dexter-the-king

[dexter-the-king]

African Root Dream

I am big on dreaming. I keep a dream journal. I analyze my dreams and think about them a lot. I sometimes even try to find hidden messages, that my subconscious brain is trying to send me. All this is supposed to prepare me and teach me how to lucid dream. I have had a few of those in the past, but it wasn’t my hard “training”, but mostly because of pure luck. 

After doing a vast research on dreams and lucidity I came across the African Root Dream- a sacred plant of the Xhosa people (whoever they are...) traditionally used to induce vivid and lucid dreams. I got interested, did my research on the side effects and dosage and it seemed to be completely safe and harmless, so I stared the testing phase. 

Prep Day  

The package arrives. 5 grams of the long-awaited dry root is here.

I open it up. Thought it would be bigger. There are about 10 little sticks, each about 10 cm long. I divide the package into 10 equal dosages of what I think might be 500 grams each and I start scraping the first dosage into powder using scissors. Not a very efficient way to do it, but it works.  

I decide to drink the mixture it up with water 1 hour before bedtime (that is around 1 am). It doesn’t taste good or bad. Just water with some dry pieces of wood in it (duh, who hasn’t drunk that before :D). I also shake it in a jar to create some foam, which I also drink. I go to sleep. 

Day 1 

I wake few times at night, as I usually do. I scribble down some of the key words of my dreams and so I can write the whole thing up in the morning. There is definitely something going on. I have 4 vivid dreams, one of them lucid. It only lasts a few “dreamy minutes” though. I’m in some kinda city. Suddenly I tell to myself “You must be dreaming”. I get crazy excited. First thing I always do I start or at least try to start flying. I see a nice big breasted girl, behind a fence about 50 meters away from me. And I wake up...

The other dream worth mentioning happens at my grandmas house. I am watching some kind of movie, which is not interesting at all, but my grandma tells me to leave it, because it’s an Oscar movie (so what?!). I do that and suddenly the surroundings change and I’m piloting a huge Boeing 737, trying to land it under a flyover. I miss and the construction starts to pieces like a house of cards. I take a selfie in the middle of all that. Series of selfies, which then transform into that movie effect. 

Perhaps that first experience is just a placebo, but I kinda enjoyed it and I definitely got a good nights sleep. 

In the evening 1 hour before bed time I repeat the process, only this time I leave the cut root in water for about 2 hours. 

Day 2 

I feel disappointing. No lucid dreams. Perhaps I want it too much. I got a good nights sleep and had one really vivid dream, but it didn’t seem any more vivid or unusual than my regular dreams. Similar dream signs appear. 

I am with my dad’s friend (whom I haven’t seen since high school and I’m 28 at the moment). I speak with him German (???). I try to explain to him where my parents’ house is, missing some words to explain where it is. He is surprised that my parents don’t own a house, just a flat. 

After that the setting changes and I’m taking part in a race. Racing up a hill, but I fail every time I try to run up. At some point after dozen of tries I take my shoes off to get a better grip and I succeed.  At the top of the hill I get info that the race is over and nobody was waiting for me to finish. They were kind of surprised that I was there. At the end I’m talking with a boy and it cuts here...

I will repeat the process today. If nothing spectacular happens tonight I will prepare my mixture in the morning and leave in the fridge for the whole day. 

Day 3

...and nothing spectacular happened. Dreams as regular as usually. Perhaps a bit more vivid and memory a bit better, but still it might be just an illusion. I dream about every day stuff, every day life people appear in my dream. 

I leave the mixture in the fridge for the whole day to be more potent? I don’t know. Perhaps I’m trying too much. 

Day 4, 5, 6

...well. No dream recall. I changed my sleeping pattern. Had to wake up earlier today. Went to bed quicker too. I know that I had some crazy dreams. I had this feeling after waking multiple times at night, but I didn’t seem motivated enough to memorize them. No lucid dreams though. 

Conclusion

Well... I don’t want to today that the root doesn’t work. Perhaps my mindset was not good enough. Perhaps I am in a crazy, unstable life moment right now and it may have impacted the failure of the experiment? Perhaps I should’ve drank the mixture in the morning and not in the evening? There are many unknowns, but overall I am dissappointed and I kinda feel burned out with the lucid dreaming idea. I think I will take a break. I won’t push myself anymore. Perhaps a fresh mindset will change things. 

