#miodrag bulatović

[ahno-nimus]

Thanks for reblogging my post.

I may joke but there have been at least three unofficial fanmade sequels to Waiting for Godot where Godot actually does show up.

First one was in 1966 from the Montenegrin Serb playwright Miodrag Bulatović. I think it was called Godot Arrived.

Second was Alan Titley’s Irish language sequel, Tagann Godot (Godot Arrives) in 1987.

And third was a coincidentally similar piece by Daniel Curzon written and published in 1990, also called Godot Arrives.

I swear I am not making this up.

That's very interesting! Thank you for telling me about that.

[knjigeobradovic]

MIODRAG BULATOVIĆ - sabrana dela u 7 knjiga

[mentalnahigijena]

Transkript razgovora Karadžića i Davidovića: Mi sve redom rušimo!Nikšićki biznismen i, kako mu ovih dana tepaju srbijanski mediji, „dobrotvor Srpske pravoslavne crkve“, Miodrag Daka Davidović, nesumnjivo je siva eminencija, pokrovitelj i finansijer pobjedničke koalicije na parlamentarnim izborima u Crnoj Gori.Kum MomirDavidović je čovjek u najmanju ruku kontrovezne biografije. Nekadašnji ekonomista Željezare Nikšić, danas je službeno vlasnik firme "Neksan" koja je („kao porodično preduzeće“) osnovana ratne 1992. godine.Tokom devedesetih bio je načelnik Centra bezbednosti Nikšić, a „dogurao“ je i do ministra u vladi tzv. SAO Hercegovine, dijela paralelnih struktura vlasti u Bosne i Hercegovini koje je, uz pomoć Jugoslovenske narodne armije (JNA), osnivala Srpska demokratska stranka (SDS) na čelu sa Radovanom Karadžićem.Recept je bio prepisan iz Hrvatske, gdje su takozvane SAO (srpske autonomne oblasti) bile osnova pobune protiv legalne vlasti.Istovremeno, Davidovićev kum bio je bio još jedan blizak saradnik „balkanskog kasapina“ Slobodana Miloševića, bivši predsjednik Crne Gore i predsjednik Savezne vlade SR Jugoslavije Momir Bulatović.Gradeći političke veze i utjecaj, Davidović je paralelno, kako to obično biva na našim prostorima, razvijao i privatni biznis. Kapital je sticao na bazi jakih veza sa tadašnjom crnogorskom i vlašću u SR Jugoslaviji.Nakon rata, Davidović se iz policijskih otisnuo u preduzetničko-političke vode da bi u jeku sukoba unutar Demokratske partije socijalista (DPS) 1997. bio uhapšen zbog malverzacija u trgovini sa Duvanskim kombinatom. Do najavljenog suđenja nije došlo jer je Davidovića njegov kum, Bulatović, abolirao u posljednjim danima predsjedničkom mandata. Nije kum dugme.Davidovića su crnogorski mediji dovodili u vezu i s pokušajem svrgavanja Đukanovićeve vlasti i 2016. godine prilikom pokušaja državnog udara uz pomoć Rusije i Srbije.Ranjen u BeograduPrema istim izvorima, Davidović bio „dobavljač oružja za grupu koja je uhapšena 16. oktobra 2016. zbog optužbi da su planirali terorističke napade na dan parlamentarnih izbora u Crnoj Gori“."Istina je da nikoga od 20 ljudi koji su uhapšeni u Crnoj Gori, nisam znao, sreo, niti vidio u mom životu, a kamoli da sam ih finansirao i ubeđivao da ubijaju. Ako se, ne daj Bože, bilo šta desi mojoj porodici, mojim saradnicima i mojim zaposlenima, jasno je sa koje je adrese došla poruka", napisao je Davidović kasnije.U žižu regionalne javnosti Davidović je ponovo dospio u decembru prošle godine kada je na njega na pucano ispred hotela „Kraun plaza“ u Beogradu, gdje je bio sa vladikom Joanikijem.Davidović je iz snajpera pogođen u ruku. Beogradski mediji pisali su tada da snajperista nije dobro procijenio, te da je Davidoviću život spasilo troslojno staklo.Poslije ispaljenih hitaca, snajperista