#sytse

[jurjenkvanderhoek]

HET VERLANGEN NAAR HETGEEN JE NOOIT ZULT WETEN

Het is geen graphic novel, rubriceert Sytse van der Zee zijn boek “John’s Wood house”. Geen literair stripboek? Maar dat is het natuurlijk eigenlijk wel, hoewel het karakter van het stripverhaal in de uitgave niet ontdekt wordt. Ik zie geen getekende plaatjes die achtereenvolgende scènes in het verhaal verbeelden. En waarbij de figuren in het verhaal communiceren in spreekballonnen. Of waar ik de tekst van het verhaal onder het plaatje vind, waarbij de tekening dan het verhaal illustreert. In “John’s Wood house” lijken zowel de grafische- als ook de verhalende kwaliteiten samen te komen. Maar er vallen gaten in tekst en beeld. Leegtes die ik als lezer zelf moet invullen wil het een doorlopend verhaal zijn en blijven.

De maker noemt het een picture novel, literaire fictie. Een beeldroman cq prentenboek voor volwassenen. In zijn versie vind ik tekeningen met cartooneske figuren. Personen die figureren in een gestileerd decor. In de vlakmatig opgezette achtergrond bouwt de arcering en de simpele tekenstijl de sfeer op. De figuren tekenen zich daar kleurloos en karakteristiek in af. De tekeningen bezitten alle gradaties tussen wit en zwart. Elke tint van de schemering. Want het is een schemerig verhaal, zich afspelend als een film noir in vooral een zijzaaltje van de bioscoop. De lezer dan wel kijker vult zelf de kleuren in, geeft in gedachten kleur aan de surrealistische beelden. Zo gezegd lijken het interactieve platen, echter de kunstenaar heeft en houdt de leiding. Hij zet mij op dit pad dat hij als spoor voor ogen heeft. Tegen zijn werkelijkheid zet ik mijn tinten van emotie.

Aan de hand van een schrijfwisseling tussen hoofdpersonen en bijfiguren in beelden, brieven, tekstberichten, ansichtkaarten en daarbij flarden van dialogen uitgeschreven, volg ik de uitgesponnen absurde ontwikkelingen. Ook zijn er enkele verhalende scènes die alleen uit beelden bestaan en een beroep doen op mijn inbeeldingsvermogen. Want die tekeningen illustreren niet de tekst, leggen het verhaal niet zichtbaar uit. Maar pakken het verhaal in beelden op waar de woorden stil vallen. De schrijver kan zich verplaatsen in ieder personage, het zijn alle ik-figuren. Toch lees ik ze als personages in de tweede of zelfs derde persoon. Van der Zee laat de spelers zijn bedachte voorstelling van zaken verwoorden. Dat spel leunt tegen waarheid. Hoewel het niet echt is, kan het zo geweest zijn.

“John's Wood house” gaat over abandonneren en hunkeren. Achterlaten wat was en kijken over de grens van de dood. Willen terugzien wat er gebeurt wanneer je er niet meer bent. Niet aanwezig, verdwenen. Wie zou niet even dood willen zijn, kijken wat dat is en beschouwen wat er van jou rol op aarde overblijft. Het onvervulde verlangen, het onherstelbare verleden. Gedane zaken nemen namelijk geen keer. Spijt komt na de val. ‘Het verlangen naar hetgeen je nooit zult weten’ lees ik op de achterkant van het boek. Dat knaagt, dat schuurt, daar wil je iets mee. De hoofdpersoon doet daar iets mee. Hij zet met zijn schijnbaar rigoureuze beslissing uit het zicht te gaan een ondraaglijke spanning tussen de betrokkenen die achterblijven. Figuren worden daarbij tegen elkaar uitgespeeld, willens en wetens. Mensen leren elkaar kennen. Positief gezien en negatief gedacht. Er wordt een natuurlijk proces beschreven. Een herkenbaar verloop getekend. Het is als de werkelijke wereld. Een parabel om een moreel idee uit te leggen en aan de kaak te stellen.

Het zijn gewone doordeweekse mensen de figuren waar Van der Zee mee voor het licht komt. Maar er is wel een steekje aan ze los. Er zit een rafelrand aan dat leven. En daardoor maakt de kat die zich in het nauw voelt rare sprongen. Want beslissingen en gebeurtenissen zijn onomkeerbaar. Hoofdpersoon John Wood heeft spijt, voelt dat hij heeft gefaald als vader wanneer hij met zijn verleden wordt geconfronteerd. Verloren zonen verschijnen, die zullen de nalatenschap delen met de dochter die tot dan dacht enig kind te zijn. De mannen krijgen een fors part uit het herschreven testament, de dochter is uiteraard not amused. Welk tafereel er zich dan ontwikkelt valt te raden. Geld speelt een belangrijke rol in familieruzies over erfenissen. Voordat het zover is verdwijnt John van het toneel om tussen de coulissen en achter de schermen te beschouwen wat er met zijn nalatenschap gebeurd. Door een bevriende notaris wordt hij dood verklaard, zodat het testament in werking kan treden.

Dat is de rode draad in het boek, de nalatenschap van iemand die op papier verdwijnt maar in realiteit op afstand de dingen aanziet. Is het een proef op de som. Wil John weten hoe zijn nabestaanden elkaar de tent uitvechten om de erfenis. En of zijn houtzagerij, dat door zijn toedoen fabriek voor houten keukengerei werd, veilig gesteld zal worden. Hij wil er kennis van hebben zonder er deelgenoot aan te zijn. Het is een herkenbaar verhaal, dat evengoed een dramatische filmprent kan zijn. Zo heeft Van der Zee als het ware een storyboard samen gesteld. De gebeurtenissen beschreven. En dat wat niet met zoveel worden kon of wil worden uitgelegd in platen verbeeld.

De brieven en tekstberichten gaan over en weer. Er wordt eens een dagboekaantekening gemaakt of een prentbriefkaart verstuurd. Deze teksten geven de gevoelens van de spelers weer. Duiden de handelingen die daaruit voortvloeien, de daden. De verwondering, de teleurstelling, boosheid om een gemiste kans, vreugde bij een nieuw familielid. Het blijken net mensen de figuren die omschreven en getekend zijn door Sytse van der Zee. En het verhaal lijkt een realistisch drama, ware het niet dat de hoofdpersoon zich dood laat verklaren terwijl hij springlevend is. Zo wil hij het leven dwingen een andere wending te nemen om er later op terug te komen. Er raken mensen vermist, er zijn seksuele relaties en geheime liefdes. Niets menselijks is de hoofdpersonen in deze rolprent vreemd. De tekst spreekt tot de verbeelding. De beelden vertellen meer dan woorden kunnen zeggen.

Dat is de bijzonderheid van dit beeldverhaal. Dat beide disciplines niet zonder elkaar kunnen. Zouden de tekeningen er niet zijn dan vallen er gaten in het verhaal. Zonder de teksten zullen de beelden onvolledig zijn. Het een kan niet zonder het ander, ze vullen elkaar aan. Gaan samen om het verhaal welhaast compleet te maken. Vrijwel, want er is een beroep gedaan op mijn inlevingsvermogen, mijn empathie met de spelers. Op mijn aanleg de tekeningen die het verhaal aanvullen te interpreteren, uit te leggen en de handelingen aan te vullen in de teksten. Geen woorden maar daden, en de actie maakt het verhaal. Want de verwikkelingen volgen elkaar in rap tempo op wanneer de verloren zonen verschijnen en het testament opengaat. Onvervulde verlangens en aandringende lusten, tegendraadse behoeften en verwaarloosde contacten zetten aan tot bizarre en dwaze daden.

Totdat John zich opeens weer laat zien tussen de grafzerken bij een begrafenis. Onaangekondigd en niet afgesproken. Dan ontdekken de kinderen zijn schuilplaats in het boshuis. En vinden in de kelder een miniatuurlandschap met voor hen herkenbare plekken. Een klein figuur als dat van John staat op een brug, starend in het water. Het is een dramatisch beeld. De nabestaanden zoeken de realiteit op. In de afrondende tekeningen rimpelt het water onder de brug. De laatste zin zijn woorden van John Wood: ‘Voor mij is niets en wat achter mij ligt lijkt zinloos.’ De laatste tekening is een egaal zwart vlak. Een open einde of is het verhaal daarmee tot een slot gekomen. Punt. Uit.

John’s Wood house. Sytse van der Zee, tekst en tekeningen. Uitgeverij Hoogland & Van Klaveren, 2020.

[comicshopsaar]

