#nationaal socialisme

[surr3al1sm]

Fuck it, i gotto get them in my head by tommorow morning so I might as well actively do something with them while listening to them in song form.

Random Just Dance coaches as Kenmerkende Aspecten

"What's a kenmerkend aspect?" I hear you non-dutch people ask. Well do I have a story for you: kenmerkende aspecten are sentences we have to know word for word for history that sort of summarize the events that happen. They are like split in different periods but I wont be looking at that. If you have a question about any of the concepts mentioned I would love to history nerd for a second. Everything's below the cut if I've piqued your interest.

Night Swan, our queen, as: "Het in praktijk brengen van totalitaire ideologieën communisme, facisme en nationaal socialisme." / "Putting the totalitaire idiologies communism, facism and national socialism into practice."

Jack Rose as: "De rol van moderne propaganda- en communicatie middelen en vormen van massaorganisatie." / "The role of modern propaganda and communication tools and the forms of mass organisation."

The Traveler as: "De moderne vorm van imperialisme die verband hield met de industrialisatie." / "The modern from of imperialism that related to the industrialization."

Selios as: "De hernieuwende orientatie op het erfgoed van de klassieke oudheid." / "The renewed orientation on the heritage of classical antiquity."

Cygnus as: "De industriele revolutie legde in de westerse wereld de basis voor een industriele samenleving." / "The Industrial Revolution laid the foundation for an industrial society in the Western world."

Si'ha Nova as: "Rationeel optimisme en 'verlicht denken' dat werd toegepast op alle terreinen van de samenleving: godsdienst, politiek, economie en sociale verhoudingen." / "Rational optimism and 'enlightened thinking' that was applied to all areas of society: religion, politics, economics and social relations"

Mihaly as: "De ontwikkeling van pluriforme en multiculturele samenlevingen." / "The development of plural and multicultural societies"

Sara as: "De verdeling van de wereld in twee ideologische blokken in de greep van een wapenwedloop en de daaruit voortvloeiende dreiging van een atoomoorlog." / "The division of the world into two ideological blocks in the grip of an arms race and the resulting threat of nuclear war."

Wanderlust as: "Voortschrijdende democratisering, en de deelname van steeds meer mannen en vrouwen aan het politieke proces." / "Progressive democratization, and the participation of more and more men and women in the political process."

Brezziana as: "De dekolonisatie die een eind maakte aan de westerse hegemonie in de wereld." / "The decolonization that put an end to Western hegemony in the world."

[steininbeeld]

5 mei 2023.

“Stolpersteine”

Plaatsing 6 Stolpersteine in Gemeente Stein Op 3 November 2021 werden er twee opvallende messing ‘straatstenen’ tussen de reguliere bestrating in de stoep voor het pand aan de Bergstraat 8 in Urmond gelegd. Deze Stolpersteine markeren de deportatie van vader en dochter Claessen in 1943. Voor elk van hen een steen.Levende herinneringDe bedoeling van de sinds 1992 gemaakte Stolpersteine is het levend houden van de herinnering aan de slachtoffers van het nationaal-socialisme rond en tijdens de Tweede Wereldoorlog. De messing Stolpersteine worden daarvoor in de stoep geplaatst voor de laatste (vrij gekozen) woning van de slachtoffers. In Nederland liggen ruim zevenduizend Stolpersteine ter nagedachtenis aan gedeporteerde slachtoffers en daar komen jaarlijks honderden nieuwe bij.‘Het is een heftige boodschap’, zegt initiatiefnemer Han Frenken, ‘maar dat is juist de bedoeling van kunstenaar Gunter Demnig die de Stolpersteine ofwel struikelstenen heeft bedacht.’ Deze stenen laten voorbijgangers letterlijk en figuurlijk stil staan bij hetgeen zich op deze locatie in het verleden heeft afgespeeld.ProgrammaOpening ceremonie door burgemeester Leurs-Mordang. Plaatsen van de zes Stolpersteine. Muzikale opluistering - Jan Tom Fernhout. Voordracht familielid. Bloemen leggen door aanwezigen. Voordracht gedichten – Wim Cremers.

(5 mei 2023)

[regioonlineofficial]

Op dinsdag 18 april legt de Stichting Stolpersteine op acht adressen in Zutphen 27 nieuwe Stolpersteine. De stenen worden in het trottoir geplaatst, voor huizen van meestal Joodse inwoners uit Zutphen die in de Tweede Wereldoorlog zijn weggevoerd en vermoord. Dit keer legt de Stichting ook vijf Stolpersteine voor een Sinti familie die bij de zigeunerrazzia van mei 1944 zijn weggevoerd en vermoord in Auschwitz. Familielid Zoni Weisz overleefde de oorlog en nam het initiatief hiervoor. Maandagavond 17 april: openbare avond in Dat Bolwerck in Zutphen Op maandagvond 17 april is vanaf 19.30 uur een openbare avond in Dat Bolwerck (Zaadmarkt 110-112 in Zutphen). Daar spreken burgemeester Wimar Jaeger, kunstenaar Gunter Demnig en familieleden en nabestaanden. De Stichting Stolpersteine Zutphen geeft deze avond meer informatie over de Stolpersteine in onze gemeente en biedt aanvragers en nabestaanden de mogelijkheid om elkaar te ontmoeten en de herinnering levend te houden. Messing steentjes in het trottoir Stolpersteine zijn messing steentjes waarmee de vervolgingsslachtoffers van het nationaal-socialisme rond en tijdens de Tweede Wereldoorlog worden herdacht. Op elk steentje staat de naam van één slachtoffer. Daaronder staan geboortejaar, plaats en datum van arrestatie en als laatste de plaats en datum waar het slachtoffer werd vermoord of is overleden. Je vindt de Stolpersteine in het trottoir voor de vroegere woningen van de slachtoffers. In zeker 28 Europese landen liggen inmiddels bijna 100.000 Stolpersteine.

[dejufuniverse]

‼️Lees dit buitengewoon interessante interview (NL's vertaald) van het voormalig hoofd van de geheime dienst in Duitsland, Hans-Georg Maaßen, die waarschuwt voor dat wat de wereld staat te wachten en bereid je dus voor! Over de politieke achtergronden in Duitsland van dit misdadige beleid kun je CDU (Merkel) vervangen door VVD (Rutte) en je weet dat het al (tientallen) jaren een gecoördineerde plandemie is…‼️

"Eco-socialistische fanatici: de nazi's van vandaag weten niet eens dat ze nazi's zijn

Alexander Wallasch: Ik ben een journalist. Ik kan het mezelf nog steeds uitleggen als werk, wat ik doe. Waarom doe je eigenlijk wat je doet? Wat is je motivatie?

Hans-Georg Maaßen: Mijn motivatie om me politiek te uiten en actief te zijn is dat ik niet wil dat het liberale Duitsland door incompetente politici en door politieke fanatici wordt vernietigd en een proefterrein wordt voor een groene transformatie tot een eco-socialistische dictatuur.

ditishetnieuwsChat, [2-10-2022 13:58] [Antwoord op Gerard Le Noble] ‼️Vervolg interview‼️

Ik heb ongeveer dertig jaar bij de overheid gewerkt, de meeste tijd in de veiligheidssector en meer dan zes jaar als hoofd van de geheime dienst. En ik heb gezien wat er hier in Duitsland achter de façade gebeurt en wat en hoeveel er hier misgaat. Ik voel me soms net een chirurg als hij 13-jarige levenslustige kinderen ziet die met roestig keukengerei een hartoperatie op hun grootvader proberen uit te voeren. Natuurlijk gaat dit mis, ook al blijft de meerderheid van de journalisten de kinderen toejuichen en de critici belasteren. En onze regerende politici zijn grotendeels professioneel onbekwaam, incompetent en ideologisch gedreven. Veel van hun ideologische uitspraken suggereren kinderen in volwassen lichamen.

Maar incompetentie is maar één kant. Ik ben er vast van overtuigd dat deze mensen ook veel willen breken, want hun motivatie is het doorvoeren van een groene transformatie, die alleen mogelijk is als het bestaande sociale systeem wordt vernietigd en een nieuw wordt opgebouwd. Een dergelijk sociaal constructivisme bestond in het klassieke socialisme, het nationaal-socialisme en het maoïsme, en elk sociaal constructivisme leidde tot dood en ellende. Deze mensen verwerpen onze liberale democratie omdat zij hun ideologische doelen, zoals de bescherming van het wereldklimaat, belangrijker vinden dan de democratische rechtsstaat.

Democratie heeft voor deze mensen slechts een dienende functie, namelijk het afdwingen van hun ideologische doelen. Als de wil van het volk neerkomt op het verwerpen van de ideologie, wordt dit door deze mensen niet geaccepteerd omdat het rechts, contrarevolutionair of complottheoretisch is. Dit is precies het begrip van democratie in de zin van de Duitse "Democratische" Republiek. Deze opvatting van democratie is anti-grondwettelijk en moet worden bestreden.

De generatie van mijn ouders had hard gewerkt om op de ruïnes van het nationaal-socialisme een liberale democratie te laten verrijzen. Franz Josef Strauß en anderen waarschuwden 40 jaar geleden al dat al deze inspanningen tevergeefs zouden zijn als Duitsland in handen zou vallen van eco-socialistische fanatici die van een liberale democratie een schip van dwazen zouden maken, met de gewone bevolking vastgeketend aan de roeibanken en de eco-socialistische vips die hun kleurrijke carnaval op het zonnedek vieren.

Alexander Wallasch: Is het mogelijk om vrijheid af te leren? Ik heb het gevoel dat deze en andere fundamentele vragen nu op tafel liggen…

Hans-Georg Maaßen: Ja, dit zijn de fundamentele vragen van onze samenleving. Onze waarden worden in twijfel getrokken. Het is niet langer vanzelfsprekend dat men zijn mening mag uiten als deze niet overeenkomt met de heersende politieke lijn. Het beangstigende is dat veel burgers nu al vinden dat alleen degenen die het met hen eens zijn zich vrij mogen uiten. Alle anderen moeten hun mond houden, en als ze dat niet doen, moeten ze het land verlaten.

Deze mening is de afgelopen vijf tot tien jaar - vooral in de tijd van Merkel - massaal doorgedrongen. Zelfs onder veel intellectuelen die heilig overtuigd zijn van de juistheid van hun wereldbeeld en er niet eens op aangesproken willen worden. Deze uitholling van de vrijheid van meningsuiting komt overeen met de herinterpretatie van het begrip democratie die ik eerder beschreef.

Zoals vanuit het oogpunt van politiek links de democratie alleen dient om haar ideologische doelen te verwezenlijken, zo gelden ook vrijheid van meningsuiting, demonstratie en persvrijheid alleen binnen de grenzen van de ideologie. Dit betekent dat wie de klimaatideologie aanvaardt en gelooft in de door de mens veroorzaakte klimaatverandering, in het gevaar van CO2, in de noodzaak van CO2-reductie en in de voortrekkersrol van Duitsland, geen problemen heeft om zijn mening te uiten en te demonstreren. Maar als je de klimaatideologie in twijfel trekt en een ander wereldbeeld vertegenwoordigt, moet je sancties verwachten als een ketter.

ditishetnieuwsChat, [2-10-2022 13:58] [Antwoord op Gerard Le Noble] Alexander Wallasch: Als je het over deze mensen hebt, stel ik me zo'n foto voor, ze hebben allemaal een grote buzzer thuis en er staat "Nazi" op. En ze hebben nu de eerste drie en een halve minuut van ons gesprek gehoord. Hoeveel van deze mensen zouden al op de "Nazi" zoemer hebben gedrukt?

Hans-Georg Maaßen: Vanuit mijn gezichtspunt en ook vanuit mijn familiegeschiedenis is dat het tragische waar je bijna tranen van in je ogen krijgt, namelijk dat de huidige nazi's niet eens weten dat ze nazi's zijn. Ze denken dat ze democraten zijn met een zuiver infantiel hart en een zuiver geweten, die denken dat ze aan de goede kant van de grondwet staan. Deze mensen gedragen zich als nazi's die andere mensen uitsluiten, belasteren, het zwijgen willen opleggen, hen van hun economische middelen van bestaan willen beroven, die het gewoon niet kunnen verdragen dat er andersdenkenden zijn die zelf over hun leven willen beslissen, dat er mensen zijn die de waarheid spreken die in strijd is met de ideologie van de leugen en die gewoon een andere mening hebben. Ik voel die diepe haat tegen deze mensen die het gewoon niet kunnen verdragen om met de waarheid geconfronteerd te worden. Ondertussen vraag ik me af hoe ver deze mensen nog willen gaan.

Alexander Wallasch: Veel mensen schrikken nu van een simpel weerbericht. Hoe kunnen we deze escalerende waanzin - op alle kanalen trouwens, ook op Telegram, waar velen ook permanent dergelijke gehypte waarschuwingen verspreiden - stoppen?

Hans-Georg Maaßen: Dat kan ik niet echt beoordelen. Ik kijk niet zo nauw naar de sociale media kanalen. Maar vanuit mijn oogpunt zijn er zeker redenen voor deze uniforme berichtgeving en het schrille alarmisme. Enerzijds waarschijnlijk door de steeds slechtere kwaliteit van de journalistiek, door het gemak van veel journalisten om er gewoon in mee te gaan, want als je de massa volgt kan het niet fout zijn, maar ook door de lafheid om voor een standpunt uit te komen en ook om nadelen te accepteren. En als ik ook zie hoe sommige critici van de heersende ideologie door journalisten ronduit in elkaar worden geslagen, is er natuurlijk ook een flinke portie sadisme voor nodig om weerlozen onder het oog en applaus van het publiek met krantenberichten af te ranselen.

Alexander Wallasch: In sommige gevallen zie ik bij buren, vrienden en familieleden nog steeds een ongebreideld vertrouwen in ons leiderschap. Deels intelligente mensen.

Hans-Georg Maaßen: Dat kan ik uit eigen ervaring niet bevestigen, mijnheer Wallasch. Ik heb de indruk dat steeds meer mensen momenteel wakker worden en zich afvragen wat er hier eigenlijk gebeurt. Onder hen zijn ook veel mensen die waarschijnlijk Groen hebben gestemd en overal in mee zijn gegaan. Mensen die in het verleden ook profiteerden van eerder beleid, soms veel geld verdienden, en die voor een ruimhartig migratiebeleid waren, voor de energietransitie en tegen rechts, en die dachten dat we ons de groene ideologie politiek en financieel konden veroorloven.

Ik bespeur ook een grote mate van onzekerheid en angst voor de toekomst, zelfs in de klassieke intellectuele groene milieus. De koude realiteit zal zelfs de decadente oases van welvaart van groene intellectuelen niet sparen, en velen - zeker niet allen - zullen niet langer in staat zijn de kloof tussen de werkelijkheid en de groene utopie weg te verklaren. Dat was ook het geval in de DDR.

Alexander Wallasch: Dat klinkt nog steeds hoopvol. Dat is het idee dat op een bepaald moment van druk iets ten goede zal veranderen. Aan de andere kant is er de beoordeling dat mensen blindelings in een ramp lopen. Ik sprak net met het hoofd van de federale politiebond en hij spreekt de vrees uit dat deze migratiebewegingen kwantitatief zullen exploderen.