se odvezao nedaleko od lica mjesta, ostavio pušku u vozilo, koje je potom zapalio.Zanimljivo je da je u to vrijeme u hotelu „Kraun plaza“ bio i srpski član Predsjedništva BiH i lider SNSD-a Milorad Dodik.Veze sa CrkvomDavidović je poznat kao veliki ktitor (dobrotvor) Mitropolije crnogorsko primorske, a mitrololit Amfilohije ga je 12. maja 2015. godine odlikovao ordenom Svetog kralja Milutina. Naime, on je bio glavni finansijer renoviranja Manastira Ostrog, a sagradio je i Manastir Svetog Save na Goliji, kod Nikšića, zbog čega ga je patrijarh srpski Irinej odlikovao ordenom Svetog Save prvog stepena.Po svemu sudeći, Davidović je ključna karika između Crkve i nove pobjedničke koalicije u Crnoj Gori.Prema crnogorskim medijima, Davidović već duže slovi kao finansiijer Demokratskog fronta. U tom kontekstu spomenuo ga je i crnogorski novinar i publicista, Šeki Radončić.Na, koncu, svoju ulogu ne krije ni sam Davidović, koji je srbijanskim medijima ispričao da je upravo on ubijedio profesora Zdravka Krivokapića „da stane na čelo opozicije u Crnoj Gori“.Prema riječima Davidovića, Krivokapić je „najveći autoritet koji je mogao da se odupre Đukanoviću“.„Vidio sam u njemu duhovnu snagu koja je toliko jaka da je pokrenula narodni zamajac i dovela do očekivanog ishoda. Zdravko je potomak jednog od najvećih crnogorskih junaka Miloša Krivokapića. Njegov brastvenik je i blaženopočivši prota Momo, koji je bio jedan od najvećih autoriteta u SPC. Gde je vrelo i kapaće!“, govorio je Davidović u „Novostima“.Na koncu, Daka nije krio ni osobne političke ambicije. U jedom intervjuu, izjavio je da bi se na narednim izborima kandidovao za predsjednika Crne Gore.Nije isključeno da svoje ambicije pokuša ostvariti poslije najnovijih političkih odnosa u Crnoj Gori, kada za dvije godine (2022.) istekne mandat Milu Đukanoviću.Dokazi iz HaagaIme Miodraga Dake Davidovića spominjano je u najmanje dva puta u Haaškom tribunalu, i to u slučajevima „Milošević“ i „Karadžić“. Zanimljivo je da je dio dokaznog materijala bio i presretnuti razgovor ratnog zločinca Radovana Karadžića, s jedne, te Davidovića i Karadžićevog brata Luke, s druge stranke.Transkript razgovora kojeg ovdje donosimo je „presretnut“ 15. oktobra 1991. godine tokom mjera nadzora Karadžića koji je vođen pod kodnim imenom „Latas“. Vođen je samo tri dana nakon što je Karadžić u Skupštini BiH zaprijeo „nestankom muslimanskog naroda“, jer „muslimanski narod ne može da se odbrani ako bude rata ovdje“.Petnaestak dana ranije pripadnici JNA potpomognuti rezervistima napali su Dubrovnik i okolicu, što i Davidović i Karadžić slavodobitno pominju i ovom prilikom. Naime,na dan kada je nastao ovaj razgovor agresorske snage su u Hrvatskoj opkolile Cavtat!„I vidiš da mi ovo rušimo ovamo, redom sve“, kaže u jednom trenutku Davidović govoreći o Dubrovniku..A Karadžić s odobravnjem kaže:„Pa, nema, taj ustašluk, to je užas jedan. Oni su budale što su u Dubrovnik napunili ustašama. Kažu da je bilo dvanaest hiljada u jednom trenutku“.„Pa nijedan nije izbjeg'o... Bože sabrani, niko pobjeg'o nije...“, hvali se Davidović.„Da, to je...“, nastavlja Karadžić.„To je potpuno okruženje. Doće oni da civile... Majčino mlijeko, ne boj se“, prijeteći poručuje Davidović.Skoro 29 godina kasnije, taj i takav Miordrag Daka Davidović, Karadžićev ministar, Bulatovićev kum i štićenik, te Amfilohijev intimus, odlučuje o tome ko će vladati Crnom Gorom.Ako to nije krunski dokaz da smo ponovo "zaglavili" u devedesetima, sve ostalo je irelevantno.

