#Γκαίτε

[thenewsmag]

Σαν σήμερα: Η 28η Αυγούστου στην Ιστορία - Ένα πάντα ζωντανό όνειρο, αυτό του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Σαν σήμερα: Η 28η Αυγούστου στην Ιστορία – Ένα πάντα ζωντανό όνειρο, αυτό του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Στις 28 Αυγούστου 1749 γεννιέται ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, ο άνθρωπος για τον οποίον αξίζει να μάθει κανείς γερμανικά προκειμένου να τον διαβάζει από το πρωτότυπο. Την ίδια ημερομηνία το 1828, έρχεται στον κόσμο ένας από τους μεγάλους Ρώσους συγγραφείς, ο Λέων Τολστόι. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Κακοκαιρία: 47 χρόνια είχαμε να δούμε παρόμοια θεομηνία – Πού έβρεξε περισσότερο Το αμερικανικό «δόγμα»…

[justforbooks]

«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ όπου ο κήπος του Γκαίτε σχεδόν συνορεύει με το Μπούχενβαλντ: όπου το σπίτι του Κορνέιγ βρίσκεται δίπλα στη πλατεία που η Ζαν Ντ’ Αρκ γνώρισε το αποτρόπαιο τέλος της» γράφει ο Τζορτζ Στάινερ με τη σοφία του ανθρώπου που είχε προ πολλού εντρυφήσει στις πιο μύχιες όψεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, μιλώντας για τις απόλυτα αντιφατικές όψεις του. Η παιδεία και ο ανθρωπισμός διαμορφώθηκαν στο κέντρο του ευρωπαϊκού πνεύματος ακριβώς για να γνωρίσουν την πλήρη κατακρήμνιση και πάλι στο εσωτερικό του, ύστερα από το Ολοκαύτωμα αλλά και σήμερα, εξαιτίας της ισοπέδωσης που επιφέρει ο άκρατος ωφελιμισμός.

Τις μεγάλες αντιφάσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, που δόξασε την παιδεία και την ποίηση, για να τις ακυρώσει με τον πιο βάρβαρο τρόπο, εξετάζει ο Τζορτζ Στάινερ στη δέκατη διάλεξη Nexus του ομώνυμου περιοδικού και ινστιτούτου που είχε δώσει το 2004 στο Άμστερνταμ και μόλις κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Δώμα με τίτλο «Η Ιδέα της Ευρώπης», σε άρτια μετάφραση του Θάνου Σαμαρτζή, θέτοντας παράλληλα το καίριο ερώτημα σε τι ακριβώς συνίσταται και κατά πόσο υπάρχει ακόμα η ιδέα της Ευρώπης.

«Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη μακρές πορείες. Οι στρατιώτες του Αλέξανδρου έκαναν πορεία ‒με άλλα λόγια περπάτησαν‒ από την Ελλάδα μέχρι τα σύνορα της Ινδίας και τη λιβυκή έρημο. Η “Ανάβασις” του Ξενοφώντα παραμένει κλασικό έργο της απελπισίας, της εξάντλησης και της αντοχής του πεζικάριου σε μια καταναγκαστική πορεία προς την επιβίωση», αναφέρει ο Στάινερ στην αρχή κιόλας της διάλεξής του, για να τονίσει όχι μόνο την περιπετειώδη και μακρά διάσταση του ταξιδιού του ευρωπαϊκού πνεύματος αλλά κυρίως για να θέσει τις αρχές της ταυτότητάς του, η οποία είναι ταυτόχρονα αρχαιοελληνική και ιουδαιοχριστιανική.

Όσο για την πορεία της διαμόρφωσης και της αποσύνθεσης του ευρωπαϊκού πνεύματος, αυτή δεν ενέχει μόνο τον χαρακτήρα μιας διαρκούς περιπλάνησης αλλά και την απολυτότητα και τον παραλογισμό ενός αληθινού πάθους που συνοψίζει την ολότητα του ίδιου του βίου. Πρόκειται για το πάθος της διαρκούς αναζήτησης που δεν εγκαταλείπει τον στοχαστή ποτέ.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Στάινερ, όπως αντίστοιχα και ο Χέρμαν Μπροχ, ένας λογοτέχνης που είδε σε βάθος τις αρχές και τη μακρά πορεία της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και την αντίστοιχα συντριπτική της πτώση, ήταν ένας μελετητής που ως γνήσιος ρομαντικός δεν έπαψε να αναζητά το απόλυτο, επιμένοντας πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πρέπει να αναπληρώσει ταυτόχρονα όλες τις αρχές του στην ολότητά τους, αν θέλει ακόμα να ελπίζει. Η αντίστοιχα απόλυτη άρνηση που εξέφραζε το «υπάρχει αφθονία ελπίδας, αλλά όχι για εμάς» του αγαπημένου του Φραντς Κάφκα, όπως και κορυφαίων άλλων λογοτεχνών, απασχολούσε τον Τζορτζ Στάινερ μέχρι τέλος.

