#ik slaap toch al zo stom. waarom ook niet.

[visdiefje]

waarom zijn duiven eigenlijk zo. enkele droge takken op een stenen vensterbank en daar gaan we onze baby dan in grootbrengen. plus we schrikken ons te pletter elke keer dat er iemand door het raam naar buiten kijkt. maar nee dit is dé plek voor ons

[hetverhaalachtermijnglimlach]

Overprikkeld & opgebrand.

Ik: Ik ben doorgestuurd door de huisarts, dus euh, nu ben ik hier…

Psycholoog: Oké, en waarmee ben je juist doorgestuurd? Wat zijn de klachten?

Ik: Omwille van een burn-out. Ik slaap nog amper, 3uur per nacht, soms eens 5, heb spanningshoofdpijnen, geef vaak over en de laatste tijd heb ik ook meer en meer last van paniek(aanvallen) in situaties die ik op voorhand niet echt goed kan inschatten of die te druk zijn op het moment zelf. Op het einde dat ik werkte, ik ben nu 1.5e maand thuis, was ik elke dag ziek. Nu nog ongeveer 4 of 5 van de 7 dagen.

(…)

Psycholoog: Volgens mij heb je geen burn-out maar al langer dan je wil toegeven een depressie, of toch zeker een combinatie van allebei.

Ik: Euh, ja, nee? Ik weet het niet. Ik heb het moeilijk met die term…

Psycholoog: Noem het dan een rouwritueel om de persoon die je was en een overgangsritueel naar de persoon die je wil zijn. En dat vraagt veel energie.

Ik: Oké, dat is mooi verwoord, dat vind ik al iets makkelijker voor mezelf denk ik.

Sorry als deze blog wat cynisch begint. Het is sinds het laatste anderhalf jaar dat de woorden niet zomaar stromen en het wat meer moeite kost om neer te schrijven wat ik voel. Ik bedenk me dagelijks dat ik het schrijven mis maar het lukt vaak niet om er aan te beginnen. Aangezien ik de laatste tijd dagelijks op heel wat onbegrip bots en niet altijd weet hoe hiermee om te gaan en vaak de energie niet meer heb om te reageren op zo’n reacties wil ik het even langs deze weg doen. Misschien is dit iets dat ervoor zorgt dat sommigen mij beter verstaan (al versta ik mijzelf ook best vaak niet) of dat ervoor kan zorgen dat ik niet meer zo vaak met onderstaande vooroordelen te maken heb. De tekstjes in het vet zijn opmerkingen die ik wekelijks krijg en die mij zelfs op een goede dag nog volledig kunnen kraken. Ik wil dus misschien vooral voor mezelf even noteren hoe ik mij daarbij voel en als ik daarmee anderen kan behoeden van dezelfde dingen tegen mij te zeggen, help ik er mijzelf op deze manier misschien ook wel mee. Feel free to read.

“Hoe kan je nu last hebben van een depressie? Je bent nog maar 25, hebt een vaste contract op je job, succesvol bijberoep, een vaste relatie, je bent verloofd & je hebt je eigen huis gekocht.”

Om heel eerlijk te zijn -ik weet het ook niet. Ik zou er zelf nooit die term op kunnen plakken hebben want rond depressie hangt zo’n zware connotatie en kan volgens de gemiddelde bevolking enkel en alleen als er iets grondigs misgaat. Én als je daar dan ook nog eens open en bloot mee te koop loopt. Iets dat gebeurd achter een glimlach, bestaat niet. Ik denk dat ik het daar nog het moeilijkste mee heb. Met de term, de benaming van mijn gevoel. Accepteren dàt er inderdaad al even iets grondigs misgaat, ik al even verloren loop met mezelf, niet meer weet wie ik nu net ben en het gemis naar de persoon die ik vroeger was alleen maar groter wordt. Ik gaf tussendoor af en toe wel eens een schreeuw om hulp, heel stilletjes, tegen de mensen het dichtst rondom mij. Om dan nadien terug aan 200% verder te leven en te negeren dat het niet goed gaat. Gewoon, omdat dit makkelijker leek. Het is enorm vermoeiend om elke dag stil te staan dat het niet goed is. Mentaal dan. Maar hoe meer ik er van probeerde weg te lopen, hoe meer mijn lichaam schreeuwde dat ik moest stoppen. Nu er nog naar luisteren. Het is echt een opstapeling van heel wat kleine dingen die doordat ze zo talrijk aanwezig waren net niet meer zo klein aanvoelden. Ik heb mijzelf de laatste jaren enorm aangepast om in het ideale beeld te passen van mensen rondom mij en merk dat ik daardoor mezelf wat ben kwijt geraakt. Stom, want ik had daarvoor net zoveel tijd gestopt in de persoon te zijn waar ik trots op was. Iets dat dus de laatste tijd niet meer zo van toepassing is. Ik herken mezelf soms niet meer en het moment dat de mensen rondom mij dit ook begonnen aan te halen was voor mij het signaal dat dit niet meer verder kon. Het begon met een dag hoofdpijn, die dag werden er twee of drie. Na een tijdje werd het dagelijks hoofdpijn, stress, soms overgeven. Op het einde (en nu dus nog) ging dit samen met niet meer slapen (vaak maximum 3uur op een nacht), dingen vergeten, verkeerd inplannen, niet meer weten wat ik zélf wou en mijzelf volledig wegcijferen voor de ander ook al weet ik dat dit dan gepaard gaat met fysieke gevolgen. Ik ben dus inderdaad 25, heb een vaste job, succesvol bijberoep, vaste relatie & mijn eigen huis. Én ik ben opgebrand. Dit gaat vanaf nu mee in dat lijstje.

“Amai, je ziet er wel echt goed uit vandaag. Duidelijk een goeie dag, zeker dat je ziek bent?”

