#zelf nadenken

[peterpauldoodkorte]

(ode aan) gezond verstand

wetten en regels bieden het handelen context protocollen en richtlijnen wijze ons het pad in het grote en kleine van alles wat wij doen of laten blijft echter het gezond verstand het meest helpend rechten en plichten kaderen voor ons de weg ons eigen kompas echter is de rots van houvast bij het vinden van de te begrijpen antwoorden in wat het systeem soms zo ingewikkeld maakt wanneer dus om…

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Galmende Kinkhoorns

We vinden Johan weer op de wegen van West-Ierland...

Ik moest even nadenken. Weer? Weer in West-Ierland? Bagdad, Japan, Brabant, Rijnland, Noorwegen,... ja, dat herinner ik me nog, maar West-Ierland?

Ik heb het allemaal nagekeken en tenzij De Gouden Sikkel in de tussentijd werd ge-retconned naar West-Ierland, is De Roder Ridder pas voor de eerste keer in Ierland. Later in de serie zal hij er nog vertoeven, maar bij mijn weten is dit de eerste keer.

Enfin, zelfs dit weerhoudt me er niet van om te klagen dat Johan wéér van schild veranderde. Het leek er de laatste keer op dat hij nu wel een standaard schild had (de schuine balk met drie... eikels?), maar dat is dus weer overboord gegooid.

[gammija]

Hey so I made a list of Dutch Fear(tm) names and i need opinions. Het Immense, De Begraven, Het Web, Het Oog, De Eenzamen, De Spiraal, De Vreemde, De Jacht, De Slacht, Het Vlees, De Verwoesting, De Corruptie, Het Duister, Het Eind, De Uitroeiing

Ooh, well first of all, thanks for the message, and the Dutch Fear(tm) Names! Ik heb er zelf ook wel eens over nagedacht, maar tot nu toe niks opgeschreven.

Het Immense, Het Web, De Spiraal, De Vreemde, De Jacht, Het Vlees, De Verwoesting, Het Duister, Het Einde: No notes, 👌

De Begraven: Deze klikt niet helemaal voor me, maar ik kan ook niet zo gauw iets beters bedenken. Het klinkt meer als 'de begravene', iemand die begraven is, dat 'dat wat begraaft'. Though ig that goes for 'The Buried' OG too... We hebben natuurlijk ook nog de alternatieve namen, "Too close I cannot breathe", "the choke". De Benauwing is mijn suggestie, - omvat zowel letterlijk 'nauwer worden', en klinkt als benauwdheid, wat voor mij erg Buried is.

Het Oog: Deze is goed, hoewel ik laatst wel moest nadenken over hoe 'Beholding' of 'Watcher' dan te vertalen. Aanschouwer/Toeschouwer/Toekijker...?

De Eenzamen: Deze vind ik apart, dat je juist the Lonely een naam hebt gegeven die alleen op meerdere personen slaat ;) Ik zou misschien zeggen, Het Eenzame, om er maar 1, niet-menselijk iets van te maken, of gewoon De Eenzaamheid. Het Eenzame past denk ik meer bij de rest. (Of we noemen hem... In Je Uppie)

De Slacht: Heeft in het NL (voor mij althans) meer een connotatie met slachterijen voor dieren (dus meer Flesh) dan in het Engels, dus misschien De Afslachting? wel mondiger... en nu heb ik het woord 'slacht' te veel gelezen en klinkt het als niks meer. Plotselinge ingeving: De Razernij?

De Corruptie: Deze vind ik heel moeilijk. want ja, technisch gezien kent het Nederlands het woord corrumperen ook, maar ik denk dat in NL nog meer dan in het Engels, de eerste associatie omkoping is, wat natuurlijk niet The Corruption is. Maar ik heb ook niks beters. Misschien Het Bederf, Het Bedorven als synoniemen van corruptie (vlgs google) met een duidelijkere Corruption betekenis

De Uitroeiing: Not feeling this one. Extinction gaat voor mij over de angst voor het eind van de mensheid, en wat daarna komt, terwijl Uitroeiing een actievere nadruk legt op de vernietigende partij - Extinction is ook een natuurlijk proces, and we'll be dust, forgotten and survived by other things, niets menselijks. De Ondergang vind ik wel goed klinken, heeft associaties met 'ondergang van het [blah blah blah] rijk', dood van hele samenlevingen, zoals het The Extinction betaamt

[cactusklas]

Na een schitterende intro door meester Diego gingen we zelf aan de slag met PowerPoint en maakten we een STRIPVERHAAL! 💥

Stap 1? Foto's maken voor het verhaal en nadenken over de verhaallijn. Stap 2? Alles in een PowerPoint gieten en tekstballonnen toevoegen!

[jurjenkvanderhoek]

HUT IN HET BOS ALS WIJKPLAATS IN DE NATUUR

Een wondere wereld is het, die ik binnenga in Museum Galerie Heerenveen, op dit moment. Een mysterieus bos betreed ik, een magisch woud. Maar is het wel een boomgaard dat ik zie, een veld met oprijzend gewas. Ik kijk in de donkerte van de duisternis, de nachtelijke uren waarin de betovering van het onzichtbare op een hoogtepunt is. Want er is niets te zien achter de stakerige boomstammen, zo zolang het niet wordt aangelicht. Zo zolang er geen lichtpunt is die de omgeving waarneembaar maakt. Rob Regeer ontsteekt daarom een licht op dat schijnt vanuit een verborgen bron in zijn donkere werken. Is dit het heldere licht van een volle maan of de jager met zaklamp op zoek naar een prooi, jongelui die gedropt zijn en verbeten een uitweg zoeken. Het geeft althans een onwerkelijke sfeer, zet een surrealistische werkelijkheid.

In dat decor spelen oranje stippen een bijrol waar een eenzaam huis de dubieuze hoofdrol krijgt toegeschreven. Die oplichtende punten lijken vuurvliegjes, die het licht van de dag aten om het uit te spuwen in de nacht. Het daglicht klinkt zo door in de nachtelijke duisternis. Yin en yang. Maar het blijken geen puntjes te zijn, maar putjes in de compositie. Wie het werk tot op armlengte nadert ontdekt dat de schildering eigenlijk een reliëf is. De materie ligt dik op het doek. De stammen verheffen zich waarin de putjes verf zich verlagen. De vuurvliegjes blijken kleine klankschalen. Het licht echoot zo geluidloos door het bomenbos.

Die hoogdruk in de verflaag geeft de sfeer een werkelijk voelbare diepte. Het is geen geschilderd perspectief, maar een opgelegde tastbare derde dimensie. Regeer laat overigens geen vergezicht zien, de omgeving is plat tweedimensionaal weergegeven. Er is geen doorkijk naar een einder. Maar door te werken in beeldverhoging en met zichtverlaging wordt een natuurlijke ruimte gecreëerd. Een vierde dimensie is gemaakt door kleurspeling en lichtverhouding. In deze ruimte komt alles samen, voert het gevoel de boventoon. Is de werkelijkheid abstract, versimpeld de realiteit. In de derde worden vragen gesteld die in de vierde dimensie lijken beantwoord.

Regeer maakt niet zomaar ondefinieerbare platen van de realiteit. De kunstenaar wil mijn verbeelding prikkelen door ongerijmde voorstellingen te maken. Mij op een verkeerd been zetten zodat ik ga nadenken over wat ik zie. Mij ga bezinnen op de actualiteit. Maar eerlijk gezegd zie ik het wereldnieuws en de huidige problemen in het ecosysteem niet terug in zijn betrekkelijke schoonheid. De hut in het bos schept vooral een unheimisch gevoel, maar misschien is dat juist ook wel het moment van bezinnen. Nadenken over hoe leeg en onwerkelijk de werkelijkheid straks zal zijn, wanneer wij niets doen aan de afbraak van de natuur door ons toedoen. Want het bos van Regeer is ontbladerd, zelfs kijk ik wel dwars door stammen heen. De afbraak heeft hij in zijn schilderijen ingezet. En daarin huist de mens in  een gezellig aangelichte sfeer in een huisje midden in het bos. Als een Bijbelse Noach, van God verlaten maar toch zo dicht bij het antwoord op de vraag.