Αλλά, πάλι, δεν ήταν ο Φλομπέρ εκείνος που έκανε την κεντρική του ηρωίδα, τη μαντάμ Μποβαρί, να καταρρεύσει όταν συνειδητοποίησε την απουσία κάθε αξίας, και τελικά να αυτοκτονήσει όταν βίωσε το κενό που υπήρχε στην άδεια από νόημα πορεία της ζωής της;

Το ότι η απελπισία, όπως και η μοναξιά, είναι καίριο χαρακτηριστικό των σκεπτόμενων ανθρώπων είναι κάτι που τονίζει ο Στάινερ επανειλημμένα σε μνημειώδη δοκίμιά του, όπως τα «Αρχεία της Εδέμ» (από τα «Αξόδευτα Πάθη», μτφρ. Κατερίνα Σχινά, Νεφέλη), αν και το ότι όλοι οι σπουδαίοι στοχαστές αποσύρονταν στη μοναξιά τους (ο Μοντένι στον πύργο του, ο Κίργκεγκορ στο δωμάτιό του, ο Νίτσε στις περιπλανήσεις του) δεν σημαίνει ότι δεν είχαν ανάγκη την κοινωνική βάση ενός κοινού οράματος για να διαπρέψουν.

Αυτό είναι εν τέλει για τον Στάινερ συνώνυμο με την κοινή μοίρα που συναντά κανείς στις αρχές του αρχαιοελληνικού και εβραϊκού πνεύματος, γι’ αυτό και οι θαμώνες της αρχαίας αγοράς τελικά μετεξελίχθηκαν στους θαμώνες των σύγχρονων καφενείων. Η συνύπαρξη των ανθρώπων είναι το απόγειο της σύγχρονης διυποκειμενικότητας, της αλήθειας της πόλης, μια θέση την οποία κάλλιστα θα ασπαζόταν ένας άλλος καίριος μελετητής του σύγχρονου ευρωπαϊκού πνεύματος και λάτρης των καφενείων, ο Κλαούντιο Μάγκρις.

Είναι, μάλιστα, ο τελευταίος που θα συμφωνούσε, επίσης, με τον Στάινερ στο ότι είναι δύσκολο να ξανασκεφτεί κανείς το ευρωπαϊκό πνεύμα μετά το Ολοκαύτωμα, κάτι που επεσήμαναν με καίριο τρόπο τόσο οι εκπρόσωποι της Σχολή της Φρανκφούρτης όσο και ο ποιητής Πάουλ Τσέλαν. Πολύ εύστοχα ο Στάινερ υπενθυμίζει ότι, μη μπορώντας να αντέξει το βάρος αυτού του ερωτήματος, ο Τσέλαν προβαίνει τελικά στο απονενοημένο διάβημα, επιλέγοντας ωστόσο ένα συγκεκριμένο σημείο του Σηκουάνα, που δοξάστηκε στη σπουδαία μπαλάντα του Απολινέρ, για να αυτοκτονήσει, ξέροντας ότι το τελετουργικό είναι η απόλυτα δοξαστική πράξη που δίνει νόημα ακόμα και στον ίδιο τον θάνατο.

Είναι αυτή η μεταφορική δύναμη εν τέλει που απαντά στο καίριο ερώτημα το οποίο θέτει εκ νέου ο Στάινερ στη διάλεξή του για την Ευρώπη, λίγα χρόνια πριν από τον δικό του θάνατο: «Ποιο είναι το νόημα; Τι να προσθέσει οποιοσδήποτε από εμάς στα μεγαλεία του ευρωπαϊκού παρελθόντος;”».

Επομένως, στο ερώτημα κατά πόσο επήλθε το τέλος του ευρωπαϊκού πνεύματος ο Στάινερ απαντά όχι ανατρέχοντας σε ιστορικά δεδομένα, αφού αυτά είναι περασμένα και νεκρά, αλλά θέτοντας εκ νέου τα αξιώματα που έχει αναδείξει η ίδια η Ευρώπη και οφείλει να οριοθετήσει ξανά στο σωστό τους εύρος: ορίζοντας το καφενείο σε ανθρώπινη κλίμακα, αναδεικνύοντας τις πόλεις ως σημεία αναφοράς κάθε περιπλανώμενου που αναζητά το παρελθόν και την παράδοσή τους, δίνοντας όνομα σε κτίρια και πλατείες, εξελίσσοντας την αρχαιοελληνική και ιουδαιοχριστιανική παράδοση και σκέψη και, τέλος, εκφράζοντας την αγωνία για την κοινή της μοίρα, έστω και ως αναπόφευκτο τέλος που ο Χέγκελ διέγνωσε ως δειλινό που έριχνε τη σκιά του στην ιδέα και στην ουσία της Ευρώπης ακόμα και τις ώρες του μεσημεριού.