Hans-Georg Maaßen: Ja, het aantal illegale immigranten is weer drastisch gestegen. Ik heb de indruk dat dit is wat de regering wil. Bijna alle EU-lidstaten zijn voorstander van beperking en beheersing van de immigratie. Alleen Duitsland en mevrouw von der Leyen volgen een heel andere koers.

ditishetnieuwsChat, [2-10-2022 13:58] [Antwoord op Gerard Le Noble] We moeten stoppen met het altijd verontschuldigen van politici met incompetentie en domheid. Dat is zeker ook waar, zoals ik al zei. Maar door alleen daarop te focussen wordt het probleem gebagatelliseerd. Het cruciale is dat deze politici en de media die hen steunen massale migratie willen om ideologische redenen. Zij willen dat miljoenen migranten naar Duitsland komen zonder asiel aan te vragen. Ze willen dat afgewezen asielzoekers niet worden uitgezet. Sommige burgers zeggen misschien vol ongeloof: Het kan toch niet zo zijn dat deze politici en journalisten onze samenleving willen vernietigen. Ja. In ieder geval geven de feiten voldoende aanleiding om dit te vermoeden. Ik ben echter ook van mening dat veel van de migranten het land weer vrijwillig zullen verlaten als ze zien dat er hier niets meer te halen valt als het feest voorbij is.

Alexander Wallasch: Ja, maar wanneer moet dat zijn, we schrijven dit al sinds 2016, het wordt op een gegeven moment te veel, maar het wordt gewoon steeds meer.

Hans-Georg Maaßen: Dat heb ik in 2016 niet gezegd, want toen ging het nog goed. In 2022 is de situatie totaal anders, wanneer de federale regering de burgers vraagt om een noodvoorraad aan te leggen en voorbereid te zijn op water en voorraden voor minstens 14 dagen. Als men hierover had gesproken in 2016, zou men als prepper zijn belasterd. Nu bereidt de Berlijnse politie zich blijkbaar ook voor op een black-out. Dus als de politieke leiding een black-out en een economische ineenstorting in de komende winter op zijn minst mogelijk, zo niet waarschijnlijk acht, dan zal Duitsland niet langer aantrekkelijk zijn voor sommige illegale immigranten. Het zal dan waarschijnlijk rondgaan dat je hier op den duur nauwelijks iets uit kunt halen.

Alexander Wallasch: Maar wanneer is de situatie hier slechter dan in de thuislanden? Nu heb je de Berlijnse politie genoemd. Is het niet de taak van de politie om zulke plannen te maken?

Hans-Georg Maaßen: De politie zou namelijk voorbereid moeten zijn op een crisis, zodat ze dan nog kan functioneren. Ze zouden ervoor moeten zorgen dat ze genoeg brandstof hebben voor de patrouillewagens, dat politieagenten met elkaar kunnen communiceren via de radio en ook dat politieagenten überhaupt op hun post kunnen verschijnen. Dit zijn minimumeisen.

Alexander Wallasch: Is dat al een indicatie dat er een black-out komt, alleen omdat de politie zich voorbereidt?

Hans-Georg Maaßen: Je moet je afvragen of de politie hier tien of twintig jaar geleden ook op voorbereid was. Zeker, diverse crises werden en worden geoefend: terroristische aanslagen, grote branden, cyberaanvallen … Het verschil is dat de hele bevolking nu al door politici wordt gevraagd zich voor te bereiden op een black-out en een mogelijke ineenstorting, die vroeger niet bestonden. En dat politici dat niet zomaar zeggen, maar dat het heel serieus bedoeld is, blijkt wel uit het feit dat ook de politie zich hierop voorbereidt.

Alexander Wallasch: Dat betekent dat, voor zover u weet, er niet eerder zulke black-out oefeningen zijn geweest? Hans-Georg Maaßen: Nee, voor zover ik me herinner waren er geen oefeningen buiten een korte plaatselijke stroomstoring.

Alexander Wallasch: Een vraag over het inkomen van de nieuwe burger: Hartz IV, burgerinkomen, onvoorwaardelijk basisinkomen. Is dit een instrument om de vele migranten stil te houden? Integratie- en standstill-overeenkomsten door middel van een volledige voorziening?

Hans-Georg Maaßen: Het burgerinkomen dient niet om mensen in onze samenleving te integreren. Je moet wel erg naïef zijn om dat te geloven. Het inkomen van de burger leidt tot verdere aanzuigeffecten, waardoor smokkelaars een nog grotere deal ruiken om migranten naar Duitsland te brengen. De prikkels om te immigreren in ons sociale stelsel en misbruik te maken van het sociale stelsel worden groter. Op alle andere rechtsgebieden willen de ecosocialisten steeds meer maatregelen nemen om misbruik tegen te gaan of zogenaamde mazen in de wet te dichten. Denk bijvoorbeeld aan het belastingrecht.

ditishetnieuwsChat, [2-10-2022 13:58] [Antwoord op Gerard Le Noble] Maar in het sociaal recht worden, met het oog op de aanspraken van migranten, niet alleen mazen in de wet gemaakt, maar worden ook bewust dammen afgebroken om de uitbuiting van het sociale stelsel mogelijk te maken.

De staat moet er niet alleen belang bij hebben dat mensen zelfstandig in hun levensonderhoud kunnen voorzien. Al was het maar omdat iedereen die zijn brood verdient met zijn eigen werk, belasting betaalt. Naar mijn mening is het ook de taak van de staat om burgers in staat te stellen economisch onafhankelijk te zijn. Mijn indruk is dat de federale overheid met de invoering van het burgerinkomen dat niet wil, omdat burgers die economisch onafhankelijk zijn ook politiek onafhankelijk kunnen denken. Het doet me denken aan de politiek in het oude Rome, toen het volk brood en spelen kreeg aangeboden. De mensen moeten niet lastig gevallen worden, ze moeten bezig gehouden worden. Wat de federale regering vergeten is, is de ontvangers van een burgerinkomen gratis bier en een gratis Sky-abonnement op de Bundesliga te geven om hen ervan te weerhouden op straat te demonstreren.

Alexander Wallasch: In de jaren '80 en '90 kreeg je niet alleen cadeautjes in de bijstand. Maar er was altijd een bepaald uitschot in de samenleving met wie je eerlijk gezegd niet wist wat te doen qua werk. Ze hadden problemen, alcohol, drugs, familieproblemen en problemen met de opvoeding. Maar we konden ons deze mensen altijd veroorloven. Tenminste totdat de massa-immigratie begon.

Hans-Georg Maaßen: We hebben ze niet alleen financieel, maar ook sociologisch kunnen betalen, en we hebben er ook een aantal gefokt. Je moet je voorstellen dat in gezinnen waar de grootouders en de ouders uitkeringsgerechtigden waren, de kans groot is dat de kleinkinderen ook niet op eigen benen zullen staan. Men kan zich goed redden met sociale uitkeringen als men een bescheiden levensstandaard heeft en misschien wat kan bijverdienen. En deze sociale groep van uitkeringsafhankelijken is volgens mij juist onder de sociaal-democraten bevorderd. Ik concludeer hieruit dat de sociaaldemocraten er groot belang bij hebben deze afhankelijkheid van de staat verder te bevorderen en generaties mensen te kweken die niet zonder sociale uitkeringen van de staat kunnen, of ze nu sociale bijstand, Hartz IV of Bürgergeld heten. En u hebt natuurlijk gelijk dat dit systeem in grote mate door immigranten is belast. Veel dingen passen niet meer bij elkaar hier in Duitsland. Meer en meer mensen merken dat op.

Alexander-Wallasch: Een vraag die lezers altijd stellen die regelmatig uitkijken naar de maandag met Maaßen: Waarom zit u nog steeds in de CDU? Ik heb begrepen dat dit je politieke thuis is. En als dit huis wordt vernietigd vanuit jullie eigen gelederen, hoe lang houden jullie het dan vol?

Hans-Georg Maaßen: Bij de Bondsdagverkiezingen van vorig jaar heb ik mij kandidaat gesteld voor de CDU omdat ik geloofde dat verandering in Duitsland alleen mogelijk is door verandering in de CDU/CSU. De meeste leden zagen het ook zo toen zij in het lidmaatschapsreferendum van afgelopen december op Friedrich Merz stemden en daarmee tegen de twee kandidaten van het partijestablishment, dat mede verantwoordelijk is voor de politieke ramp in Duitsland. De heer Merz was gekozen als de hoop van de conservatieven, hoewel hij nooit uitgesproken conservatieve standpunten had ingenomen en zich van de conservatieven had gedistantieerd. De meeste leden die voor hem campagne voerden en hem steunden realiseerden zich negen maanden na zijn verkiezing dat de heer Merz niet was wie zij dachten dat hij was. De heer Merz maakte toen geen deel uit van het partij establishment, maar daar is hij nu wel aangekomen. En de leden beseffen dat hij niet anders is dan de anderen, en dat hij alle politieke standpunten van zijn kiezers zal opofferen voor zijn eigen politieke carrière, als dat hem helpt. Ik kan me voorstellen dat hij tijdens deze zittingsperiode Olaf Scholz wil vervangen als kanselier. Om een coalitie met de Groenen te bereiken is hij niet te beroerd zich te vernederen voor de Woke-ideologie.

ditishetnieuwsChat, [2-10-2022 13:58] [Antwoord op Gerard Le Noble] Dit is ontnuchterend voor heel veel CDU-leden. Ze voelen zich verraden, vooral door de resultaten van het federale partijcongres, waar Friedrich Merz zich gedroeg als Friedrich Merkel.

Hoe de CDU verder gaat, weet ik niet. En hoe de leden erop zullen reageren, weet ik ook niet. Gisteren nog las ik een ontslagbrief ondertekend door vele jonge leden van de partij. De leden betalen hun contributie niet zodat een of andere functionaris een post krijgt of de heer Merz kanselier wordt, maar ze zitten in de partij zodat een bepaald beleid wordt gemaakt. Als er geen fundamentele heroriëntatie komt bij deze partijleiding, als zij het rampzalige Merkel-beleid voortzet en als zij zich aansluit bij de Groenen, zal de CDU politiek irrelevant worden. Niemand heeft de CDU nodig als de Groenen licht.

Alexander Wallasch: Velen zijn al vergeten dat er een regering Merkel was met een coalitie met de FDP. Nu oriënteert de CDU zich op de Groenen in plaats van de FDP aan te moedigen weer de FDP te zijn. Het zwart-gele model lijkt te zijn gestorven…

Hans-Georg Maaßen: Ik denk dat mevrouw Merkel al veel eerder een coalitie met de Groenen wilde aangaan omdat de Groenen persoonlijk en ideologisch veel dichter bij haar stonden. Uit het resultaat van vandaag blijkt dat mevrouw Merkel een duidelijk links-groen beleid heeft gevoerd. En de CDU werd een linkse partij onder mevrouw Merkel. Ze voerde een slim personeelsbeleid, waarmee ze alleen loyale en lijngetrouwe mensen op machtsposities in de partij plaatste, en ze voerde een links feitelijk beleid, waarmee ze veel wensen van de Groenen, SPD en SED/Links vervulde. Helaas hebben veel van de apolitieke maar opportunistisch denkende partijfunctionarissen van de CDU dat niet in de gaten, of het kan ze gewoon niet schelen. Voor veel van deze mensen is het cruciaal dat de CDU toegang heeft tot de toewijzing van kantoren en functies en dat er rekening met hen wordt gehouden. Dit werd ook duidelijk op het laatste partijcongres, toen er luidkeels werd geroepen dat mensen als Günther of Wüst coalities aangingen met de Groenen, die een ideologie vertegenwoordigen die vijandig staat tegenover de burgerlijke levensvisie en die op geen enkele manier verenigbaar is met de doelstellingen van de klassieke CDU.

De CDU zal nooit vergeven worden voor het feit dat het deze partij was, onder leiding van Merkel, die ons tegen alle waarschuwingen in afhankelijk maakte van Russisch gas en Chinese buitenlandse handel, die de dienstplicht afschafte en de Bundeswehr beschadigde, die de geleidelijke afschaffing van kernenergie en de geleidelijke afschaffing van kolengestookte energieopwekking leidde. Het was de CDU die de grenzen opende voor massamigratie. Dit waren geen "fouten" van de regeringen Merkel, het was geen domheid of naïviteit, zoals de heer Merz zei op het partijcongres over Rusland en het energiebeleid. Ik ben ervan overtuigd dat het voorbedachte rade was. Al het andere zou ik als advocaat absurd vinden.

Alexander Wallasch: Er is nog steeds een gebrek aan literatuur die dit echt op precies dezelfde manier beschrijft op tweehonderd bladzijden. Ik kan me voorstellen dat er kort na publicatie een bestsellersticker op wordt geplakt…

Hans-Georg Maaßen: Nee, het gaat niet over literatuur. Met wat er gebeurd is, of het nu Ruslandbeleid, energiebeleid, asielbeleid of Corona-beleid was, zouden alle dossiers van de Kanselarij en de ministeries op tafel moeten komen. En interviews of ondervragingen van degenen die toen actief waren.

Alexander Wallasch: Ondervraagd worden door wie? Door commissies in de Bondsdag?

Hans-Georg Maaßen: Ik zou zeggen dat ze eerder door officieren van justitie ondervraagd moeten worden. Ze kunnen het beter.

Alexander Wallasch: Hartelijk dank voor het interview!

Bron: https://www.alexander-wallasch.de/gastbeitraege/oekosozialistische-fanatiker-die-heutigen-nazis-wissen-nicht-einmal-dass-sie-nazis-sind

[saulsplace]

Ranzige nationaal-socialist Geert Wilders zet extra hard in op discriminatie moslims: “Uw buurten worden onherkenbaar. Geïslamiseerd!”

Ach gossie, hebben ze niet de juiste huidskleur, Geert?

De PVV heeft een nieuw spotje gemaakt inzake de Zendtijd Politieke Partijen. Het zal helemaal niemand verbazen dat het voor de duizendste keer eerst en vooral een harde aanval is op islamitische immigranten. Ja, Rutte wordt bekritiseerd, maar Wilders’ échte vijand zijn al die Nederlanders — en nieuwkomers — die de euvele moed hebben om zich ‘islamitisch’ te noemen. In Wilders’ ogen zijn zij De Grote Vijand. Iets anders kun je niet concluderen uit dit ranzige filmpje:

Het begint allemaal met kritiek op het beleid van het Nachtmerriekabinet Rutte-III. Prima. Maar dan verandert het ineens in een boze litanie over alles wat ook maar enigszins islamitisch is. Henk en Ingrid aan de ene kant worden tegenover “Ahmed en Fatima” gezet. Die eersten — de blanke, niet-islamitische Nederlanders — moeten alles betalen, de laatsten krijgen alles gratis. De eersten zijn eervol en harde werkers, de laatsten zijn luie bijstandstrekkers die de Nederlandse cultuur ook nog eens vervuilen.

