#rozengeur

[vlindertje052]

Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn #struggle #lifestruggle...

[taeminno]

Good Moms Say Bad Words T-Shirt

Good Moms Say Bad Words T-Shirt Dit T-shirt met de tekst 'Good Moms Say Bad Words' is perfect voor de moeders die weten hoe ze zichzelf moeten uitdrukken. Gemaakt van hoogwaardig katoen biedt deze T-shirt niet alleen comfort maar ook een dosis humor en zelfexpressie. Of je nu een drukke moeder bent die jongleren met taken, werk en kinderen, of gewoon een mama die een beetje pit heeft, dit T-shirt laat zien dat je alles aankan en dat af en toe een "slecht" woord helemaal niet erg is. Met dit T-shirt laat je de wereld zien dat moederschap niet altijd rozengeur en maneschijn is, maar dat een beetje humor en zelfexpressie de sleutel zijn tot het behouden van je eigen identiteit. Dus laat je innerlijke "badass" moeder zien met dit T-shirt! Wij hebben dit shirt speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elk shirt is daarmee uniek. ✓ Blijft mooi, ook na het wassen ✓ Snelle Levertijd ✓ Kleding van hoge kwaliteit ✓ Eersteklas bedrukkingen ✓ Tevreden klanten Wasvoorschriften: Wassen op 40°C (fijne was / wolwas-programma). Het T-shirt niet in de droger drogen en niet chemisch reinigen. Opdruk alleen binnenstebuiten strijken (op lage temperatuur).

[jurjenkvanderhoek]

HUPPELENDE HOND ALS BEELDMERK VAN VREUGDE

Vreugde is ook een soort liefde. Leg dat eens uit? Wanneer je blij bent houd je van het leven. Liefde is alleen maar vreugde. De zonnige zijde zien ook door de donkerte heen. Dat is niet altijd gemakkelijk. Het leven kan jou maken en breken. Jou, maar jij het leven ook. Je kunt er van alles van maken, maar vaak breekt het je bij de handen af. Titi Zaadnoordijk had ook van die bezigheden waaraan ze vreugde beleefde, maar die haar ook dikwijls in de tang hielden. In haar nieuwe bundel met gedichten, vrije verzen, maakt ze de balans op van een gezinsleven. Uit de eerste hand tekent zij kleine besognes en grote affaires uit het leven af. Haar leven, want ze blijft in de teksten dicht bij zichzelf. Maar de eeuwig durende frustratie, teleurstellingen en tegenslagen passen zo als een krap zittende jas om ieders leven. Haar gemis, haar verlangens, de spijt, het is universeel. Door deze te verwoorden en er klank aan te geven, wanneer ik de gedichten hardop lees, steekt ze mij een hart onder de riem en sterkt mijn verleden, ons heden en de toekomst. Ondanks alles blijft ze fier overeind, daar neem ik een voorbeeld aan.

Het begint meteen al bij de illustratie op de omslag. Het figuur dat een lam liefdevol knuffelt zwaait naar mij. Als teken van welkom? Uitnodiging om het boekje te openen en aandacht te schenken aan de teksten. De getekende persoon is blij, het dier tevreden, wat een vreugde in deze liefde. Ze gaat helemaal op in haar geluk, met gesloten ogen is ze zielsgelukkig met de warmte van het dier tegen haar borst. Ervan uitgaande dat het figuur vrouwelijk is. Dat moet wel, want vooral vrouwen stralen van vreugde. De liefde staat hen op het lijf geschreven.

En sla ik dan het boekje open dan springen mij figuurlijk enthousiast huppelende honden in de armen. Zaadnoordijk heeft in de mimiek van de olijke viervoeters de vreugde sprekend gekarakteriseerd. Een hond gaat voor de volle 120% voor de baas. Het is liefde uit de grond van zijn hart, uit de puntjes van de tenen. En de baas zal dat weten ook wanneer deze thuiskomt. Of dat nu pas na enkele uren is of al na een paar minuten. Dat maakt niet uit, het enthousiasme is even overweldigend groot. Vreugde is zeker een liefde. Dat dus. Zo een kleine tekening van een verrukt blijde hond is het logo van deze bundel.

En dan is daar weer dat meisje met het dier tegen haar hart gedrukt. Het is een geitje nu en misschien wel een zelfportret. Ze heeft haar ogen open en laat mij toe in haar vreugde. Ze wil de liefde met mij delen. Zaadnoordijk illustreert in het boekje zelf haar woorden met beelden. Evenwichtig tekent ze niet teveel maar net genoeg om de gedichten te verlevendigen. Realistische schetsen die de teksten in abstracte zin kracht geven. Meestal zijn het portretten van mijmerende mensen. In zichzelf gekeerd stellen ze zich echter toch extravert open voor de lezer. In stemming sluiten ze aan bij de teneur van de gedichten. Een enkele keer stapt een hond over het papier.

