#mezen

[irisgardenecology]

Tuindagboek: Oeps, vergeten

In de categorie ‘Tuindagboek’ schrijf ik over wat me in de tuin is overkomen. Deze keer: fouten zijn leerzaam en soms een mooie nieuwe ontwikkeling! Sorry, de kwaliteit van bovenstaande foto is… Nou ja, laten we zeggen dat ik al blij ben dat ik deze grote bonte specht herkenbaar heb weten te fotograferen. Vogels zijn mij en mijn camera normaal gesproken véél te snel af. Laat staan deze spechten,…

[russianhorses]

Mezen Horse mare Chifka

[flight-freeze-frame]

Australian Boobook (Ninox boobook)

© Brett Mezen

[irinaskaska]

Deer, fox in the style of Mezen painting.

[sezginer35]

SEK" olmalı AŞK dediğin!..

Yalanla içmeyeceksin.

Yanına kavun gibi "TATLI" sözler ekleyeceksin.

"MEZEN" sadakatin olacak.

Kadehin şerefsizliğe değil,

"ŞEREFİNE" kalkacak.

Sarhoş olmayacaksın ve saçmalamayacaksın

"AŞK"ta. Ayık olacaksın!..

Neyine SEN/in zil zurna!..

Bileceksin sevmeyi,

Kusmayacaksın içinde yeşeren sevdanı.

Abartmayacaksın!..

Kalbin kadar seveceksin.

Gerek yok öyle "BÜYÜK" bir AŞK/a..!

"UFAKTA" yeter Ama "GERÇEK SEVDAYSA''...

Alıntı

[soviet-amateurs]

The man from Mezen, North Russia

Photo by Alvion Poplavsky, 1927

[oliwiajancerowicz]

Lara Mezenes photographed by Jaime Lopez Cano

Casting by Oliwia Jancerowicz

[yallah-arabistana]

keske günes yıldız tilbe sezen mezen soylese allahimmm sesi cok guzel zeynepbastik2 olsa keske her coverını dinleriö

[nonrussian]

Russian ethnographic exhibition in Moscow. 1867 Русская этнографическая выставка в Москве. 1867 г

1.Группа лесных тунгусов около берестяной юрты. Tungus near yurt 2. Группа Мезенских самоедов. Mezen Samoyeds. 3. Группа калмыков Ставропольской губернии около кибитки. Kalmyks of the Stavropol province 4. Группа башкир около юрт Bashkirs near the yurts

[jurjenkvanderhoek]

OP EXCURSIE DOOR HET LEVEN MET OCTAVIE WOLTERS

Octavie Wolters is graag in de natuur. Tussen wollegras, kroontjeskruid en onder bramenstruiken, populieren ligt haar tweede natuur. Daar is zij geaard, op die grond gedijt ze goed. Dat wezen van buitenleven en natuurschoon beschrijft zij liefdevol en gedetailleerd. Zittend aan de keukentafel met haar boek “Dit gaat nooit voorbij” geopend voor me liggend heb ik het idee dat ik met haar in dat veld ben. Want zij is geen bosmens. Octavie Wolters is van de horizon, van de open velden, de akkers. Bossen zijn haar te nauw, dan kan ze niet van zich afkijken en voelt zich opgesloten. In mijn fantasie bij haar verhaal wandel ik met haar, draaft de Friese hond die kan slootjespringen voor ons uit en zwijgt W. W is haar levensgezel die de natuur met haar deelt. Ik ben daarbij, wanneer ik mijn ogen sluit en haar teksten in mij om laat gaan.

Zij is geen wereldreiziger. Zij houdt van haar kleine, nabije omgeving. Het land dat ze zo goed kent en dat haar iedere dag weer iets nieuws laat zien. Octavie hoeft niet ver te gaan, daar in dat open veld vindt ze haar antwoorden. En haar vragen. “Ik weet nooit wat het doel is van alles, van de mens, de wereld, het leven. Of van mij.” De scholeksters halen hun gevederde schouders op en zeggen: “Dat hoeft je toch ook niet te weten?” En Wolters is het daar mee eens toch: het is goed zo – alles is er, dat is reden genoeg. Ze kan het geluk aanraken. Het gaat als een vogeltje op haar wijsvinger zitten. De essentie van geluk is de vogel, de liefde ervoor. “Dat gaat nooit voorbij”, denkt ze hardop.