Die vergessenen Legenden von Lemuria: Eine epische Fantasy-Reise im Comicformat „Die vergessenen Legenden von Lemuria“ ist eine beeindruckende Fantasy-Comicserie, die von Sytse S. Algera geschrieben und von Apriyadi Kusbiantoro meisterhaft illustriert wurde. Veröffentlicht vom Splitter Verlag, umfasst die Serie drei Bände, die zwischen 2014 und 2020 erschienen sind. Diese Comics bieten eine tiefgründige und faszinierende Erzählung, die durch kunstvolle Illustrationen in Ölmaltechnik zum Leben erweckt wird. Ein mysteriöser Kontinent und seine Geheimnisse Die Geschichte beginnt mit dem ersten Band „Die Berge von Moran“, der die Leser in die sagenumwobene Welt von Lemuria entführt. Lemuria ist ein mystischer Kontinent, der von gefährlichen Meeresströmungen umgeben ist und von monströsen Kreaturen bewacht wird. Dieser erste Band stellt eine Gruppe mutiger Abenteurer vor, die sich auf eine gefährliche Expedition begeben, um die Geheimnisse dieses vergessenen Landes zu lüften. Die Welt von Lemuria ist reich an Legenden und Mysterien, die in dieser ersten Episode der Serie eindrucksvoll entfaltet werden. Die Reise geht weiter: „Das Amulett“ Im zweiten Band, „Das Amulett“, setzen die Protagonisten ihre Suche nach Antworten und Entdeckungen in Lemuria fort. Auf ihrer Reise stoßen sie auf ein mächtiges Artefakt, das nicht nur neue Informationen liefert, sondern auch neue Herausforderungen und Gefahren mit sich bringt. Die Handlung gewinnt an Tiefe, und die mystischen und fantastischen Elemente der Serie werden weiter ausgebaut. Dieses Artefakt, das den Titel des Bandes trägt, spielt eine zentrale Rolle in der weiteren Entwicklung der Geschichte und trägt maßgeblich zur Spannung und Komplexität der Erzählung bei. Finale Enthüllungen in „Reise in die Vergangenheit“ Der dritte und bisher letzte Band der Serie, „Reise in die Vergangenheit“, führt die Helden tiefer in die Geheimnisse und die Geschichte von Lemuria. Diese finale Episode bringt die Handlungsstränge zusammen und liefert einen befriedigenden Abschluss der Abenteuer. Die Reise in die Vergangenheit ist nicht nur im wörtlichen, sondern auch im metaphorischen Sinne eine Erkundung der Wurzeln und Mysterien von Lemuria, die letztlich viele der offenen Fragen beantwortet und den Lesern einen umfassenden Blick auf die Geschichte dieses mythischen Kontinents gewährt. Kunstvolle Darstellung und packende Erzählweise Was „Die vergessenen Legenden von Lemuria“ besonders auszeichnet, ist die atemberaubende visuelle Gestaltung. Apriyadi Kusbiantoro nutzt die Technik der Ölmalerei, um die detailreiche und plastische Welt von Lemuria lebendig werden zu lassen. Diese Technik verleiht den Illustrationen eine besondere Tiefe und Ausdruckskraft, die den epischen Charakter der Geschichte unterstreicht. Die opulente Grafik ist ein wahres Fest für die Augen und ergänzt die packende Erzählweise von Sytse S. Algera perfekt. Fazit „Die vergessenen Legenden von Lemuria“ ist eine herausragende Fantasy-Comicserie, die durch ihre tiefgründige Erzählung und ihre kunstvolle Gestaltung besticht. Die drei Bände bieten eine epische Reise in eine geheimnisvolle Welt, die sowohl Fantasy-Fans als auch Liebhaber kunstvoller Comics in ihren Bann ziehen wird. Die Serie schließt mit einem befriedigenden Finale ab, das die vielfältigen Handlungsstränge geschickt zusammenführt und die Leser mit einem Gefühl der Vollendung zurücklässt.

[martendoc]

Zorgorganisaties stoppen met applicaties voor veilig mailen - Pflegeorganisationen stoppen mit Apps für sicheres mailen.

Sytse Wilman in Zorgvisie:

Maßgeschneiderte Lösungen um in der Pflege sicher zu mailen sind teuer, nicht nutzergerecht und unnötig. Das sagen die größten NL-Anbieter Laurens, Amstelring, Altrecht, BrabantZorg, Zorgcentra De Betuwe en Buurtzorg. Basierenden auf eigene Untersuchungen und in Zusammenarbeit mit Cyber-Sicherheitsdienst Adapta und KPMG. Ihre Schlussfolgerung: Googles Gmail ist ein prima Alternativ. Deshalb beschlossen o.g. Organisationen ihre eMailverkehr größtenteils zu wechseln nach Gmail.

Ausführlicher bei Smarthealth:

Sechs der größte niederländische Unternehmer auf der Sektor ambulante Pflege gehen zu Google Mail.

Tschüss Insellösungen mit komplizierte; Bye-Bye vielfach verschlüsselte eMails.

Für diese Wechsel entschieden u.A. folgende Organisationen: Laurens, Amstelring und Buurtzorg. Diese Unternehmen stoppen mit teure eMaildienste und in komplizierte Mailfigurationen in spezielle APP-Lösungen. Gestoppt mit aufwändige Applikationen aufgrund Googles kostenlosen und bequeme E-Mail-Dienst Gmail.

Für Gmail spricht, dass eine klare Kommunikation in der Organisation gefördert wird. Einer der Unternehmer berichtet aus eigener Erfahrung: "Wir haben wir uns mit Cybersecurity Adapta und KPMG zusammengefunden wenn wir nunmehrmit Gmail auf Kundenanfragen reagieren. Wir können Gmail von Google als eine erstklassige und kostengünstige Alternative nutzen."

Gmail ist für Organisationen wie Altrecht, Brabant Zorg, Zorgcentra De Betuwe und Buurtzorg verfügbar.

"Wir stellten fest, dass Gmail auch für andere Unternehmen geeignet ist. Allein in diesem Jahr lag das Einsparpotential bei € 40 Millionen.

Felicia Brandsma, Leiterin von Brabant Zorg, befragte die Mitarbeiterin zu einem komplizierten Verfahren: „Die verschiedenen Anwendungen auf spezielle APPs erfordern zusätzliches Arbeiten, werden überwacht und sind sehr komplex. Die Mitrbeiter aber möchten, dass stattdessen das einfache Gmail-System Ihnen zur Verfügung steht.“

"Auch möchte ich darauf hinweisen, dass auch der Kunde davon profitiert. Musste er doch bisher sehr darauf achten, dass das beantworten verschleiernde Mailen auch möglicherweise zusätzliche Anwendungen erforderte. Wenn dieses Drumherum enfällt, erspart man Mitarbeiter und Kunden Zeit und Frustration."

Jeroen Lambriks, Leiter des Amstelrings, sagt, dass der gesamte Gesundheitssektor mit pflegesensible Dienstleistungen angehalten werden sollten, um eine E-Mail per Gmail zu erhalten: „Wir haben bereits eine Beta-Version und eine Reihe von Alternativen gefunden, die sicher und zuverlässig sind. Und wir haben auch gespart."

"Mit der Wechsel zu Gmail entfielen Million für die Anschaffung, Implementierung, Wartung und Instandhaltungskosten. Also worauf warten, und warum nicht sofort auf Gmail zurückzugreifen?“

Die beteiligte Organisationen beabsichtigen Rücksprache zu nehmen mit der Branchenorganisation ActiZ. "Denn wir haben festgestellt, dass die Gmail-Plattform von Google den geltenden Normen entspricht."

"Gleichwohl sollte zunächst, wenn es um den übergreifenden ambulante Branche geht, noch eine korrekt angepasste Konfiguration vorgenommen werden um sicherzugestellen, dass die Datensicherheit für alle Beteiligten gewährleistet ist."

Ein Projekt für Microsoft Outlook ist bereits in Planung. Bron: Zorgvisie

[themindelectricdemo4]

i need to draw jolly sytse m . SYSTEM AS JOLLY.

[autisticsuggestion]

van welke friese band is het nummer in nije dei

van welke Friese band is het liedje in nije dei In nije dei (“Een nieuwe dag”) is een Friese single uit 1997 van de Nederlandse popgroep De Kast. Het nummer is geschreven door Syb van der Ploeg, Kees Bode, Sytse Broersma, Nico Outhuijse, Peter van der Ploeg en Piet van der Kolk. Het is het veertiende nummer van het album Nothing to Lose. Het nummer werd op 23 augustus 1997 als single uitgebracht:…

[levisgeekstuff]

Juniorpress blikt terug

Om maar meteen met een bekentenis te beginnen: ik was een redelijke laatbloeier qua X-Men. Aan het begin van mijn carrière als comicverzamelaar lag de focus vooral op Batman en Spider-Man (en ja, ook G.I.Joe en de Turtles 🤓). Pas in 1993 of 1994 maakte ik dankzij de X-Men: The Animated Series tekenfilmserie écht kennis met de mutanten. Voorheen had ik al wel eens een los nummer van de X-Mannen doorbladerd dat mee in één van die Juniorpress voordeelpakketjes zat, maar dat leek me toen toch vooral onbegrijpelijke meuk. Vreemd genoeg vond ik New Mutants, en dan vooral de Spookbeer saga, toen wél al geweldig. Maar in '94 kwam Juniorpress plots met X-Mannen Avonturen, de comicversie van de tekenfilmserie. En, oh boy, ging er toen een (mutanten)wereld voor me open. Veel, heel veel, X-Mannen en aanverwante comics volgden snel in mijn verzameling. 😍

Er was echter nog meer leuk aan X-Mannen Avonturen dan dat het mijn start was met de X-Men. Er stonden ook zeer fijne redactionele stukjes in. Zo lazen we in nummer 1 en 2 al meer over de overige comics van de X-Mannen. Maar in nummers 3, 4 en 5 stonden 'Juniorpress blikt terug' stukjes. Heerlijk nostalgische lectuur van toenmalige vertalers Peter de Bruin en Sytse S. Algera die ik jullie niet wil onthouden:

Transcript van de tekst uit 1994:

De meesten van jullie weten ongetwijfeld dat X-Mannen Avonturen slechts één van de vele series is die Juniorpress momenteel uitgeeft. Maar niet iedereen zal zich realiseren dat JP nu alweer 15 jaar de Nederlandstalige uitgaven van jullie favoriete superheldenstrips verzorgt. Daarom beginnen we dit nummer met een overzicht van alle series die JP in de loop der jaren heeft uitgegeven. We nemen jullie terug mee in de tijd...

(I) 1979 - 1982

In 1979 besloot Juniorpress het gat te vullen dat uitgeverij Classics enkele jaren daarvoor had achtergelaten. Want ook in de jaren '60 en '70 waren de avonturen van Spiderman en de X-Mannen al in het Nederlands te lezen geweest.

Tegen het einde van de jaren '70 waren alle Nederlandstalige Marvel-series echter opgeheven. JP begon voorzichtig met een éénmalige uitgave. De hoofdrollen hierin waren weggelegd voor Spiderman en de Hulk. De muurkruiper en de groene gigant waren ook degenen die in 1979 als eersten hun eigen serie kregen bij JP. In De Spectaculaire Spiderman #1 werd een verhaal geplaatst waarin een uitgebreide flashback was opgenomen (geschreven door Bill Mantlo en getekend door Sal Buscema, nu bekend van Peter Parker). Op die manier konden alle oude en nieuwe lezers het verhaal gemakkelijk oppikken. Met inmiddels 180 uitgaven is De Spectaculaire Spiderman de langst lopende serie!