Όλα αυτά συνιστούν το μυστικό που μοιραζόμαστε όλοι από κοινού, ένα θεμελιώδες αξιακό πλαίσιο αναφοράς που έχει ως κεντρικό περιεχόμενο την κοινή παιδεία και όχι τη στείρα απόκτηση γνώσεων. Η κοινή παιδεία ως κατάκτηση δεν εκλαμβάνεται από τον Στάινερ με την έννοια ενός εκπαιδευτικού μοντέλου στο οποίο καλούμαστε να προστρέξουμε όλοι αλλά ως μια μορφή ιερής μανίας, πέρα από κάθε σκοπό και χρησιμοθηρία, σαν αυτή την πλατωνική μανία που καταλαμβάνει τον ακάματο κυνηγό της γνώσης που ήταν και ο ίδιος.

Επομένως, στο ερώτημα του πώς επαναδιαπραγματευόμαστε την ουσία και το όραμα της Ευρώπης λίγο πριν από το σκότος μιας αυτοκτονικής απανθρωποποίησης η απάντηση είναι ορίζοντας ξανά τις κεντρικές της αξίες και να ξαναβλέποντας την αλήθεια της αρχαιοελληνικής της θεωρίας, δηλαδή τη μη χρησιμοθηρική της σκέψη υπό το φως άπειρων δυνατοτήτων. Αρκεί να δούμε την «ελληνική αντίληψη ως σύνολο και ιδιαίτερα αυτήν τη σοφόκλεια αντίληψη –τον μεγάλο μονόλογο προς τον ήλιο στον “Αίαντα”– που συνδέει στενά το φως με τη ζωή», έγραφε ο Στάινερ χαρακτηριστικά στις «Αντιγόνες» (μτφρ. Πάρις Μπουρλάκις, Καλέντης), για να αντιληφθούμε πως η γνώση δεν είναι κάτι πέρα από τη ζωή αλλά ταυτίζεται μαζί της.

Το να είσαι ζωντανός δεν είναι μονοδιάστατο αλλά «σημαίνει να βλέπεις το φως του ήλιου και να σε βλέπει κι αυτό». Και αυτοί που μιλούν στοχαστικά για τον θάνατο, ακόμα και της ίδιας της Ευρώπης, όπως ο Στάινερ, είναι αυτοί τελικά που βλέπουν πιο έντονα και πιο δυνατά το φως, το οποίο ευτυχώς δεν έχει πάψει να αχνοφέγγει στο βάθος της σκέψης μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[mulhollanddrive2020]

εντροπία*

προσπαθώ να θυμηθώ τον όρο εντροπία. μου έμαθες τι σημαίνει και προσπαθώ με δύναμη να το θυμηθώ, αλλά δυσκολεύομαι. ο ήλιος κάνει ένα ψηφιακό λακάκι στο πρόσωπό μου, ή μάλλον είναι το φως που πέφτει στην κάμερα της οθόνης; η απόσταση μοιράζεται. δεν είναι τόσο μεγάλη. μου λείπεις. σου έστειλα αυτή την φωτογραφία για να θυμηθείς το πρόσωπό μου. η θάλασσα εδώ είναι ήρεμη. όχι τόσο όσο το πρωί. τι θα συνέβαινε αν η ζωή ήταν μια ατελείωτη λούπα. ο όρος εντροπία έπαψε να μου είναι άγνωστος από τότε που μου τον έμαθες εσύ, ανεξάρτητα από το εάν θα τον θυμηθώ ή όχι. η καρακάξα δεν ήρθε σήμερα. δεν θα ένιωθε μοναξιά; άνοιξα ένα βιβλίο. κάπως πρέπει να περάσουν αυτές οι ώρες. η διάρκεια της λούπας είναι ασαφής, αν και εμένα μάλλον μου αρέσει ο γκαίτε. κάθε ον κάνει ό,τι μπορεί για να νιώθει χαρούμενο. έτσι κι εγώ. προσπαθώ. υπάρχουν πολλές ταινίες με την λέξη εραστές μέσα. εμένα αυτή μου αρέσει περισσότερο. φυσικά. ντιτρόιτ-μαρόκο. ένα μικρό αεροπλάνο. φόρεσες τελικά την ροζ γούνα. αυτή που αγαπώ. θα συναντηθούμε στον 61ο παράλληλο. εκεί θα μας συναντήσει η καρακάξα, θα είναι ωραία και εκεί δεν θα νιώθουμε μόνοι.

*ένα κείμενο για την επέτειο 70 χρόνων από την γέννηση του Jim Jarmusch

image © Sandro Kopp

Σωτήρης Κ.

