#ze maken ook veel geluiden in de ochtend maar daar kan ik mee leven

[visdiefje]

waarom zijn duiven eigenlijk zo. enkele droge takken op een stenen vensterbank en daar gaan we onze baby dan in grootbrengen. plus we schrikken ons te pletter elke keer dat er iemand door het raam naar buiten kijkt. maar nee dit is dé plek voor ons

[chipmybrain]

Schilderij gemaakt door Annemarie de Gier: inspired by Portugal

Thema 4: Natuur

Wat betekent de natuur voor mij?

Als ik terugdenk aan mijn jeugd, dan speelt de natuur daar een belangrijke rol in. Ik herinner mij het buitenspelen, onze tuin, de bossen en de vakanties op de camping in Frankrijk. De natuur was er altijd en gaf mij legio aan mogelijkheden.

Toen volgde de pubertijd en was de natuur even weg. Ik was er niet mee bezig, zag de natuur niet eens. De natuur was eerder een irritatie (want ja, ook als het regende moest ik met de fiets naar school. En wat haatte ik het om mijn regenpak te dragen. Zo vrouwonterend, vochtig en stinkend vond ik het). Ik was druk met vriendinnen, sport, school en alles wat daarbij hoort (make-up, mode, erbij willen horen, feestjes, grenzen opzoeken, studeren etcetera). Na mijn studietijd, en gedurende mijn werkzame leven, merkte ik al snel dat ik weer behoefte begon te krijgen aan momenten in de natuur. Anders dan in mijn kindertijd, waarin de natuur mijn belangrijkste omgeving was om in te spelen, maar wel net zo belangrijk. Belangrijk op een andere manier, de natuur kreeg een andere betekenis voor mij. Ik genoot ineens bewust van de eerste lentedagen: het geluid van opgewekte vogeltjes en de geur van ontluikende bloemen. Ik verlangde naar lange zomeravonden, in stilte slenteren over het strand of barbecuen tot laat in de tuin met vrienden. Ook de herfst met zijn diversiteit aan kleuren maakte me warm vanbinnen en nodigde me uit me klaar te maken voor de echte koude wintermaanden. Dagen van schrijnende kou die je, als je weer binnenkwam, deed tintelen over je hele lichaam. Dagen dat je ontzettend uitkeek naar gezelligheid binnen, met kaarsjes en rode wijn. Nu, nog steeds in mijn werkzame leventje en ondertussen doorgewinterd en een jaartje ouder, merk ik dat de natuur steeds belangrijker voor mij wordt. De natuur brengt mij stilte, energie en ook kracht en vertrouwen. Zodra ik op het strand kom, bij voorkeur op een vroege ochtend of late avond, verandert mijn gemoedstoestand. Er valt spanning van me af, alsof ‘de buitenwereld’ even niet aanstaat. De kracht van alleen maar strand en duinen (en daarmee de afwezigheid van al het maakbare en drukke zoals volgebouwde woonwijken, verkeer met uitlaatgassen, geluiden uit winkels, de geur van industrie) geeft mij het gevoel van even niets te hoeven. Geen presteren, geen sociale verplichtingen. Even niets. De natuur geeft mij op zo'n soort moment ook een veilig gevoel, alsof daar niets kan gebeuren, want er is ook niets (of alles?). Maar de natuur is meer. Natuur is voor mij ook verweven met voeding, met producten die wij aanschaffen en waar wij aan gehecht zijn. En natuurlijk ook met dieren, die zijn voor mij ook een onderdeel van de natuur.    Ik merk dat ik, als ik te lang weg ben uit de natuur (en dan heb ik het niet over een aangelegd grasveldje in een Vinex-wijk) kritischer word op mezelf en anderen en minder tevreden ben. Materialisme wordt belangrijker voor me, alsof het het gemis van de natuur moet compenseren. Met deze constatering en bewustwording weet ik dan ook wat ik te doen heb als ik me  geïrriteerd, gespannen of opgelaten voel: de duinen in jij! Geen mooiere oplossing dan deze en nog gratis ook!

Onze maatschappij en de natuur

Wat een boeiende en verontrustende combinatie: de maatschappij en de natuur!

   Het is een onderwerp van alle tijden en de trends (overtuigingen, wetenschap) wisselen voortdurend. Maar laten we eens beginnen bij het begin. Toen de eerste ‘onnatuurlijke’ uitvindingen werden gedaan. Maar dan moeten we eerst bepalen wat ‘onnatuurlijk’ betekent. Is gas winnen onnatuurlijk? Is het ontstaan van elektriciteit, het ontwikkelen van glas, plastic en papier onnatuurlijk? Het is immers allemaal ontstaan uit de natuur. Door jarenlang proberen, trial and error, is er veel ontdekt en dat heeft veel levens gekost. En dan heb ik het nog niet eens over voeding! Wat wel en niet eetbaar is en wat wel en niet natuurlijk is. Er zijn zoveel vragen omtrent de natuur waar we nog geen antwoord op hebben dat het de keuze voor natuurlijk of onnatuurlijk niet makkelijker maakt:

Is biologisch voedsel op de lange termijn echt aantoonbaar beter of is het puur een emotie?

Zijn aardbeien in de winter slecht omdat ze uit een kas komen of     bevatten ze alleen minder vitamine?

Is elke dag vis voor iedereen goed en moet je het dan ook eten als je het niet lust?

Zijn koolhydraten echt zo slecht of alleen voor mensen die de gehele dag achter een bureau zitten?

Is koemelk alleen bedoeld voor kalveren (zo heeft de natuur het     gemaakt) of ook voor mensen?

Is een ‘buikje’ altijd ongezond of kan het ook bij je figuur horen?

Zijn voedingssupplementen nodig als je gevarieerd eet of moet je ze     alleen nemen als je je niet fit voelt?

Is een optimaal dieet voor iedereen hetzelfde of zijn er wel degelijk astrologische en bloedgroepdiëten?

Is synthetische kleding echt slecht voor ieders huid of meer per     persoon verschillend?

Zorgen al die uitlaatgassen, en daarmee de ozonlaag, voor een     bedreiging van ons bestaan?

Heeft het scheiden van plastic echt zin of is het een druppel op een smeltende aarde?

Is een elektrische auto echt beter of zijn de productiekosten veel     vervuilender en daarmee net zo slecht?

Is het uitsterven van dieren slecht of puur een onderdeel van de     evolutie?

Zouden we als mens echt ouder worden als we geen alcohol drinken of     geeft die juist ook momenten van ontlading en plezier, wat ook goed is     voor de mens?

Waarom gebruiken we (fossiele) brandstoffen als we er de aarde mee     kapotmaken?

Als al die onnatuurlijke dingen en producten niet de bedoeling waren, is de mens dan niet machtiger dan de createur/creatie?

Moeten we ethisch gezien nieuwe ontwikkelingen die slecht zijn voor     het milieu verbieden of meteen bedenken hoe we ze kunnen reduceren? 

Ik kan oprecht nog wel twintig vragen omtrent natuur, en daarmee gezondheid (voor mij) opnoemen. Er wordt zoveel geschreven, gepretendeerd en bewezen over de natuur dat je de spreekwoordelijke ‘bomen door het bos niet meer ziet’. Als je moet vertrouwen op de media dan word je knettergek!

Vandaag wel met de fiets naar kantoor, morgen niet (uitlaatgassen).

Vandaag wel magere kwark eten, morgen niet (melkproducten).

Vandaag wel cola light, morgen niet (aspartaam).

Vandaag wel afval scheiden, morgen niet (bewijs dat het bijdraagt aan     een beter milieu is er nog onvoldoende).

Vandaag wel blauwe besjes eten in februari, morgen niet (te lang     onderweg geweest of uit de kas).

Etcetera

En contradictoir genoeg vormt de overgang van een belasting van het milieu naar betere leefomstandigheden soms ook een risico. Want wat gebeurt er als we er nu voor zouden kiezen om alle auto’s elektrisch te laten rijden? Dan hebben we een heel groot energietekort! Dan kunnen we nooit de elektriciteit leveren die nodig is om al die accu’s op te laden.

Het enige wat ons rest is vertrouwen op onszelf. Oprecht te ervaren wat goed voelt en daar een keuze in maken. Eet eens een stuk vlees met veel saus en zonder groenten en stel jezelf de vraag: ‘Voel ik mij oprecht beter, vitaal en gezond nu ik dit gegeten heb?’    Ook is je portemonnee wat mij betreft bepalend in de keuzes die je maakt. Ik kan me goed voorstellen dat je, als je elke euro twee keer om moet draaien, je geen zorgen maakt over het productieproces van artikelen van  Zeeman en Action, en dat biologisch eten voor jou geen keuze is.    In mijn beleving is het wel fundamenteel om jezelf eens de vraag te stellen: ‘Hoe belangrijk is de natuur voor mij en ben ik bereid mijn steentje bij te dragen?’

Wat betekent de natuur voor jou?

Het begint met de vraag: ‘Wat betekent de natuur voor mij?’

   En denk groot in dezen. Denk ook aan voeding, uitstervende diersoorten, luxe producten en goederen die slecht zijn voor de natuur maar waar we wel van genieten. Ben jij bereid een bijdrage te leveren aan een betere natuur als het niet direct zichtbaar is? Hoe draag jij bij aan het bewustzijn dat de aarde ons enige bestaansrecht is?

Ik nodig je uit om één ding in je dagelijkse leven uit te kiezen dat jij gaat veranderen in het voordeel van de natuur. Dit kan zijn het laten staan van de auto, het kiezen voor fairtradeproducten of het bewuster omgaan met gas en elektriciteit of het scheiden van afval. Doe dit minimaal een maand en ontdek wat het teweegbrengt. Hoe is het om een bijdrage te leveren aan een betere leefomstandigheden zonder dat daar een direct effect van zichtbaar is?

[josjeblogt]

De wereld draait door

vrijdag 25 januari 2019

Het leven gaat verder

Het wordt weer licht. En buiten klinken vertrouwde geluiden. De buurman start zijn brommer om naar het werk te gaan. Mensen beginnen een dag als alle andere..

De wereld draait door.

Het leven gaat verder. Maar hier binnen in de slaapkamer staat onze wereld stil.

Ivo heeft die ochtend al vroeg de huisarts gebeld. Gevraagd om een middeltje om de paniek de kop in te drukken.  De arts die ons gisteren het nieuws vertelde staat op de voicemail. Ze vertelt dat ze onze huisarts gesproken heeft en alles door heeft gezet naar het AvL.

We staan op, Ivo heeft een bakje Skyr gegeten, ik trek dat niet en zonder te ontbijten (zelfs zonder koffie) gaan we naar de apotheek.

We doen daarna boodschappen, als in een waas gooien we dingen in het karretje. Waar hebben we trek in? Wat willen we eten? Nou... eigenlijk nergens in. Eigenlijk niks.

Maar dat kan niet. We moeten.

We moeten sterk blijven en dat doe je niet door niet te eten.

Eenmaal thuis eten we. Omdat het moet. Het smaakt nergens naar. En ook de koffie drink ik tegen heug en meug op.

We bijten door. Uur voor uur, minuut voor minuut.

Ik licht mijn vrijwilligerswerk in en ook de uitgeverij waar ik daags vóór “doomsday” zo enthousiast vandaan was gekomen met een contract op zak, in de wetenschap dat zij mijn eerste boek willen uitgeven, schrijf ik dat ik op dit moment niet verder kan met het uitgeef-proces, alle aandacht moet nu gaan naar wat écht belangrijk is. Naar ons, naar mijn man. Naar onze honden.

Ivo belt de zorgverzekering en mag, wonderbaarlijk genoeg, zijn polis opschalen naar een hogere dekking.

Zodat we straks minder kosten hoeven te maken voor de behandeling, het vervoer en alles dat we nu nog niet weten over de dingen die in de aankomende maanden gaan komen. We zijn blij verrast, dat er iets ‘meezit’, hoe klein dan ook. 

Hulp

Ik bedenk me ineens dat ik een Facebook vriendin heb, die darmkanker heeft gehad. En op aanraden van Ivo stuur ik haar een berichtje, of ze tijd heeft om me even aan te horen. Dat heeft ze.

En ze vertelt me haar verhaal. Ook zij heeft jaren met de tumor gelopen voordat die werd ontdekt. Ook aambei-behandelingen, ook overduidelijk en nog zonder uitslag van het biopt de diagnose; darmkanker.

Ivo vraagt of hij vrienden met haar mag worden en dat mag. Ze chatten een poosje.En zij geeft ons HOOP! Positief denken is 50 % van de genezing. Zij heeft dit allemaal overleeft, ondanks vele uitzaaiingen in de lymfeklieren! Zij is inmiddels alweer vier jaar “schoon”!

Het kan dus. Darmkanker overleven. Zelfs met uitzaaiingen.

