#schaduwen

[peterpauldoodkorte]

land van stilte en licht

waar sneeuw de aarde zacht omhultvervult de kou iedere ademtochteen witte wereld puur en stilwaar tijd niet haast, maar luieren willaag speelt de zon in een gouden gloedterwijl in de nacht het noorderlicht bloeitgroen en blauw dansen kleurenhoog flikkerend in de sterrenhemelde wouden fluisteren eeuwenoudde in winterkou verborgen geheimenstil en vrij dwalen er de elandenlangs de uitgestrekte…

[mijnniemandsland]

Samensmelting.

In de ochtendschemering, waar het eerste licht zijn vingers speels laat dansen over de stille getuigen van nachtelijke uren, begint een verhaal geweven uit de essentie van eenvoud en het alledaagse. Het is een saga, ontsprongen uit de samensmelting van elementen, geoogst in de rijpe akkers waar gouden halmen buigen onder de adem van de wind, en gevormd in het vuur van de oven waar hitte het…

[blind-banshee]

viet iemand waar ik en gratis copy van levende schaduwen van cornelia funke kan finden?

ik had en online bibliotheek maar het zit nu neit te werken

[rcvandenboogaard]

Christendom en cultuurverval: Huizinga's omstreden kritiek op de geest der eeuw

Reformatorische christenen spelen niet langer een grote rol in het Nederlandse culturele en intellectuele leven. Dat is wat merkwaardig, als je goed nagaat. Ons land, en daarmee onze Nederlandse cultuur zijn immers in niet onbelangrijke mate gegrondvest op een mede door de Reformatie geïnspireerde Opstand tegen Spanje aan het einde van de zestiende eeuw. Of die Opstand nu voornamelijk religieus…

[oldsardens]

Man Ray - The Rope Dancer Accompanies Herself with Her Shadows (De koorddanseres begeleidt zichzelf met haar schaduwen)

[jungleklas]

Ons nieuw W.O. thema gaat over licht.

Kan licht in bochten schijnen? Gaat licht door elk materiaal? Kan licht veranderen van kleur?

Om een antwoord te vinden op deze vragen voerden we enkele proefjes uit.

We tekenden ook de schaduwen van speelgoeddieren.

🔦

[eerlijkheidszin]

Ik vind geen woorden voor de pijn die ik draag.

De zelfhaat die ik niet kan delen,

leeft in de stilte van mijn ziel,

In schaduwen die niet vervagen.

Het is een last die ik draag,

die ik niet uitgelegd krijg,

Dus ook niemand begrijpen kan.

[stormvanwoorden]

Amor fati

ik kan alleen nog spreken over begraven schaduwen inkaderen en aan de kant leggen

ik droom van El Dorado die zijn mantel weer aflegt het is ontbloten als een roofdier z’n tanden prooidier worden en zeggen: hier mag je me

wat overblijft zijn de lijnen waarin je vastzit als een soldaat die net van het slagveld thuisgekomen is ontwaken en marcheren op het ritme van fantoomtrommels

je weet toch voor elke metamorfose moet iets sterven

[devosopmaandag]

Wat voel je bij een gedenkteken?

Vanuit Collioure reden we met vrienden E en U over de golvende kustweg naar Portbou, net over de grens in Spanje. Rechts de bergen, links de zee. Daar bevindt zich het monument voor Walter Benjamin (1892-1942), de Duitse filosoof en schrijver. Als student in Duitsland in de jaren '60 was Benjamin voor U een belangrijke figuur. Ik ken Benjamin van zijn boek over passages, zijn Moskous dagboek, zijn jeugdherinneringen en bundels losse teksten, waarin niets hem te klein of te dagelijks is om over te schrijven. In een uiterst precieze stijl vermengt het beschouwen zich steeds met het observeren van zichzelf en de wereld. Ik vind die teksten zo genereus.

Op de vlucht voor de Nazi's belandt de Joodse Benjamin op de grens van Frankrijk en Spanje. Als hij op een moment zijn kansen om naar het vrije Amerika of Engeland te ontkomen ziet vervliegen, kiest hij in de nacht van 26 op 27 september 1940 voor de dood.

