#zonnecrème

[manonfontaine]

Hoofdstuk 1

In het eerste hoofdstuk ontmoeten we verschillende personages. Het belangrijkste van allemaal is Herman Bracke, een getrouwde slager en vader van een zoon genaamd Wesley die vegetariër is (ja ik vind dit ook heel vreemd). Herman is een slager die in heel Blaashoek bekend is omdat hij gewoon de beste is. Zijn vlees is ongelooflijk en vooral zijn paté waar al zijn klanten razend over zijn. Hij heeft deze paté zelfs hernoemd tot "Brackes Blaashoekpate". Het eerste hoofdstuk speelt zich af op een maandag en in de nacht van zondag tot maandag kan Herman helaas niet slapen vanwege het lawaai van de nieuwe molens in Blaashoek. Het initiatief om de windmolens te plaatsen werd genomen door de burgemeester van Blaashoek, die wilde dat de stad bekend zou zijn als een ecologische stad.

De volgende dag gaat Herman naar zijn werk, maar hij is doodmoe. Veel klanten begrijpen niet wat er met hem aan de hand is en sommigen zeggen zelfs dat hij onder invloed van alcohol is. Herman ziet dat sommige mensen over hem beginnen te praten, dus vraagt hij een van zijn klanten of hij vindt dat de molens ook veel lawaai maken. Het probleem is dat de klant zegt dat hij niets hoort. Herman denkt dat hij hallucineert. Hij vraagt het zelfs aan zijn vrouw Claire, maar zij vertelt hem dat zij ook niets hoort. Is hij gek aan het worden of is er echt een geluid die afkomstig is van de molens?

We ontmoeten dan de postbode genaamd Walter de Gryse. Walter is een zeer behulpzame en aardige man die in 25 jaar nooit afwezig is geweest wegens ziekte (fascinerend, nee?). Hij heeft een vrouw, Magda, en twee dochters, Laura en Lisa.

Dan hebben we Siskia Maes, een jong meisje dat vanwege financiële problemen in een sociale woning woont. Ze heeft ook een hond genaamd Zeppos die haar door alle moeilijke tijden helpt.

Daarna hebben we de dierenarts Jan Lietaer. Jan is een wanhopige dierenarts, want helaas hebben in Blaashoek maar weinig mensen huisdieren, dus zijn dagen worden samengevat door in zijn tuin te zitten en niets te doen, maar de komst van Siskia en Zeppos zal hem opvrolijken.

Als laatste personage ontmoeten we Ivan Camerlynck, de apotheker. Ivan is een zeer onaangename man vanwege zijn werk. In werkelijkheid is hij graag apotheker, maar hij schrijft liever medicijnen voor en maakt ze dan dat hij zonnecrème en pleisters verkoopt aan de ouderen van Blaashoek. Ivan lijkt een zekere haat te hebben voor Herman Bracke, maar waarom?

[stefselfslagh]

Weg met de baaldag, leve het vrolijk verlof.

Dit stuk verscheen op zaterdag 23 maart in De Morgen.

De lente is begonnen en dus krullen overal in het land mondhoeken omhoog. Een uitstekend moment voor de invoering van een vrolijk verlof: een dag waarop je thuis mag blijven omdat je je zo verdomd vrolijk voelt.

'Do remember they can't cancel spring', schreef de Engelse kunstenaar David Hockney in volle lockdownellende onder één van zijn iPad-schilderijen. De voorbije week kreeg Hockney gelijk: het thermometerkwik kroop voor het eerst voorbij het vijftiengraden-streepje, de zon vond eindelijk een gat in ons nationale wolkendek, uit de zachtgele trompetten van de eerste narcissen leek elk moment feestelijk geschal te zullen opstijgen, iedereen stopte abrupt met naar Scandinavische singersongwriters te luisteren.

Toen ik neef Lucas gisteren vertelde dat de eerste vitamine D-dag van het jaar ook míj́n ingedommelde hart had doen opveren, zei hij mijmerend: 'Eigenlijk zou er zoiets moeten bestaan als een vrolijk verlof, vind je niet? Een dag waarop je zonder ziektebriefje verlof mag nemen omdat je zo friggin' opgewekt bent. Het tegenovergestelde van een baaldag. Waarom zouden we onze out of office alleen mogen inschakelen als we ons klote voelen?'

Neef Lucas had een punt. Als je erover nadenkt, is de baaldag een waarlijk bezopen concept. Wat is er in hemelsnaam leuk aan thuis zitten balen? Als het leven je voeten uithangt, kan je toch beter gaan werken? Met wat geluk brengen je collega's je op zonniger gedachten. En zoniet heb je toch een paar uur aan winstmaximalisatie gedacht in plaats van aan je terugwijkende haarlijn. Nee, het is juist als je vrolijk bent dat je verlof moet krijgen. Als de lente in het land is en je op het dichtstbijzijnde strand meeneemcocktails wil gaan slurpen. Als je favoriete basketbalploeg met een buzzer beater kampioen is geworden en je nog een dagje wil nagloeien. Als je een nieuw lief hebt getinderd en je van 's morgens tot 's avonds de veren uit je bed wil neuken.

Het zegt iets over het bijna groteske belang dat we aan werk hechten dat we in de meeste gevallen pas verlof mogen nemen als het slecht met ons gaat. Het ziekteverlof, het verlof voor medische bijstand, het palliatief verlof, het verlof om dwingende redenen, de baaldag: we hebben er pas recht op wanneer onze tong hetzij figuurlijk hetzij letterlijk uit onze mond hangt. Dat getuigt van een behoorlijk treurige kijk op werken, die met de invoering van een vrolijk verlof eindelijk gecoriggeerd kan worden.

Het vrolijk verlof kan ons het geruststellende signaal geven dat zottigheid het op een goeie dag nog altijd kan halen van neoliberalisme. Dat we niet per se catastrofes in de privésfeer moeten kunnen voorleggen om vrijaf te mogen nemen van de ernst. Dat gedoseerde malligheid ook in een samenleving die opnieuw moet investeren in defensie nog een functie heeft. Lees mijn alvast met zonnecrème ingesmeerde lippen: de werkgever die morgen het vrolijk verlof in zijn arbeidsvoorwaarden verankert, neemt in de war on talent een beslissende voorsprong.

Vrolijkheid heeft nog een bijkomend voordeel: het is een verbaal overdraagbare aandoening. Wie een baaldag neemt, zegt: ik voel mij vandaag zo slecht dat ik mij voor jullie moet verstoppen. Wie vrolijk verlof neemt, zegt: ik voel mij vandaag zo goed dat ik op een skippybal over de Kalmthoutse Heide moet gaan stuiteren. Dat laatste is aanstekelijk. Het geeft hoop. Het vrolijk verlof zal ons eraan herinneren dat het leven niet elke dag een middelvinger naar ons opsteekt. Het zal er toe bijdragen dat we zelf ook wat vaker vrolijkheid overwegen. En dat is goed nieuws voor onze plaats in het World Happiness Report van de Verenigde Naties. Als het een beetje meezit, hoeven we dankzij het vrolijk verlof niet langer achter bloody Oostenrijk aan te hobbelen.