Als ik eens buitenkom vraagt dat àl mijn energie. Ik leefde altijd al aan sneltreintempo en nu dat niet meer zo is gaat mijn leven precies een slakkengangetje en voelt elke hindernis aan als een berg die moet worden beklommen. Best gek als ik er over nadenk, want de dingen die vroeger zo vanzelfsprekend waren, eisen nu het meeste energie op. Wakker worden en opstaan – een proces dat uren kan duren, want nu ik thuis ben, waarom zou ik dan opstaan? Douchen & mooie kledij aantrekken – niemand ziet me toch (behalve de postbode dan voor het afleveren van een pakketje). Naar de winkel – op twee maand tijd heb ik dit 3x gedaan. Laurens doet de boodschappen en daar ben ik enorm dankbaar om, de rekken in de winkel voelen soms als 5 meter hoog en de aanschuifrij aan de kassa zo beklemmend. Een dag -of avond weggaan met vrienden die ik niet wekelijks zie – ik kom thuis met het gevoel alsof ik een marathon heb gelopen.

Het is niét omdat je me ziet lachen dat alles goed gaat. Het is niét omdat ik er in geslaagd ben om te douchen, me aan te kleden & make-up op te doen, dat ik een goede dag heb. Integendeel. Dit wil 90% van de tijd zeggen dat ik er al mijn energie heb ingestopt om te verstoppen dat ik me slecht voel, dat ik op ben & niet meer kan. Dat ik wil negeren dat er iets scheelt en dat de glimlach die bij dit totaalpakket hoort, de dag nadien is opgebruikt. Ik bekoop een zogenaamd “goede dag” steeds met een slechte nacht of nog slechtere dag nadien. Dan kan ik niets meer, niet eten, niet drinken & niet slapen. Ik loop dan de hele dag verloren. Maar dàt is natuurlijk niet het beeld dat ik graag toon.

“Alles komt wel goed.”, “Succes nog hè”, “Hopelijk snel beter!”.

Positief bedoeld maar oh zo’n zwaar advies. Alles komt goed, hoe dan? Hoe kan iemand die de helft van mijn verhaal niet kent, weten dat alles goed komt? Hoe kan iemand in mijn plaats beslissen of alles wel goed komt? Ik weet niet eens op dit moment of ik daar klaar voor ben, voor die “alles goed”. Want alles goed betekent onder andere ook een grotendeels afgerond rouwproces na 5 jaar gemis, of toch gemis zonder het pijnlijk snijdende rouwrandje waar ik zo’n schrik van heb om te verliezen.

Veilig in je armen, in de vele regen stond je aan mijn zij. Ik weet dat het niet went, want het voelt alsof je hier bent als ik denk aan die onvoltooide tijd.

Zo ver weg, maar ook dichtbij. Ook alleen zal ik niet alleen zijn. Ja als ik droom, ben je bij mij. En ik weet dat je met mij meekijkt. Ook alleen zal ik niet alleen zijn.

(Jaap & Pommelien, Alleen zal ik niet alleen zijn)

Succes nog lijkt bijna alsof ik moet slagen voor een examen. Elke 3 weken bij de dokter gaan kijken of ik deze keer al beter heb gestudeerd om mezelf op te rapen en als ik dan nu geslaagd ben kan doorgaan met mijn leven. Helaas werkt het zo niet. Nog niet. Ik ben nog niet geslaagd voor de tussenexamens en nog even ook niet voor het eindexamen.

Hopelijk snel beter. Ik wil hetzelfde. De eerste week dat ik thuis zat dacht ik het allemaal maar even te doen. Ik dacht dat ik het wel kon, zo even snel. Weekje thuis, beetje bijslapen, beetje proberen ontspannen. En toen besefte ik ineens wat ik allemaal moest overwinnen. Waarom ik eigenlijk thuis zat. Waarom ik zoveel nood had aan bijslapen, ontspannen en zorg dragen voor mezelf. Een week werden twee weken, drie, dan vier. Een afspraak bij een astrologe, nadien psychologe en volgende op de lijst relaxatietherapeute. Elk van hen klaar met bakken goede begeleiding maar ook vooral om me eerst te laten beseffen wat er allemaal mis zit en fout loopt in mijn hoofd. “snel” beter is het dus momenteel (nog) niet. Een proces dat nog wel wat tijd gaat vragen. Met babystapjes, vooruit & ook achteruit. Met besef over dingen die ik zelf nog niet had bedacht, met dingen die meer pijn doen nu ze worden uitgesproken door iemand anders. Met dingen die ik al jaren probeer te vergeten en probeer van weg te lopen, die nu ineens voor mijn neus worden gesmeten en die ik dan maar beter “ineens mee oplos”.

Ik ben dankbaar dat mensen de tijd nemen voor advies. Oprecht. Al komt dat vaak ook heel cru over, werkt het vaak beangstigend en voelt het alsof ik alles maar snel snel terug op orde moet hebben.

“Geniet er nog van he, van het thuiszitten!” “Ik heb denk ik ook nen burnout als ik dan zoals u kan genieten van de zon.”

Dat is goed bedoeld en ik snap dat het zo overkomt. Als genieten. Als iedereen aan het werken is & ik zit thuis en de zon schijnt. Ik zet mij dan inderdaad buiten (tenzij op een slechte dag want dan krijg ik teveel hoofdpijn van de zon). Ik zette week 2 van het thuiszitten ook een zwembad in de tuin dus nu lijkt het een beetje als een klein paradijs, ik geef toe. Weet dat het écht niet voelt als genieten. Totaal niet.

Ik zit elke dag gevangen in mijn hoofd, met duizend gedachten, met duizend dingen waar ik over twijfel, me niet goed bij voel, schuldgevoelens overal naar de mensen “die ik teleurstel”. Ik wou dat ik kon werken, want ik mis het, de collega’s en de kindjes. Ik mis het fotograferen en tekenen in opdracht. Me uitleven in iemands persoonlijke aanvraag & plan. Maar alles aan mijn lijf schrééuwt echt om nog even tijd te nemen tot ik beter ben. De eerste anderhalve maand dat ik thuiszat ben ik 3x buiten de voordeur geweest. Ik kon het niet, kreeg paniekaanvallen als ik buitenkwam & werd onmiddellijk misselijk, kreeg een zwaar gevoel op mijn borst en elke stap leek er één teveel. Ik deed drie dingen. Drie. Op 1.5e maand, naar de winkel gaan inclusief. Mijn tuin ziet er dan misschien uit als een paradijs, mijn leven & mijn hoofd absoluut niet. Maar dat is natuurlijk niet wat ik op Instagram plaats.