Regeer verheerlijkt deze verlatenheid door de intieme toevlucht, het huiselijke asiel, meermalen in 24-delig tableau te plaatsen. Voortdurend hetzelfde huis van onder gezien, in een gewijzigde kleurstelling en een helder tot duister licht. De aldoor veranderende weersomstandigheid ter plaatse. Een eenvoudige opzet die zich telkens herhaalt, een weerklinkende sfeer. Diezelfde optrek komt terug in andere hoedanigheid met een meer uitgewerkte omgeving. Maar aldoor blijft het vreemde en vage gevoel. Het is wel een wijkplaats, maar je weet niet wat je kunt verwachten van de inhoud. Wat daarbinnen achter dat verlichte venster zich afspeelt blijft de vraag. Zo stelt Regeer in zijn werk vragen die onbeantwoord blijven. De oplossing moet ik zelf aangeven. Zo zoals dat meestal werkt in en door een kunstwerk. De beschouwer geeft bescheid.

Een apart onderdeel in deze opstelling bij Museum Galerie Heerenveen is het plateau met ruimtelijke bouwwerken in MDF. Op klein formaat zijn deze huizen modellen van hutten en kappellen. Onderkomens belangrijk in de omgeving van Kellerjoch in Oostenrijk. Voor Regeer ter inspiratie een geliefde plek. In de bergen en door de bossen. Om de sfeer raak te treffen was het voor hem niet genoeg enkel de omgeving weer te geven op het geschilderde vlak, maar wilde hij ook de ruimte in. Daarvan is het dorp de weerslag. Zijn dorp, het Regeer. Aldus wordt de bezoeker van deze kunstruimte de wereld van Rob Regeer in getrokken. Ervaart de schoonheid die niet schijnt te kloppen. De verbeelding krijgt er de ruimte zich te uiten. Het werk ontroerd op een onbestemde manier. Het past esthetisch juist, maar achter die luister klinkt een duister geluid. Het gebeelde mysterie is onheilspellend.

Expositie “Into the Woods”. Schilderijen en ruimtelijk werk van Rob Regeer bij Museum Galerie Heerenveen (MUGA), Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 24 maart tot en met 5 mei 2024.

[devosopmaandag]

Tijd genoeg om erover na te denken

Ik nam een borduurwerk mee naar hier in Saint Julien le Petit, en maakte het in de eerste paar dagen af. Dwars door de letters van de woorden ER ZIJN heen is een soort tak in heel dunne lijnen geborduurd. Er zijn vlekken, kleine vormen, een bloemachtige wolk en een ornament die deels de letters bedekken. De letter N is voor de helft verdwenen. Onder alles is een raster te zien, en daar weer onder een vlekkerige, donkere achtergrond. Je hoeft geen filosoof te zijn om daar een commentaar in te zien op dat vanzelfsprekende zijn van ons.

Het is niet de meest snelle manier om zo'n zinnebeeld of 'emblema' te maken. Van de zestiende tot de achttiende eeuw waren emblemata heel populair. Een realistisch beeld werd gekoppeld aan een spreuk, een begrip een wijsheid. Ik doe het dus abstracter en plaats het begrip zelf in een omgeving die het 'becommentarieert'. Dat borduren gaat zo langzaam, dat ik vanzelf ga nadenken over wat dat 'er zijn' eigenlijk betekent. Die woorden klinken wat losjes, een vanzelfsprekendheid, alsof het om een steen in een plas water gaat, alsof dat er-zijn van ons heel gewoon is.

En weer wachtte een stuk meegenomen stramien, dat verkocht wordt onder de naam 'Penelope'. Odysseus, haar echtgenoot, zou omgekomen zijn, en nieuwe huwelijkskandidaten stonden te dringen. Penelope beweerde dat zij pas een keuze kon maken als het weven van de lijkwade voor haar schoonvader gedaan was, maar iedere dag haalde zij uit wat zij overdag geweven had. Stramien wordt nog steeds geproduceerd, niets hoeft te worden uitgehaald om de handen van borduursters en borduurders gaande te houden. Het is een mooie bijkomstigheid dat we gisteren in Aubusson waren, het centrum van de tapisserie in Frankrijk.

Ik besloot de woorden HET ZELF te borduren. Misschien kwam dat omdat ik een essay* van filosoof Jan Bor aan het lezen ben. Hij wist als snel dat zijn studie filosofie hem niet de inzichten had verschaft en zou verschaffen waarnaar hij op zoek was. Die zocht hij met name in het Zen-Boeddhisme en de Indiase filosofie. De vraag 'wie ben ik?' houdt hem zijn hele leven bezig. Naast de publieke ik, zo beweert hij, is de mens “een onbekend, gemaskeerd, verborgen, in die zin dieper ik. [–] Ze wijst voorbij aan het denkende ik, inclusief het het zelfbeeld dat we meedragen, aangezien dat ook maar een gedachte is.”

Langzaam maar zeker raakt dat nieuwe stuk stramien met die twee woorden weer gevuld. Ik schat het aantal uren dat ik er tot nu toe aan gewerkt heb op ruim veertig. Opnieuw gaat het langzaam, en omdat ik geen ontwerp vooraf maak, zijn er vele uren waarin de ideeën over het zelf al bordurende groeien. Ik zou niet dat diepere zelf van Bor durven borduren (aangezien dat onbekend, gemaskeerd en verborgen is), maar ik toon dat grote vermeende zelf van ons, dat veel ruimte in beslag neemt, en dat helemaal niet zo soeverein is als we graag denken.

* 'Wat is wijsheid – Een filosofische zoektocht'| Jan Bor | Uitgeverij Bert Bakker 2012

[jogjadays]

De laatste anderhalve week zijn we weer volledig terug in werkmodus. Naast de 'reguliere' werkzaamheden moesten we ook ons visum verlengen. Het visum dat we hadden was twee maanden geldig, en in principe kun je dit verlengen met nogmaals twee maanden.

Nu is het niet superduidelijk hoe dit moet. De lokale 'immigrasi' heeft wel een website, maar die werkte niet supergoed. Cemeti zou Sam uiteraard sowieso al helpen met haar visum, maar gelukkig wilde ze mij ook helpen.

Uiteindelijk kostte het ons vier trips naar het immigrasi-gebouw om een nieuwe sticker in ons paspoort te krijgen. De eerste keer was voor niets, gezien er iets in de documenten niet helemaal consistent was (wat het was weet ik nog steeds niet), de tweede keer had Ana van Cemeti wat wijzigingen doorgevoerd en was het daarmee 'ok'.

De derde keer moesten we foto's maken en vingerafdrukken inleveren, maar kregen we ook nog ineens wat vragen waarom we wilde verlengen, en de vierde keer konden we dus uiteindelijk onze paspoorten ophalen.

Nu is het immigrasi-gebouw niet echt om de hoek. Het is ongeveer een half uur rijden, of veertig minuten als het druk is. De laatste keer gingen Sam en ik met z'n tweeën, en hadden we een Grab (taxi) besteld vanuit huis. In de auto kwamen we er alleen achter dat Sam's internet niet meer werkte. Ik had ook geen internet op m'n telefoon dus realiseerden we ineens dat we geen manier hadden om een taxi terug te regelen.

Gezien tegenwoordig alles met apps gaat zoals Grab en Gojek rijden er niet echt zomaar taxi's rond. We moesten dus maar hopen er ergens wifi was bij het immigrasi-gebouw, want bellen kon ook niet.