“Uw buurten worden onveiliger en soms zelfs onherkenbaar,” fulmineert De Grote Geblondeerde Leider. “Geïslamiseerd. Overgenomen door massa’s immigranten, vaak uit islamitische landen, die een cultuur meebrengen die niet past bij onze Nederlandse waarden en mensen die het beter lijken te hebben met een bijstandsuitkering dan uw gezin met een modaal inkomen.”

Ja, ja, gaat hij verder, “zij krijgen álles en hoeven er niéts voor te doen. En u, die dat allemaal niet krijgt, u betaalt dat allemaal.”

Met andere woorden: niet alleen zijn islamitische immigranten “de vijand,” als je er goed over nadenkt — aldus Wildersje — zijn het eigenlijk weinig meer dan parasieten. Ze parasiteren op Henk en Ingrid, en ondermijnen tegelijkertijd ook nog eens (bewust) de Nederlandse cultuur.

“Maar dit is toch echt óns land. Dit is niet hun land, maar ons land,” gaat hij verder op “eigen volk eerst” wijze. Vervolgens legt hij uit dat al die ‘kosten’ van de immigratie geweldig mooi gebruikt kunnen worden om Nederland te veranderen in een islam-vrij socialistisch walhalla.

Als je naar deze video kijkt en luistert is het ronduit verbazingwekkend dat deze man zo boos wordt als ik hem fascist noem. Deze uitspraken maken immers overduidelijk dat hij werkelijk een nationaal-socialist pur sang is. Om zijn tere hartje en dat van zijn grootste fanbois (die overigens werkelijk snowflakes eersteklas zijn) niet al te zeer te pijnigen zal ik dat maar afkorten als “naso,” en niet als. Juist.

Ik ben helemaal klaar met deze man, zijn partij, en zijn haatvoor alles en iedereen dat ook maar een beetje islamitisch is. Hij creëert continu een wij-zij beeld, beledigt hele volksgroepen, en zet overduidelijk aan tot háát. Ja, háát. Kritiek hebben op massa-immigratie is volstrekt acceptabel — ik ben daar zélf kritisch over — maar Wilders gaat veel verder dan dat. Hij heeft niet “kritiek op masssa-immigratie,” hij wakkert bewust haat jegens ‘vreemdelingen’ aan… en is daar nog trots op ook.

Gelukkig is er goed nieuws: als we naar de verkiezingsuitslag van de Provinciale Statenverkiezingen en naar de meest recente peilingen kijken zien we dat er bijna niets over meer is van de PVV. Met een beetje mazzel worden Wilders en co. de komende jaren dus op democratische wijze weggevaagd.

[zannekinbond]

Thomas Sankara, “Afrika’s eigen Che Guevara”…

Thomas Sankara (21 december 1949 - 15 oktober 1987) was een Burkinabé, legerkapitein, revolutionair, pan-Afrikaans theoreticus en president van Burkina Faso van 1983 tot 1987. Door aanhangers werd hij  gezien als een charismatisch en iconisch revolutionair figuur, hij wordt tot op heden meestal aangeduid als "Afrika's Che Guevara". Sankara was tussen 1983 en 1987 de leider van een van de meest inspirerende Afrikaanse revoluties. Op 15 oktober 1987 werd hij - in nog altijd onduidelijke omstandigheden - vermoord, meer dan waarschijnlijk op bevel van zijn voormalige vriend en strijdmakker Blaise Compaoré en met medewerking of op aansturen van de voormalige kolonisator Frankrijk. Net zoals bij andere historische figuren die we met de Zannekinbond aanbrengen, dient dit geen nostalgisch verlangen als doel. Het belang van Sankara, zelfs meer dan 30 jaar na zijn dood, is vooral zijn verzet tegen het neokolonialisme en de ermee verbonden schuldenproblematiek. Tot op heden zijn elementen uit zijn verzet, zowel inhoudelijk als op vlak van stijl een inspiratiebron. Sankara was de verpersoonlijking van een politiek leider die idealisme en soberheid ten allen tijde liet primeren op persoonlijk (materieel) succes. Read the full article

[twafordizzy]

Erwin Mortier's Marcel: 'beeltenissen waarin vroeger en heden verdwaalden'

Erwin Mortier’s Marcel: ‘beeltenissen waarin vroeger en heden verdwaalden’

bron foto: demorgen.be

De Vlaamse schrijver Erwin Mortier schreef Marcel en het was zijn literaire debuut (1999). In dit dunne boek kruip je in het hoofd van het hoofdpersonage, een onschuldig kind, dat wordt opgevoed door zijn grootouders. Marcel,waarna de titel verwijst, is het foute familielid. Voorstander van een nationalistisch Vlaanderen en gecharmeerd van het (Duitse) nationaal-socialisme.…

[antifainternational]

September 28, Den Haag - NEE TEGEN NEONAZI'S

NEE TEGEN NEONAZI'S Wat is er aan de hand? Een zeer uitgesproken racistische en als gewelddadig bekend staande neonazi-groep, 'Racial Volunteer Force', houdt op zaterdag 28 september 14.00 een demonstratie in Den Haag. De gemeente staat deze demonstratie toe en laat de groep ook nog eens midden in de binnenstad demonstreren! Wij roepen de gemeente op deze demonstratie alsnog te verbieden! Wij vragen je om in actie te komen tegen de komst van 'Racial Volunteer Force', zodat we samen geen ruimte bieden aan racisme. Wat kun je doen? × Spreek je uit online! Deel deze uitnodiging! Gebruik de hashtag #neetegenneonazis. x Kom zelf ook naar onze tegendemonstratie NEE TEGEN NEONAZI'S. x Stuur de burgemeester een email via burgemeester@denhaag.nl of spreek haar aan op Twitter (@PaulineKrikke). × Volg MVX en de pagina op Twitter voor aankondigingen over de demonstratie en andere updates via https://twitter.com/tegen_s?s=09 x Organiseer zelf ook een tegenactie! 'Racial Volunteer Force' pleit voor segregatie op basis van huidskleur en “volk” en meent dat immigratie vanuit het Midden-Oosten en Afrika wordt georganiseerd door een Joodse elite om Europa kapot te maken. Er wordt met veel lof en nostalgie gesproken over het Derde Rijk, Hitler en de ideeën van het nationaal socialisme en veel gebruik gemaakt van nazistische symbolen in memes en afbeeldingen. In de stad van Vrede en Recht, waar in de Tweede Wereldoorlog bijna de gehele joodse gemeenschap is omgekomen door de holocaust, tolereren wij deze haat en dit racisme niet! RVF is NIET welkom in Den Haag! #neetegenneonazis

[alienfocus]

Vladimir Putin over de pogingen om “Rusland af te schaffen”. | De Binnenlandsche Bataafsche Courant

Vladimir Putin over de pogingen om “Rusland af te schaffen”. | De Binnenlandsche Bataafsche Courant

“Het is niet gisteren begonnen. In Hollywood werden herhaaldelijk films uitgebracht waarin de Verenigde Staten de enige winnaar van het nationaal-socialisme werd genoemd. En de bijdrage van h… Bron: Vladimir Putin over de pogingen om “Rusland af te schaffen”. | De Binnenlandsche Bataafsche Courant

[stefselfslagh]

DM Zapt. Love your fucking life.

Een stukje voor DM Zapt, de dagelijkse tv-rubriek van De Morgen.

Sommige dingen hoef je niet mee te maken om ze toch te beleven. Tomorrowland bijvoorbeeld. Ik heb de madness op de jaarlijkse gathering van de people of tomorrow al zeker acht keer ondergaan. En toch heb ik nog nooit een gebronzeerde voet in De Schorre gezet. Waarom zou ik ook? Ik kan eind juli gewoon naar YouTube sloffen en me - comfortabel onderuitgezakt in mijn Ibiza-loungebank - aan de after movies van Tomorrowland vergapen.

Nu denkt u misschien dat after movies evenementiële afleggertjes zijn. Restjes hedonisme die nog niet in de buurt komen van the real thing en enkel na inname van een barbaarse hoeveelheid pils genietbaar zijn. Maar in het geval van Tomorrowland is niks minder waar. De after movies van de Beers-broertjes worden gemaakt met een budget dat met dat van de nieuwe X-Men moet kunnen wedijveren en zijn zonder enige twijfel nog beter dan het festival zelf.

In de Tomorrowland-filmpjes ruiken de ontblote mannentorso's niet naar goedkope Rexona, is er geen drugshond te bespeuren, lopen er geen minder aantrekkelijke mensen in de weg en speelt David Guetta zelden langer dan anderhalve minuut. Ze brengen een parallel universum in beeld dat - wellicht nog meer dan het échte festival - gedomineerd wordt door feeërieke figuren, vrolijke bloemenkransen, kleurrijke vlaggen, hagelwitte tanden, in slowmotion wapperende haren en esthetisch verwende medemensen. (Aan het bloedmooie meisje dat in de after movie van Tomorrowland 2011 na 1 minuut en 59 seconden met haar boventanden ondeugend haar onderlip streelt: Ik hou van u op min of meer platonische wijze!)

Wat Leni Riefenstahl betekende voor de promotie van het nationaal socialisme, betekenen de makers van de Tomorrowland-filmpjes voor de verspreiding van de 'live today, love tomorrow'-ideologie. Laat mij een minuutje naar hun snedig gemonteerde uitzinnigheid kijken en ik voel me sexy by nature, roep  'LOVE YOUR FUCKING LIFE!' naar al mijn huisgenoten, maak met mijn handen hartjesgebaren ter attentie van iedereen die op mijn computerscherm verschijnt, zwaai met mijn armen precies zoals de heren Vegas en Mike het me voordoen en ben nog dagenlang zo on fire als een houtskoolbarbecue.

Kortom: als ik ooit emigreer, is het naar de after movie-kosmos van Tomorrowland. "Wachtwoord?" "Love, peace, humanity en ne kleine met andalouse." "Welkom!"

[hetrodevaandel]

75 JAAR BEVRIJDING – SPEUREN NA DUISTERE JAREN HOOFDSTUK 6

De geschiedenis van de Politieke Opsporingsdienst (P.O.D) De ogen en oren van het voormalig verzet

 Door: Bert Bakkenes

 Hoofdstuk 6, Gerrit Kleinveld en Roel Wolthuis

 Er bestaat geen twijfel over dat het succes van de P.O.D in Amersfoort en Utrecht Oost in het algemeen vooral te danken was aan twee rechercheurs; Gerrit Kleinveld en Roel Wolthuis. We zijn ze intussen al vaak tegen gekomen. Het was vooral hun gedrevenheid en doorzettingsvermogen die er toe leidde dat de meest misdadigers uit de P.D.A kampleiding en bewakersploeg veroordeeld werden. Ze hebben de misdaden in kaart gebracht, de daders geïdentificeerd en er uiteindelijk voor gezorgd dat er goed opgebouwde dossiers lagen, die de Bijzondere Rechtspleging en de tribunalen de kans gaf om de schuldigen te veroordelen en te straffen. Maar wie waren deze twee leidende figuren uit het gewapend verzet, en hoe waren ze tot hun inzet en daden gekomen?

 Gerrit Kleinveld

 Gerrit Kleinveld werd op 13 maart 1915 geboren in Woudenberg in een gereformeerd gezin. Al op jonge leeftijd verwierp hij de strenge leer van de gereformeerde gemeente en ontwikkelde hij een interesse in de politiek. Hij werd socialist en sloot zich aan bij de A.J.C, de Arbeiders Jeugd Centrale, jeugd afdeling van de sociaal democratische S.D.A.P. Toen in de jaren 30 het nationaal socialisme van Adolf Hitler in Duitsland opgang maakte, en vanaf 1933 aan de macht kwam, wierp Gerrit Kleinveld zich op het antifascisme. Hij voorzag de gevaren die van de bruine ideologie uitgingen en besloot de strijd aan te gaan. Dit gebeurde in die tijd nog niet tegen de partij van Hitler, maar tegen het Nederlandse uitvloeisel van de fascistische ideologie, de N.S.B. Gerrit en een kameraad maakten er een gewoonte van om N.S.B vergaderingen te bezoeken om daar vragen te gaan stellen. Dit waren niet zomaar vragen, maar vooral constante pogingen om de NSB’ers te provoceren en in verlegenheid te brengen. Dit in een poging om het gedachtegoed van Mussert en zijn kompanen te ontmaskeren en te kijk te zetten. Meestal ging dat maar even goed, en na verloop van tijd werden de twee antifascisten de vergadering uitgegooid. Vaak gebeurde dit niet al te zachtzinnig en nog vaker lieten ze een chaos achter. Op zich was Gerrit wel wat gewend. Het was in de jaren 20 en 30 toch al niet makkelijk om in het christelijke Woudenberg socialist te zijn. Hij was een van de weinige “rooien” in het dorp, dus dat leidde al eens vaker tot schermutselingen. Eigenlijk was het allemaal een goede voorbereiding op wat er nog ging komen.

 Gerrit werd eerst timmerman en later bouwkundig tekenaar. Het boerenbedrijf van zijn vader heeft hem nooit getrokken. Intussen was hij een gerespecteerd lid van de S.D.A.P geworden en in 1937 werd hij gekozen in de gemeenteraad van Woudenberg. Het gevaar van het fascisme liet Gerrit nooit los en hij volgde de gebeurtenissen in Duitsland op de voet. Toen de troepen van Hitler in mei 1940 Nederland binnentrokken, en dit het begin bleek te zijn van de bezetting van Nederland, was er voor Gerrit maar een weg. Hij moest actief worden in het verzet tegen de Duitsers. Dat deed hij in eerste instantie door wat sabotagedaden op plaatselijk niveau. Ze stak hij met een vriend de Leusderheide in brand waarbij een munitieopslagplaats van de Duitsers de lucht in ging. Hij vervalste persoonsbewijzen en ging onderdeel uitmaken van de organisatie van Theo Dobbe. Gerrit Kleinveld was betrokken bij de eerste gewapende overval op een distributiekantoor in Nederland. Het ging hierbij om het distributiekantoor in Joure. De overval was een succes, maar de overvallers werden verraden en op 17 december 1942 werd Gerrit in Amersfoort gearresteerd, toen hij op een adres een pak illegale Vrij Nederland kranten afleverde.

