#tanığı

[asikomecom]

Kocasıyla tartışan kadın balkondan düşerek can verdi! Görgü tanığı anlattı: Her şey 10 saniye içinde oldu - Son Dakika

Kocasıyla tartışan kadın balkondan düşerek can verdi! Görgü tanığı anlattı: Her şey 10 saniye içinde oldu – Son Dakika

Esenyurt’ta kocasıyla henüz bilinmeyen bir nedenle tartışan Meral Ç., 4 katlı binanın 2’nci katındaki balkondan düşerek ağır yaralandı. Olayı gören vatandaşlar polis ve sağlık ekiplerine haber verdi. HAYATINI KAYBETTİ Olay yerine gelen polis ekipleri çevre güvenliğini sağlarken sağlık ekipleri de sokak ortasında yaralı şekilde yatan kadına ilk müdahaleyi yaptıktan sonra hastaneye kaldırdı.…

[korkutkalkan]

Onur Şener cinayetinin görgü tanığı anlattı

Onur Şener cinayetinin görgü tanığı anlattı

Ankara’da bir mekanda sahneye çıkan Onur Şener, şarkı isteği yüzünden çıkan tartışmada öldürüldü. Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı personeli iş müfettişi İlker K. (35), aynı kurumdan meslektaşı Ali G. (36) ve TAİ’de elektrik mühendisi Semih S. (36) tutuklandı. Cinayet gecesi mekanda bulunan bir görgü tanığı yaşananları anlattı: – Biz de aynı mekandaydık. Onur zaten benim uzaktan bir…

[trendebirkitap]

“seni düşündükçe gül dikiyorum ellerimin değdiği yere atlara su veriyorum daha bir seviyorum dağları.”

ilhan berk

[yasamsallik]

Kime ne verebiliriz ki

Gönül mü?

Ömür mü?

Can mı?

Mal mı?

Yok....!

Yok ki "Yüreğimizden" başka servetimiz...!

Sadece yüreği ile bakanlar

Gerçek bir güzelliğin tanığı olabilirler.

Yüreğinde sevgi ve merhamet olanın;

Dili de

Yüzü de

Gülüşü de

Güzel olur...

Murat BOZOĞLU

[nevzatboyraz44]

Arpaz Kalesi

Korunmayı bekleyen bir tarihi yapı.

Leylekler üzerine yuva yapmış, öylece zamanın tanığı olarak bekliyor orada.

Nazilli’ye bağlı Esenköy’de bulunan yapı grubu, bir Karya kenti olan Harpasa Kalesi’nin eteklerinde kurulmuştur. Bazı kaynaklarda buranın ismi Arpaz Kulesi olarak da geçmektedir.

Akçay’a kadar uzanan ekili araziyi kapsamı içine alan büyük çiftlik işletmesinin sahibi, Arpaz Beyleri tarafından XIX.yüzyıl başlarında inşa ettirilmiştir.

Ancak burada XVII. Ve XVIII.yüzyıllara ait, Osmanlı Dönemi kalıntıları ile de karşılaşılmıştır. Buna dayanılarak da kalenin daha erken bir dönemlerde yapılıp, sonradan yenilendiği de düşünülebilir.

Burası bir bey konağı, güvenlik kulesi, ambar, ahırları ve müştemilatı ile bir şatoyu andırır. Kule, Arpazlı Hacı Hasan Bey’in, II.Mahmut zamanında Rodos’tan getirdiği ustalara yaptırmıştır.

Türkiye 🇹🇷

[kitaplardangelen]

Hoyrattır bu akşamüstüler daima.

Gün saltanatıyla gitti mi bir defa

Yalnızlığımızla doldurup her yeri

Bir renk çığlığı içinde bahçemizden,

Bir el çıkarmaya başlar bohçamızdan

Lavanta çiçeği kokan kederleri;

Hoyrattır bu akşamüstüler daima.

Dalga dalga hücum edip pişmanlıklar

Unutuşun o tunç kapısını zorlar

Ve ruh, atılan oklarla delik deşik;

İşte, doğduğun eski evdesin birden

Yolunu gözlüyor lamba ve merdiven,

Susmuş ninnilerle gıcırdıyor beşik

Ve cümle yitikler, mağlûplar, mahzunlar...

