#meritocratie

[villefrancois]

Aisés et Lésés Certains sont aisés dès la naissance, Pas de mérite puisqu'ils héritent, Pourtant, ces gens puent la suffisance Envers les lésés qui les irritent... François Ville #heritage #succession #justice #équité #justiceSociale #impots #taxes #riches #richesse #pauvreté #meritocratie #inegalites #travail #retraites #TPMP #Quotidien #citation #proverbe #poeme #poesie #slam #litterature #poete https://www.instagram.com/p/Cn2nAn3rCZi/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Messentrekkers’ van Karel De Sadeleer: een frivole levensroman vol verhalen

Met Messentrekkers tekent Karel De Sadeleer ongetwijfeld voor een van de opmerkelijkste Nederlandstalige debuten van de voorbije jaren. Een entree met een donderslag, want alles, werkelijk alles, is buitensporig aan deze zinderende en in velerlei opzicht radicale eersteling. Messentrekkers is een uitzinnig verhalenkabinet, doorspekt met absurd-venijnige humor die zout op de vele wonden van de meritocratie strooit en doordrongen is van schaamteloze scatologische frenesie om de waan van de dag mee te kruiden. Deze uit het niets opgedoken roman is niet alleen een begeesterende hymne aan de vertelkunst, maar ook een vernuftig gecomponeerde, duizelingwekkende angstdroom over identiteit, herinnering, migratie en een betere toekomst.

Ik schrijf ‘uit het niets opgedoken’ want voor velen is de auteur van al dat uitzonderlijks een nobele onbekende. Trouwe lezers van rekto:verso zullen De Sadeleer misschien kennen van enkele opgemerkte bijdrages over literatuurkritiek en de boekenwereld. Dat hij lang aan zijn romandebuut werkte, mag blijken uit de publicatie vijf jaar geleden van het verhaal ‘Het zwarte poppetje’ in nY#26, overduidelijk een voorstudie of een eerste aanzet van Messentrekkers. In dat mysterieus verhaal raakt een ik-verteller tijdens een lezing van shockauteur Clemens Meyer in het Brusselse Goethe-instituut begeesterd door een brunette in het publiek. De mooie verschijning herinnert hem aan een volledig zwartgeklede prostituée die hem aansprak en haar diensten aanbood toen hij negen maanden ervoor in Berlijn onderweg was naar een andere lezing. Na de Berlijnse lezing heeft de verteller een afspraak met een zekere Ali, maar meer komen we niet te weten over die ’migrant van het type dat al achtduizend jaar in omloop is’. Tot Messentrekkers, want hier treedt diezelfde Ali in het voetlicht en vertelt op eigen wijze zijn memorabele geschiedenis.

Messentrekkers bestaat uit drie delen. Ali Haniyeh, een Zwitserse Palestijn die na omzwervingen in Berlijn, Wenen en Genève in Gent terecht komt, is de innemende ik-verteller, de ceremoniemeester van wat zich ontpopt tot een complex opgezette raamvertelling, die zich opsplitst in een myriade van kleinere verhalen op alle mogelijke diëgetische niveaus. Ali, ‘een Vlaamse jongen met zwarte krulletjes’, is een heuse spraakwaterval, een welbespraakte kletsmajoor, die op zoek gaat naar antwoorden over zijn originele maar gecompliceerde familiale achtergrond. Zijn vader was een Palestijn uit Ramallah, zijn moeder een Zwitserse, wier Joodse familie tijdens de oorlog vanuit Gent naar Genève vluchtte. Zo is Ali’s gemengde nationaliteit een dubbele paradox, met Palestina als een toonbeeld van politieke turbulentie en Zwitserland als het summum van neutraliteit en staatkundige inertie. In Gent ziet Ali regelmatig het huidig Palestijns staatshoofd en voormalige premier Mahmoed Abbas, ‘een koning zonder volk of land’, voorbijfietsen op een paarse damesfiets.

Ali’s verhalen zijn monolithische tekstblokken, die vaak bestaan uit lange, ritmisch meanderende zinnen, tekstkluwens waar De Sadeleer de lezer met veel stilistische souplesse doorheen laveert. Ali vertelt zijn verhaal heel fragmentarisch en springt van de hak op de tak. Hij weidt regelmatig uit, zegt onverbloemd zijn gedacht, laat hier en daar vliegertjes op om pas tientallen bladzijden verder de draad opnieuw op te pikken. Met veel humor (niet altijd even smaakvol) en in een zeer beeldende én beeldrijke taal, schakelend tussen diverse registers, jaagt Ali het tempo van zijn onwaarschijnlijk relaas aan. Dit is staccatoproza op hoog niveau, met een geheel eigen individueel geluid. Zo spreekt Ali een persoonlijk taaltje en heeft hij voor heel wat begrippen een zelfgekozen woord. Sigaretten en glazen wijn bijvoorbeeld worden ‘geknald’ in plaats van ‘gerookt’ of ‘gedronken’, de geslachtsorganen van de ‘terrasmeisjes’ heten consequent ‘spleetjes’ of ‘grotjes’ en een meisje dat geobsedeerd is door de ‘Wiener Sezession’ (sic) wordt het ‘afscheidingsmeisje’.

Even efficiënt om een eigen geluid te verkrijgen, zijn terugkerende geestigheden met woorden of zinssneden als ‘rakettenschild’, ‘handelsingenieurs’, ‘een film met Fanny Ardant’, ‘de jazz van Ahmed Abdul-Malik’, ‘het Mickey Mouse-ventje’ en ‘DJ Benjamin, de zoon van zijn vader’, alsook het te pas en te onpas gebruiken van specifieke jargonwoorden zoals ‘sabra’ en ‘bukkake’. Opvallend voor een roman met veel kabaal is dat er geen enkel uitroepingsteken in voorkomt (de gedachtestreep wordt dan weer wél overvloedig gebruikt). Alle dialogen zijn zonder aanhalingstekens en op het einde van een vraag in een dialoog komt er nooit een vraagteken. De figuur Abbas wordt een paar keer vergeleken met ‘een twijfelend vraagteken aan het einde van een veel te lange zin’ en eenmaal ziet Ali in Abbas een uitroepteken, wanneer er naast de oude Palestijn een opgerold tapijt rechtop staat.

Het eerste deel van Messentrekkers vormt bijna de helft van het boek. De openingszin blinkt uit in originaliteit en sleurt de lezer meteen bij de les: ‘Lang voor Mahmoed Abbas me met een mes te lijf ging had ik hem vaak zien voorbijrijden op zijn paarse damesfiets.’ Ali is een fervente kroegtijger en verslijt samen met zijn kunstzinnige en om diverse redenen naar Gent gevluchte kompanen Beyeler (een gesjeesde toogfilosoof) en Rheinsberger (een petomane componist) zijn broek op het terras van het café van Abraham Ravelstein in de buurt van de Ottogracht en de Krommewal (De Sadeleer baatte aldaar enige tijd het café Minor Swing uit, LDM). Vanuit die uitvalsbasis ziet hij regelmatig Abbas fietsen, voor het eerst twee jaar geleden, maar toen was hij ‘compleet in de prak gezopen’. Nu drinkt Ali geen shiraz meer (‘Te veel haperende synapsen.’), maar hij blijft verwonderd Abbas in Gent te zien: ‘Nog nooit is een volk uit de woestijn geleid door een leider op een damesfiets.’ Nochtans weet Ali Abbas wonen, ‘om de hoek van het café hier’, in de Goudstraat.