Er staat een stormachtige wind, de hemel is felblauw, de zon werpt harde schaduwen. Klimmend en dalend vinden we het kleine kerkhof en het monument dat ik alleen van plaatjes ken. Ik wacht tot ik alleen de donkere trapgang af kan dalen. Wanden, plafond en treden zijn van donker cortenstaal. Geen trapleuning, natuurlijk niet. Met mijn beide handen volg ik de ruwe wanden terwijl mijn voetstappen hol klinken. Beneden mij lokt de zee met witte kopjes van de harde wind. Halverwege de helling opent het plafond zich en wordt de doorgang gestopt door een glazen plaat. Het is een schrijnend beeld: een neerwaartse gang naar de zee, die halverwege wordt geblokkeerd. Genoeg symboliek te bedenken. Als ik me omdraai is de rechthoekige uitgang daar in de hoogte felblauw, zoals de ingang van buitenaf diepzwart oogt.

Op die glazen plaat staat in kleine letters een citaat van Benjamin gegraveerd, waarvan het eerste deel in vertaling luidt: 'Het is moeilijker om de nagedachtenis van de naamlozen te eren dan die van de beroemdheden.' Daar sta ik dan, ín het monument voor een groot denker en schrijver. Ik voel de behoefte om van hem weer een mens van vlees en bloed te maken. Zijn zelfgekozen dood is een even tragische als die van iedere naamloze zelfdoder. En dus zoek ik in de avond zijn tekst over de rijpe vijgen terug.

Benjamin dwaalt in de buurt van Napels wat rond onder een verzengende zon. Dan ziet hij een kar met rijpe vijgen. 'Het was lediggang dat ik erop toeliep'. Hij koopt ze en bij gebrek aan een tas of zak propt hij de zakken van zijn broek en jasje vol met de vijgen. Heel geestig beschrijft hij hoe hij moet vechten om die rijpe vruchten van zijn lijf te houden. Hij eet en eet. “Haat tegen deze vijgen steeg in mij op, ik had haast om schoon schip te maken, vrij te worden, voorgoed van heel dit welige, openbarstende goedje af te zijn, ik at om het te vernietigen. Het bijten had zijn oudste wil hervonden”*

* uit 'Denkbeelden' | Walter Benjamin | vertaling Michel van Nieuwstadt | uitgeverij Vantilt 2017

[joriekerottier]

16525 // vlissingen - valkenisse

in deze lente ontwikkelt zich een diepere waardering voor schaduwen. als plaatsen vol leven, beschutting, geluid - koelte voordat de warmte weer op je valt. ademruimte waarin en waarnaar ik mij uitstrek tijdens het wandelen, een uitnodiging om mijn ogen te ontspannen en mijn blik te laten vullen.

intussen aan het tweede rolletje zwart-wit film bezig, dat ik van Aalt kreeg. het vult zich met een verdwijnend vogelnestje, waterlijnen en -vormen.

[guerrerense]

SH4 766 por Rob 1965 Por Flickr: Tegenwoordig wordt mijn geduld als spoorwegliefhebber danig op de proef gesteld met alle kunststof catalogustreinen die in de reizigersdienst in Nederland (en daarbuiten) rondrijden. Hoe anders was dat toen ik in de jaren '90 begon met fotograferen en de Mat' 54-treinstellen een dagelijkse verschijning waren op de IJssellijn. Toen kwamen de treinen nog van de tekentafel in plaats via AutoCAD. Op deze foto treinstel 766 (Werkspoor, 1960) van Stichting Hondekop-vier die hier door de ingraving bij de Nijmeegse Kolpingbuurt rijdt en over enkele seconden station Nijmegen Goffert zal passeren. Ondanks de schaduwen ben ik content met dit kleurrijke lenteplaatje. De stroomafnemer wordt hier al een beetje naar beneden gedrukt omdat het vierwagenstel zo onder het viaduct van de Muntmeesterlaan zal doorrijden. Het stel is onderweg als treintje 70454 naar Mestreech.

[youcolormyworld]

Het baken

Het licht van buiten Schijnt diep mijn ogen binnen Waar het brandt als een baken Schaduwen verstoppen zich in de hoeken van mijn hoofd Maar langzaam groeien ze En het baken dimt

[medimelody]

Alles is te veel

Ik zit gevangen in een storm, een chaos die in mijn hoofd woedt en zich vastzet in mijn lichaam. Ik voel de pijn overal — diep vanbinnen, in mijn hart, maar ook in elke vezel van mijn lijf. Het voelt alsof ik draag wat niemand zou moeten dragen, alsof ik breek onder een gewicht dat alleen maar toeneemt. Mentale pijn vloeit naadloos over in fysieke pijn. Er lijkt geen rustpunt te zijn, geen moment van ademhalen, geen seconde waarin ik niet overspoeld word door gedachten, gevoelens en herinneringen.

