#vikingenes | Explore Tumblr Posts and Blogs

saulsplace · 7 months

Text

Waarheid en Mythe

Bij mythen denken we aan meeslepende verhalen over helden en monsters, vaak duizenden jaren oud, helemaal teruggaand op Vikingen en Romeinen. Als we over mythen spreken in het dagelijks taalgebruik, dan positioneren we de mythe tegenover de waarheid. De mythe is dan synoniem voor ‘onwaarheid’: dat wat is verzonnen versus de werkelijkheid. ‘Nepnieuws’ of ‘desinformatie’ tegenover de ‘harde feiten’. Een sterk verhaal versus ‘hoe het echt zit’. Verbeelding en fantasie gecontrasteerd met de objectieve en dikwijls ‘droge’ realiteit.

Maar wat als ik u zeg dat dit contrast helemaal niet hoeft te kloppen? Dat mythe en waarheid géén contrast vormen, maar juist complementair zijn? Elkaar niet bestrijden, maar aanvullen? Het zelfs zo is dat de mythe en de waarheid elkaar nodig hebben, als wij als mensen hier een zinvolle interactie mee willen aangaan? Als u zich laat meenemen op deze reis – om deze valse oppositie tussen mythe en waarheid te ontmantelen – zult u daarmee één van de grootste filosofische dilemma’s hebben opgelost.

Eerst zal ik uiteenzetten wat ik versta onder Waarheid.

Waarheid en waarheidsclaims

Stel dat iemand hierop zegt: “De waarheid is onkenbaar, omdat er in het grote geheel te veel variabelen bestaan dan voor een mens te overzien zijn.” Hij of zij doet op grond van een groot aantal variabelen toch een uitspraak, waarvan diegene stelt dat die klopt. Dit biedt afdoende grond om aan te nemen dat er op basis van een ander aantal variabelen óók andere kloppende uitspraken mogelijk zijn. Dit maakt het mogelijk om naar waarheid te zoeken binnen het grote geheel.

Als we stellen dat waarheid niet bestaat, stellen we in feite dat het waar is dat waarheid niet bestaat. Een bewering die zichzelf ondergraaft, zoals met stelligheid beweren dat er geen absolute zekerheden zijn. Wie meent dat de waarheid onkenbaar is, zet zichzelf dus klem in een onhoudbare positie. Hoe kunnen wij op een zinvolle manier praten over het onderscheid tussen objectief en subjectief, als je bij voorbaat zegt dat het onmogelijk is om in de positie van objectiviteit te komen: de positie van waaruit je die scheidslijn trekt?

Met andere woorden: om wat over de (on)kenbaarheid van waarheid te kunnen zeggen, moet je op een positie aankomen waar je subjectief van objectief kunt onderscheiden. Als je zegt dat alles en iedereen onvermijdelijk subjectief is, is die positie niet te bereiken. Wie beweert dat waarheid onkenbaar is, moet zijn gedachten alsnog formuleren alsóf hij waarheid claimt, om te kunnen worden begrepen. Je kunt de discussie verplaatsen naar waarschijnlijkheid, in plaats van waarheid, maar dan nóg moet waarschijnlijkheid de waarheid in mindere of meerdere mate overlappen, om minder of meer waarschijnlijk te zijn.

Relativisme en taligheid

Zelfs als ik geen controle over de wereld heb, dan vind ik mezelf terug in een positie waar ik met de wereld moet interacteren onder de aanname alsof ik wél controle over de wereld heb. Althans: ik moet aannemen dat de handelingen die ik verricht, ook de gevolgen teweegbrengen die ik nastreef. Met discussies over de waarheid is het ongeveer hetzelfde. Mensen die ervan uitgaan dat ze de waarheid kennen, hebben altijd sterkere claims, zijn meer authentiek gedreven, dan mensen die zich inzwachtelen met relativisme. Wie zich beroept op waarheid, moet immers ook sterke tegenargumenten kunnen trotseren, in plaats van claims te immuniseren tegen kritiek.