Ali vertelt maar raak en probeert te verklaren hoe het zo ver is kunnen komen dat Abbas hem met een mes te lijf ging. Hij haalt herinneringen op over zijn tijd in Berlijn, toen hij taxichauffeur was in dienst van de Turkse Berliner König Fehim en een vaste klant was van het café van de Jood Manke Fischer in de Auguststraße, waar veel chauffeurs zitten die toeristen droppen om de hoek bij de meisjes in de Oranienburgerstraße, een straat die bekend staat voor zijn prostitutie (cfr. ‘Het zwarte poppetje’). Hij vertelt ook hoe Beyeler aan de Goudstraat overreden werd door een taxi: ‘het kwalijkste was: zijn fluit wilde niet meer zingen.’ Beyeler wordt nooit meer de oude, maar lijkt bepaalde mystieke gaven te hebben ontwikkeld: hij noemt Abbas le roi des aulnes, de Elzenkoning, en concludeert dat Ali en Abbas ‘iets met elkaar te maken hebben dat niet te ontkennen valt.’ Een andere keer zit Ali op het terras en is er getuige van hoe Abbas met zijn fiets botst met een fietsend meisje, iets wat hij later nog eens doet maar dan met de neef van Fatih van Kaffee Emir.

Veel gebeurtenissen (of personen) verdubbelen zich in Messentrekkers, of — beter gezegd — herhalen zich op een gelijkaardige manier. Een verhaal ter illustratie hiervan is dat over ‘een Vlaams meisje met Vlaamse manieren’, het eerder vermelde ‘afscheidingsmeisje’. Ali leert haar kennen in de bakkerij van Fehim, de Syrische bakker in de Sleepstraat, waar hij werkt. Hij volgt haar naar Wenen, waar ze de door haar bewonderde kunstbeweging wil bestuderen. Ali geeft toe: Fehim is nauwelijks te onderscheiden van de andere Fehim in Berlijn. Misschien zullen de mensen hetzelfde zeggen over de Abbas die in Gent rondrijdt en de échte Abbas: ‘Ze lijken hard op elkaar, zoals broers dat soms doen, of regendruppels en zandkorrels uit de Negev, en toch zijn ze niet dezelfde, zal men zeggen, maar dat is niet waar.’ En, in Wenen is Ali eveneens taxichauffeur, tot het afscheidingsmeisje in de psychiatrische kliniek Steinhof belandt en hij naar Berlijn verkast.

Het mag niet verwonderen dat, gezien Ali’s exceptionele familiale achtergrond, de Palestijns-Joodse kwestie een grimmige grondtoon vormt in Messentrekkers. De explosieve situatie in zijn tweede vaderland (dat hij nooit bezocht) is een onophoudelijke dreiging die zijn angst, onzekerheid en identiteitscrisis steeds diepgaander bepaalt. Ali heeft het uitvoerig over het Beloofde Land en de Tweestatenoplossing. Volgens hem is Abbas geen nummer twee en is er maar één nummer één, en dat is Ismail Haniyeh, de leider van Hamas sinds 2017, die toeval of niet dezelfde familienaam draagt als Ali (op pagina 351 wordt dat eenmalig maar verkeerdelijk Hamdallah, een andere voormalige premier van Palestina, LDM). Maar Ismail Haniyeh heeft Ali hier nog nooit gezien, al zeker niet op een fiets. Abbas zou volgens Ali eigenlijk een Yasser Arafat moeten zijn, een leider voor het hele volk, maar dat is hij zijns inziens niet. Palestina is voor Ali een ‘intifadataart’, een land dat in steeds kleiner wordende stukken is verdeeld. In ‘een boekenwinkel aan de Kouter’ verdedigt Ali Abbas dan weer als de enige echte leider van de Palestijnen, hoewel dat voor de gebrilde boekenverkoper ‘Ibn-Haneh Hana-bi Lehyani Of-Zoiets’ is.

Het motto waarmee Messentrekkers opent, haalde De Sadeleer uit Mark Twains The innocents abroad (1869), een ironisch verslag van een halve wereldreis die de geestelijke vader van Huckleberry Finn maakte, onder meer naar het Midden-Oosten. Twain hangt een negatief beeld op van Palestina, dat voor hem niet meer is dan een achtergesteld droomland: ‘Palestine is no more of this work-day world. It is sacred to poetry and tradition — it is dream-land.’ Dat is veelzeggend, want dromen spelen een belangrijke rol in Messentrekkers en genereren heel wat verhalen. Ali is een verwoed dromer en meer dan eens balanceert hij tijdens zijn vertelling op het scherp tussen droom en werkelijkheid: ‘Het wordt nogal verwarrend, maar dat is eigen aan dromen waarnaar ik het raden heb, en over die verwarring zijn boeken geschreven, geloof ik, maar veel helpt dat niet.’ Verder stelt hij: ‘Het blijft niet altijd bij dromen.’ Zijn droomgedrag maakt van Ali hoe dan ook een onbetrouwbare verteller, ondanks zijn charme, scherts en minzaamheid: ‘Ik weet niet waarom ik me kan vergissen, maar zo gaat het, ook al gaat het anders ook.’

Ali is zoals gezegd een Zwitserse Palestijn, maar heeft een joodse connectie via zijn moeder, de dochter van Gentse Joden die in Genève terechtkwamen. Na de tweede botsing van Abbas helpt Ali hem recht en ze drinken iets in het café van Ravelstein (NB: De Sadeleer haalde de naam van de cafébaas uit de laatste roman van Saul Bellow, een sleutelroman over de filosoof Allan Bloom, met als hoofdpersonage ene Abe Ravelstein). Tijdens zijn gesprek met Ali beweert de geblutste Abbas plots dat hij Abraham Ravelstein heet, zoals de cafébaas: ‘Iedereen heet Abraham, tot je een beetje begint door te vragen.’ Abbas vergezelt Ali op weg naar huis, in de Gentse straat Nieuwland: ‘Zoals het Nieuwe land van de Joden. Een nieuw land voor een oud volk.’ Dat Ali een groot causeur is en zijn verhaal móet delen, houdt tevens gelijke tred met de eeuwenoude joodse vertelcultuur en de mystieke tradities van onder meer de Kaballah.

Niet alleen ontkent Abbas zijn naam, hij stelt bovendien nooit in Ramallah te zijn geweest. Hij noemt enkele Gentse Joden die verplicht werden van naam te veranderen om die minder joods te laten klinken en houdt vol dat hij Ali’s grootvader aan moederszijde heeft gekend, want ze woonden bij hem om de hoek, tot hun vlucht naar Zwitserland (waar de familie ‘Lillivitsch’ verkort werd tot ‘Lilli’): ‘Angst is de kern van alles’, zegt Abbas en hij is ervan overtuigd dat de familie van Ali is gevlucht uit angst voor de Duitsers, net zoals de Duitsers ‘heilige jacht’ maakten uit angst voor de Joden. Revelerend in dat opzicht is dat de échte Abbas (niet de messentrekker) enorm veel tegenstand en controverse opriep met zijn proefschrift uit 1982, behaald aan de Moskouse Lumumba Universiteit, waarin hij een link legt tussen het nazisme en het zionisme en pertinent de Holocaust minimaliseert.

Ali’s drankzuchtige oom, de broer van zijn vader Haman, heet net als Abbas (alweer toevallig) Mahmoed, bijgenaamd ‘de bakker van Ramallah’, een irrelevant agnomen want nooit of te nimmer heeft hij een brood gebakken, laat staan op de Westelijke Jordaanoever. Volgens deze Mahmoed is het onmogelijk niet op de hoogte te zijn van de misdaden van Abbas. Hij vindt het dan ook ‘een mislukte grap van de geschiedenis’ dat een Haniyeh in Gent ‘de kleine grote volksverlakker’ Abbas toertjes ziet fietsen.’ De oom en Ali’s vader zijn als kleine jongens met hun familie gevlucht uit Ramallah; eerst naar Lyon, later naar Genève. Voor hij in Gent terechtkwam, groeide Ali’s vader op aan de oevers van het Lac Leman, waar hij in het midden van de jaren vijftig aanspoelde met zijn familie.

