#suzume's locking up | Explore Tumblr Posts and Blogs

honekujiras · 1 year

Link

Summary:

Souta's face looks dazzling when the lights of the city hit it, blue and pink and yellow like something half out of a dream. Tomoya needs a damn camera. His arm is still around Souta's shoulders even as they get into the taxi. It's nice. It's enough.

It's not.

Okay, so maybe Tomoya is a little in love with Souta—and has been for a long time. Big deal.

posted a new fic about some silly college boys who have been mutually pining for the past 4 years. yes it’s 2x the length of my previous longest fic. yes it’s a semi-crackship. that’s how i roll babyyy

check it out on AO3 above or read the preview below!

The alleyway air around them smelling of cigarette ash and the coolness of a July night, Souta tells Tomoya, "You should stop smoking so much."

Tomoya glances at him over the metal rim of his glasses before taking a long drag from his cigarette, just out of spite. Even as his eyes flutter shut, he can picture Souta's offended expression: brows knotted in annoyance, arms folded. The thought elicits a chuckle from him, or maybe that's the buzz of the alcohol in his veins.

When he opens them again, he tilts his head at Souta and replies, "You're not my boss."

"I know," his friend says, rolling his eyes, and it looks so much like the face Tomoya had imagined that he laughs again. "But remember, who's paying for our bar crawls every week: you or me?"

That snaps Tomoya out of his haze. He squawks indignantly. "First my cigarettes, now my drinks? What're you gonna come for next, my CDs?"

"Maybe those are what I should've come for first," Souta says, a smile tugging at the corner of his lips. Tomoya feels his gaze linger there for a heartbeat longer than necessary before he tears it away.

It's times like these that he wishes he could blink and capture the world around him like a camera: the quiet thrum of Tokyo waiting at the end of the alleyway, the flicker of the neon sign in front of the bar they've just left, and the piercing glimmer of Souta's eyes under the dark curtain of his bangs. His phone is dead, though it wouldn't do the atmosphere justice anyhow, at least not in the way that Tomoya wants it. Damn Souta and the way that he draws these unpreservable moments to him like a magnet, moments that smear with time and a little bit of sake. Damn him.

"No way, dude," Tomoya retorts instead of saying any of that out loud. "Every guy needs a vice or two. Besides, you know you'd be missing them just as much as me, if not more."

Souta hums. "Fair enough."

Tomoya moves to take another drag from his cigarette, only to realize that it's so close to a stub that he would only be breathing in embers. That's what he gets for taking so long. Tomoya grinds it against the brick wall next to him and tosses into the trash.

"I wasn't doing it because of you," Tomoya protests when he sees Souta watching him, still with that wordless smile on his face.

"Hey, I didn't say anything!"

Tomoya shakes his head in an attempt to rid himself of this warm, fuzzy feeling inside. "Anyway," he says, "why does it matter if I smoke or not? It didn't seem like you cared before."

"...I dunno," Souta admits, and this is probably true. One thing Tomoya has learned over the past three-or-so years that they've been friends is that Souta has a tendency to say things first and let the thought about why he's saying them come after. Tomoya envies that freedom—that ability to say what's on his mind without pretense, without concern for all the eggshells he's stepping on along the way. "You're free to do what you want, but… I worry about your health, sometimes."

"Real rich coming from you," Tomoya says, and this is assuredly true. Souta is the kind of guy who worries about everyone around him, all the way down to the semi-conscious stranger at the other side of the bar that he calls a cab for. Hell, it's a part of their friendship too, Souta helping him study for an upcoming exam when Tomoya knows he'll ace it without breaking a sweat. But when he goes missing for days and returns with scars of mysterious origin or dark shadows circling his eyes, Souta always waves it off, always cuts the discussion there, as though his wellbeing is worth less than everyone else's.

"Do as I say, not as I do," Souta returns. "I just meant… Ah, it's hard to explain. Never mind."

"Go on," Tomoya says.

Souta turns to regard him. His face seems very close all of a sudden, his eyelashes casting soft shadows on his cheeks, and it takes every ounce of discipline Tomoya possesses not to visibly react. There are people who would kill for Souta to look at them like this, he thinks. Including him.

In the second before Tomoya says something incredibly stupid, Souta says, "Hm. Doesn't matter."

Tomoya clicks his tongue. "Dude, you can't just leave me hangin' like that."

"Seems like I just did."

Tomoya slings an arm over Souta's shoulder, because it seems like something he should do right now. Instinct, gravity, whatever. Souta's skin feels electric, as though there's a livewire just beneath the surface, but in a nice way.

"Souuuuta," he says, savoring the taste of it on his tongue.

Souta laughs breathlessly. "Saying my name like that isn't gonna magically change my mind."

"Shame." Tomoya glances at the bar behind them and adds, "At least buy me another drink or somethin'."

Souta inclines his head, his hair tickling Tomoya's arm. It smells like eucalyptus, maybe. Tomoya wants to bury his face in it.

"Nah, no more drinks tonight," Souta decides, and there's a cheeky smile in his voice as he adds, "I'm not carrying you back to your apartment again."

"Come on, that was one time!"

Strangely, it doesn't feel like the thing he wants to say, but he trails his friend out of the alleyway nonetheless. Souta's face looks dazzling when the lights of the city hit it, blue and pink and yellow like something half out of a dream. Tomoya needs a damn camera. His arm is still around Souta's shoulders even as they get into the taxi. It's nice. It's enough.

It's not.

Okay, so maybe Tomoya is a little in love with Souta—and has been for a long time. Big deal. He would never act on it, anyway; there are bigger things to deal with, like their upcoming exams and what they'll be doing for the rest of their lives. Besides, he doesn't have a chance with Souta: the most oblivious savant he knows, the guy who can have any person at his beck and call just by looking at them. His best friend. He ought to settle for singing along to Matsuda Seiko in the car with him, nothing more.

Partway through the ride, Tomoya thinks, Carry me home one more time, would you?

