digitalth

[digitalth]

Με αστραπόβροντο ή βρόχή

Εδώ ξεκινά μια ιστορία για έναν κόσμο όχι και τόσο ασύμπτωτο με αυτόν που ξέρουμε τώρα. Έναν αλλόκοτο ίσως κόσμο, αδιάσειστο.

Το τρένο της έναρξης, μαζεύει τους επιβάτες του γι'αυτόν τον προορισμό. Είναι ένα τοπίο, ένα τοπίο ήχου τριγύρω μας, είναι ένας σύντομος αέρας, μια μυρωδιά καμένου λάστιχου, καμένων δέντρων και μπαρούτι. Είναι η φωτιά μέσα από συντρίμια, δίπλα μας, τόσο κοντα τους βρισκόμαστε, που είμαστε ακίνητοι ταξιδιώτες σε έναν ακλόνητο χρόνο. Ακίνητοι, γιατι ξέρουμε βαθιά μέσα μας αυτόν τον χώρο, έναν χώρο που κανείς δεν εύχεται να έχει θέση εκεί. Μα δεν μπορούμε να επηρεάσουμε το συμβάν, αυτό που σχετίζεται με τούτη τη στιγμή. Την στιγμή μέσα σε ένα πεδίο μάχης, μιας οποιασδήποτε μάχης, μιας οποιαδήποτε εποχής του ανθρώπου πάνω σε αυτή τη γη. Είμαστε ταξιδιώτες και παρατηρητές, σύντομοι, βίαιοι, κάθε φορά ορμάμε να γίνουμε μέρος του γεγονότος, μέρος της πραγματικότητας που πρόκειται να ζήσουμε, αμέσως μόλις οι μπρούτζινες πόρτες κλείσουν πίσω μας. Και τα συντρίμια δεν μυρίζουν πια, η φωτιά συνεχίζει να καίει, ο όχος των οβίδων θολός, γιατί κάτι υποτακτικό, αδιάκοπο πρόκειται να κυριεύσει τον χώρο που βρισκόμαστε. Τώρα ξέρουμε την θέση μας, τώρα δεν παίρνουμε μέρος, ακόμη, μέχρι τα πρώτα λόγια.

Το θέατρο είναι μια μηχανή. Είναι μια μηχανή παραγωγής πίστης. Τα πρώτα λόγια. Αυτά μας κατεβάζουν σε μια άλλη διάσταση. Κατεβάζουν, όπως κατέβαιναν και οι ψυχές, υπό την γη, στην ζωή μετά. Αφού γινόμαστε και γεννιόμαστε κάτι άλλο, δεν χωράμε επάνω, ο τόπος είναι κάτω. Είναι ο χώρος του νέου αυτού υπερφυσικού κόσμου που θα μας φανερωθεί. Το θέατρο είναι ένας τόπος που υπάρχει χώρος μόνο για την ανάσα. Δεν υπάρχει χώρος για τίποτε άλλο. Σε κάθε του στιγμή, σχετίζεται με το επέκεινα. Βιώνουμε εκείνη τη στιγμή, το πως αλλάζει η μέτρηση του χρόνου. Βιώνουμε μια σύντομη στιγμή που έχει ήδη γίνει, και δεν θα ξαναγίνει ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Θα έχουμε αλλάξει κι εμείς οι ίδιοι, σε κάθε επόμενη στιγμή. Το αίνιγμα πραγματοποιείται μπροστά μας, το αίνιγμα που κρύβει και φανερώνει έναν κόσμο την ίδια αυτή στιγμή που κι εμείς αλλάζουμε, αμφιβάλλουμε για το τι μας συμβαίνει, αμφιβάλλουμε για το ποιος απο τους κόσμους που ζούμε παράλληλα, την ίδια στιγμή, είναι ο πραγματικός. Μεταβαίνουμε, κατεβαίνουμε σε μια άλλη διάσταση πίστης, που με τόση αριστοτεχνία, μας την προσφέρει αυτή η μηχανή συναισθημάτων.