Ze vertelt Ivo over de behandelingen die ze gehad heeft. Wijst hem op praktische zaken als het aanvragen van zittend ziekenvervoer bij de verzekeraar.  Ivo en zij kletsen een hele poos. Het helpt enorm. Ze is een zeer directe vrouw, nuchter en positief. Ze verandert iets, in de manier waarop Ivo en ik denken. Ivo begint de effecten van de oxazepam te voelen, de paniek is meer naar de achtergrond.

Ikzelf blijf maar ‘lekken’, de tranen blijven komen en ik laat t maar. Blijkbaar moet dit er nu uit.

Mijn Fb vriendin die ‘darmkanker-overleefster’ is, schrijft me dat ze dag en nacht voor ons klaar zal staan. Ik weet even niet zo goed hoe om te gaan met zoveel liefde en meeleven.

Ik bedank haar en schrijf, dat wanneer alles achter de rug is en Ivo weer net zo schoon is als zij, we een feest geven waar zij bij zal zijn. “Afgesproken”, schrijft ze, “dan neem ik deo en badschuim mee voor een nog schoner resultaat.”

Tranen van het lachen en het huilen mixen zich op mijn wangen. En dat mag. Kan me niet schelen dat ik even niet zo ‘schoon’ ben. Als Ivo maar schoon wordt, want daar gaan we voor.

Naar de huisarts

Die middag zitten we samen bij de huisarts. Ook hij is geschrokken en weet niet waarom er niet eerder door Helder Klinieken aan de bel is getrokken voor verder onderzoek.

Hij vertelt me dat ik net als Ivo best een oxazepam mag nemen, paniek is nu niet goed voor ons beiden.

Hij legt uit dat er tegenwoordig veel kan, dat er vele manieren zijn waarop darmkanker kan worden genezen.

Hij is het met ons eens dat de dagen tot aan het onderzoek in het AvL leven is tussen hoop en vrees. Niet wetende waar we aan toe zijn, wat er precies aan de hand is.

Niet wetende of en welke behandelingen zullen moeten worden gedaan, niet wetende hoe we hier samen gaan uitkomen. De dokter adviseert ons onze routine weer op te proberen te pakken voor zover dat gaat. Omdat ruimte en routine rust en zekerheid geven die we in deze tijd zo nodig hebben. Manlief laat zijn werk weten maandag weer terug te komen (mits dat goed gaat) en met een side-kick naast hem die in kan stappen en over kan nemen wanneer Ivo dat even niet meer kan. We rijden naar huis en ik bel met mijn ‘reservepappa’, die me acht jaar geleden heel goed geholpen heeft nadat mijn moeder overleed (aan een bloedprop in haar darmen).

Ivo wordt ondertussen lid van een website op internet, kanker.nl heet het. Hij gaat een blog aanmaken waarin hij zijn gedachten kan ordenen, zijn ervaringen kan delen met lotgenoten.

Ook ik besluit te gaan schrijven. En zet de eerste letters van dit verhaal op papier. Mijn zoon komt langs. We houden elkaar goed vast en hij biedt aan voor ons te koken.

We besluiten samen pas komende zondag als mijn dochter hier is, haar te vertellen wat er aan de hand is.Het geeft ontzettend veel troost dat hij bij ons is. Ik ben blij dat hij (sinds kort) heel dichtbij ons woont.

Hulp

De leidinggevende van Ivo weet veel van gezondheid en de combinatie tussen ziekte en dieet. Hij stelt voor dat we naar een keto-dieet overstappen. Geen suikers meer en geen koolhydraten. De afgelopen maanden aten we koolhydraat arm. Maar we gaan dus nog strenger voor onszelf zijn.  Op dit moment pakken we alles aan.

De baas van Ivo gaat een voedingsschema maken.

Ikzelf ben al jaren lid van stichting Mediwiet. En er zijn vele verhalen waar kankerpatiënten die door chemo’s gaan, baat hebben bij wietolie. Toevallig heb ik dat al in huis.

Dus mochten er chemo behandelingen komen, dan kunnen we ook de wietolie gaan inzetten. We veranderen onze leefwijze naar nog gezonder om sterker aan de strijd te beginnen wanneer we eenmaal alle onderzoeken achter de rug zijn.

En we gaan er voor.

Inmiddels weten we iets langer dan 24 uur dat Ivo kanker heeft. Ongelofelijk. We zetten stappen in wat we wel en wat we niet willen, hoe we om willen gaan met de komende onzekere dagen, hoe we mensen om ons heen ons willen laten steunen.

Blijkbaar gaat de wereld toch door.

Mijn schrijvers-aspiraties gaan voorlopig de ijskast in. Ik ga me richten op de behandeling en herstel van mijn man.

[wdkreatures]

Rough version of the story (Dutch) | project by Evy Hachmang

De zon komt op boven het dorpje Bjorko en boven op de heuvel hoort Lothar de vogels fluiten. Ze ziet haar dorp. In de haven is al enige bedrijvigheid, ze ziet vissers de vangst binnenhalen en boten worden klaar gemaakt voor de jacht. Verder ziet ze al wat rookpluimen van de bakker en de smit achter de huizen vandaan komen. Ook ziet ze de oranje gekleurde zee die overdag donkerblauw is en woest oogt. Wat daar achter zit zal en ze nooit weten. Vele avonturiers hebben de tocht al geprobeerd, maar geen van hen is ooit terug gekomen. Vanuit hier kan ze ook haar huis zien waar ze woont met haar moeder en tante. Dit huis is van haar opa en oma geweest en wordt al generaties lang gebruikt door dezelfde familie. Als iemand in de familie trouwt trekt diegene in. Dit is alleen nooit gebeurt bij mijn tante Fika. Achter haar liggen de akkers waar de boeren het land omploegen. Ze komt hier vaak op deze heuvel. Het liefst vroeg in de ochtend. Dat doet ze al zolang ze zich kan herinneren. Ze zit gehurkt in het gras en maakt een ketting van kleine witte bloemetjes. Naast haar ligt een zonnewijzer. Het is een rond houten plaatje met cijfers erin. In het midden staat een metalen punt en een handig apparaatje om de zon mee te lezen.

Jaren geleden leefden de inwoners van Bjorko, ook wel de Orgen genoemd, nog niet met tijd. Sterker nog ze hadden geen vaste woonplaats en reisde als normalen de wereld over. Ze waren wild, egoïstisch, smerig en ongeorganiseerd. Ze trokken samen rond om te overleven. De mannen jaagde en de vrouwen plukte bessen en zorgde voor de kinderen. Onderling was er vaak ruzie en mensen waren hebberig. Je moest vechten voor je eten en de machtigste, sterkste kreeg het meeste. 150 jaar geleden zijn de Orgien neergestreken op dit eiland. Of eigenlijk zijn ze hier verzeild geraakt. In die tijd was er een leider, Trobi. Hij was een ambitieuze, sterkte en slimme krijger die avontuur belust was. Hij moest en zou meer van de wereld zien. Razendsnel werden er schepen gebouwd en gingen ze zonder ervaring de zee op. Na tien dagen kwam de bevolking aan land. Velen waren boos op Trobi. Het was de meest verschrikkelijke reis geweest die een mens ooit had kunnen doorstaan. Een boot was gezonken waarbij kinderen en volwassenen om het leven zijn gekomen en er was een gebrek aan vers water. Er ontstond een enorme ruzie en dat eindigde in twee kampen. Z’n 100 man wilde niets meer met Trobi en zijn volgelingen te maken hebben. Het vertrouwen was geschaad en zij leven nu in eenzaamheid aan de ene kant van het eiland. De rest van het volk vertrouwde Trobi als leider en bleef bij hem. Hij beloofde dat ze nooit meer hoeven te vechten om eten, hij verdeelde te taken en voor het eerst bouwden ze huizen. Ieder heeft zijn eigen specialiteit en alles in het drop werd eerlijk verdeeld. Dit zou werken, mits er geen ruzie meer werd gemaakt. Ze onderdrukken de wildeling in hen in ruil voor een rustig, veilig leven. Dankzij het toezicht van Trobi waren ze beschermd tegen de, zogenoemde wilden, die nog steeds aan de andere kant van het eiland wonen. Mocht iemand deze kant niet kunnen onderdrukken dan hebben ze twee keuzes; vluchten naar het bos of voor altijd opgesloten zitten in de kelder. Als je eenmaal gevlucht ben, kan je nooit meer terug naar de beschaving. Als iemand eenmaal geproefd heeft van het wilde leven valt alle beschaving weg.

De zon in bijna op en Lothar loopt terug naar haar huis. Ze bewandeld het pad naar beneden, dit heeft ze al zo vaak gedaan. Bijna elke ochtend, als de stad nog lijkt te slapen loopt ze over het pad omhoog om zo het dorp wakker te zien worden. De zon verward langzaam het landschap en de mensen lijken erdoor aangetrokken. Ze komen een voor een hun huizen uit om aan de dag te beginnen. Ze begroeten de buren en stoken de vuurtjes warm. Het geluid van lachende kinderen en hier en daar een loeiende koe galmt door de kleine vallei. Het gaat al jaren zo, zo lang ze zich kan herinneren. Vroeger werd ze meegenomen door haar vader die dit weer van zijn vader heeft. Hij vertelde dan vaak over de geschiedenis van het dorp en over de natuur. Hoe ze deze het beste met respect kon gebruiken. De natuur voor je laten werken noemde hij het. Zo waren en bloemen die hielpen tegen de jeuk en je ze tegen een insectenbeet wrijft en bladeren die helpen als pleisters tegen brandwonden. Ook deze dingen leerde hij van zijn familie, van generatie op generatie. Zijn opa leerde he onderzoek en hij is geboren met een drang om dingen te bevragen en ontdekken. Hij stelde Lothar die vragen al op jonge leeftijd, en ze konden er uren over filosoferen. Boven op die berg, als de stad nog leek te slapen.

Eenmaal aangekomen thuis begint de dag zoals altijd. Resten eten van gisteren avond brengt ze naar de kippen die deel uit maken van het dorp. Ze lopen los en lopen voornamelijk heel erg vaak in de weg, maar ze horen en nou eenmaal bij. Daarna helpt ze haar moeder en tante met ijzer smeden. Ze maken onderdelen voor karren, repareren regentonnen en helpen de handhavers met wat klusjes. Haar moeder vond een tijd geleden een kookplaat uit waarop vlees en groenten warm gemaakt kan worden, de Meirer kreeg lucht van haar uitvinding en vond dat er een aantal in het dorp bij de vuurplaatsen neergezet moeten worden. Daardoor is het iets drukker dan normaal. Ze moeten er nog vier maken. De werkplaats, die aan het huis vast zit, is groot genoeg om met zijn drieën te werken af en toe komen er wat kinderen om een dag mee te helpen en het vak te leren.  Hij is deels buiten en deels overkapt. Buiten staat een smeltoven en een blok om het ijzer op te houden. Net als ze even een blokje om wilt maken komt de officier binnen. ‘Goedendag, hard aan het werk?’ Hij kijkt Lothar aan en pendelt zijn blik richting haar tante die vriendelijk terug lacht. Haar moeder is het huis ingeschoten om fruit te pakken. Als ze terug komt heeft ze een mand vol fruit en groente in haar hand en deelt ze uit aan ons en de officier. Het in belangrijk om te laten zien dat je wilt delen en zeker als er een gezaghebbende binnen komt. ‘Zo officier’ zegt moeder ‘hoe gaat het met ons dorp?’ ‘Het is erg rustig momenteel, gelukkig maar. De wilden laten niet van zich zien en het is voor mensen te warm om egoïstisch te denken. Een tijd terug nog drie opgesloten. Ze jammeren veel dat het ze zoveel spijt, maar wat ze gedaan hebben is onvergeeflijk. Ik hoop dat ze zelf ook gaan inzien dat dit het lot is waar ze de rest van hun leven aan moeten wennen. Dat zal wel, zo gaan het met alle gevangen.’  

De mannen hebben de regel overtreden in het dorp. De regel is op eerste ook vrij simpel. Ben niet zoals de mensen in het wild. De eigenschappen van iemand uit het wild zijn egoïstisch, vies en brutaal. Dit houd in dat je altijd je medemens moet helpen, je omgeving schoon houd en niemand tegenspreekt. En wie bepaalt wat schoon, brutaal of vies is vraag je jezelf af, juist dat is de officier en uiteindelijk de Meirer. Het is dus belangrijk om extra goed je best te doen mocht er een officier langs komen, zo. lijken beschuldigingen sneller onterecht. Lothar weet nog dat daar vader voor de eerste keer vertelde over de regels. Hij vertelde niet wat de regels waren, maar hij vertelde dat eigenlijk iedereen de regels overtrad. In het begin begreep ze het niet. Hij legde uit dat ze werden overtreden zonder dat andere of zijzelf het door hadden. ‘Let maar een op’ zei hij ‘neem zou tegenspreken. Tegenspreken kan op verschillende manieren worden opgepakt en sommige zijn er goed in om er omheen te draaien. Kleine techniekjes waarbij je eigenlijk zegt; je hebt absoluut geen gelijk, maar in werkelijkheid zegt; ik begrijp helemaal wat je bedoelt en je hebt ook helemaal gelijk maar… Begrip tonen, meeveren en weerleggen.’ Sinds hij dat tegen haar heeft verteld is ze erop gaan letten, en hij heeft gelijk alleen kan ze het niet delen in het dorp. Je kan iemand natuurlijk niet zomaar beschuldigen van een regel overtreding.

