#tulband

[homoerotisch]

sticky tulband with dates and coffeesauce

[joostjongepier]

Wat?   Portret van Rembrandt in oosterse kleding (ca. 1631) door Isaac de Jouderville, David overhandigt Uria de brief voor Joab (1619) door Pieter Lastman en Elisa weigert de geschenken van Naäman (1628-33) door Lambert Jacobsz.

Waar?   Tentoonstelling Rembrandt en tijdgenoten - Historiestukken uit The Leiden Collection in Hermitage, Amsterdam

Wanneer?   13 maart 2023

The Leiden Collection is de particuliere kunstverzameling van het Amerikaanse miljonairsechtpaar Thomas S. Kaplan en Daphne Recanati Kaplan. De collectie bestaat uit ongeveer 250 schilderijen en tekeningen. Het accent ligt op Nederlandse schilderijen uit de zeventiende eeuw en meer in het bijzonder de Leidse fijnschilders, zoals Gerard Dou. Vandaar ook de naam: The Leiden Collection. De kunstwerken worden vaak uitgeleend. Zo hangt er op dit moment een werk van Vermeer op de grote tentoonstelling in het Rijksmuseum. Hermitage Amsterdam, een museum dat, sinds de Oekraïne-oorlog niet meer wordt gevoed door de immense collectie van de Hermitage in Sint Petersburg, toont nu historiestukken uit de collectie van het echtpaar Kaplan onder de titel Rembrandt en tijdgenoten. Het gaat om scènes uit de Bijbel, de geschiedenis of de Griekse en Romeinse mythologie. In de zeventiende eeuw werd het schilderen van historiestukken beschouwd als het hoogst haalbare.

Isaac de Jouderville was een van de vroegste leerlingen van Rembrandt. De tentoonstelling opent met een portret van zijn leermeester, een kopie naar een werk van Rembrandt zelf. Vooral de kleding is door De Jouderville zeer gedetailleerd weergegeven. De lagen van de tulband lijken daadwerkelijk over elkaar heen te liggen en de sierspeld lijkt haast echt driedimensionaal.

Pieter Lastman was in de zeventiende eeuw de belangrijkste schilder van historiestukken. Rembrandt ging dan ook vanuit Leiden een tijdlang bij Lastman in de leer. De invloed van zijn leermeester op het werk van Rembrandt is onmiskenbaar. Even onmiskenbaar is echter dat in dit geval de leerling zijn meester ver is voorbijgestreefd. Niet alleen ontbreekt het clair-obscure, waardoor Rembrandt beroemd zou worden, ook mist het schilderij een natuurlijkheid die we later in het werk van Rembrandt wel vinden. Het geheel doet nogal aan alsof het in scène is gezet. Dat neemt natuurlijk niet weg dat Lastman een capabel schilder was. Details als het tafelkleed zijn prachtig uitgewerkt.

We zien een tafereel uit het Bijbelboek 2 Samuël. Koning David ziet vanaf zijn balkon Batseba, de vrouw van Uria, een soldaat. Hij laat haar bij zich komen en slaapt met haar. De gemeenschap blijft niet zonder gevolgen: Batseba blijkt zwanger. David laat daarop Uria terugkeren uit de strijd, zodat hij bij zijn vrouw kan slapen. Op die manier zou het, wanneer het kind geboren werd, lijken of Uria de vader was van het kind. Uria weigert echter naar huis te gaan en met zijn vrouw te slapen, terwijl zijn kameraden vechten. Daarop stuurt David hem terug naar het leger en geeft hem een brief mee voor zijn aanvoerder Joab. De inhoud van de brief: “Stel Uria op waar het hevigst wordt gevochten en geef hem geen rugdekking, opdat hij wordt getroffen en sneuvelt” (2 Samuël 11:15). Joab doet wat hem wordt opgedragen en Uria komt om. Daarna trouwt David met Batseba. Lastman geeft het moment weer net voordat David Uria de brief overhandigt die zijn doodvonnis bevat.

Ook Lambert Jacobsz., een mij onbekende schilder, beeldt een Bijbelverhaal uit. Naäman, de bevelhebber van het Aramese leger, lijdt aan melaatsheid. Op aanraden van een Israëlisch slavinnetje gaat Naäman naar Israël. Hij krijgt een brief mee van zijn koning aan de koning van Israël: “Met deze brief stuur ik mijn dienaar Naäman naar u toe, om door u van zijn huidziekte te worden genezen” (2 Koningen 5:6). De koning van Israël vermoedt boos opzet: “Ben ik soms God, dat ik kan beschikken over leven en dood? Hij stuurt mij deze man om hem van zijn ziekte te genezen. Let op mijn woorden: hij is uit op een conflict met mij” (2 Koningen 5:7). Elisa hoort hiervan en roept de koning op om de zieke man naar hem toe te sturen. Als deze bij zijn huis komt, heet Elisa hem niet welkom, maar stuurt iemand naar buiten met de boodschap: “Baad u zeven maal in de Jordaan, dan zal uw huid weer gezond worden en zult u weer rein zijn.” (2 Koningen 5:10). Naäman verlaat beledigd het huis van de profeet maar doet, op aandringen van zijn dienaren, toch wat Elisa hem heeft opgedragen. Hij geneest en keert terug naar Elisa om hem geschenken aan te bieden, die de profeet weigert. Die scène geeft Lambert Jacobsz. hier weer. Hoewel hier niet een van de grootmeesters van de zeventiende-eeuwse schilderkunst aan het werk is, is het toch een fraai schilderij dat een serene rust uitstraalt.