Sommigen zullen zeggen: je kan niet voor gesubsidieerde vrolijkheid pleiten terwijl in Groenland de ijskappen smelten. Ik begrijp die redenering. Maar er zit een denkfoutje in. Zoals Dirk De Wachter ooit in De Standaard liet optekenen: vrolijkheid is geen synoniem van ontkenning. Opgewekt zijn is niet hetzelfde als wegkijken. Integendeel: een goed gemikte dosis vrolijkheid geeft je juist de energie die je nodig hebt om problemen, ook die van planetaire proporties, aan te pakken. De aarde heeft er niks aan dat u om de klimaatopwarming treurt. De kippen in de legbatterij schieten er geen moer mee op dat u hun lot beweent. Als u de wereld écht wil verbeteren, zal u iets moeten doén. En daarvoor zal u toch een minimum aan levenslust, en dus opgewektheid, nodig hebben. Ergo: vrolijkheid en ernst sluiten elkaar niet uit. In de strijd tegen de ondergang van de wereld zijn het zelfs objectieve bondgenoten.

Daarom, lieve werkgevers: laten we onszelf nog eens iets opbeurends gunnen. Laten we een snipperdag introduceren die niet dient om gesomber te compenseren maar om goede luim te fêteren. Het buitenland zal er ons om benijden. 'Die Belgen hebben misschien de lelijkste kustlijn ter wereld, maar ze hebben wel een vrolijk verlof.' 'Ze zitten straks misschien weer met Charles Michel opgescheept, maar ze hebben wel een vrolijk verlof.' Als we Nederland ooit willen opvolgen als gidsland, moeten we ergens beginnen.

[euroadventure]

Biescas - Le tour les lac d'Ayous - Sallent de Gállego

Vrijdag 21 april

Ik heb mijn wekker vroeg gezet omdat ik vandaag een mooie en lange wandeling wil maken. Vanaf Biescas is het nog zeker een uurtje rijden.

Met mijn enkel lijkt het de goede kant op te gaan. Ik heb al veel minder last dan gisterochtend. Voor de zekerheid tape ik hem toch nog in voor wat extra ondersteuning. Ik zal wel kijken hoe het gaat en gaat het niet dan keer ik op tijd weer om.

Rond half negen vertrek ik, maar zoals wel vaker zie ik onderweg continu mooie foto momenten. Ik stop regelmatig om alles in mij op te nemen. Dit stukje Pyreneeën ken ik nog niet. Vorig jaar heb ik dit dal overgeslagen, maar het is tot nu toe een van de mooiste routes die ik hier gereden heb.

Ik passeer onderweg een aantal wintersport plaatsen waaronder Formigal. Ook stop ik op een plateau vlakbij het dorpje Sallent de Gállego waar ik een mooi uitzicht heb over de vallei. Er staan hier meerdere campers die hier klaarblijkelijk vanacht hebben gestaan. Mij lijkt het ook een toffe plek om de nacht door te brengen wie weet keer ik hier aan het eind van de dag wel terug.

Het is kwart voor tien wanneer ik aankom bij de entree naar de bergpas en de parking. Wanneer ik af wil slaan wordt ik tegengehouden door een meneer. Het blijkt dat ze bezig zijn met het asfalteren van de weg naar boven. Ik kan wel in de berm, in een haarspeldbocht en schuin omhoog parkeren zegt de beste man...zo gezegd, zo gedaan. Altijd spannend of mijn campertje toch niet aan het einde van de dag onderaan de berg staat 🙈.

Het nadeel van hier parkeren en naar boven lopen is, dat ik nu twee à drie kilometer enkele reis extra mag wandelen. Net nu de wandeling al lang is en mijn enkel zich vandaag nog mag bewijzen zijn die extra kilometers niet hetgeen waar ik net naar uitkijk.

Maar goed, ik vertrek richting het startpunt. Een groot deel van de weg is al geasfalteerd en over het algemeen al hard genoeg om erover heen te lopen. Gelukkig, want in de berm naar boven lopen wordt  op sommige plekjes nogal lastig met een afgrond er vlak naast 🙈.

Eenmaal boven begint de route pas echt. Ik wandel vandaag de route 'Le tour les Lac d'Ayous' van 15 kilometer langs diverse meren. Ik ben erg benieuwd, want dit schijnt wel een beetje de crème de la crème van de routes in de Pyreneeën te zijn.

Het eerste meer bij het startpunt is een stuwmeer en nog niet zo bijzonder. Ik wordt richting Valle d'Ossau gestuurd, maar daar loop ik op de terugweg pas doorheen. Ik sla eerst rechtsaf het bos in en omhoog de bergen in. Mijn eerste korte stop is bij een prachtig veld vol narcissen, wauw! Zoiezo valt mij op dat overal langs de route de narcissen zijn opgekomen of de komende dagen nog tevoorschijn gaan komen.

De route loopt behoorlijk omhoog en het is dus flink aanpoten. Mijn enkel houdt zich gelukkig goed 😊. De zon komt ook steeds feller door en ik loop al enige tijd in mijn t-shirt. Stom is dat ik mijn zonnecrème en pet vergeten ben. Gelukkig heb ik wel mijn zonnebril mee en vanmorgen mijn gezicht nog ingesmeerd, hopelijk is dat voldoende vandaag.

Onderweg zie ik weer het ene na het andere moois voor mij opdoemen. Was ik gisteren en eergisteren al onder de indruk, vandaag is weer 'next level'!

Petit Pic du Midi d'Ossau (2.807 meter) is de gehele route het stralend middelpunt. Na anderhalf uur ben ik bij het tweede meer 'Lac Roumassot' met de besneeuwde toppen op de achtergrond een mooi plaatje!

De route stuurt me via een pad langs een waterval naar 'Lac du Miey' om uiteindelijk bij 'Lac Gentau' uit te komen. Een voor een magisch 😍!

Bij Lac Gentau ligt ook Refuge d'Ayous. Deze berghut is nog niet geopend en het idee om hier eventueel te overnachten had ik gisteren al laten varen. Ook in een tentje overnachten naast de Refuge was een mogelijkheid, maar met de hoeveelheid sneeuw eromheen ook nog geen optie dezer dagen 😂.

Om de laatste meters richting de Refuge te wandelen moet ik door de sneeuw. Ik spreek een man aan die mij vertelt dat naar de berghut geen probleem is mits ik maar goed oplet waar ik loop. Ik volg hem en zijn vriend in hun voetsporen, zodat ik zeker weet dat ik op het juiste spoor zit.

Bij de berghut neem ik een pauze en ook deze twee mannen eten hun lunch op. We raken in gesprek en in mijn beste Frans en Engels vertellen zij dat doorlopen mogelijk is, maar wel via een zeer moeilijke route omdat deze onder de sneeuw ligt. Ik geef aan dat ik dat alleen niet aandurf en besluit dezelfde route terug ga wandelen. Plots bieden zij mij aan om mij te vergezellen op het vervolg van de route. Zij zijn namelijk ook van plan dezelfde route als ik te voltooien. De twee mannen, die zichzelf voorstellen als Jean-Louis en Fabian, blijken jarenlange ervaring te hebben. Jean-Louis vertelt mij regelmatig dat hij de Mont Blanc vier keer alleen heeft beklommen.