De andere JP-pionier was de Hulk. Dankzij de populaire T.V.-serie met Bill Bixby en Lou Ferringo mocht de met gammastralen bestookte wetenschapper zich verheugen in een grote schare fans. De Verbijsterende Hulk #1 was dan ook het begin van een 12-jarig groen JP-avontuur (39 maandelijkse uitgaven en 32 specials)! En ook dat verhaal werd getekend door Sal Buscema, die het grootste deel van die twaalf jaar bij de serie bleef. Zou het toeval zijn?

Twee maanden na de start van De Spectaculaire Spiderman en De Verbijsterende Hulk zagen nog twee razend populaire Marvel-series het levenslicht: Fantastic Four en De Vergelders. (Driemaal raden wie het verhaal met de flashback in Fantastic Four #1 tekende...!) De FF ging een schitterende toekomst tegemoet (36 maandelijkse uitgaven en inmiddels al bijna 50 specials), maar voor De Vergelders viel al na 10 maanden het doek. JP dacht meer succes te boeken met De Verdedigers, een serie over het meest onwaarschijnlijke superheldenteam. Deze serie, vrijwel geheel getekend door de geroutineerde Don Perlin, maakte 56 uitgaven vol en werd in 1985 stopgezet.

1979 was een goed jaar voor superheldenstrips. JP was namelijk niet de enige die Nederlandstalige uitgaven op de markt bracht. Oberon publiceerde in dat jaar een aantal superhelden-pockets en -albums van de Fantastic Four en de Vergelders en startte pocketseries van Spiderman en de Hulk. Superhelden deden het destijds zo goed in albumformaat dat JP het Spiderman Album in 1981 van Oberon overnam en tussen 1979 en 1982 26 Hulk-albums uitgaf. In de eerste jaren liet JP haar series zich rustig ontwikkelen en introduceerde relatief weinig nieuwe titels. In 1980 ging nog de 11-delige serie She-Hulk van start. She-Hulk was de eerste tweemaandelijkse JP-serie. Het eerste deel werd geschreven door niemand minder dan Stan Lee. In 1982 kreeg ook de vrouwelijke tegenhanger van Spiderman haar eigen blad. Van Spiderwoman verschenen 19 uitgaven.

Het leek JP het verstandigst de in Nederland nog minder bekende superhelden eerst 'uit te proberen' in de series Marvel Superhelden en Marvel Special. In deze series werden zogenaamde 'team-ups' van steeds andere helden gepubliceerd, zodat de lezer met zoveel mogelijk personages kon kennismaken. Marvel Special bracht het tussen 1981 en 1983 tot 18 uitgaven. Marvel Superhelden bestaat inmiddels bijna 14 jaar en bereikte onlangs het 60e nummer!

De laatste serie die in 1982 begon, was Star Wars. Het succes van de film 'The Empire Strikes Back' leverde Luke Skywalker en konsoorten een eigen Marvel-serie op, die het in Nederland volhield tot 1988.

(II) 1983 - 1989

1983 was alleen al een belangrijk jaar, omdat er toen een groot aantal nieuwe series van start gingen. In januari kregen we er een tweede Spiderman-serie bij: Peter Parker. Deze serie bestaat nog steeds en is nu ongeveer aan het 140e nummer toe. Later dat jaar begon zelfs een derde Spidey-serie: Spiderman Extra. Hierin werden allerlei losse Spiderman-verhalen opgenomen. Spiderman Extra eindigde vijf jaar later met twintig uitgaven. 1983 was ook het jaar waarin de jullie welbekende X-Mannen hun eigen serie kregen bij JP. Inmiddels is het 150e nummer bijna bereikt en zijn 's werelds machtigste mutanten razend populair geworden (in Amerika zijn er op dit moment al zo'n twaalf maandelijkse X-series!). Maar JP liet het hier niet bij. Nog datzelfde jaar verschenen bijvoorbeeld de eerste delen van de series Superhelden Parade, Filmspecial en Indiana Jones (inderdaad, dezelfde als in de succesvolle films!). Ondanks al deze nieuwe projecten vergat JP niet aandacht te besteden aan de series die al wat langer meeliepen. In de eerste jaren had men de beste verhalen uit de Amerikaanse series uitgezocht en deze in willekeurige volgorde in de Nederlandse uitgaven geplaatst. Maar na een tijdje werd besloten de Amerikaanse series in de juiste volgorde uit te geven, zodat de verhalen beter te volgen waren. Een andere verandering die in 1983 plaatsvond, was het feit dat een aantal series niet meer maandelijks, maar driemaandelijks gingen verschijnen. Van Star Wars, de Fantastic Four en de Hulk verschenen vanaf dat moment superdikke specials van 64 pagina's. Bovendien keerden de Vergelders terug in hun eigen Special-serie, die nu al bijna 50 nummers telt! De series die nog wel maandelijks verschenen, begonnen inmiddels aardig in te lopen op hun Amerikaanse tegenhangers. Op veler verzoek werd besloten maandelijkse comics precies zo uit te geven als in Amerika: 22 pagina's per uitgave. De resterende tien werden sindsdien gevuld met zogenaamde 'Limited Series', korte Amerikaanse series van ongeveer vier delen. Een groot deel van deze Limited Series is later in gebundelde vorm herdrukt. Dat jullie, lezers, erg belangrijk zijn voor JP, werd in de loop van de jaren '80 steeds duidelijker. Om jullie nog beter van dienst te zijn, werd in de Spiderman-series op de binnenkant van het omslag een redactionele pagina afgedrukt. Hierin werd allerlei informatie over alle JP-series gegeven. Later werd er ook een pagina ingeruimd voor de vele brieven die jullie stuurden. Inmiddels zijn er in bijna elke JP-serie redaktionele pagina's te vinden.

Tot besluit van deze aflevering kijken we nog even naar een aantal andere series die in de jaren '80 van start gingen. Dat waren er echter zoveel, dat we ze hier onmogelijk allemaal apart kunnen behandelen! In 1984 begon het negendelige mega-epos Geheime Oorlogen, waarin bijna alle Marvel helden een rol speelden. Een jaar later verscheen er een vervolg op deze serie, Geheime Oorlogen II.

Ook in die tijd waren Spiderman en de X-Mannen al het meest populair. Het is dan ook niet vreemd dat er in de loop der jaren steeds meer Spidey-series en mutanten-series bij zijn gekomen. Zo werd in 1985 Web van Spiderman aan de series toegevoegd. Hiervan zijn al bijna 100 delen verschenen. In datzelfde jaar kregen ook de New Mutants hun eigen blad. De New Mutants, een groepje jonge en onervaren mutanten, hadden eigenlijk de nieuwe X-Mannen moeten worden. Hun lotgevallen stonden beschreven in de 21 New Mutants-uitgaven die tussen 1985 en 1988 verschenen. We willen jullie tenslotte wijzen op de series G.I.Joe en De Transformers, die het vooral bij de jongere lezers goed deden. De Transformers dankten hun sukses, net als X-Mannen Avonturen nu, voor een groot deel aan een enorm populaire tekenfilmserie. Zowel De Transformers als G.I.Joe zijn overigens een paar jaar geleden beëindigd.

We hadden jullie graag nog iets verteld over de series Conan, Cloak&Dagger, Spiderman Klassiek, Hulk Liefhebbersserie, Marvel Strip en Judge Dredd, die ook allemaal in de jaren '80 verschenen, maar hier hebben we helaas geen ruimte meer voor.

(III) 1990 - 1994

Al vanaf het moment dat hij voor het eerst verscheen in een JP-strip, is de man met de evenredige kracht van een spin, beter bekend als Spiderman, verreweg de populairste superheld in Nederland en Vlaanderen. De oudste Spiderman-serie, De Spectaculaire Spiderman, is met meer dan 180 uitgaven inmiddels het vlaggeschip van JP geworden. Spidey is bij de lezers zo geliefd, dat één avontuur per maand al lang niet meer voldoende is. Sinds een jaar of tien zijn er dan ook drie maandelijkse Spiderman-series. In 1991 kwam er nog een vierde serie bij. Todd McFarlane, één van de bekendste Amerikaanse tekenaars, tekende vroeger een tijdje De Spectaculaire Spiderman. Hij werd zo suksesvol, dat er speciaal voor hem een vierde Spiderman-serie werd gestart, die hij mocht tekenen én schrijven. JP noemde deze serie Spiderman Special. Inmiddels werkt McFarlane allang niet meer aan Spiderman, maar de serie bestaat nog steeds. Van Spiderman Special verschijnt in 1995 elke twee maanden een nieuw nummer.

Een held die al heel lang geleden als schurk werd geïntroduceerd in een verhaal van Spiderman is de Punisher. Nadat zijn gezin in koelen bloede werd vermoord, besloot Frank Castle in zijn eentje de strijd tegen de misdaad aan te binden. Zijn methoden zijn echter heel anders dan die van de meeste helden. Hij deinst er namelijk niet voor terug om zijn tegenstanders zonder pardon een kopje kleiner te maken. Met zijn meedogenloze aanpak viel hij aan het begin van de jaren '90 zodanig bij de lezers in de smaak, dat hij bij JP een eigen (driemaandelijkse) serie kreeg, waarvan inmiddels bijna twintig nummers zijn verschenen. Hoewel klassieke helden als Spiderman en de Vergelders het goed bleven doen, konden ze niet tippen aan de populariteit van de X-Mannen. Dank zij zijn ruwe imago groeide Wolverine, de met met de adamantium klauwen, razendsnel uit tot de meest geliefde X-Man. Hij kreeg dan ook in 1990, tegelijk met de Punisher, zijn eigen JP-serie. Toen de oorspronkelijke X-Mannen (Cyclops, Jean Grey, Beast, Iceman en Archangel) na een uitstapje bij de groep X-Factor terugkeerden bij het team, werd de groep zo groot dat professor Xavier besloot er twee teams van te maken. En je snapt het al, sindsdien zijn er ook twee X-Mannen-series! JP geeft de nieuwe X-Mannen-serie nu al ruim twee jaar uit onder de naam X-Mannen Special. Denk echter niet dat de honger naar X-Mannen-verhalen hiermee gestild was! Toen ook de voormalige leider van de New Mutants, Cable, een soloserie kreeg, bleek hier in Nederland en Vlaanderen zoveel vraag naar te zijn dat JP maar één ding kon doen... Op dit moment zou het vijfde nummer van Cable in de winkel moeten liggen. In de jaren '80 verschenen de eerste grote cross-overs, verhalen waarin superhelden uit een groot aantal verschillende series voorkwamen. De Geheime Oorlogen was hiervan het meest tot de verbeelding sprekende voorbeeld. Ook in de jaren '90 gaf JP een aantal mega-cross-overs uit. In de series Infinity Gauntlet (1992), Infinity War (1993) en Infinity Crusade (1994) raakten bijna alle bekende superhelden verwikkeld in avonturen van kosmische proporties. Hoewel de Infinity-trilogie nu definitief achter de rug is, kunnen we de komende jaren ongetwijfeld nog meer van dit soort verhalen tegemoet zien. Misschien is X-Mannen Avonturen je eerste kennismaking met de strips van Juniorpress. Als dat zo is, zul je na het lezen van deze rubriek in de gaten hebben dat er nog veel meer leuke en spannende stripverhalen te koop zijn! Veel van de oudere uitgaven kun je nog nabestellen en van alle JP-series ligt het laatste nummer overal in de winkels. Ik wens je alvast heel veel leesplezier!