#suzume no tojimari #suzume's locking up #souta munakata #tomoya serizawa #i wonder if they have a ship name. probably not #anyway im pretty proud that i managed to finish this OTL #i hope it's received okay #my writing

3 notes · View notes

linkemon · 1 month

Text

Munakata Souta x Reader

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ᴋɪʟᴋᴀ ʀᴏᴢᴍᴏ́ᴡ ᴏ sᴏᴜᴄɪᴇ ᴢ ʀᴏ́ᴢ̇ɴʏᴍɪ ᴏsᴏʙᴀᴍɪ, ᴋᴛᴏ́ʀᴇ ᴘᴏᴍᴀɢᴀᴊᴀ̨ [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ᴢʀᴏᴢᴜᴍɪᴇᴄ́, ᴢ̇ᴇ ᴘʀᴢᴇɢᴀᴘɪᴌᴀ sᴡᴏᴊᴀ̨ sᴢᴀɴsᴇ̨ ɪ ᴘᴏʀᴀ ᴛᴏ ɴᴀᴘʀᴀᴡɪᴄ́.

ᴡ ᴄᴢᴀsɪᴇ ᴘɪsᴀɴɪᴇ ᴛᴇɢᴏ, ғɪʟᴍ ʙʏᴌ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ ᴡ ᴘᴏʟsᴋɪᴇᴊ ᴅʏsᴛʀʏʙᴜᴄᴊɪ ᴋɪɴᴏᴡᴇᴊ. ɴɪᴇ ᴍɪᴀᴌᴀᴍ ɴᴀ ᴛʏʟᴇ ᴅᴏʙʀᴇᴊ ᴘᴀᴍɪᴇ̨ᴄɪ ʙʏ ᴜᴢ̇ʏᴄ́ ᴏʀʏɢɪɴᴀʟɴᴇɢᴏ ᴢᴀᴋʟᴇ̨ᴄɪᴀ ᴢᴀᴍʏᴋᴀᴊᴀ̨ᴄᴇɢᴏ ᴅʀᴢᴡɪ ᴀɴɪ ᴢɴᴀʟᴇᴢ́ᴄ́ ɢᴏ ᴡ ᴘᴏʟsᴋɪᴇᴊ ᴡᴇʀsᴊɪ, ᴡɪᴇ̨ᴄ ᴢᴏsᴛᴀᴌᴏ ᴍɪ ᴘʀᴢᴇᴛᴌᴜᴍᴀᴄᴢᴇɴɪᴇ ᴢ ᴋᴀᴡᴀᴌᴋᴏ́ᴡ ᴀɴɢɪᴇʟsᴋɪᴇᴊ, ᴋᴛᴏ́ʀᴇ ᴅᴀᴌᴏ sɪᴇ̨ ᴢɴᴀʟᴇᴢ́ᴄ́ ɴᴀ ɴᴇᴄɪᴇ.

ғʀᴀɢᴍᴇɴᴛ ᴡʏᴋᴏʀᴢʏsᴛᴀɴᴇᴊ ᴘɪᴏsᴇɴᴋɪ ᴢ ʟᴀᴛ 80. ᴛᴏ ғʟʏᴅᴀʏ ᴄʜɪɴᴀᴛᴏᴡɴ ɴᴀʟᴇᴢ̇ᴀ̨ᴄʏ ᴅᴏ ʏᴀsᴜʜʏ.

[Reader] spojrzała na śmiejącego się Hitsujirō. Było w tym dźwięku coś znajomego. W pierwszej chwili nie była nawet w stanie określić, co dokładnie. Kiedy wreszcie to do niej dotarło, poczuła ciężar w okolicy serca. Dziadek Sōty miał dokładnie ten sam śmiech, co jego wnuk. Rozlewający się po szpitalnym pomieszczeniu niczym promień jasnego światła w ciemnym pokoju. Jednak była w nim jakaś gorzka nuta. Jakby nigdy nie wierzył, że jego potomek mógł cokolwiek zrobić dobrze, i fakt, że wreszcie nastąpiła katastrofa, był zabawny.

— To nie jest śmieszne! — wykrzyczała z wyrzutem.

Czuła, jak gorące łzy skapują jej po policzkach. Te, które kumulowały się w niej od dwóch tygodni. Zaczynała rozumieć, dlaczego Sōta rzadko odwiedzał dziadka. Bronienie się przed nim rękami i nogami nagle nabrało sensu. Był świetnym zaklinaczem, ale niezbyt dobrym członkiem rodziny.

***

Dobrze pamiętała pierwszy raz, gdy spotkała Munakatę. Był wtedy jeszcze nastolatkiem. Nie całkiem wprawnym w sztuce zamykania przejść. Gdyby postawiono ich przy sobie, zdecydowanie widać byłoby, że to [Reader] ma większe doświadczenie.

Nigdy wcześniej nie była w Tottori. Zmęczona długą podróżą, wierzyła, że będzie miała czas odpocząć. Rodzina zarezerwowała jej nawet wygodny pensjonat. Jednak gdy na horyzoncie pojawiły się znajome czerwone smugi, wiedziała, że nie będzie jej to dane. Czarne drobinki pyłu w powietrzu śmierdziały zniszczeniem. Pachniały świeżą ziemią i śmiercią.

Zanim dobiegła na miejsce, ogromna dżdżownica już wiła się w górę. Jak zawsze szykowała się, by spaść. Przynosząc ze sobą trzęsienie ziemi i pochłaniając setki żyć. [Reader] szczerze zdziwiła cudza obecność. Cała jej najbliższa rodzina należała do zaklinaczy. Choć nigdy nie wykluczali, że istnieje więcej osób, takich jak oni, nie miała okazji takowych spotkać. Dlatego widok Sōty był szokujący.

To był pierwszy raz w życiu, gdy stwierdziła, że coś zaparło jej dech w piersiach. Było to dość szalone. W końcu biegła przez opuszczone, suche pola ryżowe wprost w stronę niebezpieczeństwa. A jednak w Munakacie widziała jedynie spokój. I, choć drzwi do silosu za nic nie chciały się ruszyć, stawiał im czoła. Krok za krokiem, walcząc z obezwładniającą siłą otchłani.

Dopadła drzwi, zapierając się nogami z całych sił. Gdy skrzydło lekko drgnęło, wiedziała, że za chwilę będzie po wszystkim.

Długie, czarne włosy targane siłą huraganu zasłaniały twarz chłopaka. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że kryją się za nimi błękitne tęczówki, przywodzące na myśl bezkresne jeziora w pogodny dzień. W jego ręce połyskiwał złoty klucz. Ten sam, który z wielkim trudem wbił w zmaterializowany zamek.

— O Wielcy Bogowie, którzy rządzicie pod ziemią, wy, którzy chroniliście ludzkość przez pokolenia… — nastolatek przekrzyczał wiatr.