Wij kunnen de talige beschrijving van de werkelijkheid vergelijken met de werkelijkheid zelf. Dit maakt dat mensen hypotheses opstellen, toetsen, en vervolgens vervangen voor nog aannemelijkere hypotheses. Waarheid is géén functie van taal, want als je op die taligheid blijft hangen maak je jezelf kwetsbaar voor de taalspelletjes van linkse relativisten.

Links wenst de autoriteit van kosmische en universele wetten niet te erkennen. Voor hen kan een man tegelijk een vrouw zijn – zelfs de elementaire bouwstenen van de kosmische orde, chromosomen, worden aan de kant geschoven. Wiskundige wetmatigheden zouden 'racistisch' of 'imperialistisch' zijn. Linksmensen bouwen een bubbel van wensdenken waarin morele verontwaardiging op de plek komt van reality checks. Zij dwingen anderen om hun bubbel van wensdenken in stand te houden met belastinggeld. Links gaat niet uit van een confrontatie met feiten en de wetten van de logica, maar enkel van ‘consensus’, waarbij ze zich beroepen op de autoriteit van instellingen die ze zelf hebben gecorrumpeerd.

Links is dus niet uit op een discussie waarin de waarheid van een claim wordt getoetst aan de basisbouwstenen van rationeel intellect. Ze willen enkel hun morele autoriteit bevestigd zien en hiervoor worden de universele wetten van de logica terzijde geschoven.

Om dit alles te vermijden, definiëren wij waarheid als het overeenkomstig zijn van een uitdrukking van de werkelijkheid (zij het in woorden, gedachten of beelden) met de werkelijkheid zélf. In plaats van ‘uitdrukking’ mag u ook lezen: nabootsing. Het waarheid uitdrukkende medium hoeft niet talig te zijn. Het mag ook een tekening zijn of een uitdrukkingsvorm die in het heden nog niet voorhanden is. Waarheid is breder dan werkelijkheid, en omvat ook aspecten die met de huidige communicatiemiddelen nog niet te beschrijven zijn.

Dat wat de overeenkomst garandeert tussen de werkelijkheid en het materiële medium dat de werkelijkheid uitdrukt, is door Plato benoemd als het immateriële Idee. Stel iemand noteert een muzikale compositie. Het papier waar dit op staat vergaat en de persoon sterft. Een eeuw later noteert iemand precies dezelfde compositie. Er is geen materiële overdracht tussen beide componisten. Het is dus het immateriële Idee dat garandeert dat het gaat over de exact zelfde compositie.

Mythe

In mijn boek Huis van de Muze (2024) bespreek ik de Franse anarchist Georges Sorel (1847-1922) als voorloper op het vlak van de mythische scheppingskracht. Sorel benadrukte dat de wereld voortkomt uit arbeid en dat de richting van die arbeid wordt bepaald door mythes. Er is een gevoel, een beeld, een bepaalde visie van een eindbestemming, dat de arbeider richt bij elke slag die hij met zijn hamer uitvoert. In mijn boek worden stichtingsmythes geïllustreerd aan de hand van de lone wolf en de pionier: zij scheppen nieuwe mythen door hun sociaal-politieke structuren te verlaten.

Mythen zijn bepalend in de vorming van samenlevingen, zelfs als sociaaleconomische organisatievormen veranderen. Sorel stelt dat mythen de basis leggen voor maatschappelijk handelen. Mythen, als dragers van betekenis, zijn essentieel voor het begrijpen van de wereld en het scheppen van de kaders en context waarbinnen dat begrip mogelijk is. Woorden hebben namelijk slechts betekenis voor zover ze verwijzen naar weer andere woorden, zegt Joris Bouwmeester, met wie ik in Huis van de Muze brieven uitwissel. Hij stelt dat op de uiterste uiteinden van deze grote aaneenschakeling van betekenissen – dit web, dit netwerk – altijd mythe te vinden is en niets dan mythe… Ikzelf stel dat ieder geweven patroon rafelranden kent en dus ons talige web van betekenissen ook. De mythische kracht dringt binnen op het eindpunt van de taal.