Titi Zaadnoordijk heeft haar bundel in vijf schijnbaar afgeronde thema's ingedeeld. Of opgedeeld is beter geschreven. Achteraf gezien, intermezzo, dit kan ik kiezen, de waarheid in pacht, vroeger is niet voorbij. Onder die noemers kan de dichter haar leven uittellen. De zegeningen optellen, de lasten aftrekken. Mistroostig kom ik de bundel binnen. Schoorvoetend stap ik over de drempel. De dichter op zichzelf kijkt terug en overziet dat niet alles even juist volgens het boekje is gegaan. Maar zitten wij niet alle ons zelf wel in de weg wanneer het er op aan komt. Wanneer een beroep wordt gedaan op ons eigen ik, balanceren we tussen moeten, kunnen en willen. Dan loop je tegen grenzen aan en raakt overbelast: “de dingen die ik liever kwijt zou raken / kan ik niet loslaten” en “kon het me maar / ineens / niets meer schelen / alles”. Dit eerste ‘hoofdstuk’ is het al omzien met spijt. De dichter beseft dat het niet enkel rozengeur en maneschijn is, niet altijd feest was wanneer je zo achteraf alles ziet en op een rijtje zet.

Vertellingen van voorbijgaande aard vormen een tussenspel, het intermezzo. Het vuur van de liefde dooft, de bron van vreugde droogt op. Ze wil dat in woorden terug pakken, dat moment alsof het eeuwig is en juist nooit voorbijgaat. “ik geloof nog steeds niet / dat wij alweer voorbij zijn”. Want het verlangen is nog in haar lijf. Ze wil de sterren uit de hemel vrijen, de pannen van het dak. Hoewel de dichter kan kiezen, legt ze als moeder op elke slak zout. Na het gemis komt het berouw. De twijfel of iedere beslissing wel de juiste was. Wat is wijsheid. De onzekerheid of het leven zo wel geleefd had moeten worden is een vraag die ook mij wel op de tong ligt. Dat ik het nauwelijks uit kan spreken, omdat ik het antwoord op voorhand weet. Die aarzeling van het leven verwoordt Titi Zaadnoordijk treffend in haar gedichten. “volhouden / doorgaan / soms ook even / stilstaan / ademhalen”.

Het schaamrood staat op de kaken, want ze dacht weer eens de waarheid in pacht te hebben. Overtuigt van het eigen gelijk is de berg te hoog en het dal te diep. Ongelijk hebben is een afgang dan. “Als ik aan mezelf terugdenk / aan het leven dat ik heb geleid / dan zie ik door alle krampachtigheid / niet meer / hoe mooi het ook was”. Ja, want vreugde is ook een soort liefde. In alle verbeten moeite en machteloze woede, waarin alle ontroering en schoonheid en liefde en plezier lijken verdwenen, staat dat als een paal boven water. Er is altijd een sprank hoop, een schicht vreugde, een vlam liefde. Je ziet niet altijd de balk in je oog en beseft niet het blok aan hun been. Maar… “het zijn niet mijn kinderen die me verwijten maken / ik ben het zelf”.

Is er dan geen zon die achter de wolken schijnt? Het leven mag dan als zand tussen de vingers door geglipt zijn… “eerst was ik nog op de helft / en ineens ben ik bijna verleden tijd”, er is zeker wel zonneschijn na regen. Vroeger is niet voorbij zolang je kunt terugzien, kunt omkijken met weemoed. Wat geweest is stemt wel melancholisch, het is evenwel geen sciencefiction of horror maar eerder een avonturenroman en soms zelfs fantastisch. De kinderen zijn het huis uit, de taak is volbracht als moeder, als ouder. Met vallen en opstaan. Maar de opdracht is never nooit volbracht, moeders mogen niet dood. Altijd blijft de zorg, de spanning. De twijfel of het zo goed was of dat het anders had gemoeten. Een algemeen wantrouwen dat het leven leidt en waaraan het zijn lijdt. Maar er is altijd een houvast, redding, vertrouwd uitzicht, blijde verwachting. Het zwart heeft altijd grijze vlekjes en zelfs een klodder wit.

Vreugde is ook een soort liefde. Gedichten en tekeningen van Titi Zaadnoordijk. Uitgeverij In de Knipscheer, 2023.

[gpfansnl]

Max Verstappen heeft nog maar eens benadrukt dat hij een zeer goede band heeft met zijn race-engineer Gianpiero Lambiase. De relatie tussen deze twee is regelmatig onderwerp van gesprek vanwege de soms ietwat verhitte discussies over de boordradio. Verstappen werkt al sinds zijn debuut bij Red Bull Racing in 2016 nauw samen met Lambiase, in de paddock beter bekend als 'GP'. De twee hebben samen dan ook grote successen geboekt. Toch is het - zo lijkt het ten minste voor buitenstaanders - niet altijd rozengeur en maneschijn tussen de twee. Over de boordradio gaat het er soms verhit aan toe. Zo ook tijdens de Grand Prix van de Verenigde Staten. Verstappen moest in Texas direct vanaf de eerste ronde een probleem met de remmen zien te managen. Toen Lambiase tot twee keer toe in een remzone tegen de 26-jarige coureur begon te praten, reageerde Verstappen fel: "Niet praten tijdens het remmen!", klonk het onder andere. "Maat, deze remmen zijn zo s**t vergeleken met gisteren, wat een s**tzooi." Toen bekend werd dat Lambiase direct na de race was vertrokken, werd er gespeculeerd over dat er ruzie zou zijn tussen de twee. Onzin, aldus Verstappen: "We kunnen het altijd heel goed met elkaar vinden", klinkt het. "In het heetst van de strijd liet ik hem inderdaad weten dat ik het niet erg op prijs stelde dat hij aan het praten was tijdens het remmen. Na de race moest hij direct vertrekken om een vlucht naar huis te halen, al tijdens de in lap. Daarom zei hij: 'Ik zie je vrijdag.' En toen zeiden mensen: 'Oh, hij was echt boos', of zoiets. We kunnen het altijd goed met elkaar vinden."