Ik wil vanaf nu enkel nog vooruit.

De laatste 3 weken waren niet gemakkelijk. Ik werd door de huisarts en de psycholoog gepusht om terug meer buiten te komen. Ik plande dingen, pluisde tot in het detail uit hoe dat ging verlopen op voorhand zodat er zo weinig mogelijk factoren zouden zijn die mij konden triggeren als ik effectief buiten kwam. Er waren dagen dat dit relatief goed lukte, de dag ging voorbij met maar heel kleine paniekjes en mijn medicatie ervoor zorgde dat de hoofdpijn en het ziek voelen relatief onderdrukt bleven. Het stemmetje in mijn hoofd bleef wel elke keer aanwezig: “zie u hier nu plezier hebben, kan je dan niet gaan werken?”, “als je dit kan, waarom kan je dan je (bij)beroep niet gewoon doen?”, “wat als iemand mij ziet lachen en dan denkt dat ik het allemaal verzin?”. Ik kwam elke keer doodop thuis. Zowel fysiek, want door de medicatie ben ik vaker moe. Doordat ik vaak ziek ben en overgeef, ben ik soms al doodop van enkel naar boven te stappen. Allemaal dingen die je niet ziet achter een glimlach op een “goede dag” natuurlijk.

De laatste week bleef ik terug binnen. Ik ging niet echt ‘leuke activiteiten’ doen. Het ging niet, kon het niet opbrengen, gewoon de huishoudelijke taken waren al voldoende. In het weekend moest ik twee dingen doen, dus ik wou al mijn energie opsparen tot dan. Het lukte relatief goed, was zaterdag vrij oké. Zondag was ik heel de tijd ziek maar ploeterde ik toch door de dag, ik genoot van de geplande activiteit. Het zal nog wel wat energie en moed vragen om van “terug buiten komen” een normaal iets te maken. Niet iets waar ik mij op moet voorbereiden. De komende week wordt nog heel veel. En nog heel zwaar. Meer daarover misschien in een volgende blog maar hieronder nog even iets dat me van het hart moet. Iets waar ik de laatste week misschien nog meer dan in het begin mee te maken kreeg en ik echt voor mezelf een duidelijke lijn ga moeten trekken in de toekomst. Working on it.

Waarom wordt er wel geluisterd als iemand een fysieke grens aangeeft (ik ben moe, misselijk, heb hoofdpijn,..) maar is het oh zo moeilijk om een mentale grens te respecteren. Ik heb de laatste twee maand (en eigenlijk al net iets - heel veel- langer) met handen en voeten mijn mentale grens proberen aangeven ("ik heb hier even geen nood aan", "ik heb hier momenteel geen energie voor", "misschien doen we dit beter op een ander moment als dit voor mij beter past", "het was al erg druk deze week dus hoeft het momenteel niet voor mij", “het is mij allemaal wat veel op dit moment, andere keer?”).

Ik kan niet meer op mijn 2 handen tellen hoeveel keer ik op dat laatste een antwoord kreeg als JA MAAR IK... en dan de mening van de persoon in kwestie (meerdere personen, niet specifiek 1 iemand) zodat ik toch zou toegeven aan hun idee en zo mijn mentale grens zou overgaan. Ik kan ook niet meer op 2 handen tellen hoeveel keer ik mij ook daadwerkelijk heb laten overhalen "want zo erg is het toch niet", "ben ik aan het overdrijven?". Élke keer was ik fysiek ziek nadien. Hoofdpijn, misselijk, overgeven, niet meer slapen. En voilà, hier heb je de fysieke grens die iedereen wel gewoon aanvaard. "Oei, ben je ziek? Geen probleem, andere keer dan. We spreken nog wel af.

"Waarom, maar echt, WAAROM, wordt een fysieke grens wel gewoon aanvaard als deze wordt aangegeven en een mentale niet. Waarom is het zo vanzelfsprekend dat "te druk", "geen nood aan", "geen energie voor" maar moet schuiven voor het idee en de mening van een ander? Ik zit op het punt dat het aangeven van mijn mentale grens en het bereiken van mijn fysieke grens bijna hand in hand gaan. Ik probeer 1 keer, geef aan dat het voor mij even geen goed moment is, iets voor mij momenteel niet hoeft. De andere pusht door. Ik haal het nog 1 keer aan. De andere praat mij een schuldgevoel aan. *bam* fysieke grens. Ik voel me ziek en functioneer de rest van de dag of nacht niet meer. Meestal geef ik dan toe. "Ik zal wel doen wat de ander vraagt." Waarom? Dat kost mij energie, véél energie. Maar het kost mij minder energie dan blijvend aangeven dat het voor mij niet lukt. Dat kost minder energie dan blijvend botsen op onbegrip, aanpraten van een schuldgevoel, me slecht voelen omwille van de ander. Het fysieke slecht voelen gaat dan over na een dag, soms twee, of drie. Maar als ik niet toegeef en de andere blijft pushen wordt dit soms 5, 6 of 7 dagen.

