#αρχαία ελλάδα

[pelagisio-algos]

"μήτε άλσος.... χορός ή τραγούδι..."

Σαπφώ, σαρωμένο από την συλλογή "Σαπφώ - Τα ποιήματα", εκδόσεις Κέδρος, επιμέλεια Τασούλα Καραγεωργίου.

[daemonianymphe-official]

Recording the 'ancient' Greek Barbitos in an unorthodox way. Terpandros would be furious!

Or maybe not?

-recording the new Daemonia Nymphe album

[epestrefe]

Acropolis museum,Athens,Greece

Caryatids

[nebula-of-sempiternal-dreams]

This Kore was discovered in 1888 southwest of the Parthenon and was reassembled from four fragments. The head, right hand, parts of the hair and the folds on her right thigh were constructed from separate blocks of marble. Delicate and expressive, with her features highlighted with colour, this Kore is one of the most beautiful statues found on the Acropolis. Due to her almond-shaped eyes, which are strongly accentuated with paint, she is known as the "Kore with Almond Eyes".

She wears a long-sleeved chiton, with a short himation thrown over the top, which passes obliquely under the left arm, while secured on the right with small relief buttons. Her garments were richly decorated with painted rosettes, most likely in light blue, green and red colour and elaborate meanders painted in the same hues. The colors we see today are not the original hues and the intended blue of the chiton’s upper part, has oxidized through time and now appears as green. In her right hand the Kore would have held an offering to the goddess while with her left she was likely pulling aside her chiton to facilitate her step.

Her hairdo is the typical of the archaic Korai with her long hair falling on her back while three curled locks frame each side of her face and spill to the front. The reddish-brown colour we see today is a result of oxidation or constitutes the undercoat over which the final hue was applied. On her head she has a stephane with a colourful meander, part of which was made separately and then added, probably due to a repair, and on her ears, she wears round earrings decorated with red rosettes on a light blue background. The bronze stem projecting from the top of her head is a meniskos.

The Kore's features are highlighted with colour. Black is used for the eyebrows, the contour of the eyes and their pupils; brown for the irises; and red for the lips. The understatement of her expression, without the "archaic smile" of older Korai, is suggestive of early Classical art and the so-called "Severe Style".

Source: https://www.theacropolismuseum.gr/agalma-koris-i-kori-me-ta-amygdalota-matia

https://www.theacropolismuseum.gr/en/statue-kore-kore-almond-eyes

[mauradusus]

Στη αρχαία ελληνική μυθολογία ο Θάνατος εθεωρείτο πως ήταν ένας όμορφος νέος, δίδυμος αδερφός του θεού Ύπνου και γιός του Ερέβους και της Νύχτας. Πότε τον περιέγραφαν ως σκληρό κι αμείλικτο, κι άλλοτε ως ευεργέτη αφού απάλυνε τους ανθρώπους από τις δυστυχίες και τους πόνους της αρρώστιας. Παρακάτω παρατίθεται Ορφικός ύμνος, Θανάτου: Κλῦθί μευ, ὃς πάντων θνητῶν οἴηκα κρατύνεις πᾶσι διδοὺς χρόνον ἁγνόν, ὅσων πόρρωθεν ὑπάρχεις· σὸς γὰρ ὕπνος ψυχῆν θραύει καὶ σώματος ὁλκόν, ἡνίκ’ ἂν ἐκλύῃς φύσεως κεκρατημένα δεσμὰ τὸν μακρὸν ζῴοισι φέρων αἰώνιον ὕπνον, κοινὸς μὲν πάντων, ἄδικος δ’ ἐνίοισιν ὑπάρχων, ἐν ταχυτῆτι βίου παύων νεοήλικας ἀκμάς· ἐν σοὶ γὰρ μούνῳ πάντων τὸ κριθὲν τελεοῦται· οὔτε γὰρ εὐχῇσιν πείθῃ μόνος οὔτε λιτῇσιν. ἀλλά, μάκαρ, μακροῖσι χρόνοις ζωῆς σε πελάζειν αἰτοῦμαι, θυσίαισι καὶ εὐχωλαῖς λιτανεύων,ὡς ἂν ἔῃ γέρας ἐσθλὸν ἐν ἀνθρώποισι τὸ γῆρας.

“Sleep and his half brother Death” (1874) by John William Waterhouse

[antonispetrides]

"Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας": Γιατί να μελετάμε τα αρχαία ελληνικά;

[Ομιλία προς τους μαθητές της Αγγλικής Σχολής ��ευκωσίας, που εκφωνήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2023, στο πλαίσιο Ημερίδας Αρχαίων Ελληνικών, που διοργάνωσε το σχολείο. Ευχαριστώ τη φίλη και συνάδελφο Εύα Πολυβίου για την πρόσκληση] Το 2017, η πακιστανικής καταγωγής Βρετανίδα μυθιστοριογράφος Καμίλα Σάμσι δημοσίευσε το μυθιστόρημα Home Fire, που στα ελληνικά μεταφράστηκε μάλλον αδόκιμα ως Κρυφή…

[oiktas]