Dexter

[dexter-the-king]

AA, NA and all that crap…

Being a recovering addict is not that fun at all. I have already said that and I will probably say it more than once. There are various means to make the sobering up process more pleasant. Narcotics anonymous and Alcoholics Anonymous are groups that are on the list. I have that privilege to be invited to both as an alcoholic and a drug addict (although just alcoholics are also invited to NA meetings, since alcohol is a drug too.. DUH).

Just to be clear... I am not saying that the meetings are bad. I just haven’t found the right one perhaps...?

So let’s uncover some myths and stories that lie upon them...

1.Do you really sit in a circle and hold hands like they do in the movies?

Yes, we do. We pray twice during a meeting, holding hands. In the beginning and at the end (very fucking creepy). Some people even close their eyes to enhance the experience. I am not a believer, so for me personally that shit is weird.

...and yes we do sit circles. Most of the times we sit at a table but sometimes, we sit in a circle formed out of comfortable armchairs.That’s kinda cool I guess. 

2. Do you really drink coffee and eat donuts like they do in the movies?

Yes, we do. Every group has a treasurer responsible for the dough. He collects it during each meeting using a magic hat (kinda like in the church…). It is not necessary to contribute, but you know how it is… 

That money is usually used to buy some beverages and sweets. There is another dude responsible for setting it all up before the meeting, so all the sober boozers get they share of sugar, that they are all so craving for. We don’t want them going nuts, right? 

3. So, how long does a meeting last?

60-90 minutes (depending on the group). There is a 15 minute break in the middle of the meeting. Boozers have to get their fair share of nicotine, right? 

4. So what the fuck is it that you do there…?

Imagine going to a party with no alcohol or narcotic there. At some point people will start complaining and groaning how bad their life is. Well, we do that A LOT.

There is supposed to be a “meeting theme” taken out the big 12 Steps book, but usually we just ignore it and we kind of go with the flow.

Let’s say our fictive Mike has a problem. He has been sober for 6 months (good job Mike). He has been doing so well, but at some point Mike’s girlfriend starts drinking at home and Mike starts to panic. He doesn’t know what to do. He is in SHOCK. So what he does, is he shares his problem at the next NA or AA meeting (depending on his predilection) and he listens carefully to what other smart ass alcos have got to say. AND THEY HAVE A LOT TO SAY. Oh trust me...

We are not supposed to give each other advice at a meeting, but we can share our stories with Mike, so he can draw conclusions himself.

...and there are a lot of Mikes in the meeting…

5. Where do you meet?

We meet in small rooms next to churches. They are chap and functional, and what I mean by that is they have chairs and tables. That’s it.

6. Do you have to say something or can you just sit and watch?

You can sit and watch. That’s what I do.

7. Are people friends with each other there?

Oh yes, they are. They seem to love each other. They always chat vigorously before and after the meeting. They organize sober parties. Sober camping trips. Sober bowling evenings. They live their lives to the fullest with no drugs or alcohol.

I haven’t gotten to that level yet…I really hope I do at some point. 

8. Do you have to be sober to attend a meeting?

No you don’t. If you’re drunk or high though, you are not allowed to speak during the meeting. You will be given your share of time at the end.

9. Do you really get those sobriety chips like they do in the movies?

In some meetings you do.

10. Do you really get a sponsor like they do in the movies?

Yes, you do. He helps you write the 12 step program and he guides you through your path of sobriety.

11. What is a 12 step program?

It is program of 12 guidelines that helps you become and stay sober. You have to write an essay about each step. It is then evaluated by your sponsor. 

12.  Is there a therapist that leads the meeting?

Nope. There are no therapists in AA and NA meetings. There is someone who runs the meeting, recognizes people to speak and warns someone if he swears too much or goes overtime with his dictum (sometimes there is a sand-glass that measures time. I AM SERIOUS). It is not a duty that is for life though. That “someone” (I am not sure what is the right word to describe him… The leading alco?) can be replaced by one’s lights.