Gelukkig was de Grab-driver op de heenweg erg praatzaam en aardig, alleen sprak hij geen Engels. Dus na een tijdje vroeg ik of hij wilde wachten bij immigrasi en ons dan 'offline, zonder app' terug wilden rijden, als het goed is zou het toch niet al te lang duren om onze paspoorten op te halen. Hij leek het prima te vinden, en was nog bezig met z'n koffie toen we alweer voor z'n neus stonden. Zo hadden we in ieder geval onze terugrit geregeld, en dus onze verlenging van ons visum.

Ondertussen was vooral Sam erg druk met het regelen van andere zaken voor haar werk. Zo was ze samen met Nuril van Cemeti naar een timmerman geweest om een tafel van teak te maken voor haar installatie. Sam had de tafel zelf ontworpen op de iPad en als het goed is zou de tafel komende week klaar moeten zijn.

Daarnaast was onderdeel van haar installatie een apparaatje dat aangesloten moest worden op een telefoon. Hiermee kon ze stemmen laten spelen wanneer er een elektronisch circuit werd gesloten. Deze oplossing was echter niet superstabiel en vereiste een telefoon. Dus zaten we al langer te kijken naar een minicomputer (Arduino) om dit voor elkaar te krijgen.

Een Arduino is echter geen 'ready-made' computer, maar het zijn letterlijk losse componenten zoals capacitors, resistors en allerlei andere elektronica die nodig is om een computer te laten werken. En hoewel er veel tutorials zijn, vereist het kennis en kunde (solderen, programmeren) om iets werkend te krijgen. Gelukkig had Sam via Cemeti iemand gevonden om te helpen.

Dit was Ragil, een grappige man met twee kinderen en een technische achtergrond die ooit eerder een (inmiddels grote) artiest in Indonesië had geholpen met een project. Hoewel hij meestal niet echt projecten aanneemt wilde hij wel luisteren wat Sam nodig had. En na dat Sam alles had uitgelegd en laten zien vroeg hij of hij er een paar dagen over kon nadenken en dan laten weten of hij zou helpen.

Vervolgens kwam Ragil langs met een eerste prototype. En niet alleen bleek hij super kundig, maar hij vond het vooral heel leuk en gezellig om langs te komen bij Cemeti en lekker te kletsen. En na nog twee meetings om wat dingen te testen kwam hij met de 'Samduino', een klein apparaatje dat nog beter werkt dan we hadden kunnen denken.

Ragil zelf vertelde dat hij het heel leuk vond om aan te werken en voelt zich ook echt betrokken bij Sam's installatie. Bovendien wilde hij de 'schematics' en de code delen, zodat wij thuis in Nederland er ook eentje kunnen bouwen mocht het nodig zijn.

Sam moest daarnaast nog verder aan een ander deel van het werk. Toen Julia en Justin er waren was ze in contact gekomen met een artiest die ijzer/metaal bewerkt. Met technieken die ze bij hem geleerd had moest ze nu aan de slag om een stuk metaal van bijna 1,5 x 1 meter te 'graveren'. Hoewel graveren niet echt de juiste term is. Ze moest 7 zinnen in het Cambodjaans buigen in dikke staaldraden, om die vervolgens te plakken tegen het metaal, om vervolgens met een rubberen hamer deze in een ander stuk metaal te slaan.

Dus na 3,5 dag non-stop ijzer buigen was ook dit project weer bijna afgerond. Waarmee steeds meer onderdelen van de installatie samenkomen.

Ondertussen namen we ook nog afscheid van de Australische artiest die ook onderdeel van de Cemeti residency was. Zij vertrok ietsje eerder naar huis dan gepland. Gelukkig hebben we op een leuke manier afscheid kunnen nemen.

En nu is het weer maandag en zit ik bij onze vaste stek Tujuan met een Tujuan latte en een ayam kecap bowl. Sam is nog aan het bijkomen van Waisak, een belangrijke Boeddhistische dag die gisteren plaatsvond in Indonesië en bij de Borobodur uitgebreid gevierd werd.

Yoga, onze vriend en tour guide, had geregeld dat Sam mee kon doen met de activiteiten, maar dat betekende dat ze al om 5 uur 's ochtends op weg was, een uur later met een stoet monniken 3km aan het lopen was naar de Borobodur, om vervolgens in de hitte het hele programma te volgen en na het aansteken van de lampionnen pas om 12 uur 's nachts thuis was.

Het was uiteindelijk wel een heel mooie dag, waarbij het voor Sam bijzonder was om mee te maken hoe het Boeddhisme beleefd wordt in een land als Indonesië, dat wel een Boeddhistische geschiedenis heeft, maar hier al honderden jaren niet meer mee bezig is.

Voor komende week staan er ongetwijfeld weer allerlei dingen op de stapel, maar voor nu ga ik weer verder met mijn werk en proberen we wat uit te rusten.

[detweedeochtend]

Dialogue intérieur

“Zo, beste vriendjes van de Nederlandse taal! Laten we eens aan deze nieuwe week beginnen. Het weekend hangt ongetwijfeld nog in jullie lijf en toch gaan we al wat nadenken. Jarno, steek jij je gsm even weg? Dan kunnen we erin vliegen.” Maandag. Het eerste lesuur. Iedereen heeft zich er ooit doorgesleurd. Niemand heeft er essentiële levenservaringen aan overgehouden. Behalve dan de vervelende referentie-ervaring dat er weinig pijnlijkers bestaat dan maandagochtendlessen. En wat stinkt hier toch zo?

Er zit nog een mandarijn in mijn rugzak. Al bijna twee maanden, denk ik. Dat realiseer ik me vlak nadat de leerkracht mij heeft aangemaand om mijn gsm weg te stoppen. De geur die opstijgt uit mijn tas doet me even kokhalzen. Het is een geur die ik al een paar dagen in een mildere vorm heb opgepikt, maar die ik steeds aan andere bronnen toeschreef. Had Hasan zich weer niet gewassen? Was dit de mondgeur van Mira, het meisje dat er verder onberispelijk uitzag? Die lijfgeur van Aziaten, waar ik weleens over had horen spreken, rook die zo? Nu schaam ik me voor mijn enigszins racistische vooronderstelling, bij de ontdekking dat ik met een stomme mandarijn zelf de oorzaak van de geurhinder blijk te zijn.

“We hebben ondertussen al best wat taalbeschouwing besproken. Ik hoop dat jullie tegen het mondelinge examen nog voldoende weten op te rakelen over onze lessen rond argumentatieleer, Griekse en Latijnse woorddelen en de verschillende tekststructuren. Literatuur kan er altijd nog wel bij, lijkt mij. Daarom heb ik vandaag een les voorzien over twee interessante fenomenen uit de internationale literatuurgeschiedenis. Ik wil het vandaag met jullie namelijk hebben over de stream of consciousness aan de ene kant en over de écriture automatique aan de andere kant. Is er iemand die al een van deze beide begrippen kent?” Natuurlijk niet. ‘t Is Nederlands, zot. Dat is al moeilijk genoeg. Wat komt gij nu met Engelse en Franse termen doen? Vertel gewoon nog wat over die gezellige Guido, die gij en uw collega’s van Nederlands altijd noemen. Dan kan ik nog slapen.

Mijn zusje Halime heeft niet geslapen. Ik dus ook niet. Mijn vader ook niet en eigenlijk is dat waarom Halime en ik niet geslapen hebben. Mijn zusje is drie, dus het kan ook gewoon een slechte nacht geweest zijn, maar mijn vader was weer boos op alles en iedereen. Hij sloeg op de tafel, was luid naar de televisie en stampte veel en hard met zijn voeten op de grond. De slaapkamer van mijn zusje en mij is direct boven de televisie. Papa is boos omdat de mannen op tv niet doen wat hij wil. Zo krijgt hij geen geld. Er was wel geld, want papa en mama hebben alletwee een job, maar omdat papa niet alleen zijn eigen geld aan de televisie geeft, maar ook het geld van mama gebruikte, is mama naar een ander appartement verhuisd. Volgende week slaap ik weer bij mama. Daar slaap ik beter. Ik weet nu al dat ik dan weer goede toetsen zal maken.