[avetruth]

Langs Frieslands oude boerderijen : Molen, S.J. van der (Sytse Jan), 1912-1995

Langs Frieslands oude boerderijen : Molen, S.J. van der (Sytse Jan), 1912-1995 https://www.avetruthbooks.com/2022/04/langs-frieslands-oude-boerderijen-molen-s-j-van-der-sytse-jan-1912-1995.html?feed_id=15000

[arun-pratap-singh]

Opstappers Noordgat voorkwamen grotere tragedie op Schuitengat bij Terschelling. 'Intuïtief deden we wat we moesten doen'

Opstappers Noordgat voorkwamen grotere tragedie op Schuitengat bij Terschelling. ‘Intuïtief deden we wat we moesten doen’

Klaas Vis, Aike Luscuere, Tosca Abrahams, Volkmar de Vries en Simon Smit (vlnr) op de Skua in de havenkom van West-Terschelling. Foto: Sytse Schoustra ,,Mijn vriend voelt zich schuldig, dat hij mij die dag heeft meegenomen”, vertelt illustrator Tosca Abrahams (28) aan boord van de Hunter, in de haven van West-Terschelling. Met zeven opstappers – zeg maar freelance-medewerkers – drinkt ze op…

[bartvm]

July 2010 - July 2021. Time flies #Sytse #Atlantikwall (at Atlantikwall Museum Hoek van Holland) https://www.instagram.com/p/CRwa_FHNZyd/?utm_medium=tumblr

[graphicpolicy]

Preview: The Lost Tales of Lemuria, Book 1: The Mountains of Moran

The Lost Tales of Lemuria, Book 1: The Mountains of Moran preview. His adventures will send him all over the continent once known as Lemuria. #comics #comicbooks

The Lost Tales of Lemuria, Book 1: The Mountains of Moran

Writer: Sytse Algera Artist: Apri Kusbiantoro Letterer: Rully Akbar Purchase

If there is one thing history taught us, it is that civilizations rise and fall. Millions of years ago, Russ, a young boy, sets out in search for his heritage. His adventures will send him all over the continent once known as Lemuria.

[readyspace]

GitLab & Buffer CEOs Talk Transparency at Scale

GitLab & Buffer CEOs Talk Transparency at Scale

Joel Gascoigne, CEO of Buffer, a social media management tool, recently met GitLab CEO Sytse (Sid) Sijbrandij on a call to chat about one of their favorite topics: transparency in their respective companies.

“I feel like I know you already,” seemed like a sentiment shared by both men, since each has a vast public footprint online. This isn’t an accident, but a result of their shared philosophy…

[duffrysch]

Waar is het zilveren balletje van Sikke de Vries?

Door: @ Eddy de Vries. 

Gepubliceerd in ‘De Keatsfreon’ en de Harlinger Courant in 2015.

Wanneer komt het moment dat je je als kind gaat interesseren voor je familiegeschiedenis? Hoe oud zal ik toen zijn geweest? Ik weet het niet meer. Wat ik wel weet: Ik heb mijn opa en oma van vaders kant nooit gekend, mijn oma is al in de jaren ‘50 overleden en mijn opa stierf in 1969 toen ik nog maar één jaar oud was. Wat ik uit de verhalen over mijn opa wel weet, dat hij eens koning moet zijn geweest. Wat maakte dat mijn vader, mijn broer en mijzelf dan? Prinsen?  

De medaillekast van opa

Dat vraagt, vanzelfsprekend, om een uitleg. Helaas, of misschien wel gelukkig, vertelde mijn vader destijds dat er geen blauw bloed door onze aderen stroomt. Zijn vader moet echter een erg goede kaatser zijn geweest. Als hij een belangrijke wedstrijd won waarbij hij de beste van het team was, werd hij tot koning uitgeroepen.  Ik wist toen nog niet dat een wedstrijd eigenlijk een partij heette en een team een partuur.  Mijn vader haalde destijds een pakketje, ingepakt in een deken uit de slaapkamer en toen hij die deken weghaalde zag ik een klein bruin gelakt houten kastje met een glasplaat ervoor. In het kastje hingen enkele blinkende medailles en twee lepels. We haalden een voor een de gewonnen prijzen van de koperen haakjes en lazen de tekst op de achterkant. Achter op het medaillekastje zat een envelop geplakt met daarin een mooie oude zwart-wit foto van mijn opa. Daarop stond geschreven: S. de Vries. Won twee maal de P.C.  Eenmaal koning. 1915. Op zijn borst prijkten vijf medailles en om zijn nek hing een grote glimmende bal aan een lint. “Waarom hangt die bal niet in de medaillekast”, vroeg ik mijn vader. Het bleek om een zogenaamde wisselprijs te gaan en als herinnering aan die koningsprijs kreeg de winnaar een kleiner exemplaar overhandigd, ter grootte van een flinke knikker. Dat zilveren balletje zou voor altijd eigendom van mijn opa blijven. Maar waar die kleine zilveren bal was, wist mijn vader jammer genoeg niet. En tot op de dag van vandaag is het kleinood onvindbaar

Jong in Harlingen  

Sikke de Vries werd in Harlingen geboren op 1 november 1888, uit een geslacht van slepers en koperslagers. Zijn geboortehuis is nog te vinden in de Comediesteeg, een smal steegje aan de Lanen in het centrum van de stad.

                      Geboortehuis van Sikke de Vries. Foto: Eddy de Vries 

 Sikke was de jongste van vier zonen. Of zijn vader en de drie broers kaatsten, is niet met zekerheid te zeggen. Wel is terug te vinden dat er een S. de Vries op 29 augustus in 1910 bij de senioren deelnam aan een kaatswedstrijd, ter ere van het 10-jarig bestaan van de Harlinger kaatsvereniging  Eendracht en toen de eerste prijs in de wacht sleepte. Diezelfde dag won Sikke de Vries de derde prijs in de jongste klasse.

Toen hij 11 jaar was overleed zijn moeder, waarna zijn vader (ook Sikke genaamd), een jaar later hertrouwde. Zijn broers Jouw en Simon, die ook koperslager waren, emigreerden samen naar Grand Rapids in de Verenigde Staten. Zijn broer Klaas vertrok eerst naar Gelsenkirchen in Duitsland maar ging al snel zijn broers achterna en ook hij vestigde zich in Grand Rapids. Sikke bleef bij zijn ouders in Harlingen wonen.

Sikke kaatst al op jonge leeftijd, en wint prijzen in Arum, Menaldum, Bolsward en Pingjum. Er wordt in zijn jeugd veel gekaatst in de havenstad. Zo rond de eeuwwisseling is er een redelijk grote kaatsgeneratie ontstaan die wordt onderverdeeld in drie groepen. De groep met de wat oudere jongens kaatst in Harlingen op de betere veldjes, net als de ‘eliteploeg’, mannen en jongens van goede komaf. De derde ploeg bestaat uit jongere kaatsers, waaronder Sikke de Vries. Zij hebben geen vaste plek om te hun sport te beoefenen. Soms spelen ze op een weiland en dan ziet men ze weer bezig op een strook grond aan de Havenweg. Zo nu en dan worden ze daar door de politie weggejaagd. In de zomer van 1903 ontdekken de jongens een mooi veldje achter de houtschuren aan de Bolswardervaart. Dit stukje gemeentegrond ligt niet aan de openbare weg, waardoor de politie hen niet stoort tijdens hun spel. De opzichter ‘der stadslanderijen’ denkt daar echter anders over en jaagt ze weg. Sikke gaat dan samen met een vriend naar de burgemeester. Van de Burgervader krijgen ze toestemming om op het veld achter de houtschuren te kaatsen. En daar ligt de basis voor het jongenskaatsen in Harlingen. In 1904 geven enkele jongens zich op voor een kaatspartij in Franeker. Ulbe Posthuma wordt daar koning en neemt als ‘vertegenwoordiger’ van een jonge generatie prijskaatsers de krans mee naar Harlingen. Op een zekere dag meldt zich een jongen bij deze groep met de vraag of hij mee mag doen. Hij wordt weer naar huis gestuurd met de opmerking: “Dou kanst ommes niet kaatse seun.” Later zou deze jongen de Bond en vijf keer de PC winnen. Die jongen was Ids Roukema.

 In het spoor van vader

Door de emigratie in 1906 van zijn twee broers naar Grand Rapids wordt van Sikke verwacht dat hij nu mee gaat draaien in de zaak. Hij is handig, sterk en kan nauwkeurig werken. Harlingen was een tijdlang Admiraliteitsstad geweest en dat had de inwoners geen windeieren gelegd, ook de familie de Vries niet. Het was hen als slepers en koperslagers altijd relatief goed gegaan. Maar tegen het eind van de 19e eeuw worden de omstandigheden zwaarder. Veel industrie, waar eerder goed aan werd verdiend, verdwijnt en het wordt steeds moeilijker om het hoofd boven water te houden. Door de agrarische crisis eind 1900, vertrekken veel boeren uit het omliggende gebied waardoor de vraag naar melkbussen en melkemmers bij de koperslagers afneemt. Ook de vraag naar ‘huishoud-koper' wordt minder omdat dat steeds meer machinaal wordt geproduceerd.