Söylenmemiş aşkın güzelliğiyledir

Kağıtlarda yarım bırakılmış şiir;

İnsan, yağmur kokan bir sabaha karşı

Hatırlar bir gün bir camı açtığını,

Duran bir bulutu, bir kuş uçtuğunu,

Çöküp peynir ekmek yediği bir taşı...

Bütün bunlar aşkın güzelliğiyledir.

Aşklar uçup gitmiş olmalı bir yazla

Halay çeken kızlar misali kolkola.

Ya sizler! ey geçmiş zaman etekleri,

İhtiyaç ağaçlı, kuytu bahçelerden

Ayışığı gibi sürüklenip giden;

Geceye bırakıp yorgun erkekleri

Salınan etekler fısıltıyla, nazla.

Ebedi âşığın dönüşünü bekler

Yalan yeminlerin tanığı çiçekler

Artık olmayacak baharlar içinde.

Ey, ömrün en güzel türküsü aldanış!

Aldan, geçmiş olsa bile ümitsiz kış;

Her garipsi ayak izi kar içinde

Dönmeyen âşığın serptiği çiçekler.

Ya sen! ey sen! Esen dallar arasından

Bir parıltı gibi görünüp kaybolan

Ne istersin benden akşam saatinde?

Bir gülüşü olsun görülmemiş kadın,

Nasıl ölümsüzsün aynasında aşkın;

Hatıraların bu uyanma vaktinde

Sensin hep, sen, esen dallar arasından.

Ey unutuş! kapat artık pencereni,

Çoktan derinliğine çekmiş deniz beni;

Çıkmaz artık sular altından o dünya.

Bir duman yükselir gibidir kederden

Macerası çoktan bitmiş o şeylerden.

Amansız gecenle yayıl dört yanıma

Ey unutuş! kurtar bu gamlardan beni.

[sozlerinressami]

Martılara Fısıldayan Kız

Zar zor bulduğu boş banka oturmuş, uzunca bir süre denizi izlemeye başlamıştı. Bugün deniz dalgalıydı; tıpkı birikmiş duyguları gibi. Bazen sakin, bazen de dalgalı. Adı gibi, içindeki dalgalanmalar da durmaksızın değişiyordu. Her dalga, içinde biriktirdiklerini karaya vuruyordu; bazen huzurlu bir sessizlik, bazen de çalkantılı bir öfke. Gün geçtikçe duygularının esiri oluyordu, bazen boğan taraf bazen de boğulan taraf.

Dalganın yüzüne her acımasız çarpışında, geçmişi geleceği gözlerinin önünden geçiyordu. Her seferinde onu buraya getiren farklı duygular, farklı yaşanmışlıklar oluyordu. Mutlulukla parlayan çocukluk hatıraları, ailecek yapılan sahil yürüyüşleri, ilk gençlik aşkları... Hepsi bu denizin de anılarıydı. Fakat zamanla, aynı deniz acı dolu hatıraların da tanığı olmuştu. Kırık hayaller, yitirilen dostluklar ve en çok da kaybettiği büyük aşkı.

Bir an, rüzgarın etkisiyle saçları yüzüne savruldu. Eliyle saçlarını düzeltti ve derin bir nefes aldı. Bu nefes, bir an için içindeki fırtınayı dindirmiş gibiydi. Ama sadece bir an için. Çünkü her ne kadar kaçmaya çalışsa da, duyguları ve hatıraları peşini bırakmıyordu. Kendini bulmak için, içindeki karmaşayı çözmek için buraya gelmişti.

Her dalga bir umut taşıyordu; belki de kendi içindeki huzuru bulabilmek için denizin fısıldadığı sırları dinlemeliydi. Ona yol göstermekten deniz bile yorulmuştu belki de? Soğuğun etkisiyle bedeni, yaşanmışlıkların etkisiyle de kalbi titremişti bir kez daha.

Huzurla uçan martıları izledi, onların uçmaya ilk nasıl cesaret ettiklerini düşündü. Uçuşları kaç kere başarısız olmuştu? Tam öğrendim dedikten sonra kaç kere yere sertçe düşmüşlerdi? Umutsuzluk, onların da kanatlarını onun ruhunu sardığı gibi sarmış mıydı?