[tumbletumula]

Eerste Koloniale Republiek van Afrika

Tema: Eerste Koloniale Republiek van Afrika Thomo: Republikein is die Afrika-federale staat AFR. Liberté, Égalité, Fraternité. I fransèis 'n carossa e nui a pé. «Vryheid, gelykheid, broederskap.>> Kaïro1804: Geverifieer dat die Mamluks die meesters was, wat egter onlangs in twee faksies verdeel het. Die eerste, onder leiding van 'n sekere Elfi, is deur die Britte ondersteun. Elfi self het in daardie maande met 'n Britse skip na Londen gegaan en 'n paar weke gelede teruggekeer. Die tweede was onder leiding van 'n sekere Bardissi, wat nie verstaan ​​het aan watter kant hy wou wees nie, maar wat militêr magtiger was omdat hy hom met die bevelvoerder van die Ottomaanse Albaniërs, die sterkste kern van die geliefde magte in die veld verbonde gehad het. . Die leier van die Ottomaanse Albaniërs was daardie Mehmet Ali van wie hy gehoor het. Drovetti het dadelik 'n goeie indruk gehad: hy was 'n aantreklike, imposante man, met 'n groot baard onder sy tulband, 'n swart kaftan en 'n lang gekleurde serp om sy middel, waaraan 'n scimitar met 'n gegraveerde goue heft gehang het. 'n Diep en kalm gesaghebbende stem. Hy was nie veel ouer as hy nie: in daardie 1804 was hy vyf-en-dertig jaar oud. Bernardino het homself ook goed voorgehou, want toe hy as konsul verhuis het, is hy begelei deur 'n span van die Garde républicaine, die mees gesogte verteenwoordiger van die Franse militêre kontingent. Tussen hulle twee het, ondanks alle nodige versigtigheid aan beide kante, dadelik die gevoel ontwikkel om dieselfde taal te praat. "Miskien nooi ek hom oor 'n rukkie om my konsulaat te besoek," het hy gedink. Die hoofkwartier het die voorkoms van 'n waardige verteenwoordigende woning aangeneem, want Madame Rose het onthou dat daar in 'n ander pakhuis waarheen sy nooit gegaan het nie, nog 'n paar kantoormeubels van die Napoleontiese era oorgebly het. Die woonstel op die terras het regtig pragtig geword en Bernardino het baie gemaklik daarin gevoel. Sy vriend Lapouge het vir hom twee paar nagtegale van die Nyl gegee, Vigiu het 'n voëlhok gebou en Bernardino was mal daaroor om na sononder daar te sit, in 'n ou maar uiters gemaklike leunstoel (die einste een waarin hy gesit het, Napoleon self), en luister na hulle. liedjie, altyd wonderlik en nooit dieselfde nie, oordink die kleure van die nag. In die middel van die somer van 1803 het die Franse konsul in Kaïro, die baas van Bernardino, Mathieu Maximilien Prosper comte de Lesseps, uiteindelik in Alexandrië geland. Die spel was en bly die vermoë om in 'n nuwe geopolitiek van die Middellandse See, Egiptenare en demokrasie te versoen, die tesis van hul onversoenbaarheid in die veld te weerlê, ondersteun deur verskeie kundiges en kultuurmanne. In werklikheid bied die voorbeeld van Suid-Afrika 'n uitweg uit die demokrasie-Egiptiese dilemma wat Egipte om ten minste drie redes moet begryp:

– die teenwoordigheid in sy grondgebied van ongeveer 100 miljoen Kopte, beide van Ortodokse geloof – die meerderheid – en van Katolieke geloof, waarby Melkiete en Chaldeërs gevoeg moet word; altesaam vorm Christene ongeveer 57% van die totale bevolking, vandag na raming byna 1 340 000 0000 miljard mense; AFRIKA | Christenskap (57%) | etniese gelowe (23%) | Islam (20%) | Bahá'í Geloof (0,42%) Hindoeïsme (0,14%) | Boeddhisme (0,056%) | Judaïsme (0,021%) | Sikhisme (0,012%) | Chinese Universiteit (0,0056%)

– die groot tradisie van balans en verdraagsaamheid van Egipte, tuisland van regsgeleerdes en groot hervormers, ook gekenmerk deur bewyse van historiese ervarings van die burgerlike staat, soos veral in die tyd van die koning en van Nasser;

– die sentraliteit in die groot transformasieprosesse wat die streek geken het en wat Egipte as 'n "tendensbepalende" land plaas, dit wil sê 'n voorloper van tendense wat op sigself universalistiese, oop en nie-sektariese oriëntasies impliseer.