Het is in de tweede grootste stad van Zwitserland dat er zich een cruciale scène afspeelt voor de familie Haniyeh, een gebeurtenis die Ali ziet als een mogelijke bron voor sluitende antwoorden op zijn vragen. In de jaren zeventig vond Ali’s vader werk als doodgraver op het bekende Cimetière de Plainpalais in Genève, ook bekend als het Kerkhof der Koningen. Op een noodlottige dag in 1986 wordt de vader, terwijl hij het graf van de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges aan het graven is, aangevallen door een vreemde man met een blonde snor. De man, met hoog Mephisto-gehalte, vraagt waarom zijn familie het vaderland is ontvlucht, ‘als Palestina toch de moeite waard was om ervoor te vechten, ook al was het zo’n lelijk land’. Waarom is hij niet in Frankrijk gebleven zoals de rest van zijn familie? Daar kunnen bakkerszonen het immers tot president schoppen, argumenteert hij. De vreemdeling glijdt uit in de put en probeert met een scheermes de vader de keel over te snijden, maar drijft het mes per ongeluk in zichzelf en gaat de pijp uit.

Ali doet uit de doeken hoe hij op een dag besloot om met de trein naar Genève te gaan, in de hoop een en ander te kunnen uitklaren, maar niet zonder eerst een exemplaar van Borges’ Kunstgrepen te hebben gekocht: ‘Misschien had Borges weet van wat mijn vader overkomen is terwijl hij de meest geletterde put aan het graven was die een Palestijn in Zwitserland ooit gegraven heeft.’ In de trein hoort hij een Luxemburgse moeder een verhaal vertellen aan haar zoontje, een bevreemdend verhaal over een roodharige intellectueel die een boek schrijft over ‘een joodse snor’. Ondertussen leest Ali in Kunstgrepen, maar raakt — o ironie — niet verder dan het verhaal ‘Het Einde’, Borges’ repliek op het Argentijnse nationale epos Martín Fierro over een messengevecht tussen een zwarte gitaarspeler en de gaucho Fierro. De gitarist geeft Fierro een dodelijke steek in zijn val, al struikelend, net als de blonde snor op het graf van Borges (mooi meegenomen is dat Injun Joe, zoals Ali eveneens een halfbloed, in Twains Huckleberry-roman Dr. Robinson neersteekt op een graf). Ali begint aan het zwijgende graf een verhaal te vertellen over een volk dat ‘angstvogels’ kweekt, wat zeer toepasselijk is want op Borges’ grafsteen staat ‘And ne forhtedon ná’, Oud-Engels voor ‘Wees niet bevreesd’. Na de eenzijdige funeraire rede ontmoet Ali voor het eerst Beyeler, die het graf bezoekt van zijn ‘grootje’ Grazyna Niggermann. Beyeler vertelt onder meer hoe hij overhoop werd gereden voor de tabakswinkel van zijn grootmoeder, een lot dat hem — hoe kan het ook anders — later ook in Gent beschoren zal zijn. De gezapige Zwitser nodigt Ali uit voor een dol ‘krakersfeestje’, waar ze het zo bont maken dat ze noodgedwongen, nu als vrienden, samen naar Gent vluchten.

In een roman die aan elkaar hangt van toevalligheden, verdubbelingen en spiegelingen en waar feit en fictie naadloos in elkaar overvloeien, is het weinig verwonderlijk dat een auteur als Borges een inspirerende rol heeft gespeeld. De grote Argentijn was een beruchte mystificator en toonde zich een meester in het bespelen van de chaos van disruptieve verhalen. In een interview liet De Sadeleer zich ontvallen dat Borges behalve als — zij het ontslapen — personage, nog een andere invloed had op zijn debuut, meer bepaald in zijn omschrijving van het verhaal ‘Wakefield‘ (1835) van Nathaniel Hawthorne (ironisch genoeg uit de bundel Twice-told tales). In zijn erudiete analyse van het werk van Hawthorne, in de bundel De cultus van het boek (1952), spreekt Borges zijn voorkeur uit voor ‘Wakefield’, een verhaal over een man die na tien jaar huwelijk plotsklaps zijn gezin verlaat, zich vestigt om de hoek, de voyeur speelt om te zien hoe zijn afwezigheid wordt verwerkt en twintig jaar later terugkeert alsof er niets aan de hand is. Volgens Borges maakt Hawthorne van Wakefield een ‘lauwe man’ met ‘een hang naar kinderlijke mysteries’, en ‘in staat tot lange, vruchteloze, onafgeronde, onduidelijke overpeinzingen’. Stuk voor stuk eigenschappen waarover Ali als rasechte verhalenverteller in overvloed beschikt. Volgens een Instagram-post van rekto:verso was de werktitel van Messentrekkers overigens ‘Waakveld’, een vernederlandsing van ‘Wakefield’. Waakveld is bovendien ook de naam van een personage, een Vlaamse Verbindingsofficier in Berlijn, die net als Ali, de Duitse hoofdstad de meest eenzame plek ter wereld vindt.

In Borges’ ‘Het einde’ is Fierro een soort messiasfiguur, wat in zekere zin ook van Ali kan worden gezegd. Hij heeft trekken van een heilprofeet, een vredesbrenger en verlosser. Abbas neemt dan weer de rol van de zwarte gitarist op zich en is de messentrekker van dienst: ‘Messentrekkers zijn er in alle vormen en verschijningen. In Vlaanderen zijn er hele dorpen van.’ Naar het einde toe, wanneer Ali Abbas terug op de been helpt na diens tweede aanrijding, passeren ze het huis van de gevallen fietser. Hoewel Ali vindt dat je dromen beter voor jezelf houdt, vertelt Abbas in een indrukwekkende, opzwepende finale een droom over een Bulgaar die met zijn gezin in zijn oude Mercedes ‘een betere toekomst tegemoet rijdt’, van Sofia helemaal tot in Gent. Voor Abbas is de Bulgaar een ‘officieel lid van de congregatie van tijdreizigers’, een zoveelste referentie naar Borges, die bekend staat voor zijn theorie van de ‘cirkelvormige tijd’. In ‘het bureau waar iedereen geholpen wordt’ vertelt Abbas de Bulgaar hoe hij in Palestina zijn vrouw én zijn land verloor. Wanneer een (angst)vogel op een lantaarn boven het ruziënde tweetal landt, raken de gemoederen steeds meer verhit: Abbas blijft ontkennen dat hij de échte Abbas is en houdt vol niemand minder dan Abraham Ravelstein te zijn. Abbas maakt een pirouette, ‘een symptoom van iets dat het einde voorspelde’, trekt een mes en valt Ali aan.

De flaptekst benoemt Messentrekkers tot een ‘frivole levensroman’, naar de ondertitel van Gerard Reves Een circusjongen (1975). Frivool kan je deze duistere en beklemmende roman bezwaarlijk noemen, maar dat er lessen uit kunnen getrokken worden, zoals het een levensroman betaamt, is zeker. Pas wanneer Ali Abbas overmeestert, neemt hij zijn messiasrol voor het eerst écht op. Hij zegt ‘de scepterdrager’ te zijn, die ‘lering in het leven en lering in de dood’ heeft verworven en wel door zijn familiegeschiedenis te proberen doorgronden. Van Abbas kan hij ‘niets’ leren, want die is ‘verloren gelopen’. Ali scandeert met de intensiteit van een psalm: ‘[…] wie verloren loopt op de wereld, verdwaalt ook in de mist van wat hij niet meer weet.’ Abbas zakt door zijn benen en kromt zich tegen een gevel tot ‘een flauw vraagteken dat niet weet wat het laatste woord in de zin was.’

Verschenen op: Mappalibri, februari 2021

Messentrekkers van Karel De Sadeleer, het balanseer 2020, ISBN 9789079202782, 420 pp.