 Hij liep in een val die was opgezet door de S.D rechercheurs Noppen en Flipse. Gerrit, die bewapend was, was zo verrast door de aanval dat hij niet kon schieten. Zijn pistool werd in beslag genomen, maar een tweede pistool werd niet meteen gevonden. Volgens een van de SD’ers zou het pistool dat men wel in handen had hem de kop kosten. Gerrit kreeg geen kans om te ontsnappen of om van het tweede wapen gebruik te maken. Tijdens de verhoren wilde de SD vooral weten waar Theo Dobbe was. Gerrit liet niets los en werd op 21 december 1942 overgebracht naar Kamp Amersfoort. Daar werd hij in de bunker opgesloten in een verduisterde cel. Hij was geketend aan handen en voeten. Kleinveld wist dat zijn leven in gevaar was en hij was vastbesloten om te vluchten. Hij had het geluk dat in zijn cel eerder een SS’er opgesloten had gezeten die een sterke lepel had achter gelaten. Deze lepel werd Gerrit’s redding. Hij schuurde eerst een van zijn boeien door. Dat duurde een eeuwigheid omdat hij geen geluid mocht maken. Toen hij een hand los had kon hij met de lepel een tralie loswerken. Hij gebruikte de lepel ook als een soort zaag. Het werk duurde weken en steeds moest Kleinveld er voor zorgen dat zijn inspanningen niet ontdekt werden. Van andere gevangenen hoorde hij dat er geruchten waren dat het kamp binnenkort ontruimd zou worden. Dat maakte de zaak meer urgent omdat hij niet wist waar hij naar toe gebracht zou worden als ook de bunker ontruimd werd. Op 1 maart 1943 was hij zo ver. De opening in het raam was wijd genoeg om hem net door te laten. Met veel moeite kon hij uit het kamp wegkomen, waarbij hij ook onder de prikkeldraadversperringen door moest. Als door een wonder lukte het hem om buiten het kamp te komen zonder ontdekt te worden. Hij ging op pad en klopte uiteindelijk bij een huis aan waar hij hulp kreeg. Gerrit Kleinveld was de eerste en ook de laatste gevangene die uit de bunker van het kamp kon ontsnappen. Over deze ontsnapping is in 1992 de film “De Bunker” gemaakt, die een goed beeld geeft van hoe Gerrit de bijna onmogelijke onderneming heeft geklaard.

 Na zijn ontsnapping keerde Gerrit terug naar zijn verzetswerk, deels in Friesland en deels in Utrecht. Hij was medeoprichter van de Raad van Verzet, een organisatie die er vooral op was gericht meer eenheid in het verzet te brengen. Vooral linkse en progressieve groepen sloten zich aan, waaronder het Militair Contact van de CPN. Voor de rest van de oorlog bleef Gerrit uit handen van de Duitsers. Na de bevrijding sloot hij zich aan bij de P.O.D en samen met Roel Wolthuis, die ook in het P.D.A. had gezeten, begon hij de misdaden in het kamp in kaart te brengen. Dat is voor grote delen gelukt, en de schuldigen kwamen voor het gerecht. Toch heeft Gerrit altijd een gevoel van teleurstelling aan de oorlog overgehouden. Dit had te maken met de maar beperkte zuivering en ook met het feit dat de oude machthebbers in Nederland weer de touwtjes in handen hadden. Voor mensen die in het verzet hun leven hadden gewaagd, was maar weinig plaats. Dat was ook aan alle kanten te merken. Gerrit kreeg weliswaar een aanstelling bij de politie in Zuilen, maar op veel terreinen was er tegenwerking. Een jarenlange strijd om Kamp Amersfoort te behouden als monument werd verloren en het kamp werd op een paar kleine onderdelen na, afgebroken. De Politieschool “De Boskamp”, kwam er voor in de plaats. Ook het monument “Gevangene voor het Vuurpeloton” beter bekend als “De Stenen Man” werd met veel moeite gerealiseerd. Het beeld dat werd gemaakt door de Amsterdamse beeldhouwer Frits Sieger, was in eerst instantie naakt. Dit werd door de autoriteiten niet geaccepteerd. Op zich was de beeldhouwer, die communist was, ook al niet graag gezien door de autoriteiten en dat zal zeker een rol hebben gespeeld bij de dwarsliggerij. Uiteindelijk kreeg “De Stenen Man” kampkleding aan en de onthulling kon plaatsvinden in 1953, 8 jaar na het einde van de bezetting. Het indrukwekkende beeld verving een tijdelijk houten kruis dat in 1950 aan het einde van de zogenaamde schietbaan was geplaatst.

 Hiermee was de zaak nog niet gedaan want over de jaren werd de toestand van het beeld steeds slechter door gebrek aan onderhoud. Een aantal malen kwam Gerrit Kleinveld in de pers om aandacht voor de toestand van het beeld, dat van zeer zachte steen is gemaakt, te vragen. Omdat Amersfoort en Leusden elkaar de schuld gaven van het achterstallig onderhoud, duurde het heel lang voordat “De Stenen Man” gerestaureerd kon worden. Het feit dat het voormalig Kamp Amersfoort nu een Nationaal Monument is en een herdenkingscentrum heeft, doet niet af aan het feit dat er jaren lang niet naar het beeld en de overblijfselen van het kamp is omgekeken. Dit tot grote ergernis van het voormalige verzet en de nabestaanden van de gevangenen.

 Er deden zich nog meer problemen voor die zeker geen schoonheidsprijs verdienen. Een golfclub kreeg toestemming om een golfbaan aan te leggen op een terrein in de buurt van het voormalig P.D.A. De Hoge Klei werd deels aangelegd op de plaats waar de massagraven waren gevonden. Het clubhuis staat op een van deze plekken. Volgens Gerrit Kleinveld is het zeker mogelijk dat daar nog steeds stoffelijke resten liggen. Bij het begraven werd vaak ongebluste kalk gebruikt en dit maakte het zoeken naar de lijken na de oorlog erg moeilijk. Het voormalig verzet probeerde het plan voor de bouw van de golfbaan te blokkeren, maar ook dit lukte niet. Toen midden jaren 90 de Amersfoortse antifascistische actiegroep “Amersfoort Solidair” de zaak opnieuw oppakte, kregen zij steun van Gerrit Kleinveld. Hij wilde niet actief mee doen omdat hij al voorzag dat er weinig te veranderen viel. Maar hij steunde de groep in de pers en stond journalisten te woord. “Amersfoort Solidair” eiste dat het deel van de golfbaan, dat op de massagraven was gebouwd, inclusief het clubhuis, zou worden verplaatst. Er zou een herdenkingspark moeten komen dat kon aansluiten bij de overblijfselen van kamp Amersfoort. De gemeentes Amersfoort en Leusden weigerde medewerking en verscholen zich achter elkaar. De golfclub deed eerst of men van niets wist. Later gaf men wel toe dat men het had geweten, maar veranderingen waren uitgesloten. Er mocht zelfs geen herdenkingsplaquette aan het clubhuis worden bevestigd, omdat de leden niet met het verleden geconfronteerd mochten worden. De campagne werd gesteund door voormalig verzetsman Dick van der Meer, die onder meer bij een gesprek met de Stichting 40-45 aanwezig was. Maar Gerrit Kleinveld had de situatie goed ingeschat, en er veranderde niets. Volgens Gerrit was het schandaal van de bouw van de golfclub te wijten aan de beide gemeentebesturen, Amersfoort en Leusden, en aan de eigenaren van het terrein, Landgoed Den Treek Henschoten. Het harteloze optreden van al deze partijen heeft een rechtvaardige oplossing altijd in de weg gestaan.

 Toch was hiermee de zaak niet volledig verloren. De campagne tegen de golfbaan had veel publiciteit opgeleverd, en samen met andere initiatieven voor het behoud van de overblijfselen van Kamp Amersfoort, plaatste dit de gemeentebesturen in een kwaad daglicht. Daar kwam nog bij dat de Gemeente Amersfoort bang begon te worden dat “Amersfoort Solidair” met de hele zaak aan de haal zou kunnen gaan. Omdat het om een linkse groep ging, met leden uit verschillende gemeenschappen, lag dit gevoelig op het stadhuis. Via de fractievoorzitters in de Amersfoortse raad kwam er uiteindelijk een initiatief om Kamp Amersfoort tot een nationaal monument te verklaren. Dit is uiteindelijk in 2000 gelukt. Er kwam subsidie en een herinneringscentrum. Het project kreeg de steun van Gerrit Kleinveld die hierover geregeld contact had met Cees Biezeveld, waarmee hij de stichting oprichtte. Biezeveld onderhield de overblijfselen van het kamp voor de politieschool. In een reactie zei Gerrit Kleinveld dat wat er nu staat niet is wat hij altijd had gewild. Immers van het originele kamp is bijna niets meer over.

 Maar het was beter dan helemaal niets, dus daarom was Gerrit bereid om zijn steun aan het project te geven. Hij had lang geaarzeld maar wilde toch dat er iets zou komen dat de herinnering levend houd. Dat is gelukt en daarom ook besloot Gerrit zijn eigen collectie aan de stichting over te dragen. Zodat er niets verloren zou gaan. Het herdenkingspark dat “Amersfoort Solidair ” voor de geest stond is er nooit gekomen. Maar het staat wel vast dat de acties van de groep de lont in het kruitvat zijn geweest, die er uiteindelijk toe leidde dat niet alle overblijfselen van Kamp Amersfoort door verwaarlozing en onbegrip werden weggevaagd. Dat moet toch als een succes worden gezien, ook al zijn anderen met de eer gaan lopen. Intussen slaat men op de golfclub nog steeds een balletje op de massagraven en geniet men van een versnapering in het clubhuis. Een voorbeeld van hoe geld het kan winnen van principes.

 Rechtvaardigheid

 Gerrit Kleinveld heeft altijd een groot gevoel voor rechtvaardigheid gehad. Dat heeft eigenlijk zijn hele leven beïnvloed. Vanuit dit gevoel heeft hij een aantal keren gereageerd op zaken na de oorlog die volgens hem niet juist of correct waren. Begin jaren 90 besloot de vereniging van voormalige gijzelaars uit Haren en St Michelsgestel een herdenking te houden voor gijzelaars die door de Duitsers waren gefusilleerd. De herdenking zou op twee plaatsten plaatsvinden, waaronder ook in de bossen tussen Woudenberg en Zeist. Op deze plek werden op 16 oktober 1942 drie gijzelaars doodgeschoten. Toen de plannen voor de herdenking naar buiten kwamen reageerde Gerrit en andere leden van het voormalig verzet meteen. Want op de plek waren niet alleen de drie gijzelaars doodgeschoten, maar ook 12 gevangenen uit Kamp Amersfoort, waaronder leden van linkse organisaties. Gerrit maakte in de pers duidelijk dat het niet acceptabel was om alleen de gijzelaars te herdenken en de andere slachtoffers te negeren. Als er werd herdacht, dan voor alle 15 slachtoffers. De gijzelaars vereniging maakte duidelijk dat men daar niet voor voelde. Hen ging het alleen om de gijzelaars en verder niemand. Pogingen om een oplossing te vinden liepen op niets uit, en daarom werden er twee herdenkingen naast elkaar georganiseerd, een voor de gijzelaars en een voor de 12 anderen door het voormalig verzet, waarbij een krans werd gelegd bij een tijdelijk monument. De actie, die prominent in de pers kwam, had uiteindelijk succes. Er kwam een permanent monument voor alle 15 slachtoffers en ieder jaar wordt er nu een gezamenlijke herdenking georganiseerd op 16 oktober. Gerrit Kleinveld ging in het algemeen niet naar de officiële herdenkingen die in de regio worden gehouden. Daarvoor waren de teleurstellingen over wat er na de oorlog allemaal is gebeurd te groot. Maar de oorlog, en zijn gevolgen, heeft hem nooit meer losgelaten en hij ging in de ochtend van 4 mei altijd met een groep verzetsvrienden naar het Russische Ereveld om een bloemstuk te leggen. De bloemen werden gelegd namens de “Vrienden van de Raad van Verzet”. Ook Dick van der Meer hoorde bij deze groep.

 Toen zijn leven ten einde liep kwam Gerrit nog een keer naar buiten met een zaak uit de Tweede Wereld Oorlog. In februari 2005 maakte hij in de landelijke pers (NRC) bekend dat de dichter Jan Campert, die jarenlang was neergezet als een verzetsheld, in het Duitse concentratiekamp Neuengamme door Nederlandse medegevangenen van het verzet binnen het kamp was vermoord. Hij zou met de Duitsers hebben geheuld en leden van de Geheime Kampraad hebben verraden aan de Duitse leiding. Hij zou dit hebben gedaan om zijn eigen situatie te verbeteren. Hij hoopte op meer eten en lichter werk. Kleinveld had de informatie gekregen van een andere gevangene uit Neuengamme, Jan van Bork, die in dezelfde barak had gezeten als Campert, en blokoudste was geweest in het kamp.

 Deze man is in 1987 overleden. Er werd altijd gedacht dat Jan Campert, die in Neuengamme zat omdat hij Joden had geholpen, op 12 januari 1943 was overleden door ziekte en uitputting. Dat dit anders bleek te zijn kwam als een schok. Gerrit Kleinveld gaf aan dat hij gezien had hoe de reputatie van Campert steeds verder groeide, vooral door zijn beroemde gedicht “De Achttien Dooden”, en het feit dat hij postuum een literatuurprijs zou krijgen. Gerrit wist al 30 jaar hoe het werkelijk met Campert was afgelopen. Nu wilde hij niet meer zwijgen en de informatie mee het graf innemen. Hij vond het belangrijk dat de waarheid boven tafel kwam.

 Hij zei ook dat hij geen enkele reden had om Jan van Bork niet te geloven. Gerrit wilde dat de informatie publiek werd zodat de buitenwereld zelf kon oordelen en besluiten wat er mee gedaan moest worden. Voor hem was de publicatie een opluchting omdat hij steeds aan de zaak moest denken als er over Campert werd gesproken. Het beroemde gedicht van Campert gaat over de executie in 1941 van 3 Februaristakers en 15 leden van de verzetsgroep “De Geuzen”. Het wordt vaak bij herdenkingen voorgelezen. Kort na de onthulling zei Els Swaab van het 4/5 Mei Comité dat het gedicht nog steeds gewoon gebruikt kon worden. Volgens haar zou nooit volledig kunnen worden aangetoond hoe Campert aan zijn einde was gekomen. Gerrit Kleinveld vond deze opstelling “ongelofelijk”.

 Na zijn verklaring werd er een onderzoek ingesteld. Volgens het NIOD was het bekend dat sommige gevangenen in de kampen elkaar naar het leven stonden. Onderlinge liquidaties kwamen voor. Maar verhalen hierover waren nog steeds taboe, omdat het een zeer pijnlijk onderwerp is. Nog voor de onthulling was de verzetsreputatie van Campert al enigszins genuanceerd. Hij zou weliswaar wat Joden hebben geholpen, maar hij zou ook zijn diensten hebben aangeboden aan collaborerende uitgevers en tijdschriften. Dit kwam naar voren in de biografie geschreven door Hans Renders. Het aangekondigde onderzoek werd uitgevoerd in opdracht van de Gemeente Den Haag. De conclusie was dat Campert waarschijnlijk niet is vermoord, maar net als vele anderen door de moeilijke omstandigheden in het kamp van uitputting is overleden. Volgens het onderzoeksrapport is er geen bewijs voor een moord en men beweerd ook dat er in 1943 geen “Geheime Kampraad” in Neuengamme was. Voor de Gemeente Den Haag was dit voldoende om Campert als gezuiverd te verklaren. Toch staat de ware toedracht niet onomstotelijk vast. Het rapport is gebaseerd op statistieken en de bestaande literatuur. Er is geen sprake van getuigenverklaringen. Het verhaal van Gerrit Kleinveld is wel gebaseerd op een getuigenverklaring. Het blijft dus nog maar de vraag of deze zogenaamde zuivering terecht was. Campert had tbc, dat staat vast, maar dat hoeft niet de doodsoorzaak te zijn geweest.