Feiten zijn leuk en aardig, maar altijd ondergeschikt aan de mythe waarin ze hun plek krijgen: het wereldbeeld dat ze in een betekenisvol verband plaatst, en zo van waarde verschaft. Met wat duurdere woorden, krijgen feiten pas betekenis tegen het reliëf van een mythologische betekenishorizon. Want dezelfde feiten laten zich benutten voor uiteenlopende doelen, afhankelijk van de uitgangspunten waarmee deze feiten worden ingezet. Joris Bouwmeester schrijft:

“Zoals je met een hamer kunt repareren, maar ook kunt slopen, al naar gelang de intentie waarmee deze hamer wordt gehanteerd, zo ook laten feiten zich gebruiken op wijzen die allereerst bepaald worden door de richting die is ingezet. Het is deze richting waar het allemaal om draait, en zij wordt door mythen gegeven.” (blz. 97)

Niet het ‘hoe’, maar het ‘waartoe’ is dus van belang. Niet ‘welke regels gelden er’, maar: Waarom volgen we deze regels en geen andere? Mythen zijn dus onmisbaar voor het voortbestaan van culturen en volkeren. De huidige arbeidscultuur, met haar flexbaantjes, hangt weer vast aan een mythologie van de ‘self-made man’. De industriële samenleving bewijst dat het conditioneren van mensen ook een eigen mythos vergt. De compartimentalisering van tijd en arbeid die typisch is voor de economische inrichting van de moderne tijd, hangt weer samen met het horloge, de stoomfluit en de schoolbel. Gaandeweg hebben deze mythes zich ontwikkeld en zijn bepalend voor onze economische oriëntaties en ons verstaan van tijd.

Nieuwe mythes creëren

Het creëren van nieuwe mythen wordt niet altijd gewaardeerd: zowel de pionier als de lone wolf krijgen met tegenwerking en beproevingen te maken. Het is echter een cruciale taak die vaak gepaard gaat met het verwerpen van bestaande heiligdommen. Bij het vestigen van een nieuwe stichtingsmythe worden bestaande mythes getrotseerd om ruimte te maken voor nieuwe belevingen van de wereld, in overeenstemming met de levensfelheid van het individu dat wenst te scheppen.

Waar het aankomt op macht en politiek, vormen visies, verhalen en mythen de grondstof voor politieke energie. Joris en ik wisselen brieven uit over de vraag of we de spirituele genese van mythes aan AI moeten overlaten. Wij beroepen ons op de Muze – de godin van kunstzinnige inspiratie en mythische scheppingskracht – om een krachtige beeldentaal op te roepen die de Westerse cultuur moet herijken. Dit is nodig in het licht van opkomende uitdagingen, zoals de emancipatie van AI en de concurrentie met islam.

Waarheid en mythe komen samen

We keren terug tot het uitgangspunt van deze verhandeling: ik wil bewijzen dat waarheid en mythe niet met elkaar in concurrentie staan, maar samenstromen in synergie. Denk opnieuw aan het citaat van Joris Bouwmeester, waarin hij toelicht hoe iedere richting door een mythe is voorbepaald. Denk ook aan de vraag: “Wat is de waarheid?” Als de waarheid iets transcendents is, kan de mens dit dan ooit in zijn volledigheid bevatten?

In ieder geval kun je waarheid wat inkaderen, en met absolute zekerheid dingen zeggen als: “Jan kwam om kwart over drie het huis binnen.” Je weet of dit de waarheid is wanneer je weet wie Jan is, hoe laat het was en om welk huis het gaat. Hier wordt de waarheid behapbaar gemaakt door deze te filteren tot aspecten, zoals een persoon, locatie en tijd.