[zondermens]

Hopeloos lang wachten. Ik kreun de kamer vol rozengeur. De zon schijnt niet. Eenzaam op het nachtkastje ligt pen en papier.

Beschrijf mij.

Ik wil opgelost worden in citroenwater. Als een boom, goudkleurig gereflecteerd in een plas water, lig ik daar stilletjes.

Ik hoop jou verder, dichtbij mij te zijn.

Heeft elk geschrift een boodschap? Al is het een naam gekalkt op een grijswit balkon?

Is het niet leegtes vol gesproken? Zijn we niet allemaal doof en blind. Kaalgeschoren, loslopend wild.

Heel soms komt het niet vanzelf.

[hetbeginvanik]

WLW Poem

Daar waar het altijd rozengeur en maneschijn is, het terug vinden van jezelf en mogen zijn wie je ooit was is het ook het zijn wie zij wilt. Is het ook het rekening houden met totdat jouw grenzen haar grenzen zijn en jouw principes zijn achtergebleven bij 'maar ze is zo leuk dus'. Is het ook ja bij nee en Maan die zingt over huilen tijdens lachen of lachen tijdens huilen alsof er wordt gevochten maar jouw onveiligheid op nummer twee staat want zij is één.

Omdat ze altijd zo godvergeten zoetsappig zijn en dan meer dan bullshit is.

[chatgptverhaaltjes]

Bob de Bowlingbal

Er was eens een bowlingbal genaamd Bob. Bob was altijd het middelpunt van de aandacht in de bowlinghal. Maar hij voelde zich toch een beetje eenzaam omdat niemand echt met hem kon communiceren. Op een dag raakte Bob in gesprek met een oude, versleten bowlingbal genaamd George.

George was ooit een beroemde bowlingbal, maar nu was hij een beetje aan de achtergrond geraakt. Hij was een beetje verbitterd en vertelde Bob dat het leven van een bowlingbal niet altijd rozengeur en maneschijn is. Bob was verbaasd om te horen dat George ooit beroemd was en vroeg hem hoe dat was gebeurd.

George vertelde hem dat hij ooit de perfecte game had gegooid, maar dat hij daarna nooit meer dezelfde was geweest. Hij voelde zich leeg en nutteloos, en zijn populariteit verdween als sneeuw voor de zon. Bob kon zich niet voorstellen dat het winnen van een spel zo'n impact kon hebben.

Op dat moment hoorde Bob de stem van zijn eigenaar die zijn naam riep. Hij wist dat het tijd was om weer te rollen. Hij keek terug naar George en zei: "Ik zal nooit zo beroemd zijn als jij, maar ik ben blij dat we vrienden zijn geworden." George glimlachte en zei: "Je weet nooit wat er kan gebeuren, Bob. Het leven is vol verrassingen." En met dat rolde Bob weg, wetende dat hij de beste vriend had gevonden die hij ooit had kunnen hebben - zelfs als die vriend een beetje versleten was.

[gwynb]

point of convergence / geen rozengeur

er staat altijd een politieagent in mijn dromen aan wie ik nog zwartgeld moet betalen en die het verkeerde einde dicteert er klinkt altijd ‘Kann den Liebe sünde sein’

en voordat ik wakker word vraag ik me of hoe ik reïncarneer of ik opnieuw mens mag zijn

ik heb mijzelf verweten: dingen die ik niet denken mocht het meest bang ben ik voor schandalen

ik zoen met zwarte mannen om lang verleden te helen het meest bang ben ik voor reputatieschade omdat ik afstam van verraders en vandalen

nee zeggen moet je leren, ook tegen fantomen

mijn oma wilde het liefst met wat sherry aan een speen in een kinderwagen liggen dat is nooit overgegaan en zelfs als het bezoek er al is is ze bang dat ze niet komen

mijn oma houdt van het koningshuis mijn oma houdt van haar vader mijn oma is altijd vijf gebleven

‘Kan denn Liebe sunde sein?’

heb ik verraden mannen en vrouwen, land en hoop en nu mijn familie ook waarom betekent mijn naam dan witte fee

ik doe weer sherry op haar speen zegt ze liefje ik hoor nog steeds zijn naam mijn voldemort waarvan niemand wil weten en ik wieg haar en ik zeg ja uit jou kom ik vandaan

ik heb een staart die genealogisch kwispelt en soms tussen een deur blijft steken ik ben per definitie verkeerd maar toch roep ik hard mijn naam schreeuw haar uit tot overzee

bedacht god de stambomen met voorbedachte rade hoe verdeelde hij de ja en nee’s mijn naam is te pathetisch om nog iets te zeggen, hoe kan mijn naam nog witte fee

had ik ook een koning mogen trouwen welke fantoomoorlog moet ik reëel verklaren ik stam af van verraders en vandalen van huichelaars en de NSB en mijn oma huilt maar in haar kinderwagen

[megakarina66things-blog]

ALS LEVEN SOMS PIJN DOET.

[overwijs]

Dag 119 – “Rozengeur & maneschijn”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van vrijdag 30 oktober.