Hoe gek is dat? Dat ik 3-7 dagen van mijn leven mij fysiek slecht moet voelen omwille van een ander dat mijn grens niet respecteert en blijft doorgaan? Voor eens en voor altijd. Please. Respecteer mijn grens. Echt. Ik smeek het bijna. Ik heb jarenlang in functie geleefd van de mensen rondom mij ten koste van mezelf. Nu het tijd is om even egoïstisch te zijn als ik de hulp rondom mij mag geloven, om mezelf te redden en op de eerste plaats te zetten kan ik om niet meer vragen dan begrip. Zeg ik een afspraak af? Dit is niet uit slechte wil, niet omdat ik je niet wil zien. Niet omdat het iets persoonlijk is. Dit is echt puur zelfzorg. Dit is mijn gevoel dat schreeuwt dat ik het niet kan. Dat het voor mij geen goed moment is. Respecteer dit. Ik zal écht wel laten weten wanneer het voor mij dan wel lukt, zonder gepush, zonder extra geduw en getrek.

Wanneer de tijd er is, zet ik dan zelf wel de stap, liever eerder dan later, écht. Maar hoe minder begrip er is, hoe moeilijker die stap. Hoe meer mijn hoofd en mijn lijf schreeuwt dat ik het best nog even laat. Dat ik best nog even enkel aan mezelf denk. Dat ik best nog even niet focus op de mening van de ander, maar op die van mezelf. Ik ga me hier in de toekomst proberen minder voor excuseren, ik ga proberen om me volledig te smijten om zo snel mogelijk terug mijn enthousiaste zelf te zijn, met bakken energie, met nood aan veel sociaal contact en terug de persoon te zijn die met bier wil gooien tussen de menigte op een druk festival. Dat dit niet op 1, 2, 3 zo zal zijn daar ben ik na 2 maand al wel achter, het enige dat ik kan vragen is: geef mij ruimte, respecteer mijn grens, ondersteun mij en vang mij op als ik val.

Merci aan iedereen die dit al deed (en merci aan iedereen die na het lezen van deze blog mij misschien net dat tikkeltje extra begrijpt of probeert te begrijpen) 💖

[lovahoex-blog]

Aan de hoofden van Le School

Lieve school, Lieve leerkrachten, Lief onderwijssysteem, Iets zit niet oke. Ik weet niet of iemand het inziet of het wil inzien maar er is wel degelijk iets fout met ons onderwijssyteem. Laat mij het u even schetswb Rise and shine om 7u voor de leerling, hij maakt zich klaar voor de dag, eventueel nog vite-fait herhalen en hop, op weg naar de bushalte of in de auto of op de fiets springen. Op weg naar de hel voor deze leerling aka school. Bij het inzicht komen van deze institutie krijgt de leerling spontaan kotsneigingen. Met grote tegenzin stapt hij uit, snel, voor hij de hel met een voet betreed, nog een schietgebedje. Aangekomen op de publieke broeihaard van onzekerheden, populariteit en marginaliteit aka de speelplaats, komt de leerling al meteen in contact met schreeuwende schoolgangers, (af)keurende blikken van medeleerlingen en het lockersyndroom. Even meer uitleg over dit syndroom dat onze ‘naarschoolgaande’ jeugd teistert. Wanneer je naar je locker wilt, om je oh zo zware tas wat lichter te maken en zo ook de zichtbare druk op je schouders te verminderen, merk je iets op: die ene zelfde leerling staat weeral voor je locker te lanterfanten. Je probeert heel subtiel signalen te geven dat je daar eigenlijk zou moeten zijn. Natuurlijk is dit schepsel zich van niks bewust en doet gewoon verder waarmee hij bezig was. Pas als je heel boos zegt dat hij moet oprotten gaat hij met een zucht en een afkeurende blik ein-de-lijk weg en kan je aan je locker. Geen betere manier om je dag te starten dan geïrriteerd nee? Dan neemt het individu een geluid waar waarvan het haar in zijn nek recht van komt: de bel. Een stormloop van kinderen in de gang net als de leerling had verwacht. 7 elleboogstoten, 5 boekentassen in je buik en 12 duwtjes later kan de leerling ontsnappen aan de drukte van het slagveld oftewel de gang. Maar het wordt niet beter, nee, in tegendeel de leerling is verplicht recht te staan en te luisteren naar het gebed dat de leerkracht niet eens zelf voorleest. De reden did erachter zit, of hij/zij te lui is of dat hij/zij gewoon niet kan lezen, zullen we echter nooit kennen. De les begint en hij heeft het moeilijk om niet elke 5 seconden naar de klok te kijken om dan teleurgesteld te zijn. Ook is het moeilijk om een zucht te onderdrukken bij elke domme vraag gesteld door een andere leerling. Zo gaat de dag verder met de middag als hoogtepunt. Het is kou, iedereen wilt binnenzitten dus is het een ware oorlog om als eerste binnen te geraken. Gelukkig heeft hij hier een beetje geluk en heeft het laatste jaar een eigen refter. Lang leve God woehoew. Maar de leerling wordt heel vaak gestraft voor iets wat een ander veroorzaakt. Namelijk de leerling kuist iedere dag na het eten de tafel en is iedere dag op tijd weg uit de feestzaal, zoals hem netjes gevraagd is in het begin van het jaar. Als 1 of andere onnozelaar dan ook maar 1 keer water morst wordt de feestzaal dan ook meteen gesloten. Voor een week zelfs en is de leerling weer bij af. Maar ook in de feestzaal is het luid, vuil en druk. Drie dingen waar de leerling van gruwelt. Waar kan hij toch een plekje vinden met een beetje rust, zodat de rust in het hoofd van de leerling, die zo bruusk verstoord werd om 7u ’s morgens, kan terugkeren? De dag gaat verder en eindelijk na 7 uren lang nieuwe informatie in hetbhoofd te hebben gepropt, luisteren naar het gezaag van de persoon voor de klas die zich een leerkracht durft te noemen maar waarvan te betwijfelen valt of hij wel een diploma heeft, die persoon alleen benadrukt wat je verkeerd doet, na 7u achtergrondgeroezemoes, kan het individu ein-de-lijk naar huis. Maar als hij pech heeft moet hij met de bus. Bij de gedachten daaraan stopt zijn hartje even. Al die beginnelingen die op het openbaar vervoer springen alsof het het vervoer is naar hun einde. Stoppen die stormlopen eigenlijk ooit? Geplet als sardinnen in een blik, probeert de leerling zichzelf het zo comfortabel mogelijk te maken. Na een rit van een klein half uurtje mag de leering zich van het voertuig af proberen te worstelen. Dit heeft maar een slaagkans van 67% of hij moet weer een 20 min langer naar huis lopen. De leerling loopt de weg naar huis door weer en wind, met de oortjes diep in de oren en de muziek net ietsje te luid. Thuisgekomen, boekentas op de grond gegooid, zichzelf in de zetel katapulteerdend herinnert de leerling zich dat hij bergen huiswerk heeft. 7 oefeningen van wiskunde want 'we moeten onszelf trainen’, een taak van esthetica want 'ik moet toch punten hebben voor het rapport’, een test van chemie want 'het is niet veel omdat je het elke les moest bijhouden’, een toets van godsdienst want 'het staat al vast vanaf september’, een boek voor engels want 'the language teachers decided together when you have to read which book in which language’ en zo kan je nog urenlang doorgaan. De leerling begint hard te werken om 16:45u. Om 20u is hij nog altijd bezig, ziet geen einde in het werk, begint te panikeren, en bij sommigen beginnen al snel de tranen te biggelen over de wangen van de leerling. De stress en druk zijn teveel om te dragen en hij overweegt om in de prositutie te gaan. Of nog een klassieker: ik kan altijd nog aan de kassa van de Delhaize gaan werken. De leerling stopt echter niet ookal gaat het mentaal niet meer want morgen blijft immers de test staan. Om 22u mag de leerling van geluk spreken als hij gedaan heeft. Uiteindelijk is hij gemiddeld 10u bezig met school per dag! Deze cijferen horen bij een gemiddelde leerling die regelmatig studeert en gemiddelde punten haalt. En dan staan leerkrachten er stom van dat leerlingen uitgeput in hun les aanwezig zijn. Of mentaal helemaal niet. Leerlingen, kinderen die na zo een helse dag op school nog zo lang bezig moeten zijn met hun huiswerk kunnen niet anders dan te weinig slaap, teveel stress en teveel druk ervaren. Geen wonder dat velen van hen breken. Geen wonder dat ze het beu zijn. Geen wonder dat ze levensmoe zijn. Dit, lieve mensen, zijn kinderen in volle ontwikkeling. Dit overmative schoolwerk belemmert deze optimale ontwikkeling. Met als gevolg ervan, verwaarlozing van persoonlijk verzorging, spanningen in de ouder-kind-relatie, het niet om kunnen gaan met stress. Dan durven leerkrachten, zo onbeschoft als ze zijn, te zeggen dat we moeten genieten van onze vakantie. Hoe in godsnaam kunnen we dit ten volle doen als we 2 boeken, 3 groepswerken, 5 testen hebben?! Lieve school, denk es even na: is dit gezond? Is dit nuttig? Is het oke? Ik denk dat we op al deze vragen met zekerheid 'nee’ kunnen antwoorden. Alsjeblieft, lieve school, lieve leerkrachten, lief onderwijssysteem, blijf niet bij de pakken zitten. Open je ogen die je met alle kracht zo lang dicht probeerde te houden. Het lukt niet meer. En ja ik mag wel een 6de zijn en ja je mag je wel afvragen 'waarom geeft ge er dan nog om? Ge gaat toch weg?’ Ik wil gewoon heel grag iets veranderen want ik ben het kots maar echt kotsbeu. Ik wil dat het veranderd. Ookal is het voor de volgende generaties. Wees alsjeblieft niet meer zo blind en gun die uitgeputte leerlingen wat rust. Liefs, Een bezorgde 6de waarvan er wel meer van zijn