[mysterydark]

Τώρα που έφυγε ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος.

Τώρα που ξεμαύρισες και δεν μιλάς καλοκαιρινά.

Στη λευκή σου εποχή.

Χωρίς τον ήλιο τον ηλιάτορα να σου χαρίζει αναίδεια, γλωσσάρα και λαμπερό δέρμα.

Χωρίς κρυμμένες κυτταρίτιδες στα κόπερτον.

Χωρίς παραλίες. Χωρίς τις λέξεις- σαράντα υπό σκιάν.

Γιατί τον Αύγουστο η γλώσσα μαυρίζει και ψήνεται.

Τον Αύγουστο λες θέλω, έρχομαι, δε γαμιέται, σ' αγαπάω, εσένα μόνο, χούφτωσέ με, καίγομαι, κι άλλο, μη σταματάς.

Ενώ τον Σεπτέμβριο η γλώσσα ξασπρίζει και ψιχαλίζει.

Τον Σεπτέμβριο λες δεν ξέρω, φοβάμαι, έβγαλε ψυχρούλα, θα βρέξει, άστο για μετά, τι να σου πω τώρα, θα βράσω φασόλια.

Όσα πρόλαβες να πεις τα είπες.

Κι όσα δεν πρόλαβες θα τα πεις του χρόνου.

Τώρα μπορείς να μελαγχολήσεις για το καλοκαίρι που ξαναέφυγε και θα ξαναφύγει μέχρι να ξανάρθει.

Το ίδιο έκαναν και πριν από σένα κι ο Ρεμπώ, κι ο Γκαίτε, κι ο Ασλάνογλου κι η φίλη μου η Καίτη που έχει κομμωτήριο στην Πάτρα.

λευκοί πια * από την Γλυκερία Μπασδέκη

[mple-selhnhh]

Αν θέλεις να μάθεις πώς είναι οι άνθρωποι εδώ πέρα, πρέπει να σου απαντήσω ότι είναι οι ίδιοι όπως παντού.

-Βόλφγκανγκ Γκαίτε

[xamenotalento]

Η Πηνελόπη είναι το κλου του βιβλίου. Η πρώτη πρόταση περιέχει 2.500 λέξεις. Υπάρχουν οκτώ προτάσεις στο επεισόδιο. Αρχίζει και τελειώνει με τη θηλυκή λέξη «ναι». Γυρίζει γύρω γύρω σαν τη μεγάλη γήινη σφαίρα, αργά, αναπόδραστα και αδιάκοπα, τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα είναι τα γυναικεία στήθη, ο πισινός, η μήτρα και το μουνί, που εκφράζονται από τις λέξεις «γιατί», «βάθος» (με όλες τις έννοιες: βάθος, το βάθος των γλουτών, το βάθος της τάξης, τα βάθη της θάλασσας, τα βάθη της καρδιάς του), «γυναίκα» και «ναι». Παρόλο που είναι πιθανότατα πιο άσεμνο από οποιοδήποτε προηγούμενο επεισόδιο, εμένα μου φαίνεται απόλυτα λογικό, πλήρες, αήθες, γονιμοποιήσιμο, αναξιόπιστο, συναρπαστικό, πονηρό, περιορισμένο, συνετό, αδιάφορο. Weib. Ich bin der Fleish der stets bejaht. Γυναίκα. Εγώ είμαι η σάρκα που πάντα καταφάσκει.

*Μεφιστοφελής στον Φάουστ του Γκαίτε: «Εγώ είμαι το πνεύμα που πάντα αρνείται».

[retro-apomeinaria]

Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, Φάουστ

Οταν με τόλμη τα φτερά ανοίγει η φαντασία

Kαι στο αιώνιο προσδοκά ν' ανυψωθεί

Μια στάλα τόπος μπορεί να της αρκεί,

Μόλις στη δίνη των καιρών χάσει την ευτυχία.

Η έγνοια βαθιά μες στην καρδιά φωλιάζει,

Kρυφές πληγές σκάβει και μας σπαράζει.

Μας κλέβει κάθε μας χαρά και κάθε ηρεμία

Kαι πάντοτε σκεπάζεται με νέα προσωπεία.

Πότε χωράφι, σπίτι κ' οικογένεια εμφανίζει,

Αλλοτε δηλητήριο, μαχαίρι και φωτιά,

Τρέμει κανείς το άγνωστο με κάθε του ματιά,

Kι ό,τι δεν έχασε, με δάκρυ το ποτίζει.

Δε μοιάζω στους Θεούς! Προχώρησα πολύ

Με το σκουλήκι μοιάζω, που σκάβει μες στη γη.

Σ' αυτό που σέρνεται και ζει μέσα στη σκόνη,

Ωσπου αγνώστου πέλμα με βία το σκοτώνει!