Dexter

[dexter-the-king]

Shantaram, czyli gangsterka po hindusku

Shantaram to czytelnicza uczta dla prawdziwego członka Klubu Czytelnika. Ta niesamowicie barwna książka wprowadza nas w malowniczy klimat Indii pod koniec XX wieku i pozwala nam przeżyć razem z głównym bohaterem Linbabą jego intrygujące i fascynujące historie przez 800 stron. Momentami, aż nie chcemy wracać do obowiązków dnia codziennego, by skończyć rozpoczęty rozdział, lub zacząć następny!

Shantaram to historia Lina- Australijczyka w średnim wieku, który po ucieczce z więzienia w swojej ojczyźnie ucieka do Bombaju, by w nim rozpocząć nowe życie. Można by pomyśleć, że motyw tak często używany w filmach i literaturze, nie będzie miał nam nic ciekawego do zaoferowania. Nic bardziej mylnego. Gregory David Roberts opowiada nam swoją prawdziwą historię w taki sposób, że aż momentami ciężko jest się nam oderwać od czytania. Już sam fakt, że akcja książki dzieje się w Bombaju, czyli kulturze mało znanej dla przeciętnego Europejczyka jest bardzo zachęcający i intrygujący. Sposób, w jaki autor przedstawia nam swoje historie związane ze światem przestępczym, jest według mnie jednym z głównych czynników, dlaczego Shantaram jest tak barwną książką.

Główny sukces bestselleru Robertsa leży w tym, że potrafił on przedstawić nam tak przejedzony motyw w taki sposób, że jestem przekonany, że nikomu się on nie przeje. Seks, narkotyki, przemoc i alkohol pokazane z zupełnie innego punktu widzenia nabierają zupełnie nowego znaczenia, które zaciekawi nawet najbardziej wymagających czytelników. Gdyby jeszcze udało mu się to wszystko zmieścić w 200 stronach mniej...

Mocne 7+/ Słabe 8- 

Dexter

[dexter-the-king]

A day at a time

Have you ever wondered what it is like to be an addict? Who is an alcoholic? Is it a homeless, dirty hobo lying in the gutter, craving for a sip of cheapest wine? Do you picture a drug addict shooting up heroin or snorting up amphetamine up his nose with no control? Are these people second class citizens? Are you afraid of them? We can go on and on…

Active addicts are bad people. Sober addicts are unfortunate people.

Being a sober addict is like being constantly hungry. No matter if you’re at work or at school. Sometimes you will be hungry during a tennis match. Sometimes on the way to your grandma. That hunger is very random and often you cannot control it. The trick is to keep the hunger away and do things that will keep your mind off being hungry. The hunger will always be there. The question is how do I deal with it.

It is very difficult to explain what an addict goes through to a person that is not addicted. It is not a matter of choice.WE addicts do not chose to be in that state in between. And that state is something very fucking weird. I DO NOT WANT TO DRINK, but my weird alcoholic brain constantly reminds me of a thing that I REALLY DON’T WANT TO DO. What is the fucking sense in it?

My name is Dexter, I am 27 years old and I am an alcoholic and a drug addict. I have been hungry for over 4 months now and I gotta tell you it is not a piece of cake. I am trying to rebuild my whole life from scratch. I haven’t found that silver lining yet, but I am looking. Not drinking and not taking drugs is just the beginning. That, I have achieved. Next step is to keep the hunger away.

Writing helps.

Dexter

[dexter-the-king]

Sex education VS Atypical

I am 27 years old. I have a serious job. I don’t live with my parents. I used to have a car, not anymore. I pay my bills and I don’t live a crazy life like I used to. What I’m trying to say is that I have fully entered the adult life. It sucks. I don’t like it one bit.

Netflix has recently helped me escape this shit for a short moment. Teen drama. I mean, I haven’t planned it or anything. It just appeared on the screen and I kind of rolled with it. Twice.

Sex education is the first series that has brought me into this melancholy trip. It is a British show that tells a story of a teenage boy, who tries to go into his mom’s footsteps and he becomes a sex counselor at school. Sounds stupid? Well, it really fucking is. But it also has this British vibe, that I personally like. I also laughed a few times. Nice pictures. Not a very sophisticated plot, but who cares, right?

Atypical is the second one. Also funny. Also stupid. But in a good way. Very American. I think that’s what makes it is funny as well. A stupid american teenage show. Tells a story of an autistic teenage boy, who desperately tries to blend in. Very sarcastic and definitely for those who have a sense of humor. It also has its serious moment, but that’s not the point.