[liana-iovu]

O adolescenta s-a sinucis azi in spatele blocului unde stau...pe la pranz...s-a aruncat de pe blocul de langa blocul in care stau...si pozele din weekend sunt facute pe Aleea de sub Tampa, unde azi a fost gasit un barbat spanzurat...si am vazut si un student in weekend ca s-a sinucis...

Este extrem de grav ce se intampla in Romania si nu numai...politicienilor si nu numai, ori faceti ceva sa existe meritocratie si dreptate, ori plecati si ii lasati pe cei care pot face ca meritocratia si dreptatea sa existe.

[pasparal]

Source: unknown

[zoliakv]

Le mal du siècle

26.10, 15h40

Je m’endors la fenêtre ouverte pour une sieste. A moitié dans les bras de Morphée, j’entends toujours des bribes de la conversation téléphonique de la voisine du dessus, sur son balcon. « Tu lui as dit pour ta dépression? »

Cette saleté, elle est partout. Elle est à mon étage, au sien, elle est lovée contre moi à l’instant où je m’endors. Je ne suis pas une exception, la voisine non plus. 

Parfois, la maladie nous fait croire que personne ne souffre autant que nous. Pourtant, elle est bien plus commune que ce que l’on peut supposer, en France, un adulte sur dix déclare avoir connu un épisode dépressif (statistiques santé publique 2017).

Il n’en a pas toujours été ainsi, les chiffres sont en hausse. 

L’OMS établit une augmentation de 18% entre 2005 et 2010.

Les causes de la maladie prise de manière individuelle sont complexes à établir, mais lorsqu’on assiste à ce que l’on peut presque appeler, aujourd’hui, une épidémie, cela laisse à envisager l’existence d’une société déficiente, elle-même névrotique. 

Elle s’introduit donc dans son corps 

cette société 

absoute

consacrée

sanctifiée

et possédée 

(…) telle une inondation de corbeaux noirs dans les fibres de son arbre interne,

le submergea d’un dernier ressaut,

et, prenant sa place, 

le tua.

Car c’est la logique anatomique de l’homme moderne, de n’avoir jamais pu vivre, ni penser vivre, qu’en possédé. 

Van Gogh le suicidé de la société, Antonin Artaud 

Le désenchantement du monde moderne 

« Le désenchantement du monde » est une expression empruntée à Max Weber (sociologue prussien). Elle aborde le phénomène de rationalisation du monde par le biais des innovations scientifiques (qui structurent nos sociétés depuis le XIVe siècle) qui ont fait reculer les croyances religieuses.  

« L'intellectualisation et la rationalisation croissantes ne signifient pas une connaissance générale toujours plus grande des conditions de vie dans lesquelles nous nous trouvons. Elles signifient quelque chose d'autre : le fait de savoir ou de croire que, si on le veut, on peut à tout moment l'apprendre ; qu'il n'y a donc en principe aucune puissance imprévisible et mystérieuse qui entre en jeu et que l'on peut en revanche maîtriser toute chose par le calcul. Cela signifie le désenchantement du monde. »

 La profession et la vocation de savant, conférence, 1917

Le désenchantement n’est pas forcement signe d’un déclin de la société puisqu’il peut être interprété comme indicateur de progrès.

Cependant, la religion constitue une instance de solidarité, de même que la famille. Celles-ci se sont fragilisées avec la modernisation de la société. En terme de solidarité, la référence sociologique sur cette question est (selon mes humbles souvenirs de terminale ES) Durkheim. Durkheim distingue deux modèles de sociétés, organiques et mécaniques.

La solidarité mécanique est une forme de cohésion sociale qui repose sur la similitude des comportements et des valeurs des individus. Elle est traditionnellement assimilée aux sociétés rurales qui, par exemple, pour en revenir à l’idée de la religion dans une société, partagent le même lieu et pratiques de culte (la messe du dimanche à l’église communale, qui connait).

La solidarité organique, donc plus appropriée dans nos sociétés modernes, repose sur la complémentarité des activités des individus bien plus que leurs similitudes. Bien que cela rende les individus plus dépendant les uns de autres, paradoxalement, en créant des profils variés, encourage l’autonomie morale, soit l’individualisme. Et le monde a changé.

 "Quel que soit le domaine envisagé (entreprise, école, famille), le monde a changé de règles. Elles ne sont plus obéissance, discipline, conformité à la morale, mais flexibilité, changement, rapidité de réaction, etc. Maîtrise de soi, souplesse psychique et affective, capacités d'action font que chacun doit endurer la charge de s'adapter en permanence à un monde qui perd précisément sa permanence, un monde instable, provisoire, fait de flux et de trajectoires en dents de scie".

Alain Ehrenberg

L’individualisme, très brièvement, c’est accorder la primauté à l’individu en tant que tel et le détacher des institutions, comme celle de l’Etat. L’individualisme peut-être intéressant, n’allons pas trop vite en l’associant immédiatement à de l’égoïsme. En sociologie, considérer l’individu en premier, c’est vouloir que l’Etat n’intervienne que pour son bien, ce qui a l’air cool. Le souci c’est lorsque l’individualisme ne profite plus à l’individu, ou en tout cas, qu’à certains individus. 

Aujourd’hui l’individualisme est devenu un modèle primant, surtout dans le monde du travail. Et pour citer Alain Ehrenberg qui a écrit La fatigue d’être soi: 

L'individualisme confronte à l'incertain. Chacun doit s'appuyer sur lui-même pour construire sa vie, l'inventer, lui donner un sens. Cela était auparavant limité au élites et aux artistes, "qui se sont les premiers construits autour d'une obligation d'incertitude". Ce mode d'existence est aujourd'hui celui de tout le monde, mais différemment dans les quartiers chics et dans la galère. La référence à soi comme mode d'action est un mécanisme général dans sa diversité : il est autant à l'oeuvre dans l'entreprise, la famille et l'école que dans le renouveau religieux, les groupes mystiques ou ésotériques. Partout l'action légitime se réfère à l'expérience, à l'authenticité, la subjectivité, la communication avec soi, avec l'autre, qu'il s'agisse de trouver Dieu ou un emploi.

Méritocratie, course à la dopamine 

J’étais partie pour parler de la sérotonine car cela semblait la cause chimique du bonheur, donc le plus pertinent. Brièvement la sérotonine ou 5-hydrotryptamine ou plus chaleureusement l’hormone du bonheur, est mise de plus en plus à l’honneur lors des récentes recherches sur la dépression. Il s’agit d’un messager chimique du système nerveux central (neurotransmetteur) qui intervient surtout autour du sommeil, de l’humeur, de l’agressivité et de la dépression. Ce qui n’est pas rien. Les anti dépresseurs visent à augmenter la sérotonine, par exemple. 

Mais ce que j’ai trouvé de plus intéressant c’est le rôle de la dopamine. En effet, les neurosciences mettent en évidence l’existence d’une chimie du mal être. La dopamine permet le plaisir instantané, grâce à un circuit de récompense. C’est ce qui nous permet de prendre du plaisir dans l’acte sexuel, en mangeant, en faisant du sport ou même en obtenant des likes sur les réseaux sociaux. Le soucis, que Robert Lustig (scientifique américain) développe dans The hacking of the American mind c’est que : « lorsque la récompense devient notre but premier, elle fait le lit de l’addiction, qui est l’exact opposé du bonheur. » . Et lorsque la dopamine augmente, la sérotonine diminue et la dépression peut s’installer. 

Dans une société où les moyens de stimuler la dopamine se multiplient et sont mis à l’honneur il n’est pas étonnant qu’une pénurie de sérotonine se fasse sentir. 

Cette video est interessante car elle reprend cette idée d’addiction à la dopamine. Le thème d’obsession n’est pas anodin. De plus, l’image de fond montre un homme avec un survêtement ce qui renvoie à nouveau à l’activité sportive, libératrice de dopamine, et mise en avant dans nos sociétés comme un marqueur de de volonté. 