Supertof dat zij mij op sleeptouw willen meenemen! Ik merk wel dat zij iets minder het pad volgen dan wat ik zou doen en dat ze eigenlijk continu kijken wat is de volgende beste mogelijkheid wel of geen pad dat maakt niet uit. Zo begint de klim na de berghut met een route langs en deels door een waterval in plaatsvan het sneeuwveld ernaast. Veel veiliger zegt Jean-Louis, maar ik twijfel even waar ik aan begonnen ben. Gelukkig letten ze goed op mij en vragen ze regelmatig of ik het nog zie zitten (niet dat teruggaan nog een optie is 😂) en of het gaat.

Eenmaal boven op het hoogste punt is het uitzicht magisch! Wauw, wauw, wauw! We lopen kilometers door de sneeuw, soms tot de knie wegzakkend, maar in de zon is het vooral bizar mooi. Het lijkt wel of ik met een expeditie op de noordpool bezig ben (tenminste ik denk dat het er zo uit kan zien daar 😉). We passeren nog 'Lac Bersau' en enkele kleinere meren.

Ik maak ondertussen uiteraard foto's en het lukt mij goed om hun bij te benen. Mijn enkel gaat ook prima ondanks dat we soms wat lastigere schuinen stukken trotseren.

We raken steeds beter in gesprek en ik vertel ze over mijn sabbatical. Ze zijn verbaasd maar ook enorm enthousiast over dat ik dat alleen heb gedaan. Fabian stelt me de vraag of ik nooit vervelende mensen ben tegengekomen. Gelukkig niet!

We zijn weer wat afgedaald en komen uit bij 'Lac Castérau' gelegen naast de gelijknamige bergtop.

Vanaf hier lopen we richting Valle d'Ossau. De laatste meters door de sneeuw voordat we in de groene vallei nog een korte pauze nemen. Ik vul mijn bidon met water rechtstreeks uit de bergen 😋.

Het is na 17uur in de middag wanneer ik weer bij mijn auto ben. Bijna zeven uur en 19 à 20 kilometer ben ik onderweg geweest. Het voelt totaal niet zwaar. Het was vooral bijzonder!

Ik neem afscheid van beide heren en we wisselen nog gegevens uit om foto's te delen.

Ik rij een stukje terug naar de camperplaats die ik vanmorgen had gezien bij Sallent de Galéggo. Een perfecte plek met een prachtig uitzicht!

Helaas begint het in de loop van de avond steeds harder te waaien. Mijn campertje gaat heen en weer, best eng wanneer het donker is en ik wil gaan slapen. Windkracht 8...en dan op een bergplateau staan was misschien niet de handigste keus 🙈. Morgen wordt het slecht weer, een dagje rustig aan doen dan maar!

[meshop2]

mesoestetic online kopen

[happinesz1]

A natural mineral sinscreen that protects your skin without being harmful for the reefs? You found it! We have been testing and testing for months to develope a mineral zinc sunscreen that is easy to apply and soft to your skin and doesn't leave a white residue. No more struggle to get your sunscreen out of your tin. Happinesz not only makes  your skin Happy but also the coral reefs. Thank you for helping to protect our reefs by using Happinesz Sunscreens. #sunscreen #sunscreens #mineralsunscreen #natuurlijkezonnebrandcrème #zonnecrème #reefsafesunscreen #reefsafe #spf30 #spf #naturalbodycare #skincare #skincareproducts #healthyskin #zerowaste #happinesz #happyskin #protectyourskin #saynotoplastic #surfinglifestyle #surfing #surfinglife #lessplastic #lessplasticisfantastic https://www.instagram.com/p/CcsFibjM8Gy/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[misomada]

100% Vegan🐇 100% Natural 🌱😌🏖 enjoy the sun 🌞 safely 😉 For extra protection for sensitive skin 😎 Sunscreen 🌞 milk provides protection for all skin types, even sensitive, and is easy to apply. The product offers medium protection. Its protective complex of mineral filters immediately works against harmful UVA and UVB rays. At the same time, the mixture of selected nourishing vegetable oils ensures optimal care. Raspberry, pomegranate and caraway seeds oils, as well as plant vitamin E, have an antioxidant effect, improve skin elasticity and prevent aging. The product is waterproof and has no harmful effects on the environment. 100% of all contained ingredients are of natural origin, 99% of plant ingredients come from a controlled biological plantation. 100% natural mineral filter the products are suitable for body and face also for very sensitive skin easy application without white traces does not harm aquatic organisms dermatologically tested #misomadalier #zonbescherming #zonnecrème #zomer #visitlier #shoplokaal (at Antwerp, Belgium) https://www.instagram.com/p/CCyIIM_BVPG/?igshid=2t4ksl9kf9vy

[jessefien]

Dag 18: the French Riviera style 1950s

De ochtendervaring kan je zelf kiezen:

Ofwel: Mmm ik word wakker met een geur van versgemalen koffie en zie Bijntje door het raampje van ons bed schommelen in het parkje waar we parkeerden. We eten watermeloen in de ochtendzon en genieten van de rustige Italiaanse wijk die wakker wordt. Een vers briesje vanuit het Gardameer waait door mijn versgekamde haren terwijl ik op mijn gemak de afwas doe. Jesse maakt de fietsen los terwijl ik de kindjes insmeer en hop weg zijn we.

Ofwel: Deze nacht sliep Wolf erg weinig omdat het zo warm en dof was. Hij weende om zijn waterfles die ik in de nacht probeerde te vinden. Denk aan een nachtelijke afdaling van een gamel laddertje in het donker en een schram van een uitstekend moertje in het gangpad. Wakker geworden met Wolfje zijn geween en ochtendhumeur. Na het eten van de watermeloen was alles plakkerig van tafel tot kinderbuikjes. Verse kleren konden alweer verwisseld worden want wespen kennen ze hier ook. Withuiden insmeren gaat altijd gepaard met huilen en haar dat in de zonnecrème plakt. En wanneer Jesse de eerste fiets van het rek haalde keken we twee minuutjes niet naar Wolf. Gevolg: Wolf die met z'n vingertjes aan de pedalen aan het draaien was en ondertussen de ketting van de fiets vasthad. Dolle pret voor hem. Angstzweet voor mij. Ik zag al afgesneden vingertjes voor me. Bovendien was hij zwart van onder tot boven. Kettingvetzwart. Opnieuw nieuwe tenue. Al wenend achterop de fiets gezet en hop! Weg zijn we.

Kies zelf maar wat je er van maakt.��

Maar toen we naar Peschiera reden was alles voorbij. Het stadje zelf was prachtig het water errond nog prachtigerder! De fietstocht startte hier en het helblauwe water achtervolgde ons. We voelde ons echte rivièriens! Onze stalen rossen deden goed mee. Net als de kindjes. We fietsten tot Borghetto waar we in een kinderparadijsje langs de road aten. Goed gezien. Twas iets in Duitse schtijl met braadwürste en Bierfesttafels, maar vooral overal opblaasbare zwembadjes voor kids. Dolblij die pagadders. Borghetto was dan weer een speeltuin voor ons. Wat een prachtig stadje. Thad iets van Brugge maar dan in 35 graden. Langs dezelfde weg terug, maar het was niet erg want we genoten met volle teugen van een beetje sport en de rust. De kindjes ook maar dan in dromenland. We probeerden die nekjes zo goed mogelijk te fixeren, maar slapen in een fietsstoeltje is duidelijk niet erg ergonomisch. Haha! Na een stevige dut kwamen de kindjes terug in Peschiera en we genoten van een cocktailtje (althans voor Jes) op een terrasje met zicht op de haven. Nog de zonsondergang opnieuw meegepikt op een strandje beneden, blauwe ijsjes gegeten en opnieuw onze gordijntjes toegedaan op dezelfde plek als deze ochtend. Hopelijk wat minder warm in de nacht voor Wolfie!