Die gedachte werd de titel van haar nieuwste uitgave, waarin zij spreekt met de vogels die ze treft op haar wandelingen. Ze vraagt zich af hoe vogels tegen de dingen aan kijken. In die fantasie zou het mooi zijn om met hen te kunnen praten. Octavie Wolters praat natuurlijk niet werkelijk met de merel, de kievit en de kokmeeuwen. Maar het woord is gewillig en het beeld volgzaam. Want niet alleen beschrijft Wolters haar gesprek en de omgeving waarin die samenspraak plaats vindt, ze maakt ook een afbeelding van de gesprekspartners. Dit doet zij door de plaat uit te snijden in linoleum en deze vervolgens kleurig af te drukken. Het spreken met de mezen, de zwaluwen en de ekster doet zij in gedachten. Die denkbeelden schrijft ze op en tekent ze uit, zodat het wel lijkt of de vogels net mensen zijn. De bever zwijgt, maar de mus, de kleine zwartkop en de blauwborst voeren het hoogste woord.

In gedachten spreekt ze feitelijk met zichzelf. Geeft zichzelf weerwoord of diepzinnige antwoorden op gelaagde vragen. Levensbeschouwelijk, bespiegelend, contemplatief. Ze is graag in de natuur, houdt van de vogels. En kan daarom hun verenpak aantrekken. En die jas past haar goed, al is de coupe en de stijl afwijkend. Ze observeert zo dikwijls en dermate intensief, dat ze zich met de gevederde vrienden kan vereenzelvigen. In haar gedachten vindt ze troost bij de vogels, in zichzelf. Het is als bidden. Moeiten en zwarigheden uitspreken en deze als het ware op het bordje van een hogere macht leggen. Bij Octavie Wolters is die macht de natuur, zijn dat de vogels. Bidden is net zo goed praten in jezelf, met een denkbaar persoon in gedachten discussiëren. Die iemand is ergens geloof je, maar zeker weten doe je het niet. Wolters gelooft in de vogels, vertrouwt op de natuur. Legt haar gemoed en gevoel bij hen neer in de fantasie van het verhaal. En ze krijgt antwoord, waar de goede god schijnbaar zwijgt.

Haar verhalen zijn fabels, de vogels krijgen het gemoed van mensen. Geleerde mensen, want ze geven beschouwelijke antwoorden op de vragen van het leven. De vragen in het leven waarmee Octavie worstelt. Ze filosofeert over het zijn, bepeinst het wezen. Probeert een vinger achter het bestaan te krijgen, het aanwezig zijn hier en nu te vatten. Ze verbaast zich over dingen die zomaar gebeuren zonder dat iemand het opmerkt. “Sommige dingen gebeuren gewoon”, zegt de winterkoning. “Soms valt er iets voor zonder dat iemand op de wereld ervan weet”, denkt Wolters. Is het dan wel echt gebeurd wanneer niemand het opgemerkt heeft, filosofeert ze verder. “We kunnen soms alleen maar een verhaal verzinnen.” Dat beaam ik en sla de bladzijde om.

De verhalen zijn uiterst persoonlijk. Voor de vogels, en door de vertellingen dus ook voor mij, opent zij haar ziel. Ze heeft angsten, net als ieder mens. Wolters is bang dat zonder angst zij ophoud te bestaan. De angst is bij haar gaan horen, is een deel van haar geworden, een onmisbaar orgaan. Lang heeft ze zich vastgeklampt aan hoop, aan een verwachting, aan de gedachte dat alles ergens goed voor is. Ze denkt aan alle paden en wegen in haar hoofd, de herinneringen, toekomstdromen, alles in het hier en nu, waar ze aan werkt of mee bezig is. In het gladde wateroppervlak waarin de wolken voorbijdrijven ziet ze de reflectie van zichzelf. De visjes flitsen door haar heen alsof deze haar gedachten zijn. Het is een wereld van beelden, woorden zijn er niet nodig.

Het zijn gedachten waarmee een ieder die serieus in het leven staat wel worstelt. ’s Nachts van wakker ligt. Troost zoekt overdag. Het zijn universele levensvragen die antwoorden verdienen, die om raad smeken en een uitweg zoeken. “Troost is er als al het andere al lang vervlogen is”, zeggen de mezen. Haar levensverhaal smeert Octavie Wolters uit over de seizoenen, deelt deze op in de maanden van het jaar. De winter, de lente, de zomer en de herfst, alle hebben een eigen karakter en signatuur. Het gemoed valt zwaar wanneer de blaadjes vallen bijvoorbeeld. In september denkt ze aan haar kindje dat er zo hartverscheurend niet meer is maar daardoor een nieuw soort aanwezigheid vormt. “Iets kan er tegelijkertijd zijn en niet zijn.” Gemis is nooit weg, vindt ze. Maar de pijn van de leegte kan wel gevuld worden. Ware woorden, de mees had het niet beter kunnen bedenken.

