#zaduma

[ima-nobody]

jeszcze nigdy nie byłam tak bardzo szczęśliwa, że pomyślałam

"muszę zapalić papierosa"

one są zarezerwowane dla ludzi smutnych

takich w głębokim transie zadumy

dla chodzących personifikacji lęku

letnich nocy kiedy na balkonie echem odbijają się dźwięki stukania w klawiaturę

dla ludzi, którzy zapadli się w etap twórczy

02.08.2024

hooncfot

[thewordszone]

Nie ma miejsca dla Ciebie,
Kobieto — puchu.
Nie było. I nie będzie.
Los marny Ci pisany.

Czy będzie Ci ciepło zimą?
Niech zima szybko minie —
Bo tak już jest na świecie:
Władza ma jedno imię,
A wolność…
Ciebie ominie.

Przekreśl. Zakreśl. Nie drżyj.
Latem będzie lżej.
A razem — raźniej.

A słowo ciałem się stało.
Niepotrzebnie.
Bo ciało chciało
Mieć prawa.
Między nami.

A słowem?
Słowem, co duszę ukoi,
Obcemu.
Serce wyrwane na dłoni.
Doniosę.

Nadzieja — ta, co nie umiera
Ostatnia —
Stoi.
Pomiędzy nami.

[reexrco]

„To nie jest tak, że nie może mi ufać. Jeżeli ktoś jest dla mnie w porządku, nigdy nie powiem złego słowa. Problem leży w tym, że ludzie często wprowadzają negatywne sytuacje do życia innych, przez co wzbierają obawy. Ale to nie moja wina, jeśli się boisz. Wszyscy staramy się jakoś poradzić z tym, co nam życie przynosi, a czasami trudno jest uwolnić się od przeszłych doświadczeń.”

[roseorchard]

[wiersze-wybrane]

Jesienna zaduma

Nic nie mam

Zdmuchnęła mnie ta jesień całkiem

Nawet nie wiem

Jak tam sprawy za lasem

Rano wstaję, poemat chwalę

Biorę się za słowo jak za chleb

Rzeczywiście tak jak księżyc

Ludzie znają mnie tylko z jednej

Jesiennej strony

Nic nie mam

Tylko z daszkiem nieba

Zamyślony kaszkiet

Nie zważam

Na mody byle jakie

Piszę wyłącznie, piszę wyłącznie

Uczuć starym drapakiem

Rzeczywiście tak jak księżyc

Ludzie znają mnie tylko z jednej

Jesiennej strony

Jerzy Harasymowicz

[sakurabreeze]

Józef Rapacki Zaduma, 1892

[svnsixs]

Małgorzata Maj- Zaduma II

[slawomir-m-stasiak]

Zaduma: pukanie do drzwi przerwało jej zamyślenie

Reverie by Władysław Czachórski (1883)

[ameliepeinture]

Teodor Axentowicz (Теодор Аксентович ) - Zaduma ( Раздумье)

[rahmamustafa99]

Zaduma (1988)

[porcelana87]

Który to już raz próbuję pozbyć się tej przeszłości. Upadek, płacz, zaduma, zbiórka. Najpierw na kolana. Potem wyżej. Na wpół zgięta. W końcu się prostuje. Podnoszę głowę. Patrzę przed siebie. Do kolejnego upadku będę się trzymać. Który to już raz mam wrażenie, że to co złe jest już za mną, że wreszcie mogę ruszyć do przodu. I tak jest. Dopóki jakiś impuls nie wyzwoli tego całego syfu. I znów wracam do punktu wyjścia.

[tauremornalome]

Strzałka! Piszę apropos tej wielkiej listy z okazji dnia mówienia swoim językiem, uhmmmm.... czy mogłabym prosić o wszystkie punkty z listy, proszę? ^_^ Szukam jakiejś nowej muzyki ostatnio i super by było znaleźć coś polskiego, a Ty masz na pewno świetny gust!!! Jak coś to spokojnie, nie musisz odpisywać od razu, cierpliwości mi nie brakuje. Przesyłam ciepłe pozdrowienia! (z tej strony rascal-rodent btw, po prostu nie mogę zadawać asków z tamtego konta ._.)