Γίνεται viral η... Αρχαία Ελλάδα

Γίνεται viral η… Αρχαία Ελλάδα

Η αρχαία Ελλάδα ανέκαθεν αποτελούσε πλούσια πηγή έμπνευσης για τον κόσμο και ιδιαίτερα για την Δύση, όμως τον τελευταίο καιρό, αρχίζει να επανέρχεται ξανά στο προσκήνιο, μέσω της μόδας και της τέχνης. Το bbc.com σε εκτενές άρθρο του, τονίζει ότι βρισκόμαστε εν μέσω μιας «ελληνιστικής αναγέννησης» που πραγματοποιείται κυρίως από την Gen Z (όσοι γεννήθηκαν μέσα του 1990 μέχρι το 2010), με την…

[orthodoxiaonline]

Λέσβος : Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα στην αρχαία Άντισσα (ΒΙΝΤΕΟ)

Λέσβος : Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα στην αρχαία Άντισσα (ΒΙΝΤΕΟ)/

Εντυπωσιακά είναι τα ευρήματα από την ανασκαφή στην αρχαία Άντισσα της Λέσβου. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, πιστοποιούν ανθρώπινη δραστηριότητα από τους Προϊστορικούς χρόνους μέχρι το τέλος της Βυζαντινής περιόδου. (more…)

[astratv]

Εντάχθηκε στο ΠΕΠ Δυτικής Ελλάδας με 1.124.706 € πρόταση του Δήμου Αρχ. Ολυμπίας για αστικές αναπλάσεις

Στο ΠΕΠ Δυτικής Ελλάδας εντάχθηκε η πρόταση χρηματοδότησης με τίτλο «Λειτουργική & αισθητική αναβάθμιση δημόσιων υπαίθριων χώρων του οικισμού Αρχαίας Ολυμπίας», προϋπολογισμού 1.124.706 ευρώ την οποία είχε υποβάλει ο Δήμος Αρχαίας Ολυμπίας στις 30 Ιουνίου 2022. Συγκεκριμένα η Δημοτική Αρχή Αρχαίας Ολυμπίας είχε αναθέσει σε μελετητικό τεχνικό γραφείο την εκπόνηση μελέτης για το εν λόγω έργο, το…

[gemsofgreece]

Μια φορά ήθελα να βρω βιβλία για τα έργα του Ευριπίδη και στο βιβλιοπωλείο συνεχώς έβρισκα τα αγγλικά βιβλία όπως της Miller το τραγούδι του Αχιλλέα και η Κίρκη ή έβρισκα τα ιστορικά βιβλία για την αρχαία Ελλάδα (εξίσου σημαντικά αλλά όχι αυτό που ήθελα).

Τελικά χρειάστηκε να ρωτήσω μια υπάλληλο για να τα βρω αλλά πρώτα μάντεψε ποια μου πρότεινε πρώτα? Το τραγούδι του Αχιλλέα λέγοντας κιόλας ότι την έκανε να κλάψει. Εγώ γνωρίζοντας την ιστορία του Αχιλλέα απλά καθόμουν αμήχανα με τη σκέψη ότι ακόμα και δω στην Ελλάδα έχουν επηρεαστεί το πώς οι ξένοι έχουν "φτιάξει" τις ιστορίες μας.

Εν κατακλείδι βρήκα το αγαπημένο μου βιβλίο τις Βάκχες του Ευριπίδη κάτω στο βάθος του βιβλιοπωλείου με μόνο ένα βιβλίο να υπάρχει και με στεναχώρησε που δεν είναι τα έργα του πρώτα πρώτα και με μεγαλύτερη ζήτηση στα βιβλιοπωλεία από τα greek mythology retellings.

Είναι θλιβερό. Όχι ότι δεν κάνουν καλά που διαβάζουν τα retellings, αλλά τώρα να είσαι Έλληνας και να γνωρίζεις το αμερικανικό retelling αλλά ούτε τα απολύτως βασικά για το Ελληνικό πρωτότυπο και να μην ξέρεις να ξεχωρίσεις την σύγχρονη προσθήκη από το αρχαίο έργο... ξέρω γω;;; Λίγο τραγικό...

[alatismeni-theitsa]

@agrioxoiros δεν ξερω αν θα παρεις ειδοποιηση απο αυτο οποτε ειπα να σε κανω tag :)

submission pt 1: από τη μία: αρχ. ελληνική μυθολογια unproblematic reimagining για τα γουστα της μοντερνας αμερικανικης ηθικης φτου μπλιαξ

από την άλλη: Αφροδίτη/Άρης/Ήφαιστος BDSM τρίο 🤔😏🥴;

διχαζομαι submission pt2: συνειδητοποιώ κατόπιν εορτής ότι το προηγούμενο μήνυμα δεν είναι ακριβώς κατάλληλο, ειδικά για πρώτη επαφή. Συγνώμη γι'αυτό. αυτό που ήθελα ουσιαστικά να εκφράσω είναι ότι, παρότι αναγνωρίζω και συμμερίζομαι τον εκνευρισμό προς τις πενηντα χιλιαδες αμερικανισμενες εκδοχες αρχαιοελληνικών μύθων, δεν είμαι εντελώς αθώος του εγκλήματος. δεν ξερω σε ποιο βαθμό μπορώ να διαχωρίσω τη δική μου επιθυμία να "παίξω" με τους χαρακτήρες του μύθου από την απλή τάση για συμμετοχή στην αμερικανόφερτη μόδα.