Gelukkig zijn er altijd nog de zomerinkomsten. Voor schoon regenwater zijn er goede dakgoten, regenpijpen en –tonnen nodig en aangezien de Harlingers daaraan zelf niet of nauwelijks onderhoud plegen, hebben Sikke en zijn vader daar in die periode een extra bron van inkomsten door. Nu Sikkes broers zijn geëmigreerd, is hij ook degene die wel eens de Hervormde Grote Kerk, of de vroegere Dom van Almenum moet beklimmen om het haantje van de toren te halen voor onderhoud. Als hij op een dag boven in de toren zit, kijkt hij naar beneden naar het klooster waar de jonge nonnetjes langs lopen en hij kan het niet laten iets te roepen. Een van de nonnen roept terug: “Pas maar op, protter (spreeuw), dat je er niet af valt”. Protter, het wordt zijn leven lang een bijnaam.

De eerste slagen in ‘it grutte spul’.

In 1906 doet Sikke de Vries voor de eerste keer mee op de PC. Hij kaatst met Goslinga uit Dronrijp en Hiemstra uit Sint Jacobiparochie. Ze sneuvelen in de tweede omloop. Het duurt dan nog wel even voordat zijn carrière echt los komt. In 1908 komen we de naam van Sikke tegen bij een Kermispartij in Harlingen. Hij kaatst daar samen met de Harlinger broers Ulbe en Bouke Posthuma in, zoals men dat toen noemde, een ‘vrije partuurformering’. En dat gaat aardig naar wens. Er doen 17 parturen mee en ze dringen door tot de finale, waar ze de ‘oude’ Jan Reitsma, Minze de Vries en Klaes Terpstra tegenkomen maar ze kunnen het nog niet bolwerken tegen deze gerenommeerde tegenstanders. Het zal die dag wel laat zijn geworden want er wordt een extra tram ingezet die ‘s avonds nog naar Witmarsum rijdt.

De tijd is aangebroken dat de Harlingers van Kaatsvereniging Eendracht beter worden in het spel en meerdere malen thuis komen met een eerste of een tweede prijs. Sikke doet lang  niet aan alle wedstrijden mee omdat hij natuurlijk ook om ‘de zaak’ moet denken. Daar waar mogelijk, gaat hij kaatsen en op zulke dagen runt vader de koperslagerij aan de Lanen.

Sikke de Vries omstreeks 1912. Foto: Eddy de Vries

Een sterke linkerarm

Ook een andere Harlinger, Ids Roukema ontwikkelt zich prima. Roukema en Sikke de Vries zijn goede kaatsmaten, maar niet echt bevriend, daarvoor liggen de karakters te ver uit elkaar. Sikke is een bedaarde man met een goed gevoel voor humor en hij is als koperslager gewend minutieus werk te leveren. Roukema is visverkoper, en meer een ‘rûchhouwer’ Hij is niet op zijn mondje gevallen en soms roert hij zich dan ook flink in het veld. Meestal heeft hij met zijn kwinkslagen het publiek op zijn hand maar zijn gevloek wordt niet altijd gewaardeerd. Maar de mannen hebben respect voor elkaars kaatskwaliteiten en hun carrières lopen redelijk parallel.  

Ondertussen is van Sikke de Vries tot 1912 in de uitslagen op het hoogste niveau eigenlijk niet veel te bespeuren. Maar zijn spel wordt gaandeweg beter en zo links en rechts wint hij eens een prijsje. Men krijgt meer en meer respect voor zijn prestaties en zo treedt hij toe tot de groep die Harlingen als kaatsstad op de kaart weet te zetten. Als voorinse ontwikkelt zich tot een van de besten van zijn tijd. Zo wint hij eens de prijs voor de meeste bovenslagen in één partij, maar liefst 13 keer weet hij de boven te passeren. Met zijn krachtige linkerarm wint hij in Dokkum eens de prijs voor de verste slag en voor zo’n zelfde prestatie ontvangt hij in 1910 in Den Haag een zilveren beker.

In juni 1912 wint hij in Dongjum met Sytse Vijver en Nanning Staalstra, beide uit Franeker,  de tweede prijs. Een maand later wint hij in Harlingen bij KV. Eendracht, samen met Sj. Dijkstra uit Tzummarum en I. Aukema uit Franeker de eerste priis die bestaat uit ƒ60,-- en drie vergulde zilveren medailles. De medailles worden aangeboden door de directie van de  N. V. Albino-Maatschappij uit Groningen, een onderneming die handelt in koloniale waren, koffie en thee.  Van de finale verschijnt in de Leeuwarder Courant van 12 juli een bijna compleet en in ieder geval spannend wedstrijdverslag. Opvallend is hierbij dat er twee keer een pauze wordt ingelast en Sikke in de eerste pauze ‘wat’ bier haalt. Tegen alle verwachtingen in verslaan ze het partuur van  de Harlinger Jan de Windt. Tjeerd Wieberens Kooistra van Dokkum en Hendrik  van Haitsma uit Franeker. Sikke wordt in zijn eigen stad tot koning uitgeroepen.

Eerste winst van een Harlinger op de PC

Die winst in Harlingen wordt de opmaat voor de PC van dat jaar. Sikke heeft tot dan toe twee eerste prijzen, twee tweede prijzen en een derde prijs behaald. Hij heeft voor de belangrijkste partij van het jaar een partuur gevormd met de student, en latere dominee, Rinse Brink uit Oosterlittens als opslager en Sijbolt Tigchelaar uit Dronrijp als achterinse en voor minst opslager. Ze kaatsen die dag zeer goed en komen in de finale Jan Reitsma van Pingjum, Catrinus Werkhoven en Rein Zaagemans tegen, beide inwoners van Witmarsum. De verwachting is dat het laatstgenoemde partuur -  het koningspartuur in die tijd - wel zal winnen. Hoe anders zal dit uitpakken. ‘Brink sloeg aan de opslag uitmuntend op, terwijl in het perk Tigchelaar en de Vries verbazend op dreef waren’, schrijft de Leeuwarder Courant een dag later. Toen ‘Jonge Jan’ wat begon te ‘knoffelen’ aan de opslag, nam Catrinus de bal voor ‘best’ over en ook in het perk ruilde men van positie, Zaagemans kwam voorin. Het mocht niet baten en ieder nam weer zijn eigen plaats in. Het zou niet meer goed komen. Zonder ook maar één eerst te behalen winnen de Vries, Brink en Tigchelaar. Ze gaan naar huis met twaalf gouden Willems, uitgeloofd door de commissie, en drie zilveren erekruisen, uitgeloofd door mr. P. A. V. baron van Harinxma thoe Slooten, Commissaris der Koningin in Friesland. Tigchelaar wordt tot koning van de partij uitgeroepen. Maar een historisch feit heeft zich voorgedaan, een Harlinger wint voor het eerst de PC. Sikke sloot er niet alleen fraai sportief kaatsjaar mee af, ook financieel was het een mooi ‘ynstruierke’. Naast de prijzen die in natura werden uitbetaald, verdiende hij dat jaar met zijn prestaties ƒ 85,--

Op de PC van 1913 vormt hij een partuur met Otte Postma van Makkum als opslager en wederom met Sijbolt Tigchelaar als achterinse. Ze komen niet verder dan de tweede lijst. Op de Bond vertegenwoordigt hij dat jaar met Ids Roukema en Ulbe Posthuma de kleuren van KV Eendracht, nadat ze zich bij de voorwedstrijd in Tzummarum hadden geplaatst voor de eindstrijd. Ze behalen  op de Bond de derde prijs.

In Dronrijp, wint hij samen met F. Veenstra en D. Goslinga van Dronrijp de tweede prijs. Op de Odehovedag in Leeuwarden wint dit partuur nog wel ƒ 15,- met een derde prijs maar de LC  schrijft een dag later dat Sikke slecht op dreef was.

 Oorlog

In 1914 breekt de eerste wereldoorlog uit. Nederland blijft neutraal maar Sikke wordt wel gemobiliseerd. Hij is gelegerd in Den Helder op** het fort Batterij Kaaphoofd en dient bij het **regiment Jagers. Bij het begin van de mobilisatie liggen er zeemijnen opgeslagen in de drie nog aanwezige loodsen op het fort. De inkwartiering vindt plaats in tenten, fortificaties, kazernes, schepen en in scholen. De voornaamste taak van het leger is: “Strenge handhaving van de neutraliteit”. Een aanval op Den Helder wordt niet uitgesloten.

Sikke de Vries als gemobiliseerd militair. Foto: Eddy de Vries

Na de val van Antwerpen in 1914 vluchten veel Belgen naar Nederland, waar ze opgevangen worden in interneringskampen in Sondel (Gaasterland), Harderwijk en Zeist. Onder deze vluchtelingen bevinden zich veel goede kaatsers, zoals George Herphelin, Emile Hoyois en August van Lierde. De NKB levert hen Friese kaatsballen en zo bekwamen de Belgen zich in de Friese sport. In 1910 en 1913 doen er al Belgen mee aan de PC. In het begin leggen ze het nog wel af tegen de Friezen omdat hun opslag nog niet sterk genoeg is maar de mannen trainen veel en op een zeker moment is August van Lierde zelfs zowel rechts- als linkshandig. Van Lierde en zijn maten oefenen zelfs in de winter als er sneeuw ligt. Ze hebben daar ook alle tijd voor want het is hen verboden in Nederland deel te nemen aan het arbeidsproces. Opmerkelijk is dat van Lierde Fries heeft leren spreken om zo beter met de mensen in Friesland te kunnen communiceren.

