#ήρωας

[adyto]

Ας γράψει ότι θέλει η ιστορία μοναχα μη πει οτι τα παρατήσαμε.

[apopsyxhs]

Είναι δύσκολο να σκέφτεσαι τα πάντα και να νιώθεις

Κάνουμε βήματα - Ήρωας, Ραψωδος Φιλόλογος

[epestrefe]

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, μαθητής (όρθιος, τρίτος από αριστερά δίπλα στον γυμνασιάρχη) με την αθλητική ομάδα του Γυμνασίου (PAFOS FC/Σελίδα στο fb)

Ο 19χρονος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης είναι ο πιο νέος από τους ήρωες, αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που απαγχονίστηκαν από τους Βρετανούς στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας και ετάφησαν στα Φυλακισμένα Μνήματα. Όπως πολλά παιδιά της ηλικίας του, μπολιάστηκαν με τα ιδανικά των μεγαλυτέρων, που αγωνίζονταν για την Ελευθερία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Η πίστη στα ιδανικά τους, τους έκανε να μην υπολογίζουν ακόμα και τη ζωή τους.

Περισσότερα στο:https://kimintenia.com/2022/03/14/2354-3/

[astratv]

Ιστορία που συγκλονίζει: Λαρισαίος βολεϊμπολίστας έγινε ήρωας σε βιβλίο

«Οι περιπέτειες του Τασούλη στο Διάστημα» της Στέλλας Ζολώτα από τα Τρίκαλα, είναι ένα βιβλίο, ένα παιδικό παραμύθι, αφιερωμένο από την Τρικαλινή συγγραφέα σε έναν Λαρισαίο, έναν γνωστό βολεϊμπολίστα που δραστηριοποιείται επαγγελματικά τα τελευταία χρόνια ως ιατρικός επισκέπτης. Ο λόγος για τον Τάσο Μωυσιάδη. Έναν άνθρωπο που όπως εξομολογείται η ίδια η συγγραφέας, μαζί με την οικογένειά του, την…

[mikrofwno]

Ένα μελωδικό «Καρουζέλ» από τον Αφανή Ήρωα και την Ιωάννα Καβρουλάκη

Ο ξεχωριστός Αφανής Ήρωας, επιστρέφει με μια νέα μουσική πρόταση έτοιμη να μας παρασύρει σε ένα κινηματογραφικό  «Καρουζέλ» συναισθημάτων. Ένα κινηματογραφικό βαλς σε μουσική δίκη του και στίχους της ευρηματικής Σταυρούλας Παγώνα που γεφυρώνει αρμονικά τη νοσταλγία του χτες και τη σύγχρονη μουσική αισθητική.Ο Αφανής Ήρωας μετά τις συνεργασίες του με μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα της…

[birdsviewblog]

https://tanyar.krtra.com/t/ZHW4RrfPYEdT

Course: Γίνε ο Ήρωας που περίμενες

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

[0cean--soul]

Να την φοβάσαι

Να φοβάσαι το κορίτσι που όταν ζήτησε τη βοήθεια του ανθρώπου που θεωρούσε προστάτη της, εκείνος την άφησε μόνη

Να την φοβάσαι γιατί έμαθε από μικρή να μην έχει ανάγκη κανέναν

Δεν πίστεψε ποτέ σε ήρωες, ούτε στον πρίγκιπα του παραμυθιού με το άσπρο άλογο

Γι' αυτό αν δεν σου ζητήσει ποτέ βοήθεια μην σου φανεί περίεργο

Έμαθε να είναι αυτή ο ήρωας, έμαθε να τα βγάζει πέρα μόνη της

Ocean--soul

[justforbooks]

Η χειμαρρώδης εξομολόγηση ενός απρόθυμου φονταμενταλιστή

Ο Μοχσίν Χαμίντ έγραψε με νηφαλιότητα για κάτι που γνωρίζει πολύ καλά. Γι' αυτό το βιβλίο του βρέθηκε στη βραχεία λίστα Booker, μοσχοπουλήθηκε και μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.

«Ανοιξα την τηλεόραση και είδα κάτι που αρχικά νόμισα πως ήταν κινηματογραφικό φιλμ. Μα, καθώς το παρακολουθούσα, αντιλήφθηκα ότι δεν επρόκειτο για ταινία αλλά για ειδήσεις. Είχα καρφώσει τα μάτια μου στην οθόνη βλέποντας να καταρρέουν, πρώτα ο ένας, μετά ο άλλος, οι δίδυμοι πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης.