Een vraag die nu voor de hand ligt is of je de waarheid ziet, of slechts een deel van de waarheid, en of dit überhaupt tegenstrijdig en/of problematisch zou zijn. Je moet dit zien als een telescooplens die je op de horizon richt. De lens kadert het wat af, en beperkt wat je wel en niet kunt zien, maar dat wat je uiteindelijk kunt zien, is nog wel de waarheid.

Hier blijkt de waarheid iets transcendents, maar wat mensen hieruit putten, hoe mensen hiermee omgaan en op inspelen, wordt door mythen gestuurd. Alles valt samen in de uitspraak, dat de richting iets is dat is voorbepaald.

Mythe als richting, Waarheid als grondstof

De mythe is de telos – welke kant gaan we uit, wat putten we uit die waarheid en wat produceren we daarmee? Het antwoord op de vraag: hoe maken we die beelden relevant voor onszelf, komt uit mythe. Nu is de waarheid de grondstof van de realiteit en de mythe is de doelbestemming ervan. Mythe is dat wat iets relevant maakt voor de mens, en voor een andere vorm van scheppende intelligentie die vatbaar is voor verhalen en symbolen. Waarheid is de absolute, totale, actuele en eeuwige staat van het heelal, met inbegrip van alle geldige logische wetten en natuurwetten.

Het belang van deze uiteenzetting ligt daarin, dat in de Westerse wijsbegeerte en alles wat hieruit is voortgekomen, van oudsher waarheid en mythe tegenover elkaar werden gepositioneerd. Maar nu blijkt het anders te liggen, en zien we dat überhaupt de vraag, “waar richt je jouw oog op binnen het geheel van de waarheid?”, al is bepaald door de mythe. De tegenstelling tussen mythe en waarheid blijkt een valse tegenstelling, berustend op een begripsverwarring, alsof het zou gaan om een tegenstelling tussen fictie en non-fictie.

De suggestie is bijvoorbeeld dat “het journaal op de publieke omroep ons de waarheid vertelt” en de mythen niet. Dit blijkt niet te kloppen – het zijn de mythen die bepalen welke informatie überhaupt relevant voor ons is, en welke aspecten van het journaal blijven hangen. De mythe bepaalt welke uitgefilterde aspecten van de waarheid beantwoorden aan onze vragen en verlangens. De mythe bepaalt voor welke facetten van de alomvattende waarheid, de ontvanger openstaat.

Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen Steun Sid Lukkassen via BackMe: https://sidlukkassen.backme.org

#waarheid #desinformatie #feiten #perspectief #perspectieven #mythen #propaganda #politiek #column #Sid Lukkassen #Huis van de Muze

0 notes

gategods · 8 months

Text

Ethvert kumlokk er anbefalt å se i sin naturlige omgivelse. Gaten kummen er nedsatt i, asfalten rundt den, de omkringliggende bygningene. Ja, selv nabolagets generelle tilstand og karakter medvirker til kumlokkets særegenhet. Men når det gjelder de alminnelige kumlokk, er det dobbelt så viktig å oppleve det i levende live. Et bilde av et utførlig kumlokk viser tross alt kumlokkets utførlighet. Selv om ingen bilder gjør den egenhendige opplevelsen rettferdighet, er det ikke nødvendig å se det utførlige kumlokket i levende live for å forstå dets særpreg.

Men de i utgangspunktet alminnelige lokkene, derimot, gjør ikke sine særpreg gjeldende i fotografier. De kumlokk som ikke skulle være slående utførlige, kan være like severdige i kraft av sin egenhet og sin beliggenhet. Som del av sin omgivelse, kan det tilsynelatende pregløse kumlokket være vel så severdig som det utførlige. Dermed er det viktigere å se dem i sine naturlige omgivelser.

Jeg er ute i menneskets villmark. Hvor en ikke møter dyr, men maskiner, og hvor det ikke vokser bregner og trær, men søppel og arkitektur. Jeg ser på disse omgivelsene uten å dømme. Jeg godtar dem slik de er, slik de godtar meg som jeg er. De er her av en nødvendighet, den samme nødvendigheten som skaper maurtuer og fuglereder og vepsebol.