Είναι οι δικές μου ιδέες με κάποιο τρόπο πιο αυθεντικές ή ειλικρινείς, ή απλά μια άλλη μορφή της ίδιας διαδικασίας που μας προσφέρει την αρχαία ελλάδα του χόλυγουντ; δεν περιμένω απάντηση, απλά είναι κάτι που σκέφτομαι. ====================================== Η απαντηση μου:

Γεια σου! Μην αγχωνεσαι καταλαβα τι εννοεις και με το πρωτο submission 😂 Παντως καλα εκανες και εστειλες τις σκεψεις σου γιατι δεδομενου το ποσο ειμαστε εκτεθειμενοι στον τροπο σκεψης των ΗΠΑ, δε γινεται να μη μπουμε και εμεις στη διαδικασια να αναλυσουμε τη δικη μας σχεση με τους θεους στα μοντερνα γραπτα μας. Και μεταξυ μας πρεπει να το συζητησουμε καποια στιγμη. Και επειδη ειμαι μια γλωσσου παρλαπιπα θα μου επιτρεψεις να γραψω ενα σεντονι ως συνηθως 😂

Κοιτα, οτι ειναι Αμερικανοφερτη/Αγγλοφωνη μοδα στο 90%, ναι ειναι 😂 Δεν ειναι τυχαιο που εδω και 2.000 χρονια δεν εχουμε γραμμενες απο Ελληνες τετοια retellings. Δηλαδη σε ιστοριες μυθοπλασιας αυτες περιειχαν καποιες γενικες αναφορες στους θεους, και οχι ιστοριες οπου ο θεος ηταν ο πρωταγωνιστης. It's not something we historically did, να το πω απλα.

Απο την αλλη, δεν μπορουμε να κλεισουμε τα ματια μας στις μοντερνες εξωτερικες επιρροες, ουτε και να καταδικασουμε την ξαφνικη επιθυμια των Ελληνων να γραψουν και αυτοι μυθοπλασια με τους θεους οπως οι ξενοι. Δε νομιζω οτι υπαρχει κατι απαραιτητα αρνητικο σε αυτη την επιθυμια και δεν ειναι σωστο να πνιγεις τη δημιουργικοτητα. Παντως, πιστευω υπαρχει μια "μεση λυση" στο πως μπορουμε να ισορροπησουμε τον σεβασμο στην κουλτουρα μας με το στοιχειο της φαντασιας.

Νομιζω υπαρχει τροπος να γραψεις μια ιστορια με τους θεους αλλα να δινεις την εντυπωση απο το κειμενο οτι τους σεβεσαι κιολας. Δηλαδη ισως να υπαρχει και τροπος να γραψεις κατι τυπου "Αφροδίτη/Άρης/Ήφαιστος BDSM τρίο" αλλα οι θεοι οντως να μοιαζουν σαν θεοι. Δηλαδη, να εχουν τα χαρακτηριστικα που τους απεδιδαν οι αρχαιοι μας και ακομα και σημερα τους αποδιδουμε. Να ειναι αξιοι σεβασμου, μεγαλοπρεποι, σοφοι, βοηθητικοι, εκδικιτικοι, να απαιτουν τον σεβασμο απο θνητους και να το θεωρουν υβρη να θελει να τους ανταγωνιστει καποιος θνητος. Δηλαδη μπορει να μην εχουν την ελαφροτητα που θα εχει ενας θνητος οταν φλερταρει ή οταν εχει να αντιμετωπισει τις σκεψεις του οταν κανει κατι περα απο το συνηθισμενο.

Ας πουμε δεν ειναι τοοοσο παραλογο να βαλεις το σεναριο δυο αρσενικων Ελληνων θεων να ειναι ζευγαρι, αλλα πιστευω θα διαφερει καπως το υφος απο αυτο που θα ειχαν δυο θνητοι αντρες. Δε θα σκεφτομουν τον Αρη να λεει "ελα ρε μωρο Ήφο, που χαθηκες; Πωω παλι θες να δουλεψεις; Οχι ρε! Ελα στο κρεβατι" η κατι τετοιο 😂

Αυτο που λενε οι Αμερικανοι "οι Ελληνες θεοι ειναι assholes και petty bitches" ειναι επειδη δεν καταλαβαινουν το συστημα αξιων που ειχαν οι θεοι των αρχαιων πανθεων, και επιμενουν να τα βλεπουν ολα με Αμερικανικη οπτικη του 2024. Αλλα για εμας ειναι πολυ πιο ευκολο να καταλαβουμε την πολυπλοκοτητα των θεων. Μιας και εισαι στην Ελλαδα (απ οτι καταλαβαινω) εχεις δει τον σεβασμο αλλα και την οικειοτητα με τον οποιο οι Ελληνες αντιμετωπιζουν τους Αγιους και τον Θεο τους. Μιας και η Χριστιανοσυνη μας ειναι μια μετεξελιξη της αρχαις θρησκειας σε πολλα επιπεδα, σου ειναι και πιο φυσικο να κανεις ενα reverse engineering και να φανταστεις πως εβλεπαν αντιστοιχα οι Ελληνες τους αρχαιους θεους.