[Reader] spojrzała na wyschnięte pola. W umyśle widziała to miejsce jak za dawnych lat. Zielone. Częściowo zanurzone w wodzie. Stała pośród ciężko pracujących ludzi, wkładających sadzonki ryżu na miejsca. Przekrzywiała kapelusz, odpowiadając na pozdrowienia sąsiadów. Szła na przerwę, by zjeść skromny obiad w towarzystwie rodziny.

Czuła zapach deszczu i ciepło słońca na twarzy. Chłód, gdy zanurzyła stopy w wolno płynącej wodzie. Śmiech bawiących się dzieci otaczał ją ze wszystkich stron. Niemal mogła dotknąć twarzy starszej kobiety, która uczyła ją, jak powinna zbierać plony.

W ułamku sekundy nastała martwa cisza i ciemność. Kiedyś to było miejsce pełne życia. Zanim mieszkańcy zdecydowali się je opuścić. Jak wiele innych na terenie Japonii.

Nieważne, ile razy to robiła, nigdy nie mogła się do tego przyzwyczaić. To było jak żegnanie żyć, których nigdy nie znała. Widziała jedynie skrawki, a chciała poznać je wszystkie. Bo zapomnienie było jak przyznanie, że miejsce już dawno nie żyło.

— …góry i rzeki, które zwiemy naszymi, przyjmijcie z powrotem! — zakończyła dziewczyna, przekręcając klucz.

— Nie wiedziałem, że ktoś jeszcze potrafi zamykać drzwi — stwierdził zdziwiony chłopak. — W każdym razie, dziękuję za pomoc. — Głos wydawał się nieść echem w ciszy, która zapadła po ustaniu huraganu.

— Ja też nie miałam pojęcia — przyznała [Reader].

— Munakata Sōta. — Ukłonił się grzecznościowo.

***

Dziewczyna powinna była się spodziewać, że tak to się skończy. Zaspała, bo późną nocą zamknęła drzwi oddalone od Tokio, a pociąg powrotny potwornie się spóźnił. Teraz, na wpół zaspana, wypadła z mieszkania. Na szczęścia Serizawa nigdy nie był nigdzie na czas, więc choć raz mógł jej pomóc dostać się na drugi koniec miasta. Ostatni raz sprawdziła, czy ma wszystko w torebce. Nie zdążyła niczego zjeść rano, ale kierowca obiecał jej, że nie będzie głodna.

— Ty i twoja definicja śniadania — jęknęła ostentacyjnie.

— Nigdy nie powiedziałem, że to zdrowe śniadanie. — Serizawa uśmiechnął się szeroko.

Podał jej do ręki puszkę energetyka, którą przyjęła z cichą rezygnacją. Tak to właśnie się zaczyna. Je się byle co, a potem przestaje jeść śniadania w ogóle. Przyszły nauczyciel powinien wprowadzać zdrowe nawyki żywieniowe. Tymczasem dawał zupełnie odwrotny przykład.

Wsiadła do auta i zapięła pasy. Chłopakowi jak zwykle się nie spieszyło. Wyglądał na cudownie wyspanego. Z namaszczeniem wcisnął guzik radia. Odkąd kupił swój czerwony wóz, stał się nie do zniesienia na jego punkcie. Każdy znajomy musiał go obejrzeć. Wszyscy dookoła znali jego specyfikacje techniczne na pamięć. Nie mieli wyboru.

— It's So Fly-Day, Fly-Day China Town! — rozległo się z głośnika.

Dziewczyna skierowała dłoń w stronę zawieszonego na uchwycie smartfona. Dostała gwałtownie po łapach, gdy już miała zmienić piosenkę. Nie istniały żadne inne kawałki niż te ze świętych playlist. Lata 80. I 90. były rejonami władającymi sercem Serizawy od zawsze. I tak już chyba miało pozostać.

Student zaczął głośno śpiewać, więc wyłączyła mózg, popijając energetyka. Zbierało się na deszcz. Nad ulicami Tokio zawisły ciężkie chmury. Odbijały się w przezroczystych wieżowcach centrum. Korek dał jej szansę na podziwianie wściekle czerwonego światła blokującego im szansę na minięcie kolejnej ulicy. Jak na złość, obok nich stał samochód pełen młodzieży. Banda zaczęła nabijać się z głośnego śpiewu. Wyglądali na wagarowiczów. Serizawa wdał się z nimi w żywą dyskusję, w której doszło między innymi do wymiany wielu słów na temat matek.

— To jak, ruszyło coś w końcu? — spytał chłopak, dodając gazu.

— Przecież widzisz, że jedziemy.

O tak. Granie głupiej zdecydowanie było dobrym pomysłem.

— Nie udawaj. — Serizawa sugestywnie spojrzał na nią znad okularów.

— Nic nie ruszyło, poza tym korkiem. Koniec tematu — skwitowała [Reader].

Cisza nie trwała długo. Kierowca stracił zainteresowanie śpiewem. Teraz interesowała go jedna, jedyna rzecz. Wiedziała, że nie odpuści, dopóki nie dojdzie do sedna sprawy.

— Czemu mu nie powiedziałaś? — Odpowiedziała mu jedynie cisza. — Jak mi nie powiesz, będę jechał czterdzieści na godzinę i nigdy nie zdążysz. — Uśmiechnął się złośliwie.

— Tak? Trudno się mówi. Na szczęście się przygotowałam. Wygląda na to, że zaczyna padać. Z racji, że szyberdach ciągle jest zepsuty, wzięłam parasol. Pora go rozłożyć.

[Reader] istotnie wyciągnęła z torebki parasol. Wyglądało to co najmniej idiotycznie. Czerwone, sportowe auto, a nad nim kolorowa parasolka. Niewiele to dawało, bo krople deszczu wciąż spadały na ich twarze, ale przynajmniej czubki głów mieli suche.

— Co ty robisz? HEJ! Chowaj to w tej chwili. Wystraszysz wszystkie laski, jak dojedziemy na miejsce!

No tak. Bo dziewczyny na pewno będą stały na parkingu w ulewnym deszczu. Ujrzenie takiego auta, chlapiącego wodą na prawo i lewo, musiało być szczytem ich marzeń.

Dziewczyna z uporem trzymała rękę w górze. Kałuże stawały się coraz większe, a krople coraz cięższe. Dźwięki piosenek mieszały się z szumem deszczu. Przechodnie patrzyli na nich jak na wariatów, spiesząc, by schować się w pobliskich sklepach i na przystankach.