Δεν είναι σκόνη, αυτός ο τοίχος ο ψηλός,

που με χιλιάδες ράφια με πλακώνει;

Η ανόητη φλυαρία που με ζώνει

και προς τον σκώρο με σπρώχνει διαρκώς;

Εδώ θα βρω, ό,τι δεν έμαθα με τόσους κόπους;

Θα ξεφυλλίζω τόμους τα βιβλία,

Για να δω πως τυραννία βασανίζει τους ανθρώπους

Τόλμα τις πύλες ν' ανοίξεις με ορμή,

Που τις κοιτά κανείς, μα δεν τις πλησιάζει,

Ηρθε η ώρα να δείξεις με πυγμή,

Πως ο άνθρωπος μπροστά στο θείο δε δειλιάζει:

Μην τρέμεις μπροστά στη σκοτεινή σπηλιά,

Που σε κατάρα μετατρέπει την κάθε φαντασία,

Μα να περνάς, χωρίς να δίνεις σημασία,

Από το στόμιο που ξερνά της κόλασης φωτιά -

Με διαύγεια το βήμα να τολμήσεις,

Εστω και στο Μηδέν αν τερματίσεις!»

[konmarkimageswords]

Η Υπερ-Ψυχή είναι ένα από τα σημαντικότερα δοκίμια του Ralph Waldo Emerson, στο οποίο διερευνά την ιδέα μιας πνευματικής ενότητας που υπερβαίνει την ατομική ύπαρξη. Ο Emerson προτείνει ότι υπάρχει μια θεϊκή παρουσία μέσα σε κάθε άτομο, την οποία αποκαλεί Υπερ-Ψυχή, που συνδέει όλα τα ζωντανά όντα μεταξύ τους και με το σύμπαν ως ένα όλον. Υποστηρίζει ότι η εμπειρία αυτής της υπερβατικής ενότητας μπορεί να εμπνεύσει συναισθήματα δέους, θαυμασμού και πνευματικής ενόρασης και ότι μπορεί να βοηθήσει στην καλλιέργεια μιας βαθύτερης αίσθησης συμπόνιας και διασύνδεσης. Στην έρευνά του αυτή ο Emerson βασίζεται σε μια σειρά από φιλοσοφικές και θρησκευτικές παραδόσεις για να αρθρώσει το όραμά του για την Υπερ-Ψυχή, προσφέροντας καθοδήγηση για το πώς να καλλιεργηθεί από τον άνθρωπο μια βαθύτερη πνευματική επίγνωση στην καθημερινή ζωή. Εντέλει, το κείμενό του είναι ένας ισχυρός διαλογισμός σχετικά με τη φύση της συνείδησης και τη δυνατότητα των ανθρώπινων όντων να συνδεθούν με κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό τους.

Συγγραφέας: Ralph Waldo Emerson Μετάφραση: Χριστίνα Λάσκη Πρόλογος: Jacob Needleman Εκδόσεις: Αρχέτυπο Σελίδες: 82 Διαστάσεις: 10.5x16.5 εκατ.

O Ralph Waldo Emerson (1803-1882) θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς ποιητές και φιλόσοφους. Σπούδασε στο Χάρβαρντ και υπήρξε ο ιδρυτής και ηγετική μορφή του Υπερβατισμού, ενός φιλοσοφικού και λογοτεχνικού κινήματος που, αντλώντας από τον Ρομαντισμό, τον Πλάτωνα, τον Πλωτίνο, τον Γκαίτε, αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα στη Νέα Αγγλία, ως μια μορφή αντίδρασης στον επιστημονικό ορθολογισμό και στον υλισμό. Μέσα από αυτό το πλαίσιο, με τις διαλέξεις και τα βιβλία του, ο Emerson αγωνίστηκε ενάντια στα κοινωνικά και ηθικά πρότυπα της εποχής του ασκώντας μεγάλη επίδραση σε πολλούς στοχαστές του καιρού του, ενώ οι ιδέες του σχετικά με την ελευθερία του ατόμου, τη σχέση της ψυχής με τη φύση, και την ικανότητα του ανθρώπινου είδους να αναπτύξει μια τέτοια αυτοσυνειδησία που θα του επιτρέψει να ζήσει μια αυθεντική και με επίγνωση ζωή, εξακολουθούν να έλκουν και να μελετώνται μέχρι σήμερα από χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

[oraiotisimeras]

"Μουσικήν ποίει και εργάζου" 

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου 

Η χάρη ,  γράφει κάπου ο Απόστολος Παύλος, τρέχει και δοξάζεται. Η χάρη τρέχει σημαίνει επικοινωνεί Σημαίνει ότι έχει φωνή και μεταδίδεται από τον ένα στον άλλον. Η χάρη είναι ελεύθερη φωνή. Εκφράζει τη σκέψη του ανθρώπου. Είμαστε άραγε ο καθένας  μια ελεύθερη φωνή; Εκφράζουμε ελεύθερα τη σκέψη μας; Το τελευταίο μάθημα που ο Θεός δίδαξε στο Σωκράτη ήταν αυτό: "Μουσικήν ποίει και εργάζου".