Επισης στη χωρα μας ειναι εξαιρετικα προσβασιμες οι μεταφρασεις αρχαιων κειμενων (μπορεις να βρεις μεταφρασμενα εργα δωρεαν ονλαιν ή μονο με πεντε ευρω σε μεγαλα βιβλιοπωλεια ή σε ονλαιν καταστηματα με φθηνα βιβλια ή απο δευτερο χερι οπως το metabook). Ως συγγραφεας που θελεις να καταλαβεις τους χαρακτηρες σου, θα ηταν πολυ καλη η εκθεση σε αρχαια κειμενα που αναφερουν αυτους τους θεους - αν δεν το εχεις κανει ηδη. Νομιζω αυτη η εκθεση θα σε βοηθησει να "πιασεις" τους χαρακτηρες των θεων και να τους αποδωσεις πολυ καλα, ανεξαρτητως πλοκης. Οπως οταν θες να γραψεις ενα fanfiction με εναν ηδη υπαρχοντα χαρακτηρα, θα βγει πιο καλο αν ξερεις πως συμπεριφερεται αυτος ο χαρακτηρας στο κανον.

Οι υμνοι ειναι παρα πολυ καλο υλικο για να μαθεις τα χαρακτηριστικα των θεων και να τους καταλαβεις σε εναν αυθεντικο βαθμο. Επισης να προσεχεις να λαμβανεις παντα υπ οψιν σου και τα συμφραζομενα, και να μην πεσεις στην παγιδα που πεφτουν συνεχεια οι ξενοι, που απλα μεταφερουν ξερες πληροροφιες στο κειμενο τους χωρις να καταλαβαινουν πως να τις συνταξουν ετσι ωστε να βγαζουν νοημα πολιτισμικα.

Δε λεω να βαλεις τους θεους στη συγχρονη εποχη να εχουν ακομα αποψεις 2024πΧ αλλα μπορεις να μεταφερεις την αιγλη τους και τον χαρακτηρα τους οπως τον βλεπει ενας Ελληνας που εχει διαβασει 3-4 αρχαια κειμενα για αυτους. Και μπορεις να τους βαλεις ακομα και μεσα στην Ελληνικη πραγματικοτητα, να ειναι αστειοι, να ειναι χαλαροι, να πηγαινουν σουπερμαρκετ και να πληρωνουν ΔΕΗ (ουτε οι θεοι δε θα γλιτωσουν τη ΔΕΗ), αλλα να ειναι καπως ιδιαιτεροι γιατι εχουν το βαρος χιλιετιων πανω τους. Αυτο ειναι συνηθως που λειπει απο τις ξενες ιστοριες με τους θεους ειναι οτι σπανιως σου δινουν την αισθηση πως ειναι μεγαλοπρεπεις θεοτητες που γνωριζουν περισσοτερα απο τους ανθρωπους.

Θα ηταν πολυ ωραιο ενας Ελληνας συγγραφεας να κανει το ενα βημα παραπανω απο οσο κανει ο μεσος Αμερικανος συγγραφεας. Βασικα αν δεν το κανει ο Ελληνας, ποιος θα το κανει; Ειναι και αρκετα πιο ευκολο για μας να ερευνησουμε πως ειναι στ' αληθεια οι θεοι μας και να ξεφυγουμε απο τις Αμερικανικες καρικατουρες. Δηλαδη εχουμε εκτεθει σε Ιλιαδα, Οδυσσεια, στους μυθους και σε αλλα αρχαια κειμενα με εναν πολυ καλο τροπο ηδη απο παιδια! Δεν απευθυνομαι σε εσενα προσωπικα, απλως σχολιαζω οτι αρκετοι Ελληνες δημιουργοι στο ιντερνετ τελευταια μου δινουν την εντυπωση πως σκεφτονται "I'm getting a good grade at being American, something that is both normal to want and possible to achieve" 😂😂😂

Αν το σκεφτεις, πρωτα εκτεθηκαμε σε Ελληνικα γραπτα και μετα σιγα σιγα σε Αμερικανικα, και οσο μεγαλωνουμε τοσο παμε προς το Αμερικανικο στυλ λογω Αμερικανικων ταινιων, παιχνιδιων και βιβλιων που εχουν κατακλυσει την αγορα μας. Δηλαδη νομιζω εχουμε φτασει σε καποιο σημειο που μας ειναι δυσκολο να ανασυρουμε τα Ελληνικα στοιχεια απο μεσα μας, γιατι περασαμε τοσα χρονια στην Αγγλοφωνη πλευρα του inτernet/fandom. Ισως και να θεωρουμε οτι τα Ελληνικα στοιχεια που εχουμε δεν ταιριαζουν στους online χωρους και τα αντικαθιστουμε με Αμερικανικα. Και ετσι καταληγουμε να αισθανομαστε ξενοι στη δικη μας κουλτουρα και ποτε πληρως ενταγμενοι μεσα στην Αμερικανικη.

Και πανω σε αυτο θελω να σχολιασω το υφος γραφης. Οπως φαινεται και απο τους δεκαδες μοντερνους αξιολογους Ελληνες συγγραφεις, εχουμε ενα δικο μας εθνικο υφος, το οποιο πιστευω οτι δεν πρεπει να κρυβουμε απο τα εργα μας. Ακομα και στα Αγγλικα να γραφεις παλι μπορεις να γραψεις σε "Ελληνικο" στυλ. Δεν ειναι μονο το πως δομεις τις προτασεις σου, αλλα και τα θεματα τα οποια συζητας, οι στιγμες στις οποιες διαλεγεις να επικεντρωθεις, και οι φρασεις που χρησιμοποιεις. Θα ηθελα να το δω αυτο απο Ελληνες συγγραφεις, ακομα και οταν γραφουν για τους θεους. Ειναι μια βαθια κουλτουριαρικη υποθεση για μας θα ελεγε κανεις 😉