Η κατάβαση μας κάνει κάποιους άλλους, είμαστε μια άλλη εκδοχή εκείνη τη στιγμή, συμπάσχουμε καθώς ο χρόνος κυλά υπάκουος στους ελεγκτές του, στους μηχανικούς του. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τους μεσάζοντες, που με φωνή και σώμα, ενσαρκώνουν την ιστορία, αναπαράγουν τον μύθο που πλανιόμαστε και ξετυλίγουν έναν ολόκληρο κρυφό κόσμο μόνο με την μαεστρία τους. Ούτε η ανάσα μας δεν τολμά να ακουστεί ανάμεσα στους τόνους των λόγων τους. Οι μηχανικοί μας δίνουν και τους δίνουμε τον λόγο να μας εξηγήσουν τον κόσμο που βρισκόμαστε, να μας αφυπνίσουν, είμαστε μέρος του κόσμου τους, είναι και δικός μας πια, γιατι η μαγεία που διασκορπίστηκε στα πρώτα λόγια, είναι το πέπλο που σκεπάζει κάθε αμφιβολία.

Όλα όσα γνωρίζουμε έχουν μια νέα διάσταση ζωής. Τώρα, με τον ήχο του τυμπάνου και της σειρήνας, εισαγόμαστε στο υποχθόνιο. Ο βασιλιάς πρέπει να πεθάνει για να βγει αληθινός ο οιωνός, μια υπόσχεση από τον μεταφυσικό κόσμο στον Macbeth.

Ο χρησμός πρέπει να βγει αληθινός γιατι αυτός θα μου δώσει την ευτυχία, αυτός θα μου δώσει την δύναμη και την εξουσία που μου υποσχέθηκαν. Γιατί μου αξίζει να έχω αυτόν τον τίτλο του Glamis, του Cawdor, του βασιλιά, και κάθε τίτλο.

Ένας χρησμός κινεί τα ινία σε αυτή την τραγωδία και η μανία του, η απλιστία του ζεύγους να τον βγάλει αληθινό, χειραγωγούν την βάναυση αιματοχυσία. Δεν υπάρχουν φραγμοί σε συγγενείς και φίλους, γιατί ο Macbeth πρέπει να φέρει εις πέρας το καθήκον του. Οι τύψεις των πράξεών του κάθε φορά λειτουργούν σαν καύσιμο για την επόμενη σφαγή, γιατί πρέπει να βγάλει αληθινή την προφητεία. Η πρώτη σκηνή είναι ένας βάλτος, ένα έλος που μας παρασύρει μαζί με τον ήρωα μέσα στο βυθό του, μην μπορόντας να αντιδράσουμε παρά να ακολουθήσουμε την μοίρα των πρωταγωνιστών. Πέφτουμε και ξαπλώνουμε στο έλος ανίκανοι να κινηθούμε προς διαφορετκή κατεύθυνση. Τα ζωώδη συναισθήματα των ηρώων, ωθούν την πλοκή στην εκπλήρωση της προφητείας. Τους τυφλώνουν ως προς τα όρια της βαρβαρότητας της τυραννίας, όλα για χάρη της απληστίας. Μιας άπιαστης επιτυχίας, εξουσίας, ευτυχίας, μιας εξαπάτησης του νου.

Ο Macbeth τυφλός ακουλουθεί τις μοίρες, τις τρεις αλλόκοτες μάγισσες, που χωρίς κανένα ζόρι τις υπακούει. Υπακούει το γραμμένο για εκείνον μέλλον και δεν προβλέπει τις συνέπειες. Αλλά εναρκτήρια δύναμη είναι η Lady Macbeth, η γυναίκα του, άγονη, αλαζών, μη δημιουργός. Είναι η πιο σκληρή αυτουργός των εγκλημάτων που βάζει τον Macbeth να πράξει. Αυτός θα λερώσει τα χέρια του γιατί εκείνη ξέρει πόσο βαρύ είναι να φέρεις την τελευταία ανάσα ενός ανθρώπου. Δεν θέλει να έχει το βάρος της ευθύνης, μόνο να γευτεί την επερχόμενη εξουσία. Του περιγράφει τον μακάβριο τρόπο που θα σκότωνε το νεογέννητο μ��ρό της αν είχε, την ώρα που θα θήλαζε, ακόμη και το πιο μικρό και ανύμπορο πλάσμα, το πλάσμα που θα είχε δημιουργήσει, χωρίς κανέναν διασταγμό, στιγμιαία θα του έβγαζε τα μάτια, και το κρανίο του θα έκανε χίλια κομμάτια. Προσβάλλει την επιφυλακτικότητα του συζήγου της, ακόμη και την γενναιότητά του, όταν εκείνος της εκφράζει το παράλογο σκεπτικό της δολοφονίας φίλων και βασιλέως. Τον επηρεάζει, υποκινώντας τα πρωτόγονα συναισθήματά του, εν τέλει η υπεροψία του έχει τραφεί με τους χρησμούς και τις φιλοφρονήσεις των φίλων του.