-RV

[wolferienblog]

De Week van de Wolf. Een wekelijkse korte samenvatting van mijn bruisende leven. Al mijn avonturen op een rijtje. Speciaal voor jullie! Alsjeblieft.

maandag

Maandagochtend hebben Midas en ik een ritueeltje. Zodra Boaz naar school is, gaan we langs de supermarkt voor vers fruit. Vervolgens ploffen we thuis op de bank, schoppen onze schoenen uit, gaan onder een dekentje liggen en kijken samen naar Heel Holland Bakt en vervolgens Zondag met Lubach. Dat kunnen we net redden voordat we weer naar bed gaan. Ik hou van die maandagochtenden. Maar vandaag werkt David thuis en wordt ons maandagochtendritueeltje een beetje verstoord. Hoewel we nu niet in alle rust onze programma’s kunnen kijken en we ook niet ongestoord ons bakje ananas leeg kunnen vreten, is het wel gezellig dat papa er ook is natuurlijk! ‘s Middags haal ik boodschappen bij Lidl waar een van de medewerkers mij vervolgens helpt om alle zware boodschappen de auto in te tillen. Top service! Maar de volgende keer wacht ik gewoon tot David met mij mee kan om de sterke man uit te hangen!

dinsdag

Mijn vriendinnetje komt in de loop van de ochtend voor een lunch en daarna beginnen we met het geboortekaartje! Zij heeft ook het geboortekaartje van Boaz en van Midas ontworpen en samen gaan we er ook deze keer weer iets leuks van maken! De vorm hebben we en in grote lijnen staat de indeling ook al vast. Er moeten nog wel wat puntjes op de i worden gezet en een klein beetje aan gesleuteld worden, maar ik ben blij dat we een begin hebben gemaakt. Het wordt steeds echter!

woensdag

Boaz heeft een dagje vrij van school en we kunnen dus uitslapen! Komt weer bar weinig van, natuurlijk. Ondanks dat Boaz de avond ervoor laat in bed is gekomen, is hij weer vroeg wakker en het lijkt wel alsof er storm op komst is. Ze vechten, schreeuwen, rennen, springen op de bank en trekken al het speelgoed overhoop. Heel fijn!