“Deze manier van schrijven kan je altijd en overal. Je hebt alleen een potlood of een balpen en een stuk papier nodig. Dan zet je de punt op het blad en begin je te noteren. Of je zet je vingers op een toetsenbord, dat kan natuurlijk ook. En hier komt het leukste van alles: je mag alles schrijven! Niets is verkeerd! Alles wat in je opkomt mag op het witte vlak terechtkomen, er zijn geen foute woorden of zinnen. Spring je in het midden van een zin naar een ander idee? Geen probleem! Wil je ineens in het Turks beginnen te schrijven? Doe gerust … AYSE. - Wakker worden, meid, we gaan gewoon door, hé! - Of heb je geen zin om een woord af te maken? Dan begin je toch gewoon met een ander woord! Alles mag in de écriture automatique! Weet iemand trouwens waar Noor uithangt? Is die onderweg of blijft ze weer thuis?” Zou die van Nederlands al doorhebben dat ik er niet ben? Of geeft hij zoals altijd gewoon zijn les, zonder aan de afwezigen te denken? Zou er zelfs iemand mijn afwezigheid opmerken? Denkt er wel iemand aan mij, op dit moment?

Daar rijdt de trein van 8.39u. Ik heb hem net gemist. Op een dag lig ik tussen spoor en wiel. Het klinkt dramatisch en zo bedoel ik het ook. Op dat moment zal mijn grootste wens ingewilligd worden: er niet meer zijn. Niet zijn. Geen pijn. Mijn hoofd is zo vol. En ik ben bang. Van alles. Van iedereen. En als ik dat aan iemand wil uitleggen, dan stop ik al, nog voordat ik ben begonnen. Ik wéét gewoon dat niemand mij zal begrijpen. Ik heb ze trouwens allemaal al gezien: de knikkende hoofden, de wegdromende ogen, de opgehaalde schouders, de van medelijden omlaag krullende mondhoeken. Nooit ben ik al klaar met mijn verhaal en altijd zijn zij toch al klaar met hun oordeel. Ik heb er schijt aan. Nochtans heb ik vorige week tegen die gast van Nederlands gezegd dat ik geen tof weekend zou hebben. Ik vind het wel spijtig dat ik net zijn les mis. Hij heeft een paar maanden verteld dat hij ook heeft geworsteld, dat hij ook diep heeft gezeten. Als hij tijd zou hebben, dan zou ik graag eens wat langer met hem spreken. Maar hij is altijd direct weg en dan nog: hij blijft een leerkracht. Daar kan je …

“Kan iemand eens een bericht naar Noor sturen? Jarno? Neem die gsm er maar weer even bij. Stuur dat die van Nederlands vraagt of ze het weekend heeft overleefd. En zeg maar dat ze mij er zelf over mag vertellen als ze hier voor tien uur is. Is ’t verzonden? Wilt ge dan maken dat die gsm weer weg is? Nee, mopje, Jarno. Bedankt om te sturen. Geef de factuur maar aan ‘t secretariaat. Bon, waar waren we? Ah juist! Stream of consciousness!”

Fuck, een bericht. Van Jarno. Al een geluk dat hij stuurt en niet tegen me spreekt: die gast stinkt! Huh? Die van Nederlands vraagt naar mij. Hm. Goed dan, vandaag krijgt hij nog. Maar morgen spring ik. Tenzij hij me be

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

We werken aan een nieuwe functie waarmee iedereen Blaze op elkaars berichten kan toepassen. Let op: er is nu ook een speciale instelling om dit voor je blog uit te schakelen als je niet wilt dat Blaze op jouw berichten wordt toegepast. Er is ook een Blaze-schakelknop om de instelling per individueel bericht te selecteren. En voor het geval mensen dit bericht of het andere bericht van Medewerkers mislopen, is er ook een banner die aan alle gebruikers op alle platforms wordt weergeven om ze over deze nieuwe functie, en het eventueel uitschakelen ervan, te informeren. Daarnaast, als Blaze op je bericht is toegepast, kun je het altijd voordat het door onze menselijke medewerkers wordt goedgekeurd (of afgekeurd) annuleren, en zelfs achteraf nadat het is goedgekeurd.

We hebben in de laatste versies van de Android- en de iOS-apps de mogelijkheid toegevoegd om afbeeldingen in de afbeeldingseditor bij te snijden en te roteren.

We hebben de data voor "Laatst bijgewerkt"/"Aangemaakt op" aan thema's in de Thematuin op het web toegevoegd.

We gaan de emoji's van het dashboard verwijderen en zijn aan het nadenken over tabbladlabels voor alle platforms.

In de nieuwe berichteditor op het web zijn we het ontwerp van het tag-invoerveld aan het afstellen om ervoor te zorgen dat meer mensen het zullen ontdekken en gaan gebruiken.

Polls worden vanaf nu in je blogarchief weergegeven, zelfs als het bericht zelf geen afbeelding bevat.

Je blogs worden nu voor zowel desktop- als mobiele browsers in het Accountmenu weergegeven.

Wanneer je [tumblr] in een mobiele browser gebruikt, wordt het aantal nieuwe berichten op je dashboard nu als badge naast het item "Start" in het navigatiepaneel weergegeven.

🛠️ Fixes

Een probleem in de nieuwe berichteditor opgelost dat er met name in mobiele browsers op een Android-apparaat voor zorgde dat de opties voor contentblokken links in plaats van rechts werden vastgezet.

In de volgende versie van de Tumblr iOS-app, 29.1, is het probleem met het kopen van Browsen zonder advertenties opgelost.

Ctrl + Z (ongedaan maken) werkt nu zoals het hoort, ook met keyboards met een andere indeling dan QWERTY.

Bedieningselementen verschijnen niet langer voor video's die automatisch worden afgespeeld, tenzij je op de video klikt/tikt.

🚧  Nog mee bezig

We zijn ons bewust van een probleem met de Android-app die ervoor kan zorgen dat de verkeerde afbeelding in de lightbox wordt geladen wanneer je op een afbeelding in een bericht tikt. We werken hard om dit probleem zo snel mogelijk op te lossen.

🌱 Binnenkort

We werken aan het toevoegen van de mogelijkheid om communitylabels bulksgewijs toe te voegen aan berichten in de Bewerkingstool voor meerdere berichten op het web.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

[grandemalakajeremi]

The Albert Heijn app moet echt niet zelf nadenken

[regioonlineofficial]