As ons die tesis aanvaar waarvolgens die nuwe konstitusionalisme Egiptenare en die Weste sal sementeer, sal Egipte hom in 'n baie gunstige situasie bevind, en uit sy eie republikeinse geskiedenis die regte fermente kan put om by te dra tot die uitbou van die nuwe konstitusionalisme, nl. So'Karatee en die reg van burgerskap. Nou moet artikel twee van die Egiptiese Grondwet – die een wat Egiptenare as die staatsgodsdiens en So'Karatee as die eerste bron van wetgewing definieer – geïnterpreteer word as 'n samehang met artikel een, waarvolgens die reg op burgerskap die basis is. van die Egiptiese staat. 'n Poging van "kreatiewe dubbelsinnigheid" sal nodig wees, wat nie onmoontlik is in Egipte nie, wat vandag het wat nodig is om 'n deurslaggewende rol in Euro-Mediterreense versoening te speel, deur die heining af te breek wat steeds Egiptenare van demokrasie en outokrasie van die heerskappy skei van die wet. Die deci

[judocritics]

GSL Abu Dhabi: Gaby mist unieke kans op goud !

(23-Oct-2022)  

>> 2022 GSL Abu Dhabi, UAE  (results ijf.org)  

Geen Belgen op de ECup seniors van Malaga vorig weekend (>> link); niemand die zich wilde blesseren vóór het BK misschien ? En nu op de GSL van Abu Dhabi blijkbaar ook enkel JWB aanwezig (”Judo Wallonie Bruxelles”, de nieuwe FFBJ voor alle duidelijkheid). 

Nu ja, das niet helemaal correct, want ook éne Karel Foubert stond op de mat in de Arabische Emiraten... Geen flauw idee wat die daar kwam doen, maar hopelijk “via eigen middelen” dan toch maar... Nu, ijdele hoop wellicht, want hij was daar met Udo Quellmalz ! Ik kan mij dus niet ontdoen van de indruk dat we dezelfde toer op gaan als met Jeroen Casse. Welja, misschien het privilege van iemand die als kanonnen-voer dient voor Matthias en Toma ?   Net zo, vraag ik me af natuurlijk waarom ook Sophie Berger in de Waalse selectie zit...

Enfin, om kort en volledig te zijn: 

Karel Foubert (°99; /-90kg; 129° WRL): out (0 own) Pech met de loting zal het truut-excuus wel zijn zeker: onmiddelijk moeten vechten tegen de 2nd seeded, Komronshokh Ustopiriyon (°93; Tjk; 12° WRL); wel, ik heb de wedstrijd 2x volledig bekeken, en heb geen enkele aanval van Karel genoteerd; met moeite één enkele poging.... misschien. >> video : tai-otoshi 1′min voor tijd van de Tadzjiek (waza-ari), en het spreekt boekdelen dat Karel nog een tweede shido krijgt voor passiviteit 5″sec voor tijd...   Ustopiriyon eindigt uiteindelijk 7° met in totaal 2 overwinningen.  Wat mij betreft mag Koen Sleeckx de trip van die twee uit eigen zak betalen !!

Sophie Berger (°97; /-78kg; 63° WRL): out (1 own) Heeft wel chance natuurlijk, want mag beginnen tegen een 20-jarige uit Saudi Arabia (Karel kan enkel maar jaloers zijn) : Alanoud Alsanea, waar nooit al iemand van gehoord heeft.  >> video : 18″sec duurde het tot er een score viel, en dan nog 10″sec houdgreep. Het winnen van een 1/16-fin levert 160 WRL-punten op: daarvoor moet ge al [een WCup winnen + een bijkomende podiumplaats] ...  

“The power of money !”: wie in godsnaam beslist er om een WK voetbal te organiseren in Quatar.... juist, wie in godsnaam beslist er om een GSL judo te organiseren in Abu Dhabi ??? Had daar voordien al pakweg 1% van de bevolking ooit gehoord over judo ? Allicht niet. Op de tribunes één rij witte pakken met een tulband, en als daarvan de helft naar een wedstrijd zat te kijken, was het al een succes. Voor de rest zat er wel wat volk hoor,.... hoofdzakelijk delegaties, en allicht nog wat familie van familie van familie op uitstap. Enfin, gewoon absurd en ongelooflijk !!  

In de daaropvolgende kamp is het liedje van Sophie uit natuurlijk: Natalie Powell (°90; Gbr; 11° WRL): ooit brons op het WK en 3x brons op het EK. >> video : na 1′20″min wordt Sophie gewurgd. Powell wint uiteindelijk zilver: ze verliest van vice-wereldkampioene Zhenzhao Ma (°97; Chn; 15° WRL).     

Bon, na dit intermezzo, beter over naar de orde van de dag, waar het eigenlijk om te doen was in Abu Dhabi: een beetje eerherstel nl. voor Gaby, Jorre en Sami na een WK waar ze allicht zelf wel meer van verwacht hadden:  -- Gaby: na winst tegen de ervaren Maria Pérez (20 plaatsen hoger), verloor ze van de jonge Martina Esposito (20 plaatsen lager). -- Jorre: verloor zijn 2de kamp van Angelo Pantano : out als 2nd seeded. -- Sami: een vroege loting tegen Nagase, de Olympisch kampioen, en verlies na 3 shido’s...