Μήπως είναι αλήθεια το ρητό των μοιρών, μήπως πρέπει να παλέψω για να κατακτήσω αυτό που δικαιωματικά μου ανήκει. Ένα στιλέτο. Η πρώτη παραίσθηση. Το πρώτο σημάδι. Εγώ είμαι αυτός που χρειάζεται η Σκωτία για ηγέτη. Αφού και ο υποχθόνιος σκοτεινός κόσμος των πνευμάτων το διακυρήσει.

Οδύνη στον πρωταγωνιστή, φόβος, ο ύπνος είνα πολυτέλεια που έχει χάσει, τα πνεύματα του αλλόκοσμου τον στοιχειώνουν, τύψεις τρώνε τις σκέψεις του και τον οδηγούν σε παραισθήσεις. Μα η Lady Macbeth άστοργη, κτηνώδης περιγελά τον ανδρισμό του. Μέχρι εκείνος να χάσει την λογική, να χάσει τον έλεγχο, μόνο τότε κατανοεί η βασίλισσα το κουβάρι που έχει ξετυλίξει. Μα δεν έχουν γονους. Δεν μπορεί να είναι ποτέ ήσυχος ο κλέφτης της εξουσίας. Ο γενειθής τύραννος. Κυνηγά τα παιδιά του βασιλιά και φίλων του, όλους τους απογόνους που μπορούν να διεκδικήσουν αυτό που έκλεψε με κόπο και χέρια βουτηγμένα στο αίμα. Με βάσανο ψυχής. Μόνο εκείνος ξέρει πόσο έχει υποφέρει να φέρει εις πέρας λόγια ξένα ανώτερα, από άλλο κόσμο, λόγια που του υποσχέθηκαν αυτό που πρέπει να γίνει. Αν και μέσα του ξέρει το κακό που έχει πράξει, είναι σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Που είναι η ελευθερία του, εξουσία έχει μόνο με τα όπλα, η γυναίκα του τρελάθηκε, πρέπει να σκοτώσει ως το τέλος για να ησυχάσει.

Ένας ζωντανός θάνατος, το άγρυπνο μαρτύριο του νου. Καλύτερα να ήταν με τους νεκρούς που έφυγαν απο το ίδιο του το χέρι, αυτοί κέρδισαν τη γαλήνη τους και βασανίζουν σαν Ερινύες κάθε του στιγμή. Το μυαλό του δηλητηριασμένο με σκέψεις και πράξεις αμαρτωλές, γεμάτο σκορπιούς είναι το μυαλό του. Έχει γίνει ένα τέρας, φοβάται πια και την σκιά του.

Παρατηρούμε ως μέρος των συμβάντων την έκρηξη συναισθημάτων του Macbeth. Ξέρουμε όπως κι εκείνος, και περιμένουμε να έρθει η επόμενη πράξη, να βγει αληθινός ο επόμενος χρησμός. Διψασμένος να μάθει το μέλλον που του επιφυλλάσουν οι μοίρες, η αγωνία τον τρώει, πως θα παραμείνει σίγουρος για την εξουσία του? Η σιγουριά είναι η μεγαλύτερη τιμωρία του ανθρώπου. Παντού γύρω του, παραισθήσεις, τα φαντάσματα των νεκρών δεν τον αφήνουν σε ησυχία, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τους κάνει περισσότερους. Σκοτώνει όποιον θεωρεί εμπόδιο στον κλεμμένο θρόνο. Δεν έχει να χάσει τίποτα πια, η Lady Macbeth αυτοκτονεί. Αυτή που το ξεκίνησε, φεύγει από το ίδιο της το χέρι. Πως να ελέγξει το αγρίμι που η ίδια δημιούργησε.

