a luz está alí
outra vez a auga a dos xogos infantís
que son como as rodas detrás do muro
onde bolboretas estrañas descansan abrigadas
pola suspensión dos nosos sentidos
e das luces das carruaxes do mar
náufragos na bicicleta das ondas
as luces
os colexios que pechan como unha man
no longo silencio de estar a amencer
onde fago miña a pinga de tremor que nos imanta
diminuta acumulación da existencia
ollos grandes ollos grandes do amor
onde ningunha palabra ocupase os instantes
de saber que estás aquí que nada termina
e nunca se recoñece amor meu que a vida
é unha pupila no alto da pureza
e a transparencia da materia
© Manoel T, 2023
88 notes
·
View notes
With bakery worker or wife alone
Usme wife ek bakry wale(achi strenght dark black complection dirty nails or din bhar pasene me rheta hai )k pas jati hai dono ki jan pechan hoti hai bakery work k mun me meri khubsurti bet kati hainor har rat masturbate karta hai mere bare me soch kar or phir ek din lockdown me sab market band hota hainor wo us time control nahi kar pata or mera hath pkad kar apne gal or lips per rub karta hai palm or use smell karta hai or ek ek ungli chusta hai or phir chod dte kuch der me jab ek customer ata hai tabhi mer me ek ag lagti hai or dubara uske shop me jati hu vo bhar kar mujhe kuch product dene me help karta hai phir wpas use rha nahi gya open bored ko. Close karke mere piche akar mujhe us rak se sat kar romace karta dominating deep chatne lagata hai uper uper se or chod deta hai kuch min me or me use achi khasi dosti hoti hai uski himat badtinhai or me ek din use bread banae k recip puchti hu vo mujhe uske kitchen me bulata hai raat me or phir bana sikhate hue deep foreplay with ata and oil and aother element dominat pher nude karke pure body ko chusta hai or pet per ata gudne lagta hai jor se teel dal kar use hata kar pet per apna lund ragad kar mujhe per chad kar masturbet karta or mun nahi bharta phir vo pass akar interfaith karne chahta hue tere sath or bhut deep fuck karne lagta hai
19 notes
·
View notes
Á luz do candil
Á luz do candil poden ocorrer moitas cousas. Evoca un tempo -unha época na que non existía a electricidade-, un momento -a noite pecha-, unha situación -alguén conta un conto, alguén axexa en silencio- e un xénero cinematográfico -o horror-.
O lume é unha fonte de iluminación moi interesante: a súa luz ambárica foi a primeira da que fixo uso a humanidade para chegar alí onde -ou cando- o sol non podía. Alumou aos nosos ancestros durante anos con forma de fogueira, facho ou candea. Logo chegou o combustible en forma de aceites de todo tipo e, con el, as lámpadas.
No século XVIII, Aimé Argand formulou e patentou un dispositivo que foi quen de desprazar -polo menos en certos lugares e aplicado a certas clases sociais dominantes- á lámpada de aceite. Unha nova lanterna capaz de alumar dunha maneira moito máis potente e estable durante máis tempo, canalizando a chama nun tubo de vidro: falamos do quinqué.
Posteriormente, no tempo dos grandes inventos e das grandes paixóns, de acurtar distancias, o século da mecánica, dos xoguetes e do espiritismo, tamén xorde un cambio de paradigma na iluminación dos fogares: os aceites animais son substituídos polo queroseno, un derivado do petróleo, moito máis barato pero tamén máis cómodo. Xorden os quinqués de queroseno -tamén chamados de parafina- e os candís de gas, que pechan a chama herméticamente e son máis eficaces que os quinqués. Todo isto, claro, até a descuberta e aproveitamento da corrente eléctrica, que levou toda esta liña de inventos á ruína.
É normal, entón, que a novela gótica (enmarcada nesta época de quinqués e parafinas), nai dos principais arquetipos do horror occidental, estea pragada de lanternas, lámpadas, candís e candeas. Se a noite é o fogar do terror, e a meirande parte de escenas ocorren con nocturnidade, estas fontes de luz son inevitables.
O cinema de terror, por suposto, herdará da man das historias clásicas góticas este mesmo elemento. Escenas como as que aparecen no vídeo introdutorio, nas que unha personaxe -unha dama branca, quizabes- percorre un lugar escuro e silencioso coa axuda dunha lanterna. Escenas nas que a luz da candea ilumina tenuemente o rostro de quen ousa explorar o sobrenatural e o perigoso, unha luz que dá máis medo que a propia escuridade, unha luz que muda os rostros e os deforma ao compás das sombras escuras que xenera; e, falando de sombras, aquelas que perseguen á personaxe polos muros e corredores, lenemente, pintado sobre o lenzo de luz residual que tende a candea sobre a pedra. Xa o dixemos nalgunha ocasión: toda luz produce sombras.
Que arrepío! Ademais, hai moito simbolismo arredor das candeas e dos candís: poden representar o derradeiro baluarte de esperanza contra a escuridade, contra a maldade; poden contribuír a metáforas complexas como á estratexia de manipulación da psique coñecida como luz de gas, que por certo ten unha orixe cinematográfica no filme de Alfred Hitchcock titulado, precisamente Gaslight (1944).