 In dat eerste oorlogsjaar wint Sikke de Vries slechts twee prijzen; een derde en een vierde. Voor het daarop volgende jaar heeft hij zijn doelen hoger gesteld. In 1915 behaalt hij twee keer een eerste prijs, vijf keer de premie en één keer de kleine premie. Op 14 juli gaat in datzelfde jaar de kermis in Harlingen niet door. De reden hiervan is niet bekend maar het stadsbestuur zal het niet erg gevonden hebben want er wordt in Harlingen namelijk behoorlijk wat gedronken, met alle vervelende gevolgen van dien. Per hoofd per jaar wordt er landelijk ƒ 7,83 aan alcohol besteed maar in Harlingen ligt dat beduidend hoger, namelijk ƒ 13,48. Het kaatsen gaat echter wel door, aangezien het bestuur van KV Eendracht op het standpunt staat ‘dat kaatsen niet op één lijn gesteld mag worden met openbare vermakelijkheden. En omdat er behoefte gevoeld wordt aan gezonde lichaamsbeweging en daarmee bovendien het schoonheidsgevoel tot uiting komt’. Dat het goed gaat met de kaatsvereniging Eendracht blijkt uit hetzelfde artikel van de Harlinger Courant: “Bovendien is er een gebouw verrezen op het kaatsland. Een bergplaats voor materialen, gebouwd door de heer Westra en onder toezicht van de heer Krijtenburg. Het is een gebouw van 10.4 m. bij 4.40 m. en bestaat uit een pakhuis met bovenverdieping. De vloer is van beton en een regenbak met water voorziet in de behoefte van wasgelegenheid voor de kaatsers. Er is een kleedkamer met opbergkast en een nieuw gebouwde toiletinrichting. Het Eendracht bestuur roept op ‘aan den Heeren Patroons’ , hun personeel die woensdagmiddag de 14e vrijaf te geven, aangezien dit volgens hen het ‘welslagen van de wedstrijd zal bevorderen’.

Koning op de PC

Vanaf nu is Sikke al in de ban van de naderende PC maar er moet eerst nog in Harlingen gekaatst worden. Hij loot partuur vier, samen met Anne Smidts en Sijbolt Tigchelaar. In de finale komen ze partuur acht tegen dat bestaat uit R. Brink, H. Planting en Ids Roukema. De Harlinger Courant vermeldt dat Ids ‘zich verstandig toont, door niet meer op het publiek te werken maar de ballen daar te brengen waar hem dit voordelig is’. In de spannende finale worden de eersten om en om verkaatst. Het publiek raakt geheel in vervoering en het is daarbij ook nog eens prachtig weer. In het laatste spel komt het partuur van Sikke achter met 6-0. Men loopt in en Sikke slaat boven waardoor het 5-5 en 6-6 wordt: ‘Alles aan de hang’. Het publiek trilt van emotie. Partuur nummer 8 wint uiteindelijk door een zitbal van Ids Roukema die ook tot koning van de partij wordt uitgeroepen.. De eerste prijs levert ƒ 60,- op en de tweede ƒ 30,-. Dit was voor Roukema in alle opzichten een ‘boppeslach’. Ids was n.l. gemobiliseerd (in Chaam, Noord-Brabant) maar had met veel moeite toestemming van de commandant gekregen om die dag in Harlingen te kunnen kaatsen.

Op maandag 19 juli kaatst Sikke de Vries met Otte Postma uit Makkum en Bouke Tolsma, afkomstig van Arum. Ze winnen de derde prijs, die goed is voor ƒ 6,-. Dan is het op 4 augustus 1915 eindelijk zover, de PC!  Nadat het de dagen daarvoor behoorlijk slecht weer is geweest met veel regen, is het deze ‘Fiifde Woansdei’ prachtig weer. Om 09.00 uur begint het kaatsen in vier perken, twee op het hoofd- en twee op het bijveld.

Sikke kaatst met de Franekers Hendrik van Haitsma en Jacobus Jellema in partuur nummer 12. Van Haitsma en Jellema hebben Sikke gevraagd met hen een partuur te vormen. Ze zijn onder de indruk van wat ze van hem hebben gezien. In de eerste omloop verslaan ze het partuur van Klaas Pollema, Sietze van der Meulen en Jacobus Osinga. Het verliezende partuur krijgt slechts één eerst. In de tweede omloop volgt ‘een vrij saaie wedstrijd,’ aldus het krantenverslag. Jacobus Jellema slaat goed op, en bovenslagen van Van Haitsma en De Vries bezorgen hen de winst. Dit ten koste van het partuur van J. Jellema en G. en J. Hiemstra beiden uit Menaldum. Ter afwisseling krijgt het publiek daarna van gymnastiekvereniging Olympia een atletiek- en turndemonstratie te zien. Deze duurt van kwart over drie tot half 5.  

In de derde omloop winnen Sikke en zijn maten van het geduchte partuur van Anne Smidts uit Franeker, Gerben Hoitsma uit Berlikum en zijn Harlinger kaatsmaat Ids Roukema. Er wordt in deze partij uitstekend gekaatst waarbij volgens de Leeuwarder Courant: ‘Sikke puik werk levert’. In de finale komt het succesvolle drietal tegenover een compleet Franeker partuur te staan, bestaande uit Tjalling Strikwerda, Nanning Staalstra en Machiel Miedema. Het is mooie sport wat de mannen laten zien, en de ongeveer 3500 bezoekers kunnen vaak applaudisseren. Met afwisselend geluk wordt er gekaatst tot twee spellen gelijk maar dan lijkt de vermoeidheid Staalstra c.s.  na een zware dag parten te gaan spelen. Ze drijven de ballen minder ver, terwijl de tegenstander geen vermoeidheid schijnt te kennen. Ze winnen en de tegenstander komt niet verder dan de eerder genoemde twee spellen. Sikke de Vries heeft nu voor de tweede maal de PC gewonnen en deze keer wordt hij beloond met de zo felbegeerde koningstitel. De prijs bestaat wederom uit drie zilveren erekruisen en twaalf Gouden Willems. De Vries krijgt de koningsbal een jaar in zijn bezit. Later vertelt hij dat hij bij terugkomst in Harlingen door honderden mensen werd onthaald. En onderweg naar huis plukten zóveel mensen aan zijn krans, dat deze bij thuiskomst al bijna kaal was.

Een vervelend gerucht

Een tijdje later komt er een naar gerucht op gang, iets dat Sikke veel pijn doet. Het verhaal gaat dat vlak voor de finale, PC-voorzitter Koopmans, Jacobus Jellema iets toefluisterde. Sikke zou dit hebben gezien en aan zijn maat hebben gevraagd wat de voorzitter zei. Jellema vertelt dat de voorzitter hem heeft gezegd dat hij koning zal worden als ze winnen. Sikke zou hem een ‘weintsjil’ hebben geboden voor het koningschap. Of dit verhaal waar is, valt te betwijfelen. De PC-Commissie had namelijk al in 1913 een aparte koningscommissie ingesteld, waardoor niet langer de kaatsers onderling bepaalden wie van hen koning zou worden. We mogen er dus vanuit gaan dat Sikke de Vries door de keuze van die commissie tot koning is uitgeroepen.

Sikke de Vries met de PC koningsbal, 1915. Foto: kaatsmuseum

Bondsprijzen en overig eremetaal

Maar het seizoen zit er nog niet op.  Op 15 augustus kaatst Sikke in Berlikum. Ondanks sterk opslaan van Anne Smidts, behaalt het partuur waar ook J. Plantinga deel van uitmaakt, slechts één eerst. Op 22 augustus schrijft Eendracht wederom haar jaarlijkse wedstrijd uit. Sikke vormt met o.a. Ids Roukema een partuur, maar op het moment dat ze  het vijfde eerst binnenhalen, komt Ids zwaar ten val en trekt zich terug. Uiteindelijk wint Sikke samen met D. de Wit Jr. en D. de Groot toch de eerste prijs en gaat hij met drie zilveren lepels naar huis..

Op 5 april in 1916 houdt KV. Eendracht een historische bestuursvergadering. De administratie is op orde en penningmeester van der Meulen wordt bedankt voor zijn’ accuraat werk’. Tijdens de vergadering moet er een beslissing genomen worden over de samenstelling van het Bondspartuur. Het wordt achteraf gezien een historisch besluit. Harlingen zal uitkomen met Ulbe Posthuma, Sikke de Vries en Ids Roukema.  Hetzelfde partuur kwam in 1913 op de Bond al eens met de bronzen medailles thuis. Op 2 juni kaatst Sikke in Dokkum met Wybren Kooistra en J. Rozema. Sikke is in vorm en door zijn uitstekende spel winnen ze en neemt hij ook nog de medaille mee naar huis voor de verste bovenslag.

Tien dagen later wordt de Bond van 1916 verkaatst. Het is de tweede keer dat de partij in Harlingen wordt gehouden en er hebben zich 35 parturen aangemeld. Er wordt begonnen in vijf perken en er zijn ongeveer 1200 betalende bezoekers. Het is zeer slecht weer, harde windvlagen en stromende regen hebben die dag de overhand. Het Harlinger partuur heeft concurrent Pingjum al verslagen maar als er nog zeven parturen over zijn wordt besloten de partij wegens het slechte weer te staken. Dit tot groot ongenoegen van een aantal toeschouwers. Het tramstation raakt later overvol met vertrekkende bezoekers die zelfs over de hekken klimmen om in de volle trams een plekje te veroveren. Aangeschoten jongeren veroorzaken een vechtpartij waarbij een jongeman uit de tram wordt gesleurd en tot bloedens toe wordt geslagen.  

Zes dagen later wordt de partij uitgekaatst en Harlingen komt in de finale tegenover Sneek te staan. Daar hadden Sikke, Ids en Ulbe geen moeite mee, getuige de eindstand: 5-1 6-2. ’s Avonds is de prijsuitreiking in schouwburg de Harmonie te Harlingen. De eerste prijs bestaat uit een zilveren medaille en natuurlijk de Pim Mulierbal. Voorzitter IJntema is apetrots op zijn jongens. Hij zegt dat de Friezen nu nooit meer mogen zeggen dat Harlingen buiten Friesland ligt. De ‘drie stoere jonge mannen, alle waschechte Harlingers, er is geen geïmporteerde bij’, krijgen uit handen van de voorzitter een barometer uitgereikt.  