[andrebannenberg]

Na verleden jaar oom Aads jacht van IJmuiden naar Gibraltar gezeild te hebben nodigde hij ons, zoals beloofd, opnieuw uit voor gewapper in de zeilen, maar nu om het schip van Gibraltar naar Zuid-Frankrijk via de costa's aan de Middellandse zee te varen. Ons: dat waren Michel en ik, en dit keer ook de vriend van Michel, Herman de Vries, met wie we al weer een tijdje geleden in de twee Deux Chevaux naar Marokko waren gereden. Op de foto boven rechtsonder Oom Aad in de mast voor een reparatie.

En dat weekje zeilen noordwaarts langs die zonovergoten stranden ging ons aan boord niet in de koude kleren zitten, letterlijk. Als we 's morgens vroeg onder een uitbundig ochtendzonnetje uit een jachthaven wegvoeren en we aan bak- en stuurboord in de verte de eerste strandgasten door het zand in hun reisfolders zagen sjokken met hun zware tassen vol zonnecrème en Denksportblaadjes, werd het buitengaats al snel frisser en frisser, natter en natter, plastic zeiljassen gingen aan, een wollen trui, een ijsmuts. En dat, gelukkig niet al te gure, weer ging de hele dag, de hele week door, terwijl je door de verrekijker kon zien dat de huppelende poppetjes op het strand zich perfect vermaakten.

Op de een of andere manier had Michel geregeld aan het einde van de zeilreis, dat zijn Citroën DS, "de Dikke Pad", bij de Zuidfranse jachthaven klaar stond om hem, Herman en mij comfortabel terug te brengen naar Amsterdam.

Nou, comfortabel... Michel, net van de boot, stuurde zijn DS te boud tegen de wind in en haaks mee met de deining van de weg; zijn zeebenen verwarden rem- en gaspedaal en ja, dan vraag je om ongelukken. Wat waren we met z'n drieën blij toen we de Wester weer in de verte aan de horizon zagen opdagen, de Vuurtoren voor zeelieden in Mokum.

En nog een toetje bij dit avontuur gevonden.

Echte barn finds (wat zou dat zijn op z'n Frans? Zoek ik op) onderweg in Frankrijk. Het bleef bij wegdromen.

[anoniemus]

Draag zonnecrème. Drink water.

[hildeshongarije]

Stuifmeel ...

Zondag 16 februari 2020

Fijn Valentijn gevierd? Wij zeker.  Neen, geen cadeautjes en zo, niet dat commerciële gedoe.  Alles is zoveel duurder dan, echt te gek.  Maar voor ons is dat wel een dagje om even stil te staan bij onze liefde voor elkaar.  Vooral als je, zoals wij, hele dagen bij elkaar zijn, kan het wel eens allemaal vanzelfsprekend worden.  En dat is nu net wat wij willen vermijden.  Elkaar blijven verrassen, een onverwachte knuffel, een lief woordje … het kost geen moeite maar is o zo belangrijk.  Daarom vieren wij wel Valentijn … om even stil te staan bij dat ‘doodgewone’ dat toch eigenlijk heel speciaal is.

Maar ondanks Dennis die momenteel Vlaanderen weer teistert, is het hier echt lente!  Neen, ik ga me niet enkel baseren op de zalige temperaturen. Die zijn uiteraard mooi meegenomen. Ik moest zelfs mijn snoet al insmeren met zonnecrème!  Maar ik kijk en luister vooral naar de natuur om me heen.  De bijen zoemen volop in de hazelaar.  De nestjes van de solitaire bijen worden verlaten!

Af en toe krijgen we nog dreigende luchten, maar meestal is de zon vrolijk van de partij, afgewisseld met een wolkenveldje.  Goed te doen dus!

De narcissen steken hun blaadjes al hoopvol de lucht in, net zoals de tulpen.  Dat gaat echt niet lang meer duren voor we kleur in de tuin hebben! Overal in het gras verschijnen madeliefjes, brunellekes en vergeet-me-nietjes.  

Ook bij ons slaan die lente-kriebels toe.  De Oleander werd vandaag uit zijn winteropslag in het gastenhuisje bevrijd. Hij kan tot 5 vriesgraden wel aan, dus een koude nacht zal hel niet meer deren.  Maar het is zo leuk om hem weer in het prille lentezonnetje te kunnen zetten. Zijn pot was een beetje krap geworden en dus kreeg hij een groter ‘huisje’ … hopelijk kan hij het waarderen!

We konden het niet laten en hebben al een eerste setje tuinmeubilair buitengezet.  Ongelofelijk, maar op de gaanderij is het nu soms echt al te wam en dan kunnen we beter versassen naar een ander plekje!

De takken van de krulwilg die vorig jaar als paasboom dienden, zijn helaas gesneuveld onder het enthousiasme van de bosmaaiende tuinhulpen.  Ze waren in de bloempot wel goed geworteld en dus hadden we ze in de tuin geplant … helaas ….Ik weet niet zo meteen waar ik nieuwe takken kan vinden. Maar geen probleem … de hazelaar werd immers gesnoeid.  De grillige takken liggen te drogen om nadien te hakselen.  Maar een deel ervan kunne prima dienen als paasboom!  Enkel moet ik eerst wel alle katjes er af halen. Gewoon al aanraken zorgt voor een hele wolk stuifmeel! Dat wil je dus niet in huis!

In elk geval genieten wij alvast van de mogelijkheid om buiten op de gaanderij te lunchen.  Alles smaakt zoveel feestelijker in de zon!

Het is weer zoeken naar het juiste moment om de kachels aan te steken.  Net voor het buiten begint af te koelen is ideaal … maar ja … wanneer zal dat zijn, hé.  

De hondjes zijn ’s avonds doodop … Ha ja, nu ‘moeten’ ze weer de godganse dag rondrennen, op muizen jagen, katten laten weten dat ze best niet de tuin in komen, ….  Wat een opdracht.  Wanneer dus in de late namiddag de kachels aan gaan, hoor of zie je ze niet meer … slaapwel!