Ruhunu meşgul eden düşünceler gözlerinden akıyordu. Ancak gözlerindeki huzur yerini koruyordu ve koruyacaktı. Rüzgar, gözyaşlarını usulca silmişti. Dakikalarca geçmişe ve geleceğe ışınlandığı banktan çantasını alıp kalktı. Martılara bir süre daha baktı; onlar gibi özgür olmak istiyordu.

15.06.2024 —Sözlerin Ressamı

[kontdevri]

-Aynayı görmesem çıkacaktım. Giysi dolabının bir kapısı yarım açıktı. Kapı açıyla duruyor, üzerindeki aynada kendimi görüyordum. Ben kendimi, en sivil hallerimin tanığı olan mekana giren adam olarak hissederken, ayna beni, arkasında boş bir koridor olan adam olarak gösteriyordu.

"Ayna," dedim fısıltıyla.

"Buyurun benim," dedi.

"Ayıp olmuyor mu ayna?" dedim, "bizi burada yanlış pozisyonda, dış kapının mandalı gibi gösteriyorsun. İlgisiz, alâkasız, yabancı ve arkasında koridor boşluğu duran ve hani geri dönüp o boşluğu kat ederek, daire kapısına yönelebilecek ve hatta yönelmesi gerek biri gibi.

"Nasıl görünmek isterdin?" dedi. Bu tavır, bu kendinden çok fazla emin, ukala tavır beni öldürürdü.

"Ayna," dedim, "seni bölük bölük bölerim."

"Denememeni tavsiye ederim," dedi, "bölünerek çoğalırım ve çoğaldıkça fazla suret veririm, hoşuna gitmez."

Bana psikolojik çözümleme yapıyordu. Kendimi görmekten ya da kendimi "yalnız biri" görmekten huzursuz olduğumu ima ediyor, şantaj yapıyordu. Fakat teknik olarak haklıydı. İti, iki yüz parça yapsam, alt açı, üst açı derken ortalık karışacaktı.

[touchishere]

Gözyaşlarım, artık acının bir sembolü değil, varoluşsal bir boşluğun tanığı; her damla, içimdeki derin yalnızlığın dilsiz bir itirafı.

[ahmetcumhur-blog]

Adnan Yücel /

Kırdın Kalbimi Cankörüğüm

Ne zaman yağmur yağsa

Bir buluşma yeri olurdun

İstanbul'da rüzgâr soluklara

Mavisi yasaklanmış deniz

Kızıl tufanı yaratmadan daha

Ne zaman yağmur yağsa

Tarihin şiir tanığı olurdun

Yağmurdan sonra

Toprak kokusu bakışlılara

Tam otuz yıl nasıl kıydım sana

Bin zehirli duman arasında

Islığınla besteledim hep

En pembe çocuk düşlerini

Pan'ın flütünden mi kalma

Babam'ın dilsiz kavalından mı

Hep rüzgârla bir tuttum seni

Hani yolu yakın

Aşkı sonsuz kılan rüzgârla bir

Ey can içre cankörüğüm

Hangi kentin temiz havası

Yetmez oldu ki soluğuna

Çıkardın kendini ölüm doruğuna

Ölmek kolay değil cankörüğüm

Kalbimde sevinç gözesi pınarlar

Kalbimde yaşamak aşkı çınarlar

Ve bir nice coşkular coşkular

Sende onlar gibi yaşayacaksın

Akıp ırmaklara karışacaksın

Sırılsıklam bütün sevişmeleri

Yine soluğunla kurutacaksın

[yinedemeliha]

Bir şiir bırakabilir misin geceye?

Hoyrattır bu akşam üstüIer daima.

Gün saItanatıyIe gitti mi bir defa

YaInızIığımızIa doIdurup her yeri

Bir renk çığIığı içinde bahçemizden,

Bir eI çıkarmaya başIar bohçamızdan

Iavanta çiçeği kokan kederIeri;

Hoyrattır bu akşamüstüIer daima.

DaIga daIga hücum edip pişmanIıkIar

Unutuşun o tunç kapısını zorIar

Ve ruh, atıIan okIarIa deIik deşik;

İşte, doğduğun eski evdesin birden,

YoIunu gözIüyor Iamba ve merdiven,

Susmuş ninniIerIe gıcırdıyor beşik

Ve cümIe yitikIer,mağIupIar,mahzunIar…

SöyIenmemiş aşkın güzeIIiğiyIedir.