Οπως δε θα ελεγα σε καμια αλλη εθνικοτητα "μπορεις να ξεχασεις το στυλ της πατριδας σου και απλα να γραφεις ως Αμερικανος" ετσι δε θα το πω και σε Ελληνες συγγραφεις. Παρολο που ο καθενας ειναι ελευθερος να γραψει οπως θελει, προσωπικα εκτιμω εργα συγγραφεων τα οποια ειναι γραμμενα μεσα απο το υφος της εθνικοτητας τους, γιατι μου δινουν την ευκαιρια να δω τον κοσμο μεσα απο τη δικη τους οπτικη. Και ξερουμε ολοι μας ποσο σπανιζει η Ελληνικη οπτικη στο Greek myth retelling.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ (+1 βαθμος στην Εκθεση), λεω οτι οχι μονο εχεις τη δυνατοτητα να γραψεις αυτο που θελεις με τους θεους, αλλα και οτι εχεις την ικανοτητα να το κανεις ακομα καλυτερα απο το Αμερικανικο στυλ, χρησιμοποιωντας ολο τις γνωσεις που εχεις και μπορεις να αποκτησεις ως μελος της Ελληνικης κουλτουρας.

Αν εχεις εσυ ή καποιος αλλος παραπανω σκεψεις, γραψτε τες απο κατω! ✌️

[justforbooks]

«ΣΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ‒ και η νύχτα ήρθε να με συναντήσει», γράφει σχεδόν προφητικά ο Αλμπέρ Καμύ στον τρίτο τόμο των ημερολογιακών του σημειώσεων που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη με τον τίτλο Σημειωματάρια, Μάρτιος 1951-Δεκέμβριος 1959, σαν να προβλέπει το επερχόμενο τέλος του σε τροχαίο ατύχημα μια παγωμένη μέρα της 4ης Ιανουαρίου του 1960.

Εκτός από την επαναλαμβανόμενη διαπίστωση ότι δεν φοβάται να πεθάνει, ο νομπελίστας φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος καταγράφει μια πρώιμη αποτίμηση της ζωής του στο πλαίσιο των σημειώσεων για τον σχεδόν αυτοβιογραφικό Πρώτο Άνθρωπο αλλά και ως ολοκλήρωση ενός κύκλου που περιλάμβανε μια σειρά από συγγραφικά επιτεύγματα, πολιτικές συγκρούσεις και αδιέξοδα, εσωτερικές ανακατατάξεις και μοιραίους έρωτες ‒ κυρίως μια ακατάπαυστη παραγωγή έργων και λόγων, την οποία αντιμετώπιζε σχεδόν ως καθήκον.

Αν λοιπόν ο Τόμας Μαν είχε πει για τον Ντοστογιέφσκι ότι η σκέψη του είναι προϊόν μιας υπερκχειλίζουσας ζωτικότητας, κάτι αντίστοιχο ίσχυε και για τον Καμύ, αφού ο φυσικός πόνος από τραυματισμούς και τη φυματίωση στην περίπτωσή του έγιναν αφορμή για δημιουργία, μια λέξη που φαίνεται να τον στοιχειώνει σε κάθε ημερολογιακή του καταχώριση.

Όλες οι αρνήσεις μετατρέπονται έτσι σε καταφατική αφορμή για δράση, γιατί, όπως γράφει η νιτσεϊκή προμετωπίδα των Σημειωματαρίων, «αυτός που επινόησε κάτι το μεγάλο θα πρέπει επίσης και να το ζήσει».

Η διαύγεια με την οποία περιγράφει τα χρώματα στα αναγεννησιακά έργα της Ιταλίας, που επισκέπτεται πριν από την Ελλάδα, οι λογοτεχνικές σημειώσεις του, η καθαρότητα της εσωτερικής φωνής σε αντιδιαστολή με ένα ασθενικό σώμα, όπως του αγαπημένου του Νίτσε, με τον οποίο διαρκώς συνομιλεί, ίσως να είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ο Καμύ διαφύλαξε το σχεδόν μοναστικό μέρος της τέχνης του, αλώβητο από κοινωνικές εξάρσεις και κάθε είδους εξωτερική συνάφεια, την οποία δηλώνει επανειλημμένως ότι απεχθάνεται.

Η αρρώστια γίνεται γι’ αυτόν δύναμη και ο πόνος οίστρος. Στα μάτια του οι αδυναμίες του Τολστόι, τις οποίες παραθέτει αναλυτικά στις σημειώσεις του (χαρτοπαιξία, ηδονοθηρία κ.λπ.), όπως και οι αντίστοιχες του Ντοστογιέφσκι, δεν φανερώνουν αδυναμία αλλά αναδεικνύουν μια προσταγή για πράξεις, σαν τη φωνή του Φερέρο που προστάζει τον καλλιτέχνη να δημιουργεί έργα και να μην αναλώνεται στη θεωρία, να δρα και να μην ψάχνει να επαληθεύσει αν η Ιστορία έκανε λάθος ή όχι (άλλη μια δυνατή καταχώριση στα ημερολόγια του).

