#nadenken

[mijnniemandsland]

Links Open.

Diep Nadenken: Waarom Het Beter Gaat Met Je Rechteroog Dicht Diep nadenken is een vaardigheid die ons helpt complexe problemen op te lossen, creatieve oplossingen te bedenken en diepgaande inzichten te verkrijgen. Interessant genoeg blijkt uit recent onderzoek dat het sluiten van het rechteroog kan bijdragen aan dit proces. Dit fenomeen heeft te maken met de manier waarop onze hersenen visuele…

[twafordizzy]

Bob den Uyl deelt een nederlaag

bron beeld: dvhn.nl Schrijver Bob den Uyl (1930-1992) is de man die verhaalt over vreugdevolle, edoch neerslachtige zaken; geouwehoer, smaakvol opgedist; desoriëntatie in bedrieglijke eenvoud, aldus Gerrit Komrij over de verhalen van de geboortige Rotterdammer. Den Uyl was een fervent fietser, een liefhebber, die ook wel eens de stad uitkwam. Dan toog hij naar België, Duitsland of Spanje,…

[dutchjan]

September 27, 2023

[grandemalakajeremi]

Het leven is een grote les en het proefwerk is hoe je het woord erwt spelt

[dracothelizard]

WE GAAN LOSSSS.

[s0miad0r]

💌

aaah its been a while! you're an amazing and kindhearted person, nice to talk to and you have a wonderful taste in music and overall a great vibe, wish you nothing but the best in life! hope you're doing great and hope you achieve everything you want and need in life!

[ribbonbonny]

weetje ik denk dat ze eigenlijk wel eens on kutlandje in de void mogen gooien waarvoor zitten we hier in godsnaam nog

[nyoomfruits]

Mooi overzicht van koosnaampjes 😁. Helemaal eens met jouw idee over wat cringe is en wat niet :p. Verschilt wel ontzettend per deel van NL en "laag" van de bevolking. Heb vriendjes (en schoonouders, brrr) gehad die me moppie noemden (nadruk op gehad ;)). En vriendinnen die Binkie tegen hun vriend zeggen. En als ik naar Max kijk -en laten we eerlijk zijn, de meesten zullen je lijst gebruiken om hun fanfic meer "authentiek" te maken- denk ik dat hij in de categorie valt die moppie onironisch gebruikt :p.

DOE ME DIT NIET AAN DOE ME DIT NIET AAAAAN

[uitzinnigmp3]

vind die commentaar stukjes tussendoor echt vrij matig dit seizoen, of ligt dat aan mij?

[madeliefkrans]

wonderlijk om toevallig, omdat jullie klokken gelijk staan, degene tegen het lijf te lopen die je leven heeft veranderd. jullie weten het allebei. jullie vragen elkaar naar de koetjes en de kalfjes. jullie weten het allebei. jullie kijken elkaar aan, lachen naar elkaar. jullie weten het allebei. jullie staan midden op het rode fietspad, onder een straatlantaarnpaal, op spoor negen, aan de jan van scorelstraat, de biltstraat, de waterlinieweg, de burgemeester reigerstraat, de nobelstraat, de vlaamse toren. jullie weten het allebei. hoe jullie elkaar wakker hielden, hoe jullie je favoriete films, boeken, muziek deelden, hoe jullie elkaar hoogstens één keer op een gevaarlijke plek hebben aangeraakt, hoe jullie zeiden: ik ben verliefd op je, terwijl thuis iemand op jullie wachtte.

jullie weten het allebei.

[dio-without-an-s]

Any moots going to be @ Amsterdam pride?

[twafordizzy]

A.L. Snijders kijkt humanistisch op de natuur

Wat vooraf ging: 10 jaar Ik zat zes jaar in dezelfde klas als Jan Kalff, Willemsparkschool aan de Pieter Lastmankade, 1943-1049. We woonden ook nog eens in dezelfde straat, Raphaëlstraat, zijstraat van de Apollolaan. We gingen niet met elkaar om. Hij werd president-commissaris van de raad van bestuur van ABN-Amro en droeg pakken waaraan men de functie herkennen kon. Ik heb hem in tijden van nood…

[dutchjan]

April 22, 2023

[peterpauldoodkorte]

(ode aan) gezond verstand

wetten en regels bieden het handelen context protocollen en richtlijnen wijze ons het pad in het grote en kleine van alles wat wij doen of laten blijft echter het gezond verstand het meest helpend rechten en plichten kaderen voor ons de weg ons eigen kompas echter is de rots van houvast bij het vinden van de te begrijpen antwoorden in wat het systeem soms zo ingewikkeld maakt wanneer dus om…

[vriendenboekjes]

EEN POGROM?!?!?!?!?!