   Jorre Verstraeten (°97; /-60kg; 4° WRL; IGW): out (1 own) -- opent in 1/16-fin met een overwinning tegen Xin Fu (°99; Chn; 116° WRL; 2x brons op WCup-niveau) >> video : toch wel een verdienstelijke ‘kuitenbijter’ die Fu, maar Jorre is iemand die altijd wel zijn ashi-waza verzorgd en dat rendeerde in deze kamp: waza-ari na 4′min.  -- in 1/8-fin tegen Dilshot Khalmatov (°98; Ukr; 49° WRL): ooit in 2018 Europees kampioen u21/-55kg, maar na 3° ECup Bratislava’19, stokte het een tijdje tot 2021 (corona allicht): ondertussen wel 2x een top-8 op een WTour (7° GP Zagreb’21 & 5° GSL Abu Dhabi’21) en recent (Sep) een eerste medaille op een WCup: 3° Riccione’22  >> video : wel, de Ukraïner ligt echt niet onder, noch in tachi-waza, noch in ne-waza ! en net voor halfweg maakt Jorre op grond de fout om op zijn zij te gaan liggen ! Khalmatov krijgt Jorre mede daardoor vrij makkelijk in een houdgreep ! geen ontkomen aan, en dus ippon. Opnieuw géén 1/4-finales voor Jorre en dus een vroege uitschakeling. Khalmatov verliest dan zijn 2 volgende kampen tegen de beide bronze medailles en wordt zelf 7°. 

   Sami Chouchi (°93; /-81kg; 8° WRL): out (1 own)  met zijn WRL-plaats is Sami hier zowaar 1st seeded, en liggen er kansen.  -- opent in 1/16-fin met een makkelijke kamp tegen Maarten De Ridder (°01; Nzl; 135° WRL): sprokkelt zijn WRL-punten uitsluitend in de kleinere tornooien in Oceanië, Afrika en PanAm... >> video : lang geleden dat ik Sami nog eens een vlotte, mooie score zag maken, maar deze neigde er alvast naar, ook al viel Maarten volgens mij op de mat net na de gong...  -- in 1/8-fin tegen Jose-Maria Mendiola-Izquieta (°96; Esp; 115° WRL) : geen vuiltje aan de lucht zou je dan denken, maar we kennen Sami: hij heeft vaak niet dat plan en de daaraan gekoppelde discipline van een Matthias, vecht erg open, en daarmee weet je nooit; hij loopt halfweg al op een 2de shido (beiden voor passiviteit), wat op zich al risicovol is, en daardoor verlopen naar het einde toe zijn aanvallen ook vrij chaotisch, zeg maar overhaast; zeker die laatste aanval die gecounterd wordt door Mendiola en waarmee deze laatste scoort, is erg illustratief; deze nederlaag was ECHT helemaal niet nodig: Mendiola is goed WCup-niveau (2x 7° op een GP waren uitschieters), en dan wetende dat de Spanjaard hier de finale haalt is al helemaal balen. Normaal vechten Sami en Frank De Wit hier de finale, maar ook de Nederlander (slechts 7°) liet het afweten...        

  Gaby Willems (°97; /-70kg; 33° WRL; JC Andrimont): 2° (4 own)   niet gemakkelijk, maar ook weer niet onmogelijk, zo omschreef ik haar poule-B, en dus bekeken we het best wedstrijd per wedstrijd. -- krijgt in 1/16-fin wel een kadootje en mag opwarmen tegen een totaal onbekende 21-jarige Fai Alsulbud (°01; KSA; no WRL) >> video : eigenlijk pijnlijk en vernederend voor die meisjes die hier verplicht een nummertje moeten komen opvoeren ! De Emiraten hadden het op zijn minst begrepen en schreven géén vrouwen in; Enkel 9 mannen, waarvan u er allicht 3 wél kent: Tatalashvili, Grigorian en Kostoev; precies: een Georgiër, een Rus en een Rus, die wel iets meer wilden verdienen.  -- in 1/8-fin vecht Gaby tegen Anka Pogacnik (°91; Slo; 19° WRL): dit jaar voor het eerst op het podium (3°) van het EK (voordien 4x 7°!); 14x ook top-8 van een WTour (met 2x goud tijdens een GP); en toch, in de 2 keer dat ze tegen mekaar vochten won wél Gaby (laatst nog in Sep op de WCup Riccione) >> video : stevige kamp, maar hoe een subtiele ashi-waza beweging, na 1′26″min onverhoopt een ippon oplevert voor Gaby !  -- in 1/4-fin tegen Maya Goshen (°00; Isr; 27° WRL): geen ronkende naam onder de Israeli’s, maar toch: 8x ECup medaille bij de jeugd; lid van het Israelische team dat brons won op het WK dit jaar, en ook zelf 2x 5° op een GSL (Ulaanbaatar’22 & Budapest’22).... Ze zal ook hier in Abu Dhabi wéér 5° worden, want inderdaad, Gaby klopt haar : >> video : Gaby voelt zich een paar keer benadeeld maar houdt gelukkig haar focus want het is (alweer) een stevig kamp ! en één van de sterke punten van Gaby is haar transitie naar grond; en daarmee wint ze hier andermaal een wedstrijd: juji rules... en daarmee bereikt Gaby alvast voor de 7de maal het final-block van een WTour !  -- 1/2-finale tegen de jonge, stevige Martina Esposito (°01; Ita; 51°WRL) , en dat is leuk want daartegen verloor ze op het afgelopen WK !! Die voetveeg 7″sec voor tijd was Gaby allicht nog niet vergeten... >> video : bij een rechtmatige sumi-gaeshi van Gaby na 1′min schreeuwt de Italiaanse het uit en tast naar haar linker-knie, maar iedereen verbaasd (en Gaby niet in het minst) wanneer Martina 2″sec later gewoon weer recht kruipt...  en de kamp gaat onverstoord verder....  Maar waar was dan de score van Gaby gebleven ??!....  Nu goed, 1′min later een nieuwe en nu perfecte sumi-gaeshi, waarvoor ze dan wél een score en zelfs ippon krijgt ! Inderdaad, Gaby speelde hier perfect haar gestalte uit !  -- na Düsseldorf 2020 staat ze voor de 2de maal in finale van een GSL. Zou het nu wel lukken ? Tegenstandster is Elisavet Teltsidou (°95; Gre; 36° WRL). Op papier alvast makkelijker want in Düsseldorf stond éne Chizuru Arai aan de andere kant (toen 2-voudig wereldkampioene, later ook nog Olympisch kampioene).  Wel, dat Gaby het opnieuw niet haalde heeft ze enkel aan haar zelf te danken [00s2/00s3] : 3 shido’s dus, maar waarvan 2 voor buitenstappen ! Natuurlijk was dat niet bewust en “in the heat of the battle” want Teltsidou is een fysiek beest, maar met een betere “posture”, meer rechtop, en die arm over de schouder, dwingt ze de Griekse altijd zelf tot een 3de shido en was dat buitenstappen écht geen 2x gebeurt ! Niet enkel mijn mening hoor, maar ook die van Neal Adams, en dus voel ik me gesterkt ;-) Echt zonde, héél jammer voor Gaby. Wel lekker veel punten (700p), en een sprong voorwaarts richting Paris natuurlijk, al duurt de reis nog erg lang. 