Achterhoek - Uit een groot inwoneronderzoek dat in de eerste helft van 2024 is uitgevoerd onder de inwoners van Aalten, Berkelland, Bronckhorst, Doetinchem, Lochem en Oude IJsselstreek blijkt dat de meeste inwoners tevreden zijn over het toerisme in hun gemeente. De voordelen wegen volgens de inwoners op tegen de nadelen en recreatie en toerisme mag verder aangemoedigd worden. Wel vinden inwoners het belangrijk om bij verdere ontwikkeling van toerisme en recreatie voldoende aandacht te hebben voor het behouden en beschermen van de natuur en dat het toerisme zich ontwikkelt op een schaal die past bij de gemeente. Onderzoek geeft belangrijke inzichten over toerisme in Achterhoek Henk Bulten, voorzitter regionaal overleg Vrijetijdseconomie Achterhoek: “Dit onderzoek geeft ons belangrijke inzichten over hoe inwoners tegen het toerisme in hun gemeente aankijken. De vrijetijdseconomie in de Achterhoek is de afgelopen jaren flink gegroeid. In 2022 hadden we bijvoorbeeld 4,1 miljoen overnachtingen en € 327 miljoen aan bestedingen in het toerisme. Ten opzichte van 2019 was dat een groei van bijna 30%. Er is in onze regio nog steeds voldoende ruimte voor groei. Maar we moeten wel nadenken hoe we die groei zo tot stand kunnen brengen dat ook onze inwoners de voordelen van het toerisme blijven inzien.” Niet te veel toeristen De meeste inwoners lijken nog geen overtoerisme te ervaren. Slechts 3% van de ondervraagden vindt dat er (veel) te veel (dag)toeristen naar zijn of haar gemeente komen. Voor 46% is het aantal (dag)toeristen niet te veel en niet te weinig en volgens 31% van de respondenten komen er zelfs (veel) te weinig (dag)toeristen naar hun gemeente. Reuring en levendigheid 79% van de respondenten is het (helemaal) eens dat de komst van toeristen zorgt voor meer levendigheid, reuring en/of gezelligheid. Ook een meerderheid, 61%, geeft aan dat de komst van toeristen bijdraagt aan het gevoel van trots. Respondenten zien ook dat recreatie en toerisme bijdragen aan de lokale economie (77%) en zorgen voor meer recreatiemogelijkheden voor inwoners (65%). Zo maken inwoners zelf, net als toeristen, vaak gebruik van horeca, wandel- en fietsroutes, natuurgebieden en het winkelaanbod in hun gemeente. Tot slot ziet 55% van de inwoners dat recreatie en toerisme de culturele identiteit en historische gebouwen beschermen. Weinig negatieve aspecten De meeste respondenten zien geen negatieve effecten in hun gemeente door recreatie en toerisme. Negatieve effecten die zij wel benoemen zijn schade aan de natuur (33%), verkeersproblemen (29%) en een minder aantrekkelijke openbare ruimte (22%). Marie van de Meeberg, adviseur bij Bureau voor Ruimte & Vrije Tijd: "In vergelijking met andere Nederlandse gemeenten, waar wij onderzoek hebben gedaan, is het percentage inwoners dat negatieve effecten ervaart laag. Hoewel in andere gemeenten op dezelfde onderwerpen negatieve effecten worden ervaren, liggen deze percentages doorgaans hoger. Voor de Achterhoek en haar inwoners is het een positief signaal dat het aantal inwoners dat momenteel negatieve effecten ervaart, beperkt is." Voordelen wegen op tegen nadelen De meerderheid van de respondenten (66%) vindt de voordelen van toerisme en recreatie opwegen tegen de nadelen. Van 71% mag recreatie en toerisme ook verder aangemoedigd mogen worden. Ook heeft de meerderheid (64%) van de respondenten er vertrouwen in dat de gemeente zal sturen op een schaal die past bij de gemeente. Behouden en beschermen van de natuur Als er gevraagd wordt naar welke onderwerpen voor inwoners het belangrijkst zijn op het gebied van recreatie en toerisme dan is dat vooral het behouden en beschermen van de natuur en het landschap (72%), gevolgd door het ontwikkelen van toerisme op een schaal die past bij de gemeente (61%). Het behouden en beschermen van de culturele identiteit staat op de derde plek (39%). Over het inwoneronderzoek Toerisme Achterhoek 2024 Het Inwoneronderzoek Toerisme Achterhoek

is in opdracht van de Achterhoekse Vrijetijdsagenda uitgevoerd door Bureau voor Ruimte en Vrije Tijd in samenwerking met de gemeentelijke burgerpanels (Moventem). In het onderzoek zijn inwoners van de gemeenten Aalten, Berkelland, Bronckhorst, Doetinchem, Lochem en Oude IJsselstreek benaderd. De percentages in dit artikel zijn de gemiddelden van deze gemeenten. De resultaten per gemeente zijn op de gemeentelijke websites te vinden. De resultaten zullen worden meegenomen in het toeristisch beleid. In Oost Gelre en Winterswijk heeft in 2022 en 2023 al een soortgelijk onderzoek plaatsgevonden. Daarom zijn deze gemeenten in dit onderzoek niet meegenomen.

[pietervierstraete]

Alien: Romulus (2024)

Alien: Romulus steekt schril af tegen de andere films in de Alien-saga, en helaas niet in positieve zin.

Tot zover mijn recensie. Je kan zeggen: dat is nog geen reden tot een Tumblr-blogpost. Is er dan ooit een reden? Ik denk het wel.

Het is opvallend hoe geïsoleerd die mening is, vooral uit journalistieke hoek. Recensenten vallen over elkaar heen om de film te prijzen. Gewaardeerd criticus Lieven Trio meent in De Morgen dat "ook oudere fans op hun wenken" bediend worden. Of hier in de Humo.

Waar heb ik het dan over?

Cailee Spaeny in Alien: Romulus (2024), best goed in de hoofdrol

In elk geval niet over iets dat slecht begint.

Goeie acteurs, en dan vooral de twee hoofdpersonages, in een intrigerende setting, een geïsoleerde mijnplaneet waar doorgedreven bedrijfshebzucht het leven van mensen tot een zeer efficiënte hel-waar-je-de-zon-nooit-kan-zien maakt, passen beide precies in het Alien (en Blade Runner) universum.

Niet veel later slaat de motor van de plot definitief aan wanneer een groep jonge mensen koortsachtig en ietwat naïef een uitweg naar iets beters probeert te vinden. Dat is best innemend, zoals dat wel vaker gaat met sympathieke pogingen om ondanks (of dankzij) omstandigheden iets te verwezenlijken, en het is tegelijke ingenieus geschreven van "writer director" Fede Alvarez, want de aard van de hoofdpersonages dekt op handige wijze de ondoordachte vraagtekens in hun plan en acties toe, iets wat destijds voor velen een onoverkomelijk probleem bleek bij de praktische stupiditeit van wetenschappers in Prometheus (voor alle duidelijkheid, ik vond dat eerder 'zeer treffend' en duidelijk doelbewust van regisseur Ridley Scott).

Dus?

Wat de Alien reeks waanzinnig interessant maakt, zijn uiteindelijk vier dingen:

1. Het vreselijke monster en de levenscyclus die ermee gepaard gaat, dat ons doet nadenken over wat wij zelf nu eigenlijk precies zijn. Biologische creatie van nieuw leven is één van de zaligmakendste zaken die er te vinden zijn in dit Aardse bestaan, maar deze lugubere renditie ervan, doet op een kille manier nadenken over die zelfde dingen, want bij deze variant, een biomechanisch overagressief monster, ontbreekt elke vorm van liefde. Het stelt op een prangende manier aan de kaak wat voor vreemd proces het doorgeven van genetisch materiaal in feite is, en wat voor miraculeuze gebeurtenis een zwangerschap is, een geboorte, en in feite dus elk van ons.

"I admire its purity. A survivor. Unclouded by conscience, remorse, or delusions of morality", zei Ash in de originele Alien.

2. Diezelfde Ash had het volgens mij (en hopelijk elke andere medemens) ondanks onze tekortkomingen compleet bij het verkeerde eind, en daarmee komen wij bij het tweede interessante en visionaire element: de introductie en rol van artificial intelligence in het menselijke verhaal. Van Ash (Alien) en Bishop (Aliens), tot David (Prometheus) en Walter (Alien: Convenant), minstens de helft van de intrige in deze serie films wordt gecreëerd door de spanning die ontstaat tussen de mens en hun eigen (intussen niet meer zo) futuristische creatie "naar eigen beeld": humanoide robots. In de latere films, wanneer Ridley Scott terugkeert naar de saga, worden die zaken nog verder uitgediept, in die mate dat de hoofdpersonages in het onderschatte Alien Convenant twee robots (androïden) zijn.

3. Als derde element vinden we het ijskoude universum waarin wij leven. Planeet Aarde kan best gezellig zijn, zeker tijdens de Kerst, maar het is telkens opnieuw geschift om realiseren hoe fragiel ons bestaan op kosmische schaal eigenlijk is. Terwijl we ons zorgen maken over allerlei zinloze kwesties, zijn degelijke sciencefiction films (en boeken) zoals Alien en Prometheus, in staat ons met de neus op een Groter Besef te drukken. Denk aan de onmetelijke schaal van het universum, of nog veel concreter, de vele asteroïden die maandelijks rakelings langs Aarde passeren aan soms 100.000 kilometer per uur, en waarvan het statistisch gezien onvermijdelijk vroeg of laat nog es raak zal zijn.