Both of these shows got a 7/10 in my personal ranking. They both have a great soundtrack. They both bring memories (probably one of the best memories in my life). If I had to chose the winner I think I would go with Atypical. It has a deeper plot and being a teenager in America, would be so much cooler...

For those who want to escape.

Dexter

[dexter-the-king]

Koffeina Gdynia Coffee House, czyli kawa w dobrym stylu

Czym cechuje się dobra kawiarnia? Smaczna, czy tania kawa? Głośna, czy cicha muzyka? Wygodne fotele? Klimat? Obsługa?

Siedząc dzisiaj w “Koffeinie”, pisząc dalszą część książki pomyślałem sobie, że miejsce, w którym się znajduje ma bardzo pozytywną aurę. Dobrze mi się tam siedzi. Kawa mi smakuje. Muzyka jest nastawiona na odpowiednią głośność i jest bardzo przyjemna. Fotele są duże i wygodne. Nie ma dużo ludzi. W rogu stoi ładnie oświetlona choinka, a na ścianach wiszą ciekawe obrazki i plakaty. Toaleta jest przestronna i czysta.

Na ścianie leci wyciszony film z wyświetlacza. Można zagrać w gry planszowe.

Pozytywne miejsce na mapie szarej Gdyni.

Dexter

[dexter-the-king]

Atlas Chmur, czyli “O chuj w tym wszystkim chodzi”?

Nie lubię filmów, które nie mają sensu. Tym bardziej nie lubię trzy godzinnych filmów, które nie mają sensu. Atlas Chmur do nich należy. Akcja filmu rozgrywa się w kilku różnych epokach. Kilku aktorów takich jak Tom Hanks, Hugo Weaving, Halle Berry, Hugh Grant czy Jim Sturgess odgrywa kilka różnych ról. Sceny trwają po kilka minut i co chwilę skaczą z jednej do drugiej, tak że momentami, szczególnie na początku ciężko jest się połapać, nie mówiąc już o znalezieniu jakiegoś głębszego sensu.

Atlas Chmur jest dla mnie nieudaną próbą pokazania tego jak decyzje człowieka, w różnych miejscach i różnych miejscach mają wpływ na losy innych ludzi w różnym czasie. No bo co do kurwy nędzy mają ze sobą wspólnego losy Buszmena żyjącego na Hawajach w XXIV wieku z losami szalonego lekarza podróżującego na Oceania Spokojnym w 1846 roku? Brzmi to trochę absurdalnie… Buszmen w XXIV wieku, który zostaje zaproszony na statek kosmiczny, żeby w nim odlecieć na inną planetę… WHAT?!

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że po tych trzech, momentami ciężkich godzinach (moja dziewczyna oglądając ten film prosiła mnie czy nie moglibyśmy sobie rozłożyć go na dwa razy, bo już nie dawała rady) widz nie dostaje żadnej odpowiedzi, bo żadnej odpowiedzi nie ma. Interpretacja jest dowolna.

Ładne zdjęcia. Ładna muzyka. Momentami śmieszny. Bez puenty.

Ocena: 6/10

Dexter

[dexter-the-king]

Muzeum II Wojny Światowej, czyli rozrywka dla wytrwałych

Cztery i pół godziny zwiedzania nie wystarczyły, aby móc w pełni skorzystać z tego, co miało mi do zaoferowania Muzeum II Wojny Światowej przy ulicy Władysława Bartoszewskiego 1 w Gdańsku. Udało mi się w tym czasie jedynie powierzchownie obejrzeć i przeanalizować większość eksponatów, które są na pewno ponadczasowe i niepowtarzalne. Dają nam one możliwość, aby na kilka godzin przenieść się w historii do czasów największego konfliktu zbrojnego na świecie.

Idąc do Muzeum, nie do końca wiedziałem czego się spodziewać. Słyszałem dobre opinie wielu ludzi, ale jakoś aż do dziś nie mogłem się zebrać, żeby tam pójść. W końcu się udało i nie żałuję. Różnorodność ekspozycji i nowoczesność muzeum daje nam możliwość nie tylko zobaczenia konfliktu wojennego z każdego możliwego punktu, ale przede wszystkim daje nam możliwość zrozumienia tamtych trudnych czasów.