De avond in aangebroken en iedereen is al een enige tijd klaar met de werkzaamheden. In de avond in het gebruikelijk dat de mensen bij elkaar komen en samen eten. Dit gebeurt in eigen buurt en er zijn 6 vuurplaatsen. Hier worden vangsten uit de zee, groenten en vlees gekookt en gedeeld. Iedereen kookt ongeveer eenmaal per week met zijn of haar gezin. Het gezin dat kookt kijkt die dag vrij om alles voor te bereiden. Dan wacht iedereen in de rij en kan je zelf opscheppen. Er blijft altijd een restje over omdat ze bang zijn om het laatste uit de pan te scheppen.

Aan het eten vraagt haar buurtgenoot hoe het met haar avontuur gaat. Saamis is haar vriend en ze kent hem al haar hele leven. Ze vertrouwt hem. Ze wilt graag zeggen dat het goed gaat, maar het lukt niet. Ze is al dagen zenuwachtig. Over een paar dagen gaat ze vertrekken voor een langere tijd, ze heeft het al helemaal uitgestippeld. Ze wilt onderzoek gaan doen naar de planten die groeien achter de vee-velden, zegt ze. In werkelijkheid gaat ze haar vader opzoeken. Hij is zes jaar geleden vertrokken, omdat hij niet geloofde in het verhaal van onze geschiedenis. Er zaten nog veel haken en ogen aan beweerde hij, maar wie zou hem geloven? Hij wilde het zo graag bewijzen dat hij is vertrokken. Zal ze hem vertellen waarom ze werkelijk vertrekt? Ze denkt nog eens goed na en besluit het te zeggen. ‘Het gaat wel goed, ik ben alleen zo zenuwachtig.’ Logisch zegt Saamis ‘Het is heel dapper wat je gaat doen. Zeker met al die stugge mensen die je bekritiseren om wat je doet. Trek je maar niets aan van die reacties.’ Veel dorp bewoners beweren dat ze net zo gek wordt al haar vader en voorspellen dat ze nooit meer terug komt. Ze zou verleid worden door de geluiden in het wild en daar blijven. ‘Ik moet je wat vertellen’ zegt Lothar. ‘Ik ga geen planten onderzoek doen. Ik ga opzoek naar mijn vader’ Geschrokken kijkt Saamis haar aan ‘maar..’ Stamelt hij en dan stopt hij weer met praten. ‘Wat als ze erachter komen?’ fluistert hij bijna, bang dat iemand mee luistert. ‘Ik heb het nog tegen niemand verteld en dat moet jij ook echt niet doen. Ik meen het, als je dat doet mag ik nooit meer terug komen.’ Saamis denkt even na en zegt ‘natuurlijk zeg ik niets, maar hoe ga je het aanpakken?’ ‘Mijn vader sprak vaak over een ondergronds keldertje. Deze is gebouwd door zijn overgroot moeder om onderzoek te doen naar de wilden. Niemand durfde er uiteindelijk heen te gaan, bang om afgestoten te worden door vrienden en familie uit het dorp. Ik denk dat mijn vader daar heen is gegaan. Ik weet dat het achter de vee-velden ligt. Boven de ingang is een pruimenboom gepland door mijn oma.’ ‘Maar dat is oneindig groot, hoe ga je die ene pruimenboom vinden?’ ‘Tja leuk dat je dat vraagt, maar ik voel gewoon dat ik hem ga vinden.’ ‘Je bent knettergek’ en Saamis schud ongeloofwaardig zijn hoofd. Iets in zijn ogen zegt dat hij zich zorgen maakt. ‘Het komt wel goed, en als ik niets vind kom ik gewoon weer terug, maak je geen zorgen.’

En zo geschiedde Lothar liep in de ochtend vroeg weg, met de zon in haar rug. De heuvel over en door de boeren landschappen. Ze ploetert tot het einde van de middag door de velden en het wordt steeds minder bewoond. De glasvelden gaan over in bomen en hoge graslandschappen. Lothar loopt nog een paar uur en vind de pruimenboom. Onder de pruimenboom zit een hol, ze kijkt om zich heen zodat ze zeker weet dat niemand haar ziet en kruipt in het hol. Het hol is 10 meter diep en ze hoort stemmen, meerdere stemmen. Met een brok in haar keel komt ze dichterbij en als ze het hoekje om is treft ze daar vier mannen. Ze lijken op haar en de mensen van haar dorp. Houden ze zich al die tijd al schuil, hier in het hol? Zij kijken verbaast naar haar en de ziet iets van angst in hun ogen. Een van de mannen stapt naar voren en herkent haar. ‘Lot, je bent er’ stamelt hij. ‘Pa.’ Ze stapt op hem af en geeft hem een knuffel. ‘Hoe gaat het met je? Hoe gaat het met je onderzoek? Wie zijn deze mensen?’ ‘Ga eerst maar even zitten.’ en haar vader wijst naar een stoel aan de tafel. ‘Wat wil je drinken?’ En ze antwoord dat ze wel iets sterks kan gebruiken. Haar vader zet een kop voor har neus en gaat tegenover haar zitten. De andere drie mannen kijken afwachtend zijn kant op. ‘Lot, ten eerste wat fijn om je te zien. Ik had niet verwacht dat je me zo snel zou opzoeken, maar wel tijd gehoopt. Hoe reageerde je moeder?’ ‘Mama weet hier niets van, ze denkt dat ik onderzoek aan het doen ben naar planten. Wie zijn deze mannen pap?’ Ze verandert haar houding en steunt met haar ellebogen op tafel om meer naar voren te leunen. ‘Ach, wat onbeleefd. Ik vergeet mijn vrienden aan je voor te stellen. Deze grofgebaarde man heet Roka.’ Hij wijst naar de man die het dicht bij Lothar zit. De man klinkt met zijn hoofd richting haar. Hij heeft bruine ogen en volle wenkbrauwen. Zijn haar is donker net zoals het haar van de andere mannen. Haar vader stelt de andere twee mannen Klaro en Jitsky ook voor. Ze bekijkt de mannen goed en kijkt naar haar vader. In het dorp waar Lothar woont hebben mensen tegenwoordig de gewoonte het haar te blonderen. Haar vader had ook licht haar, dat is eruit gegroeid. Buiten dat lijken ze echt veel op haar dorpsgenoten. ‘Waar komen jullie vandaan?’ De mannen aarzelen en kijken vragend naar vader. Hij geeft toestemming door middel van een korte knik. Roka neemt het woord en zegt in een teug ‘wij zijn mannen uit het wild.’ Lothar schikt zichtbaar en kijkt haar vader verontwaardigd aan. Is haar vader gek geworden? Waarom zitten ze hier zo vriendelijk? Is dit een dekmantel? ‘Wat hebben jullie met mijn vader gedaan?’ Lothar weet niet wat ze moet voelen. ‘Ik zal het je uitleggen, Lot.’ Lot, zo noemde hij haar vroeger altijd. Ze kijkt in de vertrouwde ogen van haar vader en kalmeert. ‘Ik vond het moeilijk, heel erg moeilijk om te geloven dat de wilde slechte mensen waren. Het verhaal van onze geschiedenis klopte gewoon niet. Waarom vertrouwde ze de leider nog? Waarom moeten we worden gehandhaafd en waarom moeten er mensen worden opgesloten? Zes jaar geleden besloot ik weg te gaan om het uit te zoeken, vanuit dit hol. Dagen heb ik hier gezeten om uit te zoeken hoe ik in contact zou komen met de wilden. Ik hoorde de tweede dag mensen langs het hol lopen en zo hoorde ik dat dagelijks. Ze waren dus in de buurt. Ik heb de eerste dagen in de nacht een spoor van eten gemaakt. Na twee weken gaf ik het op, er was niemand gekomen. Later bouwde ik een val op de plek waar ze liepen, maar na een week ving ik geen wilden’. De andere mannen lachen binnensmonds. Vader kijkt naar de mannen en een rode gloed vult zijn wangen. ‘Achteraf was het ook wel een echt duidelijk dat daar een val lag.’ En hij lacht mee uit zelfspot. ‘Ik was er al helemaal klaar mee, ik verveelde me overdag enorm en het begon warm te worden in het hol. Toen op een dag, ik hoorde de wilden praten met elkaar. Praten! Ik snapte er niets van, in mijn beleving spraken de wilden geen mensenstaal. Praten, zoals jij en ik. Ik werd een beetje gek in het hol dus ik maakte, uit ironie, een bordje met kom binnen met een pijl richting het hol. Het werkte, binnen een dag stond er een vrouw en haar zoon in het hol. Ik was doodsbang maar zei hallo. De vrouw zei hallo terug en ze vertelde dat ze geen idee had dat hier een hol zat en dat ze dit optrekje bijzonder vond. Ze vertelde dat ze hier elke dag langsliep samen met haar zoon. Ik bood haar drinken aan en we hebben heel de middag zitten kletsen. Een paar dagen laten kwam ze nog een keer terug en nodigde me uit om het dorp te bekijken. Ik liep met haar mee, een klein beetje bang dat het een valstrik zou zijn. Onderweg waren we weer haar het kletsen en heel mijn wantrouwen verdween. De wilden leven in bomen en zijn veel meer met de natuur bezig dan wij zijn. Elke dag kwam ik terug en ik werd voorgesteld aan andere. Iedereen was zo warm en open. Een enkeling wantrouwde me, maar het overgrote deel was vriendelijk en ik raakte al snel bevriend met Roka, Jitsky en Klaro.’ Het was even stil aan tafel. Dat is fantastisch pap, echt waar, maar waarom kwam je nooit terug?’ Een schot in de roos, zijn enthousiasme verdwijnt van zijn gezicht en hij kijkt ineens serieus. ‘Ik had het hier zo naar mijn zin Lot, de mensen waren vriendelijk, er is hier geen baas, mensen werken samen en zorgen voor elkaar, een hogere macht en niemand die zegt dat je moet werken. Je doet het gewoon, in naam van de community. Ik kon niet terug naar het dorp met het verhaal dat de wilden wel deugen. Niemand zou me geloven en ik was ontzettend bang om gebannen te worden. Ik was ook bang dat jij en je moeder me niet zouden geloven. Wat had ik moeten zeggen? Ja ik heb onderzoek gedaan en het verhaal wat ons al zo lang wordt voorgehouden klopt gewoon niet. De wilden waar we zo bang voor zijn, zijn niet eng. Ik was bang opgesloten te worden en nooit meer vrij te zijn.’ Ik snap het pap. De mensen in het dorp zijn stug als het gaat om nieuwe ideeën en vele hadden geen hoge pet op van vader. Ze moeten een plan bedenken, denkt Lothar. Hoe gaan we dit idee aan de het dorp introduceren?

[hit-theroad]

Noord - Thailand

Vanaf Christchurch vloog ik op 13 maart naar Bangkok. Mijn ‘Azië-avontuur’ begon met Thailand. Hier had ik een maandje de tijd en stonden er een paar reünies op de planning. 

Bangkok

Bij aankomst even omschakelen. Engels spreken doen ze hier vaak gebrekkig of soms gewoon niet dus dat is weer eventjes wennen. Ook de chaos op straat met al de scooters en de schreeuwende mensen was weer even heel anders dan Nieuw-Zeeland. Maar anders dan in Bali de eerste dag kon ik er nu vooral heel erg om lachen en had ik geen last van een cultuurshock. Ik bleek in een hostel te zitten met heel veel Nederlanders, veel daarvan waren net een paar dagen begonnen met reizen. Wel leuk om te zien dat je na 7 maanden toch echt wel al veel handiger bent geworden in het reizen als je jezelf vergelijkt met de net beginnende backpackers! Ook even het besef dat dit op het moment gewoon echt mijn leven is, klinkt misschien stom maar daar sta je vaak helemaal niet bij stil.

De volgende dag met een grote groep Nederlanders tempels gaan bekijken in Bangkok. Met zo’n 35 graden was dat niet per se een pretje. Het Grand Placer gezien, de grootste en belangrijkste tempel van Thailand, hier was het dan ook tietjes druk met duizend schreeuwende Chinezen haha. Verder ook naar de tempel geweest met een immens grote liggende Boeddha, die vond ik wel heel tof.

’s Avonds ook nog even over Koh San Road heen. Dit is de bekendste uitgaansstraat van Bangkok. Wat een gekkenhuis daar. Om de minuut hoor je ook van die plop geluiden waarna iemand roept, pingpong show pingpong show. Die heb ik maar even overgeslagen ;) Wel even mijn allereerste Pad Thai gegeten, super lekker Thais gerecht.