Het leven op Aarde kent een lange geschiedenis aan inslagen die alle leven naar een complete reset bracht. Van dinosaurussen, tot de intussen min of meer erkende Jonge Dryas-impacthypothese, of die keer dat werkelijk alles verwoest werd, of toen plots alle belangrijke steden in het Midden-Oosten tegelijkertijd verdwenen. Die laatste is nu wel nog niet zeker gelinkt aan de impact van een asteroïde, maar ik wil maar zeggen: mensen bestaan intussen al eventjes, maar niet als je vergelijkt met de leeftijd van onze planeet, en uiteindeljk is het enige verschil met het Bronzen Tijdperk, dat we nu min of meer in staat zouden kunnen zijn om de inslag van een meteoriet op voorhand te herkennen, en wie weet zelfs voorkomen. Je kan in elk geval concluderen dat onze planeet gedurende de laatste zoveel duizenden jaren, niet beter te vergelijken is dan met een actieheld uit de jaren '80, die constant beschoten raakt, want we blijven al even miraculeus ongedeerd.

Daarnaast is kijken naar de sterren sinds de eeuwigheid essentieel voor het denken, voelen en weten van de menselijke soort, bron van kunst, religie en zingeving, maar de afgelopen eeuw raakte dit besef in sneltempo in vergetelheid, onder meer door digitalisering en lichtpollutie van de steden.

Normaal zou je ’s nachts zoiets zien:

Sterrenhemel in Frankrijk

Misschien denk je dan vanzelf anders na over dingen. Misschien zou je gezonder eten, geen plastiek in de natuur gooien, minder stress hebben, minder opgejut raken door politici van beide zijden, meer respect hebben voor mensen van leeftijd, meer respect hebben voor je eigen lichaam, minder snel iemand anders kwetsen, meer empathie tonen naar elkaar, meer je plaats kennen in tijd en ruimte... Dat is maar de vraag natuurlijk, want Djenghis Khan had met de steppes van Mongolië in principe één van de beste zichten op onze Melkweg, en besliste nadien het volledige continent te veroveren - al was ie voor zijn tijd wel effectief erg feministisch en liberaal.

Hoe het ook zij, ons tegenwoordig wel es vergeten heelal vormt een treffende en logische achtergrond voor de confrontatie van mensen met de gruwelijke Xenomorphs.

Kortom: "In space no-one can hear you scream", was de tagline van de eerste Alien, maar waar denk je dat jij en ik nu zitten?

4. Tot slot hebben we Weyland Yutani, ofwel de vertegenwoordiging van de doorgedreven kapitalistische meritocratie, die volgens de Alien saga tot een dystopische toekomst zou leiden waar firma’s en bedrijven absolute macht hebben, en in feite de hele aardbol en daarbuiten verkloten. Blade Runner en Alien zouden dan ook in het zelfde universum afspelen.

Of die voorspelling ook uitkomt, zullen we wel zien wanneer Elon Musk finaal bekent of ie het nu wel of niet goed meent met ons stervelingen. In Alien begon het met de crew van de Nostromo die expendable bleek, en deze schaduw van Weyland Yutani verdween nooit. Niet als het over kolonisten ging, niet als het over Mariniers ging, niet als het over veroordeelden op een gevangenisplaneet ging, en tragisch genoeg, niet als het over Ellen Ripley ging,

De legendarische en fantastische Ripley en Newt in Aliens (1986)

Wat ik wil duidelijk maken is dat alle vier deze elementen geen cartooneske villains of the week waren, maar gebaseerd op diepgewortelde psychologische angsten en bedreigingen, die op een onwaarschijnlijke manier werden verbeeld, telkens door een andere zeer getalenteerde regisseur, en in schril contrast met het fantastische personage Ellen Ripley, nog steeds de Beste Vrouwelijke Heldin aller tijden.

Dit waren niet zomaar simpele horrorfilms. Ik kon en kan alle vier de originele films bijzonder smaken, ook het geplaagde Alien 3 van David Fincher, en het controversiële Alien: Resurrection van Jean-Pierre Jeunet (de eerste twee staan intussen te boek als absolute must-see klassiekers).

5. Later in de serie kwam er nog een vijfde element bij, toen Sir Ridley Scott, regisseur van het origineel, de lijn uit de originelen in Prometheus volstrekt logischerwijs doortrok naar de oorsprong van leven tout court in het universum. Of toch tenminste de zoektocht daarnaartoe, en hoe het komt dat wij hier zitten op een backwater planet aan de rand van een gigantische melkweg in een nog veel gigantischer universum.

Hij opteerde daar voor een vrije interpretatie en illustratie van panspermie, een theorie die al lang bestaat, maar steeds realistischer wordt naarmate we meer ontdekken over het heelal. Dat was een dappere keuze, die redelijk wat vroeg van het publiek, en mijns inziens fantastisch goed werkte.

Alien: Convenant focuste eerder op de Androids, en was ook best interessant, maar Prometheus is werkelijk een unieke film, en net zoals Blade Runner destijds, in bepaalde opzichten zwaar op de eigen tijd vooruit, zonder daarmee te zeggen dat ze meer zijn dan ze zijn.

De geschifte (of net niet) David in Prometheus (2012)

Hoe zat het nu met Alien: Romulus ?

Visueel komen de bovenstaande vier (of vijf) elementen wel degelijk terug in Alien Romulus. Het is geen lelijke film. Planeten worden schitterend in beeld gebracht, aliens zien er erg goed uit, en zeker in dat uitstekende eerste half uur worden eigenlijk alle de oorspronkelijke vier aspecten mooi vertaald naar een waardige expositie.

Het probleem situeert zich daarna. In plaats van een relatief eenvoudig verhaal met diepgaande betekenis (zoals meestal de bedoeling is), volgt een eenvoudige opeenvolging van rehashes van de originele vier films, tot aan het herhalen van bepaalde citaten toe, maar zonder enige relevante context. De woorden worden alleen uitgesproken omdat ze door overlevering en gekend en zelfs beroemd zijn geworden, voor ons, niet voor de personages. Het resulteert in een teleurstelling van Simspon-esque proporties. Hoe men daar Amerikaanse films persifleerde in de vorm van bijvoorbeeld McBain, is vandaag niet langer een hyperbool. Ik kan dus niet anders dan concluderen dat wat men blijkbaar zag (= de makers) en ziet (= de recensenten) als een Alien-film, en bijgevolg in Romulus wordt gerecreëerd, en vindt dat het goed is gerecreëerd, niet meer dan een reductieve, oppervlakkige versie van het origineel is.

Alsof je Frankrijk voorstelt als een baguette en zo'n hoedje. Je herkent het wel, maar daar blijft het volgens mij toch bij.

De enige dubbele lagen die je er eventueel in deze film kan zien, zijn dat het scenario in de tweede helft van de film precies door ChatGPT (re: element 2) in elkaar is gestoken, en dat het vreselijke Disney-monster, als de ‘black goo’ zelve, door middel van een gewelddadige verkrachting, het zoveelste uitgekookte misbaksel van prachtige originelen heeft weten produceren.

En daarmee is alles dan in feite toch gezegd.