[walker-diaries]

[asweetjane]

Zoran Živković i Miodrag Bulatović su neki od naših najprevođenijih i svetski najpoznatijih pisaca, a mi jedva i da znamo i za njih.

[prerazmisljavanje]

Pročitala sam u avgustu

Pročitala sam u avgustu

Ne pamtim intenzivniji čitalački mesec!

(Oće to kad iznenada stigne vest da je esej iz Srpskog modernizma prihvaćen, pa se po hitnom postupku obnavlja ~trećina dvadesetog veka.)

Šesnaest knjiga za mesec bio je prosek 2013. godine. Tadašnja ja bi na ovo iščuđavanje samo prevrnula očima, ali od 2013. prošlo je 5 godina i sadašnja ja zahvaljujući njima ima domaćinstvo i posao koji zahteva punu…

[zanimljivaekonomija]

“Dvanaest portreta” Dobrice Ćosića u izdanju “Lagune”

Dobrica Ćosić je od 1951. do 2011. godine pisao dnevničke beleške. Intimno svedočenje pisca o savremenicima, među kojima su neki bili njegovi bliski prijatelji, istovremeno je i svedočanstvo o zlatnom dobu jugoslovenske književnosti i onima koji su je stvorili. Miloš Crnjanski, Meša Selimović, Ivo Andrić, Miodrag Bulatović, Branko Ćopić, Momo Kapor i drugi deo su knjige uspomena, susreta, razgovora i sporenja.

„Vodeći nas kroz velike klasike, Ćosić u ovoj zaista zanimljivoj i posve kontroverznoj knjizi, prelama epohu koja je obeležila živote tih klasika, njihova dela i njihove čitaoce. Zemlja u kojoj su stvarali je nestala, ali ono što su u toj zemlji stvorili Meša, Andrić, Ćopić, Bulatović, Mihiz, Popa, Skender, Isaković, Kapor, junaci ove knjige i Ćosićevi prijatelji, ostalo je i trajaće dok god budu postojali srpska kultura i srpski jezik“, istakao je pisac Marko Krstić u pogovoru ove knjige.

Ana Ćosić Vukić, kćerka Dobrice Ćosića, veoma je dugo radila na dnevničkim beleškama svoga oca. „To su veoma heterogeni i obimni tekstovi u kojima se prepliću zapisi o dnevnim događajima, njegovom učešću u političkom životu, intimne beleške, a najviše skice, motivi i razrade tema i kompozicija za njegove romane“.

Ćosić je pisao o knjigama koje je čitao, vodio imaginarne dijaloge s piscima, opisivao je susrete sa jugoslovenskim i srpskim piscima i umetnicima, važne događaje u kojima su zajedno učestvovali. „Na moj predlog prihvatio je da priredim knjigu o piscima. Proširio je zapise i napisao njihove celovitije portrete”, dodaje piščeva ćerka.

Izbor tekstova Dobrice Ćosića u knjizi „Dvanaest portreta“ pruža priliku njegovim čitaocima da upoznaju piščev celovit pogled na velike pisce, njegove savremenike u drugoj polovini XX veka, a koji su u najvećem broju bili i njegovi prijatelji.

„Dvanaest portreta“ možete pronaći od srede, 22. jula, u svim knjižarama Delfi, Laguninim klubovima čitalaca, onlajn knjižari www.delfi.rs i na sajtu www.laguna.rs.