Det er her jeg får jeg øye på et lokk, men ikke fordi det stikker seg ut, nei, ganske tvert imot fordi det ligger så sømløst i sine omgivelser at det nærmest er usynlig. Det er hjernens implisitte tendens til gjenkjenning av mønstre, tenker jeg, som nå, etter lang tids opparbeidede inntrykk, har gjort meg oppmerksom på dette kumlokket. På et tidligere av mitt livs mange utviklingstrinn, hadde jeg oversett dette funnet? Blir jeg fordreid over tid, til slutt en annen person?

Betvil alle dine antakelser, men stol alltid på dine instinkter. Mine egne instinkter er formet av min egen erfaring, og denne erfaringen ledet meg til nettopp dette lokket -- så nær å tro på en skjebne jeg kan komme. En som stolt tror på skjebnen, i det minste sin egen, om ikke andres, er Finn Flanør. Slik vikingene trodde, tror også Finn Flanør hans dødstidspunkt er en forutbestemt hendelse. Forutbestemt av hvem?, spør jeg. Forutbestemt av alle de tidligere forutbestemte hendelser, sier han. En ting følger en annen. Forutbestemte hendelser hele veien ned.

Det er derfor Finn Flanør tillater seg å være en aktiv sigarettrøyker når han er ute på lokkjakt, en vane jeg selv har lagt fra meg. Han mener det trigger hans evner som geriljapoet, performance-artist, observatør. Røyker-ånden, den dårlige kondisjonen, og så videre, tar han på kinnet, så lenge han kan følge denne sin adferdsavhengighet, som innebærer både lange turer i det urbane, og samtidig periodisk røyking av Camel blues. Etter å ha drukket blir han melankolsk, og begynner mene det er hans ene glede i livet, å vandre gatelangs om natten, røykende. Den er en overdrivelse, men en overdrivelse pakket omkring en sannhet.

Kanskje er det Karlingen i meg, men jeg tør ikke tro på noen skjebne. Denne hobbyen vi har dedikert vår fritid til, mister noen av sine magiske fasetter om spontaniteten forsvinner. Det å snuble over uforutsette funn, speiler vår øvrige tilværelse. Vi er alle gatevandrere på våre egne måter.

0 notes

hellhammerdeath · 10 months

Text

Ja, vikingene kom til Amerika før Columbus. Det er ikke nytt.

0 notes

nanazrz · 1 year

Text

Viking bijl

Vikingen worden vaak afgebeeld met grotere of kleinere bijlen in hun hand, en ze zien er dreigend en wild uit. Bijlen waren inderdaad een essentieel onderdeel van het leven van een Viking. Niet alleen als wapens, maar ook als gereedschap waar ze in hun dagelijks leven niet zonder konden. Elke Viking moest een bijl bezitten en weten hoe ze die moesten gebruiken in hun beboste, besneeuwde thuislanden. Hierdoor werden bijlen de meest gebruikte wapens tijdens conflicten.

Bijlen als oorlogswapens begonnen eenvoudigweg als het beschikbare gereedschap dat werd meegenomen op Viking rooftochten. Een andere reden waarom de bijlen een populaire wapenkeuze waren, is hun behendigheid en compacte formaat - massieve Viking strijdbijlen zijn eerder overdreven dan regel in het Vikingarsenaal.

Wat is een Vikingbijl? Een Viking bijl is een handgereedschap dat op verschillende manieren kan worden gebruikt, zowel op het slagveld als thuis. In die tijd waren zwaarden vrij duur en alleen rijke krijgers konden zich die veroorloven. Aan de andere kant was een bijl iets dat bijna iedereen bezat, omdat het meer een gewoon gereedschap was dan een wapen.

In de loop der tijd veranderde het ontwerp en de structuur van de bijlen. Scandinaviërs beheersten de kunst van het bijlen maken. In het begin was de kop gemaakt van steen, maar geleidelijk werd dit vervangen door ijzer en staal.