— Dokąd jedziesz? — spytała dziewczyna, czując narastający niepokój.

To zdecydowanie nie była znana jej droga.

— Nie mogę się tak pokazać na miejscu, więc będziemy robić kółka, aż nabierzesz rozumu. To moja nowa metoda wychowawcza — stwierdził Serizawa.

— Mam nadzieję, że nie dadzą ci żadnego dziecka pod opiekę — stwierdziła [Reader].

Krążyli w kółka, niczym dwa chomiki w kołowrotku. Paliwo nie było tanie i pasażerka zastanawiała się, ile jeszcze kilometrów zrobią, zanim kierowca się złamie.

Mokre chodniki błyszczały, odbijając światło bilbordów znanych marek. Nieliczne drzewka posadzone wzdłuż ulicy uginały się pod naporem wody. Zdawały się strząsać z siebie wszystkie krople. Powietrze pachniało wilgocią. Było duszne i ciężkie, zwiastując, że to tylko przelotna ulewa i za niedługo ustąpi miejsca słońcu.

— No to czemu sprawa dalej stoi w miejscu? — ponowił pytanie Serizawa.

— Ale jesteś upierdliwy! — [Reader] schowała parasol, pozwalając ulewie się do nich dostać. — Dobra, skoro ci tak bardzo zależy, to sprawa stoi w miejscu, bo stchórzyłam. Zadowolony? — Oparła głowę o łokieć.

Chłopak westchnął, ale z powrotem zawrócił na właściwą trasę.

— Czego się boisz? Friendzone’u? Przecież widać, że was do siebie ciągnie — oznajmił Serizawa.

Rzeczywiście była to prawda. Subtelne muśnięcia dłoni. Nieśmiałe uśmiechy podczas komplementów. Niby przyjacielskie uściski. Spędzali wspólnie dużo czasu. Zdecydowanie więcej niż tylko przyjaciele. Od dnia, kiedy spotkała Munakatę pierwszy raz, wiedziała, że to będzie dla niej ktoś więcej. Jednak gdy przychodziła pora na to, by pchnąć relację do przodu, nie miała na to odwagi.

— On jeden mnie naprawdę rozumie. Jeśli nam nie wyjdzie, to go stracę — mruknęła.

W istocie tak było. Sōta był jedyną osobą spoza rodziny, która rozumiała ją jako zaklinacz. Patrzył na świat odrobinę inaczej niż wszyscy. Dotykały go te same problemy i trudności. Co sprawiało, że łatwo było im sobie pomagać, a jeszcze łatwiej się do siebie przywiązać. Z tego samego powodu jednak czuła, że utrata bolałaby równie mocno.

— Jak wam nie wyjdzie, możecie…

— …zostać przyjaciółmi? — [Reader] weszła mu w słowo. — Chyba sam w to nie wierzysz.

Chłopak przytaknął po chwili namysłu.

— Tylko nie czekaj za długo — stwierdził Serizawa, wjeżdżając na parking.

***

— [Reader], heeej, [Reader]! — Kobieta stojąca za ladą machała energicznie.

Dziewczyna wolała uniknąć zbędnej konfrontacji i iść od razu iść na górę, jednak nie miała wyboru. Westchnęła cicho i zajrzała do sklepiku. Wiecznie przeklinała Munakatę za wybór mieszkania w tej dzielnicy. Było w Tokio. Powinno wręcz krzyczeć anonimowością. Tymczasem tutaj każdy znał każdego i wiedział wszystko o wszystkich. W dodatku na dole bloku stał sklepik całodobowy prowadzony przez dwie podstarzałe kobiety i studentkę w jej wieku. To było jak wysokiej klasy osiedlowy monitoring. Niestety nie można go było wyłączyć na życzenie. A czasem by się przydało. Szczególnie że każda z pracownic wręcz uwielbiała Sōtę i śledziła jego ruchy jak tylko mogła. Kupił w innym sklepie? Zarzucą mu następnym razem, że więcej nie dostanie zniżki albo celowo oznajmią, że brakuje towaru. Przyprowadził [Reader]? Wypytają ją od razu, czy jest jego dziewczyną, bo same mają wnuczki, które byłyby zainteresowane potencjalnym kawalerem. Śpieszą się gdzieś z Munakatą? Już nie! Pora na nowe ploteczki z okolicy…

— Dzień dobry — przywitała się dziewczyna niezbyt entuzjastycznie.

Czuła, że pierwszym pytaniem, jakie dziś padnie, będzie: Gdzie jest…

— Gdzie jest nasz mały Sōta? — wyparowała cioteczka prosto z mostu.

[Reader] nawet nie próbowała zwrócić uwagi, że nazywanie dwudziestodwuletniego wysokiego mężczyzny małym nie miało sensu.

— Nie mam pojęcia — przyznała szczerze.

Sama próbowała to ustalić od kilku dni, rwąc sobie włosy z głowy. Munakata wysłał tylko jedną krótką wiadomość. Nie odpowiadał na żadne sms-y ani nie oddzwaniał. Jego social media również były martwe. Nie wiedziała, dokąd tym razem pojechał. Nie zawsze zdawali sobie wzajemnie relacje z tego, gdzie akurat zamykali przejścia. Teraz bardzo tego żałowała. Zdarzało się mu wcześniej znikać bez kontaktu, ale nigdy na tak długo.

Cioteczka rozgadała się o tym, jak naprzeciwko zaczął się remont ulicy. Potem o jakimś białym kocie, który podbijał serca wszystkich internautów ([Reader] była niemal pewna, że to dorabiająca studentka musiała jej go pokazać). Potem zaś przeszła do tego, jak nieodpowiedzialna ta młodzież, że sami podróżują w młodym wieku…

— Co do tej okropnej młodzieży — wtrąciła [Reader]. — Słyszałam, że kuzynka Sōty zatrzymała się u niego w mieszkaniu.

— Dałam jej zapasowe klucze. — Kobieta lekceważąco machnęła ręką. — Roztrzepana trochę, nie to co nasz Sōta…

— Dokładnie — przyznała [Reader] zawzięcie przytakując. — I właśnie z tego powodu muszę do niej zajrzeć. — Z tymi słowami wybiegła przed sklep, zanim cioteczka znalazła nowy temat do rozmowy.