Και τότε χαμογέλασα. Ναι, όσο ποταπό κι αν ακούγεται, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να νιώσω ξεχωριστή ευχαρίστηση (…). Εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν τα θύματα της επίθεσης – συγκινούμαι πολύ όταν πεθαίνει ο ήρωας μιας τηλεοπτικής σειράς, με τον οποίο έχω συνδεθεί. Όχι, με είχε απορροφήσει ο συμβολισμός του πράγματος, το γεγονός ότι κάποιος κατάφερε ένα τόσο εμφανές, ολέθριο χτύπημα στην Αμερική».

Η παραπάνω, διόλου πολιτικά ορθή δήλωση δεν γίνεται από έναν ορκισμένο εχθρό των ΗΠΑ, κάθε άλλο. Γίνεται από έναν νεαρό πακιστανικής καταγωγής, πρώην υπότροφο του Πρίνστον και στη συνέχεια παχυλά αμειβόμενο στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας.

Και αποτελεί μέρος της χειμαρρώδους εξομολόγησής του που απλώνεται στον «Απρόθυμο φονταμενταλιστή» του Μοχσίν Χαμίντ (μτφρ. Π. Ισμυρίδου, Πάπυρος, 2008), ένα μυθιστόρημα, το δεύτερο στη σειρά, του επίσης πακιστανικής καταγωγής συγγραφέα, που βρέθηκε το 2007 στη βραχεία λίστα των υποψηφίων για Booker, μοσχοπουλήθηκε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από την Ινδή κινηματογραφίστρια Μίνα Ναΐρ.

Γραμμένο σε μορφή μονολόγου, το μυθιστόρημα του Χαμίντ δίνει φωνή σ’ έναν σύγχρονο «γενίτσαρο» ονόματι Τσανγκέζ, έναν συνεπέστατο υπηρέτη μέχρι πρότινος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, που από την 11η Σεπτεμβρίου κι έπειτα παύει να νιώθει άνετα στη χώρα που λογάριαζε για δεύτερη πατρίδα του.

Κι αυτό ακριβώς αφηγείται ο γενειοφόρος πλέον ήρωας στον μυστηριώδη και ενδεχομένως οπλοφορούντα Αμερικανό που κάθεται πλάι του σ’ ένα καφενείο της Λαχώρης και ακούει την ιστορία της ζωής του χωρίς να τον διακόψει ούτε στιγμή: με τι προσδοκίες είχε φύγει από το Πακιστάν και πόσο μπερδεμένος επέστρεψε ξανά στη γενέτειρά του, εγκαταλείποντας μια καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί και αποχαιρετώντας την αλά Γκουίνεθ Πάλτροου και ψυχικά ταλαιπωρημένη κοπέλα που είχε κλέψει την καρδιά του.

Γόνος μιας καλοστεκούμενης οικογένειας της Λαχώρης, με παππού δικηγόρο και πατέρα αγγλοσπουδαγμένο, ο Τσανγκέζ, που δεν έγινε ποτέ «Αμερικανός» αλλά έγινε αμέσως «Νεοϋορκέζος», τ’ ομολογεί: η τεράστια ανισότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του εξαρτώμενου από την ξένη βοήθεια Πακιστάν, η έλλειψη ευγένειας των συμφοιτητών του, που συμπεριφέρονταν σαν ν’ ανήκουν στην παγκόσμια κυρίαρχη τάξη, το ανελέητο κυνήγι της «μέγιστης απόδοσης» από την εργοδότρια εταιρεία του και η συγκαλυμμένη συγκαταβατικότητα ορισμένων απέναντί του, όλα αυτά τον πίκραιναν εξαρχής, αλλά όχι σε σημείο ν’ ακυρώσουν το «αμερικανικό όνειρό» του.

Βλέποντας, όμως, την υπερδύναμη να παραδίνεται στην «επικίνδυνη νοσταλγία» των πολεμικών ιαχών, να εισβάλλει στο Αφγανιστάν και, παραμονές μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, να τηρεί και απ’ τις δύο ίσες αποστάσεις, ο Τσανγκέζ αρχίζει να σπάει.

