#sessizce ağladım

[civcivwq]

" Hıçkırarak değil de, sessizce göz yaşı dökebiliyorsa o insan. Bilin ki ruhunun hıçkırıklarını dindirmeyi öğrenip başarmıştır. Aslında en acılı ağlama da sadece göz yaşı dökmekten ibaret olanıdır. "

[zamanizimizisiler]

o duvarın dibine çöküp sessizce ağladım. kimse yoktu, yanındayım diyen kimse.

[selcandy]

Birkaç gündür sessizce Instagram’a gelen yasak hakkındaki görüşlerinizi okuyorum böyle, kendinizi bu kadar ciddiye almanıza şaşırıyorum biliyor musunuz? Kendinizi deli gibi ciddiye alıyorsunuz ve tarafsız bir biçimde ele alamadığınız “özgürlük” kelimesini de haddinden sık kullanıyorsunuz. Yakın tarihte bir sürü sosyal medya platformuna erişim yasağı getirildi, hepsinde aynı kelime üzerinden mızmızlanıldı falan ama mesela Netflix olayında size şunu sormuştum; eğer Türkiye Netflix’e ülkemizde resmi bir ofis açmadığı müddetçe ülkemizden kendilerine erişim sağlanmayacağını belirtmemiş ve Netflix platformu TC ile bir sözleşme imzalamamış olsaydı, yarın öbür gün bu platformda TC’nin milli değerlerini alaşağı eden bir içerik yayınlansaydı, o zaman “özgürlük işte ya, Netflix’in de bunu yapma özgürlüğü var, özgürlük abi” diyebilecek miydiniz? Diyemeyecektiyseniz, o zaman Netflix, Twitter gibi platformlara yapılan bu yaptırımı neden özgürlüğünüze vurulmuş bir darbe olarak algılayıp ağladınız?

Her defasında bu tip olayların hukuki ve ticari olduğunu ifade etmeye çalışıyorum, Instagram olayına da aynı pencereden bakıyorum. Şimdi şöyle düşünelim; TC’nin hassas olduğu iki ayrı konu seçelim; biri Filistin sorunu diğeri de terör örgütleri olsun. Şayet Meta (veya Instagram) terör örgütlerinin paylaşımlarına koymadığı ambargoyu Filistin sorununa dikkat çeken gönderilere koyabiliyorsa, elbette TC buna karşı bir yaptırım uygular. Bir konu siz onu önemsemiyorsunuz diye yok olmuyor. Sizin bu uygulamalara kaydolurken asla okumadan “okudum, onaylıyorum” olarak işaretlediğiniz sözleşmeler, TC ile Meta arasındaki sözleşmenin altında kalır. TC ile Meta arasındaki sözleşme sizin görümcenizi kıskandırmak için atacağınız “kocişimle sabah kahvesi” hikayesinin üzerindedir. Ex’inizi stalklama rutininizin sekteye uğramasının da üzerindedir. Yapılan müdahale dolaylı olarak özgürlüğünüzü ve rutininizi etkiliyor olabilir ama kimse “durun şimdi öncelikli amacım Türk milletinin özgürlüğüne ket vurmak benim, o nedenle Instagram’ı kapatacağım” demiyor, böyleymiş gibi algıladığınız için kendinizi fazla ciddiye aldığınızdan bahsediyorum. Instagramsız kaldınız diye kendinizi bu kadar hırpalarsanız, tepişen fillerin ayaklarının altında ezilen çiçeklere dönüşürsünüz kendi isteğinizle.

Bugün Instagram’ın Türk kullanıcıların erişimine kapatılarak geçirdiği bir günü geç, her bir saat Meta şirketine ciddi oranda ticari bir kayıp getiriyor. Her zaman birileri çıkıp “Twitter’ı esasında şu yüzden yasakladılar, Türk milletinin özgürlüğüne vurulan darbedir, hurraaa” dedi ama asıl sebep bu hurracıların söylediği sebep değil, arka planda yaşanan hukuki bir anlaşmazlıktı. Anlaşmazlıklar çözüldü, platformlar açıldı. Muhtemelen bugün yine yasal bir ihtilaf çözülmeye çalışılıyor ama sabırsızsınız, birazcık da egoist.