Przy zwiedzaniu towarzyszy nam audioprzewodnik, który tłumaczy nam wybrane eksponaty. Jeśli chodzi o same eksponaty to naprawdę jest w czym wybierać. Mamy tam wszelkiego rodzaju autentyczne ekspozycje takie jak: broń, pojazdy, ubrania, mapy, listy, dokumenty, książki, dzienniki, przyrządy codziennego użytku itp. Na mnie jednak największe wrażenie zrobiły ulice, które były odwzorowaniem prawdziwych wojennych scenerii oraz cała część poświęcona obozom koncentracyjnym.

Wąskie uliczki, przygaszone światła i subtelne dźwięki wydobywające się z głośników mają na celu wprowadzić zwiedzającego w mroczny klimat wojny. Dodatkową atrakcją są różnego rodzaju multimedia takie jak zdjęcia, filmy, sprawozdania świadków, których jest tam tak wiele, że nie sposób, aby za je wszystkie za jednym razem zobaczyć. Prawdziwi maniacy i pasjonaci II Wojny Światowej muszą sobie rozłożyć zwiedzanie na dwa lub trzy razy, aby móc w pełni zmieścić w sobie całą oferowaną im wiedzę.

Jeśli chodzi o moje prywatne przemyślenia, trzy czynniki wpłynęły na moją pozytywną ocenę Muzeum:

Różnorodność eksponatów i sal.

Sensowne i chronologiczne przedstawienie wydarzeń.

Ciekawe i nowoczesne użycie multimediów.

Muzeum II Wojny Światowej jest niebanalne, nowoczesne i pokazuje konflikt z wielu ciekawych perspektyw momentami szokując. Każdy człowiek myślący i każdy, kto nie jest ignorantem kulturowym powinien do niego pójść chociaż raz.

Dexter

[dexter-the-king]

Egipcjan Sinuhe, czyli Starożytny Egipt po fińsku

To przede wszystkim wspaniała lekcja historii z nutką wysublimowanych żartów przeplatanych dobitnym smutkiem i samotnością głównego bohatera. To jego walka ze swoimi słabościami i naiwnością. Egipcjanina przeczytałem trzeci raz i trzech raz dostał ode mnie dychę. Trzeci raz śmiałem się w duchu z głupot głównego bohatera i jego sługi Kaptaha (bez wątpienia najbarwniejszej postaci tej książki) i trzeci raz przeżywałem smutki i samotność Sinuhe razem z nim. Trzeci raz podróżowałem razem z nim przez starożytne kraje.

Egipcjanin jest lekturą przyjemną i myślę, że większość czytelników zgodzi się że mną, że warto do niej wracać że względu na zawiłe wątki i głębokie przemyślenia protagonisty Sinuhe. Sinuhe jest barwną postacią, która przez 750 stron książki nie raz zaskoczy czytelnika. Zaskoczy za równo pozytywnie jak i negatywnie. I chyba w tym leży piękno tej książki. Pokazuje ona człowieka i jego problemy z każdej strony.

Pomimo tego, że akcja książki toczy się ponad trzy tysiące lat temu, wiele wątków z życia Sinuhe czytelnik może podpiąć pod swoje życie. Mika Waltari stworzył postać, z którą myślę większość z nas b��dzie mogła się zidentyfikować.

Podsumowując Egipcjanin Sinuhe nie tylko dla fanów starożytności, Egiptu i historii.

Ocena: "must read" dla każdego

Dexter

[dexter-the-king]

57 dni

Siedząc w kilkuletnim, firmowym Oplu Astrze mojego taty i jadąc, w ciszy do Stanomina 2 października 2018 roku nie do końca wiedziałem czego mam się spodziewać. Z jednej strony miałem już doświadczenie pobytu w ośrodku odwykowym, lecz z drugiej strony od tego pobytu minęło już tyle czasu... Tamte wspomnienia dawno poszły w niepamięć. Mój mózg w pełni je wymazał i wyparł. Nie były już częścią mnie. Teraz miało być inaczej. Decyzja o wyjeździe do Stanomina była w stu procentach moją decyzją. Po prostu chciałem się leczyć. Zrobiłem dużo głupich rzeczy i chyba byłem już zmęczony moim dotychczasowym życiem.