Droga na górę była znajoma. Przeskakiwała po dwa stopnie naraz, wbiegając po schodach.

Zastukała w drzwi z całej siły. Odpowiedziała jej głucha cisza. Zapukała ponownie.

— Jestem [Reader]! Serizawa powiedział mi, że przyjechałaś i że jesteś kuzynką Sōty.

Nastała chwila ciszy, po której dało się słyszeć coraz to głośniejsze kroki. Za drzwiami pojawiła się młoda dziewczyna. Nastolatka w pośpiechu zaprosiła [Reader] do środka. Skłoniła się nisko, machając przy tym ciemnym kucykiem.

Musiała przyznać, że wbrew słowom cioteczki dziewczyna chyba miała trochę oleju w głowie. W końcu nie otworzyła z marszu obcej osobie.

— Nazywam się Iwato Suzume, [Reader]-san. — Skłoniła się.

— Nie trzeba aż tak formalnie. Jesteśmy w podobnym wieku — uspokoiła ją kobieta, widząc, jak niepewnie krząta się dziewczyna.

[Reader] zajęła miejsce na niewielkiej sofie. Mieszkanie było mikroskopijne, ale lubiła je. Kojarzyło jej się z biblioteczką starych książek o zaklinaczach, których nigdy nie chciało jej się czytać. Ze stertami podręczników do pedagogiki, które Munakata kochała studiować od deski do deski. Z podniszczonym dywanem w śmieszne wzory, poplamionym sosem sojowym. Z niedziałającą żarówką, której właściciel nie chciał wymienić, przez co wieczorami zawsze siedzieli w półmroku. Z zapachem świeżo parzonej kawy i męskich perfum. To mieszkanie wręcz było Sōtą. Nie wiedziała, czy to jej profesja nakazuje jej wiązać miejsca z ludźmi. Może po części tak było. Teraz jednak była pewna, że będąc tu, mocniej niż dotąd odczuła brak mężczyzny.

— Więc… emmm… mogę zapytać, co panią… znaczy co ciebie tu sprowadza?

Nastolatka nie wydawała się przekonana do używania tylko jej imienia.

— Serizawa pewnie powiedział ci to samo, ale szukam Sōty.

— Przysięgam, że nie wiem, gdzie jest — zarzekła się dziewczyna.

Przyznała to trochę za szybko jak na gust [Reader]. Z drugiej jednak strony, widząc, jak się miota, stwierdziła, że może po prostu czuła się niekomfortowo w towarzystwie obcej osoby.

Szczególnie, że to Serizawa był pierwszym człowiekiem, którego spotkała tego popołudnia. W głębi duszy miał dobre serce, jednak zdecydowanie nie zyskiwał przy pierwszym spotkaniu. Był głośny. Zawsze domagał się tego, czego chciał. Otaczała go niezmiennie aura jakiegoś nieopisanego, wesołego chaosu. Pachniał papierosami, pomimo tego, że głosił, że jako przyszły nauczyciel, „ udupi” każdego, kto spróbuje zapalić pod jego nosem. Podążał też za nim zapach paliwa, które hektolitrami wlewał do swojego ukochanego, wymuskanego samochodu. Koloru tak czerwonego jak jego temperament. Jeśli to jego Suzume zobaczyła jako pierwszego, nic dziwnego, że nie za wiele pomogła.

— Rozumiem, ale… miałam nadzieję, że może wiesz cokolwiek. Nie pojawiał się tu od dłuższego czasu. Musiałaś jakoś się z nim skontaktować, żeby przyjechać.

— Nie umawiałam się z nim wcześniej. Byłam w okolicy i potrzebowałam na chwilę odpocząć. Wiedziałam, żeby w razie czego odebrać klucze na dole. To wszystko.

Kobieta poczuła, jak ulatuje z niej nadzieja.

— Ach tak… Nie będę ci więc przeszkadzać. — Zaczęła się zbierać do wyjścia.

— Pani… znaczy… martwisz się bardzo o Sōtę-sana? — Suzume spojrzała na nią szczerym i przenikliwym spojrzeniem.

— Pokłóciliśmy się zanim wyjechał.

[Reader] wróciła myślami do ich ostatniej rozmowy. Nie rozstali się wtedy w zbyt dobrej atmosferze. Wręcz beznadziejnej. Rzadko dochodziło między nimi do spięć. Obydwoje byli raczej spokojnymi ludźmi. Jednak w pracy zaklinaczy zawsze podążało za nimi ryzyko. Bo opuszczone miejsca rzadko były bezpieczne. Opustoszałe domy, zgliszcza i zalane tereny same w sobie nie były aż takim problemem, ale dżdżownica ciągnęła za sobą zgubę. Gdziekolwiek otwierały się drzwi, znajdywał się odór śmierci. Niezamknięte w porę przejścia zwiastowały trzęsienia ziemi. Jak długo mieli to robić? Aż do kresu sił? [Reader] nie mogła niczego w życiu zaplanować, bo wiecznie podążał za nią obowiązek. Sekret, o którym nie mogła rozmawiać. To, co kiedyś wydawało się przygodą, stało się nużące. Ile jeszcze cierpienia miała oglądać, wkładając klucz do niezliczonej liczby zamków?

Munakata nie podzielał jej zdania. Dla niego wszystko było szlachetnym przywilejem. Na tyle, by uważał za swój święty obowiązek domykanie kolejnych przejść. [Reader] niejednokrotnie zastanawiała się, czy ten punkt widzenia wpoił mu dziadek. Dopiero gdy później poznała Hitsujirō, zrozumiała, że to zdecydowanie nie było tak. Sōta po prostu nie chciał zostawiać ludzi w potrzebie i czuł, że nie ma zbyt wiele osób, które mogłyby go zastąpić. Nieważne, ile dawnych wspomnień o domach, centrach handlowych, barach, parkach rozrywki czy kapliczkach musiał oglądać.

I, choć rozumiał, dlaczego kobieta chciała od tego uciec, sam nie zamierzał tego robić. Nie chciał dać się przekonać, że może warto znaleźć inne osoby, które mogłyby pomóc, a z czasem wszystko zostawić w ich rękach. Twierdził, że nikt nie będzie w stanie zobaczyć dżdżownicy. A wystawianie kogokolwiek na oglądanie otchłani było zbyt niebezpieczne.