[schrijversfigurant]

25/06/2020

Het blijft me verbazen hoe vele mensen alle raad en richtlijnen die ze aangereikt krijgen eenvoudigweg overboord gooien. De mondmaskers worden als ballast bevonden en worden hier en daar ‘per ongeluk’ of zelfs met volle overtuiging vergeten. De zon die door de weerman als uiterst schadelijk wordt bestempeld, wordt zonder zonnecrème tijdens de warmste uren van de dag getrotseerd. Het dreigende watertekort lijkt velen ertoe aan te zetten nog snel een zwembad te vullen, alsof enkel de overheid kan beslissen wanneer een situatie precair genoeg is en een bepaald soort handelen vereist, in dit geval het eigen genot een tikkeltje beperken. De mens voelt zich onoverwinnelijk. Welja, tot het noodlot toeslaat, tot de ziekte hen velt of de gemakken waar ze nooit bij stilstaan, verdwijnen. Langetermijndenken is volledig uit de mode. Het is voor sommige nog slechts een met uitsterven bedreigde hobby. Het wordt geschuwd om grenzeloos te kunnen genieten, terwijl alle in zorgen verdrinkende mensen de last van hun eigen zwaar geweten én dat van alle genieters met zich meedragen

[stefselfslagh]

Stien den Hollander: “Ik heb de verovering van België een beetje losgelaten.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 9 juli in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Ze ging voor Nederland naar het Songfestival, bracht deze week een nieuwe single uit en staat straks op het podium van Pukkelpop. S10, bij de burgerlijke stand ook bekend als Stien den Hollander (21), rekent al zingend af met de demonen uit haar verleden. "Ik heb besloten dat mijn leven leuk zal zijn."

Wanneer ik geflankeerd door Stien den Hollander de Instroom Academy binnenloop, kan de ober van dienst zijn ogen niet geloven. "Stien", zegt hij, terwijl zijn wenkbrauwen de hoogte ingaan. Hij kijkt haar aan alsof ze een ex is die hij al jaren niet meer gezien heeft. Dan zegt hij dat hij haar tijdens het Songfestival De Diepte heeft horen zingen. En dat haar lied sindsdien weigert om zijn hoofd te verlaten. "Jouw Diepte is een oorwurm. Maar wel de mooiste oorwurm die ik ooit gehoord heb."

Nadat hij zijn wenkbrauwen opnieuw in de buurt van zijn ogen heeft gedropt, vraagt hij Stien minzaam of hij met haar op de foto mag. Ze staat het lachend, maar een beetje onwennig toe. "Ik had niet verwacht dat ik hier herkend zou worden", verklaart ze wat later haar terughoudendheid. Maar eigenlijk bedoelt ze: kan je ook een intergalactische popster worden zónder met je fans op de foto te moeten, ook al zijn ze lief?

Antwerpen heeft een cadeau voor ons: een goudomrande zomeravond. De zon denkt nog lang niet aan ondergaan, een zomerbries komt regelmatig onze gezichten strelen en de Antwerpse haven baadt in het soort licht waarmee doorgaans enkel Toscaanse bergdorpjes worden overgoten. 

We outen ons allebei als zomerzielen: mensen die zonnecrème de status van parfum toekennen en tijdens een avondlijke autorit hevig ontroerd kunnen worden door een buitenspiegel die de laatste restjes zonlicht weerkaatst. "Tijdens de zomer heb ik de hele tijd zin om in Amsterdam op een terras te zitten en bier te drinken", zegt Stien. Maar vanavond is een tafel in de mooiste refter van Antwerpen ook goed.

Met haar lange blonde haren en haar zwarte baggy kleren verschilt de Stien die voor me zit weinig van de S10 die op het Songfestivalpodium in Turijn haar hart leeg zong. Maar soms, wanneer er onverwacht een gespreksvacuüm ontstaat, zie ik een wat schuchterder Stien, nog op zoek naar de handleiding van haar bekendheid. Wanneer we over haar drukke festivalagenda praten, zegt ze dat ze het liefst 's nachts optreedt. "Als het donker is, zie je het publiek minder goed. Dat vind ik fijn. Als ik de toeschouwers te goed zie, gebeurt het dat ik denk: wat zitten jullie nou toch naar mij te kijken?" (lacht)

Vroeger dacht ze tijdens het zingen soms aan haar boodschappenlijstje. Of vroeg ze zich af of ze het strijkijzer wel uit het stopcontact had gehaald. Maar haar deelname aan het Songfestival heeft haar als artiest doen groeien, zegt ze. "Ik heb in Turijn bijna elke dag zangles gehad: ik sta vocaal sterker dan ooit. En Wende Snijders gaf me een performance training. Aan elke zin van De Diepte moest ik een beeld, een herinnering koppelen. Zo startte er in mijn hoofd een film als mijn liedje begon. En verdwaalde ik niet langer in gedachten als: 'Wie zit er allemaal in de zaal? Past mijn pak wel bij me? Zitten mijn schoenen wel lekker?'"

"Het Songfestival was bij momenten insane. Ik heb me er echt doorheen moeten lachen. Maar ik heb er ook veel van geleerd: wie ik wil zijn als artiest, hoe ik mezelf wil uitdrukken, wat ik moet doen om mijn focus te behouden. Ik heb in Turijn mijn artistieke coming of age beleefd. En toch heb ik helemaal mijn ding kunnen doen. Ik heb geen grammetje van mijn persoonlijkheid hoeven in te leveren." 

Ondanks haar prille leeftijd heeft S10 in Nederland al meer harten veroverd dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. De Diepte werd binnen de 24 uur meer dan één miljoen keer gestreamd. En twee weken geleden bracht ze nog een uitverkochte Paradiso in extase. Om uw kennisachterstand zo vroeg mogelijk in dit stuk weg te werken: een korte, zij het niet-geautoriseerde biografie. Stien den Hollander wordt op 8 november 2000 geboren in Hoorn. Haar vader verdwijnt kort na haar geboorte uit haar leven, ze groeit op in het gezelschap van haar moeder en haar tweelingbroer. Het gros van haar jeugd brengt ze door in Abbekerk, een dorpje in Noord-Holland dat twee bezienswaardigheden claimt: een witgepleisterde Hervormde Kerk en een museum waar Westfriese oudheden tentoongesteld worden. 

Ze begint muziek te maken wanneer ze 14 is. Vier jaar later liggen er al twee ep's van haar in de Spotify-rekken: Antipsychotica (2017) en Lithium (2018), beide genoemd naar de medicijnen die ze moet slikken in de psychiatrische instelling waar ze een tijdlang verblijft. Nog eens twee jaar later kan ze aan haar discografie twee albums toevoegen: Snowsniper (2019) en Vlinders (2020). Voor Snowsniper mag ze een Edison - het Nederlandse equivalent van een MIA - in ontvangst nemen, voor Vlinders werkt ze samen met kleppers als Zwangere Guy en Ronnie Flex. Tussendoor maakt de VPRO de documentaire Storm Om Mij Heen - over haar passage in de geestelijke gezondheidszorg - en noemt de Volkskrant haar 'de meest oorspronkelijke stem van de Nederlandse hiphop'. 

Hiphop? Jawel: vóór De Diepte en Adem Je In, haar recente hits, omschreef de Nederlandse pers haar muziek als 'een mengeling van hiphop en indiepop, met kille, duistere synths en al even donkere teksten.' Woorden die u ook toen al met een kilootje zout mocht nemen: S10 dribbelt al zeven jaar net zo elegant om muziekgenres heen als Neymar Junior om verdedigers. Ga haar muziek dus vooral zelf ontdekken: op 19 augustus speelt ze op Pukkelpop, op 6 oktober in Trix in Antwerpen. Is de annexatie van België een dingetje voor haar? Of maakt ze in deze krijgszuchtige tijden liever geen territoriale aanspraken?

"Ik heb al een tijdje het gevoel dat mijn muziek in België niet echt landt. Ik heb met De Diepte wel in de Belgische hitparade gestaan, maar even goed heb ik in Antwerpen al een show moeten afgelasten omdat er maar dertien kaartjes verkocht waren. Ik heb de verovering van België dus een beetje losgelaten. Belgen houden van alternatieve muziek. Misschien vinden ze mijn vroegere nummers te onvolwassen en mijn huidige te commercieel."