‘s Middags moeten we naar zwemles voor Boaz. Iedere week krijgt hij er meer plezier aan. Hij doet bommetjes in het water en zwemt, ook zonder bandjes, heel erg goed in het diepe! Als we naar huis rijden, valt Midas in slaap en is ook Boaz behoorlijk gesloopt van het intensief uurtje zwemmen. Twee vermoeide jongens is rust! Whoop!

donderdag

Hoewel ik extreem moe ben, slaap ik enorm slecht. Rond half twee word ik wakker en kan vervolgens mijn draai niet meer vinden. Ik moet naar de wc, ik heb dorst, ik heb zere benen en een zere rug. Ik besluit om op de bank te gaan liggen. Zo heeft David geen last van mijn gewoel, hoef ik niet alle trappen af om naar de wc te gaan (en vervolgens weer alle trappen op als ik weer naar bed wil) en is drinken binnen handbereik. Ik ga nog even onder de douche in de hoop dat ik daar moe van word, maar helaas. Rond vier uur maak ik mijn laatste kopje thee van die nacht, rond half vijf val ik eindelijk in slaap. Als Midas en Boaz naar beneden komen, zijn ze super gelukkig mij op de bank mét een dekentje aan te treffen. Ze kruipen er bij en vinden het een feestje! Omdenken! In de loop van de ochtend komt een vriendinnetje thee drinken. Zij is 37 weken zwanger en er is dus een grote kans dat we elkaar niet weer zien voor dat haar kindje geboren gaat worden! We kletsen bij, klagen over de mannen, over zwaar het is om zwanger te zijn en al twee kindjes rond te hebben lopen, over dikke buiken en zere ruggen. Heerlijk om even ongegeneerd te kunnen klagen! Natuurlijk maken we nog een dikke buiken foto en dan moet zij snel weg en ik ook! We hebben een afspraak in het ziekenhuis voor de 20 weken echo. Midas gaat natuurlijk mee. Boaz kan uit school bij een vriendinnetje spelen en is hij dus ook onder de pannen zodat wij alle tijd hebben voor een echo. De echo duurt ook ruim een uur! Daarna word ik nog even gecheckt. Over deze echo lees je deze week meer!

vrijdag

Vrijdagochtend valt het ophaalbewijs van “de blije doos” op de mat en omdat een dutje er op vrijdag nooit in zit, gaan Midas en ik naar de Prenatal om deze blije doos op te halen! We shoppen meteen een paar ultra schattige kleertjes voor de jongens. Ik ben alleen zo stom om het ophaalbewijs, tot twee keer toe, aan Midas toe te vertrouwen. De eerste keer wordt deze nog door een medewerkster gevonden, de tweede keer raken we hem voor goed kwijt. Gelukkig kunnen ze de ophaalcode ook telefonisch achterhalen en even later mag ik dan ook een “blije doos” in ontvangst nemen. En dan komt er een mederwerkster naar me toe lopen om te vragen of ik niet twee dozen wil. Ik krijg immers een baby! Met mijn warrige hoofd snap ik even niet hoe ze dat kan weten. Dan zegt ze lachend dat ze mijn blog volgt, dat ze daarom weet dat ik twee jongens verwacht en dat ik daarom nog wel een doos mee mag nemen! Super lief! ‘s Middags komt er een vriendje van Boaz spelen. Ik heb de Halloween spulletjes uit de kelder gehaald en zij verkleden zich tot Dracula en vampiertje. Met de speentjes en flesjes uit “de blije dozen” spelen zij samen met Midas “duivelse opvang”. Tuurlijk, waarom ook niet.

zaterdag

De boodschappen die ik maandag heb gehaald, raken een beetje op. Omdat Boaz en Midas toch honger hebben, flans ik een bordje met left overs in elkaar. Het idee is een beetje treurig, de uitwerking is behoorlijk vrolijk en de jongens vinden dit verrassingsbordje helemaal te gek! Omdenken! Na het ontbijt rijden we naar de camping en blijven daar de hele dag. David maakt vuur om een heerlijke maaltijd op te bereiden, er komt een vriend langs om mee te eten en ik lees een boekje in de zon. We gaan pas naar huis als het al donker is. We zouden er natuurlijk kunnen blijven slapen, maar ik heb de meeste spullen al opgeruimd en het bed in de caravan ligt ook niet meer zo lekker. Daarbij, om nou midden in de nacht zes keer door het donker naar het toilet te moeten lopen, zie ik ook niet zo zitten.

      zondag

Omdat de caravan toch echt over een paar weken van de plek moet, gaan we weer naar de camping. Deze keer om alles af te breken. Dat blijkt toch best nog wel een werkje! Alles moet schoon, opgevouwen, ingepakt.

  Om vier uur is dan toch eindelijk alles schoon en weg en staat ons caravannetje er een beetje treurig bij. We rijden door naar Oldenzaal voor de verjaardag van mijn moeder. Als we uit gefeest zijn, rijden we naar huis. Boaz wil graag bij Midas in bed slapen en ik vind alles goed. Als ik een half uurtje later ga kijken of ze nog lekker liggen, zie ik twee prachtige mannetjes naast elkaar liggen te snurken en voel ik me enorm rijk!

  Door het drukke weekend had ik geen tijd om deze Week van de Wolf op tijd online te gooien! Excuses voor het ongemak! Hoe was jullie week? Hebben jullie ook zo enorm genoten van de laatste warme zonnestralen van dit jaar!?

de Week van de Wolf #62 De Week van de Wolf. Een wekelijkse korte samenvatting van mijn bruisende leven. Al mijn avonturen op een rijtje.

[fhantome]

Hard things

Ik wilde dit delen, omdat ik dacht, misschien heeft iemand uitzonderlijk goede ideeën of tips over de situatie.

--

Okeeeej. Dus Daniel was weg. En toen kwam hij weer een week terug, omdat hij echt niks hoeft te doen voor school. En het rare, en stomme tbh, was dat hij er zomaar vanuit was gegaan dat hij wel weer bij mij kon slapen. En dat vind ik op zich niet zo’n probleem, maar wel als hij er vanuit was gegaan dat we ook meteen weer seks zouden hebben. En dat was dus ook een beetje zo.