Bakın benim kaç senelik bloguma şahsi olarak erişim yasağı getirildi, ağzımdan “mağdurum, bana haksızlık edildi, bu hukuksuzluktur, rezilliktir” gibi şeyler çıktı mı? İnsanların dilediklerinde kullanabildikleri unutulma hakları vb var, hukuk biliyorum, bunu anlıyorum, koskocaman üzüntüme rağmen olgunlukla karşılamaya çalıştım. Karşımda hukuki bir karar vardı, “bu karar özgürlüğüme vurulmuş bir darbedirrrr” diye ağladım mı? Aynı şey. Biraz makul olun gözünüzü seveyim.

[turkuazsubat]

Kaç gece sessizce ağladım, kaç kere ellerim çaresizce düştü dizlerime. Bileklerim kapattı yaslandı yüreğime ve acıdı boğazım içten içe.

[nnyksss]

ağladım sessizce gözlerim yerine ellerimden kanlar aktı yere

[sozlerinressami]

Kayıp Ruhun Ardında

Belki şu an bu satırları yüzlerce kişinin arasından sen de okuyorsundur, umarım...

Onunla tanıştığımda hayatımın en genç ve en masum yıllarını yaşıyordum; ruhum, henüz gökyüzünde süzülen bir bulut kadar hafif ve naifti. Hayatımda ilk kez, bir başkasının ruhunun derinliklerine inme fırsatını bulmuştum. O, yorgun ve yalnız bir ruhu taşıyordu; birçok psikolojik sorunla boğuşan, kendi karanlığında kaybolmuş biriydi. Ben ise, elinde umut meşalesiyle girmiştim hayatına. Her gece yanıma gelir, içini dökerdi. Sessizce dinlerdim her seferinde; onun titreyen sesiyle anlattıklarını, içinde yankılanan acılarını. Güçlüydü, acılarının altında ezilmeyen bir direnci vardı. Kendi dertlerim, onun yanında küçülür, önemini yitirirdi. Ona, beni üzen veya moralimi bozan şeyleri anlatmaya çekinirdim bu yüzden. Bir gece, gün içinde keyfimi kaçıran bir şeyler olduğunu fark etti ve anlatmam için ısrar etti. O gün, ilk defa rollerimiz değişti; dinleyen taraf ben olmadım, o oldu. Bir süre tepkisiz kaldı, sonra bana huzur veren sakinliğiyle bu şarkıyı açtı. O günden beri, ne zaman moralim bozulsa ya da özgüvenim düşse, bu şarkıyı açarım. Bu şarkının omuzlarıma bıraktığı derin anlamı anlayamayacak kadar küçük bir kız çocuğuydum. Miras bırakmıştı bana; her bir notasına onun acıları, umutları ve hayalleri sinmişti. Sonra, bir anda iletişimimiz kesildi, benden kaynaklanan bir sorun yüzünden. Günlerce onu aradım, içimde hep bir umut ışığı vardı, onu bulabileceğime dair. Bulamadım, ama her gece bu şarkıyı açtım; onunla birlikte dinledim, onunla birlikte ağladım. Şarkının her tınısında, onun varlığını hissettim; sanki yanımdaymış gibi, sanki hiç gitmemiş gibi. Gün geçtikçe daha da uzaklaştı benden. Önce adını unuttum, sonra bana anlattıklarını, sonra da hiç duymadığım sesini. Tek aklımda kalan yorgun ruhuydu, sadece benim yanımda gençleşen ruhu. Her gece daha da olgunlaştım, küçük benle konuşmak istediklerim arttı. Her gece daha yakından anladım bu şarkının anlamını. Bu şarkı, artık onun ruhunun bir parçasıydı ve ben her dinlediğimde onunla yeniden buluşuyordum.