 Het was ook in het belang van de Gemeente Den Haag dat Campert werd gezuiverd. De gemeente ondersteunde al sinds 1947 de Jan Campert Stichting met subsidies. Als er geen zuivering had plaats gevonden had deze stichting van naam moeten veranderen. Daar zat Den Haag niet op te wachten, dus werd het rapport omarmd. De NRC journalist die Gerrit Kleinveld had geïnterviewd, Godert van Colmjon, blijft bij zijn verhaal. Als reactie op het onderzoek zei hij in het NRC van 28 september 2005: ,,Dit is een zeer gekleurd rapport, samengesteld met het oogmerk Jan Campert te ontlasten.'' Van Colmjon vindt dat vooral aan de rol van verzetsman Van Bork geen recht wordt gedaan. ,,Die wordt hier weggezet als een onbetekenend figuur, terwijl hij na zijn aankomst in Neuengamme onmiddellijk bij het verzetsnetwerk werd betrokken.'' De constatering van Noordam (de opsteller van het rapport) dat Van Bork in blok 25 en Campert in blok 7 gehuisvest was en dat ze elkaar daarom niet kenden, vindt Van Colmjon onzinnig. ,,Van Bork heeft in meerdere barakken gezeten en was iedere dag in de ziekenboeg te vinden. Daar vond veel informatieoverdracht van het verzet plaats.''

 Dat tbc als Camperts doodsoorzaak werd opgegeven, de ziekte die hij onder de leden had, wil volgens Van Colmjon niet zeggen dat dit de waarheid betrof. ,,Zo'n mededeling zegt niets. Ze moesten toch wat opschrijven? Feit is dat Campert voor tests in de ziekenbarak is geweest, maar er nooit is opgenomen. Zo ziek was hij kennelijk niet.''

 Al met al is Van Colmjon het oneens met de conclusie van Noordam, dat het onwaarschijnlijk is dat Campert een verrader was die vermoord werd door het kampverzet. ,,In dit rapport zijn de bekende bronnen geraadpleegd, op een selectieve manier. Ik heb niets nieuws gelezen. Wat mij betreft is het nog steeds aannemelijk dat Van Bork en Kleinveld de waarheid hebben gesproken.''

 Gerrit Kleinveld heeft verder niet meer over de zaak gesproken. Hij is op 12 december 2006 in zijn woonplaats Doorn overleden. Hij was 91 jaar oud.

 Roel Wolthuis

 Net als Gerrit Kleinveld was ook Roel Wolthuis al vroeg in de oorlog betrokken bij het verzet. Als lid van de illegale CPN nam hij deel aan de Februaristaking van 1941. Hij werd opgepakt en zat als gevolg van de staking een poosje in de gevangenis. Toen hij weer vrij kwam zette hij zijn verzetswerk voort, en hij werkte al snel als ervaren saboteur binnen het gewapend verzet. Hij was bij heel veel acties betrokken en kwam daardoor ook in Kamp Amersfoort terecht. Hij ontsnapte en nam zijn taken weer op. Roel was lid van de Raad van Verzet (RVV) en werd commandant van het gewest Utrecht Oost, wat inhield dat hij vooral werkzaam was in Amersfoort en omgeving. Maar hij kwam ook in Utrecht zelf. Daar ontmoette hij op een geven moment Hannie Schaft en Jan Bonekamp, twee bekende RVV strijders uit Haarlem, die beiden de oorlog niet zouden overleven. In 2004 vertelde Roel tijdens een interview iets over de ontmoeting. Het ging allemaal om een omgedraaide CPN’er genaamde Piet Vosveld. Vosveld was in het voorjaar van 1943 in de leiding van de illegale CPN gekomen, hoewel sommige kameraden vonden dat hij niet geschikt was voor dit werk. Hij zou de taken van Paul de Groot overnemen omdat het driemanschap van De Groot, Jan Dieters en Lou Jansen, wat meer naar de achtergrond zou verdwijnen. Dit na een aantal arrestaties, vooral in het krantenapparaat van De Waarheid. Het werd gewoon te gevaarlijk en Vosveld begon aan zijn nieuwe taak. Maar dit duurde niet lang, want hij werd al heel snel gearresteerd door de SD in Beverwijk. Tijdens de hardhandige verhoren die volgde zegde hij toe om met de SD te gaan samenwerken. Het doel was om het driemanschap te pakken te krijgen. Vosveld had een afspraak met Jan Dieters in Apeldoorn en die liet hij gewoon door gaan. Na afloop werd Dieters opgepakt. Hij was toen op weg naar een ontmoeting met Paul de Groot. Omdat de Groot te laat was kon hij nog net zien dat Dieters door de SD werd afgevoerd. Hij maakte zich snel uit de voeten. Tijdens de verhoren, waar Dieters absoluut niet tegen opgewassen was, noemde hij het adres van Lou Jansen. Ook Lou Jansen werd opgepakt en zowel Dieters als Jansen werden op 9 oktober 1943 gefusilleerd. Paul de Groot dacht dat Dieters misschien wel als lokvogel was opgetreden en hij verbrak meteen de meeste banden met de partij. Alleen zo kon hij uit handen van de Duitsers blijven. Dit is hem ook gelukt, ondanks het feit dat Vosveld nog lang jacht op hem maakte. Vosveld dook na het eerste verraad onder, maar werd door de SD opgespoord en vervolgde zijn carrière als informant. In totaal heeft Vosveld 22 mensen verraden waarvan de helft door de Duitsers is vermoord. Roel: “Vosveld had bijna de hele CPN leiding verraden. Ik heb toen samen met Hannie Schaft en Jan Bonekamp een plan gemaakt om Vosveld te pakken te nemen en uit de weg te ruimen. Zijn vader had een café in Soest, niet ver van Amersfoort, en we dachten dat hij daar wel eens zou kunnen opduiken.

 Daarom ook waren Hannie en Jan naar Utrecht gekomen.” Het klopte inderdaad dat Vosveld in de buurt was. Hannie Schaft en Jan Bonekamp waren klaar om hem uit te schakelen nadat ze een vermoeden kregen dat hij in een bepaald huis was. Ze zijn naar het huis gegaan, maar Vosveld was kort daarvoor naar Friesland vertrokken. Zo ontsprong hij de dans. Na de oorlog had hij enorme angst om als nog geliquideerd te worden, en hij ontsnapte naar Engeland. Uiteindelijk werd hij in 1950 uitgeleverd aan Nederland en hij kreeg 2 jaar cel voor zijn verraderspraktijken. Na de schade die hij had aangericht was dit een veel te lichte straf. Na zijn vrijlating is hij spoorloos verdwenen.

 Roel was bij veel acties betrokken inclusief de mislukte overval op het distributiekantoor in Amersfoort op 9 februari 1944. Hij was de commandant van de groep die de overval uitvoerde en alles ging goed tot een foute politieman alarm sloeg en een groot deel van de Amersfoortse politiemacht het gebouw onder vuur nam. De overvallers konden ontsnappen, maar twee man die de aftocht dekten raakten gewond. Gijs Hofland werd tijdens zijn vlucht gepakt en met zware verwondingen naar de gevangenis afgevoerd. Karl Furgler, die ook zwaar gewond was, bereikte een pension in de binnenstad, waar hij door de Amersfoortse politieman Hafkamp werd vermoord. Hafkamp heeft altijd beweerd dat het noodweer was, maar dat was een leugen. Hij veranderde steeds zijn verhaal van de toedracht en getuigen hebben nooit gehoord dat hij waarschuwingsschoten had gelost, zoals hij beweerde. Furgler werd dus vermoord, en Hafkamp werd geëerd door de Duitse autoriteiten. Later mocht hij carrière maken in de naoorlogse Nederlandse politie. Roel heeft altijd geloofd dat de overval is verraden. Temeer ook omdat de Grune Polizei gelijktijdig een school was binnen gevallen waar de buit van de overval heen gebracht zou worden. Dat kon immers allemaal geen toeval zijn. In 2004 zei Roel dat de LOKP (Landelijke Organisatie voor Hulp aan Onderduikers) verantwoordelijk was voor het mislukken van de overval. Hij wist ook niet waar de buit was gebleven. Roel: “Ik heb de bonnen naar buiten gebracht, en toen zijn ze verdwenen. Van de hele buit is nooit meer iets terug gezien. Na de oorlog heb ik navraag gedaan, maar niemand kon me vertellen of wilde vertellen wat er met de hele handel was gebeurd.” Roel keerde terug naar zijn onderduikadres. Pas later hoorde hij dat Furgler dood was en dat Hofland was opgepakt. Hofland kwam uiteindelijk in Duitsland terecht en is tegen het einde van de oorlog in een kamp overleden. Een andere overvaller, Gerrie Kersten, ontsnapte met verwondingen en bleef de rest van zijn leven invalide. De overval heeft Roel nooit meer losgelaten, en hij is altijd naar de waarheid blijven zoeken. Die is nog steeds niet aan het licht en door verschillende mensen word hier nog onderzoek naar gedaan. Daar bij gaat het vooral om de rol van LOKP leider Bob Scheepstra en de zuivering van Hafkamp die Furgler op zijn geweten had. Er zijn nog steeds archieven die gesloten zijn, maar dat kan niet eeuwig duren. Misschien dat dan de antwoorden gevonden zullen worden waar al zo lang naar wordt gezocht.

 Gevangen

 Over zijn verdere lotgevallen tijdens de oorlog vertelde Roel in 2004 het volgende: “Ik ben ontsnapt uit Kamp Amersfoort en weer aan het werk gegaan in het verzet. Ik had contact met een gereformeerde boer  waarvan de naam er nu niet meer toe doet, en daar kreeg ik wel eens wat afgeschoten wild van. Op een dag ging ik daar weer naar toe via De Birkt in de regio Amersfoort, een terrein dat ik goed kende. Ik liep in de armen van een politie commissaris en twee agenten. Ze wilde mijn Persoonsbewijs (PB) zien. Ik had een valse PB op naam van de Vries. Ik zag toen ze naar het ding keken al dat het de verkeerde kant op ging.  

 Ik heb een van die lui een duw geven en ben gaan lopen richting de spoorlijn Amersfoort-Amsterdam. Die commissaris kwam schietend achter me aan. Ik ben gevlucht door wat volkstuintjes, maar had de pech dat ik in prikkeldraad bleef hangen. Toen was ik de klos. Ik werd opgepakt en ingesloten. Maar ze wisten niet mijn werkelijke naam. Alleen de naam die op het PB stond. Ze hebben toen die boer er bij gehaald, die niets van het verzet afwist, en natuurlijk ook niet dat ik daarbij betrokken was. Toen ze hem dan ook vroegen wie ik was zei hij gewoon dat ik Wolthuis was. Toen was het dus echt mis. Maar door een handigheidje heb ik het anders gedraaid. Ik heb gezegd dat ik ondergedoken was omdat ik niet opnieuw in krijgsgevangenschap wilde gaan. Ik loog dat ik onderofficier was geweest in het Nederlandse leger en dat werd nog geloofd ook. Ze konden toch niets natrekken. Het voordeel was dat ik als onderofficier niet in de oorlogsindustrie aan het werk gezet mocht worden. Dat staat in de Conventie van Geneve. Gek genoeg hielden ze zich vaak wel aan dit soort dingen.  Zo kwam ik in Stalag IV terecht, een kamp voor krijgsgevangenen ten oosten van de Rivier de Elbe, niet ver van Dresden.  Ook uit dit kamp ben ik ontsnapt. Uiteindelijk kwam ik bij het Rode Leger terecht. Dat gaf overigens ook weer problemen na de oorlog, omdat het natuurlijk allemaal om het communisme draaide, als gevolg van het begin van de Koude Oorlog.” Toch liet Roel zich hier niet door afschrikken en hij ging aan de slag bij de Politieke Opsporingsdienst. Hij zat zelfs in drie verschillende zuiveringscommissies. In 1970 vertelde Wolthuis hier iets meer over in een interview in het Dagblad Trouw. Hij legde uit dat hij door zijn communistische sympathieën uit het onderzoek naar de misdaden in Kamp Amersfoort werd gezet nog voordat dit onderzoek was afgesloten. Terwijl hij, samen met Gerrit Kleinveld, het initiatief had genomen.  Hij kwam toen voor een korte tijd terecht bij het Bureau Onderzoek Oorlogsmisdadigers, dat ook bekend stond als BOOM. Daarna ging hij over na de Schade Enquête Commissie tot hij op 19 december 1952 definitief ontslag kreeg, Er werd eenvoudig weg gezegd “plaatsing in een andere functie is niet mogelijk.”

 In het zelfde interview legde Roel uit dat hij er van overtuigd was dat er na de oorlog een ander Nederland zou ontstaan gebaseerd op socialistische beginselen. Hij haalde een artikel uit de illegale Trouw van begin 1943 aan, waarin word gesteld dat een beschikkingmacht over de productiemiddelen die de een weelde geeft en de andere armoede niet meer acceptabel is. Dit progressieve geluid uit een zeer behoudende hoek werd door Roel en andere linkse verzetsmensen met instemming gelezen. Wel waren velen sceptisch of dit ook werkelijk tot stand zou komen. Het wantrouwen was terecht want van al die mooie woorden kwam na 1945 niets terecht. De oude kliek kwam terug en ging op de voor de oorlog ingeslagen weg verder.  Roel trok de volgende conclusie: "Na de oorlog dachten we allemaal, 't wordt nu veel beter. We krijgen een planmatige productie, we zitten in een overbruggingsperiode naar het socialisme. Maar al gauw kwamen we tot de ontdekking dat er niks veranderd was. Het sociaal economisch beleid leidde niet tot gezondere verhoudingen, we hadden er vrede mee kunnen hebben als het desnoods langs een kronkelweggetje was gegaan. Als we er maar gekomen waren. Maar we kregen na de oorlog een verkeerde start en zitten nu (weer) in een nare situatie.” Roel werd een kritisch lid van de Partij van de Arbeid, maar ook dat maakte het niet beter.  De problemen die hij in 1970 benoemde zijn nu nog aan de orde.

 Zuivering

 De grootste teleurstelling van na de oorlog buiten het sociaal economische terrein was voor Roel Wolthuis de naoorlogse zuivering. In hetzelfde Trouw interview uit 1970 zei hij er dit over:

 "Doordat na de oorlog de Hoge Raad is blijven zitten is heel de zuivering eigenlijk een farce geworden. Het politieapparaat is nooit ontleed. Ik ken politieambtenaren die in de oorlog Joden arresteerden op grond van een zogenaamde fietsendiefstal, die nu commissaris zijn. Er zijn in Nederland honderden politieagenten - alleen in Amersfoort zijn er ongeveer 15 in dienst - die vrijwillig de Duitse politieschool Schalkhaar hebben doorlopen en die nu allemaal promotie hebben gemaakt. Schalkhaar was een speciale Duitse politieopleidingsschool geheel op Duitse leest geschoeid. Officieren konden, als ze dat wilden, daar een verdere opleiding krijgen en jonge mensen gingen er heen via de reclame die de Duitsers voor hun school maakten. Maar ik mag me eigenlijk niet meer om dat soort zaken bekommeren. Als de Nederlandse bevolking het neemt dat de situatie voortduurt, waar maak ik me dan eigenlijk druk over?"