Γιατί με ντύνεται με ρούχα δανεικά? Ο εθισμός του Macbeth τώρα πια φτάνει στο απόγειο της εξουσίας, που μόνο άγρυπνο τον αφήνει τις άγριες νύχτες. Ομίχλη στην ελευθερία, ομίχλη σε όποιον βρεθεί στον δρόμο του. Τα δανεικά του ρούχα του καίνε τα σωθικά, γ' αυτό ο νους του διχάζεται. Πρέπει να μάθει τη συνέχεια της προφητείας, ποιος θα τον απελευθερώσει από το κακό, ποιος είναι αυτός που θα τον αφανίσει. Φοβάται τον θάνατό του αλλα είναι και η σωτηρία του ταυτόχρονα. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα βασιλιά Macbeth και κανέναν που γεννήθηκε από κοιλιά γυναίκας. Το πιο λογικό γίνεται και το πιο παράλογο. Το τέλος του έρχεται με την άφιξη ενός κινούμενου δάσους, το άπιαστο, το παράλογο τον καθησυχάζει, δεν πρόκειται ποτέ το δάσος του Birnam να φτάσει στο παλάτι. Μόνο τότε θα είναι η καταστροφή του.

Η ερμηνεία είναι μια δήλωση. Ο χαρακτήρας είναι μια δήλωση. Έκπτωτος μεσολαβητής στην επικοινωνία με την άγνωστη διάσταση του θεάτρου. Ο χρόνος κυλά, τον ακολουθούμε μαζί με την φωνή του πρωταγωνιστή. Είμαστε υπο την επήρεια της δεύτερης πραγματικότητας, έχουμε αποκοπεί από τον πραγματικό κόσμο και βρισκόμαστε μάρτυρες σε έναν αληθινό που συμβαίνει τώρα. Το θεϊκό αποφασίζει στο θέατρο. Αποφασίζει το φως και ο τρόπος που ο πρωταγωνιστής περπατά, που σέρνεται μπροστά μας, που κλαίει και φοβάται. Δείχνει όλες του τις αδυναμίες μπροστά μας, αυτές που μπορούμε να ταυτιστούμε, αυτές που μας κάνουν να συν-κινηθούμε με τα πάθη του ήρωα. Μας δηλώνει τι συμβαίνει στην ψυχή του, δεν υπάρχει προσωπείο αυτή τη στιγμή, είναι τόσο ιερός χρόνος, αληθινός, το προσωπείο του, ένα με το πρόσωπό του. Το εισητήριό του στο ταξίδι αυτό, συγκρούεται με τον χρόνο, γιατί κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Ξέρουμε όμως, στον ίδιο χρόνο, αναγεννιέται, γιατί ο μεσάζων χαρακτήρας έχει μια ταυτότητα αιώνια, άφθαρτη στον χρόνο και στην ύλη.

Tην ίδια στιγμή που υποκλίνεται ανεβαίνουμε πίσω στον πραγματικό κόσμο, κι εκείνος ο αληθινός δεύτερος αλλόκοσμος είναι κάπου εδώ, παράλληλα με εμάς, σε λήθαργο πέφτει, αμυδρά ακόμη τον ξεχωρίζουμε αναμεσα στα φώτα, τον ��ποχαιρετάμε με τον ήχο του χειροκροτήματος, και όλα τα πνεύματα που βοήθησαν στο να τον αντιληφθούμε μπορεί και να μας απαντήσουν στο τέλος, σε ό,τι έχουμε ανάγκη να βρούμε. Μια αίσθηση μένει μονάχα αναμένει στους όρθιους θεατές, πως κάτι αληθινό συνέβει πριν λίγο εδώ. Τα πρώτα λόγια θολά και πάλι, το πεδίο της μάχης φεύγοντας, αθόρυβο. Νομίζω ο χρόνος μας έπαιξε ένα αφύσικο παιχνίδι, γιατί όλα μοιάζουν να τελείωσαν γρήγορα, εκεί που η αντίληψη είχε εισβάλλει στην πίστη, και το πραγματικό ήταν εκεί ζωντανό και αληθινό, αδιαμφισβήτητο, επάνω στην σκηνή, στο κάστρο του Dunsinane. Ένα τύμπανο κάπου μακριά, ο ήχος των οβίδων θολός, γιατί κάτι υποτακτικό, αδιάκοπο προκειται να αναδημιουργηθεί ξανά, σ' αυτόν εδώ τον χώρο, χθες το βράδυ, την επόμενη εβδομάδα.