Er zijn verschillende soorten bijlen die gebruikt werden door de krijgers in de Vikingtijd. Vikingbijlen waren over het algemeen licht van gewicht zodat de krijger de bijl gemakkelijk kon hanteren en werpen. De rand van de bijl was zo ontworpen dat hij vlijmscherp was. Er waren ook bijltypes die bedoeld waren voor close combat omdat ze een korte snijkant hadden. De meest voorkomende types waren de Deenbijl en de baardbijl.

De grootte van Vikingbijlen varieerde en ze waren meestal tussen één en vijf voet lang. De grootte en dikte van het blad varieerde ook. Deenbijlen hadden een dun lemmetprofiel met een grote, gebogen snijkant, waardoor ze uitstekend door lederen pantsers konden snijden en ernstige wonden konden toebrengen. Aan de andere kant waren bijlen met baarden dikker en zwaarder, waardoor ze een goede keuze waren voor zware taken zoals het hakken en splijten van hout, maar ook voor het uitdelen van krachtige verpletterende slagen tegen een vijand.

Geschiedenis van de Vikingbijl Rond de 10e-11e eeuw kreeg de Vikingbijl een immense populariteit in de gebieden buiten Scandinavië waar de invloed van de Vikingen in die tijd vrij groot was en het was een van de meest gebruikte wapens door de oude Noorse krijgers. De middeleeuwse Noormannen gebruikten twee soorten bijlen: de lange bijl en de handbijl. Bijlen uit de vroege Vikingtijd hadden snijkanten van 3 tot 6 inch lang, terwijl later in de Vikingtijd de gebruikte bijlen veel groter werden. Sommige brede bijlen hadden bijvoorbeeld halvemaanvormige snijkanten van 9 tot 18 inch lang! Tijdens oorlogen konden de meeste Vikingen zich geen wapens zoals zwaarden veroorloven (staal was duur), dus namen ze de bijl mee die ze gebruikten voor het splijten of snijden van hout om als hun wapen in de strijd te dienen. Het was een armeluiswapen, want elke Vikingman had een bijl in huis voor essentiële taken zoals het omhakken van bomen, het bewerken van hout en het bouwen, maar dat betekende ook dat Vikingen er vertrouwd mee waren en wisten hoe ze ze moesten gebruiken.

Hoewel een bijl geen bijzonder wapen was, was het wel dodelijk. Bekwame krijgers konden de schilden van hun vijanden verscheuren als papier en gemakkelijk uitschakelen in een gevecht van dichtbij. Uiteindelijk werden de Vikingen echter rijker en kozen ze voor wapens met een betere wendbaarheid.

Soorten Vikingbijlen Bijlen waren er in verschillende maten en vormen. Laten we eens kijken naar de meest voorkomende soorten bijlen die door Vikingen werden gebruikt en die tegenwoordig populair zijn in films en tv-programma's over hen. Deense bijl De Deense bijl is een van de vroegste soorten strijdbijlen die vooral in de Vikingtijd en de Vroege Middeleeuwen werd gebruikt. De Deense bijlen zijn ook bekend als Deenbijl, Engelse lange bijl en steelbijl. Dit soort bijl heeft een breed en dun lemmet dat ook een uitgesproken hoorn heeft bij zowel de teen als de hiel van de bijl. Hierdoor heeft het een groot snijvlak.

Het lemmet van een Deense bijl is meestal 8-12 inch en het lemmet heeft een dun profiel, waardoor het goed is om diepe sneden te maken - bijvoorbeeld door een taai leren harnas.