Ο Σωκράτης στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, όπως διαβάζουμε στο Φαίδωνα,  έγραφε δημοτική ποίηση. Δηλαδή ποίηση που μπορούσε να καταλάβουν οι άνθρωποι. Επικοινωνούσε, με άλλα λόγια, με τους ανθρώπους, λίγα λεπτά πριν το θάνατό του. Όσο διαρκούσε η προετοιμασία του δηλητηρίου που θα του έδινε ο δήμιος σε εκτέλεση της ποινής που του επέβαλαν οι Αθηναίοι. 

Με αυτήν την έννοια ο Πλάτων είπε, «δώστε μου τους ήχους (τις φωνές) και πάρτε τους νόμους». Ο Γκαίτε επίσης κατανοούσε τη μεγάλη σημασία που έχει η φωνή του ανθρώπου: «Ο άνθρωπος", είπε, "βουβαίνεται στον πόνο του. Εμένα μού ‘δωσε ο Θεός το χάρισμα να λέω το τι υποφέρω». Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το χάρισμα της φωνής, δηλαδή της έκφρασης της σκέψης του. Αλλά δεν υπάρχει ελεύθερη σκέψη χωρίς γνώση του εαυτού.  Ελεύθερη σκέψη ��ροϋποθέτει αυτογνωσία. Αν δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να εκφράζουμε τη σκέψη μας.

Είμαστε άραγε φωνή, δηλαδή γνώση και έκφραση του εαυτού μας; Αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο μας. Αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο, το κάνουν μέσω της φωνής. Αν μπορούσαμε να τους βουβάνουμε, αν ο τύπος ήταν στα χέρια των εθνών και των λαών, δεν θα στέναζαν τα έθνη και δε θα βογγούσαν οι λαοί. Φωνή λαού οργή Θεού, λέει η παροιμία, η οποία εκφράζει τη δύναμη της φωνής. Ο ήχος γκρέμισε τα τείχη της Ιεριχούς! Με τη φωνή «αέρα» νικούσαν οι Έλληνες τους πολυπληθέστερους εχθρούς τους.

[thoughtfullyblogger]

Φιλλέληνες που αγάπησαν την Ελληνική γλωσσα

«Όταν οι θεοί διαλέγονται την των Ελλήνων γλώτταν χρώνται» είπε παλιά ο Κικέρων (όταν οι θεοί συνομιλούν, χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα). Τον ίδιο θαυμασμό εξέφρασε ο Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος Γκαίτε, λέγοντας: «Όταν άκουσα το Ευαγγέλιο στην ελληνική, μού φάνηκε ότι παρουσιάσθηκε το φεγγάρι σ’ έναστρο ουρανό». Όντως η ελληνική γλώσσα μάγεψε, συγκίνησε και γοήτευσε πολλούς φιλέλληνες…

[eclecticstarlightblogger]

Φιλλέληνες που αγάπησαν την Ελληνική γλωσσα

«Όταν οι θεοί διαλέγονται την των Ελλήνων γλώτταν χρώνται» είπε παλιά ο Κικέρων (όταν οι θεοί συνομιλούν, χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα). Τον ίδιο θαυμασμό εξέφρασε ο Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος Γκαίτε, λέγοντας: «Όταν άκουσα το Ευαγγέλιο στην ελληνική, μού φάνηκε ότι παρουσιάσθηκε το φεγγάρι σ’ έναστρο ουρανό». Όντως η ελληνική γλώσσα μάγεψε, συγκίνησε και γοήτευσ�� πολλούς φιλέλληνες…

[greekblogs]

Φιλλέληνες που αγάπησαν την Ελληνική γλωσσα

«Όταν οι θεοί διαλέγονται την των Ελλήνων γλώτταν χρώνται» είπε παλιά ο Κικέρων (όταν οι θεοί συνομιλούν, χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα). Τον ίδιο θαυμασμό εξέφρασε ο Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος Γκαίτε, λέγοντας: «Όταν άκουσα το Ευαγγέλιο στην ελληνική, μού φάνηκε ότι παρουσιάσθηκε το φεγγάρι σ’ έναστρο ουρανό». Όντως η ελληνική γλώσσα μάγεψε, συγκίνησε και γοήτευσε πολλούς φιλέλληνες…

[justforbooks]

Το τελευταίο αίνιγμα του σπουδαιότερου συγγραφέα κατασκοπευτικών μυθιστορημάτων που γνώρισε η πλάση ή μια κιτρινίστικη απόπειρα να σπιλωθεί η μνήμη ενός κολοσσού των βρετανικών γραμμάτων μεταθανάτια; Τέσσερις δεκαετίες άκρως απόρρητης ύπαρξης έρχονται στο φως μέσα από μια νέα ανεπίσημη βιογραφία του Τζον Λε Καρέ, η οποία υπόσχεται να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του συγγραφέα μέσω της γυναίκας την οποία κράτησε κρυφή για περίπου τη μισή ζωή του. Το όνομά της είναι Σουλέικα Ντόσον και υπογράφει τον πολυσυζητημένο τόμο «The Secret Heart» με πλαστή ταυτότητα.