Hey, on m'parle de taffer pour des thunes dont j'profiterai même pas Ils oublient qu'ma vie, j'en ai qu'une, j'vis comme dans Koh-Lanta Cette vie de rêve, c'est avoir un gosse, une meuf, une Chevrolet Trop charbonner, une villa, un vélo d'ville, être sous contrat S'lever à six du mat' ensuite déposer le fiston Qui, lui, quand il grandira, profitera de tous mes pistons Routine hebdomadaire donc obligé d'prendre des congés Une vie tellement robotisée qu'j'sais déjà dans quoi dépenser Ces crédits immobiliers, minervals d'université Collier d'perles des Champs-Élysées pour nos dix ans d'mariage soudé, non, non, non J'veux pas de ça, perdre des sous pour des paires de seins Être père et mari, boss d'une PME toucher six mille deux cents Pour certains, c'est l'paradis, moi, j'veux pas refaire des vies J'veux vivre un truc inédit, genre Fifty, Jay Z, P. Diddy, ouais, ouais, ouais J'suis fatigué d'leur vision d'la réalité Vingt-cinq ans dans l'humanité sans aucune humanité

Damso, Tueurs

Au delà de ça, s’ajoutent des standards de réussite beaucoup plus hauts qu’auparavant. Réussir ne se limite plus à faire ce que l’on aime mais à faire ce qui est considéré comme réussite. Il suffit de voir la considération autour des formations technologiques. 

Atypical, saison 2

Ainsi, l’individu se retrouve dans une sorte de conquête pour atteindre un statut imposé, souvent inaccessible. 

Le souci est que, souvent, le principal obstacle c’est le temps. Jamais le temps de tout faire avec toujours l’espoir de pouvoir en faire plus. Cela peut mener au burn-out ou à la dépréciation de soi qui peut amener à la dépression, même si en somme, tout cela va plutôt bien ensemble. 

Quand on veut on peut

Un autre problème est que nous vivons dans des sociétés pseudos méritocratiques où on nous enseigne que tout est possible si on le veut réellement et que l’obstacle c’est la procrastination, le manque de volonté, en bref que tout est de notre faute. Illustration en image, lorsque Julie Graziani dit “lorsqu’on est au smic on ne divorce pas.”.

Le fait est que la méritocratie est un mensonge. Bien évidemment, un homme blanc avec un père cadre, issu d’un milieu formé aux études n’a pas les mêmes chances qu’une femme voilée à l’embauche. C’est statistique. C’est aussi destructeur car on nous apprend que le seul déterminisme c’est nous même, que lorsqu’on veut on peut. Alors qui accuser lorsqu’on manque de temps pour faire tout le travail qu’il fallait pour un concours car on était trop occupé à gérer ses problèmes familiaux ou qu’on se retrouve mère célibataire avec un smic? Soi-même, bien trop souvent. Et c’est ce qui gangrène nos santés mentales. 

Et même lorsqu’on arrive au « sommet » (pour parler de la pseudo réussite sociale), on cultive la paranoïa. Car lorsque l’on intègre la course à la récompense, on n’a jamais assez de dopamine, assez d’argent, assez de likes. Et on est seuls avec sa frustration, son désespoir ou sa haine de soi. 

La solitude

La mutation qu’a connue la société a aussi fait faiblir les institutions de socialisation classique. La messe, par exemple, constituait un lien pour un groupe d’individus. Benedict Anderson dans L’imaginaire national, suggère que le journal est devenu une nouvelle forme de culte collectif puisque cela permet la réunion d’une population autour d’un même objet de façon réguliere. Le fait est qu’il s’agit d’une pratique individuelle. De plus, les informations quotidiennes cultivent l’anxiété et la peur des autres. Dans Bowling for Columbine, Michael Moore explique le racisme aux Etats Unis par des informations anxiogènes dans lesquelles on précise l’ethnie d’un criminel uniquement s’il est noir. 

Ainsi, sans vouloir crier à la théorie du complot et parler de « merdias » ou que sais-je, ceux-ci peuvent être aussi un facteur contribuant à la névrose sociale de notre siècle. 

Les individus sont alors aujourd’hui sur exigeants avec eux-mêmes, considérant qu’ils sont les seuls responsables de leur « échec » social, méfiants avec les autres car le monde passe pour une jungle dangereuse et impitoyable où toute personne étrangère est une menace. D’ailleurs, avec le déclin de groupes sociaux, comme la famille, le voisinage (puisque les populations sont de plus en plus urbaines et donc connaissent de moins en moins leur entourage), l’étranger est partout. Nous sommes devenus étrangers à tout le monde y compris à nous mêmes que nous prenons plus le temps de connaître. 

Le pire, c’est que la dépression constitue un facteur d’isolement. D’une part car une personne dépressive a généralement du mal à maintenir des relations saines mais d’autre part, car la maladie, malgré sa proliferation, est peu connue, souvent décrédibilisée, considérée comme preuve de faiblesse dans une société où l’on fait primer une loi du plus fort en établissant que chacun a ce qu’il mérite, et que l’individu doit travailler pour lui-même. 

Tout cela est destructeur pour la santé mentale.

Et ce tu juste moi ou la vie est une succession de souffrance

Je ne peux pas terminer là-dessus ce serait beaucoup trop déprimant, et au vu du contexte actuel, personne n’a besoin de ça. 

Si l’on veut vivre en paix, il faut cultiver la serotonine, délaisser un peu la dopamine. Il faut accepter l’échec. Baisser ses exigences parfois. Baisser la garde aussi, se sentir mal c’est ok, continuer à vouloir en faire plus quand on ne peut plus ça ne l’est pas. Apprenez à vous sentir bien avec vous-mêmes, même lorsqu’on n’est pas le meilleur partout, la vie n’est pas une compétition et être le premier n’a jamais garanti le bonheur (et être heureux c’est bien mieux qu’être le chef).

Je ne suis pas thérapeute mais ils font un bon boulot (normalement) si vous vous sentez mal allez parler, on n’est pas si seuls même dans une société solitaire comme celle-ci. 

« L’importance de l’échec est capitale. Je ne parle pas de ce qui échoue. Si l’on n’a pas compris ce secret, cette esthetique, cette éthique de l’echec, on n’a rien compris et la gloire est vaine. »

Cocteau, Opium

Pour approfondir:

- Surproductivité et santé mentale, Thomas Gauthier

https://www.youtube.com/watch?v=iadjq0IFy40&t=452s

- Fiche sur les travaux dEhrenberg

https://www.philippefabry.eu/fiche.php?livre=17

[mister2bad]

Judecătoarea Camelia Bogdan: Faptul că nu se întâmplă nimic nici după ce s-a pronunțat CEDO în cauza mea, asta te sperie

[istgreenalin-blog]

Meritocratie. Democratie Directa ( Participativa) Fara partide, fara parlament, fara piliticieni

[thebusylilbee]

“A l’université Harvard où il enseigne depuis 1981, Michael J. Sandel est surnommé «le Philosophe rockstar». Ses cours sur la justice ont fait déborder même les plus grands amphithéâtres du campus bostonien, et leur retransmission a été visionnée plusieurs dizaines de millions de fois sur YouTube. Son dernier ouvrage, la Tyrannie du mérite (Albin Michel, mars 2021), est venu toucher l’audience étudiante en plein cœur : le professeur de philosophie politique y affirme que la méritocratie est un mauvais idéal pour nos démocraties, car elle justifie les inégalités au lieu de les gommer.