Of misschien houdt de Belg van duidelijkheid en vindt hij het vervelend dat hij je niet in één muzikaal hokje kan huisvesten. "Dat zou jammer zijn, want ik zal me nooit tot één specifiek genre bekeren. Ik wil met alle soorten producers en artiesten kunnen samenwerken. Misschien maak ik ooit een album dat integraal uit piano-nummers bestaat. Of sluit ik me een tijdlang bij een Londense band aan. Er zijn nog zoveel muzikale werelden waarin ik op wandel kan gaan. Ik kijk er naar uit om die allemaal te ontdekken."

Op je veertiende speelde je je liedjes nog op gitaar, maar dat vond je 'te pussy'. Je had geen zin om de zoveelste breekbare singer-songwriter te worden? Je wilde je zieleroerselen vertalen in iets stoerders? "Ja. Ik had alleen maar een gitaar gekocht omdat dat dat ding mij de kortste weg naar het podium leek: als je wil optreden, heb je een gitaar nodig, dacht ik. Maar ik kende slechts een paar akkoorden en dus voegde ik met mijn laptop elektronische beats aan mijn nummers toe. Een pure singer-songwriter ben ik nooit geweest."

Waar gaf je je eerste concert? "In een cafeetje op Terschelling. Ik had allerlei kroegen gebeld en gezegd: ik wil graag bij jullie optreden. Tien kroegbazen hingen op, de elfde zei: kom maar. En dus trok ik met mijn gitaar en mijn laptop naar West-Terschelling. 'Showtje geven, lukt me wel', dacht ik. (lacht) Dat ik op mijn veertiende zo roekeloos was, vind ik nog steeds mooi."

Heb je die onbesuisdheid kunnen bewaren? "Ja. Ik ben voor heel veel dingen bang - naar de supermarkt gaan, de tram nemen, in een restaurant zitten - maar ik sta volkomen onbevreesd op het podium. Ik ben er ten diepste van overtuigd dat mijn muziek de moeite waard is."

Het Parool omschreef je shows als 'oud en sereen, en jong en wild tegelijk'. Dat lijkt me op het eerste gezicht ook een prima omschrijving van Stien den Hollander zélf. "Klopt: ik heb zowel een rustige als een onstuimige kant. Al neig ik de laatste tijd toch iets vaker naar baldadigheid. (lacht) Mijn carrière is best wel groot geworden. De druk en de verantwoordelijkheid die daarmee gepaard gaan, hebben een tegengewicht nodig. Onlangs smokkelde ik mijn vrienden binnen in het Amsterdamse Soho House: ik had tickets versierd voor de set van DJ Kaytranada. Nog diezelfde nacht infiltreerden we de Melkweg om de VIP-plaatsen op het hiphopfeest van een kwistige sjeik te gaan opeisen. (lacht) Ik hou ervan om met mijn vrienden random ergens naartoe te gaan en te zien wat er gebeurt. Hoe ouder ik word, hoe meer ik behoefte heb aan onbeschroomd jong zijn."

We bestellen bij de Palestijnse ober een Italiaanse wijn om ons hoofdgerecht uit Irak gezelschap te houden. De avondzon schijnt in onze ogen. Ik overweeg om binnen mijn zonnebril op te zetten, maar realiseer me op tijd dat alleen popsterren dat mogen. Stien den Hollander zou er wél mee wegkomen. Maar gelukkig is ze niet van het 'zie mij hier eens ondoorgrondelijk zitten wezen'-type.

Op haar achttiende schreef ze zich in aan de Utrechtse Herman Brood Academy, de onderwijsinstelling die zich op het internet als volgt aanprijst: 'Wij bieden een leeromgeving waarin de dynamiek van en processen in de popmuziekwereld al werkelijkheid is. Centraal staat de muziek die in verschillende contexten wordt gemaakt. Om van die muziek daadwerkelijk een product te maken, vervullen de studenten diverse functies, zoals dat in de professionele wereld gebruikelijk is.' Ik vraag Stien of het ondanks die vreselijke woorden toch een beetje leuk was aan de Herman Brood Academy.

(lacht) "Ja hoor. Ik was er omringd door zielsverwanten, zat er vaak in de studio, leerde er contracten opstellen, dat was allemaal heel erg fijn. Alleen: op een gegeven moment had ik het al zo druk met mijn carrière dat ik geen tijd meer had om nog naar school te gaan. Halverwege het tweede jaar overwoog ik om ermee te stoppen. Maar na overleg met de leiding van de school besloot ik om één keer per week te komen lesgeven en op die manier mijn diploma te behalen. 'Songwriting', noemden we mijn vak. Maar om eerlijk te zijn: ik was een beroerd docent. Ik chillde gewoon een beetje met de studenten. 'Laat je lievelingsvideoclip maar eens zien', zei ik. Of ik toonde een filmpje waarin performancekunstenares Marina Abramovic een satanisch ritueel voltrok en zei: 'Kijk, dit is nou vrij zijn.' (lacht) Als ik een nieuw liedje klaar had, liet ik het altijd eerst aan mijn mede-studenten horen. Als zij het vet vonden, wist ik dat het goed was. Ook De Diepte heb ik eerst aan hen laten horen en pas nadien aan de Songfestivalcommissie."

Je jongste album, Vlinders, bracht je twee jaar geleden uit. Voor iemand van 21 is dat een eeuwigheid. "Daarom snak ik ook naar de release van mijn nieuwe album in november: ik ben er echt aan toe om nieuwe nummers te zingen. Bovendien hoor ik op mijn oude albums heel wat dingen die ik vandaag anders zou doen. Al hou ik nog altijd van de onbezonnenheid waarmee ik ze heb gemaakt. Ik liet mijn ideeën niet lang in de weegschaal liggen, ik voerde ze gewoon meteen uit. Ten tijde van Vlinders bedacht ik dat het wel leuk zou zijn als een kunstenaar met behulp van oude Nikes grote vlindervleugels voor me zou maken. Vierduizend euro heb ik voor die vleugels betaald. Vandaag liggen ze onder mijn bed omdat ik niet zou weten waar ik ze anders kwijt moet." (lacht)

Zijn de eerste jaren van een muzikantencarrière de leukste? "Misschien wel. Toen ik mijn eerste liedjes opnam in een studio onder de Dam, had ik niks te verliezen en alles te winnen. Ik had geen verplichtingen, ik kon gewoon lekker muziek maken. Dat kan ik vandaag natuurlijk nog steeds, maar sinds ik succes heb, heb ik toch beduidend meer verantwoordelijkheden. Als ik morgen beslis om voortaan enkel nog rare, alternatieve muziek te maken, mag ik het aan mijn platenlabel gaan uitleggen."