27.12.24

Αναστασία Μάνου

[digitalth]

ACT III

there and back again

[digitalth]

ACT II - doubting decisions?

Why do we resist from happiness? What is it that stop us to make that final step to the dancing call of dreams? Are we doubting that this is the right moment? Are we doubting our self? And what if, this is our last moment. Our last doubt. Why do we pretend that we do not care? Withstanding there waiting for someone to take the weight, to even support our decision. Don't we have the power to charge our own choices? What if this is the moment and this is the most significant choice that is ever going to be as vivid as we always knew it would be; this moment for this choice and no other choice entirely. Resisting physically, putting up against our psychical desires. Are we doubting our desired decision itself? And there again to another endless loop. Filled with regret, old wounds hurt filled, with regret. to be continued…

24/11/23

A.M

[digitalth]

ACT I - A sacrifice

Original photo by Manuel Harlan-Edited by Anastasia Manou

17-09-20

Words from a quarantined mind, words taken from a very strange time, words of agony, of a man, sick, with a virus we don’t fully understand. But having won this virus, those words have survived, through polluted air, have flown away in the night, and now, a beam of light playing around the dark clouds that are still above us, lights up those words, of a man who reaches the stars, lights up this absolutely terrific experience into the dreamy atmosphere of uncertainty. A beam of hope is hiding behind that stage.

There is nothing that could replace the human beingness, ever. The digital era has found a very good excuse to use its powers now. But the theatrical experience shall not fall here. It is a risk for some audiences as I hear. Does action and reaction still fit into the theatre? The energy spreads faster than anything we can’t and can see, the energy cannot be stopped from a paper mask. Let us keep that energy alive.

And what if, this is a risk? Everything is. We should consider this. Is it a risk taken from both sides? Maybe. Every breath is and only time will tell. For now, I call it a great sacrifice for the one who’s standing up. A live battle against a very highly possible event, talking about another battle, a fight against the true outcome of this event, something around us, maybe next to us, maybe inside us, maybe not. A sacrifice for the arts.

 Beat the Devil, the new play by David Hare is now playing at the Bridge Theatre until 31st October.

To be continued...

A.M

[digitalth]

We won’t say farewell to thee

Digitalth explores digital theatre as a new medium, a new form of theatre in digital art. The largest part of this blog is dedicated to the pioneer of this new way of entertainment, the National Theatre. The one who started the digital era of live theatre, meaning, plays broadcasted live in cinemas while being performed. A digital way of experiencing theatre away from the theatrical stage.

During the quarantine period that we’ve been through, most of the theatre companies featured online open archives, broadcasted digital performances and provided  learning materials and recourses for everyone to use. Those valid sources helped in our research while the abundant digital content of photos, sounds and videos, filled our hearts.

This blog is a journey through the pixelated tunnel of digital art with final destination the digital theatre. A place full of theatre energy, not the pure theatre energy we need, but the one we can use right now!

An empty theatre hall is the greatest tragedy that could be put on, hoping for better days…

DIGITALTH

And takes her farewell of the glorious sun!

Henry VI Part 3

[digitalth]

CAN DIGITAL THEATRE DELETE A LIVING THEATRE MEMORY?

The article that you’re about to read is derived from a personal experience. It talks about theatre memories and how they can survive-if they can survive after watching the same theatrical performance digitally.

What happens when we can live again the same experience we had in the theatre-but now-watch again the same performance through a screen-in our laptop or in a local cinema? A 2D experience now, maybe tries to remind us what we’ve been through the live one, but are her intentions that good? Or does it want to force herself into our mind, replace the original theatrical experience, delete that forever?

To be able to remember every single scene, every single movement of every actor, the digital theatre, yes gives us that. We can watch it and re-watch it as many times as we want but, that’s not the point of the theatre at all. Theatre is what gives you that exact time, in that exact hall where you sit around hundreds of people watching, feeling something entirely private.