Bijl met baard Een van de meest gebruikte bijltypen in het Vikingtijdperk was de baardbijl, ook bekend als de skeggox in het Oudnoords. Het onderste deel van de bijl staat bekend als de baard, zo genoemd omdat het in een boog onder de kolf van de bijl uitsteekt. Deze baard voorzag de bijl van een groter snijvlak terwijl het gewicht van de bijl laag genoeg bleef om te kunnen vechten. De baard stelde Vikingkrijgers ook in staat om wapens uit de greep van een vijand te haken en te trekken of om een schild naar beneden te trekken, waardoor de bijldrager of een bondgenoot de onbeschermde vijand kon aanvallen. Bijlen met baard worden tot op de dag van vandaag nog steeds gebruikt in de houtbewerking, omdat ze de gebruiker in staat stellen om hun greep hoog te plaatsen en precieze sneden met de bijl te maken.

Francisca Bijl Francisca bijlen zijn vernoemd naar hun Frankische oorsprong. Francisa bijlen verschenen in de eerste paar eeuwen na Christus en vonden hun weg naar het noorden, waar ze na verloop van tijd de Angelsaksen en Noormannen bereikten. Francisa bijlen waren kleine wapens, met snijkanten van ongeveer 4 inch lang en een gemiddeld gewicht van 1,2 pond of 600 gram. Ze werden gebruikt als werpwapen en voor close combat.

De Mammen bijl De Mammen bijl is geen type bijl, maar een enkel fraai exemplaar. Het is een van de elegantste Vikingbijlen die ooit gevonden zijn. De Mammen bijl - genoemd naar het Deense dorp waar hij gevonden is - was gemaakt van ijzer met zilver ingelegd en versierd in de "Mammen stijl", wat een mix is van christelijke en heidense motieven en patronen. Dit laat zien dat bijlen ook statussymbolen waren - de Mammen bijl was duidelijk het eigendom van een welgestelde, belangrijke Viking uit de omgeving.

Replica's van vikingbijlen en wapens voor vikingimpressies Vikingwapens zijn altijd al interessant geweest voor geschiedenisfanaten en verzamelaars, vooral Engelstaligen, vanwege de historische banden die Vikingen hadden met Groot-Brittannië en Noord-Amerika. Maar met het verschijnen van het populaire tv-programma Vikings nam de belangstelling voor replica's van Vikingbijlen explosief toe. De beroemdste bijl is natuurlijk die van Ragnar Lothbrok, maar er zijn veel mooie en functionele replica's te vinden.

Je kunt ze op verschillende plaatsen online kopen en Amazon biedt er ook een heleboel aan. Viking bijlreplica's en re-enactment wapens die trouw zijn aan de geschiedenis gebruiken materialen die zo dicht mogelijk bij de originelen liggen - dat betekent geen stalen bijlen uit één stuk (helaas of niet), maar eerder hout en ijzer of staal. Zulke wapens zijn een geweldig cadeau voor jezelf of voor iemand die van geschiedenis of historische re-enactment houdt, of het nu als een stuk voor aan de muur is of iets om mee te nemen naar evenementen en echt te gebruiken. Mijn persoonlijke favoriet is de Ragnar Lothbrok Axe replica - hij weegt 2,4 pond en is volledig functioneel met een bijl van koolstofstaal.

Conclusie Deze geschiedenis van Vikingbijlen is absoluut prachtig. Ik hoop dat dit artikel je heeft geholpen om een idee te krijgen van die glorieuze tijden. Het goede nieuws is dat je met moderne technologie en online winkelen Viking bijlreplica's van hoge kwaliteit kunt krijgen, waar je in voorgaande jaren en decennia naar gespecialiseerde handelaren moest reizen of het bij een smid moest bestellen om zoiets in handen te krijgen.

Hoe dan ook, de Vikingen waren een fascinerend, energiek volk met een honger naar het leven, zelfs met al zijn lelijkheid. Hun gereedschap - en wapens - waren eenvoudig, maar dodelijk effectief. En ze veranderden de loop van de westerse geschiedenis met hun expedities, rooftochten en invasies. Niet slecht voor een paar boeren en vissers uit het koude noorden van Europa!