 Toch kon hij het niet laten om zich druk te maken over onrecht en onrechtvaardigheid. Dat is zijn hele leven zo gebleven. Hij voegde nog het volgende toe: "We zijn na de oorlog tot ontstellende ontdekkingen gekomen, zo erg, dat je je afvraagt hoe is het mogelijk dat een volk dat tolereert. Toen de Duitsers in ons land kwamen hadden ze maar één belang: 'uitplunderen'. Daarvoor hadden ze inlichtingen nodig die de economische afdeling van de SD, 'groep 5b' onder leiding van Horak verstrekte.

 De Duitsers konden dat echter onmogelijk alleen, daarom werd de rijksrecherche bij de economische afdeling ondergebracht. Zij moesten in beslag nemen, alle tegenwerking signaleren en kregen van wat ze aanbrachten zoveel procent. Na de oorlog is een enkeling uit de rijksrecherche geschorst, verder is nooit gezuiverd".

 “Tijdens de oorlog was een dergelijke zuivering wel beloofd en kregen ambtenaren, waaronder politieambtenaren, via Londen de opdracht om de maatregelen van de bezetter niet uit te voeren. Het ging hierbij ondermeer om de Jodenvervolging en het oproepen van jonge mannen voor werk in Duitsland. De meesten stoorden zich hier niet aan, en negeerden de eventuele consequenties.  Die consequenties zijn er ook nauwelijks geweest en dat is een blijvend schandaal dat nooit meer kan worden uitgewist. Sterker nog; er zijn aanwijzingen dat in een zelfde situatie ambtenaren, inclusief de politie, in de huidige tijd weer op dezelfde manier zouden opereren. Er zijn er maar weinig die de lessen van de oorlog echt hebben geleerd en begrepen. “

 In 1970 had Roel over al deze zaken al een onrustig voorgevoel: "Ik zou willen dat de jeugd op Bevrijdingsdag de gelegenheid wordt geboden om ons uitvoerig aan de tand te voelen, over  waarin we tijdens de oorlog tekort geschoten zijn. Er is géén reden tot feest!

 Het benauwt mij eerlijk gezegd, dat de jeugd commercieel op een verschrikkelijke manier wordt bedreigd. De echte waarden gaan daardoor aan hen voorbij. Misschien dat ik uit een bepaalde frustratie spreek, maar soms geloof ik dat de jeugd geregeerd wordt door de onderwereld....

 Nu, meer dat 40 jaar later klinken deze woorden bijna profetisch. Ondanks dat hij niet optimistisch was over de toekomst heeft Roel de strijd nooit opgegeven, evenmin als zijn zoektocht naar de waarheid over de vele dingen die in de oorlog waren gebeurd, en waarvan de ware toedracht verborgen werd gehouden of verdoezeld. Die strijd kwam zijn gezondheid niet ten goede, maar daar trok hij zich weinig van aan. In kranten en bladen bleef hij aandacht vragen voor de zaken die hem bezighielden, waaronder de overval op het distributiekantoor in Amersfoort. Hij bleef aandringen op verder onderzoek.

 Op 6 december 2009 is Roel Wolthuis in zijn woonplaats Zeist overleden. In het blad De Anti Fascist,  waarin ooit Roel’s verhaal werd afgedrukt, stond het volgende eerbetoon:

 Beste Roel,

 Je was een fijne kameraad en een voorbeeldig verzetsman. Je hield niet van poespas en ging recht op je doel af. Daarmee heb je de bewondering gewekt van heel veel mensen die wisten wie je echt was en dit waardeerden. Dit kwam vooral tot uitdrukking tijdens de 4 mei ochtendherdenkingen van de Vrienden van de Raad van Verzet op de begraafplaats Rusthof, in Amersfoort. Dan voelde je je thuis tussen oude kameraden als Gerrit Kleinveld, Dick van der Meer, Henk Robeer en vele anderen.

 In je principiële vasthoudendheid ben je een voorbeeld voor ons allemaal. Je wilde een andere wereld, een wereld waar rechtvaardigheid en een goed leven voor iedereen tot realiteit worden. Die wereld heb je niet mogen zien. Maar denk niet dat de strijd is afgelopen. Misschien begint hij zelfs pas. We zullen die strijd nu zonder jou moeten voeren, en dat doet pijn. Maar het maakt ons niet minder vastbesloten. De Ierse hongerstaker Bobby Sands, die al net zo onverzettelijk was als jij, heeft ooit gezegd: “De strijd die wij voeren is zo groot dat iedereen een rol kan spelen, hoe groot of klein dan ook.” Jij hebt je strijdt gestreden, Roel, tot het einde toe. De fakkel is nu overgegaan in onze handen. Die zullen we niet loslaten, net als jij nooit losliet. Slaap zacht kameraad, je hebt je rust verdiend.

 Korte conclusie

 Gerrit Kleinveld en Roel Wolthuis zijn er nooit in geslaagd om volledig los te komen van de oorlog en de vele dingen die toen zijn gebeurd. Op verschillende manieren bleven ze streven naar de waarheid en dat beetje gerechtigheid dat hen na de oorlog was ontzegd. Jammer genoeg is die strijd nu nog steeds nodig, jaren na hun overlijden. In hun volharding, hardnekkigheid en strijdbaarheid zijn zij nog steeds een voorbeeld voor ons allemaal. Beiden waren moedige strijders die nooit opgaven. Een groter eerbetoon is niet denkbaar.  

 Links:

 Internet: www.volkskracht.blogspot.com

 Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

 Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

 VK: https://vk.com/id484133031

 Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2020

[whyisreallifesohard]

Als je moest kiezen, nationaal socialisme of thierry baudet?

harry potter!!!!1!!11!

[zannekinbond]

Korte beschouwingen over sociale rechtvaardigheid en de kritiek van de moderniteit - Luca Bagatin

 De term "liberista” is ongepast. Ten eerste bestaat ze alleen in Italiaans jargon. Het is een algemene, indirecte en niet bijzonder precieze term. Deze wil het liberalisme verlossen van zijn historische, sociale en politieke verantwoordelijkheden. Meer toegespitst en gepast is de term “liberaal-kapitalistisch”. Deze verenigt en benadrukt de verantwoordelijkheden en kenmerken die eigen zijn aan het liberalisme (overheersing van de bourgeoisie over andere sociale klassen) en het kapitalisme (overheersing van het geld over de volkeren). Luca Bagatin In het weelderige en moderne Westen (waar men klaagt over "niet rijk zijn", maar toch "van vooruitgang houdt") wordt het nationaal-bolsjewisme niet begrepen. Het wordt er ten onrechte verward met een vorm van fascisme, terwijl het daarentegen het eerste antifascisme was (sinds 1920). Of het wordt verward met een vorm van communisme, wat slechts gedeeltelijk waar is, omdat het nationaal-bolsjewisme anti-materialistisch en antimodern is. Het is een archaïsche en oorspronkelijke vorm van socialisme, even wild als de populaties die het hebben geïnspireerd: van Eurazië tot Latijns-Amerika. Rechtvaardigheid is leven met wat strikt noodzakelijk is. Met waardigheid, een gevoel van broederschap en vriendschap. In harmonie met de natuur en alle wezens. De rest - weelde, accumulatie, verrijking, dubbelzinnigheid - is decadentie en oneer. Luca Bagatin is een Italiaans auteur, spreker en activist. Hij schreef in het verleden o.m. Read the full article

[zannekinbond]

Over “strasserisme” en het verval van links - Malcom Kyeyune

Dit uit het Engels vertaalde artikel is afkomstig van de blog Power & Politics, het gedachtenbord van de Zweedse politieke denker Malcom Kyeyune. Hij was tot 2014 lid van de linksradicale partij Ung Vänster, waarin hij echter door zijn weigering om de daden van de communistische beweging Revolutionära Fronten te veroordelen in opspraak kwam en waaruit hij vervolgens “verwijderd” werd, gevolgd door een reeks opmerkelijke uitspraken van zijn vroegere medestanders, ondertussen duidelijk bekeerd tot het linksliberale status quo, zoals “het geval van Kyeyune toont aan dat het soms wel kan lonen om een beetje racistisch te zijn”(!). Kyeyune, die Afrikaanse wortels heeft, begon vervolgens een eigen blog en sloot zich later aan bij de conservatieve denktank Oikos, vooral controversieel door diens oprichter Mattias Karlsson, de voormalige voorzitter van de rechtsnationale partij Sverigedemokraterna. Ondanks dit alles blijft Kyeyune onafhankelijk in zijn eigen vorm van linksnationaal gedachtengoed en put hij tegenwoordig inspiratie uit de “populistische” bewegingen van diverse pluimage die overal in Europa opkomen, van Aufstehen  tot Prawo i Sprawiedliwość, als alternatieve bewakers van de arbeidersklasse, die verraden werden door het hedendaagse geliberaliseerde links. Daarover gaat ook onderstaande tekst. Read the full article

[zannekinbond]