Was it meant to remember everything when a month, a year, a decade passes after a theatrical performance? NO. Memories are to fade. Because this is why they are made for. When you go back and remember a favourite theatrical experience you are not meant to remember the play from the beginning until the ending, this is what cinema does, or a favourite movie. But recalling this unique theatrical experience, it can give you those intense images, carved in your brain, that no camera could ever record. Your theatrical experience is unique and in my opinion, if it is very important it must stay that way. You don’t have to feel guilty of not remembering every single scene of the play, that is not the point, but what this play, this event gave you at the end, when the curtain fell.

I will repeat myself. Memories are to fade, and a sweet scene and energy abstracting that specific date in a specific place, from people, from those artists, live on that stage, that is what should remain.

I am still afraid of that power of digital theatre. Replacing all those little, short, loved private memories that we, as a theatrical audience have kept sacred into the deep tunnels of our brains, that short quantity of magic that is flushed away with time, the distinctiveness of that memory must stay untouched.

Anastasia Manou

[digitalth]

30 July 2018...

Eight-week rehearsal period for Antony & Cleopatra, National Theatre

Ralph Fiennes and Sophie Okonedo in rehearsals for Antony & Cleopatra at the National Theatre.

[digitalth]

Viva Roma!

[digitalth]

LIVE DIGITAL THEATRE - IS IT A COLLECTIVE EXPERIENCE?

In those turbulent times, theatre and the arts in general are going   but they have kept strong, distributing their classic positive energy by broadcasting great performances all over the world for free.

THEATRE - A COLLECTIVE EXPERIENCE

The audience chooses where to focus therefore, every experience is notoriously different. Sitting in a different place in the stage, in every different corner there is another aspect of view from every single person of the audience. A living collective experience-even if it is different for every one of us; we are there, a mass of energies, exchanging ours and finally lavishly giving them to the artists upon that stage. 

Photo Credit: SeatPlan

LIVE DIGITAL THEATRE - A DIFFERENT COLLECTIVE

Even if the geographical location differs, the live theatre plays a very important role in the way we are now entertained. The cinema’s wide screen is broadcasting an even wider theatrical stage live from its source, a local theatre. We can watch live-but not in flesh- a theatrical play that is being played simultaneously in a foreign country far away or just a few kilometres from us.

Photo Credit: Jake Hills

The live theatre watched in cinemas, cannot manage to connect the public with the “event” as the theatre does. The audience’s autonomy is removed, it cannot choose where to focus, what to look just like in the theatre, and this is being chosen by others, the cameraman, the director, the editor of the live theatre performance. Therefore perception is detached from the movement of the camera.

We may not be in the theatre, the liveliness might not exist and the theatrical experience is of course very different inside a movie theatre, but it still could have the element of collectivity. In this case gathered in a group and not in individuals, a group with one common experience.

COVID AND LIVE THEATRE AT HOME - HOW COLLECTIVE?

Previously filmed performances are now shared by a lot of theatre productions, with again a very strong pioneer, the National Theatre. The experience of watching is it live is live, not the actual performance.

The key is that premiering those pre-recorded performances is happening live all around the world. This detail could save the collectivity those performances naturally miss. They are not broadcasted at the cinemas, nor played live in the theatres; they are shown through the wide doors of the network.

Photo Credit: Simone Joyner

Let’s imagine, this place is a very large room, where millions of people can watch at the same time a theatrical performance. They cannot see each other, they cannot know where the rest of the audience is, they cannot feel each other’s energy nor can they see the actors in flesh. However the small amount of collectivity could be this advantage and disadvantage at the same time, the very large amount of people watching. No theatrical stage or cinema in the world could hold up so many viewers. Here, the meaning of collectivity is totally lost. We can only say that, we might gain a collective experience by sharing this pre-recorded performance with the ones we love.

Anastasia Manou

[digitalth]

“If you find him sad, say I am dancing. If in mirth, report that I am sudden sick.”

Little are the words that can one describe the magnificence of this next production that is being broadcasted live on National's YouTube Channel.

As much innovative as the birth of the digital theatre is, the sense of this performance's liveliness could never be recorded as how it were live, there, breathtaking, at the Olivier stage.