[tamic87]

Ljudi nikad ne znaju kad počinje ono najgore, ono najpresudnije, ono najvažnije. Miodrag Bulatović

[knjigeobradovic]

GULLO GULLO - MIODRAG BULATOVIĆ

GULLO GULLO – MIODRAG BULATOVIĆ

[walker-diaries]

[asweetjane]

Miodrag Bulatović - “Crveni petao leti prema nebu”, 1959

Pročitajte ovu knjigu. 

[knjigeobradovic]

CRVENI PETAO LETI PREMA NEBU - MIODRAG BULATOVIĆ

CRVENI PETAO LETI PREMA NEBU – MIODRAG BULATOVIĆ

[mentalnahigijena]

Prije 30 godina, na današnji dan, počelo ispisivanje najsramnije stranice crnogorske istorije Operacija Dubrovnik – pogibija mita o herojskoj Crnoj Gori Punih 240 dana žitelji Dubrovnika živjeli su u kopnenoj i pomorskoj blokadi, 138 dana bez struje i vode, više od četiri mjeseca proveli su u skloništima. Na području Konavala, Župe Dubrovačke i primorja u blizini Dubrovnika, snage JNA uništavale su selo za selom, rušeći, pljačkajući i paleći civilne objekte U zoru 1. oktobra 1991. godine, nepuna dva dana poslije časnog herojskog čina crnogorskog admirala Vladimira Barovića, koji je sebi oduzeo život na ostrvu Vis jer nije želio izvršiti naredbu vrha Jugoslovenske narodne armije – granatiranje gradova u Dalmaciji, vojska i crnogorski rezervisti započeli su ispisivanje najsramnije stranice istorije Crne Gore. Opsada Dubrovnika naziv je ratnih operacija koje su se odvijale tokom rata u Hrvatskoj – od Prevlake i Konavala na istoku fronta i grada Dubrovnika, do Dubrovačkog primorja na zapadu fronta. Napad na ovaj dio Hrvatske izvele su kombinovane snage JNA, Jugoslovenske ratne mornarice i Ratnog vazduhoplovstva i protivvazdušne odbrane SFRJ, potpomognute pripadnicima teritorijalne odbrane Crne Gore, Istočne Hercegovine i četničkim dobrovoljačkim jedinicama. Trajala je od 1. oktobra do deblokade Dubrovnika 26. maja 1992. godine. I državni mediji u Crnoj Gori su odigrali jednu od ključnih uloga u lansiranju apsurdne kovanice „Rat za mir“, kako je naslovljena trilogija tadašnje Pobjede, čije se autorstvo pripisuje nekadašnjem visokom funkcioneru Demokratske partije socijalista Svetozaru Maroviću. Tako se nazivala kolokvijalno vojna operacija u Dubrovniku, relativizirala agresija na Hrvatsku i iza nje širila ratnohuškačka propaganda.Vojni naziv kompletne operacije, kako je naveo general Veljko Kadijević, bio je – „RAM“. Prelazak Debelog brijega Tog utorka, u zoru, nakon višednevnih provokacija kojima je JNA uz svesrdnu pomoć crnogorskih državnih medija htjela inscenirati napad na područje Crne Gore, snage JNA, teritorijalne odbrane i dobrovoljačkih odreda iz pravca Herceg Novog prešle su granicu na Debelom brijegu i krenule u osvajački pohod na šire dubrovačko područje. Stanovnici sela Vitaljina su se probudili uz artiljerijsku vatru koja je dolazila iz pravca Prevlake, Prijevora i Mojdeža. Nakon dužeg granatiranja, pješadija je ušla na hrvatsku teritoriju. Najveći dio ove vojne formacije činili su pripadnici rezervnog sastava nekadašnje JNA iz Crne Gore. Njihov ulazak na hrvatsku teritoriju bio je podržan tenkovima, artiljerijom i avijacijom. Istovremeno su snage JNA i teritorijalne odbrane Trebinja i istočne Hercegovine, prelaskom granice, izvršile napad na selo Brgat i sjeverni dio područja opštine, te selo Osojnik na sjeverozapadu, a dio snaga JNA, TO Crne