De moord op Qassem Soleimani – Iran en het Westers imperialisme

Op 3 januari 2020 pleegden de Verenigde Staten een belangrijke daad van terrorisme door de Iraanse generaal Qassem Soleimani te vermoorden. Een daad van terrorisme want volstrekt in strijd met het internationaal recht. Soleimani speelde een belangrijke rol in het verslaan van ISIS en andere terroristische krachten, die door het Angelsaksische Westen al dan niet verdoken gesteund worden om het Midden-Oosten te destabiliseren. Soleimani en het Iraanse volk hebben zich decennia lang verzet tegen het Amerikaanse imperialisme. Zij hebben de wereld laten zien dat onderdrukte naties zich kunnen bevrijden van de imperialistische heerschappij en hun eigen lot kunnen bepalen. We moeten niet aarzelen om Iran te verdedigen tegen het kwaad van het Westers imperium. We moeten niet aarzelen om de rol te erkennen en te prijzen die Soleimani heeft gespeeld in regionale nederlagen van het Amerikaans imperialisme, die dood, verwoesting en genocide in de regio hebben gebracht. Ook al kan men bepaalde zaken van het theocratische Iran bekritiseren, toch betekent elke andere keuze de facto een ondersteuning van het Amerikaans imperialisme. Zoiets als een “derde weg” is in deze onbestaande. De interne Iraanse kwestie is een zaak van de Iraniërs, en is ondergeschikt aan de strijd tegen destabilisering vanwege Westers imperialisme die negatieve gevolgen heeft voor regio’s op continentale schaal. Met de Zannekinbond stellen wij dat de nationale bevrijding, in zijn strijd tegen het imperialisme, ten allen tijde moet worden gesteund. Nationale bevrijdingsbewegingen zijn van cruciaal belang voor de nederlaag van het imperialisme, de bredere nationale bevrijdingsbeweging zijn een wereldprobleem van emancipatie van de onderdrukte volkeren in de afhankelijke landen en van slachtoffers van het neokolonialisme. Zo speelt ook de bevrijding van de onderdrukte landen van het Zuiden een directe rol in de nederlaag van de imperialistische mogendheden. Vanuit leninistisch perspectief wordt erkend dat de nationale bevrijdingsbeweging van de onderdrukte landen een revolutionaire capaciteit bezitten, en de mogelijkheid bieden om deze te gebruiken voor het omverwerpen van de gemeenschappelijke vijand, voor het omverwerpen van het imperialisme. Simpel gezegd bestaat er een revolutionair potentieel in elke nationale bevrijdingsbeweging, ongeacht haar karakter, zolang haar vijand het imperialisme is. Imperialisme is de belangrijkste vijand van nationaal-revolutionairen en onderdrukte naties van de wereld, ongeacht hun specifieke nationale kenmerken. Het is dan ook terecht en rechtvaardig om nationale bevrijdingsbewegingen in het zuiden te prijzen. We moeten deze nationale bevrijdingsbewegingen niet steunen op basis van het opbouwen van een "formele democratie", maar veeleer vanuit het oogpunt van de feitelijke resultaten, zoals blijkt uit de algemene balans van de strijd tegen het imperialisme, dat wil zeggen niet op zichzelf, maar op wereldschaal. Dit vergt een minimaal inzicht in het geopolitieke wereldtoneel in het algemeen en in het Midden-Oosten en Centraal-Azië in het bijzonder voor wat de Iraanse en Iraakse problematiek betreft. Enkele voorbeelden om geen misverstanden over de aard van deze steun te laten bestaan. De nationale bevrijdingsbeweging van het Afghaanse Emiraat in de 19de eeuw was een monarchistische beweging die zich tegen het socialisme verzette, maar tegelijk tegen het Britse imperialisme vocht. De revolutionaire nationale beweging van Emiraat was veel sterker dan enige socialistische kracht in Afghanistan in die tijd en was de enige groep die in staat was Afghanistan op het pad van nationale zelfbeschikking te zetten. Het was dus noodzakelijk om het Emiraat te steunen in de strijd tegen het Britse imperialisme, omdat het Britse imperialisme anders sterker zou worden. Een ander voorbeeld was het verzet in Egypte tegen de Britse koloniale overheersing. De strijd die de Egyptische handelaars en burgerlijke intellectuelen voerden voor de onafhankelijkheid van Egypte was objectief gezien een revolutionaire strijd, ondanks de burgerlijke afkomst en de burgerlijke titel van de leiders van de Egyptische nationale beweging, ondanks het feit dat zij het socialisme afwezen. Terwijl de strijd die de toenmalige Britse 'Labour'-regering voerde om de afhankelijke positie van Egypte te behouden, om dezelfde reden een reactionaire strijd is, ondanks de eerder proletarische afkomst en de proletarische titel van de leden van de regering, ondanks het feit dat ze zich voor een vorm van socialisme uitspraken. In deze tijd van crisis en imperialistische agressie moeten degenen die Iran en zijn leiders blijven belasteren, zichzelf niet langer als nationaal-revolutionair, marxistisch of zelfs als links georiënteerd beschouwen, maar zich aansluiten bij de Westerse imperialisten. Het is nu tijd voor internationale solidariteit met de Iraanse bevolking die strijdt voor autonomie over hun eigen natie, ongeacht hun door de revolutie van 1979 gekozen bestuursvorm. Socialisten identificeren vandaag de dag dat Westerse rijk, economisch door middel van internationaal georganiseerd kapitaal, dat de imperiale oligarchie beheerst, politiek geleid door de VS, militair gevormd in de uitbreiding van de NAVO naar wereldwijd geweld, ideologisch gevormd rond het neoliberalisme en gefaciliteerd in Europa door het ondemocratische centralisme van de Europese Unie. Centraal in onze strijd tegen dat Westers imperialisme staan naast het socialisme ook het internationaal recht. De moord op Qassem Soleimani is een regelrechte aanfluiting van het volkenrecht. Net zoals de gewelddadige bezetting van het Palestijnse gebied door de Israëlische staat gebaseerd is op een aanhoudende schending van internationale rechtsregels en VN-resoluties. De Westerse economische en navenante geopolitieke en militaire ontwikkeling vormt een imperialistische dictatuur, waarvan de economische basis en de politieke drijvende kracht de transnationale samenwerking en verwevenheid van het mondiaal opererende kapitaal is. Onder de economische en dominante omstandigheden van de kapitalistische "globalisering" groeit de rijkdom van de rijkste toplaag in de wereldbevolking en neemt de dualisering in Europa en elders toe. Oorlogen om grondstoffen en hulpbronnen, pogingen tot staatsgrepen, gerichte moorden,… maken net zo goed deel uit van het dagelijkse wereldpolitieke toneel. De imperialistische oorlog is de socialistische term voor de oorlog van de NAVO onder leiding van de VS, die sinds het einde van de Koude Oorlog zijn wrede spoor van oorlog, massamoord, terreur, marteling, honger en sociale ellende over de hele wereld trekt; van Irak tot ex-Joegoslavië, van Afghanistan tot Libië, van Syrië tot Venezuela en Bolivia, of de aanhoudende poging om het oostelijk front in de Oekraïne naar de grens met Rusland te verplaatsen. En ook, sinds geruime tijd hernieuwd met Iran als doelwit om de lont in het kruitvat te steken… De heerschappij van de burgerlijke klasse, de kapitalistische accumulatie van kapitaal en het daaruit voortvloeiende mondiale imperialisme zijn de oorzaak van de imperialistische oorlogsvoering. De kapitalisten van alle landen zijn de aanstichters van de genocide. De imperialistische oorlogsvoering is in het zichzelf “vrij” noemende Westen gevolgd door de massale uitbreiding van de totale bewaking en controle sinds 2001, het jaar van de 9/11 aanslagen. Geweld naar buiten toe wordt gevolgd door geweld naar binnen gericht. Oorlog, totale controle en sociale declassificatie en verarming van steeds bredere lagen van de bevolking plaatsen samenlevingen op termijn voor een keuze: doorgaan met dit systeem van kapitalistische uitbuiting en een financieel systeem gebaseerd op woeker of niet? Het socialisme in de kleuren van de volkeren en staten is de enige levenslijn voor de mensheid. Centrale eisen, zoals de terugtrekking uit de NAVO en het herstel van het internationaal recht in Europa en haar periferie zouden op de agenda moeten staan. Tot op vandaag controleren de Amerikanen de cultuur (amusementsindustrie), het militaire apparaat en de politieke wereld in België. Dit maakt van België samen met Nederland, Duitsland,… een domein van het Amerikaanse monopoliekapitalisme in zijn overheersing van West-Europa en een springplank voor zijn expansionistische beleid tegen het oosten. Historicus Yvan Vanden Berghe wees in zijn werk ‘1950. Mijn oom Kamiel’ al op de verregaande invloed van de CIA op de Belgische politiek, onder andere tijdens de Koningskwestie, om de Amerikaanse controle te behouden over de Antwerpse haven en de uraniumtoevoer vanuit Congolese mijnen. Sindsdien is weinig veranderd. België is en blijft een pion op het Amerikaanse schaakbord. De Antwerpse haven blijft een doorvoerhaven voor Amerikaans militair materieel, bepaalde vliegvelden mogen ten gepasten tijde CIA-charters voor gevangenentransporten verwelkomen, defensieaankopen staan onder controle van Amerikaanse militair(-industriële) wensen (aankoop van de F-16, aankoop van de F-35) met als kers op de taart aanhoudende druk om de Amerikaanse B-61 kernbommen in Kleine Brogel te houden. Het Westerse imperialistische Rijk beperkt zich dus geenszins tot de uitvoering van zijn geostrategie en uitbreiding tot de civiele economische concurrentie alleen. Na de ineenstorting van het zogenaamde "Oostblok" werd de NAVO uitgebreid van een pure "verdedigingsalliantie" tot een agressief oorlogscommando. In 1992 werd in het Berlijnse Manifest van de Duitse communistische partij KPD het volgende geschreven, dat in 2020 welhaast profetisch lijkt: "De Westerse imperialistische staten vormen zich steeds meer tot een wereldrijk waarvan de militaire grondwet tot uitdrukking komt in de verdere ontwikkeling van de NAVO tot een NAVO-imperium. Door de groeiende gecoördineerde macht van het internationaal georganiseerde kapitaal verliezen de natiestaten en hun parlementen steeds meer invloed op de internationale economische processen. (…) Het nieuw gevormde wereldkapitalistische imperium en zijn nationale agentschappen houden zich steeds meer bezig met de ontmanteling van democratische en sociale basisrechten. De internationale ontwikkelingen veranderen ook de economische basis voor een mogelijk toekomstig fascisme. In plaats van de kapitaalbelangen van het nationale kapitaal als basis van de fascistische heerschappij en de imperialistische strategieën, heeft het internationaal georganiseerde kapitaal met zijn transnationale, imperiale behoeften de neiging om dit over te nemen. Het rijk, dat wordt begunstigd door de technologische ontwikkeling, streeft naar een totale controle van alle burgers door middel van steeds nieuwe, meer geavanceerde wettelijke normen. Deze ontwikkeling van de sluipende fascisering van de samenleving dreigt uit te monden in een toekomstig hightech-fascisme van de 21e eeuw. De KPD eist daarom de vernietiging van alle bestanden en gegevensbestanden en de afschaffing van alle systemen die geschikt zijn om in te grijpen in de informatieve zelfbeschikking van alle burgers. Het antifascistische verzet moet vandaag de dag in de eerste plaats het hoofd bieden aan deze nieuwe, veranderde wereldwijde bedreigingssituatie". Duitsland, onderwerp van internationaal recht, speelt hierin een centrale rol. De Duitse Bondsrepubliek is en blijft de plaats van de oorlogslogistiek voor het westers imperialistisch geweld jegens Rusland en het Midden-Oosten en dient als basis voor de inlichtingendiensten en de militaire machtsontplooiing. Maar ook België blijft van cruciaal belang, meer bepaald als doorvoerland. Door de Verenigde Staten toe te staan hun eigen kunstmatige product ‘Bondsrepubliek Duitsland’(1) en het al even kunstmatige België, die door de respectievelijke nationale bourgeoisie worden gesteund, te blijven beheersen, kan het Westers imperialisme zijn agressieve expansionistische aspiraties richting het oosten waarmaken. De vrijwel permanente militaire aanwezigheid van België in (West-)Afrika in het teken van een neokoloniale politiek aan de zijde van Frankrijk, maakt het voor de Amerikanen een interessantere keuze dan pakweg Nederland. In het huidige tijdperk kan een duidelijke frontlinie worden vastgesteld. Ongeacht alle sociale en politieke uitdagingen in detail, staan de staten en hun burgers vandaag de dag op het kruispunt tussen enerzijds het zich globaal uitstrekkend Westers imperialisme (met inbegrip van desintegratie van de burgerlijke democratische republieken tot aan het punt van de imperiale dictatuur) - of anderzijds de keuze voor een terugkeer en verdediging van de normen van het internationale recht. Laten we ten slotte niet vergeten dat het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren en staten als een stelregel van het internationaal recht werd bevochten door de socialistische arbeidersbeweging tegen de politieke rechterzijde en het imperialisme. “Dus in plaats van het valselijk aantrekken van de mantel van nationale defensie voor de imperialistische oorlog, moest juist het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren en de nationale defensie serieus worden genomen, om ze als revolutionaire hefbomen tegen de imperialistische oorlog te gebruiken. “ Rosa Luxemburg De stemmen tegen het imperialisme en zijn misdaden worden steeds talrijker, maar er is geen politieke kracht tegen dit imperialisme in Vlaanderen. Een breed democratisch, anti-imperialistisch, volksnationaal forum is echter onmisbaar als organisatie die in staat is te handelen om de fundamentele eisen of doelen te realiseren. Wie de door de VS gepostuleerde Nieuwe Wereldorde (NWO) wil verlaten, kan wat betreft de Zannekinbond niet om deze punten heen als een minimumconsensus: - Terugtrekking uit de NAVO en terugtrekking van alle Amerikaanse troepen uit Europa. - Herwaardering van nationale soevereiniteit en internationaal recht. - Ontbinding van de EU-instellingen en reorganisatie van Europa op basis van het internationaal recht, Euraziatische eenheid in verscheidenheid en het afwijzen van elke invloed of machtsuitoefening door niet-Europese mogendheden. Als nationaal-revolutionairen steunen wij dan ook de groeiende vorming van socialistische krachten en bewegingen in Europa die nationale soevereiniteit terug naar voren schuiven. We willen het gezamenlijke, solidaire debat bevorderen, maar ook het perspectief van een concrete organisatiecontext openen voor socialisten die zich willen organiseren en actief willen deelnemen. ********** (1) De Bondsrepubliek bezit sinds 1949 tot op de dag van vandaag geen eigen grondwet. De Duitse Grundgesetz moet beschouwd worden als een basiswet, niet als een volwaardige door het volk mee bepaalde grondwet die zich als Verfassung laat vertalen. Dit, ondanks het feit dat Duitsland wel over een zogenaamde Bundesverfassungsschutz beschikt die als repressieapparaat waakt over de Grundgesetz ten aanzien van politieke oppositie. Read the full article

[zannekinbond]