Selon Michael J. Sandel, l’aspiration méritocratique génère de la démesure chez les gagnants en même temps qu’elle attise la rancœur des perdants, ne faisant que creuser le sillon qui les sépare. Ce livre, qui se veut une invitation à l’humilité pour les élites des méritocraties du monde entier, est paru aux Etats-Unis moins de deux mois avant l’élection présidentielle américaine. La pensée de Michael J. Sandel a pris un sens tout particulier lorsque les résultats du scrutin ont été contestés par Donald Trump et ses partisans en novembre 2020, puis quand, le 6 janvier 2021, a éclaté l’émeute du Capitole. Depuis sa bibliothèque du Massachusetts, le philosophe américain se réjouit que son texte soit aujourd’hui disponible en France : car le Brexit, le mouvement des gilets jaunes, la montée du populisme en Europe indiquent que le Vieux Continent n’est pas épargné par cette montée du ressentiment chez les perdants de la méritocratie. En révélant la «face cachée» de cette notion tant aimée qu’est le mérite, Michael J. Sandel espère nous guérir de l’obsession de la réussite et donner un nouvel élan dans une quête qu’il juge délaissée : celle du «bien commun».

Votre livre s’inscrit dans la lignée de travaux précédents sur les théories de la justice, mais il semble empreint d’un sentiment d’urgence particulier. Qu’est-ce qui en a motivé l’écriture ?

J’ai voulu essayer de comprendre les événements de 2016 : le vote pour le Brexit au Royaume-Uni, l’élection de Donald Trump aux Etats-Unis, l’émergence dans plusieurs pays européens d’un contrecoup populiste. Je m’interrogeais sur l’origine de cette colère envers les élites, car c’est un sentiment qui peut être - et a été - exploité par diverses figures populistes de droite. Même si Joe Biden a été élu en 2020, il faut continuer de se demander aujourd’hui pourquoi 74 millions d’Américains ont voté pour Donald Trump, alors qu’il a si mal géré la pandémie, enflammé les tensions raciales, violé les principes de notre Constitution. Je souhaite inviter à l’autocritique, et encourager les partis progressistes et de gauche, aux Etats-Unis comme en Europe, à chercher ce qui, dans le programme qu’ils proposent, a nourri cette rancœur chez tant des travailleurs qu’historiquement, ces formations politiques sont censées défendre.

On reproche souvent aux sociétés méritocratiques d’être inachevées ou inabouties. Mais vous affirmez que même une méritocratie parfaite ne serait pas moralement souhaitable. Pourquoi ?

Il peut sembler contre-intuitif de parler de la méritocratie comme d’une tyrannie, car il est communément accepté que le mérite soit une bonne chose. Pragmatiquement, si j’ai besoin de me faire opérer, je veux que ce soit par un chirurgien qualifié. Et comparée à un système aristocratique ou aux sociétés de classe où on hérite des privilèges, la méritocratie a quelque chose de très libérateur. Elle nous fait la promesse que quelles que soient notre origine ou notre condition sociale, nous devrions être libres d’exercer nos talents et d’entrer en juste concurrence avec les autres. Mais depuis une quarantaine d’années, la division entre gagnants et perdants s’est approfondie, empoisonnant la politique et nous séparant les uns des autres. Ceci est en partie dû aux inégalités grandissantes amenées par l’âge de la mondialisation néolibérale. Mais cela a aussi beaucoup à voir avec notre vision du succès.

L’idéal méritocratique suggère que puisque nous jouons d’égal à égal, nous méritons notre réussite comme notre échec. Ceux qui ont atterri en haut de l’échelle en viennent à croire que leur succès est leur propre accomplissement, la mesure de leur mérite, et que les avantages que le marché déverse sur eux sont leur juste récompense. Ils sont invités à croire que ceux qui sont en difficulté méritent eux aussi leur sort. En réalité, l’idéal méritocratique est défectueux en soi. Car la méritocratie a une face obscure : elle érode le bien commun. Elle génère de l’hubris chez les gagnants en même temps qu’elle démoralise voire humilie les perdants, soulignant la ligne de partage entre les deux. Au lieu de réduire les inégalités, la méritocratie en fournit une justification. Les citoyens non diplômés ont aujourd’hui ce sentiment, qui me semble très compréhensible, que les élites les regardent de haut.

Comment ce dédain est-il véhiculé ?

Je me suis beaucoup intéressé aux traces de cette condescendance dans la parole publique, en analysant des centaines de discours politiques sur la question des inégalités. Depuis environ quarante ans, les partis de gauche et du centre, au lieu de prendre le problème de front en proposant une réforme structurelle de l’économie, offrent la promesse de pouvoir y échapper individuellement en empruntant un ascenseur social qui passe par l’éducation supérieure. Les politiciens répètent que pour réussir dans l’économie mondiale, il faut aller à l’université, que «qui apprend, gagne». Ils font la promesse que chacun ira aussi loin que son talent pourra le porter. «Si vous essayez, vous le pouvez» : Barack Obama a employé cette phrase dans 140 discours différents. Le message est bien intentionné et il y a là quelque chose d’inspirant. Mais c’est une erreur de penser que ce discours peut être une réponse politique fondamentale aux inégalités. Ces phrases sont devenues si familières qu’elles ne sont plus sujettes à controverse. Pourtant, dans cette rhétorique de l’ascension gît, de manière implicite, une insulte. Près des deux tiers des Américains n’ont pas de diplôme universitaire. Les chiffres sont du même ordre dans la plupart des pays européens. C’est une folie de défendre une économie qui pose comme condition d’un travail digne et d’une vie décente, un diplôme universitaire que la majorité ne possède pas. Les citoyens qui se retrouvent en bas de l’échelle, en plus de perdre leur emploi ou de voir leur salaire revu à la baisse dans une économie mondialisée, vivent dans le sentiment que leur travail n’a pas de valeur aux yeux de la société.

La tyrannie du mérite opprime-t-elle aussi les gagnants ?

Les gagnants sortent corrompus de l’aspiration méritocratique. Dans une société aristocratique, on héritait de génération en génération de privilèges (un titre, des terres, de l’argent). Aujourd’hui, ce mécanisme traditionnel de transmission est remplacé par cette préoccupation qu’ont les parents aisés d’équiper au mieux leurs enfants pour gagner la course vers l’éducation supérieure d’élite. Or la méritocratie s’est déjà muée en aristocratie héréditaire : malgré des politiques d’aides financières très généreuses pour les boursiers, plus des deux tiers des étudiants inscrits dans les universités de la Ivy League viennent des familles les plus riches (les 20 % supérieurs sur l’échelle des revenus). Pour les plus aisés, de plus en plus depuis les années 70, l’adolescence et parfois l’enfance sont employées à avancer sur un parcours du combattant (qui passe par l’enseignement privé, le tutorat, une flopée d’activités extrascolaires ou d’expériences à l’étranger) voué à bâtir le profil du candidat parfait. Même les vainqueurs de cette compétition en ressortent blessés. L’épidémie de perfectionnisme dans les universités d’élite américaines est réelle. La jeunesse paie le coût émotionnel de cette obsession de la performance. La société en pâtit aussi, car ce processus fait de l’éducation un simple instrument. Les universités, que l’on imaginait être des arbitres de l’opportunité, sont devenues des machines à trier pour des méritocraties dirigées par le marché. Les jeunes les traversent sans trouver l’espace mental nécessaire pour réfléchir à ce qui les intéresse, ce qui leur importe, ce qui pourra être plus tard leur contribution à la société plutôt que leur valeur sur le marché.

Le contrecoup populiste est-il un rejet de la méritocratie ?

Le clivage entre gagnants et perdants de la méritocratie n’est pas une ligne séparant ceux qui y croient de ceux qui n’y croient pas. Il est intéressant de noter que même si les Etats-Unis se vantent d’être une terre d’opportunités, le taux de mobilité sociale intergénérationnelle est supérieur en Europe et au Canada. Pourtant, 70 % des Américains pensent que les pauvres peuvent, sans aides, sortir de la pauvreté, alors que seuls 35 % des Européens partagent cette croyance. Même si cette pensée consolatrice ne colle plus à la réalité, les Américains continuent de croire à leur rêve. On leur a appris à ne pas se préoccuper des inégalités parce qu’on leur a promis qu’il serait toujours possible de les surmonter. Le sentiment d’être responsables de leurs échecs les démoralise et les frustre. D’où la popularité de Donald Trump auprès des non-diplômés. Leur colère n’est pas dirigée contre les riches, mais contre ceux dont les diplômes servent de certificats de mérite. Donald Trump n’est pas vu comme faisant partie de l’élite intellectuelle ou technocrate, mais comme un homme d’affaires qui a réussi, hors des attributs et du parcours habituels.