«Μου φάνηκε σκέτη ειρωνεία» λέει, ανακαλώντας τις σκέψεις που έκανε αναχωρώντας από τη Λαχώρη έπειτα από μια σύντομη επίσκεψη στους δικούς του εκείνες τις ταραγμένες μέρες: «Όταν επίκειται πόλεμος, υποτίθεται ότι φροντίζεις να απομακρυνθούν τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, αλλά στη δική μας περίπτωση έφευγαν οι ακμαιότεροι και τα πιο λαμπρά μυαλά, αυτοί που σε παλαιότερες εποχές υποτίθεται ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα έμεναν. Σιχάθηκα τον εαυτό μου…». Εφεξής του είναι αδύνατο ν’ αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη δουλειά του. Οι  «παρωπίδες» του έχουν κάνει φτερά. Και πριν καν γίνει και ο ίδιος στόχος της αντιτρομοκρατικής υστερίας που συνεπαίρνει τις ΗΠΑ, αποχωρεί, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του.

Τι απέγινε ο Τσανγκέζ; Και σε ποιον απευθύνεται τελικά; «Μη φαντάζεστε πως όλοι εμείς οι Πακιστανοί είμαστε δυνάμει τρομοκράτες, όπως κι εμείς αντίστοιχα δεν πρέπει να θεωρούμε όλους τους Αμερικανούς μυστικούς πράκτορες και φονιάδες», λέει στον βουβό συνομιλητή του προς το τέλος του βιβλίου. Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Γιατί, εν τω μεταξύ, ο θυμός του έχει θεριέψει, ενώ μαίνεται και ο πόλεμος στο Ιράκ. Ο Μοχσίν Χαμίντ, ωστόσο, αρνείται να το ξεκαθαρίσει.

Γεννημένος το 1971 στη Λαχώρη, με σπουδές νομικών στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, με πακιστανική και βρετανική υπηκοότητα και δημοσιογραφική θητεία σε έντυπα όπως η «Guardian» και οι «New York Times», ο συγγραφέας του «Απρόθυμου φονταμενταλιστή» ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ν’ ακροβατείς μεταξύ δύο ταυτοτήτων. Αυτό ήθελε να δείξει. Και το έκανε με δεξιοτεχνία, ειλικρίνεια και νηφαλιότητα, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος από την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ορίστε ένα γράμμα για αργότερα

-Να μη το διαβάσω τωρα;

-Α ναι φυσικά, εξάλλου μπορείς να κλάψεις ύστερα στο μπάνιο..

..Και γω εκεί κλαίω πάντα

Σοκ που το ξεστόμισα

Και νόμιζα πως μίλαγα σε εμένα

Ψάχνοντας τις λέξεις να το καλύψω, μόνο ψέματα σκεφτόμουν

Και ειπα γαμησε το, ίσως να ναι για καλό μου

Από απελπισία ήλπιζα πως σώθηκα μπροστά του

Πως για μια στιγμή η σιωπή, νικούσε το θήραμα του

Μέσα στα χαμένα όμως, μαθαίνεις τα μισά

Και έτσι ζεις μισά χωρίς εσένα

Καμία υποχρέωση να ξεθάψεις, κανένα κρυμμένο θησαυρό

Μα όσο δε μιλάς, κάθισε γράψτα με ένα στυλό

Καλλιέργεια χωρίς φθορά και ας μη χωραν όλα αυτά

Τόσα αισθήματα, αναμνήσεις και σκέψεις

Τόσα προβλήματα, εικόνες και ανέσεις

Σε κανενός το στόρι ήρωας δεν ήσουν

Άργησες να φανείς αφού κάπα δε βρίσκουν

Να ξύνεις ή όχι τις πληγές;

Το αλάτι τις θρέφει ή θρέφεται από αυτές;

Τα χρόνια περνάνε και συ ακόμη ψάχνεις να εξηγήσεις όσα δε λέγονται

Όλα τα αναθεωρείς απ' την αρχή μα για σένα κλαίγεσαι

Εσένα έψαξες? Που τόσα ξαναγίνονται

Τα ίδια κείμενα που γράφεις όλο και πιο συχνά

Όλα τόσο ανούσια, ισχυρά και βαρετά

Αφού επανάληψη υπερισχύει και το ενδιαφέρον χάνει

Αφού η ποίηση φωλιά δε βρήκε εδώ να κατοικήσει

Άστο χαρτί να λέει, όσα το μελάνι δείξει

Και συ παρατηρητής κρατείς, όσα η πένα αφήσει

[abroken-heart-into-agirl]

Πέρασαν δέκα μήνες κι εγώ χορεύω ακόμη με τα στάδια της απώλειας, συνηθίζεται ποτέ τελικά ; Θα σου τα πω από εδώ, αν και τα ξέρεις ήδη όλα, πάντα τα γνώριζες.