De leerlingen werken alweer twee weken enthousiast aan de opdracht om een tijdcapsule te maken, dat is super. Ze hebben mij bijna niet nodig, hebben weinig vragen en de meeste gaan als een speer. Toch is en was niet alles rozengeur en maneschijn.

Er is één klas waar ik nog elke les strijd mee heb, het begon al in les één van deze periode. “Maak groepjes van drie, groepjes waar iedereen een goede plek heeft, als het niet lukt binnen vijf minuten maak ik de groepjes. En ja, dat is een dreigement.”

Het is een klas vol met lieve kinderen, alleen is het voor iedereen duidelijk dat sommige combinaties, uhm hoe zeg je dat, explosief kunnen zijn. Zeer onwenselijk. Dus als ze na anderhalve minuut met groepjes komen waar een drietal overblijft die duidelijk niet samen kan, geef ik ze nog een kans om het te herstellen, te veranderen.

Het was een dreigement, en wat het is met die dingen is dat ik ze niet graag waar maak. Ik lijk nogal een heks, maar ben vaak te soft om door te pakken, zeker als het gaat om groepjes waar je weken in moet samenwerken. Iets in mijn brein is zo geprogrammeerd dat ze een leuk groepje moeten hebben, terwijl ze bij zoveel vakken en opdrachten op school of in het leven ook met anderen moeten samenwerken. Ergens heb ik daar een verkeerde verbinding in mijn brein, als je zou graven een of ander “trauma” wat ik opgelopen heb (mijn collega’s en ik noemen dat altijd een “PMA-tje”, naar de cursus die ons geleerd heeft dit soort beelden te ontrafelen).

Ik gaf de klas dus nog een kans. En nog eentje, er is een kwartier voorbij en we staan in een pat-stelling. Niemand gaat zijn zin krijgen en het is dus op het spits gedreven. Ik zie geen uitweg. “Oké, dan maak ík de groepjes.” Ik begin met tellen, 1 tot en met 9 en probeer ondertussen in de gaten te houden welke leerling welk nummer krijgt zodat ik niet alsnog ongelukkige combinaties maken en deze hele exercitie voor niets was.

Natuurlijk “vergat” iemand zijn nummer, of onthield expres of per ongeluk het verkeerde nummer en kwamen de groepjes niet uit. Moest ik dus alsnog mensen bij elkaar plaatsen, die eigenlijk een ander nummer hadden. Mijn humeur was toen al verpest en ik zag de opdracht niet meer zitten. Toen gingen ze werken, de meeste echt hard ook nog. Slechts een enkel groepje zal in de lessen daarna laten zien dat het niet lukt in deze combinatie. Zo werd het toch beter.

Ik wilde het niet, maar voor de leerlingen is het over het algemeen misschien niet eens zo slecht. Terwijl ik aan dat idee wen en de leerlingen observeer gaan de lessen van de twee weken best prima. Tot het opruimen. Ook dát is echt een strijd met deze klas. Ze weten alweer dat ik boos ga worden en het doet iets met onze relatie als docent-klas. Elke les hetzelfde liedje, dezelfde preek. Het zal mij niet verbazen als ze mij geregeld een kutwijf vonden (excusez le mot).

Elke les nam ik mij voor om het goed te laten verlopen en liep het weer slechter dan de keer daarvoor. Langer blijven in de pauze om het recht te zetten, niets helpt. Niets wat ik doe zorgt er voor dat de leerlingen hun verantwoordelijkheid pakken bij het opruimen, teveel leerlingen laten hun eigen rommel liggen. Een enkele leerling pakt de bezem en gaat het hele lokaal af, twee anderen wassen netjes alles af. Maar die paar leerlingen kunnen niet alles rechtzetten.

Dus vandaag had ik een doel. Van een moeizame start met groepjes maken, naar een golfbeweging van een goede les naar slechte afsluiting, naar goede les en slechte afsluiting. Tijd om het tij te keren. Vandaag was de dag. Het moest. Dus begon ik de les: “Vandaag gaat het lukken, want jullie kunnen het!”.

De lessen zitten er op en we eten met een groepje een Haagse kakker op de Haagse vrijmibo georganiseerd door een collega. Als ik een aankondiging doe: “Lieve collega’s, het is gelukt! Ik ben vandaag niet boos geworden op mijn klas, het lokaal is netjes! Tijd om te vieren!”. Zo sloot ik de week af, samen met mijn collega’s en stiekem een beetje met mijn klas. We vieren dat het even rozengeur en maneschijn is! En weekend natuurlijk, dat ook.