V.l.n.r.: Ulbe Posthuma, Sikke de Vries en Ids Roukema. Winnaars Bondspartij 1916. Foto: Kaatsmuseum

Op 2 juli gaan dezelfde mannen naar Huizum voor een wedstrijd tussen Belgen en Friezen. Ze winnen daar de derde prijs, een bedrag van ƒ 15,- en Sikke mag weer eens de medaille voor de verste bovenslag in ontvangst nemen. Op 24 juli wint hij met Jan Reitsma en de Belg C. Hendrixs (die in Harderwijk geïnterneerd is) nog een tweede prijs, goed voor een bedrag van ƒ 15,-  

Geen succes voor Sikke op de PC van 1916, die met hetzelfde partuur als het jaar daarvoor aan de strijd deelneemt. Ze hadden gehoopt de krachttoer van vorig jaar te kunnen herhalen maar in de finale verliezen ze van Rinze Brink, de Belg August van Lierde en Ids Roukema. Rinze Brink van Oosterlittens wordt koning. Een van de weinige successen van  dat seizoen zal Sikke behalen op een uitnodigingspartij in Makkum. Hij komt daar in actie met Jetze Seekles en Jan Heeg en de eerste prijs gaat mee naar Harlingen. In 1917 gaan Ids Roukema, Ulbe Posthuma en Sikke weer als partuur naar de Bond in Witmarsum. Ze moeten nu genoegen nemen met slechts een derde prijs. Op 15 en 16 augustus van dat jaar maakt Sikke deel uit van een ploeg Friese kaatsers die spelen tegen Belgen, gelegerd in de interneringskampen in Harderwijk en Zeist. Op 15 augustus winnen Jan Reitsma, J. de Windt en N. Staalstra. Een dag later in Zeist nemen de Belgen, Neuray, Paternoster en Urbain revanche.

15 augustus-Harderwijk. Staand, derde van links, Sikke de Vries. Foto: Kaatsmuseum

Einde van een kaatscarrière

We komen Sikke de Vries na 1916 nog maar weinig tegen in de uitslagen en het duurt tot 1919 voordat hij weer vermeld wordt. Op de bond kaatst hij met Ids Roukema en A. van der Veen maar ze komen niet verder dan de zesde prijs. In juni van dat jaar kaatst hij in Witmarsum met Roukema en de Jong, beiden uit Wijnaldum. Hij slaat maar liefst zeven keer boven in één partij, en neemt daarvoor een zilveren medaille mee naar huis. In dezelfde maand kaatst hij in St. Jacobiparochie. Het Algemeen Handelsblad meldt echter: “S. de Vries, bekend om zijn uitslagcapaciteiten, kon er ditmaal echter niet in komen”. In augustus wint hij dan nog een premie  van ƒ 15,- met de gebroeders Ids en Siebren Roukema. Het lijkt gedaan met de carrière van ‘de protter’. In 1920 wint hij nog een kleine premie, en in 1921 nog een eerste prijs en weer een kleine premie. In datzelfde jaar slaat echter het sportieve noodlot toe. Hij ‘verslaat zijn schouder’ en met kaatsen op het hoogste niveau is het dan afgelopen.  

 Op 7 juli 1921 trouwt Sikke met Catharina Geertruida ten Brug, dochter van een schoenmaker. Het kaatsen raakt wat op de achtergrond en hij richt zich meer op thuis en zijn werk.  Door zijn vakmanschap en zijn bekendheid als kaatser heeft hij nog behoorlijk klandizie. Maar dat zal, naarmate de jaren verstrijken, minder worden. In augustus 1922 bevalt Catharina van een zoontje. Zij noemen deze nieuwe ‘ouwe seun’, natuurlijk Sikke. Tot hun groot verdriet zal dit jongetje niet oud worden, hij overlijdt twee maanden later. Op 23 oktober 1923 wordt een dochtertje geboren, Ruurdje.

Sikke bezoekt nog wel kaatswedstrijden en de sympathieke Harlinger is daar een graag geziene gast. Het doet hem wel pijn dat hij niet meer mee kan doen. Soms wordt hem gevraagd of hij bij een partij als keurmeester of scheidsrechter wil fungeren en als groot liefhebber van het spel slaat hij dat niet af. Met de koperslagerij wil het niet meer zo vlotten. In 1926 heeft hij de zaak nog wel maar nu hij ook de verantwoordelijkheid draagt voor een gezin, zullen er toch inkomsten moeten komen. Het is moeilijk om het hoofd boven water te houden en twee jaar later werkt Sikke zodoende bij Krols autogarage en rijwielhandel, die twee huizen verderop aan de Lanen zit.

 Naar ‘It lân fan dream en winsken’

Op 8 juli 1929 gaat Sikke aan de slag bij de Rotterdamse Machinefabriek Braat, als ‘klinker op montage’. In deze zomer ondervinden veel bedrijven in de Verenigde Staten dat de markt verzadigd is en ze verminderen daarom hun productie. De eerste ontslagen vallen, bestedingen lopen terug en andere bedrijven komen op hun beurt in de problemen of gaan failliet. De koersen vlakken steeds verder af, wat uiteindelijk in oktober leidt tot een wereldwijde beurscrisis. De gevolgen hiervan laten ook Nederland niet onberoerd. Sikke, die nog maar een paar maanden in Rotterdam werkzaam is, ziet zijn dienstverband op 1 november helaas eindigen. Zijn loon bedraagt 55 cent per uur.

 Het contact met de twee broers in Amerika is altijd goed gebleven, en zijn broer Simon heeft hem uitgenodigd over te komen om het geluk daar te gaan zoeken. Eind dat jaar vertrekt het gezin, met het schip de ‘Nieuw Amsterdam’ varen ze van Rotterdam  naar Ellis Island, bij New York, waar ze op 1 januari 1930 aankomen. Na de medische keuring reizen ze door naar Grand Rapids. Sikke en zijn dochter Ruurdje laten dan hun naam ‘veramerikaniseren’. Sikke wordt Sidney en Ruurdje wordt Ruth. Catharina laat haar naam zoals die is, de Amerikanen hebben geen probleem met de uitspraak ervan. Het leven is goed voor het gezin De Vries in de Verenigde Staten. Zijn broer Simon heeft voor hem een baan kunnen vinden bij een bank in Chicago. Niet als bankier maar met zijn technische vaardigheden wordt hij daar manusje van alles. Hij kan zò goed opschieten met de directeur van deze bank, dat deze hem gratis onderdak biedt. Het gezin woont een tijdlang in het souterrain. Door de opkomst van de elektriciteit is er al snel geen plaats meer voor Sikke bij de bank. Het gezin betrekt een huis in Grand Rapids, aan La Grave 222, een lange straat waar veel immigrantenfamilies wonen. Veel Friezen kennen Sikke van het kaatsen. Op straat en in de gezinnen wordt zodoende nog veel Fries gesproken.

Tweede van links, Sikke de Vries. Het kleine meisje is Ruurdje, uiterst rechts achteraan staat Catharina. Foto: Eddy de Vries

Langzaam maar zeker wordt Sikke weer enthousiast voor het kaatsen, zijn schouder ‘houdt’ het maar of er nog vele en verre bovenslagen zullen vallen zoals tijdens zijn ‘Friese carriere’, valt te betwijfelen.  Er is een kaatsvereniging in Grand Rapids, waarschijnlijk de eerste van Amerika en deze bestaat al sinds 1887 onder de naam: ‘Fryske Nocht’. De Amerikanen noemen het kaatsen: ‘Cairmblixam’. Het ‘kear em, bliksem!’ valt hierin te herkennen. Jaarlijks is er een ‘velddag’ met kaatspartij, waarbij drie clubs om de eer strijden. Er zit een kaatsclub een paar kilometer verderop in het stadje Holland en ook Chicago heeft een kaatsvereniging. Naast het kaatsen wordt er ook toneel gespeeld en gezongen. Er komen 400 Friezen kijken op die dag in 1930 en pas tegen middernacht keren de bezoekers huiswaarts. Het was toen 10 jaar geleden dat de naam van Sikke de Vries weer eens op een uitslagenlijst vermeld stond. Hij wint, samen met Joe Stoker en Roelof Blesma en Stoker wordt die dag koning van de partij.

Op Labor Day 1931, de feestdag voor de werkman in Amerika, organiseert ‘Friso’ van Grand Rapids de jaarlijkse velddag, waarbij de Friese verenigingen van Chicago en Holland uitgenodigd zijn. Maandagochtend om tien uur moet iedereen aanwezig zijn op de ‘Rifle Ranch’. Het is erg warm, schrijft Sikke aan de Harlinger Courant in dat jaar.  Ze kaatsen bij zo’n 33 graden, waardoor hij erg verbrandt. “Twee dagen later kon ik de lappen vel van mijn lichaam trekken”, aldus de  kaatser. Grand Rapids wint dat jaar voor de tweede opeenvolgende keer de prijs. Hij kaatst samen met Johannes Brandsma uit Makkum en J. Wip uit Dokkum. Enthousiast schrijft Sikke in een lange brief naar de Harlinger Courant: “Ik heb nog eens ouderwets gekaatst en tot mijn blijdschap werd ik ook koning van de partij”. Brandsma wordt kort na deze partij echter terug naar Nederland gestuurd omdat hij onder een valse naam de Verenigde Staten was binnengekomen.

Sikke de Vries in Grand Rapids met de gewonnen bal om zijn nek. Links Johannes Brandsma, oorspronkelijk van Makkum en rechts J. Wip, oorspronkelijk uit Dokkum. Op de voorgrond Sikkes dochter Ruurdje. Foto: Kaatsmuseum

 Verder schrijft hij in dezelfde brief over de omstandigheden in de VS. Het is de periode waarin Al Capone zijn  hoofdkwartier in Chicago heeft en berovingen en plunderingen zijn aan de orde van de dag, met name olie- (of benzine)-stations. De economie verslechtert snel, er zijn fabrieken waar eerst 1200 mannen 6 dagen per week werken maar waar nu nog voor slechts 50 man werk in drie dagen is. Het eten gaat op de bon maar het leven is niet zo heel duur. Veel mensen hebben hun huis op afbetaling gekocht, maar kunnen daar niet meer aan voldoen waardoor hun huis door de bank in beslag wordt genomen. Ook schrijft Sikke een verbazingwekkend stuk over de positie van de vrouw in die tijd, ze hebben het voor het zeggen. Het blijkt geen zeldzaamheid te zijn dat vrouwen drie keer trouwen, nu de man niet veel meer verdient. Ze vraagt een echtscheiding aan en trouwt de volgende week met een man die meer geld te besteden heeft.