KağıtIarda yarım bırakıImış şiir;

İnsan yağmur kokan bir sabaha karşı

HatırIar bir gün bir camı açtığını

Duran bir buIutu,bir kuş uçtuğunu,

Çöküp peynir ekmek yediği bir taşı…

Bütün bunIar aşkın güzeIIiğiyIedir

AşkIar uçup gitmiş oImaIı bir yazIa

HaIay çeken kızIar misaIi koIkoIa

Ya sizIer! ey geçmiş zaman etekIeri,

İhtiyar ağaçIı,kuytu bahçeIerden

Ayışığı gibi sürükIenip giden;

Geceye bırakıp yorgun erkekIeri

SaIınan etekIer fısıItıyIa, nazIa.

Ebedi aşığın dönüşünü bekIer

YaIan yeminIerin tanığı çiçekIer

Artık oImayacak baharIar içinde.

Ey ömrün en güzeI türküsü aIdanış!

AIdan, geImiş oIsa biIe ümitsiz kış;

Her garipsi ayak izi kar içinde

Dönmeyen aşığın serptiği çiçekIer.

Ya sen! ey sen! esen daIIar arasından

Bir parıItı gibi görünüp kayboIan

Ne istersin benden akşam saatinde?

Bir güIüşü oIsun görüImemiş kadın,

NasıI öIümsüzsün aynasında aşkın;

HatıraIarın bu yanma vaktinde

Sensin hep,sen, esen daIIar arasından

Ey unutuş! kapat artık pencereni,

Çoktan derinIiğine çekmiş deniz beni;

Çıkmaz artık suIar aItından o dünya.

Bir duman yükseIir gibidir kederden

Macerası çoktan bitmiş o şeyIerden.

Amansız gecenIe yayıI dört yanıma

Ey unutuş! kurtar bu gamIardan beni.

AHMET MUHİP DIRANAS// Olvido

[yarininboslugu]

hayalle gerçeği nasıl ayırt edersin? nasıl anlarsın yaşadığın anın bir rüya olmadığını? güvenebilir misin anılarına o anın bir tanığı yokken? yaşadım diyebilir misin yaşadığına tanık olan biri yoksa yanında?

[otadam]

İnsan yaşamı, bir yankı arar.

Sesinin duvarlarda, göklerde ve başkalarının kalplerinde yankı bulmasını ister. Yaşadığımız her an, attığımız her adım, haykırdığımız her cümle bir tanık arar. İlişkiler, evlilikler... Bunlar sadece sevginin ve bağlılığın göstergesi değil; aynı zamanda "Bak, buradayım!" demenin en güçlü yollarıdır.

İnsan, kendi varlığını kanıtlamak, "Bunları yapabiliyorum, bu ben!" demek için başkalarının gözlerine ihtiyaç duyar. Her bakış, her dokunuş birer ayna olur ruhumuza. İnsanları istiyoruz yaşamımızda, fark edilmek için. Belki de yalnızca bir defa, bir an için bile olsa, birisinin gözlerinde kendi varlığımızı görmek, o anı ölümsüzleştirir. O an, tüm haykırışların, çabaların ve umutların karşılık bulduğu an olur.

Geçmişteki ilişkilerim aklıma geliyor. Eski aşklar, yaşanmışlıklar... Her biri, içimde bir iz bıraktı. O anlarda sevildiğimi, anlaşıldığımı hissettim. Fakat her bitiş, her ayrılık bir kırılma getirdi. O kırılmalar, hayatın sert darbeleriydi. Ama aynı zamanda, bu darbeler beni ben yaptı, beni güçlendirdi. Kendi varlığımı ve değerimi keşfetmemi sağladı.

Bazen bir ilişkinin derinliklerinde, bazen evliliğin bağlarında, hayatımızın tanığı olacak birine ihtiyaç duyarız. Çünkü yalnız kaldığında bile sesin, yankısını bulur bir şekilde. İşte o zaman yaşamın anlamı, derinliği ve değeri bir başka boyuta taşınır. Başkalarının varlığıyla çoğalırız, büyürüz, anlam kazanırız. Sadece var olmak değil, başkaları tarafından varlığımızın tanınması, kabul edilmesi ve sevilmesi de önemlidir.