Przyjechałem do ośrodka w południe po kilkugodzinnej cichej podróży. Pamiętam, że było bardzo ciepło jak na październik i w sumie wszystko od samego początku układało się po mojej myśli. Po krótkim przyjęciu w recepcji, czyli tak zwanej „podkowie”, zostałem przydzielony do trzyosobowego pokoju numer 16, który tak jak reszta pokoi mieszkalnych znajdował się na pierwszym piętrze tuż obok „akwarium”, czyli dyżurki pielęgniarek. Warunki panujące w mojej szesnastce były jak na standardy Stanomińskie naprawdę wysokie. Co prawda pokój był bardzo skromnie umeblowany, co nie zmienia faktu, że posiadał wszystko to co niezbędne do funkcjonowania. Przy wejściu do pokoju po lewej stronie była umywalka i obok niej mała lodówka marki Zanussi- dwa bardzo istotne, można nawet powiedzieć kluczowe akcesoria. Na środku pokoju stał stół z dwoma krzesłami (pod koniec mojego pobytu jeden z moich współlokatorów zorganizował nam całkiem wygodne krzesło biurowe). Oczywiście była też niewielkich rozmiarów szafa oraz 3 łóżka w zestawie z szafkami nocnymi i „mercedesami”- szufladami wsuwanymi pod łóżko. Pokój był za dnia ładnie oświetlony, ponieważ znajdowały się w nim 3 duże okna, a widok z nich rozprzestrzeniał się na podwórko i wjazd do ośrodka (nic szczególnego).

Moimi pierwszymi pokojowymi ziomkami byli Paweł i Wiesiek. Zacznę od tego pierwszego, ponieważ z nim spędziłem najmniej czasu, bo tylko kilka dni. Paweł miał około 40 lat i był raczej tęgim łysolem. Specjalnie użyłem tego słowa, ponieważ idealnie opisuje jego wygląd zewnętrzny, jak i charakter. Paweł był kryminalistą i w sumie jedyne czego się o nim dowiedziałem to to, za co i gdzie siedział. Opowiadał historie o swojej spektakularnej ucieczce po kradzieży silników z motorówek we Francji i o kilkuletnim wyroku w pudle pod Lyonem. Albo tym jak to prawie został złapany za wymuszenie haraczu, pobicie i udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Na szczęście mu się udało... Paweł był w Stanominie tylko po to, żeby dostać „papier” dla sądu, który mógł skrócić jego wyrok za pobicie pod wpływem alkoholu. Przesiedział swoje i wyszedł. Myślę, że nie będzie dane nam się już spotkać, ale kto wie...

Na miejsce Pawła przyszedł Janek- lekarz ortopeda, introwertyk, fanatyk broni i na ogół ciekawy typ jak się go pozna. Niestety zabawił tylko 3 tygodnie, ponieważ miał ważne sprawy do załatwienia. Szkoda, bo nawet zdążyłem go polubić. Janka zapamiętam z jego barwnych opowieści. Dużo nasłuchałem się o jego wyjazdach na różne pijackie sympozja, o tym, jak ruchał młode “cipki” z siłowni czy o tym, jak to prawie dostał wpierdol od znanego gangstera w Szczecinie. Mieliśmy też sporo rozważań na różne inne tematy, ale tę część zachowam dla siebie. W każdym razie mam nadzieję, że kiedyś go jeszcze spotkam. Może złoży mi kiedyś bark lub obojczyk jak będę mieć wypadek na rowerze? Oby nie...

W kwaterze numer szesnaście było jeszcze dwóch gości. Pierwszym z nich był recydywista Wiesiek. To od niego dowiedziałem się czym jest hasior, szkiełko, lipo czy badeje. Nawet Pezet by się nie powstydził takiego słownictwa.... To właśnie kochany Wiesiek obiecał mi, że kiedyś “wypierdoli mnie przez okno”, po tym, jak nazwałem go skurwysynem jak notorycznie otwierał okno o 6 rano, przez co miałem chroniczny ból szyi. Nikt inny jak nasz kochany Wiesiek spod „celi” numer szesnaście umiał kilka razy dziennie ni stąd, ni zowąd krzyknąć „CHUJ DO DUPY POLSKA GOLA” lub „OJOJOJOJ”. Wtedy mnie to denerwowało, teraz nawet trochę za tym tęsknie. To on potrafił w pudełku po 2 litrowych lodach zrobić sobie parówki po więziennemu, by wieczorem w tym samym zatłuszczonym plastikowym kontenerze zrobić sobie jogurt z mlekiem w proszku z płatkami i bananami. Ogólnie rzecz biorąc zapamiętam go jako dziwnego typa. Nie wymieniliśmy się numerami.