Και εδώ ακριβώς είναι που για τον Καμύ υπεισέρχεται ο παράγοντας «αρχαία Ελλάδα»: σε αντίθεση με το κοσμικό γαλλικό μυθιστόρημα και την κοινωνική σύγχρονη σκέψη, τον άτεγκτο ιδεαλισμό που γέννησε παρανοήσεις ακόμα και τέρατα, ο αρχαίος κόσμος, τουλάχιστον όπως διαφαίνεται στη σκέψη του, επιδιώκει να αποκαλύψει την αλήθεια και να κερδίσει την ελευθερία, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα τη ζείδωρη συνύπαρξη του απολλώνειου με το διονυσιακό, την εύρωστη λειτουργία της αντίφασης, την οποία ανέκαθεν επεδίωκε ο Καμύ με τα γραπτά του. Σε αυτόν ακριβώς τον κόσμο είναι που επανέρχεται διαρκώς ο ίδιος και μέσα σε αυτόν δημιουργεί.

Γι’ αυτό και όταν φτάνει στη Δήλο, το κέντρο του κόσμου για εκείνον, μετά από μια σειρά περιπλανήσεων στην Αθήνα, όπου έχει πολλά να δηλώσει για το φυσικό τοπίο και το φως, συνειδητοποιεί ότι εδώ, σε αυτό το σημείο, νιώθει να κατακτά την ποθητή ελευθερία: «Όλος ο κόσμος των Κυκλάδων περιστρέφεται αργά γύρω από τη Δήλο, πάνω στην εκτυφλωτική θάλασσα, με μια αδιόρατη κίνηση, ένα είδος ακίνητου χορού. Αυτός ο νησιωτικός κόσμος, τόσο στενός και τόσο απέραντος, μου φαίνεται σαν να είναι η καρδιά του κόσμου. Και στο κέντρο αυτής της καρδιάς βρίσκεται η Δήλος και τούτη η κορφή όπου ανέβηκα, απ’ όπου μπορώ να κοιτάζω κάτω από το κάθετο και καθάριο φως του κόσμου τον τέλειο κύκλο που ορίζει το βασίλειό μου».

Στην περίπτωση της Δήλου, της Μυκόνου, των νησιών της Δωδεκανήσου και των Κυκλάδων, πολλών κέντρων της Πελοποννήσου, του Σουνίου και της Αθήνας, μέρη τα οποία επισκέπτεται, αυτό που αποκαλύπτεται πλήρως είναι η επιδιωκόμενη αίσθηση ελευθερίας, αφού εδώ ο κόσμος δεν έχει άλλες περιοριστικές συμπαραδηλώσεις και επιτυγχάνει τον κύκλο της ολοκλήρωσης που ήταν μέχρι τότε σε εκκρεμότητα. «Ελευθερία για μένα δεν θα ήταν να σπάσω αυτόν τον κύκλο και να πλεύσω προς τη Σουμάτρα αλλά να αρμενίσω πάλι απ’ αυτό το γυμνό νησί στο άλλο, που έχει δέντρα, και από αυτόν τον βράχο στο νησί των λουλουδιών» γράφει γεμάτος ενθουσιασμό ο Καμύ.

Σε αντίθεση, επομένως, με την Πομπηία ή τη ρωμαϊκή εκδοχή της Ιταλίας, την οποία ο ίδιος βρίσκει υπερβολική και ενίοτε κακόγουστη, η ελληνική λιτότητα λειτουργεί ως η ιδανική αναλογία στα κείμενά του, τα οποία διέπονται από εσωτερική συμμετρία και από μια καταστατική σχεδόν οντολογική συνέπεια.

Ενίοτε μάλιστα και σε αντιδιαστολή με τη στωική ενάργεια που περιβάλλει τις σκέψεις του ως υπαρξιακού φιλοσόφου ο οποίος αναζητά τη σεμνότητα και τον αριστοκρατικό πλούτο της σκέψης που κατακτούν, όπως λέει, μόνο οι λαϊκοί άνθρωποι όπως ο χασάπης-λάτρης του Βολτέρου θείος του, με τον οποίο μεγάλωσε, οι περιγραφές του για την Ελλάδα έχουν μια υπερβολή που δύσκολα συναντάς στο έργο του.

«Όλα εδώ ξεχνιούνται και όλα ξαναφτιάχνονται» γράφει χαρακτηριστικά στα Σημειωματάρια του. «Από αυτές τις θαυμάσιες ημέρες που περάσαμε πετώντας πάνω στο νερό, ανάμεσα σε νησιά σκεπασμένα με λουλούδια και κολόνες, μέσα σε ένα ακούραστο φως, κρατώ τη γεύση στο στόμα μου, στην καρδιά μου, μια δεύτερη αποκάλυψη, μια δεύτερη γέννηση».

Εδώ σχεδόν ξεχνάει το μελαγχολικό, στα μάτια του, Παρίσι ή την ασχήμια των ομοτέχνων του, όπως του Σαρτρ, των οποίων τα ήθη μάλιστα παρομοιάζει με τα ρεμόρας, τα ιταλικά ψάρια για τα οποία διαβάζει στον Μέλβιλ, που ζουν κολλώντας στην πλάτη των μεγάλων ψαριών.

Απογοητευμένος και σχεδόν ρημαγμένος από τα εσωτερικά αδιέξοδα, λοιπόν, καταφθάνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1955 ως προσκεκλημένος του Γαλλικού Ινστιτούτου για να λάβει μέρος σε μια σειρά διαλόγων για το μέλλον της Ευρώπης, μαζί με τους Κωνσταντίνο Τσάτσο, Ευάγγελο Παπανούτσο, Φαίδωνα Βεγλερή, Γιώργο Θεοτοκά και Νίκο Χατζηκυριάκο- Γκίκα. Παρότι φτωχή και χτυπημένη από τη γερμανική κατοχή και τον Εμφύλιο, η Ελλάδα διαθέτει, στα μάτια του Καμύ, τις αισθητικές και ηθικές δυνάμεις που ανέκαθεν επιδίωκε να κατακτήσει με το έργο του.