Verder  lekker op stap geweest met een aantal mensen uit het hostel. Met 4 jongens uit diezelfde groep gingen we de volgende ochtend vroeg naar een schijnbaar hele mooie waterval. Ik had het idee om dat met het lokale vervoer te doen in plaats van met een tour. Scheelt wat geld en leek mij een leuker avontuur. Dat vonden de mannen ook wel goed, dus daar gingen we. Pokkeneind in een aantal busjes met als grappigste bus een soort oude discobus waar de ventilatoren aan het plafond hingen, die met de deuren open reed en wij met onze lange benen nergens tussen de stoelen pasten. Enorm gelachen. En de waterval stelde niet te leur. Heel mooi met verschillende ‘verdiepingen’. In de waterval zwommen ook van die visjes die de dode huid van je voeten af eten. Nouja, ik zeg visjes, dat waren joekels joh. We liepen allemaal te gillen in die waterval toen die dingen aan onze tenen hingen haha. Bij terugkomst waren we allemaal kapot en gingen we vroeg naar bed.

De volgende dag alweer iets leuks op de planning. Fietsen met de Ko van Kessel tour. Dit is een tour die ooit door een Nederlander is opgericht, hierbij rijdt je met een fiets door heel Bangkok. Leuk om Bangkok even goed te leren kennen!

Chiang Mai

Vanaf Bangkok nam ik mijn eerste nachttrein naar Chiang Mai een plaatsje in het noorden van Thailand. Heb mij doodgelachen in die trein want ik zat naast een Thaise familie die denk ik nog nooit een Westers persoon hadden gezien. Het eerste uur werd ik dan ook aangestaard alsof ik een alien was. Toen bedacht ik dat ik moeilijk kon gaan slapen met een leger van starende mensen naast mij dus ben ik maar met ze gaan proberen te communiceren. Vonden ze geweldig. Uiteindelijk volgde er een hele fotosessie en toen ik ook een selfie met ze wilden gingen ze helemaal gillen hahaha. Thank god zat er een gordijntje voor mijn bedje want het gestaar was minder geworden maar nog lang niet over haha. In de foetushouding, de bedjes zijn gemaakt op Thaise lichaampjes, eigenlijk heel goed geslapen. Echte aanrader dus die trein!

In Chiang Mai zat ik in een bijna leeg hostel. Wel even lekker die rust na het drukke Bangkok. Vooral veel marktjes afgestruind en ’s avonds een keer naar een Muay Thai bokswedstrijd geweest. Dit is een hele populaire sport in Thailand, een vechtsport waarbij bijna alles mag. Alle leeftijden doen hier al fanatiek aan mee, zo hebben wij ook een wedstrijd gezien van jongens van nog maar 12 jaar ofzo, bizar. Daarnaast ben ik ook nog een dagje gaan scooteren met een jongen uit mijn hostel. We zijn naar een tempel gegaan en naar de ‘sticky waterfalls’. Dat laatste was echt heel grappig. Omdat de waterval dus plakkerig was kon je gewoon omhoog klimmen in de waterval. Heel erg tegen je natuur in want bij elke stap denk je dat je weg zal glijden maar dat gebeurt dus niet:P

 Pai

Na een paar daagjes Chiang Mai wilde ik heel graag een scootertrip maken naar Pai. Je kan deze route ook met een busje doen maar ik had gehoord dat het een hele mooie route was dus wilde ik deze graag met de scooter doen. Een uitdaging was het wel want op deze weg zitten maar liefst 762 bochten! Aangezien ik nu toch al een paar keer scooter had gereden leek me dat toch wel heel leuk. Twee mensen van onze groep in Bangkok die wilde dat ook wel gaan doen en zodoende vlogen we de volgende dag met zijn drieën door de bochten heen. Prachtige route door de bergen met overal rijstvelden en mooie uitzichtpunten. Aangekomen in Pai waren we wel heel moe, maar weer een leuke ervaring erbij op het lijstje. Pai is echt een super leuk mini dorpje. Elke avond is daar een nachtmarkt waar je echt heerlijk eten kunt scoren, je snapt dat ik mij daar goed volgestopt heb;) Verder is het uitgaan daar ook heel gezellig en met opnieuw veel leuke mensen uit Bangkok Hebben we ons daar heel goed vermaakt. Verder heb ik ook nog een dag een grot bezocht in de omgeving van Pai. Echt een mega grot was dit waar je met een Thais dametje die voorop ging met een lantaarntje doorheen moest lopen. Er was zelfs een stuk waar we met een bamboe bootje door de grot gingen varen. Je moest wel je mond dichthouden als je naar boven aan het kijken was. Er waren namelijk heel veel vleermuizen die nodig naar de wc moesten;)

Na drie nachtjes in Pai gingen we terug op de scooter naar Chiang Mai.

Het noorden was echt een hele mooie plek, nog iets minder toeristisch, het eten is geweldig en de mensen zijn ook heel erg lief hier! Maar vanaf nu… vamos a la playa! Op naar het zuiden van Thailand.

[odiliathailand]

Als ik de volgende ochtend met mijn rugzakje klaar sta voor vertrek naar de jungle geeft Lai Tai gelukkig genadig toestemming voor het achterlaten van de rest van mijn spullen. Als ik word opgehaald blijk ik de laatste te zijn van een groep van 11, inclusief gids. Er zijn nog 3 andere Nederlanders: Simone, Esmee en Sunny, een Duits stel: Lena en Andreas en vier vrolijke Italianen uit Calabrië die geen Engels spreken, waarvan er één Pepe en één Luca heet. De stemming is meteen goed. Na ruim een uur rijden parkeren we en wachten een tijdje. We hebben allemaal al geleerd dat er in Thailand regelmatig ergens op gewacht wordt en dat je je dan niet moet afvragen waarop. Op een gegeven moment arriveert er nog een groepje, waarmee we worden samengevoegd. Dan begint onze tocht. Al klimmend maken we kennis met de tweede gids, een Pools en een Canadees stel en nog een Nederlander, Gert Jan, die voor het gemak door iedereen Gerald genoemd wordt. De gemiddelde leeftijd ligt rond de 30 maar gelukkig lijkt het niet heel erg op te vallen dat ik daar nogal van afwijk. Of misschien is iedereen gewoon zo aardig om dat niet te laten merken. Ons pad voert omhoog richting eerste waterval. Die blijkt indrukwekkend en prachtig. Een mooie inleiding voor wat ons die dagen nog te wachten staat.

We gaan weer verder, een stijl pad op met rechts en links dichte begroeiing. Er wordt een stevig tempo aangehouden, maar er zijn regelmatige stops om even uit te puffen. Het is warm en vochtig en binnen de kortste keren zijn we kletsnat van het zweet. Ieder heeft grote flessen water bij zich. Alles wat we drinken wordt meteen weer uitgezweet. We hoeven daardoor bijna geen plasstops te maken, wat vooral voor de dames best handig is.

Alles is van een adembenemende schoonheid. We komen meerdere beekjes en rivieren tegen, met af en toe prachtige watervallen. Misschien is het ook wel de zelfde rivier die telkens weer opduikt. Ik raak mijn oriëntatie kwijt door de dichtheid van de begroeiing, en de kronkelpaadjes heuvel op, heuvel af. Ons vertrouwen in de gidsen die ons huppelend en springend op hun flipflops trefzeker de goede richting op loodsen is onvoorwaardelijk.

De Italianen maken jolige opmerkingen in het Italiaans en Luca zingt uit volle borst operafragmenten. Pepe is iets gezetter dan de rest van het stel en heeft soms moeite om de groep bij te houden. Als dat het geval is houden we even pas op de plaats en wordt Pepe door zijn vrienden bemoedigend toegeroepen. Al snel leert de hele groep inclusief Thaise gidsen om ‘Forza Pepe’ te scanderen, wat hij weer van repliek voorziet met Italiaanse kwinkslagen die niemand verstaat maar waar iedereen hartelijk om lacht. Prompt wordt Pepe verheven tot groepsmascotte.

We houden stil bij een prachtig groene open plek waar rijst verbouwd wordt door leden van de plaatselijke mountain tribe. Er staan een paar typische hutjes op palen, waarvan de dakpannen bestaan uit grote bladeren. Een paar mannen en vrouwen houden bij een beekje hun lunchpauze. Na een aantal uren flink te hebben doorgestapt zijn ook wij toe aan iets voedzaams. Prompt toveren onze gidsen bananenbladbundeltjes tevoorschijn, waarin nog warme rijst vermengd met geheimzinnige maar verrukkelijke toevoegingen. De kunstige bundeltjes hadden niet misstaan in een sjiek restaurant. We verorberen de ruime porties met veel smaak.

En verder gaat het weer. Via glanzende zwarte stenen steken we beekjes over, balanceren op glibberige paadjes langs afgronden en wiebelen op wankele boombruggetjes boven wildstromende rivieren. Mijn nieuwe schoeisel blijkt overal grip op te hebben. Telkens weer schiet ik vol dankbaarheid een gebedje af naar de god van de outdoorschoenen.

Na een tijdje houden we stil bij een kleine waterval die uitkomt in een soort bekken, ideaal om een duik te nemen. Eén voor één plonzen we in het koude water, waden richting waterval en laten ons meesleuren door de schuimende stroming. Ik moet denken aan de wildwaterbaan van Centre Parks in een ver verleden, hoewel een zwakke afspiegeling van wat we hier in het echt meemaken. Alle hitte, zweet en vermoeidheid worden weggespoeld en binnen no-time voelen we ons weer fris en energiek.

Onze tocht voert ons verder door bossen, langs open plekken en af en toe langs één of meer hutten op palen waaronder een zwart varken is aangelijnd. Een paar keer zien we mensen die bezig zijn met de oogst. Ook komen we een groep kinderen tegen die kleurige armbandjes te koop aanbieden.

Tegen donker komen we aan bij weer een met bladeren bedekte hut op palen. Hier blijven we overnachten. De hut bestaat uit twee gedeeltes. Aan de voorkant een zitruimte met een lange tafel met banken en een kookgedeelte. Daarachter ligt een slaapruimte, afgescheiden door een gordijn, waar aan weerszijden met klamboes overdekte matjes liggen.

De gidsen krijgen binnen de kortste keren een houtvuur aan de praat en beginnen met koken. Wij mogen ondertussen water, bier en cola pakken uit een koelbox, wat ieder netjes bijhoudt op een lijst om later af te rekenen. Buiten is het inmiddels pikdonker. Zittend aan tafel steken we kaarsen aan en wordt het steeds gezelliger. Er ontstaan geanimeerde gesprekken. Magda uit Polen blijkt een onderzoeker te zijn die in Basel samen met haar team een revolutionair medicijn tegen kinder-Hodgkin op de markt brengt. Gert Jan is verslaggever bij RTL Nieuws en wil daar wel een item over maken - evenals over de Kinderpostzegelactie. De Canadezen uit Calgary blijken, zoals te verwachten, fervente snowboarders te zijn, maar verdienen hun geld met het organiseren van mountainbiketours. Andreas begint binnenkort aan zijn PhD over een thema binnen de biotechnologie dat me weer ontschoten is en Lena studeert maatschappelijk werk.

Binnen een uur krijgen we een heerlijke maaltijd geserveerd, bestaande uit rijst met groentecurry en een mengsel van kip en nog iets. Desgevraagd laten de gidsen ons weten dat ze niet met ons mee willen eten. ‘We cook different for us. More spicy!’

Na het eten kondigen de Italianen aan dat ze even gaan rusten om later de gezelligheid weer op te pakken, maar we zien ze die avond niet meer terug. De overigen scharen zich rond een kampvuurtje. Eigenlijk is iedereen best moe. Het lijkt al laat maar in werkelijk is het pas 8 uur. We kijken naar de waanzinnig heldere sterrenhemel en luisteren naar de geluiden van de jungle. Op een gegeven moment zien we dat de sterren vervagen en de hemel donkerder wordt. Tegen half 10 houd ik het voor gezien. Sommigen blijven nog een potje kaarten. Als ik op mijn matje lig breekt ineens een hevige regenbui los. We verwachten dat het water door de bladeren op het dak zal sijpelen maar we blijven droog en warm.

Onze slaapmatjes liggen in twee rijen aan weerszijden van het middenpad op lange bamboestammen. Als aan de ene kant van de ruimte iemand zich omdraait voel je aan de andere kant de vloer onder je matras bewegen. Ondanks deze collectieve matrasvering, de hardheid van matjes en kussens en het vredige snurken van de Italianen val ik tot mijn verbazing heerlijk in slaap. De volgende ochtend ontwaak ik om 6 uur en voel me uitgerust. Ik voeg me bij de Canadezen die al bij het nasmeulende kampvuur zitten. Samen zien we de zon langzaam boven de heuvels van de jungle verschijnen. We zwijgen om de magie niet te verbreken. Alle drie beseffen we dat we dit moment nooit meer zullen vergeten.