//edit. chyba więcej nie wykombinuję, masz tu niepełne

uh. no więc z góry należy powiedzieć, że mam bardzo kiepski gust muzyczny xd i w ogóle się na muzyce nie znam, co dopiero jakiejś nowszej i polskiej. ale spróbujemy xd jest limit plików audio na post, więc będzie fifti fifti jutub i spoti

1. Song about love

2. Song about sex

walczę ze sobą żeby nie dać tu SEKS Z PEDAŁAMI SEKS Z PEDAŁAMI. albo na zielonym gankie. uhmmmm

3. Song about friendship

4. Song about a hobby/art

patrz: 10. song about history/a story mwahahahahahaha

5. Song about sadness

6. Song about anger

7. Song of happiness

8. Song that helps with letting go/healing

klasycznie

9. Song that is/was a top hit

hicior dzieciństwa

10. Song about history/a story

sięęę do kaczmara ucieknę chyba:

11. Song fit for a revolution

uhhh trudne to jest xd

12. Song for drinking/party

na to się nie da dać czegoś, czego wszyscy by już nie znali. polska ma już wspaniały ustalony imprezowy kanon muzyczny. dosłownie losuję z imprezowej playlisty mojej i znajomych:

13. Best sing-along

14. Meme-worthy song/jingle

co się w ogóle tu daje?????? idk. strasznie nie lubię obierać ziemniaków?

15. Children's song/lullaby

16. Most poetic lyrics

17. Favourite duet

18. Song in multiple languages

19. Song that's a translation of a song from an other language

hehe

20. other song category of choice 🎵

piosenka o śmierci :)

[haematoclan]

it's "speak you language day"??

kurde spóźniłom się prawie o dwie godziny w mojej strefie czasowej ;; hmm, ale może wstawię małą cząstkę tłumaczenie jednego z moich ulubionch opowiadań nad którym pracuję od dłuższego czasu? tak symbolicznie~

nie miałom zamiaru tego tłumaczenia nigdzie dawać zanim nie dogonię autora, ale co tam, to tylko prolog i praktycznie prototyp, nie edytowałom go praktycznie więc to tylko przedsmak (i to jedyny powód dla którego wstawiam to na tym blogu~)

tłumaczenie poniżej!

Jaki Ojciec Taki Syn - Prolog:

Zaduma Wojowniczego Naukowca

Draxum miał wiele cech. Jednym z przykładów była jego wojownicza natura i duch naukowca. Ale szczególnie charakteryzowała go także niezwykła zawziętość.

Po tylu latach spędzonych na planowaniu najskuteczniejszej drogi, aby chronić swoich ludzi… To było prawie zabawne, że ktoś byłby w stanie w ogóle przypuszczać, że Baron zmieni się jak za machnięciem ręki. Zajęło mu to nieskończone godziny, nie, nieskończone lata, aby znaleźć się tam gdzie był. Po wysiłku i pracy, którą w to wszystko włożył… Jak mógłby się tak po prostu poddać? Nie, Draxum miał pewność, że jego oryginalny pomysł był słuszny i nic go nie złamie w tym przekonaniu, nawet jeśli los dałby mu „łatwe wyjście” z tej sytuacji. A już szczególnie nie dla jakiejś zbroi, którą zaoferowali mu ludzie.

Jednakże, co do jego oryginalnych planów… Musiał przyznać, że był w swego rodzaju szoku. Trzynaście lat ciszy… Kiedy nagle, nieważne gdzieby się nie obrócił, zawsze ich napotykał. Jego stworzenia. Jego bronie. A przynajmniej… Cienie ich potencjału.

Gdzieś głęboko w środku wiedział to. Wiedział, że to by zadziałało. Gdyby tylko Lou Jitsu niemądrze nie zatrzymał eksperymentu zaraz po jego rozpoczęciu… Żółwie byłyby nie do zatrzymania. A zamiast tego, po krótkiej chwili w szlamie, zostało mu tylko… To coś. Okazja była tak zbezczeszczona, że Draxum rozważał nad wyzerowaniem eksperymentu i rozpoczęciu od nowa, ale Lou Jitsu już się nie liczył. Baron nie wiedział, czy m��żczyzna nie był aby martwy, a co dopiero gdzie znajdowałby się, gdyby jednak przeżył.

I to nakierowało go z powrotem na temat żółwi.

Czy była jakakolwiek możliwość, aby wykorzystać coś z tych czterech idiotycznych dzieci, które snuły się bez celu? Musiała być. Jego praca życiowa nie mogła tak po prostu zostać zredukowana do kompletnej straty czasu. Jednakże, mimo czystej niedorzeczności tych czterech żółwi… Wciąż tworzyły zagrożenie dla jego planów. Razem byli wstanie kryć swoje martwe punkty, pozwalając sobie wzajemnie na wchodzenie w drogę Barona, jednocześnie znajdując sposób na drogę ucieczki. Jakimś sposobem, ich braterska więź była czynnikiem, dla którego byli zagrożeniem dla Draxuma… A więc logicznym wnioskiem było, aby w jakiś sposób ten czynnik zniszczyć.