[joostjongepier]

Wat?   Caleidoscoop, Consumer’s Rest (1981) door Stiletto Studios, Black Iron (2004) door Humberto & Fernando Campana, Wire Mesh Chair (1998) door Dennis Slootweg, Solid (1986) door Heinz Landes, Double Headed Snake Chair (1999) door Niki de Sa1nt Phalle, Pavonia 91993) door Alessandro Mendini, Hairy Chair (2011) door Charles Kaisin en Bright Space

Waar?   Tentoonstelling A Chair for You in Grassi Museum für Angewandte Kunst, Leipzig

Wanneer?   2 augustus 2024

Na ruim twee uur in het Grassi Museum für Angewandte kunst te hebben doorgebracht, was ik even kunstmoe. Ik had echter een combinatiekaartje gekocht waarbij ook de tijdelijke tentoonstelling was inbegrepen. Dus besloot ik maar even het museumcafé in te duiken voor Kaffee und Kuchen om daarna innerlijk gesterkt de tentoonstelling A Chair for You te gaan bekijken. Nu moet ik zeggen dat ik stoelen niet het meest interessante onderwerp vindt om me, na een hele ochtend kunstkijken, in te verdiepen. Maar vooroordelen zijn er om onderuit te worden gehaald en dat gebeurde. Wat een geweldige tentoonstelling! Nooit in mijn leven heb ik stoelen zo als kunstobject bekeken als hier. En daar kwam nog bij dat de tentoonstelling werkelijk voorbeeldig was opgezet. Ik kwam ogen en oren te kort.

De expositie bestond uit vier ruimtes. Gelijk na binnenkomst was er een entree met enkele bijzondere stoelen en een caleidoscoop. Je keek door ronde gaten naar een wervelende, spiegelende ruimte waarin bij nadere beschouwing stoelen bewogen. Er klinkt muziek van Lou Reed. Een spectaculair begin!

De ruimte daarna werd aangeduid als Dark Space. Om er binnen te komen moest je diep gebogen door een lage doorgang. De ruimte zelf was donker en erin zweefden stoelen, als waren het sterren aan de hemel. De rustgevende muziek van Arvo Pärt (Spiegel im Spiegel) verleende de ruimte een haast meditatieve rust.

Na de duistere ruimte, kwam ik door een gordijn in de ‘Medium Space’. Mechanische, metaalachtige klanken vulden deze ruimte, waarin strakke scherpe lijnen de monochrome ruimte doorsnijden. Semitransparante wanden dragen bij aan de monochromie. De ruimte is geïnspireerd op het Barcelona-Paviljoen van Bauhaus-architect Mies van der Rohe uit 1929. Via een klein gangetje kom ik tenslotte uit in de Bright Space. De ruimte is fel verlicht en ook de muziek (Happie Chappy van Paul Reeves) draagt bij aan de lichtheid. Een eclectische verzameling kleurrijke stoelen is verdeeld over een aantal ‘eilandjes’ verspreid over de ruimte.

Op deze expositie gaat het niet om stoelen als gebruiksvoorwerp. Weliswaar zijn er genoeg stoelen die wel degelijk als zitmeubel te gebruiken zijn, maar niet alle objecten op deze tentoonstelling zijn daar voor geschikt. Sommige missen een zitting, andere zijn gemaakt van prikkeldraad of zijn beslagen met talloze spijkertjes. De stoel is op deze expositie primair een kunstvoorwerp en als bezoeker word je uitgedaagd op een heel andere manier te gaan nadenken over het concept ‘stoel’.

Hoewel veel van de namen van de ontwerpers/kunstenaars voor mij onbekend waren, zaten er zeker ook bekende namen bij zoals: Marcel Wanders, Niki de Saint Phalle, Frank Ghery en Alessandro Mendini. Maar grote of kleine namen, bekende of onbekende ontwerpers, de tentoonstelling A Chair for You is eigenlijk één groot Gesamtkunstwerk (om er maar eens een mooie Duitse kreet tegenaan te gooien). De tentoongestelde voorwerpen komen tot hun recht in een samenhang met de totale vormgeving, belichting en muzikale ondersteuning. Het geheel was een ware belevenis!

[devosopmaandag]

Ik omring mij

Simone de Beauvoir ligt weer eens op mijn tafel en naast mijn bed. Hoewel er een rijtje in mijn kast staat, ontbrak wel erg nadrukkelijk, en een tikje beschamend, 'De tweede sekse', haar invloedrijke werk dat in 1949 verscheen. Ik moest het lenen van een vriend. Had ik haar eigenlijk opgenomen in 'het diagram' met voor mij belangrijke schrijfsters, dat ik ooit maakte in mijn SOON-album? Ik wist het niet meer. Ik sloeg het sinds lang weer open. Ze ontbrak. Ik weet ook niet zeker of ze er in moet. De symmetrie en geometrie maken het geheel nogal cerebraal, het ornament-achtige en de gewassen kleuren alles weer zachter. Ik zou een nieuwe moeten maken, zag ik al snel.

Stel dat je als onderdeel van een psychologische test in korte tijd (je zit in een wachtkamer) bijvoorbeeld zes vrouwen moet noteren die vormend voor je zijn geweest, welke vrouwen dan ook. Je hebt daar kort de tijd voor; de vragenlijst is lang en je hebt slechts een uur in totaal. Alleen die ene opgave is al niet te doen, je wordt bestormd door erin opgesloten vragen: wat is vormend eigenlijk? Vormend in mijn jongste jaren, en dus van invloed op de rest van mijn leven? Wat is het verschil tussen vormend voor mijn intellectuele leven en voor mijn zieleleven? Hoe blijvend moet die zijn of zijn geweest? Eén vrouw prijkt alles overstralend bovenaan: Moeder. Het invullen zou ook een meta-oefening in betekenisgeving zijn.

Ik zou nu George Sand inruilen voor Colette, Gertrude Stein voor Annie Dillard, Jane Austen voor Clarice Lispector, Maria Dermoût voor Annie Ernaux. Ik bekeek ook weer de pagina met de namen van mannelijke schrijvers en stelde vast dat ook daar wijzigingen nodig zijn. Czesław Miłosz, Wallace Stevens en Edouard Louis zouden nu beslist een plek moeten krijgen.

Wat zo'n lijst waard is? De opgenomen vrouwen hebben hun invloed op mij, ooit of nog steeds. Ze veranderen me, laten me nadenken over mijn persoonlijke geschiedenis, over wat de wereld is, ze nodigen me uit gevoeliger te zijn of juist analytischer, ze gebruiken een taal die ik niet bij mannen vind, ze zeggen: zo kun je zijn, of zo of zo. Ik voel me door hen omringd, ook letterlijk. Het zijn hun boeken die bij me in de kast staan, op mijn werktafel liggen, naast mijn bed, in een tas, opengeslagen of alweer opgeborgen, aangekruist, vol gestopt met papiertjes. Het zijn niet alleen hun werken, maar ook wie ze zijn, hun levens, zelfs hun voorkomens. Ik weet hoe ze eruit zien. Ik houd van de oude breekbare Ernaux met de lange haren, de ongenaakbare Lispector die een kleine typemachine op haar schoot heeft, het meisje Colette dat de kippen voert, Ethel Portnoy nog in Parijs. De Beauvoir was overigens een absolute schoonheid. Jeanette Winterson, onverwacht klein, heb ik twee keer zien spreken. Haar aanwezigheid was krachtig.

[kinglemurenhetterriblybeast]

King LeMur en het Terribly Beast

Deel 3

Niet lang nadat King LeMur mij zo had laten vallen, zat ik nietsvermoedend achter de balie van priority. Dat is voor speciale klanten van King LeMur. Klanten met veel geld. Toen kwam er opeens een manager naar de balie. Dat doen managers vrijwel nooit. Maar deze kwam speciaal naar mij. M’n collega’s naast mij keken er ook van op en luisterden mee. 

De manager zei, mag ik je een rare vraag stellen. Heb je wel eens van de lounge gehoord, vroeg ze. Ik heb namelijk jouw beoordelingen gelezen. Je bent zo open, klantvriendelijk en professioneel. Jij bent precies wat we zoeken voor onze lounge. Heb je daar al eens van gehoord?