A luz do candil, ou da candea -para o caso cumpren a mesma función- é unha luz moi ténue, cálida e difusa. Ilumina só aquilo cara onde se dirixe, deixando, como diciamos, unha saba de luz difusa detrás. Como tal, é unha fonte de luz perfecta para ocultar nas tebras todos os elementos salvo o que queiramos destacar, pintando sobre a pantalla uns trazos que poden ser os volumes alaranxados dunha face ou dun obxecto, e así dilatar o suspense até a aparición do monstro. E incido na metáfora da pintura, porque isto non o inventou o cinema: Caravaggio xa empregaba a técnica do chiaroscuro, pola cal unha fonte de luz ilumina só aqueles elementos que nós como artistas queremos destacar, ocultando todo o demais en tons escuros e desdebuxados -no cinema usaríamos o desenfoque, cecais, para substituír este efecto- e aportando unha carga dramática que non se consegue coa iluminación plena.
Isto pódese conseguir con calquera tipo de lámpada ou candea, pero hai quizabes unha diferencia decisiva: a estabilidade. Non trema o mesmo a chama dunha candea que a dunha lámpada de aceite, que o dun quinqué ou dunha lanterna de parafina; todo depende da mecha ou do combustible, do aire ou do espazo arredor da chama... e o tremor da luz é importante á hora de reflectir, por exemplo, o medo ou as tribulacións dunha personaxe.
A nivel produción, aquí xorde o complexo: alumar toda unha escena de cinema cunha soa candea é todo un desafío para as persoas encargadas da dirección de fotografía nunha rodaxe. É sonado o empeño de Stanley Kubrick por alumar de maneira ultranaturalista o seu filme Barry Lyndon (1975), que o levou a utilizar unhas lentes moi especiais: as Carl Zeiss planar 50mm f/0.7 que, para resumir, deixan pasar moitísima máis luz que calquera outra lente. Kubrick tívoas que ir buscar á NASA, pois foran inventadas expresamente para utilizar no programa Apollo de exploración espacial.
Non todo o mundo pode botar man dunha Carl Zeiss planar 50mm f/0.7, mais hai moitas maneiras de alumar escenas con candeas e lanternas; para comezar, as propias candeas e lanternas. Poñamos que queremos rodar unha cea romántica cunha veliña no medio: precisaríamos catro ou cinco para alumar ben os rostros das personaxes, non si? E se as poñemos en ringleira, de maneira que a cámara só poda ver a que está diante? É só un tema de perspectiva.
O máis habitual, porén, é desviar a luz con reflectores cara os rostros para conseguir as sombras e o ángulo axeitado; e incluso engadir fontes de luz cálidas e ténues que complementen á vela de maneira indirecta. Nese momento, o importante é sincronizar o movemento dos focos externos co da fonte de luz en plano, ao desprazarse ou ao consumirse.
Nestas datas arrepiantes, coidádevos de ir sós polas corredoiras. Ao mellor atopades o lene fulgor dunhas candeas na distancia... mais non vos preocupedes, pois así como a luz eléctrica matou ás lámpadas de parafina, ás de aceite, aos fachos e ás candeas; tamén matou á Compaña.
Ou non?
Até o vindeiro episodio!
2 notes
·
View notes
Chai milegi Zara,
Safar me the thakan ho rhi hai,
tum anjaan the ab tk ,
ab pechan ho rhi hai
Me tempo wala aa rha hu apna tempo aapke grah ke saamne khada karne, 😁😁
Accha Lage to Ram ram,verna door se Salaam
Bahut mast likha hai anon ji, vese main khud chai nhi piti or ab ispe koi galiya nhi nikalega mujhe. But apko pini hai to zarur de denge ji....
6 notes
·
View notes
💫🍑🈂️💫🍑🈂️💫🍑🈂️💫🍑🈂️💫🍑🈂️💫🍑🈂️
Jemi: * look cedar* . . .
Cedar: so wer you little price a white horse hmh? *toking but Zero enifing*
Jemi: get you a gey * out a maen so loud*
Cedar: huh?
Jemi: ingnoring it enifing bit a pechan
Goldfish: but I filings so pricess * look a cedar "me hero"*
Cedar: . . . Really bro
Goldfish: but you a gender
💫🍑🈂️💫🍑🈂️💫🍑🈂️💫🍑🈂️💫🍑🈂️💫🍑🈂️
0 notes
loquitos en carrousel
misticos fabuladores del querer
------------------------------------------------------------
fantasias/Fabulas son las nuestras
que a pesar de todo
nos enroscan
con tensión
ante la dulzura del abismo
fantasias/fabulas son las nuestras
que con el vertigo de la piel
entrelazan las letras
para achicar las calles
y hacer angostas las veredas
son las nuestras
las que recorren sobre las tapias desvanecidas
levantadas con ojos cansados
y lo nuestro,
nuestro caminar en puntitas de pie
lastimandonos los empeines
produce sorpresa e insomnio
a los que todavía duermen y sueñan con aventuras
cuando a mi me sangran los talones
a vos te sangran las manos
y el agua que se dispara de tus ojos
es la única que apaga este incendio
pero
no es dolor el que nos hace sangrar
no te confundas amor
son los vidrios de los inutiles
que no quisieron caminar por esta tapia
las botellas rotas
de los cagones que hacen senderos sobre cemento por miedo
amor
fantasias/fabulas son las nuestras
las que
de vidrio roto hacen vendas, parches y curitas
las que del filo sacan caricias
las que rajan el asfalto conmoviendo a los incredulos
las que transpiran con santos y diablas
y se toman las gotas saladas como agua bendita
las que seducen a las pocas y putas certezas
y al acercarse las pechan antes de acabar
amor, este amor es una fabula
que corre como un pitbull listo para destrozarlo todo
que deja los pedazos desarmados de un cuerpo viejo en un charquito de sangre
que muerde y lame lentamente con mansedumbre
que come y toma hasta que saciada su sed
vuelve a correr hacia el amparo
de uno igual
que con
rabia
furor
ternura
y frenesí
persiguen lo mismo:
seguir destrozando para seguir amando
0 notes