In De Balie in Amsterdam zong je onlangs De Oude Man van Ramses Shaffy. In dat nummer woont de mooie zin: 'Muziek in zijn ziel, gelukkig en verloren.' Je vertelde het publiek in De Balie dat die zin vrij accuraat je huidige gemoedstoestand beschrijft. "Ik voel me heel gelukkig en heel verloren, ja. Enerzijds weet ik donders goed wat ik aan het doen ben, anderzijds heb ik geen idee van wat er nog op me afkomt. Ik sta met beide voeten op de grond, maar tegelijkertijd ben ik aan het zweven. Wat ik overigens niet als een probleem ervaar. 'Gelukkig en verloren zijn' lijkt me een spannender vorm van geluk dan 'gelukkig en verzadigd zijn'."

Waar droom je qua carrière van? Ik las dat een loopbaan zoals die van Anouk je wel wat lijkt: met één liedje doorbreken en vervolgens nog twintig vetbetaalde optredens per jaar geven. "Ik wil nog heel lang optreden en muziek uitbrengen. Maar ik wil ook ontzettend graag een gezin. Ik kijk er nu al naar uit om voor mijn toekomstige kinderen broodjes te smeren en ze met de fiets naar school te brengen. Vandaar de aantrekkelijkheid van het Anouk-model: zij bewijst dat je én een mooie carrière kan hebben én een intens gezinsleven. Precies wat ik zelf ook voor ogen heb. Ik wil op een dag het warme nest creëren dat ik zelf niet gehad heb. En dat mijn ouders en de generaties vóór hen ook niet gehad hebben. Ik wil een patroon doorbreken."

Ze gaat even naar buiten om voor de ingang van het restaurant een sigaret te roken. Boven haar, op de gevel van het Instroom-gebouw, staat in grote letters: 'Soms is het gewoon wachten, Stormkop, tot de wind je vangt.' Het zijn woorden die het verhaal van Stien den Hollander onbedoeld, maar treffend samenvatten: tussen haar veertiende en haar zeventiende leek het leven haar te ontglippen, tot ze besloot om alles wat haar deed wankelen uit haar bestaan te bannen en haar hart beetje bij beetje kon beginnen te revalideren.

Over de psychische problemen waar ze een tijdlang mee kampte, is in Nederland al veel gezegd en nog meer geschreven. De ongemakkelijke samenvatting: ze werd geplaagd door een uitgebreid assortiment van angsten, hoorde stemmen in haar hoofd, viel ten prooi aan psychoses en depressies, ondernam meerdere zelfmoordpogingen en werd een tijdlang opgenomen in een psychiatrische kliniek. Maar Stien den Hollander is veel meer dan haar getroebleerde verleden. En dus praat ze liever over het licht aan het einde van de tunnel dan over de tunnel zelf.

"Het verhaal over mijn vroegere psychische problemen is in de buitenwereld een onderdeel van mijn identiteit geworden. Maar de laatste keer dat het echt slecht met me ging, is inmiddels vier jaar geleden. Ik heb me losgemaakt van mijn verleden. Wat er toen speelde, definieert niet langer wie ik ben. Daarom praat ik er in interviews niet zo graag meer over. Dat doe ik in mijn privéleven namelijk ook niet."

"En toch blijven journalisten mijn woelige adolescentie ter sprake brengen. Dat begrijp ik ook wel, alleen komen ze met hun vragen veel te dichtbij. Een journalist vroeg me ooit zonder omwegen: 'Hoe zit het nu met die stemmen in je hoofd? Wat zeggen ze zoal tegen je?' Ik dacht: ik ken jou helemaal niet, waarom zou ik dat in godsnaam aan jou vertellen?"

"Het is niet zo dat ik nooit meer over vroeger wil praten. Maar het moet wel op een liefdevolle manier gebeuren. En dat is vaak niet het geval. Mensen realiseren zich niet hoe traumatiserend mijn verleden is geweest. En hoe ontwrichtend het nog altijd kan zijn om erover te praten."

"Vorige week ging ik naar het concert van een artiest waar ik heel vaak naar luisterde toen het niet goed met me ging. Ik zag in het publiek veel jongeren die het zichtbaar moeilijk hadden. Dat greep me echt bij de keel. Net zoals de verhalen van fans die hun eigen suïcidale verleden met me delen. Ik ken de dynamiek die ze beschrijven heel goed. Maar het is niet gezond voor me om daar opnieuw in mee te gaan. Het triggert me, het kan me opnieuw de afgrond in drijven. Ik moet maar in een gebouw komen dat qua architectuur lijkt op de kliniek waarin ik ben opgenomen of mijn hart gaat al te keer. Ik moet mezelf een beetje beschermen."

Dat je vandaag gelukkiger bent dan op je zeventiende: heeft de psychiatrie daar op één of andere manier toe bijgedragen? Of heb je jezelf het leven aangeleerd? "Het laatste. De manier waarop de geestelijke gezondsheidszorg in Nederland functioneert, is niet echt bevorderlijk voor de ontwikkeling van een jongvolwassene. Wat mij gered heeft, is mijn beslissing om mijn onveilige thuissituatie, waar ik verder niet teveel over wil uitwijden, resoluut achter mij te laten. Het had heel anders met me kunnen aflopen als ik dat niét had gedaan. Maar ik ben dapper geweest: ik ben op mijn achttiende over het ravijn gesprongen. Met een lege bankrekening en een volle emotionele rugzak. En toch kan ik vandaag in de spiegel kijken en zeggen: 'Moet je kijken, Stien: je hebt een fijn leven en heel veel leuke mensen om je heen.'"

Heb je je moeder ooit verweten dat ze je in een psychiatrische kliniek heeft laten opnemen? "Over mijn moeder praat ik liever niet. Maar om je vraag toch enigszins te beantwoorden: ik word niet verteerd door 'was het allemaal maar niet gebeurd'-gedachten. Ik geloof dat het leven ons in grote mate overkomt. Sommige gebeurtenissen kan je beïnvloeden, de meeste niet. Ik kan me dus wel neerleggen bij het verhaal van mijn adolescentie. Min of meer toch." (lachje)

Jezelf het leven aanleren: hoe deed je dat? Naar verluidt boekte je op je achttiende een reis naar Ibiza om je van je angsten te bevrijden. Kwam je er al reizend achter dat het leven gewoon doorgaat als er iets gênants gebeurt of je de controle verliest. "Als ik voor iets bang ben, zoek ik mijn angsten op en probeer ik ze recht in het gezicht te kijken. In de eerste week na het Songfestival durfde ik niet meer uit te gaan. Toen heb ik mezelf gedwongen om elke dag in mijn eentje ergens een koffie te gaan drinken, tot ik de buitenwereld weer aankon. En met succes: zie mij hier vanavond eens zitten." (glimlacht)

Je noemde je vroegere thuissituatie onveilig. Zonder je tot ongewilde confidenties te willen verleiden: wat heb jij nodig om je wél veilig te voelen? "Ik heb vooral nood aan gezonde relaties. Met mensen die me vertrouwen. Die ervan uitgaan dat ik het goed bedoel. En die me dus niet straffen of pijn doen als ik iets fouts doe. Want dat heb ik vroeger veel te vaak meegemaakt. Het goede nieuws is: ik héb momenteel zo'n gezonde relaties. Mijn vrienden en ik benoemen niet elkaars lelijke, maar elkaars mooie kanten. We kennen en begrijpen elkaar door en door. En als we er samen op uit trekken, vieren we het leven. Er is nooit ruzie, nooit gezeik. Heerlijk is dat."