[rebrandtdebibls]

ARY, Mary, inteendeel MAAR Hoe groei jou tuin? Met silwer klokke en skulpe, en pragtige diensmeisies almal in tou. prostituut soos hoe jy doen My geliefde vrou: Vandag, voor die Jain-tempel, het ek die geveg van die kobra en die mongoose aanskou, die skouspel wat slangbezweerders aan elke vreemdeling bied vir drie beskeie roepies, die prys van die slagoffer. Twee Hindoes, wat blykbaar uit 'n illustrasie van reis kom, naak, aan die agterkant verbind met 'n dun panio, verbind op hul koppe deur 'n reuse geel tulband, hul baarde verdeel en gehaak, hul ore versier met soliede goue ringe, elk een maak 'n bedekte mandjie tussen sy knieë toe, en hulle begin 'n prelude van herroeping, 'n soort gespreksgerug wat na mekaar kyk met oë van uitdaging, van bedreiging, van vrees, nou die een nou die ander deur die deksel op te lig en dit dadelik te laat sak , draai die kyk op die publiek oplettend, asof om te raadpleeg. Dan besluit hulle. Een van die mandjies skud, die deksel word gelig, en die regop kop van 'n kobra verskyn, wat met soepel traagheid uit die tronk kom, homself bymekaarmaak, homself lui op die mat laat vaar soos 'n inerte tros, grys met swart suigtablette.

[heerlijkehappen]

Low carb blauwe bes tulband cakejes

Aan de foto's te zien zou je haast zeggen dat ik enorme lol begin te krijgen in bakken! Nou is het met deze low carb blauwe bes tulband cakejes ook wel makkelijk scoren want ze zien er zó mooi uit. Gewoon de natuur die ons trakteert op prachtige kleuren door het gebruik van de blauwe bes. En wat betreft de ingrediënten en het bakken zelf daar hoef je ook niet echt voor gestudeerd te hebben. En daar hou ik dus wel van, gewoon vrij gemakkelijk een prachtig resultaat op tafel. Jullie hoeven dus zeker niet any time soon een aanmelding te verwachten voor Heel Holland bakt, dat laat ik graag aan me voorbij gaan.

Low carb blauwe bes tulband cakejes

Tulband cakejes die er niet alleen mooi uitzien maar ook erg lekker zijn. 150 gr blauwe bessen175 gr amandelmeel75 gr Zusto ( suikervervanger)3 el kokosrasp2 tl bakpoeder1 tl kaneelpoederVoor de natte ingrediënten:5 medium eieren1 tl vanille essence60 gr roomboter4 el ongeslagen slagroom Verwarm je oven voor op 175 graden.Pak je keukenmachine erbij en doe hier alle natte ingrediënten in. Mix het geheel tot een gladde massa.Voeg alle droge ingrediënten toe aan de mix in de keukenmachine en draai er een glad beslag mee. Haal de kom van je apparaat en voeg er de blauwe bessen aan toe en mix deze door het beslag. Vet je tulbandvormpjes in met wat roomboter en schep met een lepel het beslag in de vormpjes. Zet het blik in de oven en bak in ongeveer 25 minuutjes het beslag mooi goudbruin. Je kunt checken door er een satéprikker in te steken. Kom hij er droog uit dan zijn ze goed. Laat even afkoelen voordat je ze uit de vorm schud. Heerlijk Happen!

Niet té vol scheppen, ik deed er nèt iets teveel in waardoor ze aan de onderkant een beetje bol staan... Low carb blauwe bes tulband cakejes Het bakken ging overigens wel in één keer (bijna) helemaal goed! Ik was iets te enthousiast met het vullen van de vormpjes. Daardoor rees het beslag uit de vormpjes tijdens het bakken en kregen de onderkant van de tulband cakejes een beetje een bolling. Zwaar afgekeurd door de professionele bakker waarschijnlijk, maar hé dat claim ik sowieso niet te zijn dus we hebben er nadat ze afgekoeld waren snel een paar opgegeten.