Ορισμένες φορές έχω πλάσει τόσο όμορφα στο μυαλό μου το ότι «πήγες κάπου και θα επιστρέψεις» που όταν αναγκάζομαι να μιλήσω για σένα και να χρησιμοποιήσω παρελθόν, τότε τα χάνω. Ήσουν ; Για μένα πάντοτε θα ΕΙΣΑΙ, θα είσαι ο ήρωας μου, ο προστάτης μου, ο γίγαντας που άνοιγε την αγκαλιά του κι εγώ γινόμουν πάλι παιδί. Και τώρα τι; Μεγάλωσα απότομα , γέρασα μέσα σ ένα βράδυ και κάθε μέρα ο πόνος μεγαλώνει.

Σε θαυμάζω , πάντα σε θαύμαζα. Σοβαρός , ακέραιος , τίμιος μέχρι εκνευρισμού και ξεροκέφαλος έως το κόκαλο (ακόμα απορώ που αναρωτιόσουν από που έχω πάρει το πείσμα μου ).

Δεν ξέρω καν αν βγάζουν νόημα οι σκέψεις μου , αν έχουν μια λογική σειρά, όμως εσύ καταλαβαίνεις. Πάντα με καταλάβαινες.

Μου λείπεις , μου λείπουν εκείνες οι τεράστιες συζητήσεις που ξεκινούσαν από μια απορία που μπορεί να είχα για το μάθημα της ιστορίας και κατέληγαν στο άπειρο.. Είμαι υπερήφανη για σένα και για όσα μου δίδαξες. Σ αγαπώ για πάντα και καλή αντάμωση.

🕊️19.06.2022🕊️

[ouranos77]

Έχεις πολυ όμορφο μπλογκ και φαινεται οτι σου λειπει πολυ ένας ανθρωπος.Όσον αφορα τη δικη μου ιστορια,δεν μπορεις να φανταστεις ποσο τον αγαπαω.Μετα απο μηνες και ακομα τα παντα τον θυμιζουν.Ποναω πολυ που δεν ειμαστε μαζι,που δε τα καταφεραμε.Μια υποσχεση ηταν,να μεινουμε.Δεν ξερω τι κανει,αν ειναι καλα,αν πετυχαινει τα ονειρα του.Δε θα μαι ποτε μερος ολων αυτων.Εν τελη,μια σχεση δεν κρατα μονο αν υπαρχει συναισθημα.Ομως,λενε ο,τι αγαπησες κι αν οντως αγαπηθηκες θα γυρισει σε σενα,οχι απο αναγκη μοναχα γιατι η αληθινη αγαπη δεν πεθαινει ποτε!

Μπαίνω κάθε βράδυ και το χαζευω🥺

Μα ποτε δεν είμαι ετοιμη να απαντήσω κάτι και το σβήνω. Αυτή τη στιγμή νιώθω μισή, νιώθω σαν να έχασα όλο το κόσμο, όπως κι εσυ… Νιώθω να περνάει βαρετά και ανούσια κάθε δευτερόλεπτο χωρίς το δικό του σαγαπω, χωρίς να ξέρω ότι είναι δικός μου. Δε ξέρω ποσο θα πάει αυτό, δεν ξέρω ακόμα αν το ξεπεράσω ολοκληρωτικά κάποια μέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν περάσουν οι μήνες , θα φτάσω στην δίκη σου φάση, που αισθάνομαι ότι θα πονάει περισσότερο, αν τώρα είναι τραγικό τότε θα είναι x1000 διότι ο άλλος θα σε έχει ξεχάσει και θα είσαι μόνη σου να πονάς.