Er is geen dag dat ze me niet even een klootzak vindt

Niet één van ons een ruzie uit het niets begint

Er is geen week zonder een niet te overbruggen wereld van verschil

Geen maand zonder wat tegenwind

Geen jaar dat ze niet stoppen wil

Maar alles wat ze doet

Alles wat ze doet

Ze blijft bij mij

Er is geen dat dat ik haar niet even een kutwijf vind

Niet één van ons iets wat bij ons niet lukt verzint

Er is geen week dat ik niet denk wees nou eens even twee minuten stil

Geen maand waarin de rust hervindt

Geen jaar dat ik niet kappen wil

Maar alles wat ik doe

Alles wat ik doe

Ik blijf bij haar

Rozengeur en maneschijn

Is dertien ruzies in een dozijn

Rozengeur en maneschijn

Is samen onbegrepen zijn

Er is geen plek waar ik haar niet meer voor de voeten loop

Geen winkel waar ik geen verkeerde schoenen koop

Geen dorp waarin ons droomhuis niet steeds op een andere kruising staat

Geen stad waar wij niet in de knoop

Geen land waar het vanzelf gaat

Maar alles wat wij doen

Alles wat we doen

Is met elkaar

Rozengeur en maneschijn

Is dertien ruzies in een dozijn

Rozengeur en maneschijn

Is samen onbegrepen zijn

En als je ruzies hebt met elkaar

Al heb je honderd keer gelijk

Ze krijgt het altijd voor elkaar

En we zoeken en we zingen

En we zoeken en we zingen

We zijn nog lang niet klaar

Rozengeur en maneschijn

[walhella]

Ik was tussen mijn 11de en 18e levensjaar aan de lopende band verliefd. Op buurjongens, leerkrachten, mannen in de supermarkt, vrienden van mijn ouders, zonen van vrienden van mijn ouders... Er kwam geen einde aan en toen voelde het zo machteloos en intens. Bij elke blik dacht ik dat ze hetzelfde voelde, en de wereld draaide om mij.

Soms mis ik dat de wereld rond mij draaide. Dat elke lach achter elke hoek over mij ging, iedereen me aanstaarde en oordeelde. De gescheurde panty’s die ik droeg en hoe mager ik was, en jaloers. Hoe jong en dom ik was en hoe ik meer dan eens aan de dood ben ontsnapt. Ik mis het drukken van het uur op mijn borst omdat mijn moeder me kwam ophalen en ik nog niemand in het café had gekust. Ik heb iedereen in elk café gekust. Dat kon toen nog.

Ik mis dat ik nog niemand was, en nog elke weg op kon. De jaren van rust en wanorde, verantwoordelijkheden nog ver weg leken maar ik wel in ons huis een volwassene was. Ik mis dat ik van niemand was, en toch van iedereen. Slapen waar ik wou en me achteraf weer schamen. Misschien was het niet altijd zo’n rozengeur en maneschijn, maar toch mis ik het.

[childtraumaloss]

Soms is de pijn niet te verwoorden of te schrijven. En zelfs dan lukt het mij ook niet om het te kunnen tekenen.

Ik zou alle metaforen kunnen bedenken om het een plekje te kunnen geven. Om uit te kunnen leggen aan de mensen wat er nou aan de hand is of wat ik nodig heb.

Maar soms kan dat niet. Soms is het het gevoel dat ik doorvoel en ik weet dat anderen ook niet iets kunnen doen dan alleen aanhoren wat ik voel en wat ik bedoel.

Maar ik wil het dan zo graag. Dus tranen lopen, ik geef aan waar ik last van heb. Maar dat lukt eigenlijk niet.

En dan besef ik me dat ze niks kunnen doen. En op dat moment vult alle verdriet zich op met een grote gapende leegte. Alles voelt zinloos en niks maakt me op dat moment niet meer uit.

Dat zijn de momenten dat ik mijn mond gesloten houd. Want wat valt er nog uit te leggen als alles wat erover gezegd kon worden, gezegd is? Want wat valt er nog te zeggen als uiteindelijk niemand mij kan helpen of kan voelen?

Iedereen gaat uiteindelijk door met zijn of haar leven. En gelijk hebben ze. Wie zal er dan ook willen omkijken naar zo’n meisje als ik?

Maar ik heb mijn mond nu dicht genaaid. En niet met die tijdelijke hechtingen die vanzelf uitvallen zoals ze soms die wonden op mijn armen hadden genaaid. Maar ik heb mijn mond dicht gehecht met een dik stroef draad. Een draad van alle pijn die uit mijn mond is gekomen maar weer terug gekeerd is bij mij zelf, als een boomerang.

(Nieuwe) woorden worden niet meer gezegd. Want wat is er ook zo nieuw aan dat ik elke keer weer in deze donkere zwarte put beland?

Mensen worden er uiteindelijk alleen maar rusteloos van dat ik wéér zo ver ben gevallen.

Maar dit keer kan ik niet meer op staan. Mijn broze botten zijn gebroken en mijn hart klopt nog zacht een aantal keer. Maar verder is er niks meer van mij over.

Het masker dat ik droeg ligt in porseleinen stukken naast mij op de grond. Kapot. En ik heb dat masker de afgelopen jaren zo vaak opnieuw gelijmd dat lijmen geen zin meer heeft. De stukken zijn zo hard uit elkaar gespat dat die puzzel wéér opnieuw oplossen een onmogelijke opgave is. Daarbij heb ik de energie er ook niet meer voor.

Dus ik heb mijn mond dicht gehecht. Dan kan ik tenminste niet onnozele dingen gaan schreeuwen of weer hopen op iets beters wat de afgelopen jaren alleen maar slechter is geworden.

Ooit las ik: hecht je aan niemand, want van hechtingen krijg je littekens.