Slapen lukt niet. Wanneer ik mijn ogen sluit, trekken mijn nachtmerries me terug naar een verleden dat ik niet kan ontvluchten. Het zijn niet alleen dromen, er zijn ook herbelevingen. Dingen die ik vergeten wou, komen terug met een brute kracht. Soms blijf ik wakker, uit angst voor wat ik zal zien zodra ik mijn ogen sluit. Maar de nacht houdt me niet enkel wakker met nachtmerries — paniekaanvallen grijpen me vanuit het niets, alsof mijn eigen lichaam zich tegen me keert. Alles doet pijn, zelfs ademen soms. En ik ben zó moe... maar slapen is geen ontsnapping.

Ik heb geprobeerd me af te snijden van alles wat me kwaad heeft gedaan. Het contact met mijn vader verbreken was een stap die ik allang wilde zetten, en toch weegt het zwaar. Hoe hard ik het ook probeer, het voelt alsof de schaduwen van het verleden blijven hangen, alsof ik dat deel van mezelf niet kan losmaken. Papa is maar een klein deeltje van mijn slechte verleden. Ik zie mijn jongere zusjes en broertje ook worstelen — zij beginnen te beseffen wat ik allang wist, wat ik gevoeld heb toen ik hen probeerde te beschermen. Mijn vader en zijn wereld maken hen net zo verward en kwetsbaar als mij vroeger. Het doet pijn hen zo te zien.

Bij mama lijkt het niet veel beter. Ik zie patronen die ik niet wil zien, manipulatie die misschien onbewust gebeurt, maar me keer op keer kwetst. Het woord ‘manipulatief’ voelt zwaar in mijn mond, maar het ligt daar wel. Dingen die zij anderen verwijt, passen eigenlijk perfect bij haarzelf. Hoe spreek ik dat uit? Kan ik dat ooit?

School is een dagelijks gevecht. Ik sleep mezelf ernaartoe, maar voel de constante druk op mijn schouders. Mijn selectief mutisme maakt het moeilijk om mezelf uit te drukken, sociaal te zijn. Het maakt me klein, bang. Hoe graag ik ook wil, woorden blijven vastzitten, en die angst weegt mee op alles wat ik doe. Mijn hoofd zit vol: piekeren, vragen, proberen te begrijpen wat er gebeurt in mijn verleden en heden, terwijl alles zich opstapelt. Trauma’s verwerken en ondertussen verder proberen gaan… Het lukt me niet. Zelfs een simpele mail beantwoorden voelt als een onmogelijke opgave.

Uit huis gaan was nodig, en het voelt veiliger, maar ook dat brengt onzekerheid mee. Ik hoor nergens. Joke’s huis biedt een soort tijdelijke bescherming, maar ik weet dat ik hier niet kan blijven. En naar huis terugkeren? Nooit meer. Dat is geen optie. Maar alleen wonen is zo’n groot vraagstuk: hoe doe ik dat als ik niet eens kan werken door alles wat ik voel en moet dragen? En toch… ergens alleen zijn voelt als de enige echte uitweg. Als de enige echte veiligheid.

Alles lijkt me te veel. Ik wil verder komen in mijn leven, maar alles wat ik probeer lijkt vast te lopen. De druk van school, de stress, het gepieker, het verdriet en het gewicht van onverwerkte trauma’s — het neemt me volledig over. Ik ben op. Wat ik doe om te overleven voelt niet goed genoeg. Wat anderen verwachten voelt onmogelijk.

De worsteling met eten... Mijn gevecht met eten is een van de zwaarste en moeilijkst te begrijpen aspecten van mijn leven. Het is een constante strijd tussen willen eten en de schuld die ik voel zodra ik dat doe. Ik hou van eten; ik kan er echt van genieten. Maar de getallen op de weegschaal bepalen hoe ik me voel. Zodra ik zie wat ik weeg, overheerst schaamte en de wens om terug te keren naar hoe het vroeger was.