Μα… είσαι ήρωας που είσαι ακόμη εδώ δυνατη και μου τα γράφεις όλα αυτά. Η αλήθεια είναι ότι υποσχέσεις και τα λόγια που ειπώθηκαν όταν ήσασταν αγκαλιά , είναι εκείνες που πονάνε περισσότερο. Είναι από τις δυνατότερες εικόνες στο μυαλο που έρχονται συνέχεια να σε ταράξουν.

Μα η αγάπη… η αληθινή αγάπη όντως δε πεθαίνει ποτε όπως είπες κι εσυ. Το πολύ πολύ να κάνει μια απόπειρα να γνωρίσει κάποια, αλλα μόλις πάει να την φιλήσει, δε θα τα καταφέρει. Γιατί θα έρθει το γέλιο σου στο μυαλό του, η φωνή σου… Θα γυρίσει αν σαγαπαει, ή έστω θα προσπαθήσει όσοι μήνες και αν περάσουν.

Ο χρόνος δεν υπάρχει για αυτον που σαγαπαει, υπάρχουν μόνο τα μάτια σου🥺❤️

Δε ξέρω τι να ευχηθώ..σαγαπαω κι ας μη σε ξέρω

[sweetbutphychx]

Μπαμπά μου. Ξέρω πως πλέον μπορεί να μην με αναγνωρίζεις πια κάθε φορά, να είσαι ευέξαπτος με όλους και με όλα, να μιλάς αργά, να μην θυμάσαι τα γενέθλια μου, να μην μπορείς να παίξεις βόλεϋ μαζί μου σύντομα, να μετακινείσαι με καροτσάκι, να με ρωτάς κάποια πράγματα πολλές φορές, να μην μπορείς να μου φτιάξεις φαγητό να πάρω στην δουλειά,να μην μπορείς να με πας κάπου με το αμάξι. Μα αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ τον τρόπο που σε βλέπω. Θα είσαι πάντα ο ήρωας μου. Και εγώ το μικρό σου κοριτσάκι.

[xamenotalento]

Γράμμα απ' τη Λιλιάνα (1)