Może udałoby mu się upiec dwie pieczenie jednym wstrząsem, by tak rzec.

Chciał więcej broni do wykorzystania jak i potrzebował rozbić więź tych żółwi. Tak więc, dlaczego tak po prostu by nie… „wyregulować” jednego z tej czwórki? Dokończyć transformację żółwia na to, na co został stworzony? Zawsze mógł potem rozprawić się z jednym po drugim, jeżeli pierwsza próba okaże się sukcesem. A jeśli nie… Cóż.

Zostawi to tylko trzy żółwie do pozbycia się.

Draxum wstał z krzesła i zaczął chodzić w kółko, pocierając swój podbródek w zamyśleniu. A więc pozostawało tylko rozstrzygnąć którego z żółwi wybrać.

Tego z tendencją do rzucania się na niebezpieczeństwo?

Nie, jest zbyt przywiązany, zbyt skłonny do poświęcania siebie dla dobra innych. Jeżeli miałby go wybrać, lepiej byłoby wziąć innych pierwszych i zostawić go na później.

Tego z technologicznymi umiejętnościami?

To nie to czego szukał. Chciał prawdziwego wojownika, a nie… Jakąś słabszą podkategorię, którą wrzucił do szlamu z innymi z ciekawości.

Tego najmniejszego?

Zbyt łagodny i mały. Nie sprostałby pozostałej trójce w walce. Nie wspominając, że zapewne był zbyt nieopatrzony i głupi, aby w ogóle istniała możliwość, aby wbić mu do głowy jakiegokolwiek poczucia skrytości czy umiejętności planowania.

Więc pozostawiało to tego złośliwego. Nie był on… Najgorszym wyborem. Pewnie, był głośny i nieznośny, ale istniały na to szybkie środki zaradcze. Aby go naprostować. Nie wspominając, z tego co Draxum zaobserwował… Wbrew pozorom, miał on niezwykle niskie poczucie własnej wartości, co Baron mógł użyć na własną korzyść, a do tego… Odachi niebieskiego żółwia było głównym powodem, dla którego ich grupka była w stanie ciągle wyślizgiwać się z więzi Barona, a dzieciak nie był jeszcze nawet tak sprawny w używaniu jego broni.

Draxum odwrócił jego głowę, spoglądając na na-wpół śpiące gargulce na jego ramionach.

- Huginn, Muninn, - powiedział.

Dwie pary czerwonych oczu zamrugały do niego, potrzebując dwóch sekund, aby stanąć na baczność.

- Mam dla was zadanie.

[pogrzebygralewski]

🍂 Spacer po cmentarzu – oaza spokoju w sercu miasta 🍂 Czasem wystarczy kilka kroków po cichych alejkach, by odnaleźć coś, czego najbardziej dziś brakuje – ciszę, oddech i równowagę.

Cmentarze, zwłaszcza te starsze, to nie tylko miejsca pamięci. To także przepięknie zarośnięte enklawy natury, w których historia miesza się z przyrodą, a codzienny hałas zostaje za murami. Drzewa, które pamiętają pokolenia, wąskie ścieżki, ceglane mury – wszystko tu zaprasza do refleksji.

📍 Warszawskie nekropolie, takie jak Powązki, Bródnowski czy Ewangelicko-Augsburski, są warte odwiedzenia nawet bez „okazji”. To miejsca, gdzie spacer staje się małym rytuałem. Dla duszy. Dla spokoju. Dla bliskości z tym, co ważne.

[peoplearesobeautifuuul]

Zaduma nad uroczą damą naprzeciwko podczas degustacji włoskich win

Ładna, drapieżna, nieokrzesana. Jest zepsuta, jest dzikuską. Jest degeneratką. Paskudnie czarny charakter zieje z jej olśniewająco pełnych życia czarnych oczu

zieje z nich czuła pogarda dla ideałów i moralności

zieje z nich łapczywość w chwytaniu doświadczeń. Łyka je pełnymi haustami, jak wino, którego pół kieliszka dopiła właśnie bezwstydnie na raz, zaskoczona nadejściem nowej butelki. Zachłyśnięta każdym wdechem powietrza, tak bardzo, że nie widzi nic dookoła. Pożera bodźce jak te ostrygi. Pragnie wyżłopać cały zalewający ją zewsząd do niej lgnącymi zachwytami świat.

Urzekająco straceńcza beztroska