Evlilik, iki insanın birbirine tanık olma sözü verdiği en kutsal bağlardan biridir. Bu bağ, sadece sevgi ve bağlılıkla sınırlı kalmaz; aynı zamanda birlikte yaşanan her anın, her zorluğun ve her mutluluğun bir tanığı olmaktır. Birbirine omuz veren, birbirinin yaralarını saran iki insanın öyküsüdür evlilik. Hayatın iniş çıkışlarında, fırtınalarında ve güneşli günlerinde el ele yürümektir.

İnsan ilişkileri de böyledir; dostluklar, arkadaşlıklar, aile bağları... Her biri, varlığımızın farklı yönlerini keşfetmemize yardımcı olur. Bir dostun samimi gülüşü, bir arkadaşın destekleyici omzu, bir ailenin koşulsuz sevgisi... Tüm bunlar, yaşamımızın tanıklarıdır. Onlar sayesinde, kendi hikayemizi daha iyi anlar, daha derin bir anlam buluruz.

Bazen yalnız kaldığımda, geçmişteki o ilişkileri, dostlukları hatırlıyorum. Kırıldığım, incindiğim anlar geliyor aklıma. O anlarda yalnızlık derinleşir, acı keskinleşir. Ama her kırılma, her yara bana bir şeyler öğretti. Beni ben yapan, hayatın kendisiydi. Ve belki de bu yüzden, hâlâ bir tanık arıyorum. Birine varlığımı göstermek, "Buradayım, beni görün!" demek için.

Ve işte böyle, yaşamın özündeki bu arayışla, her birimiz kendi hikayemizin tanığını ararız. Kendimizi anlatmanın ve anlaşılmanın yolu, başkalarının gözlerinden geçer. Bu yüzden ilişkilere, evliliklere sarılırız; bu yüzden varlığımızı onlarla yoğurur, anlam buluruz. Yaşamın sahnesinde yalnız olmamak için, bir şahit ararız. Her birimizin hikayesi, bu tanıklıklarla zenginleşir, derinleşir ve ölümsüzleşir..

Neyse,

Bir şarkı dinleyelim..

https://youtu.be/UiHmeHZAc0s?si=EpuTUfgubBIWgxlh

[aleaiactaest-eren]

"öfkemin dili yok

yok özlemimin ne tanımı

ne tanığı

sana izinsizim"

[begonvilceblog]

dikersin gözlerini masmavi yarınlara insanlığın insanca yaşamını özlersin ve söylenirsin kendi kendine çağının tanığı her şair gibi sen de ne açlık ne zulüm ne de kan ancak biz kazandığımız zaman ve bütün insanlık insanca yaşadığı zaman

#Adnan Yücel

#gözler yangın şimdi

[pepuk]