‘Dit gaat nooit voorbij’ is een prentenboek voor volwassenen, maar in de platen kunnen kinderen zich ook heel goed vinden. De vertellingen verhalen over levensvragen en het vinden van troost in de kleine wonderen van de natuur. Die vragen zijn te groot voor kinderen, wel lijken me de beschrijvingen van de omgeving aan te sluiten bij hun beleving. Volwassenen zullen bij de platen, portretten van vogels in weelderige flora, zelf een verhaal voor kinderen kunnen fantaseren. Deze platen hebben een klare lijn zonder veel omhaal van vlak en kleur. Duidelijk en essentieel, helder het karakter van de vogel in zijn habitat verbeeldend. Daarbij improviseren de verbeeldingskracht en het voorstellingsvermogen als vanzelf een verhaal. “De zon schijnt en de lucht voelt ineens warmer vandaag, al is het een wat schijnheilige warmte met een ondertoon van tochtige vrieskou. (…) De randen van de dagen worden langzaam zachter, het licht dimt, het lawaai verstomt.” De ekster vliegt op, maakt een rondje om de boomkruin en krast me gedag.

Dit gaat nooit voorbij. Octavie Wolters, tekst en illustraties. Uitgeverij Ploegsma, 2024.

[russianhorses]

Mezen Horse mare Igarka

[nnnebula]

SEK" olmalı Aşk dediğin!

Yalanla içmeyeceksin

Yanına kavun gibi

"TATLI" sözler ekleyeceksin

"MEZEN" sadakatin olacak ...

Kadehin şerefsizliğe değil

"ŞEREFİNE" kalkacak

Sarhoş olmayacaksın ...

ve saçmalamayacaksın

"AŞK"a ayık olacaksın!

Neyine senin zil zurna!

Bileceksin sevmeyi

kusmayacaksın içinde

yeşeren sevdanı

Abartmayacaksın!

Kalbin kadar seveceksin Gerek yok öyle "BÜYÜK" bir aşka! "UFAKTA" yeter Ama "GERÇEK SEVDAYSA....

[twafordizzy]

Koolmees vertoeft bij de mensen

bron beeld: Nederlandse vogelen, wikimedia commens Mijn vroege jeugd bracht ik door op de vierde en hoogste verdieping van een flat in Groningen. Mijn vader had van een bouwtekening een nestkast gemaakt op het balkon. Meteen de eerste voorjaarsochtend bracht een Koolmees nestmateriaal aan: stukjes mos, spinsel, droge graspluimen. Mezen vormen de familie Paridae. De Koolmees is de grotere Parus,…

[regioonlineofficial]

Gemeente Bergen op Zoom is gestart met het bestrijden van de eikenprocessierups door het bespuiten van nesten in bomen in gebieden waar de meeste overlast wordt verwacht. Deze week start het afzuigen van overlast gevende nesten. Al jaren hinder door eikenprocessierups De eikenprocessierups is een natuurlijk fenomeen en zorgt sinds jaren voor hinder. Om overlast zo veel mogelijk te beperken gaat de gemeente Bergen op Zoom adequaat om met het beheer. “Hiervoor maken we een zorgvuldige afweging tussen risico’s, bestrijdingsmethoden en beperken van milieubelasting”, zegt wethouder Verroen. De gemeente werkt op basis van de landelijke leidraad beheersing eikenprocessierups 2019, daarnaast is er een nauwe samenwerking onder leiding van de provincie met de middelgrote gemeenten (M7) van de provincie Noord-Brabant. De M7 gemeenten wisselen ervaringen met elkaar uit en hanteren verschillende werkwijzen om te kijken wat het meest effectief is. De gemeente is gestart met het preventief bespuiten van de nesten op plekken waar de meeste overlast wordt verwacht, de prio 1 locaties zoals scholen en sportvelden. Dat spuiten gebeurt met XenTari of met nematoden. “We bekijken daarbij vooraf of er beschermde vlindersoorten aanwezig zijn. Op locaties waar niet gespoten wordt en later toch overlast ontstaat, gaan we over tot afzuigen van de nesten. Op plaatsen waar de nesten niet voor overlast zorgen laten wij deze hangen. In deze verlaten nesten zitten larven van de natuurlijke vijanden van de eikenprocessierups.” Overige maatregelen  De gemeente Bergen op Zoom heeft de afgelopen jaren preventief al diverse maatregelen getroffen om de eikenprocessierups te bestrijden en zal dat ook de komende tijd blijven doen. Hieronder een korte opsomming.   In de afgelopen jaren zijn vogelnestkastjes opgehangen in de buurt van eikenbomen. Deze vogelkastjes zijn vooral interessant voor mezen en die zijn een natuurlijke vijand van de eikenprocessierups.   Tevens zijn op verschillende plekken in de gemeente speciale bloembollen geplant die insecten aantrekken die de eikenprocessierups eten.    Het maaibeheer van bermen en grasvelden is op verschillende plaatsen aangepast zodat er meer insecten (natuurlijke vijanden van de eikenprocessierups) in komen.    Bij nieuwe aanplant van bomen planten we minder eikenbomen en gebruiken we meerdere boomsoorten om de biodiversiteit te vergroten.      Melding maken Inwoners kunnen meldingen van overlast maken via https://www.bergenopzoom.nl/meteen-melden Gezondheidsklachten Eikenprocessierupsen vormen een risico voor de volksgezondheid en zijn zelden een ‘boomprobleem’. De brandharen welke zich op de rupsen en in de nesten bevinden, kunnen veel overlast veroorzaken bij mens en dier. Indien mensen of dieren in aanraking komen met de brandharen, kunnen diverse allergisch lijkende reacties ontstaan op huid, ogen en luchtwegen.