Ik wist wel dat hij nog een keer terug zou komen om met Tim naar de sauna te gaan, maar hij had meer contact met Tim dan met mij over waar hij zou slapen en wanneer. Dus dat was een beetje vaag. En ik kreeg juist steeds meer het idee dat hij alleen maar bij mij was voor de seks (dan ben je alleen, zet je je roze bril af en ga je denken enzo).

Maar goed, hij was terug, maandagavond. Dezelfde avond dat ik terug kwam van Marianne in Bournemouth (wat trouwens heel erg lekker was, heel veel zon, gezelligheid, thee en lieve huisgenootjes). Ik had al gezegd, je mag best bij me blijven slapen, maar ik ben waarschijnlijk wel moe. Hij zei iets in de trant van: Oké en als je me weg wil hebben ga ik wel bij Tim slapen. Op een aardige manier. En Tim zei dat hij het er ook nog over had gehad met Daniel, dat ik Daniel zomaar weg mocht sturen als ik dat wilde en dat Daniel dan maar gewoon moest luisteren.

En toen, was hij ineens terug en ik was zo blij en overladen met emotie en zenuwachtig weer en ik snapte niks van mezelf, want hij was terug en ik dacht dat ik cool was en cool kon zijn, maar alles vloog het raam uit en het was echt zo raar, want ik voelde zo veel. Het was best wel awful. Hoe makkelijk het uiteindelijk weer was. Niet dat ik meteen seks met hem heb gehad, ook al wilde ik dat wel. En de ochtend erna werd ik ongesteld, haha, wat een timing. Misschien maar beter ook, maar ik raakte heel erg gefrustreerd. Donderdagavond (de laatste avond) dacht ik dat het over was en we lagen weer te vozen dus ik zei ineens ‘We kunnen denk ik wel seks hebben’. Hij was natuurlijk superblij, verrast zelfs. Dus wij seks hebben en het was weer zo geil. We zijn samen gewoon goed in seks, heb ik het idee. Ik wilde zo graag komen (voor hem, maar ook voor mij) en het was bijna gelukt en hij heeft zo’n stamina en vastberadenheid, echt aandoenlijk eigenlijk, maar nee, helaas, het mocht niet baten. Maar dat maakt het niet minder lekker, vind ik.

Denk, punt is, ik had niet gerealiseerd hoe erg ik hem had gemist, hoe erg ik hem wilde; hoe erg ik iemand wilde, misschien wel. Die avond, ik was zó zenuwachtig, ik snapte er niks van, alsof het weer de eerste keer met hem was. Toen hebben we ook gepraat over hoe het nou ging, zo zonder elkaar. Hij miste iemand om mee in slaap te vallen, zei hij. Niet veel meer eigenlijk. Terwijl ik, ik mis hem op de gekste momenten, als ik thuis kom na een lange, vermoeiende dag en ik wil gewoon even in zijn bed kruipen. Als ik even tv wil kijken met hem en in zijn armen wil liggen en dat hij dan zo fijn mijn rug kriebelt en ik zo lekker tegen hem aan kan krullen als een kat. Ik mis de blikken die hij me gaf op dronken avondjes, zo vol vuur en want. Ik mis het om hem een beetje te pesten en nog meer als hij mij een beetje pest en dat we vervolgens half-worstelend weer in bed belanden, omdat ik niet wil toegeven hoe stoer/mannelijk/niet-nerd/sexy hij weer eens is, ook al weet hij dondersgoed dat hij dat allemaal eigenlijk nét niet is, maar dat maakt hem eigenlijk weer nog sexyer (paradoxaal, ik weet het). Die eeuwige discussie over Nederlandse hiphop of over hoe ‘leuk’ Eindhoven is. Onze Marielle debacles waar ik maar niet over uitgepraat kan raken, want ‘ik kan haar gewoon niet haten’, terwijl Daniel daar geen probleem mee had. Zijn enthousiasme (soms een beetje overdreven of misplaatst) voor escalatie op de meest random momenten. Zijn leuke momentjes met Tim, want ‘een beetje gay is oké’, maar pure afgunst over mannen die zoenen (why I’ll probably never understand).