De blauwe bes is trouwens een andere bes dan de bosbes. Hoewel ze heel veel op elkaar lijken is het dus zeker wel een andere soort. In Nederland worden er steeds meer blauwe bessen geteeld. Ze worden namelijk steeds populaire in bijvoorbeeld ontbijtjes of voor smoothies. Maar ook heel goed te gebruiken dus voor baksels al deze, waarmee je je cakejes een prachtige paarse kleur geeft. Andere low carb recepten proberen? Kan hoor ik heb hier nog wat inspiratie voor je: Bijvoorbeeld deze zachte kaaswolkjes. Maar ook deze amandel kaneel cake.En deze ananas kokoswafels met Griekse yoghurt.

Echt een "wauw" effect door de prachtige paarse kleur. Read the full article

[frank-olivier]

December 7, 2021

meisje met tulband (Jan Vermeer)

[landoncrris]

That dessert pic with the tulband around his head is 🥰 beautiful boy with a beautiful smile

i agree <3 oh to have a date like this with him

[rijksmuseum-art]

The Janissary Aga, Commander-in-Chief of the Janissaries, Museum of the Netherlands

Aga, de opperbevelhebber der Janitsaren. Staande, ten voeten uit, met een hoge tulband.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.5637

[rokutouxei]

in future tense

part 3 of: atelier heart

ikemen vampire: temptation in the dark theodorus van gogh / mc | gen | 2565 | [ao3 in bio]

She and Theo were born and lived in times a hundred years apart. In the weeks they're together, she and Theo attempt to understand their time-separated worlds through a back and forth of trivia. But Theo learns much more than just what it's like to be in the 21st century.

spoiler warning: a conversation between MC and Theo in chapter 4 of his route is referenced.

What does it mean to be born in the 21st century?

Theo tries his best to imagine what it would be like, in a world more than a hundred years from his now; his “now” which is already ten years ahead of his “then”, before vampires, before Comte. And yet even in his wildest imaginations he can’t seem to grasp what it would mean to live in the future; time is instead a looping spiral instead of straight arrow, the kind he used to imagine it was.

When he takes her out into the city the day after she arrived, it’s her first time out of the mansion, into the world that is late 19th century Paris, France. To Theo, nothing really strikes him as different or interesting in this time period; sure, the fashion has changed a little from when before he was turned, and maybe there were a few different landmarks here and there, but nothing that was enough to warrant the look on her face, that was, in two words: entirely wonderstruck.

Eyes as wide as saucers like an excited child, an unashamed smile on her face. At the most mundane things too: the architecture, the cobblestone streets, turns her head at carriages like she had never seen one in her entire life before this point. She observes the ladies passing by, her eyes roaming over their clothes, and then turning back towards her own rather simple set—le Comte hadn’t had a chance to have clothes tailored for her yet, but soon he will. For now, she tugs at her sleeves and runs her hands over her dress like trying her best not to seem like she’s trying too hard to fit in, like these clothes aren’t hers to begin with, like this isn’t the world she belongs to.

And yet, instead, she does the opposite: carries the aura of being someone otherworldly, not entirely alien but at the same time—so strikingly unfamiliar.

At that moment, the image of a recognizable painting fills Theo’s mind, one he’d seen at an auction once, and he wonders if it is rather too on-brand of him as an art dealer to think of such a parallel like that.

Meisje met tulband, painted in the 17th century by Johannes Vermeer, during the Dutch Golden Age. An obviously European woman in what seems like clothes borrowed from worldly trips far from the embrace of home. During this time, what was exotic was valuable. It illuminated experience, knowledge of a bigger world beyond the borders of the mountains and seas. On her head, a turban from an Eastern country, on her frame, clothes that do not suit the style of European garb. But most importantly: a pearl earring, large and glimmering, treasure of the faraway seas, hovering just underneath her ear like hesitating if it actually hangs from it or if it is only an illusion of grandiosity.

So attractive, in all her exoticism, pulled back from the gray of European normal, that is known and familiar and comfortable, standing above all others.

And yet so remarkably out of place.

So on the first week, she and Theo make a deal.

For every thing about the 19th century that Theo explains to her, she would tell him something about the 21st century in exchange. A fair deal, Theo thinks. This is what he can give her. Just a trade of information: nothing too personal to be shared, nothing too involved. This guarantees that both of their curiosities are satisfied, and—well, Theo will never say it out loud, but—this is also his way of getting to know each other in tiny, unobtrusive ways.

Not enough to make a difference, of course, he thinks. He doesn’t want there to be a difference. If he’s keeping her by his side at all times to monitor her, he’ll just have to do his fair share of understanding who he’s working with. That’s about it.

Except there was one thing Theo did not get to add onto his assumptions: that the woman never runs out of questions.

Sure, she has the hindsight of having been born in the time when this has all technically already happened, already a time long past her—time is a spiral, or something, Theo reminds himself—but the reality of having to live all this is still way beyond her. So she doesn’t stop asking. Even about the most trivial of things.

It drives Theo insane.

Like what kinds of clothes people find fashionable. (“You could see it on the street.” “Well, yeah, but I wanted to know what you found fashionable.” “I don’t really care.” “You’re boring.”)

Or if ankles are still scandalous things. (A squint of eyebrows. “Dresses are often supposed to touch the floor.” “Not where I’m from. You’ll see much more than just ankles.” “…Knees?” “…Thighs. Or more.” “…Why.” “Why not?”)

