18 meter hoogte denk je echt damn. Vanaf het podium moet het echt een uitzicht zijn om u tegen te zeggen. De nieuwe alpha is wat dat betreft weer een totaal andere orde. Weg is het tent gevoel, het is een erg open structuur. Pluspunt, waar je ook staat, ook op de berg, het podium is gewoon zichtbaar. De zichtlijnen zijn merkwaardig goed. Om nog niets te zeggen over de betonnen/stenen vloer. Geen houten struikelplaten meer. Aan de andere kant, als je valt dan val je harder. De vraag is nu, wat gaat er volgend jaar met de Dommelsch/Grolsch/Heineken en India gebeuren en gaat er ooit iets gedaan worden aan die miserabele X-ray. ik snap dat we een hete clubsfeer er willen creëren, maar je kan er niet inlopen, hij is te lang en niet breed genoeg en HEET.

Wat was hetzelfde? De rest. De sfeer (gemoedelijk en niet meer zo destructief als vroeguh), de alphaballen, pancakes on tour met Debby, feestjes overal, goede muziek, mooie tent, muntjes kwijtraken en weer te laat vinden, goede gesprekken met geweldige quotes (“Carl Craig. Is dat een combi van Carl Cox en Craig David?” “ Nee ik wacht niet, ik wacht al een uur op mezelf” “Wij zijn vooral heel erg goed in het zitten op één plek”), 4 uur wachten op de parking, Mojitos, de aankleding, de hacienda. Gemist? Dommel zingen om 3 uur in de nacht. Grolsch. Meer balkan. Beugelbar, Wasserette (nou ja die was er dit jaar wel, maar zonder wrangler overalls), meer vrienden. Internet cafe (goede oude tijd. niet gemist dus maar toch), buiten bioscoop, Jeu de Boule bij de rotisserie, Helga’s, Shame, Editors, frank carter, bloody beetroots, dazion, mich, low chi min, de wortel en een normaal programma boekje (niet zo een uitklap ding) met beschrijvingen van bands.

Wat de rest betreft heb ik een goede editie gehad en een waardige afsluiter van een lange periode. Zo mooi als 2008 en 2012 niet en eigenlijk ergens achteraan in de lijst, maar slechte edities heb ik niet gehad. Misschien pakken we hem dus later weer op, misschien ook niet. Dat is te veel afhankelijk van veel andere factoren. Maar één ding is zeker. Ik ben en blijf een Lowlander.

p.s.: Dit jaar gezien lijstje; - Geweldig: Dool, Iguana Death Cult, Kimbala, Naaz, Architects, Ty Segall, Hauschka, Yungblud, Valerian (nog nooit in echo geweest :)), Signal, Killbox (Audio) - Goed: Mydy Rabycab, Los Paya Brava, Pvris, A Blaze of Feather, Altin Gün, Cnanshaker Pi, The Ufoslavians, the Veils, the Pretty Reckless, A.A.N., Husky Loops - 2 á 3 nummers: Feist, London Grammer, Tove Lo, Losing My Edge, halsey, Cypress Hill, Mumford & sons, First Aid Kit, Black Sun Empire, Noord Nederlands Orkest - Mwa: Léon, Reggaebom, Flume

2: De Mooiste LLOW in volgorde: 2008 (beugelbar, DnB, brs) 2012 (heet, la pegatina, charles bradley, meisje in de trein) 2010 (brs again, placebo, massive attack, deadmau5) 2014 (roy de roy, brs, portishead) 2000 (1ste - deftones, underworld, krezip, ks choice, de la soul, guano apes) 2005 (2de, star wars, dropkick, foo fighters, incubus. kt tunstall, face tomorrow, nightwish, pixies) 2016 (warpaint, chvrches, bombay, de likt, andy c, noisia, roni size, thee oh sees) 2015 (courtney barnett, kendrick lamar, mysterons, eeyore) 2007 (wasserette, tool, oivavoi, enter shikari, games in concert, zingen om 3 uur?) 2006 (sas, mi3, muse, placebo, franti, epica, arctic monkeys, forward russia, kooks, pennywise) 2017 - 2009 (kyteman, boemklatsch, prodigy) 2011 (dEUS niet, amon tobin, ben howard, warpaint, hema)

0 notes