Padło kilka gorzkich słów. Kobieta wielokrotnie starała się odtworzyć w głowie konwersację, ale za żadne skarby nie była w stanie sobie ich przypomnieć. W pamięci został tylko zawiedziony wyraz twarzy Munakaty w ogarniętym półmrokiem mieszkaniu. Jego zgarbione ramiona i to, jak szybko odwrócił głowę. Być może po to, by nie widziała, że jest zły. A może po prostu nie chciał pokazać żadnej łzy. Nigdy nie widziała, by płakał, ale to mógł być pierwszy raz.

Tamtego wieczora uparcie wpatrywała się w komórkę, walcząc sama ze sobą, by nie zadzwonić. Po cichu liczyła też na to, że może zdjęcie mężczyzny pojawi się na wyświetlaczu. Jednak nic takiego nie nastąpiło. A gdy zdecydowała się napisać następnego dnia, nie dostała odpowiedzi. Po jakimś czasie otrzymała jedynie suchego sms-a o treści:

Nic mi nie jest. Wszystko w porządku.

Nie brzmiało to jak coś, co piszą osoby, z którymi naprawdę nic się nie dzieje. W dodatku Serizawa nie dostał żadnej informacji. Munakata nie pojawił się na zajęciach, a dzisiaj opuścił egzamin dopuszczający do zostania pedagogiem. Coś, do czego dążył przez tak długi czas.

— Zanim wyjechał… powiedziałam kilka rzeczy, których teraz żałuję. To chyba normalne troszczyć się o kogoś, kogo się kocha, prawda? — [Reader] potarła skroń.

Cóż. Wreszcie przyznała to głośno w mieszkaniu Sōty. Szkoda tylko, że w takich okolicznościach. Nawet jeśli kuzynka miała mu o tym powiedzieć, nie było to już takie ważne. Chciała po prostu zobaczyć go całego i zdrowego.

— O-oczywiście — zająknęła się dziewczyna.

Jej wzrok powiódł do krzesełka. Pomalowanego na żółto, z tylko trzema nogami. Dziwnego, małego mebelka opartego o stos książek, który przewrócił się niezgrabnie z hałasem.

— Nigdy go tu nie widziałam. Może to projekt na studia.

Miałoby to sens. Niektóre prace wykonywane na zajęcia z najmłodszymi przybierały czasem dziwne, artystyczne formy.

Nie była w stanie powiedzieć, co nakazało jej podejść do krzesełka. Gdy go dotknęła, wydawało się ciepłe. Dwie dziurki wyrzeźbione w drewnie wydawały się wpatrywać w nią niczym oczy. Dość znajome, o barwie błękitu. Zamrugała kilkukrotnie. Tęsknota chyba powoli zaczynała ją przerastać.

— To moje — wtrąciła Iwato, podnosząc mebelek.

[Reader] kiwnęła głową.

— Jeśli będziesz miała jakikolwiek kontakt z Sōtą, przekaż mu proszę, żeby się odezwał — poprosiła kobieta, łapiąc za klamkę.

— [Reader]?

— Tak?

— Jestem pewna, że nic mu nie jest i że niedługo się spotkacie…

***

— Ta mała… jak jej było? Suzume… Powiedziałem, żeby dała sobie spokój, ale stwierdziła, że go wyciągnie.

A więc jednak. To nie była kuzynka. I wiedziała dokładnie, gdzie był Sōta.

— Jak ona chce…? — Niewypowiedziane pytanie zawisło gdzieś w powietrzu. — Zresztą nieważne. Muszę tylko wiedzieć, gdzie teraz jest. Znajdę ją. Nieważne, co będę musiała zrobić. — Z tymi słowami [Reader] głośno trzasnęła szpitalnymi drzwiami.

Głupek Serizawa miał rację. Za długo zwlekała z wyznaniem swoich uczuć. A teraz Sōta tkwił tam gdzieś w otchłani, całkiem sam. Musiała go odszukać i wyciągnąć. A potem wszystko mu powie i nie będzie żadnych niedopowiedzeń. Już nigdy.

#munakata souta x reader #suzume no tojimari x reader #oneshot x reader #suzume's locking up x reader #suzume

7 notes · View notes

ra1nrei · 10 months

Text

daijin was a misunderstood kitty; he just wanted to be suzume's cat. he deserved better. 🤧

#suzume no tojimari #suzume locking up the doors #anime

12 notes · View notes

sweetcloverheart · 2 years

Text

My immediate first thought:

#Like I imagine the movie will be good Shinkai knows what he's doing #But I minute I heard it was about a girl romancing a chair my brain timewarped back to this scene #Suzume No Tojimari #Suzume Locking Up The Doors #Ranpo Kitan: Game of Laplace

22 notes · View notes

empty-dream · 1 year

Text

“Ru ru rururururu rururu rurururururu”

#suzume no tojimari #suzume's locking up #random saying #from the very first time I heard the song Suzume #it felt like something heavenly out of this world #the movie knows that tune is special

34 notes · View notes

azumasoroshi · 1 year

Text

suzume no tojimari spoilers ! hi guys im Insane

literature analysis brain is going haywire so here’s a bunch of incoherent ramblings some themes motifs and symbolism i love in this movie because AAAAAAA

Love and Sacrifice.

Obviously, but like the different kinds of love and devotion and how they’re never perfect and sometimes self-destructive but they’re so powerful and just waughhh. It was so important to me how after exploding at her Tamaki (suzume’s aunt, ik im not the only one who forgets names) was like “you know I don’t feel that way all the time, right?” like not denying that yes, she has felt exhausted of taking care of Suzume and sometimes wished she didn’t have to take care of her, trying to be the parental figure she needs while also trying to not encroach on her sister’s memory. It means so much to me that she didn’t deny those feelings but instead told Suzume that it’s not how she always feels, because loving someone means sacrifice and ewughghgghfgfh im not putting this into words well but htrggfhgf.

and ALSO the reciprocation of kindness with daijin - as thanks for the taste of freedom at last, and wanting to be with someone whom you love but not really comprehending that what they want (that “suzume doesn’t love me” killed me) and how by the end daijin helped her pull souta out and sacrificed himself for suzume because he really loved her ggrgfggfhfnfnch

And just. everyday love. This is kind of a mix of themes and motifs but every time we flashed back to the memories of whatever abandoned place they were in - the simple “good morning”s and “be back soon” and “it’s so hot”s made me choke up. the mundane love of Chika and Suzume in their newly found friendship, Rumi’s kindness in picking Suzume up off the street and her love for her children, Serizawa’s platonic love for Souta letting him drive these two crazy women with crazy beef for 7 hours across Japan, there’s just so much expression of love and the hardships people go through because of it and rhgrjgrjhgdhgjhb

Mourning and Closure.