Ik besluit dat het tijd is voor een douche. Daarvoor is een hokje met daarin een aan het plafond bevestigde waterslang. Want, jawel, er is hier stromend water dat door middel van een rubberen slang wordt aangevoerd uit de nabijgelegen beek. Het is niet mijn bedoeling om me hier te verliezen in superlatievenclichés, maar die ochtenddouche voelt echtwaar als de meest verfrissende wellnes experience ooit. Langzaamaan worden ook de anderen wakker. Het tempo is heel relaxed en we leven van moment naar moment. Tegen half 10 zit iedereen aan het ontbijt. Er zijn gekookte eieren en er worden boterhammen boven het vuur geroosterd. Er is boter en jam, koffie en thee en grote stukken watermeloen. Ik denk bij mezelf dat ik het op deze manier nog wel wat langer vol kan houden in de jungle.

De hele ochtend al scharrelt er een jongetje met wat speelgoed rond onze hut. Ik nodig hem uit om zich bij ons aan tafel aan te sluiten. Daar gaat hij grif op in. Hij stelt zich voor als Nono en vertelt dat hij 5 is. Er ontspint zich zowaar een soort gesprek in het Engels. Nadat hij een ei en een aantal boterhammen met jam naar binnen heeft gewerkt pakt Nono zijn spel weer op. Hij betrekt ons erbij door ons een voor een bij de hand te nemen, dingen te laten zien die hij maakt, de hoofdingang van de hut te barricaderen en ons om te leiden via een achtertrapje. Als het moment voor vertrek is gekomen neem ik bezwaard afscheid van mijn nieuwe vriend en zwaaien we elkaar vaarwel met luchtkusjes.

Onze tocht vervolgt zich langs de rivier die vandaag nog wilder lijkt en de oever waarboven ons glibberige pad loopt nog steiler. Maar weldra houden we een zwemstop bij een kiezelstrandje aan weer een rivierbekken met waterval. Als we daarna onze tocht hervatten komen we steeds vaker langs dorpjes met hutten. Op een gegeven moment zien we dat de hutten op chalets beginnen te lijken, dat er 4-wheel drives geparkeerd staan en dat we dus de bewoonde wereld weer naderen.

In het volgende dorp is een soort café waar we een overheerlijke pad thai geserveerd krijgen. Na het eten krijgen de mannen grote pakken met bananentrossen in hun handen geduwd. We lopen een paar honderd meter verder, waar een olifantenopvang blijkt te zijn. Er zijn twee reusachtige olifanten. Als hun oor per ongeluk tegen je aan zwiept voel je een behoorlijke klap. Je wil dus beslist niet door hen omver worden gelopen. Maar de dieren gedragen zich vriendelijk. Ze pakken de bananen netjes uit onze handen met hun slurf en eten die vervolgens met schil en al op. Ineens verschijnen aan de andere kant van de binnenplaats nog drie olifanten, waarvan er één in een flinke draf op ons af komt rennen. De bewakers maken een teken dat we snel op zij moeten gaan. Ik voel een lichte paniek, maar gelukkig blijkt alles weer snel onder controle.

Als alle bananen op zijn worden de olifanten samen met ons naar het nabijgelegen meertje gedreven. Daar begint een badderfeest, waar tot groot vermaak van de bewakers iedereen van de groep wordt natgespoten door olifantenslurven. Net op tijd breng ik mijn mobiele telefoon in veiligheid.

Kleddernat, wat bij deze warmte geen belemmering is, vervolgen we onze tocht en komen aan bij een wat grotere rivier. Daar blijken ook twee busjes geparkeerd waar we onze spullen kunnen achterlaten. Want hier mogen we per drie personen op lange bamboevlotten klimmen en begint de rafting. Met telkens een plaatselijke aanvoerder voorop, drijven we zittend of staand op het vlot in een aangenaam tempo met de stroom mee. Af en toe komen we in een stroomversnelling en manoeuvreren de aanvoerders het vlot behendig de goede richting op. Na deze heerlijke afsluiting van de tocht meren we aan bij een dorpje waar de busjes met onze spullen al klaarstaan om ons terug te brengen naar Chiang Mai. We wisselen mailadressen uit, nemen afscheid en beloven elkaar foto’s te sturen.

[crismollee]

creative writing project. read the full story (in dutch) below:

Ik kan nergens heen ik kan nergens achter blijven staan

- Figgie, 2017

1.

Nummer één. Ogen open. Nummer twee, wekker uit. Drie, deken opzij, kleren aan, naar de badkamer. Tandenborstel, water, scheerapparaat. Achttien: koffie. Een mens maakt gemiddeld duizend keuzes op een dag. Soms denk ik dat het er misschien wel tien keer zo veel zijn. Ik heb mijn bergschoenen aangetrokken en ben de deur uit gelopen, hetzelfde pad als altijd; de berg op, langs de hoge dennenbomen en de bevroren takken van de edelweiss. Het brengt me langs de bergrand en kan ik het meer zien, de kleine vissersbootjes die niet gebruikt worden in deze tijd van het jaar, maar langs de oever aan het wachten zijn tot het weer zomer wordt en de eigenaren terugkeren naar hun zomerhuisjes en de kinderen schreeuwend en lachend over het meer peddelen.

Het is mistig, over een uur zal de zon over de bergen komen en de mist doen oplossen zoals elke ochtend. Ik ben vergeten hoe lang ik hier al ben, hoe vaak ik vanuit het dorpje de bergen in gegaan ben, ditzelfde rondje gelopen heb. Er is niemand om me heen, geen geluiden behalve de wind en zo nu en dan een vogel, ik zou kunnen schreeuwen zonder de buurman van zijn krant op te doen schrikken, zou het meer in kunnen lopen, nooit meer bovenkomen en niemand zou het merken, ik zou gewoon kunnen verdwijnen, niets meer hoeven betekenen.

Als ik terug kom zit Noora met thee op de bank. Ik mompel goeiemorgen en loop langs haar de douche in, trek eerst mijn jas uit, hij is koud en nat van de mist, mijn schoenen en dan de rest van mijn kleren, ik vouw ze op en leg ze op de dichte wc-bril. Het water is warm. Ik doe mijn ogen dicht, stel me voor hoe het in Japan zou zijn, of dat er ergens een gebouw is ingestort of een aardverschuiving is geweest. Het gevoel in mijn tenen komt langzaam terug. Sinds een aantal weken zijn mijn schoenen niet warm genoeg meer, extra sokken passen niet, dus ik loop gewoon door, het gaat wel zo, ik kan ze hier opwarmen en straks bij de open haard. De wekker van de douche begint te piepen. We hebben niet genoeg warm water om langer onder de douche te staan, maar ik ben het gewend nu, ik stap uit de cabine en begin me af te drogen.

2.

‘Je zus belde.’ Ik loop naar de keuken en vul de ketel met water. Mijn zus probeert me al een tijd over te halen om terug te komen. Het is niet goed voor me om hier te zijn, ik mis alles, mis mijn eigen leven, iemand van 24 zou naar de kroeg moeten met vrienden, ...

‘Waar ging het over?’

‘Je moeder is jarig volgende week. Of je ook op visite komt.’ Noora en ik hebben elkaar twee jaar geleden ontmoet in een café. Ik was na mijn werk blijven hangen, zij moest naar een verjaardag van een vriendin maar had besloten van tevoren nog even hier te komen, anders was het niet te doen zei ze, dat eeuwige geklets over studeren en carrière en relaties, het was beter om dat nog even uit te stellen, er was nog zo veel te doen, zo veel te zien en ik zou met haar mee moeten, dan kon ik zien wat een onzin het allemaal was, maar dat ging natuurlijk niet, dan zouden ze haar allemaal raar aankijken, maar ze wilde wel graag mijn telefoonnummer want ze moest weg, ze was vastberaden om te gaan, maar het was wel gezellig, is het goed als ik je morgen een berichtje stuur? Nummer 27. Natuurlijk. Een dag later zat ik met een kop koffie in hetzelfde café. Ze vertelde me over haar verhalen, ze wilde een boek schrijven, maar hier lukte het niet. We spraken elke week af, zij praatte, ik luisterde en stelde vragen. Nummer 33. Het was fijn zo.

Waarom ik uiteindelijk ja heb gezegd weet ik niet zo goed. Misschien was het simpelweg de vraag, Noora die de vraag aan mij alleen stelde, niet haar beste vriendin, of haar broer, maar gewoon, aan mij. De jongen die ze een paar maanden kende, bijna een keer dronken mee gekust had en op het laatste moment besloten had dat het beter was om het niet te doen, ze vond het te fijn om met me te praten, ik was het niet waard op die manier te verpesten, kapot te maken. Mij had het niet veel uitgemaakt, het was duidelijk dat het niet veel zou betekenen, maar voor haar was het belangrijk, we hebben een uur buiten gezeten, zij met tranen en mijn jas, het was koud maar dat deed er niet toe, het was goed zo, het klopte, er was niets dat moest, niets dat ik zou willen veranderen.

Ik ga naast Noora op de bank zitten. Ik zou mijn zus later wel terugbellen, zeg ik haar. ‘Misschien moet je het maar gewoon proberen. Even je gezicht laten zien?’ Een paar dagen alleen zou ze wel redden. Noora kijkt me aan. Ik laat mijn blik naar buiten glijden. Ik wil niet naar mijn zus luisteren,

over thuis nadenken, over de toekomst. Ik zit graag hier, samen met Noora. Ons eigen ding. ‘Misschien.’

3.

Vandaag gaan we naar het plaatsje achter de berg. Het is groter dan het dorp vlakbij ons huisje, wat slechts een paar tientallen inwoners omtrekt, en, nog belangrijker, het heeft een internetcafe. Eens in de zoveel tijd moet Noora haar manuscript opsturen, haar uitgevers mailen en nog een aantal belangrijke zaken afhandelen waar ze me tussen de bezoeken door constant aan moet herinneren. Bovendien moest er een tafelkleed gekocht worden. Zonder was de tafel zo koud, het maakte de kamer te kil, zelfs als de open haard aan stond, dat was niet fijn om bij te schrijven. In de auto bedacht ik me dat ik best eens een paar nieuwe schoenen kon kopen, als we dan toch een aantal uur daar waren.

Noora rijdt. Ik vind het fijn om naar buiten te kijken, te zien hoe het landschap veranderd om ons heen ook al is het maar een half uur, toch voelt het anders, drukker, er zijn meer mensen en de wegen zijn groter en er lijken meer regels te zijn, meer obstakels en stoplichten. Ik heb mijn rijbewijs niet. Nooit nodig gehad, ik vind het fijn om naar buiten te kijken en gewoon mee te gaan, bestuurd te worden. We rijden de stad binnen, richting het winkelcentrum. De parkeerplaats is vrijwel leeg, dus we parkeren de auto op de plek die het dichtst bij de ingang is. We lopen de weg over het café in, Noora haalt haar laptop tevoorschijn en begint te typen, ik haal koffie voor ons, zwart met suiker voor haar en een cappuccino voor mij, een echte met opgeklopte melk want dat hebben we zelf niet en in een café smaakt dat toch altijd beter, ik bedank het meisje achter de bar, loop terug naar onze tafel en ga zitten. Er zijn weinig mensen. Het weer buiten is slecht, het miezert zacht en zo nu en dan neemt de wind de bladeren van de grond mee de lucht in. Een jonge jongen loopt voorbij met een koptelefoon op, zijn hoofd beweegt mee met de maat van de muziek. Ik begin me te vervelen.

Nummer 42. Rood of geel? Het rek met bergschoenen staat helemaal achterin de winkel. Ze hebben niet veel opties in mijn maat, gelukkig, maar toch kan ik kiezen. De schoenen met de rode veters zijn wat minder mooi maar zien er warmer uit, terwijl het paar met de gelige rand ruimer zitten en dat vind ik meestal ook fijn. Terwijl ik een stukje door de winkel loop om ze uit te testen hoor ik mijn mobieltje afgaan.

‘Jonas! Hey echt super toevallig dit, ik raakte in gesprek met het meisje achter de bar hier en zij blijkt dus een fotografieopleiding te doen en ze wil heel graag oefenen met modellen dus dat komt natuurlijk heel goed dacht ik zo, dus ik vertelde haar dat ik juist net een goede foto nodig heb en nu kunnen we bij haar in de studio langskomen!’

Linn, het meisje, had later die dag nog een afspraak dus het kon alleen nu en dan moesten we wel meteen gaan en het was niet handig om heen en weer te gaan dus het zou wel fijn zijn als ik mee ging, was dat oke, oh wat fijn jonas, oke dan zie ik je zo bij de auto, je bent geweldig! Ik trek de schoenen uit en loop richting de kassa. Dat komt later wel. Ik geef de ze terug aan de man van de winkel en wil naar buiten lopen.

‘Meneer? Weet u zeker dat u geen van beide wilt meenemen?’

‘Nou, ehm, jawel, maar eh..’ Ik stamel en zeg hem dat ik toch echt weg moet, ik houd er niet van als er op mij gewacht moet worden, dus ik moet weg, Noora heeft me nodig, of, nouja, het is gewoon beter als ik nu ga denk ik.