19.06.2024 —Sözlerin Ressamı

[hepeksikk]

Sen uyurken seni sakladım gözlerimde usulca, dudaklarının ateşini sakladım.Nefesin delerken bağrımı, kaç defa ateşlerde yandım. kalbime bir sızı gelip durdu, acıyordu sol yanım, geçmişe bir çizgi çekip, geleceğimde seni yaşadım. sessizce sana ağladım. kan çanağına döndü gözlerim, yitirdiğim tüm mutluluklar yüzünden sen uyurken meleğim.

Yaşlar süzülürken gözlerimden, ben seni defalarca sevdim sen uyurken…

[cuy-i-ruh]

dünkü okçuluk atölyesi dışında 3 gündür dışarı çıkmadım. Bi garip hallerdeyim. kalabalıklar sonrası yalnız kalmak zor geliyor. kalbim sıkışıyor sanki. yağmur yağdı az önce bi güzel. izledim, dinledim. koşa koşa kahve demledim. ama nedendir bilmem sanki bişeyler hep eksik. hareketsizlik bana iyi gelmiyor. yürüyüş rutinime geri dönmem lazım. memlekette aldığım 2 kiloyu henüz veremedim.

az önce Bi duygusallık çöktü, oturdum ağladım sessizce. ihtiyaç sanırım bu benim için. belki de enerjimi böyle atıyorumdur ben. bazılarına göre gereksiz duygusallık, sulu gözlülük belki. ama ben gözyaşım olmadan ben olamıyorum işte. fıtrat meselesi deyip buna sığınmak istiyorum. ıslanan pijamalarıma fıtratı bahane ediyorum.

Hak ettiğime inanmasam da biliyorum ki Rabbim hep yanımda. Ve biliyorum ki yalnızlık deyip geçtiğim şeyde de aslında O hep yanımda. Bu yaptığım nankörlük. Aff Allah ım Aff... Beni her halimle kabul edecek senden başka kim var ki..

[black-dark1]

Saklanacak kimsem yoktu ama, karanlık bi odada sessizce ağladım.

Kalbimin kükreyişinden ben sağır oldum ama etrafımdakiler duymadı, çıt çıkarmadan ağladım.

Onlar mutluyken soğuk gözyaşı dökerler, bense sadece ateşli gözyaşımı akıttım da ağladım.

İki zıt bir araya gelemez diyorlar ama ben içimdeki aleve gözyaşımı katıp da ağladım.

"Ama" kendisinden önceki cümleyi öldürür derler belkide hep bu amalar yüzünden ağladım...

[mesutbahtiyarolacak]

PALYAÇO (*)

Kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde,

kaç kilo çekerdi yalnızlık,

kaç kere ezildim altında

yaz yağmurlarının..

Belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları

Her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk

Hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize.

Kim sevmezdi çiçekleri filan

”ben sevmezdim” dedim, “yalan” dedi.

Bunu palyaço söyledi,

Palyaço söyledi, ben yazdım

Yazdım, yazmasam ağlayacaktım.

Herkes ağlarmış biraz, ben de ağladım

Sırf bu yüzden mi ağladım

Alçaklık gibi bir şey oldu bu biraz.

Biraz birazdım her şeyden

Dün biraz sinirlenmiştim mesela

Yarın bir kadını seveceğim biraz

Biraz biraz kör oldum bügünlerde.

Ama rakı kadehlerini boşaltmayın

Eksilmesin hiçbir şey

Hiçbir şeyden dahi olsa

Kalsın biraz.

Umursamıyorum yılgınlığımı filan

Çünkü sessizce yaşanmalı her şey

Bir devrim sessizce olmalı mesela

Ve her sözcüğüne inanmalı bir palyaçonun.

Bir palyaço neden yalan söylesin ki

Ben palyaço olsaydım söylemezdim

Marangoz olsaydım da söylemezdim

Ben insan olsaydım yalan söylemezdim!