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή. Αυτό ήταν. Σε λίγο δεν θα πετώ. Η καρδιά μου θα σταματήσει. Μου άρεσε να φτιάχνω σπίτια που δεν είναι αυτό που φαντάζεστε. Όταν σχεδιάζεις ένα κτήριο είναι σαν να φέρνεις στον κόσμο έναν άνθρωπο. Χιλιάδες πράγματα απαιτούνται για να χτιστεί σωστά το οτιδήποτε. Μία κατασκευή και ένας άνθρωπος τα χρειάζονται όλα. Γι’ αυτό, επειδή είμαι αρχιτέκτονας, ξέρω ότι τα κάνετε όλα λάθος. Είμαι θυμωμένη, που είναι κάτι σαν να σας αγαπώ, και δε με νοιάζει η γνώμη σας για μένα. Χορεύω, τραγουδώ, καπνίζω, γελάω και σας αποχαιρετώ. Αν είμαστε 11 εκατομμύρια σ' αυτή τη χώρα, 11 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν μαζί μου. Γιατί δεν ήμουν μία. Κάθε ένας από σας έβλεπε κάτι διαφορετικό σε μένα. Κάθε ένας από σας βλέπει κάτι διαφορετικό στον καθένα σας. Το πραγματικό μέγεθος του παγκόσμιου πληθυσμού δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γι' αυτό δεν είμαστε μόνο αριθμοί: Μας έχουν υπολογίσει λάθος. Εσείς που γράφετε νομίζετε ότι γράφετε ένα κείμενο, αλλά αν έχει 300 αναγνώστες, τα κείμενα που γράψατε είναι 300. Κάθε ένας απ' αυτούς κατάλαβε κάτι διαφορετικό γιατί μπήκε με τις δικές του εμπειρίες, ιδέες και άμυνες στο γραπτό σας. Ο λόγος που εξηγώ είναι ένας καλός λόγος που αποτυγχάνουν όλες οι αναλύσεις. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να μπερδέψετε τους άλλους. Προσπαθήστε να μπείτε σε μία καινούρια παρέα και θα το αντιληφθείτε αμέσως. Δείτε το έκτρωμα του Ναζισμού πάνω στον Νίτσε. Οι ποδοσφαιρόφιλοι σκεφτείτε ένα σουτ που κοντράρει. Από την πρώτη λέξη ξεκινάει ο αποπροσανατολισμός και μερικούς σας πειράζει ο ανταγωνισμός. Τι Επανάσταση να γίνει μαζί σας; Σας βλέπω που χτυπάτε στο πάτωμα τα χέρια σαν παιδιά που τους πήραν το παιχνίδι. Τουλάχιστον τότε ξέρατε πως είναι ένα παιχνίδι. Ίσως αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσετε. Την απελπισία μέχρι να δείτε με τα μάτια της. Η ανθρώπινη ευφυΐα δεν έχει όρια κι οι περισσότεροι σταματάτε στην πρώτη πίστα μέχρι να εμφανιστεί ο αρχηγός. Εκεί κολλάτε. Ένα σας λένε, ένα καταλαβαίνετε. Κρίμα, είστε και νέα παιδιά. Ήμουν παγιδευμένη κι εγώ στην κοινωνία. Δεν ήμουν ωστόσο τόσο υπάκουη όσο εσείς. Η μόρφωσή μου δεν πρόλαβε να αποκτήσει συμμόρφωση. Σχεδόν τίποτα δεν γεννιέται. Μικραίνετε τον εαυτό σας για να χωρέσετε στην εικόνα των άλλων για σας. Γίνεστε η εταιρεία που εκπροσωπείτε, τα στενά μικροσυμφέροντά σας, η ιδιαιτερότητα της ιδιαιτερότητάς σας. Είστε όμως χιλιάδες άλλα πράγματα που καταπιέζετε και αρνείστε. Ο καθένας σέρνει εκτός από τις αλυσίδες και τις αναπη��ίες του. Δεν χρειάζεται να ντρέπεται γι' αυτές. Πρέπει να ντρέπεται όταν δεν προσπαθεί να τις αντιμετωπίσει. Αν ήμασταν τέλειοι, δεν θα είχαμε να προσπαθήσουμε για τίποτα. Μιλάτε όμως πολύ, βιάζεστε να αγαπηθείτε, αν δεν πρωταγωνιστείτε στα Σόσιαλ Μίντια φοβάστε ότι δεν υπάρχετε. Πόσοι από σας παραπονιούνται για τον έρωτα ξεχνώντας να γίνουν οι ίδιοι έρωτας, να επινοήσουν τον εαυτό τους, να είναι κάτι; Δίχως έρωτα, υπάρχει μόνο εκμετάλλευση. Χωρίς το παιχνίδι, το γέλιο και τη διαφωνία, γεννιούνται τέρατα. Το μόνο που σας φαίνεται λογικό, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, είναι να ανήκετε. Σκέφτεστε μια μέρα και τις υπόλοιπες έξι ξεπλένετε την ντροπή. Νομίζετε πως η δική σας ψυχή είναι για πέταμα. Άλλες φορές απλά βυθίζεστε στην ιδιοσυγκρασία σας και προσπαθείτε να πείσετε. Στο τέλος προκρίνετε την προκατάληψή σας έναντι άλλων προκαταλήψεων. Έχετε αποτέλεσμα από πριν 348 και κάνετε τα πάντα προκειμένου να βγει 348. Σ' αυτή τη διαδικασία, σκοτώνετε σκέψεις. Το αποτέλεσμα βγαίνει πάντα όπως το θέλετε. Εγώ όμως αυτό δεν το θέλω. Είμαι περήφανη που με κομμάτιασαν τα βιβλία κι αυτή η διάλυση έμεινε η μόνη μου πεποίθηση. Ο Παπαγιώργης έλεγε ότι θα γίνει ήρωας και θα διαβάσει 10 φορές το Είναι και Χρόνος. Σήμερα δεν έχουμε τέτοιους ήρωες. Δεν είστε βοσκοί στα γράμματα, δεν ανεβαίνετε κορφές, δεν παλεύετε με τα βιβλία, δεν ματώνετε. Μα αν δεν σας βλάπτουν, είναι άχρηστα. Αν δεν τρώτε ξύλο, βρε βλαμμένα, κλείστε τα. Ή θα φιλοσοφήσετε ξανά σαν Έλληνες ή θα λέτε παραμυθάκια. Παραμυθάκια λένε και οι παπάδες όμως. Την άγρια χαρά της κατάκτησης, που είχα στερηθεί εξαιτίας της αδύναμης καρδιάς μου, ξαναβρήκα στη βιβλιοθήκη. Έτσι ξέφευγα από την πλήξη. Κυρίως όμως πονούσα και υπέφερα. Μέσω της γνώσης κινδύνευα και εξοικειωνόμουν με το θάνατο. Τα γράμματα μου χάρισαν την αγριότητα του πολέμου. Τα μεγάλα βιβλία, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Σε τραυματίζουν, αν έχεις ψυχή, αλλά δεν μένεις ανάπηρος. Οι περισσότεροι δεν θα αντέχουν να χάνουν αθωότητα που ενίοτε ταυτίζεται με την άγνοια. Η ημιμάθεια ίσως παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια στο είδος μας. Κανέναν εξάλλου δεν άλλαξαν σε βάθος αυτά τα μαραφέτια. Να βγαίνεις απ' τα βιβλία όμως όπως ακριβώς μπήκες είναι ένας άθλος που δεν κατάφερα. Αυτό μόνο ένας βιβλιόφιλος θα μπορούσε να μας το εξηγήσει. Για μένα ήταν ο εχθρός που σεβάστηκα περισσότερο. Αν εγώ είμαι άρρωστη, εσείς είστε τυφλοί εκ πεποιθήσεως. Δεν είστε τρελοί επί της ουσίας, αυτό είναι το πρόβλημα. Γίνεστε βλοσυροί αντί να χαμογελάτε που η ζωή είναι μικρή. Δεν χαίρεστε τον ήλιο, τη βροχή, τη μοναξιά. Δεν έχετε τη σοφία του πόνου, ούτε τη σοφία του φόβου. Δεν ζείτε σαν να είναι η τελευταία μέρα, εγώ που έζ��σα έτσι, μπορώ να σας το επιβεβαιώσω. Γιατί καλύτεροι, πραγματικά καλύτεροι, μεταξύ μας δεν υπάρχουν με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχουν αθάνατοι. Υπάρχουν ζωντανοί και ψόφιοι. Μασκαράδες και καραγκιόζηδες. Αυτοί που αγαπούν την ομορφιά του κόσμου, την αληθινή αλήθεια του όπως είπε ο ποιητής, κι αυτοί που την αγνοούν και δεν την υπερασπίζονται. Και είναι αυτό που λείπει απ' όλους για να γίνει ό,τι ζούμε λιγάκι πιο φωτεινό: Η ομορφιά του άξιου και του μόχθου. Η ίδια η υπεράσπισή μας. Το ωραίο, με όλα τα σκοτάδια του, σαν υπόσχεση ευτυχίας. Η ομορφιά που είναι μια γυναίκα που πεθαίνει νέα όπως εγώ