Makoto Shinkai himseld said that he wanted to write a story about “mourning deserted places” (at least according to Wikipedia) so this one is all but textual but like yeah. the motif of opening/closing/locking doors and locking the bike and things like that? AaAAaAaa

To close the gates, you need to imagine the emotions of people who once lived there - i can only imagine what Souta was thinking in the abandoned bathhouse area, but hrhggejghw the school and the amusement park and the shots we got of normal life in tokyo before the worm revealed itself in the climax, it just. really speaks to the beauty of everyday life. im a sucker for that kind of stuff as both a psychology major and just a weird person who thinks “man i wonder what happened to this person for the past 22 years of their life that led them to be here with me in this moment” whenever i pass someone in the grocery store. Hodaka could let japan be flooded in weathering with you because of his love for hina, but suzume’s whole arc was learning about the common people and living their lives and embracing all the kindness they had to offer to herself and others and it really hits that like. of course she can’t just let tokyo get destroyed to save Souta, every person in all of tokyo is just like Rumi and Chika and Serizawa and they’re all people who love and are loved. She finds herself in Souta’s place as one who stretches himself thin between being a gate closer and studying to be a teacher because he loves life as well, and-

oops i forgot i was talking about mourning and closure

anyway the doors keep getting reopened because the grief never fully goes away and the worm of “calamity” is letting yourself be consumed by the grief and destroying the people around you and not being able to move on, and it comes from the Ever-after becomes ever-after is a place where time doesn’t exist and you wish you could be there forever because it’s where you can relive the events of your past, it’s where you can live in denial that time moves forward and you have to move with it, it’s where Suzume goes after her mother dies because she wants people to stop giving her condolences and just give her her mom back. “Ever-after” in itself is a “happily ever after” - a place where mortals aren’t meant to go, no matter how beautiful it looks. Souta goes there too because he is the catalyst Suzume needs to go back and face Ever-after - and it’s no longer beautiful, but it’s torn apart by grief and everything is in flames. The idea of a keystone as well, locking the memories and hurt away, is one that Suzume removes to relive her memories and puts back in place when she’s ready to move on. htrhgfhgfghfghf. she won’t let souta be the keystone because she refuses to move on without him.

Also both Souta and his grandfather tell Suzume to just forget everything she’s seen, but it’s too late for that because connections aren’t so easily forgotten. Even when Tamaki couldn’t remember telling Suzume she’d be her new mother, that doesn’t change that she cared for her for the next 12 years anyway. Suzume visits Chika and Rumi by the end, and obviously she’s never forgotten her mother, both because her chair was still in her room by the start of the movie and because she looks like her by the end. Even though relationships change, they’re never forgotten in the movie, and I think that’s beautiful, really.

(also cool detail: 12 years ago is when the tsunami that killed suzume’s mother struck. the movie came out in 2023, and the touhoku earthquake/tsunami that inspired this film was in 2011. nice)

Reality vs Fantasy

The scenes where Suzume goes out into public again following stopping the worm from destroying Tokyo were especially poignant to me. This girl’s been going on a fantastical adventure with her talking chair and talking cat, meeting nice people and making friends, excited at the idea that she’s doing something important, but after Souta’s gone she shuts down. Her feet are bloodied, her clothes are destroyed, and people keep giving her strange looks and calling her homeless because she may have stopped the worm but even without being consumed by grief, it still isn’t pretty or picturesque. Standing out in Japanese society is discouraged, as most of us are well aware, but she’s been doing nothing but that with all the running around and talking to chairs and flying through the sky she’s been doing. Without a concrete goal in mind, without Souta as company, she’s alone in the world of adulthood and has no one to tell her what she should do, no Souta to guide her through Tokyo. And without that confidence or charm, people don’t come to her aid like they did before. It’s only once she finds her resolve to save Souta, quite literally walking in his shoes/footsteps, that the next helpful stranger (Serizawa) comes in.

She could imagine those abandoned places as alive, but the truth is that they were abandoned and will stay that way - none of them miraculously revived by the end, unless something happened in the credits that I couldn’t see through all my tears. Reality will not bring those places back, but what really matters is how we carry the memories of those places with us? I think. man maybe it’d be easier to write this post if i had actually seen the end credits

this post is really fucking long so im calling it here 😭 makoto shinkai has done it again. goddammit

#suzume no tojimari #suzume no tojimari spoilers #suzume spoilers #suzume #SCREAMSSSSSSSSS #IM SO NORMAL ABOUT THIS MOVIE

780 notes · View notes

revasserium · 9 months

Text

a pantheon of ghosts

osamu dazai; 1.636 words; mostly fluff, with a tiny bit of suggestiveness in the middle but nothing explicit; normal dazai warnings apply but its cute i swear

there’s a notebook he keeps with the names and ages of every single person he’s ever killed.

it’s very kunikida-kun of him, yes, he knows. and when first he tells you, you’d blinked at the tremor like the first warning thrum of an earthquake behind the skyscrapers of his voice. and then, you smile and remind yourself that skyscrapers are nothing but a glass and metal and a foolish human defiance of gravity — you reach out your hand, palm up.

“so?”

“h…ha?”

dazai blinks.

“the book. where is it? i wanna see.”

he blinks again.

“a-ah! i don’t have it right now — you see — it’s in this bulletproof safe inside the last vault of a very fancy bank and i just… lost… the key…” his voice trails off as you quirk an eyebrow, your hand still outstretched.

the notebook, it turns out, is kept in a locked drawer in ranpo-san’s desk. safest place for it, dazai had claimed as he tugs out the tiny thing and hands it to you.

that night, he spends too many hours mapping your body with the silk and silver of his tongue.

later, after he has fulfilled himself of the cartography of you, you lie on your stomach, flipping through it’s pages.

you read out a name, and dazai tells you a thing about them —

“morimoto keisuke,” you say.

“ah — he was an office worker — skinny little guy, wife and two kids — sons… if i remember correctly —” and he always does, “he had a bad habit of gambling… shame he only ever bet on the losing horses…”

“miura tatsuya,” you say.