Hem nereden çıkardınız palyaçonun yalnızlığını

Kaç kilo çeker ki bir palyaço

Hem neden yüzüme vuruyorsunuz

Bir çirkin ördek yavrusu olduğumu.

Gocunmam ki ben, ben gocunmam

Bir palyaço ne kadar gocunmazsa

O kadar, o kadar gocunmam işte.

Rakı doldurun! Eksilmesin.

Bitmedi, yazacağım daha

Yazmazsam ağlayacağım çünkü

Alçakça olacak biraz.

Hem biz o zaman kimdik ki, nerelere giderdik

Her sokakta biraz daha eksilirdik

Bilirdim, geceleri puslu puslu olurdu bazen

Bazen birisi fısıldarmış gibi olurdu

”Duyamadım”, derdim, “tekrar et!”

Sessizliğe bürünürdü o vakit her şey

Sokaklar daha bir puslu

Palyaçolar daha bir ağlamaklı olurdu

Ve ben daha bir alçak olurdum

Ağlardım biraz.

hem sen kimsin, çekiştirme diyorum

Hatta kuyruğuma basma diyorum

Acıyor, tırmalarım,

Diyorum.

Kahrol, kahrol!

Diyorum.

Geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda

Korktum birden, kusacak gibi oldum

”Olur öyle” dedi palyaço,

”Herkes alçaktır biraz”

”Otur ulan!” dedim, bağırdım ona

Ben bazen bağırırım biraz.

"Rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”

Ben bazen eksilirim biraz

Aslında hepimiz eksilirmişiz biraz

Bunu sonradan öğrendim.

Ben aslında her şeyi sonradan öğrendim

Herkes herkesi sonradan öğrenirmiş

Bunu da sonradan öğrendim.

Örneğin;

Geçen gün bir kadınla seviştim

Biraz değil, çok seviştim.

Ya işte öyle palyaço

Diyorum ki,

Bunu da yeni öğrendim

Sevişmek de eksilmekmiş biraz.

Kim sevmezdi ki kuşların ötüşlerini filan

"Ben sevmezdim" dedim, "yalan"dedi

Bunu palyaço söyledi

Palyaço söyledi, ben yazdım

Yazmasam, alçak olacaktım

Hem ben roman da yazdım biraz.

Bazen diyorum ki, palyaço,

Sen olmasan ben ne yaparım

Alçakça eksilirim belki biraz

Her yağmur yağışında yerin dibine girerim

Hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki

Ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi.

Biraz biraz anlıyorum ki,

Yüzler, eller, o terli vücutlar filan

Her şey plastikmiş biraz.

Haydi sirtaki yapalım palyaço

Rakı doldur, yine eksildik biraz...

Turgut Uyar

(1927 - 1985)

(*) İnternette Turgut Uyar adıyla paylaşılan bu şiirin Turgut Uyar'a ait olmadığı şairin oğlu Hayri Turgut Uyar tarafından açıklanmıştır.

[ruhumunizii]

başım dik yürüdüğüm her günün gecesinde fotoğrafına bakıp sessizce ağladım. onlar beni dağ sandı. ben bir sana yıkıldım.

[parcalaryokolus]

Herkes uyurken mutfak sandalyesine oturup sessiz sessiz ağladığımda anladım ben büyüdüğümü.kimseyi rahatsız etmek istemiyordum bende sessizce ağladım. gözlerimden yavaş yavaş süzülürken yaşlarım ailem uyuyordu.bende her kırıldığım gece ağlamaya başladım.her yara aldığım gece gözlerim acıyana kadar ağlarım hala.sonra ardından bi sigara yakarım.zaten her acı yara bir sigarayı hak eder.belki çözüm değildir bu ama yine de hak eder.buda benim yaralarımı sarma çabam.

21:31 22.01.23

[egesizizmir]

İnsan yorganı kafasına kadar çekip ağlarken, kimsesiz olduğunu hissederken, kimse duymasın diye sessizce ağlarken, boğazındaki o düğümün acısıyla anlıyor kimim gerçek olduğunu, kiminse sözlerden ibaret olduğunu..