[deventdieschrijvenkent]

ZORGELOOS

De lente is voor vogels een zorgeloos seizoen Mezen voelen zich kiplekker in het verse groen Kwiek kwekken kwikstaarten van de hak op de tak Het is nog niet te warm geen mus valt van het dak Konden ze deze tijd altijd maar zo houden Alle vogels fief hooguit een snip verkouden

[jurjenkvanderhoek]

IN TSJILP! LATEN EPPIE DAM EN LIENKE BOOT VOGELS KWETTEREN EN KWINKELEREN

Ooit heb ik weleens meegedaan aan de nationale tuinvogeltelling. Daardoor weet ik dat het eigen erf diverse soorten gevederde vrienden herbergt. Heb ik zo een gedeelte van de dag iedere vogel gespot die mijn grondgebied betreed, ontdek ik opeens hoeveel leven de tuin eigenlijk kent. Daarvoor was het besef daarvan nauwelijks aanwezig. In de bomen en tussen de struiken is het een rumoer van belang wanneer je er aandacht voor hebt. Een arendsoog en een luisterend oor. Luister ik beter, zie ik meer. Want het tjilpt en piept, fluit en krast er niet alleen. Het zoemt en bromt, fladdert en vliegt er ook nog eens. De bloeiende bloemen trekken vlinders en bijen, muggen en andere insecten aan.

Met de tuinvogeltellijst in de aanslag deed ik het aantal vogels aanvinken. Misschien zag ik minder mussen dan een voorgaand jaar, maar meer mezen. Een vink nestelde zich op een tak en een kraai vloog over. Telt deze dan wel mee? Een gaai liet zich schuchter zien en de specht keek eerst de kat uit de boom. Geen vinkje. Er schijnen mensen te zijn die aan de zang de soort herkennen, want ieder vogeltje zingt toch altijd zoals het gebekt is. Het kwaken schrijf ik toe aan de wilde eend en het gekras aan de roek of kraai, maar verder reikt mijn klankenschat niet. Daarin ben ik ongeletterd.

Eerlijk moet ik toegeven dat veel van de 25 vogels die dichter Eppie Dam bezingt in de uitgave “Tsjilp!” mijn tuin nog nooit hebben aangedaan. En ook nooit zullen aan doen. Maar andere kan ik wel spotten door het jaar heen. De huismus en de spreeuw, de roodborst en de koolmees zijn vertrouwde gasten. De kauw daarentegen en de ekster zijn minder aangenaam. Voor het baardmannetje en de vink veer ik op van mijn stoel. De bonte specht en de vlaamse gaai maken mij meer dan enthousiast. Op mijn wandelingen met de hond tref ik dan de fuut, de zwaan, de waterhoen en de turkse tortel aan. Boven mijn hoofd cirkelen zilvermeeuwen die afkomen op het brood dat ik strooi voor de wilde eend. Gierzwaluwen pikken behendig insecten uit de lucht. In de verte hoor ik een grutto roepen: gritogriit. Hij heeft op zijn beurt een biddende torenvalk gespot en probeert deze af te leiden van zijn nest. Opeens wordt er krachtig aan de lijn getrokken en kan ik nog maar amper mijn arm in de kom houden. De hond heeft een reiger tussen het riet ontdekt en wil de vogel de stuipen op het lijf jagen. De ielreager wordt echter niet door Dam met een gedicht vereerd, wel de earrebarre - de ooievaar.