“oh yes! this one — young man, so beautiful that he’d often get stopped in the streets — a ton of agencies tried to scout him but… he liked to make his living crossdressing at night in kabukichou… i considered asking him to commit a double suicide with me, y’know — obviously, this was before i met you, darling — “

“tadakoro suzume,” you say.

“ah… she was…” dazai turns his eyes towards you. in the darkness, you can see the streetlights reflected in them like shards of shattered stars. he leans over, trails his fingers along the soft of your cheek.

“she was… difficult.”

“difficult… to kill?”

you turn towards him, letting the notebook fall shut.

“yes… she was — one of my last before…” he lets out a soft laugh, “before that bastard odasaku grew me a heart.”

you inch closer, push your palm against chest; outside, the light of a passing car paints the wall behind him in slivers of white before the light fades and you’re left blinking with the afterimage, printed across the backs of your eyelids. you taste dazai’s lips on yours before you feel him pressing in.

“isn’t it terrible?” he asks, “all these lives that i’ve taken?” and there’s a shudder in his voice that’s caught between fear and elation. you curl in closer, cup his cheek and let your nails dig into the bandages at the back of his throat. you tug them one, twice — hear dazai’s breath hitch into panting gasps.

“n-ngh — please —”

you bite his bottom lip, taste the metallic sting of blood and feel his hips kick against yours.

you grin to yourself as you press him back, crawling over him to straddle his body, pulling back just far enough to hear him hiss.

“yes,” you say, “it was terrible,” you say, even as you lean down to kiss him, even as you hold his face like a wishbone cupped between your palms. you kiss him like a wish made on a dandelion seed and grin as he whimpers beneath you.

“but there’s also that woman you saved — last tuesday — do you remember?” you ask, pulling back just enough for him to lean up and chase you, a whine twisting his way out of his throat as he yanks you back down, rakes his nails along your sides, down your back, digging crescent moons into the thick of your hips as you grind down over him.

“y-you mean that lady i pulled back from the crosswalk? sh-she wouldn’t have been hit by the bus even if i —”

“you won’t have done that before.”

the rustle of sheets goes quiet. and for a few precious seconds, the bedroom is just the sound of breathing. him and you and the world — taking one collective breath.

“i… i might have…” dazai swallows, his eyes flickering away from your face before you give him a tiny shake and force his gaze back onto you, “if i were… bored enough…”

you cock your head, and beneath your hands you can feel dazai’s skin simmering hot and then hotter.

“and then, there’s the nice old man at the tea house —”

“yes, but that was an agency assignment — he paid us —”

“would you have killed those people if you weren’t in port mafia to begin with?”

“i —” dazai stutters.

you lean back with a satisfied smirk, even as dazai pouts, his hands going slack around your waist.

“c’mon,” you say, swinging your leg from around his hips and slipping off the bed. dazai squawks, pushing himself up as he sputters after you.

“w-where are you going?”

you roll your eyes and pad back to the side of the bed, reaching out a hand.

“come on.”

he eyes your hand for a moment before sighing and taking it, letting you drag him bodily from the bed, downstairs into the living room where you spend too long rummaging around a few drawers before you jerk up with a triumphant a-ha!

you’re holding a notebook — in the darkness, dazai can’t really tell what the color of the cover is but it’s small. you grin toothily up at him as you drag him back up to the bedroom and plop down on the bed. the bedside table clicks on; dazai winces in the sudden brightness, in the warmth and light suddenly spilling from your side of the bed.

you’re lying on your stomach, your pillow shoved beneath your chest, pulling the cap of a pen off with your teeth, your feet kicking up behind you as you glance over at him. behind you, the lamp is spilling something like sunlight over your shoulders.

he’d never stopped to notice how warm bedside lamps are before today. or maybe, he’d noticed but he’d never thought about it until today. against it — your body looks like a cardboard cutout of what 'happiness' might look like.

“so!” you say, laughing as he slumps down on the bed beside you, making you bounce just a tad as he wiggles over to you, curling an arm around your waist again to pull you closer, “the lady… at the crosswalk… i thought she looked like… early 20’s? right?”

you scribble down your words as you say them, looking up when you’ve finished the first line.

the ink on the page is blue, not black like it is in his little death-ledger, as he’s grown to call it.

he blinks.

“uh… twenty-four, i think.”

you frown, “you think? that’s… really specific.”

dazai shrugs, “well, based on the texture of her hair ad the make of her —”

“okay, okay — got it, sherlock — so, twenty… four…” you mark down the number before moving to the next line, “old man at the teahouse —”

“sakanoshita kentarou,” dazai says, only for you to whip around and stare at him. he stares back, “what? he was an agency client! we keep files on everyone who requests our services…”

you press your mouth into a line but he doesn’t miss the twitch at the edge of your lips.

“okay — and age?”

“seventy three.”

you nod, penning that in.

and then, you move to the next line, listing down every agency member, and then all the port mafia folks you know the names of.

“w-wait, what are you doing?”

“listing people whose lives you’ve saved.”

“but…” dazai stares, and stares, and then finally, he drops his face into the pillow next to you with a loud, theatrical groan, “ah… has anyone ever told you that you’re perfect?”

you roll your eyes, “you don’t believe in perfection,” you say, turning back to the notebook.

“no… i didn’t,” dazai murmurs, shifting to pillow his cheek on his hands as he watches you continue to scribble.

your pen pauses, “didn’t?”

the use of past tense doesn’t escape you.

dazai smirks, “mm, yep.”

you narrow your eyes even as you feel your cheeks start to warm beneath his unrelenting gaze.

“w-what changed?”

dazai laughs, leaning in to poke your cheek with a forefinger, his eyes nearly as dazzling as his smile.

“now, now… you know i hate it when you ask questions you know the answers to…”

you bite your lips and turn back to the page. you’d been halfway through writing your own name, but dazai reaches out to take the pen from you and finishes off the last few strokes.

he pulls you in and presses his lips to your forehead.

“y’know… i hated you when we first met,” he says, casual, as he curls in next to you, watching as you continue to pen in names.

“yeah? i remember you told me that…” you turn to glance at him.

dazai nods, “you were the first person i met that made me want to keep on living… and for that, i don’t think i can ever forgive you.”

you smile, “well… i can live with that.”

dazai smiles as if accepting a challenge —

“yeah? well… so can i."

bsd dazai requests are open pls send me some i'm THIRSTY

141 notes · View notes