[safenia]

Θέλεις να γίνεις ήρωας;

Όλα ξεκίνησαν από μια συζήτηση με έναν φίλο, συγγραφέας και εκείνος του φανταστικού. Μιλούσαμε για τις δυσκολίες του χώρου και, κυρίως, για το ανέφικτο, το μάταιο της συγγραφικής ζωής, αφού στην εποχή μας οφείλεις να κυνηγάς τη δημοσιότητα, να ανακοινώνεις στο διαδίκτυο, να προσπαθείς να τραβήξεις την προσοχή και να παραμερίζεις τα γραπτά σου. Παράξενο δεν είναι; Να παραμερίζεις τα γραπτά για να…

[sebslanguageblog]

Disney’s Hercules in Greek

Death - ο θάνατος God - ο θεός Pain - ο πόνος Panic - ο πανικός Past - το παρελθόν Present - το παρόν Future - το μέλλον Underworld - τον υπόκοσμο Satyr - ο σάτυρος Nymph - η νύμφη Centaur - ο κένταυρος River - το ποτάμι Pegasus - ο πήγασος Fate - η μοίρα Titans - οι τιτάνες Victory - η νίκη Disgust - η αηδία Picture - η εικόνα Stars - τα αστέρια Sky - ο ουρανός Hero - ο ήρωας Hydra - η ύδρα Battle - η μάχη Dreams - τα ονειρα Amateurs - οι ερασιτέχνες Boss - το αφεντικό  Truth - η αλήθεια Lightning - η  αστραπή  Lightning bolt - ο κεραυνός  Thunder - η βροντή  World - ο κόσμος