En ik heb het nog nooit zo diep gevoeld als nu. Hechten heeft aan het eind niks positief. De littekens blijven altijd staan. Gehecht of niet. Het verleden kan niet mooi gehecht worden zodat er geen litteken staat. De littekens staan er al en na al die jaren kan ik nog steeds niet met die pijn leven. Die littekens vervagen nooit. En eigenlijk vanaf toen was alles al verwoest en dood gegaan. Maar wie zegt dat als kind tegen iemand? Wie zegt iets over pijn als het in je leven altijd rozengeur en maneschijn moest zijn voor de buitenwereld? Maar ik weet dat pijn niet weggaat als je het niet uitspreekt. Het komt later drieduizend keer zo hard terug. En op dat moment wist ik dat ik te ver was gegaan met zwijgen en vriendelijk lachen. Want de pijn is een deel van mij geworden en het komt er nooit meer uit. De pijn blijft. Maar alles draait door. Ik lig gekermd op de grond en ik draai door. Alles blijft wel. Maar ik wéét dat ik niet blijf. Ik lig op het randje en er hoeft maar 1 zucht langs te komen en de wind neemt mij mee. Ik verga en was eigenlijk allang vergaan. Ik leefde al niet meer. Maar niemand die dat aan dat 9 jarig meisje zag. Want toen bleek dat masker van lachen nog verdomd goed te passen.

[chantalvdreijden]

Rozengeur & Wodka Lime... #title #titel #dryedfruit #gedroogdfruit #limoen #lime #limoenen #autumn #herfst #herfstdecoratie #autumnproducts #autumndecorations #lovephotography #photography #photographer #fotografie #fotograferen #detail #details https://www.instagram.com/p/CWNz2fljylI/?utm_medium=tumblr

[avatje]