Maar we lagen dus in bed na een heftige sekspartij (wie had dat gedacht, dat ik zo’n tijger in bed zou kunnen zijn of worden), beetje na te genieten, aan elkaar plakkend (want come on, seks hebben is sport). Ik weet niet meer hoe het begon, wat er werd gezegd of hoe we erbij kwamen, maar we hadden het over elkaar, over ons, over onze semi-quasi-relatie. Over hoe ik begon te twijfelen over ons toen hij eenmaal weg was, dat ik dacht dat het voor hem alleen maar voor de seks was en hij was echt ontdaan, gewoon ontdaan; hij vond het echt niet leuk. Hij dacht dat hij wel duidelijk was geweest. Ik verzekerde hem dat het ook gewoon door mijn doordenkende brein kwam dat ik zo dacht, maar hij verzekerde mij vervolgens dat dat echt niet het geval was. Ik betekende veel voor hem, nog steeds. Hij zei, ik spendeer niet zoveel tijd met iemand als ik niet iets voor je zou voelen en my heart swelled. Ik kreeg er weer zo’n andere (eigenlijk heel verkeerde) blik op. En ik zei, het hielp dat Tim er was. Ook al is dat natuurlijk heel anders. Ik vertelde hem over Tim en Anniko en dat ik dacht dat ik en Tim dat nu een soort van hadden. Hij vroeg meteen of ik ook met Tim had geslapen (gewoon heel seksloos). Ik zei nee en eerlijk, ik dacht dat ik het misschien wel zou kunnen, maar ik ben er niet meer zo zeker van, niet na Daniel. Hij vroeg, zou je het ooit doen? En ik humoured the idea, omdat ik dacht, jah, misschien wel, gewoon om het proberen en dat vond hij echt niks. Hij voelde zich alsof ik hem zomaar zou vervangen voor Tim. Ik voelde me zo stom en schuldig dat ik dat had gezegd, gewoon omdat ik dacht, of vond, of het gevoel had, dat het me een soort van cool zou laten lijken. Waarom weet ik ook niet. Misschien om meer op één lijn te komen met de relatie die Tim en Daniel hebben, omdat ik me zo geïntimideerd voel, als het ware. Daniel vond het alleen maar stom. En ik voelde me alleen maar schuldig. Dus ik zei, Tim en ik hebben wel een soort van connectie, maar hij zal nooit zo’n plekje in mijn hart hebben als jij. Ik voelde me zo schuldig. Wéér als ik er nu over nadenk. En dan begin ik weer te twijfelen. Is dat de reden dat hij niks wil? Daniel zei, ik zou het wel heel raar vinden als je iets met Tim gaat doen (niet raar van mij, maar over het algemeen), alsof je me zo inruilt. Dat zou hij echt niet oké vinden. Hij zei ook, dat is wel een soort van ongeschreven regel, dat je dat niet doet (als vriend-zijnde in de Tim-Daniel relatie). En dat was het, dat hij dat zei, dat hij het wel vervelend zou vinden, waarom het nooit zou werken tussen mij en Tim (en toch is er een deel van mij dat hieraan twijfelt). Ik bedoel, ik zou het niet erg vinden om samen in een bed te slapen, want daar ben ik nou eenmaal vrij makkelijk in, ben ik achter gekomen, maar waarschijnlijk gaat het nooit verder dan dat. Tim has my back and dat apprecieer ik heel erg. Hij neemt het voor me op tegenover Daniel, voor mijn dignity. He cares about me, wil dat ik geen verkeerde dingen doe met jongens, dat ik geen rare dingen doe waar ik spijt van kan krijgen. Het is een typje, maar ik hou van hem, óók van hem, maar op een andere manier dan van Daniel. Daniel heeft mijn hart, Tim mijn hand.

En toen de ochtend erna, hadden we het er weer over en ik zie altijd aan hem als hij iets achter houdt of als hij veel nadenkt over hoe hij iets moet zeggen en we hadden het er dus weer over. Ik zei, ik kan het niet zomaar loslaten. Dat wil ik ook niet. Maar ik kan ook niet blijven wachten. Weken van stilte en dan een week van de hemel als hij weer eens hier is waarna hij weer verdwijnt en ik niks meer van hem hoor. Het is all or nothing en ook al ben ik daar zelf ook slecht in, blijkt, het is wel de waarheid en ik kan niet wachten op iets wat nooit gaat komen. Hij zei, ik ben niet verliefd genoeg om een relatie aan te gaan, en het is gewoon niet praktisch. Over een paar maanden ga ik alweer op reis. En dat snap ik! Als hij op reis gaat is het klaar, want dan is hij weg, echt weg, maar nu, zoals nu, is hij nooit echt weg. Hij komt elke keer weer teug, en dan hebben we het leuk en vervolgens gaat hij weer weg en ben ik alleen. Zonder iets, alleen, wachtend. Wachtend omdat ik weet dat hij weer terugkomt en dit háát ik. Ik wil niet wachten, ik wil mijn leven leiden, mét of zonder hem, maar niet voor de helft. En het maakt me best wel pissig dat hij zijn gevoelens ofzo zo afhoudt, want ik merk aan hem dat er meer is en toch voelt het zo moeilijk als ik naar hem kijk, alsof hij een constante battle heeft in zijn hoofd. Maar uiteindelijk is het misschien wel beter als we er gewoon een punt achter zetten.

Wat een clusterfuck. En dramatisering misschien wel. Ik hou van een beetje drama, dat is zeker niet gelogen, maar… waarom doet het dan wel pijn dat hij weer weg is, maar toch weer niet zó’n pijn? Ik kan goed op mezelf zijn, misschien omdat ik Tim nog heb, misschien omdat ik het gewoon heel druk heb, misschien omdat hij tóch wel terug komt op een gegeven moment, misschien gewoon omdat ik daar over het algemeen goed in ben. Of hold up, eigenlijk valt dat wel tegen want ik ben nu alweer met Wycher aan het appen.

Maar hier is een probleem, want donderdag komt Daniel als het goed is voor een écht laatste keer langs, en ik mag nog zeggen of ik dat wil of niet, maar donderdag is de borrel en Wycher komt ook en ik wil hem gewoon heel graag zien. Zien of er meer is, meer kan zijn, ook al kan ik hem nooit pijlen. Is that bad? Dat ik zo snel doorschakel? Dat ik zo snel ‘vergeet’? Is het te snel?

Aan de ene kant, wil ik heel graag nog met Daniel zijn, voor de laatste keer. De laatste keer dat hij in mijn bed slaapt, de laatste keer dat we misschien seks kunnen hebben. De laatste keer dat er nog een kans is dat hij misschien zegt dat hij het wel wil proberen, ook al woont hij zo ver weg. Daar wacht ik misschien wel alleen maar op, ook al weet ik het antwoord al. Ik moet er gewoon een punt achter zetten. Het is klaar. Over. Maar waarom, wáárom heb ik dan elke keer weer zo’n reactie op hem?? Ik irriteer me echt zo aan mezelf.

Ik ga waarschijnlijk coachen dus dan kan ik daarna meteen door naar de borrel om Wycher te zien. Dan kan ik misschien nog besluiten wat ik ga doen met Daniel, of is dat te laat denk je? Ik kan het niet over m’n hart verkrijgen om bijvoorbeeld met Wycher te zoenen (niet dat daar vaak aanleiding toe is, want hij is nogal afgeschermd o.i.d.) en vervolgens met Daniel in bed te belanden. WAT MOET IK DOEN.

--

x fhantome

ps. kinda desperate. kinda annoyed. kinda in love. kinda on the lookout.