Toch deelde je op Twitter een sombere tweet van de Nederlandse rapper Jonna Fraser: 'Maakte ik geen muziek, had ik geen therapie. Wie het meest entertaint, heeft vaak het meest verdriet.' "Ik herkende mezelf in die woorden. Ik ben iemand die mensen blij wil maken. Die iedereen aan het lachen wil brengen. Maar mijn drang om te entertainen is toch geworteld in een soort van verdriet: een sluimerende droefenis, die ik overal mee naartoe neem. Al klinkt dat erger dan het is: ik kan mijn verdriet heus wel de baas. Eén van mijn grootste talenten is ervoor zorgen dat het goed met me gaat." "In een interview zei ik onlangs: 'Het leven is in principe kut en af en toe gebeurt er iets leuks.' Maar eigenlijk is dat helemaal niet waar. Natuurlijk is het leven af en toe kut. Maar als je thuis nu en dan een kaarsje aansteekt en regelmatig een goeie fles wijn opentrekt, valt het allemaal nog wel mee. Ik maak me in ieder geval niet langer druk om dingen waarover ik geen controle heb. Ik heb besloten dat mijn leven leuk zal zijn."

Je wil ook het leven van je luisteraars niet bemoeilijken: je waakt erover dat je teksten hen niet op zelfdestructieve gedachten brengen. Dat is mooi, maar je kan als artiest toch niet verantwoordelijk gesteld worden voor hoe mensen op je muziek reageren? "Misschien niet, maar ik wil op een gezonde manier met mijn carrière omgaan. In de muziek van sommige artiesten zit iets verwoestends. Iets giftigs, iets naars. Ik wil niet dat dat in míj́n nummers ook het geval is. Als ik een verdrietig liedje zing, wil ik dat het mooi eindigt. Dat er op het einde weer wat licht binnengloort. Ik wil laten zien dat bijna niks het einde van de wereld is."

Op haar keel, ter hoogte van haar stembanden, is een ankh getatoeëerd: volgens de oude Egyptenaren de sleutel tot liefde en oneindigheid. Op haar kuiten staan geïnkte versies van Medusa en Maria, bien étonnées de se retrouver ensemble. Op haar rechterarm prijkt het mistroostige poppetje dat ook op de Pink Moon-cover van Nick Drake zweeft. En op haar linkerarm staan zes streepjes. Elk streepje staat voor iets waar ze trots op is. En er is ruimte zat voor nog méér streepjes. "Ik neem tattoos wanneer er iets buitengewoons staat te gebeuren. Wanneer er een nieuwe fase in mijn leven aanbreekt. Toevallig dacht ik vandaag nog: het is weer tijd voor een paar nieuwe tattoos. Ik voel aan alles dat ik een bijzondere tijd tegemoet ga."

We drinken koffie, het einde van de avond sluipt op zomerslippers dichterbij. Bij wijze van epiloog bespreken we nog of het wel klopt dat mensen met het ouder worden ook wijzer worden. Senioren trekken zich vaak terug in hun herinneringen, zeg ik. En hoewel het daar met een beetje geluk fijn vertoeven is, is het meestal niet de plek waar je wereldbeeld nog interessante evoluties doormaakt. 

"Dat zou kunnen. Maar wat ik aan het leven van oude mensen niettemin leuk vind, is dat ze hun dagen zo strak indelen. Ze doen elke week op precies dezelfde dag boodschap-pen, kopen elke week precies dezelfde producten en bereiden daar elke week precies dezelfde maaltijden mee. Dat vind ik om één of andere reden erg aantrekkelijk." (lacht)

"Als je in een psychiatrische kliniek verblijft, wordt je leven ook in een mal gegoten: op maandag eet je aardappelen, op dinsdag broccoli, op woensdag vis, alles ligt op voorhand vast. Routine maakt mensen rustig, zeggen psychiaters. En dat klopt ook wel: als je psychisch ziek bent, helpt het dat je over een boel dingen alvast niét hoeft na te denken. Zelfs vandaag probeer ik mijn dagen nog altijd een vaste structuur mee te geven: ik sta elke dag min of meer op hetzelfde uur op en ga grosso modo op hetzelfde uur slapen. Ik voel dat ik daar baat bij heb. Er is niks mis met een minimum aan routine en huiselijkheid."

En dus vertrekt Stien den Hollander na haar laatste slok koffie meteen terug naar haar huis in de Amsterdamse Jordaan. Een dik jaar woont ze er nu: naar haar normen best lang. En toch wil ze er nog een hele tijd blijven. Ze is er thuis. Ze is er gelukkig. Ze is er veilig. Soms is een huis geen verblijfplaats, maar een overwinning.

[luminita-a]

Zo van die dagen

Vuile voeten, de geur van zonnecrème gemengd met die zoute zweetgeur, blozende wangen, het zwevende gevoel van mijn lange rok die over mijn benen glijdt bij elke stap, Spaanse muziek die weergalmt in mijn hoofd, dat warm gevoel van binnen. 

[silkeblogs]

Zonnebescherming in poedervorm: SundayBrush

Zonnebescherming in poedervorm: SundayBrush

Je huid beschermen tegen de zon is het aller-, allerbeste dan je kan doen voor je huid. Wil je je huid jong en fris houden? Wil je minder last van puistjes en ontstekingen? Zonnebescherming is hét “geheim”. Toch merk ik dat veel mensen hun huid niet goed genoeg beschermen, met als een van de redenen dat zonnecrème niet fijn is om aan te brengen. Toen ik de SundayBrushvoorbij zag komen, wist ik…

[happinesz1]

Happinesz believes that we should only use body care products which are good for your skin, are of natural origin and are not harmful for animals and the earth. We have put a lot of efforts in creating sunscreens that not only protects the skin from sun damage from harmful UVA and UVB rays but also benefits the skin by nourishing, hydrating, soothing and moisturizing it. #sunscreen #zincsunscreen #reefsafesunscreen #zonnecrème #reefsafesuncare #suncare #naturalsunscreen #protectyourskin #naturalbodycare #zerowaste #plasticfreesunscreen #plasticfree #sunscreen #organicsunscreen #happinesz #nowaste #sunscreencream #sunscreeneveryday #wearsunscreen https://www.instagram.com/p/CQQXYvkMHLV/?utm_medium=tumblr

[misomada]

Let your beloved child enjoy the Sun without any worries 😉 EKOLIFE NATURA CREAM FOR SUN PROTECTION FOR BABIES AND CHILDREN SPF 45 👶🧒👦👧🧑 The gentle cream is suitable for babies and children. It absorbs quickly, is not visible on the skin and works immediately after application. The product offers strong protection. Organic pomegranate, olive and macadamia oils provide moisture and care. Sea berry extract and evening primrose oil extract protect particularly sensitive skin. The product is waterproof and has no harmful effects on the environment. 100% of all contained ingredients are of natural origin, 97% of plant ingredients come from a controlled biological plantation.🍃 100% natural mineral filter the products are suitable for body and face also for very sensitive skin easy to apply, no white marks does not harm aquatic organisms dermatologically tested #misomadatrade #zonnecrème #zonbescherming #zomer #shoppinglier #lier #kinderen #natuurlijkzonbescherming #ikkooplokaal (at Antwerp, Belgium) https://www.instagram.com/p/CCiGTqcBegP/?igshid=n1qxs0epq5u5