Antony, one of the three rulers of the Roman Empire, is conducting an affair with Cleopatra, the Queen of Egypt. When Antony's wife Fulvia suddenly dies, his sense of duty returns.  Rome asks for him, summoned to assist fellow members of the ruling triumvirate, Caesar and Lepidus, to manage a threat  from Pompey with another ruler Octavius. In battle with this new competitor for leadership, Antony faces the difficulty of their relationship, jealously and miscommunication.  Caesar declares war on the two lovers and Antony is defeated by Caesar at sea. Jealously and miscommunication from the furious Queen lead their relationship to a poisonous ending.

An anxious form of love fighting to survive, a fight for faithfulness and loyalty, a fatal affair.

Directed by Simon Godwin. Find out more about this production here.

                                                                      Anastasia Manou

[digitalth]

TIMELINE - DIGITAL THEATRE-Anastasia Manou

[digitalth]

Theatre music by Simon Allen.Taken by the tides, lifted up on the stage...

Anastasia Manou

[digitalth]

It’s All Live!

 “Beware; for I am fearless, and therefore powerful.”

On Thursday 30th and May 1st 2020, we’ll have again the chance to watch another National Theatre production from our homes!

Directed by Danny Boyle and premiered at the National's Olivier Stage with Benedict Cumberbatch as the creature and Jonny Lee Miller as Victor Frankenstein.

The digital premiere as the National Theatre Live came out experienced more than 800,000 people in cinemas around the world.

Victor Frankenstein a scientist, studying the decay of living beings, puts a personal challenge, to create a creature from human corpses. But Victor flees in terror when he realises his creation has a breath!

Tune in at the National's Official YouTube channel.

[digitalth]

Prythee listen well...

SHAKESPEARE SONNET MARATHON

The Irondale company announced earlier this month the plan for a 7.5 hour (456 minutes) virtual Sonnet Marathon to honor the 456th birthday of William Shakespeare.

The Shakespeare Sonnet Marathon will be live streamed on Thursday, April 23, from 12:00 p.m. - 8:00 p.m. (EST) on the company’s YouTube page (link here), or visible on their Facebook page (link here)

[digitalth]

Yo-ho-ho, and NTHome for fun!

We grew up with Jim Hawking’s extraordinary adventures. Once more we can set sail with the cast of the National Theatre to a new adaptation by Bryony Lavery. The ravishing scenery will sink ye, and Patsy Ferran as Jim brings liveliness and establishes that AYE! Girls can come about around the wind! The astonishing work of Polly Findlay was first premiered in 11 December 2014 at the Olivier Stage. Recommended for ages 10+.

Let’s bust this buried treasure! Show a leg!

Up until 23rd April 2020

[digitalth]

“Stay Jane!“

Jane Eyre directed by Sally Cookson at National Theatre Home tonight at 9 pm.

A cruel story is about to unfold...See it, hear it.

[digitalth]

The New Face of Theatre

"Confident we have pioneered a new genre, not quite live theatre, certainly not cinema, but an exciting approximation of the real thing whose potential reach is limitless."

                                                                          Nicholas Hytner

Sir Nicholas Hytner was the Artistic Director of London's National Theatre from 2003 until 2015. During this period, a very successful and alternative way of entertainment was born. The Live Theatre. Performances started being filmed and simultaneously broadcasted in theatres around the UK and later abroad.

The plays are being transmitted during the actual performance with the audience present. Screen, is a very powerful way to project. Until now, the dynamism a theatrical stage emits, was never being shown to a very large audition on a very wide dimension. Other theatres followed National’s novelty after being ‘tested’ with an annual revenue of 2000% increase.

Watching theatre in this digital form, it cannot but unfold another aspect, a new face, it can create from its material a new medium.

Digital Theatre is not cinema. We obviously get confused when we watch a theatrical play on the big screen, but we need to remember that here-there is no CUT. Once it starts, we can’t but infiltrate in the play.

This new face of theatre, now allows hundreds of people around the world to watch a performance. Something that would have been too expensive or even impossible in some cases.  Live or not, we can have the opportunity to see a great play.

Its spread is limitless as emphasized by Hytner, but what is the theatre without its traditional identity. The only fear is theatre’s subjection to this new digitalised shape. Is Digital Theatre a soulless pixel or can it really crawl with it the energy of the stage, as it is, immovable, unaltered, pure.

Anastasia Manou

Malcolm, Gabrielle, and Kelli Marshall. Locating Shakespeare in the Twenty-First Century. Newcastle upon Tyne: Cambridge Scholars Pub, 2012. Print.