[midsummersky]

In het bleke licht van zijn eenvoudige plafondlamp zag ik alles. De planten die hij goed bedoeld water bleef geven, ook al sloegen de onderste bladeren geel uit. Het zilveren septumringetje dat net gedraaid door zijn kraakbeen stak. De net te kort geknipte nagels aan zijn vingers. Het katoenen koord om zijn nek waar twee oordoppen aan zwierden, alleen voor zijn oren gemaakt. De hard geworden laag hars die de snaren van zijn cello omsloot.

In onze Chinese kommen lag Italiaanse rigatone, pootje badend in tomatensaus, gepaard met gebakken ui, knoflook en champignons. We dronken koud water uit theeglazen, de rest kwam vanzelf. Zinnen liepen naadloos in elkaar over, we hielden elkaar in stand als trapper en wiel. Terwijl ik zijn geharste strijkstok over de snaren liet glijden, in een poging tot de eerste tonen van Bachs Cello suite 1 in G, sloeg hij dunne spijkertjes in de muur om een gebreide cape op te hangen. Hing een tikje naar rechts, merkte ik op. Speel maar rustig aan, sprak hij aanmoedigend.

Ongemerkt was de zon er tussenuit geglipt. De cello stond weer, verhuld in een goedkope beschermhoes, vervaarlijk tegen de rand van zijn bureau. Zelf was hij op de rand van zijn bed gaan zitten en ik op de soepel draaiende bureaukruk tegenover hem. Ik hoopte dat zijn blik, waar hij dan ook keek, mijn gezicht zou kruisen. Zijn boeken die in ongesorteerde stapeltjes op zij bureau lagen, nam ik liefdevol onder de loep. Een gedichtenbundel geschreven door een zweverige collega met persoonlijke inscriptie. Een fors naslagwerk over alle zeevogels die op dat moment op het strand sliepen. Een grote vierkante gids van eetbare planten en paddenstoelen in de nabije natuur. Nauwelijks fictie, maar wel commentaar op Year Of The Monkey. Te pretentieus. Teveel feiten aangelengd met fictie. Ik wierp er tegenin dat ik juist van literatuur hield. 

Uit alle hoekjes rondom zijn bed toverde hij vervolgens muziekinstrumenten tevoorschijn. Twee metalen fluiten waar hij een kale melodie poogde. Ik herkende het als In Dreams, hij wist alleen dat het uit Lord Of The Rings kwam.

In de minuten dat hij met zijn handen op de dierenhuiden van zijn trommels sloeg keek ik toe, zwijgend en verwonderd. Woordloze momenten waarin ik de geconcentreerde frons die op zijn hoofdhoofd verscheen, de plukjes bruin beenhaar die onder zijn opgerolde broekspijpen uitstaken en, wederom, zijn te kort geknipte nagels gadesloeg. In dit licht zag ik alles, gedachten droogden op en ik dacht aan niets behalve hem. Ik wilde hem aanraken. Hem zachtjes in zijn stompige vingers knijpen en de huid op zijn palm voelen. Met mijn hand over zijn blote rug strijken, over de wonden en littekens van opengekrabte puistjes waar hij maanden eerder over had verteld. Zeggen dat het niet gaf dat de dingen die hij zei als hij over zijn gevoelens praatte, mensen soms confuus achterlieten. Dat ik hem, als hij met mij zou willen zijn, precies het soort tegengas kon geven dat hij eerder had gemist. Dat ik het niet erg zou vinden om gekruld in zijn armen op zijn éénpersoonsbed te liggen, terwijl hij de eerste twee uur wakker niet zou kunnen slapen. In mijn gedachten aan hem kon hij in zijn gedachten weer aan mij denken.

Intuïtieve gedachten en primitive gevoelens, beide laten ze hun wortels kruipen en in mijn brein aarden. Ongewild, zonder vergunning, alleen maar uit op het afsteken van vuurwerk te midden van een stil weiland; hij zou er nooit iets van merken.