Μάλιστα ο ίδιος δείχνει να γνωρίζει όλες τις ιστορικές λεπτομέρειες όχι μόνο για το ιστορικό παρελθόν αλλά και για το πολιτικό παρόν της χώρας, κάτι που φαίνεται από τις αναφορές του στην ιστορία της Μακρονήσου, την οποία αντικρίζει από το Σούνιο και από τις συζητήσεις με διάφορες προσωπικότητες της εποχής, από τις οποίες ξεχωρίζει τη Μαργαρίτα Λυμπεράκη.

Κυρίως, όμως, αυτό που τον συγκλονίζει είναι η Ακρόπολη και το φως της Αθήνας που καταυγάζει όχι την εκτυφλωτική λευκότητα που είναι κοντά στον τρόμο ή την εσωτερική οδύνη, όπως συμβαίνει στον Ξένο ή στο Καλοκαίρι, αλλά το λευκό φως της τελειότητας που του δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται, επιτέλους, στο σπίτι του: «Εκεί επάνω πρόκειται για κάτι άλλο. Πάνω στους ναούς και στην πέτρα καταγής, που ο άνεμος θαρρείς και τα έξυσε όλα μέχρι το κόκαλο, το φως στις 11 το πρωί πέφτει άπλετο, αντανακλάται, διασπάται σε χιλιάδες σπαθιές λευκές και καυτερές. Το φως ψαχουλεύει τα μάτια, τα κάνει να δακρύζουν, διαπερνά το κορμί με οδυνηρή ταχύτητα, το αδειάζει, το ανοίγει σαν να το βιάζει, εντελώς φυσιολογικά, και συνάμα το ξεπλένει».

Από αυτό το «υπερβολικό κάλλος του χώρου», που αποκαλύπτει μια μοναδική συμμετρία, ο Καμύ φεύγει σχεδόν εξαγνισμένος, ανακαλύπτοντας την (επανα)λειτουργία των αρχαίων μύθων, τους οποίους χρησιμοποιούσε ανελλιπώς στα κείμενά του. Από τη Μήδεια έως τις Βάκχες και από τα αγάλματα που συναντάει στο υπόγειο του Αρχαιολογικού Μουσείου, και φαίνεται να του μιλούν σαν τα κομμάτια από τα μέλη που ακολουθούν μέχρι τέλους τον Σεφέρη, είναι προφανές ότι στην ιωνική αυτή γη ο Καμύ βρίσκει έναν λόγο ύπαρξης και έναν τρόπο του είναι.

Ήταν, άλλωστε, σε εκείνη την ιστορική ομιλία του στην Αθήνα το 1955 ‒κυκλοφορεί σε βιβλίο με τον τίτλο Το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού, επίσης από τις εκδόσεις Πατάκη‒, όπως και αργότερα στον λόγο του στα βραβεία Νόμπελ, που δήλωνε «πως η ισορροπία είναι μια προσπάθεια και ένα διαρκές θάρρος», στοιχεία που του τα έδειχνε σχεδόν αποκλειστικά η Ελλάδα, για να καταλήξει πως: «Η κοινωνία που θα έχει αυτό το θάρρος είναι η σωστή κοινωνία του μέλλοντος. Η ελπίδα υπάρχει. Μας έρχεται από τον ελληνισμό που πρώτος την όρισε, της έδωσε τις πιο συγκινητικές απεικονίσεις διαμέσου των αιώνων».

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[daemonianymphe-official]

Our YouTube Channel just reached 10K subscribers.

Thank you for joining us!

https://www.youtube.com/DaemoniaNymphe

[epestrefe]

It's All Greek: Δάνειες Λέξεις από τα Αρχαία Ελληνικά και η Ιστορία τους-Tulloch Alexander

Στο βιβλίο αυτό, οργανωμένο εν είδει αλφαβητικά καταχωρισμένων λημμάτων, καταγράφονται κοινόχρηστες λέξεις της αγγλικής γλώσσας οι οποίες καταδεικνύουν την επιρροή που τα Αρχαία Ελληνικά άσκησαν σε αυτήν. Επίσης, παρουσιάζεται με ευσύνοπτο τρόπο η ετυμολογική προέλευση και η σημασιολογική εξέλιξη των λέξεων, όπως και η διαδρομή που αυτές ακολούθησαν, συχνά μέσω της Λατινικής ή άλλων ευρωπαϊκών γλωσσών, μέχρι την ένταξή τους στα Αγγλικά. Το βιβλίο αναδεικνύει τη σημασία της ελληνικής γλώσσας για τη δημιουργία νεολογισμών, που αργότερα πέρασαν ως αντιδάνεια στα Νέα Ελληνικά. Αυτές οι λέξεις συνιστούν ένα ενδεικτικό και διαφωτιστικό δείγμα για το βαθύ αποτύπωμα που τα Αρχαία Ελληνικά έχουν αφήσει στην αγγλική γλώσσα, τη σύγχρονη lingua franca, όχι μόνο στο πλαίσιο των Επιστημών, οι οποίες βρίθουν από νεολογισμούς που συνιστούν σύνθεση ελληνικών λέξεων, αλλά και στο καθημερινό λεξιλόγιο.