Bugün benim doğum günüm.. :)

Ve ben bugün herşeyin sahteliğini, kilometrelerce uzaktaki tek dostumun gerçek kardeşliğini gördüm. Yanı başımdaki ailem, ailem dediklerim beni unuttu bugün. Üstüne üstlük, beni başkalarıyla kıyasladılar! Evet, bugün! Evet, bugün ben ağladım! Evet, doğum günümde!

Ve ne oldu biliyor musunuz? Bu kız, kilometrelerce ötedeki kız, bana kendi elleriyle pasta yaptı. İki küçük kuzeni ile birlikte şarkı söyleyip doğum günümü kutladılar. Ve ben sadece gözümden yaşlar akarken güldüm. Birşey diyemedim teşekkür etmekten başka. O sırada ailem, 'çok değerlisin" diyen herkesin umrunda bile değildim. Bundan sonra da onlar umrumda olmayacaklar. Ben kendimi hiçbir zaman bu kadar değerli ve değersiz hissetmedim. Bundan sonra hayatımdaki beni mutlu eden iki kişi dışında kimseye yerim de yok zamanımda.. Herkesin doğum günü için uğraşan beni, doğum günümde kimse hatırlamadı. Aslında hep böyle olurdu da ben sindiremezdim. İnsandır unutur derdim. Peki sıla, sen hiç unuttun mu? Sende insandın? Yazın doğan çocukların doğum günü hep araya kaynar gidermiş. Öyle olsun, ihtiyacım yok. Herkesin gökyüzünde milyonlarca yıldızı var. Benim gökyüzümde iki büyük yıldızım var. İyiki varlar. Hiçbir insan, hayatı boyunca bu kadar değerli iki yıldıza sahip olamaz.

Siz benim en büyük şansımsınız... İyiki doğmadım derdim ama, iyiki doğdum ve sizi buldum. Teşekkür ederim 💗

[geceninsesi7]

Kendi içimde çok savaşlar verdim gecelerce sessizce ağladım ,kimse duymasın bilmesin beni güçsüz sanmasınlar istedim.Çok yoruldum içimdeki bu ateş dünyayı yakabilecek güçteydi ama ben sadece sustum her seferinde ben bunu kaldıramam buraya kadar dedim ama yinede bir umut ışığı aradım bulup beni ayağa kaldırsın istedim ama yine tek başıma bir sürü savaş verip ayaklandım yine öyle yapacağım bir zamanlardayım biliyorum çok zor zamanlar olacak ama ben yine yeniden kaldığım yerden tünelin ucundaki o ışığa ulaşıcam çünkü yaren demek herşeye rağmen acılarına gülüp geçen,enkazlar kaldırmış kız demek...İyi Geceler ;⁠)

[kral-adam-58]

Hayalin canlandı dün gece

Eski resmini aldım elime

Öptüm öptüm delice

Sen unutsan da beni

Ben unutamadım seni.

Gözlerim açık rüyalara daldım

Göçmen kuşlarını yanına saldım

Haberini beklerken ağladım

Sen unutsan da beni

Ben unutamadım seni.

Sigaramın dumanı adını yazdı boşluğa

Sessizce süzüldün girdin yatağa

Tenin tenimdeydi hayalde olsa

Sen unutsan da beni

Ben unutamadım seni...🌹❤️

[beyazlalelerr]

O gece o kadar çaresizdim ki. Gerçekten..Ne yapacağımı bilmiyordum. Gecenin bir vakti, yazacak hiç kimsem yoktu. Açtım fotoğraflarına baktım, durmadan sessizce ağladım. Çok iyi hatırlıyorum o geceyi. Kabustan uyandığımda kendimi çaresiz hissediyordum. Annemlerin yanına gitsem, çok anlayamayacaklardı beni. O gece çok kötüydü, sadece bunu söyleyebilirim..Ben nasıl toparlanıcam diye düşünerek uyumuştum geri o gece...