Het zijn vrolijke verzen die Eppie Dam aan de diverse vogels heeft toegedicht. Veelal zingt hij ze toe, maar ook eens trekt hij het verenkleed zelf aan. Is hijzelf de zanglijster die slakken op het aambeeld hakt. Is Eppie het pulletje van de fuut, dat bij onraad op de rug van moeder kruipt. En ziet hij zichzelf als ijsvogel in het spiegelbeeld van de sloot. Hij bevraagt de vogels retorisch omdat hij kennis wil over hoe en waarom. De vogels zullen niet antwoorden. Maar het zet de lezer wel tot nadenken. Of de ooievaar vanuit zijn hoge nest wel naar de grond durft te kijken en of het daarboven wel veilig is met een harde wind. Hoe vindt de vlaamse gaai zijn voorraad eikels terug in de harde wintergrond. En hebben zwanen gedachten. Waar heeft de kokmeeuw zijn kop in gestoken, in de stront of in de chocola.

En hij dicht een enkele vogel wel menselijke trekken toe. Zoals de kauw, die in het Fries kortweg Ka heet. K. als van het intitaal van een verdachte. Maar wat heeft K. misdaan. Een ieder getuigt dat hij op een paard zat om een haar te stelen en de wol van een slapend schaap pikte. Eppie Dam weet het eigene van de vogel in zijn spitsvondige gedichten te bevriezen. Het zijn geen koude constateringen, maar warme waarnemingen. Even speels en dynamisch als de vogels zelf zijn. Zij kunnen de verzen zelf bedacht hebben, zelf gezongen en gekwinkeleerd in de vroege morgen en de late avond. Dam verstond de taal en noteerde de spraak.

De zanglijster, de houtekster en de ijsvogel hebben een laagje aandacht meer nadat ik de woorden van Dam heb gespeld. Die woorden overkomen mij niet vreemd hoewel deze in geef Frysk zijn geschreven. Ik beheers deze minderheidstaal in luisteren, lezen en spreken. Het schrijven gaat mij slecht af en zal nooit zo helder zijn als het lyrische schrift van Eppie Dam. Door het gebruik van de Friese taal heeft deze uitgave een beperkte actieradius. Het grondgebied van de provincie Friesland en dan alleen nog de mensen die de taal kunnen lezen, want er is veel import die het Frysk niet machtig zijn. En dan is er nog een grote groep Friezen om utens die zich overal ter wereld bevinden. Maar er schijnt een vertaling in het Nederlands te zijn, hoewel deze aan levendigheid en kracht inboet. De memmetaal, de moerstaal waarin je denkt en leeft zoals Dam in het Fries doet, kan maar moeilijk in een vertaling de waarde krijgen die het van nature heeft. Want woorden en uitdrukkingen zijn taaleigen en laten zich niet of niet eenvoudig in een andere taal overzetten.

Goed beschouwd kan elk zich wel verlustigen in de gebonden “Tsjilp!”. De vogels twitteren en tjilpen, krassen en kwaken, roffelen en roepen in en door de gedichten van Eppie Dam. De betekenis van die woorden hoef je echter niet te kennen. Fonetisch zingen de verzen als vanzelf. Het Fries is naast een ruig boers dialect een lyrisch poëtische taal. Maar ik ben natuurlijk bevooroordeeld, dat is een ding dat zeker is. De kleurige afdrukken van de uit linoleum gesneden afbeeldingen daarbij kennen geen taalgrenzen. Deze zijn voor een ieder waar dan ook te beschouwen. De vogels stappen en scharrelen, zweven en zwieren door de composities en over de bladzijden van het boek. De platen zingen als het ware in het gehoor. Lienke Boot heeft de door haar afgebeelde vogels met aandacht bekeken en met vaste hand gesneden. Elke karakteristiek, oogopslag en beweging, is door haar vastgelegd in de meerkleurige afdrukken. Het maakt het boek naast leesbaar zeker kijkbaar.

Tsjilp! 25 fûgelgedichten foar grutte en lytse protters. Eppie Dam. Mei lino’s fan Lienke Boot. Utjouwerij De Ryp, 2017 – derde druk 2023.