Quelle alternative proposez-vous à la tyrannie du mérite ?

L’alternative est un projet politique qui porte moins d’attention au fait d’armer les citoyens pour la compétition méritocratique et se concentre davantage sur la dignité du travail et les moyens de rendre meilleure la vie de ceux qui contribuent de manière importante au bien commun, à travers le travail qu’ils font, les familles qu’ils élèvent, les communautés qu’ils servent. Et ce, qu’ils aient un diplôme ou non, qu’ils soient jugés comme hautement compétents ou non. Cette année de pandémie a mis au jour le fossé qui existe au sein de nos conditions de travail. Ceux qui travaillent de chez eux depuis un an peuvent difficilement ignorer combien ils dépendent de travailleurs qui longtemps ont été invisibilisés ou dédaignés : pas seulement les soignants, mais aussi les livreurs, les transporteurs, les caissiers, les employés des crèches. Ce ne sont ni les mieux payés ni les mieux considérés, et nous les appelons maintenant des «travailleurs essentiels». Cette crise ouvrira peut-être un débat plus large sur la façon de revoir leur salaire et notre reconnaissance pour être à la hauteur de ce qu’ils apportent à la société. Nous devrions aussi investir bien plus dans les autres pans de l’éducation que l’université : les formations techniques et professionnelles sont complètement négligées aux Etats-Unis, autant par nos financements publics que par notre estime sociale. Enfin, la politique fiscale a une dimension expressive (on dit bien que les taxes sur le tabac, l’alcool ou les casinos sont des «impôts du péché», qui expriment la réprobation sociale par l’augmentation du coût). Pourquoi ne pas en faire usage pour montrer que nous apprécions les contributions de ceux qui travaillent pour produire des biens et des services utiles à la société, en déplaçant la charge fiscale qui pèse sur le travail pour l’appliquer davantage à la consommation et la spéculation ?

Comment infléchir la posture de dédain des élites ?

J’espère que mon livre invitera à repenser notre vision du succès, en rappelant combien les gagnants doivent à la chance et à la bonne fortune. Je propose comme alternative au système actuel de sélection universitaire d’établir un «tirage au sort des qualifiés», en fixant un seuil de qualification et en laissant le hasard décider du reste. Cela permettrait d’adoucir l’expérience du lycée et de dégonfler l’orgueil de ceux qui réussissent, tout en les préparant à la réalité du dehors : c’est le hasard qui nous a fourni certains talents, et c’est le hasard qui décidera s’ils seront valorisés et récompensés par la société. LeBron James est un joueur de basket prodigieux, qui s’entraîne très dur. Mais vivre aujourd’hui, à une époque où le jeu dans lequel il excelle est aimé de tous plutôt qu’à Florence pendant la Renaissance, où l’on recherchait les peintres de fresques plutôt que les joueurs de basket, cela ne relève pas de son fait. Le tri méritocratique a érodé notre sens de la dette, et il nous faut aujourd’hui le restaurer. Les gagnants vivent dans le mythe de leur autocréation et de leur autosuffisance, alors qu’ils devraient se sentir redevables - envers leur famille, leur professeur, leur communauté, leur pays. L’humilité est le meilleur antidote de l’hubris méritocratique. Elle peut être ce qui nous ramènera de la dure éthique du succès qui nous a divisés, à une vie publique plus généreuse et bienveillante. Ce sont des vertus civiques dont notre société actuelle manque cruellement et qu’il nous faut cultiver.”

Michael J. Sandel est professeur de philosophie politique à l’université Harvard (Etats-Unis). Il est l’auteur de la Tyrannie du mérite (Albin Michel, 2021), Justice (Albin Michel, 2016), Contre la perfection (Vrin, 2016) et Ce que l’argent ne saurait acheter (Seuil, 2014).

[officialromaniantranslatiuni]

Communism anon drop your adress, vreau sa iti livrez un ciocan si-o secera-n tendoane. Lipitoare lipsita de bun simt, BA, ai trait prea bine toata viata si nu-ti ajunge, vrei comunism. Bagati-ai pl in ei de oameni. BA NICI DUMNEZEU NU TE IARTA. LA EL E MERITOCRATIE BA. ESTI SI VEI FII IN DEEP SHIT DACA CREZI CA TE SALVEAZA CINEVA DE LA SOARTA CE TI-O FAURESTI. TU SI RESTUL SCURSURILOR SOCIALE. BAG PULA COAIE MAICAMEA NU A FOST VIOLATA SI MUTILATA DE COMUNISTI PENTRU CA A INCERCAT SA TREACA GRANITA INNOT PRIN DUNARE IN FEBRUARIE NUMA CA SA APARA PULIFRICI DIN ASTIA. ba tata ba, degenereaza lumea asta din ce in ce mai rau. MAI BINE MORT DECAT COMUNIST BA, TE PISI PE TOTI MORTII TARII ASTEIA DACA ESTI COMUNIST.

is your mom okay, baditica?

[unwounding]

Reading through Bourdieu's ideas of class and status and it's so painfully clear that his French background was an influence.

You see, in France there's this thing called le bac, which is like the SAT except it's 10x more stressful and also asks about the fine arts like opera, ballet, etc. And in THEORY it's possible for anyone to know the answers but REALLY (and, like, everyone I think knows this deep down) the upper class kids in Paris have the advantage over second/third-gen kids from the banlieus but it passes the test of la meritocratie in the imagination of the French elite so...it's still a thing. Contrast with the US SAT, which got a question asking about a motherfucking regatta thrown out because it was so clearly classist and fucked people who didn't grow up under certain conditions over.

[villefrancois]

Aisés et LésésCertains sont aisés dès la naissance,Pas de mérite puisqu'ils héritent,Pourtant, ces gens puent la suffisanceEnvers les lésés qui les irritent...François Ville#heritage #succession #justice #équité #justiceSociale #impots #taxes #riches #richesse #pauvreté #meritocratie #inegalites #travail #retraites #TPMP #Quotidien #citation #proverbe #poeme #poesie #slam #litterature #poete

[toptenbestblogs]

Best meritocratie

Getting the right one in a market with various options is a time-consuming task. That’s why we examined brands to come up with this list of the meritocratie. Having undergone thorough testing, we hope that you’re going to find one of them impressive. We spent around 47 hours just find the meritocratie for you and based on the complete research we have selected that La contemplation des mots vol…

[nouvelordremondialcc]

NOUVEAU : Suivez l'actu du blog sur Telegram ! La méritocratie est injuste parce qu’elle récompense les individus productifs, selon des professeures Des professeurs de l’Université d’Arizona et de l’Université du Colorado, Colorado Springs, affirment que « le succès et le mérite » sont des « obstacles » à l’agenda de l’équité. « Admettre que les définitions normatives du succès…

[liana-iovu]

Exista meritocratie dincolo. Imposibil altfel. Argumentul meu este finalizarea unui spectacol de teatru, unei piese de teatru. Numai noi stim cum este pana e gata. Eu nu mi-as face absolut nicio grija. Importanta este luciditatea in acel moment si stapanita frica, probabil...absolut nicio grija. "Faust" a fost unul din elementele care mi-au salvat viata...si potrivit mortii, eu contez si este important ce fac.

Si enorm m-a mai ajutat...sa vad real, viu, un creator de teatru...un loc de munca, un om care face teatru...