‘U moet het zelf weten hoor, maar ik heb ze binnen vijf minuten voor u ingepakt. U heeft de keuze toch al gemaakt?’ De man sprak met een plat accent, hij kwam sympathiek over. Hij wachtte op een antwoord. Ik dacht na. Hij had gelijk, ik was hier nu toch, ik zou net zo goed nog even iets langer kunnen blijven. Dan zouden we ook niet weer terug hoeven, dat vind Noora vast ook fijner. Ik kijk opnieuw naar de schoenen. Nummer 43.

4.

Soms heb ik het gevoel dat Noora twee keer zo veel beslissingen maakt als ik. Alsof ze de antwoorden die ik op haar vragen geef al van te voren weet. Het gaat bij haar vanzelf, ze hoeft niet na te denken, het is altijd op die manier en soms op een andere maar dan is dat ook weer vanzelfsprekend. Het lijkt bijna of alles routine is, het maakt niet uit hoe groot of klein, of dat ze voor zichzelf of voor een ander kiest. Er blijven voor mij nog zo’n 500 keuzes over. Dat betekent meer dan 20 per uur en bijna elke drie minuten opnieuw een punt waarop dingen moeten worden afgewogen, tegenover elkaar gezet moeten worden, uitgestippeld en over de gevolgen nagedacht en als je daar mee klaar bent kan je weer overnieuw beginnen want de drie minuten zijn voorbij en er zijn nieuwe mogelijkheden, weer een één of een twee of misschien wel dertig en soms denk ik dat het niet uit maakt of het links of rechts is of paars of blauw, maar later komt het altijd terug, er is altijd een moment dat de andere optie misschien beter was geweest of juist niet en dan heb ik maar de helft, de andere helft bepaalt Noora ik hoef alleen nog maar met haar in te stemmen want dat is hoe het gaat, hoe het bij ons werkt.

5.

‘Ik ben klaar.’ ‘Wat?’ ‘Mijn boek. Het is af.’ Er hing een schittering in haar ogen, ik zag dat ze moeite deed haar glimlach te

verbergen. Het lukte net niet. Ik omhelsde haar. Ooit waren we hiervoor gekomen, dit was het grote project, hier hing alles vanaf. We hadden uren gepraat over hoe het zou zijn, ergens in de bergen zonder afleiding, zonder gezeik aan je kop, met z’n tweeën schrijven, hangen, leven. Kort daarna waren we onderweg. Noora had een busje en ons verblijf geregeld, ze vond het geweldig, zei ze, een soort tienerdroom die nu eindelijk uitkwam. Ik was blij voor haar en ook voor mijzelf, het was prachtig, de bergen, de bomen, de rust. Vanuit mijn kamer keek ik uit over het dal onder ons. Noora had de andere kamer gekozen, die was dichter bij de houtkachel, ze was bang dat ze het koud zou krijgen en het uitzicht was daar ook prima, en daarnaast zou

ze toch in de woonkamer gaan zitten zei ze, daar stond het bureau en dan zou ik op de bank bij haar kunnen zitten, bij de kachel, en een boek lezen, of haar manuscript als ik dat wilde. Veertig. Ik vond het prima.

De dagen er op werd alles met een hoge snelheid ingepakt, er was ineens een ticket, we gingen terug want het was klaar, het zat er op, hup weer naar huis, verder waar we gebleven waren. Noora ging die avond uit eten met haar ouders, of ik dan ook mee ging en ja, natuurlijk was ik welkom. Het was een groot restaurant, volgens mij had het een aantal jaar geleden in de krant gestaan. Een goede recensie met veel sterren. De bediening was statisch maar gastvrij, een jonge jongen bracht ons naar een tafel in het midden van de ruimte. Hij gebaarde ons te gaan zitten. Noora’s stoel werd elegant naar achter getrokken en ze ging zitten. De jongen keek eerst haar aan, vervolgens maakte zijn blik een rondje langs het gezelschap waarna hij opnieuw op Noora bleef hangen voordat hij beleefd knikte en verdween. Er begon een gesprek op gang te komen. Noora’s ouders waren dolenthousiast, ze hadden haar zo lang niet gezien en wat goed dat het haar gelukt was en zo snel ook, ze hadden het allemaal al wel gehoord natuurlijk, maar zo in het echt was het toch spannender, vertel het hele verhaal en hoe dan nu verder, of er al een uitgever was en jij, Jonas, wat ga jij doen nu je weer terug bent, of ik daar überhaupt over had nagedacht, ik zou nu toch weer verder moeten. Ik had er over nagedacht. Nu wel. Misschien dat ik volgende week weer terug ga, of ergens anders heen, misschien dat Noora mee wil en anders alleen, dat zou ook prima kunnen.

‘Jonas en ik gaan samenwonen.’ Noora’s moeder maakte een soort hoog, piepend geluid. ‘Wat leuk! Oh, je vader en ik hadden het er op de weg hier naartoe nog over! En Jonas, wat super dat je de keuze eindelijk hebt kunnen maken.’ Ik keek Noora aan. We hebben het hier nooit over gehad. Met Noora ging het altijd over het boek, waar haar verhaal heen ging, of over mijn familie want dat vond ze belangrijk, maar nooit dit, nooit over wat we later zouden willen, het ging om het hier en nu, of het daar en toen, niet over deze wereld. Niet over ons. Noora lacht hoopvol naar me. Ze is nerveus, ongemakkelijk. Ze pakt mijn hand vast onder de tafel en knijpt er in. Ik moet iets zeggen. Drie paar ogen kijken me vragend aan. Ik schraap mijn keel. Het begon bij de balie van het appartement. Was ik de heer J.M.Bergman? Ja. Natuurlijk. Wist ik zeker dat ik het contract wilde beëindigen? Ja. Moesten we deze afslag nemen? Ja zeggen is makkelijk. We doen het gemiddeld een stuk of 50 keer per dag. Er bouwt zich iets op, een ritme, een handigheid en het lijkt zo simpel, zo normaal, we vergeten dat het ook anders kan, het hoeft niet. Nummer 47. Wil je echt samenwonen met Noora? Nummer 48. Wil je deze keuze maken? Nummer 49. Durf je antwoord te geven?

Ik schuif mijn stoel naar achter en sta op. Hij maakt te veel geluid. Onhandig loop ik om de tafel heen naar de garderobe, excuseer me bij de bediening, een jong meisje nu, ze glimlacht en draait zich om, ik trek mijn jas aan en loop naar buiten. Het is koud geworden, de lantaarnpalen zijn aan. Nummer 50. Kan ik voor mezelf kiezen?

[brittnagtegaal-blog]

Kunstautobiografie Britt.

Kunstautobiografie

Hoi ik ben Britt en ik ben 15 jaar oud. In mijn vaders familie zijn ze allemaal best wel van het tekenen en kunnen dit ook goed. In mijn moeders familie zijn ze niet zo van het tekenen. Ikzelf ben ook niet echt van het tekenen en schilderen. Ik houd meer van films, cabaret shows, musicals, dansvoorstellingen, tv-programma’s, mode en af en toe een spannend boek vind ik ook wel leuk.

Mijn eerste herinnering is ongeveer 8 jaar geleden. Wij gingen met zijn vieren op vakantie naar Egypte. Hier  gingen wij met een excursie naar Luxor, de hoofdstad van Egypte. Hier moesten wij rond 5 uur ‘s ochtends heen en kwamen rond 10 uur ‘s avonds thuis. In de ochtend liepen wij door de woestijn met een klein groepje en een leider. We bezochten eerst de graftombes, toen de tempels en daarna de grote beelden die er staan. Een  paar voorbeelden zijn de piramides, de sfinx en toetanchamon. Één van de weinige dingen over mijn gevoel wat ik er van vond was dat ik het erg vermoeiend vond en dat het heel warm was. In de avond kregen we een typisch egyptisch gerecht voorgeschoteld. Ik vond dit niet lekker en heb toen alleen brood gegeten. De avond stond er een lichtshow op het programma, deze werd gehouden in een heel oud stadje. Voor de lichtshow kon je meerdere dingen doen, kameel rijden, slangen vast houden en dieren eten geven. Om een uur of 8 ‘s avonds begon de lichtshow, hoe de show was kan ik me niet meer goed herinneren het was wel een lange show.  Er waren best veel mensen. In deze herinnering zitten meerdere kunstdisciplines.

De grote beelden en graftombes die er staan zijn onderdeel van beeldende vorming.

Het egyptische eten wat wij kregen zie ik ook als een vorm van kunstdiscipline: cultuur. Het was een traditionele maaltijd.

De lichtshow bevat voor mij meerdere kunstdisciplines: muziek en theater. Er kwamen veel geluiden bij kijken en omdat je zit en kijkt naar een show vind ik dat het ook onderdeel is van theater.

II Activiteiten.

Film: Ik houd ervan om films en series te kijken en heb ook vele plezierige herinneringen. De meest recente herinnering die ik heb is van 1 week geleden. Ik ging met mijn oom en tante naar de bioscoop toe. Dit was op 17 september. Wij gingen naar Pathé in Rotterdam, dit was een mega grote bioscoop met maar liefs 18 zalen. Wij gingen naar de film ‘’girls trip’’ dit was een comedy film. Wij hebben heel hard gelachen om deze film. In de zaal zaten bijna alleen maar vrouwen, de sfeer die er was was gezellig. Iedereen moest de hele tijd heel hard lachen en was daarom ook vrolijk.

Boek: Ik heb vorig jaar het boek “ Het gouden ei” gelezen. Wij moesten met Nederlands een boek lezen en dit boek was een literatuurboek. Dit moesten wij op school en thuis lezen. Ik vond dit een goed boek omdat het einde een beetje verwarrend was en veel betekenissen kon hebben. Zo kon je zelf bedenken wat het einde was.

Tv-programma: Ik keek vroeger veel televisie, nu kijk ik bijna helemaal geen tv meer. Ik heb twee favoriete televisieprogrammas: Hollands next top model & Expeditie robinson. Ik vind hollands next top model leuk omdat er je veel te maken hebt met mode en de trends van nu. Expeditie robinson is juist het tegenovergestelde hiervan, dit gaat over het survivalen met een team op een onbekend eiland. Hier moet je zelf zorgen voor eten en een goede slaapplaats. Ik vind dit leuk om te zien omdat je nu ziet hoe de bn’ers zijn met zo’n programma.

Cabaret: Ik ben met kunstshot naar een cabaret show geweest genaamd: Op sterk water. Ik vond dit een erg leuke show. De zaal zat helemaal vol en de sfeer was er leuk. Iedereen moest erg lachen om de dingen die er gezegd/gedaan werden.

Musical: Ik ben meerde keren naar een musical geweest. De musical waar ik met de meeste plezier naar terug kijk in: The beauty and the beast. Ik vond deze musical mooi gemaakt en was groots aangepakt. Vroeger was Belle en het Beest mijn lievelingsfilm en maakt de musical toch nog leuker.  

Museum: Ik ben best wel vaak naar musea’s geweest. Ik ben voor het laatst vorig jaar ongeveer naar corpus geweest. Dit is een museum die gaat over het menselijk lichaam. Ik vond het een best wel leuk museum maar het was niet heel bijzonder. Ik heb er wel wat geleerd maar we waren er al weer erg snel uit.  

III Top 10:

1: Popmuziek. Ik houd heel erg van popmuziek. Waarom het bij mij op nummer één staat is omdat ik elke dag meerdere keren bezig ben met popmuziek. Ik luister vaak tijdens mijn huiswerk naar muziek, zo kan ik mij goed concentreren. Ook in de winkel en thuis hoor ik regelmatig popmuziek.

2: Film. Films kijken is ook één van mijn favoriete bezigheden in mijn vrije tijd. Ik vind films leuk om te kijken als er een goede verhaallijn in zit of als ik er goed om kan lachen. Wat ik fijn vind aan films is dat je niet altijd veel inspanning moet leveren, en gewoon goed kan uitrusten terwijl je je wel vermaakt. Ik houd van verschillende soorten films: actie, thrillers, comedy, soms horror, spannende films, drama, sci-fi en fantasy.

3: Fotografie. Ik vind dat fotografie bij mij in mijn nummer 3 staat omdat ik mij altijd wel veel bezig houdt met fotografie. Ik maak altijd veel foto’s van eten, omgeving, foto’s met vrienden en natuurlijk selfies. Ik vind het altijd leuk om foto’s terug te kijken, je hebt bijna altijd leuke herinneringen. Ik vind ook dat foto’s sfeer geven bij bepaalde dingen. Als je een fotoboek maakt van de vakantie en bewaart, zorgt dat toch voor een leuke sfeer als ik het weer terugkijk.

4: dans. Ik vind dat dans op mijn nummer 4 staat omdat ik het leuk vind om te doen en interesant vind. Het staat bij mij niet op nummer 1 omdat ik mij met dansen minder bezig houdt dan de andere dingen.

5: Beeldende kunsten. Beeldende kunsten vind ik niet heel interssant maar niet heel erg. Ik vond beelende vorming zelf niet erg om te doen maar vond het ook niet heel leluk. Dit heeft ook wel te maken met dat ik niet heel creatief ben op dit gebied en het mij toch minder intereseert.