H Ντόσον γνώρισε τον Λε Καρέ τον Σεπτέμβριο του 1982, όντας εργαζόμενη ως ερευνήτρια για τα βιβλία του. Η σχέση τους ξεκίνησε τον επόμενο Αύγουστο και συνεχίστηκε έως το καλοκαίρι του 1985. Αναθερμάνθηκε για ένα ακόμη εξάμηνο τον Μάρτιο του 1999. Όλο το διάστημα εκείνο ο Λε Καρέ ήταν παντρεμένος στη δεύτερη σύζυγό του, Τζέιν.

Σε ένα σενάριο βγαλμένο από τα καλύτερα δείγματα των μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Σμάιλι, η πραγματική ταυτότητα και ηλικία της συγγραφέως παρα��ένουν άγνωστες. Εικάζεται ωστόσο ότι πρόκειται για όνομα εμπνευσμένο από τη Ζουλέικα Ντόμπσον, εμπνευσμένη από την ομώνυμη σάτιρα του Μαξ Μπίρμπομ.

Πρόκειται για άλλο ένα κεφάλαιο ίντριγκας στη ζωή του κορυφαίου μυθιστοριογράφου, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Δεκεμβρίου του 2020. Άλλωστε τίποτε δεν ήταν συμβατικό στη νιότη του καλλιτέχνη που γεννήθηκε ως Ντέιβιντ Τζον Μουρ Κόρνγουελ στις 19 Οκτωβρίου 1931 στο Πουλ του Ντόρσετ. Τυχοδιώκτης, σαγηνευτής, γυναικάς, εξακολουθητικός χρεοκόπος, περιστασιακός τρόφιμος φυλακών και εθισμένος στην πρόκληση οικογενειακών κρίσεων, ο πατέρας του Ρόνι μύησε από τα παιδικάτα του τον νεαρό Κόρνγουελ στην τέχνη της συγκάλυψης. Ενώ η μητέρα του, Όλιβ, το έσκασε αθόρυβα από τη ζωή του όταν ο ίδιος ήταν πέντε ετών και ο αδελφός του Τόνι επτά.

Απογοητευμένος από το βρετανικό σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης, βρέθηκε στο πανεπιστήμιο της Βέρνης, όπου σπούδασε ξένες γλώσσες από το 1948 έως το 1949. Η κατεχόμενη Αυστρία ήταν ο τόπος όπου το 1950 εισήχθη στο σύμπαν των μυστικών υπηρεσιών, δουλεύοντας ως συλλέκτης πληροφοριών γερμανόφωνων δραπετών από το Σιδηρούν Παραπέτασμα προς τη δύση, για λογαριασμό του αγγλικού στρατού. Η επιστροφή στην πατρίδα το 1952 τον βρίσκει να μελετά Γερμανική Φιλολογία και Γλώσσα στην Οξφόρδη, μαθήματα τα οποία κατόπιν δίδαξε στο Ίτον, όντας ταυτόχρονα στέλεχος της MI5 και αργότερα της MI6, προτού τοποθετηθεί αρχικά στη βρετανική πρεσβεία στη Βόννη, με την κάλυψη της ιδιότητας του κατώτερου διπλωμάτη και αργότερα στο Αμβούργο.

Αποδέχτηκε τη γερμανική κουλτούρα σε μια εποχή κατά την οποία καθετί γερμανικό ήταν συνώνυμο με το απόλυτο κακό, διέσχισε τις ισοπεδωμένες πόλεις του Ρουρ, κοιμήθηκε σε κρεβάτια εκστρατείας σε υπόγεια του Βερολίνου, οσφράνθηκε τη δυσοσμία του θανάτου στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Νταχάου και του Μπέργκεν – Μπέλσεν, προπάντων εμβαπτίστηκε στο έργο του Γκαίτε και του Σίλερ, του Τόμας Μαν και του Έρμαν Έσσε, μέσα από σελίδες που έθρεψαν την αγάπη του για την κλασική γραμματεία και τον λυρισμό. Η άκρως απόρρητη κάλυψή του χάθηκε το 1964, ως αποτέλεσμα της χιονοστιβάδας πληροφοριών που διοχέτευσε στην Κα Γκε Μπε ο διαβόητος διπλός πράκτορας Κιμ Φίλμπι, στο σημείο αυτό ωστόσο, ο Ντέιβιντ Τζον Μουρ Κόρνγουελ είχε ήδη υιοθετήσει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Λε Καρέ, είχε εκδώσει ένα χλιαρής υποδοχής μυθιστόρημα μυστηρίου («Ο ποιοτικός φόνος»), είχε συστήσει στο αναγνωστικό κοινό τον μυθικό Τζόρτζ Σμάιλι («Η τελευταία κλήση»), ενώ επιπλέον πρόλαβε να κυκλοφορήσει το έργο – σταθμό για τη λογοτεχνία του σασπένς και ουσιαστικά αφετηρία του κατασκοπικού υβριδίου, «Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο».