Sikke en zijn vrouw vechten om de Harlinger Courant als die op vrijdagochtend bezorgd wordt. Hij schrijft aan de krant: “Ik verslind al gauw de sport en mijn vrouw de burgerlijke stand” Voor wat betreft de prestaties van de kaatsers van KV. Eendracht zegt hij: “ik ben er trotsch op, dat ze de voetsporen drukken van U. Posthuma, Ids Roukema en dan mijn persoontje, want wij waren de eersten die de eereteekenen aan het vaandel brachten”.  

 Enkele reis Harlingen

Hij besluit zijn brief met de opmerking dat hij binnenkort nog wel eens zal schrijven. Hij vreest namelijk dat de toestand in het land nog verder zal verslechteren en zijn vrees blijkt gegrond. Ondertussen kaatst hij en wint nog wel eens een prijsje maar de terugkeer naar Nederland lijkt aanstaande. Zijn dochter Ruurdje, mijn tante dus, vertelde me later wel eens dat er zulke grote kieren tussen de planken van hun huis zaten dat wanneer het regende, het binnen net zo nat werd als buiten. Midden 1934 vertrekken ze naar Nederland en gaan weer wonen in Harlingen. Ze vinden een bovenwoning aan de Heiligeweg 13a. Er komt een tweede kindje, een jongetje. Naam: Sikke de Vries.  

 Sikke blijft sporten, iets wat hij tot aan zijn 79ste zal blijven doen. Naast het kaatsen is hij ’s winters een verwoed schaatser. Hij wordt gevraagd om keurmeester te worden op de zijn zo geliefde PC. Dat kan hij natuurlijk niet weigeren. Hij zal zich niet meer bezighouden met de koperslagerij, maar wordt los werkman. Bij KV. Eendracht kaatst hij inmiddels bij de senioren en neemt in  1935 een zit in het bestuur. In 1938 wordt hij samen met zijn oud-kaatsmaat Ulbe Posthuma terreincommissaris. Op 3 november 1939 stopt hij met het bestuurswerk.

 De tweede wereldoorlog nadert. Die oorlog zal Harlingen hard raken en ook het gezin De Vries. De familie in Amerika stuurt in het begin nog wel eens een pakket maar dit wordt al gauw door de Duitsers verboden. In 1941 zit KV. Eendracht met een probleem. De grasmat wordt grotendeels omgeploegd voor het leggen van de fundamenten voor een Duits soldatenkamp. In de oorlogsjaren kaatst Eendracht aan de Vierkantsdijk. Sikke ziet dan een lange, ietwat slungelachtige jongen  die in zijn ogen wel wat kan. Hij geeft hem wel eens een tactische aanwijzing. Of het door deze aanwijzingen is gekomen, is natuurlijk niet te bewijzen. Maar wel dat die slungelachtige jongen met de naam Hotze Schuil een groot kaatser is geworden.

 In 1943 wordt Sikke, die dan 54 jaar is, veroordeeld tot een boete van ƒ 50,-.  Hij had namelijk gezien dat twee mannen uit een pakhuis een zak tarwe hadden gestolen. Van die tarwe kreeg hij 10 kilo, als hij zijn mond zou houden. Het kwam echter uit. Het gezin De Vries krijgt te weinig te eten en aan het eind van de oorlog is de zoon van Sikke ondervoed. Vlak na de oorlog gaat Sikke jr. dan ook  naar Engeland om aan te sterken. Zijn zuster Ruurdje vertrekt naar Londen en werkt daar een aantal jaren voor Philips.

Oude liefde roest niet

Zo rond 1950 kaatst Sikke nog steeds. Zijn zoon, die dan ongeveer 15 jaar is, kan ook goed overweg met het kleine balletje maar voor hem is niet zo’n grote carrière weggelegd als voor zijn vader. Samen kaatsen ze wel eens op de dan nog autoluwe Heiligeweg, terwijl Catharina uit het raam toekijkt en haar zoon aanmoedigt. Zoon Sikke gaat naar de Ambachtsschool en wordt machinebankwerker.

 Het gezin de Vries voor hun huis aan de Heiligeweg in Harlingen. V.l.n.r.: Catharina, Sikke sr., Sikke jr. en Ruurdje. Foto: Eddy de Vries

 De laatste wapenfeiten van Sikke op het Friese gras komen we tegen in september 1950 en 1954.

In 1950 doet hij in Berlikum met A. Wieling en R. IJetsinga mee aan een partij voor oud-kaatsers. Ze sneuvelen in de eerste omloop met een volle telegraaf. In 1954 doet hij weer mee aan de partij in Berlikum, nu met R. IJetsinga en R. Werkhoven. Het is die dag ontzettend slecht weer, waardoor deze partij niet uitgekaatst kan worden. Door loting wordt de winnaar van de partij bepaald. Het lot valt gunstig uit voor Klaas Kuiken, Jacobus Jellema en Klaas de Jager, waarbij Kuiken tot koning wordt uitgeroepen.

In 1950 wordt het straatkaatsen in ere hersteld en de eerste editie van het Lanenkaatsen is zodoende een feit. Het initiatief komt van de familie van der Gaast, eigenaren van sigarenmagazijn ‘t Hoekje, Op het snijpunt van de Lanen en Ossenmarkt werd door de jeugd  al voor de eerste wereldoorlog veel gekaatst. Aangemoedigd door de omwonenden die dan een paar centen of iets anders beschikbaar stelden en niet gehinderd door druk verkeer, was het kaatsen daar een vaak voorkomend straatbeeld. De familie Pais, die een groentezaak op de Kleine Breedeplaats heeft, loofde vaak kokosnoten of pinda’s als prijsjes uit. Sikke zal drie keer meedoen aan het Lanenkaatsen en in 1951 wint de ‘oude protter’ de eerste prijs in de oudste leeftijdsklasse.

 Nog één keer in het kaatslicht

In 1953 overlijdt zijn zo geliefde Catharina. Hij blijft alleen achter met zijn zoon Sikke, die nog thuis woont en dochter Ruurdje. Ruurdje is getrouwd en woont nu aan de Zuiderhaven. Omdat haar man Jaap vaart en dus veel van huis is, doet Ruurdje grotendeels het huishouden en kookt voor haar vader en broerke. Sikke gaat nog wel vaak naar het kaatsen, bij Eendracht ontbreekt hij bijna nooit en jaarlijks is hij nog keurmeester op de PC. Tot 1965, hij is dan 77 jaar. De ogen worden minder en hij kan het snelle spel niet goed meer volgen. Op de PC van dat jaar worden hij, Jacobus Jellema en Hendrik van Haitsma, de winnaars van 50 jaar geleden, in het zonnetje gezet. Voorzitter Mr. Klaas Bijlsma bedankt Sikke voor de 50 jaren dat hij keurmeester is geweest. Bijlsma staat bekend om zijn ‘oratorische talenten’, en vergelijkt Sikke de Vries met de Romeinse keizer Gajus Julius Ceasar Augustus. “Sikke syn ryk hat it fyftich jier úthâlden, dat fan Gajus Julius mar 48”, aldus de voorzitter.

De winnaars van de PC uit 1915 bijeen op de PC van 1965. V.l.n.r.; Hendrik van Haitsma, Sikke de Vries en Jacobus Jellema. Foto: Eddy de Vries

 De laatste jaren van zijn leven kuiert Sikke graag door Harlingen samen met Robbie, zijn trouwe witte keeshond. De twee zijn onafscheidelijk. Hij maakt graag een praatje en geniet volop van zijn kinderen en hun gezin. Hij is maar wat trots op zijn twee kleinzonen.

Op de avond van 27 december 1969 wordt er bij zoon Sikke aangebeld door Jaap, de man van Ruurdje. Sikke is op 81-jarige leeftijd plotseling overleden. Twee dagen daarvoor heeft hij nog bij zijn zoon en schoondochter Klaske gegeten aan de Kimswerderweg. Zij hebben twee zoons waarvan ik de jongste ben, De oudste zoon – mijn broer – was op eerste kerstdag 5 jaar geworden.  Hoe hij heet? Sikke natuurlijk!

Toen ik zelf nog kaatste bij de jongens en in het afdelingspartuur van Harlingen zat, werd ik op de dorpen vaak aangesproken. Oude mannen met hun onafscheidelijke witte petten hadden de lijst bekeken en zagen dan een ‘de Vries’ uit Harlingen staan.  Steevast werd me dan gevraagd, of ik een van ‘die protter’ was. Na dit te hebben beaamd, kreeg ik al die bijzondere kaatsverhalen te horen. Bij het Lanenkaatsen kreeg ik wel eens wat tips en trucs van ene Hotze Schuil. ‘Dien opa hielp mie oek wel us op gang, seun’, zei hij dan.

 Terwijl ik over de laatste zin nadenk, kijk ik even naar rechts van mijn bureau, naar de medaillekast van opa. Nog steeds blinken daarin de medailles en de lepels en een gevoel van trots kan ik daarbij niet onderdrukken. Maar nog steeds mist daarin dat ene bewijs dat hij koning was op de PC van 1915. Waar is toch dat zilveren balletje van Sikke de Vries?

[tipsmaatregelen]

Groenten, voetbal, gasvoorziening - Russische zakelijke belangen in NL

Groenten, voetbal, gasvoorziening – Russische zakelijke belangen in NL

Groenten, voetbal, gasvoorziening – Russische zakelijke belangen in NL Verschillende bedrijven in Nederland met Russische banden zijn naar buiten gekomen met hun veroordeling van de invasie in Oekraïne, terwijl het Nederlandse hoofd van Gazprom Energy in Nederland is afgetreden. ‘Ik ben erg geschrokken van het verlies aan mensenlevens in Oekraïne’, zegt Sytse van Heijst in een notitie op de…

[releaseteam]

via Twitter https://twitter.com/releaseteam