Gore i istočne Hercegovine je krenuo prema bosanskohercegovačkom selu Ravno, naseljenom uglavnom Hrvatima i selu Čepikuće u zapadnom dijelu dubrovačke opštine. Istog dana avioni JRV su izvršili raketiranje odašiljača Hrvatske televizije na brdu Srđ iznad samog Dubrovnika. Vojne formacije su ušle u Dubrovačku regiju iz nekoliko pravaca i započele su lagano napredovanje kroz Konavle, prema Dubrovniku. Ova akcija je bila koordinirana sa nastupanjem jedinica JNA kroz Primorje i Rijeku Dubrovačku. Treći bataljon Jedinica JNA koje je kasnije zauzela i držala visove iznad Dubrovnika, bila je Treći bataljon – 472. (Trebinje) motorizovana brigada, kojom je komandovao Kapetan prve klase Vladimir Kovačević Rambo. Treći bataljon su sačinjavala tri voda snajperista, jedan anti-tenkovski vod, vod sa minobacačima i tenkovsko odjeljenje. Prema izvještaju ekspertske grupe Ujedinjenih nacija, brojčano stanje ovog bataljona je bilo između 800 i 1000 vojnika, od kojih su 50 odsto bili profesionalni vojnici JNA, dok su ostatak činili rezervisti iz Crne Gore i Bosne i Hercegovine. Taj bataljon je, u svrhu Dubrovačke operacije, bio pripojen Vojno-pomorskom sektoru Boka, sa štabom u Herceg Novom, i pod komandom viceadmirala Miodraga Jokića. Pored ostalih jedinica, viceadmiral Jokić je pod svojom komandom imao i Petu partizansku motorizovanu brigadu (Podgorica), 107. obalsku artiljerijsku grupu, te jedinice teritorijalne odbrane iz Herceg Novog, Tivta, Budve, Kotora, Bara, Mojkovca, Bijelog Polja i Trebinja. Vojne formacije JNA koje su učestvovale u Dubrovačkoj operaciji bile su podređene Drugoj operativnoj grupi, pod komandom general-potpukovnika Pavla Strugara. Sa štabom u Trebinju, osim već pomenutih vojnih jedinica, Strugar je pod svojom komandom imao i 37. korpus (Užice), 2. korpus (Podgorica), 9. Vojno-pomorski sektor i 2. taktičku grupu. Po procjeni iznešenoj u Specijalnom izvještaju UN, broj vojnika koji su u jesen 1991. godine okupirali Dubrovačku regiju kretao se od 7.500 do 20.000. Retorika laži Uprkos retorici političkog rukovodstva o tome da Crna Gora nije u ratu sa Hrvatskom, samo jedan dan nakon što je artiljerija JNA ispalila prve salve na konavoska sela, crnogorsko Ministarstvo unutrašnjih poslova izdalo je tajno naređenje za mobilizaciju jedinice specijalne policije, čiji je zadatak bio da obavlja borbena dejstva u ratnom sukobu na crnogorsko-hrvatskoj granici. To naređenje je potpisao tadašnji crnogorski ministar unutrašnjih poslova Pavle Bulatović. Jedinica specijalne policije je bila opremljena pješadijskim naoružanjem i medicinskom opremom, a trebalo je da koordinira svoje akcije sa operativnom komandom na dubrovačkom ratnom području. Dok su jedinice JNA i crnogorski rezervisti napredovali ka Dubrovniku, Vlada Srbije je 4. oktobra na sjednici diskutovala o sukobima u Dubrovačkoj regiji i o tome kako treba da se pozicionira prema tim dešavanjima. Rezultat debate bilo je pismo srpske Vlade od 5. oktobra, koje je upućeno Vladi u Zagrebu. Sadržaj pisma, koje je potpisao tadašnji srpski premijer Dragutin Zelenović, pokazivao je jasno distanciranje zvaničnog Beograda od Dubrovačke operacije, ali se takođe ovim pismom optuživala Hrvatska za provociranje krvoprolića. Prisvajajući Dubrovnik kao dio srpskog