6: Toneel. Ik heb niet veel met toneel omdat ik niet veel met toneel te maken heb. Ik zie niet vaak toneel, om er naar te kijken vind ik wel leuk maar om zelf te acteren vind ik niet heel leuk. Ik heb niet veel toneel specifiek gezien maar in soaps bijvoorbeeld komt het bijna alleen maar voor. Ik vind dit vaak te dramatisch maar soms wel leuk.

7: Literatuur. Literatuur vind ik wel leuk alleen ben er eigenlijk alleen mee bezig op school. Bij bijvoorbeeld boeken vind ik het wel leuk om mij te moeten afvragen wat er gaat gebeuren maar niet altijd. Ik heb wel liever dat een boek een dicht einde heeft en niet te onduideliojk wordt.

8: Design. Met design heb ik niet zoveel als de andere dingen. Ik vraag mij af en toe af  ze het hebben het gecreërd of het het in elkaar zit. Maar over het algemeen denk ik niet echt aan design.

9: Architetctuur. Architectuur staat bij mij op nummer 9 omdat ik het niet heel interessant vind en niet op let.

10:  Klassieke muziek. Klassieke muziek intereseert mij totaal niet, meestal als ik het hoor zet ik het uit. Ik vind het saai om naar te luisteren en na een tijdje kan ik het niet meer aanhoren. Ik hoor het regelmatig langskomen op het tv of de radio.  

IV Interessante en minder interessante kunstdisciplines.

Welke disciplines het liefst zou willen onderzoeken zijn: dans, fotografie en popmuziek. Ik heb niet mijn nummer 1,2 en 3 gekozen. Ik heb gekozen voor deze disciplines omdat ik er toch veel mee bezig ben maar er nog veel meer over kan en wil weten. Over de anderen disciplines weet ik al voldoende of interesseert mij niet zoveel.  Ik zou deze kunstdisciplines willen onderzoeken omdat: Bij de dans verschillende culturen voorkomen. Over deze culturen wil ik wel meer te willen komen en hoe de dans is bestaan en waarom.

Bij fotografie wil ik meer te weten komen over wie met de fotografie kwam en waarom sommige fotografen bepaalde keuzes maken. Bijvoorbeeld hoeveel schaduw zij gebruiken of dat ze kleur gebruiken of niet.

Bij popmuziek wil ik meer te weten komen over de artiesten, hoe ze op het idee komen om deze liedjes/muziek te maken en hoe ze er een geheel van maken. Ik vind het leuk om hier meer over te weten omdat ik me altijd al erg heb verdiept in de popmuziek en er veel naar luister.

Waar ik niets van wil weten is: klassieke muziek en design. Bij klassieke muziek maakt mij het niet uit hoe het in elkaar zit of wie de bekende zangers of zangeressen zijn.Ik vind de muziekstyle gewoon niet leuk en daardoor kan ik mij niet goed concentreren. Bij de design vind ik het soms leuk om te weten hoe iets in elkaar zit maar daar houdt het wel bij op. Ik hoef het niet te weten welke stoffen er zijn gebruikt en waarom.

V actief of geweest.

Zelf ben ik actief in de mode, fotografie en muziek. Ik hou erg van mode en vind het daarom ook belangrijk om er zelf goed bij te lopen. Ik probeer de nieuwe trends bij te houden. Ik shop daarom ook erg graag, zo hou ik de nieuwste mode bij.

Ik heb ook interesse in fotografie. Ik vindt het leuk om leuke momenten vast te kunnen leggen met foto’s. Ik maak onder andere foto’s van mijn omgeving,vrienden, mijzelf en eten. Sommige fotos die ik maak zet ik op social media zodat mijn vrienden en familie die foto’s ook kunnen zien. De foto’s die ik daar plaats zijn meestal selfie’s of foto’s met mijn vrienden.Ik gebruik instagram daar het meest voor.

Ook ben ik actief op gebied van muziek. In mijn dagelijks leven luister ik veel muziek. Ik hou onder andere van popmuziek, rap, nederlandse muziek en hiphop. De artiesten die ik erg leuk vind zijn: Avicii, Lil kleine, Macklemore, Rihanna en Martin Garrix,

VI Social media.

Ik ben behoorlijk actief op social media. Ik gebruik vooral Snapchat, Instagram, Whatsapp en Facebook. Sinds kort heb ik ook een tumblr account maar dat gebruik ik alleen voor ckv. Ik zit sowieso elke dag op deze social media bronnen. Dingen die ik wel zou plaatsen zijn dingen zoals: eten & drinken, feestjes, met vrienden en vriendinnen, familie, selfies en activiteiten zoals pretparken en bioscopen. Ik vind dat mensen dit wel mogen zien want er kan niks verkeerds aan zijn tenzij iemand doe op die foto staat het niet zou willen, dan doe ik het ook niet. Dingen die je niet moet plaatsen zijn dingen die privé zijn, voor jezelf moet houden of geheimen van een ander. Ook moet je oppassen met foto’s maken en versturen. Mensen kunnen dit opslaan en je later ermee achterna zitten. Dit kan leiden tot nare gevolgen.

VII Kunst & Cultuur.

Mijn voorlopige definitie van kunst is: Mensen uiten dingen op een creatieve en op hun eigen manier, dit kan op vele verschillende manieren zoals tekenen, toneel, muziek, fotografie, media enzv.

Mijn voorlopige definitie van cultuur is: De gewoontes van mensen als groep. En hoe die mensen denken en handelen over bepaalden dingen. Iedereen heeft een cultuur en elke groep heeft net een andere cultuur als de andere.

VIII Verwachting.

Ik verwacht dat we dit jaar veel verslagen moeten gaan maken. Met creativiteit, op onze eigen manier bepaalde opdrachten moeten gaan uitvoeren. Ik denk dat het vak ckv dingen van tekenen weg heeft, wat we vorig jaar hadden.Dan bedoel ik niet schilderen en tekenen zelf maar het uiten van je ideeën in verslagen en je creativiteit op de proef stellen. Ik denk wel dat ckv een veel vrijer vak is dan tekenenen omdat je opdrachten op je eigen manier moet gaan uitvoeren.

Gemaakt door: Britt Nagtegaal

Klas: 4VA

Inleverdatum: 25-09-17

[sjoerdcob-blog]

20170508-JAM2A

Hoe ziet mijn omgeving er over 5 a 10 jaar uit?

Zakelijk: rond die tijd ben ik afgestudeerd van de HBO en ben ik opzoek gegaan naar een baan die goed bij mij past. Misschien dat ik nog geen werk heb maar mezelf ga specialiseren in iets en daarom dor studeer.

Privé: Ik woon op mezelf ergens in een stad. Het liefst woon ik met vrienden samen in een studentenhuis. Als ik hbo ga doen dan ga ik of naar Amsterdam of naar Den bosch.

Hoe ziet jouw positie hierin er over 5 a 10 jaar uit?

Privé: Ik woon op mezelf samen met vrienden in een appartement.

Zakelijk: Ik werk een bedrijf waar ik het naar mijn zin heb in Amsterdam.

Wat zou je daaraan willen veranderen?

Dat ik over 10 jaar samen woon met een vriendin en misschien al een kind heb.

Vul hieronder je toekomst droom in:

In een grachtenpand wonen in Amsterdam. Een goed betaalde baan hebben en samen met mijn vriendin een gezin stichten.

Vul hieronder je missie, je doel in:

Na het MBO, HBO gaan studeren en hogerop komen in het bedrijfsleven

Vul hieronder circa 5 waarden in die jou typeren, die aangeven wat jou waardevol maakt:

·        Sociaal

·        Humor

·        Enthousiast

·        Betrouwbaar

·        Relaxed

Vul hieronder de merken in waar jij je mee associeert, die jou kunnen typeren:

·        Ralph Lauren

·        Dsquared

·        Zara

Waarom zijn mensen in mijn omgeving bevriend met mij of willen ze met mij samenwerken?

Omdat ik makkelijk en relaxed ben. Ik ben nooit gestrest over iets en pas me makkelijk aan iemand anders aan.

wat zouden andere over mij zeggen als ze mij in een zin moeten samenvatten?

sociaal

Vul hieronder je credo of belofte in:

Blijf geloven in jezelf.

mijn kernconcept:

waarden: sociaal, eerlijk, gezelligheid, spontaan, vrijgevig

belofte/credo: doe wat je niet laten kan.

mogelijkheden kernconcept: party-animal 

wat typeert jou vanuit je eigen fysieke uiterlijke verschijning?

positief: dik haar, mooie lengte, volle wenkbrauwen

negatief: dunne lichaamsbouw, platvoeten.

wat typeert jou vanuit jou aanvullingen in uiterlijke verschijning?

positief: scheiding in mijn haar, verzorgd, basic kleding. 

negatief: niks

wat typeert jou vanuit je lichaamstaal?

positief: lach, positieve uitstraling

negatief: ik sta nooit echt recht op, te weinig mijn handen gebruik tijdens het praten.

vul hier in wat jou typeert met betrekkingen tot zien:

vrolijke uitsraling, mooie haren, dikke wenkbrauwen

wat typeert mijn stem geluid?

positief: harde stem, intonatie, aardig

negatief: gehaast en daardoor onverstaanbaar

wat typeert mij vanuit andere geluiden die ik produceer?

positief: veel lachen en fluiten

negatief: door verveling ga ik vaak irritante geluiden maken of ergens op tikken 

wat typeert mij met betrekking op horen?

irritante geluiden maken, veel lachen, typetjes na doen

wat typeert mij op betrekking tot fysiek voelen?

positief: iemand een box, had of knuffel geven

negatief: iemand duwen 

wat typeert mij met betrekking tot figuurlijk voelen?

positief: ik erg sterk aanwezig zijn met een positieve vibe, door dat uit te stralen kan ik er voor zorgen dat de mensen in mijn omgeving dit gedrag overnemen.

negatief: wanneer ik mezelf niet goed voel kan ik dit ook goed laten merken in mij  humeur, dit merk je aan de energie die ik op dat moment afstoot, ook door kort af te reageren.

wat typeert mij tot met betrekking tot voelen?

sterk aanwezig zowel positief als negatief. wanneer ik fysiek contact heb met mensen is dit 99% van de gevallen positief.

wat typeert mij met betrekking tot mijn eigen geur?

positief: ik douch elke ochtend en gebruik deodorant en  parfum dus ik ruik altijd lekker, ook zweet ik van mezelf niet heel erg en ik ruik daarom ook altijd fris.

negatief: ik eet regelmatig knoflook dus dat ruikt minder lekker.

wat typeert mij tot de extra geur die ik om mij zelf heen heb gecreëerd?

positief: als ik iets hoor is het meestal positief

negatief: ik ervaar zelf af en toe wel negatieve ervaringen met de geur die mensen van zich zelf hebben en dan snap ik niet dat ze hier niet iets aan.

vul hier in wat mij typeert op het gebied van ruiken:

ik kan het erg waarderen wanneer mensen fris ruiken en vind het daarom ook belangrijk dat ik zelf lekker ruik, door gebruik te maken van deodorant en parfum. Ook douch ik elke ochtend. 

wel vind ik het smerig om in de bus te zitten in zomer omdat het dan heel erg naar zweet ruikt.

vul hier in wat mij typeert met betrekking tot taal:

ik ben opgegroeid in Brabant dus dat is voor mensen uit de randstad ook wel te horen, maar ik ben niet opgevoed in een volkse familie en daarom praat ik voor een Brabander nog best goed ABN, ook vind ik Brabants zelf ook helemaal niks en probeer ik het mezelf af te leren.

ik gebruik tijdens het praten af en toe moeilijke worden omdat ik het belangrijk vind om mezelf op dit gebied steeds te blijven verbeteren en nieuwe worden te leren. ook articuleer ik van mezelf duidelijk en praat ik niet binnensmonds.

vul hier in welke personen of groepen sterk van invloed zijn op mijn uitstraling:

mijn vader heeft veel invloed op mij omdat ik heel erg op hem lijk en ik  het daarom ook vaak met hem eens ben over dingen. ook is hij iemand die veel succes in zijn leven heeft behaald zonder zich te laten beinvloeden door wie dan ook. artiesten hebben onbewust ook wel invloed op jou gedrag omdat je vaak me zijn muziek in je hoofd zit en daarom ook onbewust zijn gedrag gaat overnemen.

wat is je toekomst droom:

iets voor mezelf beginnen en daarmee succesvol worden. hierdoor veel geld verdienen zodat ik leuke dingen kan doen met mijn geld.

wat is je missie, wat zijn je doelen?

na mijn mbo opleiding wil ik misschien fulltime gaan werken bij people marketing dat is een bedrijf die mensen in dienst heeft om voor goede doelen te werven. als ik doorgroei in dit bedrijf kan ik mijn eigen team krijgen en uiteindelijk mijn eigen vestiging. 

wie zijn je doelgroepen?

tijdens het werven richt ik me vooral op vrouwen tussen de 35 en de 55 jaar oud die kan je makkelijk inpakken met een leuk verhaal en daarom is bij hun de kans groot dat ze een handje meehelpen.

wat wil je per doelgroep bereiken?

dat ze voor een lange periode een maandelijks bedrag overmaken naar een goed doel.

wat is per doelgroep je aanbod?

ik heb niet echt een speciaal aanbod per doelgroep, maar wel hebben we speciale kinderpakketten van het WNF zo kunnen kinderen een dier adopteren en krijgen ze iedere maand een tijdschrift van het WNF.

wat motiveert mij?