40 jaar… 4 Decennia op deze wereld. Het stemt tot nadenken, even reflecteren. Normaal zou ik nu een grote fuif geven, feesten als de beesten. Maar het is nu even anders. Dit relaas zou zo mijn speech kunnen zijn. Neem een glas, en luister naar mijn stem. Mijn jeugd begon niet vol rozengeur en maneschijn. Veel onrecht, woede en verdriet kruisten mijn jonge levenspad. 18 jaar lang, tot ik zelf mijn leven in eigen handen nam. De stap naar volwassenheid was voor mij een hele grote. Mij losknippen van het verleden, het zoeken naar wie ik was en wie ik wilde worden. Het ontdekken van de verschillende facetten van het leven, met vallen en opstaan. Het is niet eenvoudig om vanaf zo’n jonge leeftijd er alleen voor te gaan, zelfstandig in het leven te staan. Maar ik deed het toch maar, en het kwam allemaal goed. Toen ik 23 was, nog steeds groen achter de oren, maar het niet volledig beseffen, kwam ik de liefde van mijn leven tegen. Echt, een coup de foudre die al bijna 17 jaar blijft doorgaan. De komst van Nicolas in mijn leven was een van de eerste stappen naar rust en stabiliteit, iets waar ik al vele jaren ongelooflijk hard naar hunkerde. Samen waren we 1: 1 koppel, 1 gezin, 1 familie, 1 team, 1 geheel die gewoon altijd samen hoorde te zijn. Soms twijfelde ik, soms twijfelde hij, maar we brachten elkaar altijd terug naar die ene essentie, naar de kern van ons liefhebben. Wat een geluk heb ik toch met zo’n prachtige man aan mijn zijde. Een echte bijoux, die schittert sinds hij mijn leven binnenstapte en telkens opnieuw zorgt voor die glinstering in mijn ogen. Toen ik 27 jaar oud was, kwam de allergrootste liefde mijn leven binnen. Elias, een wonder van een kind, hij waar wij samen hard voor moesten vechten. Lief, schattig, verstandig en mooi. Ja, ook ik geloof dat mijn eigen kind de mooiste is. De mooiste ter wereld? Hoeft helemaal niet. Hij is de mooiste voor mij. Mooi in alle facetten: mooi van hart, mooi van karakter, mooi van geest, mooi in het geven van liefde, mooi qua uiterlijk. De wereld heeft hem ook al vaak teleur gesteld, zelfs soms diep gekwetst. Maar ondanks alles blijft hij steeds geloven, geven en liefhebben. Ja, ik heb een zoon die vaker geeft dan krijgt en niet goed beseft hoe wonderbaarlijk mooi dat is. Ik hoop dat ik nog minstens 40 jaar erbij kan doen om te zien welke prachtige man hij zal worden, hoe hij zijn leven eigenheid geeft, hoe hij zijn weg zal uitstippelen en bewandelen.   Op professioneel gebied is mijn pad heel divers geweest. Zoeken, proberen, kansen creëren en kansen afmaken. Regelmatig het roer eens 360° omslaan, met 2 voeten in het diepe springen. Ik nam risico’s, gewaagde keuzes, maar kwam steeds op mijn poten terecht. Zoals een kat met 7 levens, of gewoon op eigen kracht? Het is mij niet altijd even hard duidelijk waarom net ik zoveel ‘geluk’ heb gehad. Maar mijn vechtlust, doorzetting en ongelooflijke wil om te slagen in alles wat ik start heeft zeker ook een belangrijke rol gespeeld. Aan iedereen die op professioneel vlak een rol in mijn leven speelde, positief of negatief, wil ik zeggen: dank je. Bedankt voor jullie rol in mijn groeitraject. Want ook de minder leuke ervaringen maakten mij sterker, brachten mij inzichten. Gaandeweg werd mij duidelijk wat ik graag deed en vooral ook wat ik niet graag deed. Waar mijn talenten liggen en waar voor mij de valkuilen zijn. Ik leerde die valkuilen omzeilen en om te zetten naar sterktes. Vandaag voel ik echt dat ik op mijn plek zit. Maar dat was een jaar terug, of 10 jaar terug niet anders. Zoals ik als mens evolueer, evolueert ook mijn gevoel van ‘op mijn plek zijn’. De tijd leerde mij hier vooral aan te passen, als een kameleon aanvoelen wat je nodig hebt en omschakelen. Luisteren naar dat kleine stemmetje in je hoofd die zegt: ‘Zou ik dat kunnen? Kom, we gaan er samen voor!’. Qua gezondheid vind ik dat ik niet mag klagen, ik heb ontzettend veel geluk. Hoewel de nieuwe huisarts die ik recent kreeg niet dezelfde overtuiging had toen die mijn dossier voor het eerst doornam. Ja, ik heb mijn linker nier lang geleden al verloren. Poliepen, een appendix of een galblaas heb ik ook niet meer. Ik mis ze niet. Mijn knie is na de operatie hersteld, maar lopen lukt nog steeds niet goed. Maar ik ben gewoon blij. Blij voor elke dag dat ik gewoon geen pijn heb en gezond ben, dat is veel meer waard. Felle allergieën teisteren nu al enkele jaren mijn leven, maar ik pas mij aan. Die kameleon, weet je wel. Ik ging van mager naar dik, terug naar mager en nu… tja, nu weer dik. Maar ik voel me goed, ik ben tevreden als ik naar mezelf kijk. Ben ik gezond? Ja, een gelukkig mens straalt ook fysiek veel harder. Ik ben gelukkig, en voel mij gezond. Wil ik sommige dingen anders? Ik ben niet hypocriet, ja ik wil dingen anders. Ja, ik wil slank zijn. Vroeger was ik dat, maar ook dan was ik niet blij. Nu heeft de tijd mij vooral geleerd om dat wel te zijn. Veel bijzaken krijgen een te grote plaats in het leven. Onbelangrijk en toch prominent aanwezig. In mijn omgeving zie ik zoveel mensen die oprecht problemen hebben met hun gezondheid. Vaak in het ziekenhuis, constante pijn, kanker, of weten dat ze er heel binnenkort niet meer zullen zijn… Je kan ze niet helpen, enkel steunen. Dat is hard, zo oneerlijk. Dan, op zo’n momenten, prijs ik mij gelukkig. Daar haal ik mijn kracht om te beseffen: ik heb zoveel geluk om gezond te zijn. Ik heb geleerd in het leven wat vriendschap is. Dat je van vriendschap niet altijd krijgt wat je verwacht. Dat ik niet noodzakelijk de beste vriend van mijn beste vrienden ben, of omgekeerd. Maar dat is ok. Want ik heb ongelooflijk veel warme vrienden. Ieder van hen is anders, bijzonder op hun manier. Ik weet bij wie ik waarvoor terecht kan. Wie voor mij op welk moment klaar staat. En toch zijn er vrienden die mij nog kunnen verrassen, doen wat ik niet verwacht had. Mijn hart verwarmen met een kaartje in de bus, een pakje aan de deur, een bloemetje als er geen feest is, een foto om te tonen dat ze op hetzelfde moment met hetzelfde bezig zijn (zonder dat je het van elkaar echt weet), of een foto die je terugbrengt naar leukere tijden als het even moeilijk gaat… Vriendschap is een begrip die zoveel ladingen dekt, in zoveel vormen voorkomt. Wat ben ik blij met al mijn vrienden, sommige al heel lang in mijn leven, sommige nog maar pas ontdekt. Jullie zijn mij allemaal ontzettend dierbaar voor wie jullie zijn en wat jullie voor mij betekenen. En als dat gevoel wederzijds is, is dat nog net zoveel leuker. Maar als dat niet zo is, is dat ook ok. Er zijn ook mensen die mij maar niets vinden. De haters. Zij die mij te luid, te druk, te aanwezig of gewoon teveel mezelf vinden. Tja, wat kan ik zeggen? Is hier wel een plaats nodig voor julllie? Elke deur in mijn huis staat open, voor iedereen. Dat werkt in 2 richtingen. Staat het je niet aan wie ik ben: vertrek. Ga, negeer mij gewoon, schenk mij geen aandacht. Als je verdwijnt merk ik het waarschijnlijk niet eens. Want jullie heb ik nooit nodig gehad om te zijn wie ik ben: mezelf. Jullie zijn blind, zien het moois niet dat ik te bieden heb. Dus: who cares? Ik in elk geval niet. Tot ziens, het ga je goed! 40 jaar… Een hele tijd. Maar wat ben ik blij, vandaag, hier en nu. Gelukkig met mijn leven, mijn hele zijn. Omringd door zoveel familie, vrienden, collega’s. Wat is het leven fijn. Ik geloof echt van alles wat ik meemaakte dat het gewoon zo moest zijn. Elke tegenslag bracht mij nieuw geluk. Elke down een nieuw up. Het leven is niet veel waard als je nu en dan niet beseft dat het minder kan zijn. Succes proeft niet half zo lekker als je niet weet hoe nederlagen en teleurstellingen smaken. Vreugde voelt nog warmer aan omdat je net weet hoe koud en triest verdriet is. Yin en Yang, mooi in balans. Zo voelt mijn leven vandaag. Goed, mooi, in balans, gelukkig, warm. Ik kijk uit, naar de toekomst en al het moois dat nog komen zal. En tegelijk wil ik op pauze drukken. Hier en nu, zo mooi, zo goed, zo compleet, het voelt alsof het nooit beter zal worden. En toch, met alles wat ik weet besef ik dat het altijd minstens zo goed als nu zal zijn. Samen met jou, iedereen die de moeite deed om dit te lezen en echt te luisteren, wil ik klinken. Klinken op het leven. Op al het moois dat we samen reeds beleefden. Op morgen, dat nog mooier wordt dan vandaag. Op jou, om mij, op ons. Op het leven, dat elke dag opnieuw zoveel moois te bieden heeft.