Όπλα, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο, ανθρώπινη δουλεία, πόλεμος, διπλωματία, γεωπολιτική, καταστολή εγκλήματος εναντίον αντικατασκοπείας στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, αναλώσιμοι ιδεαλιστές στρατευμένοι σε λάθος σκοπούς, κομπιναδόροι υψηλού προφίλ με αστείρευτο στοκ δολιότητας, αρτίστες της συσκότισης τοποθετημένοι στα στρατηγικότερα επίπεδα εξουσίας, πρόσωπα μεγαλειώδη, πρόσωπα προδομένα, πρόσωπα αχρεία, σύσσωμος ο μαρτυρικός θίασος των πρωταγωνιστών του συγγραφέα δεν άφησε πέτρα ασήκωτη στο ορατό ή σκιώδες θέατρο συρράξεων των καιρών μας. Ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, Πόλεμος του Κόλπου, Brexit, Ρουάντα, Νιγηρία, Αφγανιστάν, η πένα του ταξίδεψε οπουδήποτε σημειώθηκε αδικοπραξία στο όνομα της πολιτικοοικονομικοβιομηχανικής ελίτ και κατέθεσε διαφωτιστικές σελίδες, άρτιας αισθητικής απόλαυσης, συμπαγείς σαν ατσάλι, που θα διαβάζονται ξανά και ξανά ως τα χαράματα από τις λεγεώνες των παθιασμένων αναγνωστών του. Όπως λακωνικά το διατύπωσε ο ίδιος, «Πολεμούμε τους πολέμους που κληρονομούμε». Ο Τζον Λε Καρέ μεγάλωσε έξι γενιές βιβλιόφιλων. Μήπως το κεφάλαιο που ανοίγει «Η μυστική καρδιά» θα μεταμορφώσει ολοκληρωτικά την άποψη της κοινής γνώμης για έναν από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της εποχής μας;

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[skandaladiaplokidiafthora]

Φιλλέληνες που αγάπησαν την Ελληνική γλωσσα

«Όταν οι θεοί διαλέγονται την των Ελλήνων γλώτταν χρώνται» είπε παλιά ο Κικέρων (όταν οι θεοί συνομιλούν, χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα). Τον ίδιο θαυμασμό εξέφρασε ο Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος Γκαίτε, λέγοντας: «Όταν άκουσα το Ευαγγέλιο στην ελληνική, μού φάνηκε ότι παρουσιάσθηκε το φεγγάρι σ’ έναστρο ουρανό». Όντως η ελληνική γλώσσα μάγεψε, συγκίνησε και γοήτευσε πολλούς φιλέλληνες…

[netakias]

Φιλλέληνες που αγάπησαν την Ελληνική γλωσσα

«Όταν οι θεοί διαλέγονται την των Ελλήνων γλώτταν χρώνται» είπε παλιά ο Κικέρων (όταν οι θεοί συνομιλούν, χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα). Τον ίδιο θαυμασμό εξέφρασε ο Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος Γκαίτε, λέγοντας: «Όταν άκουσα το Ευαγγέλιο στην ελληνική, μού φάνηκε ότι παρουσιάσθηκε το φεγγάρι σ’ έναστρο ουρανό». Όντως η ελληνική γλώσσα μάγεψε, συγκίνησε και γοήτευσε πολλούς φιλέλληνες…

[apsny-news]

Νύχτες Πρεμιέρας / Αφιέρωμα με Σκορσέζε και Φασμπίντερ στο Ινστιτούτο Γκαίτε

Δύο θρυλικές ταινίες, στις οποίες έβαλε την υπογραφή του ο Μπάλχαουζ, παρουσιάζονται την Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου με ελεύθερη είσοδο για το κοινό Οι Νύχτες Πρεμιέρας δεν επαναπαύονται και δεν εφησυχάζουν μέχρι το σταθερό μας ραντεβού με το Open Air το καλοκαίρι και φυσικά με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Σε συνεργασία, λοιπόν, με το Ινστιτούτο Γκαίτε, μας έχουν…