Ostatnim moim kompanem, z którym przesiedziałem nieco ponad 3 tygodnie był Adam. Myślę, że to właśnie on był najciekawszym i najbardziej niekonwencjonalnym człowiekiem z całej tej czwórki. Adam potrafił jednego wieczoru wyruchać u nas w pokoju dwudziestoletnią narkomankę, alkoholiczkę i seksoholiczkę (potem się okazało, że bidulka była w ciąży... no cóż, shit happens....), by potem jako grzeczny ojciec i mąż zadzwonić do swojej rodzinki i opowiedzieć im o tym, jakie to postępy robi w terapii. Pomimo tego, że Adam był przeokrutnym bajkopisarzem bardzo go polubiłem. Często graliśmy w statki, pomimo tego, że groziło to wydaleniem z ośrodka i wieczorami po zgaszeniu światła rozmawialiśmy na przeróżne, zazwyczaj powiązane z seksem lub narkotykami tematy (w sumie to on gadał, ja bardziej słuchałem). Od niego dostałem numer i nawet raz rozmawialiśmy po moim wyjeździe. Z tego, co wiem ma pojawić się na zjeździe, więc może będzie mi dane go zobaczyć.

Ktoś znany kiedyś powiedział, że spotkania z ludźmi czynią życie warte przeżycia. Myślę, że z moim pobytem w Stanominie było bardzo podobnie. Gdyby nie kilka osób, które tam spotkałem, moja terapia na pewno byłaby trudniejsza. Mogę tu wspomnieć o kilku osobach.

Jedną z nich jest Michał z Gryfic.

Wiek: 24 lata.

Uzależnienie: Narkotyki, Leki, Alkohol

Skill: Poker, Informatyka

Pomimo dość młodego wieku to była jego druga terapia, ale miałem wrażenie, że tym razem szanse na powodzenie są naprawdę duże. Michał opowiadał mi historie na temat swojego grania w pokera w internecie i o tym, jak kupował różne nielegalne środki używając tak zwanego Dark Neta. Lubię takie historie, dlatego szybko złapaliśmy wspólny język. Z nim wymieniłem się numerami i mam nadzieję, że będzie mi dane go kiedyś spotkać.

Kamil jest kolejną osobą, o której warto wspomnieć.

Wiek: 40 kilka

Uzależnienie: Alkohol

Skill: Wiedza o piłce nożnej- to nas połączyło.

Gdyby nie on to prawdopodobnie w ogóle nie wyszedłbym z budynku. Z nim chodziliśmy na spacery wokół budynku, podczas których rozmawialiśmy o sprawach bieżących ośrodka oraz o sporcie. Równy z niego gość, który pomógł mi z niejednym problemem.

Ostatnią osobą, przy której chciałbym się zatrzymać jest Roman a.k.a. Pablo Escobar The King of Cocaine.

Wiek: Około 20

Uzależnienie: Narkotyki, Alkohol

Skill: Handel Narkotykami

Pablo był naprawdę ciekawym i dziwnym gościem. Był chyba pierwszą osobą w moim życiu, z która otwarcie rozmawiałem o waleniu w kabel, zażywaniu krokodyla, o jego jedenastu próbach samobójczych czy o tym, jak trafił do psychiatryka w Londynie po zażyciu za dużej ilości MDMA. To z nim jadłem słodycze na umór i snułem plany na przyszłość. Chciałbym, aby mu się w końcu ułożyło, bo nie miał łatwo a w drodze miał małego bobasa...