nasljeđa, Vlada u Beogradu je okrivila političare u Banskim dvorima za slanje ,,paravojnih jedinica, Crnih legija, i mnoštva stranih plaćenika“ u grad, a potom za ,,lansiranje napada na naselja u Hercegovini i Boki Kotorskoj“. Devet mjeseci opsade Gotovo devetomjesečna vojna opsada Dubrovnika imala je nesagledive negativne posljedice ne samo za taj grad i čitavu Dubrovačku regiju, već i za Crnu Goru i njene građane, a vojne operacije oko Dubrovnika su iznova fokusirale pažnju međunarodne javnosti na sukobe u bivšoj Jugoslaviji. Prethodno razaranje Vukovara od strane JNA i srpskih paravojnih jedinica i besmisleni napad na Dubrovnik su modifikovali stav međunarodne zajednice o konfliktu u nekadašnjoj SFRJ. Punih 240 dana žitelji Dubrovnika živjeli su u kopnenoj i pomorskoj blokadi, 138 dana bez struje i vode, više od četiri mjeseca proveli su u skloništima. Na području Konavala, Župe Dubrovačke i primorja u blizini Dubrovnika, snage JNA uništavale su selo za selom, rušeći, pljačkajući i paleći civilne objekte. Dio stanovništva izbjegao je u Dubrovnik, sjevernu Dalmaciju i na otoke, a u selima su ostali uglavnom stariji mještani od kojih su mnogi ubijeni ili odvedeni u logore JNA u Morinju u Crnoj Gori ili u Bileći u BiH. Od posljedica rata na dubrovačkom području stradalo je 116 civila, poginulo je 194 hrvatskih branitelja i 165 pripadnika JNA iz Crne Gore, 443 osobe zatočene su u logorima Morinj i Bileća, prognano je 33 hiljade osoba i uništen 2.071 stambeni objekat. U napadu, kako se to tada voljelo medijski nazivati, „dva oka u glavi“ na Dubrovnik, zapisao je crnogorski pisac Andrej Nikolaidis, poginuo je i mit o herojskoj Crnoj Gori: „Pred zidinama Dubrovnika izvršio je samoubistvo. ,,Vjekovi pravedne borbe za slobodu“ završili su banditskim, pljačkaškim pohodom na Dubrovnik. Tako to obično bude: mitovi, po pravilu, ne izdrže provjeru stvarnosti. Taj mit je ujedno jedina žrtva napada na Dubrovnik za kojom ne vrijedi pustiti suzu“. Optuženi za zločine Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju za ratne zločine tokom opsade Dubrovnika, po komandnoj odgovornosti, optužio je Veljka Kadijevića, Blagoja Adžića, Borisava Jovića i Aleksandra Vasiljevića. Optužen je bio i Slobodan Milošević. General Pavle Strugar je osuđen na jedinstvenu kaznu od osam godina zatvora zbog svoje uloge u granatiranju grada, čime je prekršio zakone i običaje ratovanja, te zbog svjesnog uništavanja i oštećivanja religijskih, karitativnih, vaspitnih, umjetničkih i naučnih ustanova, istorijskih spomenika nulte kategorije, te umjetničkih i naučnih djela. Viceadmiral Miodrag Jokić, komandant Vojno-pomorskog sektora Boka, osuđen je na sedam godina zatvora. Kapetan prve klase Vladimir Kovačević Rambo, komandant trećeg bataljona 472. motorizovane brigade, optužen je zajedno sa Strugarom, ali je njegov slučaj prepušten srpskom pravosuđu. Specijalni sud u Beogradu odbacio je 2007. godine optužnicu protiv penzionisanog oficira JNA za ratni zločin protiv civilnog stanovništva i granatiranje Dubrovnika, sa obrazloženjem da zbog bolesti okrivljeni nije u stanju da prati suđenje.

[asweetjane]

Čitajte Miodraga Bulatovića. Bio je naš drugi najprevođeniji pisac posle Ive Andrića, a sada ga retko ko i zna. Zaslužio je više.