Βρείτε το στο:https://ekdoseis-papasotiriou.gr/products/9789604911417-tulloch-alexander-its-all-greek

[aivyaivyko]

Κάποτε στην αρχαία Ελλάδα οι δαίμονες ήταν οι άγγελοι φυλακές των ανθρώπων...σήμερα οι επιτήδιοι μεταλαξαν τους δαίμονες σε κερδοσκόπους, κάνοντας πως δεν βλέπουν κάν,και ρίχνοντας καθε φορα το δηλητήριο του χρήματος σε όποιον πέσει στα νύχια τους,τον πληγώνουν ,του περνούν τόκους πολλαπλάσιους,που τους γεννά το κεφάλαιο...και μετά φτιάχνουν κηφήνες και φτωχούς στην πόλη.

Ετσι οι νέοι δαίμονες δηλ. το προδοτικό οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο ,κυβερνά ένα ανήμπορο και φοβισμένο Λαό...Ομως οι δαίμονες δεν βρίσκονται ουτε στο κοπάδι,ουτε στο χρυσάφι...μα στην ψυχή που ειναι η κατοικία του θεού...Γιαυτο στόχος του ανθρώπου ήταν ειναι και θα ειναι η ευδαιμονία...............

[mauradusus]

Προσωπικότητα της ημέρας

ΠΡΑΞΙΛΛΑ(5ος αι.π.Χ.)

“Η Πράξιλλα γεννήθηκε και έδρασε στη Σικυώνα (σημερινό Κιάτο). Ανεπιβεβαίωτες φήμες τη θέλουν εταίρα. Έγραψε διθυράμβους με μυθικό περιεχόμενο (Αχιλλέυς, Άδωνις) και σκόλια ή παροίνια, δηλαδή άσματα του κρασιού, που τραγουδούσαν στα συμπόσια. Επινόησε το πραξίλλειο μέτρο και η φήμη της έφτασε ακόμη και στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά ένα ποίημά της για το θάνατο του Άδωνι χλευάστηκε έντονα, επειδή θεωρήθηκε πολύ απλοϊκό. Άγαλμά της φιλοτέχνησε ο γλύπτης Λύσιππος.” [πηγή: iart.gr] “ [...] σύμφωνα με τον αριστοφανικό σχολιασμό υπάρχουν αναφορές στα έργα της από τον Αριστοφάνη στις Σφήκες και τις Θεσμοφοριάζουσες σύμφωνα με τον αριστοφανικό σχολιασμό. Η γραφή του Αριστοφάνη είναι τέτοια, ώστε δείχνει πως η Πράξιλλα ήταν αναγνωρίσιμη στο αθηναϊκό κοινό. Εξακολουθούσε να βρίσκεται σε υψηλή εκτίμηση από τους μεταγενέστερους της, καθώς ο Λύσιππος (4ος αιώνας π.Χ.) κατασκεύασε ορειχάλκινο άγαλμα με την μορφή της, ενώ ο Αντίπατρος ο Θεσσαλονικέας (1ος αιώνας μ.Χ.) την κατέτασσε ως μια από τις εννέα ποιήτριες των οποίων η γλώσσα ήταν αθάνατη. Διασώζεται μικρό τμήμα του έργου της, με λίγα αποσπάσματα τα οποία παραφράστηκαν από μεταγενέστερους Έλληνες συγγραφείς. Η θεματολογία των ποιημάτων της ήταν ανάμικτη, καθώς έγραψε τραγούδια οινοποσίας (σκόλια), καθώς και ύμνους και διθυράμβους. Σε ότι αφορά τα σκόλια, αυτά ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή καθώς συνδέονταν με την κοινή δραστηριότητα της οινοποσίας. Ωστόσο το γεγονός ότι ήταν γυναίκα και έγραφε τραγούδια για τον σκοπό αυτό, έχει οδηγήσει στην πιθανολόγηση πως ενδεχομένως ήταν εταίρα. Το έργο της δεν απολάμβανε πλέον την ίδια εκτίμηση κατά την ρωμαϊκή περίοδο και υπό την επίδραση του χριστιανισμού, όπως τα σχόλια του φιλοσόφου Τατιανού Ασσυρίου (2ος αιώνας) ο οποίος θεωρούσε ανάξια τα γραφόμενα της καθώς και τον σχολιασμό του παροιμιογράφου Ζηνοβίου για την ανοησία των στίχων της.Το ποιητικό μέτρο το οποίο δημιούργησε και ονομάστηκε Πραξίλλειον, (-υυ-υυ-υυ-υ-υ), ήταν βραχυκαταληκτικό ιωνικό τρίμετρο, και ήταν γνωστό και ως δακτυλικό λογαριδικό.” Δείγμα έργου: “κάλλιστον μὲν ἐγὼ λείπω φάος ἠελίοιο, δεύτερον ἄστρα φαεινὰ σεληναίης τε πρόσωπονἠδὲ καὶ ὡραίους σικύους καὶ μῆλα καὶ ὄγχνας·“ Ελέυθερη μετάφραση: “Το καλύτερο απ'ότι μου απομένει είναι το φως του ηλίου, δεύτερο τα φαεινά άστρα και της Σελήνης το πρόσωπο,και τα ωραία αγγούρια και μήλα και αχλάδια“ [πηγή: el.wikipedia.org/wiki/Πράξιλλα]