Na pewno było jeszcze kilka osób, do których mógłbym cofnąć się pamięcią, ale uważam, że nie warto o nich wspominać. Przez dwa miesiące mojego pobytu w Stanominie nie zawarłem jakichś szczególnych przyjaźni, które by przetrwały na dobre i na złe. Część z nich będę wspominać dobrze a część nie. Tak chyba zawsze jest i nie ma co się w to zagłębiać.

Ośrodek w Stanominie mieścił się w całkiem przyjemnym i wygodnym pałacyku na terenie małego parku. Było tam boisko do siatkówki (w piłkę można było grać w weekendy), siłownia „pod chmurką”, dwa stawy, kilka ławeczek oraz mała ohydna palarnia (tylko tam można było palić, ale zasada ta była notorycznie łamana przez pacjentów). 

W samym budynku było około 20 pokoi mieszkalnych różnych wielkości, z rożna ilością łóżek. Największy miał ich osiem, a najmniejszy 3. Część mieszkalna dla uzależnionych dam była odosobniona od części męskiej. Jak już wcześniej wspomniałem, pokoje znajdowały się na pierwszym piętrze. Na parterze były cztery sale, w których odbywały się zajęcia oraz Klub, w którym odbywały się mitingi AA, msza święta oraz Społeczność- cotygodniowe spotkanie całego ośrodka, coś podobnego do Apelu w szkole. W piwnicy znajdowała się stołówka, sklepik, siłownia, dwie pralki oraz męskie prysznice (kobiety miały łazienki z prysznicami i pralką w swoich pokojach). Na trzecim drugim piętrze znajdowały się gabinety psychoterapeutów. Każdy z pacjentów mógł do nich pójść w każdej chwili, jeśli miał taką potrzebę. Najczęściej jednak raz lub dwa razy w tygodniu miał umówioną wizytę, podczas której omawiał bieżące sprawy i postęp w terapii. Moją terapeutką była Hania. Dobrze ją wspominam.

W samym ośrodku było około 80 pacjentów, którzy byli podzieleni na cztery grupy w których mieli zajęcia. Każdy pacjent miał do zrealizowania swój Osobisty Plan Terapii, który zobowiązywał go do uczęszczania na wykłady (do zrealizowania było siedem serii wykładów) oraz do pisania prac, które czytał przed swoją grupą. Podczas zajęć „na grupie” inni pacjenci udzielali sobie nawzajem opinii, czyli tak naprawdę mówili co myślą o danej pracy lub co dana osoba powinna w niej zmienić. Miało to na celu wgłębienie się w problem oraz poznanie swojego uzależnienia z każdej możliwej strony. Każda grupa miała trzech terapeutów grupowych, którzy nadzorowali pracę tak jak nauczyciel w szkole. Były też zajęcia bez terapeuty, podczas których pacjenci byli zdani tylko na siebie.Każdy dzień w ośrodku był bardzo dokładnie zaplanowany. Było bardzo mało czasu wolnego, a jeśli był wtedy pacjenci czytali książki (oczywiście o tematyce uzależnienia) lub “Gościa Niedzielnego”, siedzieli w tak zwanej “kawiarni” lub notorycznie chodzili na papierosa, lub spacery dookoła budynku. Nie było tam telewizorów, internetu czy ciekawej literatury. Nie było PlayStation, nie można było grać w szachy czy karty (HAZARD był także niedozwolony). Telefony były wydawane o 15:30 i 19:30 każdego dnia (oczywiście bywały nielegalne komórki, jedna nawet była w moim pokoju). Każdy pacjent, aby móc skorzystać z telefonu musiał dostać pisemne pozwolenie od swojego terapeuty. Zazwyczaj dostawał je 2-3 razy tygodniowo.

Pobyt w Ośrodku oceniam pozytywnie, aczkolwiek nie były to wakacje mojego życia. Czułem się tam bezpiecznie, poznałem ciekawych ludzi i mam zamiar wrócić tam na zjazd, który odbywa się co 2 miesiące (aby ukończyć terapię muszę pojawić się na pięciu takich zjazdach). Mam nadzieję, że nie wrócę tam jako pacjent, ponieważ pomimo tego, że terapia wydaję się bułką z masłem i czymś, co po prostu można odwalić i przesiedzieć dwa miesiące w przytulnym ośrodku, nią nie jest. To codzienna walka z samym sobą, z terapeutami i z dziwakami, których jest tam niemało.

Dexter