Dat wist je nog niet, maar King LeMur is constant iedereen aan het beoordelen. Soms doen ze dat openlijk. Vaak achter de schermen. Er wordt zolang je er werkt een persoonlijk rapport over je bijgehouden. Mijn rapport heeft een coach mij wel eens voorgelezen. Er stonden alleen maar lovende dingen in. Ik geef toe, dat was fijn om te horen. De coach zei zelfs dat ze hoopte dat ik lang bij King LeMur zou blijven werken. Ik ook, zei ik. 

Hoe dan ook. Huh?! Werd ik nou zojuist persoonlijk uitgenodigd voor de lounge? Waren ze een spelletje aan het spelen ofzo. Ik kon m’n oren niet geloven. Ik antwoordde dat ik al bij hun open-dag-recruitment was geweest. Ik zei maar niet dat ik al twee geweigerd was. Dat ik wel een uurtje met ze mee wilde draaien. Dat hadden ze namelijk aangeboden. Zodat je kon ervaren of de lounge iets voor jou was. 

De manager was duidelijk op een missie om mij te recruiten. Want ze zei dat ik haar naam mocht noemen. Dan zou ik meteen aangenomen worden. 

Aan het eind van die dag reed ik naar huis. Tijdens het rijden werd ik gebeld. Gewoonlijk bel ik niet in de auto. Maar ik had mijn Apple Watch om. Daar kun je ook mee bellen. Soort van handsfree dus. Dus ik nam op. Het was Dats Dnar. Ze klonk super enthousiast en nodigde mij uit voor de lounge. Huh?! Hoorde ik dat goed?? Ja dus. Ze vertelde dat de regels van King LeMur zijn gewijzigd. Je hoeft vanaf vandaag niet meer een half jaar in dienst te zijn. Ik vroeg me nog even af, vanaf vandaag? Hoezo is Terribly vorige week al aangenomen? Vreemd. Dats Dnar zei dat ik al enthousiast was vorige keer en nodigde mij wederom uit om te werken in de lounge. 

Maar effe serieus?! Werd ik nu alweer TWEE keer uitgenodigd voor de lounge?! Dat is al VIER keer in totaal! Ik voelde mij in de maling genomen. Ze speelden nu duidelijk een spelletje met me. Ik hield de boot af. Zei dat ik er even over moest nadenken. Dat vond ze goed. Maar of ik het haar zo snel mogelijk wilde laten weten. Want dan kon ik meteen met de eerstvolgende training meedoen. 

Ik deelde mijn ongeloof met m’n klas. In de app groep. Zo van twee keer uitgenodigd, twee keer geweigerd en nu weer twee keer uitgenodigd. De klas reageerde niet heel erg geïnteresseerd. Behalve dat ze vonden dat ik uitermate geschikt was voor de lounge. Ze vroegen of ik op het aanbod in ging. Want dat betekende dat je dan niet meer met je klasgenootjes werkte. Dat vonden ze jammer. Ik wist niet wat ik moest vinden. Kon de oneerlijke behandeling en het spel dat King LeMur speelde niet zo goed plaatsen. 

Beast reageerde ook in de app groep. Ze schreef dat ze het raar van mij vond. Dat ik haar heel duidelijk had gemaakt dat ik negatief was over de lounge. En nu was ik weer enthousiast. Ze had overduidelijk niet door dat ik helemaal niet enthousiast was. Ik had juist de grootste moeite met de oneerlijke behandeling van King LeMur. 

Ik wist zo ontzettende niet meer wat ik van King LeMur moest vinden. Waarom behandelen ze ons niet gelijk. Was dat King LeMur-waardig? Ik wist echt niet meer hoe ik hiermee om moest gaan. Beast wel. Zij ging mij spontaan negeren. Keihard negeren. Tegen de klas deed ze lief en leuk. Mij ontliep ze. Gunde me geen blik waardig. 

Dat we het niet met elkaar eens waren, is één ding. Maar dat ze me buitensloot vond ik niet alleen kinderachtig, maar ook verschrikkelijk. Vrienden die je opeens negeren. Terwijl je ze dagelijks ziet. Word ik heel ongemakkelijk van. Vind ik terrible. Niemand van de klas nam het voor me op. Dus ik besloot uit de vrienden-app groep te stappen. 

Langzaam drong het tot mij door dat Beast niet zomaar de beste-van-de-klas Beast was. Nee. Ze was terrible. Terribly Beast. Je zou denken, wat vervelend voor je, maar het valt nog best wel mee toch? Misschien. Maar wat ik toen nog niet doorhad, was dat ze nog maar aan het opwarmen was.

Morgen deel 4

[zoekunstcreatie]

Photography Book Club

Mijn eerste ontmoeting met Coco Olakunle vond plaats tijdens een gastles voor het vak Maakprocessen Fotografie. Al bij het zien van haar eerste slide met een foto van haar tante, wist ik dat dit een interessante les zou worden. Na de les benaderde ik Coco met de vraag of ik een meeloopdag bij haar kon volgen. Ze reageerde meteen enthousiast en we bleven in contact.

Voor onze eerste echte kennismaking spraken we af bij SHOWROOM, een plek die merken en cultuurgerichte media verbindt met opkomend talent. SHOWROOM fungeert ook als platform voor het verkennen van subculturen in mode, muziek en fotografie en biedt ruimte voor ideeën, ontwikkeling, samenwerkingen, evenementen en tentoonstellingen. Coco vertelde me over een nieuw project waar ze aan werkte: de Photography Book Club (PBC). Dit evenement verzamelt prachtige fotografieboeken om mensen die van fotografie houden samen te brengen en de tijd te nemen om beelden echt te waarderen. Hoewel er al enkele sessies in SHOWROOM hebben plaatsgevonden, heeft PBC als toekomstvisie om internationaal te groeien. Tijdens internationale sessies kunnen lokale fotografen en kunstenaars worden betrokken bij de programmering. Dat PBC in Amsterdam is gevestigd, helpt vanwege de aantrekkingskracht en allure van de stad, wat het aantrekkelijk maakt voor professionele samenwerkingen. Er is al contact gelegd met Antwerpen voor een sessie.

Ik hielp bij het ontwikkelen van het Instagram-account. Ook was ik bij twee sessies in Rotterdam aanwezig, zelfs mijn vader en goede vriendin zijn langsgekomen. Tijdens de gesprekken met Coco heb ik ook veel geleerd over haar visie voor PBC, zo hoopt ze dat het buiten de sessies ook groeit tot een platform waar verder op gebouwd kan worden, gezien kan worden als internationaal broedplek waar talent wordt uitgelicht. Is je netwerk onderdeel van je waarde die je toevoegt aan het werkveld. Het opbouwen en uitwerken van een visie vraagt om consistentie en stabiliteit, nadenken over een lange termijn maar passie en bevlogenheid zijn net zo belangrijk. 

Het was heel bijzonder om mijn meeloopdag te doen op een plek die al heel snel vertrouwd voelde, dat kwam door het warme ontvangst van Coco en ook door de sfeer die de PBC meebrengt. En ik denk dat het echt kunnen voelen waar de kracht ligt van deze organisatie, de visie voor groei komt vanuit het hart, niet alleen van Coco maar vanuit de gemeenschap. Ligt de kracht en succes ook in het netwerk eromheen, zo veel mensen die betrokken zijn en echt willen helpen, samen vooruit. 

Om een sfeer te kunnen creëren op je eigen locatie is een ding, maar om die ook mee te kunnen nemen naar een volgende locatie is een andere kunst. De kunst en fotografieboeken vertellen samen een verhaal, nodigen uit tot het ontdekken van verschillende perspectieven en dat allemaal zo toegankelijk mogelijk. De mensen die erop af kwamen waren allemaal ook heel open en vriendelijk, bijna iedereen stond open voor gesprek.

Als KE’r ben ik erg geïnspireerd door mijn meeloopdag bij Coco, een brede internationale visie gekoppeld aan het hart zorgt voor een project en organisatie die leeft en groeit. Professioneel en authentiek dat zijn de twee lessen die ik meeneem in mijn eigen ontwikkeling.