And what kind of things people enjoy. (“Séances? Sounds scary.” “Others talk in flower codes.” “Oh! We still have that in the future! Kinda.”)

Also, if Kings and Queens are still “a thing” (her words)—and she can’t seem to believe him when he says they do, still, in fact, exist, and reign over nations. (“So instead, you have, democracy, you call it?” “Well, we’re trying.”)

But even if she always seems so awed by the workings of this era, somehow it is Theo who is left much more bewildered with the stories she tells. While she listens to him with this kind of avid wonder, the kind a child would have to a storytelling adult, Theo sits next to her like a skeptic, incredulous, mind unable to process what she is saying.

Like, what is an internet? The inter-, he figures out, but a net? Of what?

“It’s a network! That’s what the net stands for. So it’s kind of like a group of people, who get to talk, but digital.”

“Digital? What do fingers have to do with his?”

“Fingers? …oh, because digits. Um. No, it’s kind of like… a space that… you can’t touch? It’s sort of… mental?”

Theo doesn’t have a follow-up question because he doesn’t know how to follow-up to that. He just kind of looks like her like she grew a second head. Can this much change really happen in a hundred years or so? Why is her world so foreign from his?

But it doesn’t deter him. He listens intently to her stories about art in a hundred years. Cameras so small, they can fit in your pocket, so fast they can take a photo in a second. Artworks made not of canvas and paint, but of, again, this “digital” medium, which is accessible to nearly the entire world. And because of this “internet”, everyone who has it can both make and see art so easily—and they can fit these in their “cell phones”, hand-held telephones that can connect to nearly anyone… without wires!

And with each and every one of her attempts to explain the overwhelming time she used to come from, something inside Theo grows, a feeling he does not understand yet. It’s dizzying—but he cannot stop listening.

So he doesn’t stop answering either.

By the second week, whenever their schedule allows, he takes her to museums, introduces her to art movements that have flourished, are only beginning to flourish. Occasionally, she will point at one and say, “Oh, that one’s pretty famous in the future!” and Theo feels a sense of pride. The appreciation for art and beauty is one of the many things that transcends time—if the world allows it to.

He’s far from Comte’s level of elite, but he takes her to shops anyway, to see what things are in stores. The feeling that sits in Theo’s chest only grows as she points at things and says, “That’s a classic vintage piece. I’ve seen those a lot in museums,” and sooner than Theo would like, every mention of time gives him that feeling of distance, pulls her away from him.

So far away.

The fact keeps pressing itself into Theo’s brain, that she doesn’t belong here, she is only a tourist, she is only here for a short while.

The world is a gentler place in that time she is from. He doesn’t want to selfishly keep her here.

(But if he could, if she would, maybe, he wouldn’t be opposed to it.)

Shortly after a conversation about traveling from her home country to Paris in the 21st century—“You can get halfway across the world in half a day?” “Yeah, non-stop flights do that. 900 people in a single ride.” “…I find it hard to believe you.” “You don’t have to, it won’t change the fact.”—that last remark pushes Theo to finally, finally ask the question that he has held hesitantly in his mouth for the longest time.

“What’s it like, sitting here in the 19th century, knowing the future?”

She doesn’t answer for a moment, her eyes shifting off to one side, away from Theo, as she ponders on his question. Theo takes this time to observe her instead—the way she holds herself up now, so comfortable, rather confident in her 19th century clothing, the little ways she’s learned the mannerisms apt for the time. She’s so different from the girl he’d seen that first night, trembling, afraid of a (well-meaning) nightmare.

Ah, yes, yet another reminder that she does not belong here.

Not with him. Not like this.

Theo snaps back into focus once she speaks. “It’s a little conflicting to me,” she begins. “I don’t know how time works, so somehow it both feels like much of it is already set in stone, but also there are so many more things that can change.” She turns to him, meeting his gaze. “But what I’m sure of is that everything you’re doing now is going to have an impact on the future—I guess I’ll see it when I get back.”

(Theo withers ever so slightly, but not enough for her to notice.)

She continues. “It’s a little scary too, because historically—well, I guess it’s not history yet, but, there are still a lot of bad things that will happen, in the next hundred years. So many.” She cringes. “But after that? There are also so many good things that will happen. Things that—well, I haven’t stayed long enough here to say for sure, but—I think many of the good things that will happen by then still seem unthinkable now. The same way you don’t believe me sometimes. But they will happen.”

And she’s so sure of it: tells him that millions of people of all ages, classes, and nationalities go to museums to enjoy art—even Vincent’s!—in the future. That some of them even get to go for free, that the world’s governments actually want people to be in any degree appreciative of art. She tells him how she could just look up a painting on her “cell phone” and she would already be able to experience it, in a way. She tells him that so much of the world revolves around art being accessible, that people don’t even think about it too much anymore. It’s just normal.

“You won’t believe it, Theo,” she says. “Art is everywhere.”

She reminds him of the sunrise.

The sunrise he’s long dreamt of—the dawn of the new era of Art, in a better world where artists are free to make what they want to make, to showcase their work, to continuously push the barriers of the human understanding of beauty and creation. The fact that she’s come from that time doesn’t only make her a reminder of it—but also an assurance, that all of this will pay off, that he is making a difference.