Ik zeg niet graag dat ik een eetstoornis heb, omdat dat betekent dat ik het moet erkennen. Maar ergens weet ik het wel. Het is niet alleen hoe ik naar mezelf kijk, maar ook de controle die ik zoek in het weigeren van voedsel. Ik probeer dagen zonder eten te gaan — niet alleen omdat ik vaak geen honger heb, maar omdat ik niet wil eten. Mijn gewicht lijkt het enige dat ik kan controleren, terwijl de rest van mijn leven een chaos is. Hoe minder ik eet, hoe beter ik me soms voel… maar het gevoel van beter maakt me alleen maar slechter.

Nu weeg ik 43 kilo. Voor de meeste mensen is dat ontzettend weinig, maar voor mij klinkt het nog steeds te zwaar. Ik wil terug naar het gewicht dat ik vroeger had, in de tijd waarin ik al worstelde met eten en expres overgaf. Het voelt alsof ik daar ooit meer controle had, zelfs al weet ik dat het niet waar is. Die drang om minder te wegen beheerst me, ook al weet ik ergens dat het niet gezond is. Ik voel me vastgeketend aan die gedachten.

Eten, of het gebrek eraan, is geen makkelijk onderwerp voor me. Soms lukt het me gewoon niet om mezelf te dwingen, zelfs al weet ik dat ik het nodig heb. Het is een gevecht dat ik nog niet weet hoe ik moet winnen. Maar zolang dat getal op de weegschaal mijn gevoel bepaalt, blijf ik gevangen in deze strijd.

Ik wil verder, maar het lijkt alsof de wereld me steeds tegenhoudt. En ik, ik kan het allemaal gewoon niet meer aan.

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Zwarte Wolvin

Dit is ondertussen een standaard prentje dat we hier gebruiken: Johan die een kasteel betreedt.

We zien de klassieke elementen: het kasteel ligt op een zeer steile heuvel, er zijn veel hoekjes en kantjes aan het slot en de tekening maakt vlot gebruik van de schaduwen die zo'n groot slot geeft.

Enkel is Maalslot niet zo happig op bezoek: de valbrug is niet neergelaten. Of... ze zijn deze aan het neerlaten, dat is niet zo duidelijk.

Misschien zit er een wachter in een van de hoogste torentjes te kijken of er bezoek komt? "Oh kijk, een troubadour, die laat ik binnen want deze wacht is wat saai."

[howtodrawyourdragon]

Read 32 books and graphic novels/comics and such in 2023, which is 31 more than 2022 and 32 more than previous years because I was not able to pick up a book (or comic/graphic novel) and finish it for years.

So all in all, this has been a great year for me! I look forward to reading some more in 2024!

Books and graphic novels I read under the cut. (Quite a few titles are in Dutch)

How to Train Your Dragon

How to be a Pirate

De Eerlijke Vinder

Twin Crowns

Museumnacht

Autisme - Vrouwen op het Spectrum

Stranger Things - The Other Side 1/2

Stranger Things - The Other Side 2/2

De Zusjes Duizendblad - 1 - De Droom Van Sarah

De Zusjes Duizendblad - 2 - De liefdes Van Cassiopeia

De Zusjes Duizendblad - 3 - De Schat Van Lucy

Stranger Things: Suspicious Minds

Frida Style Icon

De Zusjes Duizendblad - 4 - De Gems en De Komeet

Wolfwalkers - The Graphic Novel

De Muziekdoos - Welkom in Pandoria

Het Parijs Der Wonderen - De Betoveringen Van Ambremer 1/2

Avatar: The Next Shadow

How to Speak Dragonese

Cursed Crowns

The Wedding

Marijke Redt Het Internaat

How to Cheat a Dragon's Curse

Jommeke - Baron Anatolsky

Camp Damascus

The Darkening

Avatar: The Last Airbender - Imbalance

De Drager - 1 - Nimf

Stranger Things - Six 1/2

Stranger Things - Six 2/2

De Drager - 2 - De Stad Van De Duizend Pijlen

De Drager - 3 - De Schaduwen Die Ons Binden

[drakenklask2]

Enkele draakjes gingen aan de slag met schaduwkunst. Iedereen mocht daarna de schaduwen omtoveren met hun eigen fantasie. Knap gedaan schatjes!