Het feit dat er uiteindelijk succes behaalt word zal voldoende zijn om mij steeds te blijven motiveren. Het succesvol maken van andere in je omgeving geeft ook een goed gevoel want uiteindelijk gaat het om het team van mensen om je heen zij zullen ook moeten presteren om het doel te behalen. uiteraard zal het salaris ook helpen voor de motivatie.`

welke tussenstappen wil je straks vieren?

eerst wil ik een eigen team krijgen dit zal het eerste moment zijn wat gevierd zal worden, het uiteindelijke doel is vestigingsmanager worden maar om daar te komen moet ik veel tijd investeren.

vul hieronder per doelgroep je boodschap en het medium in:

familie: 4 jaar op kamers gaan in Amsterdam en hiervoor het vertrouwen winnen van mijn ouders.

vrienden: overhalen om mee te gaan op kamers.

medium:

familie: veel kamers bekijken en in Amsterdam huizen bezichtigingen. ook laten zien qua gedrag dat ik het aankan door naar mijn ouders te luisteren.

vrienden: door vaak naar Amsterdam te gaan de voordelen te laten zien die je hebt als je daar gaat wonen. 

vul hier de groepen in waar je deel van uitmaakt en die bepalend kunnen zijn voor je gedrag:

vriendengroep: vrienden hebben meestal de zelfde interesses en daarom hebben ze altijd wel invloed op je gedrag.

werk: is een studentengroep die allemaal de zelfde passie hebben voor geld verdienen.

school

vul hieronder jouw levensstijlgroep in:

ik heb de test niet kunnen doen, daarom kan ik mezelf niet helemaal goed in een doelgroep plaatsen.

ik heb mezelf in de drukke forenzen geplaatst.dit zijn groot verdieners en gaan altijd voor hun succes.

[josjeblogt]

De mooiste van allemaal!

(naar aanleiding van bijgevoegde foto die ik vond op internet)

De voorbereiding

Het was een drukte van belang. Overal in de hal waren mensen en honden in de weer… Er werd gepoetst, geborsteld en geknipt…

Er werd ook druk overlegd…

Volgens mij is het mooier wanneer het haar meer volume heeft! We touperen het haar nog even extra...…

En hier zijn de nagels niet allemaal even lang, we pakken de vijl er even bij.

Weer een ander besloot nog wat extra glans toe te voegen, het moest er tenslotte allemaal picobello uit zien voor de beoordeling later op de middag!

Niemand zag dat ze door een raam dit feest stond gade te slaan. Haar haren helemaal vies en in de war, haar tandjes bruin omdat ze al jaren niet waren verzorgd, haar nagels gescheurd door het ruwe leven dat ze leidde. Ook zij droeg een circus met zich mee, een vlooiencircus welteverstaan…

Ze keek naar het circus dat zich binnen afspeelde en schudde haar hoofd.

Wat is er toch aan de hand met het schoonheidsideaal dat iedereen probeert na te leven?

Dun, dunner, dunst, er mocht blijkbaar geen grammetje vet meer op de botten zitten tegenwoordig.

Zij had honger. Eigenlijk al jaren. Ze zou willen dat er wat meer spek op haar billen zou zitten! In schril contrast met iedereen daar binnen in de hal.

Er klonk een bel. Het werd nog onrustiger in de hal dan het al was, er sloeg bij een aantal begeleiders van de ‘schoonheden’ paniek toe. Nog maar vijf minuten! Opschieten! Kammen werden hardhandig door haren getrokken, voor zachtzinnigheid was nu geen tijd meer. Men deed de ‘beautyqueens’ pijn. Als reactie op het gekreun werden ogen gerold en luid gezucht. Aanstellerij. Even volhouden. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden.

Na het klinken van de tweede bel werd het stil in de hal. Er vormde zich een rij. De volgorde van opkomst was eerder al bepaald en men schikte in zijn of haar lot. Nu was het tijd om te ‘shinen’.

De jury werd voorgesteld en er werd hard geapplaudisseerd. Iedereen wilde graag indruk  maken op de jury.  Zij hadden de macht op dit moment. Zij konden bepalen of je succesvol werd of een flop. Dus hoofd omhoog, schouders naar achter, borst vooruit… en stralen!

De wedstrijd

Een voor een drentelden de deelnemers over de catwalk, vergezeld van hun opgedirkte eigenaresses. Het publiek was niet al te kritisch en klapte voor iedereen. De jury keek miskeurend bij het ontdekken van de onvermijdelijke ‘schoonheidsfoutjes’, regels zijn regels en wie daar niet aan voldoet is niet ‘Kampioenwaardig”

Staarten werden omhoog getrokken, hoofdjes werden in een bepaalde positie gedwongen, alles om de jury maar te imponeren.

De standaards waaraan voldaan moest worden zijn duidelijk. Zij waren op zoek naar de kampioen die de meeste schoonheidsidealen in zich verenigd had.

Ze nam het van achter het raam allemaal in zich op. Ze zag exemplaren waarbij de ribben stuk voor stuk te tellen waren, vel over been…

Er waren er bij die amper nog konden staan, die door hun benen zakten en niet meer in een rechte lijn over het podium konden lopen. Er waren er die zo verdoofd uit hun ogen keken, dat ze eraan twijfelde of ze überhaupt nog wel iets voelden.

Ze voelde walging, medelijden, maar ook een soort jaloezie, bij deze groep zou ze als straathond nooit kunnen horen. Deel uitmaken van een groep… dat is wat ze eigenlijk haar hele leven had gewild.

Een plek om te schuilen, een groep om zich in thuis te voelen, kunnen zijn wie ze was met al haar fouten en kwaliteiten.

In gedachten verzonken gleed de hele parade aan haar voorbij. Ze hoorde vaag nog het klappen van de mensen en de omroeper die het hele gebeuren van commentaar voorzag.

De allermooiste

Uiteindelijk werd er een winnaar verkozen. De uitzinnige menigte, de dolblije eigenaresse, de glimlachende jury… en de nieuwgekozen kampioene die een beetje door haar pootjes zakte…

Ze sloeg de hele ceremonie gade met gemengde gevoelens.  

De kampioene werd op een plateau geplaatst en van alle kanten gefotografeerd. Er werden prijzen uitgereikt en handen geschud.

Haar blik kruiste die van de ‘Allermooiste’. Twee verdrietige ogen boorden zich diep in haar ziel.

Ze wendde zich af van het raam, ze had genoeg gezien. Achter haar werd feest gevierd, er was weer een ‘kampioene’ verkozen. Volgend jaar zou het hele circus weer opnieuw plaatvinden en zou deze koningin haar kroon verdedigen…

Mits ze dan nog niet onder de druk bezweken zou zijn uiteraard….

Langzaam sjokte ze langs een vuilnisbak. Het rook goed. Ze besloot de zak uit de bak te trekken en begon te peuzelen aan al het lekkers in de zak.

Ze dacht terug aan de show die eerder die middag en rolde door het afval. Daarna kroop  zeweg achter een container, ging eens lekker liggen op een oud stuk karton soesde weg.

Ontvoerd

Ineens voelde ze hoe ze werd opgetild, meegenomen en achter in een auto werd gelegd. Ze wilde luid blaffen maar dat lukte niet. Er zat een band strak om haar bek geknoopt. Schrik! Paniek! Angst! Wat zou er met haar gebeuren?

Haar ogen flitsten heen en weer tussen de twee mensen in de auto en door het ram naar de voortrazende bomen die aan haar voorbij gingen.

Ze werd ergens naar binnen gedragen waar het ontzettend stonk.  Eau de parfums deden haar ogen prikken en de geur van cosmetica trok haar vezels binnen en makten haar misselijk…

“Zo…. Zullen we samen dit varkentje even wassen? Er valt toch wel heel veel aan op te knappen maar in potentie zie ik toch wel positieve eigenschappen!”

Langzaam drong tot haar door wat ze met haar van plan waren… De opgedirkte dames die ze eerder in de hal gezien had… ineens herkende ze hen!

Ze werd onder een straal water gezet en een penetrante shampoo-geur verspreide zich in de ruimte. Ze wilde vechten voor wat ze waard was maar er viel niets aan te doen… Ze besloot instinctief te wachten tot ze een kans schoon zag om de benen te nemen, tot die tijd liet ze het allemaal maar een beetje over zich heen komen.

Haar haren werden meerdere keren gewassen, toen pas waren de dames tevreden… Haar nageltjes werden gevijld en daarna in een soort lak gezet. Haar tandjes werden gepoetst en haar staart (die er al jaren uit zag als een borstelige stugge bezem) veranderde langzaam in een soort luchtige plumeau toen de dames de föhn erop zetten.

Ze besloten wat lippenstift aan te brengen op haar bekje. Waarschijnlijk was het waterproof, ze kreeg het er met haar tong niet af! Het smaakte ontzettend vies.

Toen ze klaar waren met haar werd ze in een iets te klein hok gestopt. Ze rook dwars door alle chemische luchtjes dat er meer hondjes in deze ruimte waren, maar ze hoorde ze niet.

Luide klassieke muziek overstemde alles.

Ze hoorde een luikje open gaan en er werd haar een bak overheerlijk vlees voor gezet. Uitgehongerd viel ze erop aan.

Ontsnappen was voorlopig geen optie, dus schikte ze zich in haar lot en rolde zich op tot een balletje. Een pluizig balletje… dat voelde best gek!

De volgende ochtend zag ze dat er vier andere honden in kooitjes in de ruimte aanwezig waren. Ze keken allemaal wat verdoofd uit hun oogjes.  Het vuur in hun oogjes was verdwenen. Waarschijnlijk leefden ze al een heel lange tijd in gevangenschap bij de opgedirkte dames (zoals ze haar gijzelaars in haar gedachten genoemd had).

Na het ontbijt (wat erg goed te eten was!!!) volgde opnieuw een ritueel van wassen, kammen,  knippen, föhnen en oppoetsen.

Daarna werd ze opnieuw de auto in geladen en reden ze met zijn allen naar een nieuwe hal. Ze begreep direct wat de bedoeling zou zijn… vandaag was zij een van de ‘showhondjes’ die zou strijden om de ‘kampioenskroon’.

Een van de dames ontfermde zich over haar en ze voelde zich diep ongelukkig… Hier hoorde ze niet, ze wilde dit niet! Er werd niet zachtzinnig met haar omgegaan. De riem om haar hals belemmerde haar om de benen te nemen. Lijdzaam onderging ze het ritueel.

Na het klinken van de tweede bel werd ze door een van de dames in een jurkje gehesen. Het voelde ongemakkelijk en onnatuurlijk aan. Ze kon zich er niet goed in bewegen. Haar staart werd met visdraad omhoog gehouden en achter de ruggen van de jury om werd haar hardhandig duidelijk gemaakt dat ze zich zou moeten gedragen… het beste van zichzelf moest laten zien.

Ineens was het dan zo ver… ineens stond ze in de spotlichten en was alle aandacht op haar gericht. De spanning ontnam haar de adem. Ze voelde zich doodongelukkig. Ze wilde niet in paniek raken maar al deze mensen keken zo raar naar haar! Haar hart bonkte in haar keel en het werd haar zwart voor de ogen…

Verschikt schoot ze overeind. Gedesoriënteerd, bang, even totaal geen idee waar ze zich bevond…

Vrijheid

Toen drongen de vertrouwde geluiden van de straat weer tot haar door. Ze voelde dat ze gewoon nog op het karton lag waar ze de avond tevoren in slaap gevallen was.

Opluchting… het was allemaal maar een droom!

Ineens voelde ze zich kalm worden, relaxt en gelukkig…

Wat hadden die arme showhondjes een hondenleven!

Ze was ineens blij met het leven dat zij leidde. Weliswaar niet zonder gevaar, keihard en bij tijd en wijle heel erg zwaar. Maar…

ze was vrij!

Uit haar keel ontsnapte een geluid dat nog het meest deed denken aan dat van een huilende wolf.  Een oer-gevoel maakte zich van haar meester.

In de verte klonk een sirene en iemand riep dat ze moest stoppen met herrie maken…

Intens tevreden kroop ze terug naar ‘haar’ vaste hoek bij de container.

Ze snoof haar eigen ‘straathonden-parfum’ op.

Ze realiseerde zich ineens een wijze levensles.

Geluk zit m niet in hoe mooi je bent of aan welke standaarden je wel of niet voldoet. Gelukkig zijn is… vrijheid!