[adriaanmeij]

Mens vóór materie

Covid19/23

De wereldwijde aanpak van het Coronavirus is een eclatante overwinning van de mensheid op het materialisme. Toen eenmaal het bewustzijn over de bedreiging door het virus van de volksgezondheid tot de bestuurders doordrong grepen zij massaal in om de levensbedreigende ziekte een halt toe te roepen. De ethiek overwon: een mensenleven is meer waard dan een economisch belang. Zie https://www.ictonderzoek.nl/ProduktDetail.asp?id=2310 voor een gratis te bestellen analyse.

Deze houding, zij het traag, kenmerkte niet alleen de westerse wereld van democratisch kapitalisme, maar ook de Aziatische wereld van communistisch staatskapitalisme. Uiteindelijk zou ook Rusland met zijn meritocratie kiezen voor het bedwingen van het virus. Ik geloof dat alleen quasi democratische dictaturen zoals die veel voorkomen in Afrika en in Latijns-Amerika wegens gebrek aan geld, ontwikkkeling en visie, geen kans hadden zich tegen het virus te verweren.

Nederland gaat tientallen miljarden besteden om de economische crisis te bestrijden die als gevolg van het Coronavirus is ontstaan. De Europese Unie zet 500 miljard euro apart. De economie week voor de ethiek. Een mensenleven was even belangrijker dan macht en geld. Zelfs in het land van crimineel Assad zwegen even de wapens. De specialisten in Nederland, Europa, China, Canada ende VS streden om de uitbraak in te dammen en medicijnen of vaccins te vinden om de ziekte te bestrijden.

Dit beeld van een wereld in samenwerking tegen een gevaarlijke en onzichtbare vijand staat in schril contrast met het wereldbeeld toen in in 1939 werd geboren. Toen greep het virus van het nationalistische fascisme om zich geen aangevuurd en verspreid door de gedrogeerde volksmenner Adolf Hitler die de wereldorde zou veranderen.

En eenieder zou wegvagen die niet in zijn fascistische wereldbeeld paste. Dit virus greep om zich heen en er was in Europa geen staat die zich ertegen kon verweren. De wereldoorlog duurde vijf jaar en stortte de wereld in wanhoop. Het duurde vijftien jaar totdat nieuwe generaties zich konden verheffen. De arme landen en de communistische landen bleven in wanhoop nog eens 20 jaar acht er, totdat in 1980 het neoliberalisme begon. Dat nu zijn grootste test doormaakt. Maar anders dan in 1940-1945 toen het fascistische nationaalsocialisme om zich heen greep staan er nu sterke democratieën die de mens vóór de economie plaatsen.  Dat geeft hoop.

Complot or not

Inde social media stikt het van de complotdenkers die het gemunt hebben op het beleid van de meeste regeringen in de wereld. Dat beleid is: Controleer het virus, ontlast de zorg-industrie, bescherm ouderen en wacht tot het vaccin er is. Dat is, met wat varianten het beleid dat wereldwijd wordt gevoerd. Dat beleid sluit aan op adviezen van de Bill Gates Foundation, de Wereld Gezondheidsorganisatie WHO en gespecialiseerde organisaties zoals het RIVM.

De aanvallen op het beleid komen uit zeer verschillende hoeken en hebben dankzij de social media vaak een internationaal karakter. Er zijn politieke georiënteerde samenzweringen uit rechts-radicale of extreem linkse hoek, er zijn financiële complottheorieën, soms uit puur winstbejag, soms om het kapitalisme te ondermijnen. Religieuzen en wereldverbeteraars komen vaak met complottheorieën over de vaccinatie industrie. Vaak zijn complotdenkers fanatiek, zij weten het beter.

Complotdenkers hebben ook positieve kanten. Zij hebben kritiek op aanpak en beleid, brengen mensen op ideeën, bepleiten veranderingen, uiten hun mening. Het is altijd goed om gevestigde structuren te onderzoeken en te bevragen naar hun motieven. Het is goed 5G netwerken te kritiseren en onderzoek te eisen of naar de oorsprong van SARS-Cov 19 te vragen. Vaak echter zitten zij verbeten in hun gelijk en soms verschuilen zij zich achter  valse namen en adressen waardoor de herkomst van meningen niet te achterhalen is.

Het is inderdaad zo dat Google, Facebook, YouTube , Twitter en andere social media artikelen met samenzweringen of complot denken soms verwijderen zoals een 26 minuten durende video van activiste Judy Mikovits die miljoenen  keren is bekeken. Velen vinden daarom dat deze social media zelf ook deel uitmaken van het complot en dat de gewone burger een rad voor ogen wordt gedraaid. Uitgevers hebben echter een eigen verantwoordelijkheid voor wat zij wel en niet via hun media distribueren. Zijn zijn daardoor geen slaaf van de samenzwering van wat dan ook maar nemen hun verantwoordelijkheid.

De Italiaanse parlementarier Sarah Cunial hield vrijdag 15 mei  een speech in het Italiaanse Parlement over de bestrijding van de crisis en de afhankelijkheid van een vaccin. Zij begon met de opvatting van de Britse filosoof Thomas Hobbes dat alle legitieme politieke macht "representatief" moet zijn, gebaseerd op instemming door het volk. Om uit te werken dat nu het tegendeel waar is.

Ik heb met 55 jaar ervaring in onderzoekende journalistiek gekeken naar de bronnen waar complotdenkers uit putten. Meestal zijn ze niet te achterhalen, of worden ze bestreden, soms worden ze nog onderzocht. Het gaat over zaken als de kongsi’s tussen de Bill Gates Foundation, WHO en de vaccin-industrie om uit winstbejag iedereen te vaccineren en tegelijkertijd een chip in te spuiten zodat iedereen gecontroleerd kan worden. Gruwelijke gedachten. Of dat 5G netwerken SARS-Cov 19 veroorzaakten. Of dat het virus door mensen gemaakt is met als doel de wereld te ontwrichten. Verhalen die we tot nu toe uit James Bond films of Netflix series kennen.

Er zijn ook in de mainstream media rapportages over zoals een artikel over de zogenaamde ontvolkingsstrategie van Gates in medium.com, een strategie die niet bestaat. Of een bijdrage in de Volkskrant over hoe verwijderen van omstreden bijdragen ertoe leidt dat die juist meer aandacht krijgen. De New York Times, een mainstream medium, wijdt een uitgebreid artikel aan dr. Mikovits.

Het is vast zo dat de schok van een om zich heen grijpend virus dat de wereldeconomie in de diepste depressie duwt sinds de jaren dertig veel mensen uitermate angstig en onzeker maakt en een voedingsbodem is voor complot denken. En dat opportunisten en aandachttrekkers hun kans schoon zien om onrust en onzekerheid te stoken.  

Het is ook tergend moeizaam om aspecten van wat waar is uit te vinden. Ik schrijf aspecten omdat mensen de hele waarheid niet kunnen weten, maar slechts aspecten ervan. Ook in bewegende, sociale wetenschappen is waarheid een tijdelijk begrip. Uiteindelijk moet ik afgaan op wat ik vind, op basis van zoveel mogelijk informatie zoals die mij ter beschikking staat.

In de meer dan 40 jaar dat ik handel en wandel van oprichter Bill Gates van Microsoft heb gevolgd zag ik een scherpe, harde zakenman, geen visionair, geen creator, maar een slimmerik die benutte wat anderen zoals IBM lieten liggen. En de laatste decennia zie ik een betrokken, bewogen man die zijn vermogen deelt met de wereld om die een betere plaats te maken om te leven. Er is via zijn BMG Foundation geen persoonlijk winstbejag meer. BMGF is een Charity. En ja, vaccineren is soms nodig om grotere rampen te voorkomen. Daar vallen ook spaanders zijn. En ja, dan moet je wel samenwerken met overheden en de Verenigde Naties om grotere rampen zoals de aankomende hongersnoden in te dammen. Het is een eindeloos lange weg om de wereld een betere plaats te maken.