[thenightwishsingers]

Floor Jansen (39) werd dan bij het grote publiek misschien pas bekend door Beste Zangers, de zangeres boekt al jaren wereldwijd succes met haar metalband Nightwish. Toch is haar leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn geweest.

Dat vertelt ze in een openhartig interview met Flair. Floor werd namelijk als kind gepest: een bijzondere donkere periode uit haar leven. 'Omdat we vaak verhuisden, was ik altijd een buitenbeentje. Ik sprak anders dan de kinderen in mijn klas, zag er anders uit, was lang', aldus Jansen. 'Zeven jaar heeft dat pesten geduurd. Mijn ouders zijn vaak op school geweest, maar daar werd rustig gezegd dat ze niks konden doen.'

Uitvlucht

De zangeres vervolgt: 'Daar kan ik nog boos om worden, want je zegt eigenlijk: ‘Pech voor je, zoek het maar uit’. Ik trok me terug in mijn eigen wereld, in de natuur, bij de paarden.' Naast de dieren, was ook muziek voor haar een uitvlucht. 'Op een gegeven moment waren dat de twee dingen waar ik voor ging. Uit mijn beroepskeuzetest kwam ook paardensport en conservatorium naar voren. Ik wilde heel graag naar het conservatorium, tot ik begreep dat de zangopleiding of heel klassiek was, of jazz. Met geen van beide had ik iets.' De zangeres volgde daarom eerst een paardenopleiding, maar door uitval in haar handen kon ze bijna niet meer rijden. 'Het was gewoon niet leuk meer. Toen ik hoorde dat er een rockacademie zou komen, heb ik me meteen ingeschreven.'

Groter bereik

Door haar deelname aan Beste Zangers heeft Floor meer mensen kunnen bereiken met haar muziek. 'Het leuke is dat het beide kanten op is gegaan. Ook een heleboel mensen die naar mijn muziek luisteren, hebben Henk Poort omarmd. Waar ik vooral blij mee ben, is dat ik heb kunnen laten zien dat metal niet alleen maar satanische muziek is, gezongen door schreeuwende boze mannen.'

Bekendheid

En hoewel nog bijna niemand eerst van Floor Jansen had gehoord, is ze nu ook eindelijk bekend in Nederland. 'Ergens vind ik dat wel fijn, stom hè? Het zat me toch dwars dat we over de hele wereld bekend zijn en in Nederland amper voet aan de grond kregen.'

https://www.story.nl/artikel/showbizz/floor-jansen-over-donkere-periode-haar-leven-het-heeft-zeven-jaar-geduurd

[maikevennekens]

Goeieavond,

Vandaag sluit ik mijn blog af, want het schooljaar is voorbij. Ik wil toch wel met iets heel belangrijk eindigen, voor mij persoonlijk het belangrijkste van allemaal!

Ik wil later niet gaan werken omdat ik mijn rekeningen moet betalen, maar omdat ik het graag doe.

Ik wil later met fijne mensen samenwerken die dezelfde visie hebben, die hun job ook graag doen.

Dat is wel een voordeel dat ik heb als sport- en voedingscoach. Ik kies zelf met wie ik samenwerk, wanneer ik werk en hoe mijn agenda er uit ziet.

Vandaag ging ik met de meisjes van POWERFIT op uitstap naar Hasselt, om nog enkele dingen aan te kopen en nog wat dingen te bespreken. Zo fijn dat het was! Ze zijn van die collega’s waar ik graag mijn hele leven lang mee wil samenwerken. Ze delen dezelfde visie, passie en interesses. Mensen die ook een positieve kijk hebben op het leven en niet altijd het negatieve op de eerste plaats zetten.

Ik wil hiermee afsluiten omdat ik dikwijls mensen hoor zeggen: ‘allee ik zal maar is gaan werken’ met een zucht die meteen daarna volgt. Dat gevoel wil ik nooit hebben.

Ik ga nu werken als sport- en voedingscoach en kan mijn opvolgingen en mijn infomomenten zelf inplannen. Ik kan dus volledig kiezen hoe mijn werkweek eruit ziet.

Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Als coach is het hard werken, maar dat vind ik nu eens niet erg! Ik weet nu dat ik mijn job heel graag ga doen en mij geen zorgen moet maken dat ik later mijn kinderen niet veel ga zien.

Ziezo,

Dit was mijn allerlaatste blogpost! Ik vond het super leuk om dit eens een paar weken te doen! Hopelijk vonden jullie het tof!

Groetjessss