dün geldim

geç kalsam da bağışlanır

*

bir bahar bozumuydu yola çıktığımda

yüzümde suçlu bir merak

kalbim heyecandan telaşlı

gözlerimde ısırgan bir hüzün vardı

hüzün: hep bilinir

bir afyon çiçeğidir önceleri

dalayan bir ısırgan yoncası olur sonra

dalayan ve uyandıran o afyon uykusundan

*

dün geldim

acı sırtımda tabiy

*

yolum uzundu

yanımda hiç resim yoktu

dağlara baktım: dağıldım

yollara baktım: yoruldum

gece ayışığı içtim, dudaklarım kurudu

gündüz böğürtlen yedim, dilim buğulandı

siz görmeliydiniz o kanı

bir dağ çiçeği sevdasına bin arı öldü

tam ordan geçiyordum, gördüm diyebilirim

aman nasıl petekti öyle

nasıl baldı

böğürtlen gibi kırmızıydı

kan gibi saydam

bir garip kokuydu, onun kokusuydu

dayanamadım, eli titrekti ama

yedim yedim kalbim çatladı

sevdam o dağ çiçeğinde kaldı

*

dün geldim, anca geldim

usumda vızıldayan bin arı ölüsü

heybemde onarımı gereken bin iğne

önce kendi etime

*

dün geldim

hoş mu geldim

hoş olmayan şeylerden geldim

bir kentten geçtim ki canım titredi

sıtma kabusuyla sallanıyordu uzaktan

girişte insanlar gördüm, hiç görmediğim

ama sanki biryerlerden tanıdığım, yemin

*

edebilirim

*

iğrenç suratları vardı, insandan çok

cüzzamlı bir köpeğe benziyorlardı

kuru birer ağaç dibine çömelmiş

çürümüş bir dalı kemiriyorlardı

omuzlarında soyulmuş yılan derileri

ellerinde pas tutmuş makaslar

iki ucu da kırık

tam ben yanlarından geçiyorken

elma ağaçlarının çiçeklerini kesmeye başladılar

ben sanki tarihini bilmiyormuşum gibi

bakır çalığı bir kasede

elmanın kanını sundular

geldim ya, nasıl geldim

bir elimde tarih atlası

*

bir elimde güneş humması

soğutulmaya zorlanmış bir çöl kızgınlığından

bir kum fırtınasının

soylu kumcuklarından geldim

yorgundum, susamıştım, dilim kuruydu ama

gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi

bilirim ben

çölün tam ortasında sonsuz bir ışıltıydı

yedibin rengi yansıtan renksiz bir kuyuydu

duruydu, aydınlıktı, yaz gökleri gibiydi suyu

uzanıp avuçlasam benimdi

*

öyle yakın, öyle kolay, öyle dokunsam

ah o kervancıbaşı

ah o sırmalı soyguncu

ve ellerinde kesik başlar ve zebellah ordusu

birden beliriverdiler tam kuyunun başında

ellerinde kan sızıtan kesik başları

tan kuyunun ağzından sarkıtıyorlardı ki

ne olduysa o anda oldu

kızıl bir bulut ağdı kuyunun ağzından göğe

bulut değil

bir devin alev saçan soluğuydu

ardından muhteşem bir kum fırtınası

kum değil

devin çocuklarıydı saçılan

ah görmeliydiniz o savaşı

ne kanlı kervancıbaşı

ne zebellah ordusu

dayanamadılar kum fırtınasının şiddetine

çöl mü yarıldı

kuyu mu büyüttü ağzını

kızgın çöl kavuşunca dinginliğine

bir ben vardım kuyunun başında diri

ve her şeyi görebilen sağlıklı çöl tanığı

öğrendim çöl kızgınsa öfkesi nice olur

kum fırtınasında neler yapılır

nasıl yok edilir çöllerin sırmalı

soygun kervancıları

gördüğüm serap mıydı, gerçek miydi

bilirim ben

bir elimde güneş humması

bir elimde tarih atlası vardı

vakit dardı

kanarak içtim de kuyunun duru suyundan

uçar gibi aştım çölü o sonsuz ışıltıdan

dün geldim

*

dün ben nerden geldim

ezberlenip unutulmuş bir sıkıntıdan geldim

adı konulmamış bir düşten geldim

terlemiş balıklar gördüm, rengi bozulmuş mavilikler

kabaran denizler gibi coşkun sürücüler

kılçığı beynine saplanmış gözsüz balıklar gördüm

trollenmiş deniz tarlası, iyot vurgunu

derya içindeydim de hani deryayı gördüm

küçük balığı gördüm, peşinde büyük balık

bir su ağası gibi kuvvetli ve saldırgan

oh balık, küçük balık, can balık

anasının kuzusu, deniz kokulum

söyle yavrum, söyle gözüm, söyle kılçığım

kim dokundu senin pullanmamış derine

kim kıydı senin o tazecik gövdene

denizde kum gibi dolgun pullarıyla

doymaz mı büyük balık küçük balığa

ama gördüm ya sonunda

derya içindeki deryayı

büyük balık küçük balık peşindeydi ya

birleşince küçük balık yüzlercesiyle

şaşırıp kaldı büyük balık

şaşırıp kalmadım amma

ne de keskinleşmiş dişleri ol mahilerin

unutulmaz bir deniz anası gibi büyüdü gövdeleri

kıymık kıymık oldu gövdesi büyük balığın

anladım

nice olsa da

denizde kum, büyük balıkta pul

birleşince

edemezmiş küçükleri kendine kul

*

14 Mart 1972

Arkadaş Zekai Özger