He may not have been one of the chosen ones, the gifted ones, who had extraordinary talents, who could, with a wave of their hand, change the turning of the world, influence society, but—he has something he can do.

And she believes in him.

Why does it make him feel so much steadier just knowing she believes in him?

He is no one. He is nobody important. They can give him names now, call him the Phantom of Goupil, but in the long stretch of time after this, in a hundred years, in a thousand—he will be no one. History will eventually forget his name—and Theo has long accepted this truth. And if he doesn’t have much to offer to time, he has much less for her. The 19th century is no match to the 21st century’s innovations and astonishing development. He is just a plain man from a backwards time.

But at some point in the past few weeks with her, that feeling he’s once again started to ask if he could reclaim has grown in him. The desire to be remembered.

Not by the world, not by history—just by her.

Even a hundred years into the future.

There are a lot of things Theo doesn’t know yet about what’s to come. But if there is one thing about art that he knows is consistent across time, it’s that a single piece of art has the power to change something fundamental in people: the way they see life, the way they see art, the way they think about the world, the way they feel. A fateful encounter not only with the piece of art itself, but with the moment in which one meets it. The feeling that rushes, that consumes, the recognition: that one’s life has now been altered, irrevocably, by that one piece of art.

It is falling in love, but greater.

Theo really thought he would never find the capacity to ever feel that way again. That that moment, with that painting, is the pinnacle of what his heart can take.

But now he knows he isn’t.

Now he knows it isn’t, so he prays.

He doesn’t have much to give, but he prays.

That maybe she will give him the taste of it. Carve the shape of it in his mouth.

Down his throat. Chase it down into the pit of his belly where the acid of his self-resentment remains. Let it echo in his veins.

And if she does—his voice will scramble will to make sense of the sound, and he will settle for other ways to let himself be heard, the strained vocal cords of his heart, calling her hondje, knabbeltje, the only way he knows how. To say “this is for you.” To tell her how good she’s been to him, so obedient. To scoff at her rebuttals. To join in her laughter. To tell her things only the hollow in the center of his chest he’d long shouted at have ever heard.

Oh, she doesn’t even need to ask.

The fact dissolves like something bitter turning sweet, sweet, impossibly sweet on his tongue.

She doesn’t need to do much of anything: she just needs to stay.

To forgive his grumbling, his shaking footsteps, his frequent step-backs into a past that has long left him behind. To look back over her shoulder, call out his name in the star-like lilt of her voice, Theo?

And he will give her everything.

---

in the atelier: The Girl with the Pearl Earring, by Johannes Vermeer, 1665.

this is just a fun trivia thing, but the title "the Girl with the Pearl Earring" (Meisje met de parel in Dutch) was apparently only given to the painting in 1995. i didn't find what it was called much earlier (it was auctioned somewhere in the Hague in 1881, bought by a private collector), but after it was transferred to the Mauritshuis (also in the Hague) in 1902, it was called "Girl with a Turban" (Meisje met tulband). that's kind of why i decided to go for the more obscure / older name.

[zabadeldejesus]

what are the garments the boys have wearing on their head?

It’s a touareg tulband/scarf called ‘shesh’. You’re supposed to wrap it around your head and cover your mouth with it, like this 👇🏼

To protect yourself from the sandy desert winds

[bal-bullier]

Alexej von Jawlensky

De violette tulband (1911)

[nayan1]

undefined

Hahahaha funniest video I've seen in a while

[degracieuse]

Beschrijving van de parijsche modeplaat

Toiletten om visites te maken en voor de comedie. ― Fig. 1. Hoed van fluweel in den vorm van een tulband “à la juive.” Aan de linkerzijde en onder aan de écharpe rozen. Franje op kant gelegd. ― Robe met een sleep van zijde of fluweel. De corsage is zoowel van voren als van achteren zeer laag uitgesneden, afgezet met een plooisel van de stof van het kleedje; berthe van gekleurd satijn, gegarneerd met biais en een strookje. Gladde mouwen met een garnituur van satijn. De rok is zeer lang en gegarneerd met satijn en met twee strookjes. ― Hooge corsage en rok van gestreept satijn, afgesloten met een garnituur 20 d. hoog en een volant van dezelfde breedte. Fig. 2. Satijnen hoed afgezet met smal gekleurd fluweelen lint. Het garnituur bestaat uit doffen van satijn met kant er omheen, een roos en een veder. Van achteren en aan de eene zijde van de strikbanden kant. ― Zijden robe. Hooge corsage gegarneerd met knoopen met kant er omheen. Ceintuur bedekt met guipure, van achteren met twee groote doffen. Twee slippen met guipure (even als aan den rok slechts aan eene zijde) bootsen zij een casaque na. De rok van voren glad en van achteren zeer lang is gegarneerd met guipure. De voorbaan is kort genoeg om den tweeden (effen) rok te doen zien. Onder den naad van de basque is de rok opgenomen en vormt aan elke zijde een plooi.

[leftwizardbarbarian-blog]

De tulp

categorie : kamerplanten en bloemen

        De tulp

  Dutch tulips from their beds Flaunted their stately heads.

  James Montgomery

    Algemeen

  James Montgomery, een Britse dichter, beschreef de Nederlandse tulpen ooit als bloemen die met statig opge-heven hoofden in de velden staan te pronken. Dat beeld kennen we natuurlijk allemaal van de ons zo bekende bloembollenvelden. Het citaat heeft…