1 note · View note

levisgeekstuff · 1 year

Text

Nona Arte

Eind 2009 zag het er plots even heel beroerd uit voor de Nederlandstalige comic-uitgaven. Z-Press had amper twee jaar eerder de Marvel-licentie voor de neus van Juniorpress weggekaapt en ze hielden er alweer mee op door tegenvallende verkoopcijfers. Volgens wat ik kan terugvinden ging het toen alles samen over ongeveer 1000 verkochte strips per maand.

Gelukkig waagde in 2010 alweer een nieuwe partij de sprong. Zoals je misschien wel weet, worden de Europese rechten op Marvel comics verdeeld door het Italiaanse Panini Comics. Een oud medewerker van Panini, Andrea Rivi, besloot zelf de gok te wagen en lanceerde Nona Arte (de negende kunst).

Ervaring

De man had best wat ervaring met het uitgeven van strips en besloot voor een andere aanpak te gaan dan zijn voorgangers. Geen doorlopende series meer, maar mooi afgeronde verhalen in trade paperback formaat. Ook de kwaliteit van uitgeven ging er nog een stuk op vooruit, met prima papier en een mooie stevige kaft.

Nog een voordeel van de manier van aanpakken van Rivi was dat hij de comics in meerdere landen en talen tegelijk uitbracht. Zo konden de productiekosten gespreid worden. De Nederlandse versie van New Avengers werd bijvoorbeeld samen geproduceerd met de Deense editie.

Aanbod

Het aanbod van Nona Arte was zeker niet verkeerd. Ze kozen in eerste instantie voor (toen) recente uitgaven met grote namen, aangevuld met enkele klassieke verhalen.

Zo keerden de Vergelders na enkele jaren afwezigheid terug met een Nederlandse uitgave. Dit keer wel gewoon onder de naam Avengers. De Disassembled-saga en daaropvolgende New Avengers van schrijver Brian Michael Bendis was destijds een commercieel succes in de Verenigde Staten en dus een logische keuze voor een vertaling.

Ook ietwat verrassende maar goede en leuke verhalen als Marvel 1602 (door Neil Gaiman!), Thor: Vikingen en Marvel Zombies vonden hun weg naar Nederland en België.

Bij de klassiekers kregen Kraven’s Last Hunt en Wedergeboorte van Daredevil een nieuwe vertaling.

Naast Marvel waagde Nona Arte zich ook aan uitstapjes naar andere uitgeverijen. Ok, Kick-Ass kan je nog als een halve Marvel comic beschouwen, maar met Gewelddadige Gevallen (Dark Horse) en Fell (Image) werd behoorlijk ver van de standaard superhelden comics afgeweken. Zelfs het steengoede Invincible van Robert Kirkman werd uitgebracht, maar hield het helaas slechts één nummer vol.

Vroegtijdig einde

Want zoals je wel kan raden, duurde het sprookje van Nona Arte niet lang. Dit keer was er echter geen sprake van tegenvallende verkoopcijfers. Ondanks de ietwat beperkte distributie via enkel de stripspeciaalzaken deden de trade paperbacks van Nona Arte het best goed.

Maar eind 2011 werd de nog jonge uitgeverij van Andrea Rivi opgeslokt door het grotere RW. Op zich geen probleem, maar RW wilde vooral uitpakken met hun DC licentie. En de ‘Distinguished Competition’ blijkt nogal een taaie klant te zijn voor haar licentiehouders. Die mogen niets anders uitgeven dan DC-materiaal. Einde dus voor de Marvel comics bij Nona Arte. Jammer, want bij de aankondigingen was toen bijvoorbeeld nog het geweldige ‘Punisher: Welcome Back, Frank’ van Garth Ennis te vinden maar die uitgave is er uiteindelijk dus nooit gekomen.

Het team achter Nona Arte bleef wel gewoon aan de slag. Zij verzorgden vanaf 2012 de RW Lion uitgaven. Bij de 'softcover' uitgaven van laatstgenoemde zoals bijvoorbeeld '100 Bullets' of 'Transmetropolitan' herken je ook de manier van uitgeven van Nona Arte.

#Dossier #Nona Arte

1 note · View note