Klassenstrijd

KLASSENSTRIJD Ernst Niekisch, 1932 Inleiding Inleidend op de historische tekst die de Duitse nationaal-revolutionair Ernst Niekisch naliet, is het noodzakelijk de betrekkelijk onbekende figuur van Niekisch te belichten. De periode waarin hij zijn belangrijkste werk verrichtte, het Interbellum, wordt in Duitsland volledig overschaduwd door de opkomst van het nationaal-socialisme, de diepgaande sociaaleconomische crisis en de gevolgen van het voor Duitsland zeer vernederende Versailles-pact. Dit tijdskader moet steeds in het achterhoofd gehouden worden. Niettemin reikt Niekisch een aantal perspectieven aan die weliswaar hertaald naar een ander tijdperk verrassend actueel of bruikbaar lijken. In deze tekst staat het principe van politieke klassenstrijd centraal, als middel tot het bekomen van nationale vrijheid. De overwinning in de klassenstrijd wordt behaald door het terzelfdertijd succesvol afsluiten van de nationale strijd. Wij verwijzen hiervoor naar de fase van het huidige geglobaliseerde kapitalisme met de tegenstelling tussen de nationaal denkende werkende klasse en een kosmopolitische financiële elite die slechts dat vaderland kent waar het geld het meeste opbrengt. Voor de Zannekinbond is de Belgische staat een constructie ten dienste van deze kosmopolitische financiële elite, ten nadele van de nationale vrijheid en het welzijn van de Vlaamse en Waalse werkende klasse. De Europese Unie is een constructie ten dienste van deze kosmopolitische financiële elite, ten nadele van de volkeren van Europa en hun vrijheid. Een hernieuwde klassenstrijd én terzelfdertijd volksnationale bevrijdingsstrijd dringt zich op…? Wie was Ernst Niekisch? Ernst Niekisch, geboren in 1889, was een voormalig radicaal socialist en lid van de Beierse Radenrepubliek in 1918/1919. Hij ontwikkelde in de jaren twintig van de vorige eeuw een nationaal-revolutionaire visie, waarin Duits-nationale en socialistische doelstellingen gecombineerd werden onder de noemer “nationaal-bolsjevisme”. Niekisch publiceerde het tijdschrift Widerstand (Verzet) vanaf 1926/27 tot aan het publicatieverbod eind 1934. Rond dit tijdschrift en haar intellectuele kring vormde zich een groep revolutionairen die zich fel zouden afzetten tegen het Hitlerregime. De betrekkelijk heterogene groep had contacten met sociaaldemocraten, communisten en vakbondsleden, maar ook met oppositionele leden van het leger, de politie en zelfs de Duitse geestelijkheid. Niekisch was daarnaast lid van ARPLAN, een vereniging ter studie van de Russische planeconomie, waar ook Karl Wittfogel, Ernst Jünger, Georg Lukacs en Friedrich Hielscher (onder wiens auspiciën Niekisch in 1932 een bezoek aan de USSR bracht) toe behoorden. Voor de stevig anti-Westerse Widerstand groep was toenadering tot de Sovjet-Unie fundamenteel, één van de slogans van de beweging was “Sparta – Potsdam – Moskou”. In 1932, hetzelfde jaar als de onderstaande tekst, gaf Niekisch via de Widerstand-kring zijn meer bekende pamflet ‘Hitler – Een Duitse verdoemenis’ uit waarin hij Hitler en zijn NSDAP fel bekritiseert. In de zomer van 1933 verbleef Niekisch korte tijd in Vlaanderen. In Gent ontmoette hij August Borms, op dat moment populair voorman van de Vlaamse Beweging, en waarschuwde hem (en anderen) voor het naziregime. Had men geluisterd, was de Vlaamse ontvoogdingsstrijd allicht een groot drama bespaard gebleven… Vooral na de machtsovername door de nationaalsocialisten in 1933 werd de Widerstand-kring een magneet voor nationaal-revolutionair verzet tegen het naziregime. Een poging om een anti-Hitlerfront te vormen via contacten met o.a. de naar de KPD overgelopen Reichswehr-officier Scheringer, mislukte. Niekisch had ook grote invloed op Nikolaus von Halem, die in 1934 samen met Beppo Römer een plan uitwerkte om Hitler om te brengen. Het leidde tot hun arrestatie en jarenlange internering in Dachau… Niekisch werd op 22 maart 1937 gearresteerd vanwege zijn onvermoeibaar gepubliceerde kritiek op het Derde Rijk. In januari 1939 luidde het verdict van het Volksgerechtshof: levenslange hechtenis wegens “literair hoogverraad”. Ernst Niekisch werd in 1945 in slechte gezondheid door het Rode Leger bevrijd uit de gevangenis van Brandenburg-Görden. Na de Tweede Wereldoorlog bleef hij aanvankelijk in de DDR, werd lid van de SED en gaf als socioloog les aan de Humboldt-universiteit. In 1953 trekt hij zich uit de Oost-Duitse politiek terug als gevolg van de onderdrukking van de arbeidersopstand. 10 jaar later beëindigt hij zijn SED-lidmaatschap na kritiek op het DDR-bestuur en verhuist naar West-Berlijn. De Koude Oorlog die Duitsland zo sterk heeft verdeeld, in twee door de grootmachten bezette en gecontroleerde delen, deed Niekisch besluiten dat men “in Duitsland alleen de keuze heeft om Amerikaans of Russisch te zijn. Wie vastberaden zijn eigen Duitse positie wil behouden, zal vroeg of laat in een hopeloos isolement terechtkomen.” In een ongepubliceerd manuscript pleitte hij kort voor zijn overlijden ervoor, om de naam van de socialistische DDR te wijzigen in Pruisen als symbool van verzet tegen verwestersing. Niekisch kreeg tot lang na zijn dood in 1967 nooit volwaardige erkenning voor zijn strijd tegen het Hitlerregime... De reden hiervoor is dat Niekisch een omstreden figuur is, en dit om twee redenen: ten eerste bevat zijn uitgebreide werk –weliswaar in een relatief beperkt aantal gevallen- een aantal antisemitische uitlatingen. Niekisch was op dat vlak helaas een kind van zijn tijd, antisemitische uitspraken waren tijdens het Interbellum zeker niet enkel voorbehouden aan nazi’s maar kwamen ook ter (radicale) linkerzijde regelmatig voor, met inbegrip van de USSR. Ten tweede was zijn democratiebegrip en zijn visie op politiek bestuur op zijn zachtst gezegd moeilijk verenigbaar met de demo-liberale Westerse visie. Maar dat waren de Oost-Europese regimes die zich op het marxisme beriepen evenmin en de vraag moet meer en meer worden gesteld of dit Westers liberale systeem wel zo zaligmakend is als de herauten ervan willen doen geloven…? Ondanks de antisemitische smet op zijn blazoen, menen wij dat Ernst Niekisch tekende voor een aantal interessante gedachten en publicaties, en het daarom niet verdient om vergeten te worden in de donkere kelders van de geschiedenis. ------------------------------------------ KLASSENSTRIJD (bron: Niekisch E., Widerstand. Sinus-Verlag, Edition d – Band 3, 1982, pp.165-171) 1. Het verschil tussen klassen en de tegenstelling tussen hen om objectieve redenen is een realiteit die onvermijdelijk gebaseerd is op de specifieke kenmerken van de menselijke natuur, de omstandigheden van de menselijke samenleving en haar structuur. In de tijd van de "organische samenleving" ging de klassentegenstelling schuil achter de spanningen die nooit verdwenen zijn tussen de verschillende standen. Rijk en arm, hoog en laag, machtig en zwak, nobel en gemeen, vrij en afhankelijk, meester en dienaar, werkgever en werknemer, maar ook edelman en burger zijn lang niet alleen polariteiten binnen een harmonieus geheel die elkaar aanvullen; het zijn explosieve krachten die de maatschappelijke structuur moet temmen en waartegen ze zich voortdurend moet verdedigen. Wanneer het gevoel van klassentegenstelling toeneemt tot de vastberadenheid om deze uit te vechten, dan verandert klassentegenstelling in klassenstrijd. Klassentegenstelling is een bestaand feit dat buiten de menselijke wil ligt; klassenstrijd is een bewuste intensivering van het antagonisme, die alleen door de menselijke wil geproduceerd wordt. Men vindt de klassentegenstelling, men organiseert de klassenstrijd. De klassentegenstelling is een staat, de klassenstrijd een mobilisatie. Klassentegenstelling is het lot, klassenstrijd is opstand tegen het lot. De klassenindeling is verticaal; deze gaat van onder naar boven. Beneden draagt men lasten; de druk van het geheel rust erop. Hoe meer men naar boven klimt, hoe "luchtiger" men is, hoe vrijer men zich kan bewegen, hoe hoger men zijn hoofd en schouders kan strekken. Het uitzicht van onder naar boven is wezenlijk anders dan dat van boven naar beneden. Er is niets beneden dat benijdenswaardig zou zijn voor degene die erboven staat. Degene die boven is heeft geen reden om "jaloers" te zijn op degene die onder hem is; hij geniet van zijn hoogte, zijn "sublimiteit", net zo vaak als zijn oog naar beneden valt. Degene boven, daarentegen, die van onderaf wordt bekeken, verschijnt als de betere, de gelukkigere partij. Men wordt ervan uitgesloten door eronder te zitten: men lijdt en benijdt dus. Het is dus begrijpelijk dat de wil tot klassenstrijd altijd onderaan ontvlamt. Wie boven is, vindt het bestaan van de wereldorde afhankelijk van het feit dat hij zijn verheven plaats niet verliest; wie begunstigd wordt, gelooft altijd dat hij dat terecht is. In het kader van de klassenstrijd staat hij aan de zonnige kant; er is geen impuls om de posities van de donkere kant met een vechtlust te veroveren. De klassenstrijd is gericht op het voorrecht om aan de top te staan; wie aan de top staat, loopt het risico te worden neergehaald zodra de klassenstrijd is opgelaaid. Dus al degenen die aan de top staan hebben goede redenen om de klassenstrijd als heiligschennis en boosaardigheid te bestempelen. Het is goed om aan de top te staan; om zich daar veilig te voelen, is het nodig dat degenen die van onderaf komen zich met dezelfde voldoening thuis voelen in de diepte onderaan. De klassenstrijd is als een aardbeving; de grond waarop men zich heeft gevestigd davert. De klassenstrijd wordt verbannen als een wereldkwaad: hierover bestaat algemene overeenstemming aan de top. Als er ook algemene overeenstemming zou zijn aan de onderkant, zou de klassenstrijd worden geëlimineerd; wie aan de top staat hoeft dan nooit bang te zijn dat hij wordt neergehaald. Maar er is geen algemene instemming aan de onderkant. Er is een verleiding om naar boven te dringen; zij die niets te verliezen hebben dan hun ketenen, proberen altijd alles te winnen. Dus het geluid van de klassenstrijd wordt nooit tot zwijgen gebracht. 2. Het marxisme beweert dat de drijvende kracht van de geschiedenis de klassenstrijd is; de geschiedenis is "niets anders dan de geschiedenis van de klassenstrijd". Het is zelf historisch de meest omvattende onderneming om het klassenbewustzijn van de lagere klassen op wereldschaal aan te scherpen en te doordrenken met het fanatisme van de wil tot klassenstrijd. Haar interpretatie van de geschiedenis is een van de middelen om de wil van de klassenstrijd te stimuleren: het verklaart de geschiedenis zoals het de geschiedenis wil maken. Reeds zeventig jaar lang is de Duitse arbeider opgeleid tot klassenbewustzijn, hij is klaargestoomd voor de klassenstrijd. Er is geen enkele arbeider in de hele wereld wiens bewustzijn van klassenstrijd meer is getraind, wiens wil om klassenstrijd te voeren sterker is gedrild. Toch heeft de Duitse arbeider tot op de dag van vandaag de revolutie van de proletarische klasse nog niet gewaagd. 1918 was slechts een ineenstorting: coalitiepolitiek en wat volgde was geen klassenstrijd maar een lakeiendienst voor de burgerlijke orde, zoals niet alleen blijkt uit de gezette stappen waarmee de schandalige zelfvernietiging van rechten van de arbeider momenteel wordt bevestigd. Het proletarische idee van de klassenstrijd heeft in Duitsland tot op de dag van vandaag geen enkele historisch scheppende kracht ontwikkeld. 3. De opstand van de Franse bourgeoisie tegen de feodale sociale orde in 1789 was klassenstrijd. Onder de opvolgers van Lodewijk XIV was de grote wereldpositie van Frankrijk geleidelijk aan afgenomen. Frankrijk verloor zijn Amerikaanse rijk. Het werd in Europa ingehaald door Pruisen en Oostenrijk. De staatsschuld verlamde het vermogen om te bewegen in het buitenlands beleid. De heersende feodale klasse verspilde een glorieuze historische erfenis; ze was op weg om Frankrijk in een totale ondergang te storten. Het was een slechte zaakwaarnemer van de nationale levensbehoeften geworden. Was er een betere bewaarder van deze levensnoodzaken? De bourgeoisie beweerde het te zijn. De emigranten die vanuit Koblenz het buitenland op verraderlijke wijze tegen Frankrijk opzetten, hebben deze bewering vervolgens bevestigd (*). De bourgeoisie verjaagde de adel uit klassenstrijdinstincten. Maar ze verdiende te worden verjaagd om redenen van nationale politiek. De beroering was veel meer dan een sociale gebeurtenis: het idee van de klassenstrijd is hier samengesmolten met een vurige nationale pathos. De Franse burger redde zijn vaderland van het achterlijke Europa door zijn koning en zijn adel te onthoofden. De omverwerping van de sociale orde bracht hem rijke sociale verworvenheden. Maar deze omverwerping had een nationale functie vervuld. De bourgeoisklassenstrijd was de vorm waarin, onder de gegeven omstandigheden, de nationale strijd van Frankrijk voor zelfverbetering op eigen kracht met succes kon plaatsvinden. De klassenstrijd was een middel van nationale strijd. De nationale strijd, niet de klassenstrijd, gaf de uiteindelijke betekenis aan het gebeuren. De klassentegenstelling werd verhit tot klassenstrijd, zodat ze een politieke drijfveer kon worden en een nationale noodzaak kon vervullen. De Franse bourgeoisie werd de heersende klasse omdat haar klassenstrijd zich had onderworpen aan de wettigheid van het politieke en nationale bestaan van Frankrijk. De klassenstrijd van de Franse Revolutie putte zijn eigenlijke inhoud niet uit. Omdat de Franse bourgeoisie de nationale en politieke macht van Frankrijk herstelde, nam ze ook sociaal leiderschap op zich: ze bleef zegevierend in de klassenstrijd omdat ze de nationale strijd met succes had afgesloten. Zoals de Franse bourgeoisie Frankrijk redde van de politieke onmacht, zo redde de Russische arbeider Rusland van de ondergang van verscheuring en kolonisatie. De Russische feodale en burgerlijke bovenklasse had samengezworen met de vijanden van het land; ze zouden de nationale onafhankelijkheid en integriteit hebben opgegeven als ze garanties hadden gekregen voor het behoud van hun bevoorrechte positie. Zo werd het bestaan van de hogere klassen eenvoudigweg een bedreiging voor Rusland; als Rusland onafhankelijk en in vrijheid van buitenlands beleid wilde blijven bestaan, moesten die klassen worden vernietigd. Ze waren agenten en bondgenoten van de westerse mogendheden; de verdediging van hun klasse-privileges was landverraad. Daarom hebben ze het lot van de verraders ondergaan. Het eeuwige Rusland was bij de partizanen, was bij de regimenten van de revolutionaire arbeiders; de aangestelde vertrouweling was van de ene op de andere dag Lenin geworden. Het idee van de klassenstrijd zou niet de kracht hebben gehad om te ontbranden als het niet geladen was met het dynamiet van de nationale missie. Het idee van de klassenstrijd had tot dan toe zeker bestaan; maar het was saai en zonder momentum; het zou enkel op wat gebalk uitdraaien. Het werd een schietpartij, die het vermolmde elimineerde en de onverwoestbare substantie verteerde op het moment dat het die nationale missie overnam waarvoor het uur van de grootste Russische behoefte een gehoorzaam en opofferend middel zocht. Ook de Russische Revolutie was een nationale revolutie. De wil tot klassenstrijd van de Russische arbeider had zijn politieke functie: het was de soldatenmoraal die de arbeider op de been bracht zodra hij werd opgeroepen om wereldgeschiedenis te schrijven. 4. Het bijzondere aan de Duitse klassenbewuste arbeidersbevolking is dat zij aanhoudend die nationale pathos vermijdt; dit geldt zowel voor de sociaaldemocraten als voor de communisten. Het verstijft zich op zijn klassenstrijdegoïsme; de bredere nationale horizon beangstigt haar. Sinds 1918 ervaart ze dat het klassenbewustzijn, dat zich dogmatisch strikt tot zichzelf beperkt, politiek gezien volstrekt niet te ondersteunen is. Het heeft geen politiek gewicht op zich; als het weigert een hefboom te zijn voor nationale zaken, kan het niet als actieve kracht in de loop van de gebeurtenissen ingrijpen. De sociaaldemocratie en de communistische partij zijn geen levende wezens; het ontbreekt hen aan het charisma om de politieke ruimte van Duitsland binnen te dringen. De sociaaldemocratische klassenstrijd werd een holle frase; ze schudde de Duitse bourgeoisie niet door elkaar en voor zover ze zich probeerde te vertalen in de politiek, werd ze een element van vriendjespolitiek van de Franse buitenlandse politiek. De communistisch getinte klassenstrijd werd daarentegen in een zinloos lawaai weggerukt. Het streefde ernaar een uitloper te zijn van de Russische wereldrevolutie; maar omdat het geen instrument kon zijn van de fanatieke vurigheid van het Russische nationalisme op Duitse bodem, bleef het een zeer lege, oncreatieve aangelegenheid. Het burgerlijke karakter van de orde van Versailles is ronduit een uitdaging voor de Duitse arbeider om zijn klassenstrijd met het Duitse vrijheidsstreven te laten versmelten. De sociaaldemocratie blijft in het licht van deze uitdaging in een trage stilte. Het Duitse communisme voelt zich af en toe geïrriteerd door deze uitdaging, maar het meest extreme wat het durfde te doen was wat tactisch sleutelen aan de Duitse wil tot vrijheid. Ook dat is voorbij; ondertussen heeft het zich teruggetrokken in zijn even zuivere als dode klassenegoïsme. Het feit dat de wil van de Duitse arbeider om de klassenstrijd te voeren ontoegankelijk blijkt voor de nationale pathos stelt de sociale macht van de Duitse bourgeoisie betrouwbaarder dan wat dan ook veilig, begunstigt de restauratie en bevordert het fascisme. De Duitse bovenlaag speelt onder één hoedje met buitenlandse vijanden; zij sluit een pact met Versailles, zoals de Russische bovenlaag een pact had willen sluiten met Frankrijk, Engeland, Japan en Amerika. Het verplaatst zijn kapitaal naar het buitenland; door middel van internationaal vertrouwen en schuld levert het de Duitse economie over aan kwaadwillige buren. Haar beleid van vervulling is een beleid van voortdurende zelfverloochening. Het heeft geen moreel recht meer om daar nog te zijn. Maar er is niemand die er een einde aan kan maken in het belang van Duitsland. Het kon alleen gebeuren door een klassenstrijd waarvan de echte drijvende kracht de stormachtige adem van de Duitse passie voor vrijheid zou zijn. Het idee van de klassenstrijd alleen geeft de Duitse arbeider niet de bevoegdheid om dat te doen; zijn adem, zoals hij zelf voelt, is helemaal niet voldoende voor zo'n historische taak. Deze nationale taak blijft dus onvoldaan. Zo kan de Duitse burgerlijke orde haar systeem van herverzekering met de orde van Versailles steeds verder ontwikkelen. Zo zakt Duitsland steeds dieper weg in de Franse overheersing. Dit is de hopeloosheid van de Duitse situatie: dat het verband tussen de proletarische strijdlust en het nationale pathos niet als een zeer elementair proces heeft plaatsgevonden. De wil tot klassenstrijd, die aandacht besteedt aan zijn zuiverheid en echtheid, bevrijdt niet eens de sociale klasse die het cultiveert. De klassenstrijd als politiek orgaan en als drager van de nationale levenswil bevrijdt de volkeren.  --------------------- (*) Niekisch bedoelt hier de Franse royalistische krachten onder aansturing van de broers van Lodewijk XVI die naar Koblenz waren gevlucht ten gevolge van de Franse Revolutie. Vanuit o.a. Duitsland probeerden zij een emigrantenleger op de been te brengen om een royalistisch gezinde invasie op Frankrijk uit te voeren. Dit versterkte het voornemen van de Franse Nationale Vergadering om met een ultimatum het conflict met Pruisen en Oostenrijk op te zoeken en mondde in april 1792 uit in oorlog. Read the full article